katya

აი ის მომენტი, როცა ფინჯანი ყავით და წიგნით ხელში მიდიხარ დისლოკაციის ადგილამდე ლიტერატურულ-კოფეინური ნეტარების განწყობით და, წიგნის ნაცვლად, საწოლზე ფინჯანს მოისვრი, ჰაეროვნად და საყვარლად... როგორ ვიქცევით ამ დროს? გაგვეცინება, ვიგინებით, საწოლს წიხლს ვუთავაზებთ თუ ახალი ულუფა ყავის ჩამოსასხმელად მივდივართ? მყისიერი პასუხი არაა საჭირო. დრო გვაქვს. უბრალოდ, თავიდანვე ერთ რამეზე შევთანხმდეთ, - ზოგჯერ გამოძინებაც საჭიროა... თან ისე უნდა გამოიძინო, რომ „საყვარელმა ადამიანმა“ კი არა პატრონმაც ვერ გიცნოს... ძილში, იქნებ, სიზმარიც ნახო. კარგი სიზმარი, რომელიც შეიძლება ახდეს... ზოგჯერ უსიამოვნებებსაც მოაქვთ სარგებელი - მათ ფონზე სიამოვნებები უფრო შეგრძნებადი და ხილულნი ხდებიან. „შეუძლებელი არაფერია“ ყველაზე ხშირად მათ ბაგეთაგან ისმის, ვინც, რეალურად, შესაძლებელსაც კი არ აკეთებს... ესეც თანამედროვე ცხოვრების სტილია... უმოქმედობის ინერცია კი გაცილებით ძლიერია აზროვნების ინერციაზე. უსაფრთხო გზაზე მხოლოდ სუსტებს უშვებენ... ძლიერები ეკალ-ბარდებშიც კარგად ივლიან და მიტომ... რაც სათქმელი იყო დიდი ხნის წინ ითქვა, მაგრამ, რადგან თავის დროზე ბევრმა ვერ გაიგო, პერიოდულად, უკვე ნათქვამის ახლებურად თქმის საჭიროება დგება. თუ ბოლო დროს ხშირად გეუბნებიან - სხვანაირი გახდი, არა ისეთი, როგორიც იყავიო, ნუ ინაღვლებთ. მხოლოდ თავს გამოუტყდით, რომ, უბრალოდ, ისეთი კომფორტული ვეღარ ან აღარ ხართ მათთვის, როგორც აქამდე იყავით და ეს თქვენი პირადი არჩევანია. სხვადასხვა ადამიანების მიერ გამოთქმული ერთი და იგივე სიტყვა განსხვავებულად ჟღერს. ბევრი ამსტერდამს „ცოდვების ქალაქად“ მიიჩნევს. არადა, რეალურად, ერთი თავისუფალი ქალაქია. უბრალოდ, უკიდეგანო თავისუფლების პირობებში, იქ უმრავლესობა ცოდვას ირჩევს... რამდენი ხანია "ყავა წერით" პრაქტიკაში არ მქონია და, ეგებ ვერც ისე დავწერო ადრე რომ ვწერდი და სხვებს მოსწონდათ. ეგეც გაივლის.. სამაგიეროდ, არიან ადამიანები, რომლისთვისაც არც ვიცვლებით, არც ხასიათი გვიფუჭდება, არც ვბერდებით. მათთვის უბრალოდ წლები გვემატება და, რაც უფრო მეტი წელი გვემატება, უფრო ვფასობთ. ყველა მშობლის ოცნებაა შვილის ბედნიერებას მოესწროს. ზოგი ახერხებს, ზოგი - ვერა... მოლოდინი კი არსად მიდის - დგას!.. მშობლის მოლოდინს სხვა ენერგეტიკა აქვს. დროსაც ასეთი მოლოდინი აჩერებს. გაიხსენეთ, ტრადიციული საწუწუნო ტექსტი - „ რა ნელა გადის ეს ოხერი?! „ არ მიყვარს ლოდინი.. მაგრამ, ცხოვრებაში იმდენი რამის კეთება გვიწევს, რაც არ გვიყვარს, მოლოდინი იმათთან შედარებით ნეტარების აქტია.... ცხოვრება ის კი არაა რასაც ძღვენივით ვიღებთ, არამედ ის - ამ ძღვენს როგორც მოვიხმართ. ყველამ ვიცით - შეუძლებელია იყო განათლებული თუ მხოლოდ იმას წაიკითხავ რაც მოგწონს. ოჯახურ ცხოვრებაში სიყვარულიდან სიძულვილამდე ერთი ნაბიჯია - მარცხნივო... ასე ამბობდნენ „ჩვენებურები“... ადამიანის ტვინი პროგრამირებადი მატერიაა და თუ თავად არ შეურჩევთ პროგრამას, აუცილებლად გამოჩნდება ვიღაც, ვინც ისარგებლებს თქვენი უპროგრამობით და მერე იწყება თავდავიწყება ყველაზე პირდაპირი და ყველაზე ირიბი გაგებით. როცა საკუთარ თავზე არც ისეთი წარმოსადეგი წარმოდგენის ხარ, ეგ თავმდაბლობა კი არა თვითლიკვიდაციაა. ცხოვრება საკუთარი თავის რწმენის გარეშე სერიული თვითმკვლელის ცხოვრებას ჰგავს. ისე ვწერ, თითქოს ვიღაცის ცხოვრების შეცვლა ან გადარჩენა მინდა. არადა რეალურად საკუთარზე ვჩალიჩობ. მერე რა თუ ზოგჯერ ისეთ ხასიათზე ვართ - გულ-ღვიძლი იქით გვეხვეწება - დავლიოთო! სიფხიზლე არაა ყოველთვის მარგებელი... ჰოდა, კიდეც დავლევთ, კიდეც მოვწევთ, ქალებშიც ვივლით, კაცებშიც და მერე კმაყოფილები სიგარეტის კვამლს გავაყოლებთ თავში ტარაკნებისგან გამონთავისუფლებულ ადგილზე ჩაბუდებულ ფილოსოფიურ აზრებს... ცხოვრება ფიქრია და მოქმედება. ბოლო დროს მის „სავალდებულო პროგრამას“ სექსიც დაამატეს. არადა, აქამდე სექსი უსიტყვოდაც იგულისხმებოდა. კარგი რამეა ცხოვრება. ურთიერთობების აკადემია. სწავლა უფასოა, მაგრამ დიპლომი მაინც ძვირი ჯდება. ზოგჯერ ნებისყოფის მთელი მარაგის მობილიზება გჭირდება, რომ მხარი ან მიმართულება იცვალო კი არა, უბრალოდ, საწოლში მეორე გვერდზე გადაბრუნდე. კედლისკენ წოლას დამსახურება უნდა. დილის ყავის ლოგინში მორთმევასაც და კბილის ჯაგრისის მოთავსებას რჩეული პარტნიორის აბაზანაში. ადამიანებს არც სასმელი აფუჭებთ, არც საჭმელი, არც წამალი, არც ცხოვრების წესი. ეგ ყველაფერი წვრილმანებია იმასთან შედარებით, თუ როგორც აფუჭებენ ადამიანები ადამიანებს. კეთილი ადამიანები რომ არავის ენდობოდნენ, მათ არავინ არასდროს მოატყუებდა. კარგი ადამიანისთვის კეთილი რჩევის მიცემაა ალალი. კეთილისთვის - კარგი რჩევის. მთავარია, არაფერი აურიო... სიკეთეს პრაქტიკა ყოველდღიურად და ყველას მიმართ სჭირდება, თორემ შეძენილი უნარ-ჩვევები მალე ჩლუნგდება. როცა ადამიანს პირველად უკეთებ სიკეთეს, საპასუხოდ იღებ „დიიიდ მადლობას“ მეორე ჯერზე - უბრალოდ „მადლობას.“ მესამედ - არაფერს... აი მეოთხედ აუცილებლად გკითხავს „სიკეთის ობიექტი“ - სად ხარ ამდენ ხანს, დაგავიწყდა სიკეთე რომ უნდა გამიკეთოო? და თუ „შე-ჩე..“-ც არ დააყოლა, დიდი შეღავათია... მთავარი პირად ურთიერთობებში მაინც განსხვავების მოძებნაა მათ შორის ვინც, შენთან მხოლოდ თავისუფალ დროს მესიჯობს და ვინც დროს ითავისუფლებს შენთან სამესიჯოდ.. მამაჩემს რომ ჰკითხო, - ყველაფერი რომ გააკეთო, რასაც ცოლი ითხოვს, მაგისთვის 10 სიცოცხლე არ გეყოფაო. არადა რას ითხოვენ ასეთს ეს ცოლები? კარგი ჯამაგირი, თითო ბინა შვილებისთვის, ერთი აგარაკი მთაში, მეორე - ბარში - შვილიშვილებისთვის, ერთი კარგი პირადი ავტომობილი, ფასდაკლების რეჟიმში შეძენილი კარგი საოჯახო ტექნიკა, ღამით დროზე და ფხიზლად მოსვლა, მეორე სათადარიგო ტელევიზორი, კიდევ ათასი წვრილმანი და, რაც მთავარია, ხშირად გამეორებული „მიყვარხარ“! ამ ყველაფრის შემდეგ ისეთი მარტივი სათქმელია, - მოყვარული ცოლ-ქმარი ცულის ტარზეც დაეტევაო... ახლა მანქანით ვერავის გააკვირვებ. სამაგიეროდ სიძე საბანკო კრედიტის გარეშე ღვთის საჩუქარია! მამაკაცებს რა? მაგათ, რეალურად, ან ქალი უნდათ და ან იმ ქალისგან მოსვენება... მინიმალიზმი რაიმეს დეფიციტს და ნაკლულობას კი არა, რაღაცის იდეალურ რაოდენობას, ფორმას და ზომას ნიშნავს. ბოლო დროს სულ უფრო ხშირად მახსენდება როდენის ცნობილი „მოაზროვნე“ და თუ ვინმე ვერ ჩამოყალიბდა "ის ტიპი" რაზე ფიქრობს? მაშინ მივანიშნებ - რაზე უნდა ფიქრობდეს შიშველი მამაკაცი? ჰო, რაც მთავარია! როცა მამაკაცი გატყობინებთ, რომ უნდა ბავშვი, იქვე აუცილებლად დააზუსტეთ - მხოლოდ ბავშვის შექმნის პროცესს გულისხმობს თუ მის აღზრდასაც. თუ გულმა რეჩხი გიყოთ და კალიგრაფიაზე შეეტყო ურთიერთობას, რომ ჰორიზონტზე ვიღაც „შენზე უკეთესი “ გამოჩნდა, არაა საჭირო ფეხის ფრჩხილების კვნეტა. კარგი პედიკიური არც ისე იაფი სიამოვნებაა. უბრალოდ გახსოვდეთ, რომ აუცილებლად მოიძებნება ვინმე „მასზე უკეთესიც“... დაპირება - „მთელი ცხოვრება მეყვარები“ - უიშვიათესი გამონაკლისების გარდა- ისეთივე აბსურდული და უსირცხვილო ტყუილია, როგორც „უკვდავება“... და მაინც... ადამიანებს, რომლებსაც აქვთ საერთო მოგონებები, ვერასოდეს გახდებიან ერთმანეთისთვის უცხო... ცნობისთვის, იმისთვის რომ თქვენს ბიო-სივრცეში რაიმე გაიზარდოს, ჯერ დათესვაა საჭირო. მერე კი, როცა „კეთილ თესლზე“ აღმოცენებულ ნერგთან აღმზრდელობით საუბრებს შეუდგებით, რაც შეიძლება ხშირად მიდით სარკესთან და ანარეკლს გაუმეორეთ - „ეს შენც გეხება!“ დილით ყავის მირთმევამდე ჯანმრთელობაზე ზრუნვა და სირბილი კარგი რამეა... სირბილს საღამოსაც არაუშავს, მაგრამ დილა იმ მხრივაა კარგი, რომ მთელი დღე ყველაფერი კარგად იქნება. გარანტია სადაა? დილით რომ 10 კილომეტრს გაირბენ უზმოზე, მაგაზე უარესი იმ დღეს რაღა უნდა მოხდეს? ბებიაჩემი ზინკა მეტყოდა ხოლმე - ნამდვილმა ლედიმ ტუჩის კუთხეებით უნდა გაიღიმოსო. მე კიდევ ამ ყველაფერზე დღემდე ისე ვიღიმები, ზოგჯერ ტუჩის საცხი ყურის ბიბილოებზე მრჩება. ზოგჯერ ისე გრძნობ თავს, როგორც თქეშში მოყოლილი. დგება მომენტი, როცა ყველაფერი სულერთია... ჰო, მთავარია, ცხოვრება არ იყოს უწმაწური და ყავა იყოს მშვიდობისა! ;) კატო ჩულაშვილი

ანუ სანთლით ნაპოვნ კადრთა ღაღადი ყურშიტაანთ ეკას რეიტინგს ვინ გადაფარავდა თუ არა ის!? -„ჭარბ-მუხტიანი“ და „ჭარბ-ნდობიანი“, როგორც თავად მოგვახსენა... ფაქტია - გადაფარა. თვით და სრულიად ქართული სოცქსელიც კი მიყუჩდა სანამ ლაპარაკობდა. თუ ქვეყანა არ დაიქცა და მეორედ მოსვლა არ იქნა, მეორედ პოლიტიკაში რა მომიყვანსო?! მართალია ისე! რა უნდა მაგისთანას, ამოდენა უძრავ-მოძრავი ქონების პატრონს პოლიტიკაში? წადი რა - გადაიდე ფეხი ფეხზე და დატკბი ამ ცხოვრებით. რას აგინებინებ ამოდენა „რჩეულ საზოგადოებას“ თავს? მოცლილი რომ იქნება კაცი!.. ზოგს რომ ჰკითხო, მეორედ კი არა, ან პირველად რას მოდიოდა?! აწყობთ ახლა მაგის რეიტინგი „ქართული პოლიტიკის კიტებს ?“ დაედო პაჩკა-პაჩკა დოლარები - ჰა თქვენ ბიჭებოო და გამდგარიყო განზე. მიხედავდნენ ესენი საქმეს. ჯერ არ მიუხედავთ, ჯერ არ შეუჭამიათ თუ ჯერ არ „დამტყდარან“ ეგრე ზოგიერთები? მაგრამ, მიხვდნენ, რომ ეს ის ტიპი აღარაა, ვინც ვიღაცეებს კიდევ ენდობა და, ამიტომაც, 3 წლის წინ, კარგად შესციცინებ-შეჰყიჟინებდნენ შორიდან თუ ახლოდან - არიქა გვიშველე, შენი თვალების, შენი გულის, შენი ფულის და გავლენის ჭირიმეო!? ეჰ! კარგია „ადგილი მზის ქვეშ!“ ახლა გამოეწყვნენ რეზინის ჩექმებში და მოუტრიალდნენ. მარტო - შენი ასე!.. შენი ისე!.. და შენი ფული და გავლენა ჩვენო!? ჯერ ეგრეც არ ბნელა... თუმცა, არც ისე ბნელა, რაც გუშინ „იმან“ რაღაც-რაღაცეებზე რაღაც-რაღაცეები თქვა. მაინც და მაინც არ გამკვირვებია - მაძღარს მშიერიც მაძღარი ეგონაო! ძნელი დასაჯერებელია ასეთებისთვის თუ ვინმეს გუშინდელი 1 პურის ნაცვლად დღეს ნახევარი მოსდის, ზოგს კი იმ ნახევრის ფული არც გუშინ ჰქონდა და არც დღეს აქვს. მთავრობა ეფექტურიაო! ეგეც გასაგებია - წინა რიგში „ყველაზე ეფექტურები“ დგანან და ეგეც ხომ ადამიანური სისუსტეა - რაც გინდა დაიჯერო, - იმას იჯერებ... ეგრეა კაცის ბუნება მოწყობილი და ჰა... ისიც ტყუილი თქვა - კარგი ხელისუფლების მთავარი ბერკეტი საზოგადოებააო? მაგაში მაინც ვერავინ შეედავება. რა? ჩვენ არ ვიცით რომ ეგრეა? ხელისუფლება რომ დაქირავებული და საზოგადოების მოჯამაგირეა, ეგ ნორმალურ ქვეყნებში დიდი ხანია იციან, ჩვენთვისაა არაორგანული და მოულოდნელი. არადა, რომ გვკითხოს კაცმა - დემოკრატია გვინდა. ხოდა, ჰა შენ ეგ რაღაც დემო - კრატია! თუ თვლი, რომ დემოსი ხარ, აიღე და „კრატე“! ჩვენ არ ვუხდით ხელისუფლებას ჩვენი გარღვეული ჯიბეებიდან? ჩვენ არ ვართ დამკვეთები თუ ჩვენი მოთხოვნების შეასრულება არ ევალებათ? რა ბაზაც იყო, ეს ხელისუფლებაც იქიდან შეირჩა - საკანონმდებლოც და აღმასრულებელიც. აბა ბიძინა ამდენ ხალხს თავიდან ხომ არ დაჩეკავდა? რაც შეაჩეჩეს - ის მივიღეთ. აი ვინც შეაჩეჩა, ეგენი კიდევ სხვა და რთული თემაა.. ჰოდა, „შემჩეჩებელ“- „შემოჩეჩებულებისა“ იყოს! არადა, რას დაგვხატავდა ერთი კარგი ხელისუფლება!.. მაგრამ.. დედა, ეს როგორ თქვაო! ეს რა იკადრაო! როგორ გვაბოლებსო! ნუ დაბოლდებით თქვენც. „ვინუჟძენში“ იყო კაცი და თქვა, რომ მთავრობა ეფექტურიაო? აბა რა უნდა ეთქვა - წინა მთავრობა ჯობდაო? და მერე ყურშიტაანთ ეკას „ხმის გავრცელების ძალა?“ მეტი კი არ უნდათ „ეკებს“ და მაგათი ტალანტით მოვაჭრეებს... რა თქმა უნდა, „ეფექტურის“ წინ სიტყვა „მეტ-ნაკლებად“ რომ ჩაემატებინა „იმას“, უფრო უპრიანი იქნებოდა, რამეთუ „კრიტიკა“ უყვარს ხალხს... მაგრამ, გამოცდილებს, მითუმეტეს, მწარედგამოცდილებს, ესმით, რომ, უდროო დროს, თუნდაც ჯანსაღი კრიტიკა, პუბლიკაზე კი ჭრის, მაგრამ პრაქტიკაში არაეფექტურია, ზოგჯერ დამღუპველიც. ხოდა, ახლა მთლად გულახდილობა და ხელისუფლების გინება არ გამოდიოდა რა... შედით კაცის მდგომარეობაში.... ხალხს ისიც ძალიან უყვარს, როცა მის წილ პასუხისმგებლობას სხვა იღებს, მერე ის სხვა ილანძღება და ბოდიშებსაც ის იხდის. რატომაც არა? დიდი ამბავი! აბა რას დაგვპირდა - ყველაფერი კარგად იქნებაო?! თუ ის რაღაც ჯადოსნური ჯოხი არ ჰქონდა, სად ეკვეხებოდაო? ისე, რა მიკვირს კაცო? იმ მთავრობაში ჩვენისთანა ქართველები არ არიან? მართალია ჩვენზე ამბიციურები და თვითდაჯერებულები - რახან მთავრობაში ყოფნის სურვილი აქვთ, მაგრამ, „წინა ცხოვრებაში“ ჩვენისთანა მოქალაქეები არ იყვნენ - თითო საარჩევნო ხმით? მერე რა დაემართებოდათ? მითუმეტეს, იმათ, ვინც ვერც იქამდე ხვდებოდა, რომ თანამდებობა, მითუმეტეს სახელმწიფო სამსახური, მოვალეობაა პირველ რიგში და არა გარანტირებული ხელფასისა და პრემიებ-დანამატების ჩაქაფული. მალე ბატკნის ჩაქაფულის დროც მოვა. გამოჩნდებიან ბატკნები მამა აბრამისა და ვაცებიც განტევებისა. ახალი ტყემალი უხდება მაგ ამბავს!.. და თუ მთავრობა იცვლება, რატომაა ეს კრიზისი? მთავრობა იმისაა, რომ საქმე აკეთოს, რახან გვეუბნება - თქვენზე მეტი ვიცი და შემიძლიაო. არ გააკეთებს - უნდა წავიდეს, აბა რა უნდა ქნას? აღარც ვუსაყვედუროთ, მამაძაღლი?! შეიძლება ვინმეს 9 და 25 წლიანი „სტაბილურობა“ ურჩევნია. ვისაც ეგ ურჩევნია კი აკეთებს თავის წილ საკეთებელს. ბოღმის ქოთანში კაი ამოზელილ ტვინს რა სჯობს? მარილი გემოვნებით, ოღონდ! თუ გადაამლაშებს, მით უარესი მისთვის - ნატრიუმის ქლორიდი ხომ თეთრი სიკვდილია... რომ დაუკვირდე, რა პრაქტიკული და სასარგებლო რამაა უმადურობა ჩვენს დროში... თვალს და ხელს შუა დასახლდა და დასაქმდა ხალხი და აბა ერთი გაუბედე და უკან მოახედე! არ ვარ მე ის კაციო არ უთქვამს. პირიქით. ის ვარ მეო და ახლა იქ ვარ, სადაც უნდა ვიყოო. ჭარბი მუხტისა, ჭარბი ნდობისაო, ხოდა, კი იყო გასუსული ერთნაირად, სანამ ის ეთერში პასუხობდა, სრულიად საგინებლეთი და მაგინებლეთი, გაქსუებულნი და გაჭირვებულნი. ფაქტია - ყველა თავის გასაგონს ელოდა. მაინც ვერ ვიჯერებთ, რომ ისიც ჩვენისთანა მოქალაქეა. როგორ გინდა დაიჯერო? ახლა სხვა მისია მაქვსო - დამკვირვებელ-მამხილებლისაო. ანუ, ჩვენც, დანარჩენ მოქალაქეებსაც ეგ მისია გვაქვს, თუ ვიკისრებთ. მაგრამ იმ სამი „ადამიანი-ენჯეო“-ს ჩაღრმავებული კვლევის ნაცვლად (მაგათ აწი მაინც არაფერი ეშველებათ და თვითგამოაშკარავებას მშვენივრად ახერხებენ), ისევ ამ ქვეყნის რეალური პოტენციალის კვლევა არ ჯობდა? ან ის 200 სერია „ საშინელებათა ფილმი“ – „შეხვედრა წარსულთან 2“ რა მიზანს ემსახურება, რისი თვალსაჩინოებაა? შენ არ ამბობ, ყველა დაბანდებამ სარგებელი უნდა მოიტანოსო? მერე სადაა ხალხის ხელახლა ნერვების აწეწვაში სარგებელი? მგელზე და ბუაზე ბევრს და ხშირად ის ლაპარაკობს, - ვისაც ეშინია და ხალხს რომ ეგ შიში 3 წლის წინ არ დაეძლია, ვერც იმ ომში გამოგყვებოდა. ხოდა, ვინც ეგ პროექტი შემოგთავაზა, მოგაწონა და დაგაფინანსებინა, დაგვიჯერე, ბიძინავ-ჩვენო! - ისაა ზუსტად შიშზე გამოსალოცი და მაგ იდეის ავტორს წარსულში ბოდიალი და ერთი ადგილის ტკეპვნა ურჩევნია, იმიტომ რომ მასე უფრო მეტი სარგებელი აქვს, იმიტომ, რომ მომავალში თავის თავს ვერ ხედავს, აწმყოთი კი იმ თავის მომავალს იწყობს. აი მოქმედი მთავრობის მონიტორინგი კი მართლა საქმეა. მაგაში ღირს ფულის ხარჯვაც და ენერგიისაც. რაც იმ 200 სერიის მომზადებაში ფული უნდა გადაუხადო ვიღაც ავანტიურისტს, ეგ ფული ეკონომიკის ექსპერტებს გადაუხადე, განვითარების გეგმა დადონ, თვითონ არა თქვი - მთავარია ვიცოდეთ სად მივდივართ და რა გვინდაო? მერე გგონია, კვირიკაშვილმა ეგ იცის? თუ იმ რაღაც ექსპორტის წახალისების სპეციალური ინსტიტუტის იმედი აქვს? ბოლო-ბოლო, თუ ის ფული მაინც უნდა დაიხარჯოს, ერთი თავშესაფარი ააშენე თბილისელი ქვრივ-ობლებისთვისა და უპოვრებისთვის. მადლიანი საქმეა... რაც არ უნდა იძახო - მოქალაქე ვარო, მაინც არავინ დაგიჯერებს. შენი სიტყვა მთავარი მესიჯია შენგან ვიზადადებული „სასტავისთვის“. ა ბატონო თქვი, რომ ლარის კურსთან დაკავშირებით არაფერი განსაკუთრებული ხდებაო და ეგრევე აიტაცა პრემიერმა. თუ არაფერი ხდებოდა, რას იბარებდით იმ კრიმინალური წარსულის ქადაგიძეს დახურულში? თუ ხადური დაქაჩული სახის გამომეტყველებით, ე მანდ არ გამეცინოს, რეებსა ვროშამო, ლარის კარგადყოფნას რომ გაახმოვანებს, იმ ხალხის კრედიტებს ეშველებათ ხელფასი რომ ლარში აქვთ და კრედიტი - დოლარში? ეგრე არ შეიძლება კაცო! რაც მოხვედით სულ იმას გაიძახით - ამან ის ჩამიდო, იმან ის ატვირთა, ის თურმე იმისი ყოფილა, ამას იმის ის მართებს... კი მაგრამ, რომ მოდიოდით ამ თანამდებობებზე, კენჭი რომ ყარეთ და ქოშიც მიაყოლეთ, არ იცოდით სად მიდიოდით? თუ „თუ არაფერი გამოვა მერე რა“? მერე რაც ხდება ყველამ იცის 2012-დან. იმ ხალხს კი-ს თქმაც შეუძლია და არა-სიც... ხოდა, ჰეი მანდ, ჩვენო დაქირავებულო ხელისუფალნო, პარლამენტსა და კანცელარიასა შინა! გამოტყდით და უთხარით იმ მოქალაქეს, რომ ზოგჯერ პრიორიტეტების გამორჩევა გიჭირით, ვერც ისე კარგ კანონებს წერთ და მერე ამ კანონებს უფრო უარესად აღასრულებთ, უთხარით, რომ ლარის ამჩატებამ ზემოთ თუ არა, საზოგადოების ქვედა იარუსზე ძალიანაც იმოქმედა, რომ წამლები და პროდუქტი გაძვირდა, რომ , რომ, რომ... რა, არ იყავით გასულ კვირას „დაშოკილები“, „შავ დღეში“ და, არ აღიარეთ, რომ დაგაგვიანდათ! შემუნდირებული ფირცხალავა მშრალი მოთქმით დასტიროდა გარდაცვლილი პოლიციელების „გვამებს“ და სინდისის ნატამალს შუბლზე ეპოლეტებით იწმენდდა. მაგ ამბის გამო საქართველოს შინაგან საქმეთა მინისტრი ალექსანდრე ჭიკაიძე თანამდებობიდან საკუთარი ნებით გადადგა. ამ წინადადებაში „საკუთარი ნება“ აშკარად ზედმეტია, ჯერ ერთი იმიტომ და მეორე- ამიტომ. ანუ საკუთარი ნებით გადააყენეს, ანუ გადადგეს! პოლიციაში, სასამართლოში და პროკურატურაში რომ ნაცს ტოვებ, იმ არგუმენტით - პოლიტიკური ნიშნით გაშვებას დაგვაბრალებენო, თანაც სხვა კადრი არ მყავსო, ეს 2 წელი რას მიკეთებდით, ცოტა დრო იყო ახალი კადრის მოსამზადებლად და ჩასანაცვლებლად? თან გაჰყვირით, სისტემა იყოო, თან იმ სისტემის მთავარ კაპილარებს ბამბაში ინახავთ. თავში ფეხი ხომ არ გაქვთ მართლა - როგორც ჩემს ბავშვობაში ვამბობდით.. ვითომ ასე ბნელა? აბა სანთელი და ნათელიო? იმდენად შეშინებული და ორიენტირებულია ხალხი ცუდის მოლოდინზე, კარგი რომ კეთდება იმისიც აღარ სჯერა და ეჭვით კითხულობენ - ნეტა სად გვატყუებენო? პრემიერი რომ გამოვა და წლის დასაწყისში იმას გამოუცხადებს თავის ხალხს - ეს წელი მაინც და მაინც დალხენილი არ იქნებაო, მერე როგორ გინდა ხალხი საქმის კეთების იშტაზე მოვიდეს? ღარიბას, როგორც ჩანს, მარტო ნათესავებში და კადრებში არ ეშლება, ან მრჩევლები და სპიჩმეიქერები ჰყავს ნამეტანი ღრმადმოაზროვნე და ჩვენ ვერ ვხვდებით. რა გაგანათებთ, სანამ არ განათლდებით და როგორ განათლდებით, თუ მასწავლებლისთვის სახრის და წკეპლის დიდი პარტიის შემოტანით ხართ დაკავებული? აი ჯანდაცვის საყოველთაო პროგრამა ხომ მაინცაა წარმატებულიო!? აეკიდეთ ახლა მთელი მთავრობა იმ ერთ წარმატებულ სერგეენკოს! კი ბატონო! რაც სოციალურ მხარეს ეხება და აუმჯობესებს, ყველაფერი წარმატებულია, ვინ ოხერი გაგიწევთ ოპონირებას? ცე ჰეპატიტი „დავასტოპეთ“ სახალხოდ და ერთხმად და ძალიან კარგი, ადამიანებს ექიმთან მისვლის აღარ ეშინიათ, აღარც სცხვენიათ, მაგრამ, ამ სიკარგეების მიღმა იმდენი არაუმნიშვნელო დეტალი რჩება... იმ წვრილმანების წერტილოვანი დარტყმებით ადამიანები დანაღმულ მინდვრებს ემსგავსებიან. ის კეთილშობილი ექიმი რომ დიაგნოზს დასვამს, მკურნალობას დაუნიშნავს და წამალს გამოუწერს გაჭირვებულ, მაგრამ მაინც მადლიერ პენსიონერს, რა ქნას, მამა-სისხლად შეფასებული წამალი რითი იყიდოს? მერე პური რიღათი სჭამოს, მამაძაღლი? გამოვა მერე ჯანდაცვის მინისტრის მოადგილე ვინმე ვალერი, გვარად კვარაცხელია და იტყვის, თუ კატასტროფულად გაიზრდება წამლების ფასი, იმ შემთხვევაში მივიღებთ ზომებსო! კითხოს ერთი ვინმემ მაგ პატივცემულს, კატასტროფა რომელია? მკვდარი რომ აფთიაქში ვეღარ მივა და წამლები ჩაწვება? მედიკამენტები მხოლოდ 10%-ით გაძვირდა ჯერო და თუ მოეხსენება ის ამბავი, რომ წამლების ფული დღეს საქართველოში მარტო 10%-ს აქვს? ცოტა დაუფიქრდეს რას ამბობს და ნუ ჩაუყრის წყალში თავის წარმატებულ მინისტრს ამდენ შრომას. ის მოქალაქეები, რომლებიც დღეში 3000 კილოკალორიაზე მეტს მიიღებენ, აუცილებლად იქნებიან აღრიცხვაზე აყვანილი ზენორმირებულ მოქალაქეთა სიაში ხადურის მიერ. თქვა მაგან, რომ 150+10 არის შანსი არსობისა და მორჩა! დანარჩენზე, უკაცრავად, მაგრამ, სამწუხაროდ, ვერაფრით არ მსურს, დაგეხმაროთო... ეგრეა რა - ყველაზე ხმამაღლა ქამრების შემოჭერაზე ის ყვირის, ვისაც ქამარი წელზე კი არა, წელის სავარაუდო ადგილას აღარ წვდება. აბა ჩვენ, ისიც გვეყოფა, რომ საარსებო მინიმუმით გამორჩეულ 15 ქვეყანას შორის, მეცამეტე საპატიო ადგილზე ვართ, ფილიპინების და მაროკოს წინ. პენსიის რიგში მოსმენილ პროგნოზსაც მოგიყვებით ბარემ: სექტემბრიდან 10 ლარს იმიტომ გვიმატებენ, რომ იქამდე კაი გვარიანად ამოვწყდებით პენსიონრები და ნაკლები ექნებათ გასაცემიო. ვინც გადავრჩებით, ისეთ წონაზე ჩამოვალთ, სულ სირბილით გაგვარბენინებენ სასაფლაოზე, თან 4-ის მაგივრად 2 სახელური დაგვჭირდებაო. რაიონულ გამგეობებს ფინანსებიც აქვთ მაგ საქმისთვის გამოყოფილი და ტენდერებიც ცხადდება ორსახელურიან კუბოებზე, მაშ!.. რა თქმა უნდა, ყველაზე უიმედო სიტუაცია მაშინაა, როცა კუბოში წევხარ და სახურავზე მიწის მოყრის ხმა გესმის. დანარჩენ შემთხვევაში, ყველაფრის გამოსწორება შესაძლებელია... ჰოდა, ჩვენო მოქალაქევ! ნამეტანსაც ნუ იზავ, თორემ, მასე, კარგ ადვოკატს, სასამართლოში მკვლელობის გამართლებაც შეუძლია. შენც კარგად იცი - ვინც ბოლოს და ბოლოს დროის ფასს მიხვდა, მას არასოდეს კარგავს, ხოდა, როგორც მოქალაქემ, მაგ ჩვენს ხელისუფლებას, პირველ რიგში დროის ფასი ასწავლე! თორემ, გუშინდელს აქეთ საქართველოში ხალხი დილის ლოცვაზე უკვე იმას ივედრება - ღმერთო, ისე გვამყოფე, როგორც ბიძინას ჰგონია, რომ ვართო! სხვა რა გითხრათ? გასულ კვირას სიმშვიდის და დონატების დეფიციტი იყო ქვეყანაში... ყავამშვიდობისა, მოქალაქენო! კატო ჩულაშვილი

ზოგჯერ ასეც ხდება – ჯდები და არაფერზე წერა გინდება. ან არც ჯდები, წევხარ, დადიხარ, ჭამ, ეწევი, რაღაცას აფუჭებ ან აკეთებ, და მაინც წერ. წერ ყველაფერზე - რაც გეტკინა, გაგიხარდა, მოგეწონა ან არ მოგეწონა, მიგავიწყდა, გამოგივიდა თუ არ გამოგივიდა. როცა უთანასწოროთა თანაცხოვრებაზეა საუბარი თავისი ყველა თანდაყოლილი თუ შეძენილი დეტალით, ამ დროს, სრულიად ნორმალური ადამიანები, სრულიად ბუნებრივად და ლოგიკურად, კამასუტრას მოიმარჯვებენ ხოლმე და ...ვცადეთ ბატონო, ეგეც ვცადეთ, მაგრამ, ჩვენთან მაინც ყველაფერი ან უკუღმაა, ან გაორებული, ან დაოთხილი. რაღაც-რაღაცეებს ისე ვეჩვევით, არც ვუფიქრდებით . ყოველდღიურობაში კი უცებ აღმოვაჩენთ ნივთებს, ქცევებს, ადამიანებს... ეს დღეებია ყველა რაღაცას აჯამებს, ადარებს, ასაჯაროვებს, დასკვნები გამოაქვს და გეგმავს. გეგმებთან დაკავშირებით გულგრილი ვარ, სხვა განზომილებებზე ვარ მინდობილი იმიტომ, რომ არ მიყვარს, როცა ჩემს ბჭობაზე ღმერთი იცინის. ფაქტია, ვიღაცამ სადღაც ჩვენზე უკეთ იცის, როდის რა და როგორაა საჭირო. ამ დღეებში ვინ დათვლის მერამდენედ ვუსურვებთ ერთმანეთს საუკეთესოს. თავს დავიიმედებთ, რომ ჯერ კიდევ შეგვძლია თავს გართობის და არაფერზე ფიქრის, მითუმეტეს არაფრის კეთების უფლება მივცეთ... დავლევთ, შევჭამთ, ვიხორხოცებთ, ვისაც გაგვიმართლებს სექსითაც დავკავდებით... ამასობაში კი რამე იქნება. ან შეიცვლება ირგვლივ რეალობა უკეთესობისკენ, ან არა და ამას „ცხოვრების უსამართლობას“ დავარქმევთ და მშვიდად გავატარებთ. ადამიანები, რომლებიც ამტკიცებენ, რომ ყველაფერი უჩვენოდ წინასწარაა გაწერილი და ვერაფერს შევცვლით, ქუჩაზე გადასვლისას აქეთ-იქით გულმოდგინედ იხედებიან. ის, რაც ყოველთვის გვაყოვნებს და გვასუსტებს საკუთარი თავია. და თუ გვინდა, ერთ მშვენიერ დღეს რაღაც დიდი და მნიშვნელოვანი გავაკეთოთ, რაიმე შევცვალოთ, ეგებ იმაზეც გვეფიქრა, რომ ის „ერთი მშვენიერი დღე“ სწორედ დღესაა... მაჰატმა განდი ამბობდა, არ აქვს მნიშვნელობა ვინ ხარ და საიდან. ფინჯან ყავაში ყოველთვის აღმოაჩენ სამყაროს შენთვისო... მაისიდან მოყოლებული, 7 თვე ისე გავიდა, „მშვიდობის ყავა“ არ შეგვისვამს ერთად. მიზეზი ძალიან მარტივია - "უქეიფობა", როგორც ჩვენი წინაპრები იტყოდნენ. იმედი მქონდა, უქეიფობა გადაივლიდა ხვალ, ან ხვალის ხვალ, როგორც ჩემი ნიკოლოზა ამბობს, მაგრამ,- ნურას უკაცრავად... მაისის თვე ბათუმში გავატარე ადგილობრვ არჩევნებში თავიდან-ფეხამდე ჩართულმა. წერის სურვილიც მას შემდეგ გაქრა. რაც აჭარაში ადგილობრივ არჩევნებზე მოხდა, სერიოზული ნიჰილიზმის საფუძველი იყო და არ გვინდა ახლა ჟღალი დიალოგები იმაზე, როგორ დადებითად შეაფასა ეს არჩევნები დასავლურმა სამყარომ. ეს ნამდვილად არაა ის დემოკრატია, რომელიც წარმომიდგენია. არც პარალელურად განვითარებული მოვლენები და ადამიანთა ქცევა იყო „საოცნებო“ ურთიერთობის მაგალითი. უფრო პირიქით... ბრძოლა კომფორტისთვის და არა არსებობისთვის, ბრძოლა პრინციპისთვის და არა იდეისთვის. ნაკლები უფლება - მეტი მოვალეობა და მაინც სად გადის სახელმწიფო მოხელის საღი აზროვნების შუკები, ეს მხოლოდ ერთეულებმა იციან. კარიერულ კიბეზე რთული საწყისი ბიძგია იატაკიდან. მერე უკვე ყველაფერი მარტივია. სიბრიყვეა იმის მოლოდნი რომ ვინმე მოვა და შენს გასაკეთებელს გააკეთებს. ვიდრე არ აიძულებ, თითსაც არავინ გაანძრევს. ასეა ეს. ეჰ, ჩემო კარგებო! უმრავლესობა რომ ყოველთვის მართალი იყოს, მზე დედამიწის ირგვლივ იბრუნებდა... ნუ ჩქარობთ ადამიანს უწოდოთ ანგელოზი, ეშმაკს ხომ იცით არ სძინავს?! ჯერ კარგად დააკვირდით, ეგებ ეს მორიგი შებუმბლული სასწაულია... არც სპონტანურად იმის დანგრევა ღირს, რაშიც ბოლომდე არ გავრკვეულვართ. ერთი სიტყვით, გვაქვს პოლიტიკა ცვალებადი მოღრუბლულობებით. ალაგ-ალაგ ნალექით და უნალექო თოვლით. მუდმივი ოცნება მავნებელია, რადგან ახდენილი ოცნება შეიძლება კოშმარად იქცეს. პრინციპში აუხდენელიც... ზაფხულმაც გული იჯერა ყინულიანი ყავის და მოდური ლუდის სმით, ჩაილურის წყალიც დალია, კაზანტიპის მლაშე ნაგუბარიც ყლაპა და შეგვატოვა სიყვითლისადმი მიდრეკილ სეზონს. აგვიკლეს „ყვითლებმა“ ჭორის დეიდებ-მამიდებმა. კარგი გასაგდებია ფეხ ქვეშ ეს ჩვენი სამამულო მედია (უმცირესი ნაწილის გარდა) „სხეულით ვაჭრობის ადგილის გადაცემისთვის“. ხომ გახსოვთ ის დრო, „მოსკოვს ცრემლების რომ არ სჯეროდა“ და ტელევიზიაზე დიდ იმედებს ამყარებდნენ. ჩვენში ტელევიზია ვერასოდეს გახდება ხელოვნების დარგი, იმიტომ რომ ის მაყურებლის მოლოდინსა და ინტერესებზეა ორიენტირებული. კიდევ შემოსავლებზე და არაპროფესიონალთა გემოვნებაზე. როგორც ერთი კარგი ექიმი და იმაზე ათჯერ უკეთესი მწერალი, პატივცემული ანტონი იტყოდა, - კარგია იქ, სადაც არ ვართ. წარსული მშვენიერად ამიტომ გვეჩვენებაო. აქვე დავსძენ, რომ ნამდვილი გამართლება ლატარეაში მილიონის მოგება კი არა, პირველივე ჯერზე ნამდვილო ექიმის ხელში ჩავარდნაა. ესეც პირადი გამოცდილება ოჯახურ ინტერიერში... გოეთეს რომ ჰკითხო, -არაფერი ისე უკეთ არ მეტყველებს ადამიანის ბუნებაზე, ვიდრე ის, რაზეც მას ეცინება. და რაზე გვეცინება ჩვენ ამაზე დაფიქრებულხართ? ან რაზე გვაიძულებენ გავიცინოთ? გოეთეს მწარედ გაუმართლა, რომ მკვდარია... პიარი, კადრები, პროფესიონალები ისევ დეფიციტშია, სამაგიეროდ პრეფიციტულია ნეპოტიზმი. კულტურა? კულტურა ფეთქებადია პირდაპირი და გადატანითი მნიშვნელობით. გაჯანჯლებული კოჰაბიტაცია განსაკუთრებით იმედის მომცემი გამოდგა ნებისმიერი სახეობის პარაზიტისთვის. და არ გვაძინებს იმაზე ფიქრი, რომ ვიღაცეებს ჩვენი მიტაცებული ქონება ყელზე სულაც არ დაადგებათ, მშვენივრად შეირგებენ. საუკეთესო ცხოვრებისეული დევიზია - ნუ იცინგლები და თავს თვითონ უშველეო.. თვალწინ გვაქვს ცინგლიანი მიხეილის ცოცხალი მაგალითი. ძებნილმა კრიმინალმა ახალი წელიც მოგვილოცა და 1 წელიწადში ახალ „სხვა საქართველოში“ ერთად ცხოვრებას დაგვპირდა. ამაზე ცნობილი ბარონის ის ისტორია გამახსენდა თმებში რომ ხელი ჩაივლო და.. ჰო, გაიღიმეთ ბატონებო! გაიღიმეთ! ხომ გახსოვთ - დედამიწაზე ყველაზე დიდი სისულელეები სერიოზული სახის გამომეტყველებით კეთდება.. და რა ვუყოთ რომ სიმართლეს რუხი ფერი აქვს... და მერე რა, რომ წინასაახალწლოდ ისეთი კომუნალური ქვითარი მივიღეთ, სულ მინიმუმ, ჩვენს ონკანებში ბორჯომი უნდა მოჩქეფდეს, ნაგავი ლექსუსებით გაჰქონდეთ, ბუნებრივი აირი პირდაპირ ალიევების ნედლი მარაგებიდან მოგვდიოდეს და ბინებს ალადინის ლამპარით ვანათებდეთ. ეეე.. კარგით რა ხალხო რაა კი არა და, კარგი რა კალა რა.. ჩვენი ქვეყნის ნაპატივებ ფინანსთა მინისტრს ალალად უკვირს, რატომ ქმნის ხალხი პანიკას ლარის ვარდნაზე და 10 ლარიან საპენსიო დანამატზე, თითქოს ახალი წელი პირველად და უკანასკნელად მოდიოდეს... ნუთუ მართლა წელიწადში მხოლოდ ერთხელ ვიკვებებით სრულფასოვნად? ვინ გვიკრძალავს წელიწადის ნებისმიერ დღეს ერთმანეთის ჩახუტებას, გამოძღომას, საჩუქრების გაჩუქებას? ფულის ხარჯვას? პირადი ბიუჯეტი? რა ვიცი? ხადურმა საზეიმო ვითარებაში შეგვატყობინა - შესრულდაო! დავიჯერო, ისევ ვიღაცა ურევს?... კონტრაბანდული აიფონიდან სამყაროსთან სულ სხვა კომუნიკაციაა.. მდიდრულ აპარტამენტებში სათაგურშიც კი „პარმეზანი“ დევს. და ვინ თქვა, რომ წლის დაიჯესტის წერა რთულია? ეგ რომ რთული იყოს, ჩვენი ნებიერა მედია (მცირე გამონაკლისის გარდა) თავს არ შეიწუხებდა თემაზე- წლის ხუმრობა, წლის მუქარა, წლის პოლიტიკოსი, წლის კურიოზი, წლის მაფიოზი, წლის აფეთქება, წლის მიღწევა, წლის შარი, წლის ნიშანი, წლის აშარი.. პარლამენტი რა... ჩარჩა ისევ ბაღის ჯგუფში. მთავრობაში პროგრესი გვაქვს - ცვლიან-პანტა პუნტით, მგრამ კიდევ ვერ გავიდნენ ბოლოში, დარჩათ ხეზე ყუნწმომპალი ვაშლები. და ვინც შეცვალეს უვარგისობის გამო, იმათ რომ სხვაგან ასაქმებენ. ნუ მკითხავთ რა ფენომენია ეს... პასუხად დუმილს მიიღებთ. და მაინც გკითხავთ ვისაც გეხებათ - თუ იქ არ ვარგოდა აქ ივარგებს კაცო?! პარლამენტს ყოფაქცევაში ორი! გავიგეთ, რომ პუტინი მტერია! იმიტომაც ვერ ითრია ფოთის ტერმინალი.. ხუდონ ჰესზე ვიდებატეთ, ქართული ყველი თავიდან აღმოვაჩინეთ. საკადრო საკითხებზე იყო მხოლოდ სიტყვა - „სანთლით საძებარი“. სადღაც ისევ ფიქრობენ, რომ ხალხი სულელია... სიცრუის სამეფოში კი ჭეშმარიტება მხოლოდ მეფის მასხარაა... ექსპერტები, მომწიფებულნი, გადამწიფებულნი და მკვახენი, ზოგნიც უნაყოფონი. მადლი? მადლი თავის გზაზე დაიარება... ბრიუსელში ხელი მოეწერა ევროკავშირთან ასოცირების ხელშეკრულებას, მაგრამ, ხელისუფლების უმაღლეს ეშელონებში დაშვებულმა საკადრო შეცდომებმა და ხელისუფლების განშტოებათა შორის კინკლაობამ ეს სიხარული უნებურად გადაგვიფარა. საახალწლო დღეებშიც მშრალი ხიდი სავსეა ოჯახური ისტორიებით. სათუთად ჩამორიგებული ნივთები მდუმარედ ყვებიან უცნაურ ამბებს. ვყიდით და ვყიდულობთ წარსულს, ხან საკუთარს, ხან სხვისას. ბავშვობიდან მახსოვს, რომ რუხ მგლებს ძალიან უყვართ ბებიების ლოგინი. რომ უფასო ბუნებრივი აირი მხოლოდ კუჭ-ნაწლავის ტრაქტშია. მშობლები კიდევ ნუ ბერდებით რა!.. მოთმინება უმაგრესი თვისებაა, მაგრამ ცხოვრება ძალიან მოკლეა იმისთვის, რომ დიდხანს ითმინო. ისეთი დიალოგი გამომივიდა საკუთარ თავთან, ახალი წლის კარგად დახუნძლული სუფრის შემდეგ 2 ადამიანი სამზარეულოში რომ შემორჩება ერთმანეთს და ცხოვრებისეულ სიბრძნეზე ბჭობას მოინდომებს.. მაგრამ ასეც კი არაა საქმე?! მეც თქვენსავით ვიცი, რომ სასწაულები იქ ხდება, სადაც მათი სჯერათ და რაც უფრო მეტად სჯერათ, მით უფრო ხშირად ხდება... ყავამშვიდობისა და ტკბილად დამიბერდით, ხალხო!

დღეს შევცდი და " გამომძიებელ-რეპორტიორს" ვუყურე - ნაციონალური რეჟიმის პერიოდში ციხეებში არსებულ სიტუაციაზე, პატიმრების მიმართ ძალადობაზე და უკანონო მოპყრობაზე. "წინა ცხოვრების" ერთ-ერთი შავ-ბნელი თემა და მტკივნეული. დავმძიმდი გვარიანად. დიდხანს ვაწვალე "თაგვიც," კლავიატურაც. ვცდილობდი, რამე სხვაზე მეფიქრა, მაგრამ, შიში ოხერია! აგიყვანს და მორჩა! მითუმეტეს, ბავშვობიდან შემოჩენილი შიში - მაშინდელი შთაბეჭდილებები და შეგრძნებები, რატომღაც, ნაკლებად ხუნდება. ბოლომდე მოგყვება ფობიების, სისუსტეების ფორმით და სახით. რაღა დაგიმალოთ და, ბავშვობიდან საშინლად მეშინია ციხის. რა თქმა უნდა, ეს იმ ასაკში არასოდეს გამიმხელია. შესაბამისად, არც ბიძია პოლიციელებით მაშინებდნენ, როცა ცუდად კი არა, ძალიან ცუდადაც ვიქცეოდი. ეკრანზე გამოჩენილ ციხის კადრებზეც კი ყოველთვის მქონდა გაუცნობიერებელი რეაქცია. ასევე გაუცნობიერებელი იყო ნეგატიური დამოკიდებულება ნებისმიერი სამართალდამცავის მიმართ. არასოდეს არაფერი დაუშავებიათ, არანაირი შეხება არ მქონია, ღვთის მადლით, მაგრამ, რატომღაც ვერჩოდი და ჰა! .. ჰო, კიდევ ერთი - ალბათ, იმ ღრმა ბავშვობის შთაბეჭდილებებიდან მოდის დახურული სივრცის დაუძლეველი შიშიც. გაგეცინებათ, მაგრამ, ჩემი გადარეული სოფიო ხორგუანი რომ უფლებათა დამცველის ოფისის ამბებს იხსენებს - როგორ შედიოდა პატიმრებთან, როგორ ეკონტაქტებოდა, მე სისხლი მეყინება და ვაჩუმებ. იცის ჩემი ამბავი და ჩემთან აღარ ყვება. სამაგიეროდ, მე მოვყვები ამბავს იმ შიშზე, 4 წლიდან რომ მომყვება. მოხდა ისე, რომ მამაჩემის უმცროსი ძმა დაიჭირეს, 24 წლის, უნივერსიტეტის ეკონომიკის ფაკულტეტის მე-5 კურსის სტუდენტი, ახლადმოყვანილი ორსული ცოლით. პრაქტიკაზე იყო მივლინებული სიღნაღის რაიონში რომელიღაც რესტორნის რევიზიაზე. ჯგუფის ხელმძღვანელმა, უკვე "ღვაწლმოსილმა რევიზორმა", იქაური რესტორნის დირექტორისგან კაი გვარიანი ქრთამი აიღო და 50-50 მანეთი პრაქტიკანტებსაც გაუნაწილა, - ეს თქვენი შრომის საფასურია, დაისვენეთ ბიჭებოო! ამ ტუტუცმა ბიჭებმაც, რა თქმა უნდა, აიღეს. მაშინ რევიზორობისთვის ფულს იხდიდნენ, კაი "ფულის სტანოკი" პროფესია გახლდათ. იმ რესტორნის დირექტორს კი, თურმე, უჯრაში დანომრილი ფული ჰქონია. დაიჭირეს ყველა. მთავარი ფულის ამღები 2 წლიანზე გაუშვეს, ასაკშია, ღვაწლმოსილია და ჯანმრთელობა არ უწყობს ხელსო. "მოსწავლეებს" კიდევ -გალიის 8 წელი აჩუქეს. სამაგალითოდ დასაჯეს, კომკავშირულმა სასამართლომ გაასამართლა. თან პარტიის წევრობის კანდიდატებიო და, მგონი, 2-2 წელი მაგისთვის დაუმატეს. ჰო, მაშინ რევიზორობას და კაიფულისმშოვნელ სამსახურს პარტბილეთი განსაკუთრებულად ამშვენებდა მარცხენა გულის ჯიბეში. რა არ იჩალიჩა მამაჩემმა, როგორც იქნა, 6 წელიწადში გამოიყვანა, მაგრამ ფსიქიურად აბსოლუტურად მორყეული, მას შემდეგ მუშაობა ვერ შეძლო ვერსად, სულ იმის ეშინოდა, რაღაც შემეშლება და ისევ დამიჭერენო. პატარა ვიყავი, მაგრამ მაინც მახსოვს ის სასამართლო, გულწასული ბებიაჩემი, განახევრებული პაპაჩემი. სიღნაღის რაიონში ცნობილი გინეკოლოგის და პედაგოგის ოჯახი ამხელა შოკი და სირცხვილი - შვილი ქრთამზე დაუჭირეს! მაშინ მამაჩემის და დედაჩემის კარიერასაც პრობლემა შეექმნა, - ნასამართლევი ოჯახის წევრი საპასუხისმგებლო პოსტებზე სერიოზული მუხრუჭის ფუნქციას ასრულებდა. ეს ამბები და პირველი შოკი როგორღაც გამოვიარეთ. მერე იყო "ნახვის" და "პერედაჩის" დღეები. თვეში ერთხელ თბილისი-რუსთავის გზა, კოლონიის უზარმაზარი ღობე. ალბათ მაშინ განსაკუთრებულად დიდად მეჩვენებოდა. ამ ღობეზე მავთულხლართების გასწვრივ მოსიარულე თოფიანი კაცები. რკინის კარებების ჯახუნზე და ღრჭიალზე კიკინები ყალყზე მედგა. ციხეში ყოველთვის იყო კორუფციის შესაბამისი გარემო. აკრძალულის შეტანაც შეიძლებოდა, გათვალისწინებულზე მეტი წონის "პერედაჩისაც," უკეთეს კამერაში გადაყვანა ცალკე "სტავკა" იყო. ამას მაშინ, რა თქმა უნდა, ვერ ვაცნობიერებდი, მაგრამ მერე ხომ გავიზარდეთ და ახლა ყველამ კარგად ვიცით, რა და როგორ ხდებოდა? ახლა კი იმაზე - რამ შემაშინა კონკრეტულად? ერთ რიგით ნახვის დღეს, რუსთავის კოლონიის მისაღებ დარბაზში განსაკუთრებულად გამკაცრებული რეჟიმი დაგვხვდა. არსად ჩანდნენ ნაცნობი ბადრაგები, მოსაკითხის ნახევარი უკან მოგვაყარეს. ფულის ზონაზე შეტანის ალბათობა ხომ საერთოდ ნულს ქვემოთ იყო. არადა, უნდა შეგვეტანა. ჰოდა, ძმისთვის თავდადებულმა მამაჩემმა, წინა პრაქტიკიდან გამომდინარე, იცოდა, რომ ბავშვებს არ ჩხრეკდნენ, ადგა და წითელი თუმნიანების "პაჩკა" ჩემს ქუჩქუჩა "კრუჟევა-ჟაბო" საცვალში გადამალა. თან გამაფრთხილა, უნდა გაუძლოო, ხელი არ მოიკიდო, არ შეიმჩნიო, რომ რამეს ინახავ, თორემ ყველას დაგვიჭერენო. მეც ვიდექი თავდახრილი, უხერხულობისგან შეღონებული, ძროხასავით დამრგვალებული თვალებით და მორჩილად ვუქნევდი კიკინებიან თავს. როგორც იქნა, რიგმა მოგვიწია. გაჩხაკუნდა პაწაწუნა სარკმლიანი კარი, მამაჩემს ხელში ვეჭირე. ბადრაგმა შესვლისთანავე გააპროტესტა, რას დაათრევთ ამ ბავშვებს, არ გეცოდებათ მაინცო? არადა კი არ დამათრევდნენ, ჩვენი ოჯახის პატიმრის კატეგორიული მოთხოვნა იყო - "ჩემი ვიკა სირაძის" გარეშე არ მოხვიდეთო! განვმარტავ აქვე - ბიძაჩემი იმ დროს ცკ-ს ერთ-ერთი პოპულარული მუშაკი ქალბატონის სახელს მიძახდა, ალბათ იმიტომ, რომ ასაკთან შედარებით საკმაოდ გატლეკილი ვიყავი, მასზე უკეთ ვქაქანებდი რუსულადაც და ინგლისურადაც (ჰმ, მაშინ ინგლისურიც კი ვიცოდი ასაკის დონეზე. საკავშირო დაქვემდებარების საწარმოს საბავშვო ბაღი კიდევ რუსულენოვანი იყო. დილის 8 საათზე რომ მიმაჩიქჩიქებდა დედაჩემი და მებაღე ძიაძია ვანიას ჩამაბარებდა, საღამოს ჩემს სახლში წაყვანაზე პასუხისმგებელი მხოლოდ შემთხვევითობა იყო. ღმერთმა აცხონოს ჩემი ზინკა და შურკა! ბებიები არასოდეს მტოვებდნენ "ძეტკას" "გაჭირვებაში". ;) ) მოკლედ, იმ ბრაზიან პატრულს მრისხანე მზერით "გავუიასნე," რომ ჩემი "ვიზიტი" ოფიციალურ დონეზე იყო შეთანხმებული. კუთხეში დამსვეს რადიატორთან, ვიდრე უფროსებს და "პერედაჩს" ჩხრეკდნენ. ვერ ვიტყვი, რომ ძალიან სასიამოვნო საყურებელი იყო ჩემი ოჯახის წევრების და უცხო ნახევრადშიშველი ხალხის ყურება და ჯაჯღანის მოსმენა. ის ოთახი დავძლიეთ. შემდეგ იყო დერეფანი, გრძელი, სამმაგი ბადით, ვიწრო და ჭერზე თოფიანი კაცები დასეირნობდნენ. კიდევ ერთი ოთახი, საიდანაც პატიმრების მოსაცდელში გავდიოდით. ჰოდა, სწორედ იმ გასასვლელთან მამაჩემს ჩემი თავი ბადრაგმა ჩამოართვა და ვაი! იმ ჩემს გადამალულ "კონტრაბანდაზე" ხელი მოუხვდა. მახსოვს ჩემი ყვირილი, ბებიაჩემის თვალები და მამაჩემის ცივი ოფლი სახეზე. ასე მეგონა, უცებ დაღამდა. იმ ბადრაგის სახელიც მახსოვს - ვაჟა! რა ხდება მანდო?- მეორე ულვაშებიანმა რომ დაუყვირა. წამების დუმილი სამარიდან. მე გადავწყვიტე, რომ გარეთ არასოდეს გამიშვებდნენ და მოვრთე ღრიალი. ჩვენს ირგვლივ ბადრაგების წრე შევიწროვდა. ვაჟამ გადამარჩინა - დამსვა, ჩაიკუზა და ხმამაღლა მითხრა ღიმილით - მაპატიე, ცუნცულა გოგო, ხელი რომ გატკინეო. მერე იმ ვაჟას ქოქოლა დააყარეს - რა ვირი ხარო! დროზე მოიყვანე ცოლი, ბავშვის ხელში ჭერა რომ ისწავლოო... მერე აღარაფერი აღარ მახსოვს, - როგორ შევედით იქამდე, სადაც მივდიოდით. მაშინ ისეთი შიში ვჭამე, ციხიდან სახლში დაბრუნებული ბიძაჩემიც კი აღარ მიყვარდა ისე, როგორც ადრე. რა ვქნა, შემეშინდა და დღემდე გამომყვა. მეორედ ეს შიში რამდენიმე წლის წინ განმიახლდა. ძალიან ახლობელ ოჯახში ვიყავი მიწვეული. ამ ოჯახის წევრი, რომელსაც წლების მანძილზე ვიცნობდი და ისიც ვიცოდი, რომ ეს ჩემი ასაკის კაცი, ოდესღაც ორთაჭალის ციხეში მუშაობდა. ჯერ კიდევ შევარდნაძის პერიოდში, "შემოვარდებამდე" გამოუშვეს სამსახურიდან ზონაზე წამლის შეტანის გამო. იქამდე ამ ბიჭის ოჯახს საშინელი ტრაგედია დაატყდა - ჩემი შიშის ასაკის გოგონა ვიღაც ფსიქოპატის მსხვერპლი გახდა. ამის გამო, რა თქმა უნდა მიჭირდა ამ ადამიანთან ნებისმიერ თემაზე საუბარი, თუმცა თავად არანაირ უხერხულობას არ გრძნობდა, პირიქით, იყო გადაჭარბებულად აქტიური და მხიარული. მისი ასეთი ემოციურობა ტრაგედიის მომდევნო შოკურ ფსიქოზს მივაწერე. ამ ფსიქოზს მშვიდად უყურებდა მისი ორსული მეუღლე. ამან სულ დამაგდო. საუბარში გაირკა, რომ სასჯელაღსრულების სისტემაში ლედი- კალმახელიძის დანიშვნის შემდეგ, ამ სისტემიდან, თავის დროზე, სერიოზული დარღვევით გამოშვებული ტიპი, სამსახურში მიიღეს, იმავე ციხეში, გლდანის მე-8 იზოლატორში. რას ნიშნავდა იმ პერიოდში მე-8-ში მუშაობა, ყველამ კარგად ვიცით. როგორც თავად ამბობდა, 10 კაცის უფროსი ვარო. პატიმრებთან პირდაპირ კონტაქტში იყო და ამაყობდა კიდეც დასჯის თავისი "საავტორო მეთოდით". რაც მთავარია, ამას ყვებოდა ყოველგვარი უხერხულობის გარეშე - როგორ აღარ იღლიდა ხელს და პატიმრებს თავში როგორ ურტყამდა მძიმე საქაღალდეების დასტას, როგორ ვარდებოდნენ იატაკზე და მერე უკვე ჯერი მის დაქვემდებარებაში მყოფ ბადრაგებზე იყო. ჰიჩკოკის სტილში ფანტაზიებს აშკარად არ უჩიოდა. განსაკუთრებით "ბაცანა-კრიმინალებზე" ხალისობდა, ანუ ახალგაზრდებზე. მაშინ კიდევ ერთხელ დავაფიცე უფალს, - ნურასოდეს მიმიყვანდა იმ რკინის ალაყაფამდე. უფალი კეთილია და სამართლიანი! მერე რა, რომ იმ ურემს ზოგჯერ თვალი შარაზე გამოძვრება და იგვიანებს... მაინც მიდის დანიშნულების ადგილამდე, მიდის, აუცილებლად... მოხდა ისე, რომ იმ ოჯახში სტუმრობიდან ერთ წელიწადში იმ კაცმა სიცოცხლე თვითმკვლელობით დაასრულა. ოფიციალური ვერსია ასეთია. ჭეშმარიტება კიდევ ძალიან მაღლაა, ჩვენისთანა ახლომხედველებისთვის. ამხელა ამბავი ტელევიზიით ნანახი კადრების გამო მოვყევი. შორიდან მოსმენილი და ნანახი ასე გვანგრევს და იმ ოჯახებს, ვინც ეს ყველაფერი გამოიარა, ძნელია, თვალებში უყურო და მოთმინებისკენ მოუწოდო. არადა, როგორ დაატარებს ეს დალოცვილი მდინარე აღმა-დაღმა ცოცხალ და მკვდარ გვამებს... კატო ჩულაშვილი

ამ შემთხვევაში მთავარია პოვნა! <3

მაისის მშვიდ, მზიან, თბილ, გაკვირტულ თბილისურ დილას შაშვის გალობა რომ გაგაღვიძებს, გვერდით არხეინად და ვარდისფრადმფშვინვარე პატარას გადახედავ, ფეხაკრეფით გადმოხოხდები საწოლიდან, რაც ხელში მოგხვდება, იმას შემოიცვამ, სხვა ოთახებში ჯერ კიდევ სძინავთ, ამიტომ ყავის და სიგარეტის სოლო პარტიას არაფერი ემუქრება და, ჯერ კიდევ ნახევრადმძინარე, მიუჯდები „კომპს“. „ქულერის“ ღუღუნი შაშვის დილის არიას აყვება და ეს ვირტუალური ფანჯარა დიდ სამყაროში იმდენ ამბავს მოგაყრის, უცებ ფარდის ჩამოფარების სურვილი გიჩნდება, სულ ცოტა ხნით, ვიდრე სიზმრისგან გამოყოლილ განწყობას მოაშინაურებ... ძალიან მტირალა გამოდგა აპრილი. წვიმდა ნაწვიმარზე, უწვიმარზე და საწვიმარზე... ბრწყინვალე შვიდეულის კვირაც გადავაგორეთ, ვითარცა ენდროცურვილი კვერცხი ჯეჯილზე. ჯეჯილი იყო ცვრიანი, არა - წვიმიანი... ოჯახურ ინტერიერში მშვენივრად გრძნობს თავს მინიატურული მოლი ბამბაში გამოზრდილი ხორბლის მარცვლიდან აღმოცენებული. იქუხა, იჭექა, იმეხა, მოკლედ აპრილმა საფუძვლიანად მოიჭრა თავი დუნიაზე. თვალის პაჭუნით მოიქანცნენ გამვლელ-გამომვლელის ნაჭყაპუნები გუბეები. ნიშნს გვიგებდნენ თითქოს,- აბა ვის არ გჯეროდათ მიშა ასფალტს თან წაიღებსო? გაიყოლა თუ არა? ფუი ეშმაკს! მიშა რაღამ გამახსენა... კვირაცხოვლობასაც წვიმდა "დაბარებულივით", ხუთიანზე მოყოლილი გაკვეთილივით - სხაპა-სხუპით. იდგა აღდგომის სიხარული, სევდა და მონატრების აპოგეა. დეტალები არ ვიცი, უბრალოდ მწამს, რომ იქ ან აქ, ზევით ან გვერდით, ყველგან და ყოველთვის არის ვიღაც, ვინც ჩვენზე გაცილებით დიდია და ჩვენზე უკეთ იცის რა უკეთესია, როდის? და რატომ?. ჩემი წინაპრების იმქვეყნიური არსებობისაც მჯერა. როცა ჩემი ჩაბარგების თუ აბარგების დრო მოვა, იქ დამხვდებიან უსაყვარლესი ადამიანები და ამიტომ, სულაც არ მეშინია. პარალელური სამყაროს არსებობისაც მჯერა. ვხედავ ხან სიზმარში, ხან ცხადში, კადრებს, რომლებიც ძალიან მეცნობა. ვგრძნობ სუნს, რომელიც ახლობელია, შეხებას, რომელიც უკვე მიგრძვნია. ჰო, კიდევ სიკვდილის სუნს ვგრძნობ. უცებ ამეკვიატება ბალზამისა და დამჭკნარი ყვავილების ნაზავის სუნი და ვიცი, - ვიღაცის სიკვდილს გავიგებ. ახლობლები „ხოჭო მესაფლავეს“ მიძახიან. ბავშვობიდან მიყვარს სასაფლაო. არ ვიცი ტომის და ჰეკის გავლენაა თუ ჩემი შურას და ზინკას რჯულზე მტკიცე ჩვეულების, მაგრამ იქ ყველაზე მშვიდი, ყველაზე მომლოდინე და მრავლისმთქმელი სიჩუმეა. მზეზე ვიმუხტები და სასაფლაოზე. თუმცა, ყველამ იცის, რომ მიცვალებულთან მიახლოვება ჩემთვის ისეთივე კრუნჩხვით გადასატანია, როგორც მშობიარობა. მართლმადიდებელი ქრისტიანი ვარ ოფიციალური მონაცემებით. ეკლესიას რომ ჰკითხო, - სიზმარი ეშმაკისეულიაო! არ მჯერა... ვაშლიც კი ითვლებოდა სამოთხეში "აკრძალულ ხილად," მაგრამ ხომ გაირკვა, რამდენ ვიტამინს შეიცავს... რამდენიმე დღის წინ გავიგე, რომ ხე, რომელსაც ბავშვობიდან ჩინურ იასამანს ვუძახდი და ჩემების საფლავებზე ყვავილობდა, გლიცინია ყოფილა… ყავის მესამე ყლუპზე აღვიდგინე - ჩემი კატერინას და ლიმონიჩის სიმღერა დამესიზმრა, ბანტიან გიტარასთან შეწყობილი. დამესიზმრებოდნენ აბა რა?! მთელი აპრილი ისე გავიდა, არაფერი დამიწერია. აღდგომის მისალოცადაც ვერ მივაღწიე ვერცერთ საფლავზე... არადა როგორ უყვარდათ აპრილი და ყვავილობა.. "ლურჯი აპრილი შენს თავს მაგონებს" - მღეროდა დიდი ეკატერინე მაცდურად თვალებმოჭუტული. ახალგაზრდა იყო მაშინ, თითქმის ჩემხელა და რა დიდი მეგონა...ლურჯი აპრილი ბევრ რამეს მაგონებს. თქვენს თავს - ვინც მენატრებით, აღარ ხართ და მაინც ხართ... მაინც ვერ ვხვდები, რატომაა აპრილი ლურჯი? ლურჯი კი არა, იასამნისფერია. და სამოთხეშიც, ალბათ, იასამნის სუნი დგას... იასამანი რომ აყვავდება, უცნაურობა მჭირს - ბებიების მონატრება ქვია მაგას.. ტკბილი მოგონებების სადღეგრძელოც ბებიების თამადობით უნდა ისმებოდეს... როგორ მშურს საკუთარი შვილების... არადა რამდენი ბებო მყავდა!!! დიდი ბებიები, ნაღდი ბებიები, ბებიდები, პაპიდები, კიდევ ექსკლუზიური ზინკა და შურკა.... ყველა განსხვავებული, ყველა უსიტკბოესი... ყოველ სნეულებაზე სიყვარული ძნელია .. რა კარგია გაზაფხული... დები იშხნელების რეპერტუარი და ჩემი კატუშას და ლიმონიჩის ბაფთიანი გიტარა. ასე უყვარდათ ორ ხმაში და გადაიმღერეს კიდეც მთელი ცხოვრება... ბუნება რომ აყვავდება, გულიც გადახალისდება...ვენაცვლები გაზაფხულსა, ანეტარებს იგი გულსა.. მხოლოდ შენ ერთს, რაც რომ ჩემთვის... არ დაიჯერებ თუ ვით სატრფო ხარ... ყაყაჩო აყვავებულა კატუუშ... ვარდი გაშლილა, იაო... მთელი ცხოვრება - "სიყვარულით სნეულები"... ყოველ სისხამ დილით ერთი ახალი სტროფი კატუშას და უამრავი აღფრთოვანებული გამოხედვა. - სოსოია დაგეცეს მეხი მასხარა თავზეო! - ისეთი სიყვარულით მიაწყევლიდა, ჟრუანტელი დაგივლიდა. თანაცხოვრების 60 წელი ერთ საწოლში გაატარეს, ერთი საბნის ქვეშ, საბჭოთა პერიოდის სტანდარტების ხარისხიან "ნიკლიკრაოტზე" და სულაც არ იყვნენ ვიწროდ. ლიმონიჩს შეეძლო დღეში 10-ჯერ გაევლო ერთი და იგივე მარშრუტი "კვენაკლიდან" (უბანია წნორში) წნორის ცენტრამდე. მერე კატუშა რომ აღარ იყო, ნამდვილი თანამეცხედრე გახდა. 4 წელიწადი მის საფლავზე "გადაცხოვრდა" . გადიოდა დილიდან და შებინდებულზე ბრუნდებოდა სახლში. 19 იანვარს, მისი კატერინას დაბადების დღეს ღამე საფლავზე გაათია. - ჩემს კატოს ჩავეხუტეო!- თავი გაიმართლა, რომ ვუსაყვედურე. "ფილტვები აინთო" სიყვარულით და ლოგინიდან აღარც ამდგარა. მხოლოდ იმას დარდობდა, კატო მარტოა იქ უჩემოდ და რას იტყვის ამდენხანს რომ ვერ ავდივარო... აღდგომას დრო და მარადისობა ყაიმზე თანხმდებიან... რა სასწაულია სიკვდილის სიკვდილით დათრგუნვა - ამას უფლის მეტი ვერავინ მოიფიქრებდა... დათრგუნული სიკვდილი ჯილდოა და მერე მოდის... იქამდე თუ შეძლებ და შენში არასასურველ რამეებს დათრგუნავ - შიშს, შურს, ანგარებას, უმადურობას, იმას, რასაც ზოგადად ბოროტებას ვუძახით... დიდი მადლია ღმერთს მისიანად თუ მიაჩნიხარ. არც ცხოვრებაა პრობლემების სკივრი, უფრო შესაძლებლობების ზღვაა. დიდი ელისაბედი ნიგვზის ზეთს რომ ხდიდა ფურცელივით ქათქათა თითებით, თან ასე "ულოცავდა" - ეკაიამ ჩეიფსა, ეკაიამ ჩეიფსაო. თაფლის სანთელივით თითებში რა ღონე ჰქონდა ასეთი... რამდენჯერ მიცდია, წვეთიც ვერ გამოვადინე. არადა, იმ ძველ წაბლის სახლში, მთელ ბუკისციხეს რომ გადაჰყურებდა, კაკლის განჯინაში სულ იდგა ნიგვზის ზეთით სავსე ქილა. ვაი იმას, ვისაც სუფრასთან მისი გამოტანა დაავიწყდებოდა და "ოჯახის დიასახლისის ღირსებას შეარცხვენდა!" მისი "მოსწრებული რძალი" - ჩემი ბაბუციკო, ნაღველს ყავდა ჩემსავით შეწუხებული და, თუმცა, თავად არ გეახლებოდათ ნიგვზიანს, მაინც დიდი მოწიწებით ასრულებდა დედამთილის დაწესებულ რიტუალს. მე კი ბაბუციკოს ნატეხი შაქრის აწაპვნა მიყვარდა და არც პიტნის წვეთების ზედ მოსხურება მავიწყდებოდა. მიშლიდა, არ შეიძლება ბებია ბაღნებიზა მაგიო, გულს დაგიგლახავებსო... არაფერიც არ დამიგლახავა. კარგი საკუჭნაო გამოდგა... საიდანღაც მახსოვს, ვისაც უძილობა არ გამოუცდია, მან არ იცის თავისი ბიოგრაფიაო. უძილობაც გენეტიკურია ალბათ და ელისაბედისგან გამომყვა. - მე რომ დევიძინო, როისღა გიყუროთ ბებიაო. რამდენჯერ გამღვიძებია ღამით. იჯდა თავის ბამბუკის სავარძელში და ჩვენს ძილს დარაჯობდა. ელისაბედ ქერქაძე თორმეტის იყო. "მოსასპობი ილარიონა" - 15-ის. მღვდელი ჯვარს არ წერდა, ერთი წელი სოფიოსთან ეძინა, დედამთილთან. დედასავით უყვარდა დედამთილი. ამიტომაც მასთან დარჩა, როცა "ჩოხატაურის მაზრის თვალი" ილარიონა კიკვაძე ბოლშევიკებს გაექცა ცნობილ ამალასთან ერთად. დარჩა დედამთილთან 3 შვილით 18 წლის. ბევრი მთხოვნელი ყავდა, მაგრამ ვინ გაუბედავდა? 2 შვილის სიკვდილს მოესწრო. ბოლშევიკებმა დამაქციეს ბებიაო... - ახლა რომ გაიღოს ჭიშკარი და ილარიონა შემოვიდეს, რას იზამო? - ხშირად ვეკითხებოდით ორიკინკილა შვილიშვილი. რა ჯანდაბად მინდა აწი მაგის დასაღუპავი თავი, თქვენ თუ გამოგადგებათ რამეშიო. ჰოდა ქსოვდა და ქსოვდა ელისაბედი, სათევზაო ბადესავით გულდასმით, თავის ცხოვრებას. სამივე შვილს ასწავლა, გზაზე დააყენა და ქალაქში დაასახლა. ვაჟიშვილის სიკვდილის მერე "ალაგიდან" ფეხი არ გადაუდგამს, მაგრამ ქორწილი იყო თუ "ტირილი" ბუკისციხეს, ყველა სუფრაზე ელისაბედის ხაჭაპურები, საცივი და ღომი იდგა. სასწაული ყველი ამოყავდა, უფრო სასწაულ თაფლის არაყს ხდიდა. კაცებიც რომ ვერ ხდიდნენ ისეთს. ადესით და ცოლიკოურით სულ ქონდა 7 ჭური სავსე დაფნებში. ჰო, კოლექტივში არ უვლია, პროტესტის ნიშნად. - ჩემი შრომა-დღეები ჩემი ბაღნებიზა მინდა მეო! შემოდგომით საჯანჯუხე თხილს ასხამდა გასანთლულ ძაფზე, საგულდაგულოდ დარჩეულს და ყველა იყო "ქრისტეს ასაკის" - 33 თხილიანი. - ეხ ბებია, გამოჩერჩეტებული ბებერია, რას პრუტუნობს ნეტაო, მარა ახალგაზრდები რომ აბდლები ხართ თლათო? სამოთხეც და ჯოჯოხეთიც ჩვენს თავებში და გულებშია ბებია. ადამიანი რომ მეიფიქრებს იმაზე არც უკეთესი შეიძლება იყოს რამე და არც უარესი, ვისაც რისი ეშინია, ისაა მისი ჯოჯოხეთიო. მე უთქვენობის მეშინია ბებია, სიკვდილის კი არაო? -ბაღანა არ უნდა ატირო ბევრი, თუარა, რომ მოკვტები, საფლავზე დასაღვრელი ცრემლი აღარ ექნებაო, - ასე ამბობდა ელისაბედი. არადა, მერე, გვიან გავიგე, პითაგორას უთქვამს მსგავსი რამ, კარგახნით დაუსწრია ელისაბედისთვის. ერთი კვირა სამოთხის კარი ღიააო, სამოთხეში ღია კარის კვირეულია. სანატრელი დროა, ღმერთმანი! ჰოდა, ელისაბედიც ასეთ კვირას მივაბარეთ მიწას, შვილის გვერდით. მაშინაც უსაშველოდ წვიმდა. საფლავი წყლით დაგვხვდა სავსე. მახსოვს, როგორ ხაპავდნენ მეზობელი ბიჭები მუჭით საფლავიდან წყალს, სანამ ბოლომდე არ ამოაშრეს. ყველაზე ამაგი ქონდა და ყველას მიმფერებელი იყოო ელისაბედი. დედამთილის შორეული პოლონელი ნათესავი შეიკედლა, ან საიდან მიაგნო... სევასტოპოლში დავახვედრე ბიჭები, რომ დევინახე, ლანდი გასდიოდა ყურებში ბაღანასო. სოფელში ვიღაც მოცლილს და "მორიელის ენიანს" უთქვამს, ელისაბედმა ის გოგო მოჯამაგირედ დაიყენაო. წყენოდა ელისაბედს, ძალიან ტკენოდა. არადა იმ ელიჩკამ რომ დაიტირა, ისე საკუთარ შვილიშვილებს არ უტირიათ, დამახასიათებელი გურულ-სლავური აქცენტით - ჩემი ბაბოЯ აღარ მყავსო. გამომაისდა. დღეს ბაფთიანი გიტარის სამშობლოს დღეა - ქუთაისობა. მეზობლები გვყავდა მარჯანიშვილზე - ქუთაისიდან გადმოსული უმაგრესი ებრაული ოჯახი. ორი წითელთავა ბიჭით. სულ რაღაც გემრიელობებს ილუკმაბოდნენ იცხაკა და მისი ძმა, ისე მინდოდა მეც, ისე, მაგრამ სულ ერთი "ვასასი" მეზობლის ნათქვამი მახსენდებოდა, რომ მთავაზობდნენ, - ურიები ნამცხვარში და იმ თავის მაცაში ქრისტიანი ბავშვების სისხლს ურევენო... აუ რა მაგრად ურევდნენ მაშინ ტვინებს... მაგრამ ისეთი მსუნაგი და სუსნია ვიყავი, წითელთავა ძმებს სუსანა ბებიას გამომცხვარ ტკბილეულს წითელ კვერცხებში ვუცვლიდი. მერე იმათ იმ "მონაპოვრისთვის" სახლში კარგად ჩეჩავდნენ. მე კი ვიყავი მხიარული და კმაყოფილი. მაისის ორია და მაისურ თქეშს აპირებს... ისეთს მაკონდოს ამბების წიგნში რომ წერია.. გახსოვთ, როგორ წაერთვათ მაკონდოელებს მეხსიერება?.. როგორ არქმევდნენ სახელებს ყველაფერს..ძროხა დროულად უნდა მოწველო, მერე ყავაში რძე ჩაასხა და მიირთვა. არ მიყვარს რძე, სუფთა ყავა მირჩევნია, მაგრამ მაინც არ მოვიწყენდი მაკონდოში. აღმოვაჩენდი ყინულს, სარკეს, გამადიდებელ შუშას... ჰოო, აპრილი დიდი ადამიანების თვეა... 23 აპრილს დაიბადა და გარდაიცვალა შექსპირი. კატალონიაში, 23 აპრილს, ანუ დიდი სერვანტესის გარდაცვალების დღეს, მამაკაცები ვარდებს ჩუქნიან ქალებს და, მადლიერების ნიშნად, მათგან საჩუქრად წიგნებს იღებენ. ცხოვრება იდეალური მწერალია და მან ყველაზე უკეთ იცის თუ სად უნდა დასვას თავისი ლოგიკური წერტილიო, - ასე თქვა მარკესმა და 17 აპრილს თავისი მარტოობის 100 წელს წერტილი დაუსვა. რა უცნაურია - ცხოვრების ყველაზე დიდი მწერალი - სიბერეში შესული სევდიან მეძავებს იხსენებდა. აღარც ჩვენ ვართ ის, ვინც თუნდაც ერთი წლის წინ ვიყავით. აღარც ისინი არიან ისინი, ვინც ერთი წლის წინ გვიყვარდა. თუ ამ ცვლილებების პარალელურად ვაგრძელებთ მათ სიყვარულს, ვინც ჩვენსავით იცვლება - მშვენიერია! ერთადერთი, რაც არასოდეს იცვლება სამყაროში - მარადიული ცვალებადობის კანონია... ცხოვრებისგან სასწაულს არ უნდა ელოდე. ცხოვრება თავადაა სასწაული. ცხოვრების მთელი ინტრიგა იმაშია, რომ არავინ იცის საუკეთესო ვის შეხვდება. ამის გარეშე ასეთი აზარტით ვერ ვიცხოვრებდით. მერე რა, რომ ზოგჯერ უკანასკნელ გზაზეც არ აცილებენ ჭკუით?! როგორც უკვე ცხონებული გაბო წერდა - ცხოვრებაზე ბრძენს ვერაფერს მოიფიქრებო... ბედნიერება ინატრე კაწკა! როცა იტყვი ბედნიერი ვარ, ეს იმას ნიშნავს, რომ ყველა კარგად გყავს შენიანი და შენც სიყვარულში ცხოვრობო, - ასე მასწავლიდა შურკა, როცა ოქროს თევზის და ნატვრის თვალის ძებნაში გვაღამდებოდა. "როცა 5 წლის ვიყავი, დედამ მითხრა, რომ ცხოვრებაში ყველაზე მთავარია იყო ბედნიერი. როცა სკოლაში წავედი, მკითხეს, - ვინ გინდა გამოხვიდე, რომ გაიზრდები? დავწერე, მინდოდა გამოვსულიყავი "ბედნიერი". მითხრეს, რომ დავალება არასწორად გავიგე. მე კი ვუპასუხე - თქვენ არ გაგეგებათ ცხოვრებისო! " - იხსენებდა ერთ-ერთ ინტერვიუში ჯონ ლენონი. ჰოდა, ჩემი შურკა და ლენონის დედა ერთნაირად ფიქრობდნენ ცხოვრებაზე. რა დამთხვევაა!!! როგორც ჩვენი მეგობარი ალბერტი იტყოდა: ორი ვარანტი გვაქვს - ან უნდა დავიჯეროთ, რომ სასწაული არ არსებობს, ანდა პირიქით - რომ ირგვლივ ყველაფერი სასწაულია. ხოლო ჩვენს ცხოვრებაში მოულოდნელი და უცნაური დამთხვევების მეშვეობით უფალი ანონიმურობას ინარჩუნებს. ლოგიკამ შესაძლოა ა პუნქტიდან ბ პუნქტამდე მიგვიყვანოს, მაგრამ წარმოსახვის გადაადგილების შესაძლებლობები უსაზღვროა. ხოდა, ზოგჯერ მაინც შეეშვით ლოგიკას... კარგი ადამიანები სინდისის კოდექსით ცხოვრობენ, ცუდები - გამორჩენის კოდექსით. ნორმალური ადამიანები კი ხვდებიან, რომ სუფთა სინდისი ყველაზე დიდი და კარგი გამორჩენაა. პრინციპში, ცხოვრება ძალიან მარტივია - რაღაც ან გინდა, ან - არა...ერთადერთი სიტყვა - „არა“ - საუკეთესო ლექსიკურ მარაგია სინდისისთვის, მაგრამ ეს ყოველთვის არ გვახსოვს. ყოველი ჩვენგანის ქცევაზე ყველაზე მყარ ფასს მისგან მიღებული შედეგი ადგენს და, საბედნიეროდ, მაგ ამბავში ვაჭრობა არ მოსულა... ყავამშვიდობისა! კატო ჩულაშვილი

ყოჩაღ ნოდარს, სწორი პასუხი გაგცათ ყველას, ვინც არასერიოზულად უდგება სახელმწიფოს საქმეებს, - ასე გამოეხმაურა დეპუტატი თინათინ ხიდაშელი ფინანსთა სამინისტროს გადაწყვეტილებას, გამოაქვეყნოს მენიუ , რომლითაც უცხოელ სტუმრებს მასპინძლობს. "მენიუს გამოქვეყნება იმდენად სერიოზული და ადეკვატურია, რამდენადაც სერიოზული და ადეკვატურია ჟურნალისტების რეაქციები, როდესაც ნოდარ ხადურს უცხოელი სტუმრები ჰყავს სტუმრად, წერონ, რას სჭამენ და რამდენ ბოთლ ლიმონათს სვამენ. როდესაც აღნიშნული ინფორმაცია ვნახე დღეს, ძალიან გავხალისდი. ყოჩაღ ნოდარს. სწორი პასუხი გაგცათ ყველას, ვინც არასერიოზულად უდგება სახელმწიფო საქმეებს", - განუცხადა ჟურნალისტებს თინათინ ხიდაშელმა.

25 წელი გავიდაო! დედაა, რამდენიაო! უფ-უფ და ოფ-ოფ!-ო.. ვისთვის გავიდა, ვისთვის გაჩერდა... ჩემთვის 9 აპრილი ის თარიღია, როცა ქართველებს ყველაზე მეტად უყვარდათ ერთმანეთი და არ მახსენდება არცერთი ასეთი, თუნდაც ოდნავ მიახლოვებული დღე ამ 25 წლის მანძილზე. 25 წელია, შეთანხმებით თუ შეუთანხმებლად, ვიღაც გულში და სხეულზე შემონახული ჭრილობებით, ან ქსოვილის უჯრედებში ჩაბუდებული ტოქსინებით, უახლოესი ადამიანების დაკარგვის თუ ეროვნული თავმოყვარეობის ტკივილით, ვიღაც პოლიტიკურ-კარიერული მოსაზრებებით, 9 აპრილის გამთენიისას, სანთლებით და ყვავილებით ხელდამშვენებული მიდის იქ, სადაც ეროვნული იდეით ფრთაშესხმული სულები სახლობენ. ამ სულებს არ აწუხებთ ამბიციები ზოგიერთი იქ მოარული ამბიციურად იმბიცილური გვამისგან განსხვავებით. რაო? ვის უფრო მეტად გვიყვარს სამშობლოო? ვინ დიდ გვირგვინს მიიტანს წელიწადში ერთხელო? კარგით რა! და ვინ "მონიშნა" და "მიიპრივატა" ტერიტორია "გაგანია რუსთაველზე"? ასე 25 წლის მანძილზე დაკარგული ტერიტორიების პერიმეტრი გვეკონტროლებინა. ჩემი და შენი მიცვალებული არ გამოვა. გმირი ყველასია! ტკივილი და თავმოყვარეობა კი დაღვრილი ცრემლის, ჩამწვარი სანთლის და დახვავებული ყვავილის რაოდენობით არ იზომება. გმირობა სტატისტიკა არაა. არც სამშობლოა სტატისტიკა... ამ დილით თავისუფლების მოედანზე შუა ხანს კარგად გადაცილებული წარმოსადეგი კაცი შემეფეთა ტიტების კონით ხელში. ალბათ თაიგული უნდა მეთქვა... ტიტებზე თვალი გამიშტერდა. კაცმა ჩემს მზერას თვალი გააყოლა და მობოდიშებასავით გამოუვიდა - მგონი ამ დღეს ტიტები უფრო უხდებაო... - ვაჩუქოთ ერთმანეთს ტიტები, ბაბუ! და წაიღიღინა... ვერ ვუსმენ ამ სიმღერას, მზარავს... ეს ბაბუსთვის არ მითქვამს, მისგან გამოწვდილ ერთ ტიტას პასუხად ის შევაგებე, რომ ყვავილები არ მიყვარს, იმიტომ რომ ალერგია მაქვს. გაუკვირდა. კარგი, მაშინ იქ მივიტანო. გამიღიმა და დამშორდა. ტიტებს სიკვდილის სუნი აქვთ თუ მეჩვენება?.. არ მიყვარს ტიტები. საერთოდ ყვავილები არ მიყვარს, მოწყვეტილი ყვავილები და ის შეძენილი ალერგიაც, რომელიც 25 წელია ყოველ აპრილს თავს მახსენებს... 25 წლის წინ, 9 აპრილის დილას პირველკურსელი თავგადაბუგული გოგო ვიყავი და შუაღამის ამბით დაზაფრულ დედაჩემთან და მამაჩემთან ერთად გაქვავებული, შეშინებული და შეურაცხყოფილი დავფრატუნობდი გაოგნებული ხალხით მოფენილ რუსთაველზე. გინება, ქვითინი, ნაგავი, სისხლი, ზეწარწაფარებული ცხედრები, დამოუკიდებელი საქართველოს დროშების ფრიალით და გაბმული სიგნალებით მქროლავი მანქანები, ექიმები, ფოტორეპორტიორები. შიშის სუნი მახსოვს, შეურაცხყოფილი თვალების ფერი და შურისძიების მწკლარტე გემო პირში... კიდევ ის, რომ ამ დღეს და იმ ღამეს ქართველებს ძალიან, ძალიან გვიყვარდა ერთმანეთიც და სამშობლოც... დილის 5 საათი იყო, სახლის ტელეფონმა დარეკა. ძილში რომ ზარი შეგაშინებს, ისეთი ზარი იყო. წამოვვარდი, მაგრამ დედაჩემმა დამასწრო. ყურმილიდან ბებიაჩემის განწირული ხმა კიოდა - ბავშვი სადააო?! დედაჩემი აქედან აკივლდა - ვინ ბავშვიო? შიშით გადაავიწყდა სახლში რომ ვიყავი, ტელეფონიანად გამოვარდა ჩემი ოთახისკენ, კართან მე შევეფეთე თვალებდაქაჩული და თავაფეთქებული. ყურმილში ისევ ბებიაჩემი კიოდა - ბავშვის ხმა გამაგონეთ, ნუ გადამრიეთო! დედაჩემმა ისე მომაჭირა ყურმილი ყურზე, კინაღამ ავყირავდი. - ჟუჟუ რა ხდება, აქ ვარ მეთქი. მერე იყო 5 წუთიანი გაბმული ქვითინი - დახოცეს, ქალები და ბავშვები აჩეხეს ამ სადისტებმა... შენ როგორ მიხვედი სახლში, რატომ გადამრიე, 4 წრე დავარტყი იქაურობას შენს ძებნაშიო. რახან შენ სახლში ხარ და არაფერი გჭირს, აღარაფერს ვჩივი, სამი შენი ტოლი გოგო მიწევს მოწამლული სახლში, ძლივს გამოვიყვანე, მოდით მიშველეთო, განწირული კიოდა ჟუჟუ. ჟუჟუ პუშკინის 11 ნომერში ცხოვრობდა, 30 წელი კრწანისის რაიონის რაიკომში მუშაობდა, რესპუბლიკური მასშტაბის სტენოგრაფისტი. ცეკა-ში დაფასებული კომპარტიის წევრი და სანიმუშო მუშაკი. ღამ-ღამობით შავი სათვალით და "კასინკით" გამოდიოდა პარლამენტის წინ და "ფარული პატრიოტიზმის მოტივით" პერიმეტრს აკონტროლებდა - სად ვიდექი ჩემს მეგობრებთან ერთად ლექციების მერე და თუ ძალიან შემომაღამდებოდა, არაფრით მიშვებდა სახლში. არადა მაშინ რა იყო საშიში? "ჩემო დაიკოს" და "შვილებოს" იქით საურთიერთო ლექსიკა არ მიდიოდა. რამდენჯერ ავუყვანივართ სახლში სულ უცხო ხალხს მანქანით. თუმცა, რაღა უცხო, - ყველა ერთმანეთს ვცნობდით, ყველამ თავისი ადგილი იცოდა პარლამენტის მისადგომებთან. რატომ არ ვიყავი 9 აპრილის ღამეს რუსთაველზე? ჩემი ცანცარა თავის გამო - წელამდე თმაზე "ქიმია" გავიკეთე და ჩემს კულულებზე ისე ხალისით ენთებოდა ალი გამუდმებით მლოცველი ხალხის სანთლებიდან, ვინ საიდან მიტყაპუნებდა ლოკალური ხანძრის ჩასაქრობად, აღარ ჰქონდა მნიშვნელობა. 8 აპრილის ღამესაც მორიგი ხანძარი გავაჩინე და ისე მშვიდად ვიწვოდი, მამუკა გიორგაძე რომ არა თავისი მუყაოს ყუთით, "პირველი მსხვერპლი" რუსთაველზე მე ვიქნებოდი. ისე უცებ მეტაკა და ჩამომაცვა თავზე ყუთი, ვერც მივხვდი, რატომ მეწვოდა ზურგი. მოკლედ, ასე თავ-კაბა გადაბუგული რომ გამოვცხადდი ოჯახში, ოჯახმა რადიკალური ზომები მიიღო და მეორე დღეს შინაპატიმრობა მომისაჯა. ჩემი მსუბუქი დამწვრობის ამბავი ჟუჟუმ არ იცოდა და, შესაბამისად, არც ის იცოდა, რომ მე 9 აპრილის ღამეს პარლამენტის წინ არ ვიყავი. ჰოდა იმ ღამეს კარგს რას იფიქრებდა? ისე დაღამდა, სახლში ერთმანეთისთვის ხმა არ გაგვიცია. მომდევნო დღეებში მე და დედაჩემი უხმო რიტუალს ვასრულებდით - დილით ვდგებოდით და გავდიოდით რუსთაველზე, სხვებთან ერთად დაჩოქილი ვლოცულობდით. მაშინ იქ ვისწავლე "მამაო ჩვენო" და დღემდე ეს ერთადერთი ლოცვა მომყვება. მოწამლული მიწიდან და გაზონებიდან აყოლილი ტოქსინებიც დღემდე მოგვყვება ბევრს და გააქვს თავი აპრილიდან - აპრილამდე. რა უცნაურია - არასოდეს გვყვარებია ქართველებს ისე ერთმანეთი, როგორც 25 წლის წინ... ალბათ არც სამშობლო... მერე ცხელ გულზე რაღაც მოვიბოდიალე და დავწერე. ის ბოდიალი ჩემმა რედაქტორმა გივი შეყილაძემ "თბილისის უნივერსიტეტის" პირველ გვერდზე დაურთო 9 აპრილის სპეც-ნომრის ფოტოკოლაჟს. დიდი ტირაჟით დაიბეჭდა ის ნომერი. გვიან ისიც გავიგე, ჩემი ერთი თაყვანისმცემელი და მისი მეგობრები რეგიონებში გასვლით მიტინგებზე ჩემს მობოდიალებულ ტექსტს გამოთქმით კითხულობდნენ. რა ვიცი, ალბათ იმ ბოდიალში სხვების სათქმელიც ვთქვი, რა მნიშვნელობა აქვს?!. გაზეთის გამოსვლიდან 2 დღის მერე უნივერსიტეტის რედაქციის კარზე ვიღაცამ დააკაკუნა. ორნი იყვნენ - პროფკავშირებიდან ვართო. ცხვარიჭამიაში ხომ არ გამოგვაყოლებდით ჟურნალისტს, ჯერ კიდევ ატყვია რუსული სპეცნაზის კვალი იქაურობასო. ცხვარიჭამიის პიონერთა ბანაკის შენობებში ელოდნენ ჩაფხუტებიან-აბჯრიანები თურმე ბრძანებას. ის რეპორტაჟიც გაკეთდა. მაშინ პირველად გავყევი ვიღაც უცხო კაცებს მარტო ამსიშორეზე. თვითონაც ხვდებოდნენ, რომ მეშინოდა. ცხვარიჭამიის რეპორტაჟის მერე კარგად შეგვაფუცხუნეს. ვიქტორია სირაძემაც კი დარეკა თურმე რექტორატში. ეს ამბავი უბრალოდ შეგვატყობინეს, პასუხი არავის მოუთხოვია. 25 წელი გადავაგორეთ იმის მერე. რამდენი ომი, ტკივილი, ცრემლი და სიკვდილი გამოვიარეთ, მაგრამ აღარასოდეს გვყვარებია ქართველებს ერთმანეთი ისე, როგორც მაშინ გვიყვარდა... არაა ასე ადვილი "ერთი რამის სიყვარული, დაფარვა რომ ჭირდება"... გიყვარდეთ და გტკიოდეთ, დაგიშალათ ვინმემ? არც არავისთვის მიუცია არავის სიყვარულის და ტკივილის აკრძალვის უფლება. სამშობლოს სიყვარული ცოტა სხვა რამეა, ხსოვნაც და ერთადყოფნის ნიჭიც. შეაღვიძეთ ეროვნული ღირსება ეროვნული გლოვის დღეს მაინც, ოღონდ კოტე ყუბანეიშვილის და მსგავსთა მისთა "ქართველობა" არ მომიყოლოთ ჭ####ტვაში.. დაწვით ბატონებო, დაწვით, რაზეც ცეცხლი, ნავთი და შუბლის ძარღვი გეყოფათ...მერე არც ბოდიში მოიხადოთ. ევროკავშირს ვინ ჩივის? იმ ცხონებული და ღრმად პატივცემული ევას "პავაროტს" არ ვართ გასაცილებლები. ჩვენ უკვე გავიზარდეთ და ვიცით ბატონო, რომ დემოკრატია ადამიანებით მანიპულირების ხელოვნებაა. ადამიანებით, მაგრამ არა გმირებით! ცხოვრებისეულმა გამოცდილებამ ისიც დაგვანახა, რომ "უნაკლო ადამიანები" სულაც არ გამოირჩევიან მოჭარბებული ღირსებებით. ამასობაში კი ელექტორატი ორ კოლონად გაიყოფა "კოლონა ნომერი5" და "პალატა ნომერი 6"... 25 წელი გავიდა, რაც ქართველებს ისე, უბრალოდ, ქართველობისთვის გვიყვარდა ერთმანეთი. ეგებ კიდევ გვეცადა?!. კატო ჩულაშვილი

აშკარად "ნელიოტნაია პაგოდა".. არადა დიდ ავიაციაში გვინდა, საიდანაც არც წავსულვართ, უბრალოდ, საუკეთესო საფრენ ბილიკებს და აეროდრომებს ვირჩევთ. მარტმა გაზაფხულს მთელი პარტიტურა თავზე დაახია.... თმის სარჭები გადაყარა, აშარი დედაკაცივით დალალი გაიშალა და გამოდგა ყეფით შარაზე... სადღაც იწვიმა, სადღაც ითოვა, სადღაც იქარა და სადღაც იქალა.. ფბ-ს ერთი მეზობელი იწერება - სამტრედიაში თოვსო. მეორე - ვერონაში ზაფხულს 5 წუთი უკლია და ყვავილების დღესასწაული გაიხსნაო...ასეა, ქარმა გადაგვფანტა ქართველები ალთას, ბალთას და კიდევ იმის იქით. ვაცილებთ მარტს - მარტინით ხელში, მარტივი ჭეშმარიტებებით თავში და ენის წვერზე. მარტი გიჟია! გიჟი - თავისუფალი... გიჟებს ყველაფერი ეპატიებათ და ამაში დამნაშავე "თავისუფლებაა". თავისუფლებას ვერ დაიმსახურებ. ის ან უნდა მოიპოვო, ან უნდა მოგდგამდეს. ფანჯრის იქით ისე უბერავს, რაღაცის ბოლომდე გადაშლას, გადახვეტას და შორს გადახვეწას რომ ჩაიფიქრებ. კვალი რომ არ გინდა დარჩეს, რაც გუშინდელს გაგახსენებს. მაგრამ და კიდევ კარგი, რომ ტკბილად მოსაგონარიც იმდენიააა.. ჩემიც, იმისიც, კიდევ იმისიც და გადარეკავს ღრუბლებს ემოციები ქოქოსის და ნუშის არომატით, ზედ დართული ყავის სურნელით... მთელი დღე, მერე მთელი ღამე და მერე კიდევ მთელი დღე შეგვიძია ვილაპარაკოთ. არა, ამას ლაპარაკი არ ქვია. ვქაქანებთ, ვქაქანებთ დაუსრულებლად და მერე ვხარხარებთ ისტერიულად, გიჟებივით, ანუ "თავისუფლებს" რომ მოსდგამთ ისე. მიყვარს, როცა თვალებს ეშმაკურად მოწკურავს და იწყებს... თხრობისას თმის ფერიც კი ეცვლება, თვალის ჭრილის მოხაზულობაც. თემას გააჩნია. ხან ბაბუაწვერაა, ხან ორქიდეა, ხან კაქტუსი... - წარმოგიდგენია, როგორ ავღელდი, რომ ცრემლები მომადგა!? მეცინება, ოღონდ შიგნიდან. გარედან მხოლოდ კვერს ვუკრავ. იმიტომ, რომ საკუთარი ცრემლი დანაშაულზე წასწრებული ბავშვივით უქმნის უხერხულობას. არადა თვალები სულ ეცრემლება - სიხარულზეც, ტკივილზეც, მოლოდინზეც.. . სარვამარტოდ მიმოზის ხეებს გასაფურჩქნად გამზადებულ ყვავილებს ამტვრევდნენო... სოხუმი - მოსკოვის რეისით აგზავნიდნენ და ახსოვს უსირცხვილოდ გატიტვლებული ხეები მომავალ გაზაფხულამდე ალაგ-ალაგ შემორჩენილი სიმწვანის იმედად დარჩენილი. ისიც ასე ცხოვრობს - გაზაფხულიდან-გაზაფხულამდე და ჩემიანია... "- ბულგაკოვი მიყვარს... - რა ყვავილები ეკავა მარგარიტას, როცა ოსტატს შეხვდა? - ყვითელი ყვავილები. - რა ერქვა, არ გახსოვს? - არ წერია. - წერია, ნარცისები. - არა, არ წერია… მხოლოდ ყვითელი ყვავილები, სიკვდილის ყვავილები… ალბათ,მიმოზები, ხო, ხო, მიმოზები იქნებოდა… - აფხაზეთიდან ჩამოსულები ყველანი უაქცენტოდ საუბრობთ რუსულად. ხუთიანი.გვარი შემახსენეთ. უწყისში არ არის თქვენი გვარი. - არ ვიცი, ეხლავე გავარკვევ, სირბილით მოვალ..." ჰო, ასე, მთელი ცხოვრება სირბილში, მისვლა-მოსვლაში, ემოციებში... .."მეორე სართულზე ამავალ პომპეზურ კიბეებზე ნაფეხურებზე თოვლი პატარა ჭუჭყიან ტბებად დნებოდა. ხელში ჩაბღუჯული თეთრი უზარმაზარი ცხვირსახოცის ნაპირებს ლურჯი ზოლები მიყვებოდა, რომელიც ერთმანეთში გადადიოდა და ოდნავ უფრო მუქ ტოლკუთხედებს ხატავდა. ნეტავ, რა ყვავილები ეკავა მარგარიტას, როცა ოსტატს პირველად შეხვდა?".. ახლა თბილისშია. თითქმის ბავშვობიდან თბილისშია. უყვარს, ძალიან უყვარს ეს ქალაქი, მაგრამ მისი ქალაქი მაინც სოხუმია. გაღმა, უხეშადგავლებულ საზღვარს იქით დარჩენილი სოხუმი... "დილით, სანამ ყველას სძინავს, მაშინ უნდა გაიპარო ზღვაზე... ფეხაკრეფით უნდა გადაჭრა წინა ეზო, არ მიაქციო ყურადღება ცისფრად გადაბარდნილ ჰორტენზიებს და თეთრი პიონების ჩამოცვენილი ყვავილების ბალახზე გაფენილ სურნელოვან ფურცლებს. ჭიშკართან პალმის მჩხვლეტავ მარაოებს თავი აარიდო, ეს პალმა ირაკლი რომ დაიბადა, მაშინ დარგო დედამ..." სოხუმი ენატრება, იქ დარჩენილი ზღვა, სახლი, რომელიც მისი ბავშვობის ლანდებს ინახავს.. ჰოდა, როცა სოხუმი ენატრება მიდის დედასთან და მას ეხუტება. ეხუტება პატარასავით აცრემლებული და უყვარს.. ყველა უყვარს: კოლია ბიძიაც, მუშნი ბაბუაც, მეზობლის ავი ძაღლიც... მეზობლის ქალიც, წითელ კაბაში... .."-მე? მე ნათელმხილველი ვარ..." წლების მერეც სჯერა, რომ იმ დღეს სოხუმიდან გამოფრენილი ბოლო თვითმფრინავი მისმა ბავშურად, ჩურჩულით ნათქვამმა “მამაო ჩვენომ” გადაარჩინა და რაღაცისთვის დატოვა... "და დიდხანს, როცა ვიღაცა რაღაცას მთხოვდა, პირველი გაფიქრება, იქნებ ამისთვის, იქნებ იმისთვის, რომ ვიღაცას კარგი სიტყვა უთხრა, ან უბრალოდ გაუღიმო, ან მოუსმინო... ჰოდა უსმენს, ყველას უსმენს, მერე იბრძვის, მოქმედებს... მოუსვენრობა დაყვა და არა მხოლოდ საკუთარით, სხვისი ცხოვრებით ცხოვრებაც.. .." უკან უნდა დავბრუნდეთ, გაფუჭებული გზა რომ შეგხვდება, იმას უნდა ავყვეთ ბოლომდე. აბა, როგორ იქნებოდა, გზა ეკლესიამდე ეკლიანი ხომ უნდა იყოს"… ჰო, ამ გოგოზე დიდხანს წერა სისულელეა, ბევრის წერაც... დღეს მისი დაბადების დღეა. გიჟივით თავისუფალ მარტს ვაცილებთ ქარით, ღრუბლები რომ უნდა გადაყაროს და მზე გამოაჩინოს. მერე მზე იცეკვებს ნინა სიმონეს ნამღერზე და მზე გაიღიმებს... სოფოც გაიღიმებს, პატარა მეოცნებე "ოპიტას" ღიმილით... მერე შეიყვარებს ნამდვილი ქალივით და იქნება ბედნიერი. ასე მინდა და ასე იქნება! ჰო, დღეს მე ბედნიერი ვარ, რომ მყავს სოფო ხორგუანი. გუშინ ერთმანეთს ერთდროულად მივწერეთ,- რა მაგარია, რომ გიპოვე! და რა მნიშვნელობა აქვს, ვინ იყო პირველი და ვინ მეორე? მე მიყვარს სოფო, თავისი "გასვანებით", ცრემლით და სიხარულით. ჰო, აღტაცება იცის კიდევ განსაკუთრებული - მზისფერი... ჰოდა, მინდა ბევრი პატარა ქუჩქუჩა სოფო, ღიმილიანი და ენერგიით სავსე, რაც შეიძლება მალე... მოკლედ, ნამდვილი გაზაფხული მინდა! გილოცავ, ოპიტა და მიყვარხარ! <3 კატო ჩულაშვილი

Shaten ! კომფორტის მოყვარული ღორები შენსკენ მომიკითხე, - ეტა რაზ! მაგარი დაბოღმილი ტიპი ხარ გეტყობა ზოგადად ცხოვრებაზე, ანუ კომპლექსებით დატენილი, რახან აგრესიის და ლანძღვის გარეშე კამათი არ შეგიძლია და აქ გენდერზე უკვე არაა საუბარი, - ეტა დვა! ; და თუ გგონია შენს აზროვნებაში რაიმეა ორიგინალური და საინტერესო, ძალიან დიდ შეცდომაში შეუყვანიხარ ვინმეს, - ეტა ტრი! ხოდა იუმორთან რომ ვერ ხარ ანბანის დონეზეც, ეგ ცალკე პიროვნუი ტრაგედიაა, ასე რომ მხოლოდ სიმშვიდე შემიძლია გისურვოთ და რომ არ აღელდე, ნუ დაბოდიალიბ სხვის თემებში, მითუმეტეს, თუ აზრს ვერ წვდები.

800 ლარით "გაწეწილი", "წინა ცხოვრებაში" კიკინ-ლაღი და აწ უკვე კიკინ-მოკვეცილი და ჯეჯილობისარეალშეზღუდული ნაპატივები და არა პატივცემული გოჩა ცქიტიშვილი შეურაცხყოფილი და შეშფოთებულია, თურმე. წესით, სერიოზულად დაპანიკებულიც უნდა იყოს ფიფლმეტრების სკანდალის ვერგადარჩენის ვერსიიდან გამომდინარე. შემოსავლების სამსახურმა ტელეკომპანიების რეიტინგების დამთვლელი კომპანიისთვისაც მოიცალა. პრინციპში, „თი-ვი-ემ-არ საქართველოს“ კი არა, სრულიად IPM-ის დათვლის და კვლევის მეთოდებზე წლებია, ლეგენდები დადის, თუმცა, ამ ლეგენდებს და ლოგიკურ ეჭვებს აქამდე ამ კომპანიისთვის არაფერი "დაუშავებია". პირიქით, ჟარგონით რომ ვთქვათ, - "კაი ბაგაზე ება" და იცოხნებოდა მშვიდად. და რატომ არ უნდა ყოფილიყო მშვიდად ნაციონალების ნომერ პირველი "გამპრავებელი?" თავად ცქიტიშვილის შესაძლებლობებზეც დადიოდა ლეგენდები - ჭკვიანია, შორსმჭვრეტელი და რეფორმატორიო. რაღა დაგიმალოთ და, ლეგენდებს ავყევი და ბატონი გოჩა, თავისი არასტანდარტული ჰაბიტუსით და მანერული მეტყველებით, მეც გაცილებით ჭკვიანი მეგონა... ჭკვიანი კი, სხვა რომ არაფერი, სიხარბეს არ გადააყოლებდა "საარსებო წყაროს", საკუთარი ბიზნესის რეპუტაციას და ამჯერად მაინც "ნაციონალური ხელშეუხებლობის" იმედად არ იქნებოდა. ბოლოს და ბოლოს, არც ამდენ სალაპარაკოს გაუჩენდა ოპონენტს და არც ამდენ საპასუხოს დაიტოვებდა. ადგებოდა და 2012 წლის ოქტომბრის მერე მაინც შეიძენდა მითითებული რაოდენობის და ტექნიკურად გამართულ იმ თავის შრომის იარაღს - ფიფლმეტრს... თუმცა მისი ქცევა მისი გადასაწყვეტია, მე მხოლოდ ამ კომპანიის "ლეგენდარულ კვლევებზე" გამახსენდა როგორ მოხვდა ეს კომპანია ჩემთან სახლში და როგორ დასრულდა ჩვენი ურთიერთობა. 3 წლის წინ იყო ეს. სახლის ტელეფონს დედაჩემმა უპასუხა და უხალისო საუბარი გაიბა, ტონზე ეტყობოდა, ვიღაცის თავიდან მოშორებას ცდილობდა, მაგრამ უშედეგოდ. 5 წუთის შემდეგ ტონს დაუწია, მერე დაწეულ ტონში აგრესია გაქრა და მას ინტერესი ჩაენაცვლა. კარგად მახსოვს ეს ყველაფერი, იმიტომ რომ ნიკოლოზა ჩვილი იყო, მე უმუშევარი, ანუ, ფაქტიურად, მთელი 6 სულიანი ოჯახი უმუშვარი და, მაგ პერიოდში, სახლის ტელეფონზე, ძირითადად, ან ბანკის განრისხებული კრედიტ-ოფიცრები რეკავდნენ და ან რაიმეს მოწოდების მსურველი ახლობლები, რომ აინტერესებდათ, სახლში ვიყავით თუ არა? მოკლედ, დედაჩემის გარდა ტელეფონს არავინ ეკარებოდა. ის იყო "მომგერიებელიც" და "მასპინძელ-დიასახლისიც". ამ საუბრის შემდეგ გაირკვა, რომ რაღაც კომპანია მოვიდოდა, რაღაც აპარატს მიგვიერთებდა ტელევიზორზე, ჩვენ როცა ტელევიზორს ჩავრთავდით, ეს აპარატი უნდა ჩაგვერთო და არხები გვეფიქსირებინა. ზუსტად არ მახსოვს, ეს კვლევა 3 თვიანი იყო თუ 6 თვიანი. კონტრაქტი დგებოდა თავისი პირობებით, რომ არ უნდა დაგვეზიანებინა აპარატი, რომ უნდა შეგვესრულებინა დავალება დროის განსაზღვრულ მონაკვეთში და კონტრაქტის დასრულების შემდეგ კომპანია ოჯახს 150 ლარს გადაუხდიდა. - ნიკას პამპერსის ფულად მაინც გამოგადგება დედიკო, რა უნდა იყოს ახლა ისეთი, იდგეს ეგ რაღაც ყუთი, რას გვიშლისო? არავის მოგვსვლია აზრად ამის გაპროტესტება, მითუმეტეს, "წინა ცხოვრებაში" სოციოლოგიურ კვლევებთან ახლო ურთიერთობა მქონდა და ჩვენი კომპანიაც დგამდა ამ ფიფლმეტრებს ერთ დროს ოჯახებში. მოკლედ, 3 დღეში ვიღაც 2 ტიპი გამოგვეცხადა, მოიტანეს "დენიკინის ხანის" პიპლმეტრი და კაბელების ისეთი კორიანტელი დააყენეს, "კლიენტი" აღშფოთდა. ჰო, სანამ ამას მოიტანდნენ, კომპანიიდან დაგვიკავშირდნენ ტელეფონით და ბოლოს ოჯახში ვის გქონდათ დაბადების დღეო? - იკითხეს. ბოლო დაბადების დღის "ბედნიერი მფლობელიც" დედაჩემი აღმოჩნდა და ამ კაბელიან-აპარატურიანმა ტიპებმა მოკრძალებულ ღიმილს სიურპრიზად "იუბილარისთვის" "ყავის სერვიზიც" მოაყოლეს. -ხედავ, რა ყურადღებიანები არიანო?! - ამაყად გადმომხედა და თვალებით გადმომძახა დედაჩემმა. 1 კვირის გასვლის შემდეგ პიპლმეტრმა უშნოდ დაიწყო ციმციმი, მერე წრიპინი, მერე იმდენი ქნა, ტელევიზორის ეკრანი გადაწვა. დაურეკა "კლიენტმა" კომპანიას, ასე და ასეო... ტელევიზორი კი გავაკეთეთ, მაგრამ, ეს თქვენი ყუთი აღარ ირთვებაო და თანაც მეშინია ჩართვა, ისევ არაფერი დამართოს ტელევიზორსო.. მოვიდნენ "ოპერატიულად" მე-3 დღეს. - ეტყობა, არასწორად რთავდით და ამ აპარატის გაფუჭებაზე ჯარიმააო... აქ კი ჩავერიე... ჯარიმა ტელევიზორის გაფუჭებაზე და გაუმართავი აპარატის მოტანაზე რამდენია მეთქი? მაგაზე არაფერიო. ხოდა, თუ არაფერი, მომეცით თქვენი ბოსის ნომერი, ერთი-ორ რჩევას მივცემ, სხვებთან გამოადგება მეთქი. უცებ გამოფხიზლდნენ - კარგით, შევცვლით, ოღონდ ფრთხილად და ყურადღებით მოიხმარეთო. 2 თვე იმუშავა, მაგრამ ვაი იმ მუშაობას. - ხან არხების კლავიატურა იჭედებოდა, ხან ოჯახის წევრების... რას არკვევდნენ ამ ურემივით მომუშავე ყუთით არ ვიცი. ზოგჯერ ისე გადიოდა დღეები, არ ვრთავდი, ეგებ გამოგვეხმაურონ და გვკითხონ, სიგნალი რომ არ ფიქსირდება რა მიზეზიაო? რას ბრძანებთ? ყურსაც არავინ იბერტყავდა. მოკლედ, კონტრაქტის ვადის ამოწურვის დრო მოახლოვდა და "კლიენტს", ანუ დედაჩემს 150 ლარის განკარგვის გრაფიკი უკვე წესრიგში ჰქონდა. ზარი ტელეფონზე, რომელმაც გვამცნო, რომ მოვიდოდნენ აპარატურის წასაღებად და სახლში დახვდითო. რა თქმა უნდა სახლში დავხვდით, სრული შემადგენლობით. მოვიდნენ, ჩახსნეს. გასასვლელში დედაჩემმა მოკრძალებულად კითხა, კონტრაქტში 150 ლარი რომ იყო გათვალისწინებული, ეგ სადააო? - არ ვიცით ქალბატონო, ჩვენ ეგ არ გვეხება, მაგაზე ცენტრალურ ოფისს დაუკავშირდით და გეტყვიანო. დავუკავშირდით. -იცით, კვლევამ არ გაამართლა, კომპანია გაკოტრდა და ბოდიშს გიხდით, მაგრამ იმ თანხას ვერ გადაგიხდითო! ასე მოგჭამათ ჭირი, ენგურის სამარშრუტო ბორანივით, ნიკოლოზას პამპერსების და სხვა ჰიგიენური საშუალებების 150 ლარიანმა ბიუჯეტმა. ჰოდა, ახლა რომ "ხელობა" დაუწუნეს და მის რეპუტაციაში ეჭვი შეიტანეს, ინერვიულებს და გაიშლის თმას ცქიტიშვილი, აბა რა იქნება? კატო ჩულაშვილი

ჰაჰაა..))) აქ რა ამბავი ამტყდარა? კატიასგან რა გინდათ, ფბ-ზე ერთი ძაან პროგრესულად მოაზროვნის აზრი "დავაციტატე" მერის მეგრელ კანდიდატებთან დაკავშირებით, აზრი მაინტერესებდა. ისე, საინტერესო რამეების გამოძებნაც მეხერხება, თქვენ არ ინერვიულოთ. ;) დაწერილია 18 March 2014 - 12:07 PM katya, ცავატანემე სომეხი ავირჩიოთ.. ხო გაგისწორდება..? შენისთანა ყივჩაღებს და ბედუინებს რომ მოვუსმინოთ, ქართლი სასომხეთად გადაიქცევა.. ისა და, პატივცემულო Shatenკატიასთან ეთიკის ფარგლებში თუ იდებატებთ, აგრესიის და შეირაცხყოფების გარეშე (ეგ ცნობილია, რისი გამომხატველიცაა) , უფრო გაგიმართელბთ მომავალში. პკ!

მერ-ია თვითონაა მეგრელი და ამიტომაც აქვთ ამბიცია "მისიანებს"... აბა უბრალო დამთხვევა ხომ არ იქნება 3 კანდიდატი და სამივე მარგალო? - კუკავა-მელია-ნარმანია... ))

სასაცილო დამთხვევა, რომელიც ძალიან აღელვებთ "ჩა-ხოხბილის" მიმდევრებს - თბილისის მერი უნდა იყოს თბილისელი და თანაც, რატომ მაინც და მაინც მეგრელი? უგულავაც იყო მეგრელი, თანაც თბილისელი,მაგრამ არ გაამართლა...

ვის შეუკვეთა შიხიაშვილმა "ხრუშჩოვკების" დანგრევა 600 მილიონად - საკრებულო პროექტის შინაარსსა და არაბული კომპანიის შესახებ ინფორმაციას ასაიდუმლოებს! "შიხიაშვილმა 600 მილიონი აშშ დოლარის ღირებულების პროექტს მოაწერა ხელი, მაგრამ საკრებულოში არავინ იცის, ეს ხელშეკრულება ვისთან გაფორმდა. ყოველ შემთხვევაში, პრესსამსახური უკვე რამდენიმე დღეა, არკვევს და დღემდე ვერ გაარკვია იმ კომპანიის სახელწოდება, ვისთანაც საკრებულოს თავმჯდომარემ ხელი მოაწერა. ხელმომწერი პირის შესახებ ინფორმაცია ინტერნეტშიც არ იძებნება. ხელმოწერილი დოკუმენტი კი თვალითაც არავის უნახავს. ეს ყველაფერი კი წინასაარჩვენოდ გაპიარებული ე.წ. ხრუშჩოვკების აღების ინიციატივის გარშემო ხდება", - წერს გაზეთი "რეზონანსი" სტატიაში სათაურით ვის შეუკვეთა შიხიაშვილმა "ხრუშჩოვკების" დანგრევა 600 მილიონად / საკრებულო პროექტის შინაარსსა და არაბული კომპანიის შესახებ ინფორმაციას ასაიდუმლოებს. "ხრუშჩოვკების აღების იდეა შიხიაშვილმა ჯერ კიდევ შარშან ნოემბერში გაახმოვანა, მაგრამ მაშინ ამას ყურადღება არავინ მიაქცია და გასაკვირიც არ არის, რადგან ეს კორპუსები თბილისის თითქმის ყველა უბანშია. ზოგან კი, ძირითადად იმ უბნებში, რომლებიც თბილისის სწორედ 1950-იან წლებში დაემატა, კორპუსების უმეტესობა სწორედ ასეთია. ამ კორპუსების და აქ მცხოვრები მოსახლეობის რაოდენობაზე ზუსტი მონაცემები არ არსებობს. მაგრამ მიახლოებითი გათვლებითაც კი, ამ პროექტის განხორციელება და თანაც ასე ერთბაშად, წარმოუდგენლად მიიჩნევა. მიუხედავად ამისა, წინა კვირაში საკრებულოს თავმჯდომარემ ხრუშჩოვკების აღებისა და მათ ადგილას ახალი და თანამედროვე საცხოვრებელი კორპუსების აშენებისთვის ხელშეკრულება გააფორმა. ამის შესახებ ინფორმაცია დედაქალაქის საკრებულოს პრესსამსახურმა გაავრცელა, რომლის თანახმად, საკრებულოსა და გაერთიანებული საემიროების ერთ-ერთ საინვესტიციო ჰოლდინგს შორის ურთიერთთანამშრომლობის მემორანდუმს მოეწერა ხელი. დოკუმენტი ე.წ. ხრუშჩოვკების დემონტაჟს და მათ ნაცვლად ახალი საცხოვრებელი კორპუსების მშენებლობას. მემორანდუმი ძველი თბილისის რეაბილიტაციის მიმართულებასაც ითვალისწინებს. მემორანდუმს საკრებულოს თავმვჯდომარემ ირაკლი შიხიაშვილმა და საერთაშორისო სავაჭრო და საინვესტიცო ჰოლდინგის დამფუძნებელმა სალიმ უმაიდ საიფმა მოაწერეს ხელი. პროექტი დაწყებამდე ცენტრალურმა ხელისუფლებამ უნდა დაამტკიცოს", - აღნიშნავს გამოცემა. "მემორანდუმის საფუძველზე ორივე მხარე ვიღებთ მაქსიმალურ პასუხისმგებლობას, რომ ცენტრალური ხელისუფლების ფინანსთა სამინისტროს მიერ მხარდაჭერილი იქნეს ეს პროექტი და შესაბამისად, შემდგომში ხელი მოეწეროს იმ მუშა დოკუმენტს, სადაც იქნება პროექტის სრული აღწერილობა. ჩვენი სურვილია ეს მოქმედებები ზაფხულის შუა პერიოდისთვის უკვე კონკრეტულ ნაბიჯებში აისახოს", - განაცხადა შიხიაშვილმა. სალიმ უმაიდ საიფის თქმით კი, პროექტის მხარდაჭერის შემთხვევაში, მისი განხორციელება ოთხ თვეში დაიწყება. თბილისის საკრებულოს ურბანული დაგეგმარებისა და საქალაქო მეურნეობის კომისიის თავმჯდომარე ნიკო ხაჩირაშვილმა კი განაცხადა, რომ ე.წ. ხრუშჩოვკების ახალი კორპუსებით ჩანაცვლების კონცეფციაზე მუშაობა დაახლოებით ერთ თვეში დასრულდება. მისი თქმით, კონცეფციის ჩამოყალიბებაში ჩართულები იქნებიან ექსპერტები, ურბანისტები და არქიტექტორები - "ეს არის ქალაქის ერთ-ერთი უდიდესი პრობლემა ინფრასტრუქტურის თვალსაზრისით. იმიტომ, რომ ასეთი ტიპის ბინებს ექსპლუატაციის ვადა გასული აქვთ. ძალიან ბევრი ავარიული კორპუსია. ამ კონკრეტული პრობლემის მოგვარებას სჭირდება უზარმაზარი თანხები", - აცხადებს ხაჩირაშვილი, რომლის თქმით "ეს არის აუცილებლობა ქალაქისთვის", - დასძენს გამოცემა. "პროექტი სახელმწიფოს მონაწილეობით უნდა განხორციელდეს. თუმცა, ეკონომიკის სამინისტროში ამ საკითხთან დაკავშირებით ჯერჯერობით არანაირი განცხადება არ კეთდება. იმის გამო, რომ ეს პროექტი თბილისის მოქალაქეების დიდ ნაწილს ეხება, ცხადია, კითხვები არსებობს, რაზეც პასუხის მიღება შეუძლებელი აღმოჩნდა. პირველი კითხვა შიხიაშვილის პარტნიორს შეეხება. საკრებულოს პრესამსახურის მიერ გავრცელებულ ინფორმაციაში ნათქვამია, რომ დოკუმენტს ხელი საერთაშორისო სავაჭრო და საინვესტიცო ჰოლდინგის დამფუძნებელმა სალიმ უმაიდ საიფმა მოაწერა. რა კომპანიას წარმოადგენს ის, ამის შესახებ არაფერი არ არის ამ განცხადებაში ნათქვამი. საკრებულოს პრესსამსახურის ხელმძღვანელს კობა ალხაზიშვილს ამ კომპანიის სახელწოდების გარკვევა ჯერ კიდევ 11 მარტს ვთხოვეთ, როდესაც ეს ინფორმაცია გამოქვეყნდა და მიუხედავად იმისა, რომ მხოლოდ ხელმომწერი პირის კომპანიის გარკვევას ვითხოვდით, დღემდე ვერ გაარკვია და მუდმივად იმას ამბობს, რომ შეხვედრაზეა. არადა, ეს ინფორმაცია ხელმოწერილ დოკუმენტში უნდა იყოს მითითებული და ამას, წესით არანაირი დრო არ უნდა სჭირდებოდეს", - წერს სტატიის ავტორი. "ეს საკითხი განსაკუთრებით იმის გამოც არის მნიშვნელოვანი, რომ, თუ გადავხედავთ მსოფლიო პრაქტიკას, 600-მილიონიან პროექტზე მემორანდუმი ამ ფორმით - კომპანიის მხრიდან მხოლოდ ერთი წარმომადგენლის მონაწილეობით - არ ფორმდება. მით უმეტეს ისე, რომ კომპანიის დასახელება საიდუმლოდ დარჩეს. ეს საკითხი კი უკავშირდება იმას, თუ ამ კომპანიამ ეს თანხა, რომელიც არცთუ ისე მცირეა, საიდან უნდა მოიტანოს და ამისთვის რა გარანტიები გააჩნია. გარდა ამისა, თავად ამ პირის - სალიმ უმაიდ საიფის შესახებ ინტერნეტში მხოლოდ ის ინფორმაცია იძებნება, რომ მან ხელშეკრულება გააფორმა შიხიაშვილთან - მის შესახებ სხვა არანაირი მონაცემი არ არსებობს! ყველაზე მთავარი კი ის არის, რომ ის დოკუმენტი, რასაც შიხიაშვილმა ამ გაურკვეველ პირთან მოაწერა ხელი, მკაცრად არის გასაიდუმლოებული, რაც უკვე კანონმდებლობას ეწინააღმდეგება. ამიტომაც ცხადია, რომ ამ ხელშეკრულებასთან დაკავშირებით საკმაოდ ბევრი კითხვა დაგროვდა", განაგრძობს სტატიის ავტორი. "პირველი არის ის, თუ რატომ არ იყო ამ მოლაპრაკებაში ჩართული ეკონომიკის სამინისტრო და რამდენად არის შესაძლებელი, რომ ასეთი მასშტაბის პროექტი ეკონომიკის სამინისტროს გარეშე განხორციელდეს. ფაქტია, რომ როგორც ეკონომიკის მინისტრის მოადგილე ნათია მიქელაძემ განაცხადა, მათთვის უცნობია, თუ რას ითვალისწინებს ზემოთაღნიშნული მემორანდუმი. ამასთან, როგორც ქალაქ თბილისის მთავრობის წევრმა ნიკა მელიამ განაცხადა, მოლაპარაკების პროცესის შესახებ არ არის ინფორმირებული არც თბილისის მერია და არც საკრებულოს წევრები. გარდა ამისა, თუკი ამ პროექტის რეალურად განხორციელებაა დაგეგმილი, გაუგებარია ვინ იქნება მასზე პასუხისმგებელი და გათვლილია თუ არა ის რისკები, რაც ამ პროექტს უკავშირდება. და თუკი არ არის განხორციელება დაგეგმილი და მხოლოდ წინასაარჩევნოდ სალაპარაკო თემა უნდა იყოს, მაშინ რა გარიგება დაიდო შიხიაშვილსა და ამ სრულიად უცნობ ადამიანს შორის და რა კავშირები არსებობს მათ შორის", - დასძენს სტატიის ავტორი. © ipn.

ქალების თვიდან ქალების დღესაც მივადექით. "მარტის ქალებს" ყველა დროში გამოარჩევდნენ, ალბათ კალენდარული თავისებურებებიდან გამომდინარე, რომელსაც ზოგი ღირსებად თვლის, ზოგი ნაკლად. ერთი, რაზეც ყველა თანხმდება - მარტი თავისი აჭრილი და ცვალებადი ბუნებით ძალიან ჰგავს ქალის ხასიათს. იმდენად ჰგავს, რომ, ლოგიკით, ყველა ქალი მარტში უნდა იბადებოდეს. ამიტომაც მივისაკუთრეთ ქალებმა მარტი... ამ თვესთან პირადად სამმაგი საკუთრების უფლება მაკავშირებს, თუმცა ეს არაა საინტერესო... საინტერესო ისაა, რომ „მარტიანელთა“ განსაკუთრებული ხასიათი ყველა ასაკში იჩენს თავს. როგორც ბებიაჩემი ზინოჩკა ამბობდა - ქალების მაქსიმალისტობა "არ გეიშვა!" დავიწყებთ "ტრილიაჟის "სარკეში დამოუკიდებლად ჩახედვის ასაკიდან "უფლისწულზე" ოცნებას და რაც უფრო მეტად იზრდება ჩვენი გამოსახულება სამგანზომილებიან ანარეკლში, მით უფრო მეტ ღირსებას ვკიდებთ საპალნედ წარმოსახვაში გამოკონტურებულ სასურველ არსებას. ის კი, ჩვენი სურვილებით დახუნძლული, შუა გზაში მაგდანას ლურჯასავით ეცემა... უფრო ოპტიმისტური შემთხვევებიც არსებობს ქალურ-მარტიანულ პრაქტიკაში, საბედნიეროდ. ყოველ 8 მარტს მიდის ჭიდილი "ნეკნთა" და "ნეკნდაკარგულთა" შორის... უჩვენოდ - ისეო... უთქვენოდ - ასეო... "ცხონებული" კლარა და როზაც უხალისოდ ტრიალებენ საფლავში. სიცოცხლეში რას წარმოიდგენდნენ, განუჭვრეტელ მომავალში საკუთარი ცნობადობის მოცულობას და ხარისხს...როგორც აკუტაგავა იტყოდა, - „ოდესღაც, გარდასული ხანის ადამიანებიც, თანამედროვენი იყვნენ.“ ლუქსემბურგი და ცეტკინი თავისი დროის "აქტიური გოგოშკები" იყვნენ. ისეთები - ყველაფერს რომ ასწრებენ, ყველგან რომ არიან, თავგადასავლებს რომ ეძებენ და არ იციან - იდეებს რა უყონ? ბუზღუნა და მუდმივადუკმაყოფილო მამაკაცები "ქალთა საერთაშორისო სოლიდარობის დღეს" ძირითადად ამ ტანდემის მოხსენიებით არიან დაკავებული. ზოგი ქცევას უწუნებს, ზოგი ვიზუალს, ზოგი ჩაცმულობას. ანუ "დამნაშავეებად" განიხილავენ... არადა, საიდან დაიწყო მარტის რვა და მთელი ეს აურ-ზაური?! იქიდან, რომ, ნიუ-იორკის სამკერვალო ფაბრიკების მუშა-ქალები 1857 წლის 8 მარტს მწირი ხელფასის და ცუდი სამუშაო პირობების გამო გაიფიცნენ. ქუჩაში გამოსული ქალები პოლიციელებმა დაარბიეს. ორი წლის შემდეგ, მარტში, სწორედ ამ ქალებმა დააარსეს პირველი პროფკავშირი. ცნობისთვის - 8 მარტს არც კლარა ყოფილა დაბადებული და არც როზა, როგორც ამას "ავი ენები" უვრცელებენ... 5 ივლისს დაბადებული, ლაიფციგის ქალთა გიმნაზიის კურსდამთავრებული 18 წლის კლარა აისნერისგან ბრწყინვალე პედაგოგი ვერ დადგა, როგორც უწინასწარმეტყველებდნენ, მაგრამ, გამოსაშვები საღამოდან რამდენიმე თვეში უკვე სოციალურ-დემოკრატიული პარტიის წევრი იყო. მშობლებმა მის მიმართ დამსჯელ ზომად შინაპატიმრობაც კი გამოიყენეს. კლარას იდეოლოგი, ოდესელი პოლიტიკური ემიგრანტი ოსიპ ცეტკინი თანასწორუფლებიანობის შესახებ ისე მჭევრმეტყველობდა, რომ გოგონა გვარიანად მონუსხა. შეყვარებული კლარასგან ოსიპმა თავი ვეღარ დააღწია. როცა ის გერმანიიდან გააძევეს, საფრანგეთში გადასულ საყვარელ მამაკაცამდე „ველურმა“ კლარამ 2 წლის შემდეგ, მაგრამ მაინც ჩააღწია. ცეტკინის გვარიც დამსახურებულად მიიღო, არარეგისტრირებული ქორწინების მიუხედავად. ორი შვილის მერე კლარამ პოლიტიკა დროებით მიატოვა და ერთდროულად სამ სამსახურში მუშაობდა. 32 წლისა დაქვრივდა, თუმცა, მეტი შრომისგან უკვე 45 წლისას ჰგავდაო, ამბობდნენ თვითმხილველები. გერმანიაში დაბრუნებულმა კლარამ, გამომცემლობითი საქმიანობისას, 18 წლის მხატვარი გეორგ ფრიდრიხ ცუნდელი გაიცნო. დიდი ლტოლვა ორივე მხრიდან ყოფილა. ასაკის მიუხედავად, ყველა ასპექტში აქტიურმა ქალბატონმა მხატვართან ქორწინებით ბედნიერი პირადი ცხოვრება მოიწყო - სტაბილური სამსახურით, დიდი სახლით და მთელ ოლქში პირველი ავტომობილით. 20-წლიანი ქორწინების შემდეგ კლარას ახალგაზრდა მეუღლეს სხვა ქალი შეუყვარდა. გეორგმა კლარა მიატოვა, თუმცა, განქორწინება მხოლოდ 11 წლის მერე მიიღო. უკვე მოხუცი კომუნისტი კლარა ცეტკინი, მუშა ქალბატონებთან შეხვედრებზე, სქესისა და ქორწინების საკითხებს ხშირად განიხილავდა. "ძველი გრძნობებისა და ფიქრების სამყარო ყოველთვის იმსხვრევაო", - ასე ამბობდა თურმე გერმანული კომუნიზმის ნათლიდედა. 1910 წელს კოპენჰაგენში, სოციალისტურ ქალთა საერთაშორისო კონფერენციაზე სწორედ, კლარას ინიციატივა იყო 8 მარტს ქალთა საერთაშორისო დღესასწაულის დაწესება. 1911 წელს ეს დღესასწაული პირველად 19 მარტს აღინიშნა ავსტრიაში, დანიაში, გერმანიასა და შვეიცარიაში. რაც შეეხება კლარას მეგობარ როზალია ლუქსენბურგს, ის ნამდვილად მარტიანელი გახლდათ. ევროპაში სოციალ-დემოკრატიის ერთ-ერთი ყველაზე აქტიური და გავლენიანი მოღვაწე 5 მარტს იყო დაბადებული. 1913 წლის 8 მარტიდან კი ქალთა თანასწორობისა და სოლიდარობის სადღეგრძელო „განსხვავებულით“ სწორედ ამ დღეს ისმებოდა. მერე უკვე რუსეთში კოლონტაიც გამოჩნდა დიდი ოქტომბრის რევოლუციის ნაკვალევზე და წავიდააა... მოკლედ, იმის თქმა მინდოდა, რომ რვიანი არაა ცუდი ციფრი, აქვს ქალურობის შესაფერისი სიმრგვალე და პროპორციები. მე, მაგალითად, განსაკუთრებით წაწოლილ პოზაში მომწონს - უფრო მეტის გამომხატველია მისი გრაფიკა და მოხაზულობა.. აქვს ოპტიმიზმიც და ჰორიზონტიც. შუროჩკა, ანუ ჩემი ერთ-ერთი ბებია, გულმოდგინედ ცდილობდა ციფრების სწორად წერა ესწავლებინა, განსაკუთრებით რვიანზე გავიჭედეთ. კარგად მახსოვს, როგორ მეჩხუბებოდნენ, რომ ამ „დახლართულის“ წერა დამეწყო და დამემთავრებინა საათის ისრის მოძრაობის მიმართულებით. ჯერ იყო და ძლივს წამოვაყენე, მერე იყო და ისე ვგრეხდი და ვახუჭუჭებდი, თათქარიძეების ეზოში ნაპოვნი ჯადო, ჩემი წარმოსახვით, სწორედ ასეთი უნდა ყოფილიყო. ბოლოს, როცა კონტურს და სიმეტრიას ეშველა, ახალი გასართობი გავიჩინე - მისი გაფერადება დავიწყე, ანუ დიზაინში მაინც ჩემეული ხაზი შევიტანე და ასე ყველასგან გამორჩეული გაფერადებული რვიანებით იყო ხოლმე გახალისებული ჩემი ალგებრა-გეომეტრიის წიგნებიც და რვეულებიც. ერთი რვიანი არ იყო გამორჩენილი არსად. ამით ჩემს საგანმანათლებლო საკუთრებას ადვილად გამოარჩევდით. ეს ლირიული გადახვევა იმისთვის დამჭირდა, რომ დამეფიქსირებინა - თავიდანვე ჩემი განსაკუთრებული დამოკიდებულება ამ ციფრთან. 8 მარტი ჩემი ბავშვობის და ყრმობის საუკეთესო მოგონებებთან ასოცირდება. მიუხედავად იმისა, - რა აზრის არიან მასზე „პროგრესული“ და „საბჭოეთში ჩარჩენილი“ საზოგადოების წევრები. პრინციპში, ცუდი მასზე რა უნდა თქვა? იყო ერთ-ერთი ლირიული ოჯახური საბჭოთა დღესასწაული, როცა მამაკაცები გაცილებით ფართო მასშტაბით, თუმცა, შესაძლებლობების ფარგლებში, გამოხატავდნენ მათთვის მნიშვნელოვანი და სასურველი ქალბატონების მიმართ ყურადღებას. „ყურადღებას“, რა თქმა უნდა, ინდივიდუალური ფორმა, ფერი, წონა და სუნი ჰქონდა... მაგალითად, მამაჩემი ამ დღესასწაულის ერთ-ერთი „თვალსაჩინო მსხვერპლი“, თვითკმაყოფილი და „დიდ საქათმეში“ (საქათმის ყველაზე საუკეთესო გაგებით) დეზებისწკარუნით მოსიარულე ოქროსბიბილოიანი მამლის გამომეტყველებით, თავის „ვალს“ პირნათლად იხდიდა, მიუხედავად იმისა, რომ გასული საუკუნის 70-იანი წლების დასაწყისში "სავალდებულო პროგრამით" მისალოცი ჰყავდა 10 ქალბატონი, ჩემი ჩათვლით. 4-5 წლის ასაკიდან საკუთარ მახსოვრობას ვენდობი და ამიტომ, კარგად მახსოვს, 8 მარტის დღის პირველ ნახევარში კარზე ზარი და ზღურბლს მიღმა ცალ-ცალკე შეფუთული ყვავილების თაიგულებით და საჩუქრებით დახუნძლული „იოსებოვიჩი“... - „მისი თვალების ჭირიმეო!“ - ასე იხსენიებდა საამაყო სიძეს სიდედრთუხუცესი, ანუ დედაჩემის ბებია, ქალბატონი ელისაბედი. აქვე დავაზუსტებ, რომ "ნორმალური" სიძეებისგან განსხვავებით, იოსებოვიჩს ჰყავდა 4 სიდედრი - ცოლის ბებია, ცოლის დედა და ცოლის 2 მამიდა - ზინაიდა და ალექსანდრა ილარიონოვნები. ეს რაც შეეხებოდა სიდედრების სიას. ამას ემატებოდა თავად მისი მეუღლე და "ერთნაქმარევი" ცოლის და. ისიც აღსანიშნავია, რომ ამ 6 ქალბატონიდან ყველა გურული და, მაშასადამე, ჰიპერ-ემოციური იყო. მამას, თავისი შტოდან, დასასაჩუქრებელთა სიაში ჰყავდა ქიზიყის წარმომადგენელი გურულებზე არანაკლებპრეტენზიული 3 ქალბატონი - დედა და 2 ძმის ცოლი. სურათი, მგონი, ნათელია. იმას დავამატებ, რომ ყველა იყო მარტის 8-ში ბედნიერი, კმაყოფილი და ამაყი... კიდევ ერთი ისტორია ჩემი ბავშვობიდან, რომელიც, ბოლო დღეებში, საზოგადოებაში აქტუალურ თემად წარმოდგენილ „უაზღუდობასა“ და ქალურ ქცევა-მორალთან ერთგვარ კავშირშია. გურიაში ვყავდი წაყვანილი შუროჩკას და ერთ დღეს, დილაადრიან, ის გადაპრანჭული "შარაშიძის ქალი" გვესტუმრა, მე რომ თავისი პომადის და განსაკუთრებული აქცენტის გამო ძალიან მომწონდა. ჰო, ეს ქალი კიდევ იმიტომ მაინტერესებდა განსაკუთრებულად, რომ დიდი ბებია მას „მარტის ნაგიჟარად“ იხსენიებდა სულ. სიყვარულით, რა თქმა უნდა. "მარტის ნაგიჟარა" რუსულს ასწავლიდა ჩვენი სოფლის სკოლაში. რა თქმა უნდა, მარტო დარჩენის საშუალება არ მივეცი და დაცქვეტილი ყურებით და თვალებით ერთი სიტყვა და მოძრაობა არ გამომრჩენია: -შურა, შენ შამოგევლოს ჩემი გადარეული თავი, სხვისას ვერც ვითხოვ და ვერც ჩევიცმევ, შენ ტრიკოტაჟნიცა ქალი ხარ (შურკა მართლაც თბილსიის ტრიკოტაჟის ფაბრიკის მთავარი ბუღჰალტერი გვყავდა), გაპიტკინებულ-გათქვირული და ქე გექნება იმისანე თეთრეული ქე რომ არ შეგრცხვება ხალხში გამოჩენაო.. ამაზე შუროჩკას შევატყვე გაოცებისგან როგორ ასდიოდა წარბები სულ უფრო მაღლა და მოთმინებით ელოდა თხოვნის ფინალს. - ხოდა, შურას ვენაცვალე, ერთი დღით შენი რამე ლამაზი ტრიკო უნდა მათხუო, აგერ 2 სოფლის იქით სატირალში მივდივართ პედკოლექტივი და ხომ იცი, რაფრა იციან აქოურმა კაცებმა უნებურად შამოჭყეტვა საცა არ იქნება იქინეო... ახლა მე ვცქვიტე ყურები. როგორც გაირკვა, დიდი, „ბორტიანი“ „გრუზავოით“ მიდიოდნენ იმ რაღაც სატირალში და „კუზაოზე“ ფეხის აბიჯებისას, შარაშიძის ქალს, ვინიცობაა ვინმე შეუჭყიტინებდა, ლამაზი ტრიკო უნდოდა გამოჩენოდა. ასეთ თხოვნაზე ჭეშმარიტი ქალი მეორე ჭეშმარიტ ქალს უარს როგორ ეტყოდა? ადგა შუროჩკა და თავისი დაკრუჟავებული კოლექციიდან საუკეთესო მალინისფერი ტრიკო უსახსოვრა... -არ მინდა დაბრუნება, მშვიდობაში მოიხმარეო! წავიდა შარაშიძის ქალი სატირალში დაბლაციხეს კმაყოფილი და თავდაჯერებული... მერე შურკამ მე რომ შემამჩნია გაკვირვებისგან დაჭყეტილი, - ისე, სხვათა შორის, ჩაიკისკისა - ასეა კაწინკა, ქალი თუ ხარ ყველაფერს უნდა გოუწიო ანგარიშიო... ანგარიშის გაწევაც და ქალობაც შეფარდებითი რამეებია, ინდივიდუალური და ყველას სხვადასხვანაირად რომ ესმის, ეს აგერ „პროფილირებული ექსპერტიზითაც“ დადგინდა. მოკლედ, მარტიანელების სახელით ყავამშვიდობისა მეთქი... კატო ჩულაშვილი

რა უცნაური რეაქციაა!! ბიუჯეტში არ გაითვალისწინა 3 მილიონი საკრებულომ და ესენი მადლობას სამუშიას რისთვის უხდიან? საბინაო-სამშენებლო კოოპერატივის წევრთა უფლებების დაცვის ასოციაცია გილოცავთ თბილისელებო და არა მარტო თბილისელებო 10 წლის შემდეგ, უდიდესი ძალისხმევისა და მიზანმიმართული მუშაობის შედეგად,ბიუჯეტში გათვლისწინებული იქნა შესაბამისი ასიგნებები კოოპერატიული საცხობრებელი სახლების ასაშენებლად.ლომის წილი აღნიშნული საკითხის გადაწყვეტაში ეკუთვნის ბატონ ჯაბა სამუშიას,რომელმაც თავდაუზოგავად იბრძოლა ამისთვის. კოოპერატიულ ბინათმშენებელთა წევრები, უდიდეს მადლიერებას გამოხატავენ ბატონი ჯაბას მიმართ, ასევე საკრებულოს თავმჯდომარისა და იმ დეპუტატების მიმართ ვინც ერთი აგური მაინც დადო ამ კანონიერი და სამართლიანი გადაწყვეტილების მისაღებად.ეს დასაწყისია, გაგრძელება იქნება უახლოეს პერიოდში.

სიამოვნებით ვიზამდი მაგ საქმეს მაიკო ცოტა დალაგებული რეპერტუარი რომ მქონდეს ყოველდღიურობაში. ;)

შეგარგოთ! <3

მართალია, ბოლო დროს საზოგადოებრივი კომუნიკაციის მთავარი თემა დამშეული სამართალია, მაგრამ, კიდევ კარგი, რომ დაწერილი კანონების, კანონმდებლებისა და კანონაღმსრულებლების პარალელურად, სამართალი გაცილებით ზევითაც წყდება ... ასეა, ზოგჯერ თითქოს უკვე გადაწყვეტილ და „გაჩარხულ“ საქმეს ისეთ კვანტს დაუდებს ხოლმე ის დალოცვილი, აღფრთოვანებისგან ტაშის დაკვრა გინდა და კმაყოფილ ღიმილს ვერ ფარავ... გაუმარჯოს ასეთ სამართალს! მეტს არაფერს ვიტყვი, კომუნიკაციების რეგულირებასთან დაკავშირებული საზოგადოება გაიგებს... მოკლედ ყველას ჩვენი კონკრეტული სიმართლე გვაქვს, მაგრამ, სამაგიეროდ, ტყუილებს შეგვაჩვიეს საზოგადოს... კარგ კითხვაზე კარგი პასუხი ხშირად ასიმეტრიულია... ცხოვრება „ეშმაკის ბორბალს“ გავს - მიაფურთხებ ეშმაკს, ან დააფურთხებ ვინმეს ზევიდან და ცოტა ხანში ის „დაფურთხებული“ გადმოგაფურთხებს „ამაღლებული“... „სამართალიც ზეიმობს“... კანონზომიერია ყველაფერი, ოღონდ როცა კანონს ზომებში უჭერს, ან ზომა-ზომაზე არ მიდის ეგეც კიდევ დამატებითი პრობლემაა... ნერწყვჭარბიანობა გვჭირს თუ ჭარბნერწყვიანობა, ჯამი ერთია.. „ფურთხის ღირსი“ ჯერ კიდევ როდის ვიყავით, ყველას გვახსოვს და ასე უცებ რა გამოგვასწორებდა? თუ დაკვირვებიხართ, რამხელა გაქანების ნაცვალსახელია „ჩვენ“, რომელსაც, ყველაზე ხშირად, მაშინ ვაფასებთ და გვახსენდება, როცა ვცდილობთ თავიდან ავიცილოთ პირადი პასუხისმგებლობა და გადავანაწილოთ იგი სხვებზე და არა მაშინ, როცა პირადი კეთილდღეობის დეტალებზე გვიხდება არჩევანის გაკეთება... - ყავას დალევს და ახალ მანქანაშიც ჩაჯდება სახელმწიფო მოხელეო, აბა როგორო? ჩვენი სირცხვილია და თავმოყვარეობის ამბავი მოხელე ცალ-ცალი კალოშითო. მოხელეს ხელფასი აქვს მოხელეობისა და შეირგოს... ჰოდა, გაგვატარეთ ისინი, ვისაც მოხელის შეხრუპულ 5 ფინჯან ყავას თუ ცხელ შოკოლადს ყველა პატარისთვის განკუთვნილი ერთი ფინჯანი რძე გვირჩევნია! „ყავანაყვარებთა“ კლუბში გაწევრიანებულ სამინისტროებს ახალი საპატიო წევრი -ინფრასტრუქტურის სამინისტრო - შეემატა. 2013 წელს მის მიერ შეძენილია 105 კილოგრამი ყავა და ცხელი შოკოლადი. ის დროა, ჩვენმა სოფლის მეურნეობის სამინისტრომ აგრო-სექტორის ყავის და კაკაოს კულტურების განვითარებაზეც იფიქროს! ადგილობრივი წარმოება განვითარდება - ეტა რაზ! ხალხი დასაქმდება - ეტა დვა! ტრანსპორტირების ხარჯები მოაკლდება და პროდუქცია გაიაფდება - ეტა - ტრი! ისე, მოეკითხა ვინმე კომპეტენტურს - მაგ კლუბის წევრებს ყავის „ბუტკები“ ხომ არ აქვთ ჩადგმული? თუ ხადურის ლომებს ფინანსური პოლიციიდან ჯერ მაგისთვის არ სცალიათ? ხადურმა რაო და, კალათების საწნელი უამრავი საწარმო გაიხსნებაო, ოჯახში კალათი რომ გაჩნდება, თავისთავად მოინახება რამე ჩასადებიო... ასეა გენცთ! კალათი იკალათეთ და მეკალათეს რას კითხულობთ? ხალხმა ის ვერ გაიგო, რომ ინფლაცია ეკონომიკის ზრდაა და რა ქნას ფინ-მინმა? განათლების მინისტრის სავარძელი დაკავებულია... "მგელი და კრავი" სასკოლო პროგრამაში დატოვეს თუ აქტუალობა დაკარგა ნეტავ? ვითომ სადმე წავიდა „მგლების დრო“? სასწრაფოდ გვჭირდება ახალი სლოგანი - ადამიანი ადამიანისთვის ადამიანია! მამა როლანდისთვის, მაგალითად, თხაც კი ადამიანია, „ადამიანის მეგობარიც“ და გულშემატკივარიც... მამა როლანდი და მისი თხა რამ გამახსენა და ზუგდიდში რომ ცისფერ-ყვითელი ყელსახვევით რამდენიმე დღის წინ რუსეთის მიერ უკრაინის ტერიტორიების ხელყოფას აპროტესტებდა „ახლობლებში“ აი იმან... დავანებოთ როლანდის „პატიოსან თხას“ თავი... მაგას თავისი გაჭირვება აქვს და "ისტორიულ-სიმბოლიური" დატვირთვა ქართულ ლიტერატურაში. ვენახის მჭამელ თხებს და მის ჯილაგს რა გამოლევს ჩვენში? მაგაზე გაჭირვებული ახლა ბაჩუნაა საკანში და კიდევ „მაგათი ეპოქის“ გამრუდებული „ხერხემალი“ ერთი კედლის იქით... თუმცა მამა როლანდის რა გვიკვირს, როცა უკრაინის თემაზე ქართველები დაერივნენ ერთმანეთს ინტერნეტ და ინტერნეტსმიღმა ცხოვრებაში. საკუთარ თავზე გამოვცადეთ ჩვენ წაგებული ომის „გამარჯვებულმა ხალხმა“, რომ რაც უფრო დიდია გამარჯვება, მით მეტია წაგებული. აბა ჰკითხეთ ლენინის ძეგლებს სრულიადუკრაინის ტერიტორიაზე, რა შვებით ამოისუნთქეს, როცა ჰორიზონტზე ყველგან და მუდამ „თავისი მიწისთვის“ და „თავისი ხალხისთვის“ მებრძოლი რუსი ჯარისკაცი გამოჩნდა?!... ასეა ბატონო, ვითომ ხუმრობენ, მაგრამ სიმართლესთან ახლოსაა - გინდა „გენაცვალე“ საფრანგეთში ცხოვრება? - მიბრძანდი საფრანგთში! გერმანიაში გირჩევნია ? - მიბრძანდი გერმანიაში! და თუ მაინც და მაინც რუსეთის მოქალაქეობა გინდა, რა პრობლემა? - რუსეთი მოვა შენთან... ჰკითხეთ კადიროვს და გეტყვით ეგ უჩეჩნობის ჩეჩენი... პუტინ! დაეხსენ ყირიმსა! ყირიმი მოგცემს რკოსა... მარტი... მარტზე ვინ რა უნდა თქვას? ოსკარმაც კი გამოიმარტა და, აგერ, მესამე მსოფლიო ომიც კინაღამ მარტში დაიწყო... შევა ეს თვე ისტორიაში, შევა... მარტი მოვიდა და გაიღვიძა ბუნებამ... მათ შორის „ ქალურმა ბუნებამაც“... ბევრმა შეიძლება არც იცით, რომ საქართველოს მასშტაბით „გენდერული კვირეული“ მიმდინარეობს. დიდბუნებოვანი ბანოვანნი კატაბალახას ნაყენით უშედეგო მკურნალობას აპროტესტებენ გულში, თუმცა ხმამაღლა მათი ლოზუნგი სულ სხვა სიბრტყეებს და ჰორიზონტებს მოიცავს. არადა, „ლეკვი ლომისა სწორია“-ს სამშობლოში რა უხერხულია ქალისა და მამაკაცის თანასწორობაზე ფულის კეთება. თუმცა, ახლა ამას „განათლებას“ უძახიან... გენდერჩაგრულებმა გთხოვთ მიაკითხოთ გასასვლელს „ევროპა-ცენტრ“.. და მწვანე ფერის „ქროქოდეილები“ თქვენსკენ ისევ არ გეშოვებათ? მარტი მოვიდა და ფარულავა ისევ „ცვეტშია“ თავისი კატიანად და „კოტიანად“! თბილისის ნაციონალური საარჩევნო კანტორის დირექტორად უგულავა დაუნიშნავთ. დადის გულზემიხაკდაბნეული. რისი თქმა უნდა ვერ მივუხვდი - თავისი პოეტური ბუნების (ა ლა ტიციან ტაბიძე) რეკლამირება სურს თუ სიმბოლიზმის სიღრმეებზე მიგვანიშნებს? გაუბედე გიგილო! გაუბედე! დაიბნიე მიხაკი, მიხაკობის დრო გაქვთ, მიხაკას დუქნობის დრო წავიდაა!!! ნაციონალურ პრაიმერში ერთმანეთს გიორგი ვაშაძე და ნიკა მელია დაუპირისპირდებიანო. ვაშაძე წააგებს, უეჭველი, იმიტომ რომ მელიას მამა ყავს კარდეოლოგი და თან ოცნების ფლანგზე. ჰოდა, საარჩევნო პროგრამაში მელია ჩადებს ნაციონალურ მრევლის უფასო კარდეოლოგურ მომსახურებას... ნაციონალური ბანაკიდან უკვე კვამლი კი არა, კაი მამალი ოხშივარი ამოდის. სახაშლამე ქვაბები გაწყდა ელიავაზე. აწი ახალი ტყემალიც მოუსწრებთ და ... ვანოს საქმეში მაინც ვერ გავცდით სიმბოლურ-საკრალურ 5-ანს ... ის ხუთი მაინც სრულად მოახდევინეთ, ჩათქმული აქვს, ჩა-თქმუ-ლი... სამაგიეროდ, კეზერა თავისუფალია, თან უსამაჯუროდ. ყულფი კი მოუხდებოდა მაგასაც და ბარე ერთი ათსაც მაგისი „საახლობლოდან,“ მაგრამ ... სამაჯურიც მოხსნეს, ორივე პასპორტი დაუბრუნეს და უხილავი „აშეინიკი“ თუ აქვს ქართულ პროკურატურას მაგისთვის არ ვიცი. ფრანგებმა კიდევ - ექსტრადიცია არა ბატიბუტიო. ერთი საბჭოთა კომედიები მიყვარდა და მეორე ფრანგული კომედიები პოლიციაზე და აბა რა გეგონათ თქვენ, რომ კეზერას მუთაქები ფრანგულ თემიდას თვალებს არ დაუბრმავებდა.. ეეე, "დალნებია" ჩართული, "დალნები"!!! კეზერას ვინ ჩივის? ჩვენი მომქმედი შს მინისტრის ყოფილი შეფი ონიანიც კი „ვოლიაზეა“, ბრალის დამძიმების მიუხედავად და თანაც კიდევ უკმაყოფილო. ეტყობა, ასე იაფად რომ გამოძვრა, ის ეწყინა ამ მეძვირე ადვოკატს... რა მოხდა მერე, თუ ცოტა ისიმულიანტა - ვაიმე გულიო! რას მიარბენინებდნენ იმ „ჩაფიძეში?“ გული კი არა საგულე ადგილი არ აქვს ონიანს... ამასობაში ხატიაშვილიც „ვინუჟძენში“ აღმოჩნდა..ეგრეა რა.. „სამართლიანობის მაძებარი“ ადვოკატების 99% -ის გამო, დარჩენილ ერთ პროცენტსაც უტყდება სახელი. თემიდა სულ ბრმა კი არ იყო? როცა ის ყველაფერს ძალიანაც კარგად ხედავდა, მაშინ ადვოკატები იყვნენ ღარიბები. დაახლოებული წყაროს მოწოდებული ლეგენდის თანახმად, თემიდას თვალები ადვოკატებმა „დაუფსეს“. სამაგიეროდ, დაკავებულია ემზარ კვიციანი - „სამშობლოს ღალატში“ ბრალდებული. ზის წყნარად - კარგი ადვოკატის იმედად. მიშას თურმე თავისი ხელფასი არ მოსწონდა და იმიტომ არ ურჩია ბაქრაძეს არჩევნებში გამარჯვება. ახლა ერთ ლექციაში ვიღებ უფრო მეტს, ვიდრე პრეზიდენტობისასო! - ნიშნი მოგვიგო ლექციიდან ლექციამდე ამერიკიდან ბორშის სათქვლეფად გადასულმა „მეორე სამშობლო უკრაინაში“. პრეზიდენტობის დასრულების შემდეგ, 2,5 ჰექტარზე გაშენებული ვენახი და 90 კვ. სახლი დარჩა ყვარელში. იმასაც ჰყიდის, - მა რა ქნას? მიხეილის ამბავი მისი ზღვის ტალღის ფერი პიჯაკივით მოძველდა. ახლა „ფულეს“ პალტოში გამოწკეპილი მარგველაა ინფორმაციულ ზენიტში. იტყვის რამეს და - ვინ ეკითხებაო? არაფერს ამბობს და - რაში იღებს ჯამაგირსო!. კაცო, პეპელა კი არაა ეგა, პრეზიდენტია, პრეზიდენტი! და მერე რა, თუ საბჭოთა არმიაში სომხეთის ტერიტორიაზე ვალმოხდილი ცოტას დეზერტირობდა? ჯარიდან საჭმელად იპარებოდა აბრამЯნებშიო!... რა მოხდა და ის მოხდა, რომ არ გაუყვანს მიშას დაპირებულ რკინიგზას ახალქალაქისკენ დროზე და ისევ მაგას წამოაძახებენ, - შე რობერტას ცოლ ჰაზბიკას ტოლმაზე გაზრდილოო! ხოდა, რა ამოვა სომხების ვალიდან!? მიუშვით მარგველა! პუტინს მაინც დაარწმუნებს საქართველო- ნატოს ამბავში და ომიც აღარ იქნება... მაია ფანჯიკიძე ვანუატუს პრემიერ-მინისტრს შეხვდა.. შეხვედრა მეგობრულ ვითარებაში წარიმართა ღია კარს მიღმა... აბა ვანუატუს პრემიერთან ჩვენი მტერი დარჩეს ტეტ-ა ტეტ... ჩვენ საგარეო მინისტრი ჯერ კიდევ გვჭირდება ბატონო... დიპლომატიური და კულტურული ურთიერთობები ვანუატუსთან არ უნდა იყოს მოსაწყენი... ჩამოვლენ- ჩავალთ... ჩვენ ხინკალს და ხაჭაპურს გავასინჯებთ, მერე ისინი ჩვენგან კოტლეტებს გააკეთებენ და ასე... ამასობაში, ბაღდათის რაიონ სოფელ საკრაულაში ჩინელები გამოჩდნენ, მიწის ნაკვეთები უყიდიათ. აბორიგენების ცნობით, „ჯანზეც ყოფილან“ აქსელერანტები თუ გენმოდიფიცირებულები, ჯერ არკვევენ... მოჩიჩქნიან-მიჩიჩქნიან როყიო და ჯანსაღ ქართულ ნიადაგს, სოიო, ბრინჯი და სიმინდი არ მოგვაკლდება და ისე, ჩვენც რაღაც-რაღაცეებზე კი უნდა მოვჭუტოთ ცოტა თვალები, დემოკრატია რომ გვინდა, აბა როგორ გვინდა? ყავამშვიდობისა ! კატო ჩულაშვილი

ესეც დოკუმენტი! ))

დილა ისე დაიწყო, როგორც ბოლო დროის სხვა დანარჩენი - დედაჩემი საშინაო და საგარეო პრობლემების გრძელი სიით... მე - მდუმარე უმწეობით და გამოსავლის ქსელში გახლართული ღიმილით... ვცდილობ, ოპტიმისტური და იმედიანი გამომეტყველება მოვიძიო... არაფერი გამოდის! მერე უცებ კალენდარი მოდის მშველელად!.. - დედის დღეს გილოცავ დეეე!!! დიდი ჩახუტებით, დედაჩემის ნიანგის ცრემლებით. აე დაგვჩემდა ბოლო დროს - მილოცვები ცარიელი ხელებით, სავსე გულით და ემოციებით... რაღაცას ვიმიზეზებ, სასწრაფოდ გავდივარ სახლიდან, ისევ რაღაცის, უფრო, ვინმეს იმედით... მერე რა, რომ გაზი 4 დღის წინ გაგვითიშეს, ნისიად ამოტანილ კარტოფილს და მეგობრის მოწოდებულ ყავას მეზობლის ქურაზე ვათუხთუხებთ?! მერე რა, რომ ხვალ ლექციაზე წასასვლელი გზის ფული არ ექნებათ ოჯახის სტუდენტურ ნაწილს?! მერე რა, რომ ხვალ დენსაც გათიშავენ? მერე რა, რომ "ოჯახის უფროსს" 1 დღის ულუფა წამალი აქვს დარჩენილი? მერე რა, რომ "ოჯახის უმცროსისთვის" საგულდაგულოდ გადანახული ძეხვის ნაჭერი ღამით ვიღაცას შემოეჭამა? მერე რა, რომ ეზოდან ჩუმად ვიპარებით ნისიების უხერხული პოზით... უამრავი და მრავალფეროვანი "მერე რა?!" და მერე რა? - არც არაფერი. ჩვენ გამონაკლისი არ ვართ,, სამწუხაროდ... სამაგიეროდ, შეიძლება შვილმა სოციალურ ქსელში სახალხოდ აგიხსნას სიყვარული და გადაგარჩინოს! როგორ და მოგწეროს ის, რაზეც, ალბათ ბევრი ოცნებობს - რომ უყვარხარ! ჭირდები და ეამაყები... აი ასე - უბრალოდ მოგწეროს და მორჩა: -"სულ არ ვიცი რამ მომაფიქრა ახლა ეს "უბადრუკი შედევრი", უფრო სწორად არ ვიცი რატომ მოვიფიქრე. ეს ალბათ მაშინ მოხდა, როცა აღფრთოვანების ზენიტს ზენიტობის ლიმიტი ამოეწურა და ხავსს მოეჭიდა პოსტის დაკარგვის შიშით. დიდი სისულელეა ასეთი უსუსური საქციელები, თუმცა ვის ადარდებს, ალბათ მხოლოდ მათ, ვისაც ეს არასოდეს გაუბედავთ. დიახ, დიახ, სწორად გამიგეთ, უსუსურად ყოფნას ყველაზე დიდი გამბედაობა სჭირდება. ხომ გაგიგიათ ბუნებრივი მდგომარეობის აღიარება მხოლოდ გამორჩეულად გამორჩეულების ხვედრია. მგონი ბალზაკმა თქვა თუ ვალერმა, თუმცა რა მნიშვნელობა აქვს მაინც დრონი მეფობენ და არა მჭერმეტყველი "პერსონები", მათ მხოლოდ ზოგადი ლაყბობა მოსწონთ, თაობათა აღზრდა, თვითონ კი ერთხელაც არ უფიქრიათ წინამდებარე საფეხურად საკუთარი თავი გამოეწვრთნათ. ფსიქოლოგიური ეგოიზმი - ეს კომფორტის ხათრით უშნო განზრახვის ბანტებით და ათასი სისულელით მორთვაა. ბუნებაც კი ადამიანების ერთ ადგილებზე ზრუნავს.. ჰაჰ ან ეს ტერმინოლოგია რა მარაზმია, ეთიკური დოგმატიკა, თორემ ადამიანი არა ის... ერთი ონტოლოგიური იდიოტობა გამახსენდა - "ადამიანი არის! მაგრამ რა არის თავად ეს არის?"... არის როგორ არა ) აი სულ არაფრის აზრზე არ ვართ. ჯანდაბა, როგორ გავბრაზდი კაცობრიობაზე... თითქოს მე რამეს მიშლიდნენ, არადა სულ არ მადარდებს, მხოლოდ ზოგჯერ მაწვებიან ხოლმე უსამართლობით გულგახეთქილი მწვანე კაცები და სულ მისპობენ თავისუფლების არნახულად სასიამოვნო შეგრძნებას. საერთოდ მწვანე ფერს ვერ ვიტან, მოღმის და უკმაყოფილების ფერია. ერთადერთი რაც მიყვარს მწვანე, ეს დედაჩემია, რომელსაც სულ არ აქვს ამ ფერის ზემოთაღნიშნული დატვირთვა. არც მისი სევდისა და ტკივილისფერი მწვანე თვალების გამო არ ვამბობ ამას, უბრალოდ ქალბატონი დუცი ჩემთვის მწვანე ფერია, მისი პირველადემოციური დატვირთვით. ჯანდაბა, ცხოვრებაში არ დამიწერია დედისთვის სენტიმენტალური წერილი, მიფიქრია, მაგრამ არ დამიწერია, ალბათ იმიტომ რომ მგონია მაგარი გოგო ვარ და ასეთი ბანალური ნაბიჯები არ მეკადრება. მაგარი არა ის ვარ... აი დედაჩემზე კი იტყოდა კაცი მაგარი ქალიაო! (აი ამ ფრაზით დასრულდებოდა ჩემი მაღალფარდოვნად მჟღერი მოღვაწეობა, მაგრამ მაგარი ქალია და რა ვქნა, რა მნიშვნელობა აქვს ამას უცხო ეპითეტებით ვეტყვი თუ ასე "მდაბიურად") ერთხელ მახსოვს ასეთი თემა მქონდა დასაწერი "თქვენი მისაბაძი პიროვნება" - რა ლაპარაკი უნდოდა, რომ კატოზე დავწერდი, იმიტომ რომ ალბათ მწვანეობა სიქალის ზენიტია. მაშინ ძალიან პატარა ვიყავი, მახსოვს ასე მთავრდებოდა: "მე არ მინდა კატო ვიყო, არც არავინ მინდა ვიყო, მხოლოდ მინდა ვიყო ქალი, მსგავსად შენი - მწვანე ქალი". როგორც ჩემი აზროვნების მოტრფიალემ, კატოს უნდოდა მაგ თემის წაკითხვა, მე კიდევ ჯერ გავნარინჯისფერდი, მერე სულ სხვა თემა ვაჩვენე. ალბათ ეწყინა ნახსენებიც რომ არ იყო. არ ვიცი ასე რატომ მოვიქეცი, ალბათ შემრცხვა სხვა გოგოებივით მეც რომ ასე უბრალოდ მიყვარდა დედა. ახლა აღარ მრცხვენია, იმიტომ რომ მე ახლა თქვენზე მეტად ვგრძნობ ქალბატონ დუცის. ის სულ სამავიწყდა, რომ დღეს 3 მარტია - "დედების დღე" - ესეც დიდი სისულელეა, საერთოდ რაღაცის დღე დიდი სისულელეა, თუმცა ქვეცნობიერად ალბათ სწორედ რაღაცის დღეს გვინდება ადრესატების შერჩევა და სენტიმენტალური აზრების გადმოფრქვევა. როგორ მძულს სენტიმენტალიზმი, საკუთარი თავიც მძულს, როცა ბრიყვულად კეთილშობილი ვარ. მხოლოდ დედაჩემი არ მძულს, როცა ტირის. ესეც კი მეტისმეტად ბუნებრივი, ამაყი და ჭეშმარიტად ტკივილიანი იცის. პირიქით ზოგჯერ მაშინ ვხვდები ხოლმე, რომ მართლა ძალიან მახარებს მისი არსებობა. ახლა არ მითხრათ, როგორ შეიძლება დედაზე იმის ფიქრი გიყვარს თუ არაო. მორჩით რა ამ აუტანელ დემაგოგიას "ადამიანებო", ვითომ თქვენ არ გიფიქრიათ, ნუ გაიოცებთ, აღარ სჭირდება ჩვენს სულებს დამატებითი სიმძიმე გაოცების სახით... ჰო რა მატლიკინებს ამდენს?! მე მატერიალისტი ლედი ვარ, საკმაოდ ერუდირებულიც მეთქმის და დახვეწილიც. მე საზოგადოებით უნდა ვითამაშო, მათი დამოძღვრა იმათი საქმეა, იქ რომ არიან, სულ ჩრდილოეთით ან სულ დამხრეთით, ან თუ არიან საერთოდ.... ქალბატონო დუცი, როგორც აღვნიშნე, მიყვარხართსავით, ალბათ მეტისმეტადაც, იმიტომ რომ ბატონი მამაც ძალიან მიყვარს და ალბათ მის მაგივრადაც თქვენ მიყვარხართ. არ ვიცი ამით გაგახარეთ თუ არა. ვიცი, რომ საკმაოდ არაფრისმთქმელი ნააზრევია, თუმცა ჩემთვის საკმაოდ ნაცრისფერი დღეა და მომაწვნენ ალბათ... გილოცაც და ერთადერთხელ გაძლევ ერთადერთ პირობას - მსოფლიოში ყველაზე ბედნიერი ქალი იქნები!!! დედის დღეს გილოცავთ!

კითხვას ვერ მივხვდი?

აბა მარტში როგორ გინდათ? ჰაერშია ბაცილები...

მადლობა ბატონო გივი, თქვენ ყოველთვის გამორჩეულად დაკვირვებული მკითხველი ხართ. არ იცით, მე რა დღეში ვარ, როცა ვწერ... რა გეანგლება და გეღადავება შე ნიახურო მეთქი თავს ვეუბნები, მაგრამ მასე მეწერება და ეტყობა მაინც იუმორი გადაგვარჩენს. ;)