შანკარადევა

ბუდიზმი შედგება მრავალი მიმდინარეობისგან. ბუდიზმში სამი ძირითადი მიმდინარეობაა: 1) ჰინაიანა 2) მაჰაიანა და 3) ვაჯრაიანა. ვაჯრაიანა ესაა ტანტრისტული ბუდიზმი სადაც არის ინდური და ტიბეტური ღვთაებების და დემონების კულტი, შაკტის კულტი, ბოდჰისატვების კულტი და მიიჩნევა რომ ნირვანას მიღწევა შეიძლება არა მრავალი ეპოქის შემდეგ არამედ ამ სიცოცხლეშივე, არსებობს აგრეთვე იდეა იმის შესახებ რომ სანსარა და ნირვანა არის ერთი ცნობიერების ორი განზომილება. ვაჯრაიანაში დიდი მნიშვნელობა ენიჭება სექსუალურ ენერგიას. ითვლება რომ ქალი ესაა პრაჯნია ანუ სიბრძნე და ორგაზმი ესაა ბუდას დიადი ნეტარების სხეულის სანსარული გამოვლინება. ორგაზმი მიიჩნევა არადუალისტური ალმასისებრი ცნობიერების მდგომარეობის მიღწევის და ნირვანას ნეტარების მოპოვების მეთოდად. არის ე.წ. იაბ-იუმის კულტი ანუ როცა ბუდები და ბოდჰისატვები გამოსახულნი არიან პარტნიორ ქალღმერთებთან ერთად. მაჰაიანას წიაღში არის ორი მთავარი სკოლა: 1) ვიჯნანავადა – რომელიც ამბობს რომ არაფერი არ არსებობს გარდა უნივერსალური კინეტიკური ცნობიერებისა (ალაია-ვიჯნანა) და 2) შუნიავადა – რომელიც ამბობს რომ არსებობს მხოლოდ სიცარიელე (შუნია). შუნიავადას მიმდევრები ხშირად იმასაც კი ამტკიცებენ რომ თვით სიცარიელეც კი არ არსებობს როგორც ასეთი. ჰინაიანას ყველაზე ცნობილი სკოლა იყო სარვასტივადა, რაც იშიფრება ასე "სარვა ასტი" ანუ ეს სკოლა ამბობდა რომ "ყველაფერი არსებობს". თუ მაჰაიანა უარყოფს ყოფიერების ელემენტების (დჰარმების) არსებობას, ხოლო ვაჯრაიანა მიიჩნევს რომ ყველაფერი არის ცნობიერებაში და რომ თითოეულ ადამიანში სუფევს ადიბუდა, რომელიც არის უმაღლესი რეალობის ღვთაებრივი სუბსტანცია, სარვასტივადა ამტკიცებს რომ ყველა დჰარმა რეალურია წარსულშიც, აწმყოშიც და მომავალშიც. განსხვავებით ვაჯრაიანელებისგან, სარვასტივადინები არ აღიარებენ ბოდჰისატვების, იიდამების, დაკინის და სხვა ზეარსებების მთელ მირიადებს და ლეგიონებს, ისინი არ ცნობენ ინდუისტურ ტრიმურტის რომელსაც ვაჯრაიანა ხშირად მიიჩნევს დჰარმაკაის რეალობის ღვთაებებად, არ ცნობს შაკტის, არ ცნობს ადიბუდას, არ ცნობს მაჰატმანს და ვაჯრასატვას და არ მიიჩნევს რომ ყველაფერი არის ადიბუდას ემანაცია და რომ ადიბუდა ისევე როგორც დჰიანა ბუდა და დჰიანა ბოდჰისატვა, განფენილია მთელს სანსარაში, ისევე როგორც ნირვანაში. ვაჯრაიანასთან შედარებით სარვასტივადა ძალიან მარტივი და უბრალო ჩანს. რაც ყველაზე მთავარია სარვასტივადა არ ცნობს ბუდას ქალურ ასპექტს, განსაკუთრებით კი ადიბუდა სამანტაბჰადრის.

აბრაამიტები მუდამ ამბობენ "სამყაროში ბოროტება იმიტომაა რომ ადამი უფალს განუდგა და სატანამ შესცოდა და გამედიდურდა!" და ეს არის სრული აბსურდი. ინდუისტურ და ბუდისტურ ფილოსოფიაში ყველაფერი ბევრად უფრო კარგად არის ახსნილი. იქ არსებობს ისეთი კონცეფციები როგორებიცაა "კარმა", "სანსარა", "ბრაჰმავიდია" და ა.შ. ბოროტება ესაა სულიერი უმეცრების რეზულტატი, როცა ადამიანი შორდება დიადი სიცარიელის მარადიული ცნობიერების შემეცნებას, როცა სუსტდება პარაბრაჰმანის ანანდა და როცა ადამიანის გონებას ეუფლება ავიდია. როცა ბოროტების სულები – მარები ადამიანს უბიძგებენ ავიდიასკენ, იბადება ნეგატიური კარმა, რომელსაც მოაქვს ცუდი ნაყოფი და ადამიანი იტანჯება. ადამიანს შეუძლია აირჩიოს ბრაჰმავიდიის გზა ან ავიდიის და მარების გზა. გნოსტიკურ ქრისტიანობაში მარებს შეესაბამებათ არქონტები, რომლებმაც დაიპყრეს დედამიწა და დაადებილეს ადამიანური რასა. მოსეს "უფალი" ესაა ბოროტი პროტოარქონტი იალდაბაოთი, რომელმაც მოატყუა ადამიანები და თავისი თავი ჭეშმარიტ "ღმერთად" გამოაცხადა. გნოსტიკურ აპოკრიფებში ნათქვამია, რომ არქონტებს აქვთ ტყუილის ჭეშმარიტებად გამოცხადების და ჭეშმარიტების დაკნინების უნარი. არქონტები არაფერს არ ქმნიან, არამედ ამახინჯებენ უკვე არსებულ რეალობას. არქონტები დომინირებენ მთელი კალი იუგას პერიოდში, მაგრამ უფალი ნარაიანას ავატარები დროდადრო ჩამოდიან დედამიწაზე და ეხმარებიან ადამიანებს. სატანა სულაც არ იყო ცოდვილი ანგელოზი, ის აუჯანყდა ცრუღმერთ იალდაბაოთს. რაც შეეხება ადამს, იალდაბაოთს არ სურდა რომ ადამს ეგემა ცოდნის ნაყოფი, რადგანაც მისი დახმარებით ადამი შეიცნობდა რომ იალდაბაოთი არაა კეთილი უფალი. ამიტომაც ეონმა ქრისტემ და ეონმა პრუნიკოსმა მიიღეს გველის ფორმა და გადასცეს მონურ მდგომარეობაში მყოფ ადამს და ევას საკრალური ცოდნა (ბრაჰმა ვედა). ამის შემდეგ ბოროტმა არქონტებმა გააგდეს ადამი და ევა ედემიდან, შემდეგ დაანგრიეს ბაბილონის კოშკი და დაშალეს ერთიანი კაცობრიობა, შემდეგ დატბორეს დედამიწა და მოკლეს მეამბოხე ანგელოზები, ნეფელიმები და ადამიანები. არქონტები დღემდე აგრძელებენ თავიანთ ანტიადამიანურ და ანტიდჰარმულ კამპანიას, მაგრამ საბოლოოდ მაინც უფალი ნარაიანა იმარჯვებს.

ეზოთერული თვალსაზრისით არსებობს მრავალი სამყარო. არსებობენ სხვადასხვა ჰუმანოიდური, ნუმოიდური და სხვა მრვალი ტიპის გონიერი რასები. სავარაუდოდ ფიზიკური, ასტრალური და სულიერი სამყაროების ყველა პლანეტაზე და პლანეტათაშორის სივრცეში არსებობენ გონიერი სიცოცხლის ფორმები (ფიზიკური, ეთერული, სულიერი...). სხვადასხვა რასების წარმომადგენელთა სიცოცხლის ხანგრძლივობა ერთნაირი არაა. ამას ადასტურებენ ინდუისტური და ბუდისტური შასტრები, ტანტრები და სუტრები. მარადიული დჰარმის მიხედვით ყოფიერება შედგება დიდი და მცირე ციკლებისგან. ყველაზე მცირე ციკლებია "იუგები". არის 4 იუგა: 1) სატია იუგა – აბსოლუტური სიკეთის 2) ტრეტა იუგა – როცა სიკეთე განიცდის მცირეოდენ დაკნინებას (სიკეთის დაკნინება) 3) დვაპარა იუგა – როცა სიკეთე და ბოროტება თანაბარი დოზით თანაარსებობენ ანუ 50/50–ზე (ბოროტების გაძლიერება) და ბოლოს 4) კალი იუგა – როცა ბოროტება არის მინიმუმ 76% ხოლო სიკეთე დაკნინებულია და ადამიანური რასა დეგრადირებულია (ბოროტების დომინირება). ეპიქების ცვლასთან ერთად ადამიანის ჯივატმანი და სამი სხეული განიცდიან დეგრადაციას, დეგრადირებს გენეტიკა. ადამიანს დაცემისკენ უბიძგებენ მარები ანუ არქონტები. ღმერთების და დემონების ზოგიერთი რასები ცოცხლობენ მინიმუმ 7 000 000 მიწიერი წელი, ზოგიერთები კი 1 000 000 000 ან საერთოდაც 100 000 000 000 წელი! ზოგიერთს აქვს ფიზიკური სხეული და ზოგიერთს კი არა. სატია იუგას დროს ადამიანის ჯივატმანი და სამივე სხეულის გენეტიკა იმდენად კარგი და სუფთაა რომ ადამიანის სიცოცხლე 100 000 წელიწადს აჭარბებს! შემდგომ ადამიანი განიცდის დეგრადაციას და სიცოცხლის ხანგრძლივობა მცირდება. ტრეტა იუგაში მცირდება 80 000 ან 60 000 წლამდე, დვაპარა იუგაში ვარდება ჯერ 50 000 წელიწადზე ხოლო ეპოქის ბოლოს საერთოდაც 1000 წელიწადზე, საბოლოოდ კი კალი იუგას დასაწყისში ადამიანთა 99% 200 წელიწადიც კი ვერ ცოცხლობს. კალი იუგას ბოლოს (როცა დგება ბოროტების 432 000 წლიანი ციკლის ბოლო ეტაპი) ადამიანის სიცოცხლის მაქსიმალური ხანგრძლივობაა 7-8 წელიწადი! და ისიც სავსეა ძალადობით და სხვადასხვაგვარი ფსიქონევროლოგიური და ფიზიკური სნეულებებით! შემდეგ ბრუნდებიან ტრიმურტის და ტრიდევის უფალნი და ბოდჰისატვები, დგება ახალი სატია იუგა და ადამიანთა სულები და სხეულები განიცდიან რევოლუციურ პროგრესს. ყველა ხდება ბედნიერი და დგება ახალი ოქროს საუკუნე რომელიც როგორც ყოვეთვის გრძელდება 1 728 000 წელიწადი. მერე ყველაფერი მეორდება და ასე უსასრულოდ. პრობლემა არის არა მოკვდავი ბუნება, არამედ ის რომ სულიერი და გენეტიკური დეგრადაციის გამო ადამიანის ცხოვრება ფიზიკურ სხეულში ზედმეტად ხანმოკლე და მტანჯველია. თვით ღმერთებიც კი არ არიან უკვდავნი, ასე რომ უაზრობაა "უკვდავებაზე" ფიქრი. სიცოცხლის გახანგრძლივება შესაძლებელია, ისევე როგორც მაგიური ძალების გამოღვიძება, მაგრამ "უკვდავება" თითქმის შეუძლებელია. 100% უკვდავია და სანსარასგან თავისუფალია მხოლოდ დჰიანა ბუდა ან დჰიანა ბოდჰისატვა და ისიც ხშირ შემთხვევაში არა ფიზიკური არამედ ასტრალური ან კაუზალური გაგებით.

ეზოთერული თვალსაზრისით არსებობს მრავალი სამყარო. არსებობენ სხვადასხვა ჰუმანოიდური, ნუმოიდური და სხვა მრვალი ტიპის გონიერი რასები. სავარაუდოდ ფიზიკური, ასტრალური და სულიერი სამყაროების ყველა პლანეტაზე და პლანეტათაშორის სივრცეში არსებობენ გონიერი სიცოცხლის ფორმები (ფიზიკური, ეთერული, სულიერი...). სხვადასხვა რასების წარმომადგენელთა სიცოცხლის ხანგრძლივობა ერთნაირი არაა. ამას ადასტურებენ ინდუისტური და ბუდისტური შასტრები, ტანტრები და სუტრები. მარადიული დჰარმის მიხედვით ყოფიერება შედგება დიდი და მცირე ციკლებისგან. ყველაზე მცირე ციკლებია "იუგები". არის 4 იუგა: 1) სატია იუგა – აბსოლუტური სიკეთის 2) ტრეტა იუგა – როცა სიკეთე განიცდის მცირეოდენ დაკნინებას 3) დვაპარა იუგა – როცა სიკეთე და ბოროტება თანაბარი დოზით თანაარსებობენ ანუ 50/50–ზე და ბოლოს 4) კალი იუგა – როცა ბოროტება არის მინიმუმ 76% ხოლო სიკეთე დაკნინებულია და ადამიანური რასა დეგრადირებულია. ეპიქების ცვლასთან ერთად ადამიანის ჯივატმანი და სამი სხეული განიცდიან დეგრადაციას, დეგრადირებს გენეტიკა. ადამიანს დაცემისკენ უბიძგებენ მარები ანუ არქონტები. ღმერთების და დემონების ზოგიერთი რასები ცოცხლობენ მინიმუმ 7 000 000 მიწიერი წელი, ზოგიერთები კი 1 000 000 000 ან საერთოდაც 100 000 000 000 წელი! ზოგიერთს აქვს ფიზიკური სხეული და ზოგიერთს კი არა. სატია იუგას დროს ადამიანის ჯივატმანი და სამივე სხეულის გენეტიკა იმდენად კარგი და სუფთაა რომ ადამიანის სიცოცხლე 100 000 წელიწადს აჭარბებს! შემდგომ ადამიანი განიცდის დეგრადაციას და სიცოცხლის ხანგრძლივობა მცირდება. ტრეტა იუგაში მცირდება 80 000 ან 60 000 წლამდე, დვაპარა იუგაში ვარდება ჯერ 50 000 წელიწადზე ხოლო ეპოქის ბოლოს საერთოდაც 1000 წელიწადზე, საბოლოოდ კი კალი იუგას დასაწყისში ადამიანთა 99% 200 წელიწადიც კი ვერ ცოცხლობს. კალი იუგას ბოლოს (როცა დგება ბოროტების 432 000 წლიანი ციკლის ბოლო ეტაპი) ადამიანის სიცოცხლის მაქსიმალური ხანგრძლივობაა 7-8 წელიწადი! და ისიც სავსეა ძალადობით და სხვადასხვაგვარი ფსიქონევროლოგიური და ფიზიკური სნეულებებით! შემდეგ ბრუნდებიან ტრიმურტის და ტრიდევის უფალნი და ბოდჰისატვები, დგება ახალი სატია იუგა და ადამიანთა სულები და სხეულები განიცდიან რევოლუციურ პროგრესს. ყველა ხდება ბედნიერი და დგება ახალი ოქროს საუკუნე რომელიც როგორც ყოვეთვის გრძელდება 1 728 000 წელიწადი. მერე ყველაფერი მეორდება და ასე უსასრულოდ. პრობლემა არის არა მოკვდავი ბუნება, არამედ ის რომ სულიერი და გენეტიკური დეგრადაციის გამო ადამიანის ცხოვრება ფიზიკურ სხეულში ზედმეტად ხანმოკლე და მტანჯველია. თვით ღმერთებიც კი არ არიან უკვდავნი, ასე რომ უაზრობაა "უკვდავებაზე" ფიქრი. სიცოცხლის გახანგრძლივება შესაძლებელია, ისევე როგორც მაგიური ძალების გამოღვიძება, მაგრამ "უკვდავება" თითქმის შეუძლებელია. 100% უკვდავია და სანსარასგან თავისუფალია მხოლოდ დჰიანა ბუდა ან დჰიანა ბოდჰისატვა და ისიც ხშირ შემთხვევაში არა ფიზიკური არამედ ასტრალური ან კაუზალური გაგებით.

ჰედონიზმი მიღებულია ბერძნული სიტყვიდან Hedone, რაც ნიშნავს “ტკბობას”, “სიხარულს” ან “სიამოვნებას”. თავდაპირველად იგი ნიშნავდა სასიამოვნო გემოს ან სუნის შეგრძნებით გამოწვეულ განცდას. შემდეგ მოიცვა ხუთივე შეგრძნებათა მოდალობიდან მომდინარე სასიამოვნო განცდები, რომლებიც დაკავშირებულია სმენასთან, სანახაობასთან ან შეხებასთან. საბოლოოდ, იგი იქცა ნებისმიერი ტიპის სიამოვნების აღმნიშვნელ ტერმინად. სიტყვის სემანტიკა შეგვახსენებს, რომ ყველაზე დიდი სიამოვნების საფუძველი ჩვენი ფიზიკური სურვილებიდან და საჭიროებებიდან მომდინარეობს. ამ მოსაზრებას ფილოსოფოსთა შორის ბევრი ოპონენტი ჰყავს. ე.წ. “რაციონალური ჰედონიზმის ” მიმდევრები თვლიან, რომ ნამდვილი სიამოვნება სულიერი და ინტელექტუალური კმყოფილებიდან გამომდინარეობს. მართალია, ასეთი სიამოვნება შედრებით რთულად მიიღწევა, ვიდრე ფიზიკური, მაგრამ ამ უკანასკნელთან შედარებით ხანგრძლივი დროის განმავლობაში ნარჩუნდება. ჰედონიზმის ეთიკა ასეთია, ” ის, რაც სასიამოვნოა, სწორია“. ჰედონიზმის განმარტების ასეთი მარტივი ვერსიაც კი ჩიხში შედის გარკვეულ მსჯელობათა ფონზე. ვინ იღებს სიამოვნებას და რამდენად სასიამოვნოა ეს სხვებისთვისაც? შეიძლება ის რაც ზღვარდადებულია, ამავე დროს იყოს სასიამოვნოც?- “ზომიერება საბედისწერო რამ არის საერთოდ. ის იგივეა, რაც მოსაწყენი საჭმელ-სასმელი, თავშეუკავებლობა კი სადღესასწაულო ნადიმია” -ყოველ შემთხვევაში, ასე თვლიდა ოსკარ უალდის ერთ-ერთი პერსონაჟი. თუმცა იმავე ავტორის თანახმად, ” ჰედონიზმს არაფერი უნდა ჰქონდეს საერთო ასკეტიზმთან, რომელიც აჭკნობს დ კლავს გრძნობებს და რა თქმა უნდა , არც უხამსობასთან, რომელიც კიდევ უფრო აშთობს და აჩლუნგებს მათ.” ჰედონიზმს, როგორც მოძღვრებას შეგრძნებათა მაღალმნიშვნელოვნების შესახებ, ტრადიციულ ფილოსოფიაშიც ეჭვის თვალით შეჰყურებდნენ. ამგვარი დამოკიდებულება შეგვიძლია იმით ავხსნათ, რომ გრძნობების ჭეშმარიტი ბუნება ჯერ კიდევ შეუცნობელია ადმიანისათვის. გრძნობები ჯერ კიდევ ცხოველური ფორმით ვლინდებიან, რადგან კაცობრიობა გამუდმებით ცდილობდა ჩაეხშო და დაეთრგუნა ისინი, ნაცვლად იმისა რომ მასში ახალი ინტელექტუალური ელემენტი შეენიშნა.არაფერია გასაკიცხი სიამოვნებისადმი წმინდა და ბუნებრივ სწრაფვაში. თუმცა საზოგადოებრივი მორალი გახდა სიამოვნების მთავარი ინკვიზიტორი. ადამიანს კატეგორიზაციის გზით ყველაფრის გამარტივება სჩვევია, რაც ხშირად საფრთხეს უქმნის მის განვითარებას. ყოველივე ზემოთ თქმულიდან გამომდინარე, ბუნებრივია, ჰედონიზმის აქტუალურობა ფსიქოლოგიაშიც. ფსიქოლოგიური ჰედონიზმის მიხედვით, ადამიანის არჩევანი მოტივირებულია სიამოვნების მიღების სურვილით. ერთი შეხედვით, ეს თეორია უნდა გამორიცხავდეს ალტრუიზმს, თუმცა მეტად ლოგიკურად ხსნის მას საკუთარ მოსაზრებთა პოზიციიდან. როდესაც ადამიანი უანგაროდ ეხმარება სხვებს, ამით თვითონ იღებს დიდ სიამოვნებს, იზრდება მისი თვითშეფასება და თვითპატივისცემა. ასე რომ, პირდაპირ თუ ირიბად, ქცევის მოტივატორი მაინც სიამოვნებაა. ზიგმუნდ ფროიდის თეორია, ადამიანის ფსიქოსექსუალური განვითარების შესახებ ,ყველაზე მეტად ჰედონისტურია.მის მიხედვით, ცხოვრების თითოეულ ეტაპზე ადამიანის ქცევას წარმართავს სიამოვნების მიღების წყარო. ორალურ სტადიაზე ჩვილი სიამოვნებას იღებს ძუძუთი კვებით, ანალურ სტადიაზე კი შეუზღუდავი დეფეკაციით. შემდეგ ფაზაზე, რომელსაც ფროიდი ფალოტურ ფაზას უწოდებდა, მოზარდები ფოკუსირებულნი არიან საკუთარ გენიტალიებზე, რაც გამოიხატება იმაში , რომ ისინი იკვლევენ თავიანთ სქესობრივ ორგანოს, მასტურბირებენ და იჩენენ ინტერესს სქესობრივ ცხოვრებასთან დაკავშირებული საკითხების მიმართ.ბიოლოგიური და ფსიქოლოგიური განვითარების ბოლო ეტაპია გენიტალური სტადია, რომელშიც სიამოვნების იმპულსი ეროტიული პიროვნებათაშორისი ურთიერთობებით კმყოფილდება. ადამიანის განვითარების ნებისმიერ ეტაპზე გადაჭარბებული კონტროლი და აკრძალვა, ავტორიტეტების მხრიდან (მშობლები, მასწავლებლები და ა.შ. ), იწვევს სიამოვნების მიღების მოთხოვნილების შეზღუდვას. უკვე ზრდასრულ ასაკში კი დაუკმაყოფილებელი მოთხოვნილება, ხშირ შემთხვევაში, პათოლოგიური ფორმით ვლინდება. გამომდინარე ამ მოსაზრებიდან, არის ცდუნება ვიფიქროთ, რომ სიამოვნების ლეგიტიმაცია ნაკლებ საფრთხეს უქადის მორალს, ვიდრე მისი აკრძალვა. ჰედონიზმი: ბერძნული სიტყვიდან hedone –ტკბობა. ტიპი ეთიკური მოძღვრებებისა და ზნეობრივი შეხედულებებისა რომლებშიც ყველა მორალური განსაზღვრება გამოიყვანება ტკბობიდან და ტანჯვიდან, სისტემატიზებული სახით როგორც ეთიკური მოძღვრების ტიპი ჰედონიზმი პირველად განვითარდა ბერძენი სოკრატიკოსი ფილოსოფოსი არისტიპ კირენელის //ძვ.წ.435-355// მოძღვრებაში რომლის თანახმადაც სიკეთეა ყველაფერი რაც ანიჭებს სიამოვნებას. თავიდანვე ჰედონიზმი პრიორიტეტს ანიჭებდა ინდივიდის მოთხოვნილებებს და თვლიდა რომ სოციალური დადგენილებები არის ინდივიდის თავისუფლების შემბოჭველი და მისი პიროვნების დამთრგუნველი პირობითობები. ამავე დროს ჰედონიზმს შეეძლო უკიდურესი ფორმების მიღებაც. ასე უკვე არისტიპეს მიმდევარ კირენაიკოსებს შორის იყვნენ ისეთები რომელთა აზრითაც გამართლებულია ნებისმიერი სიამოვნება და გამართლებულია სიამოვნების მომნიჭებელი ნებისმიერი მოქმედება. ამით კირენაიკოსები განსხვავდებოდნენ სოკრატესგან რომელიც აღიარებდა სიამოვნების მნიშვნელობას მაგრამ რომელსაც მიაჩნდა რომ სიამოვნება არის გაცნობიერება იმისა რომ ის რაც კეთდება კეთდება კარგად. სოფისტებთან პოლემიკაში სოკრატე ცუდ სიამოვნებებს განასხვავებდა კარგი სიამოვნებებისგან და ნამდვილ სიამოვნებებს განასხვავებდა ცრუ სიამოვნებებისგან.... არისტოტელე თვლიდა რომ სიამოვნება როგორც ასეთი არაა სიკეთე და ის თავისთავად არაა არჩევის ღირსი. ჰედონიზმის ზომიერი ნაირსახეობა წამოსწია ბერძენმა ფილოსოფოსმა ეპიკურემ რომლის თანახმადაც ღირსეულია მხოლოდ ბუნებრივი და აუცილებელი სიამოვნებები რომლებიც არ არღვევენ სულის შინაგან სმშვიდეს. ეპიკურეს ზნეობრივ მოძღვრებას უწოდეს ევდემონიზმი //სიტყვა ევდემონია ბერძნულად ნიშნავს ბედნიერებას//. უმაღლეს სიკეთედ ეპიკურე თვლიდა ატარაქსიას, ე.ი.აუღელვებლობას, "თავისუფლებას ფიზიკური ტანჯვისგან და სულიერი მღელვარებებისგან." მაგრამ ჰედონიზმი დიდად არ განსხვავდება ევდემონიზმისგან იმიტომ რომ ორივე მოძღვრება ადამიანს მიმართავს სიამოვნებისკენ //პირადი ბედნიერებისკენ// და არა სიკეთისკენ, და თუ სიკეთისკენ მაშინ სიამოვნებისთვის და პირადი ბედნიერებისთვის. აღორძინების ხანაში როგორც უკიდურესმა ისე ზომიერმა ჰედონიზმმა მიიღეს ახალი იმპულსი. ჰუმანისტებისთვის ეს იყო ადამიანის და მისი ყველანაირი გამოვლინების ფასეულობის მტკიცების თეორიული იარაღი. განმანათლებლები //გასენდი, ლამეტრი, ჰოლბახი// ჰედონიზმით უპირისპირდებოდნენ რელიგიურ მსოფლმხედველობას, ქრისტიანობას. ჰედონიზმის ყველაზე გვიანი თეორიული ფორმა იყო ჯ ბენტამის და ჯ.ს.მილის უტილიტარიზმი //8 ს. ბოლო–19 ს.//. უტილიტარიზმი თანმიმდევრულად გააკრიტიკეს გ.ს.სინჯვიკმა და ჯ.ე.მურმა. ამან ჰუმანიტარული მეცნიერებების, პირველ რიგში ფსიქოლოგიის განვითარებასთან ერთად აჩვენა საზოგადოდ ქცევის და კერძოდ მორალის ჰედონისტური აღწერის და დასაბუთების შეზღუდულობა. ჰედონიზმი [ბერძნ. Hedone – სიამოვნება] – მიმართულება ეთიკაში, რომლის მიხედვითაც ადამიანის ქცევის უმთავრესი მოტივი და უმაღლესი მიზანი რაიმეთი სიამოვნების მიღებასა და ტკბობაში მდგომარეობს. ჰედონისტური მოტივები ფართოდ იყო წარმოდგენილი აღორძინების ხანაში, მოგვიანებით – განმანათლებელთა ეთიკურ თეორიებშიც. ჰედონიზმი ეწინააღმდეგება ზნეობრიობის რელიგიურ გაგებას – ეკლესია უარყოფდა მიწიერ სიამოვნებებს, მათ შორის სექსუალურსაც და თვლიდა, რომ სექსუალური ცხოვრება მხოლოდ ადამიანური მოდგმის გამრავლების მოთხოვნით უნდა ყოფილიყო შემოსაზღვრული. მეცნიერთა უმრავლესობა თვლის, რომ სწორედ ჰედონიზმის პრინციპები უდევს საფუძვლად ადამიანის სექსუალურ ქცევას. ჰერმაფროდიტიზმი [ბერძნ. Hermaphroditos – ჰერმესისა და აფროდიტეს შვილი, რომელიც ორსქესოვანი იყო] – ორსქესიანობა, ინტერსექსუალურობა; სქესობრივი განვითარების თანდაყოლილი დარღვევა, როდესაც გარე სასქესო ორგანოებს აქვს როგორც ქალის, ისე მამაკაცის სასქესო ნიშნები. ანსხვავებენ ნამდვილ ჰერმაფროდიტიზმს (მამაკაცისა და ქალის სასქესო (თუ შინაგანი სეკრეციის) ჯირკვალის არსებობისას) და ცრუ ანუ ფსევდოჰერმაფროდიტიზმს (ორგანიზმში მხოლოდ ქალის ან კაცის სასქესო (თუ შინაგანი სეკრეციის) ჯირკვალის არსებობისას) ჰეტერა [ბერძნ. Hetaira] – ძვ.საბერძნეთში განათლებული, დაუქორწინებელი, თავისუფალი ქცევის ქალი, რომელიც დამოუკიდებელ ცხოვრებას ეწეოდა. ზოგიერთი მართგანი მნიშვნელოვან როლს თამაშობდა საზოგადოებრივ ცხოვრებაში. მათ სახლებში თავს იყრიდნენ გამოჩენილი პოლიტიკურ მოღვაწეები, პოეტები, მოქანდაკეები… როგორც წესი, ჰეტერები მდიდარი მფარველის ხარჯზე ცხოვრობდნენ. შემორჩენილია ქვის ფილები, რომლებზედაც ამოკვეთილია ფასები, რომელსაც მამაკაცები ჰეტერებს სთავაზობდნენ. მაგრამ, ეს არ იყო პროსტიტუცია ტრადიციული გაგებით, რადგან ჰეტერებს სექსუალური ურთიერთობა მხოლოდ იმ ადამიანებთან ჰქონდათ, ვინც უყვარდათ. ჰეტერების ინსტიტუტის პარალელურად ქვეყანაში არსებობდნენ მეძავებიც. ძველბერძენი ორატორი და პოლიტიკური მოღვაწე დემოსთენე ამბობდა, რომ ყველა თავისი თავის პატივისმცემელ ბერძენს ჰყავს სამი ქალი: ცოლი – გვარის გასაგრძელებლად, მონა ქალი – ხორციელი ვნებების დასაკმაყოფილებლად და ჰეტერა – სულიერი კომფორტისათვის. ჰეტერო/ჰომოსექსუალობა [ბერძნ. Heteros სხვა, მეორე / homos მსგავსი, ტოლი + სექსუალობა] – ეს ცნება აღწერს ინდივიდის სექსუალურ ქცევას. ჰეტერო/ჰომოსექსუალობას განსაზღვრავს სექსობრივი პარტნიორის შერჩევისას უპირატესობის მინიჭება საკუთარი ან საპირისირო სქესის წარმომადგენლისათვის. ჰეტერო/ჰომოსოციალურობა [ბერძნ. Heteros სხვა, მეორე / homos მსგავსი, ტოლი + სოციალურობა] – ეს ცნება განსაზღვრავს ინდივიდის ორიენტაციას საუკუთარი ან საპირისპირო სქესის ადამიანებთან ურთიერთობისას. მისი მთავარი მაჩვენებელია იმ საზოგადოების შემადგენლობა, რომელშიც ინდივიდი ტრიალებს. ჰეტეროქრომოფილია [ბერძნ. Heteros სხვა, მეორე + chroma ფერი + philia სიყვარული] – ფეტიშიზმის სახესხვაობა, როცა პარტნიორის განსხვავებული კანის ფერი სექსუალური სტიმულია. ჰეტეროფილია [ბერძნ. Heteros სხვა, მეორე + philia სიყვარული] – გამოხატული ეროტიული შეფერილობის გარეშე არსებული ემოციური მიზიდულობა საპირისპირო სქესის ადამიანებისადმი. ჰეტეროეროტიზმი [ბერძნ. Heteros სხვა, მეორე + ეროტიზმი [eros, erotos სიყვარული] გადაჭარბებული სქესობრივი აღგზნებულობა, მეტისმეტი ვნებიანობა] – ეროტიული ლტოლვა სხვა სქესის ადამიანებისადმი (აუცილებელი არაა ამას თან ახლდეს სექსუალური სიახლოვე). ჰიმენე [ბერძნ.hymene აფსკი, საფარველი] – იხ. საქალწულე აპკი. ჰიპერსექსუალობა [ბერძნ. hyper აქ. ნორმის გადამეტება + სექსუალობა] – გადამეტებული სექსუალური ლტოლვა (იხ.ასევე ნიმფომანია, სატირიაზისი). ჰიპერსექსუალობა პუბერტიტული – ფსიქიკის მოზარდის ასაკისათვის დამახასიათებელი ფიქსაცია სექსუალურ-ეროტიულ შთაბეჭდილებებსა და ფანტაზიებზე. ჰიპერსუბლიმაცია [ბერძნ. hyper აქ. ნორმის გადამეტება + ლათ. sublimo ვამაღლებ] – სექსუალური გამოვლინებების სტოიკური დათრგუნვა, სექსუალური ინტერესების სისტემატიური შევიწროვება სპორტული, შემოქმედებითი ან მწარმოებლური ხასიათის აქტივობით. ჰიპოგენიტიალიზმი [ბერძნ. hypo აქ. დაქვეითება ნორმასთან შედარებით + გენიტალია – ლათ. genital is დაბადებასთან დაკავშირებული ] – სასქესო ორგანოებისა და მეორადი სასქესო ნიშნების განუვითარებლობა სქესობრივი ჰორმონების დაბალი სეკრეციის შემთხვევაში. ჰირსუტიზმი [ლათ. hirsutus თმიანი, გარსშემოზრდილი თმით] – ჭარბთმიანობა ქალებში (ულვაშის, წვერის გაზრდა). ვირილიზმის გამოვლინება. გამოწვეულია ანდროგენების სიჭარბით. ხანდახან თავს იჩენს ფეხმძიმობის ან კლიმაქსის პერიოდში. ის შეიძლება კონსტიტუციურიც იყოს, ორგანიზმში რაიმე პათოლოგიური პროცესების არსებობის გარეშე (მაგ. ბრიუნეტებსა და აღმოსავლელ ქალებში). ჰომო… [ბერძნ. homos მსგავსი, ტოლი] – რთული სიტყების შემადგენელი ნაწილი, რომელიღ აღნიშნავს მსგავსებას, ერთიანობას, ერთი და იმავეს კუთვნილებას (მაგ. ჰომოსოციალურობა, ჰომოფილია…) ჰომოეროტიზმი [ბერძნ. homos მსგავსი, ტოლი + ეროტიზმი [eros, erotos სიყვარული] გადაჭარბებული სქესობრივი აღგზნებულობა, მეტისმეტი ვნებიანობა] – ეროტიული ლტოლვა საკუთარი სქესის ადამიანებისადმი (აუცილებელი არაა ამას თან ახლდეს სექსუალური სიახლოვე). ჰომოსვესიზმი [ბერძ.homos მსგავსი + ლათ. vestio ჩაცმა] – ტრანსვესტიზმისა და ფეტიშიზმის ერთგვარი შერწყმა, როცა საკუთარი სქესის სხვა წარმომადგენელთა ტანსაცმლის ჩაცმა სექსუალურ სიამოვნებას ანიჭებს. ხშირად, ეს ლტოლვა შენიღბულია ¨რაიმე ახლის¨ ჩაცმის სურვილით და ადვილად ასახსნელია საერთო საცხოვრებლის პირობებითა და ტანსაცმლის დეფიციტით. ჰომოფილია [ბერძნ. homos მსგავსი, ტოლი + philia სიყვარული] – გამოხატული ეროტიული შეფერილობის გარეშე არსებული ემოციური მიზიდულობა საკუთარი სქესის ადამიანებისადმი. ჰომოფობია [ბერძნ. homos მსგავსი, ტოლი + phobos შიში, სიძულვილი] – ირაციონალური სიძულვილი ჰომოსექსუალების მიმართ; ხშირად გამოხატავს საკუთარი სექსუალურ ფანტაზიებსა და იმპულსებს.

იაპონია. ფესტივალი კანამარა-მაცური კავასაკიში. ღონისძიება ტარდება ყოველწლიურად აპრილის პირველ კვირა დღეს. ფესტივალის პროგრამა მოიცავს მასიურ მსვლელობას კანიამას ტაძრიდან. დღესასწაულის თემაა - 3 ფალოსი. იაპონიაში ყოველწლიური დღესასწაული კანამარა-მაცური (რკინის პენისების ფესტივალი) ჩატარდა. ღონისზიებამ ქალაქ კავასაკში ჩაიარა, – იუწყება Rocket News. ფესტივალის პროცესიის მსვლელობის დროს კავასაკელებმა ფალოსის 3 სამი ფიგურა ჩაატარეს, აგრეთვე თემატური ხასიათის ყვავილები და ჭურჭელი გასაყიდად გამოიტანეს. ღონისძიებიდან შესული თანხა შიდსის ვირუსის წინააღმდეგ მიმართულ ფონდებში ჩაირიცხა. კანამარა-მაცურის ისტორია მე-17 საუკუნიდან იწყება. ლეგენდის მიხედვით, დემონი ქალიშვილის ვაგინაში დაიმალა და მის ორ საქმროს პენისები მოაჭამა. ამის შემდეგ, ქალიშვილისთვის 2 რკინის პენისი გამოჭედეს, რომლებზეც დემონმა კბილები მოიტეხა. The Shinto Kanamara Matsuri (かなまら祭り, "Festival of the Steel Phallus") is held each spring at the Kanayama Shrine (金山神社 Kanayama-jinja) in Kawasaki, Japan. The exact dates vary: the main festivities fall on the first Sunday in April. The phallus, as the central theme of the event, is reflected in illustrations, candy, carved vegetables, decorations, and a mikoshi parade.[1][2][3][4][5] The Kanamara Matsuri is centered on a local penis-venerating shrine. The legend being that a jealous sharp-toothed demon hid inside the vagina of a young woman the demon fell in love with and bit off penises of two young men on their wedding nights.[6] After that the woman sought help from a blacksmith, who fashioned an iron phallus to break the demon's teeth, which led to the enshrinement of the item.[7] This legend in Ainu language was published as "The Island of Women" by Basil Hall Chamberlain[8] The Kanayama Shrine was popular among prostitutes who wished to pray for protection from sexually transmitted infections.[9] It is also said the shrine offers divine protections for business prosperity, and for the clan's prosperity; and for easy delivery, marriage, and married-couple harmony.[citation needed] The festival started in 1969.[10] Today, the festival has become something of a tourist attraction and is used to raise money for HIV research.[11] Канамара-мацури (яп. かなまら祭り, «Фестиваль железных пенисов») — синтоистский праздник, отмечаемый ежегодно в первое воскресенье апреля в храме Канаяма японского города Кавасаки. Содержание 1 Описание 2 См. также 3 Примечания 4 Ссылки Описание Впервые праздник начали отмечать в период Эдо (1603—1868), тогда проститутки просили у святыни успеха в их труде и защиты от сифилиса[1]. Центральной темой праздника являются три фаллоса разных цветов и размеров: самый крупный, розовый, высотой около 2,5 метра, выносят в божественном паланкине трансвеститы. В форме пенисов повсюду продаются леденцы, сувениры, их вырезают из дайкона и пр. Особую активность и ныне, как и века назад, проявляют проститутки, просящие у Пениса оберечь их от профессиональных заболеваний[2]. Все доходы от фестивалей передаются в фонды и организации, которые занимаются исследованием ВИЧ[3]. Согласно легенде, однажды зубастый демон спрятался в вагине юной девы, и откусил пенисы двум её женихам в первую брачную ночь. Тогда кузнец по её просьбе взялся выковать железный фаллос, о который демон свои зубы и сломал[2]. См. также Хонэн-мацури — синтоистский праздник, отмечаемый в марте; огромный фаллос также является центром торжества. Фаллический культ Примечания ↑ Steve Goes Travelling на сайте stevegoestravelling.blogspot.ru, 10 апреля 2008 Kanamara Matsuri Festival: The celebration of fertility на сайте gaijinjapan.org, 2 апреля 2012 ↑ Фестиваль стального фаллоса — Канамара-мацури (рус.) на сайте japanmodern.ru Ссылки Фестиваль Гигантского Розового Пениса (англ.) на сайте japanese-buddhism.com かなまら祭り (яп.) на сайте tomuraya.co.jp Travel Kawasaki Heads up (англ.) на сайте archive.metropolis.co.jp Kanamara Matsuri Festival 2012: Iron Penis Festival in Kawasaki (англ.) на сайте gaijinjapan.org, 2 апреля 2012 Канамара-мацури (англ.) на сайте 2camels.com Japan’s Fertility Festival (англ.) на сайте tokyodv.com (Видео) Япония, Кавасаки: Канамара-мацури — непристойный и весёлый праздник (рус.) на сайте turj.ru Канамара-мацури или Фестиваль Пениса в Японии (рус.) на сайте animeshare.su

ქრისტეს გნოსტიკური სიტყვები სახარებებიდან: „გამოვიდა იქიდან იესო და მივიდა ტვიროსისა და სიდონის მხარეებში.“ (მათე 15-21), „და აჰა, ქანაანელი დედაკაცი გამოვიდა იმ ადგილებიდან და შეჰღაღადა მას: „შემიწყალე მე, უფალო, ძეო დავითისა, ჩემი ქალიშვილი ეშმაკეულია.“ (მათე 15-22), „მან კი ხმა არ გასცა მას. მოწაფეები მივიდნენ მასთან და სთხოვეს: „გაუშვი იგი, ჩვენ რომ მოგვყვირის.““ (მათე 15-23), „მე მოვლინებული ვარ მხოლოდ ისრაელის სახლის დაღუპულ ცხვრებთან.“ (მათე 15-24), განმარტება: რატომ მიიჩნევს ქრისტე რომ ისრაელის ხალხი = დაღუპული ცხვრები? ცხადია იმიტომ რომ გნოსტიკური გაგებით ისინი არიან არქონტების, კერძოდ კი წუთისოფლის ბოროტი ლორდის, კაკოდემონი იალდაბაოთის იგივე ლალდაბაოთის ზეგავლენის ქვეშ და არიან მისი მონები! ხოლო ეონი ქრისტე მოვიდა მათ გადასარჩენად, მას სურდა ებრაელთა გამოგლეჯა ლალდაბაოთის კლანჭებიდან. როგორც ვიცით იალდაბაოთის დამარცხება არ გამოვიდა. ქრისტე მოკლეს და დედამიწიდან გააგდეს იალდაბაოთის მსახურებმა. „ნუ გგონიათ, თითქოს მოვედი, რათა მშვიდობა მომეტანა ამ ქვეყნად; მშვიდობის მომტანად კი არ მოვედი, არამედ მახვილისა.“ (მათე 10-34), „ვინაიდან მოვედი, რათა გავყარო ვაჟი მამამისს, ქალი - დედამისს, და რძალი - დედამთილს მისას“ (მათე 10-35), „და კაცს მტრებად ვუქციო მისი სახლეულნი“ (მათე 10-36), „მოვედი, რათა ცეცხლი მოვდო ამ ქვეყანას, და სხვა რა მსურს, გარდა იმისა, რომ ახლავ იფეთქოს!“ (ლუკა 12-49), „იქნებ გგონიათ, რომ მოველ, რათა მშვიდობა მომეტანა ამქვეყნად? არა, გეუბნებით თქვენ, არამედ განხეთქილება.“ (ლუკა 12-51), „რადგანაც ამიერიდან ერთ სახლში ხუთი განუდგება ერთმანეთს: სამი - ორს და ორი - სამს;“ (ლუკა 12-52), „დიახ, განდგესა მამა ძისაგან და ძე - მამისაგან; დედა - ასულისაგან და ასული - დედისაგან; დედამთილი - რძლისაგან და რძალი - დედამთილისაგან.“ (ლუკა 12-53), განმარტება: როდესაც ეონი ქრისტე მოვიდა დედამიწაზე, მან მოიტანა ეზოთერული ცოდნა, რომლის დახმარებითაც რჩეულები უნდა გადაერჩინა იალდაბაოთისგან და სხვა ბოროტი არქონტებისგან. ცხადია რომ ადამიანთა მინიმუმ ნახევარი მაინც არ მიიღებდა ქრისტეს გნოზისს, რატომ? იმიტომ რომ ადამიანები არიან სამი სახის: 1) სულიერი ხალხი ანუ ქრისტესმიერი პნევმატიკოსები (ფსიქოკინეტიკურები) 2) მშვინვიერი ხალხი ანუ ფსიქიკოსები (ფსიქოდინამიკურები) რომლებიც მიჯაჭვულნი არიან იალდაბაოთის ბოროტ სასუფეველზე და 3) ხორციელი ხალხი ანუ ჰილიკოსები (ფსიქოსტატიკურები) რომლებიც კიდევ უფრო უვიცები და გენეტიკურად დეფექტურები არიან ვიდრე ფსიქიკოსები, ესენი მიჯაჭვულნი არიან ფიზიკურ სტიქიებზე და არც პლერომას მიღება შეუძლიათ სულიერ არსებაში და არც იალდაბაოთის და საერთოდ მათ არც აქვთ სულიერი ენერგია. ის ცოდნა რომელიც ქრისტემ მოიტანა დედამიწაზე მალე გახდება მიზეზი დიდი ომისა მსოფლიოში პნევმატიკოსებს, ფსიქიკოსებსა და ჰილიკოსებს შორის. წარმოიდგინეთ რა მოხდება თუ ფსიქიკოს მშობლებს გაუჩნდება პნევმატიკოსი შვილი? ან თუ რძალი არის ფსიქიკოსი და დედამთილი პნევმატიკოსი? სწორედ ამაზეა საუბარი. ათეისტური ლიბერასტია = აბსურდი, რადგანაც ადამიანები ვერასოდეს ვერ იქნებიან თანასწორები. პნევმატიკოსი არის ზეკაცი, ხოლო სხვები საერთოდ არ ფლობენ სულიერ ნათელს. მალე დედამიწაზე პლერომას შვილებსა და კენომას შვილებს შორის ატყდება ომი და გაღვივდება არესის ცეცხლი. „ვისაც მამა ან დედა ჩემზე ზეტად უყვარს, არ არის ჩემი ღირსი; და ვისაც ძე ან ასული ჩემზე მეტად უყვარს, არ არის ჩემი ღირსი;“ (მათე 10-37), „თუ ვინმე მოდის ჩემთან და არ მოიძულებს თავის დედ-მამას, თავის ცოლ-შვილს,თავის და-ძმას და თავის თავსაც, ვერ იქნება ჩემი მოწაფე.“ (ლუკა 14-26), „გეუბნებით, რომ ყველა მქონეს მიეცემა, ხოლო არმქონეს წაერთმევა ისიც, რაცა აქვს.“ (ლუკა 19-26). განმარტება: აქ იგულისხმება ის, რომ ჭეშმარიტი რეალობა ესაა პარამაშივა იგივე ადიბუდა. მატერიალური რეალობა არის მოჩვენებითი რეალობა. ქრისტე არის სულიერი ეონი რომელმაც მოიტანა ადვაიტა ტანტრას ცოდნა. ის ამბობს, რომ იმისათვის რათა სულიერი ასკეზის გზაზე დადგე საჭიროა მატერიალური მიჯაჭვულობების ჩამოშორება და ეს პირდაპირ წერია ინდურ დჰარმაშასტრებში. ეონმა ქრისტემ იქადაგა ის რაც დჰარმაშასტრებში წერია. რატომ? იმიტომ რომ ქრისტე ესაა იგივე ვიშნუ. ნაზარეველი ეონი იყო ვიშნუ ადიდევას იუგაავატარა. ამის გარდა ქრისტე მიუთითებს იმაზე რომ თუ ადამიანი არის პნევმატიკოსი, ხოლო მშობლები გყავს ფაშისტური ბუნების რეპრესიული ფსიქიკოსები, მან უნდა მოიძულოს ისინი და აჯანყდეს მათი სისასტიკისა და უმეცრების წინააღმდეგ. საკუთარი თავის შეძულებაში იგულისხმება პიროვნული ეგოიზმის და ფიზიკური იდენტობის უარყოფა. იმისათვის რათა ადამიანი გადავიდეს ნირვანაში, მან უნდა შეიძულოს მატერიალური სტერეოტიპები, მაგალითად ისეთი სტერეოტიპი, როგორიცაა „ტრადიციული ოჯახი“. ვისაც აქვს სულიერი ენერგია, იმას უფრო მეტი მიეცემა და ვისაც ეს ენერგია არ აქვს უბრალოდ მოისპობა. ბევრი ათეისტი ვერ იგებს ქრისტეს სიტყვებს და აკრიტიკებს უფალს. ეს სასაცილოა. იმისათვის რათა ქრისტეს სიტყვები გაიგო საჭიროა ოკულტური ცოდნა. ათეისტებს კი ეს ცოდნა არ აქვთ.

ქრისტეს გნოსტიკური სიტყვები სახარებებიდან: „გამოვიდა იქიდან იესო და მივიდა ტვიროსისა და სიდონის მხარეებში.“ (მათე 15-21), „და აჰა, ქანაანელი დედაკაცი გამოვიდა იმ ადგილებიდან და შეჰღაღადა მას: „შემიწყალე მე, უფალო, ძეო დავითისა, ჩემი ქალიშვილი ეშმაკეულია.“ (მათე 15-22), „მან კი ხმა არ გასცა მას. მოწაფეები მივიდნენ მასთან და სთხოვეს: „გაუშვი იგი, ჩვენ რომ მოგვყვირის.““ (მათე 15-23), „მე მოვლინებული ვარ მხოლოდ ისრაელის სახლის დაღუპულ ცხვრებთან.“ (მათე 15-24), განმარტება: რატომ მიიჩნევს ქრისტე რომ ისრაელის ხალხი = დაღუპული ცხვრები? ცხადია იმიტომ რომ გნოსტიკური გაგებით ისინი არიან არქონტების, კერძოდ კი წუთისოფლის ბოროტი ლორდის, კაკოდემონი იალდაბაოთის იგივე ლალდაბაოთის ზეგავლენის ქვეშ და არიან მისი მონები! ხოლო ეონი ქრისტე მოვიდა მათ გადასარჩენად, მას სურდა ებრაელთა გამოგლეჯა ლალდაბაოთის კლანჭებიდან. როგორც ვიცით იალდაბაოთის დამარცხება არ გამოვიდა. ქრისტე მოკლეს და დედამიწიდან გააგდეს იალდაბაოთის მსახურებმა. „ნუ გგონიათ, თითქოს მოვედი, რათა მშვიდობა მომეტანა ამ ქვეყნად; მშვიდობის მომტანად კი არ მოვედი, არამედ მახვილისა.“ (მათე 10-34), „ვინაიდან მოვედი, რათა გავყარო ვაჟი მამამისს, ქალი - დედამისს, და რძალი - დედამთილს მისას“ (მათე 10-35), „და კაცს მტრებად ვუქციო მისი სახლეულნი“ (მათე 10-36), „მოვედი, რათა ცეცხლი მოვდო ამ ქვეყანას, და სხვა რა მსურს, გარდა იმისა, რომ ახლავ იფეთქოს!“ (ლუკა 12-49), „იქნებ გგონიათ, რომ მოველ, რათა მშვიდობა მომეტანა ამქვეყნად? არა, გეუბნებით თქვენ, არამედ განხეთქილება.“ (ლუკა 12-51), „რადგანაც ამიერიდან ერთ სახლში ხუთი განუდგება ერთმანეთს: სამი - ორს და ორი - სამს;“ (ლუკა 12-52), „დიახ, განდგესა მამა ძისაგან და ძე - მამისაგან; დედა - ასულისაგან და ასული - დედისაგან; დედამთილი - რძლისაგან და რძალი - დედამთილისაგან.“ (ლუკა 12-53), განმარტება: როდესაც ეონი ქრისტე მოვიდა დედამიწაზე, მან მოიტანა ეზოთერული ცოდნა, რომლის დახმარებითაც რჩეულები უნდა გადაერჩინა იალდაბაოთისგან და სხვა ბოროტი არქონტებისგან. ცხადია რომ ადამიანთა მინიმუმ ნახევარი მაინც არ მიიღებდა ქრისტეს გნოზისს, რატომ? იმიტომ რომ ადამიანები არიან სამი სახის: 1) სულიერი ხალხი ანუ ქრისტესმიერი პნევმატიკოსები (ფსიქოკინეტიკურები) 2) მშვინვიერი ხალხი ანუ ფსიქიკოსები (ფსიქოდინამიკურები) რომლებიც მიჯაჭვულნი არიან იალდაბაოთის ბოროტ სასუფეველზე და 3) ხორციელი ხალხი ანუ ჰილიკოსები (ფსიქოსტატიკურები) რომლებიც კიდევ უფრო უვიცები და გენეტიკურად დეფექტურები არიან ვიდრე ფსიქიკოსები, ესენი მიჯაჭვულნი არიან ფიზიკურ სტიქიებზე და არც პლერომას მიღება შეუძლიათ სულიერ არსებაში და არც იალდაბაოთის და საერთოდ მათ არც აქვთ სულიერი ენერგია. ის ცოდნა რომელიც ქრისტემ მოიტანა დედამიწაზე მალე გახდება მიზეზი დიდი ომისა მსოფლიოში პნევმატიკოსებს, ფსიქიკოსებსა და ჰილიკოსებს შორის. წარმოიდგინეთ რა მოხდება თუ ფსიქიკოს მშობლებს გაუჩნდება პნევმატიკოსი შვილი? ან თუ რძალი არის ფსიქიკოსი და დედამთილი პნევმატიკოსი? სწორედ ამაზეა საუბარი. ათეისტური ლიბერასტია = აბსურდი, რადგანაც ადამიანები ვერასოდეს ვერ იქნებიან თანასწორები. პნევმატიკოსი არის ზეკაცი, ხოლო სხვები საერთოდ არ ფლობენ სულიერ ნათელს. მალე დედამიწაზე პლერომას შვილებსა და კენომას შვილებს შორის ატყდება ომი და გაღვივდება არესის ცეცხლი. „ვისაც მამა ან დედა ჩემზე ზეტად უყვარს, არ არის ჩემი ღირსი; და ვისაც ძე ან ასული ჩემზე მეტად უყვარს, არ არის ჩემი ღირსი;“ (მათე 10-37), „თუ ვინმე მოდის ჩემთან და არ მოიძულებს თავის დედ-მამას, თავის ცოლ-შვილს,თავის და-ძმას და თავის თავსაც, ვერ იქნება ჩემი მოწაფე.“ (ლუკა 14-26), „გეუბნებით, რომ ყველა მქონეს მიეცემა, ხოლო არმქონეს წაერთმევა ისიც, რაცა აქვს.“ (ლუკა 19-26). განმარტება: აქ იგულისხმება ის, რომ ჭეშმარიტი რეალობა ესაა პარამაშივა იგივე ადიბუდა. მატერიალური რეალობა არის მოჩვენებითი რეალობა. ქრისტე არის სულიერი ეონი რომელმაც მოიტანა ადვაიტა ტანტრას ცოდნა. ის ამბობს, რომ იმისათვის რათა სულიერი ასკეზის გზაზე დადგე საჭიროა მატერიალური მიჯაჭვულობების ჩამოშორება და ეს პირდაპირ წერია ინდურ დჰარმაშასტრებში. ეონმა ქრისტემ იქადაგა ის რაც დჰარმაშასტრებში წერია. რატომ? იმიტომ რომ ქრისტე ესაა იგივე ვიშნუ. ნაზარეველი ეონი იყო ვიშნუ ადიდევას იუგაავატარა. ამის გარდა ქრისტე მიუთითებს იმაზე რომ თუ ადამიანი არის პნევმატიკოსი, ხოლო მშობლები გყავს ფაშისტური ბუნების რეპრესიული ფსიქიკოსები, მან უნდა მოიძულოს ისინი და აჯანყდეს მათი სისასტიკისა და უმეცრების წინააღმდეგ. საკუთარი თავის შეძულებაში იგულისხმება პიროვნული ეგოიზმის და ფიზიკური იდენტობის უარყოფა. იმისათვის რათა ადამიანი გადავიდეს ნირვანაში, მან უნდა შეიძულოს მატერიალური სტერეოტიპები, მაგალითად ისეთი სტერეოტიპი, როგორიცაა „ტრადიციული ოჯახი“. ვისაც აქვს სულიერი ენერგია, იმას უფრო მეტი მიეცემა და ვისაც ეს ენერგია არ აქვს უბრალოდ მოისპობა.

ადამიანის სექსუალობა — ცნება, რომელსაც ადამიანები თავიანთი გამოცდილებით უკავშირებენ ეროტიკას და რითიც ისინი გამოხატავენ თავს სექსუალური გზით; ადამიანის სექსუალური ორიენტაცია გავლენას ახდენს სექსუალურ მიზიდულობაზე რომელსაც ის განიცდის სხვა ადამიანის მიმართ. სექსუალობის განცდა და გამოხატვა შესაძლებელია მრავალი გზით: მათ შორის აზრებით, ფანტაზიებით, სურვილებით, რწმენით, ღირებულებებით, ქცევებით, როლებითა და ურთიერთობებით. ამან შესაძლოა გამოხატულება ჰპოვოს ბიოლოგიურ, ფიზიკურ, ემოციურ, სოციალურ და სულიერ ასპექტებში. სექსუალობის ბიოლოგიური და ფიზიკური ასპექტები მჭიდრო კავშირშია ადამიანის რეპროდუქციულ ფუნქციასთან, მათ შორის ადამიანის საპასუხო სექსუალურ ციკლსა და ძირითად ბიოლოგიურ ინსტინქტებთან, რომელიც ყველა სახეობაში გვხვდება. სექსუალობის ფიზიკური და ემოციური ასპექტები მოიცავს იმ ინდივიდუალურ კავშირებს, რომლებიც გამოიხატება ღრმა გრძნობებით ან სიყვარულის, ნდობისა და ზრუნვის ფიზიკური მანიფესტაციით. სოციალური ასპექტი ეხება ადამიანის სექსუალობაზე საზოგადოების გავლენას, ხოლო სპირიტუალური კი ადამიანების სულიერ კავშირებს. ორმხრივი კავშირი არსებობს სექსუალობასა და ცხოვრების კულტურულ, პოლიტიკურ,ლეგალურ,ფილოსოფიურ, მორალურ, ეთიკურ და რელიგიურ ასპექტებს შორის. სექსუალური აქტივობა არის ადამიანის ცხოვრების მნიშვნელოვანი ასპექტი რომელიც კავშირშია სურვილებთან,სიამოვნებასა და სხეულის ენერგიასთან. ეს საბოლოოდ სრულდება ეროტიკული სიყვარულით, ინტიმური მეგობრობით, ადამიანური კავშირებითა და გამრავლებით. სექსუალური კავშირებისადმი ინტერესი იზრდება, როდესაც ადამიანი აღწევს სექსუალურ სიმწიფეს. განსხვავებული აზრები არსებობს ადამიანის სექსუალური ორიენტაციისა და ქცევის წარმომავლობის შესახებ. ზოგი ამტკიცებს, რომ სექსუალობა განისაზღვრება გენეტიკურად, ზოგს სჯერა რომ მისი ჩამოყალიბება ხდება გარემოს გავლენით, ხოლო სხვების აზრით კი ადამიანის სექსუალურ ორიენტაციაზე ორივე ზემოაღნიშნული ფაქტორი მოქმედებს. ამას მივყავართ დებატებამდე „ბუნება აღზრდის წინააღდეგ“. პირველის მხარდამჭერები ამტკიცებენ, რომ ადამიანის თვისებები უკავშირდება მის ბუნებრივ მემკვიდრეობას, რომელიც ინსტინქტებით გამოიხატება. ხოლო მეორე ნაწილი ემყარება იმ დაშვებას, რომ ადამიანის თვისებები მუდმივად იცვლება მის განვითარებასა და აღზრდასთან ერთად. გენეტიკური კვლევები ეფუძნება იდეას, რომ ადამიანების განსხვავებული ხასიათის ძირითადი მიზეზი ალელების (გენის ერთ-ერთი ალტერნატიული ფორმა) განსხვავებაა. ადამიანის ჰორმონების კვლევებმა აჩვენა, რომ „ მოსახლეობის ათ პროცენტს გააჩნია ქრომოსომული ვარიაცია, რომელიც განსხვავდება XX-მდედრობითი და XY-მამრობითი კატეგორიისაგან“. ადამიანთა დაწყვილების, რეპროდუქციის, რეპროდუქციული სტრატეგიის და სოციალური სწავლების თეორიის ევოლუციური პერპექტივა გვთავაზობს სექსუალობის შესახებ კიდევ ერთ მოსაზრებას. სექსუალობის სოციო-კულტური ასპექტები მოიცავს ისტორიულ განვითარებებსა და რელიგიურ რწმენებს. მაგალითს წარმოადგენს ებრაელების მოსაზრება სექსუალური სიამოვნების განცდაზე ქორწინებაში, ასევე რამდენიმე სხვა რელიგიის უარყოფითი დამოკიდებულება სექსუალური სიამოვნების მიღების მიმართ(სიამოვნებისგან თავშეკავება). ზოგიერთი კულტურა სექსუალური რეპრესიებით ხასიათდებოდა. სექსუალობის შესახებ კვლევები ასევე მოიცავს ადამიანთა იდენტობებს სოციალურ ჯგუფში, სქესობრივი გზით გადამდებ დაავადებებს და შობადობის კონტროლის მეთოდებს. სექციების სია 1 ბუნება აღზრდის წინააღმდეგ 1.1 დამამტკიცებელი საბუთი ბუნებისთვის 1.2 დამამტკიცებელი საბუთი აღზრდისათვის [*]2 ბიოლოგია და ფიზიოლოგია [*]2.1 უპირატესობები [*]3.1 ბავშვთა სექსუალობა [*]3.2 სექსუალობა ზრდასრულობის გვიანდელ ასაკში [*]4.1 სექსუალური მორალი რელიგიაში [*]4.2 სექსუალობა ისტორიაში 4.2.1 უძველესი ცივილიზაციები [*]4.3 თანამედროვე განვითარება [*]5.1 სექსუალური მიზიდულობა [*]5.2 ურთიერთობის აწყობა [*]3 ფსიქოლოგიური ასპექტები [*]4 სოციოკულტურული ასპექტები [*]5 სექსუალური ქცევა [*]6 რესურსები ინტერნეტში ბუნება აღზრდის წინააღმდეგ ისევე, როგორც ბიოლოგიის სხვა საკითხებს, არც ამის შესახებ მარტივი პასუხი. სექსუალური ენერგია ჰეტეროსექსუალებს, ჰომოსექსუალებს, ბისექსუალებს და სხვებს შორის ნაწილობრივ დამოკიდებულია მათ გენეტიკაზე, ასევე მენტალურ აქტივობაზე და სოციალურ, კულტურულ, საგანმანათლებლო და ნორმატიულ მახასიათებლებზე, რომლებიც დამკვიდრებულია იმ გარემოში, სადაც სუბიექტები აღიზრდებიან და მათი პიროვნებები ვითარდება. სექსუალური ცხოვრების ყოველი ეს წესი შემდგომში განსაზღვრავს მათ პიროვნულ იდენტობას, ინდივიდუალობას სოციალურ ევოლუციაში და დიდ გავლენას ახდენს მათ ყველა სოციალურ აქტივობაზე. დამამტკიცებელი საბუთი ბუნებისთვის ტყუპებისგან უფრო მოსალოდნელია სექსუალური ორიენტაციის თანაზიარობა, ვიდრე სხვაგვარი გენეტიკური კავშირებისგან. ალბათ ეს გამოწვეულია მათი იდენტური გენებისა და საშვილოსნოში ერთი სახის ქიმიური ნივთიერებებისგან. დამამტკიცებელი საბუთი აღზრდისათვის ერთი და იმავე სქესის დედმამიშვილთაგან, შემდეგ დაბადებულები უფრო ხშირად არიან ხოლმე ჰომოსექსუალები ან ბისექსუალები მუცლად ყოფნის დროს საშვილოსნოში ქიმიურ ნივთირებათა სხვაობის გამო. ეს ალბათ გამოწვეულია იმით, რომ ორ, ერთსქესიან დედმამიშვილს შორის მეტოქეობა ევოლუციურად არაა წახალისებული. ბიოლოგია და ფიზიოლოგია ადამიანის სექსუალობის ბიოლოგიური ასპექტები მჭიდროდაა დაკავშირებული ადამიანის რეპროდუქციასთან და იმ ფიზიკურ საშუალებებთან, რომელთა მეშვეობითაც ეს ხდება (სქესობრივი კავშირი)(sexual intercourse). ისინი ასევე უკავშირდება ბიოლოგიური ფაქტორების და სექსუალობის სხვა ასპექტების გავლენას, როგორებიცაა ორგანული და ნევროლოგიური რეაქციები, მემკვიდრეობა, ჰორმონალური საკითხები, გენდერული საკითხები, სექსუალური დისფუნქცია. რეპროდუქციის მიზნით ნორმალურია, როდესაც მამრი ასტიმულირებს მდედრს, ვიდრე ის მზად იქნება სექსისთვის. შემდეგ ის შეიყვანს თავის პენისს მის ვაგინაში. მისი წელისა და დუნდულების განმეორებითი ბიძგების შედეგად, რაც იწვევს პენისის ვაგინიდან ნაწილობრივ გამოღებას და კვლავ შეღწევას, მამაკაცი გამოყოფს სპერმას. ამან შეიძლება გამოიწვიოს სპერმის დათესვა და შემდეგ შესაძლოა ორსულობაც. ამ პერიოდში ბევრი სხვა ბიოლოგიური ცვლილებაც ხდება, რომელთაც ცოტა რამ, ან არაფერი აქვთ საერთო რეპროდუქციასთან და მათი განზოგადება ნებისმიერ სექსუალურ აქტში შეიძლება, არა მხოლოდ ქალსა და მამაკაცს შორის. მაგალითად სხეულის ტემპერატურის გაზრდა, სიამოვნების მომგვრელი ჰორმონების დონის მომატება. უპირატესობები სასურველი ორსულობისა და ბავშვის დაბადების გარდა, ადამიანის ჯანმრთელობის მხრივ სექსს ბევრი სასარგებლო დატვირთვაც აქვს. მაგალითად სტრესის შემსუბუქება, იმუნიტეტის გაუმჯობესება იმუნოგლობინ ა-ს (Immunoglobulin A) მეშვეობით. გულის შეტევის და პროსტატის კიბოს რისკის შემცირება. ფსიქოლოგიური ასპექტები სექსუალობა ადამიანებში წარმოშობს ღრმა ემოციურ და ფსიქოლოგიურ გამოხმაურებებს. ზოგიერთი თეორეტიკოსი სექსუალობას აიგივებს ადამიანის პიროვნული თავისებურებების ცენტრალურ წყაროსთან. სექსუალობის ფსიქოლოგიური სწავლებები ფოკუსირებულია ფსიქოლოგიურ გავლენებზე, რომლებიც ეფექტს ახდენენ სექსუალურ ქცევასა და გამოცდილებაზე. ადრეული ფსიქოლოგიური ანალიზები განხორციელდა ზიგმუნდ ფროიდის (Zigmund Freud) მიერ, რომელიც ემყარებოდა ფსიქოანალიტიკურ მიდგომას. ის აგრეთვე ვარაუდობდა ეროგენული ზონების, ფსიქოსექსუალური განვითარების, ოიდიპუსის კომპლექსისა და სხვა ცნებების არსებობას. ბიჰევიორისტები, როგორებიცაა ჯონ ბ. უოტსონი (John B. Watson) და ბ.ფ. სკინერი (B. F. Skinner), ცდებს ატარებენ მოქმედებებზე, შედეგებსა და მათ განშტოებებზე. ეს თეორეტიკოსები შეისწავლიდნენ მაგალითად ბავშვს, რომელიც ისჯებოდა სექსუალური კვლევებისთვის და აკვირდებოდნენ ზრდის პროცესში თუ იგი დაუკავშირებდა ნეგატიურ გრძნობებს საერთოდ სექსს. სოციალური სწავლების თეორეტიკოსები იყენებენ იგივე წარმოდგენებს, მაგრამ ფოკუსირდებიან უფრო შემეცნებით აქტივობებსა და მოდელირებაზე. გენდერული იდენტობა არის ის თუ როგორ აიგივებს პიროვნება საკუთარ თავს ქალთან, მამაკაცთან, ორივესთან, არცერთთან, ან რაღაც შუალედურთან. გენდერის სოციალური კონსტრუირება განხილულია ბევრ სხვადასხვა სწავლულთა მიერ, ჯუდიტ ბატლერი (Judith Butler) მათ შორის სახელგანთქმულია. თანამედროვე მიღწევები ითვალისწინებს ფემინისტური თეორიის გავლენას და არშიყობის კვლევებს. ბავშვთა სექსუალობა წარსულში ხშირად ვარაუდობდნენ, რომ ბავშვებს არ გააჩნიათ სექსუალობა მოგვიანებით განვითარებამდე. ზიგმუნდ ფროიდი იყო ერთ-ერთი პირველი მკვლევარი, რომელმაც ბავშვთა სექსუალობა სერიოზულად აღიქვა. ვიდრე მის იდეებს, ფსიქოსექსუალური განვითარებისა და ოიდიპუსის კონფლიქტის შესახებ უარყოფდნენ, ან მოძველებულის ეტიკეტს აკრავდნენ, ბავშვთა სექსუალობის შეცნობა უმნიშვნელოვანესი ამოცანა ხდებოდა. ალფრედ კინსიმ (Alfred Kinsey) აგრეთვე გამოსცადა ბავშვთა სექსუალობა თავის “კინსის მოხსენებებში” (Kinsey Reports). ბავშვები ბუნებრივად ცნობისმოყვარენი არიან თავიანთი სხეულისა და სექსუალური ფუნქციების მიმართ. მაგალითად, აინტერესებთ საიდან ჩნდებიან ბავშვები, ამჩნევენ ანატომიურ განსხვავებებს ქალებსა და მამაკაცებს შორის, და ბევრი მათგანი მიმართავს გენიტალიურ თამაშს (genital play )(ხშირად შეცდომით აღიქმება მასტურბაციად). საბავშვო სექსუალური თამაში შეიცავს გენიტალიების გამომჟღავნებას, ან კვლევას. ბევრი ბავშვი იღებს მონაწილეობას ზოგიერთ სექსუალურ თამაშში, ძირითადად დედმამიშვილებთან, ან მეგობრებთან. სექსუალობა ზრდასრულობის გვიანდელ ასაკში სექსუალურ ქცევაში ცვლილებები ხდება ასაკის მატებასთან ერთად და რადგან მოხუცები შეიძლება დასუსტებული იყვნენ თავიანთი უძლურებით, ურთიერთობა საჭიროა დარჩეს მეგობრული და მგრძნობიარე. ასაკი იწვევს ცვლილებებს სექსუალურ გამოხატვაში. მამაკაცები უფრო ხშირად განიცდიან ამ ცვლილებებს, ვიდრე ქალები. კაცებისთვის ორგაზმი უფრო იშვიათი ხდება და ჩვეულებრივ, სჭირდებათ მეტი პირდაპირი სტიმულაცია ერექციის გამოსაწვევად. ყოველი ოთხი მამაკაციდან ერთს, 65-იდან 80 წლამდე, აღენიშნებოდა ძლიერი პრობლემები ერექციის გამოწვევასთან ან შენარჩუნებასთან დაკავშირებით და ეს პროცენტული მაჩვენებელი იზრდებოდა 80 წელს გადაცილებულ მამაკაცთა შორის. გარდა ამისა, ერექციის დისფუნქციის საწინააღმდეგო პრეპარატების გამოყენება ასაკოვან ზრდასრულებს სექსის იმედს უსახავს. მიუხედავად სამედიცინო გართულებებისა, და მოსაზრებების, რომ ასაკოვანი ხალხი უნდა იყოს ასექსუალი, ბევრი ასაკოვანი მისდევს შეღწევად სექსუალურ კავშირს. თანამედროვე ინტერვიუს შედეგებმა, რომელშიც მონაწილეობდა 3000 ასაკოვანი, 57-დან 85 წლამდე, აჩვენა, რომ ჯანმრთელობა დიდ როლს თამაშობს ხანდაზმულთა სექსუალურ აქტივობაში. სექსუალურად აქტიურ ასაკოვანთა პროცენტული რაოდენობა მეტია მათ შორის, ვისაც ჯანმრთელობის კარგი მდგომარეობა აქვს იმათზე, ვისაც ამ მხრივ ცუდად აქვს საქმე. ხშირად მოხუცი ქალები სექსუალურად ნაკლებად აქტიურები არიან. ამის მიზეზი შეიძლება იყოს ის, რომ ისინი მეუღლეებზე დიდხანს ცოცხლობენ, ან მამაკაცების ტენდენცია, რომ ახალგაზრდა ქალებზე იქორწინონ. როდესაც ასაკოვანი ზრდასრულები სექსუალურად აქტიურები არიან, ინტიმი და მეგობრობა ხშირად უფრო მნიშვნელოვანია მათთვის, ვიდრე სექსი. სოციოკულტურული ასპექტები ადამიანის სექსუალობა ასევე შეიძლება გაგებული იქნას, როგორც ადამიანების სოციალური ცხოვრების ნაწილი, რომელსაც მართავს ქცევის ნაგულისხმევი წესები და სტატუს ქვო. ასეთი მოპყრობა ავიწროებს საზოგადოებაში არსებული ჯგუფების ხილვადობას. სოციოკულტურული ასპექტი იკვლევს სოციალურ ნორმებზე და ამ ნორმებისაგან გამოწვეულ გავლენებს პოლიტიკის და მასმედიის ეფექტებთან ერთად. ასეთმა მოქმედებებმა შეიძლება სოციალურ ნორმებში განავითარონ მასობრივი ცვლილებები, როგორებიც იყო მაგალითად სექსუალური რევოლუცია და ფემინიზმის წარმოქმნა. ისწავლება სექსის კონსტრუირებულ მნიშვნელობებსა და რასობრივ იდეოლოგიებს შორის კავშირი. სექსუალური მნიშვნელობები კონსტრუირებულია რასობრივ-ეთნიკური საზღვრების შესანარჩუნებლად “სხვების” ცილისწამების და ჯგუფის შიგნით სექსუალური ქცევის დარეგულირების ხარჯზე. ორივე მოქმედება: ქცევის ამ დადგენილი წესების ერთგულება ან მათგან გადახვევა, განსაზღვრავს და აძლიერებს რასობრივ, ეთნიკურ და ნაციონალისტურ რეჟიმებს. ასაკი და ზნე-ჩვეულებები, რომელთა მიხედვითაც ბავშვები არიან ინფორმირებული სექსუალური საკითხების შესახებ, სექსუალური განათლების შედეგია. სასკოლო სისტემებს თითქმის ყველა განვითარებულ ქვეყანაში აქვთ სექსუალური განათლების გარკვეული ფორმა, მაგრამ ამ საკითხების ბუნება ფართოდ ცვალებადია. ზოგიერთ ქვეყანაში (როგორებიცაა ავსტრალია და ევროპის ქვეყნების დიდი ნაწილი) “ასაკის შესაფერისი” სექსუალური განათლება ხშირად სკოლამდელ ასაკში იწყება, მაშინ, როდესაც სხვა ქვეყნებში ასეთ განათლებას მოზარდობის ან მის წინაპერიოდში იწყებენ. სექსუალური განათლება შეიცავს მთელ რიგ თემებს, სექსუალური ქცევის ფიზიკურ, მენტალურ და სოციალურ ასპექტებს. სექსუალური მორალი რელიგიაში მსოფლიოს რელიგიების უმრავლესობა ცდილობდა მორალის საკითხები, რომლებიც აღმოცენდებოდა ადამიანების სექსუალობიდან, მიემართა საზოგადოებისა და ადამიანური ურთიერთქმედებებისკენ. ყველა ძირითადმა რელიგიამ შექმნა მორალური კოდექსი, რომელიც მოიცავდა სექსუალობის, მორალის, ეთიკის და ა.შ. საკითხებს, რომლებიც დადგენილი იყო ადამიანების სექსუალური ქმედებებისა და პრაქტიკების სახელმძღვანელოდ. სექსუალობა ისტორიაში ხელოვნება და არტიფაქტები წარსული ეპოქებიდან, ეხმარებიან ადამიანთა მიერ ამა თუ იმ ეპოქის სექსუალური წარმოდგენების გამოხატვას. უძველესი ცივილიზაციები ბევრი უძველესი ცივილიზაცია უზრუნველყოფს სექსუალობის განვითარების საბუთს. კერძოდ: 1 ეგვიპტე: წყვილი, ხნუმჰოტეპი (Khnumhotep) და ნიანხხნუმი (Niankhkhnum), ამჟამად დაკრძალულები მეხუთე დინასტიის ეპოქის გაერთიანებულ სამარხში, რომელიც მდებარეობს ეგვიპტის ქალაქ საქარაში, ყოფილა უძველესი აღიარებული ერთსქესიანი წყვილი კაცობრიობის ისტორიაში. ძველი ეგვიპტელები ფალოსის კულტს აკავშირებდნენ “ოსირისთან”(Osiris). როდესაც “ოსირისის” სხეული დაჭრეს ცამეტ ნაწილად, “სეთმა”(Set) მიმოფანტა ისინი მთელ ეგვიპტეში და მისმა ცოლმა, “ისისმა”(Isis) მოაგროვა ყველა ნაწილი გარდა ერთისა, მისი პენისისა, რომელიც თევზმა გადაყლაპა (იხილეთ ლეგენდა ოსირისსა და ისისზე). ფალოსი ითვლებოდა ნაყოფიერების სიმბოლოდ და ღმერთი “მინი” ხშირად გამოისახებოდა ერეგირებული პენისით. 2 ინდოეთი: უძველესი ტექსტები ინდუიზმიდან, ბუდიზმიდან და ჯაინიზმიდან, როგორებიცაა “ვედები”(Vedas), ამჟღავნებენ მორალურ პერსპექტივებს სექსუალობის, ქორწინებისა და ნაყოფიერების ლოცვების შესახებ. “რამაიანამ”(Ramayana) და “მაჰაბჰარატამ”(Mahabharata), ანტიკური ინდოეთის, დაახლოებით 14-ე საუკუნის თქმულებებმა, მოგვიანებით გავლენა იქონიეს ჩინურ, იაპონურ, ტიბეტურ და სამხრეთ-დასავლეთ აზიის კულტურებზე. ისინი აღნიშნავენ, რომ სექსი მიღებული იყო, როგორც ორმხრივი მოვალეობა დაქორწინებულ წყვილს შორის, მაგრამ ამავე დროს იგი მიჩნეული იყო პირად საქმედ. ინდოეთის სახალხოდ ცნობილი სექსუალური ლიტერატურაა “სამოცდაოთხი ხელოვნების” ტექსტი (“კამა-სუტრა”)(Kama Sutra). 3 მესოპოტამია: უძველეს მესოპოტამიაში, “იშტარი”(Ishtar) იყო სიცოცხლის, მამაკაცების და ქალების, ბუნების და ნაყოფიერების, სექსის, სექსუალური ძალის და შობადობის მოწინავე ღმერთი. ის აგრეთვე იყო ომის და იარაღის ღმერთიც. ნებისმიერ გამარჯვებას მის ტაძრებში ზეიმობდნენ. ნადიმებსა და სექსუალურ ორგიებში წმინდა ტაძრის პროსტიტუტებს პროდუქტსა და ფულს სწირავდნენ. 4 ჩინეთი: “ი ჩინგში”(I Ching)(ცვლილებების წიგნი, ჩინური კლასიკური ტექსტების კრებული, რომელიც ეხება დასავლური ტერმინით მეტაფიზიკას), სექსუალური კავშირი არის ორიდან ერთ-ერთი ფუნდამენტური მოდელი, რომლითაც აიხსნება სამყარო. სამოთხე აღწერილია, როგორც სექსუალური კავშირის დამყარება დედამიწასთან. ერთსქესიანი საყვარლები, უძველესი ჩინეთის მკვიდრი მამაკაცები, რომლებსაც ჰქონდათ დიდი პოლიტიკური ძალაუფლება, მოხსენიებული არიან ფილოსოფიის და ლიტერატურის ერთ-ერთ უძველეს და უდიდეს ნაშრომში “ჟუანგ ზი”(Zhuang Zi). 5 იაპონია: ალბათ მსოფლიოს ყველაზე ძველ რომანში, “გენჯი მონოგატარი”(Genji Monogatari) (გენჯის ამბავი), რომელიც თარიღდება დაახლოებით 11-ე საუკუნით, ეროტიციზმი განხილულია, როგორც არისტოკრატთა ესთეტიური ცხოვრების ცენტრალური ნაწილი. 6 საბერძნეთი: ანტიკურ საბერძნეთში ფალოსი, ხშირად “ჰერმას”(Herma) ფორმით გამოხატული, იყო თაყვანისცემის ობიექტი და ნაყოფიერების სიმბოლო. ანტიკური ბერძენი მამაკაცის ერთ-ერთი აზრი ქალის სექსუალობაზე იყო ის, რომ ქალებს შურდათ მამაკაცის პენისის. ცოლები აღიქმებოდნენ, როგორც საქონელი, ხელსაწყოები კანონიერი შვილების გასაჩენად. ისინი სექსუალურად უნდა შეჯიბრებოდნენ “ერომენოის”(Eromenoi), “ჰეტაერასს”(Hetaeras) და მონებს თავიანთ საკუთარ სახლებში. 7 რომი: ანტიკურ რომაულ ცივილიზაციაში არსებობდა დღესასწაულები, რომლებიც ასოცირდებოდნენ ადამიანის რეპროდუქციულ ორგანოებთან. დროთა განმავლობაში წამოიჭრა ნებაყოფლობითი სექსის, აგრეთვე პროსტიტუციის ინსტიტუციონალიზაცია. ამის შედეგი იყო ვირტუალური სექსუალური კასტური სისტემა რომაულ ცივილიზაციაში – სექსუალური ურთიერთობების სხვადასხვა წოდებები და საფეხურები. ლეგალურად დაქორწინებული მეუღლეების გარდა, ბევრ მამაკაცს ჰყავდა “დელიკატუები”(Delicatue), მდიდარი და გამოჩენილი მამაკაცების საყვარლები. ზოგიერთები იყვნენ “ფამოსაეები”(Famosae), უმეტესად ქალიშვილები და ცოლებიც კი მდიდარი ოჯახებიდან, რომლებსაც მოსწონდათ სექსი საკუთარი სიამოვნებისთვის. იყო კიდევ ერთ-ერთი კლასი, ცნობილი როგორც “ლუპაე”(Lupae), რომლის წევრებიც მზად იყვნენ ქონოდათ სექსი ნებისმიერთან ვინც ამის საფასურს გადაუხდიდათ. “კოპაეები”(Copae) იყვნენ მსახური გოგონები ტავერნებსა და ფუნდუკებში, რომლებიც არ იყვნენ წინააღმდეგი მოგზაურებისათვის მიექირავებინათ თავი ერთი ღამის გასატარებლად. თანამედროვე განვითარება თანამედროვე აკადმიაში სექსუალობა ისწავლება სექსოლოგიის და “გენდერი და სექსუალობის”(Gender and Sexuality Studies) სწავლების სფეროში ბევრ სხვა სფეროს შორის. სექსოლოგია, სექსუალური ინტერესების, ქცევისა და ფუნქციის სწავლება მოიცავს სექსუალურ განვითარებას და სექსუალურ ურთიერთობებს სქესობრივი კავშირის (შეღწევადი სექსი) ჩათვლით. იგი ასევე ადასტურებს ისეთი ჯგუფების სექსუალობას, როგორებიცაა ინვალიდები (შრომის უნარს მოკლებულები), ბავშვები და მოხუცები. ალფრედ კინსი დაინტერესდა სექსუალური პრაქტიკების განსხვავებული ფორმებით დაახლოებით 1933 წელს, როდესაც მან აღმოაჩინა კინსის სკალა (Kinslay Scale), რომელიც მწკრივდება 0-დან 6-მდე, სადაც 0 არის უკიდურესად ჰეტეროსექსუალი და 6 კი უკიდურესად ჰომოსექსუალი. მისი “კინსის აღწერები”(Kinsley Reports) დაიწყო მას შემდეგ, რაც გამოქვეყნდა “მამრობითი სქესის ადამიანის სექსუალური ქცევა”( Sexual Bbehavior in the Human Male) 1948 წელს და “მდედრობითი სქესის ადამიანის სექსუალური ქცევა”( Sexual Behavior in the Human Female )1953 წელს, რამაც ხელი შეუწყო 1960-იანი წლების სექსუალურ რევოლუციას. სექსუალური ქცევა ადამიანის სექსუალური ქცევა, სტიმულირებული სიამოვნების მიღების სურვილით, შეიცავს პარტნიორის ან პარტნიორების ძიებას, ინდივიდებს შორის ურთიერთქმედებას, ფიზიკურ, ემოციურ ინტიმურობას, და სექსუალურ კონტაქტს, რომელიც შეიძლება გადაიზარდოს წინასექსუალურ თამაშში (foreplay), მასტურბაციაში და საბოლოო ჯამში მიაღწიოს ორგაზმს. სექსუალური მიზიდულობა სექსუალური მიზიდულობა მნიშვნელოვანი ასპექტია პიროვნების, როგორც მის სექსუალობაზე დაკვირვებისა და ასევე მასზე დამკვირვებლისაც. ყოველი ადამიანი განსაზღვრავს თვისებებს, რომლებსაც თვლის მიმზიდველად. ეს თვისებები და მათი აღქმის უნარი ყოველ პიროვნებას საკუთარი აქვს. ადამიანის სექსუალურ ორიენტაციას საყურადღებო გავლენა აქვს იმაზე, თუ რა თვისებები მიაჩნია მას მიმზიდველად. თვისებები, რომლებიც ადამიანებს შეიძლება მიაჩნდეთ სექსუალურად მიმზიდველად, შეიძლება დამოკიდებული იყოს ფიზიკურ თვისებებზე, ადამიანის გარეგნობის და მოძრაობების ჩათვლით, მაგრამ ასევე შეიძლება გავლენა ჰქონდეს მის ხმას, ან სუნს, აგრეთვე ინდივიდუალურ უპირატესობებს, რაც სხვადასხვა გენეტიკური, ფსიქოლოგიური და კულტურული ფაქტორების ზემოქმედების შედეგია. ურთიერთობის აწყობა ადამიანები ცნობიერად თუ ქვეცნობიერად ცდილობენ მიიზიდონ სხვები. ისინი, ვისთანაც შეძლებენ უფრო ღრმა ურთიერთობის ფორმირებას. ამის მიზანი შეიძლება იყოს ამხანაგობა, შობადობა, ინტიმური ურთიერთობა და სხვა. ეს მოქმედება შეიცავს ინტერაქტიულ პროცესებს, რისი საშუალებითაც ადამიანები იზიდავენ პოტენციურ პარტნიორებს და ამყარებენ ურთიერთობას. ის პროცესები, რომლებშიც შედის პარტნიორის მიზიდვა და სექსუალური ინტერესის გამყარება, შეიძლება შეიცავდეს შემდეგ ეტაპებს: 1 ფლირტი შეიძლება იქნას გამოყენებული იმისთვის, რომ მიიზიდონ სხვისი სექსუალური ყურადღება, რათა აღძრან რომანტიკული ან სექსუალური დამოკიდებულებები და შეიძლება შეიცავდეს ჟესტების ენას, საუბარს, ხუმრობას, ან მცირე ფიზიკურ კონტაქტს. 2 ცდუნება არის პროცესი, რომლის მეშვეობითაც ერთი ადამიანი განზრახ ხიბლავს მეორეს, რომ შეიტყუოს იგი გარკვეული სახის სექსუალურ ქცევაში. სექსუალური ინტერესის საკომუნიკაციო საშუალება შეიძლება იყოს ვერბალური, ან ვიზუალური. 3 პაემანი არის შეხვედრა, ან პიკნიკი პოტენციურ პარტნიორთან და ემსახურება მასთან სიახლოვისა და შესაფერისობის გაუმჯობესებას ინტიმური პარტნიორობისთვის. 4 ხანდახან ფიზიკური ინტიმის მოლოდინი არის სექსუალური მიზიდულობის ყველაზე ეფექტიანი საშუალება. ეს შეიძლება გამოიხატოს ისეთი გრძნობებით, როგორებიცაა ახლო მეგობრობა, ან სიყვარული. ინტიმის გამოხატვის საშუალებებია აგრეთვე ხელჩაკიდებული ყოფნა, ჩახუტება, კოცნა, ან მოფერება. ორგაზმი სიამოვნების განცდის ინტენსიური გრძნობაა, რომელიც სექსუალური რეაქციის ციკლის ნაწილია და აღმოცენდება ქალებშიც და მამაკაცებშიც. ქალების ორგაზმი უფრო კომპლექსური და რთულია ვიდრე მამაკაცების. ქალების ორგაზმი ძირითადად იყოფა ორ ნაწილად: ვაგინალური და კლიტორული ორგაზმი. როგორც წესი, კლიტორული ორგაზმი უფრო ადვილად მიიღწევა და უფრო ხშირია, ვიდრე ვაგინალური. პირველმა ფროიდმა გამოყო ვაგინალური და კლიტორული ორგაზმის ცნება, ის ამტკიცებდა, რომ კლიტორული ორგაზმი გარდატეხის ასაკში მყოფი გოგონებისთვის იყო, ხოლო მას შემდეგ, რაც ქალი ზრდასრულობას მიაღწევდა უნდა განეცადა ვაგინალური ორგაზმი კლიტორული სტიმულაციის გარეშე. ალფრედ კინსი კი, რომელიც სექსოლოგიის ერთ-ერთი ფუძემდებელი იყო, უფრო დიდ მნიშვნელობას ანიჭებდა კლიტორულ ორგაზმს და ამტკიცებდა, რომ ქალების აბსოლიტური უმრავლესობა განიცდიდა მხოლოდ კლიტორულ ორგაზმს და ვაგინალური ურთიერთობა ქ

Mahāmāyā-tantra. Славная Махамая, царица тантр. Перевела с англ Нара. Наставление первое. Склоняюсь перед славной Ваджрадакини! 1.1. Склоняюсь перед защитницей существ, славной Ваджрадакини, единовластной правительницей всех дакинь, самой сущностью пяти мудростей и трёх тел. 1.2. Склоняюсь перед всеми ваджрными дакинями, рассекающими путы концептуальных мыслей и нисходящими, чтобы действовать в мире. 1.3. Итак, далее я объясню тантру, называемую "Величайшая тайна тайных богинь – ваджрных дакинь". 1.4. Она полностью пронизывает собой всё яйцо Брахмы – всё живое и неживое. Она есть источник всех богинь, она повелевает Брахмой и остальными. 1.5. Она есть их величайшая тайна – великая царица Махамая. Она – великая иллюзия, чрезвычайно яростная, уничтожающая всё существующее. 1.6. Она пронизывает собой всё это: живое и неживое, все три мира. Раз за разом она вбирает в себя три мира и затем снова их проявляет. 1.7. Эта мать гухьяк почитается как сущность иллюзии. Она есть мудрость, приводящая к совершенству три мира и исполняющая все желания. 1.8. Посредством одной лишь мысли об этой царице завершённого, которая есть сама мудрость, боги, демоны, гандхарвы, якши, асуры и люди, 1.9. также видьядхары, киннары и маходары, ракшасы и пишачи – все они покоряются практикующим. Усмиряются все существа: и рождённые в воде, и рождённые на земле. 1.10. Феномены являются естественно светозарными; они изначально чисты и безупречны. Да славятся методы обладающих самовозникшими пятью мудростями! 1.11. Это йогини, матерь йоги, а также все три мира в своей полноте. Игра иллюзии достигается полностью и без остатка. 1.12. Наслаждение девами из рода высших богов, похищенными у Будд! Йогин обладает мудростью, совершенно владеет йогой и ткёт сеть Индры. 1.13. Он отводит глаза и лишает способности двигаться, убивает и изменяет чужие намерения, и так далее. Он подчиняет, зачаровывает и прочее, также летает по небу. Входит в чужую твердыню, становится невидимым и тому подобное. 1.14. Он вызывает вражду и немоту, передвигается под землёй; становится единовластным правителем видьядхар, не стареет, обретает бессмертие. 1.15. Постигший йогическую иллюзию свободен также и от болезни – в форме слогов мантры йогины упиваются наслаждением. 1.16. Посредством начитывания и созерцания, медитации и погружения, видья, порождённая начитыванием, приводит к достижению мудрости. 1.17. Без нужды в дисциплине или аскезе, без претерпевания трудностей, держания поста и хранения обетов – блаженство и радость приносят достижение посредством постоянства в мудрости и методе. 1.18. Мужественный стоит в середине пупка, тайном пространстве цветка. Он есть ум, отсутствие ума и умственная форма – природа постижения и постигаемого объекта. 1.19. Теперь опишу его – таково глубокое наставление Будды: здесь свёрнута цепь, равная Ади-Кали. 1.20. Верхняя цепь воспламеняется и приводится к стеканию. Капля нектара стекает в форме семенной жидкости. 1.21. Что бы ни возникало на пути чувств – оно естественным образом именно этим и является. Посредством практики высочайшей пользы всё обретает природу Будды. 1.22. Сиддхи великого обета есть совершенство великой пилюли. Практикуй йогическое единение в объятиях Махамаи! 1.23. Среди убранства пяти подношений и пяти объектов страстных желаний сила реализации будет познана, и сиддхи станут нерушимыми. 1.24. Я объясню эти сиддхи мудрости, посредством которых божественное состояние обретается незамедлительно, – и мои слова истинны, о богиня! 1.25. Я объясню тебе, Махамая, реализацию трёх миров, гирлянду слогов совершеннейших из великих йогинь. 1.26. Великому йогину, посредством одной лишь мысли в совершенстве овладевшему живым и неживым, непрестанно подносятся желанные вещи; ему служат ко всяческому его удовольствию. 1.27. Непрестанно играя, он достигает ваджрных йогинь. Во множестве форм раскрывается сущностная практика. 1.28. Даруется великое достижение – величие Татхагат; посредством извлечения различных сущностей йогин непрестанно осуществляет благо живых существ. 1.29. Взяв семя, вино и большую экстрагированную пилюлю, смешивает в великом мясе и соединяется с йогини. 1.30. Он обретает долгую жизнь, великое мужество, чрезвычайное великолепие, становится исключительно могучим. Обладает божественным оком, способен творить чудеса, день за днём пьёт луну. 1.31. Становится долгожителем, проживает огромную жизнь; проявляет чарующую форму, демонстрирует чудеса; 1.32. и довольно лишь мысли, чтобы его внешность переменилась – посредством начитывания царица видий, великая чаровница, достигается непременно. 1.33. Видья! В трёх мирах нет ничего, равного моей мудрости. Эта передача всех тантр была объяснена тебе, о блистательная. Здесь завершается первое наставление – по знакам сиддхи великой видьи, царицы йогинь. Наставление второе. 2.1. Итак, далее я объясню наивысший тайный слог, дарующий плод сиддхи в практике великих цариц йоги. 2.2. Достаточно вообразить себе йогини, чтобы она даровала наилучшее из вещей. Примени первый слог и удерживай восходящее дыхание. 2.3. Взяв то, что в конце восьми, также длинное У и бинду, йогин приводит в движение нисходящее дыхание и оставляет реальное и нереальное. 2.4. Предписания не объясняются: деяния гирлянды мантры, удержания и огненных подношений – всё это здесь опущено. 2.5. Сказано, что сущность трёхчастной практики есть мантра, явленность и реальность. Защищённого тремя аспектами мудрости не затрагивают изъяны бытия. 2.6. Йогин, непрестанно медитирующий на этом, равен Ваджрасаттве и обретает реализацию в единый месяц. 2.7. Медитируй на первом слоге, обладающем цветом Индры. Полностью слив с ним свой ум, призовёшь его во мгновение. 2.8. Воображая и культивируя обладающего вторым слогом, обретёшь власть надо всем, что содержится в трёх мирах. 2.9. Брахма, владыка Вишну, также Индра и Кама; призванные слогом мудрости, они являются вместе с супругами. 2.10. Украсив себя длинной А, укоренившись в пробуждённых теле, речи и уме, осуществляй тройственное единение – таково наивысшее экстрагирование пилюли. 2.11. Слогом Кхе обладает красный, четырёхликий, держащий капалу и который есть сама страсть – таково наивысшее экстрагирование семени. 2.12. Слогом Чи обладает жёлтый, ярко сияющий, ликом подобный лошади; привлекать его – значит осуществлять высшее экстрагирование вина. 2.13. Обладающий слогом Ра – красный, сверкающий, четырёхрукий, четырёхликий, проявляющийся в форме шакала. 2.14. Культивация этого гневного ума – высшее экстрагирование крови. Убранные шестью слогами закрепляются в шести местах. 2.15. Практика, собрание дакинь, ваджрные йогини реализуются; также два глаза, уши и также нос и ум. 2.16. Йогины принимают позу резвящегося льва. При медитации с контролем движения дыхания, во мгновение – возгорание по всей Акаништхе, вершине бытия, также в семи мирах живого и неживого. 2.17. Все медитируют на этом, но никто не осознаёт этого. Если бы все осознали это, все проявления существ исчезли бы без остатка. Потому эта мудрость тайная, сокровенная и неписанная. 2.18. Поскольку пробуждённые знают, то они, погружённые в йогический сон, сосредотачиваются на пилюле и медитируют на единой природе всех форм. 2.19. Они медитируют на сущности субстанций, возникших от девяти дверей, и поглощают их с умом, свободным от концепций и пустым от самосущего бытия. 2.20. Посредством большого и безымянного пальца помести в рот драгоценность, исполняющую желания, и обрети неистощимые сиддхи, рождённые природой нектара. Здесь завершается второе наставление – по практике великой видьи, царицы йогинь. Наставление третье. 3.1. Далее – подробное объяснение высшей реализации самаи: поглощения других избранных субстанций, дарующих плод всеведения. 3.2. Посредством одного лишь их поглощения реализуются матери всех гухьяк: слон и лошадь, также корова и собака. 3.3. Соединённые с великим, а также с пятью нектарами мудрости, с четырнадцатого и до восьмого они собираются и перемешиваются. 3.4. Оставь внутри шакала на семь дней, затем извлеки. Скатай из пяти шарики размера горчичных зёрен. 3.5. Так, поистине, учит эта тантра: с восьмого и до четырнадцатого в течение семи дней культивируй их по одному, затем смешай и помести внутрь шакала. 3.6. Извлеки и сделай из пяти шарики размером с плод сиддхи. Поскольку великая реализация достигнута в совершенстве, то объясняется в этой тантре, но полностью скрыта. Великая реализация скрыта Буддами на каждой ступени. 3.7. Далее следует метод практики: визуализируй лотос ума – сияюще-красный, украшенный четырьмя богинями и фигурой Будды. 3.8. С востока он сияет, как голубой лотос, с юга он жёлтый, с запада – беловато-красный, с севера – светится, как изумруд. Окружённый завесой пламени, как прекрасен он со своими тремя глазами, четырьмя ликами, четырьмя руками! 3.9. Вообрази на востоке богиню с тремя глазами, в левых руках у которой кхатванга и колокольчик, в правых – ваджра и капала. У богини на юге – трезубец, ратна, стяг и шакал. У богини на западе – лук, стрела, разноцветный лотос и капала. У богини на севере – меч, аркан, дамару и капала. 3.10. В центре визуализируй ваджрные тело, речь и ум с капалой и кхатвангой, также с луком и стрелой. 3.11. При медитации на обладающем первой мантрой – мгновение пылания. Практикуя таким образом, йогин обретает сиддхи субстанции. 3.12. Посредством реализации йогини незамедлительно развивается уверенность. Можно стать совершенно невидимым или проявить одновременно тысячу тел. 3.13. Грабь Будд, наслаждайся безупречными райскими девами. Ваджрным оком будешь видеть, словно плод алычи на ладони. Будды, многочисленные, как песчинки в Ганге, пребывающие в своих ваджрных землях, 3.14. чистые земли, многочисленные, как песчинки в Ганге, свойства просветлённых тела, речи и ума, а также присущее всем вещам состояние – знай, что всё это возникает из танца ума. 3.15. Примени слоги в обратном порядке и медитируй на мантре. Вымочив в ваджрном напитке, проглоти каждую из пилюль. 3.16. Возьми последний из восьми слогов вместе с длинной У и бинду; прочно закрепи на конце и ясно произнеси мантру: Гухья Бхакша Абхакше Хум. 3.17. Совершенно соединившись с йогини, овладей первым слогом. Если йогин желает реализации посредством Ваджрадхары, то семь раз поглощает проявленную мантру. 3.18. Последний из трёх слогов ясно восседает в конце восьми. Украшенный длинной У и бинду, он пребывает как наивысший слог. 3.19. Связанное с первым слогом соединяется с Хри. Примени последний из слогов и закрепи на месте пять семян. 3.20. Медитируя на слоге, добейся полного распускания лотоса. Тот, кто стремится к реализации Ваджрадхары, должен в совершенстве знать это соединение. 3.21. Далее полностью реализовавший бытие приветствуется наивысшей ваджрной песней, которая есть реализация ваджрных йогинь: Эй, друг! Ваджра заставляет лотос набухать и распускаться. А Ла Ла Ла Ла Хо! Танец великого блаженства распалил тебя! Солнечные лучи полностью раскрывают лик лотоса. Ты распалён танцем великого блаженства! 3.22. Далее, распевая эту песню для великого Ваджрадхары, ваджрные дакини танцуют и призывают Ваджрасаттву. 3.23. Таким образом обладающий стойкой приверженностью обретает сиддхи единения. Посредством четырёхкратного совершенного единения обретается реализация – такова высшая медитация. 3.24. Убранный всеми наилучшим украшениями, увитый цветами и умащенный благовониями – так непременно обретаются сиддхи, дарующие высочайшие три тела, и они безупречно сияют на сотню йоджан. 3.25. Из совершенного применения двух сил возникают субстанции девяти дверей. Достигнешь несравненной сущности, пребывания в мире в пробуждённом состоянии Будды. 3.26. Теперь в стихах: Формы, печати и качества, Субстанции, погружения и медитации – Все эти разнообразные ритуальные методы были изложены Согласно желаниям богини. 3.27. Тот, кто хранит эту тантру в своём доме, носит её при себе, распевает её и медитирует на ней, никогда более не столкнётся с болезнями, старением, препятствиями и смертью. Он всегда будет защищаем от препятствий царицами среди йогинь. Здесь завершается третье наставление – по методу практики и вспомогательным действиям, наивысшая тайна из тайн, следующих желаниям великих ваджрных дакинь. Махамая-тантра окончена. Этот текст был переведён и отредактирован индийским пандитой Джинаварой и великим тибетским переводчиком Го Лхеце.

აი რა აბსურდი მოიტანა ნეოლიბერასტიამ... )... "პიროვნება" მეუბნება ვაღიარებ რომ ჰომოფობი და რასისტი ვარო და ჩემს აზრს პატივს რატომ არ სცემო! )... ეს იგივეა მუსულმანმა ჯიჰადისტმა შენობა ადამიანებთან ერთად რომ ააფეთქოს და დახოცოს ხალხი და მერე გაბრაზებულმა თქვას "პატივს რატომ არ სცემთ ჩემს აზრს?!" ეს იგივეა მანიაკმა გოგო რომ გააუპატიუროს და სასამართლოზე განაწყენებული უცოდველობის სიფათით თქვას "სადაა ჩემი აზრის პატივისცემა?!" ეგ იგივეა პედოფილმა კანიბალმა ბავშვები რომ გაიტაცოს, მოტყნას, მოკლას და შეჭამოს და მერე გაბრაზებულმა და გაოცებულმა იკითხოს "ჩემი აზრის პატივისცემა სადაა?!".... უბრალოდ სასაცილოა სატირალი რომ არ იყოს. ამ არსებებს საერთოდ არ ესმით არც პოლიტიკა, არც ეთიკა და არც ეზოთერული დოქტრინა. არსებობს ჭეშმარიტება და არსებობს სიცრუე (მცდარი აზრი), ჭეშმარიტება მდგომარეობს იმაში რომ რასიზმი ადვაიტას ფილოსოფიის მიხედვით = ილუზია. მატერიალური ფასეულობები როგორიცაა "რასა", "ერი" და "სისხლი" = ილუზიები და უმეცრება, რომლებიც დაძლეული უნდა იქნას. ამას გარდა უფალი = აბსოლუტური სიკეთე და სიყვარული, აქედან გამომდინარე ერთობ საეჭვოა რომ კოსმიურმა გონმა (უფალმა) მხარი დაუჭიროს ამ რასისტულ და ჰომოფობიურ მარაზმს. შივა ადვაიტას მიხედვით და შაკტი ადვაიტა ტანტრას მიხედვით მთელი სამყარო ესაა შივას და შაკტის ენერგეტიკული სხეული, ყველა ცოცხალი არსება ესაა შივას და შაკტის განსხეულება, ავატარა და ფიზიკური ფორმა. შივა (მარადიული ცნობიერება) და შაკტი (მარადიული ენერგია) ერთნაირად იმყოფებიან ყველა ცოცხალი არსების სხეულში. რასიზმის და ჰომოფობიის მსგავსი ნებისმიერი იდეა არის ცოდვა წარმოშობილი უმეცრებიდან და ეგოიზმიდან. უმეცრება და ზიანის მიყენება უდანაშაულოსთვის არის დანაშაული (ცოდვა). დედა უფალი მაჰაკალი და უფალი მაჰაკალა არიან დამსჯელი ღვთაებები რომლებიც სჯიან უმეცრებისა და ეგოიზმის ჭაობში ჩაძირულ ცოდვილებს. რასისტები და ჰომოფობები არიან როგორც მორწმუნეები ასევე ათეისტებიც და ეს არაა გასაკვირი. რასიზმი და ჰომოფობია მაინც და მაინც რელიგიასთან არაა დაკავშირებული. მცდარი აზრის მქონე მდაბიო პრიმიტივს რომელსაც კრამიტი აქვს დაცურებული პატივი უნდა ვცე?! კრიმინალური აზროვნების "ადამიანს" პატივი უნდა ვცე?! გაგიჟდით??... პატივი ვცე არსებას რომელიც მეუბნება "ვარ ჰომოფობი და რასისტი"?! ეს რა აბსურდია?! და კიდევ ეს კრეტინები მამარდაშვილს ციტირებენ!!!... თავის დროზე მე რამოდენიმე ინდოელი ვაიშნავი (ვიშნუიტი) გავიცანი და ტკბილად ვისაუბრეთ, ვადიდეთ უფალი ვიშნუ და თქვენ წარმოიდგინეთ მათ ძალიან გაუკვირდათ როცა გაიგეს რომ ვიშნუს ვეთაყვანებოდი... ე.ი. ადამიანი გეზიზღებოდეს სექსუალური ორიენტაციის გამო ან "ეროვნების" (კანის ფერის) გამო = ნორმა?? ამ ადამიანებს ეს დანაშაული არ ჰგონიათ და ფიქრობენ რომ მათ "აზრს" აქვს არსებობის უფლება. მათ დაუსჯელობის სინდრომი სჭირთ. წარმომიდგენია რა დონეზე აქვთ დამახინჯებული აზროვნება. აი ესაა ამათი ლიბერასტია, როცა ყოველი გარეკილი კრიმინალი ითხოვს "პატივისცემას".... მარაზმი...

დედაღვთაება — დედობის პრინციპი, დედაღვთისა, ღმერთთა და კაცთა მშობელი ყოველი ხალხის მითოლოგიაში, ერთ-ერთ უპირველეს ადგილს იჭერს (ნ. დია, რეა, მაგნა მატერ და სხვა.), მაგრამ ეს ტერმინი გამორჩეულად გულისხმობს შუმერულ-აქადური მითის მოტივს: კრებითი სახელია ქალღმერთთა, ადამიანებისა და ღმერთების მშობელ, კაცთა და ქალაქთა მფარველ ქალ-ღვთაებათა, რომელთა ქმარია ენლილი (დამგალნუნას სახით: გალ — ქალი). შუმერში ძალზე ცნობილი იყო ნინმახი, ნინტუ, მამა (მამი) და არარუ (ეპოსებში). მათს გამოსახულებებში ხაზგასმულია ან ყრმა, რომელიც ხელში უჭირავთ, ან სასქესო ატრიბუტი, რაც საერთოა ყოველ უძველეს მითოლოგიაში. იხილეთ აგრეთვე აფროდიტე კიბელე დევი (ინდუიზმი) დურგა ჰეკატე იშთარი კალი ლაკშმი აფროდიტე (ძვ. ბერძნ. Ἀφροδίτη) — სილამაზისა და სიყვარულის ქალღმერთი ძველ ბერძნულ მითოლოგიაში, ზევსისა და დიონეს ასული. ჰესიოდეს თანახმად, იშვა ზღვის ქაფიდან კუნძულ კვიპროსთან (აქედან - მისი ერთ-ერთი ეპითეტი "კიპრიდა"). ზღვისგან ნაშობი სიყვარულის ქალღმერთის იდეა და კულტი საბერძნეთში აზიიდან გავრცელდა (შდრ. ასტარტე). თავდაპირველად აფროდიტე ბუნების ძალას განასახიერებდა და ნაყოფიერების ქალღმერთად ითვლებოდა. მისი კულტი ფართოდ იყო გავრცელებული ბერძნულ სამყაროში, განსაკუთრებით კ. კვიპროსზე, მცირე აზიისა და იონიის კუნძულებზე. ძველ რომაულ მითოლოგიაში აფროდიტეს შესატყვისია ვენერა (ვენუს). ანტიკურ სახვით ხელოვნებაში აფროდიტე წარმოდგენილია იდეალური სილამაზის შიშველი ქალის სახით. აფროდიტეს ქანდაკებიდან განსაკუთრებით ცნობილია პრაქსიტელეს კნიდოსის აფროდიტე (ძვ. წ. IV ს.) და აფროდიტე (ვენერა) მილოსელი (ძვ. წ. II ს.). კიბელე (ძვ. ბერძნ. Κυβέλη, ლათ. Cybele) — წარმოშობით ძველი ფრიგიული ღვთაება, დიდი დედა, მიწიერ არსთა მშობელი, ბუნების ამყვავებელი, განმანაყოფიერებლი და ამაღორძინებელი. მისი კულტი დიდად იყო გავრცელებული მცირე აზიაში და ადრევე შეერწყა ბერძნული ღმერთქალის, რეას კულტს. იდუმალებით მოცული ძველი ფრიგიული ქალღმერთი მთის მწვერვალებზე ცხოვრობდა და დააქროლებდა ძვირფას ეტლს, რომელშიაც შებმული ჰყავდა ლომები და ჯიქები. მას შეუყვარდა ჭაბუკი ატისი, ატისმა კი მოკვდავი ქალი ამჯობინა. განრისხებული კიბელე ქორწილში გამოჩნდა და ყველა გააგიჟა. გადარეული ატისი მთაში გაიქცა და თავი მოიკლა. მისი მოსაგონებელი დღესასწაულები კი ისევ კიბელემ დააწესა. რეა – დედა ღმერთქალი ურანოსისა და გეას ქალიშვილი. კრონოსის ცოლი. კრონიდების დედა. რეას უძველეს საკულტო ადგიდად ითვლებოდა კრეტა, სადაც გადმოცემის თანახმად, ერთ–ერთ გამოქვაბულში შვა და აღზარდა ზევსი. დევი (სანსკ. देवी devī „ქალღმერთი“) — ინდუიზმის უძველესი ნაყოფიერების ქალღმერთი. საუკუნეების განმავლობაში მას ყველა მდედრ ღვთაებათა ფუნქცია დაეკისრა. დევის მანიფესტაციები მრავალია — ლაკშმი, სარასვატი, მაგრამ ყველაზე მეტად იგი გაიგივებულია შივას მეუღლე დურგასთან, რომელსაც თავის მხრივ დევის, როგორც მდედრი საწყისის, საპირისპირო ბუნების ფორმები მიეცა — მრისხანე კალი და ლმობიერი პარვატი. დურგა (სანსკ. दुर्गा durgā ”ძნელად შესაცნობი”) — ინდუიზმის ყველაზე მთავარი ქალღმერთი, გამანადგურებელი ღვთაება შივას მეუღლე. დურგა არა მხოლოდ ყველა სულიერის დედაა, იგი თვით ღმერთების მშობელიცაა. ავ სულთა შემმუსვრელი და გასაჭირში მყოფთა მფარველი ქალღმერთის კულტი ძლიერ გავრცელებულია ინდუიზმის მიმდევრებს შორის, დურგასი ეშინიათ და უყვართ იგი. ყველა სხვა ღვთაებათა თაყვანისცემამდე მას როგორც „მშობელ დედას“ (მა) ეთაყვანებიან. ჰეკატე არის ქალღმერთი ძველ ბერძნულ რელიგიასა და მითოლოგიაში.მას მოიხსენებიან მაგიის,ჯადოქრობის,სინათლის და სულების ქალღმერთად. იდუმალებით მოცულ ქვესკნელის ძალთა განსახიერება, საბერძნეთში ხორცშესხმული და დიდ ქალღმერთად ცნობილი. მართალია ჰომეროსი არ ახსენებს, მაგრამ ან მაშინ ჯერ კიდევ არ იყო საბერძნეთში განდიდებული, ან ეს შემთხვევით მოხდა, მით უფრო, რომ თავის ჰიმნში ჰომეროსი ადიდებს სულით ნაზ ჰეკატეს, „მშვენიერსამოსიანს“ (25). ჰესიოდესთან კი შესაძლოია ეს სახე გამოჩნდა იმავე ორფიკების ჩანართიდან, რომელთაც მოგვიანებით ჰეკატე უაღრესად განადიდეს. აქ (თეოგ. 411-452) ის ტიტან პერსეს (ან პერსეოსის) და ასტერიას ასულია, ან ზევსის და დემეტრეს, ტარტაროზის და ასე შემდეგ. ეს უკანასკნელი უფრო ლოგიკური უნდა იყოს, რადგან თავისი ბუნებით ის უფრო ქვესკნელის, მიწის წიაღის ზარდამცემი ხთონიური ღვთაებაა, ვიდრე ზევსის ნათელი, ამაღლებული შვილები (არტემიდე, ჰებე და სხვა). ამასთან აპოტროფიული ღვთაებაცაა (სიძვისაგან დამცველი). ორფიკული მოძღვრებით, რაც თავისთავად, თეოგონიაშიც ასახულია, ბევრი ფუნქცია ეკისრება. ტიტანიდებს შორის ყველაზე მეტად პატივდებულია, ვითარცა მბრძანებელი ცათა, მიწისა და ზღვის წიაღისა, მცენარეთა ნაყოფიერებისა, მეჯოგეობისა, სიჭაბუკისა, მონადირეთა, მეზღვაურთა და მიწის მაშვრალთა, მშობიარეთა მფარველი, სიბრძნის მეტყველი და მრჩეველი ოლიმპიელთა სამართალსა და საკრებულოზე, ბედნიერებისა და გამარჯვების მომნიჭებელი. ყოველივე ეს ჰერას და ათენას სიმაღლეზე აყენებს. მეზღვაურებს ქარკეთილს უგზავნის, მესაქონლეს საქონელს უმრავლებს, მეთევზეს ბადეს უვსებს, პოეტს დაფნით აგვირგვინებს, მშობიარეს ტკივილებს უმსუბუქებს. მართალია, ტიტანიდაა, მაგრამ არ მოხვედრილა ტარტაროზში, ზევსმა ძალაუფლება შეუნარჩუნა და ასევე ყველა ღმერთი პატივსა სცემს. ეს ნათელია. მაგრამ ჰეკატეს ნამდვილი პოეტური სახე, რასაც თუნდაც არგონავტიკაში ვხედავთ, მაინც უფრო ბნელის, ზარდამცემის იერს ატარებს და მთლიან ასპექტში ეძლევა ის სახე, რაც ორფიკებმა მიანიჭეს: მისტიკური, იდუმალებით მოცული, შემაძრწუნებელი, რამდენიმე ჯუფთი და გაიგივებულიც კი ისეთ ქალღმერთებთან, როგორიც არიან პერსეფონე, რეა კიბელე, დემეტრა. როგორც ახალი თაობის გამომზრდელი (კოიროტროფოსი), ჰეკატე გაიგივებულია არტემიდესთან, ორივე ერთად კი — სელენესთან, მთვარის ქალღმერთთან, ამ სახით, ნადირთა ქალღმერთიცაა (პოტნია თერონ). იშთარი (აქადური: ) — ხორციელი სიყვარულის, ნაყოფიერების, ომისა და შუღლის ქალღმერთი ასურეთსა და ბაბილონში. მისი შუმერული ანალოგია ინანა. იშთარი არის ნაყოფიერების, ფიზიკური სიყვარულის ქალღმერთი, ომის და არეულობების, ასტრალური ღვთაების პერსონიფიკაციის პლანეტა ვენერა; ასოცირებული პარასკევ დღესთან. ითვლებოდა, რომ იშთარი იცავდა მეძავებს. იგი იყო ელიასა და ბაალის ქალიშვილი. მთავარი მითი მოგვითხრობს, რომ ქალღმერთმა სიყვარული შესთავაზა გილგამეშს, თუმცა მან უარი თქვა და შეახსენა, რომ ბევრი შეყვარებულია დაღუპული მის მიერ - ღმერთების, ადამიანებისა და ცხოველების სახით. გაბრაზებული ქალღმერთი საპასუხოდ აგზავნის მის ქალაქ ურუქში ზეციურ ხარს - მონსტრს, რომელიც მისი მოთხოვნით შექმნა იშთარის მამამ, ღმერთმა ანუმ. სხვა მითები გვაცნობებს ამბავს იშთარის აღზევებას ჯოჯოხეთში, რომლის შემდეგ კი გაქრა დედამიწაზე სიყვარული, ფლორა და ფაუნა. დასავლეთ სემიტურ მითოლოგიაში იშთარი ასოცირდება ასტარტით, ხოლო შუმერულ მითოლოგიაში - ინანით. მის შესახებ მონაცემები დაცულია აშურის ფრაგმენტში (ძვ. წ. XI საუკუნე) და ასურბანაფალის ბიბლიოთეკაში (ძვ. წ. VII საუკუნე). ლაკშმი (სანსკ. लक्ष्मी lakṣmī „ბედნიერების მომტანი“) — ინდუისტური ბედნიერების ქალღმერთი, ღვთაება ვიშნუს მეუღლე და მარადიული თანამგზავრი. ლაკშმი მფარველ ღმერთს მუდმივად ფეხთით უზის და მას მაშინაც არ შორდება, როდესაც ვიშნუ თავისი მისიის აღსასრულებლად ქვეყანას ერთ-ერთ ავატარად ევლინება. ლაკშმი მეუღლეს ყოველთვის თან ახლავს: რამასთან იგი სიტაა, კრიშნასთან — რადჰა. მშვენიერი ქალღმერთი განისვენებს ლოტოსის ყვავილზე და აწეული ხელით ლოცავს თავის თაყვანისმცემლებს, ხოლო უბეში მყოფი ოქროთი სავსე ქოთნიდან მას მონეტები უცვივა. ლაკშმის ერთგულება და მეუღლის დაუღალავი მსახურება ახლადგათხოვილთათვის მაგალითად მოჰყავთ ინდოეთში, ხოლო მისი უხვად შემკული ტაძრები ყოველთვის სავსეა სიმდიდრის და ბედნიერების მრავალრიცხოვანი მაძიებლებით. Ре́я (др.-греч. Ῥέα, эпич. Ῥείη) — титанида в древнегреческой мифологии, мать олимпийских богов. Дочь Урана и Геи[1]. Супруга и сестра титана Кроноса[2], мать богини домашнего очага Гестии, богини полей и плодородия Деметры, богини семей и родов Геры, бога подземного царства Аида, бога морей Посейдона, бога грома и молнии Зевса[3][4]. По орфикам, дочь Протогона[5]. В римском пантеоне ей соответствует Опа и Кибела (лат. Magna Mater). Кронос пожирал всех своих детей, опасаясь рождения более сильного, чем он, наследника, но Рее удалось спасти самого младшего — Зевса. По совету Геи и Урана она родила Зевса в области Ликтос, спрятала на горе Дикте[6]; либо родила его тайно в пещере на острове Крит, на горе Дикта; либо, когда была беременна, прибыла на гору Тавмасион в Аркадии, охраняемая гигантами (там была пещера Реи), а Зевса родила на горе Ликее, где есть и место Кретея, послед же бросила в реку Лимакс[7]. Рея Кроносу она подсунула запеленутый камень, который тот и проглотил. В другом варианте мифа Рея спасла Посейдона, спрятав его среди пасущихся овец, а Кронос проглотил жеребёнка[8]. В некоторых источниках, Рею во время поисков места для рождения Зевса, сопровождали куреты. Согласно легенде, куреты подняли невообразимый шум, дабы заглушить им крики новорожденного бога и тем самым спасти его от неминуемой гибели в чреве своего отца. В полном вооружении они охраняли Зевса-младенца на Крите, ударяя копьями о щиты[9]. Д. О. Торшилов также отмечает, что Рея почиталась как богиня земли, её эпитет — Пандора[10]. В Кносской земле показывали фундамент жилища Реи[11]. От её блужданий названа гора Алесион (Блуждания) у Мантинеи[12]. В период поздней античности Рея отождествлялась с фригийской Великой матерью богов и получила имя Реи-Кибелы, культ которой отличался оргиастическим характером[8]. Во Фригии Рея исцелила Диониса. Там он постиг таинства и получил от Реи столу[13]. В честь Реи назван астероид (577) Рея, открытый в 1905 году, а также спутник Сатурна Рея, открытый в 1672 году. ზოგადად მდედრობითი სქესის ღმერთები ყველანი უზენაესი ქალღმერთის – პარამაშაკტის იგივე ადიბუდა სამანტაბჰადრის იპოსტასები და მოდუსები არიან. უზენაესი შაკტი იგივე შეჰინა ვლინდება მრავალი ფორმით. ვაჯრაიანას ბუდისტურ სკოლაში ყველა ბუდას და ბოდჰისატვას გააჩნია ქალური ასპექტი.

დედაღვთაება — დედობის პრინციპი, დედაღვთისა, ღმერთთა და კაცთა მშობელი ყოველი ხალხის მითოლოგიაში, ერთ-ერთ ყპირველეს ადგილს იჭერს (ნ. დია, რეა, მაგნა მატერ და სხვა.), მაგრამ ეს ტერმინი გამორჩეულად გულისხმობს შუმერულ-აქადური მითის მოტივს: კრებითი სახელია ქალღმერთთა, ადამიანებისა და ღმერთების მშობელ, კაცთა და ქალაქთა მფარველ ქალ-ღვთაებათა, რომელთა ქმარია ენლილი (დამგალნუნას სახით: გალ — ქალი). შუმერში ძალზე ცნობილი იყო ნინმახი, ნინტუ, მამა (მამი) და არარუ (ეპოსებში). მათს გამოსახულებებში ხაზგასმულია ან ყრმა, რომელიც ხელში უჭირავთ, ან სასქესო ატრიბუტი, რაც საერთოა ყოველ უძველეს მითოლოგიაში. იხილეთ აგრეთვე აფროდიტე კიბელე დევი (ინდუიზმი) დურგა ჰეკატე იშთარი კალი ლაკშმი აფროდიტე (ძვ. ბერძნ. Ἀφροδίτη) — სილამაზისა და სიყვარულის ქალღმერთი ძველ ბერძნულ მითოლოგიაში, ზევსისა და დიონეს ასული. ჰესიოდეს თანახმად, იშვა ზღვის ქაფიდან კუნძულ კვიპროსთან (აქედან - მისი ერთ-ერთი ეპითეტი "კიპრიდა"). ზღვისგან ნაშობი სიყვარულის ქალღმერთის იდეა და კულტი საბერძნეთში აზიიდან გავრცელდა (შდრ. ასტარტე). თავდაპირველად აფროდიტე ბუნების ძალას განასახიერებდა და ნაყოფიერების ქალღმერთად ითვლებოდა. მისი კულტი ფართოდ იყო გავრცელებული ბერძნულ სამყაროში, განსაკუთრებით კ. კვიპროსზე, მცირე აზიისა და იონიის კუნძულებზე. ძველ რომაულ მითოლოგიაში აფროდიტეს შესატყვისია ვენერა (ვენუს). ანტიკურ სახვით ხელოვნებაში აფროდიტე წარმოდგენილია იდეალური სილამაზის შიშველი ქალის სახით. აფროდიტეს ქანდაკებიდან განსაკუთრებით ცნობილია პრაქსიტელეს კნიდოსის აფროდიტე (ძვ. წ. IV ს.) და აფროდიტე (ვენერა) მილოსელი (ძვ. წ. II ს.). კიბელე (ძვ. ბერძნ. Κυβέλη, ლათ. Cybele) — წარმოშობით ძველი ფრიგიული ღვთაება, დიდი დედა, მიწიერ არსთა მშობელი, ბუნების ამყვავებელი, განმანაყოფიერებლი და ამაღორძინებელი. მისი კულტი დიდად იყო გავრცელებული მცირე აზიაში და ადრევე შეერწყა ბერძნული ღმერთქალის, რეას კულტს. იდუმალებით მოცული ძველი ფრიგიული ქალღმერთი მთის მწვერვალებზე ცხოვრობდა და დააქროლებდა ძვირფას ეტლს, რომელშიაც შებმული ჰყავდა ლომები და ჯიქები. მას შეუყვარდა ჭაბუკი ატისი, ატისმა კი მოკვდავი ქალი ამჯობინა. განრისხებული კიბელე ქორწილში გამოჩნდა და ყველა გააგიჟა. გადარეული ატისი მთაში გაიქცა და თავი მოიკლა. მისი მოსაგონებელი დღესასწაულები კი ისევ კიბელემ დააწესა. რეა – დედა ღმერთქალი ურანოსისა და გეას ქალიშვილი. კრონოსის ცოლი. კრონიდების დედა. რეას უძველეს საკულტო ადგიდად ითვლებოდა კრეტა, სადაც გადმოცემის თანახმად, ერთ–ერთ გამოქვაბულში შვა და აღზარდა ზევსი. დევი (სანსკ. देवी devī „ქალღმერთი“) — ინდუიზმის უძველესი ნაყოფიერების ქალღმერთი. საუკუნეების განმავლობაში მას ყველა მდედრ ღვთაებათა ფუნქცია დაეკისრა. დევის მანიფესტაციები მრავალია — ლაკშმი, სარასვატი, მაგრამ ყველაზე მეტად იგი გაიგივებულია შივას მეუღლე დურგასთან, რომელსაც თავის მხრივ დევის, როგორც მდედრი საწყისის, საპირისპირო ბუნების ფორმები მიეცა — მრისხანე კალი და ლმობიერი პარვატი. დურგა (სანსკ. दुर्गा durgā ”ძნელად შესაცნობი”) — ინდუიზმის ყველაზე მთავარი ქალღმერთი, გამანადგურებელი ღვთაება შივას მეუღლე. დურგა არა მხოლოდ ყველა სულიერის დედაა, იგი თვით ღმერთების მშობელიცაა. ავ სულთა შემმუსვრელი და გასაჭირში მყოფთა მფარველი ქალღმერთის კულტი ძლიერ გავრცელებულია ინდუიზმის მიმდევრებს შორის, დურგასი ეშინიათ და უყვართ იგი. ყველა სხვა ღვთაებათა თაყვანისცემამდე მას როგორც „მშობელ დედას“ (მა) ეთაყვანებიან. ჰეკატე არის ქალღმერთი ძველ ბერძნულ რელიგიასა და მითოლოგიაში.მას მოიხსენებიან მაგიის,ჯადოქრობის,სინათლის და სულების ქალღმერთად. იდუმალებით მოცულ ქვესკნელის ძალთა განსახიერება, საბერძნეთში ხორცშესხმული და დიდ ქალღმერთად ცნობილი. მართალია ჰომეროსი არ ახსენებს, მაგრამ ან მაშინ ჯერ კიდევ არ იყო საბერძნეთში განდიდებული, ან ეს შემთხვევით მოხდა, მით უფრო, რომ თავის ჰიმნში ჰომეროსი ადიდებს სულით ნაზ ჰეკატეს, „მშვენიერსამოსიანს“ (25). ჰესიოდესთან კი შესაძლოია ეს სახე გამოჩნდა იმავე ორფიკების ჩანართიდან, რომელთაც მოგვიანებით ჰეკატე უაღრესად განადიდეს. აქ (თეოგ. 411-452) ის ტიტან პერსეს (ან პერსეოსის) და ასტერიას ასულია, ან ზევსის და დემეტრეს, ტარტაროზის და ასე შემდეგ. ეს უკანასკნელი უფრო ლოგიკური უნდა იყოს, რადგან თავისი ბუნებით ის უფრო ქვესკნელის, მიწის წიაღის ზარდამცემი ხთონიური ღვთაებაა, ვიდრე ზევსის ნათელი, ამაღლებული შვილები (არტემიდე, ჰებე და სხვა). ამასთან აპოტროფიული ღვთაებაცაა (სიძვისაგან დამცველი). ორფიკული მოძღვრებით, რაც თავისთავად, თეოგონიაშიც ასახულია, ბევრი ფუნქცია ეკისრება. ტიტანიდებს შორის ყველაზე მეტად პატივდებულია, ვითარცა მბრძანებელი ცათა, მიწისა და ზღვის წიაღისა, მცენარეთა ნაყოფიერებისა, მეჯოგეობისა, სიჭაბუკისა, მონადირეთა, მეზღვაურთა და მიწის მაშვრალთა, მშობიარეთა მფარველი, სიბრძნის მეტყველი და მრჩეველი ოლიმპიელთა სამართალსა და საკრებულოზე, ბედნიერებისა და გამარჯვების მომნიჭებელი. ყოველივე ეს ჰერას და ათენას სიმაღლეზე აყენებს. მეზღვაურებს ქარკეთილს უგზავნის, მესაქონლეს საქონელს უმრავლებს, მეთევზეს ბადეს უვსებს, პოეტს დაფნით აგვირგვინებს, მშობიარეს ტკივილებს უმსუბუქებს. მართალია, ტიტანიდაა, მაგრამ არ მოხვედრილა ტარტაროზში, ზევსმა ძალაუფლება შეუნარჩუნა და ასევე ყველა ღმერთი პატივსა სცემს. ეს ნათელია. მაგრამ ჰეკატეს ნამდვილი პოეტური სახე, რასაც თუნდაც არგონავტიკაში ვხედავთ, მაინც უფრო ბნელის, ზარდამცემის იერს ატარებს და მთლიან ასპექტში ეძლევა ის სახე, რაც ორფიკებმა მიანიჭეს: მისტიკური, იდუმალებით მოცული, შემაძრწუნებელი, რამდენიმე ჯუფთი და გაიგივებულიც კი ისეთ ქალღმერთებთან, როგორიც არიან პერსეფონე, რეა კიბელე, დემეტრა. როგორც ახალი თაობის გამომზრდელი (კოიროტროფოსი), ჰეკატე გაიგივებულია არტემიდესთან, ორივე ერთად კი — სელენესთან, მთვარის ქალღმერთთან, ამ სახით, ნადირთა ქალღმერთიცაა (პოტნია თერონ). იშთარი (აქადური: ) — ხორციელი სიყვარულის, ნაყოფიერების, ომისა და შუღლის ქალღმერთი ასურეთსა და ბაბილონში. მისი შუმერული ანალოგია ინანა. იშთარი არის ნაყოფიერების, ფიზიკური სიყვარულის ქალღმერთი, ომის და არეულობების, ასტრალური ღვთაების პერსონიფიკაციის პლანეტა ვენერა; ასოცირებული პარასკევ დღესთან. ითვლებოდა, რომ იშთარი იცავდა მეძავებს. იგი იყო ელიასა და ბაალის ქალიშვილი. მთავარი მითი მოგვითხრობს, რომ ქალღმერთმა სიყვარული შესთავაზა გილგამეშს, თუმცა მან უარი თქვა და შეახსენა, რომ ბევრი შეყვარებულია დაღუპული მის მიერ - ღმერთების, ადამიანებისა და ცხოველების სახით. გაბრაზებული ქალღმერთი საპასუხოდ აგზავნის მის ქალაქ ურუქში ზეციურ ხარს - მონსტრს, რომელიც მისი მოთხოვნით შექმნა იშთარის მამამ, ღმერთმა ანუმ. სხვა მითები გვაცნობებს ამბავს იშთარის აღზევებას ჯოჯოხეთში, რომლის შემდეგ კი გაქრა დედამიწაზე სიყვარული, ფლორა და ფაუნა. დასავლეთ სემიტურ მითოლოგიაში იშთარი ასოცირდება ასტარტით, ხოლო შუმერულ მითოლოგიაში - ინანით. მის შესახებ მონაცემები დაცულია აშურის ფრაგმენტში (ძვ. წ. XI საუკუნე) და ასურბანაფალის ბიბლიოთეკაში (ძვ. წ. VII საუკუნე). ლაკშმი (სანსკ. लक्ष्मी lakṣmī „ბედნიერების მომტანი“) — ინდუისტური ბედნიერების ქალღმერთი, ღვთაება ვიშნუს მეუღლე და მარადიული თანამგზავრი. ლაკშმი მფარველ ღმერთს მუდმივად ფეხთით უზის და მას მაშინაც არ შორდება, როდესაც ვიშნუ თავისი მისიის აღსასრულებლად ქვეყანას ერთ-ერთ ავატარად ევლინება. ლაკშმი მეუღლეს ყოველთვის თან ახლავს: რამასთან იგი სიტაა, კრიშნასთან — რადჰა. მშვენიერი ქალღმერთი განისვენებს ლოტოსის ყვავილზე და აწეული ხელით ლოცავს თავის თაყვანისმცემლებს, ხოლო უბეში მყოფი ოქროთი სავსე ქოთნიდან მას მონეტები უცვივა. ლაკშმის ერთგულება და მეუღლის დაუღალავი მსახურება ახლადგათხოვილთათვის მაგალითად მოჰყავთ ინდოეთში, ხოლო მისი უხვად შემკული ტაძრები ყოველთვის სავსეა სიმდიდრის და ბედნიერების მრავალრიცხოვანი მაძიებლებით. Ре́я (др.-греч. Ῥέα, эпич. Ῥείη) — титанида в древнегреческой мифологии, мать олимпийских богов. Дочь Урана и Геи[1]. Супруга и сестра титана Кроноса[2], мать богини домашнего очага Гестии, богини полей и плодородия Деметры, богини семей и родов Геры, бога подземного царства Аида, бога морей Посейдона, бога грома и молнии Зевса[3][4]. По орфикам, дочь Протогона[5]. В римском пантеоне ей соответствует Опа и Кибела (лат. Magna Mater). Кронос пожирал всех своих детей, опасаясь рождения более сильного, чем он, наследника, но Рее удалось спасти самого младшего — Зевса. По совету Геи и Урана она родила Зевса в области Ликтос, спрятала на горе Дикте[6]; либо родила его тайно в пещере на острове Крит, на горе Дикта; либо, когда была беременна, прибыла на гору Тавмасион в Аркадии, охраняемая гигантами (там была пещера Реи), а Зевса родила на горе Ликее, где есть и место Кретея, послед же бросила в реку Лимакс[7]. Рея Кроносу она подсунула запеленутый камень, который тот и проглотил. В другом варианте мифа Рея спасла Посейдона, спрятав его среди пасущихся овец, а Кронос проглотил жеребёнка[8]. В некоторых источниках, Рею во время поисков места для рождения Зевса, сопровождали куреты. Согласно легенде, куреты подняли невообразимый шум, дабы заглушить им крики новорожденного бога и тем самым спасти его от неминуемой гибели в чреве своего отца. В полном вооружении они охраняли Зевса-младенца на Крите, ударяя копьями о щиты[9]. Д. О. Торшилов также отмечает, что Рея почиталась как богиня земли, её эпитет — Пандора[10]. В Кносской земле показывали фундамент жилища Реи[11]. От её блужданий названа гора Алесион (Блуждания) у Мантинеи[12]. В период поздней античности Рея отождествлялась с фригийской Великой матерью богов и получила имя Реи-Кибелы, культ которой отличался оргиастическим характером[8]. Во Фригии Рея исцелила Диониса. Там он постиг таинства и получил от Реи столу[13]. В честь Реи назван астероид (577) Рея, открытый в 1905 году, а также спутник Сатурна Рея, открытый в 1672 году.

რა??! "აზრის თავისუფლება"?! ანუ "თავისუფალი არჩევანი"?! რასა და რას შორის? ეზოთერულ ჭეშმარიტებასა და ანტიეზოთერულ ილუზიას შორის? და ესაა თქვენი იდეალი? "დამოუკიდებელ ადამიანთა"? უკაცრავად მაგრამ "თავისუფალი არჩევანი" და "დამოუკიდებლობა" შეიძლება ადამიანს ჰქონდეს პირად ინტიმურ ცხოვრებაში, მაგრამ სამყაროს, ღმერთის და ადამიანის ბუნების შესახებ წარმოდგენები ყველას უნდა ჰქონდეს აბსოლუტურად ერთნაერი და შეესაბამებოდეს პრიმორდიალურ ტრადიციას ანუ მეტაეზოთერულ ჭეშმარიტებას! როგორ შეიძლება რომ იყოს "თავისუფალი არჩევანი"? კარმული კანონი უარყოფს ამ "არჩევანს"! არსებობს კარმა და არსებობს სანსარა! მორჩა! სხვა არაფერია საჭირო! ადამიანებს უნდა ჰქონდეთ სწორი სუპერეკუმენისტური სინკრეტული ეზოთერული იდეოლოგია. "არჩევანი" გულისხმობს იმას რომ ადამიანს აქვს არჩევანი ეზოთერულ ჭეშმარიტებასა და ანტიეზოთერულ ილუზიებს შორის და მას აქვს "უფლება" და "შესაძლებლობა" "აირჩიოს" ილუზიები. განა ეს კარგია? ბოდიში მაგრამ ეზოთერული ტრადიცია არავითარ "აზრის თავისუფლებას" და "არჩევანს" არ ცნობს. შენ უნდა იყო ეზოთერიკი, სხვა გზა არ გაქვს. ეს "აზრის თავისუფლება" = ქაოსი და ანარქია. და რას ნიშნავს "კრისტალიზდება ინტერესებიო"? რაებს ბოდავ მერაბ? კრისტალიზდება კი არა ათეისტმა ლიბერასტებმა რომ გაიმარჯვონ გლობალურ დონეზე, სულ რაღაც 48 საათში კაცობრიობისგან ბუნდღა არ დარჩება, ადამიანები 48 საათში მოუღებენ ბოლოს საკუთარ თავს. თქვენი აზრით თუ ეს "თავისუფლება" გლობალურ დონეზე გაიმარჯვებს რა გზით წავა კაცობრიობა??... ადამიანები წავლენ ნგრევის და დეგრადაციის გზით, მით უმეტეს რომ თანამედროვე ლიბერასტებს მხარს უჭერენ დარვინისტები რომლებსაც სასაცილოდ არ ჰყოფნით ეზოთერული ცოდნა. ჩვენ უნდა დავაბრუნოთ სატია იუგა ანუ ოქროს საუკუნე როცა ყველამ იცოდა ეზოთერული ჭეშმარიტება, არ იყო სიღარიბე და სნეულება, ყველა გემრიელად ერთობოდა, ადიდებდა უფალ ნარაიანას და ატლანტიდაც ყვაოდა. სხვა ვარიანტი არ არსებობს და არც იქნება. "აზრის თავისუფლება" ესაა პრიმიტიული მატერიალისტებიც დოგმა. ეს დოგმა = აბსურდი, რადგანაც ისინი უარყოფენ ოკულტურ დოგმებს რაც მაღიზიანებს ძლიერ.

ერთ რამეს ვიტყვი და ფეკალიების სროლას ნუ დამიწყებთ; თანამედროვე "ლიბერალიზმს" და "ლიბერტარიზმს" იმდენივე საერთო აქვთ ჭეშმარიტ ლიბერალიზმთან როგორც თანამედროვე აბრაამულ იუდოქრისტიანობას ადრეულ გნოსტიკურ ეზოთერულ ქრისტიანობასთამ. სხვაგვარად რომ ვთქვათ ლიბერალურობას არაფერი აქვს საერთო თანამედროვე დარვინიზმთან და თანამედროვე "ლიბერალურ" ეკონომიკურ და სოციალურ თეორიებთან. კონსერვატიზმიც არასწორად ესმით "ადამიანებს". კონსერვატიზმი ნიშნავს ძველი ტრადიციის შენახვას... და არ იკითხავთ ძველ რომში და ინდოეთში რა ტრადიცია არსებობდა? ინდოეთში არსებობდა დედა ღმერთის ტანტრისტული კულტი და მასთან დაკავშირებული ოკულტური სექსუალური ორგიები და იოგინური პრაქტიკები, ხოლო რომაულ–ელინისტურ სამყაროში ე.წ. "ლიბერალიები" დაკავშირებული დიონისე–ლიბერის (თრობის და ორგაზმის უფლის) მისი ცოლის – ლიბერას (ნაყოფიერების და ტკბობის ქალღმერთის) და ლიბერას დედის – ცერერას ავენტინურ ტრიადულ კულტთან. მე არ ვარ აბრაამული ფანატიკოსი, მე ვეთაყვანები ავენტინურ ტრიადას. სწორედ მაშინ რომაულ ელინურ სამყაროში (ისევე როგორც შაკტისტურ ინდოეთში და ტიბეტში) არ არსებობდა განხეთქილება ლიბერალიზმის იდეასა და კონსერვატიზმის იდეას შორის რადგან ლიბერალიები, სადაც ორგიები ტარდებოდა (მათ შორის ლგბტ–ც) იყო რომაული და ელინური დიონისური ტრადიცია. რომაელ ლიბერალებს თავში აზრად არ მოუვიდოდათ არასოდეს დარვინიზმი და ანტითეიზმი ანუ ღმერთების კულტის უარყოფა. ჭეშმარიტი ლიბერალი არის მორწმუნე პოლითეისტი (პაგანისტი)!! თანამედროვე "ლიბერალიზმი" არის დაპირისპირებული რომაულ და ელინისტურ ტრადიციებთან ანუ კონსერვატიზმთან და ითვლება ათეისტური დარვინიზმის ნაწილად. ეს აბსურდია. ესაა გლობალური ტყუილი. ლიბერალ რომაელებს და ტანტრისტ ინდოელებს შორის მიღებული იყო სექსუალური თავისუფლების იდეა! არავინ დევნიდა მაშინ სექსუალურად "აღვირახსნილ" ლიბერალებს! დიონისე–ლიბერის ფანებს შორის გეებიც იყვნენ და ლესბოსელებიც და მათ არავინ დევნიდა! ბოლოს და ბოლოს ელინებს აქვთ ლეგენდა ამორძალთა კუნძულის შესახებ რომელსაც ერქვა ლესბოსი და სადაც ცხოვრობდნენ მეომარი ქალები რომლებიც ჟიმაობდნენ არა კაცებთან არამედ ერთმანეთთან! ასეთი ქალები მუდამ იყვნენ და მათ თითქმის არ დევნიდნენ! არსებობდა ლესბოსური და ლიბერალიური ფილოსოფიური სკოლები, რომლებსაც ისეთი სექსუალური მისტიკური პრაქტიკები და ორგიები ჰქონდათ რომ თანამედროვე პორნოინდუსტრიას შეშურდება! ) ასე რომ იცოდეთ ვინ საიდან მოდის და რას ამბობს. ჭეშმარიტი ლიბერალი ესაა დიონისეს და ლიბერას თაყვანისმცემელი მორწმუნე პოლითეისტი ტრადიციონალისტი. ალექსანდრე მაკედონელს ჯარში გეების რაზმებიც კი ჰყავდა. ეს ფაქტებია.

უფოლოგია (ინგლ. ufology) — ადამიანის მოღვაწეობის სფერო, რომელიც მოიცავს ამოუცნობი მფრინავ ობიექტებზე დაკვირვებების შეგროვებას, მათი ჭეშმარიტების დადგენას და ასევე მცდელობას მიეცეთ მათ მეცნიერული განმარტება. დღესდღეობით უფოლოგია დახასიათებულია, როგორც ნაწილობრივი[1] ან სრული[2][3] ფსევდომეცნიერება, რასაც მრავალი უფოლოგი არ ეთანხმება. ტერმინი უფოლოგია ინგლისურ ენაში გაჩნდა 1959 წელს. ის წარმოსდგება აბრევიატურა „UFO“ — Unidentified Flying Object-ისგან, რომლის ქართული ანალოგია „ამო“- ამოუცნობი მფრინავი ობიექტი. 1940-იანი წლების ბოლოში აშშ-ში და შემდეგ მთელ სამყაროში გამოჩდნენ ჯგუფები, რომლებიც შეისწავლიდნენ შეტყობინებებს „ამო“-ების გამოჩენის შესახებ. უთვალავი მოყვარული უფოლოგიური ორგანიზაციის გარდა ამ ფენომენის შესასწავლად სხვადასხვა ქვეყნების მთავრობების მიერ სპეციალური პროექტები იქმნებოდა. პირველი ასეთი ჯგუფი შექმნეს ინგლისელებმა 1943 წელს, რომელიც შეისწავლიდა „ფუ-ფაითერებს“ (მფრინავ მანათობელ ბურთებს, რომლებიც მასიურად ფიქსირდებოდნენ მეორე მსოფლიო ომის პერიოდში სამხედრო პილოტების მიერ). 1947 წელს აშშ-ის სამხედრო საჰაერო ძალების მიერ შეიქმნა „ამო“-ების შემსწავლელი პროექტი „საინი“ (ინგლ. Project Sign) 1949 წელს კი შექმნეს საიდუმლო პროექტი „გრაჯი“ (ინგლ. Proect Grudge) 1952 წელს ამ პროექტს „ცისფერი წიგნი“ ეწოდა. (ინგლ. Blue book) „ამო“-ის შესწავლაში ასევე აქტიურად იღებდა მონაწილეობას აშშ-ს ცენტრალური სადაზვერვო სამმართველო, ხოლო საბჭოთა კავშირში სახელმწიფო უსაფრთხოების კომიტეტი. საქართველოში ამოუცნობი ობიექტების მიმართ ინტერესი გაჩდა ე.წ. „პერესტროიკის“ დროს, როდესაც პრესაში მსგავს თემებზე ტაბუ მოიხსნა. 1988 წელს საქართველოს პრესაში გამოჩნდა რამდენიმე სენსაციური სტატია, რომელმაც ძალზედ დიდი რეზონანსი გამოიწვია საზოგადოებაში და გააღვია ინტერესი მსგავსი ფენომენების მიმართ. ამ პერიოდში ანომალურ მოვლენებს შეისწავლიდა ფიზიკოსი თალეს შონია. მან შექმნა უდიდესი არქივი საქართველოში რეგისტრირებული მსგავსი მოვლენებისა. 1991-1992 წლებში თბილისში მომხდარ სამხედრო გადატრიელებას შეეწირა მისი არქივი. მეცნიერებათა აკადემიის სარდაფში გაჩენილი ხანძარი ლაბორატორიის განადგურების მიზეზი გახდა. 1994 წელს შეიქმნა საქართველოს უფოლოგიური ასოციაცია (სუფოა). „სუფოა“ საქართველოში ანომალური მოვლენების რეგისტრაციას და მონაცემების კატალოგიაზაციას აწარმოებს. „სუფოა“-ს დაფუძნებული იყო პირველი ქართული უფოლოგიური გაზეთი „ამოუცნობი“. დაფინანსების უქონლობასთან დაკავშირებით „სუფოა“-ს 2007 წლიდან 2011 წლამდე შეჩერებული ჰქონდა კვლევითი სამუშაოები საქართველოს მთელს ტერიტორიაზე. 2011 წლის მაისიდან „სუფოა“-მ განაახლა მუშაობა. 2013 წლიდან "სუფოა"-მ იცვალა პროფილი და მის ბაზაზე შეიქმნა "პროექტი ორიონი".

"ძლიერი მეუფე არასოდეს მიდის კომპრომისებზე! კომპრომისები სუსტებისთვისაა! მეუფე არ განიცდის ადაპტაციას! ის იბრძვის ბოლომდე, ამარცხებს და იმორჩილებს მთელს სამყაროს! კომპრომისი სისუსტის მანიშნებელია! მეუფე არავის ეკითხება ნებართვას, ის მოდის და ახორციელებს თავის ნებას!" დემონთა დედოფალი ილირია.

ვეტყვი იმათ ვინც "ეროვნულ გენებზე" და "გვარიშვილობაზე" ტლიკინებენ: ჭეშმარიტი რეალობა ესაა – შუნია (სიცარიელე) იგივე პარაბრაჰმანი (უზენაესი ღმერთი), სხვა ყველაფერი მოჩვენებითია და ფორმალური. ცხადია არსებობს მატერია (პრაკრიტი), დრო (კალა) და სივრცე (აკაშა), არსებობენ უსასრულო რაოდენობის სულიერი არსებები (ჯივები), მაგრამ არავითარი ეროვნულობა და გვარიშვილობა არ არსებობს, რადგანაც არც პრაკრიტიმ, არც აკაშამ, არც კალამ, არც ჯივამ და მით უმეტეს არც შუნიამ არ იცის არავითარი "რასობრივი" და "ეთნიკური" ატრიბუტები და კატეგორიები. პრაკრიტი არის პრაკრიტი, აკაშა არის აკაშა, კალა არის კალა, ჯივა იგივე სატვა არის ჯივა, ხოლო შუნია–ბრაჰმანი არის შუნია (ბრაჰმანი). მეტეფმსიქოზის ანუ რეინკარნაციის და ზესულის (პარაბრამანის) იდეები გულში სცემენ ლახვარს რასობრივ და ეთნოლოგიურ თეორიებს. თუ რეინკარნაციის პროცესში ჯივა (სულიერი არსება, სულიერი ატომი) განიცდის გარდასახვებს, იცვლის ფორმებს და შეუძლია ნებისმიერი ფიზიკური და ასტრალური ფორმა მიიღოს მაშინ რაღა აზრიო აქვს "რასას" და "ეთნოსს"?? ვედანტას მიხედვით არსებობენ ღმერთები, დემონები, ფანტომები, ადამიანები, ცხოველები და ა.შ. მაგრამ არადუალისტური ტანტრას მიხედვით ყველაფრის საფუძველი ესაა არადუალისტური ზეცნობიერი (პარაშივა) და არადუალისტური ენერგია (პარაშაკტი), რომელთაგანაც იბადება ყველა მატერიალური სუბსტანცია, მათ შორის ე.წ. პრაკრიტიც. ეხლა გეკითხებით, მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ რომ პრაკრიტის ფრაგმენტები განსხვავდებიან ერთმანეთისგან, შეგვიძლია ვთქვათ რომ არსებობენ სხვადასხვა "ერები", "გვარები", "პარტიები" და "რასები"?... ცხადია არა! რასობრივი და ეთნიკური კატეგორიები და ატრიბუტები მოგონილია უვიცი ადამიანების მიერ რომლებმაც არ იციან ვედანტა და ტანტრა. ამის გარდა არსებობს გენოტიპი და არსებობს ფენოტიპი. გენოტიპი ესაა რასის დონეზე და ფენოტიპი განსხვავებები რასის შიგნით. მე შეიძლება თეთრი, შავი ან ყვითელი ვიყო მაგრამ ვედანტა მეუბნება რომ რა ფერის კანიც არ უნდა მქონდეს, მე ვარ: 1) ადამიანური რასის წარმომადგენელი 2) ერთიანი პრაკრიტი 3) ერთიანი აკაშა 4) ერთიანი კალა 5) ერთიანი შუნია. შეიძლება ფენოტიპურად კავკასიელი განსხვავდებოდეს ინდოჩინელისგან, მაგრამ საბოლოო ჯამში გენოტიპურად კავკასიელიც და ინდოჩინელიც ერთნაირი ადამიანია! შეიგნეთ! რაც შეეხება მატერიას (პრაკრიტი) მატერიამ საერთოდ არ იცის დაყოფა "ერებად" და "რასებად"... ეს უბრალოდ სასაცილოა. გენოტიპურად ყველა არსება იყოფა სამ კლასად: 1) სულიერი 2) ფსიქიკური და 3) ხორციელი. სულიერი განსხვავებით სხვა ორისგან არის რჩეული, რომელსაც ესმის სულიერი ცოდნა. აქედან გამომდინარე თანასწორობა ამ გაგებით არ არსებობს. ერთის მხრივ ჩვენ ყველანი ერთიანი მატერიის, ერთიანი დროის, ერთიანი სივრცის და ერთიანი ცნობიერების ნაწილები ვართ, მაგრამ მეორის მხრივ ინდივიდები სულიერი შეგნების დონის მიხედვით იერარქიულ კლასებად მაინც იყოფიან, ასე რომ დამშვიდდით. სულიერი რჩეული ყველა "ერში" არსებობს და ყველა "ერი" და "რასა" ესაა ერთიანი კოსმიური მატერია (პრაკრიტი). თითოეული ჯივას ანუ სატვას სულიერი ვიჯნანა (ცნობიერების არსი) განძარცვულია სოციალური და პოლიტიკური ატრიბუტებისგან და ცნებებისგან და ეს კარგად ვლინდება ფიზიკური სიკვდილის შემდეგ როცა მატერიალური ილუზიები ქრება. ჯივას სულიერ მეს არ გააჩნია ისეთი პოლიტიკური ატრიბუტი როგორიცაა "ეროვნული იდენტობა". ჯივა ანუ სატვა ესაა უსახო ნატიფი მატერია და ენერგია. ენერგიამ "რასა" და "ეროვნულობა" არ იცის. "ეროვნულობა", "პარტიულობა" და ა.შ. ესენია ვიჯნანას ზედაპირზე აღბეჭდილი და დალექილი სამსკარები (ფსიქიკური ანაბეჭდები წინა ცხოვრებებიდან) და კლეშა (ნეგატიური ფსიქოფიზიკური აფექტები). ისეთი კატეგორიები როგორებიცაა "ერი" და "გვარი" განეკუთვნება სანსარას ანუ მოჩვენებით უმდაბლეს რეალობას. ფიზიკური ილუზიის (მაჰამაიას) კატეგორიებს მიჯაჭვულია მხოლოდ უმეცარი სატვა. მაჰაკალი ესაა მრისხანე ქალღმერთი რომელიც ანგრევს ილუზიებს. ძველიაღთქმა დაბადება თავიმეთერთმეტე 1. ერთპირიიყომთელიქვეყანადაერთენაზემეტყველი. 2. როცადაიძრნენაღმოსავლეთიდან, ჰპოვესველიშინყარისქვეყანაშიდაიქდამკვიდრდნენ. 3. უთხრესერთმანეთს: მოდი, მოვზილოთთიხადაგამოვწვათ. ქვისმაგივრადაგურიჰქონდათ, კირისმაგივრადფისი. 4. თქვეს: აბა, ავიშენოთქალაქიდაგოდოლი, დაცასმივუწვდინოთმისითხემი. აღვმართოთნიშანსვეტი, რომარგავიფანტოთდედამიწისზურგზე. 5. ჩამოვიდაუფალი, რომენახაქალაქიდაგოდოლი, რომელსაცადამიანებიაშენებდნენ. 6. თქვაუფალმა: აჰა, ერთიხალხიაესდაერთიენააქვსყველას; რაკიესსაქმეწამოუწყიათ, ამიერიდანდაუბრკოლებლივგააკეთებენყველაფერს, რასაცკიგანიზრახავენ. 7. აბა, ჩავალდაენასავურევმათ, რომვერაფერიგააგებინონერთმანეთს. 8. გაფანტაისინიუფალმაიქიდანმთელსდედამიწისზურგზედამათაცშეწყვიტესქალაქისადაგოდლისშენება. 9. ამიტომაცეწოდასახელადბაბილონი, რადგანსწორედაქაღრიაუფალმამთელიდედამიწისენადააქედანგაფანტაისინიუფალმადედამიწისზურგზე. ბაბილონისგოდოლი — ძველიებრაულიმითისთანახმად, მსოფლიოწარღვნისშემდეგადამიანებმაგანიზრახესსენაარისმიწაზე (მესოპოტამია) ქალაქისადაისეთიკოშკისაშენება, რომელიცცასმისწვდებოდა. ადამიანისთავხედობითგანრისხებულმაღმერთმააურიამათენადაგაფანტამთელდედამიწაზე. დაუმთავრებელქალაქსეწოდაბაბილონი (სახელწოდებასლეგენდაუკავშირებსძველებრაულსიტყვასბალალ — არევას). მითშითავისებურადაისახაბაბილონისზიქურათების (სატაძრო-რელიგიურიდანიშნულებისგიგანტურიშენობები) მშენებლობადამასშისხვადასხვაეთნიკურიჯგუფისმონაწილეობა. გადატანით — უწესრიგოდმოფუსფუსებრბო, აურზაური, არეულობა. ბიბლიურიგადმოცემითბაბილონისკოშკიუზარმაზარინაგებობაიყო (დაბ. 11:1—9). ძველიბაბილონისადამისიმიმდებარეტერიტორიისნანგრევებშიაღმოაჩინესრამდენიმეზიკურათი, ანუსაფეხურებადაგებულისაკულტოკოშკი. აქედანერთ-ერთიიყოეთემენანქისზიკურათი, რომელიცბაბილონისგალავნისშიგნითიყომოქცეული. ასეთტაძრებთანდაკავშირებულძველჩანაწერებშიხშირადვხვდებითსიტყვებს: „მისიწვერიცასმისწვდება“. მეფენაბუქოდონოსორს ერთხელ უთქვამს: „ეთემენანქში მე აღვმართე საფეხურებიანი კოშკის თხემი, რათა მისი წვერი ცას უსწორდებოდეს“. ერთი ფრაგმენტი ასეთი ზიკურათის დანგრევას შემდეგი სიტყვებით გვაუწყებს: „ამ ტაძარმა ღმერთები გაანაწყენა. მათ ერთ ღამეში დასცეს ეს ნაგებობა, მთელი ქვეყნის პირზე გაფანტეს მშენებლები და ენა აურიეს, რათა შეეჩერებინათ მშენებლობა“*. „დიდი ხნის წინათ ყველა ხალხი ერთ დიდ სოფელში ცხოვრობდა და ერთ ენაზე ლაპარაკობდა“, — მოგვითხრობს მიანმაში მცხოვრები ერთი მთიელთა ტომის ლეგენდა. ლეგენდის თანახმად, მათ კოშკის აშენება დაუწყიათ, მაგრამ „თანდათანობით სხვადასხვა ქცევები და წესჩვეულებები შეუძენიათ და სხვადასხვა ენაზე დაუწყიათ ლაპარაკი, მერე ამდგარან და ნელ ნელა მთელ დედამიწაზე გაფანტულან“. მსგავსი ლეგენდები არსებობს აფრიკაში, აღმოსავლეთ აზიაში, მექსიკაში თუ სხვაგან ერთხელ ჩემს მასწავლებელს იაპონურის სპეციალისტს თათია მემარნიშვილს ჩემი სანუკვარი ოცნება გავუმხილე; ვუთხარი რომ მსურს მსოფლიოს გაერთიანება და "ერებს" შორის ილუზორული პოლიტიკური და ეთნიკური საზღვრებისა და ბარიერების წაშლა, პასუხად მივიღე: "ფუ, რა აბსურდია! ფუ რა საშინელებაა! ერებს შორის საზღვრების წაშლა გინდა? სიგიჟეა!"... იმ მომენტში მთელი გულით მინდოდა მისთვის თავის წაგლეჯა, მაგრამ ჭკუას მოვუხმე, სისხლის სამართალი და აჰიმსას კანონი გავიხსენე, მორჩილად სიმწრის ღიმილით გავუღიმე და "გასაგებია" ვუთხარი, იმის მერე სიტყვა აღარ მითქვამს მასთან ფედერაციის იდეაზე. მივხვდი რომ სულიერი ცოდნის არმქონე პოლიტიკური ცოდნის არმქონე ანტიგლობალისტი ღორი იყო. ერთ ერთი რამაც გამაჩერა და მაიძულა უარი მეთქვა მისი წაგლეჯილი ნაციონალ–პატრიოტული თავით ფეხბურთის თამაშზე, იყო იმის გახსენება, რაც ვიცი, კერძოდ ის რომ ადრე თუ გვიან გლობალისტური მოძრაობა გაიმარჯვებს და სწორედ მაშინ ეგ "ადამიანები" რომლებიც ჩაფრენილნი არიან ილუზიებზე და "ტრადიციებზე" მიიღებენ ნამდვილ ჯოჯოხეთს. ისინი დაისჯებიან ანტიგლობალისტური "ტრადიციული" იდეებისთვის დაახლოებით ისევე როგორც კომუნისტური რევოლუციის დროს ბოლშევიკებმა გვამებად აქციეს მილიონობით რელიგიური ნაბიჭვარი. არ ვარ კლასიკური კომუნისტი, მაგრამ ვემხრობი კაპიტალიზმის ლიკვიდაციის და რადიკალური ინტერნაციონალიზმის დოგმატებს. ეზოთერული ცოდნა და პოლიტიკური სიბრძნე რომელიც მაქვს მეუბნება იმას რომ დედამიწა და მერე კი მთელი მზის სისტემა ერთიან ზენაციონალურ და ზეპლანეტარულ სისტემად გაერთიანდება, მიუხედავად იმისა ცალკეულ უვიცებს და დეგენერატებს ეს უნდათ თუ არა. კოსმიური ფედერაციის იდეა საზარელ აბსურდად ეჩვენება მხოლოდ უწიგნურ ხეპრეს რომელმაც არ იცის არც ადვაიტა ვედანტა და არც პოლიტიკა. არ დაგვავიწყდეს ასევე დედამიწის ოკულტური ისტორია, მაგალითად ლეგენდა ბაბილონის გოდოლის შესახებ. წარსულში, კერძოდ სატია იუგას (ოქროს საუკუნის) დროს დედამიწაზე ერთიანი ზენაცია არსებობდა, ყველა უფალ ნარაიანას ადიდებდა, არ იყო დაყოფა ერებად, მდიდრებად და ღარიბებად, დემონებად, ღმერთებად და ადამიანებად, არ იყო კასტები და გილდიები, ყველა ერთიანი იყო, იყო გართობა და სიამოვნება და ყველას ყველა უყვარდა, მხოლოდ შემდეგ ეპოქებში სულიერი დეგრადაციის შედეგად გაჩნდა ის რასაც დღეს ვუწოდებთ "ერებს", "კასტებს", "სამეფოებს" და ა.შ. ადვაიტას მიხედვით უფალი ნარაიანა არის ჭეშმარიტი რეალობის – ბრაჰმანის მოდიფიკაცია და ემანაცია. ჭეშმარიტი რეალობა ესაა მხოლოდ ბრაჰმანი, მთელი სამყარო აღვსილია ერთიანი უპიროვნო ზესულით და მხოლოდ ის არსებობს. რეალობა ესაა არასწორად გაგებული ზესული და კოსმიური გონი. შუდჰაადვაიტას მიხედვით ჯივა (არსება), პრაკრიტი (მატერია) და კალა (დრო) რეალურია ისევე როგორც ბრაჰმანი რადგან მისი არსის ნაწილებს წარმოადგენენ, მაგრამ ეს სულაც არ ნიშნავს იმას რომ ბრაჰმანის, პრაკრიტის, აკაშას და კალას დანაწევრება "ნაციებად", "კასტებად" და "პარტიებად" შეიძლება. არსებობს რეალური ჯივების უსასრულო რაოდენობა, მაგრამ ჯივას (ინდივიდუალურ სულს) არ გააჩნია არავითარი "ეროვნება", "პარტიულობა" და "კასტა" ("გვარიშვილობა"). ეს ყოველივე ილუზიაა. რეალურია მხოლოდ ბრაჰმანი, ერთიანი ზესული, იშვარა, ერთიანი უფალი მრავალ ფორმაში, ერთიანი დრო (კალა), ერთიანი სივრცე (აკაშა) და მილიარდობით სატვა ანუ ჯივა (ინდივიდი), რომლებსაც არ გააჩნიათ ის ფიზიკური პრედიკატები და ატრიბუტები, როგორებიცაა "ეროვნება" და "გვარიშვილობა". "პარტია", "ეროვნება" და "გვარი" = სრული აბსურდი და ილუზია. ჩვენ შეგვიძლია ბრაჰმანის გარდა სხვა სუბსტანციების რეალურობა ვაღიაროთ, მაგრამ საიდან ვიცით რომ სულიერ არსებას (ჯივას) გააჩნია ისეთი ატრიბუტი და თვისება როგორიცაა "ეროვნულობა" და "გვარიშვილობა"? ორიდან ერთია; ან სისხლი და გენეტიკა = ილუზია ანდა მეორე ვარიანტი: ნებისმიერი ჯივა (ინდივიდი) არა მხოლოდ სულიერ დონეზე, არამედ სუბატომურ დონეზეც არის ერთიანი გლობალური სისტემის ნაწილი. მატერია (პრაკრიტი) ერთიანია თუმც მრავალი სუბატომისგან და ბიომოლეკულებისგან შედგება, ხოლო დრო, სივრცე, უფლის კოსმიური გონი და უმაღლესი სული ასევე ერთიანი სუბსტანციაა. პარაბრაჰმანის გარდა ყველა არსი სუფევს მრავალ ფორმაში, მაგრამ ყველა ფორმა მაინც ერთ კოსმიურ არსებას – ღმერთს ეკუთვნის და აქედან გამომდინარე სრული უაზრობა გამოდის როცა ჯივები ერთმანეთს ებრძვიან "ეროვნების", "პარტიის" და "გვარიშვილობის" ილუზორული იდეების გამო. თუნდაც ვაღიაროთ მატერიის რეალურობა, ანტიგლობალიზმი და ბაბილონის გოდოლის სინდრომი მაინც დებილიზმია. ღმერთი = ბუნება და ბუნება ესაა ერთიანი ორგანიზმი, რომლის უჯრედებიც ვართ ჩვენ. განა დებილიზმი არაა როცა ერთი უჯრედი მეორეს ემტერება იმიტომ რომ "განსხვავებულია? ყველა ატომი ერთნაირია და ერთიანი მატერიის ნაწილია. ყველა გონი ერთიანი გონის ნაწილია და უზენაესი არსი – ბრაჰმანი აერთიანებს ფიზიკური და მენტალური ფორმების მირიადებს. ნუ იქნებით ანტიგლობალისტები, შეისწავლეთ ვედანტა და ტანტრა და ეგებ ჭკუას შეგემატოთ იმბეცილებო. ვაჯრაიანას და არადუალისტური ვედანტას მიხედვით ეროვნულობის და რასობრიობის მსგავსი პოლიტიკური და სოციალური ცნებები = დიადი ილუზია.

ვეტყვი იმათ ვინც "ეროვნულ გენებზე" და "გვარიშვილობაზე" ტლიკინებენ: ჭეშმარიტი რეალობა ესაა – შუნია (სიცარიელე) იგივე პარაბრაჰმანი (უზენაესი ღმერთი), სხვა ყველაფერი მოჩვენებითია და ფორმალური. ცხადია არსებობს მატერია (პრაკრიტი), დრო (კალა) და სივრცე (აკაშა), არსებობენ უსასრულო რაოდენობის სულიერი არსებები (ჯივები), მაგრამ არავითარი ეროვნულობა და გვარიშვილობა არ არსებობს, რადგანაც არც პრაკრიტიმ, არც აკაშამ, არც კალამ, არც ჯივამ და მით უმეტეს არც შუნიამ არ იცის არავითარი "რასობრივი" და "ეთნიკური" ატრიბუტები და კატეგორიები. პრაკრიტი არის პრაკრიტი, აკაშა არის აკაშა, კალა არის კალა, ჯივა იგივე სატვა არის ჯივა, ხოლო შუნია–ბრაჰმანი არის შუნია (ბრაჰმანი). მეტეფმსიქოზის ანუ რეინკარნაციის და ზესულის (პარაბრამანის) იდეები გულში სცემენ ლახვარს რასობრივ და ეთნოლოგიურ თეორიებს. თუ რეინკარნაციის პროცესში ჯივა (სულიერი არსება, სულიერი ატომი) განიცდის გარდასახვებს, იცვლის ფორმებს და შეუძლია ნებისმიერი ფიზიკური და ასტრალური ფორმა მიიღოს მაშინ რაღა აზრიო აქვს "რასას" და "ეთნოსს"?? ვედანტას მიხედვით არსებობენ ღმერთები, დემონები, ფანტომები, ადამიანები, ცხოველები და ა.შ. მაგრამ არადუალისტური ტანტრას მიხედვით ყველაფრის საფუძველი ესაა არადუალისტური ზეცნობიერი (პარაშივა) და არადუალისტური ენერგია (პარაშაკტი), რომელთაგანაც იბადება ყველა მატერიალური სუბსტანცია, მათ შორის ე.წ. პრაკრიტიც. ეხლა გეკითხებით, მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ რომ პრაკრიტის ფრაგმენტები განსხვავდებიან ერთმანეთისგან, შეგვიძლია ვთქვათ რომ არსებობენ სხვადასხვა "ერები", "გვარები", "პარტიები" და "რასები"?... ცხადია არა! რასობრივი და ეთნიკური კატეგორიები და ატრიბუტები მოგონილია უვიცი ადამიანების მიერ რომლებმაც არ იციან ვედანტა და ტანტრა. ამის გარდა არსებობს გენოტიპი და არსებობს ფენოტიპი. გენოტიპი ესაა რასის დონეზე და ფენოტიპი განსხვავებები რასის შიგნით. მე შეიძლება თეთრი, შავი ან ყვითელი ვიყო მაგრამ ვედანტა მეუბნება რომ რა ფერის კანიც არ უნდა მქონდეს, მე ვარ: 1) ადამიანური რასის წარმომადგენელი 2) ერთიანი პრაკრიტი 3) ერთიანი აკაშა 4) ერთიანი კალა 5) ერთიანი შუნია. შეიძლება ფენოტიპურად კავკასიელი განსხვავდებოდეს ინდოჩინელისგან, მაგრამ საბოლოო ჯამში გენოტიპურად კავკასიელიც და ინდოჩინელიც ერთნაირი ადამიანია! შეიგნეთ! რაც შეეხება მატერიას (პრაკრიტი) მატერიამ საერთოდ არ იცის დაყოფა "ერებად" და "რასებად"... ეს უბრალოდ სასაცილოა. გენოტიპურად ყველა არსება იყოფა სამ კლასად: 1) სულიერი 2) ფსიქიკური და 3) ხორციელი. სულიერი განსხვავებით სხვა ორისგან არის რჩეული, რომელსაც ესმის სულიერი ცოდნა. აქედან გამომდინარე თანასწორობა ამ გაგებით არ არსებობს. ერთის მხრივ ჩვენ ყველანი ერთიანი მატერიის, ერთიანი დროის, ერთიანი სივრცის და ერთიანი ცნობიერების ნაწილები ვართ, მაგრამ მეორის მხრივ ინდივიდები სულიერი შეგნების დონის მიხედვით იერარქიულ კლასებად მაინც იყოფიან, ასე რომ დამშვიდდით. სულიერი რჩეული ყველა "ერში" არსებობს და ყველა "ერი" და "რასა" ესაა ერთიანი კოსმიური მატერია (პრაკრიტი). თითოეული ჯივას ანუ სატვას სულიერი ვიჯნანა (ცნობიერების არსი) განძარცვულია სოციალური და პოლიტიკური ატრიბუტებისგან და ცნებებისგან და ეს კარგად ვლინდება ფიზიკური სიკვდილის შემდეგ როცა მატერიალური ილუზიები ქრება. ჯივას სულიერ მეს არ გააჩნია ისეთი პოლიტიკური ატრიბუტი როგორიცაა "ეროვნული იდენტობა". ჯივა ანუ სატვა ესაა უსახო ნატიფი მატერია და ენერგია. ენერგიამ "რასა" და "ეროვნულობა" არ იცის. "ეროვნულობა", "პარტიულობა" და ა.შ. ესენია ვიჯნანას ზედაპირზე აღბეჭდილი და დალექილი სამსკარები (ფსიქიკური ანაბეჭდები წინა ცხოვრებებიდან) და კლეშა (ნეგატიური ფსიქოფიზიკური აფექტები). ისეთი კატეგორიები როგორებიცაა "ერი" და "გვარი" განეკუთვნება სანსარას ანუ მოჩვენებით უმდაბლეს რეალობას. ფიზიკური ილუზიის (მაჰამაიას) კატეგორიებს მიჯაჭვულია მხოლოდ უმეცარი სატვა. მაჰაკალი არის მრისხანე ქალღმერთი რომელიც ანადგურებს ილუზიებს.

ერთხელ ჩემს მასწავლებელს იაპონურის სპეციალისტს თათია მემარნიშვილს ჩემი სანუკვარი ოცნება გავუმხილე; ვუთხარი რომ მსურს მსოფლიოს გაერთიანება და "ერებს" შორის ილუზორული პოლიტიკური და ეთნიკური საზღვრებისა და ბარიერების წაშლა, პასუხად მივიღე: "ფუ, რა აბსურდია! ფუ რა საშინელებაა! ერებს შორის საზღვრების წაშლა გინდა? სიგიჟეა!"... იმ მომენტში მთელი გულით მინდოდა მისთვის თავის წაგლეჯა და ნაწლავების გამოგლეჯა, მაგრამ ჭკუას მოვუხმე, სისხლის სამართალი და აჰიმსას კანონი გავიხსენე, მორჩილად სიმწრის ღიმილით გავუღიმე და "გასაგებია" ვუთხარი, იმის მერე სიტყვა აღარ მითქვამს მასთან ფედერაციის იდეაზე. მივხვდი რომ სულიერი ცოდნის არმქონე პოლიტიკური ცოდნის არმქონე ანტიგლობალისტი ღორი იყო. ერთ ერთი რამაც გამაჩერა და მაიძულა უარი მეთქვა მისი წაგლეჯილი ნაციონალ–პატრიოტული თავით ფეხბურთის თამაშზე, იყო იმის გახსენება, რაც ვიცი, კერძოდ ის რომ ადრე თუ გვიან გლობალისტური მოძრაობა გაიმარჯვებს და სწორედ მაშინ ეგ "ადამიანები" რომლებიც ჩაფრენილნი არიან ილუზიებზე და "ტრადიციებზე" მიიღებენ ნამდვილ ჯოჯოხეთს. ისინი დაისჯებიან ანტიგლობალისტური "ტრადიციული" იდეებისთვის დაახლოებით ისევე როგორც კომუნისტური რევოლუციის დროს ბოლშევიკებმა გვამებად აქციეს მილიონობით რელიგიური ნაბიჭვარი. არ ვარ კლასიკური კომუნისტი, მაგრამ ვემხრობი კაპიტალიზმის ლიკვიდაციის და რადიკალური ინტერნაციონალიზმის დოგმატებს. ეზოთერული ცოდნა და პოლიტიკური სიბრძნე რომელიც მაქვს მეუბნება იმას რომ დედამიწა და მერე კი მთელი მზის სისტემა ერთიან ზენაციონალურ და ზეპლანეტარულ სისტემად გაერთიანდება, მიუხედავად იმისა ცალკეულ უვიცებს და დეგენერატებს ეს უნდათ თუ არა. კოსმიური ფედერაციის იდეა საზარელ აბსურდად ეჩვენება მხოლოდ უწიგნურ ხეპრეს რომელმაც არ იცის არც ადვაიტა ვედანტა და არც პოლიტიკა. არ დაგვავიწყდეს ასევე დედამიწის ოკულტური ისტორია, მაგალითად ლეგენდა ბაბილონის გოდოლის შესახებ. წარსულში, კერძოდ სატია იუგას (ოქროს საუკუნის) დროს დედამიწაზე ერთიანი ზენაცია არსებობდა, ყველა უფალ ნარაიანას ადიდებდა, არ იყო დაყოფა ერებად, მდიდრებად და ღარიბებად, დემონებად, ღმერთებად და ადამიანებად, არ იყო კასტები და გილდიები, ყველა ერთიანი იყო, იყო გართობა და სიამოვნება და ყველას ყველა უყვარდა, მხოლოდ შემდეგ ეპოქებში სულიერი დეგრადაციის შედეგად გაჩნდა ის რასაც დღეს ვუწოდებთ "ერებს", "კასტებს", "სამეფოებს" და ა.შ. ადვაიტას მიხედვით უფალი ნარაიანა არის ჭეშმარიტი რეალობის – ბრაჰმანის მოდიფიკაცია და ემანაცია. ჭეშმარიტი რეალობა ესაა მხოლოდ ბრაჰმანი, მთელი სამყარო აღვსილია ერთიანი უპიროვნო ზესულით და მხოლოდ ის არსებობს. რეალობა ესაა არასწორად გაგებული ზესული და კოსმიური გონი. შუდჰაადვაიტას მიხედვით ჯივა (არსება), პრაკრიტი (მატერია) და კალა (დრო) რეალურია ისევე როგორც ბრაჰმანი რადგან მისი არსის ნაწილებს წარმოადგენენ, მაგრამ ეს სულაც არ ნიშნავს იმას რომ ბრაჰმანის, პრაკრიტის, აკაშას და კალას დანაწევრება "ნაციებად", "კასტებად" და "პარტიებად" შეიძლება. არსებობს რეალური ჯივების უსასრულო რაოდენობა, მაგრამ ჯივას (ინდივიდუალურ სულს) არ გააჩნია არავითარი "ეროვნება", "პარტიულობა" და "კასტა" ("გვარიშვილობა"). ეს ყოველივე ილუზიაა. რეალურია მხოლოდ ბრაჰმანი, ერთიანი ზესული, იშვარა, ერთიანი უფალი მრავალ ფორმაში, ერთიანი დრო (კალა), ერთიანი სივრცე (აკაშა) და მილიარდობით სატვა ანუ ჯივა (ინდივიდი), რომლებსაც არ გააჩნიათ ის ფიზიკური პრედიკატები და ატრიბუტები, როგორებიცაა "ეროვნება" და "გვარიშვილობა". "პარტია", "ეროვნება" და "გვარი" = სრული აბსურდი და ილუზია. ჩვენ შეგვიძლია ბრაჰმანის გარდა სხვა სუბსტანციების რეალურობა ვაღიაროთ, მაგრამ საიდან ვიცით რომ სულიერ არსებას (ჯივას) გააჩნია ისეთი ატრიბუტი და თვისება როგორიცაა "ეროვნულობა" და "გვარიშვილობა"? ორიდან ერთია; ან სისხლი და გენეტიკა = ილუზია ანდა მეორე ვარიანტი: ნებისმიერი ჯივა (ინდივიდი) არა მხოლოდ სულიერ დონეზე, არამედ სუბატომურ დონეზეც არის ერთიანი გლობალური სისტემის ნაწილი. მატერია (პრაკრიტი) ერთიანია თუმც მრავალი სუბატომისგან და ბიომოლეკულებისგან შედგება, ხოლო დრო, სივრცე, უფლის კოსმიური გონი და უმაღლესი სული ასევე ერთიანი სუბსტანციაა. პარაბრაჰმანის გარდა ყველა არსი სუფევს მრავალ ფორმაში, მაგრამ ყველა ფორმა მაინც ერთ კოსმიურ არსებას – ღმერთს ეკუთვნის და აქედან გამომდინარე სრული უაზრობა გამოდის როცა ჯივები ერთმანეთს ებრძვიან "ეროვნების", "პარტიის" და "გვარიშვილობის" ილუზორული იდეების გამო. თუნდაც ვაღიაროთ მატერიის რეალურობა, ანტიგლობალიზმი და ბაბილონის გოდოლის სინდრომი მაინც დებილიზმია. ღმერთი = ბუნება და ბუნება ესაა ერთიანი ორგანიზმი, რომლის უჯრედებიც ვართ ჩვენ. განა დებილიზმი არაა როცა ერთი უჯრედი მეორეს ემტერება იმიტომ რომ "განსხვავებულია? ყველა ატომი ერთნაირია და ერთიანი მატერიის ნაწილია. ყველა გონი ერთიანი გონის ნაწილია და უზენაესი არსი – ბრაჰმანი აერთიანებს ფიზიკური და მენტალური ფორმების მირიადებს. ნუ იქნებით ანტიგლობალისტები, შეისწავლეთ ვედანტა და ტანტრა და ეგებ ჭკუას შეგემატოთ იმბეცილებო. ძველი აღთქმა დაბადება თავი მეთერთმეტე 1. ერთპირი იყო მთელი ქვეყანა და ერთ ენაზე მეტყველი. 2. როცა დაიძრნენ აღმოსავლეთიდან, ჰპოვეს ველი შინყარის ქვეყანაში და იქ დამკვიდრდნენ. 3. უთხრეს ერთმანეთს: მოდი, მოვზილოთ თიხა და გამოვწვათ. ქვის მაგივრად აგური ჰქონდათ, კირის მაგივრად ფისი. 4. თქვეს: აბა, ავიშენოთ ქალაქი და გოდოლი, და ცას მივუწვდინოთ მისი თხემი. აღვმართოთ ნიშანსვეტი, რომ არ გავიფანტოთ დედამიწის ზურგზე. 5. ჩამოვიდა უფალი, რომ ენახა ქალაქი და გოდოლი, რომელსაც ადამიანები აშენებდნენ. 6. თქვა უფალმა: აჰა, ერთი ხალხია ეს და ერთი ენა აქვს ყველას; რაკი ეს საქმე წამოუწყიათ, ამიერიდან დაუბრკოლებლივ გააკეთებენ ყველაფერს, რასაც კი განიზრახავენ. 7. აბა, ჩავალ და ენას ავურევ მათ, რომ ვერაფერი გააგებინონ ერთმანეთს. 8. გაფანტა ისინი უფალმა იქიდან მთელს დედამიწის ზურგზე და მათაც შეწყვიტეს ქალაქისა და გოდლის შენება. 9. ამიტომაც ეწოდა სახელად ბაბილონი, რადგან სწორედ აქ აღრია უფალმა მთელი დედამიწის ენა და აქედან გაფანტა ისინი უფალმა დედამიწის ზურგზე. ბაბილონის გოდოლი — ძველი ებრაული მითის თანახმად, მსოფლიო წარღვნის შემდეგ ადამიანებმა განიზრახეს სენაარის მიწაზე (მესოპოტამია) ქალაქისა და ისეთი კოშკის აშენება, რომელიც ცას მისწვდებოდა. ადამიანის თავხედობით განრისხებულმა ღმერთმა აურია მათ ენა და გაფანტა მთელ დედამიწაზე. დაუმთავრებელ ქალაქს ეწოდა ბაბილონი (სახელწოდებას ლეგენდა უკავშირებს ძველ ებრაულ სიტყვას ბალალ — არევას). მითში თავისებურად აისახა ბაბილონის ზიქურათების (სატაძრო-რელიგიური დანიშნულების გიგანტური შენობები) მშენებლობა და მასში სხვადასხვა ეთნიკური ჯგუფის მონაწილეობა. გადატანით — უწესრიგოდ მოფუსფუსე ბრბო, აურზაური, არეულობა. ბიბლიური გადმოცემით ბაბილონის კოშკი უზარმაზარი ნაგებობა იყო (დაბ. 11:1—9). ძველი ბაბილონისა და მისი მიმდებარე ტერიტორიის ნანგრევებში აღმოაჩინეს რამდენიმე ზიკურათი, ანუ საფეხურებად აგებული საკულტო კოშკი. აქედან ერთ-ერთი იყო ეთემენანქის ზიკურათი, რომელიც ბაბილონის გალავნის შიგნით იყო მოქცეული. ასეთ ტაძრებთან დაკავშირებულ ძველ ჩანაწერებში ხშირად ვხვდებით სიტყვებს: „მისი წვერი ცას მისწვდება“. მეფე ნაბუქოდონოსორს ერთხელ უთქვამს: „ეთემენანქში მე აღვმართე საფეხურებიანი კოშკის თხემი, რათა მისი წვერი ცას უსწორდებოდეს“. ერთი ფრაგმენტი ასეთი ზიკურათის დანგრევას შემდეგი სიტყვებით გვაუწყებს: „ამ ტაძარმა ღმერთები გაანაწყენა. მათ ერთ ღამეში დასცეს ეს ნაგებობა, მთელი მიწის პირზე გაფანტეს [მშენებლები] და ენა აურიეს, რათა შეეჩერებინათ მშენებლობა“*. „დიდი ხნის წინათ ყველა ხალხი ერთ დიდ სოფელში ცხოვრობდა და ერთ ენაზე ლაპარაკობდა“, — მოგვითხრობს მიანმაში მცხოვრები ერთი მთიელთა ტომის ლეგენდა. ლეგენდის თანახმად, მათ კოშკის აშენება დაუწყიათ, მაგრამ „თანდათანობით სხვადასხვა ქცევები და წეს-ჩვეულებები შეუძენიათ და სხვადასხვა ენაზე დაუწყიათ ლაპარაკი, მერე ამდგარან და [ნელ-ნელა] მთელ დედამიწაზე გაფანტულან“. მსგავსი ლეგენდები არსებობს აფრიკაში, აღმოსავლეთ აზიაში, მექსიკაში თუ სხვაგან.

სანკხიას ათეისტურ ფილოსოფიაში მატერიალური კოსმოსი, მატერიალური სამყარო, წარმოიშვა ორი უნივერსალური პირველდასაბამისგან, ორი ტატვასგან ანუ ყოფიერების ელემენტისგან, ესენია: მამრობითი უნივერსალური სული, უნივერსალური ცნობიერება – პურუშა და მდედრობითი უნივერსალური სული, არაცნობიერი სულიერი სუბსტანცია, მატერიალური, მენტალური და ფსიქიკური ელემენტების უნივერსალური პირველდასაბამი – პრაკრიტი. პრაკრიტის გააჩნია მყოფობის ანუ არსებობის სამი მოდუსი, სამი იპოსტასი ანუ გუნა, ესენია: რაჯასი – ვნების მოდუსი, სატვა – ჰარმონიისა და სათნოების მოდუსი და ტამასი – უმეცრებისა და შიშის მოდუსი. როდესაც პურუშა და პრაკრიტი „უახლოვდებიან“ ანუ ხდება ამ ორი პირველელემენტის (პირველტატვების) კონვერგენცია, იწყება სინერგია. როდესაც პრაკრიტი უკავშირდება პურუშას, მის შინაგან მოდუსებს ანუ გუნებს შორის ავტომატურად ირღვევა წონასწორობა, წონასწორობის დარღვევის შედეგად, მეორე ტატვას – პრაკრიტის წიაღიდან ვლინდება პირველი მოდიფიკაცია, კოსმიური ინტელექტი – ბუდჰი იგივე მაჰატ-ტატვა, მესამე ტატვა (ყოფიერების მესამე ელემენტი). მესამე ტატვადან ანუ ბუდჰიდან ვლინდება ახანკარა (ახამკარა) ანუ ფსიქიკური პიროვნული ეგო, ახანკარადან სატვას მოდუსში ვლინდება გონება – მანასი, მეხუთე ტატვა, კიდევ ათი ტატვა: ხუთი ჯანენდრია (ჯნანა ინდრია) ანუ შემეცნების ორგანოები და ხუთი კარმენდრია (კარმა ინდრია) ანუ მოქმედების ორგანოები, ტატვები მეექვსედან მეთხუთმეტემდე, ტამასის ასპექტში ახანკარადან ვლინდება ხუთი ტანმატრა ანუ პროტოსტიქია, ტატვები მეთექვსმეტედან ოცდამეერთემდე, რომელთაგან საბოლოოდ გარდასახვის ანუ მოდიფიკაციის გზით ვითარდება ხუთი უკანასკნელი ტატვა, ხუთი ფიზიკური სტიქია ანუ პანჩაბჰუტა (სივრცე – აკაშა, ცეცხლი – ტაიჯასი, ჰაერი – ვაიუ, წყალი – აპასი და მიწა – პრიტხვი). როგორც მოსჩანს, სანკხიას ფილოსოფიაში საერთოდ არ არსებობს „შემოქმედი“ ღმერთის კონცეფცია. სანკხიას ფილოსოფია „შემოქმედი“ ღმერთის გარეშეც მშვენივრად ხსნის სამყაროს წარმოშობას. ადვაიტა ვედანტას ფილოსოფიის თანახმად უნივერსალურ ღვთაებას გააჩნია ორი მთავარი ასპექტი: გამოუვლენელი (პოტენციური, ლატენტური) ასპექტი და გამოვლენილი (კინეტიკური) ასპექტი. კოსმიური ღმერთის გამოუვლენელი ასპექტი, ეს არის ნირგუნა ბრაჰმანი – ლატენტური აბსოლუტური სული, მარადიული ღვთაებრივი ცნობიერების უსასრულო კოსმიური ოკეანე. ნირგუნა ბრაჰმანი არის, უქმნელი და უსაწყისო, არადიფერენცირებული, არადეტერმინირებული და არადისკრეტული ცნობიერების თავდაპირველი მატრიცა – ნირ ვიშეშა ჩიტ მატრა. ნირგუნა ბრაჰმანი ესაა ღვთაება თვისებებისა და ატრიბუტების გარეშე. უნივერსალური ღმერთის გამოუვლენელი ასპექტი წარმოადგენს სუფთა ცნობიერებას, შემზღუდავი მატერიალური დანამატების გარეშე (ჩაიტანია, ნირ უპადხიკა ბრაჰმანი). უმაღლეს აბსოლუტურ სულს გააჩნია სამი სულიერი მახასიათებელი, სატ – მარადისობა, ჩიტ – ცნობიერება და ანანდა – ნეტარება. გამოვლენილი ასპექტი ეს არის სარგუნა ბრაჰმანი – ღვთაება, რომელიც ფლობს თვისებებსა და ატრიბუტებს. სხვა გაგებით იგია ღვთაებრივი არსებების უსასრულო მირიადების უსასრულო ერთობლიობა და კრებითი სახე. სარგუნა ბრაჰმანი არის იშვარა ანუ მატერიალური კოსმოსის უფალი. მას აგრეთვე ეწოდება სა ვიშეშა ჩიტ მატრა, რაც ნიშნავს ცნობიერების დიფერენცირებულ მატრიცას, ცნობიერებას შინაგანი განსხვავებებით, გამოვლენილ ცნობიერებას, კინეტიკურ ცნობიერებას. თუ სა ვიშეშა ჩიტ მატრა არის გამოვლენილი ცნობიერების დიფერენცირებული მატრიცა, მაშინ კოსმიური ღმერთის ლატენტური ანუ გამოუვლენელი, მთვლემარე ასპექტი არის ნირ ვიშეშა ჩიტ მატრა ანუ არადიფერენცირებული ცნობიერების მატრიცა, არადიფერენცირებული აბსოლუტური ცნობიერება დროისა და სივრცის მიღმა. იშვარა (უფალი, მენტალური მე) არის პარაბრაჰმანის ანუ ნირგუნა ბრაჰმანის (უმაღლესი ცნობიერების) გამოვლინება. უმაღლესი, უსაწყისო და უსასრულო ცნობიერების მარადიული ოკეანის – პარაბრაჰმანის წიაღში არსებობს ფარული, ლატენტური, გამოუვლენელი ძალა ანუ ენერგია – იოგა მაია ანუ პარაშაკტი (იგივე ვიკშიპა შაკტი), პარაბრაჰმანი არ განიცდის ევოლუციას, ყოველგვარი ევოლუცია და შესაბამისად ცვლილება განეკუთვნება პარაბრაჰმანის შინაგან პირველენერგია, მის პოტენციურ ენერგიას – იოგა მაიას (ილუზიას). იოგა მაია ანუ პარაშაკტი - ესაა შემოქმედებითი ენერგია, ენერგეტიკული სუბსტანცია (შემოქმედებითი ილუზია), რომელიც დასაწყისში არის გამოუვლენელი (ავიაკტა) და პასიური, ლატენტური, ხოლო შემდეგ გადადის დინამიკურ-კინეტიკურ ფაზაში, დიფერენცირდება ნატიფ ობიექტებში და საბოლოოდ საგნობრივ ნივთიერ ობიექტებად. ბრაჰმანი როგორც არადიფერენცირებული იოგა მაიას (ღვთაებრივი ენერგიის) მფლობელი, იწოდება - იშვარად (ანუ იშად) და ითვლება ყოვლისმცოდნედ და ყოვლისშემძლედ, ესაა პარაბრაჰმანის შინაგანი ენერგიის – იოგა მაიას გამოვლინების პირველი პლანი, მენტალური მეს პლანი (გონების – მანასის და ინტელექტის – ბუდჰის პლანი), ამ ფაზაში ჩნდება გონება და ინტელექტი. პარაბრაჰმანი რომელსაც გააჩნია სუსტად ნატიფად დიფერენცირებული იოგა მაია („შემოქმედებითი“ ენერგია), ეწოდება - ხირანიაგარბჰა (აგრეთვე სუტრატმა ან პრანა შაკტი). ამ შემთხვევაში ღმერთი იქნებოდა ყველა ნატიფი ობიექტის ერთობლიობა. ესაა ფსიქიკური მეს (ეგოს) პლანი. ბრაჰმანი რომელიც ფლობს კიდევ უფრო ძლიერად დიფერენცირებულ იოგა მაიას (შემოქმედებით ენერგიას), ნივთიერ შეგრძნობად ფიზიკურ საგნებში - ეწოდება ვაიშვანარა ანუ ვირაჯი იგივე ვაირატი. ესაა ფიზიკური (ხორციელი) მეს პლანი. ამ გაგებით ღმერთი არის ყველა ფიზიკური ობიექტის და სუბიექტის ერთობლიობა, მთელი გარემომცველი სამყაროსი, ყველა ინდივიდის (ჯივების) ჩათვლით. ადვაიტას მოძღვრებით ცოცხალი არსების კაუზიური სხეული შედგება ავიდიასგან ანუ ავარანა შაკტისგან, ავარანა შაკტი ესაა ცოცხალი არსების ინდივიდუალური „შემოქმედებითი“ ენერგია, პოტენციური და კინეტიკური ენერგია, რომელსაც აგრეთვე ეწოდება ცნობიერების დაჩრდილვის ენერგია. ავარანა შაკტი თითქმის ისეთივე ენერგიაა, როგორც იშვარას (უფლის) პოტენციური და კინეტიკური ღვთაებრივი ენერგია – იოგა მაია ანუ ვიკშიპა შაკტი. იშვარას ვიკშიპა შაკტი ახდენს მატერიალური კოსმოსის ვირტუალურ პროექციას, ცოცხალი არსების ავარანა შაკტისაც დაახლოებით იგივე ბუნება და უნარები აქვს, მაგრამ უფრო მცირე მასშტაბით. კაუზიური სამყარო ანუ მენტალური მეს პლანი ესაა ავარანა შაკტის პლანი, ასტრალური პლანი ესაა ფსიქიკური მეს პლანი ანუ პრანა შაკტის, ფსიქიკური მეს და ასტრალური სხეულის სასიცოცხლო ენერგიის პლანი, ხოლო ფიზიკური სამყარო არის გარდაქმნილი პრანას (პრანა შაკტის), უხეში ფიზიკური ენერგიების და ფიზიკური მეს პლანი. სანკხიას მსგავსად, ადვაიტა ვედანტაშიც სამყაროსა და ცოცხალი არსებების წარმოშობის კონცეფცია რადიკალურად განსხვავდება ქრისტიანული კონცეფციისგან. ადვაიტას არ სჭირდება „შემოქმედი“ ღმერთის ქრისტიანული იდეა, თვით იშვარაც კი არის პრაბრაჰმანის შინაგანი ენერგიის (იოგა მაიას) ვირტუალური გამოვლინება და მოდიფიკაცია, იშვარა საკუთარი „შემოქმედებითი“ ენერგიით თანმიმდევრობით წარმოშობს მატერიალური სამყაროს სამ პლანს: კაუზიურს, ასტრალურს და ფიზიკურს. ყველაფერი იბადება პროექციის და გარდასახვის გზით. შაივა-სიდჰანტას შივაიტური ტანტრიზმის თანახმად უფალი შივა არის სუფთა, უცვლელი, თვისებებისა და ატრიბუტებისგან განძარცვული, ყოვლისგამჭოლი ტრანსცენდენტური ცნობიერება. ის არის უმოქმედო პურუშა (ნიშკრია პურუშა). პრაკრიტი ცეკვავს მის მკერდზე და ახორციელებს შემოქმედების, დაცვისა და დანგრევის პროცესებს. როდესაც არ არის არც სინათლე, არც წყვდიადი, არც ფორმა, არც ენერგია, არც ბგერა, არც მატერია, მაშინ გრძნობების მიერ შეცნობადი ობიექტები გამოვლენილნი არ არიან, მაშინ არსებობს მხოლოდ შივა საკუთარ თავში. ისაა – დროისა და სივრცის გარეშე, არ არის მოქცეული დაბადების, სიკვდილის და ნგრევის ზეგავლენის ქვეშ. ის იმყოფება დიალექტიკის მიღმა. ისაა – უპიროვნო აბსოლუტი ბრაჰმანი. ის არ ექვემდებარება ტკბობას და ტანჯვას, სიკეთეს და ბოროტებას. მისი დანახვა ფიზიკური თვალებით შეუძლებელია, მაგრამ შესაძლებელია მისი გაცნობიერება გულში ერთგულების და მედიტაციის დახმარებით. პრალაიას ბოლოს უზენაესი უფალი ფიქრობს სამყაროს ხელახალ შემოქმედებაზე. მაშინ ის ცნობილია სადაშივას სახელით. ისაა შემოქმედების პირველმიზეზი. შემოქმედება გამომდინარეობს სადაშივადან. „მანუ-სმრიტიში“ მას ეწოდება სვაიამბჰუ. სადაშივა გამოუვლენელია, ის ანადგურებს ტამასს, რომელიც წარმოშვა პრალაიამ და ბრწყინავს როგორც თვითმნათი სინათლე, ყოფიერებისკენ იწვევს ხუთ ელემენტს და ა.შ. შივა თავის პირველ ფორმაში ტკბება პრაკრიტით როგორც კშეტრაჯნა-პურუშა. მეორე ფორმაში ისაა – ტატპურუშა, რომელიც დავანებულია სატვა-გუნაში, რომელიც სუფევს ბჰოგია-პრაკრიტიში, პრაკრიტის ფორმაში, რომელიც მისი ტკბობისთვის არის განკუთვნილი. მესამე ფორმაა – გჰორა, რვაშრიან ბუდჰიში მსუფევი როგორც დჰარმა და ა.შ. მეოთხე ფორმაში ისაა ვამადევა, მსუფევი აჰამკარაში, მეხუთე ფორმაში ისაა – სადიოჯატა, გონების მთავარი ღვთაება. შივას რვა ფორმაა – შარვა, ბჰავა, რუდრა, უგრა, ბჰიმა, პაშუპატი, იშანა და მაჰადევა; მათი სავანეებია შესაბამისად – დედამიწა, წყალი, ცეცხლი, ჰაერი, ეთერი, კშეტრაჯნა, მზე და მთვარე. ერთი ვერსიის მიხედვით არსებობს 36 ტატვა, რომელთაგან 24 ცნობილია როგორც ატმა-ტატვები, 7 – ვიდია-ტატვა და ბოლო 5 – შივა-ტატვები. 24 ატმა-ტატვა – ესენია 5 ელემენტი (ეთერი, ჰაერი, ცეცხლი, წყალი და მიწა), 5 ტანმატრა (ბგერა, შეხება, ფორმა, გემო და სუნი), 5 გრძნობის ორგანო (ყური, კანი, თვალი, ენა და ცხვირი), შინაგანი ორგანო, 5 მოქმედების ორგანო (ლაპარაკი, ხელები, ფეხები, ანუსი და სასქესო ორგანო), აგრეთვე ახამკარა, ბუდჰი და გუნა. 7 ვიდია-ტატვა – ესენია პურუშა, რაგა (სიყვარული), ვიდია (ცოდნა), კალაა (ფრაგმენტი), ნიიატი (წესრიგი), კაალა (დრო) და აშუდხა-მაია (არასუფთა მაია). 5 შივა-ტატვა: შუდხავიდია, იშვარა, სადა-შივა, შაკტი და შივა. ჭეშმარიტი ნადა, ბგერის ფესვი (საფუძველი), ევოლუციონირებს სუფთა მაიადან უფალი შივას ნებით. ნადადან იზრდება ჭეშმარიტი ბინდუ. მასში ისახება ჭეშმარიტი სადაშივა და წარმოშობს იშვარას. შიდხავიდია ვითარდება იშვარასგან. სამყაროს იღებს სათავეს ბინდუდან და ვითარდება სხვადასხვაგვარ ფორმებში. შივა-ტატვა და შაკტი-ტატვა განუყოფელნი არიან. ტანრიზმში მათი სრული ერთიანობის სიმბოლოა შივალინგამი. განცდაში მდგომარეობისა „მე ვარ ეს“, როცა „ეს“ არის ჯერ კიდევ არამკვეთრი (ასპხუტა) გამოცდილება და დომინირებს „მე“, საკუთარ თავს ავლენს სადაშივა-ტატვა (ან სადაკხია-ტატვა). იდეალური სამყარო შეიგრძნობა როგორც რაღაც არაცხადი ცნობიერების სიღმეში. ამ სამყაროულ გამოცდილებაში სუბიექტიცა და ობიექტიც არის ცნობიერება. ცნობიერება ამ ასპექტში იღებს უნარს აღიქვას თავი, აქედან სუბიექტიცა და ობიექტიც. ნება (იჩხა) ამტკიცებს სამყაროული გამოცდილების „ამ“ მხარეს და ცნობილია როგორც სადაშივა-ტატვა. აქ დომინირებს იჩხა (ნება). სადაშივა-ტატვა არის კოსმიური გამოცდილების პირველი გამოვლინება. ღვთაებრივი გამოცდილების შემდეგი მდგომარეობაა უფრო მკვეთრი განსაზღვრება საყოველთაო გამოცდილების „ამ“ მხარისა. ეს ცნობილია როგორც იშვარა -ტატვა (ან აიშ-ვარია-ტატვა). ესაა სამყაროს აშკარა გაფურჩქვნა ანუ „უნმეშა“. ამ მდგომარეობაში დომინირებს ჯნანა ანუ ცოდნა. სადაშივას გამოცდილებაა – „მე ვარ ეს“. იშვარას გამოცდილებაა – „ეს ვარ მე“. სადვიდია-ტატვაში (ან შუდხავიდია-ტატვაში) „მე“ და „ეს“ განცდაში გათანაბრებულნი არიან როგორც სასწორი. აქ დომინირებს „კრია-შაკტი“. „მე“ და „ეს“ აქ გაცნობიერებული არიან ერთნაირი სიცხადით, თუმცაღა „მე“ და „ეს“ კვლავ იდენტურნი არიან, მაგრამ მათი განსხვავება მაინც შესაძლებელია აზრობრივად. ამ მდგომარეობის განცდას შესაძლოა დავარქვათ „მრავალფეროვნება ერთიანობაში“. სადვიადია-ტატვედან ვლინდებიან ვიდია-ტატვები, ხოლო ვიდია-ტატვებიდან ატმა-ტატვები. შივაიზმში უფალ შივას მიერ სამყაროს „შემოქმედება“ საგრძნობლად განსხვავდება შემოქმედების ქრისტიანული კონცეფციისგან. შივა-მურტი (გამოვლინება) იმყოფება ფორმისაგან განძარცვულ ჭეშმარიტ შივაზე (პარაშივაზე) დაბლა. მეორე ვერსიის მიხედვით ყოფიერება შედგება 96 ტატვასგან. ესენია: 24 ატმა-ტატვა, 10 ნადა, 5 ავასტხა (ცნობიერების მდგომარეობები, ფიზიკური, ასტრალური, კაუზიური, სულიერი და ზესულიერი ცნობიერება), 3 მალა (კარმული დაბინძურება), 3 გუნა (სატვა, რაჯასი და ტამასი), 3 მანდალა (სურია – მზე, აგნი – ცეცხლი და ჩანდრა – მთვარე), 3 ტემპერამენტი (ვატა, პიტა და შლეშმა), 8 ვიკარა (მოდიფიკაციები) – კამა, კროდხა, ლობხა, მოხა, მადა, მატსარია, დამბხა და ასუია, 6 ადხარა, 7 დჰატუ, 10 ვაიუ, 5 კოშა (ანამაიაკოშა, პრანამაიაკოშა, მანომაიაკოშა, ვიჯნანამაიაკოშა და ანანდამაიაკოშა) და 9 კარიბჭე. 24 ტატვა ესენია – 5 ელემენტი (ბჰუტა), 5 ტანმატრა, 5 ჯნანა-ინდრია, 5 კარმა-ინდრია და 4 კარანა (მანასი ბუდჰი, ჩიტა და ახამკარა). ზემოთხსენებული ტატვები განეკუთვნებიან სხეულს, ხოლო მათ მაღლა იმყოფება 5 საფარველი. ესენია ნიიატი, კაალა, კალაა, რაგა და ვიდია. ეს ხუთი შედიან სხეულში და წარმოადგენენ მისი ტატვების გაცვეთის მიზეზს და აყენებენ მას ზიანს. შივაიზმში უფალი შივა არ „ქმნის“ სამყაროს არაფრისგან საკუთარი ნებით, შივაისტურ ეზოთერულ ფილოსოფიაში სამყარო არის პარაშივას ანუ უმაღლესი ღვთაებრივი ცნობიერების მარადიული ოკეანის შინაგანი პოტენციური პასიური და ლატენტური ენერგიის გამოვლენილი დინამიკურ-კინეტიკური ფორმა, უმაღლესი ცნობიერების დინამიკურ-კინეტიკური ენერგეტიკული პროექცია, უფალ შივას შინაგანი შემოქმედებითი ენერგიის ვირტუალური ილუზორული პროექცია. უმაღლესი შივას (თავდაპირველი ცნობიერების) პოტენციური ენერგია (შაკტი), რომელიც მის წიაღში სუფევს და მისგან განუყოფელია, გამოვლენისას, დინამიკურ-კინეტიკურ ფორმაში განიცდის ევოლუციას ანუ ვითარდება სადაშივა-ტატვადან ხუთ ფიზიკურ ელემენტამდე. შივა (ცნობიერება) და შაკტი (ენერგია) წარმოადგენენ ერთ მთლიანს და განუყოფელნი არიან ერთმანეთისგან, შივა საკუთარი ნებით შაკტის დახმარებით ახდენს მატერიალური სამყაროს პროექციას, მატერიალური სამყარო სავსეა უფლის ცნობიერებით და ენერგიით. შივაიზმში „შემოქმედების“ პროცესი აბსოლუტურად განსხვავებულია „ღმერთის“ მიერ სამყაროს „შემოქმედების“ ქრისტიანული ვერსიისგან. შივაიტური ფილოსოფიის თანახმად სამყარო და ცოცხალი არსება არის შივას (ღვთაებრივი ცნობიერების) ემანაცია. შივაიტური კოსმოგონია ქრისტიანულისაგან განსხვავებით არის ლოგიკური, რაციონალური და სამყაროს ეზოთერულ კანონებზე დაფუძნებული. შაკტისტური კოსმოგონია შივაიტურის ანალოგიურია, ოღონდაც არის ერთი პატარა განსხვავება, შაკტიზმში აქცენტი კეთდება ღმერთის ქალურ ასპექტზე (ენერგიაზე). შაკტისტური ფილოსოფიისა და მეტაფიზიკის თანახმად რეალობა შედგება 36 ტატვასგან (რეალობის ელემენტისგან). უმაღლესი შივას „შემოქმედებით“ ასპექტს ეწოდება - შივა-ტატვად. ესაა - პირველი შემოქმედებითი მოძრაობა. შაკტი-ტატვა ესაა შივას ღვთაებრივი ნება. ეს არის მულტისამყაროს ღვთაებრივი თესლი და საშო. პირველ გამოვლინებას ეწოდება სადაკხია ანუ სადაშივა ტატვა. ამ ტატვაში იწყება იდეის ფორმირება. მასში იმყოფება ნადა-შაკტი, შემდეგ მოდის იშვარა-ტატვა. ეს ტატვა იწოდება ბინდუდ. მეოთხე ტატვა - ესაა სადვიდია-ტატვა ანუ შუდხავიდია-ტატვა, შემდეგ პრაკრიტი (შივას შინაგანი ენერგია) ტრანსფორმირდება გონების, გრძნობათა და მატერიის ტატვებად, რომელთაგანაც შედგება სამყარო. შუდხავიდია-ტატვადან ხდება 7 ვიდია-ტატვას ემანაცია, ხოლო 7 ვიდია-ტატვადან ემანირდება 24 ატმა-ტატვა, რომელთაგან უკანასკნელი ხუთი ესაა – ხუთი ფიზიკური სტიქია: სივრცე – აკაშა, ჰაერი – ვაიუ, ცეცხლი – ტაიჯასი, წყალი – აპასი და მიწა – პრიტხვი. შაკტისტური ფილოსოფიისა და მეტაფიზიკის თანახმად არსებობს შივას შინაგანი ენერგიის – შაკტის 4 ფორმა, ესენია: პარა-ვაკი – უმაღლესი თავდაპირველი ენერგია (პოტენციური ძალა), პაშიანტი-ვაკი – კაუზიური ენერგია (ღვთაებრივი კოსმიური გონი და კოსმიური ინტელექტი), მადხიამი-ვაკი – ასტრალური ენერგია (მარადის ქალური, ღვთაებრივი კოსმიური გონის სულიერი მეტაფიზიკური რადიაცია) და ვაიკხარი-ვაკი – ფიზიკური ენერგია (დედაღმერთის კოსმიური მატერიალური სხეული). შაკტისტური ფილოსოფიის მიხედვით სამყარო არის შაკტის (ღვთაებრივი ენერგიის) ემანაცია, ცოცხალი არსება შაკტიზმში ითვლება შაკტის ემანაციად. ჯაინიზმის თანახმად სამყარო შედგება ექვსი სუბსტანციისაგან, ესენია: ჯივა დრავია – სული, დჰარმასტიკაია – მოძრაობის გამტარი, ადჰარმასტიკაია – უძრაობის გამტარი, კალა – დრო, აკაშა – სივრცე და აჯივა ანუ პუდგალა – მატერია, ეს სუბსტანციები მარადიულები, უსაწყისოები და უსასრულოები არიან, მათ არ გააჩნიათ არც დასაბამი და არც დასასრული. ჯაინიზმი უარყოფს „შემოქმედი ღმერთის“ იდეას. ჯაინიზმი აღიარებს მუდმივად არსებული მარადიული მატერიის და მარადიული სულის კონცეფციას, ჯაინის მოძღვრება ამტკიცებს, რომ ცოცხალი სული – ჯივა-დრავია შეუქმნელია და ყოველთვის არსებობდა, ისევე როგორც მატერია – პუდგალა. სანსარას ანუ ცოცხალი სულის რეინკარნაციას არ გააჩნია დასაწყისი, მაგრამ შეიძლება ჰქონდეს დასასრული, დასასრული კი ჩვენს ნებაზეა დამოკიდებული. უსასრულო ერთიანობის ერთიანი და აბსოლუტური ღვთაებრივი პრინციპი ეინ სოფი ანუ იგივე ზარვან აკარანა, მატერიალური კოსმიური ყოფიერების - მაჰაკალპას ციკლის დასაბამში საკუთარ თავს ზეგამოუვლენელ სუბსტანციას ავლენს სამი შაბდაბრაჰმანის, სამი ლოგოსის, უფრო ზუსტად სამი ქალურ-მამაკაცური შაბდაბრაჰმიკულ-ლოგოსური დიადის - მაჰასარასვატისა და მაჰაბრაჰმას, მაჰალაკშმისა და მაჰავიშნუს და მაჰაკალისა და მაჰადევას, როგორც ზმნის სახით. ინდუისტურ მოძღვრებაში (მაგ. დევიბჰაგავატაპურანას მესამე წიგნში) ნათქვამია, რომ თავდაპირველად, უმაღლესი სულიდან – პარაბრაჰმანიდან იშვა იშვარა ბრაჰმა ანუ უფალი ბრაჰმა (ძვ. ინდ. „ბრაჰმა“ – „ზრდა-გაფართოება“) იგივე შაბდაბრაჰმანი ანუ ლოგოსი, შაბდა ნიშნავს მისტიკურ ბგერას, მისტიკურ სიტყვას, ბრაჰმანი ნიშნავს ღმერთს, იგივეა ძველი ბერძნული სიტყვა ლოგოსი, შაბდაბრაჰმანიდან ანუ იშვარა ბრაჰმას სხეულის ნახევრიდან იშვა შივას და ვიშნუ-ნარაიანას პირველი მანვანტარაავატარა – მანუ სვაიამბჰუვა ანუ „თვითმყოფადი გონიერი მე“.

სანკხიას ათეისტურ ფილოსოფიაში მატერიალური კოსმოსი, მატერიალური სამყარო, წარმოიშვა ორი უნივერსალური პირველდასაბამისგან, ორი ტატვასგან ანუ ყოფიერების ელემენტისგან, ესენია: მამრობითი უნივერსალური სული, უნივერსალური ცნობიერება – პურუშა და მდედრობითი უნივერსალური სული, არაცნობიერი სულიერი სუბსტანცია, მატერიალური, მენტალური და ფსიქიკური ელემენტების უნივერსალური პირველდასაბამი – პრაკრიტი. პრაკრიტის გააჩნია მყოფობის ანუ არსებობის სამი მოდუსი, სამი იპოსტასი ანუ გუნა, ესენია: რაჯასი – ვნების მოდუსი, სატვა – ჰარმონიისა და სათნოების მოდუსი და ტამასი – უმეცრებისა და შიშის მოდუსი. როდესაც პურუშა და პრაკრიტი „უახლოვდებიან“ ანუ ხდება ამ ორი პირველელემენტის (პირველტატვების) კონვერგენცია, იწყება სინერგია. როდესაც პრაკრიტი უკავშირდება პურუშას, მის შინაგან მოდუსებს ანუ გუნებს შორის ავტომატურად ირღვევა წონასწორობა, წონასწორობის დარღვევის შედეგად, მეორე ტატვას – პრაკრიტის წიაღიდან ვლინდება პირველი მოდიფიკაცია, კოსმიური ინტელექტი – ბუდჰი იგივე მაჰატ-ტატვა, მესამე ტატვა (ყოფიერების მესამე ელემენტი). მესამე ტატვადან ანუ ბუდჰიდან ვლინდება ახანკარა (ახამკარა) ანუ ფსიქიკური პიროვნული ეგო, ახანკარადან სატვას მოდუსში ვლინდება გონება – მანასი, მეხუთე ტატვა, კიდევ ათი ტატვა: ხუთი ჯანენდრია (ჯნანა ინდრია) ანუ შემეცნების ორგანოები და ხუთი კარმენდრია (კარმა ინდრია) ანუ მოქმედების ორგანოები, ტატვები მეექვსედან მეთხუთმეტემდე, ტამასის ასპექტში ახანკარადან ვლინდება ხუთი ტანმატრა ანუ პროტოსტიქია, ტატვები მეთექვსმეტედან ოცდამეერთემდე, რომელთაგან საბოლოოდ გარდასახვის ანუ მოდიფიკაციის გზით ვითარდება ხუთი უკანასკნელი ტატვა, ხუთი ფიზიკური სტიქია ანუ პანჩაბჰუტა (სივრცე – აკაშა, ცეცხლი – ტაიჯასი, ჰაერი – ვაიუ, წყალი – აპასი და მიწა – პრიტხვი). როგორც მოსჩანს, სანკხიას ფილოსოფიაში საერთოდ არ არსებობს „შემოქმედი“ ღმერთის კონცეფცია. სანკხიას ფილოსოფია „შემოქმედი“ ღმერთის გარეშეც მშვენივრად ხსნის სამყაროს წარმოშობას. ადვაიტა ვედანტას ფილოსოფიის თანახმად უნივერსალურ ღვთაებას გააჩნია ორი მთავარი ასპექტი: გამოუვლენელი (პოტენციური, ლატენტური) ასპექტი და გამოვლენილი (კინეტიკური) ასპექტი. კოსმიური ღმერთის გამოუვლენელი ასპექტი, ეს არის ნირგუნა ბრაჰმანი – ლატენტური აბსოლუტური სული, მარადიული ღვთაებრივი ცნობიერების უსასრულო კოსმიური ოკეანე. ნირგუნა ბრაჰმანი არის, უქმნელი და უსაწყისო, არადიფერენცირებული, არადეტერმინირებული და არადისკრეტული ცნობიერების თავდაპირველი მატრიცა – ნირ ვიშეშა ჩიტ მატრა. ნირგუნა ბრაჰმანი ესაა ღვთაება თვისებებისა და ატრიბუტების გარეშე. უნივერსალური ღმერთის გამოუვლენელი ასპექტი წარმოადგენს სუფთა ცნობიერებას, შემზღუდავი მატერიალური დანამატების გარეშე (ჩაიტანია, ნირ უპადხიკა ბრაჰმანი). უმაღლეს აბსოლუტურ სულს გააჩნია სამი სულიერი მახასიათებელი, სატ – მარადისობა, ჩიტ – ცნობიერება და ანანდა – ნეტარება. გამოვლენილი ასპექტი ეს არის სარგუნა ბრაჰმანი – ღვთაება, რომელიც ფლობს თვისებებსა და ატრიბუტებს. სხვა გაგებით იგია ღვთაებრივი არსებების უსასრულო მირიადების უსასრულო ერთობლიობა და კრებითი სახე. სარგუნა ბრაჰმანი არის იშვარა ანუ მატერიალური კოსმოსის უფალი. მას აგრეთვე ეწოდება სა ვიშეშა ჩიტ მატრა, რაც ნიშნავს ცნობიერების დიფერენცირებულ მატრიცას, ცნობიერებას შინაგანი განსხვავებებით, გამოვლენილ ცნობიერებას, კინეტიკურ ცნობიერებას. თუ სა ვიშეშა ჩიტ მატრა არის გამოვლენილი ცნობიერების დიფერენცირებული მატრიცა, მაშინ კოსმიური ღმერთის ლატენტური ანუ გამოუვლენელი, მთვლემარე ასპექტი არის ნირ ვიშეშა ჩიტ მატრა ანუ არადიფერენცირებული ცნობიერების მატრიცა, არადიფერენცირებული აბსოლუტური ცნობიერება დროისა და სივრცის მიღმა. იშვარა (უფალი, მენტალური მე) არის პარაბრაჰმანის ანუ ნირგუნა ბრაჰმანის (უმაღლესი ცნობიერების) გამოვლინება. უმაღლესი, უსაწყისო და უსასრულო ცნობიერების მარადიული ოკეანის – პარაბრაჰმანის წიაღში არსებობს ფარული, ლატენტური, გამოუვლენელი ძალა ანუ ენერგია – იოგა მაია ანუ პარაშაკტი (იგივე ვიკშიპა შაკტი), პარაბრაჰმანი არ განიცდის ევოლუციას, ყოველგვარი ევოლუცია და შესაბამისად ცვლილება განეკუთვნება პარაბრაჰმანის შინაგან პირველენერგია, მის პოტენციურ ენერგიას – იოგა მაიას (ილუზიას). იოგა მაია ანუ პარაშაკტი - ესაა შემოქმედებითი ენერგია, ენერგეტიკული სუბსტანცია (შემოქმედებითი ილუზია), რომელიც დასაწყისში არის გამოუვლენელი (ავიაკტა) და პასიური, ლატენტური, ხოლო შემდეგ გადადის დინამიკურ-კინეტიკურ ფაზაში, დიფერენცირდება ნატიფ ობიექტებში და საბოლოოდ საგნობრივ ნივთიერ ობიექტებად. ბრაჰმანი როგორც არადიფერენცირებული იოგა მაიას (ღვთაებრივი ენერგიის) მფლობელი, იწოდება - იშვარად (ანუ იშად) და ითვლება ყოვლისმცოდნედ და ყოვლისშემძლედ, ესაა პარაბრაჰმანის შინაგანი ენერგიის – იოგა მაიას გამოვლინების პირველი პლანი, მენტალური მეს პლანი (გონების – მანასის და ინტელექტის – ბუდჰის პლანი), ამ ფაზაში ჩნდება გონება და ინტელექტი. პარაბრაჰმანი რომელსაც გააჩნია სუსტად ნატიფად დიფერენცირებული იოგა მაია („შემოქმედებითი“ ენერგია), ეწოდება - ხირანიაგარბჰა (აგრეთვე სუტრატმა ან პრანა შაკტი). ამ შემთხვევაში ღმერთი იქნებოდა ყველა ნატიფი ობიექტის ერთობლიობა. ესაა ფსიქიკური მეს (ეგოს) პლანი. ბრაჰმანი რომელიც ფლობს კიდევ უფრო ძლიერად დიფერენცირებულ იოგა მაიას (შემოქმედებით ენერგიას), ნივთიერ შეგრძნობად ფიზიკურ საგნებში - ეწოდება ვაიშვანარა ანუ ვირაჯი იგივე ვაირატი. ესაა ფიზიკური (ხორციელი) მეს პლანი. ამ გაგებით ღმერთი არის ყველა ფიზიკური ობიექტის და სუბიექტის ერთობლიობა, მთელი გარემომცველი სამყაროსი, ყველა ინდივიდის (ჯივების) ჩათვლით. ადვაიტას მოძღვრებით ცოცხალი არსების კაუზიური სხეული შედგება ავიდიასგან ანუ ავარანა შაკტისგან, ავარანა შაკტი ესაა ცოცხალი არსების ინდივიდუალური „შემოქმედებითი“ ენერგია, პოტენციური და კინეტიკური ენერგია, რომელსაც აგრეთვე ეწოდება ცნობიერების დაჩრდილვის ენერგია. ავარანა შაკტი თითქმის ისეთივე ენერგიაა, როგორც იშვარას (უფლის) პოტენციური და კინეტიკური ღვთაებრივი ენერგია – იოგა მაია ანუ ვიკშიპა შაკტი. იშვარას ვიკშიპა შაკტი ახდენს მატერიალური კოსმოსის ვირტუალურ პროექციას, ცოცხალი არსების ავარანა შაკტისაც დაახლოებით იგივე ბუნება და უნარები აქვს, მაგრამ უფრო მცირე მასშტაბით. კაუზიური სამყარო ანუ მენტალური მეს პლანი ესაა ავარანა შაკტის პლანი, ასტრალური პლანი ესაა ფსიქიკური მეს პლანი ანუ პრანა შაკტის, ფსიქიკური მეს და ასტრალური სხეულის სასიცოცხლო ენერგიის პლანი, ხოლო ფიზიკური სამყარო არის გარდაქმნილი პრანას (პრანა შაკტის), უხეში ფიზიკური ენერგიების და ფიზიკური მეს პლანი. სანკხიას მსგავსად, ადვაიტა ვედანტაშიც სამყაროსა და ცოცხალი არსებების წარმოშობის კონცეფცია რადიკალურად განსხვავდება ქრისტიანული კონცეფციისგან. ადვაიტას არ სჭირდება „შემოქმედი“ ღმერთის ქრისტიანული იდეა, თვით იშვარაც კი არის პრაბრაჰმანის შინაგანი ენერგიის (იოგა მაიას) ვირტუალური გამოვლინება და მოდიფიკაცია, იშვარა საკუთარი „შემოქმედებითი“ ენერგიით თანმიმდევრობით წარმოშობს მატერიალური სამყაროს სამ პლანს: კაუზიურს, ასტრალურს და ფიზიკურს. ყველაფერი იბადება პროექციის და გარდასახვის გზით. შაივა-სიდჰანტას შივაიტური ტანტრიზმის თანახმად უფალი შივა არის სუფთა, უცვლელი, თვისებებისა და ატრიბუტებისგან განძარცვული, ყოვლისგამჭოლი ტრანსცენდენტური ცნობიერება. ის არის უმოქმედო პურუშა (ნიშკრია პურუშა). პრაკრიტი ცეკვავს მის მკერდზე და ახორციელებს შემოქმედების, დაცვისა და დანგრევის პროცესებს. როდესაც არ არის არც სინათლე, არც წყვდიადი, არც ფორმა, არც ენერგია, არც ბგერა, არც მატერია, მაშინ გრძნობების მიერ შეცნობადი ობიექტები გამოვლენილნი არ არიან, მაშინ არსებობს მხოლოდ შივა საკუთარ თავში. ისაა – დროისა და სივრცის გარეშე, არ არის მოქცეული დაბადების, სიკვდილის და ნგრევის ზეგავლენის ქვეშ. ის იმყოფება დიალექტიკის მიღმა. ისაა – უპიროვნო აბსოლუტი ბრაჰმანი. ის არ ექვემდებარება ტკბობას და ტანჯვას, სიკეთეს და ბოროტებას. მისი დანახვა ფიზიკური თვალებით შეუძლებელია, მაგრამ შესაძლებელია მისი გაცნობიერება გულში ერთგულების და მედიტაციის დახმარებით. პრალაიას ბოლოს უზენაესი უფალი ფიქრობს სამყაროს ხელახალ შემოქმედებაზე. მაშინ ის ცნობილია სადაშივას სახელით. ისაა შემოქმედების პირველმიზეზი. შემოქმედება გამომდინარეობს სადაშივადან. „მანუ-სმრიტიში“ მას ეწოდება სვაიამბჰუ. სადაშივა გამოუვლენელია, ის ანადგურებს ტამასს, რომელიც წარმოშვა პრალაიამ და ბრწყინავს როგორც თვითმნათი სინათლე, ყოფიერებისკენ იწვევს ხუთ ელემენტს და ა.შ. შივა თავის პირველ ფორმაში ტკბება პრაკრიტით როგორც კშეტრაჯნა-პურუშა. მეორე ფორმაში ისაა – ტატპურუშა, რომელიც დავანებულია სატვა-გუნაში, რომელიც სუფევს ბჰოგია-პრაკრიტიში, პრაკრიტის ფორმაში, რომელიც მისი ტკბობისთვის არის განკუთვნილი. მესამე ფორმაა – გჰორა, რვაშრიან ბუდჰიში მსუფევი როგორც დჰარმა და ა.შ. მეოთხე ფორმაში ისაა ვამადევა, მსუფევი აჰამკარაში, მეხუთე ფორმაში ისაა – სადიოჯატა, გონების მთავარი ღვთაება. შივას რვა ფორმაა – შარვა, ბჰავა, რუდრა, უგრა, ბჰიმა, პაშუპატი, იშანა და მაჰადევა; მათი სავანეებია შესაბამისად – დედამიწა, წყალი, ცეცხლი, ჰაერი, ეთერი, კშეტრაჯნა, მზე და მთვარე. ერთი ვერსიის მიხედვით არსებობს 36 ტატვა, რომელთაგან 24 ცნობილია როგორც ატმა-ტატვები, 7 – ვიდია-ტატვა და ბოლო 5 – შივა-ტატვები. 24 ატმა-ტატვა – ესენია 5 ელემენტი (ეთერი, ჰაერი, ცეცხლი, წყალი და მიწა), 5 ტანმატრა (ბგერა, შეხება, ფორმა, გემო და სუნი), 5 გრძნობის ორგანო (ყური, კანი, თვალი, ენა და ცხვირი), შინაგანი ორგანო, 5 მოქმედების ორგანო (ლაპარაკი, ხელები, ფეხები, ანუსი და სასქესო ორგანო), აგრეთვე ახამკარა, ბუდჰი და გუნა. 7 ვიდია-ტატვა – ესენია პურუშა, რაგა (სიყვარული), ვიდია (ცოდნა), კალაა (ფრაგმენტი), ნიიატი (წესრიგი), კაალა (დრო) და აშუდხა-მაია (არასუფთა მაია). 5 შივა-ტატვა: შუდხავიდია, იშვარა, სადა-შივა, შაკტი და შივა. ჭეშმარიტი ნადა, ბგერის ფესვი (საფუძველი), ევოლუციონირებს სუფთა მაიადან უფალი შივას ნებით. ნადადან იზრდება ჭეშმარიტი ბინდუ. მასში ისახება ჭეშმარიტი სადაშივა და წარმოშობს იშვარას. შიდხავიდია ვითარდება იშვარასგან. სამყაროს იღებს სათავეს ბინდუდან და ვითარდება სხვადასხვაგვარ ფორმებში. შივა-ტატვა და შაკტი-ტატვა განუყოფელნი არიან. ტანრიზმში მათი სრული ერთიანობის სიმბოლოა შივალინგამი. განცდაში მდგომარეობისა „მე ვარ ეს“, როცა „ეს“ არის ჯერ კიდევ არამკვეთრი (ასპხუტა) გამოცდილება და დომინირებს „მე“, საკუთარ თავს ავლენს სადაშივა-ტატვა (ან სადაკხია-ტატვა). იდეალური სამყარო შეიგრძნობა როგორც რაღაც არაცხადი ცნობიერების სიღმეში. ამ სამყაროულ გამოცდილებაში სუბიექტიცა და ობიექტიც არის ცნობიერება. ცნობიერება ამ ასპექტში იღებს უნარს აღიქვას თავი, აქედან სუბიექტიცა და ობიექტიც. ნება (იჩხა) ამტკიცებს სამყაროული გამოცდილების „ამ“ მხარეს და ცნობილია როგორც სადაშივა-ტატვა. აქ დომინირებს იჩხა (ნება). სადაშივა-ტატვა არის კოსმიური გამოცდილების პირველი გამოვლინება. ღვთაებრივი გამოცდილების შემდეგი მდგომარეობაა უფრო მკვეთრი განსაზღვრება საყოველთაო გამოცდილების „ამ“ მხარისა. ეს ცნობილია როგორც იშვარა -ტატვა (ან აიშ-ვარია-ტატვა). ესაა სამყაროს აშკარა გაფურჩქვნა ანუ „უნმეშა“. ამ მდგომარეობაში დომინირებს ჯნანა ანუ ცოდნა. სადაშივას გამოცდილებაა – „მე ვარ ეს“. იშვარას გამოცდილებაა – „ეს ვარ მე“. სადვიდია-ტატვაში (ან შუდხავიდია-ტატვაში) „მე“ და „ეს“ განცდაში გათანაბრებულნი არიან როგორც სასწორი. აქ დომინირებს „კრია-შაკტი“. „მე“ და „ეს“ აქ გაცნობიერებული არიან ერთნაირი სიცხადით, თუმცაღა „მე“ და „ეს“ კვლავ იდენტურნი არიან, მაგრამ მათი განსხვავება მაინც შესაძლებელია აზრობრივად. ამ მდგომარეობის განცდას შესაძლოა დავარქვათ „მრავალფეროვნება ერთიანობაში“. სადვიადია-ტატვედან ვლინდებიან ვიდია-ტატვები, ხოლო ვიდია-ტატვებიდან ატმა-ტატვები. შივაიზმში უფალ შივას მიერ სამყაროს „შემოქმედება“ საგრძნობლად განსხვავდება შემოქმედების ქრისტიანული კონცეფციისგან. შივა-მურტი (გამოვლინება) იმყოფება ფორმისაგან განძარცვულ ჭეშმარიტ შივაზე (პარაშივაზე) დაბლა. მეორე ვერსიის მიხედვით ყოფიერება შედგება 96 ტატვასგან. ესენია: 24 ატმა-ტატვა, 10 ნადა, 5 ავასტხა (ცნობიერების მდგომარეობები, ფიზიკური, ასტრალური, კაუზიური, სულიერი და ზესულიერი ცნობიერება), 3 მალა (კარმული დაბინძურება), 3 გუნა (სატვა, რაჯასი და ტამასი), 3 მანდალა (სურია – მზე, აგნი – ცეცხლი და ჩანდრა – მთვარე), 3 ტემპერამენტი (ვატა, პიტა და შლეშმა), 8 ვიკარა (მოდიფიკაციები) – კამა, კროდხა, ლობხა, მოხა, მადა, მატსარია, დამბხა და ასუია, 6 ადხარა, 7 დჰატუ, 10 ვაიუ, 5 კოშა (ანამაიაკოშა, პრანამაიაკოშა, მანომაიაკოშა, ვიჯნანამაიაკოშა და ანანდამაიაკოშა) და 9 კარიბჭე. 24 ტატვა ესენია – 5 ელემენტი (ბჰუტა), 5 ტანმატრა, 5 ჯნანა-ინდრია, 5 კარმა-ინდრია და 4 კარანა (მანასი ბუდჰი, ჩიტა და ახამკარა). ზემოთხსენებული ტატვები განეკუთვნებიან სხეულს, ხოლო მათ მაღლა იმყოფება 5 საფარველი. ესენია ნიიატი, კაალა, კალაა, რაგა და ვიდია. ეს ხუთი შედიან სხეულში და წარმოადგენენ მისი ტატვების გაცვეთის მიზეზს და აყენებენ მას ზიანს. შივაიზმში უფალი შივა არ „ქმნის“ სამყაროს არაფრისგან საკუთარი ნებით, შივაისტურ ეზოთერულ ფილოსოფიაში სამყარო არის პარაშივას ანუ უმაღლესი ღვთაებრივი ცნობიერების მარადიული ოკეანის შინაგანი პოტენციური პასიური და ლატენტური ენერგიის გამოვლენილი დინამიკურ-კინეტიკური ფორმა, უმაღლესი ცნობიერების დინამიკურ-კინეტიკური ენერგეტიკული პროექცია, უფალ შივას შინაგანი შემოქმედებითი ენერგიის ვირტუალური ილუზორული პროექცია. უმაღლესი შივას (თავდაპირველი ცნობიერების) პოტენციური ენერგია (შაკტი), რომელიც მის წიაღში სუფევს და მისგან განუყოფელია, გამოვლენისას, დინამიკურ-კინეტიკურ ფორმაში განიცდის ევოლუციას ანუ ვითარდება სადაშივა-ტატვადან ხუთ ფიზიკურ ელემენტამდე. შივა (ცნობიერება) და შაკტი (ენერგია) წარმოადგენენ ერთ მთლიანს და განუყოფელნი არიან ერთმანეთისგან, შივა საკუთარი ნებით შაკტის დახმარებით ახდენს მატერიალური სამყაროს პროექციას, მატერიალური სამყარო სავსეა უფლის ცნობიერებით და ენერგიით. შივაიზმში „შემოქმედების“ პროცესი აბსოლუტურად განსხვავებულია „ღმერთის“ მიერ სამყაროს „შემოქმედების“ ქრისტიანული ვერსიისგან. შივაიტური ფილოსოფიის თანახმად სამყარო და ცოცხალი არსება არის შივას (ღვთაებრივი ცნობიერების) ემანაცია. შივაიტური კოსმოგონია ქრისტიანულისაგან განსხვავებით არის ლოგიკური, რაციონალური და სამყაროს ეზოთერულ კანონებზე დაფუძნებული. შაკტისტური კოსმოგონია შივაიტურის ანალოგიურია, ოღონდაც არის ერთი პატარა განსხვავება, შაკტიზმში აქცენტი კეთდება ღმერთის ქალურ ასპექტზე (ენერგიაზე). შაკტისტური ფილოსოფიისა და მეტაფიზიკის თანახმად რეალობა შედგება 36 ტატვასგან (რეალობის ელემენტისგან). უმაღლესი შივას „შემოქმედებით“ ასპექტს ეწოდება - შივა-ტატვად. ესაა - პირველი შემოქმედებითი მოძრაობა. შაკტი-ტატვა ესაა შივას ღვთაებრივი ნება. ეს არის მულტისამყაროს ღვთაებრივი თესლი და საშო. პირველ გამოვლინებას ეწოდება სადაკხია ანუ სადაშივა ტატვა. ამ ტატვაში იწყება იდეის ფორმირება. მასში იმყოფება ნადა-შაკტი, შემდეგ მოდის იშვარა-ტატვა. ეს ტატვა იწოდება ბინდუდ. მეოთხე ტატვა - ესაა სადვიდია-ტატვა ანუ შუდხავიდია-ტატვა, შემდეგ პრაკრიტი (შივას შინაგანი ენერგია) ტრანსფორმირდება გონების, გრძნობათა და მატერიის ტატვებად, რომელთაგანაც შედგება სამყარო. შუდხავიდია-ტატვადან ხდება 7 ვიდია-ტატვას ემანაცია, ხოლო 7 ვიდია-ტატვადან ემანირდება 24 ატმა-ტატვა, რომელთაგან უკანასკნელი ხუთი ესაა – ხუთი ფიზიკური სტიქია: სივრცე – აკაშა, ჰაერი – ვაიუ, ცეცხლი – ტაიჯასი, წყალი – აპასი და მიწა – პრიტხვი. შაკტისტური ფილოსოფიისა და მეტაფიზიკის თანახმად არსებობს შივას შინაგანი ენერგიის – შაკტის 4 ფორმა, ესენია: პარა-ვაკი – უმაღლესი თავდაპირველი ენერგია (პოტენციური ძალა), პაშიანტი-ვაკი – კაუზიური ენერგია (ღვთაებრივი კოსმიური გონი და კოსმიური ინტელექტი), მადხიამი-ვაკი – ასტრალური ენერგია (მარადის ქალური, ღვთაებრივი კოსმიური გონის სულიერი მეტაფიზიკური რადიაცია) და ვაიკხარი-ვაკი – ფიზიკური ენერგია (დედაღმერთის კოსმიური მატერიალური სხეული). შაკტისტური ფილოსოფიის მიხედვით სამყარო არის შაკტის (ღვთაებრივი ენერგიის) ემანაცია, ცოცხალი არსება შაკტიზმში ითვლება შაკტის ემანაციად. ჯაინიზმის თანახმად სამყარო შედგება ექვსი სუბსტანციისაგან, ესენია: ჯივა დრავია – სული, დჰარმასტიკაია – მოძრაობის გამტარი, ადჰარმასტიკაია – უძრაობის გამტარი, კალა – დრო, აკაშა – სივრცე და აჯივა ანუ პუდგალა – მატერია, ეს სუბსტანციები მარადიულები, უსაწყისოები და უსასრულოები არიან, მათ არ გააჩნიათ არც დასაბამი და არც დასასრული. ჯაინიზმი უარყოფს „შემოქმედი ღმერთის“ იდეას. ჯაინიზმი აღიარებს მუდმივად არსებული მარადიული მატერიის და მარადიული სულის კონცეფციას, ჯაინის მოძღვრება ამტკიცებს, რომ ცოცხალი სული – ჯივა-დრავია შეუქმნელია და ყოველთვის არსებობდა, ისევე როგორც მატერია – პუდგალა. სანსარას ანუ ცოცხალი სულის რეინკარნაციას არ გააჩნია დასაწყისი, მაგრამ შეიძლება ჰქონდეს დასასრული, დასასრული კი ჩვენს ნებაზეა დამოკიდებული. უსასრულო ერთიანობის ერთიანი და აბსოლუტური ღვთაებრივი პრინციპი ეინ სოფი ანუ იგივე ზარვან აკარანა, მატერიალური კოსმიური ყოფიერების - მაჰაკალპას ციკლის დასაბამში საკუთარ თავს ზეგამოუვლენელ სუბსტანციას ავლენს სამი შაბდაბრაჰმანის, სამი ლოგოსის, უფრო ზუსტად სამი ქალურ-მამაკაცური შაბდაბრაჰმიკულ-ლოგოსური დიადის - მაჰასარასვატისა და მაჰაბრაჰმას, მაჰალაკშმისა და მაჰავიშნუს და მაჰაკალისა და მაჰადევას, როგორც ზმნის სახით. ინდუისტურ მოძღვრებაში (მაგ. დევიბჰაგავატაპურანას მესამე წიგნში) ნათქვამია, რომ თავდაპირველად, უმაღლესი სულიდან – პარაბრაჰმანიდან იშვა იშვარა ბრაჰმა ანუ უფალი ბრაჰმა (ძვ. ინდ. „ბრაჰმა“ – „ზრდა-გაფართოება“) იგივე შაბდაბრაჰმანი ანუ ლოგოსი, შაბდა ნიშნავს მისტიკურ ბგერას, მისტიკურ სიტყვას, ბრაჰმანი ნიშნავს ღმერთს, იგივეა ძველი ბერძნული სიტყვა ლოგოსი, შაბდაბრაჰმანიდან ანუ იშვარა ბრაჰმას სხეულის ნახევრიდან იშვა შივას და ვიშნუ-ნარაიანას პირველი მანვანტარაავატარა – მანუ სვაიამბჰუვა ანუ „თვითმყოფადი გონიერი მე“.

მოდით დავფიქრდეთ; რატომ გგონიათ რომ ვიშნუ და ქრისტე ერთმანეთთან შეუთავსებელია? რატომ მეუბნებით რომ იოგა, ვედანტა და ტანტრა ერეტიკული ცოდვაა რომელიც უპირისპირდება ქრისტიანობას? რატომ ამბობთ რომ არსებობს "ძველი აღთქმა" და "ახალი აღთქმა" და რომ ქრისტე არის იუდეველთა "უფლის" ძე? მე ვიცი ამაზე პასუხი; ჯერ ერთი ქრისტეს გააჩნია ორი ასპექტი: პიროვნული და უპიროვნო. ქრისტე როგორც პიროვნება ესაა კოსმიური გონი ანუ ლოგოსი, პლერომას ანუ სულიერი სამეფოს ერთ ერთი უზენაესი ეონი შობილი ეონ ნუსის და ეონ ალატეიას კავშირიდან, რომლებიც შვა უზენაესმა სულმა. სწორედ ეს უზენაესი სულია ქრისტეს და საერთოდ ნებისმიერი არსების უპიროვნო უმაღლესი მე (კოსმიური სული). უზენაესი სული ესაა პარაბრაჰმანი იგივე პარაშივა, რომელსაც გააჩნია მდედრობითი ასპექტი – პარა შაკტი. ორივე ასპექტი ვლინდება პიროვნულად. ქრისტე არის ზესულის ემანაცია. ვიშნუც არის ზესულის ემანაცია და პიროვნული ფორმა. ერთიც და მეორეც ღმერთია. ეგ იმიტომ რომ უზენაეს სულს აქვს უამრავი პიროვნული ფორმა და იპოსტასი რომლებსაც ჰყავთ ავატარები. ქრისტე = სიკეთე, ვიშნუ ასევე = სიკეთე. ერთიც და მეორეც ღვთიური არსია. იოგა, ვედანტა და ტანტრა ესაა სულიერი მეცნიერება რომლის დახმარებითაც ადამიანმა უნდა აღმოაჩინოს ღვთაებრივი ბუნება საკუთარ არსებაში და სიყვარულით და ცოდნით მიუახლოვდეს ღმერთის პიროვნულ და უპიროვნო ასპექტებს და ფორმებს. ადამიანი უნდა გაერთიანდეს უფლის გლობალურ პიროვნულ და უპიროვნო არსთან ისე რომ არ დაკარგოს საკუთარი ლოკალური პიროვნული ღვთაებრივი არსი. ცხადია მონოთეიზმზე დაფუძნებულ აბრაამულ ქრისტიანობას ეწინააღმდეგება იოგა, ვედანტა და ტანტრა, მაგრამ "ტრადიციულ" ქრისტიანობას არაფერი აქვს საერთო ქრისტესთან. ნამდვილი ქრისტიანობა ესაა გნოსტიციზმი. რაც შეეხება "ძველ და ახალ აღთქმებს"; აზრი იმის შესახებ რომ ქრისტიანობა ეფუძნება იუდეველთა რელიგიას არის ცრუ. ქრისტე არაა იუდეველთა "უფლის" შვილი და მაგას იოლად დავასაბუთებ, მაგალითად; ებრაელთა წიგნებში კერძოდ კი ე.წ. "თანახში" მითითებულია რომ ებრაული მესიის ანუ მოშიახის სახელია ემანუელი, ქრისტეს კი ემანუელი არ ერქვა. ამის გარდა "თანახი" ესაა მხოლოდ და მხოლოდ იუდეველთა წმინდა წიგნი, ის შედგება სამი ნაწილისგან: თორა, წინასწარმეტყველთა წიგნები და ტიგელიმ (ფსალმუნები), თანახში პირდაპირ არის მითითებული რომ არსებობს მხოლოდ ერთი უფალი ელოჰიმი იაჰვე და სხვა არავინ. ადრეულ პერიოდში ელოჰიმების რაოდენობა იყო 7. იაჰვეს გარდა იყვნენ სხვა ელოჰიმებიც, მაგრამ ბოლოს იუდეველებმა დაკარგეს ცოდნა დანარჩენ ელოჰიმებზე და აქცენტი გააკეთეს იაჰვეზე. ებრაული მესია უნდა ყოფილიყო ემანუელი, ისრაელის პოლიტიკური და სამხედრო ლიდერი, როგორიც მაგალითად იყო იესო ნავეს ძე რომელიც ბოლოს უარყვეს. იუდეველები დღემდე ელიან მესიას. იესო ქრისტე არ იყო პოლიტიკური და სამხედრო ლიდერი და ამას ამბობდა კიდეც. ის მიანიშნებდა რომ უცნობი ღმერთის შვილი იყო და რომ აპირებდა სამყაროს შეცვლას რის შემდეგაც იუდეველთა რჯული უნდა გაუქმებულიყო. იესო ამბობს რჯულის აღსრულებაზე სანამ არ გადავა "ეს ცა და მიწა". საუბრობს იმაზეც რომ მისი მამა იუდეველებს არასოდეს უხილავთ. სინედრიონმა და ფარისევლებმა მშვენივრად იცოდნენ რომ იესო ქრისტე არ იყო ის ვისაც ელოდნენ, აბა რატომ დევნიდნენ და მოკლეს?? თუ იცოდნენ რომ მათი ნანატრი მოშიახი იყო რატომ გაასამართლეს და მის სიცოცხლეს ავაზაკი ბარაბას სიცოცხლე ამჯობინეს? რა რაბინები და მწიგნობრები დებილები იყვნენ და თავიანთი მოშიახი ვერ იცნეს?? რას ბოდავთ?! ქრისტე რომ იაჰვეს ძე ყოფილიყო, მას მყისვე აღიარებდნენ. ქრისტე რომ იაჰვეს შვილი ყოფილიყო პოლიტიკურ და სამხედრო ლიდერად გადაიქცეოდა და ებრაელებს რომის წინააღმდეგ ომში გამარჯვებას მოუტანდა, ის რომ მათი მესია ყოფილიყო სინედრიონის ოცნებებს აასულებდა და ისრაელს მსოფლიო იმპერიას შეუქმნიდა, მაგრამ ასე არ მოხდა. ზოგი იტყვის: რა, ქრისტიანობა არაა მსოფლიო იმპერია? მე ვიტყვი: 1) ეს ქრისტიანობა არაა ქრისტეს სწავლება, არამედ ბოროტი ძალების მიერ შექმნილი პაროდია. 2) იმპერია? იმპერია რომელიც დახლეჩილია 40 000 სექტად? დასკვნა: ქრისტეს სწავლება ისე დაამახინჯეს რომ ის შერაცხეს იაჰვეს ძედ და დაიმონეს მილიარდობით ადამიანი. ქრისტეს იმიტომ დევნიდნენ რომ ის იმას არ აკეთებდა რაც სინედრიონს სურდა და სინედრიონიც მყისვე მიხვდა ვინც იყო ქრისტე, უფრო ზუსტად ვინ არ იყო. ამიტომაც ცდილობდნენ მოეკლად და ვერ კლავდნენ კონკრეტულ მომენტამდე იმიტომ რომ ქრისტე სამარიელი იყო და რომის მოქალაქე იყო, ისე კი მათთვის პრობლემა არ იყო ერეტიკოსის მოკლა რომელიც ქადაგებდა უცხო სხვა ღმერთს. თანახში პირდაპირ წერია რომ უცნობი ღმერთის მქადაგებელი მოღალატე უნდა მოიკლას. ებრაელებმა ეს იცოდნენ, მაგრამ რომის მოქალაქეობის გამო ვერ აკარებდნენ ქრისტეს თითს და ამიტომაც მიუყვანეს პილატეს გასამართლებისთვის, ხოლო პილატე იძულებული გახდა დაეთმო და დაესაჯა ქრისტე. ამიტომაც გაუშვეს ბარაბა და მოკლეს ქრისტე რომელიც არღვევდა იუდეველთა რჯულს. გახსოვდეთ ეს.

ლეგენდები და მითები მაორის უმდიდრესი კულტურა აქვს, რომელიც, ძირითადად, მათ ტრადიციებსა და ლეგენდებს ეფუძნება. ლეგენდები თაობიდან თაობას ზეპირსიტყვიერების გზით გადაეცემათ. ისინი მოგვითხრობენ როგორც ახალი ზელანდიის კუნძულების შექმნაზე, ასევე სხვა მრავალ თემაზე. მაორის კულტურაში ლეგენდებსა და მითებს ქმნიან შავკანიანი ადამიანები, რომლეთა ფიზიკური მახასიათებლებია: აქვთ სქელი, ამობურცული ტუჩები, ფართო ცხვირი, დიდი ნესტოები და ხვეული თმები. მაუი თევზაობს ჩრდილოეთის კუნძულებზე მაორის მითოლოგიაში უმნიშვნელოვანესი ფიგურა - მაუი - არ განიხილება ღმერთად, არამედ გმირად. თუმცა, მის სახელს ხშირად უკავშირებენ დღის, სინათლის, ცისა და მიწის შექმნას. ლეგენდის თანახმად, მაუი-ტიკიტიკი-ა-ტარანგა იყო კადნიერი, თავხედი და ჭკვიანი ნახევარღმერთი, რომელსაც საზღვრების დარღვევა უყვარდა. ერთხელ მისმა ძმებმა გადაწყვიტეს, საზღვაო მოგზაურობა მოეწყოთ და ამ მოგზაურობის დროს უამრავი თევზი დაეჭირათ, მაგრამ მაუის წაყვანა არ სურდათ. მაუიმ გაიგო ეს ამბავი და ნავის წინა ნაწილში მოხერხებულად დაიმალა, თავი კი მაშინ გამოაშკარავა, როცა ნაპირიდან საკმაოდ დაშორებულები იყვნენ. ამ “სათევზაო მოგზაურობაში” მაუიმ დაიჭირა უდიდესი თევზი - ჩრდილოეთის კუნძული. ჩრდილოეთის კუნძულის აღმოსავლეთ კონცხზე მდებარე ჰიკურანგის მთა მიიჩნევა მაუის პირველ თევზად, რომელიც ზღვიდან ამოტივტივდა. მთა წმინდა, საღმრთო ადგილადაა მიჩნეული ადგილობრივი “ნგატი პოროუს” ტომისათვის, რომლის წევრების თავიანთ თავს მაუის პირდაპირ შთამომავლებად მიიჩნევენ. ტანე-მაჰუსტა ქმნის ნათელ სამყაროს ტყის მეფე - ტანე-მაჰუსტა - მაორის კულტტურაში მნიშვნელოვანი ფიგურაა. 6 ძმას შორის ყველაზე უფროსი ტანე-მაჰუსტა გაიზარდა ტყის სიბნელეში, ზეციური მამისა (რანგინუის) და მიწიერი დედის ( პაპა-ტუ-ა-ნუკუ) გარემოცვაში. რომ წამოიზარდა, ტანე-მაჰუსტამ გადაწყვიტა, ხელი ეკრა მათთვის და ახალი, ნათელი სამყარო (ტე აო მარამა) შეექმნა, სამყარო, რომელშიც დღეს ჩვენ ვცხოვრობთ. ახალი ზელანდიის ჩრდილო-დასავლეთით მდებარე კუნძულზე არის ერთ-ერთი უდიდესი ტყე, რომლის უძველეს ხეებს, ტყის მეფის პატივსაცემად, ტანე-მაჰუსტას უწოდებენ. ჰინემოასა და ტუტანეკაის ცნობილი სასიყვარულო ისტორია ჰინემოა და ტუტანეკაი ახალი ზელანდიის რომეო და ჯულიეტაა. ლეგენდა მათი სასიყვარულო ურთიერთობის შესახებ მგრძნობიარე და დაუვიწყარია. ამბავი საკმაოდ დრამატულია, ლეგენდის მთავარი გმირები იძულებულნი არიან, ოჯახის წევრებს დაუმტკიცონ თავიანთი სიყვარულის ძალა. საბოლოოდ, ამბავი მაინც ბედნიერად სრულდება. პაიკეა - ვეშაპის “მატარებელი” მაორის ლეგენდა მოგვითხრობს ამბავს ვეშაპ ტოჰორას ზურგზე ამხედრებული პაიკეას შესახებ, რომელიც მოგზაურობდა ახალი ზელანდიის გარშემო. ამბავი წარმოაჩენს სულიერ კავშირს ადამიანურ და ბუნებრივ სამყაროებს შორის და გამოხატავს დადებით დამოკიდებულებას იმ ფაქტის მიმართ, რომ ბუნება იყოს არა მარტო გამოყენებული, არამედ პატივცემული. სწორედ ეს ლეგენდა იქცა შთაგონების წყაროდ იჰიმაერას წიგნისათვის - Whale Rider, რომლის მიხედვითაც მოგვიანებით გადაიღეს ამავე სახელწოდების ფილმი[23] რელგია და რწმენა მაორების წარმოდგენით, პირველად ღმერთები ანუ ატუები შეიქმნენ. პირველი ღმერთი იყო ტე კორე, შემდეგი ტე პო (ღამე) და მე აო მარამა (სინათლე). პაპატუანუკუს (მიწის დედა) და რანგინუის (ცის მამა) შვილები იყვნენ ტანე (ტყის ღმერთი), ტანგაროა (ზღვის ღმერთი), რონგო (საჭმლის ღმერღი) და ტუმატაუენგა (ომის ღმერთი). ტანემ შექმნა პირველი ქალი - ჰინეაჰუონე და მასზე დაქორწინდა. ამას გარდა არსებობს სხვა გადმოცემებიც, რომლებიც მოდგმას - რანგისა და პაპას - ანუ ცასა და დედამიწას უკავშირდება. Tane, Tu, Rongo და Tangoaroa-სთან დაკავშირებული მითები განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია მაორის კულტურისათვის. “ტანე” და “რონგო” ყველასათვის ნაცნობი ღვთაებებია. ტანე არის მზის განსახიერება, ხოლო რონგო - მთვარისა. ხშირად გვხვდება ამ სახელების კომბინაციაც - რონგო-მა-ტანე. მასთან დაკავშირებული რიტუალები, ძირითადად სასოფლო-სამეურნეო საქმიანობების დროს აღევლინებოდა. მაორთა რწმენით, მზისა და მთვარის ეს წყვილი დადებით გავლენას ახდენდა ბუნებაზე და ადამიანებს მასთან აკავშირებდა. აღსანიშნავია, რომ მაორის მითის თანახმად, მთვარის ორი განსხვავებული სახე (ქალი და კაცი) არსებობს და, ასევე, მზემაც შეიძლება შეიძინოს განსხვავებული სახელები. “ტანე” მათ შორის ყველაზე გავრცელებულია მზე ერთდროულად შეიძლება იწოდებოდეს ზეცის მამად და მიწის დედად. სფეროს ფორმის მთვარეს “მარამა” ეწოდება, მთვარის ქალღმერთს კი - “ჰინა”. “ჰინა” მთვარის მდედრობითი გამოვლინებაა და “ჰინას”, “ინას” ან “სინას” სახელწოდებებით ფართოდ გავრცელებულია პოლინეზიაში. რაც შეეხება “რონგოს”, ის მთვარის მამაკაცური გამოვლინებაა და სოფლის მეურნეობის მფარველადაა მიჩნეული. მაორის მითოლოგიის თანახმად, რონგო ტანეს უფროსი ძმაა. ტოჰუნგები წარმოადგენდნენ ერთგვარ მღვდლებს ან რაიმე სფეროს ექსპერტებს. მაგალითად, ტოჰუნგა ვაკაირო ჩუქურთმების სპეციალისტი იყო. ისინი სპეციალურ განათლებას იღებდნენ, პასუხისმგებელნი იყვნენ ეზოთერულ რიტუალებზე და კარგად იცნობდნენ ტომთა ისტორიასა და გენეალოგიას. მაორების რწმენით, მლოცველებს შეეძლოთ ამინდის კონტროლიც. შამანები ემსახურებოდნენ ოჯახთა ღმერთებს. ღმერთებსა და სულებთან კომუნიკაცია შეეძლოთ ტოჰუნგას საშუალებით, რომელსაც სხვადასხვა ხმით შეეძლო საუბარი. ტოჰუნგა ამოწმებდა სწორად ატარებდნენ თუ არა ადამიანები რიტუალებს საკვების შეგროვების ან ომის წინ. ტოჰუნგები ღმერთებთან კომუნიკაციას კარაკიას საშუალებით ახერხებდნენ. არსებობდა მრავალი ტიპის კარაკია, მათ შორის ბავშვებისაც. მატაკიტები იყვნენ ადამიანები, რომლებსაც შეეძლოთ მომავლის დანახვა. ზოგი ტოჰუნდა მატაკიტიც იყო. ადამიანებს ჰქონდათ არამატერიალური ძალა - მანა, რომელსაც სიცოცხლის განმავლობაში იღებდნენ. ჩვილებსა და ტოჰუნგებს უფრო ძლიერი მანა ჰქონდათ სხვებთან შედარებით. ადამიანის სულს ისინი ვაირუას უწოდებდნენ, რომელსაც შეეძლო სხეულის დატოვებაც. ახალი ზელანდიელების მსგავსად, მაორები დღეს ქრისტიანები არიან (ძირითადად ანგლიკანები და კათოლიკეები). სხვა კულტურებთან კონტაქტამდე მათი წარმოდგენები მანასა და ტაპუს ეფუძნებოდა. ეს უკანასკნელი სიწმინდეს უკავშირდება, რომელსაც დაბადებისას იღებდნენ.

ტერმინი "არასრულწლოვანი" = უსამართლო შეზღუდვა ბუნებითი უფლების – თავისუფალი დამოუკიდებლობის და პიროვნული ავტონომიის. თუ ამბობთ რომ "არასრულწლოვნები" სულელები არიანო... რატომ არ ფიქრობთ იმას რომ იქნება თქვენი "აღზრდა–განათლების" სისტემაა დეფექტური და უვარგისი? რა იცით რომ პრობლემა "მცირეწლოვანის" "მოუმწიფარ ბუნებაშია"? იქნებ თქვენ არ ვარგიხართ? და მაგის გარდა "მომწიფება" ფიზიკური და სულიერი სხვადასხვა ინდივიდების სხეულში და ტვინში სხვადასხვა სიჩქარით მიმდინარეობს, ასე რომ კოლექტივისტური და უნივერსალისტური მასობრივი მიდგომა ადამიანთა მიმართ არასწორია. უნდა არსებობდეს ბიოლოგიური და მენტალური ტესტი რომელიც დაადგენს არის თუ არა კონკრეტული პირი "მომწიფებული". არიან ადამიანები რომლებიც 14 წლის ასაკში არიან 25 წლის ადამიანის სხეულით და 30 წლის ადამიანის ტვინით. ამათზე რაღას იტყვით? ამის გარდა, რატომ გძულთ 11–18 წლის "მოზარდები" რომლებსაც უნდათ სექსი და პიროვნული ავტონომია? რად დაგიშავათ თქვენ ამ "მოზარდებმა"? რატომ ხართ ასეთი გულქვები და სასტიკები? ვისი სულია თქვენში? უფლის სული თუ ეშმაკის? უფალი = სიყვარული. თქვენ რა ხართ? ნუთუ ეშმაკეულმა იალდაბაოთმა ასე დაგიხშოთ გული და გონება რომ პათოლოგიური სიძულვილი გიჩნდებათ "მოზარდის" მიმართ რომელსაც სავსებით ბუნებრივი ფიზიკური და სულიერი სურვილები და ინტერესები აქვს? გეკითხებით თქვენ რატომ ხართ ასეთი სასტიკები? სადაა სიყვარული და თანაგრძნობა თქვენში? ამბობთ "კანონიო"? ანუ თუ კანონი ამბობს რომ "მოზარდს" არ აქვს უფლება უნდოდეს პიროვნული ავტონომია და სექსი თქვენ გეძლევათ უფლება სულში ჩააფურთხოთ "კანონის ძალით" "მოზარდს" რომელიც უარს ამბობს დაემორჩილოს ეგოისტი და კორუმპირებული პოლიტიკანების მიერ შეთითხნულ სასტიკ და რეპრესიულ "კანონებს"? სადაა თქვენი სულიერი გონება? სადაა თქვენი მოწყალება? სადაა სხვისი პატივისცემა? იცოდეთ რომ კარმა არსებობს... ყველა თავისას მიიღებს... სხვათაშორის ვინც არ იცის რეპრესიულ აკრძალვებს თავისი მიზეზები აქვს და ეს მიზეზები სულაც არაა მხოლოდ ფიზიკური ხასიათის. ბევრი რეპრესიულს ვერაფერს ხედავს ანტიჰედონურ აკრძალვებში "მოზარდების" მიმართ. თუმცა ისინიც კი ვინც ხედავენ უსამართლობას; ლიბერალები, ლიბერტარისტები და ანარქო–ინდივიდუალისტები, ისინიც კი ვერ ხედავენ რეალურ მიზეზებს, რომლებიც ფსიქოფიზიკური სოციალური რეალობის მიღმა ძევს. ჯერ ერთი ფსიქიკური პლანი ეს არაა ქიმია ტვინში, ესაა ასტრალური (ფსიქიკური) საფშვინველი ანუ პიროვნული ეგო (ახამკარა) – კამა რუპა. კამა ნიშნავს სურვილს ან ვნებას, რუპა ნიშნავს ფორმას, ესაა კუნდალინი შაკტის ანუ ლიბიდოს და პიროვნული მეობის ლოკალიზაციის წერტილი. ეს სოციალური სისტემა მოწყობილია სოციალური პარაზიტების მიერ, მთავრობა, ეკლესია და "დედ–მამა" არის სამი ფუნდამენტური რეპრესიული მექანიზმი რომელთაგან პირველი ორი უშუალოდ ექვემდებარება ასტრალურ პარაზიტებს და კონკრეტულად პროტოარქონტ იალდაბაოთს. პარაზიტები იკვებებიან ადამიანთა ნეგატიური ენერგიებით, როგორიცაა: სასოწარკვეთა, სევდა, ბოღმა, არარეალიზებული ვნება, საკუთარი თავის ზიზღი, იმედგაცრუება, ფიზიკური ტკივილი, ბრაზი, სიძულვილი, წყენა და ა.შ. როდესაც ადამიანი ვერ იღებს იმას რაც სურს, განსაკუთრებით "მოზარდობის" ასაკში როცა კამა რუპა ყველაზე აქტიურია და კუნდალინის ცეცხლი ყველაზე ძლიერად იწვის მულადჰარა ჩაკრაში, როცა პიროვნება იტანჯება ან ბრაზობს, ის გამოჰყოფს ნეგატიური ასტრალურ ენერგიას (გავახას). ეს ენერგია მიდის კოსმოსში და კვებავს პარაზიტებს (არქონტებს). ვინც რა არ უნდა თქვას, პუბერტატის დროს ადამიანისთვის სექსის და თავისუფალი გადაადგილების აკრძალვა და სხვა მსგავსი ტაბუებიც ადამიანში იწვევს ნეგატივს და ეს ნეგატივი არის პარაზიტული სისტემის შექმნელი ზეფიზიკური არსებების საკვები. ვიმეორებ, აკრძალვებს მისტიკური მიზეზები აქვთ. სისტემა არაა იდეალური. სისტემის მიზანია დათრგუნვა. გახსოვდეთ ეს. ესაა ეშმაკური მანიპულაცია. "მოზარდის" კამა რუპას ჩახშობა არის ყველაზე დამანგრეველი და ესაა მზაკვრობა იალდაბაოთისა. საჭიროა არა ჩახშობა, არამედ განვითარება და სწორი მიმართულების მიცემა.