ნიცშე რომელიც არ გულისხმობდა ამ მეტაფორაში აი ამას რაც შეეხება თავისუფალ აზრს. როგორც ბიძია ფროიდი ამბობდა ადამიანი არის ასოციალური არსება, მის ასოციალურობას ზღუდავს კულტურა. რაც უფრო მეტ თავისუფლებას აძლევს საზოგადოება ადამიანს (მაგ: სექსუალური თავისუფლება და ა.შ) ამით კულტურას აკლებს. ანუ კულტურა არის ადამიანი ე.წ "სიველურის" შემზღუდველი და დამთრგუნავი. არის ერთი მომენტი, ადამიანის ბედნიერება მის "სიველურესთან" არის დაკავშირებული, როგორც ბიძია ფროიდი ამბობდა, ადამიანი როცა ბავშვია ის ველურია, შესაბამისად ის ბედნიერი, ბედნიერი ნაკლებად ხდება როცა მის სიველურეს კულტურა თრგუნავს, რაც უფრო იზრდება ადამიანი მით უფრო ითრგუნება მისი :სიველურე" და შესაბამისად მით უფრო შედარებით რომ ვტქვათ "უბედური" ხდება. ადამიანის თავისუფლება არის ამ ადამიანურ :სიველურეს" უფრო მეტი გასაქანი რომ მიეცეს.. მაგრამ აქ ჩნდება მეორე მომენტი და ყველაზე საინტერესო, აქ ჩნდება ის მომენტი რასაც ჰქვია თავისუფლებაზე უარის თქმა. რაში გამოიხატება ეს? ადამიანი როცა ხდება ინდივიდი ხშირ შემტხვევაშI განიცდის მარტოობას, სულერ, მორალურ თუ როგორც გინდათ ისე უწოდეთ.. ამ მარტოობას ბავშვი არ განიცდის, რადგან ის არის მიბმული დედაზე, რეალურად ბავშვი და დედა ერთი და იგივე არსებაა, მაგრამ ინდივიდუალიზაციის დროს ადამიანი ხდება დამოუკიდებელი არსება, რომელიც განიცდის მარტოობას, ამ მარტოობას სხვადასხვა საშვალებებით ავსებას, ერთ-ერთი და მძლავრი საშვალება ამ მარტოობის შევსების არის რელიგია, რელიგია ადამიანს ანიჭებს იმის განცდას რომ ის მარტო არ არის, მას როგორც ღმერთი ჰყავს, რომელიც მასთან იქნება და შეუვსებს ამ მარტოობას, ასევე მას ჰყავს ეკლესია როგორც სტრუქტურა, თავის ნმრევლით და ა.შ ანუ ის მარტო არ გძნობს ამ კამპანიაში თავს. ერიკ ფრომის მიხედვით ადამიანი თავისუფლებაზე იმიტომ ამბობს უარს რომ მარტო არ დარჩეს, ეს ყველაზე ისეთი მომენტრია ადამიანისთვის, შეიძლება საზოგადოებაშI ცხოვრობდე და მარტო გრძნობდე თავს. განსაკUტრებით დღევანდელი ეპოქა სადაც ურთიერთობა არის კაპიტალისტურ საწყისებზე აგებული, სადაც ადამიანი ადამიანს უყურებს როგორც მიყდველს ან გაზმყიდველს, ესეთ სისტემას ახასიათებს ის რომ ადამიანები უცხოვდებიან ერთმანეთისგან.. ამ გაუცხოოების ფონზე იქმენბა მარტოობის პრობლემა, რომელის დროსაც აამიანს უნდა სადღაც ეს მარტოობა შეივსოს, ფრომის აზრით ნაცისტურ გერმანიაში, ეს მარტოობა გერმანელებმა შეივსეს ფაშიზმით, ჰიტლერის მთავარი პროპაგანდა ის იყო რომ ყველა გერმანელი ერთიანი ყოფილიყო, ის ყოველივე გერმანელს იმის საშვალებას ძლევდა რომ თავი მარტო არ ეგრძნოთ, მათ უნდა ეგრძNოთ თავი როგორც დიდ ოჯახის გერმანელი ერის ნაწილად, თუმცა საკUტარი ინდივიდუალობა უნდა დაეთმოთ, უამრავმა გემრანელმა დათმო საკუთარი ინდივიდუალობა რომ მარტო არ დარჩენილიყო..