დაჩი

http://geurasia.org/wp-content/uploads/2011/09/kaddaff-300x225.jpgშეუდრეკელი მაომარ კადაფი განაგრძობს ბრძოლას მსოფლიო მასონური ურჩხულის წინააღმდეგ (2 სექტემბერი, 2011) ლიბიის მამაცმა წინამძღოლმა მუამარ კადაფიმ ლიბიელებს გასულ საღამოს ისევ მიმართა. მისი მიმართვა პირდაპირი მიმართვა რამდენიმე ტელეარხმა გადასცა, მათ შორის BBC News, Sky News და “ალ ჯაზირა”. http://www.csmonitor.com/var/ezflow_site/storage/images/media/images/map-of-libya/9720048-1-eng-US/Map-of-Libya_full_600.jpg თავის გამოსვლაში კადაფიმ ლიბიელებს სამშობლოს დაცვისაკენ: “ცეცხლის მოკიდებისკენ და საყოველთაო ომის” წარმოებისკენ მოუწოდა. მსოფლიო დამპყრობლები და ადგილობრივი მოღალატეები ყველგან უნდა გაანადგურონ, სადაც კი მათ გადაეყრებიან. “დაუგეთ მახეები, ყველგან ეძებეთ, მთებშიც, დაბლობშიც, სოფლებშიც”. კადაფიმ აღნიშნა, რომ მამულიშვილები გაცილებით მეტნი არიან, ვიდრე დამპყრობლებს მიყიდული ადგილობრივი მოღალატეები “. ლიბიის აღიარებულმა წინამძღოლმა განმარტა, რომ ქალაქები სირტი, ბენი-ვალიდი და ლიბიის ერთგული შვილების დაქვემდებარების ქვეშ მყოფი სხვა ქალაქები ციხესიმაგრეებია, რომლებსაც ბრძოლა სურთ, მაშინ როდესაც დამპყრობლებს მიყიდულ მოღალატეებს ომის წარმოება აღარ შეუძლიატ. “ჩვენ არ დავნებდებით, ჩვენ ლაჩრები, ან მშიშარა ქალები არ ვართ. ბრძოლას ვაგრძელებთ”, -აღნიშნა შეუპოვარმა მებრძოლმა კადაფიმ. კადაფიმ ასევე საკუთარი სიკვდილიც არ გამორიცხა: “და თუკი მე მომკლავენ, ბრძოლა მაინც გააგრძლეთ, სისხლის ბოლო წვეთამდე იბრძოლეთ, სამშობლო მტერს არ დაანებოთ”.

საქართველოს ნაც-ხელისუფლებაში მოკალათებული შენიღბული უცხოტომელები გვარგადაკეთებული არმენები http://gogaggg.com/gggnews/wp-content/uploads/2011/03/sshot-239.pngმიშა სააკაშვილი, სინამდვილეში მიშა სააკოვი საქართველოს პრეზიდენტად წოდებული http://s53.radikal.ru/i142/0904/1b/966c455852c2.jpgნიკა გილაური საქართველოს მთავრობის მეთაური (ე.წ. "პრემიერი") http://gdb.rferl.org/494CB1E9-8EB0-4DAE-99EA-EF1A164F8493_mw800_mh600_s.jpgგელა ბეჟუაშვილი, სინამდვილეში მარტიროსიანი http://www.ambebi.ge/images/pictures/sporti/fexburti2/ucxouri/vardzela.jpgლადო ვარძელაშვილი, სინამდვილეში აკოფოვი მიისტრი http://register.co.ge/i/art/interview/image/291204AAfG/big/23.jpgგიორგი ასანიძე, სინამდვილეში სობოლოვი პარლამენტის წევრი http://internet.ge/v2/news_images/200906233945.jpgაკაკი მინაშვილი, სინამდვილეში მინასიანი http://www.conference.ge/uploads/monthly_02_2008/post-3275-1203924994.jpgლევან რამიშვილი, სინამდვილეში ლევონ ასრატიანი მასონური "თავისუფლების ინსტიტუის" მეთაური, იდეოლოგი http://www.adjaratv.ge/ge/photo/2192.jpgკოტე გაბაშვილი http://www.ambebi.ge/pictures/image2/f79cd029ea835a1c8cd44c6514255b7b.jpgგოკა გაბაშვილი http://upload.wikimedia.org/wikipedia/ka/thumb/c/c8/Levan_Bezhashvili.jpg/220px-Levan_Bezhashvili.jpgლევან ბეჟაშვილი კონტროლის პალატის თავმჯდომარე http://new.internet.ge/wp-content/uploads/2011/03/201006104622.jpgზურაბ მელიქიშვილი ნაც-მოძრაობის გენერალური მდივანი http://www.presage.tv/img/multimedia/a5703.jpgვახტანგ კიკაბიძე, სინამდვილეში ავეტისიანი საქართველოს დამპყრობი ნაც-ხელისუფლების მეხოტბე გამოქვეყნდა გაზეთ "ასავალ -დასვალში" გია ყრუაშვილის მიერ

Wikileaks-ი: http://internet.ge/v2/news_images/201003110329.jpgლევან გაჩეჩილაძის გამყიდველობაზე და ირაკლი ალასანიას ჩანერგვაზე ინტერპრესნიუსის ცნობით, საქართველოში აშშ-ის ელჩის, ჯონ ბასის ამერიკის სახელმწიფო დეპარტამენისადმი გზავნილში საუბარია ლევან გაჩეჩილაძის (გრეჩიხას) შესახებაც. გზავნილი, რომელსაც Wikileaks-ი ავრცელებს, 2010 წლის თებერვლით თარიღდება. "ლევან გაჩეჩილაძეს არ გადაუწყვეტია, თუ რას იზამს 2010 წლის მაისის სდგილობრივი არჩევნებისთვის. პაატა დავითაიამ, რომელთანაც გაჩეჩილაძეს კარგი ურთიერთობა ჰქონდა, გვითხრა: გაჩეჩილაძე ფიქრობდა, რომ პრორუსულობა შეიძლება, კარგი აზრი იყოს "ოპოზიციისთვის". დავითაიამ გამოხატა უარყოფითი დამოკიდებულება გაჩეჩილაძის მზაობაზე ნოღაიდელის აზრის მიღებისთვის. სხვები, რომლებსაც სურთ, შეუერთდნენ ნოღაიდელს ("კონსევატორები", "სახალხო პარტია") აკეთებდნენ მოკრძალებულ თანხას, დაახლოებით, 50 000 დოლარს. დავითაიასა და სხვა წყაროების მიხედვით, გაჩეჩილაძე განიხილებოდა, როგორც გაერთიანებული "ოპოზიციის" თბილისის მერობის კანდიდატი". ამავე გზავნილის მიხედვით, გაჩეჩილაძის მონაწილეობა არჩევნებში გაართულებდა ამერიკელების მიერ ჩანერგილი ალასანიას შანსებს. "ალასანიას გუნდმა რამდენჯერმე ჩააბარა ანგარიში პალოფს (Poloff), რომ გაჩეჩილაძემ დაარწმუნა ისინი, რომ მხარს უჭერს ალასანიას, მაგრამ მხარდაჭერის შესახებ გამოაცხადებს მხოლოდ გადამწყვეტ დროს. თუმცა, ალასანია კითხვის ნიშნის ქვეშ აყენებეს გაჩეჩილაძის ერთგულებას და აღნიშნავენ, რომ ის ნებისმიერ დროს შეიძლება "იყიდონ" სხვებმა და "ალიანსს", უბრალოდ, არ აქვს სახსრები და არც სურვილი, რომ გაჩეჩილაძე მოისყიდოს მსხვილი თანხით",- ნათქვმია ჯონ ბაისის გზავნილში, რომელიც 2010 წლის ადგილობრივი თვითმმართველობისა და მერის არჩევნებს ეხება.

აუცილებლად უნდა დაისაჯოთ, მიშას მეთაურობით! სხვანაირად სამართალი ვერ აღსრულდება. *** „მამუკა ზერეკიძე (გიორგი ზერეკიძის მამა) მოკლულია“ ოთხშაბათი, 17 აგვისტო 2011 http://s1.ipicture.ru/uploads/20110831/VUq55CEF.jpg„თავისუფალი საქართველოს“ მიერ საქინფორმისთვის მოწოდებული ცნობის თანახმად, 2011 წლის 16 აგვისტოს მე-6 ნაც-საპყრობილეში მოკლეს მამუკა ზერეკიძე. მამუკა ზერეკიძე გახლდათ გიორგი ზერეკიძის მამა, რომლის დაპატიმრებასაც რამდენიმე წლის წინათ (მაშინ გიორგი ზერეკიძე 14 წელს მიუღწეველი არასსრულწლოვანი იყო) საზოგადოებაში სერიოზული ვნებათაღელვა მოჰყვა. ოჯახის შეუპოვრობამ და შეურიგებელმა ბრძოლამ მოძალადე ნაც-ხელისუფლების გაღიზიანება გამოიწვია და მოგვიანებით თავად მამუკა ზერეკიძეც იქნა დაპატიმრებული. როგორც ზერეკიძის მეუღლე ლიკა ზერეკიძე განმარტავს, გარდაცვალების მიზეზად დენის დარტყმას ასახელებენ. მისივე თქმით, გარდაცვლილი სახლში გუშინ მიასვენეს. http://www.geotimes.ge/uploads_script/news/88ff5beea425b68.jpgმამუკა ზერეკიძის შვილს, არასრულწლოვან გიორგი ზერეკიძეს განზრახ მკვლელობის მცდელობის ცრუ ბრალდებით 10-წლიანი პატიმრობა აქვს მისჯილი, რასაც მისი თანაჯგუფელები, ოჯახი და უფლებადამცველები, მთლიანად ქართული საზოგადოება ეწინააღმდეგება. მოგვიანებით გიორგი ზერეკიძის მამა მამუკა ზერეკიძე ნარკოდანაშაულის შეთითხნილი ბრალდებით დააკავეს. მას სამუდამო პატიმრობა ჰქონდა მისჯილი და რუსთავის ციხეში იხდიდა სასჯელს. საქართველოს დამპყრობმა ნაც-ხელისუფლებამ, ურჩობისათვის,მამუკა ზერეკიძეზე შური იძიადა წამებით სიცოცხლეს გამოასალმა. ზერეკიძეს თავის არეში აღენიშნება დაზიანებები. „საქართველოში უკანასკნელი 1 წლის განმავლობაში ნაც-საპატიმროებში საეჭვო ვითარებაში ათეულობით პატიმარია გარდაცვლილი და არცერთი მათგანის გამოძიება არ მიმდინარეობს. საქართველოს ნაც-საპატიმროებში არსებული ვითარება შეიძლება შეფასდეს, როგორც წამების კარგად დამუშავებული დანაშაულებრივი სადამსჯელო მანქანა, რაც არაფრით ჩამოუვარდება არც მასონ-ბოლშევიკური და არც მასონ-ფაშისტური მსგავსი სადამსჯელო ჯგუფები“. „ მოვითხოვთ სააკაშვილის თვითმარქვია ნაც-ხელისუფლბისგან, დაუყოვნებლივ დაიწყოს საქმეზე დამოუკიდებელი გამოძიება ქართული საზოგადოების მონაწილეობით და დაკვირვებით. მივმართავთ საერთაშორისო საზოგადოებრიობას: შეაჩერეთ დაკანონებული მკვლელობები საქართველოს ნაც-ციხეებში!“ – ნათქვამია კორესპონდენციაში, რომელსაც ხელს აწერს „თავისუფალი საქართველოს“ თავმჯდომარე კახა კუკავა დასაზოგადოებრივი დამცველი ირინა ფუტკარაძე. „თავისუფალი საქართველო“-დან

http://sulanews.files.wordpress.com/2011/05/251141_164719303591488_100001602575562_428541_8208909_n.jpgსააკაშვილის ნაც-ჯალათებმა ნოდარ ცხადაძე ცემით მოკლეს!!! 27-05-2011 როგორც ცნობილია, რუსთაველის გამზირზე გამართული -ხელისუფლების საწინააღმდეგო შეკრება დაარბიეს დილით 00:15 საათზე. ნაც-ჯალათებმა გამოიყენეს ცრემლსადენი აირი და რეზინის ტყვიები. დარბევისა ნაც-ჯალათებმა მოკლეს და დაასახიჩრეს უამრავი ადამიანი, მათშორის 50 წლის ნოდარ ცხადაძე. მოგვიანებით ნაც შსს-მ მოკლულთან დაკავშირებით განმარტება გააკეთეს, რომ მათი ნაც-პოლიციელი ვლადიმერ მანსურაშვილი და ნოდარ ცხადაძე ემსხვერპლნენ ნინო ბურჯანაძის მანქანებს, დარბევის ადგილის დიდი სისწრაფით დატოვებისას. ცხადაძის მკვლელობას სხვანაირად ხსნის livepress.ge , რომლის თანახმადაც, ცხადაძე ნაც-სადამსჯელო რაზმის ცემის შედეგად გარდაიცვალა. როგორც livepress.ge –ს”სახალხო კრების” ზუგდიდის ხელმძღვანელმა ზამირა ღადუამ განუცხადა, “ნოდარ ცხადაძე არავის გაუტანია, ის მის თვალწინ ნაც-პოლიციელებმა ცემაში მოკლეს”. “ეს ადამიანი ყვიროდა ნუ მომკლავთო, მაგრამ მაინც ურტყამდნენ”, – აღნიშნა ღადუამ. მეორე თვითმხილველი, რომელმაც ცხადაძე სიცოცხლის ბოლო წუთებში ნახა, „სახალხო კრების“ ფოთელი გოჩა დოლბაია აღმოჩნდა. „პრესაგე.ტვ“–სთან საუბრისას იგი აღნიშნავს, რომ სხვა მომიტინგეებთან ერთად იგი საშინლად ნაცემი ცხადაძის გადაყვანას უსაფრთხო ადგილისკენ ცდილობდა, თუმცა რამდენიმე წუთში გარდაიცვალა. ზამირა ღადუა „პრესაგე.ტვ“–სთან 26 მაისის დარბევისა და შემდეგ განვითარებული სხვა ამბებსაც ჰყვება. ამ დრომდე ოჯახის წევრები და თანაგუნდელები უშედეგოდ ეძებენ „სახალხო კრების“ სამ ზუგდიდელ, ორ სენაკელ და ერთ ფოთელ მხარდამჭერს. უგზო–უკვლოდ დაკარგულთა შორისაა მისი ვაჟი, ელგუჯა დარასელიაც. შეკრების დარბევისას რეზინის ტყვიების მოხვედრის შედეგად დაშავდა თავად ზამირა ღადუა. მის ქალიშვილს, ეკა დარასელიას კი სახისა და სხეულის არეში ასევე რეზინის ტყვიებით მიყენებული სამი ჭრილობა აღენიშნება. აქციის დარბევის დროს მძიმედ დაშავდნენ „ქართული პარტიის“ ზუგდიდელი წევრებიც. ალექსანდრე მოლაშხია, დავით სორდია, ალექსანდრე გეთია და გიორგი ჯღარკავა ნაც-სადამსჯელორაზმმა კინოთეატრ „რუსთაველში“ დააკავა და ნაც-პოლიციის მთავარ სამმართველოში გადაიყვანა. ამ დროისათვის ჯღარკავას ადგილსამყოფელი უცნობია. თანაგუნდელებმა იგი ბოლოს კინოთეატრის გასასვლელთან მაშინ ნახეს, როცა მას ნაც-პოლიცია შეშუპებული და დასისხლიანებული პირსახით ავტომანქანისკენ მიათრევდა. დაკავებულები დღეს დილით გაათავისუფლეს. ალექსანდრე მოლაშხია ამბობს, რომ „დიღმის სამმართველოში“ ნაც-პოლიციელებს შორის ზუგდიდელი სამართალდამცველები ამოიცნო, რომელთა მითითებითაც ნაც-სადამსჯელორაზმმა მისი ცემა უფრო გამეტებით განაგრძო. აქციის დარბევისას მძიმე სახის დაბეჟილობები მიიღო „ქართული პარტიის“ ერთ–ერთმა წინამძღოლმა კახა მიქაიამ. ჭ####ტვის დროს მას ცემისას ნეკნები დაუზიანდა და მხუთავი აირისგან მოწამვლაც მიიღო. ამ დრომდე სამეგრელოში არც ერთი შეკრების მონაწილე არ დაბრუნებულა. 26 მაისის დღესთან დაკავშირებით საზეიმო ღონისძიებები კი დღეს სამეგრელოს ყველა ყველა კუთხეში მიმდინარეობდა. ზუგდიდის ცენტრალურ ნაწილში კონცერტი დილიდან გვიან ღამემდე გაგრძელდა. ასე აზეიმა ნაც დამპყრობმა ხელისუფლებამ ცნობადაკარგული თანამოძმეები გლოვის დღეს...

http://www.geworld.ge/images/stories/geworld/religia/meufe2.jpgმეუფე იობი: ჩვენი ხსნა მართლმადიდებელ ერთა ერთობაშია . ...მსოფლიოს დიდი განსაცდელები დაუდგება და კიდევ ერთხელ დავრწმუნდებით, რომ მართლმადიდებელ ერებთან მჭიდრო სულიერი და ხორციელი კავშირი გადარჩენისთვის აუცილებელია. ვმადლობდეთ უფალს, რომ ჩვენ ცხონების საშუალება მოგვეცა ჭეშმარიტი სარწმუნოების სახით. მართლმადიდებლობა - ეს არის ხიდი საიქიოდან სასუფევლისკენ, რადგან მხოლოდ ამით შეიძლება დაიმკვიდროს ადამიანმა ცათა სასუფეველი. ... არასოდეს დაგვავიწყდეს წმინდა მეფე ვახტანგ გორგასლის ანდერძი - “ეძიებდეთ ქრისტესთვის სიკვდილსა!” - მთელმა ჩვენმა ერმა მოიძია ქრისტესთვის სიკვდილი - ასი ათასი ქართველის, ექვსი ათასი გარეჯელი ბერისა და სხვა მოწამეთა მოწამეობა სწორედ ამ ანდერძის ასრულებაა. მსოფლიოში არ არსებობს სხვა მართლმადიდებელი ქვეყანა, რომელსაც ამდენი მოწამე და წმინდანი ყავს. ჩვენ ჯვარცმული ქვეყანა ვართ, მაგრამ არ დაგვავიწყდეს, რომ ჯვარცმას დაფლვა მოსდევს და შემდეგ აღდგომა და ამაღლება! აი, სწორედ ეს ელოდება საქართველოს, ქართველ ერს ღვთისაგან - სწორედ საქართველოთი უნდა გამართლდეს მართლმადიდებელი სარწმუნოება, სწორედ აქ უნდა გაძლიერდეს მართლმადიდებლობა! სწორედ ამით გაბრწყინდება საქართველო და არა განათებებითა და ხორციელი სინათლით, როგორც ზოგიერთს წარმოუდგენია! ეს კი უკვე დაწყებულია! იმედი არ უნდა დავკარგოთ, გულხელდაკრეფილნი არ უნდა ვიყოთ და არ უნდა ველოდოთ, რომ ვიღაც გვიხსნის - თითოეულმა ჩვენთაგანმა უნდა გადაწყვიტოს საქართველოს ხსნა! საქართველოს გამთლიანება თითოეული ჩვენთაგანიდან იწყება! არ უნდა ვიყოთ დაიმედებული ვიღაცაზე, როგორც ბევრს გონია, რომ ამერიკა დაგვეხმარება, ზოგს კი რუსეთისკენ აქვს იმედი მიმართული! ჩვენი თავიდან დავიწყოთ საქართველოს გადარჩენა. თუ ჩვენ გამოვსწორდებით, თუ ჩვენ სულიერად ვიცხოვრებთ, თუ უფალთან წრფელი ურთიერთობა გვექნება, მაშინ ღვთის მადლიც არ დააყოვნებს საქართველოზე. საქართველო განიწმინდება ბოროტი ძალებისაგან და გამთლიანდება. მხოლოდ სულიწმინდა გააერთიანებს საქართველოს - ეს მუდამ უნდა გვახსოვდეს! არ უნდა ვიყოთ მომხრე სხვა სარწმუნოების მიმდევართა ტაძრების თუ მეჩეთების მშენებლობისა, რადგან სადაც ისინი შენდება, ის მიწა საქართველოსი აღარ არის, ჩვენ მხოლოდ ომით კი არ ვკარგავთ მიწებს, არამედ ასეთი წარმართულ-მწვალებლური სამლოცველოების შენებითაც! ყველანი უნდა გავუფრთხილდეთ ამ ქართულ მიწებს, რამეთუ ეს არის ღვთისმშობლის წილხვედრი ქვეყანა და ერიცა და ბერიც ვალდებულნი ვართ, გავუფრთხილდეთ დედა ღვთისმშობლის მიწას!

საქართველოში თურქების ჩამოსახლება ფარულად მიმდინარეობს 01/08/2011 http://www.tribuna.ge/images/stories/biblioteka/mahmadiani_mesxebi.jpgსაქართველოს დამპყრობამა ნაც-მთავრობამ, 67 წლის წინ მესეთ-ჯავახეთიდან რუსეთის იმპერიის მერ გასახლებულ 75 დაბრუნებულ თურქს სამართლებრივი ჩამოსახებულის მდგომარეობა მიანიჭა,- ამის შესახებ ცნობას აზერბაიჯანული გამოცემა APA ავრცელებს. „მესხეთიდან გასახლებული მაჰმადიანების მსოფლიო გაერთიანების თავმჯდომარის მოადგილემ ბურხან ოზკოშარმა განაცხადა, რომ სამთავრობო ჯგუფი 2011 წლის ბოლოსთვის თურქების დაბრუნების დააჩქარებისთვის ყველა იმ დაბრუნებულ მაჰმადიანს მისცემს სამართლებრივ მდგომარეობას, რომელიც ამ საკითხთან დაკავშირებით მიმართავს და შეთავაზებულ პირობებს დასთანხმდება. ასევე გასათვალისწინებელია, რომ შინაური და გარეული მტრები თურქების ჩამოსახლებას ნიღბავენ, თითქოს ისინი თურქები კი არა არამედ, მაჰმადიანი ქართველები იყონ. ქართველების თვალის ახვევის მიზნით, ჩამოსასახლებელ თურქებს, "მაჰმადიანი მესხები" შეარქვეს, რაც სრული სიცრუეა, რადგან ღნიშნული პირებს ქართულ ცნობიერება საერეთოდ არ გააჩნიათ და უფრო მეტიც, ისინი მტრულად არიან ქართველების მიმართ განწყობილი. სამწუხაროდ, საქართველოში ასიათასობით ქართველი ლტოლვილისათვის საცხოვრისი და თავშესაფარი ვერ მოიძებნა დამპყრობი ნაც-ხელისუფლების გადამკიდე, ხოლო მაჰმადიანი თურქებისათვის, თუ სხვა შემთხვევთ საქართველოში მოხვედრილი უცხოტომელებისათვის დაპყრობილი საქართველოს კარები ღიაა. ნაც-სამთავრობო ჯგუფმა განიხილა არსებული 5806 საბუთი, რომელთა შორის 2000 რუსულ ენაზეა შედგენილი,“- იუწყება APA ahiskapress.com-ზე დაყრდნობით. რუსეთის იმპერიის მასონ-ბოლშევიკურმა ხელისუფლებამ მაჰმადიანი თურქები 1944 წელს საქართველოდან შუა აზიაში გადაასახლეს. 1989 წელს, ხელოვნურად მოწყობილი ფერგანის მკვლელობების შემდეგ, თავშესაფარი 13 ქვეყანაში მისცეს, ამით მათ მეორედ მიიღეს ლტოლვილის სამართლებრივი მდგომარეობა. ბოლოთქმა: ქართველები თუ ფხიზლად არ ვიყავით უსამშობლოდ დავრჩებით. მიმდინარეობს საქართველოს ქართველებისაგან დაცლა და უცხოტომელების ჩამოსახლება. თურქების გარდა საქართველოში ჩინელების, ინდუსების, აფრიკელების და სხვა ეროვნების ხალხის შემოსახლება.

არმენიაში სხვა სარწმუნოებრივი ჯგუფებისათვის უფლებების გაზრდას არმენიის გრიგორიანული საყდრიონი ეწინააღმდეგება 19/08/2011 http://stgregorychurch.ca/images/His-Holiness-Aram-I.jpgარმენიის სამოციქულო საყდრიომი არმენიაში სარწმუნოებრივი ჯგუფების შესახებ წესდებაში და ასევე, სხვა წესებში შესატან ცვლილებებს, რომლებითაც ყველა სარწმუნოებრივი ჯგუფი გრიგორიანულ სარწმუნოებას უნდა გაუთანაბრდეს, ეწინააღმდეგება. საქართველოში კი პირიქით, გრიოგორიანელთა პატრიარქის მოთხოვნით, საქართველოს დამპყრობმა ნაც-ხელისუფლებამ საქართველოში ყველა სარწმუნოებრივი ჯგუფი მართლმადიდებლობას გაუთანაბრა. აღნიშნულ წესებში შესატანი ცვლილებები მსოფლიო ბატონთა უწყების, ე.წ. "ვენეციის კომისიის" მიერ არის თავსმოხვეული და არმენიაში ეროვნული ყრილობა ცვლილებების საკითხს საშემოდგომო შეკრებაზე განიხილავს. როგორც "Новости Армения" იუწყება, შირაკის ეპარქიის ეპისკოპოსი მიქაილ აჩაპიანი წესებში შესატანი ცვლილებების გამო შეშფოთებას გამოთქვამს. „გვჯერა, რომ ეს არის მიუღებელი მცდელობა. წესდება მიზნად ისახავს არმენიაში არსებული მნიშვნელოვანი სატკივარიდან ყურადღების გადატანას. ქვეყანაში ადამიანის უფლებების კუთხით უამრავი თავსატეხია და ე.წ. „სინდისისა და სარწმუნოებრივი თავისუფლების“ შესახებ წესდებაში ცვლილებების შეტანის სასიცოცხლო აუცილებლობა არ არსებობს, რადგან სარწმუნოებრივი გაერთიანებები ჩვენს ქვეყანაში ისედაც თავისუფლები არიან, ხოლო ეს ყველაფერი არმენიის სამოციქულო ეკლესიის უსაფრთხოებას ემუქრება“, - აღნიშნავს ეპისკოპოსი. მიუხედავად ამისა, იგი აცხადებს, რომ არმენიაში სამოციქულო საყდრიონი კვლავ საკმაოდ ძლიერია და მომავალშიც წარმატებით გააგრძელებს მოღვაწეობას. არმენიის იუსტიციის მინისტრის პირველი მოადგილე გრიგორ მურადიანი კი ამბობს, რომ თავსმოხვეული წესდება სამოციქულო საყდრიონის უფლებებს საფრთხეს არ უქმნის. (რგორ გავს ნაც-გამყდიდველი ჩინოვნიკების აზროვნებას!?) არმენიის დედაქალაქ, ერევანში მასონურმა ე.წ."ეუთოს მისიამ" ამ საკითხთან დაკავშირებით უკვე მოაწყო საჯარო საუბრები, რომლის მიზანსაც სხვადასხვა ჯგუფებისა და საზოგადოების გათვითცნობიერება იყო. თავად ევრო ჯგუფის წარმომადგენელმა კი არმენიაში დაგეგმილი საწესდებო ცვლილებები დადებითად შეაფასა. არმენიაში 67 სარწმუნოებრივი ჯგუფია აღრიცხული, მათგან 10 არმენიის სამოციქულო საყდრიონს ეკუთვნის, ხოლო 57 სხვა სარწმუნოებრივ აღმსარებლებს. ბოლოთქმა: როგორც ხედავთ მართმადიდებლობისა და სხვა ძირითადი სარწმუნოებების წინააღმდეგ ბრძოლა ყველა ქვეყანაში ერთი და იგივე ეშმაკისეული ძალების მიერ ხორციელდება, ეს ეშამკისეული ძალები დანაშაულებრივი მსოფლიო მმართველებია. ამ ძალების ქვეორგანოებს კი გაერო და ევროკავშირ წარმოადგენს, რომ აღარაფერი ვთქვათ ამერიკის და სხვა ქვეყნების მმართვად ხელისუფლებებზე.

ნაც-დამპყრობლებმა 1/3 ქართველი ლტოლვილად ("ემიგრანტი") აქციეს უცხოეთში და ამდენივე საქართველოში 15.09.2006 http://edisher.files.wordpress.com/2011/02/e18393e18394e18395e18395e1839ce18398e1839ae18398-e1839ce183a3-e18392e18390e18392e18395e183a7e183a0e183a3e18397.jpgსაზღვარგარეთ ქართველი ლტოლვილების ('ემიგრანტების") რიცხვი არ მცირდება. ლტოლვილებს ("ემიგრანტებს") უკან დაბრუნების სურვილი აქვთ, თუმცა, ამბობენ, რომ ისინი არავის სჭირდება და გარიყულები არიან. ერთ-ერთი ქვეყანა, სადაც საკმაოდ ბევრი, დაახლოებით 10 000-მდე ქართველი ცხოვრობს, დიდი ბრიტანეთია (ინგლისის იმპერია). როგორც იქაური ი ამბობენ, საქართველოს საელჩოსთან ვერ უკავშირდებიან. „საელჩოში არჩევნებში მონაწილეობის მისაღებად მივედი. პასპორტი არ მქონდა და ამიტომ მისი ასლი წავიღე. ხმა არ მიმაცემინეს. ემიგრანტები საელჩოს ვერ ვუკავშირდებით. ძალიან დიდი სურვილი რომ გვქონდეს, დილის 11 საათის შემდეგ საელჩოში ვერავის იპოვი და ავტომოპასუხის გარდა ვერავის შეეხმიანები. ისინი სიგარეტსა და ღვინოს მეტ დროს უთმობენ, ვიდრე საქართველოს წარმოჩენას“, - ასეთია ლონდონში მცხოვრები ლტოლვილების აზრი. უცხოეთში მყოფი ქართველი ლტოლვილები გულგატეხილები არიან, რომ წარმატებებს უცხო ქვეყნებში აღწევენ, თავიანთ სამშობლოში კი არავის სჭირდებათ. „სამსახურთან დაკავშირებით არაერთი ანკეტა შევავსე და საქართველოში გავაგზავნე, მაგრამ პასუხი არცერთხელ არ მომსვლია. არადა სულ ახლახან იყო განცხადება, რომ სასტუმროს მმართველები სჭირდებოდათ. ლონდონში 2 000 მდე ქართველი მუშაობს წარმატებულ სასტუმროებში მმართველებად თუ სხვადასხვა თანამდებობებზე. ისე ვგრძნობთ თავს, რომ არავის ვჭირდებით. ძალიან გაულგატეხილები ვართ. საქართველოში ყველაფერი ისევ ჩაწყობითა და მეგობრობით კეთდება“, - გვითხრა ლონდონში ერთ-ერთი 5 ვარსკვლავიანი სასტუმროს მმართველმა შალვა ალავერდაშვილმა. ლტოლვილებს, რომელსაც ბრიტანეთში შევხვდი, ამბობს, რომ საქართველოში დაბრუნებას აპირებს, თუმცა შესაბამის დროს ელოდება. 7 წელია პაატა ბელთაძე ლონდონში საქართველოს სათვისტომოს და ქართულ გაზეთს წარმოადგენს. ის დაბრუნებას რამდენიმე თვეში აპირებს და ამბობს, რომ სწორედ ლტოლვილები უნდა იქცნენ საქართველოს გადარჩენის საფუძველი: „საშუალო ფენა უფრო დაბრუნდება საქართველოში, ვიდრე ის ადამიანები, რომლებიც აქ განხრით მუშაობენ. გააჩნია, რამდენად დასჭირდება საქართველოს, უცხოეთში მიღებული გამოცდილება საკუთარ ქვეყანაში დააბანდოს. სამწუხაროა, რომ სათვისტომოებსა და სახელმწიფოს შორის მკაცრად ჩამოყალიბებული ურთიერთობა არ არსებობს.“ უცხოეთში მყოფ ლტოლვილებთან დაკავშირებით სახელმწიფო გეგმის არარსებობაზე საუბრობს ქართული სათვისტომოს ხელმძღვანელი ზაზა მესხიც. მისი თქმით, საქართველო ლტოლვილებს სათანადოდ ვერ იყენებს: „სამწუხაროდ, ჯერჯერობით საქართველოში არ არსებობს გეგმა, რომელიც ლტოლვილების დაბრუნებას მოაწესრიგებს, არადა ლტოლვილების როლი ქვეყნის განვითარებაში უდიდესია. ერთ-ერთი მთავარი ისიცაა, რომ ბევრი ქართული ოჯახი ლტოლვილების გამოგზავნილი თანხით არსებობს. ეს სიმდიდრე სათანადოდ არ არის გამოყენებული.“ ლტოლვილების მოსმენის შემდეგ საქართველოს საელჩოს წარმომადგენლებთან შეხვედრაც ვცადე, თუმცა უშედეგოდ. ავტომოპასუხის გარდა საელჩოს ტელეფონებზე მართლაც არავინ პასუხობდა. თუმცა, სანამ ლონდონში გავემგზავრებოდი, დიპლომატებთან ურთიერთობის თადარიგი დავიჭირე და საელჩოში შეხვედრის ნებართვისთვის საქართველოს საგარეო საქმეთა სამინისტროს ოფიციალური წერილი მივმართე. ერთკვირიანი ლოდინის შემდეგ სამინისტროში მითხრეს, რომ საელჩოს წარმომადგენლებთან შეხვედრა არ შეიძლება და ეს მათი დიპლომატიაა და თუ რამე მაინტერესებს საგარეო უწყებას უნდა ვკითხო. ლონდონში მცხოვრები ქართველი ლტოლვილებიც სწორედ ამაზე სწუხან და ამბობენ, რომ ნებისმიერ შემთხვევაში საელჩოს კარები მათთვის დახურულია და მათ ტელეფონის საშუალებითაც კი ვერ უკავშირდებიან. ეკა გულუას წერილიდან

ფიქრები ვიხსენებ გავლილ ჩემს ყოფას, თვალში გამიჩნდა ნისლია. ბობოქარ ცხოვრების ნაცვლად მუხლს მომდებია ისლია. იყო მცდელობა სწავლობის, მის გზები მე დამიქნია- ვასწორე დღე და ღამენი, თურმე ეს ცუდად მიქნია. იწეწა წუთისოფელი მან დამაყენა ყირაზე მომწყვიტა დედა-სამშობლოს, არ გამაჩერა ბინაზე. ვეძებე კარგი ცხოვრება, თითქოს გავიძღე კუჭია, მაგრამ ყოველი ნაშოვნი ყოფილა ერთი მუჭია. თურმე ყველაზე მდიდარი სახლს დარჩენილი კაცია ის ამას ვერცკი მიმხვდარა, კიკინებს როგორც ვაცია. ამბობს სახლში რას ვაკეთებ მეც გავილაღო მინდია, უცხო ქვეყანას მეც მინდა, ვიგრძნო მისი ამინდია! იცალა მთელი ქვეყანა, ყველა ჯანდაბას მიდიან, სახლში გიჯობდეთ ვეძახი, ამბობენ აქ არ გვინდია. აღარ აკლებენ მცდელობას, პაპის ნაფუძარს ჰყიდიან და გაბრწყინებულ თვალებით საზღვარგარეთში მიდიან. თავისი ნებით მონობა აურჩევიათ რუდუნით, რად გვინდა დედა სამშობლო, ამბობენ წყნარი დუდუნით. რად გვინდა თავისუფლება სვავნი ვართ სადა გვცალია, და კუჭგამხმარმა არწივმა თუნდ ლესოს კლდენი სალია. ავთანდილ ნოზაძე. აგვისტო, 2011 წელი. ემიგრანტ კანადიდან (ტორონტო)

http://s05.radikal.ru/i178/1108/cd/083ea467ca6b.jpgსააკაშვილისნაც-დამპყრობთა საპატიმროებში ადამიანებს აწამებენ 4/08/ 2011 მოსაუბრე ციხიდან ორიოდე დღის წინათ განთავისუფლებული ყოფილი პატიმარია. სხვათა შორის, სასჯელს გლდანის მერვე საპყრობილეში ნარკოტიკების შენახვისთვის იხდიდა და იქ იყო მაშინ, როცა "ფოტოგრაფები" დააკავეს. რა ხდება დღეისთვის ციხეში, როგორ მუშაობს ციხის დამსჯელი “მანქანა” და როგორ ტეხავენ პატიმარს, ამის შესახებ სწორედ მისგან მოვისმენთ: ციხე სხვა სამყაროა. ეს ისაა, რომელსაც ვერ ხედავს ვერც ერთი გარეთ მყოფი ადამიანი, სადაც პატიმრებზე მიდის სულიერი და ხორციელი ზეწოლა. - წარმოიდგინეთ, რვაკაციან საკანში შემოდის ხალხი, რომელიც, ძირითადად, ამ საქმისთვის ჰყავთ დაქირავებული, უბრძანებენ პატიმრებს, შეძვრნენ საწოლის ქვეშ და მიდის მათი უმოწყალო ცემა. 20 კაცი ურტყამს, სიტყვაზე, 15 პატიმარს. ამის შემდეგ ხდება ამ საკნის ხალხის დაშლა და ისინი მიჰყავთ ე.წ. "კარანტინში". "კარანტინი" რას ჰქვია: ეს არის, დაახლოებით, 15 კვადრატული მეტრის საკანი, სადაც მარტო მოსასაქმებელი (“პარაშა”) და ერთადერთი პატარა სარკმელია და ეს 30 კაცი ერთი თვის მანძილზე ცხოვრობს ამ ფართობში. მათ არ ეძლევათ არაფრის უფლება, მათ შორის, დაბანის. იქ მიდის კვებაც, მოსაქმებაც და ყველაფერი. რომ ხვდები ციხეში, შეგრძნება გაქვს, რომ მოხვდით ზოოპარკში, იმ სუნისა და გარემოს მიხედვით. - თქვენ გლდანში იყავით, როცა ფოტოგადამღებები დააპატიმრეს… - მაგათ ყველა გულშემატკივრობდა. "ჟურნალისტები" რომ მოდიოდნენ ციხეზე და იქ საყვირებს ახმიანებდნენ, ყველა პატიმარს გვშურდა, ასეთი პატრონები რომ ჰყავდათ ამ ბიჭებს. როგორც შეგვეძლო, ვუკავშირდებოდით და ვამხნევებდით. მაგათ საკნებში ცალ-ცალკე ამუშავებდნენ, ჩვენ ისიც ვიცოდით, რომ მაგათ სამხილი, არ ჰქონდათ, მაგრამ ციხე ციხეა. აქ როგორ არის, იცით? რომ ხვდები ამ გარემოში, პირველს, რასაც აკეთებენ, უნდა იგრძნო, რომ მაგათ ხელში ხარ და რასაც უნდა, იმას გიზამენ. იქ პატიმრის დამცველს არაფრის უფლება არ აქვს. იქ შენი სამართლის გატანა არ ხდება. სასჯელები არის გაზრდილი. - ყველაზე ძალიან რამ შეგზარათ? - იმ მუქარამ, რასაც იქ ახორციელებენ. ხვდები, რომ შენ რომ ხარ მძევალი და შენი ოჯახიც მძევალია და რასაც უნდათ იმას უზამენ შენიანებს. საქართველოში, დააკვირდით, ოჯახი არ არის, არ შეეხონ. ყველას თითო პატიმარი ჰყავს და ამით უჭირავს ხელისუფლებას ეს ხალხი. ყველას ამით აჩუმებენ. აწამებენ ხალხს. არაადამიანური წამება მიდის. საკნიდან გამოჰყავთ 10 კაცი და იქ ერთს ტოვებენ. ამ 10-ს გაუერთიანებენ ძვალ-რბილს, ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით, და მერე ეს ხალხი უკან რომ შევა, ისინი იმ ერთს გაუერთიანებენ ძვალ-რბილს. ეჭვს ბადებენ. - ის ერთი რა ნიშნით არის დატოვებული საკანში? - იმ ერთისგან აღიარებით ჩვენებას ელიან. ამ ხერხით კლავენ მას. თვითონ ხელს არ ისვრიან. - რითი სცემენ პატიმრებს? - ხელკეტებით, წიხლებით, მუშტებით, ქმარით, რა ვიცი, რაც ხელში მოხვდებათ. - ფოტოგადამღებებს სცემდნენ? - მაგათ ერიდებოდნენ, რადგანაც ძალიან გახმაურდა მაგათი საქმე და უცხოეთი ჩაერია, თუმცა ვიცოდით, რომ აღიარებით ჩვნებას ნებისმიერ შემთხვევაში მიიღებდნენ. მანდ მარტივად ხდება: სულიერად ტეხენ ადამიანს. ხათუნა კალმახელიძე სარკეში უფრო მეტს იყურება, ვიდრე ციხეში. ყველაფერზე ეგ ქალი თვალს ხუჭავს. შეიძლება პატიმარი წესისმორჩილი იყოს, მაგრამ თუ ციხის ხელმძღვანელი გადაწყვეტს, გაუგრძელოს სასჯელი, მოსდებს შარს და დატოვებს კიდევ რამდენიმე წელს. მათ ხელში ხარ მთლიანად. ძალიან მარტივად, მოულოდნელად საკანში ჩატარდება ჩხრეკა და ვითომ გიპოვიან ლეიბში შტირს, სამართებელს, ნებისმიერ საგანს. შიდა სამსახურის გარკვეულ ჯგუფს ევალება პატიმრის გატეხა. მათთვის არ არსებობს ბრალიანი და უბრალო, ურტყამენ ყველას. ცემის გარდა, გაყურებინებენ სხვა პატიმრების გაუპატიურებას. განსაკუთრებით აღიზიანებთ მოშიმშილე პატიმრები, რადგან ეს ხმაურდება და მათ ამაზე პასუხს სთხოვენ. მინახავს, ამ მოშიმშილეებს როგორ სცემენ სასიკვდილოდ. ცემის შემდეგ უერთებენ გადასხმის აპარატს და ასულიერებენ. "კარანტინში" რა ხდება, ეს სხვა თემაა, თან ადვოკატებსაც არ აძლევენ უფლებას, გარეთ გამოიტანონ ამბავი. - რა ხდება კარანტინში? - აქ პატიმარს ტეხენ. პატიმარმა თავი უნდა იგრძნოს, როგორც პირუტყვმა. მიზანი ესაა. ხარ ნახირი და მეტი არაფერი. კაცი არა ხარ. "კარანტინს" რომ შლიან, მაშინ ვნახულობთ პატიმრები ერთმანეთს. არანაირი კავშირი ჩვენს შორის არ არის. 26-ში უნდა ყოფილიყო ვითომ ამნისტია, მაგრამ იმ აქციის შემდეგ იმდენი შემოყარეს, რომ ციხე კიდევ გაიწელა. ხუთ-ხუთი წელი მისცეს ამ ხალხს ნაც-ხელისუფლების საწინააღმდეგო გამოსვლაში მონაწილეობის გამო და შემოყარეს სრულიად უდანაშაულო ხალხი. ეს არის უპატრონო ხალხი და, ძირითადად უფროსი ასაკის. ცემის დროს იქ საფეთქელს და თავს არავინ უყურებს. ნებისმიერ წუთში ხდება დაუზოგავი გასწორება პატიმართან. წამების ზომა არ ადარდებთ. - ჰკიდიათ? - მაგრად! - სად ცემენ? - ხშირად – საკანში! ამას ყველა უყურებს და მისი ხმა ყველას ესმის. ამისთვის ყველა ემზადება სულიერად, მაგრამ ყველაზე ცუდი რამაა, როცა გადაყვანა ხდება ზონაში. იქ ჩასულმა უნდა იცოდეს, სად მოხვდა, მისალმებასავითაა 20 კაცისგან ცემა. უნდა იცოდე, სად მოხვდი და ზედმეტი გამოჩენა არ გჭირდება. მოგკლავენ. თან ისე, პასუხს არ აგებენ არაფერზე. თუ მაინც მოხდა, რომ ვერ მოტეხეს ვნმე, თავისიანს უგზავნიან. ეს არის ჩამშვები, რომელიც "ჩაშვებაზე" მუშაობს. გეგმა აქვთ მოფიქრებული ისეთი, ერთი ჭანჭიკი არ ვარდება აქედან. - სახეები გახსოვს იმ ხალხის, ვინც გცემდა? - სხვათა შორის, არავინ მალავს საკუთარ სახეს, მაგრამ გარეთ რომ გამოდიხარ, მომენტალურად შლი ამ სახეებს. ამ დროს საქართველოა და მონახავ, რამე რომ იყოს, მაგრამ წაშლა მომენტალურად ხდება. ეგ რომ პირველად მითხრეს, არ დავიჯერე და ახლა ჩემს თავზე რომ ვნახე, ნამდვილია. - აზრობრივად იქით მიბრუნება არანაირად არ გინდა? - არანაირად. თან მინდა, რომ ამ ქვეყნიდან გავიდა. აქაურობა მეზიზღება. ხანდახან რომ დავფიქრდები, ან ის ნარკოტიკი როგორ ჩამიგდეს, რას მერჩოდნენ, არ ვიცი? ფული ფულად წაიღეს, თან მახეხინეს ამდენი წელი. რომ მახსენდება, გამაჩერეს, ჯიბიდან თვითონ ამომიღეს ჩაგდებული ნარკოტიკი და წიუ-წიუუ… გაზეთი “ალია” თამარ ოქრუაშვილი წერილიდან

http://imgs2.kavkazcenter.com/eng/content/2011/04/28/14195_1.jpgჰეიდარ ჯემალი ძირგამაოთხრელ საქმიანობაში ამხელს გიგა ბოკერიასა და ნაცსაძმოელებს ამერიკის მასონური მმართველობა, ნაც-საძმოს გამოყენებით, კავკასიასა და შუა აზიაში არეულობას გეგმავენ. ეს ამერიკის (მსოფლიო მმართველების მერთაურობით) იმ მთავარი გეგმის ნაწილია, რომელსაც თანამედროვე მსოფლიოში “მართვადი არეულობა” ჰქვია. ეს არის მცდელობა, რომ საერთო არეულობის გამოწვევით და იმ გეგმიურ მოვლენებში შექმნან სირთულე, რამაც აშშ-ს ის ხარჯები უნდა აარიდოს თავიდან, რომლებსაც განახორციელებდა, თუ შეეცდებოდა მდგომარეობა პირდაპირ ემართა და ყველაფერი საკუთარი ნების ქვეშ მოექცია. იმ შემთხვევაში, როცა ყოველივე ეს უკვე მათთვის შეუძლებელი ხდება, სხვა გეგმაზე გადადიან. კერძოდ, იწყებენ ომს ყველა-ყველას წინააღმდეგ, ანუ არეულობას იწვევენ და მღვრიე წყალში თევზს იჭერენ (ამით გამოსავალს ეძებენ იმ ჩიხიდან, რომელშიც აღმოჩნდნენ). რუსეთში მოღვაწე პოლიტოლოგ ჰეიდარ ჯემალი აცხადებს, რომ ნაცსაძმოელი ჯაშუშები სააკაშვილის ხელისუფლებიდან აზერბაიჯანში სახელმწიფო გადატრიალებას ამზადებენ. აღნიშნული ცნობა გაზეთ სალამნიუსში გამოაქვეყნა. საყურადღებოა, რომ ჯემალი რუსეთის მაჰმადიანური გაერთიანების თავმჯდომარეა. ბოლო დროს სააკაშვილის მაღალჩინოსნები ხშირად სტუმრობენ აზერბაიჯანს. სტუმრობები ბაქოში რატომღაც გასაიდუმლოებულია. ბოლოს ასეთი საიდუმლო მივლინებით აზერბაიჯანში ნაც შს მინისტრი ვანო მერაბიშვილიც იმყოფებოდა. ნაც- უშიშროების საბჭოს მდივანი გიგა ბოკერიაც სტუმრობდა. – არსებობს მონაცემები, რომ საქართველოს ნაცხელისუფლება აზერბაიჯანში სახელმწიფო გადატრიალებას ამზადებეს. საქართველოში მიმდინარეობს მომზადება იმისა, თუ როგორ უნდა მოხდეს აზერბაიჯანში სახელმწიფო გადატრიალება და ამის ხელმძღვანელი ნაც- უშიშროების საბჭოს მდივანი გიგა ბოკერიაა. http://farm5.static.flickr.com/4142/4885186906_b1c2bb32e6.jpgგიგა ბოკერია ეშმაკის სამსახურშია სახელმწიფო გადატრიალებას აზერბაიჯანში საქართველოს ნაც-საელჩო მეთვალყურეობს. – აზერბაიჯანში, კერძოდ კი, საქართველოს ნაც-საელჩოში მოქმედებს მართვის ჯგუფი, რომელიც ამ საქმიანობას მართავს და მის საქმიანობაზე პასუხისმგებელი ბაქოში არსებული საელჩოს თანამშრომელი ამერიკელი ქალია. ჰეიდარ ჯემალი ამ ქალის ვინაობას არ ასახელებს. ამბობს, რომ იმ ქალმა ძალიან კარგად იცის ქართული ენა. ქართული ენის მცოდნე ამერიკელის მთავარი მისია, აზერბაიჯანულ ოპოზიციასთან ურთიერთობის დამყარება ყოფილა. თუ ამ საქმეზე არის ეს ქალი მიმაგრებული, არ ჯობდა, ქართულის მაგივრად აზერბაიჯანული ესწავლებინათ? საქართველოში მოკალათებული მასონური ამერიკის საჯაშუშო ჯგუფი, სააკაშვილის ნაც- ხელისუფლება, ახალგაზრდა აზერბაიჯანელებისაგან "კმარას" მაგვარ გაერთიანებას აყალიბებს. ასევე დროისათვის საქართველოში მცხოვრები ახალგაზრდა აზერბაიჯანელების რიგებიდან იქმნება საგანგებო დანაყოფი, რომლის სახელწოდებაც თარგმანში "წინააღმდეგობას" ნიშნავს. ისინი ელოდებიან ბრძანებას, დაიწყონ ხისტი და გადამწყვეტი მოქმედებები აზერბაიჯანის ხელისუფლების დასამხობად. – რამდენადაც ჩემთვისაა ცნობილი, გადამწყვეტი მოქმედებები ანუ ე.წ. ოპოზიციის გამოსვლა აზერბაიჯანის ხელისუფლების დასამხობად დაგეგმილია 28 მაისს. ეს დრო საგანგებოდ და ვერაგულად არის შერჩეული, რადგანაც დაგეგმილი არეულობის მეორე დღეს ინგლისში აზერბაიჯანთან დაკავშირებული საერთაშორისო შეკრება უნდა გაიმართოს. – 29 მაისს კი ლონდონში უნდა გაიმართოს შეკრება, რომელიც აზერბაიჯანს ეძღვნება, სადაც სიტყვით უნდა გამოვიდეს აშშ–ს სახელმწიფო მდივანი ჰილარი კლინტონი, რომელიც შეაფასებს აზერბაიჯანის ოპოზიციის მოქმედებას, აზერბაიჯანსა და აზერბაიჯანის მთავრობაში არსებულ მდგომარეობას. ჰეიდარ ჯემალი აზერბაიჯანში გიგა ბოკერიას ვიზიტზეც საუბრობს, საიდანაც ჩანს, რომ ბოკერიას ილჰამ ალიევისთვის მთელი რიგი მოთხოვნები წაუყენებია. საქართველოსთან კეთილმეზობლობის სურვილის მიუხედავად, ალიევი ბოკერია უარით გამოუსტუმრებია. – მიმდინარე წლის მარტში გიგა ბოკერია და კიდევ რამდენიმე ადამიანი აზერბაიჯანში იყვნენ ჩასულები. მათ აზერბაიჯანის ხელისუფლებას მოთხოვნა წაუყენეს, საქართველოსთან სამხედრო კავშირზე წასულიყვნენ. ამ კავშირის მიზანი რუსეთისათვის წინააღმდეგობის გაწევა უნდა ყოფილიყო. თუმცა, აზერბაიჯანის პრეზიდენტმა ამაზე უარი განაცხადა და ასევე უარი თქვა ერთობლივ აზერბაიჯანულ–ამერიკული სამხედრო წვრთნის გამართვაზე სახელწოდებით "რეგიონალური პასუხი–2011". "სალამნიუსისთვის" გამოქვეყნებულ საუბარში ჰეიდარ ჯემალმა საქართველოსა და არმენიას შორის არსებული ვითარებაც განიხილა. მისი მტკიცებით, სწორედ ალიევის უარის შემდეგ დაიწყო ჯაშუშურმა სააკაშვილის ნაც-საძმომ არმნიასთან გაცხოველებული თანამშრომლობა. – ამ უარის შემდეგ, საქართველოს ნაც-ხელისუფლება ქმედითად ამყარებს სამხედრო კავშირს არმენიასთან, რომელიც აზერბაიჯანის წინააღმდეგაა მიმართული. ოგორც ჩანს, მას მხედველობაში საქართველოს თავდაცვის მინისტრის ბაჩანა ახალაიას სტუმრობა ჰქონდა ერევანში. ნაცსაძმოელი მინისტრი სომხეთს აღდგომის წინა დღეებში ესტუმრა. ამ სტუმრობამ მაშინვე გამოიწვია აზერბაიჯანული მხარის გაღიზიანება. რაც შეეხება აზერბაიჯანში გადატრიალების მომზადებას, ნაცსაძმოელი გიგა ბოკერიაა. თავი და თავი კი ამ ყველაფრის ამერიკის მასონური ხელისუფლებაა.. - ჯასუშური ნაცსაძმო ამ შემთხვევაში ამ გეგმის შემსრულებელია, რომელშიც ჩართული არიან კერძოდ, გიგა ბოკერია, რომელიც საქართველოს უშიშროების საბჭოს წარმოადგენს. ანუ ნაცსაძმოელები ამ შემთხვევაში სხვისი ნების შემსრულებელნი არიან. ასევე აღვნიშნავ, რომ აზერბაიჯანული ოპოზიციისათვის ეს გეგმა ცნომილია. ყოველივე ამის წარმმართველი აშშ–ს სახელმწიფო დეპარტამენტია. მოწყობილი, ერთგვარი მართვადი არეულობა მასონ ამერიკულთა ძირითადი ნიშანია. მართვადი არეულობა არის მცდელობა, შეცვალოს არსებული წონასწორობაა, შექმნა სირთულე იმ ხელოვნურ ვითარებაში, რომლებმაც აშშ–ს ის ხარჯები უნდა აარიდოს თავიდან, რომლებსაც იგი განახორციელებდა მაშინ, როდესაც ცდილობდა, პირდაპირ ემართა მდგომარეობა და თავის ნების ქვეშ მოექცია. ხოლო როდესაც ეს ყოველივე მათთვის უკვე შეუძლებელი ხდება, ისინი სხვა მიდგომაზე გადადიან, კერძოდ იწყებენ ომს – ყველა–ყველას წინააღმდეგ ანუ მდგომარეობის არევას ახდენენ" ასეთივე არეულობის გამოწვევას აშშ შუა აზიაშიც აპირებს. ახალახანს აშშ–ს სახელმწიფო დეპარტამენტმა გააფრთხილა ამერიკის მოქალაქეები და მათ უზბეკეთში გამგზავრებისაგან თავის შეკავება ურჩია, მიზეზად კი ის დაასახელეს, რომ შესაძლოა იქ ძალადობა და მღელვარებები განხორციელდეს. მღელვარებები და არეულობა ჯერ არ დაწყებულა, აშშ–ს დეპარტამენტი კი უკვე აფრთხილებს თავის მოქალაქეებს ამის შესახებ – ეს იმის აღიარებაა, რომ ყოველივეს სახელმწიფო დეპარტამენტი და ამერიკის მთავარი სადაზვერვო სამსახური ("CIA") განაგებს. – აზერბაიჯანი მათ იმიტომ აირჩიეს, რომ ის კავკასიის საკვანძო ქვეყანაა. იმ შემთხვევაში, თუკი აზერბაიჯანის ახლანდელი ხელისუფლების ნაცვლად მის ადგილზე მოიყვანენ ამერიკელებზე დამოკიდებული ადამიანები, ისინი აზერბაიჯანს იმ წუთშივე აშშ–ს სამხედრო ბანაკად აქცევენ,. ამერიკას აზერბაიჯანი ირანზე დარტყმისთვის სჭირდება. მოსალოდნელი არეულობების თავიდან ასაცილებლად ჯემალი მკაცრი შემოწმების ჩატარებას ითხოვს. – მიმაჩნია, რომ მკაცრად უნდა გადამოწმდეს და შემოწმდეს ანტიაზერბაიჯანული საქმიანობა როგორც საქართველოში, ისე თავად აზერბაიჯანში. უნდა გადამოწმდეს ყველა შემთხვევა, – იმ შემთხვევაში, თუ მოხერხდება სააკაშვილის ნაცსაძმოელი ჯაშუშის მავნებლობაზე დაჭერა, მიმაჩნია, რომ აზერბაიჯანის ხელისუფლებამ შორსმიმავალი დასკვნები უნდა გააკეთოს და გადახედოს ასეთ მოკავშირესთან ურთიერთობებს. შევარდნაძე და მისი გუნდი მხარს ალიევს უჭერდა. სააკაშვილი და დანარჩენები აზერბაიჯანულ ოპოზიციას. ნაცსაძმოელები ხელისუფლებაში მოყვანის შემდეგ კი, ალიევებს ისე ჩაეხუტნენ, თბილისის გულში ჰეიდარ ალიევის ქანდაკება დაგვიდგეს. მერე ესეც არ იკმარეს და სანაპიროს ნახევარსაც მისი სახელი მიანიჭეს, ჰოდა ახლა დამხობას უპირებენ ჰეიდარის ვაჟს. მსოფლიო მმართველთა შეკვეთა ასეთია. ბოლოთქმა: მასონებმა ჯორჯ სოროსის მეშვეობით ჯერ კიდევ 2003 წლის თებერვალში დაიწყო საქართველოში სახელმწიფო გადატრიალების საფუძვლის ჩაყრა. თებერვალში სოროსმა თავისი "ღია საზოგადოების" მეშვეობით 1 000 ახალგაზრდა "კმარელი", გიგა ბოკერიას მეთაურობით, გაგზავნა სერბიაშია ქ. ბელგრადში მსგავს "ოტპორ"- ს (წინააღმდეგობა) ჯგუფთან შესახვედრად და გამოცდილების მისაღებად, სერბიელ "ატპორელ" ეშმაკუნებს 1999 უკვე მოხდენილი ჰქონდათ სახელმწიფო გადატრიალება. მათ სერბიაში ჩაუტარეს წვრთნა, თუ როგორ უნდა მოეწყოთ ქუჩის მსვლელობები, არეულობა და სხვა ძირგამომთხრელი საქმიანობა. მასონმა სოროსმა ფულით უზრუნველყო მეამბოხეების მაუწყებლობა "რუსთავი 2" და ასევე მსვლელობები, სოროსი ფულით ამარაგებდა სააკაშვილის და მის "ნაციონალურ მოძრაობას" (ქართულად - მოქალაქეთა მოძრაობა). გიგა ბოკერიას "თავისუფლების ინსტიტუტი" ფულს ღებულობდა, როგორც სოროსის "ღია საზოგადოებიდან" ასევე ამერიკის ხელისუფლების დაქვემდებარებული "ევრაზიის ინსტიტუტიდან". ძირგამომთხრელი ჯგუფ "კმარამ" 2003 წლის მარტო აპრილში მიიღო საწყის საფეხურზე ფულადი დახმარება (ე.წ. "გრანტი") 500 000 დოლარის ოდენობით, რომმელიც მოხმარდა გადატრიალებას. სოროსმა მისცა საწყისი ფული 1995 წელს, "რუსთავი 2" (ზურა ჟვანია - ეროსი კიწმარიშვილი), ასევე ფულით უზრუნველყო გაზეთი "24 საათი", რომლებმაც ქმედითი წვლილი შეიტანეს გადატრიალებაში. ასევე შეუკვეთა ნახატი ფილმი შევარდნაძეზე "რუსთავი 2"-ს და მისივე მეშვეობით გადაიცა. გადატრიალების მომზადებისას მნიშვნელოვანი მუშაობა გასწია ამერიკის საელჩომ საქართველოში, ელჩი რ.მაილსმა ხაზზარ-მასონური ნაც-საძმო ჩაინერგა საქართველოში, რათა მუდმივი ძირგამომთრელი მუშაობა ჩაატარონ კავკასიაში, შუა აზიასა და აღმოსავლეთთ ევროპაში, კერძოდ ნაც-საძმოელი ეშმაკუნები დღიდან საქართველოში ჩანერგვისა დღემდე, განუწყვეტლივ ცდილობენ სახელმწიფო გადარტრიალებები მოაწყონ: - უკრაინაში, - მოლოდოვაში; - ბელორუსში; - რუსეთში; - აზერბაიჯანში; - არმენიაში; - ყირგიზეთში; - ტაჯიკეთში; - ყაზახეთში და სხვა. აზერბაიჯანში 2005 წლიდა დღემდე არაერთი სახელმწიფო გადატრიალების მცდელობა ჰქონდაც ნაცსაძმოელებს.

http://s1.ipicture.ru/uploads/20110822/eTSd6DY6.jpgმამა ბასილი (მკალავიშვილი) რუის-ურბნისის კრების მოწვევის აუცილებლობაზე საუბრობს და საქართველოს სინოდში მყოფ ღირსეულ მეუფეებს მოუწოდებს სასულიერო კრების მოწვევისაკენ. საპატრიარქო სააკაშვილის ნაც-ხელისუფალთ ემორჩილება და მათ ბრძანებებს ასრულებენ (მამა ბასილი). http://s1.ipicture.ru/uploads/20110822/142165vA.jpg მოვუწოდებ საპატრიარქოს წიაღში დარჩენი პატიოსან სსულიერო პირებს, მკაცრად მოითხოვონ რუის-ურბნისის მსგავსი კრების მოწვევა უმოკლეს დროში, რათა ერთხელ და სამუდამოდ განიწმინდოს საყდრიონი უღირსებისაგან. დადგეს საკითხი, რომ ყველა ის პირი, ვინც ხელს უშლის მართმადიდებლური სარწმუნოების განმტკიცებას, ერთხეწლ და სამუდამოდ განიკვეთონ საყდრიონის წიაღიდან. მზდ ვარ, ბოლომდე ვიბრძოლო და არ დავუშვა უღირსების თანმდებობებზე დატოვება. მივმართავ მწერლებს, მოლექსეებს, საზოგადო მოღვაწეებს, ყველა მამულიშვილს, ვისაც გული შესტკივა დღევანდელ სავალალო მდგომარეობაზე, ხმა აღმაღლონ ყოვლგვარ უმსგავსობაზე. ამხილონ უღირსი სასულიერო პირნი, რომლებიც უზნეო საქციელით სახელს უტეხენ მართლმადიდებლობას. გლდანის ივერიის ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის საყდრის წინამძღვარი მამა ბასილ მკალავიშვილი

კატეხიზმო: რა ძალა აწარმოებდა ომს აფხაზეთში შავლეგო, 28/09/2010 http://s48.radikal.ru/i122/0907/0c/00e532d207c3.jpg„კავკასიის მთიელ ხალხთა კონფედერაციიის“ შექმნა, გაძლიერება და საქართველოს წინააღმდეგ გამოყენება საბჭოთა კავშირისა და შემდგომ რუსეთის სპეცსამსახურების მიერ დაგეგმილი და განხორციელებული ერთ-ერთი პროექტი იყო, რომელსაც საბჭოთა კავშირში არსებითი პოლიტიკური გარდაქმნა-მოდერნიზების პერიოდში უნდა საბჭოთა ინტერესები დაეცვა და სირთულეები შეექმნა იმ საბჭოთა რესპუბლიკებისათვის, რომლებიც საბჭოთა კავშირიდან გასვლას გადაწყვეტდნენ. 1989 წლის 25-26 აგვისტოს, სოხუმში ჩატარებულ „კავკასიის მთიელ ხალხთა I ყრილობაზე“ დაარსდა „კავკასიის მთიელ ხალხთა ასამბლეა“. „კავკასიის მთიელ ხალხთა ასამბლეის“ მიზნებად დასახული იქნა უმთავრესად კულტურული-ავტონომიეური მიზნები. 1991 წლის 1 ნოემბერს, სოხუმში, „კავკასიის მთიელ ხალხთა III ყრილობაზე“ რომელშიც მონაწილეობას იღებდნენ 14 კავკასიური ეთნოსის წარმომადგენლები გადაწყდა „კავკასიის მთიელ ხალხთა კონფედერაციის“ – როგორც პოლიტიკური გაერთიანების შექმნა, რომელიც თავს აცხადებდა „სუვერენულ ეროვნულ-სახელმწიფო გაერთიანებად“ – იგი წარმოდგენილი იქნა როგორც კონფედერაციული სახელმწიფო – რომლის შემადგენლობაში შედიოდნენ არა იმ დროს არსებული რაიმე ავონომიები, არამედ – კავკასიის ხალხები, ეთნოსები. კონფედერაციის დედაქალაქად გამოცხადდა სოხუმი, ხოლო მეორე დედაქალაქად კი მახაჩკალა (ეს არსებითი გარემოებაა – რამდენადაც ხშირად კონფედერაციის დედაქალაქად გროზნის მოიხსენიებენ). „კავკასიის მთიელ ხალხთა კონფედერაციის“ სოხუმში შექმნა და მის დედაქალაქად სოხუმის გამოცხადება – ისეთ ვითარებაში, როდესაც მასში შემავალი „ხალხების“ ტერიტორიების აბსოლუტური უმრავლესობა ჩრდილო კავკასიაში, რუსეთში მდებარეობდა – იმთავითვე მუთითებდა კონფედერაციის დანიშნულებაზე და გამიზნულობაზე აფხაზეთში გამოსაყენებლად. კონფედერაცია, იმთავითვე რუსეთის მიერ პროვოცირებულ „ეთნოკონფლიქტში“ გამოსაყენებლად იყო დაარსებული. „კავკასიის მთიელ ხალხთა კონფედერაციის“ პარლამენტად გამოცხადდა „კავკასიის მთიელ ხალხთა ასამბლეა“, რომელმაც პრეზიდენტად აირჩია მ.შანიბოვი, ხოლო – პარლამენტის თავმჯდომარედ იუ.სასლამბეკოვი. კონფედერაციაში თავი მოიყარეს ჩეჩნეთის პრეზიდენტ ჯ.დუდაევის პოლიტიკურმა მოწინააღმდეგეებმა ჩეჩნეთიდან – გავლენიანმა საველე მეთაურმა შ.ბასაევმა (დუდაევის კომკურენტმა საპრეზიდენტო არჩევნებზე) და იუ.სასლამბეკოვმა (ჩეჩნეთის პარლამენტის თავმჯდომარემ, გავლენიანმა პრო-რუსულმა პოლიტიკოსმა) – რომელიც ერთ პერიოდში დუდაევზე გაცილებით დიდი გავლენით სარგებლობდა ჩეჩნეთში რუსეთის ძლიერი მხარდაჭერის გამო. კონფედერაციის მთავარი მხარდამჭერი მოსკოვში გახდა რუსეთის პარლამენტის თავმჯდომარე ხასბულატოვი (ჯოჰარ დუდაევის უდიდესი მოწინააღმდეგე). „კავკასიის მთიელ ხალხთა კონფედერაციის“ იდეოლოგიურ ბაზას წარმოადგენდა ა.სახაროვის „საბჭოთა კავშირის ახალი კონსტიტუცია“ – რომლის შესაბამისად საბჭოთა კავშირი უნდა დაშლილიყო ასობით მცირე ეთნიკურ-პოლიტიკურ ერთეულად და ა.სახაროვისავე „საქართველო მცირე იმპერიაა“ იდეა. აფხაზეთში ომის პერიოდში კონფედერაციას საერთაშორისო მას მედიაში განუწყვეტელ იდეოლოგიურ დახმარებას უწევდა ა.სახაროვის ქვრივი ე.ბონნერი. „მსოფლიო დემოკრატიის“ ისეთი საყოველთაოდ აღიარებული ფლაგმანისა და ავტორიტეტის, როგორც ანდრეი სახაროვი იყო საქართველოს წინააღმდეგ ბრძოლაში ცალსახა ჩაბმა – საქართველოს მსოფლიო ასპარეზზე იმთავითვე საკმაოდ უსუსურ მდგომარეობაში აგდებდა! ნიშანდობლივია, რომ „კავკასიის მთიელ ხალხთა კონფედერაციის“ შექმნას, რომელიც თითქოს და სსრკ საკანონმდებლო ბაზას ყოველნაირად ეწინააღმდეგებოდა და რუსეთის არსებული ტერიტორიული მოწყობის წინააღმდეგ იბრძოდა – არასოდეს და არაფრით არ შეწინააღმდეგებია არც სსრკ და არც რუსეთის საკანონმდებლო და აღმასრულებელი ხელისუფლება. კონფედერაცია საქართველოს წინააღმდეგ 1992 წლის 18 აგვისტოს, გოზნიში „კავკასიის მთიელ ხალხთა კონფედერაციის“ პარლამენტის საგანგებო სხდომაზე მიღებული იქნა დადგენილება აფხაზი სეპარატისტებისათვის სამხედრო დახმარების აღმოჩენის შესახებ. 1992 წლის 21 აგვისტოს, აფხაზეთში ომის დაწყების შემდეგ, „კავკასიის მთიელ ხალხთა კონფედერაციამ“ ომი გამოუცახადა საქართველოს და აფხაზეთში გადაისროლა თავისი შეიარაღებული ძალები. 1992 წლის 19 აგვისტოს აფხაზეთში მოხალისეების გაგზავნის გადაწყვეტილება კონფედერაციის შეიარაღებული ძალების შემადგენლობაში მიიღეს ყუბანის და დონის კაზაკთა ატამანთა საბჭოებმა. „კავკასიის მთიელ ხალხთა კონფედერაციის“ შეიარაღებული ფორმირებები და რუსეთის არმიის მიერ მათთვის გადაცემული დიდძალი საბრძოლო ტექნიკა ღიად და დაუფარავად საავტომობილო გზებითა და რკინისგზით ასობით კილომეტრების სიშორიდან გადაისროლებოდა აფხაზეთში. საქართველოში, პრო-შევარდნაძისტული მას მედიის მიერ – აფხაზეთში კონფედერაციის მთელი სამხედრო-საბრძოლო აქტივობა პროპაგანდისტული მიზნებით საზოგადოებრიობას მიეწოდებოდა როგორც „ჩეჩნების“ ანტიქართული მისწრაფებების დემონსტრირება, იმის და მიუხედავად, რომ კარგად ცნობილი იყო კონფედერაციის შეიარაღებულ ძალებში ჩეჩნებზე გაცილებით მეტი სომხის, კაზაკის, რუსის, ყაბარდოელის, ადიღეველის მონაწილეობა, რასაც ადასტურებდნენ ობიექტური დასავლური წყაროები და თუნდაც აშშ კონგრესის მასალები. „კავკასიის მთიელ ხალხთა კონფედერაციის“ პოლიტიკური ორიენტაციის შეცვლა ჯ.დუდაევის ხელისუფლებისა და საქართველოს დევნილი ეროვნული ხელისუფლების, პირადად პრეზიდენტ ზ.გამსახურდიას არაერთი მცდელობის მიუხედავად უშედეგოდ დასრულდა – რუსეთის უძლიერესი ზეწოლის გამო. კონფედერაცია ჩეჩნეთის წინააღმდეგ დაარსებისთანავე „კავკასიის მთიელ ხალხთა კონფედერაცია“ ჩეჩნეთში, რუსეთის ფედერაციის ერთადერთ თვითგამოცხადებულ სახელმწიფოში – რომელიც რუსეთიდან გასვლას და საერთაშორისო ცნობას ითხოვდა – პოლიტიკური გავლენის სფეროში დაუპირისპირდა ჩეჩნეთის ეროვნულ-განმათავისუფლებელ მოძრაობას და პირველ რიგში ჩეჩნეთის ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის ლიდერს, პრეზიდენტს ჯ.დუდაევს. აფხაზეთში ომის დაწყების დროიდან, სამხედრო თვალსაზრისით გაძლიერებულმა „კავკასიის მთიელ ხალხთა კონფედერაციამ“ გაააქტიურა ბრძოლა ჩეჩნეთში მისი ძალაუფლების დასამყარებლად პრეზიდენტ ჯ.დუდაევის წინააღმდეგ. განსაკუთრებით დაიძაბა პოლიტიკური სიტუაცია ჩეჩნეთში აფხაზეთის ომის დასრულების შემდეგ, როდესაც კონფედრაციამ თავისი შეიარაღებული ძალების არსებითი ნაწილი ჩეჩნეთში გადაისროლა და ჯ.დუდაევის დასამხობად დაუფარავ ბრძოლას შეუდგა. გროზნიში რუსეთის პირდაპირი მხარდაჭერით კონფედერაციამ მოაწყო ორი პუტჩი, რომელთაგან 1994 წლის ზაფხულის „თეატრალური მოედნის პუტჩს“ მოჰყვა არსებითი შეიარაღებული შეტაკება ტენკების გამოყენებით, კონფერედაციის მომხრეთა დამარცხება და მისი სრული განდევნა ჩეჩნეთიდან – კონფედერაციის პარლამენტის თავმჯდომარე იუ.სასლანბეკოვი გაიქცა ჩეჩნეთიდან და მოსკოვს შეაფარა თავი. საგანგებო აღნიშვნის ღირსია, რომ ოთხივე დიდ პუტჩში, რომელიც ჩეჩნეთში 1992-1994 წლებში მოხდა, დუდაევის წინააღმდეგ გამოდიოდნენ მხოლოდ და მხოლოდ „კონფედერაციის“ პოლიტიკური და ბოლოს კი შეიარაღებული ფორმირებები. კონფედერაციის დასასრული „კავკასიის მთიელ ხალხთა კონფედერაციის“ არსისა და მისი მამოძრავებელი ძალების გასაგებად თვალსაზრისით მნიშვნელოვანია, რომ აფხაზეთში ომის დამთავრების შემდეგ და განსაკუთრებით რუსეთ-ჩეჩნეთის პირველი ომის დაწყების შემდეგ იგი დაიშალა, მისი მეთაურების ძირითადი ნაწილის მიმართ თვით რუსეთში სისხლის სამართლის საქმეები აღიძრა, კონფედერაციის ყოველგვარი აქტიურობა შეწყდა, ხოლო მისი შეიარაღებული ფორმირებები რუსეთის ხელისუფლებამ მოსპო. ვიდეოსაუბრები „ჩეჩნეთის ახსნა“

აფხაზეთის მხარეში 19 წლის წინ, 1992 წლის 14 აგვისტოს, ომი დაიწყო http://burusi.files.wordpress.com/2010/03/316.jpgსახელმწიფო საბჭოს წევრ ჯაბა იოსელიანის, ანუ მოღალატის მოგონებებიდან საგულისხმოა, რომ ჯაბა იოსელიანი აფხაზეთის ომის დაწყების აღწერისას (მისი მოგონებების ამ თავს პირდაპირ ასე ჰქვია - "აფხაზეთი"), გვერდიგვერდ ახსენებს ზვიად გსახურდიასა და აფხაზეთში სამხედრო ძალების შეყვანის თითქმის საყოველთაო დაჟინებულ მოთხვნას: "სახელმწიფო საბჭოში სულ უფრო ხშირად გაისმის ბატონი პრეზიდენტის სახელი. აფხაზეთიდან ჩამოსული წარმომადგენელთა ჯგუფები, სახელმწიფო საბჭოს მხარდამჭერნი და საზოგადოებრივად გაუთვითცნობიერებელი მოქალაქენი დაჟინებით მოითხოვენ ლაშქრის შეყვანას აფხაზეთში. ბორის კაკუბავა - ილია ჭავჭავაძის საზოგადოების წევრი აფხაზეთში - მთხოვს იარაღს, სურს, სოხუმში ჩამოაყალიბოს "მხედრიონი". ვაძლევ რამდნიმე ათეულ ავტომატს და ტყვია-წამალს. აფხაზეთის თვითმმართველობის უმაღლესი საბჭოს წევრებიც იმ აზრზე არიან, რომ აფხაზეთში ლაშქარი შევიყვანოთ. ვლადისლავ არძინბა აფხაზეთის შინაგან საქმეთა ხელმძღვანელად ნიშნავს ალიკ ანქვაბს. გივი ლომინაძე თბილისის საავამყოფოში წევს. ტვირთის გადაზიდვის საქმე მძიმე მდგომარეობაშია - სოჭის მხრიდან საერთოდ არაფერი შემოდის..." (ჯ. იოსელიანი, სამი განზომილება", გვ. 188). დავაკვირდეთ: საქართველოს უახლოესი წარსულის უმნიშვნელოვანესი, მე ვიტყოდი, უსაშინელესი მოვლენის - აფხაზეთში ომის დაწყების გახსენებისას ჯაბა იოსელიანი, ნებსით თუ უნებლიეთ, რიგითობით აყალიბებს ომის დაწყების მიზეზებს: 1. თურმე, სახელმწიფო საბჭოში სულ უფრო ხშირად გაისმის ბატონი პრეზიდენტის სახლი, ანუ ზვიად გამსახურდიას სახელმწიფო საბჭოს წევრებიც კი სულ უფრო ხშირად მოიხსენიებენ "ბატონობით"! 2. ვლადისლავ არძიმბას მოწინააღმდეგე აფხაზეთის ქართული წარმომადგენლობა და რიგითი მოქალაქენი დაჟინებით ითხოვენ აფხაზეთში სამხედრო ძალის შეყვანას... 3. და მხოლოდ ბოლო მიზეზად მოიხსენება"რკინიგზის გახსნის" საკითხი!... ამ დრს კი, რა მდგომარეობაა ოთხკაციან სახელმწიფო საბჭოში? "შევარდნაძე სახელმწიფო საბჭოს სხდომებს საკითხთა მიხედევით გაფართოებული შემადგენლობით იწვევს. ჩვენ ოთხნი უკვე დავიქსაქსეთ. კიტოვანი და სიგუა ერთად, შევარდნაძე-ცალკე. მე მათ შორის ჯერჯერობით მომრიგებელი ვარ. თუმცა, თვით შევარდნაძე თენგიზებს არ უპირისპირდება. თუ რაიმე წვეტიანი საკითხია, ჩემი წამოწყების იმედი აქვს და. უნდა ვთქვა, მე ეს ჩემს მოვალეობადაც მიმაჩნია" (იქვე, გვ. 188). სახელმწიფო საბჭოს განხილვებზე, რა თქმა უნდა, საჩვენებლად წამყვანი თემა"რკინიგზის დაცვაა". აბა, საჯაროდ იმას ხომ არ განიხილავენ, როგორ გავანადგუროთ ქართული ეროვნული მოძრაობაო? "ვგეგმავთ რკინიგზის მუდმივი მეთვალყურეობის ღონისძიებას სამტრედიიდან სჭამდე (საკითხავია, სოჭი როგორღა უნდა აეყვანათ "მუდმივ მეთვალყურეობაზე"?! - გ.გ.) თავდაცვის უწყებასა და შინაგანი ჯარების ხელმძღვანელობას დავალებული აქვთ, აღრიცხვონ ხალხის რაოდენობა, აღჭურვილობა, ხელმძღვანელთა შენაცვლების ადგილები, სადგურებში კავშირგაბმულობის კვანძები. ქაღალდზე ყველაფერი, ასე ვთქვათ აჟურშია. მე კი მეჩვენება, რომ ეს ყველაფერი სინამდვილესთან ნაკლებ კავშირშია. ამ ღონისძიების განხორციელებას 2 ათასი ჯარისკაცი სჭირდება. გვყავს ამის შემსრულებელი ადამიანები? თენგიზებმა ლამის სასაცილოდ ამიგდეს. "როგორ? გვარდია, შინაგანი ჯარი", - ამბობენ ისინი. ამასვე იმეორებენ თავდაცვისა და შინაგან საქმეთა უწყებათა ხელმძღვანელები. შევარდნაძეც მათკენ იხრება. ასეთი მნიშვნელოვანი სამსახურისთვის არც გვარდიაა მზად, არც შინაგანი ჯარი. საქმე რომ გაკეთდეს, ეს 2 ათასი კაცი ხომ იქ უნდ გადასახლდეს?..." (იქვე 188 გვ.) ჯაბა იოსელიანის მტკიცებით, ის არ აპირებდა საქმეში "მხედრიონის" ჩართვას, თუმცა დარწმუნებული იყო, რომ ყველაფერი მაინც მხედრიონელების გასაკეთებელი გახდებოდა... "მხედრიონს" შეგნებულად არ ვრთვთ ამ გეგმაში. ჯერ ერთი, მინდა იგი მაშველთა სამსახურში განვალაგო, მეორეც, ვერც მხედრიონელები გასწევენ ამ ყოველდღიურ ჭაპანს. გიორგი გიგაურის წერილიდან **** აფხაზეთის ომის მიზეზები http://www.nregion.com/pic/kitovani_tengiz_001.jpgსაუბრობს ყოფილი სახელმფო საბჭოს წევრი თენგიზ კიტოვანი: http://s46.radikal.ru/i114/1108/20/7dee5ddda224.jpghttp://s56.radikal.ru/i152/1108/49/d02caa25802c.jpg

მილოცვა! http://s1.ipicture.ru/uploads/20110813/p6PIhQPF.jpg

სინოდზე განხორციელებული ზეწოლა და სინოდის ოქმის გაყალბება 2011 წლის 25 აგვისტო სინოდის განჩინებამ, რომელიც შეეხებოდა პარლამენტის მიერ ა.წ. 5 ივლისს მიღებულ წესდებას სარწმუნოებრიი ჯგუფების მდგომარეობასთან დაკავშირებით, მართლმადიდებლური მრევლი აღაშფოთა და საზოგადოებრიობას დასწყვიტა გული. გაუგებარი იყო, თუ რატომ განსხვავდებოდა საქართველოს სინოდის განჩინების შინაარსი სინოდის იმ მკაცრი და მკვეთრი განცხადებებისაგან, რომელიც სინოდის შეკრებამდე გამოიხატა. სინოდამდე ორი დღით ადრე ნაც-პარლამენტის წესდებით აღშფოთებული საზოგადოება, სასულიერო და საერო პირი, შეიკრიბა და მრავალათიაათასიანი მსვლელობა მოაწყო, სამებაში მივიდა პატრიარქთან, რომელმაც დალოცა ისინი. მეორე დღეს პატრიარქმა მოუწოდა თავის სამწყსოს თბილისის ტაძრებიდან და მათთან ერთად გადაიხადა სავედრებელი პარაკლისი. რა მოხდა სინოდზე? რატომ დათმეს მღვდელმთავრებმა აზრი? სარწმუნო წყაროებიდან ვიცით, რომ ნაც-ხელისუფლებამ ზეწოლა განახორციელა მღვდელმთავრებზე. სინოდის წინა საღამოს ნაც-ხელისუფლებისა და სადამსჯელო სამსახურების პირები იმყოფებოდნენ საპატრიარქოში, უგულავა კი ისე გაკადნიერდა, რომ უყვიროდა მღვდელმთავრებს. სინოდის სხდომაზე უცხო პირები ესწრებოდნენ, მეზობელ ოთახში კი სადამსჯელო სამსახურის მაღალჩინოსანი (სოსო თოფურიძე) იმყოფებოდა, რაც ასევე დაშინება იყო სინოდის წევრების. სინოდის ოთახში სხვადასხვა ადგილას უცნობი მოწყობილობები ელაგა. მაგრამ ყველაზე აღმაშფოთებელი ის იყო, რომ სინოდის განჩინებაში არ აისახა ის, რაც ითქვა ხსენებულ წესდებასთან დაკავშირებით, _ კერძოდ, უწმინდესმა და არაერთმა მღვდელმთავარმა ბრძანა, რომ ჩვენ არ ვცნობთ ამ წესდებასო და ეს უნდა აისახოს სინოდის დადგენილბაშიო. ნიშანდობლივია, რომ ამის საპირისპირო არავის არაფერი უთქვამს. განსაცვიფრებელი იყო ისიც, რომ დადგენილება გარკვეულმა პირებმა გვერდზე ოთახში შეადგინეს, რომელშიც არ აისახა ის, რაზეც ზემოთ მოგახსენეთ, ხოლო მღვდელმთავრებს, შეიძლება ითქვას, ცარიელ ფურცელზე მოაწერინეს ხელი, შედეგად, მათი სახელით არასრული დადგენილება და მიკერძოებული განჩინება გამოიტანეს სააშკარაოზე. ამას ქვია ზეწოლა სინოდზე და განჩინების გაყალბება. რა თქმა უნდა მსგავსი რამ ვერ განხორციელდებოდა, თუკი ნაც-ხელისუფლებას თავიანთი მოკავშირეები არ ეყოლებოდა საპატრიარქოში, სინოდში. ის აღმაშფოთებელი შემთხვევა, რაც მოხდა სინოდის განჩინებასთან დაკავშირებით, გვაიძულებს გამოვააშკარაოთ ზოგიერთი ის პირი, ვინც ნაც-ხელისუფლების იარაღსა და ბერკეტს წარმოადგენს საყდრიონში. http://upload.wikimedia.org/wikipedia/ka/thumb/f/fd/Mitropoliti_abraami.jpg/200px-Mitropoliti_abraami.jpgმეუფე აბრაამი, იგივე ამირან გარმელია სრულიად აშკარაა, რომ ნაც-ხელისუფლებას, “თვისუფლების ინსტიტუტსა” და მათ საძმოს უკვე გამორჩეული ჰყავს თავისი პატიარქობის რამდენინე მოსურნე. ერთ-ერთი მათგანი მეუფე აბრაამის წრიდან (მეუფეები აბრაამი, გრიგოლი, მელქისედეკი, ანტონი და სხვ.) იქნება გამორჩული. ცოტა ხნის წინ მეუფე აბრაამის პატრიარქობაზე თითქმის ღიად საუბრობენ ნაც-სახელისუფლებო წრეებში, მაგრამ არ არის გამორიცხული, რომ მისი წრიდან ნაკლებად გამოაშკარავებული (მაგ. მეუფე მელქისედეკი) გამოარჩიონ. რაც შეეხება მეუფეებს აბრაამს, გრიგოლს და ანტონს, მათი დანაშაულებრივი საქმიანობა, არა წარსულში, არამედ მათი მღვდელმთავრობისას, ფართო საზოგადოებრიობისთვისაა ცნობილი. http://upload.wikimedia.org/wikipedia/ka/thumb/e/ef/Episkoposi_melqisedeki.jpg/200px-Episkoposi_melqisedeki.jpgმეუფე მელქისედეკი (არკადი ხაჩიძე) http://upload.wikimedia.org/wikipedia/ka/thumb/c/c1/Mitropoliti_grigoli.jpg/200px-Mitropoliti_grigoli.jpgმეუფე გრიგოლი (გურამ ბერბიჭაშვილი) http://upload.wikimedia.org/wikipedia/ka/thumb/5/5e/Mtavarepiskoposi_antoni.jpg/200px-Mtavarepiskoposi_antoni.jpgმეუფე ანტონი (მარკოზ ბულუხია) ხსენებული პირები რომ ნაცსაძმოს რჩეულები არაიან, ამის შესახებ ჩვენ არა მარტო დუზუსტებელი ცნობიდან ვიცით, არამედ ამაზე ღიად საუბრობენ თავიანთ საჯარო გამოსვლებში ტელევიზიით, ინტერნეტითა თუ გაზეთებში ისეთი სულწაწყმედილი პიროვნებიბი, როგოიცაა ბექა მინდიაშვილი და თეა თუთბერიძე. მათ მიერ საჯარო გამოსვლებში ხსენებული რჩეულები დაუფარავად დასახელდა, იმავდროულად დასახელდა მათთვის მიუღებელი მღვდელმთავარებიც. და რადგან მეუფე აბრაამი არ გამოეხმაურა ასეთ გამოსვლას, არ აცხადებს, რომ მისთვის მიუღებელია ასეთი უხეში ჩარევა საყდრიონის შიდა საქმეებში ჩარევის მიზნით და არ ემიჯნება მათ, ამიტომ ჩვენც ვიტოვებთ უფლებას, ვისაუბროთ, თუ ვინ არიან ნაც-ხელისუფლების რჩეულები და როგორ ეწერებიან ისინი სარწმუნოების წინაამღმდეგ მიმართულ გეგმებში და როგორ მონაწილეობენ მუხანათობაში. მეუფე აბრაამი, იგივე ამხანაგი ამირან გარმელია და მათი საძმო ნაც-ხელისუფლებისა და “თავისუფლელთა” რჩეულ მღვდელმთავრებს თავში უდგას მეუფე აბრაამი, ერის კაცობაში _ ამირან გარმელია. ინტერნეტში მის შესახებ, ძირითადად, საყდრიონთან დაკავშირებული მოღვაწეობის ცნობებია განთავსებული. საერო ცხოვრების შესახებ აღნიშნულია მხოლოდ ის, რომ იგი დაიბადა სოხუმში 15.11.1948წ., და 1971 წ. დაამთავრა "პედაგოგიური უნივერსიტეტი". მეუფის, იგივე ამირან გარმელიას საერო მოღვაწეობის მნიშვნელოვანი ცნობები დაფარულია ჩვენს თვალთაგან. კერძოდ ის, რომ: იგი იყო კომუნისტური პარტიის არც თუ რიგითი მოღვაწე, _ მან დაამთავრა ბაქოს ცნობილი კომპარტიული სასწავლებელი, რაც მის პარტიულ წინსვლას უკავშირდება; რომ იგი წლების განმავლობაში იყო გასამხედროებულ-გასაიდუმლოებული ინსტიტუტ ‘მიონის” "პარტკომი", რა თანამდებობაზეც შემთხვევითი პირები არ ხვდებიან. ასევე, დაფარულია (ვფიქრობთ, შეგნებულად), რომ იგი ეროვნებით აფსუაა და სასწავლებლის დამთავრებისათვის საბუთებში აფსუად (ე.წ. "აფხაზად") იწერებოდა. მოგვიანებით კი მისი აფსუობა მიიჩქმალა და თავადაც აღარ ახსენებს ამას. ჩვენ სათაკილოდ არ მიგვაჩნია აფსუობა, პირიქით, სათაკილოდ მიგვაჩნია ის, რომ ვიღაცა თავის აფსუობას მალავს. საინტერესოა, რაში დაჭირდა მეუფე აბრაამს თავისი აფსუობის დამალვა? ამის ორი შესაძლო მიზეზი შეიძლება არსებობდეს. მეუფე აბრაამმა ეს გარკვეული, თანამდებობრივი წინსვლის მოსაზრებებით მოიმოქმედა. ვთქვათ, ამხანაგ ამირან გარმელიას ჰქონდა სრულიად აშკარა პარტიულ-თანამდებობრივი მიზნები, მაგრამ რა შეიძლება ჰქონდეს მსგავსი მეუფე აბრაამს, ეკლესიის მღვდელმთავარს? არის ამის ერთი ახსნა, _ პატრიარქობა. (ამჯერზე არც რუხი კარდინალობაა გამორიცხული). ანუ ჩნდება კითხვა: პატრიარქად ხომ არ ამზადებდნენ ნაც-ხელისუფალნი მეუფე აბრაამს? სასულიერო წეს-განგებულებით საქართველოს პატრიარქი ეროვნებით ქართველი მართლმადიდებელი უნდა იყოს. მსგავსი წესი მოქმედებს მრავალ სხვა ადგილობრივ საყდრიონში, სხვა სარწმუნოებებშიც და ასევე რიგ საერო უმაღლესი თანამდებობის შემთვევებშიც. ჩნდება გონივრული ეჭვი: პატიარქობას ხომ არ ესწრაფვოდა და ესწრაფვის მეუფე აბრაამი და ამიტომ ხომ არ დამალა და შეიცვალა ეროვნული წარმომავლობა? ჩვენ ქვემოთ ვისაუბრებთ იმაზე, რომ მხოლოდ ეროვნული კუთვნილების გამო არ არის მეუფე აბრაამი შეუფერებელი პატრიარქობისათვის, უფრო მეტად მისი პიროვნება, მისი მოღვაწეობა და მისი საქმეები ამხელენ მას ამ მაღალი წოდებისთვის მიუღებლად. როდესაც ამ წარსულის დამალვას საეჭვოდ ცდილობენ და საკუთარი ავტობიოგრაფიის გადასხვაფერებასა და გაყალბებას ახდენენ, ეს უკვე ბადებს გარკვეულ ეჭვს. ეჭვის აღმძვრელი იყო ბ-ნ ამირან გარმელიას (მომავალი მეუფის) მოსვლა ეკლესიაში: შარვალ-კოსტუმში გამოწყობილი უცნობი პიროვნება რამოდენიმე კვირის განმავლობაში ჩნდებოდა სიონის ტაძარში, რომლის მრევლი იმ დროს საყდრის ნახევარსაც ვერ ავსებდა და, ამიტომ, ახალი პირის გამოჩენა უყურადღებო არავის დარჩენია. სწორედ თვითმხილველები საუბრობენ, თუ როგორ გამოჩნდა ფრიად საეჭვო პიროვნება ტაძარში, _ მოდიოდა, არც პირჯვრის გადაწერა, არც ხატებს მიმთხვევა, არც სანთელი, არც მეტანია, _ ასე იარა რამდენიმე კვირა, და ყველამ დაასკვნა, რომ საყდარში მოავლინეს უშიშროების თანამშრომელი დასაკვირვებლად. მაგრამ რამდენიმე კვირის შემდეგ ეს პიროვნება სამღვდელო შესამოსელში რომ იხილეს, მაშინ კი მიხვდნენ, რომ საქმე უფრო რთულად იყო და გეგმებიც უფრო შორსმიმავალი იყო. ამირან გარმელიამ ბაქოს კომპარტიული სასწავლებლის გამოცდილება სასულიერო პირად კურთხევის შემდეგ რეგენსბურგის (გერმანია) კათოლიკურ სასწავლებელში განამტკიცა და ასე მოგვევლინა იგი პარტიულ-ეკუმენისტური უნარჩვევებით აღჭურვილი საყდარში თანამდებობების დასაპყრბად და დამპყრობი ნაც-სახელისუფლებო ხაზის გამტარებლად. ჩვენს სარწმუნოებას მრავალი ძნელბედობა გამოუვლია, მაგრამ ვარდების რევოლუცუიის შემდეგ შეტევამ მუდმივი სახე მიიღო. შეტევის ხერხები გაჭრილი ვაშლივით გავდა ახალი ბოლშევიკებისა და ნოვოცერკოვნიკების ხერხებსა და გარდაქმნების მცდელობებს. შტევის პირველმა ტალღამ 2004 შემოდგომა_2005წ. გაზაფხულზე გადაუარა საყდრიონს. შეტევის ტალღის ამგორებლებს (`თავისუფლების ინსტიტუტი~, "კმარა" და მისთ.) და მათ რჩეულებს (მეუფეები: აბრაამი, გრიგოლი, ზენონი, მღვდლები: ბასილ კობახიძე, ზაზა თევზაძე) შედეგი ვერ მოუტანა, _ ეს ინსტიტუტები და სასულიერო პირები თავიანთ ეშმაკისეულ ქმედებაში მხილებულ იქნენ საზოგადოების წინაშე და, ღმრთის შეწევნით, მათი მცდელობა სყდრიონზე გამარჯვებით ვერ დაგვირგვინდა. თუმცა, თეა თუთბერიძისა და ბექა მინდიაშვილის ბოლოდროინდელი მტრული გამოხდომები, ასევე ნაც-პარლამენტის მიერ მიღებული კანონი იმას მიგვანიშნებენ, რომ შესაძლოა ეკლესიაზე შეტევის მეორე ტალღა წამოიწყონ. საინტერესოა, თუ რა მექანიზმებით ხდება სასულიერო პირების ჩართვა სპეცსამსახურების გეგმებსა და მოქმედებებში? ნებაყოფლობითობის გარდა, რაც თითქმის გამორიცხულია, ამ სამსახურების მიერ სასულიერო პირების, მ.შ. მღვდელმთავრების მართვის ბერკეტები ემყარება კომპრომატებს, უზნეობას, ამ პირების კრიმინალურ საქმიანობას, კონკრეტულ დანაშაულებსა და გარყვნილებას. სწორედ ამგვარი მართვის შედეგი იყო ის, რომ ზემოთ ხსენებული მღვდელმთავრები 2004-2005 წლებში ცდილობდნენ ეკლესიის მართვის სადავეების ხელში აღებას, პატრიარქის რეალური ძალუფლების ფორმალურ ძალაუფლებად ქცევას, სინოდიალური მართვის შემოღებას (ე.წ. სამთა სინოდი), ანტიეკლესიური რეფორმების გატარებასა და საქართველოს ეკლესიის ეკუმენისტურ ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოში დაბრუნებას. ვინმემ ლიტონ სიტყვებად რომ არ ჩაგვითვალოს ეს მოსაზრებები, გთავაზობთ იმდროინდელი მოვლენების ამსახველ მასალას, რაც გადმოცემულია ამონარიდში სახელწოდებით “ეკლესიის წინააღმდეგ წარმოებული კამპანიის შეფასება” (2004წ. შემოდგომა _ 2005წ. გაზაფხული). თუკი პიროვნებამ შეინანა, დაუტევა კრიმინალური წარსული და ცხოვრების წესი, მოვიდა ეკლესიაში და ცდილობს ღმრთის ცნებებით იცხოვროს, მაშინ ასეთი პიროვნების წარსული ვერ იქნება მისი მაკომპრომიტირებელი და ვერ იქნება გამოყენებული მისი მართვისათვის. მაგრამ თუკი პიროვნება, მრავალგზის ნასამართლევი ქურდობისა და გაუპატიურებებისათვის ან სხვა მსგავსი საქმისათვის, ან თუნდაც წარსულში არაკომპრომეტირებული, მაგრამ სასულიერო პირად ყოფნის დროს კრიმინალს ჩადის, მაშინ ასეთი პირის მართვა, მითუმეტეს, როდესაც სამართალდამცავები არ იჭერენ მას, არამედ მის კრიმინალურ საქმეს დროებით უჯრაში დებენ, უკვე რეალური ხდება. ასეთ დროებით დადუმებულ საქმეს წარმოადგენს რამდენიმე მღვდელმთავრის (აბრაამი, გრიგოლი, ანტონი) საქმიანობა. ამის ამსახველი მასალა იხილეთ ინტერნეტში გავრცელებულ საკმაოდ ცნობილ მასალაში “ქართველი ეპისკოპოსები ქურდები არიან. ნაწილი I”. აქვე დავძენთ, რომ ხელისუფლების ფავორიტ მღვდელმთავართა ეს კრიმინალური საქმე, მართალია, ჩაიფარცხა, მაგრამ საზოგადოებამ იცის, რომ სასამართლო საქმეში ხსენებული სწორედ ეს მღვდელმთავრები იყვნენ ჰუმანიტარული ტვირთის შემოტანისა და შემდგომ მისი კომარციულ ფასებში გაყიდვის მფარველ-ხელისმომთბობნი. თუმცა ამ დანაშაულს მეორე დანაშაულიც მიუმატეს, - დანაშაულის მთელი ტვირთი ერთ საერო პირს აჰკიდეს და ციხეში გაუშვეს, და ციხეშიც არ უპატრონეს მას. საქმე კი ჩაიფარცხა, მაგრამ, ცხადია, ამ საქმეს მის აღვირად გამოყენებასა და "გამართლებული" კრიმინალების თავის ნებაზე ტარებას ისინი, ვისაც ეს ხელეწიფება, სრულიად თავისუფლად შეძლებდნენ, რაზეც ამ მღვდელმთავრების ქმედება მეტყველებს. ჩვენ ასევე გთავაზობთ მასალას, თუ როგორი “უანგარო” დამოკიდებულება აქვთ მეუფე აბრამს თავის სამწყსოსთან საზღვარგარეთ. მასალა წარმოადგენს ამონარიდს ერთი წერილიდან, რომელიც დაიბეჭდა გაზეთ “რეზონანსში”, #1, პარასკევი, 4 იანვარი, 2007 წ., სათაურით “ვინ ცდილობს დასავლეთ ევროპის ეპარქიაში ჩრდილოვანი ეკონომიკის დამკვიდრებას”. ასევე გთავაზობთ მასალას სათაურით: “კრიმინალები მართლმადიდებლობისა და ეკლესიის მტრების სამსახურში”. დასასრულ კიდევ ერთხელ აღვნიშნავთ: ის ფაქტი, რომ ჩვენ წინამდებარე მასალას ვაქვეყნებთ, არის იძულებითი ნაბიჯი, გამოწვეული იმით, რომ ეკლესიისა და მართლმადიდებლობის მტრებს, რომელთაც ერთხელ არ გამოუვიდათ ეკლესიის ხელში მოგდება, ეს განზრახვა არ შეუცვლიათ და არის იმის ნიშნები, რომ ისინი ამის განხორცილებას კვლავაც შეეცდებიან და წამოიწყეს კიდეც ახალი კამპანია, რისი დასტურიც ბ-ნი ბექა მინდიაშვილისა და ქ-ნი თეა თუთბერიძის გამოხდომებია, პარლამენტის მიერ მიღებული გადაწყვეტილებაა, სინოდზე ზეწოლა და სინოდის ოქმის გაყალბებაა. საზოგადოების დიდი ნაწილი კი ვერ ხედავს, თუ როგორი გზებით, მოთოდებით, ვისი დახმარებითა და ვისი გამოყენებით ცდილობენ ეს ანტიეკლესიური ძალები ამის გაკეთებას. იქნებ მოყვანილი მასალის წაკითხვის შემდეგ მაინც დაფიქრდეს საზოგადოება, ეკლესიის მრევლი თუ სასულიერო დასი, თუ ვინ ვინ არის? ლაშა კაკაბაძე

ცოდვილნი მართლმადიდებლობის წინააღმდეგ - მტრების სამსახურში http://upload.wikimedia.org/wikipedia/ka/thumb/c/c1/Mitropoliti_grigoli.jpg/200px-Mitropoliti_grigoli.jpgერთ-ერთი მათგანია მეუფე გრიგოლი, ერისკაცობაში გურამ ბერბიჭაშვილი, წარსულში მრავალგზის ნასამართლევი, გაუპატიურებისათვის არაერთგზის ნასამართლევი. ჩვენ ბერბიჭაშვილს ვამხელთ არა მისი წარსულის გამო, არამედ მის ეპისკოპოსობისას ჩადენილი ბოროტმოქმედებების გამო. იგი არის მოძალადე, მისი სამწყსოს მონაზონის გამაუპატიურებელი, მემრუშე, თავის უზნეობაში საპტრიარქოს წინაშე მხილებული, მაგრამ გაუგებარი ხრიკებით დაუსჯელად დარჩენილი, ე.წ. "ჰუმანიტარულ" ტვირთებთნ დაკავშირებულ თაღლითობაში მეუფეების აბრაამისა და ანტონის ამხანაგი. ამ ე.წ. ფქვილების საქმესთან დაკავშირებით ყალბისმქნელმა მღვდელმთავრებმა დასძინეს: "ბევრი არაფერი გვიხეირია, თითო ბინა და თითო მანქანა დაგვრჩაო." ბარაქალა თქვენს “მოკრძალებას” მეუფეებო! მეუფე გრიგოლი იყო ქართული და მართლმადიდებლური მრწამსის წინააღმდეგ მიმართული ე.წ. განათლების გარდაქნის ხელშემწყობია საყდრიონში, ისეთი გახრწნილი პიროვნების, როგორიც იყო განათლების მინისტრი, კახა ლომაია, მოკავშირე საყდრიონში, მისი თანამებრძოლი დანაშაულებრივი გარდაქნა-გადაგვარების გატარების საქმეში. განათლებისა და მეცნიერების უწყებამ ეკლესიასთან დადებული ხელოშეკრულებითა და სხვადასხვა განცხადებებით საპატრიარქოსთან თანამშრომლობის მოჩვენებითობას ქმნიდა, სინამდვილეში კი უგულებელყოფდა სახელმწიფოსა და სამოციქულო ეკლესიას შორის დადებული საკონსტიტუციო შეთანხმებით საყდრიონისთვის მინიჭებულ უფლებას, მონაწილეობა მიიღოს ქვეყანაში მიმდინარე ყველა მნიშვნელოვანი გეგმის შემუშავებასა და განხორციელებაში. განათლების უწყებასა და მის თავკაც კახა ლომაიას ნამუსს სწორედ მეუფე გრიგოლი “ხოცავდა”. ჩვენ იძულებულები ვართ ვამხილოთ მართლმადიდებისა და ეროვნულობის საწინააღმდეგო გარდაქმნა-გარყვნის ხელშემწყობი საყდრიონში, მეუფე გრიგოლი. დაცინვაა, როდესაც ქართულ მოძულე გარდაქნას ილია ჭავჭავაძის სახელი უწოდეს და ამ გარდაქმნის მებაირახტრედ საყდრიონში ეპისკოპოსი ბერბიჭაშვილი მოგვევლინა, რომელმაც, იმ დროისათვის, თავის ხელში მოაქცია განათლების სფეროსა და საკითხების ზედამხედველობა საპატრიარქოში – იგი იყო ამ სფეროს ზედამხედველიცა და განათლების უწყების ხელშემწყობიც საყდრიონში. მან გარიყა საპატრიარქოს სასწავლო ჯგუფი, რომელიც იმ დროს ქმედითად იბრძოდა გარდაქმნა-გადაგვარების წესდების წინააღმდეგ. გრიგოლ ბერბიჭაშვილი იყო ორგანიზაცია CRS (CATHOLIC RELIEF SERVICIS - "კათოლიკური დახმარების სამსახური") გეგმის ხელშემწყობი საყდრიონში. ეს გეგმა-დავალება გამოკვეთილად კათოლიკურ-ეკუმენისტური მიმართულების და მართლმადიდებლობის წინააღმდეგ იყო: ამ გეგმა-დავალებით ორგანიზაცია CRS –ის ხელშეწყობითა და ფულით (5,5 მლნ. დოლარი) მთელ საქართველოს სასწავლებლებში კლუბები უნდა ჩამოყალიბებულიყო, რომლებიც, ცხადია,კათოლიკური მიმართულების კერად იქცეოდნენ. საპატრიარქოსა და საზოგადოების ჩარევით ეს გეგმა შეჩერდა, მისი ხელშემწყობი კი მეუფე გრიგოლი იყო. ყველაფერს თავი რომ დავანებოთ, სრულიად ბუნებრივად ისმის კითხვა – განა შეიძლება დადუმებულიყო მართლმადიდებლურ ქვეყანაში ეკლესიის იერარქი და საპატრიარქოში განათლების სფეროს ზედამხედველი, როდესაც იგეგმებოდა და ხორციელდებოდა მართლმადიდებლობის წინააღმდეგ გეგმა – მანამდე ნაც-წესდებით სახელმწიფო სასწავლებლებიდან განიდევნა მართლმადიდებლობის ყოველგვარი გამოვლინება, სწავლებიდან დაწყებული ნიშნებით – მაგ. ჯვარი, ხატი, სალოცავი კუღხე – დამთავრებული, შემდგომ იწყებოდა გეგმა-დავალება, რომლის თანახმადაც სასწავლებლებში საყოველთაოდ უნდა გახსნილიყო კათოლიკური მიმართულების კლუბები? მაგრამ გასაკვირი არაფერია, თუ გავიხსენებთ, რომ მეუფე გრიგოლი კუმენისტური ცნობიერების მატარებელია. მის წერილებში (“ართქმა უფრო დანაშაულია”, გაზ. “24 საათი”) და განცხადებებში უგულველყოფილია საქართველოს საყდრიონის აზრი. იგი ცდილობდა და ცდილობს, რომ მოამზადოს საფუძველი საყდრიონში მართლმადიდებლობის წინააღმდეგ გარდაქმნების გასატარებლად, საქართველოს მართმადიდებელი საყდრიონისეშმაკისეულ (" ეკუმენისტურ") გზაზე გადასაყვანად, ნაცსაძმოს მიერ საყდრიონის დასაქვემდებარებლად. მეუფე გრიგოლი არის ერთ-ერთი წევრი იმ ე.წ. “სამთა სინოდისა”, რომლმაც საყდრიონთან, მის საჭეთმპყრობელთან და წმ. სინოდთან შეუთანხმებლად გააკეთა საყდრიონისა და მართლმადიდებლობისათვის შეუფერებელი, მართმადიდებლობისა და ეროვნულობის საწინააღმდეგო განცხადებები (გაზ. ‘24 საათი”, 24,8). იგი არის ერთ-ერთი ხელმომწერი ღია მიმართვისა, რომელიც გაზეთ “24 საათში” გამოქვეყნდა და რომლის მიზანი იყო პატრიარქის მმართველობის შეზღუდვა და საბოლოოდ მართვის სათავეებიდან ჩამოცილება, საქართველოს საყდრიონში დამკვიდრებული საპატრიარქო მმართველობის შეცვლა სინოდიალური მმართველობით. მეუფე გრიგოლის მიერ საყდრიონში გარკვეული მდგომარეობის მართვა, როგორიცაა განთლება, სასულიერო ზედამხედველობა(?!) და სხვა, უნდა მივიჩნიოთ მტრული სამსახურების ჩარევად საყდრიონის შიდა საქმეებში და მისი დაქვემდებრების მცდელობად. თავის დროზე ჩვენ შეგნებულად შევიკავეთ თავი მეუფე გრიგოლის დანაშაულებრივი და უზნეო ქმედებების გამომზეურებისაგან, ვინაიდან, მართლმადიდებლური მიდგომით, ისინი პირადი ცოდვებს მივაკუთვნეთ. მაგრამ, როგორცა ჩანს, სწორედ ეს მამხილებელი ცოდვები აძელვს საშუალებას მტრულ ძალებსა და სამსახურებს, მართონ მეუფე გრიგოლი, ამოქმედონ იგი საყდრიონისა და მართლმადიდებლობის წინააღმდეგ. ლაშა კაკაბაძე

АБХАЗЫ - один из древнейших коренных этносов Кавказа, язык, культура и традиции которого наиболее близки и родственны северо-кавказским народам: абазинам, адыгейцам, кабардинцам, черкесам, убыхам. В языковом отношении все они составляют абхазо-адыгскую группу северо-кавказской семьи языков. Абхазы - младописьменный народ. Они пользуются алфавитом, созданным в 1862 году лингвистом П.К.Усларом на основе русской графики, усовершенствованной абхазскими учеными. Численность абхазов в Республике Абхазия по переписи 1989 года 93,2 тыс. человек, всего в Российской Федерации и странах СНГ - 105 тыс. человек. Живут они в Турции и других странах - более 600 тыс. человек. Абхазы исповедуют различные верования: традиционную религию (язычество), христианство (православие), ислам (суннитский). Первые упоминания об Абхазии содержатся в ассирийских источниках XII в. до н. э. (надпись Тиглатпаласара I) под именем "абешла", а в I-II вв. н. э. Зафиксированы "апсилы" и "абазги". На их генетическую связь с абхазским народом указывают этнонимы "апсуа" (самоназвание абхазов), "абаза" (самоназвание абазин, родственных абхазам), "обезы" русских и "абхазы" грузинских летописей. "Апсны", т. е. "Страна души" - так называют свою родину абхазы. Предки абхазов были одними из создателей мегалитической (дольмены, кромлехи) культуры на Западном Кавказе в III тыс. до н. э., а в начале I тысячелетия до н. э. колхидскокобанской металлургической провинции. В VIII-VII вв. до н. э. они освоили навыки производства и обработки железа, нашедшие свое яркое отражение в героическом нартском эпосе абхазов в образе кузнеца Айнара. http://www.apsny.ru/history/content/img/voin.jpgЧерез территорию Абхазии по меото-колхидской дороге в VII-VI вв. до н. э. в Переднюю Азию проходили скифы, часть из которых осела и смешалась с местным древнеабхазским населением. Уклад городской жизни (Диоскуриада- соврем. Сухум, Гюэнос, Эшерское городище, Питиунт - соврем. Пицунда), государственность на территорию Абхазии привнесли греки в первой половине VI в. до н. э., связавшие затем местные окрестные общины в единую систему экономических, отношений. В первые века н. э. древнеабхазские племена были объединены в раннеклассовые образования (Абасгия, Апсилия, Санигия), которые являлись органической, хотя и периферийной частью римско-византийского культурного мира. В прибрежных крепостях Питиунта, Себастополиса и Зиганиса стояли римские когорты, а в Египте находилась "Первая когорта абасгов". В VI-VIII вв. н. э. через Абхазию на Северный Кавказ проходили три ответвления "Великого шелкового пути" (дороги через Абасгию, Апсилию и Мисиминию). Во 11-VII вв. н. э. древнеабхазские племена создали самобытную "Цебельдинскую культуру". В местных воинских захоронениях найдены самые ранние на территории бывшего СССР мечи 111-IV вв. из дамасской стали. По церковному преданию первую христианскую проповедь предки абхазов услышали из уст апостолов Андрея Первозванного и Симона Кананита. В конце 111-IV вв. в Питиунте образовалась первая христианская община на Кавказе, которую епископ Стратофил представлял на первом Вселенском церковном соборе в Никее в 325 г. Официально местное население приняло христианство в VI в. при императоре Юстиниане Великом. Первым пастырем у абасгов был Евфрат, у апсилов - Константин. В Константинополе основана школа, где специально обучались дети абасгов. В древнегрузинском источнике "Мученичество Або Тбилели" (VIII в.) прямо говорится о христолюбивой "Стране Абхазия", что свидетельствует о формировании абхазской феодальной народности. В течение VIII-X вв. существовало Абхазское царство, первым царем которого был Леон II, сын дочери могущественного хазарского кагана. Являясь щитом от арабских нашествий, оно объективно привело к объединению всего Западного Закавказья. Достигло своего расцвета в Х веке при Георгии II, который активно способствовал христианизации Алании. В этот период в местной церковной архитектуре выделяется особая абхазо-аланская школа византийского зодчества. Династия абхазских царей пресеклась по мужской линии со смертью бездетного Феодосия Слепого, и власть перешла к его племяннику Баграту III (978-1014 гг.), который был грузином по отцу, но абхазский престол унаследовал по материнской линии династии Леонидов (абхазка Гурандухт, сестра Феодосия). Баграт III составил генеалогическое древо абхазских царей, чтобы подчеркнуть свою связь именно с этой династией. С него началось формирование нового государства - "царства абхазов и картвелов", которое еще некоторое время продолжало называться "Абхазским". В XIII столетии "царство абхазов и картвелов" распалось. В XIII-XVBB. Абхазия была в сфере политико-экономического влияния Генуи, которая основала на Черноморском побережье Крыма и Кавказа ряд торговых факторий. http://www.apsny.ru/history/content/img/6.jpg В XVI-XVIII вв. Абхазское княжество находилось под протекторатом султанской Турции. Получает распространение ислам суннитского толка. С конца XVIII в., при владетеле Келешбее Чачба (Шерва-шидзе), Абхазское княжество вновь усилилось и с помощью флота контролировало Черноморское побережье от Анапы до Батума. В июле 1810 г. русский военно-морской десант с боем взял крепость Сухум-Кале. Законный владетельный князь Асланбей Чачба оставил укрепление. Прибрежная Абхазия, за исключением вольных горских обществ, была присоединена к России. На абхазский престол царские власти возвели своего ставленника Сефербея Чачба, который принял крещение и новое имя Георгий. Одна из отличительных черт Абхазского княжества в том, что оно, в отличие от Грузии, не утеряло полностью своей государственности с присоединением к России. С 1810 по 1864 гг. Абхазское княжество сохраняло автономное управление в составе России и просуществовало дольше других на Кавказе. С 1864 по 1917 гг. Абхазия ("Сухумский военный отдел", "Сухумский округ") была подчинена царской администрации на Кавказе. В XIX столетий Абхазия все еще занимала промежуточное положение между демократическими вольными обществами горцев Северо-Западного Кавказа и феодальной системой Грузии. Однако по духу общественного устройства она была теснее связана с черкесско-убыхским миром. В Абхазии не существовало феодальной собственности на землю, не было крепостного права, а свободные общинники составляли почти все 3/4 население страны. В систему "горского феодализма" Абхазии крепко вжились элементы родоплеменного строя и языческих верований. Основой основ общественного устройства Абхазии была сельская община ("акыта"), которая объединяла все слои населения - высшие и низшие сословия - и была пропитана молочным родством ("аталычество") феодалов с крестьянами. Тем самым смягчались и некоторые сословные противоречия. В условиях хуторского землевладения пахотные наделы не являлись собственностью всей общины, а находились в посемейной или подворной собственности абхазов. Общими для всех и открытыми для совместного пользования были только пастбища и леса. Хозяйство абхазов носило натурально-потребительский характер. Они занимались скотоводством, земледелием, виноделием, пчеловодством, обработкой металлов, кож, древесины, гончарным и шорным делом, ткачеством, приготовлением пороха и др. Абхазы традиционно испытывали неприязнь к любым проявлениям товарно-денежных отношений. В результате Кавказской войны и антиколониальных восстаний 1866, 1877 годов абхазы пережили этническую катастрофу. Более половины населения вынуждены были покинуть родину и стать беженцами - махаджирами. В Абхазию хлынул поток новопоселенцев, прежде всего грузин (в основном мегрелов), а также армян, греков, русских, болгар, немцев, эстонцев и др. Так, в 1886 году абхазы составляли 85,7%, а в 1897 году - 55,3% населения. После распада Российской империи Абхазия вошла в Союз объединенных горцев Кавказа и Юго-Восточный Союз. 8 ноября 1917 года на съезде в Сухуме избран первый парламент - Абхазский Народный Совет, который принял Конституцию и Декларацию абхазского народа. 11 мая 1918 года на Батумской мирной конференции провозглашена Горская республика (Северо-Кавказская республика). Вместе с Дагестаном, Чечней, Осетией, Кабардой в ее состав вошла и Абхазия. Была восстановлена Абхазская государственность, утерянная в 1864 г. В июне 1918 года, в нарушение всех договоренностей, войска только что провозглашенной Демократической республики Грузия (26 мая 1918 года), при прямой военной поддержке Германии, оккупировали территорию Абхазии. Правительство Горской республики выразило Грузии, Германскому правительству резкий протест и расценило эти действия как акт агрессии против Абхазии и всего Северо-Кавказского государства. Политика правительства Грузии вызывала крайнее недовольство многонационального населения Абхазии, что и облегчило установление здесь Советской власти 4 марта 1921 года. Новый режим воспринимался как избавление от репрессий и вооруженного вмешательства Грузинской республики. Сначала большевики предоставили Абхазии свободу политического выбора, который был реализован провозглашением ее ревкомом независимой ССР Абхазии (31 марта 1921 г.). Уникальность политической ситуации заключалась в том, что Абхазия около года была независима как от Советской России, так и от Советской Грузии. В декабре 1921 г. Абхазия под сильным нажимом Иосифа Сталина, Орджоникидзе и других была вынуждена заключить с Грузией "особый союзный договор", ратифицированный в феврале 1922 г., который зафиксировал, по сути, равноправие двух республик. Характер межгосударственных отношений Абхазии и Грузии нашел свое отражение в Конституции ССР Абхазии 1925 г. и в Конституции Грузинской ССР 1927 г., в которой подчеркивается, что Грузинская ССР является государством, строящимся на федеративных началах (ст. 2-я). Первая советская Конституция принята в Абхазии в апреле 1925 г. Ill Всеабхазским съездом Советов. Абхазия приняла тогда свою Конституцию, как и другие союзные республики, в отличие от автономных, которые ее не имели. В этот период ССР Абхазия по своему статусу являлась не автономной, а союзной республикой, имеющей статус суверенного государства (Ст. 5 Конституции Абхазии 1925 г.) Именно потому Конституция Абхазии 1925 г. по положению не подлежала утверждению в других структурах. Решение съезда Советов по данному вопросу считалось окончательным. Абхазия не входила в состав Грузии. В 1924-1925 гг. были утверждены Герб и Флаг ССР Абхазии, приняты законодательные акты конституционного характера, введены в действие кодексы: уголовный, гражданский, уголовно-процессуальный, земельный, лесной. До 1931 г. ССР Абхазия называлась "договорной" республикой. Под давлением Сталина договорная ССР Абхазия была преобразована в автономную республику (Абхазская АССР) и включена в состав Грузинской ССР. Этот вопрос рассматривался на VI съезде Советов Абхазии (11 февраля 1931 г.), хотя и не значился в повестке дня, а затем в Тбилиси VI всегрузинским съездом Советов 19 февраля 1931 г. было принято постановление о преобразовании ССР Абхазии в автономную республику. Попрание суверенных прав Абхазии, низведение ее статуса до уровня автономии в составе Грузии привело к многодневному общенациональному сходу абхазского народа (18-26 февраля 1931 г.), выразившему недоверие правительству и советской власти. После гибели главы Абхазии Нестора Лакобы (отравлен Берией в декабре 1936 года в Тбилиси), начался самый трагичный период новейшей истории Абхазии. На республику обрушился террор, приведший к полному уничтожению политической и интеллектуальной элиты абхазского народа. Усиленными темпами проводилась политика грузинизации: школьное обучение детей было переведено с абхазского на грузинский язык, абхазская письменность - на грузинскую графическую основу, исконные абхазские топонимы заменены грузинскими, целенаправленно проводилась ассимиляторская переселенческая политика, направленная на деформацию этнодемографической структуры населения. За период 1937-1953 гг. из внутренних районов Грузии в Абхазию были переселены десятки тысяч грузин, что значительно увеличило их долю в составе населения Абхазии (6% в 1886 году; 24% в 1897 году; 30% в 1939 году; 39, 1% в 1959 году). Демографическая экспансия грузин в Абхазии, поощряемая Тбилиси, проводилась в завуалированной форме и в постсталинский период. Массовые митинги и демонстрации с требованием выхода Абхазии из состава Грузии происходили в 1957,1964,1967,1978,1989 годах. Парламент Грузии в одностороннем порядке стал принимать решения (постановления 1989-1990 гг.), которые игнорировали межгосударственный характер отношений Абхазии и Грузии и по существу вели к упразднению абхазской государственности. Тбилиси признал незаконными и недействительными все государственные структуры советского времени с февраля 1921 года. В ответ Верховный Совет Абхазской АССР 25 августа 1990 года принял Декларацию о государственном суверенитете Абхазии. Придя к власти в результате вооруженного переворота в Тбилиси, Военный Совет Грузии в феврале 1992 года принял решение об отмене Конституции Грузинской ССР 1978 года м о переходе Республики Грузия к Конституции Демократической Республики Грузия 1921 года, в которой Абхазская АССР как субъект государственно-правовых отношений не значится. В правовом отношении Грузинская ССР перестала существовать, и образовалось новое государство, с которым Абхазская АССР никаких взаимоотношений не имела. В целях преодоления правовой неурегулированности между республиками Верховный Совет Абхазии 23 июля 1992 года решил восстановить действие на территории Абхазии Конституции Абхазии 1925 года, а также приняты новые Герб и Флаг Республики Абхазия. 14 августа 1992 года только что вступившая в ООН Грузия развязала войну против Абхазии. Грузинские войска при поддержке боевой авиации, более ста танков, другой бронетехники, артиллерии, вторглись в Абхазию и оккупировали часть ее территории. Они расстреливали мирных граждан, подвергали их пыткам и насилию, сжигали дома и села, чинили расправу не только над абхазским, но и над армянским, русским, греческим населением. На оккупированной территории производилась этническая чистка. Помимо физического истребления проводилась и политика культурного геноцида. Уничтожались памятники истории и культуры абхазского народа, музеи и библиотеки, громились, грабились и сжигались театры, институты, школы, архивы, университет. Погибли ценнейшие записи фольклора, лингвистические материалы, исторические документы, редчайшие книги и рукописи. 30 сентября 1993 года, после более чем 13 месяцев оккупации, вся территория Абхазии была освобождена. С ноября 1993 года по настоящее время под эгидой ООН, при посредничестве России и при участии ОБСЕ идут грузино-абхазские переговоры. Подписан ряд важнейших документов, в частности, "Заявление о мерах по политическому урегулированию от 4 апреля 1994 года". С мая - июня 1994 года благодаря проводимой под эгидой ООН операции по поддержанию мира (войска СНГ и военные наблюдатели ООН) прекращен огонь на границе между Абхазией и Грузией. Начался возврат беженцев в Гальский район. Переговорный процесс продолжается. 26 ноября 1994 года парламент республики принял новую Конституцию суверенного Абхазского государства, субъекта международного права. Государственным языком Республики Абхазия признан абхазский, а русский наряду с абхазским является языком государственных и других учреждений. Государственная власть осуществляется на основе разделения на законодательную, исполнительную и судебную. Абхазия - президентская республика. Первым президентом парламент избрал Владислава Ардзинба. С декабря 1994 года по сентябрь 1999 года Абхазия и ее народ, как ни одна страна в мире, подвергались жесточайшей политической, экономической и информационной блокаде. После разрушительной грузино-абхазской войны в стране стала возрождаться экономика, культура, наука и образование. Год от года увеличивается производство чая, цитрусовых, табака, оживают курорты в Сухуме, Пицунде, Гагре, тысячи отдыхающих вновь стали посещать Новоафонскую пещеру, монастырь и озеро Рица. Возобновили свою работу Абхазский государственный университет, Абхазский институт гуманитарных исследований, национальные творческие союзы художников, писателей, журналистов, композиторов, архитекторов. Основана Академия Наук Республики Абхазия. В новых условиях функционируют Абхазское телевидение и радио, Абхазское книжное издательство, журналы, газеты, в том числе и независимые. Большой популярностью пользуются народные хореографические коллективы, эстрадные и детские музыкальные ансамбли, постановки Абхазского государственного театра, художественные выставки, молодежные фестивали, конкурсы. Интеллигенция Абхазии проводит большую исследовательскую, творческую работу в различных областях науки, образования и культуры. Олег Бгажба Доктор исторических наук Станислав Лакоба Профессор წყარო: история

ჯვაროსნული ლაშქრობა ქართველი ხალხის წინააღმდეგ აფსუების გამოყენებით დაიწყო ომი აფხაზეთში. ამბობენ, რომ ომის მიზეზი იყო 1992 წლის 14 აგვისტოს, საქართველოს მთავრობის მიერ ტანკების შეყვანა აფხაზეთში. მაგრამ, თუ გამოვიკვლევთ აღნიშნულ თარიღამდე მოვლენათა განვითარებას, ქვეყნის საშინაო და საგარეო ვითარებათა გათვალისწინებით, საომარ მოქმედებათა დაწყება-გამწვავება მოულოდნელი არ უნდა ყოფილიყო. თუ როგორი განწყობა ვითარდებოდა აფხაზეთში (შიდა ქართლში – ეგრეთ წოდებულ “სამხრეთ ოსეთში” და ა.შ) ქართველებისადმი, ფარულად და ღია საშუალებებით მრავალი წლის განმავლობაში, განსაკუთრებით კი ქმედითად XX საუკუნის 60-70-იან წლებიდან. მათი სახელმწიფო თუ საზოგადოებრივი წინამძღოლების “მოღვაწეობიდან” გამომდინარე, იგრძნობოდა სწრაფვა, ყოველმხრივი მზადება, გადამწყვეტი ნაბიჯი გადაედგათ, რათა ქართველები განედევნათ აფხაზეთიდან გარეშე ძალების დახმარებით (რუსეთის იმპერიის, ჩრდ. კავკასიელთა ნაწილის მოტყუებით, თურქეთის ვერაგული დამოკიდებულებით ქართველებისადმი). წინასწარ დასახული მონახაზით, გეგმაზომიერად განხორციელდა თანამდებობრივი ცვლილებები ყველა სფეროში. "კომპარტიის" რიგებში, თუ დადგებოდა საკითხი საპასუხისმგებლო თანამდებობაზე დანიშვნისა, აფსუა პიროვნებას იღებდნენ წესდების ყოველგვარი დარღვევით, შეუფერხებლად. აკვნიდან დაწყებული, აფსუა (თუნდაც ოსი და ა.შ) იზრდებოდა იმ შეგნებით, რომ ის ერთადერთი მკვიდრია აფხაზეთის კუთხისა, მას ეკუთვნის ყველანაირი უფლებამოსილება, არ აგებს პასუხს ქართველის შევიწროებისათვის, რადგან ქართველი მოაზრებული ჰყავდათ როგორც “დამპყრობი”, “მჩაგვრელი”, “მოძალადე”… წარსულის გაყალბების საფუძველზე (რაშიც აფსუა იდეოლოგებისთვის თითქმის არავითარი ღიად გაბათილება-წინააღმდეგობა არ გაუწევიათ ქართველ წარსულთმცოდნეებს ("ისტორიკოსებს"), ხელისუფლებას) ქართველის სახით, აფსუების არაერთ თაობას ჩამოუყალიბდათ მტრის ხატი! ხოლო ქართულ ხელისუფალთა მხრივ, ინერგებოდა მოსახლეობაში სიყვარული, ძმობა, ნათესაობა აფსუებს და ქართველებს შორის. ესეც ერთ-ერთი მთავარი მიზეზია იმისა, რომ ამ ომის წინაშე მოუმზადებელი აღმოჩნდა ქართველი მოსახლეობა, როგორც ზნეობრივად ისე საჭურვილით. ვინ წარმოიდგენდა ყოველივე იმას რაც მოხდა! ჯვაროსნულმა ომმა გაანადგურა უიარაღო, უმწეოდ დარჩენილი მშვიდობიანი ქართული მოსახლეობა, მოწყვიტა ის დედა-სამშობლოს. ომის მიზეზი მრავალია, მაგრამ ამ მიზეზთა შორის ხომ არის მთავარი? მთავარი კი მდგომარეობს იმაში, რომ სამთავრობო დონეზე არასოდეს არ განხილულა და დღესაც კი ერთმნიშვნელოვნად არ წყდება ძირეული საკითხი: ვის ეკუთვნის აფხაზეთის მიწა-წყალი – აფსუას თუ ქართველს? რა წარმომავლობისაა აფსუა, რა მიმართებაშია ის საქართველოსთან? http://s1.ipicture.ru/uploads/20110807/H12H5S2p.jpgაფსნი თავის თავს აფსუებს უწოდებენ, აფხაზეთს აფსნად მოიხსენიებენ და ეროვნებას Аҧсуа(აფსუა) ჩვენ კი აფხაზობას ვაბრალებთ. სასაცილო იქნებოდა სატირალი რომ არ იყოს. ზოგიერთი ქართველი წარსულთმცოდნე ("ისტორიკოსი") ასე მსჯელობს: “მე ხომ მაქვს ამის თაობაზე დაწერილი ნაშრომი, განა ეს საკმარისი არ არის?” დიახ, არაერთ ჩვენ მკვლევარს აქვს გაცემული პასუხი ზემოთხსენებულ კითხვაზე ნარკვევებში, წერილებში, რადიო-ხედვით გამოსვლებში, მაგრამ ეს მხოლოდ საქართველოს ფარგლებში ცალკეული წერილების სახით, თან არასაკმარისად. დღემდე არ ჩატარებულა არც სახელმწიფო, არც საერთაშორისო მეცნიერული შეკრება, გამოქვეყნებული ნაშრომთა განზოგადოებით, ერთი მთლიანი საფუძვლის განსაზღვრით: “ვინ ვინ არის” და ერთხელ და სამუდამოდ გაირკვეს, ვინ საიდან მოვიდა და მოსულს ვინ დახვდა, გაირკვეს ვინ ვის ეცილება ამ მიწებს და რისთვის დაიღვარა ამდენი სისხლი? (ოთარ გობეჯიშვილი “ახალი თაობა” – 15.04.98 წ.). განა ამ მეტად მნიშვნელოვანი ღონისძიების წამომწყები არ უნდა ყოფილიყო პირველ რიგში მეცნიერებათა აკადემია? რომლისთვისაც ხელმისაწვდომია, მთავრობას წარუდგინოს დასკვნა აფხაზეთის ფუძე მოსახლეობის თაობაზე. საქართველოში მცხოვრებმა, ყველა მისმა მოქალაქემ გარკვევით უნდა იცოდეს ვინ რა “გორისაა” და რა უფლებებით არის ის აღჭურვილი ამ ქვეყანაში, რომელმაც მას შეუქმნა ცხოვრების ყველა პირობა. საქართველოში, როგორც ვიცით მრავალი ეროვნება ცხოვრობს, მასში თანცხოვრობენ სხვადასხვა ხალხის წარმომადგენლები. ძირითადი და განმსაზღვრელი ძირძველი მოსახლეობაა – ქართველობა. რაც შეეეხება დაყოფას მოსხლეობისა ქართველ ხალხად და აფსუა ხალხად – ეს ხომ არასწორია. განა საქართველოში შეიძლება არსებობდეს აფსუა ერი. აფხაზი ხომ იგივე ქართველია, ხოლო აფსუა -ჩერქეზულ-ადიღეური ეროვნების განშტოებაა საქართველოში. ერის ცნებიდან გამომდინარე, შეიძლება აფხაზურ ერად ჩაითვალოს რამდენიმე ადიღეურ-ჩერქეზული, თურქული გვარების ჯგუფი (არძინბა, ძიაფშ-იფა, ბაღაფში, ჩაბაღურხვა, ერინბა, წკუია, შამბა, ჯიკირბა, შინკუბა, გრივაფშბა, ცარგუშ, ცუგბა, ოზგანი)? ხომ საყოველთაოდ ცნობილია, რომ ე.წ. “აფხაზი” ხალხის უმრავლესობას შეადგენენ ქართველები (90%-ზე მეტი): გვაზავა, კუპრავა, მარღანია, ნარმანია, სიჭინავა, ბაგათელია, კორტავა, ძიძარია, გულია, ქუთელია, ბიგვავა, ჯუღელია, ლაკერბაია, კვარაცხელია, აბაშიძე, ფაღავა, ქარდავა და ასე უსასრულოდ… ამ ომმა ერთმანეთს სამკვდრო-სასიცოცხლოდ დაუპირისპირა ერთი გვარისა და ტომის ადამიანები, როგორც ბრმა იარაღი უცხო ტომის ხელში. ერთ ერთ სახელმწიფო სხდომაზე სიტყვით გამოსულმა ქალბატონმა ადა მარშანიამ დასვა კითხვა: “ხალხო, გამაგებინეთ ვინ ვარ მე ეროვნებით?” დღემდე ამ კითხვაზე პასუხი სახელმწიფო დონეზე არ გაცემულა!!! გაზეთში “ახალი 7 დღე” (20-26.04.2001) მეცნიერმა ბატონმა გურამ ყორანაშვილმა გამოაქვეყნა წერილი “მეცნიერებათა აკადემიის ცხოვრების მცირე აღწერა” (50-იანი წლებიდან დღემდე). ამ წერილიდან ვერ გაეცნობით მასალას, რომელიც ასახავს ქართველ წარსულთმცოდნეთა კვლევა-ძიების განზოგადოებას, ქართველი ერისათვის ერთ-ერთ ყველაზე მნიშვნელოვან და მტკივნეულ საკითხს მიეცეს მეცნიერული და სახელმწიფო შეფასება. ქართულმა აკადემიამ, რამდენადაც ვიცით, არც ერთხელ არ მიმართა რუსეთის მეცნიერებათა აკადემიას და მთავრობას აღშფოთებით იმის გამო, ასე ხელაღებით მიაყენეს უდიდესი ზიანი საქართველოს, ქართველ ერს; რომ თავდასხმით იქნა დახოცილი მშვიდობიანი ქართული მოსახლეობა; გადაუწვეს სახლ-კარი, დაუნიავეს ქონება, გამოაძევეს საცხოვრებელი ადგილიდან, გაამათხოვრეს, დააკნინეს და წაართვეს დედა-ენა; რომ აფსუა მოძალადეებმა რუსეთის ხელისუფლების ხელშეწყობით დაამყარეს აფხაზეთში ფაშისტური რეჟიმი. მეცნიერებათა აკადემიამ არამარტო საჯაროდ უნდა განაცხადოს რუსეთისა და მსოფლიო საზოგადოების წინაშე საქართველოს სიმართლის შესახებ, არამედ ამავე დროს გამოიკვლიოს, თუ რა შედეგი მოჰყვა რუსეთის მიერ აფსუა მოძალადეების (ასევე ოსების…) ოსტატურად გამოყენებას ქართველი ხალხის წინააღმდეგ. სანამ არ იქნება განცხადებული, რომ საქართველოს მკვიდრ (ფუძე) მოსახლეობას არ წარმოადგენენ აფსუები, განა აზრი აქვს რაიმე მათ მდგომარეობაზე საკითხის განხილვას? გამოდის, რომ ჩვენივე ნებით ვაკუთვნებთ აფსუა მოძალადეებს ქართულ მიწა-წყალს? ლილი ძაგანია - ისტორიკოსი და ფილოლოგი, გუდაუთის სასწავლებლის დირექტორი

http://s45.radikal.ru/i109/1108/a4/2fe640e9b80d.jpgმოღალატური გარიგება

http://burusi.files.wordpress.com/2010/03/316.jpgსახელმწიფო საბჭოს წევრ ჯაბა იოსელიანის, ანუ მოღალატის მოგონებებიდან საგულისხმოა, რომ ჯაბა იოსელიანი აფხაზეთის ომის დაწყების აღწერისას (მისი მოგონებების ამ თავს პირდაპირ ასე ჰქვია - "აფხაზეთი"), გვერდიგვერდ ახსენებს ზვიად გსახურდიასა და აფხაზეთში სამხედრო ძალების შეყვანის თითქმის საყოველთაო დაჟინებულ მოთხვნას: "სახელმწიფო საბჭოში სულ უფრო ხშირად გაისმის ბატონი პრეზიდენტის სახელი. აფხაზეთიდან ჩამოსული წარმომადგენელთა ჯგუფები, სახელმწიფო საბჭოს მხარდამჭერნი და საზოგადოებრივად გაუთვითცნობიერებელი მოქალაქენი დაჟინებით მოითხოვენ ლაშქრის შეყვანას აფხაზეთში. ბორის კაკუბავა - ილია ჭავჭავაძის საზოგადოების წევრი აფხაზეთში - მთხოვს იარაღს, სურს, სოხუმში ჩამოაყალიბოს "მხედრიონი". ვაძლევ რამდნიმე ათეულ ავტომატს და ტყვია-წამალს. აფხაზეთის თვითმმართველობის უმაღლესი საბჭოს წევრებიც იმ აზრზე არიან, რომ აფხაზეთში ლაშქარი შევიყვანოთ. ვლადისლავ არძინბა აფხაზეთის შინაგან საქმეთა ხელმძღვანელად ნიშნავს ალიკ ანქვაბს. გივი ლომინაძე თბილისის საავამყოფოში წევს. ტვირთის გადაზიდვის საქმე მძიმე მდგომარეობაშია - სოჭის მხრიდან საერთოდ არაფერი შემოდის..." (ჯ. იოსელიანი, სამი განზომილება", გვ. 188). დავაკვირდეთ: საქართველოს უახლოესი წარსულის უმნიშვნელოვანესი, მე ვიტყოდი, უსაშინელესი მოვლენის - აფხაზეთში ომის დაწყების გახსენებისას ჯაბა იოსელიანი, ნებსით თუ უნებლიეთ, რიგითობით აყალიბებს ომის დაწყების მიზეზებს: 1. თურმე, სახელმწიფო საბჭოში სულ უფრო ხშირად გაისმის ბატონი პრეზიდენტის სახლი, ანუ ზვიად გამსახურდიას სახელმწიფო საბჭოს წევრებიც კი სულ უფრო ხშირად მოიხსენიებენ "ბატონობით"! 2. ვლადისლავ არძიმბას მოწინააღმდეგე აფხაზეთის ქართული წარმომადგენლობა და რიგითი მოქალაქენი დაჟინებით ითხოვენ აფხაზეთში სამხედრო ძალის შეყვანას... 3. და მხოლოდ ბოლო მიზეზად მოიხსენება"რკინიგზის გახსნის" საკითხი!... ამ დრს კი, რა მდგომარეობაა ოთხკაციან სახელმწიფო საბჭოში? "შევარდნაძე სახელმწიფო საბჭოს სხდომებს საკითხთა მიხედევით გაფართოებული შემადგენლობით იწვევს. ჩვენ ოთხნი უკვე დავიქსაქსეთ. კიტოვანი და სიგუა ერთად, შევარდნაძე-ცალკე. მე მათ შორის ჯერჯერობით მომრიგებელი ვარ. თუმცა, თვით შევარდნაძე თენგიზებს არ უპირისპირდება. თუ რაიმე წვეტიანი საკითხია, ჩემი წამოწყების იმედი აქვს და. უნდა ვთქვა, მე ეს ჩემს მოვალეობადაც მიმაჩნია" (იქვე, გვ. 188). სახელმწიფო საბჭოს განხილვებზე, რა თქმა უნდა, საჩვენებლად წამყვანი თემა"რკინიგზის დაცვაა". აბა, საჯაროდ იმას ხომ არ განიხილავენ, როგორ გავანადგუროთ ქართული ეროვნული მოძრაობაო? "ვგეგმავთ რკინიგზის მუდმივი მეთვალყურეობის ღონისძიებას სამტრედიიდან სჭამდე (საკითხავია, სოჭი როგორღა უნდა აეყვანათ "მუდმივ მეთვალყურეობაზე"?! - გ.გ.) თავდაცვის უწყებასა და შინაგანი ჯარების ხელმძღვანელობას დავალებული აქვთ, აღრიცხვონ ხალხის რაოდენობა, აღჭურვილობა, ხელმძღვანელთა შენაცვლების ადგილები, სადგურებში კავშირგაბმულობის კვანძები. ქაღალდზე ყველაფერი, ასე ვთქვათ აჟურშია. მე კი მეჩვენება, რომ ეს ყველაფერი სინამდვილესთან ნაკლებ კავშირშია. ამ ღონისძიების განხორციელებას 2 ათასი ჯარისკაცი სჭირდება. გვყავს ამის შემსრულებელი ადამიანები? თენგიზებმა ლამის სასაცილოდ ამიგდეს. "როგორ? გვარდია, შინაგანი ჯარი", - ამბობენ ისინი. ამასვე იმეორებენ თავდაცვისა და შინაგან საქმეთა უწყებათა ხელმძღვანელები. შევარდნაძეც მათკენ იხრება. ასეთი მნიშვნელოვანი სამსახურისთვის არც გვარდიაა მზად, არც შინაგანი ჯარი. საქმე რომ გაკეთდეს, ეს 2 ათასი კაცი ხომ იქ უნდ გადასახლდეს?..." (იქვე 188 გვ.) ჯაბა იოსელიანის მტკიცებით, ის არ აპირებდა საქმეში "მხედრიონის" ჩართვას, თუმცა დარწმუნებული იყო, რომ ყველაფერი მაინც მხედრიონელების გასაკეთებელი გახდებოდა... "მხედრიონს" შეგნებულად არ ვრთვთ ამ გეგმაში. ჯერ ერთი, მინდა იგი მაშველთა სამსახურში განვალაგო, მეორეც, ვერც მხედრიონელები გასწევენ ამ ყოველდღიურ ჭაპანს. გიორგი გიგაურის წერილიდან

აფხაზეთის ომის მიზეზები საუბრობს ყოფილი სახელმფო საბჭოს წევრი თენგიზ კიტოვანი: http://s46.radikal.ru/i114/1108/20/7dee5ddda224.jpghttp://s56.radikal.ru/i152/1108/49/d02caa25802c.jpg

http://s52.radikal.ru/i138/1108/4f/754aef5b5ad7.jpgაფხაზეთი, საქართველოს ძირძველი მხარე http://www.ice.ge/Struqtura/Persons/T%20Gvanceladze.jpgთეიმურაზ გვანცელაძე - კავკასიოლოგი, ენათმეცნიერი, პროფესორი საქართველოს აფხაზეთის კუთვნილებაზე აფსუებსა და მათ მხარდამჭერებს ერთხმა პასუხი აქვთ: არამცთუ ახლანდელი აფხაზეთი , არამედ მთელი დასავლეთ საქართველოც კი თავდაპირველად ამჟამინდელ აფსუათა წინაპრებით ყოფილა დასახლებული, ხოლო ქართველთა წინაპრები აჭარის, გურიის, იმერეთის, რაჭა-ლეჩხუმის, სამეგრელოსა და სვანეთის მხარეში თურმე მოგვიანებით დასახლებულან, ახლანდელ აფხაზეთში კი მათ თურმე XIX-XX საუკუნეებამდე საერთოდ არ უცხოვრიათ. ვერ დავმალავთ, რომ ამ მოსაზრებას საფუძვლად უდევს ზოგიერთი გამოჩენილი ქართველი მეცნიერის, კერძოდ, ნიკო მარის, ივანე ჯავახიშვილის, სიმონ ჯანაშიასა და სხვათა დაუსაბუთებელი მოსაზრებები ამ საკითხთან დაკავშირებით და მათ დღესაც ჰყავთ დამცველები ქართველ მკვლევართა ერთი ნაწილის სახით. ბოლო ოცწლეულში ქართული მეცნიერება მნიშვნელოვანწილად განთავისუფლდა დამპყრობთა (რუსეთი, თურქეთი და ა.შ.) წნეხისაგან: გადახედულ იქნა მრავალი უკვე დრომოჭმული შეხედულება; აღდგა, ან შეიქმნა მყარად დასაბუთებული თვალსაზრისები; გამოვლინდა ახალი წყაროები; სწორი ახსნა მიეცა ადრე ცნობილი მრავალი წყაროს მონაცემებს და ა.შ. ამ დიდი და მეტად ფასეული სამუშაოების შედეგად საბოლოოდ დადგინდა, რომ: თანამედროვე აფხაზეთში ამჟამინდელ აფსუათა წინაპრებს არასოდეს უცხოვრიათ ახ. წ. XVI საუკუნემდე, რასაც ადასტურებს ის, რომ არცერთ ძველ წერილობით წყაროში არ დასტურდება აფსუათა წინაპრების ბინადრობა არა მარტო აფხაზეთის, არამედ დასავლეთ საქართველოს ზემოთ ჩამოთვლილ მხარეებშიც. ისინი აქ მოსულნი არიან ჩრდილოეთ კავკასიის დასავლეთ ნაწილიდან, მდინარე ყუბანის ნაპირებიდან, სადაც ახლაც ცხოვრობენ მათი უახლოესი მონათესავე აბაზები და ჩერქეზები (ეს საკითხები დაწვრილებითაა გაანალიზებული 2007 წელს გამოსულ კრებულში "ნარკვევები საქართველოს "ისტორიიდან" (წარსულიდან). აფხაზეთი", რომლის რუსული თარგმანიც მიმდინარე წელს გამოიცა, ხოლო ინგლისურ თარგმანზე მუშაობა ამჟამად მიმდინარეობს). ამ თანმიმდევრულ და გამართულ მოსაზრებებს მხარს უჭერს როგორც წერილობითი წყაროები, ისე "კარტოგრაფიული" და "ფოლკლორული" მასალაც, მაგრამ კიდევ უფრო მნიშვნელოვანია ის, რომ თვით აფსუურ ენას შემოუნახავს ისეთი ცნობები, რომლებიც გამორიცხავს აფსუათა წინაპრების ბინადრობას ახლანდელი აფხაზეთის მიწაზე ახ.წ. XVI საუკუნემდე. წინამდებარე წერილში ჩვენ სწორედ აფხაზური ენობრივი მასალის ერთ ნაწილს მიმოვიხილავთ. 1. თუკი ახლანდელ აფსუათა წინაპრები მუდამ ცხოვრობდნენ ახლანდელი აფხაზეთის მიწაზე და საუკუნეთა მანძილზე ინარჩუნებდნენ ქრისტეს რწმენას , მაშინ აფსუურ ენაში უეჭველად უნდა ჩანდეს, ერთი მხრივ, ბერძნულ ენასთან უშუალო მჭიდრო ურთიერთობის კვალი და, მეორე მხრივ, წარმოდგენილი უნდა იყოს საკუთრივ აფსუური წარმოშობის ქრისტიანული სიტყვები, მესამე მხრივ კი "ბიბლეიზმები" (ბიბლიიდან მომდინარე გამონათქვამები და "ეპითეტ-მეტაფორები"). ჩვენ მიერ საგანგებოდ ჩატარებულმა კვლევამ აჩვენა, რომ: - ბერძნულ ენასთან ხანგრძლივი უშუალო ურთიერთობის კვალი საერთოდ არ შეინიშნება აფსუურ ენაში. მეტიც, თვით ბერძენის აღმნიშვნელი აბერზენ სიტყვა აფსუურს შეუთვისებია მეგრულისაგან (შდრ. მეგრ. ბერზენი); - არ არსებობს თვითმყოფადი აფსუური, ან ბერძნულიდან აღებული ქრისტიანული სიტყვები. - საკუთრივ აფსუურ ქრისტიანულ სიტყვათა მცირე ჯგუფს სიძველის კვალი არ ემჩნევა, ისინი აშკარად გვიან შუა საუკუნეებშია შექმნილი; - აფსუურში არ დასტურდება "ბიბლეიზმები": - `მამა აბრამის ბატკანი~-ს, - `ურწმუნო თომა~-ს, -`სოდომის ცოდვისა~ და სხვათა სახისა. ამ მონაცემთა საფუძველზე უნდა დავასკვნათ, რომ აფსუათა წინაპრებს არ ჰქონიათ უშუალო, ხანგრძლივი და მუდმივი შეხება ძველ ბერძნულ ქრისტიანულ სამყაროსთან. ამ კუთხით ფრიად საყურადღებოა ის, რომ აფუურ ენაში ძირითად ქრისტიანულ ცნებათა გამოსახატად საკმაოდ ხშირად გამოიყენება მაჰმადიანური სიტყვები, რომლებიც ამ ენაში გვიან შუა საუკუნეებამდე ვერ მოხვდებოდნენ (ეს სიტყვები ძირითადად თურქულიდან, ან ამ ენის შუამავლობითაა ნასესხები, თურქებს კი ამჟამინდელი აფხაზეთთან შეხება XVI საუკუნემდე არ ჰქონიათ). ეს სიტყვებია: - ჯანათ - "სამოთხე", - ჯაჰანუმ - "ჯოჯოხეთი", - ამაალიქ - "ანგელოზი", აფააიმბარ - "წინასწარმეტყველი", აკაამეთ - "მეორედ მოსვლა"; "საშინელება", აჯალ - "სიკვდილის ჟამი" და მრავალი. სხვანი. კიდევ უფრო მნიშვნელოვანია სხვა გარემოება: აფუურ ქრისტიანულ მეტყველებაში გამოიყენება ქართველური წარმოშობის, ან ქართველიზებული სიტყვების ერთი ჯგუფი, რომლებიც საშუალებას იძლევა ამ სიტყვათა აფუურ ენაში დამკვიდრების დროის მიახლოებით განსაზღვრისა, შესაბამისად, ამ სიტყვათა მეშვეობით შესაძლებელია აფსუათა გაქრისტიანების დროის გარკვევაც. ამ დასკვნებს, გარდა ზემოთ აღნიშნულისა, განამტკიცებს ის ფაქტიც, რომ აფსუურ ენაში, ორიოდე გამონაკლისის გარდა, სწორედ ქართველური ან ქართველიზებული საკულტო სიტყვებით გადმოიცემა ძირითადი ქრისტიანული ცნებები: - ჯვარი, - ქრისტე, - ქრისტეშობა, - ქრისტიანი, -მთავარანგელოზი, -წყალკურთხევა, -ეპისკოპოსი, - ბერი, -კვირიკობა, -პეტრეობა, -ბზობა და მრ. სხვა. აფსუათა შორის ქრისტიანობის გვიან (XVI-XVIII საუკუნეებში) გავრცელება და რწმენის სისუსტე (რწმენის ზედაპირულობა) ჩანს იქიდანაც, რომ აფხაზეთში არ დასტურდება არცერთი აფსუური "ტოპონიმი", რომელიმე ქრისტიანული ცნების, ან წმინდანის სახელთან რომ იყოს დაკავშირებული (შდრ. ქართული ტოპონიმები: ჯვარი, სამება, შემოქმედი, ამაღლება, ნინოწმინდა, ანდრიაწმინდა, სტეფანწმინდა, მანცხვარკარი...). 2. თუკი აფსუათა წინაპრები იმთავითვე ცხოვრობდნენ თანამედროვე აფხაზეთის მიწაზე და თუნდაც XI საუკუნიდან იყვნენ ერთიანი ქართული სახელმწიფოს მოქალაქეები, ხოლო, როგორც ინგლისელი პროფესორი ჯორჯ ჰიუიტი ფიქრობს, მათმა წინაპრებმა VII-IX საუკუნეთა მიჯნაზე დაიპყრეს დასავლეთ საქართველო, მაშინ დასავლეთ საქართველოს ქართველურ კილოებშიც (მეგრულში, სვანურ კილოებში, იმერულში, გურულში, ლეჩხუმურში, რაჭულში, აჭარულსა და ლაზურში) და ქართულ სამწიგნობრო ენაშიც აუცილებლად უნდა იყოს წარმოდგენილი სახელმწიფოს მართვის, ყოფით ურთიერთობათა და საქმის წარმიების ამსახველი აფსუური სიტყვები, ხოლო თვით აფსუურ ენაში ასევე აუცილებლად უნდა შემორჩენილიყო შესაბამისი ბერძნული სიტყვების ნაწილი მაინც. მაგრამ არც ქართველურ ენა-კილოებში ჩანს ამ სახის აფსუური მეტყველება და არც აფუურ ენაშია ამავე ჯგუფთა ბერძნული სიტყვების რაიმე კვალი, რაც ფრიად საყურადღებო საბუთია. 3. აფსუურ ენაში დადასტურდებული ძირითადი ყოფითი სიტყვებით ასახულია გვიანი შუა საუკუნეების ყოფითი ურთიერთობანი, ანუ ბატონყმობის ეპოქის ვითარება. ამ სიტყვებიდან თავადის, უფლისწულის, შინაყმის, გამდელის, ძიძის, ტყვის აღმნიშვნელი სიტყვები ქართული წარმოშობისაა. მნიშვნელოვანია ისიც, რომ აფსუურ ენაში არ დასტურდება მეფის, ხელმწიფის აღმნიშვნელი საკუთარი სიტყვა (ა-ჰუნთქარ და ა-კრალ ნასესხებია თურქულიდან), არ არსებობს არც სამეფოსა და სახელმწიფოს აღმნიშვნელი თვითმყოფადი სიტყვები. არანაკლებ საყურადღებოა კიდევ ერთი გარემოება: სამშობლოს ცნებას აფხაზურში ა-ფსადგილ და აჯინჯტვულა სიტყვები აღნიშნავს, მაგრამ ორივე სახელში მონაწილეობს ქართველური ფუძეები (ადგილი და მეგრ. ჯინჯ-ი - "ძირი"), რაც იმაზე მიუთითებს, რომ აფსუათა წინაპრებს სამშობლოს ცნების აღნიშვნის აუცილებლობა გაუჩნდათ მხოლოდ ქართული სახელმწიფოს (იმერეთის სამეფოს) დაქვემდებარებაში შემოსვლის შემდეგ. 4. ძველად, ადრეფეოდალური და შუა საუკუნეების არცერთი წერილობითი წყარო აფხაზეთის მხარეში არ ასახელებს არცერთ ისეთ "გეოგრაფიულ" სახელს, რომელთაც აფსუურ ენაზე უპრობლემო ახსნა დაეძებნებოდა, სამაგიეროდ არცთუ იშვიათია ისეთი "ტოპონიმები" და "ჰიდრონიმები", რომლებიც აშკარად ქართველური წარმოშობისაა. ჩამოვთვლით იმ "გეოგრაფიულ" სახელთა მხოლოდ მცირედ ნაწილს, რომლებიც დასტურდება ნარატიულ წერილობით წყაროებში უძველესი დროიდან 1801 წლამდე და რომელთა ქართველური წარმომავლობა არავითარ ეჭვს არ იწვევს: - ზიგანა||სიგანეი||ზიგანევი _ დასტურდება ახ. წ. I საუკუნიდან. მომდინარეობს ქართული ზეგანი სიტყვისაგან; - მოხორა||მუხორისი||მუხური _ ახ. წ. V საუკუნიდან. მეგრ. მუხური, სვან. მუხურ "მხარე, კუთხე"; - წიბილი||წიბილიუმი||წიბელი _ 554 წლიდან. მომდინარეობს წაბლის აღმნიშვნელი წინარე ქართველური *წაბალ სიტყვისაგან (საყურადღებოა, რომ აფხაზები წებელდას ახლაც წაბალ სახელით აღნიშნავენ); - ფუსტა _ იხსენიება 662 წლიდან. უკავშირდება უფლის, ღვთაების აღმნიშვნელ სვანურ ფუსდ სიტყვას; - ჯიხახორა _ 662 წლიდან. შდრ.: მეგრ. ჯიხა "ციხე" და ძველ წყაროებში ახლანდელი გალის რ-ნის ტერიტორიაზე ხსენებული ტოპონიმი ხოირი; - ცხუმი||ცხომი _ VIIII საუკუნიდან. შდრ. სვან. ცხუმ//ცხვიმ "რცხილა"; - ნაჟანეო||ნაჟანეული||ნაჟანაური||ნაჟანევი _ ისინი პირველად იხსენიება 1525-1550 წლებს შორის. "ტოპონიმს" საფუძვლად უდევს გვარი ჟანავა, რომელიც გაფორმებულია ქართველური ნა- პრეფიქსითა და -ურ//-ულ, -ევ სუფიქსებით; - ტყაურუ||ტყავრუ _ პირველად დასტურდება 1552-1550 წლებს შორის. მომდინარეობს მეგრული ტყაყურუ "ყრუ ტყე" სახელისაგან; - მარმარისკარი _ იხსენიება 1525-1550 წლებს შორის; - ბედია _ დასტურდება "ქართლის ცხოვრებაში" XI საუკუნიდან ისტორიამდელ ამბებთან დაკავშირებით; - ქ. ეგრისი _ დასტურდება იქვე XI საუკუნიდან ისტორიამდელ ამბებთან დაკავშირებით; - ეგრისწყალი _ დასტურდება იქვე XI საუკუნიდან ძვ. წ. IV ს. ამბებთან დაკავშირებით; - მაგულა||მარგულა||მორგულა||მერკულა _ ისინი სახელდება 1615 წლიდან. შედარებისათვის შავქლიავის ერთ-ერთი ჯიშის მეგრული სახელი მარგულა // მარგვ-ულ-ა ე.ი. მარგვეთული (ზემოიმერული) ჯიში; - ჭალა (ამჟამად: ჭლოუ) _ იხსენიება 1621 წლიდან. ამ ახლა უკვე აფხაზურ სოფელში არის უბანი ჭალააიმარა, რომელმაც შემოინახა სოფლის თავდაპირველი სახელი; - სკურჩა||სქურჩა _ დასტურდება 1630 წლიდან. ეს სახელი ძალზე გავრცელებულია მთელ სამეგრელოში, სადაც უამრავ მდინარეს თუ ღელეს ჰქვია სქურჩა//სქურჩე "თეთრი ღელე"; - სოფ. და მდ. ღალიძგა _ დასტურდება 1639 წლიდან. ეს სახელი თავდაპირველად რქმევია სოფელს, შემდეგ კი მდინარეზეც გადატანილა. მეგრულად ღალიძგა "ღელის ნაპირს" ნიშნავს. მისგანაა მიღებული ამ მდინარის ამჟამინდელი აფხაზური სახელი აალძგა; - კვიტაული||კვიტოული||კიტოული||პიტაური _ 1640 წლიდან. სოფლის სახელს საფუძვლად უდევს მამაკაცის ქართული სახელი კვიტა (შდრ. გვარსახელები: - კვიტაშვილი და კვიტაიშვილი), -ურ სუფიქსი კი ამ და ანალოგიურ შემთხვევებში მიწის ნაკვეთის კუთვნილებას აღნიშნავს; - ოქუმი _ პირველად იხსენიება 1654 წლიდან. მეგრულ დიალექტზე ნიშნავს საქუმელეს; - ოლუშე _ მოხსენიებულია 1654 წლიდან. მეგრულად ნიშნავს სავალს; - კაპეტის წყალი (მდ. ბზიფის ძველქართული სახელი) _ დასტურდება XVIII საუკუნიდან. კაპეტი//კაბეტი მეგრულად დიდს, მძლავრს ნიშნავს და ა. შ. საყურადღებოა ანტიკურ ბერძნულ წყაროებში პიტიუნტა||პიტიუს ვარიანტთა წარმოქმნის საკითხი. როგორც ირკვევა, ამ ორი სახეობიდან უფრო ძველია პიტიუს, რომელიც ბერძნულად ფიჭვს ნიშნავს. იგი პირდაპირი გადაღებულია თარგმანია ფიჭვის აღმნიშვნელი ერთერთი ქართველური სახელისა. ასევე უეჭველად ქართველური წარმოშობისაა მთელი აფხაზეთის მხარეში გავრცელებული "ოიკონიმები და პოლისონიმები": - გაგრა||გაგარი||გაკარი||კაკარი, ა-ვადჰარა, ოთჰარა, ტყვარჩელი, გენწვიში, მგუძირხვა, მერხეული, კოპიტი, კამანი, ამტყელი და მრ. სხვა. ასეთი მონაცემი უამრავია, ამიტომ აქ ამით შემოვიფარგლებით და დავასკვნით: არ არსებობს არავითარი "ისტორიული" და ენობრივი მონაცემი, რომელიც დაადასტურებდა ამჟამინდელი აფხაზეთის მიწაზე ქართველების სახლობამდე აფსუათა წინაპრების ცხოვრებას. ამიტომ არც აფხაზეთის საქართველოსაგან ჩამოგლეჯის არავითარი სამართლებრივი საფუძველი არ არსებობს.

დვრიტაშეცვლილი საკვები ბიოლოგიური იარაღია GMO created foods as a biological weapon http://cdn2-b.examiner.com/sites/default/files/styles/large/hash/10/49/1049f7e418ffaca13fc59f4c85ebe4d8.jpgGenetically modified organisms (GMO) which are used to create new food seeds and crops, are being tied to use as a potential biological weapon in creating infertility in places around the world. A report published on May 28th tied together that the international organization Codex, which is seeking to regulate every food, mineral, and herb in the world used for consumption, does not consider GMO created products as food, and thus they are being placed in a separate sphere of attributes that can be used for alternative functions. Including birth control and creating infertility in a nation or population. There has been a concerted national effort by citizens to have the US government label GMOs. Opposing it are government intent not only to keep them unlabeled in the US but efforts at the international level by the US government to remove all labeling of GMOs through Codex. The problem is that Codex applies to food, and GMOs don't qualify. The corn has been field tested in tests financed by the US Department of Agriculture along with a small California bio-tech company named Epicyte. Announcing his success at a 2001 press conference, the president of Epicyte, Mitch Hein, pointing to his GMO corn plants, announced, “We have a hothouse filled with corn plants that make anti-sperm antibodies.” Hein claimed it was a possible solution to world “over-population. – Salem News Besides the creation and use of GMO corn and other staples in places like South America, Mexico, and Africa, an interesting data point was discovered in the US shortly after GMO foods (BT-Corn) were approved in 1996. Since that time, birth rates in the US have been falling, and accelerating in decline since 1999, just three years after the introduction of the GMO to the food supply. Advertisement Since GMO food is not considered a natural commodity for consumption by the UN's regulatory body (Codex), and scientists have purposefully introduced spermacidal modifications into corn for the purpose of controlling world populations, then unequivocally, one of the many purposes of GMO created foods is for the use as a biological weapon. Many global foundations have been pushing for the expansion of GMO foods, especially corn, soybeans, and rice to help end hunger and poverty around the world, and primarily in third world countries. The Gates Foundation, the Rockfeller Foundation, and former UN Chief Kofi Annan's Agra organization are just three powerful entities supplying funds and promotions to expand GMO use in many countries. There is also an ongoing battle between citizens and the FDA to demand labelling of GMO based food products, but to this point, the government agency has been able to keep the public in the dark on what is in their food. Since GMO based products are not considered food under UN regulations, many questions still remain as to the reasons why the FDA allows them in consumable foods at all. Creating a food source or seed meant to be eaten by man as a dietary staple which has been modified to bring sterility or outright birth control is in essence, creating and distributing a biological weapon for the sole purpose of lowering birth rates and populations in one or more locations. Since GMO based products are not considered food according to the UN Codex, but are being allowed into the world's diet as a consumable, creates many questions as to the real purpose of expanding GMO use into the food supply. . Continue reading on Examiner.com GMO created foods may be used as a biological weapon - National Finance Examiner | Examiner.com http://www.examiner.com/finance-examiner-in-national/gmo-created-foods-may-be-used-as-a-biological-weapon#ixzz1TteZcHQe