რა დროს წვიმა იყო? ბუნებასაც აერია უნარ–ჩვევები და ადამიანების რა უნდა გაგვიკვირდეს? წვიმა აკლდა ამ ნერვებაშლილ ქალაქს? პროტესტანტი მიკროავტობუსის მძღოლები არ ეყოფოდა? თქვენი არ ვიცი, მაგრამ, მე ბოლო დღეებია ყოველ დილა–საღამოს „ნეილონის ნაძვის ხე“ მაქვს „ლაივში“. ისე მაინტერესებს, ვის მოუვიდა აზრად პროტესტის ეს ფორმა – ყველაზე მეტად გააღიზიანო და დააზარალო საკუთარი მომხმარებელი? ამაზე თუ დაფიქრდება ვინმე, მოხარული ვიქნები მგზავრების სახელით. დღეს ნახევარი თბილისი გულის ფანცქალით ელის სატრანსპორტ
თუ ადამიანი 80% წყლისგან შედგება, მაშინ ის, ოცნებებისა და სურვილების გარეშე, უბრალოდ ვერტიკალური გუბე გამოდის და სხვა არაფერიო.. ამიტომ, როცა რაიმეზე ან ვინმეზე გიმტკიცებენ, რომ რჩეულია, აუცილებლად დააზუსტეთ ამომრჩეველი და შერჩევის კრიტერიუმები. თქვენც იგივეს გრძნობთ ხომ? ამ ბოლო დროს, რაც უფრო მეტის ამოკითხვას ვცდილობ სტრიქონებს შორის, უფრო ნაკლებად მესმის ღია ტექსტების. არადა ახლა, აპრილის მიწურულს, ყველანაირი ქვეტექსტის გარეშე, ფანჯრის გამოღებას ან მკერდის მოღეღვას რა სჯობს, მაგრამ ვაიდა ვ
აი ასე... 20 დეკემბრის საღამოა... დიდი გაურკვევლობის, ცნობისმოყვარეობისა და მოლოდინის საღამო... იმდენად დიდის, რომ თვით ნაციონალური საპარლამენტო უმცირესობა ქუთაისიდან აიყარა და თბილისს შეესია. რა ქნან, ეპატიებათ. უნდათ ახლა მაგათ წინასაახალწლოდ პერიფერიაში, თუნდაც საპარლამენტო აპარტამენტებში სხდომა? თანაც, ვაითუ ამ გამოცხადებულმა სამყაროს აღსასრულმაც გაამართლოს! ამიტომ, სჯობს, გეგმიურ თუ დაუგეგმავ განსაცდელს ყველა თავის ჭერქვეშ დაელოდოს. თუმცა, მათი მხრიდან, ოფიციალურ ვერსიად შეურაცხყოფ
ვისაც შეხება აქვს საბაჟოსთან, ყველამ კარგად იცის, რას ნიშნავს 4 ფერის დერეფანი. ამ ფერთა გამაში თუ „შუქნიშანში“ გარკვევა არც ისე რთულია. რთული მწვანეზე გავალაა, მაგრამ მომგებიანი და „საპატიო“. ყვითელი – დოკუმენტალური შემოწმებაა, ცისფერი – ტვირთის ადგილზე გაფორმება დოკუმენტაციის გადამოწმების გარეშე, თუმცა გადამოწმების ერთ თვიანი უფლებით. მწვანე – აბსოლუტური ნდობის გამომხატველია იმპორტიორის მიმართ, ანუ ყველანაირი შემოწმების გარეშე დოკუმანტაციის გაფომება. წითელი – ყველაზე მძიმე დერეფანი,
დილა ისე დაიწყო, როგორც ბოლო დროის სხვა დანარჩენი - დედაჩემი საშინაო და საგარეო პრობლემების გრძელი სიით... მე - მდუმარე უმწეობით და გამოსავლის ქსელში გახლართული ღიმილით... ვცდილობ, ოპტიმისტური და იმედიანი გამომეტყველება მოვიძიო... არაფერი გამოდის! მერე უცებ კალენდარი მოდის მშველელად!.. - დედის დღეს გილოცავ დეეე!!! დიდი ჩახუტებით, დედაჩემის ნიანგის ცრემლებით. აე დაგვჩემდა ბოლო დროს - მილოცვები ცარიელი ხელებით, სავსე გულით და ემოციებით... რაღაცას ვიმიზეზებ, სასწრაფოდ გავდივარ სახლიდან, ისევ რაღაცი
ისევ ორშაბათი... კიდევ ერთი... თუმცა, ისეთი განწყობა მაქვს, თითქოს, გასული კვირის ყოველი დღე ორშაბათი იყო... არადა, რით ვერ შევეჩვიეთ – გამოსასვლელი დღეების შემდე, კვირის პირველი 5 დღე ყოველთვის "ჭირს"... წინა ორშაბათს დაწყებული ინფორმაციული შტორმი კვირას ნატურალური შტორმით დასრულდა. მეტეოროლოგიური გაზაფხული, თავისი პარამეტრებით, აბსოლუტურ თანხვედრაშია პოლიტიკურ გაზაფხულთან – ნერვებ–სურვილებ და საღერღელაშლილი, პრინციპებაჭრილი და დაუკმაყოფილებლად მჩხავანა... თუმცა, რაც ჩვენ ცვალებადი მოღრ
ჩემს საბჭოთა ბავშვობაში, ერთი ცნობილი, საკმაოდ პროგრესული, რუსული ვოკალური ჯგუფისასევე ცნობილი სიმღერა იყო, ახალ–ახალ მოსახვევებზე მღეროდნენ სიახლეების და ცვლილებების მოლოდინში და ძრავის ღმუილში. სიმღერაში ის „სიბრძნე“ იდო, სანამ არ მოუხვევ, ვერ გაარჩევ რა გელოდება მოსახვევს იქით, თუმცა, მოხვევა მაინც ღირს, თუ არ გაგიმართლა, კიდევ ერთ გამოცდილებას მაინც შეიძენ და კოლექციას გაამდიდრებო. ჩვენ, ქართველები, მსგავსი ინფორმაციის მოსაპოვებლად, ურემს ვაბრუნებთ ხოლმე. ანდაზაში კი ისეა სიტუაცია მოცემული,
აღარ მინდოდა ისედაც თუჯივით მძიმე ორშაბათი ყავის ნალექით და დამემძიმებინა. დღეს სამშაბათია, ფანჯრებს მიღმა ისევ არასტაბილური პესიმისტების და რომანტიული ოპტიმისტების ამინდი დაიარება. არაზომიერ ტემპერატურასთან თანაცხოვრების მე–3 დღემ საბოლოოდ დამარწმუნა, რომ ის რაღაც „ვადიანი ვირუსი“ შემომიჩნდა და ჩემს უხასიათობას თბილისის მასშტაბით ყველაზე არომატული ყავაც კი ვერ შველის. უსაქმურობამ გამახსენა, – ბავშვობაში ყავის ნალექს ვიპარავდი და ჩუმად მივირთმევდი. არ ვიცი ჩემს შესაშინებლად მოიგონეს თუ რაიმ
ახალი ხელისუფლების მიერ გამოცხადებული სოფლის მეურნეობის აღორძინების და განვითარების პროექტი, რომელიც წინასაარჩევნო პერიოდში ქვეყნის მასშტაბით ერთ-ერთ ყველაზე მნიშვნელოვან დაპირებად აღიქმებოდა ქვეყანაში 1 აპრილიდან მიმდინარეობს. კალენდარული შემთხვევითობა სამწუხაროდ არასასიამოვნო დამთხვევაში გადაიზარდა. ზოგისთვის ეს პროექტი თავისი პერსპექტივით საპირველაპრილო ხუმრობად იქცა, ზოგისთვის – თავის მოტყუების მცდელობად. თუ ხელისუფლებას დავუჯერებთ, ყველაფერი გეგმიურად და პროექტის ფარგლებში ხორციელდება.
ეს კვირა ორშაბათული ამინდით, ქალების, გიჟების და გადარეულების შესაბამის კონტექსტში მოხსენიებით, ანუ სეზონური ნერვაშლილობით დაიწყო. არადა, ისეთი არაფერი მომხდარა – უბრალოდ მოთოვა. დღის მეორე ნახევარში კადრში და ყურადღების ცენტრში იყო კანცელარია „საათნახევრიანი, დახურული და საინტერესო ...“ შეხვედრა სახელად „ჩემი შენ გითხარი“ – 2 “მძევლით”, რომელთაგან ერთი დარჩა კმაყოფილი, მეორე – უკმაყოფილო, ხოლო ჩვენ, რა თქმა უნდა -მხიარულები... დაახლოებით ამ სტილში: – ნარდის სათამაშოდ ვარ ჩამოსული ამხელა
ჩემს ცხოვრებაში (ისე, როგორც თქვენს ცხოვრებაში) მოიპოვება წამები, რომელთა აკინძვა და, სხვა ძვირფასეულობასთან ერთად, ზარდახშაში შენახვა მინდება. მაშინ, როცა ძალიან მიჭირს, ამ ფაქიზად ასხმულ წამებს ყელზე სამკაულივით ვირგებ და მშველის ისევ თავიდან გასაბრწყინებლად... შეიძლება ზედმეტად „ქალურ– სენტიმენტალური“ რამე ვთქვი, მაგრამ, ბოლო დროს, ამ განწყობაზე ვარ. ალბათ იმიტომ, რომ ახალი ისეთი არაფერი ხდება, ყოველ შემთხვევაში, ჯერ–ჯერობით არაფერი, რომ ყელზე ჩამოსაკიდებლად ღირდეს. უბრალოდ ვაკეთე
ონორეზე არ ვგიჟდები, მაგრამ რომ თქვა – იქ სადაც ყველა კუზიანია, კარგი აღნაგობა სიმახინჯედ ითვლებაო, ძალიანაც მართალი იყო. სამაგიეროდ, მიყვარს გაბრიელი და მისი „პატრიარქის შემოდგომა“... და ისე ველი წლევანდელ შემოდგომას, როგორც არასდროს ... პარადოქსია, მაგრამ რეალური პარადოქსი – ძალიან ცოტას თუ ჭირდება დღეს მოაზროვნე ადამიანი, მითუმეტეს მართალი. სამაგიეროდ, უაზრო შემსრულებელსა და „საქმის მკეთებელზე“ ტაციაობაა. კიდევ ის, რომ ჯერ კიდევ უმადურობის ჟამი ჟამობს და უკიდეგანო ცნობისმოყვარეობისა. ნუ ხ
იქ, სადაც ძველად ჩხაოდა ტურა, ჩვენ გავაშენეთ ჩაის კულტურა... სხვა რამეებიც გავაშენეთ, იმის მიხედვით, ვინ და რა სად და როდის ჩხაოდა. ტრადიციული კულტურა ავჩეხეთ, ტყეში ქაცვის მოსავალს მივენდეთ, ამერიკული პეპელა მოვიშინაურეთ, ცხორი!ცხორი!–დან მებოცვრეობამდე ჩამოვყალიბდით. გასაღების ბაზრებიო, უცხოელი ინვესტორებიო, საადგილ–მამულე ბანკებიო და ამასობაში, ჯიში დაგვეკარგა და მასთან მიმართებაში, ყველაფერი საჯიშე... მერამდენედ ვატრიალებთ ჭავჭავაძეებს საფლავში?! დიდი ბატონი ალექსანდრედან – ილიამდე... მაგა
ღმერთს შუბლი შეუკრავს, მოღუშულა. მართლაც, როგორი ამბავია, ტალახიდან კაცი შეჰქმნა, ის კი აგიხტეს, კრიჭაში ჩაგიდგეს, არ მომწონს, არ გეთანხმები, მეტი მინდა, უკეთესის ღირსი ვარო. მაგრამ ღმერთი კი არ გაბრაზებულა, შესცოდებია გაუმაძღარი ტალახი. აბა, რიღას ღმერთი იქნებოდა და რიღას შემქმნელი, თუ წინასწარვე ვერ განსჭვრეტდა, რა ძვირი დაუჯდებოდა ეს პირველი გაბრძოლება თიხის კაცუნას. ოთარ ჭილაძე „მარტის მამალი“ გუშინ ისეთი ამბავი გავიგე, კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, რომ წმ. ნიკოლოზი უმაგრესი ტიპია, „ჩვენიანი“!
ანუ, გველის თუ არა საქათველოში სიგარეტით „მარიაჟი“? ბოლო დროს თამბაქოს მომხმარებლებში, ანუ „მწეველებში“ პანიკა შეიმჩნევა. აკრძალვების „დიდი შტურმის“ მოლოდინში ათას რამეს ვარაუდობენ, მათ შორის თამბაქოს ისეთ გაძვირებასაც, რომ, შესაძლოა, სიგარეტი ფუფუნების გამოვლინებად ჩაითვალოს. შესაბამისად, საზოგადოების ფინანსურად უზრუნველყოფილი ნაწილი დარჩება ჯანმრთელობის რისკის ქვეშ, ხოლო ნაკლებად უზრუნველყოფილები ბედს შეურიგდებიან და ფილტვებს უნებურად დაიწმენდენ. 31 მაისს მსოფლიომ კიდევ ერთხელ აღნიშნა
ზოგიერთს რომ ჰკითხო, ცხოვრებისეული ჰარმონიის მისაღწევად საჭიროა 2 უმარტივესი რამის შეცვლა – უნდა ეცადო დილის 7 საათზე ადგომას და ღამის პირველ საათზე დაწოლას. პლუს–მინუს 1–2 საათს არსებითი მნიშვნელობა არ აქვს, „კონცეფცია გაიტანს.“ კარგია, როცა დილით მეზობლის ჩართული ბურღის განწირული ხრიალი კი არა ახლადმოდუღებული ყავის სურნელი გაღვიძებს, მერე ფეხაკრეფით მოსიარულე მზრუნველი ადამიანის მოძრაობას გრძნობ ოთახში, თვალგაუხელლად უღიმი ამ იდილიას და კმაყოფილი იცვლი გვერდს... რა უსამართლობაა!? მე ვოცნე
ვიდრე გასული კვირის შთაბეჭდილებების ქვეშ მოყოლილ ტრამვებსა და ორმოცნაკერიან მოტეხილობებს „ვიჩვენისებდით“ და, ზოგიერთები, „იმ ჩვენისას“ სასწაულებრივ გადარჩენას ზეიმობდნენ, ახალი კვირაც გაოთხშაბათდა... მერე კიდევ მე მეტყვიან – დროის ფასი არ იციო, არც შენი თავის ფასიო... ჩემი ღრმა რწმენით, მაგის მთქმელებს რომელიმე ოთხშაბათს, აუცილებლად გაეყოფა ენის წვერი და ჩახვდებიან საკუთარ მისიას დედამიწაზე, მაგრამ დღეს, როცა ჩემი კაპიტალის ბაზარს ინფლაციის ქრონიკული შიშები სტანჯავს, გადარჩენის შანსიც და
როგორ უნდა ვიყოთ? რაც ჩვენს ცხოვრებას დამართეს, ის დაემართა ომბუდსმენის კანდიდატურასაც, ანუ, სრული გაურკვევლობა გვჭირს. ვისაც ევალება, ან ავალებენ, საზოგადოებაში აქტიურად აღვივებს ეჭვს, რომ დარჩენილ უფლებებსაც გვართმევენ და ომბუდსმენის თანამდებობა, შესაძლოა, ლიკვიდაციას დაექვემდებაროსო. არაა უფლება– არაა დამცველიც! არაა ადამიანი – არაა პრობლემა! ამ უფლებააყრილ საქართველოში ამდენი თუ დაიბრალებდა უფლებადამცველობას, მაგას როგორ ვიფიქრებდი? თუმცა, ისიც ფაქტია, დიდი არჩევენის დროს გადაწყვეტილების
რუსეთი, სავარაუდოდ, 2020 წლისთვის ონანიზმს და მზესუმზირის ჭამას აკრძალავს თავის ე.წ. „დუმაში“. ჩვენი პროფესიონალი და კვალიფიციური ნათელმხილველები ასე შორსმჭვრეტელნი ვერ არიან, მაგრამ მსგავსი შეზღუდვების დაწესება თან წინსწრებით, ჩვენებურ პარლამენტშიც შეიძლებოდა. თუ ნათელების და მხილველების არ გჯერათ, აგერაა პატივცემული კახიშვილი და იმას დაუჯერეთ – "დღევანდელი პარლამენტი მოსახლეობის განწყობას ვერ ასახავს. შესაბამისად, ეს საკანონმდებლო ორგანო თავის მოღვაწეობას იმ ვადაში ვერ დაასრულებს, რაც დადგენი
“ვიდრე არსებობს დრო, აუცილებლად მედროვეც იქნება” ოთარ ჭილაძე, მედროვეები და დრო „სხვა დროს კარგად დააკვირდით, ვისთან ერთად ბანაობთ, წყალში ნებისმიერი შიშველი ადამიანი დეპუტატს გავს, მკვლელიც რომ იყოს“... „საგიჟეში ყველას ყველაფრის ლაპარაკი შეეძლო, რაც კი თავში მოუვიდოდათ, ისე როგორც პარლამენტში“... „შეცდომა ნებისმიერს შეიძლება მოუვიდეს, მაგრამ თუ რაღაცაზე ძალიან დიდხანს ფიქრობ, აუცილებლად დაუშვებ შეცდომას“... ნაცნობი ფრაზებია არც ისე შორეული და უცნობი წარსულიდან? იქნებ ნაცნობი რეალობიდან?...
მართალია, ბოლო დროს საზოგადოებრივი კომუნიკაციის მთავარი თემა დამშეული სამართალია, მაგრამ, კიდევ კარგი, რომ დაწერილი კანონების, კანონმდებლებისა და კანონაღმსრულებლების პარალელურად, სამართალი გაცილებით ზევითაც წყდება ... ასეა, ზოგჯერ თითქოს უკვე გადაწყვეტილ და „გაჩარხულ“ საქმეს ისეთ კვანტს დაუდებს ხოლმე ის დალოცვილი, აღფრთოვანებისგან ტაშის დაკვრა გინდა და კმაყოფილ ღიმილს ვერ ფარავ... გაუმარჯოს ასეთ სამართალს! მეტს არაფერს ვიტყვი, კომუნიკაციების რეგულირებასთან დაკავშირებული საზოგადოება გაიგებს... მო
"- ყოველი ნორმალური მოთხრობის წაკითხვის შემდეგ ხდები ოდნავ უკეთესი, ვიდრე ხარ, უფრო ჭკვიანი, ვიდრე იყავი, და, სხვათა შორის, ... თანდათან უფრო ვრწმუნდები, რომ ადამიანისათვის საჭიროა ჭკუა..." გასაგებია, რომ ყველა კეჟერაძე ვერ იქნება,და ვერც კმაყოფილი, თუნდაც ცენტრალური გათბობის და სხვა კომუნალური პირობების არქონის მიუხედავად. მაგრამ, ბედნიერებისთვის, ზოგჯერ, წიგნების ორი კარადაც კმარა, თაროები, მოხერხებული სავარძელი და ტორშერი - მხარს ზემოთ, ნათურა... დღეს აპრილის ოცდასამ ქულიანი სამშაბათია.
გვარიანი დრო გავიდა საჯარო და ჯგუფური ყავის სმის ბოლო სეანსიდან „ პლანეტაზე“. გზააბნეული ქარის მოტანილ და მერე უკან წაღებულ რამე-რუმეებს, ისევ კეთილსინდისიერად მოყვანილი ყავით დალოცვილი მშვიდობა გერჩივნოთ. სიმშვიდე თუ არა, კოფეინი ხომ მაინც შეგრჩებათ ორგანიზმში? ფინჯანში კიდევ - ყავის ნალექი, რომელზეც შეგიძლიათ წარსულიც დაინახოთ, აწმყოც და მომავალიც. თუ განჭვრეტილმა ვერ დაგაკმაყოფილათ, რომელიმე (სასურველია უფრჩხილო) თითით შეგიძლიათ „გულიც გახსნათ“ - იმედები და მოლოდინები გაიუმჯობესოთ. ბა
საპრეზიდენტო არჩევნებამდე დღეები რჩება და ამ არჩევნების შედეგებით ირიბად თუ პირდაპირ დაინტერესებული საზოგადოება გადასულია მოლოდინის რეჟიმში. ამ რეჟიმის შეუცვლელი ატრიბუტია პროგნოზები, არგუმენტები, ვარაუდები და ობიექტური რეალობის სუბიექტური ანალიზი. „ქრონიკა +“ –მა არჩევანი სიტუაციის ობიექტურ შეფასებაზე „საარჩევნო და პოლიტიკური ტექნოლოგიების კვლევის ცენტრის დირექტორ, კახა კახიშვილზე გააკეთა. – კახა, მოდი, საუბარი საპრეზიდენტო ტელედებატებით დავიწყოთ. რამდენად დაგაკმაყოფილა მისმა ფორმატმა, კანდ
ვეტოდაძლეულები და ფეხბურთდაქცეულები ეჰ... კიდევ ერთხელ გავიხედოთ უკან და სევდიანად გავიღიმოთ, მერე თვალებში ჩავხედოთ რეალობას და ღრმად და აღშფოთებულად ამოვიოხროთ. ამ შემთხვევაში აზრის და განწყობის უფრო რთული და უხეში ფორმებიც გამართლებულია... ქართველებმა ისევ ვერ ვივარგეთ ფეხბურთში. იმედგაცრუებას პოლიტიკაში ჯერ კიდევ ვეგუებით, რადგან უახლოეს წარსულში მაგ მიმართულებით არ გაგვმართლებია. გარდამავალი ეტაპები – გრადაციაზე მეტი დეგრადაციები აღარ გვაღელვებს, რადგან როდის ვიყავით ბოლოს მორალურად, იდეოლ
