შანკარადევა

სტუდენტი ღვთისავარ ჩაბრავა ანტიეკლესია ანტიმრევლი!!! ანუ „მართლ-დაბოლილები“ (ანტიმართლმადიდებლური ანტიეკლესიური პამფლეტი) ზოგიერთები ამბობენ ერს სულიერი სიმშვიდე სჭირდება და ამიტომაც ხალხმა ეკლესიაში უნდა იაროსო, რადგანაც ასე ხალხი ქრისტეს მადლს ეზიარებაო, მაგრამ ყველაფერი ეს სიბრიყვე და სისულელეა! თუ გინდა სულიერი სიმშვიდე, ჩაიხედე საკუთარი არსების წიაღში და იპოვი მას! ნუ ეძებ მას შენი არსების გარეთ, სხვაგან! თუ გსურს იპოვო ღმერთი, ნუ ეძებ მას შენი არსების გარეთ, სხვაგან! ჩაიხედე საკუთარი არსების წიაღში და იპოვი მას! თუ გსურს მიიღო სიყვარული, ჩაიხედე საკუთარი არსების წიაღში და იპოვი მას! ნუ ეძებ მას შენი არსებისგან მოშორებით, სხვაგან! გაწუხებს ნერვები? მიდი ფსიქოლოგთან და ფსიქიატრთან! გსურს მიიღო ცოდნა და სულიერი სიბრძნე? მიდი მეცნიერთან , ფილოსოფოსთან და მეტაფიზიკოსთან!!! ან მოიძიე ცოდნა და სიბრძნე თავად! ჩაიხედე საკუთარ არსებაში და აღმოაჩინე იქ ჭეშმარიტება!! ტაძარ–ტაძარ ყიალი და ხეტიალი და სულელი, ქსენოფობი, ოლიგოფრენი, შოვინისტი, რასისტი, ნაცისტი, ჰომოფობი, ერუდიციის არმქონე, უმეცარი, გაუნათლებელი და მარგინალი "მამაოების" ანუ ე.წ. "მღვდლების" ფუნდამენტალისტური და ფანატიკური ლირიული დემაგოგიური ქადაგებების მოსმენით არაფერი შეგემატება!!! პირიქით დაგაკლდება! ტვინს და გულს გამოიტენი ფუნდამენტალისტური შიზოიდური იდიოტობებით და კიდევ უფრო დამძიმდები სულიერად!!! საქართველოს მოსახლეობის 90% "მართლმადიდებელი ეკლესიის" ერთგულია, რატომ? უმეცრების გამო!!! მექანიზმი ასეთია: უმეცარი და აგრესიული ნერვებმოშლილი ჰომოფობი მრევლი მიდის "სულიერი სიმშვიდის" საძებნელად კიდევ უფრო ჰომოფობ, ნერვებმოშლილ, უმეცარ და აგრესიულ მღვდელთან, რომელიც ყველა სიკეთესთან ერთად არის დაოსტატებული დემაგოგი!!... მღვდელი მოძღვრავს ისედაც ტვინნატკენ და ტვინნაღრძობ მრევლს და შედეგად ვიღებთ: ფუნდამენტალისტი, უმეცარი გაუნათლებელი და აგრესიული ჰომოფობების "ზომბილაშქარს"!!!მღვდელიც აგრესიული და ფანატიკოსი და მრევლიც! აი ასეთი არითმეტიკა გვაქვს დღეს ქვეყანაში! მღვდელი: "მიდი მოკალი ლესბიანკა! ამას ითხოვს უფალი იესო!" მრევლი: "დიახ მამაო!!" მღვდელი: "მიდი და მოკალი (ან ცემე სანამ არ დაამტვრევ ძვლებში და არ დატოვებ ცოცხალ–მკვდარს) ევანგელისტი!" მრევლი: "არის მამაო!!" მღვდელი: "წადი დახოცე ბუდისტები! ამას ითხოვს მაღალთა შინა მყოფი უფალი!" მრევლი: "დიახხ მამაო!!" და მრევლიც მიდის, უკან ან წინ მიუძღვებათ ე.წ. "კბილებალესილი მამაოების" ჯგრო და ერიჰაა!!! წალეკავს ურდო ქვეყანას!! მართლმადიდებელი ეკლესია: "იქამდე არ მოვისვენებთ, იქამდე არ მოვხუჭავთ თვალს, ვიდრე დედამიწაზე ყველა ადამიანი არ გახდება მართლმადიდებელი (ნებით თუ ძალით) ან სანამ ყველა ევანგელისტი, მორმონი, ბუდისტი, კრიშნაიდი, იეზიდი, ლესბიანკა, ბისექსუალი, კათოლიკე და ა.შ. –ები არ ამოწყდებიან!!!!... ჩვენ ვართ ქრისტეს ეკლესია!! სამოციქულო!!! მადლი მხოლოდ მართლმადიდებლებზე გადმოდის, ისიც სამი საათიდან ოთხ საათამდე, განრიგით... ჩვენ წავბილწეთ ახალგაზრდებისა და მოხუცების გული და გონება და დავიპყარით მათი ცნობიერება!! ყველგან ჩვენა ვართ! აბა გაბედოს ვინმემ რამე თქვას ჩვენი საპირისპირო! მყისვე შევკრებთ ბიჭიკოებს და სახლში მივუვარდებით! ქვას ქვაზე არ დავვტოვებთ!... იმიტომ რომ ჩვენ ვართ „კურთხეულები!" მთავრობა ეკლესიას ტრაკს უტლეკავს! ყველაფერი მათ ხელშია!აბა როგორ გაბედავს მთავრობა "კურთხეული დედაეკლესიის" თითის დაკარებას? რაღათქმაუნდა არა!... დღეს ჰომოსექსუალი ცემეს, ხვალ ბუდისტი ცემეს, ზეგ კრიშნაიდი აწამეს, მაზეგ – მუსულმანი მოკლეს... მთავრობა რას აკეთებს? არაფერს!!! მთავრობა ამბობს: "მდააა..." "მართლმადიდებელი ერი" ამბობს: "ოხ შე სატანისტო იაღოველო! მოგკლავ!!" იაღოველი: "რა დაგიშავე ჩემო სულიერო ძმაო? ვიცხოვროთ მშვიდად და დაე უფალმა დაგლოცოთ..." მართლმადიდებელი ერი: "ვის რათ უნდა შენი დალოცვა შე სატანა! წაეთრიე ქვეყნიდან ან მოკეტე და იყუჩე!!" ცემეს ბუდისტი.. პრეზინდენტი: "მდაა..." პრესა: "მდააა..." ტელევიზია: "მდააა..." კურთხეული ერი: "დიდება ქრისტეს! მოკვდი მტერო იხარე ჭერო!"მოკლეს ბუდისტი... პრეზიდენტი: "მდააა.. ოოო..." პრესა: "მდააა...ოოო..." ტელევიზია: "მდააა.ოოო..." "კურთხეული ერი": "ვაშააა! მთელი ქვეყანა ჩვენა ვართ! ყველა ერეტიკოსი მიწაში გდია! ურა! ჩვენ შევმუსრეთ ქრისტეს მტრებიიი...!!" მამაომ ბუდისტზე თქვა: "სატანაა ეგა" პრეზიდენტი: "არაფერი უჭირს..." მამაომ ბუდისტი ცემა, პრეზიდენტი: "მერე რა უჭირს კაცო..." მამაომ ბუდისტი მოკლა, პრეზიდენტი: "კაი რა დამასვენეთ! რა შეაღონეს ამ ბუდისტებმა გული!" რას ნიშნავს იყო ქართველი? "კურთხეული მართლმადიდებელი ერის პასუხი: "იყო მართლმადიდებელი!" კითხვა: მუსულმანი ან ბუდისტი ქართველები ქართველები არ არიან?" "კურთხეული მართლმადიდებელი ერის" პასუხი: "არ არიან!! ეგენი ეშმაკები არიან!!..." განცხადება: "პატრიარქმა თქვა: "თვალები დაითხარეთ და სამოთხეში უფრო სწრაფად შეხვალთო!" მრევლი: "დიახ მამაო!" პატრიქრმა თქვა: "თავზე კალათა ჩამოიფხატეთ და ისე იარეთ! ასე ბრძანა უფალმა!" მრევლი: "დიახ მამაო!" პატრიარქმა თქვა: "დღეიდან ცხვირს ქვია ტრაკი და ტრაკს ქვია ცხვირი!" მრევლი: "ეგრეა მამაო!" მართლმადიდებელი ეკლესია: "ცხადდება მარათონი:ვინც უფრო მეტ არამართლმადიდებელს აგინებს, ცემს და მოკლავს, მიიღებს საგზურს სამოთხეში, ბიზნეს კლასით წინა სკამებზე!" მრევლი: "ურაა!!..." ეს ყველაფერი ეკლესიაში დაკანონებული უაზრო აგრესიული და ფანატიკური დოგმების ბრალია, რომელსაც მოაზროვნე და გონიერი ინდივიდი არ უნდა და სძულს! ამიტომაც უკვე ეკლესიაში სამი წელია აღარ დავდივარ! არც ვეწევი და არც ვიჩხირავ და არც ვსვამ და არც სხვა რამე... ერთი ეგაა ეკლესიის მიერ დაგმობილი წიგნების წაკითხვა რომ ამიკრძალა ჩემმა მამაომ იმაზე გავგიჟდი! სწორედ მაშინ იმ დღესვე დავიწყე საწინააღმდეგო წიგნების და ნაშრომების წერა და კითხვა გამალებულმა! არავის აქვს უფლება მიმითიტოს რა ვიკითხო და რა არა და არასდროს არავის არ დავემორჩილები! ცუდ რამეს მე ისედაც არ ვკითხულობ! მამაო რომ ფილოსოფიისა და მეტაფიზიკის შესწავლას აგიკრძალავს როგორ ნუ გაბრაზდები და მოიძულებ მაგათ! მე ვარ ჭეშმარიტი ეზოთერიკი ქრისტიანი და სინკრეტისტი! მე ქრისტეს სულიერ სიბრძნესა და ცოდნას ვჭვრეტ მსოფლიოს ყველა სწავლებაში! ყველა მოძღვრებაში ვეძებ ანალოგიებს და პარალელებს! ასეთი გავხდი ეკლესიდან წასვლის შემდეგ... იქ ცოდნა არავის აინტერესებდა, ყველა რიტუალების ბრმა რუტინულ შესრულებაზე იყო დაციკლული და გადარეული! ხალხი იყო უმეცარი და წიგნის წაუკითხავი! ხალხი მაშინაც და დღესაც უბრალოდ მოდასაა აყოლილი თორემ განა მართლა ეგრე წამთ? თქვენი აზრით რწმენა რაა? უმეცრებს შეიძლება ქონდეთ რწმენა? შეიძლება კაცი იყოს უწიგნური და მორწმუნე? და ეზიზღებოდეს ყველა სხვა რელიგია და მათი მიმდევრები? ასეთი ზიზღი რაღაცა შოზოფრენიული და ფანატიკური მგონია! ესაა ადამიანობა? ესაა ქრისტიანობა? რომ ამტკიცებენ ეს მრევლი და ეკლესია,რომ ჭეშმარიტი რელიგია მარტო მართლმადიდებლობაა და ყველა სხვა რელიგია სატანიზმია, მათი მიმდევრები სატანისტები არიან და ჯოჯოხეთში რომ ხვდებიან ვითომ ეს მართალია?!! რა მუსულმანი ქართველები ქართველები არ არიან? რა ყველა არა მართლმადიდებელი ადამიანი დედამიწის ზურგზე მართლა სატანისტია და სულ წუილით მიდიან ჯოჯოხეთში სამუდამოდ?!!! რატომაა ვითომ ყველა არა მართლმადიდებელი სატანისტი?! რატომ ხვდება ყველა არამართლმადიდებელი ჯოჯოხეთში?! არაა ეგრე!!!!!!!!!! მართლმადიდებელი ეკლესიის პოლიტიკა მარტივია, ის, რაც მას სურს, იგი ახორციელებს ძალისმიერი მეთოდებით, ასე იყო საუკუნეების წინ... და ასეა დღესაც... მართლმადიდებელი ეკლესია სავსეა აგრესორი წმინდანებით, რომლებიც ეკლესიის იდეებს ძალით ნერგავდნენ ხალხის მასებში და ტარანით მიქონდათ საეკლესიო დოგმატები ადამიანთა გონებამდე, ასეთი აგრესორი და მოძალადე იყო რუსეთის ეკლესიის მიერ წმინდანად შერაცხული ე.წ. წმინდა ვლადიმირი, რუსეთის მთავარი, რითი გამოიჩინა მან თავი? ყველაფერი მარტივადაა: ვლადიმირი ახალი წელთაღრიცხვის ცხრაასიან წლებში ცხოვრობდა, როდესაც მართლმადიდებლურმა ეკლესიამ აღმოსავლეთ ევროპაში ტერიტორიების ექსპანსია დაიწყო, ამ ახალ იდეოლოგიას გაშლილი ხელებით შეეგება პოლიტიკური ძალაუფლების წყურვილით შეპყრობილი ტირანი და დიქტატორი, ნამდვილი გაფხორილი ინდაური სახელად ვლადიმირი, მთავარი რუსეთისა... ვლადიმირმა იმწამსვე ჩაბღუჯა ახალი იდეოლოგია, რომელიც ხალხის მასების დასამონებლად კიდევ უფრო ეფექტურ იარაღს წარმოადგენდა და ვლადიმირმა ის გამოიყენა კიდეც! ვლადიმირმა მთელს სამთავროში ძველი რელიგიის მიმდევართა წინააღმდეგ აქტიური რელიგიური რეპრესიები დაიწყო, უამრავი ადამიანი, რომელიც მტკიცედ იდგა თავის რწმენაში და არც აპირებდა ახალი სწავლების მიღებას, ამოხოცეს... ზოგიერთნი ქვეყნიდან გაიქცნენ და დაიფანტნენ ოთხივ მხარეს... ხოლო ვინც ქვეყანაში დარჩა იძულებული გახდა დამორჩილებოდა ახლადგამოცხვარ მართლმადიდებელ ტირანს! ვლადიმირმა როგორც რეალური ისტორიული წყაროები გვამცნობენ, შეკრიბა ჯარი და ხალხს იარაღის მუქარით ერეკებოდა ყინულივით ცივ მდინარეებში და „ნათლავდა ქრისტეს სახელით“, ამგვარი „მონათლვის“ შედეგად ბევრი ფილტვების ანთებით დაიღუპა და ვინც გადარჩა სიცოცხლის ბოლომდე ახლადგამოცხვარი „წმინდა“ ვლადიმირის მონად დარჩა, რუსეთის ახლადგამოცხვარმა ეკლესიამ რაღათქმაუნდა ვლადიმირი „წმინდანად“ შერაცხა! აბა რა უნდა ექნათ? თქვენი აზრით გაბედავდნენ და არ შერაცხავდნენ? ვლადიმირი ხალხზე ძალადობით „გაწმინდანდა“!! ასეთივე „წმინდანი“ იყო რომის „მართლმადიდებელი“ იმპერატორი თეოდოსიუს პირველი, მან სახელი იმით მოიხვეჭა და „წმინდანად“ იქნა შერაცხული, რომ 381 წელს გამოსცა კანონი, კანონი, რომლის თანახმადაც ყველა მანიქეველს ჩამოერთვა სამოქალაქო უფლებები, აიკრძალა მათი შეკრებები ნებისმიერ ადგილას, აიკრძალა მანიქევლური ლიტერატურის შექმნა და გავრცელება, მანიქევლებს ჩამოერთვათ მთელი ქონება და რაღათქმაუნდა მთლიანად გადაეცა რომის კათოლიკე მართლმადიდებელ ეკლესიას! და რაც ყველაზე მთავარია: დაკანონდა უკლებლივ ყველა მანიქეველის, დიდისა თუ პატარის, საჯაროდ სიკვდილით დასჯა! რომაელი ჯარისკაცები რომლებიც ადრე ყველა ქრისტიანს განურჩევლად დასდევდნენ და ხოცავდნენ, ახლა ერთერთი „ქრისტიანული“ სექტის ე.წ. „მართლმადიდებელი ეკლესიის“ სახელით ყველა არამართლმადიდებელს დევნიდნენ და ადგილზევე ხოცავდნენ!... მანიქევლების დევნა საუკუნეები გაგრძელდა და იქამდე არ დასრულდა სანამ უკანასკნელი მანიქეველი არ ამოწყდა... 529 წელს რომის „მართლმადიდებელმა“ იმპერატორმა იუსტინიანე პირველმა არა უბრალოდ დაგმო ნეოპლატონიზმი, არამედ საერთოდ აკრძალა იგი და დაიწყო ნეოპლატონიკოს ფილოსოფოსთა და მათ მიმდევართა დევნა–შევიწროება, იუსტინიანე პირველი შეუჩერებლად აგზავნიდა ნეოპლატონიკოსების კონცენტრაციის ადგილებში, მათ სახლებში დამსჯელ რაზმებს, რომლებიც სასტიკად უსწორდებოდნენ „სხვაგვარადმოაზროვნეთ“, გარკვეული დროის შემდეგ რომის იმპერიაში თითქმის აღარ დარჩნენ ნეოპლატონიკოსები... რომის მართლმადიდებელი იმპერატორები საუკუნეები დევნიდნენ „სხვანაირად მოაზროვნე არამართლმადიდებლებს“ და ხოცავდნენ მათ! მართლმადიდებელი ეკლესია „არამართლმადიდებელი მიმდინარეობების“ ძარცვის ხარჯზე გამდიდრდა და ეს ისტორიული ფაქტია! ვისაც ჩემი სიტყვები არ მოსწონს ცივი წყალი დალიოს!!... ახალი წელთაღრიცხვით მეხუთე საუკუნეში ეგვიპტის ალექსანდრიაში ცხოვრობდა გამოჩენილი ნეოპლატონიკოსი ფილოსოფოსი ქალი – ჰეპათია, რომელიც მასწავლებელი იყო ალექსანდრიის „წარმართულ“ ფილოსოფიის სკოლაში, ერთხელაც ალექსანდრიის მართლმადიდებელი პატრიარქი და მთელი მისი მიმდევარი მრევლი მარცხენა ფეხზე ადგა... აგრესიით, ქსენოფობიით, რასიზმით, ფანატიზმითა და ფუნდამენტალიზმით შეპყრობილი მრევლი, ალექსანდრიის მართლმადიდებელი იერარქების თაოსნობით, დააცხრა თავზე ფილოსოფიის სკოლას და შტურმით აიღო იგი, მართლმადიდებელმა ბრბომ დახოცა მასწავლებელთა და მოწაფეთა უმეტესობა, ვინც გადარჩა ან გაიქცა ან იძულებით „გადამართლმადიდებელდა“, ფილოსოფიური ხელნაწერების უდიდესი ნაწილი განადგურდა! თავად ჰეპათია კი შეიპყრეს, აწამეს, გააუპატიურეს და ნაკუწებად აჩეხეს! ახლა დაფიქრდით: ვინაა წმინდანი? ვლადიმირი, რომელიც იყო ტირანი და დიქტატორი და ძალით მონათლა ხალხი, თუ ჰეპათია, რომელიც გასაოცარი ერუდიციის მქონე პიროვნება იყო, ფლობდა დიდ ცოდნასა და სიბრძნეს და რომელიც იდეის გულისათვის აწამეს, იხმარეს და ნაკუწებად აჩეხეს სიძულვილით შეპყრობილმა „მრევლმა“?! მე თუ მკითხავთ წმინდანი არის ჰეპათია და არა ე.წ. ვლადიმირი! ჰეპათია იყო ჭეშმარიტი წმინდანი, რომელიც იდეის გულისათვის დაიღუპა და თან წამებით!... მართლმადიდებელი ეკლესიის პოლიტიკა იყო, არის და იქნება ასეთი: „მძულს ყველა ვინც მე არ მგავს!“. მართლმადიდებელი ეკლესიის „სასულიერო“ იერარქები, საუკუნეთა მანძილზე მხოლოდ ერთი მიზნისაკენ ისწრაფვოდნენ და ეს მიზანია: აბსოლუტური პოლიტიკური ძალაუფლება, მათ მუდამ ტირანიული და დესპოტური მიზნები ამოძრავებდათ, ერუდიციის არმქონე ხალხის მასების გამოზრდა მუდამ მათი ნომერ პირველი ამოცანა იყო, რადგანაც ეკლესიას ჰაერივით სჭირდებოდა თვინნაღრძობი, ტვინნატკენი, უმეცარი, აგრესიული, ჰომოფობი და ნაცისტი მრევლი, რომელზედაც იბატონებდნენ და რომელსაც საჭიროების შემთხვევაში „კონკურენტი“ კონფესიების წინააღმდეგ მიმართავდნენ, რასაც ისინი პირველი საუკუნიდან მოყოლებული აკეთებდნენ კიდეც! მღვდელი არ არის მეცნიერი, ის არ არის ფილოსოფოსი და არც მეტაფიზიკოსი, მაშინ რატომღა უჯერებენ მას უსიტყვოდ ე.წ. „მრევლი“? პასუხი მარტივია: იმიტომ რომ მრევლი უმეცარია და არ გააჩნია ერუდიცია! იმიტომ რომ ე.წ. მრევლის 99% არის ფსიქიურად და ნევროლოგიურად შეშლილი, მთელი რიგი ფსიქოლოგიური კომპლექსებით გაძეძგილი სადისტი და სოციოპათი და ამ სოციოპათებს აქვთ მოთხოვნილება რომ მიიღონ ნუგეში, შვება, ხსნა... ხსნას კი ისინი ხედავენ ე.წ. მღვდლების მორჩილებაში, რატომ არ მიდიან ისინი ფსიქოლოგებთან, ფსიქიატრებთან, ფილოსოფოსებთან ან მეტაფიზიკოსებთან, თუ დახმარება ესაჭიროებათ? რატომ და იმიტომ რომ ფსიქიატრთან და ფსიქოლოგთან მიხვიდე, მათ სტერეოტიპული სტიგმური წარმოდგენით, ნიშნავს იყო გიჟი! „ჯანსაღ საზოგადოებას“ კი გიჟები არ უყვარს! ფილოსოფოსებთან და მეტაფიზიკოსებთან მისვლას მათთვის აზრი არ აქვს, რატომ? არის ორი მიზეზი, პირველი იმიტომ რომ მათ უბრალოდ ფეხებზე კიდიათ ცოდნა, მათ არ აინტერესებთ შემეცნება, არ აინტერესებთ არც ფილოსოფია და მეტაფიზიკა... მეორე მიზეზი კი არის ის, რომ მათ არ აქვთ ერუდიცია, სამაგიეროდ მათ ტვინში ჩასვირინგებულია ცეცხლოვანი ასოებით სტიგმა, რომელიც გულისხმობს იმას, რომ იყო „ეკლესიური“, ნიშნავს იყო „მართალი კაცი“ ანუ გქონდეს პრესტიჟი, დიახ! ეკლესიურობა ესაა „პრესტიჟი“! ფსიქიატრი და ფსიქოლოგი არაპრესტიჟულია, აი მღვდელთან მისვლა კი არის! რატომ? რატომ და იმიტომ რომ საუკუნეთა მანძილზე ხალხის მასების ცნობიერებაში ჩამოყალიბდა და განმტკიცდა, ასევთქვათ ღრმად გაიდგა ფესვები „დედაეკლესიის უცდომელობისა და ღვთიურობის“ ცრუ იდეამ, რომელსაც ეკლესიის იერარქები ახალი წელთაღრიცხვის პირველი საუკუნიდან ნერგავდნენ ბრბოში!!! უმალ ღორები დაიწყებენ ფრენას ან ორანგუტანგები ფილოსოფიის ტრაქტატს დაწერენ ვიდრე „მართლმადიდებელი მორწმუნე“ შეიცვლის მსოფლმხედველობას! მგლის თავზე სახარებას კითხულობდნენ, მგელი კი იძახდა: „გამიშვი მთაზე ცხვარიაო!“... ეკლესია დაოსტატებული ქირურგია, ის საოცარი სიზუსტით ატარებს „სპეც–ოპერაციებს“ ადამიანთა ცნობიერებაზე, საუკუნეთა მანძილზე მუდმივი ქირურგიული ჩარევების შედეგად მივიღეთ „საზოგადოება–ფრანკენშტაინის მონსტრი“! ეკლესიას მოაზროვნე ინდივიდები არ ჭირდება! მას გოლემები ჭირდება, დაპროგრამებული ბიორობოტები, რომლებსაც საითაც უნდა იქეთ წარმართავს და რასაც უნდა იმას ჩაადენინებს!! მოაზროვნე ინდივიდი ეკლესიის იდეოლოგიით „სატანისტი და ერეტიკოსია“, იცით როგორ უსწორდებიან სატანისტებს? გაიხსენეთ გარდასული საუკუნეები, გაიხსენეთ 17 მაისი!... დასაბამშივე, ჩასახვის დღიდანვე ქრისტიანული მოძღვრება სავსე იყო მძლავრი ვნებათაღელვებითა და ინტერესთა კონფლიქტებით, რამაც განაპირობა მისი მრავალფეროვნება. თავიდანვე, ჩვენი ერის პირველი საუკუნიდანვე ქრისტიანული მოძღვრება განვითარდა როგორც მრავალი, სხვადასხვა სახისა და ფორმის რელიგიურ–ფილოსოფიური კონფესიის ერთობლიობა, რომელთა წარმომადგენლებს ძალზე ხშირად გააჩნდათ ერთმანეთთან მიმართებაში ძლიერი ინტერესთა კონფლიქტები და ანტიპათიები, ქრისტეს დოქტრინების სხვადასხვაგვარი ინტერპრეტაციის გამო, იმიტომ რომ თითოეული მათგანი, რაც არ უნდა გამჭრიახი გონება ჰქონოდა, თითოეული მოციქული და მოციქულთა მოწაფე და მოწაფეთა მოწაფე, ფლობდა მეტნაკლებად განსხვავებულ და თავისებურ ხედვას, კონკრეტულად ქრისტეს ქადაგებებისა. ადრექრისტიანულ ეპოქაშივე მოხდა ქრისტეს მოძღვრების მიმდევართა დიფერენციაცია, გამოიკვეთენ ისეთები რომლებიც შედარებით უფრო კარგად იგებდნენ ქრისტეს ქადაგებათა ჭეშმარიტ არსს და ისეთებიც რომლებიც ან ცუდად იგებდნენ ან საერთოდაც არ ესმოდათ იგი. ის ადამიანები რომლებიც ყველაზე ახლოს იყვნენ ქრისტეს ქადაგებათა ჭეშმარიტ არსთან, საკუთარ თავს გნოსტიკოსებს უწოდებდნენ, რაც ნიშნავს შემმეცნებელს. მათი ორი მთავარი თვისება იყო, პანენთეისტური სუპერპერსონალიზმი და ებრაელთა რელიგიისა და მათი ღმერთის – იაჰვეს მიმართ კრიტიკული და მტკიცედ უარყოფითი, ანტაგონისტური დამოკიდებულება, რაც ვგონებ საკმაოდ ობიექტური იყო მათი მხრიდან, თუ მხედველობაში მივიღებთ ყველა ფაქტს. გნოსტიკოსთა მთავარი არგუმენტი იაჰვეს წინააღმდეგ, იყო მისი მძიმე ხასიათი, რაც გამოიხატებოდა, ტირანიულ და დიქტატორულ ნარცისიზმში, სადიზმში, ნაციზმში, რასიზმში, ქსენოფობიაში, სოციოპათურ ექსცენტრიზმში, რადიკალურ სიმკაცრეში, თანაგრძნობისა და მოწყალების უნარის არქონაში, ეჭვიანობასა და შურიანობაში, რომელიც ძველი აღთქმის თითქმის ყოველ სტროფში ვლინდება. გნოსტიკოსები მიუთითებდნენ ებრაელთა იაჰვესა და სახარებისეული მამაზეციერის ანტაგონიზმსა და დიალექტიკაზე ანუ იმაზე, რომ ამ ორი არსების ხასიათი იმდენად განსხვავდება ერთმანეთისაგან, ფაქტობრივად თავისუფლად შეგვიძლია ვამტკიცოთ ის, რომ ებრაული იაჰვე და სახარებისეული მამაზეციერი ორი სრულებით განსხვავებული არსება არიან. გნოსტიკოსთა საპირისპიროდ ადრექრისტიანულ ეპოქაში ჩვენდა საუბედუროდ ჩაისახა ერთი მეტად რადიკალური და ექსცენტრიული ტერორისტული ბუნების მქონე სექტანტური მიმდინარეობა, რომელიც აცხადებდა პრეტენზიას იმაზე, რომ წარმოადგენდა ქრისტიანობის ერთადერთ ჭეშმარიტ ფორმას, ხოლო სხვა მიმდინარეობებს ერეტიკულად ანუ მწვალებლურად, მცდარად აცხადებდა. ამ მიმდინარეობისათვის დამახასიათებელი იყო ორი რამ, კერძოდ მისი ჰიბრიდული ნახევრადქრისტიანული და ნახევრადიუდევლური (ებრაული ანუ იაჰვისტური) ბუნება და სადისტურ–სოციოპათიური და ექსტრემისტულ ტერორისტული ხასიათი. უფრო კონკრეტულად რომ ვთქვათ ეს მიმდინარეობა, თავის აბრაამულ ალუზიებში სახარებისეულ მამაზეციერს ებრაულ იაჰვეში აიგივებდა, იაჰვეს ჭეშმარიტი მამაღმერთის ერთერთ სახელად მიიჩნევდა და ამით, ორ სრულებით შეუთავსებად ლიტერატურას, ქრისტიანულ სახარებებსა და ებრაულ იაჰვისტურ წიგნებს ერთმანეთში ურევდა, იმისათვის რათა ებრაული და ქრისტიანული ლიტერატურის სინთეზი წარმატებით განეხორციელებინათ, ისინი ქრისტიანულ სახარებებში ხელოვნურად უმატებდნენ იაჰვისტურ ალუზიებსა და სხვა სახის ინტერპოლაციებს, რომლებიც ანგრევდნენ სახარებათა არაიაჰვისტურ თვისებრივად ნოვატორულ იდეურ საფუძველს. ეს სექტა მკაცრად და თან ერთობ დიდი წარმატებით უსწორდებოდა ქრისტესთან იდეურად უახლოს კონფესიებს, გნოსტიკურ დენომინაციებს, ხოცავდა რა მათ წარმომადგენლებს და ამას აკეთებდა საიმპერატორო კარის დიდი მხარდაჭერით, საუკუნეთა მანძილზე ეს სექტა დაკავებული იყო სამი რამით: ხოცვით, ძარცვითა და ფაქტების პროფანაციით, სწორედ განადგურებულ გნოსტიკურ და სხვა რელიგიური კონფესიების ქონების კონფისკაციამ უსაშველოდ გააფართოვა აგრესორ სექტანტთა ფინანსები. ამ სექტანტების სახელი იყო – კათოლიკე მართლმადიდებელი სამოციქულო ეკლესია. იუდეოქრისტიანული და სხვა აბრაამული სწავლებების თანახმად ძეღმერთს დედამიწაზე ყავდა 12 მოციქული, მათგან ყველა მამაკაცია, მაგრამ სინამდვილეში მოციქულები ბევრად უფრო მეტნი იყვნენ და მათ შორის ყოფილან ქალებიც. იუდეოქრისტიანული და ზოგადად აბრაამული სწავლებების თანახმად ქალი მამაკაცზე დაბლა დგას და უფლებები თითქმის არ გააჩნია, ქალს არ აქვს სწავლის და სწავლების უფლება, ეკლესიაში ქალმა უნდა იდუმოს და არ ილაპარაკოს, ის უნდა ემსახუროს ქმარს ან მამას უსიტყვოდ. რადგანაც პირველი ქალი შეიქმნა პირველი მამაკაცის ნეკნისაგან, ქალი მამაკაცთან შედარებით არარაობაა და მამაკაცი არის ქალის ბატონი. 1962 წლიდან 1997 წლამდე საქართველოს საპატრიარქო გაწევრიანებული იყო ეკუმენისტურ საბჭოში ანუ ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოში (ემს), მაგრამ 1997 წელს, რადიკალი ფუნდამენტალისტების მოთხოვნით იგი ამ საბჭოდან გამოვიდა. 1997 წლიდან საქართველოში დაიწყო ფუნდამენტალისტი მართლმადიდებლების მიერ ინიციირებული დევნა–დარბევები და შევიწროებები საქართველოს ტერიტორიაზე მცხოვრები რელიგიური და სექსუალური უმცირესობებისა. 1997 წლიდან, კომუნისტური რეჟიმის ზეგავლენიდან თავის დახსნის შემდეგ, საქართველოს მართლმადიდებლურ ეკლესიაში გაძლიერდა რელიგიური ფუნდამენტალიზმი, აგრეთვე გაიზარდა სასულიერო პირების რაოდენობა და მკვეთრად დაქვეითდა, როგორც სასულიერო იერარქების, ისევე მრევლის ერუდიციის დონე. მართლმადიდებელ ეკლესიას უზარმაზარი მრევლი ყავს, რატომ? იმიტომ რომ უმეცარ და გაუნათლებელ, ქსენოფობებზე ბატონობა იოლზე იოლია! მართლმადიდებელი ეკლესიის მრევლის 99% საერთოდ არანაერ კითხვებს არ სვამს არაფერთან მიმართებაში და იოტის ოდენადაც კი არ ინტერესდება ფილოსოფიური საკითხების სიღრმეებით და სულაც არ იწუხებს თავს ბიბლიისა და სხვა წმინდა წიგნების შესწავლით, რაღათქმაუნდა შემეცნების უნარისა და სურვილის არმქონე მრევლის მართვა უმარტივესი საქმეა! მაგრამ ისმის კითხვა: „რატომ არის ასე? რატომ არ სვამენ ეკლესიის მიმდევარი „მორწმუნეები“ კითხვებს?“ პასუხი მარტივია: „იმიტომ რომ მათ ხელოვნურად შეუქმნეს ისეთი გარემო, რომელიც ბანგივით აბრუებს ადამიანებს და აზროვნების უნარს აკარგვინებს... ხოლო აზროვნება, როგორც დეკარტმა თქვა არსებობის სინონიმია... მრევლი იმყოფება ხელოვნურად შექმნილ, გამოგონილ „ზღაპრულ“ სამყაროში, სადაც ყველაფერი ან თეთრია ანდა შავი... ასეთ ხელოვნურ გარემოში დაბოლილი მართლმადიდებელი მორწმუნეები მთელს სამყაროს ორ ბანაკად ყოფენ: მართლმადიდებლებად ანუ ღვთივკურთხეულ მართალ ხალხად, რომლებიც სიკვდილის შემდეგ პირდაპირ სამოთხეში მიდიან და არამართლმადიდებელ სატანისტებად ანუ ეშმაკეულებად, რომლებიც გარდაცვალების შემდეგ სულ წუილ წუილით მიდიან ჯოჯოხეთში!... მრევლის ტვინში ამოსვირინგებულია: „იყო მართლმადიდებელი ნიშნავს იყო ადამიანი!“ და „იყო ჭეშმარიტი ქრისტიანი, ნიშნავს იყო მართლმადიდებელი!“ აგრეთვე მათ თავში არსებობს მახინჯი იდეა: „ყველა არამართლმადიდებელი არ არის ადამიანი და ისინი პატივისცემას და თანაგრძნობას არ იმსახურებენ!“... როდესაც მართლმადიდებელი გესაუბრება ის პირდაპირ ტვინში გახლის თავის „რწმენას“, ცდილობს გაბურღოს შენი ტვინი და მის სიღრმეში ძალით შეტენოს თავისი იდეოლოგია, რომელიც მას აბსოლუტურ ჭეშმარიტებად მიაჩნია... როდესაც აღმოსავლურ და დასავლურ ფილოსოფიასა და მეტაფიზიკაზე უწყებ საუბარს და ახსნას რა რას ნიშნავს, ის გაკვირვებული გეკითხება: „კი მაგრამ განა შენ ქრისტიანი არა ხარ? ეგ რად გინდა? მამაოს არ უსმენ?“ და არ დაგავიწყდეთ რომ მისი ჭკუით ქრისტიანობა გულისხმობს მხოლოდ მართლმადიდებლობას და არაფერს სხვას! არცერთმა „მორწმუნემ“ მიახლოებითაც კი არ იცის თუ რამდენი დენომინაცია ანუ განშტოებაა ქრისტიანობაში და საერთოდ რა „ხილია“ ეს სიტყვა – დენომინაცია, როდესაც მას სხვა ქრისტიანულ დენომინაციებზე უწყებ საუბარს ის შტერივით და ამასთან ვირული სიჯიუტით გიწყებს იმის მტკიცებას, რომ ის „სხვა“ დენომინაციები ქრისტიანობას არ წარმოადგენენ და რომ იმ სხვა დენომინაციათა მიმდევარი ადამიანები თურმე ქრისტიანები არ ყოფილან და რომ ჭეშმარიტი ქრისტიანი თავადაა, რადგანაც არის „მართლმადიდებელი“, მართლმადიდებლურ ხატებზე მოწიწებითა და აღტაცებით გებაასება, მაგრამ როგორც კი ინდუისტურ და ბუდისტურ ან თუნდაც კათოლიკურ ხატებზე და მათ მშვენიერებაზე დაუწყებ საუბარს მყისვე ცეცხლივით ინთება, კაპასდება, ივსება მრისხანებითა და სიძულვილით და ისეთი აგდებით გიწყებს საუბარს, უფრო ზუსტად იმის მტკიცებას რომ ის „სხვა“ ხატები სისულელეა და „დებილობა“, რომ პირდაპირ გაოცებისაგან ენა მუცელში გივარდება და არც კი იცი რა უნდა უთხრა ამ ტვინნაღრძობ ქსენოფობსა და ჰომოფობს!... ერთი წამის წინ აღტაცებითა და მოწიწებით უსაუბრობოდა მართლმადიდებლურ ხატებზე, მაგრამ როგორც კი გვერდზე გადაუხვიე, იმწასვე წიწმატდება და მზადაა რომ გებრღდვნას და შენგან ცოცხალი ადგილი არ დატოვოს! ანდა უბრალოდ დაცინვას გიწყებს და სულელს გიწოდებს! მარტო იმიტომ რომ ახსენე უფალი შივა, ან ვიშნუ, ან ბუდა ანდა შაკტი... როდესაც იგებს რომ არა ხარ ქრისტიანი (ეს მისი გაგებით) და ვთქვათ ხარ ინდუისტი ან ბუდისტი, ან რაიმე სხვა... იმწამსვე მისი ტვინი „ატორმუზებს“ ისე რომ ღრჭიალის ხმაც კი გესმის! მის კაკლისოდენა ტვინში იმწამსვე ენთება წითელი ნათურა და ჩნდება წარწერა: „საფრთხე! საფრთხე! შენიშნულია არამართლმადიდებელი სატანისტი! საფრთხე!“ ის არც კი ცდილობს გაგიგოს ან მოგისმინოს... ან დაგცინის ან გეჩხუბება გახელებული... ანდა ორივეს ერთად აკეთებს... ის გეუბნება: „შენ ხომ მონათლული ხარ? მაგას როგორღა ამბობ მართლმადიდებელი არა ვარო?“ და გიყურებს დაბოლილივით... რას ამბობს ხვდებით? მე ჩემმა მშობლებმა, ჩემმა ოჯახმა მომნათლეს როდესაც 4 წლის ვიყავი, მაშინ წესიერად არც აზროვნება ვიცოდი და არც ლაპარაკი ნორმალურად, საერთოდ არ გამაჩნდა რელიგიური, ფილოსოფიური, მეტაფიზიკური და მეცნიერული საკითხების ცოდნა, როგორც ახლა მაქვს, მაშინ ერთი ციცქნა ღლაპი ვიყავი, რომელმაც ბევრ ელემენტარული ყოფითი საკითხიც კი არ იცოდა, არათუ თეოლოგიური და ფილოსოფიური მაღალი მატერიები! და ასეთი ღლაპი მომნათლეს „მართლმადიდებელ ქრისტიანად“, ვერაფერს იტყვი კარგი რამაა ეს ნათლობა!: ჯერ არის და ქვეყნის ფულს გღლიტავს ე.წ. „მამაო“ ფაქტობრივად არაფერში, რაღაცა სანთლებში, ტაშტში და ე.წ. „ნაკურთხ“ წყალში და კიდევ რაღაც აბრაკადაბრული „ლოცვების“ წაკითხვაში, მერე ადგება, ჩაგავლებს ხელს და ჩაგაყუდებს ტაშტში, ე.წ. „ნაკურთხ“ წყალში, მერე „მოგრთავს“ გარშემო სანთლებით და დაიწყებს პრიმიტიული ტომის შამანივით რაღაცის ბუტბუტს და მერე მჭექარ ღნავილზე გადადის! ვნათლავთ ამას და ამას! ესა და ესა მონა და მხევალი ღვთისა! თუ რაღაცა ამის მსგავსი... ეს ბაზარი და კლოუნადა, ეს კარნავალი რომ ჩამთავრდება, ფაქტობრივად არაფრის გაკეთებით ჯიბეგასქელებული „მღვდელო“ აბარებს შენს თავს შენს „ოჯახს“ და უკვე „ჭეშმარიტი მართლმორწმუნე მართლმადიდებელი ქრისტიანი“ ხარ! შენ არავინ არაფერს არ გეკითხება... გინდა... არ გინდა... სულ ცალ ყვერზე კიდიათ! ვის რაში დაკარგვიხარ? ვის აინტერესებს შენი აზრი? ან განა რა აზრი უნდა გაგაჩნდეს 4 წლის ღლაპს, რომელსაც ჯერ პირზე რძე არ შეგშრობია? „პატივცემულო“ მამაოებო, ერთი ეს მითხარით მართლმადიდებლობა რა არის? ეს არის ცნობიერი და გონიერი თავისუფალი არჩევანი გაკეთებული ჯანსაღად მოაზროვნე ზრდასრული ადამიანის მიერ თუ უბრალოდ „ტაშტში ჩასხმულ ნაკურთხ წყალში ამოვლება, ერთი ორი სანთლის შემოტარება და რაღაც აბრაკადაბრას წაღნავლება მჭექარე ხმით?“ გეკითხებით მე თქვენ: „მაშინ მე ცნობიერი და აზრიანი არჩევანი გავაკეთე და მივიღე გადაწყვეტილება როგორც გონიერმა არსებამ თუ თქვენ უბრალოდ ავტომატურად, ჩემი ჯერ კიდევ ჩამოუყალიბებელი ნების საწინააღმდეგოდ დამდაღეთ ე.წ. მართლმადიდებლის დამღით, გამომაწყვეთ რა „მართლმორწმუნის უნიფორმაში“?“ ვინ მისცა ერთი ამ კრეტინებს ჩემი დადაღვის უფლება? ჩემი ოჯახის წევრებიც მაგრები არიან რა! მომნათლეს თავიანთი ჭკუით! და სად ჩემის ტრაკშია ახლა მაგათი ნათლობა? კაცი 21 წლის ვარ და გაშალაშინებული შაკტისტი და სინკრეტისტი იდეალისტი ვარ! სადაა ეგ მაგათი ნათლობა? ის რომ ღლაპობის დროს ვიღაცეებმა „მართლმადიდებლად მომნათლეს“, სულაც არ ნიშნავს იმას რომ ეს მე ავირჩიე, რომ მე ეს მართლა მინდოდა! და არავის აქვს უფლება მე ამის გამო მიმითითოს შენ ეს უნდა იყო და არა ესო!... დღესაც მრავალ ბავშვს „ნათლავენ“ მართლმადიდებლად და მერე მთელი ბავშვობა აბოლებენ მართლმადიდებლური ზღაპრებით! ერიც და ბერიც ლენჩდება და შტერდება!... დემოგრაფიას კიდე რა უჭირს! შტეროგრაფიას მივხედოთ სჯობს! ხალხს ერუდიციის მაგივრად შტერუდიცია აქვს! მთელი საქართველო (და არა მარტო) გავსებულია მართლმადიდებლობით დაბოლილებით! მართლმადიდებელ მრევლს ცხოველური ჯოგის ინსტინქტი აქვს მძლავრად განვითარებული, ერთნაირები ერთად ეწებებიან იდეოლოგიურ ნაკელსა და ფსელში, ხოლო „განსხვავებულებს“ ტლინკების კვრით აგდებენ თავიანთი „სამოთხიდან“. მართლმადიდებელი მრევლის ღრმა რწმენით, ე.წ. ცათა სასუფეველში, რომელიც თავადაც გაგებაში არ არიან „რა ხილია“, ხვდებიან ბრმა რწმენით, ყოველგვარი კითხვების დასმისა და აზროვნების გარეშე, თუ მართალი ხარ, ხარ მართლმადიდებელი, თუ მართლმადიდებელი ხარ არ აზროვნებ და კითხვებსაც არ სვამ... თუ აზროვნებ და კითხვებს სვამ არც მართლმადიდებელი ყოფილხარ და არც მართალი კაცი, ეგრე გამოდის!... „არა მართალთა“ ადგილი კი „ჯანსაღ მართლმორწმუნე საზოგადოებაში“ არ არის! დღეს ეკა ბესელია იგრიხება, უტლეკავს ტრაკს ეკლესიას და პატრიარქს დითირამბებს უმღერის და დაიზმანება ასე საქმიანი და „მართლმორწმუნე“ ქალბატონის იმიჯით მოსილი!... ხვალ კიდევ სხვა ჯამბაზი გამოჩნდება და მისცემს „დედაეკლესიას“ წინიდანაც და უკნიდანაც!... ხო, ის 25 მილიონი დოლარი წელიწადში პირადად მთავრობის ჯიბიდან ხო არ ყოფნის „დედაეკლესიას“! ის კიდევ ქებადიდებას და ერთი ადგილის „მიცემას“ ითხოვს! მართლმადიდებელი „მღვდელოების“ მიერ დაბოლილი მრევლი ფულით ყიდულობენ „მართლმადიდებლობას“! საკმარისია „მღვდელოს“ ფული ჩაუთვალო და ისიც მყისვე „გაგამართლმადიდებლებს“!... როდესაც ე.წ. მართლმადიდებელს ეუბნები რომ ადამიანის სული უქმნელია და მარადიული, რომ ადამიანის არსება ბუნებით ღვთაებრივია და უსაწყისო, გაოცებული დაბოლილის სიფათით გიყურებს და გეკითხება: „ღმერთის არ გეშინია? მაგ სისულელეს როგორ ამბობ?“ უყურებ და პირდაპირ ხვდები რომ მას აღმოსავლური და დასავლური ფილოსოფიისა და მეტაფიზიკის არაფერი არ ესმის! და „გებაასება“ ასე დაბოლილივით და „გიკერავს“ დაუნიკის „როჟებს“!... უყურებ მართლმადიდებლურ „ხატებს“ და იქიდან შემოგყურებენ მოღრანჯულ სახეებიანი ბიბლიური პერსონაჟები! ყველას, უკლებლივ ყველას, ისეთი მოღრანჯული სახეები აქვს რომ გიჩნდება კითხვა: „ეს არის ხატი? ეს არის მხატვრობა?“ შეხედავ კათოლიკურ, ინდუისტურ და ბუდისტურ ხატებს და შემოგცქერის მხატვრული მშვენიერება, ნამდვილი შედევრი! მერე ისევ გადახედავ მართლმადიდებლურ „ხატებს“ და სახე დაღრანჯული „წმინდანები“ და „ღმერთი“ შემოგყურებენ! რეალობა ასეთია: კათოლიკეებსა და ინდუისტებსა და ბუდისტებს ყავდათ მხატვრობის ოსტატები, ნამდვილი ვირტუოზები! ხოლო მართლმადიდებლებს ყავდათ დილეტანტი „მეჯღაპნეები“! მართლმადიდებლურ ხატებზე ყველას, დიდსაც და პატარასაც ცხვირპირი ჩამოსტირის, ხოლო ინდუისტურ და ბუდისტურ ხატებზე აღბეჭდილია ჰარმონია და მშვიდობა, ცოდნა და სიბრძნე... მთელი ჩემი ცნობიერი ცხოვრება დასანახად ვერ ვიტანდი მაფიოზი და ქსენოფობი „მართლ–დაბოლილი“ ეკლესიის ტყუილებს და არავითარი სურვილი არ მქონდა ეკლესიაში ბოდიალისა, მაგრამ დედაჩემი მაინც, წლების განმავლობაში მაიძულებდა შოზოფრენიკ–ოლიგოფრენთა თავშეყრის ადგილას სიარულს! ერთხელაც დიღმის ერთ ტაძარში (ხიდთან რომ მდებარეობს) მიმიყვანა დედაჩემმა და „ მართლ-დაბოლილი მღვდელოს“ ქადაგების მოსმენა, ვიღაცა „წმინდანის“ შესახებ, მაგრამ როგორც კი „მღვდელომ“ შეგვნიშნა ჩამოფხრეწილი და დახეული მეორადი ტანსაცმლით მოსილი დატანჯულ სახიანი ხალხი, მყისვე იფიქრა ესენი მათხოვრები არიანო და პირდაპირ დასჭექა სახალხოდ, უბრძანა თავის „მართლ–დაბოლილ ბიჭიკოებს“ ანუ სტიქაროსნებს: „ეს მათხოვრები გაათრიეთ აქედან! მოაშორეთ აქედან ეგენი–ო!“, ჰოდა ეს „ბიჭიკოებიც“ ამომიდგნენ აქეთ იქიდან, ჩამავლეს ხელები და სულ ლანძღვით გამაპანღურეს ტაძრიდან! დედაჩემი მათ მიყვებოდა და უძახდა არა ვართ მათხოვრებიო, მაგრამ იმათ არ უსმინეს არაფერი! ორივენი გაგვაპანღურეს! და ყოველივე ზემოთხსენებულის მიუხედავად დედაჩემი „მართლმადიდებელ ქსენოფობებთან და შიზოფრენიკებთან ბრძოლას მიშლის!! მაგრამ მე არასდროს არ დავნებდები!!!... :mad: :mad: :mad: პირადად მე შენს დეგენერატულ "ქრისტიანობას" აი ეს მირჩევნია სიკნადმო: ადვაიტა ვედანტა ხშირად დასმადი შეკითხვები (ავტორი - ვიდიაშანკარ სუნდერსანი) რუსულიდან ქართულად თარგმნა ღვთისავარ ჩაბრავამ 1. რა არის ადვაიტა ვედანტა? პირდაპირი გაგებით ნიშნავს „არა-დუალიზმს“, ადვაიტა - ესაა ვედანტას ერთერთი უძველესი ფილოსოფიური სკოლა. ადვაიტა დაფუძნებულია უპანიშადებზე, ბრაჰმა-სუტრებსა და ბჰაგაბად-გიტაზე. ადვაიტა ამტკიცებს, რომ ჯივას (ცოცხალი არსების, ინდივიდის), ინდივიდუალობისა - სხვა არაფერია თუ არა თავად ბრაჰმანი (კოსმიური ღვთაება, ზესული-აბსოლუტი). ეს სწავლება გამომდინარეობს უპანიშადური მტკიცებიდან „ტატ ტვამ ასი“ და „ახამ ბრახმასმი“. ამაშია კარდინალური დოქტრინა რომელიც ადვაიტას განასხვავებს ვედანტას სხვა სკოლებისაგან. ადვაიტას ძირითადი პრინციპები დეტალიზირებული იქნა შრი შანკარაჩარიას, მეშვიდე მერვე საუკუნეებში მცხოვრები გამოჩენილი ფილოსოფოსის მიერ დაწერილ კომენტარებში. 2. ვინაა ადვაიტას ფუძემდებელი? არ არსებობს ერთი კონკრეტული დამფუძნებელი ადვაიტას სწავლებისა. რადგანაც ადვაიტას ფილოსოფია ფესვებით მთლიანად დაფუძნებულია უპანიშადებზე, რომლებიც წარმოადგენენ მარადიული ვედების განუყოფელ ნაწილს, ადვაიტას ტრადიცია არ ეფუძნება ერთ კონკრეტულ ისტორიულ პირს. ასე თუ ისე, იმ მიზეზის და გამო რომ მას გააჩნდა ძალიან ბევრი ნაშრომი შექმნილი, შანკარაჩარია აღიარებულია ადვაიტას ერთერთ ყველაზე მნიშვნელოვან გურუდ ამ იუგაში. შანკარაჩარიამდე ეს ტრადიცია უმთავრესად ზეპირსიტყვიერების მეშვეობით გადაეცემოდა. ახლაც კი ადვაიტას ტრადიციული მეთოდია გურუს ფერხთით მოკალათება და მისი ქადაგების მოსმენა. ტექსტების უბრალო კითხვა არასაკმარისია. 3. როგორია ადვაიტას ძირითადი დებულებანი? ატმანისა და ბრაჰმანის არსობრივი (სულიერი, სუბსტანციური) ერთობა და იდენტობა - ესაა ადვაიტას ერთერთი ყველაზე მთავარი დებულება. ბრაჰმანი განიხილება როგორც ფუძე, რომელის საფუძველზეც ვითარდებიან შეგრძნებადი ფენომენები, აგრეთვე როგორც ანტარიამ - ყველა არსების შინაგან მმართველზე. ატმანი, ჭეშმარიტი მე - იგივეა რაც, ეს შინაგანი მმართველი (ღმერთი) და ამიტომაც ბრაჰმანის იდენტურია. მუქტი მდგომარეობს ამ იდენტურობის გაცნობიერებაში, არამარტო როგორც პირდაპირი ან ინტელექტუალური გაგების საგნისა, არამედ აგრეთვე რაღაც ისეთისა, რაც უნდა იქნეს შემეცნებულ გათავისებული როგორც ინდივიდუალობა, მისი საკუთარი გამოცდილებიდან. იოგინური პრაქტიკა ადამიანს ეხმარება ამგვარ გაცნობიერებაში, რამეთუ ის ეხმარება მაძიებელს გრძნობათა კონტროლის პრაქტიკაში და მიმართავს ანტახკარანას (შემეცნების ორგანოს) შიგნით, სულიერ წიაღში. აშტანგა იოგას პრაქტიკა რეკომენდირებულია ადვაიტას მასწავლებელთა მიერ. თუმცაღა ისიც უნდა გვახსოვდეს რომ მუქტი არ წარმოადგენს ჩვეულებივი რიტუალური პრაქტიკის რეზულტატს. არის რა ადამიანის სულიერი არსი ბრაჰმანის იდენტური, მუქტი ყოველთვის არსებობს. რიტუალური პრაქტიკა გვეხმარება მარტოოდენ ჩიტა-სუდხის მიღწევაში. ადვაიტა - არადუალისტური სწავლებაა. როდესაც ეკითხებიან თუ რატომ იგრძნობა სამყაროში დუალიზმი, ადვაიტა მრავალსაფეხურიან პასუხს იძლევა. დიფერენცირებული სამყარო ახსნილია მაიას, შემოქმედებითი ილუზიის ძალით. ინდივიდუალურობის თვალსაზრისით, დუალობის აღქმა უკავშირდება ავიდიას - უმეცრებას. რომლის მიზეზითაც ბრაჰმანთან ერთობა შეუმეცნებელია და ამის მაგივრად დაიკვირვება დოფერენცირებულობა. ეს წააგავს იმას თუ როგორ ხედავენ ზოგიერთები შეცდომით თოკში გველს. ხოლო როდესაც თოკი ამოცნობილია, გველი ქრება. ამის ანალოგიურად ბრაჰმანის გაცნობიერებასთან ერთად დიფერენცირებულობა ქრება. ეს არ ნიშნავს რომ გარეგნული სამყარო, ფენიმენალური სამყარო - ესაა ავიდიას, ინდივიდუუმის უმეცრების შედეგი, და ეს იდეა, რომელსაც ეწოდება დრიშტი=შრიშტი ვადა, ახლოა სუბიექტურ იდეალიზმთან და ადვაიტას მოძღვრებაში არავის მიერ არაა მხარდაჭერილი პრაკაშანანდას გარდა. ადვაიტას სკოლათა უმრავლესობა ემხრობა აზრს რომ ეს აღქმა (არასწორი აღქმა) დიფერენცირებულობისა, ერთიანი ბრაჰმანის მაგივრად იბადება უმეცრების მიზეზით. ავიდიასგან განთავისუფლება არის კიდეც მუქტის (სულიერი ხსნის) სინონიმი. 4. რა კავშირია ადვაიტასა და ბუდიზმს შორის? ხომ არ წარმოადგენს ადვაიტა ბუდიზმის კოპიოს? არა, ადვაიტა - ეს უბრალოდ ბუდიზმის კოპიო არაა. უკანასკნელი ასწლეუბი ადვაიტას აკრიტიკებენ როგორც „პრაჩანნა ბაუდჰამ“ ანუ შენიღბულ ბუდიზმს. ეს კრიტიციზმი გამომდინარეობს ვედანტას ზოგიერთი ვიშნუიტური სკოლებიდან, მაგრამ ის უადგილოა. ჯერ ეს ერთი, არ არსებობს ერთი კონკრეტული „ბუდიზმი“ და რათა კრიტიკას აზრი ქონდეს, უნდა მითითებულ იქნეს, ბუდიზმი რომელი სკოლა იგულისხმება. შანკარაჩარია ბევრ ენერგიას ხარჯავს, როდესაც თავის კომენტარებში აკრიტიკებს მრავალ ფილოსოფიურ პოზიციას, რომლებიც ბუდიზმის სხვადასხვა სკოლებმა მიიღეს. თანამედროვე აკადემიკური მკვლევარების მხრიდან ადვაიტა ხშირად შედარებულია მადხიამიკას და იოგაჩარას სკოლებს. თანამედროვე აკადემიური შედარება ადვაიტასა და მადხიამიკასი ძირითადად გამოწვეულია იმ ფაქტით რომ მანდუკია-კარიკას, დაწერილი გაუდაპადას მიერ, შანკარას პარამ-გურუს მიერ, აჩვენებს რომ კომენტარების ავტორი კარგად იცნობდა ბუდიზმის ამ სკოლას. ასე თუ ისეთუ განაცხადებენ რომ ადვაიტა ვედანტა არსით იგივეა რაც მადხიამიკა ბუდიზმი, იქვე საჭიროა მითითება რომ, ასეთი თვალსაზრისი ჩნდება მადხიამიკას ბუდიზმისა და ადვაიტას მთავარი დებულებების გაუგებრობაში. არსებობს მრავალი ძირითადი დეტალი, რომლებითაც ადვაიტა განსხვავდება მადხიამიკას ბუდისტური სკოლისაგან. რაც შეეხებათ იოგაჩარას, მაშინ შეთავსება ანუ მსგავსებათა პუქნტები გამომდინარეობს იმ ფაქტიდან რომ იოგაჩარა ბუდიზმში ისეთივე დიდი ყურადღევა ეთმობა იოგას პრაქტიკას, ისევე როგორც სხვა ინდურ ფილოსოფიურ სკოლებში. 5. რატომ უწოდებენ ხშირად ადვაიტას მაიავადას? სიტყვა „მაიავადა“ ემსახურება მრავალ მიზანს. რადგანაც ადვაიტა ამტკიცებს ინდივიდუალური ატმანის ბრაჰმანთან იდენტურობას, რაღათქმაუნდა ჩნდება ეჭვი დეიფერენცირებული სამყაროს წარმოშობასთან დაკავშირებით. ხილვადი დიფერეცირებულობა სამყაროში აიხსნება მაიათი. ადვაიტა ვედანტაში მაიას გააჩნია ტექნიკური მნიშვნელობა, როგორც ბრაჰმანის (სარგუნა ბრაჰმანის) შემოქმედებითი ძალა რომელიც აგრეთვე ბარიერსაც წარმოადგენს, რომლის მიზეზითაც სამყარო აღიქმება როგორც, დიფერენციაციებით აღსავსე, ხოლო ბრაჰმანთან ერთიანობა არ შეიმეცნება. შეხედე ამ პუნქტთან დაკავშირებულ დეტალებს შემდეგ პუნქტში. ვაიშნავების ზოგიერთი სკოლები იყენებენ სიტყვა მაიავადას არასწორი მნიშვნელობით. ასე თუ ისე ეს კრიტიციზმი მაიას ინტერპრეტაციას ახდენს როგორც უბრალოდ ილუზიისა და კიცხავს ადვაიტას სამყაროს როგორც ილუზიის უარყოფაში, რომელიც ძილსა ჰგავს. ასეთი კრიტიციზმი ხელყოფს მაიას კონცეფციის სინატიფეს ადვაიტაში. 6. ნუთუ ადვაიტა არ უარიყოფა ყოველდღიური გამოცდილებით? სულაც არა, სინამდვილეში ადვაიტა ამტკიცებს, რომ ყოველდღიური გამოცდილებას მივყავართ დიფერენცირებულობის აღიარებამდე, მაგრამ ის მახვილს აკეთებს იმაზე რომ ბრახმანუბჰავას გამოცდილებით უკუიგდება და უარიყოფა ყოველდღიური გამოცდილება, რომელიც დაფუძნებულია ხუთ ფიზიკურ გრძნობაზე. ტრადიცია ამტკიცებს რომ არასწორია მეტაფიზიკის საკითხებში დასკვნები გამოვიტანოთ მხოლოდ ჩვეულებრივ ფიზიკურ გამოცდილებაზე დაყრდნობით. ვედანტას ყველა სკოლა წმინდა წერილს ანუ ვედებს მიაკუთვნებენ ცოდნის განპირობებულ წყაროებს. რამეთუ ადვაიტა მხოლოდ უპანიშადებიდან შეიცნობა, ის არ უარიყოფა ყოველდღიური გამოცდილებით. სხვა მხრივ კი ბრაჰმანის იდენტურობის ცოდნა უკუაგდებს ჩვეულებრივ აღქმადობას. ასევე ადვაიტა აცხადებს რომ არა იქნებოდა საერთოდ აუცილებელი არანაირი ტრაქტატები, დასკვნის გამოტანა მარტო ყოველდღიური გამოცდილების საფუძველზე რომ კეთდებოდეს. 7. როგორია წმინდა წერილის კონცეფცია ადვაიტას მიხედვით? წმინდა წერილის კონცეფცია ადვაიტაში არსით იგივეა რაც პურვა მიმანსაში, ერთი მთავარი განსხვავებით. აი ამგვარად: 1) ვედები, რომლებიც იყოფიან - რიგ, იაჯურ, სამა და ათხარვა-ვედებად, წარმოადგენენ ავტორიტეტულ წმინდა წერილს. 2) თითოეულ ვედას გააჩნია კარმაკანდა, რომელიც შედგება მანტრებისა და რიტუალური მითითებებისაგან (ვიდხი) და ჯნანაკანდუსაგან, რომელიც შედგება უპანიშადებისა და ბრაჰმანებისაგან. 3) განსხვავება რომელიც არის ადვაიტაში პურვამიმანსასთან მიმართებაში, მდგომარეობს ჯნანაკანდას როლში. უპანიშადები, უბრალოდ არტხავადა კი არ არის, როგორც პურვამიმანსიკები აცხადებენ. უპანიშადები ასწავლიან ბრაჰმანის ცოდნასდა არამც არ ისახავენ მიზნად უბრალოდ რიტუალური ქმედებების ნაყოფთა ქებადიდებას. 8. როგორ განსხვავდება ადვაიტისტების თაყვანისცემა უფლის (ღმერთის) მიმართ, ვედანტას სხვა სკოლების თაყვანისცემის მანერისაგან? ორთოდოქსალური ადვაიტისტური ტრადიცია ძალიან ახლოა სმარტას ტრადიციასთან, რომელიც მისდევს პანჩაიტანა პუჯას სისტემას, სადაც ვიშნუს, შივას, შაკტის, განაპატის და სურიას (სხვაგვარად სკანდას) როგორც საგუნა ბრაჰმანის ფორმებს. თაყვანისცემა ხორციელდება ყოველდღე, ისევე როგორც განსაკუთრებული სადღესასწაულო შემთხვევების დროს, რომელიც ღვთაებათაგან ერთერთს მიეკუთვნება. იმის მსგავსი შეკითხვები, მაგ. ვინაა უფრო მაღლა ვიშნუ თუ შივა, რომლებიც (შეკითხვები) საკმაოდ პოპულარულია ინდუსთა მრავალ ჯგუფში, ადვაიტისტებში მათ არ მიესალმებიან. რადგან როგორც შრი ჩანდრასეკხარაბჰარატიმ, სრულმა ჯივანმუკტამ თქვა, „თქვენ არ შეგიძლიათ იხილოთ უფლის ტერფები და მისი სახის ბუნების შესახებ ფუჭ დებატებზე ხარჯავთ დროს?“ ნათქვამია რომ ვიშნუ და შივა, ინდუიზმის დიადი ღმერთები, ორივენი ძლიერ მნიშვნელოვანნი არიან ადვაიტისტურ ტრადიციაში. ადვაიტას ორდენის სანიასები ყოველთვის აღიარებენ იმას რომ მისდევენ საკუთარივე სიტყვებს „იტი ნარინიანასმარანამ“. თაყვანისცემაში ადვაიტისტები არ ამტკიცებენ დევათაგან ერთი კონკრეტული დევას მიმართ მსახურებას, ისინი არ ანიჭებენ უპირატესობას რომელიმე მათგანს. რამეთუ ბრაჰმანს არ გააჩნია ფორმა (ნირგუნა) და საერთოდაც ყველა ფორმა (გუნა) მასვე ეკუთვნის ერთნაირად. კონკრეტულ ფორმას რომელსაც ანიჭებენ უპირატესობას, ეწოდება იშტა-დევატა. იშტა დევატები ადვაიტისტების მიერ პატივდებულნი, მოიცავენ ვიშნუს როგორც კრიშნას, ჯაგადგურუს და რამას; შივას როგორც დაკშინამურტის, გურუს, სიჩუმეში დამრიგებელს და ჩანდრამაულიშვარას; დედაქალღმერთისა, როგორც პარვატის, ლაკშმის და სარასვატის. განსაკუთრებითაა პოპულარული წარმოდგენა ვიშნუს შესახებ როგორც შალაგრამასი, შივას როგორც ლინგამის და შაკტის როგორც შრი ჩაკრის. განაპატი ყოველთვის თაყვანიცემა ყოველგვარი ადამიანური საქმის დასაწყისის წინ, სხვა ღმერთების პუჯების ჩათვლით. ყოველდღიური რიტუალი სანდხიავანდანა მიეკუთვნება სურიას. სამპრადაია ადვაიტას სანიასინები წარმოთქვამენ აგრეთვე ვიშნუ საჰასრანამსაც და შატარუდრიას იაჯურ ვედადან როგორც თავიანთი ყოველდღიური მსახურების ნაწილს. არის კიდევ სხვა აღსანიშნავი განსხვავება თაყვანისცემაში, ადვაიტურ ტრადიციასა და სხვა სკოლების ინდუისტური თაყვანისცემის მეთოდებს შორის. ადვაიტა დაჟინებით ამტკიცებს რომ განსხვავებულობა თაყვანისმცემელსა და ღმერთს, თაყვანისცემის ობიექტს შორის, იმქვრევა და ქრება სამადჰიში. ეს პოზიცია არ უნდა ავურიოთ ზოგიერთი შაივური სკოლების პოზიციაში, რომლებიც ნიშნავენ რიტუალურ იდენტიფიკაციას და ეთაყვანებიან შივას მსახურების დროს. ეს იდენტურობა ატმანისა და ბრაჰმანისა არის აბსოლუტური ჭეშმარიტების საგანი და არა მარტო დროებითი რიტუალური იდენტიფიკაცია. აგრეთვე ვაიშნავურ ვედანტურ სკოლათა უმრავლესობა თვლის რომ განსხვავება ატმანსა (თაყვანისმცემელს) და ბრაჰმანს (თაყვანისცემის ობიექტს) შორის ნარჩუნდება მარადიულად. 9. როგორია ადვაიტისტური განთავისუფლების ე.ი. მუქტის კონცეფცია? ადვაიტას ანალიზის თანახმად ადამიანური სიცოცხლე და ქმედებანი აიხსნება კარმული თეორიის საფუძველზე, რომელსაც რეინკარნაციის ე.ი. სულიერი ტრანსმიგრაციის წრე მოყავს მოქმედებაში. ყველა ქმედება, კეთილი, ბოროტი, ქმნიან საკუთარ პერსონალურ კარმულ დანალექებს ანუ ანაბეჭდებს, რომელთაც ეწოდებათ - ვასანები (სამსკარები), რომლებიც ახდენენ საკუთარი რეზულტატების დემონსტრირებას დროის გარკვეული მონაკვეთის შემდეგ. კარმა, რომელმაც უკვე დაიწყო თავისი ნაყოფების მოცემა, ეწოდება - პრარაბდჰა კარმა, ესაა კარმა რომელიც პასუხს აგებს ჩვენს ამჟამინდელ ინკარნაციაზე. შეკრებილი კარმა რომელიც უკვე მზადაა მიოწიოს თავისი ნაყოფები, ეწოდება - სანჩიტა კარმა. რეინკარნაციის ციკლის გარძელებასთან ერთად, უფრო მეტი კარმა იქნება შექმნილი მომავალში და ამას ეწოდება - აგამინ კარმა. განთავისუფლება (მუქტი) განიხილება როგორც გამოსავალი ამ უსასრულო ციკლიდან. ადვაიტაში მუქტი ესაა ბრაჰმანის სინონიმი. შრუტი (წმინდა წერილი) ამბობს: „ბრაჰმავიტ ბრაჰმაივა ბჰავატი“ - ის ვინც იმეცნებს ბრაჰმანს თავად ხდება ბრაჰმანი. ადვაიტისტურ გაგებაში, ხდება მხოლოდ მეტაფორულად. არა ისე რომ რაც აქამდე არ იყო ბრაჰმანი, ახლა გახდა ბრაჰმანი. უფრო „ბრაჰმანის ცოდნა“ ნიშნავს უმეცრევისაგან განთავისუფლებას, საკუთარი შინაგანი ბრაჰმანის არსობრივი ნატურასთან მიმართებაში. ასე და ამგვარად „ბრაჰმანის ცოდნა“ - ესაა „ბრაჰმანად ყოფნა“. ის ვინც გააცნობიერა ერთიანობა საკუთარი ატმანისა ბრაჰმანთან, წარმოადგენს ჯივანმუქტას, ის ვინც მომავალ ინკარნაციაშიც კი განთავისუფლებულია. ამგვარი გაცნობიერება არავითარ შემთხვევაში არ და ვერც იქნება პირდაპირი გაგება მაჰავაკია უპანიშადებისა. ჯივანმუქტა ესაა - ვინც განიცადა იდენტურობის ჭეშმარიტობა თავად. ასე და ამგვარად ნათქვამია რომ მუქტი არ წარმოადგენს რიტუალური ქმედების რეზულტატს (კარმა მარგა) ან ერთგული მსახურებისა (ბჰაკტი მარგა). ამ გზებს მივყავართ პირდაპირ და პასუხს გვცემენ „როგორ“ და არა „რატომ“ განთავისუფლების საკითხზე. ამიტომაც ადვაიტა ვედანტას გზა იწოდება ჯნანა მარგად ანუ ცოდნის გზად. 10. როგორია ჯივანმუქტას მნიშვნელობა? ადვაიტა მიყვება იმ დებულებას რომ ბრაჰმანის გაცნობიერება შესაძლებელია პირდაპირ დედამიწაზე. ძლიერ განვითარებული მაძიებელი, რომელიც შეისწავლის ვედანტას სუფთა გონებითა და მუმუკშუტვის ძლიერი ტენდენციით, ვარგისია იმისათვის რომ რეალურად გააცნობიეროს ბრაჰმანი. ის ვინც რეალურად გააცნობიერა ბრაჰმანი არის - ჯივანმუქტა, ის განთავისუფლებულია იმ დროის განმავლობაში როდესაც ის ჯერ კიდსევ ცხოვრობს. ის კიდევ აგრძელებს ცხოვრებას მატერიალურ სხეულში პრარაბდჰა კარმას ინერციის გამო, რომელმაც უკვე დაიწყო ნაყოფების მოცემა. მაგრამ ის აღარ კრიფავს შემდგომ კარმას, რამეთუ მთელი აგამინ კარმა და სანჩიტა კარმა „იფერფლება“ ბრაჰმაჯნანას ცოდნაში. როდესაც პრარაბდჰა კარმა ამოწურავს თავის თავს, სხეული კვდება და ითქმის რომ ჯივანმუქტამ მიაღწია ვიდეხამუქტას. შრუტის მიხედვით „ნეხაპუნარავარტი“ - ის მეტი აღარ შედის რეინკარნაციის ციკლში. 11. როგორები არიან ადვაიტას წამყვანი სკოლებიდან ზოგიერთი? ყველაზე ადრინდელი სკოლები რომელთა ტექსტები დღესდღეობით ხელმისაწვდომი არიან ესენია - გაუდაპადას (5-6 საუკუნეები -მანდუკია კარიკა) და შანკარაჩარია (7-8 საუკუნეები, - ბრაჰმასუტრა ბჰაშია, ბჰაგავადგიტა ბჰაშია და ბჰაშიები სხვადასხვა უპანიშადებისა). ტრადიციაში ცნობილნი არიან შანკარას ოთხი მოწაფე - სურეშვარა, პადმაპადა, ტოტაკა და ხასტამალაკა. შანკარას თანამედრობე იყო მანდანა მიშრა, რომელიც ტრადიციით ასოცირდება სურეშვარასთან. გვიანდელ შანკარასშემდგომ პერიოდში, ზოგიერთი წამყვანი წარმომადგენლები ადვაიტას სკოლისა იყვნენ ვაჩასპატი მიშრა (მე-9 საუკუნე), ჯნანაგჰანა და სარვაჯნანატმანი (მე-9 – 10-საუკუნე), პრაკაშატმანი (მე-11 საუკუნე), შრიხარშა (მე-12 საუკუნე), ანანდაგირი, ბჰარატა ტირტხა, ვიდიარანია და შანკარანანდა (მე-13 - მე-14 საუკუნე), მადხუსუდანა სარასვატი (მე-15 საუკუნე), აპაია დიკშიტა (მე-16 ს.), სადაშივა ბრაჰმენდრა და უპანიშად (მეთვრამეტე საუკუნე) და ჩანდრაშეკხარა ბჰარატი და სატშიტანანდენდრა სარასვატი (მეოცე საუკუნე). ამას გარდა ადვაიტას ტრადიციაში კიდევ სხვა არანაკლებ გამოჩენილი მოძღვრები არიან ცნობილნი, რომლებსაც არ ქონდათ წერითი ნაშრომები მაგრამ ზეპირსიტყვიერებით ასწავლიდნენ მოწაფეებს. 12. როგორია ადვაიტური სასწავლებლები დღეს? ყველა თანამედროვე ადვაიტისტი იწყებს ათვლას თავისი გურუ-პარამპარას შანკარას ოთხი მოწაფისაგან. ესენი იყვნენ მონასტერთა პირველი წინამძღვრები პურიში, შრინგერიში, დვარაკაში, და ჯიოტირმატხში. ოთხივე მატხი (ანუ მონასტერი) დღესაც ფუნქციონირებენ. ამას გარდა ინდოეთში არსებობენ გარკვეული სასწავლებლები, რომლებიც აქტიურნი არიან ადვაიტას ფილოსოფიისა და რელიგიის გავრცელების საქმეში. ისინი შეიცავენ მრავალ „დაშანამი აკხავის“ მთელს ჩრდილოეთ ინდოეთში, კანკხალ აშრამს ხარდვარში და ბომბეიში, ადვაიტა აშრამა, რამანაშრამი ტირუნავანამალაეში, ადვაიტა მატხი კალადიში და ბენგალორში, კუდალიში, უჯაინეში, რამასბარამეში, კანჩიპურეამეში, ვარანასიში და სხვა ადგილებში, აგრეთვე ამ დაწესებულებათა ფილიალები ინდოეთში და მის საზღვრებს გარეთ. ამასთან დამატებით რამაკრიშნას ორდენის მისია სვამი ვივეკანანდას მიერ დაარსებული, პარამაჰამსა იოგანანდას გაცნობიერების თანამეგობრობა და სხვა ორგანიზაციები რომლებსაც საფუძველში ადვაიტას ფილოსოფია აქვთ. ადვაიტა ვედანტას განმმარტებელი მასწავლებლისა და მოწაფის დიალოგი: 1. მოწაფე ეკითხება: ვინ ვარ მე სინამდვილეში? ვინ ვარ? პასუხი: უხეში მკვეთრად დიფერენცირებული ფიზიკური სხეული - არაა ჭეშმარიტი მე. ნატიფი სუსტად დიფერენცირებული ასტრალური სხეული - არ არის რეალური მე ადამიანისა. მე-ს გრძნობა განსხეულებული ასტრალურ და ფიზიკურ სხეულებში - არაა ჭეშმარიტი მე. 2. მოწაფე ეკითხება: თუ მე არაა ყოველივე ზემოთხსენებული, მაშ რაღაა ჩემი რეალური მე? პასუხი: ყოველივე იმის ჩამოცილების შემდეგ რაც არ არის რეალური მე, ასეთნაირად - „არა ეს, არა ეს“, მაშ ის თვითგაცნობიერება რაც ამის შემდეგ დარჩება, სწორედ ესაა ჭეშმარიტი „მე“! 3. მოწაფე ეკითხება: თუ ეს თვითგაცნობიერება არის ჭეშმარიტი მე, მაშ როგორია მისი ბუნება? პასუხი: ჭეშმარიტი თვითგაცნობიერების ბუნება არის - სატ-ჩიტ-ანანდა (სანსკრიტ.) - მარადიული ყოფიერება-მარადიული ცნობიერება-მარადიული ნეტარება. ის რაც არსებობს სინამდვილეში არის მხოლოდ ჭეშმარიტი მე - ატმანი (სანსკრიტ.). გარემომცველი ფენომენალური სამყარო, განხორციელებული სული, ღმერთი - ყველაფერი ეს მარტოოდენ ილუზორული ხილვაა მის წიაღში, მსგავსად ვერცხლისწყლის მიქცევა-მოქცევისა პერლამუტრში, რამეთუ ეს ტრიადა ჩნდება და ქრება ერთდროულად. 4. მოწაფე ეკითხება: როდის დადგება ეს გაცნობიერება? პასუხი: როდესაც სამყარო, რომელიც არის ის რაც ხილვადია, ქრება, დგება თვითრეალიზაცია ანუ თვითგანღმრთობა, ატმანის „განხორციელება“ - რომელიც არის ჭეშმარიტი მაყურებელი. 5. მოწაფე ეკითხება: როგორ შემიძლია მივაღწიო ატმანის თვითრეალიზაციას (უმაღლესი ჭეშმარიტი მე-ს)? პასუხი: თვითრეალიზაცია არაა ისეთი რაღაცა რაც ხელახლა უნდა იქნეს მოპოვებული, რამეთუ ის უკვე „აქ“ არის, ჩვენში. ყველაფერი რაც საჭიროა ესაა უკუგდება აზრისა - „მე ჯერ თვითრეალიზებული არ ვარ“. სიმშვიდე ანუ მშვიდობა, არის თვითრეალიზაცია. ატმანი მუდამ ჩვენშია. იმდენად რამდენადაც ადგილი აქვს ეჭვებსა და არარეალიზებულობის გრძნობას, ამიტომაც უნდა იქნეს მიღწეული არასწორი ეჭვების მოსპობა საკუთარი ძალისხმევით, ეჭვებისა, რომელნიც გაჩენილნი არიან ატმანისა და არა-ატმანის გაიგივებით. როდესაც არა-ატმანი ქრება, რჩება მხოლოდ ჭეშმარიტი მე. ისევე როგორც ოთახში ადგილის გასანთავისუფლებლად, საჭიროა უბრალოდ ზედმეტი ავეჯის მოშორება: თავისუფალი სივრცის მოტანა სადღაციდან შორიდან არცაა საჭირო. 6. მოწაფე ეკითხება: მაშინ ასეთ შემთხვევაში ვინაა ღმერთი? პასუხი: ატმანი არის ღმერთი (კოსმიური ღვთაება - ბრაჰმანი). „მე ვარ“ - არის ბრაჰმანი (ღმერთი). ღმერთი რომ ბრაჰმანისაგან მოცილებით და განცალკევებით იყოს, ის მაშინ უნდა იყოს ღმერთი ატმანის გარეშე და ეს უაზრო აბსურდია. ყველაფერი რაც ატმანის გასაცნობიერებლად არის საჭირო, ესაა აბსოლუტური სიმშვიდე (გონების სრული განწმენდა არასაჭირო არაატმიკური აზრებისა და ეჭვებისაგან). რაა ამაზე იოლი? შესაბამისად თვითრეალიზაციის მიღწევა ყველაზე იოლია. 7. მოწაფე ეკითხება: სინადმვილეში საჭიროა თუ არა განსაკუთრებული ძალისხმევა თვითრეალიზაციისათვის ტუ ის თავისით მოვა? პასუხი: ადამიანი რომელმაც თვითრეალიზაციის გასხივოსნება მოიპოვა ამ ცხოვრებაში, ესწრაფვოდა ამას და ცდილობდა ამის განხორციელებას ყველა წინა ინკარნაცია დედამიწაზე ცხოვრებისას. ასეთი განსხეულებანი (ატმანის რეალიზაციაში განდობილნი) შესაძლოა იყვნენ არათუ ათეულები არამედ ასეულებიც კი. მარტო ის ადამიანი აღწევს თვითრეალიზაციის მდგომარეობას, რომელიც საკუთარ თავში კონკრეტული მიზნისაკენ მოსწრაფებას განავითარებს. 8. მოწაფე ეკითხება: როგორი მედიტაცია არის ყველაზე ეფექტური - ატმანის თვითრეალიზაციისათვის? პასუხი: ასეთი მედიტაცია არსებობს. იგი წარსულში გამოიგონა ინდოეთში, ხლა კი მთელს მსოფლიოში გამოჩენილმა გურუ - შრი რამანა მაჰარშიმ, ამგვარ მედიტაციას ეწოდება - ატმა-ვიჩარა და ნიშნავს - თვითშესწავლას. ატმა-ვიჩარას გზა ესაა პირდაპირი გზა, რამეთუ ის დასაბამიდანვე გულისხმობს აუცილებლობას, ფოკუსირდეს ატმანზე, არ ხარჯოს რა ძალები მეორეხარისხოვან რაღაცეებზე. არსი შემდეგშია: როდესაც სიფხიზლის დროს (ფიზიკურ) ცნობიერებაში ჩნდება რაიმე აზრი, უნდა დავუსვათ საკუთარ თავს შეკითხვა შინაგანი ხმით: „ვისთვის გაჩნდა ეს აზრი?“ შინაგანი მე - ჩვენი ცნობიერება - გაგვცემს პასუხს: „ჩემთვის“. მაშინ საჭიროა დაისვას კითხვა: „ვინ არის ჩემი მე?“ (და რა არის?) და მოვახდინოთ ცნობიერების კონცენტრირება ამ საკითხზე. ახალი აზრის გამოჩენასთან ერთად უნდა იქნე გამეორებული ეს მენტალური ილეთი თავიდან. ატმა-ვიჩარას მიზანია - ცნობიერებაში გაჩენილი (არასაჭირო) აზრების განადგურება, რასაც საბოლოოდ ჩვენი უმდაბლესი ფსიქო-ფიზიკური ეგოს ანუ ცრუ „მე-ს“ გაქრობამდე მივყავართ. მას მერე რაც საბოლოოდ სულიერი პრაქტიკის მეოხებით ფიზიკური მე-ს ანუ ეგოს გრძნობა ქრება, „სადხაკის“ (სულიერი მებრძოლის) ცნობიერებაში - ამაყ სიმარტოვეში და სიმშვიდეში გამობრწყინდება ჭეშმარიტი მე - ატმანი (სულიერი ზე-მე). ატმა-ვიჩარას განხორციელება შეიძლება როგორც გაცნობიერებულ სიზმრებიან ძილში, ასევე ასტრალში. მოვალეობის გრძნობა და ა.შ. არაა წინაღობა თვითრეალიზაციის გზაზე, როდესაც ადამიანი ეკითხება თავის თავს: „ვინ მუშაობს?“ ვინაა მოქმედი?“ შესაბამისი აზრის გამოჩენასთან ერთად. ამ მედიტაციის უწყვეტი განხორციელება არის წარმატების საწინდარი. ფრაგმენტი რადხაკრიშნანის წიგნიდან – ინდური ფილოსოფია თარგმნილია რუსულიდან ღვთისავარ ჩაბრავას მიერ ატმანი მეტაფიზიკა წარმოადგენს იმის განხილვას, რაც გამოცდილების შედეგად მიღებული ფაქტებით ივარაუდევა. ის დაკავებულია არა ცნობიერების ფაქტების დაკვირვებითა და რეგისტრაციით, არამედ იმის გამორკვევას თუ, რას წარმოადგენენ არსებული ფაქტები რეალობის ბუნების თვალსაზრისით. შანკარა არ ანიჭებს მნიშვნელობას, არც ფსიქიკურ არც ბუნებრივ ფაქტებს, მაგრამ უფრო სიღრმისეულ საკითხს სვამს - ამ ფაქტების წინაპირობაზე; ის უდგება ამ პრობლემას როგორც სუბიექტური ასევე ობიექტური მხარეებიდან, რომლებიც საბოლოო ჯამში ერთმანეთთან ახლოს არიან. ვედანტა სუტრას თავისი კომენტარების შესავალში შანკარა სვამს შემდეგ კითხვას: არის თუ არა გამოცდილებაში რაიმე ისეთი, რაც შეიძლება განვიხილოთ როგორც მიზეზობრივი და დასაბამიერი და არის თუ არა აზრი იმისა რომ გამოცდილების ყველა ფაქტორი განვიხილოთ როგორც ამ როლზე პრეტენზიის მქონენი? ჩვენმა გრძნობებს შეუძლიათ რომ მოგვატყუონ, ხოლო მეხსიერება შეიძლება იყოს ილუზია. წარსული და მომავალი შესაძლოა აღმოჩნდნენ აბსტრაქციები. სამყაროს ფორმები შესაძლოა აღმოჩნდნენ წმინდა წყლის ფანტაზიები და მთელი ჩვენი ცხოვრება შესაძლოა წარმოადგენდეს ტრაგიკულ ილუზიას. არაფერი არ გვიშლის ჩვენ ხელს რომ განვიხილოთ სიფხიზლის დროს მიღებული გამოცდილება, სიმზრების სამყაროსთან ანალოგიაში, სადაც ჩვენ აგრეთვე ვართ სასახლეებში, გვაქვს საქმე აჩრდილებთან, ვებრძვით სულებს და გვახსოვს ყველა ჩვენი თავგადასავალი და ისტორია ზღაპრულ ქვეყანაში ყოფნისას თავს გადამხდარი. თუ სიმზრები ესენია ფაქტები, მაშინ ფაქტები სრულებით შეიძლება აღმოჩნდნენ სიმზრებად. თუმცაღა შემეცნების ყველა ობიექტი შესაძლოა იყოს რწმენის საგანი და ამიტომაც ექვემდებარება დაეჭვებას მათ რეალურობაში, თუმც გამოცდილებაში, როგორც ჩანს უნდა არსებობდეს კიდევ რაღაც სხვა ტრანსცენდენტური, მის საზღვრებს გარეთ მყოფი. თუ ვინმე საკუთარ თავში აღმოაჩენს რაღაც ისეთ რაც არ წარმოადგენს გარემომცველი მატერიალური ბუნების პროდუქტს, არამედ მის შემოქმედსა და მაფორმირებელს, თუ თვით შემეცნების შესაძლებლობასა და გრძნობადი სამყაროს შეფასებაში იგულისხმება ის, რაც ვერანაირად ვერ იქნება გამოყვანილი გრძნობადი სამყაროდან, მაშინ ლოგიკა ითხოვს ამ ტრანსცენდენტური, საკუთარ არსებაში ჩაბუდებული სუპრარეალობის აღიარებას. სკეპტიციზმი შეზღუდულია მე-თი რომლითაც ჩვენ უშუალოდ ვიმეცნებთ. თითოეული აცნობიერებს საკუთარი მე-ს არსებობას და არავინ არ ფიქრობს: „მე არ ვარსებობ“. დეკარტის მსგავსად შანკარა პოულობს ჭეშმარიტების საფუძველს მე-ს უშუალო სარწმუნებაში, რომელიც არ ექვემდებარება არანაირ ეჭვებს, რომლებიც ეხებიან სხვა საგნებს. თუ ჩვენი მე-ს არსებობა ცნობილი არ იქნებოდა, მაშინ თითოეული იფიქრებდა: „მე არ ვარსებობ“, რაც სხვათაშორის არასწორია. მე არის ჭეშმარიტებისა და სიცრუის, რეალობისა და ილუზიის, სიკეთისა და ბოროტების ცნებათა სუპრაუნივერსალური წინამორბედი. „შემეცნების ყველა მეთოდი (პრამანა) არსებობენ მხოლოდ საკუთარი მე-ს შეგრძნებასთან დაკავშირებით და რამეთუ ამგვარი შეგრძნება შეადგენენ საკუთარ პირად მტკიცებულებას, მაშინ აღარაა აუცილებლობა საკუთარი მე-ს არსებობის დამტკიცებაში“. „თავად აზროვნების ქონა და მისი ფუნქციები ვარაუდობს გონიერებას, რომელიც ცნობილია როგორც მე, რომელიც განსხვავდება აზროვნების ფუნქციისგან, ის თავად ამტკიცებს თავის არსებობას და ფუნქციებიც მას ემორჩილებიან. თითოეული ფუნქცია და უნარი, ნივთიერი სხეული და სასიცოცხლო სუნთქვა, გრძნობები და შინაგანი ორგანო, აგრეთვე ემპირიული მე ჩნდება მხოლოდ ატმანთან კავშირის საფუძველზე. ყოველივე ეს მათი მიზნის გარეთ მყოფებს ემსახურება და დამოკიდებულია რაღაც უფრო სიღრმისეული ფუძისაგან სამყაროული არსებობისა. ატმანი შეუძლებელია ეჭვქვეშ იქნეს დაყენებული, „რამეთუ ეს არსებობა არის იმის ბუნება, ვინც მას უარყოფს“. შანკარა ამტკიცებს, რომ ჩვენ არ შეგვიძლია მე-ს შემეცნება აზროვნების მეშვეობით, იმდენად რამდენადაც თავად აზრი წარმოადგენს იმ ნაკადის ნაწილს, რომელიც არა-მე-ს სფეროს განეკუთვნება. თუ ჩვენ შევიმეცნებთ მას კრიტიკისა და განმარტებების ჩვენი უნარების დაძინების გზით, ჩვენ აღმოვჩნდებით ისეთ მდგომარეობაში, რომ ვერ მოვახერხებთ სასურველ ფორმაში შემეცნებას და ამისდა მიუხედავად ჩვენ არ შეგვიძლია ვიაზროვნოთ მე-ს გარეშე, რამეთუ მის გარდა შეუძლებელია რაიმენაირი სხვა ცნობიერებისა და გამოცდილების არსებობა. თუმცაღა მე თავისუფალია შემეცნებისაგან, მაგრამ არა მთლიანად. მე - ესაა მე-ს გაგების ობიექტი, ამასთან ცნობილია, რომ ის არსებობს როგორც საკუთარი უშუალო წარმოდგენა. ის დაუმტკიცებადია, იმდენად რამდენადაც წარმოადგენს ყოველგვცარი მტკიცებულების ფუძეს და დგინდება ყოველგვარ მტკიცებულებამდე. ლოგიკურად მე - ესაა პოსტულატი. ჩვენ უნდა მივიღოთ ის როგორც თავისთავად ნაგულისხმევი. შანკარა ცდილობს გამოჰყოს ჭეშმარიტი მე ობიექტისაგან ამტკიცებს რა, რომ სუბიექტი და ობიექტი ურთიერთსაწინააღმდეგონი არიან, როგორც სინათლე და წყვდიადი და რომ ამიტომაც სუბიექტი ვერასდროს შეძლებს გახდეს ობიექტი. მეტაფიზიკის თვალსაზრისით „თვითმყოფადობა“ ე.ი. „თვითარსებობა“ საკუთარ თავში მარადისობის, უცვლელობისა და სისავსის იდეას შეიცავს. ჭეშმარიტი რეალობა არის ყოფიერება თავის თავში და საკუთარი თავისათვის, ასე რომ ატმანის ანუ პერმანენტული მე-ს რეალურობის მტკიცება, ნიშნავს მარადიული ბრაჰმანის რეალურობის მტკიცებას, ატმა ჩა ბრაჰმა. ბრაჰმანის რეალურობა მტკიცდება მითითებით იმაზე, რომ ის წარმოადგენს თითოეული მე-ს საფუძველს. თუმცაღა ჩვენ ვიცით, რომ მე არსებობს, მაგრამ ჩვენთვის უცნობია, თუ რას წარმოადგენს ის, - წარმოადგენს თუ არა ის სასრულს ან უსასრულოს, ცოდნას თუ ნეტარებას; ის არსებობ როგორც ერთადერთი მე თუ როგორც ერთერთი მრავალ მსგავს მე-ს შორის, როგორც უბრალო მოწმე ან ის ვინც ცხოვრებით ტკბება ან არც ერთი არც მეორე. რამეთუ არსებობს წინააღმდეგობები მე-ს ბუნების შესახებ, შანკარა ამტკიცებს, რომ მე შეცნობადიცაა და შეუცნობადიც. საჭიროა მე-ს არა მე-სგან განსხვავება, რომელიც საკუთარ თავში შეიცავს არამარტო გარემომცველ სამყაროს, სხეულსა და ორგანოებს, მაგრამ აგრეთვე აზროვნებისა და გრძნობების მთელი მექანიზმი. ჩვენ გონებრივ მდგომარეობებს ჩვეულებრივი გაგებით განვიხილავთ როგორც სუბიექტურ და ფიზიკურ მდგომარეობებს - როგორც ობიექტურებს. თუმცაღა მეტაფიზიკური გაგებით ორივე სფერო, როგორც მოვლენათა, ასევე მატერიალური, აგრეთვე გონებრივი, თანაბრად ობიექტურნი არიან. მატერიალისტები მე-ს აიგივებენ სხეულთან და მის გრძნობებთან. მაგრამ ცნობიერება და მატერია წარმოადგენენ რეალობის სხვადასხვა ფორმებს, რომლებიც ერთმანეთზე ვერანაირად ვერ დაიყვანებიან. ასევე ჩვენ არ შეგვიძლია გავაიგივოთ მე სხეულთან ან გრძნობებთან, რამეთუ მაშინ იქნებოდა იმდენად მრავალი მე, რამდენიც გარეგანი ორგანოები და რეზულტატში ინდივიდის იდენტურობის შეცნობა გადაიქცეოდა მთელ პრობლემად. ამას გარდა, თუ მე-ს შეადგენენ სხვადასხვაგვარი გრძნობები, მაშინ უნდა იყოს ერთდროული გამოყენება მხედველობის, სმენის, გემოს და ა.შ. იოგაჩარების სწავლების თანახმად არის სხვა არაფერი თუ არა არამდგრადი გონებრივი მდგომარეობების მთელი რიგი. მაგრამ ამ თეორიის თანახმად ჩვენ არ შეგვიძლია მივიღოთ მხედველობაში ფაქტები და შემეცნება. შუნიავადა თვლის რომ მუდმივი მე არ არსებობს და აქვე წინააღმდეგობაში მოდის შანკარას ფილოსოფიის უპირველეს და უმთავრეს პოსტულატთან რომ ატმანის არსებობა უდავოა და უეჭველი. იმ შემთხვევაშიც კი თუ მთელს სამყაროს მარტოოდენ სიცარიელედ (არარაობად) გამოვაცხადებთ, მაშინ ეს სიცარიელე გულისხმობს მის შემცნობს. სიზმრების გარეშე ძილის დროსაც კი არსებობს მე, რამეთუ როდესაც ვინმე ფხიზლდება ძილის შემდეგ, აცნობიერებს რომ მას უშფოთველად ეძინა, სიზმრების გარეშე. ეს მან იცის თავისი მეხსიერებიდან. იმდენად რამდენადაც მეხსიერება შედგება მხოლოდ წარმოდგენებისაგან, ნეტარებისა და არარაობის მდგომარეობები უნდა გაჩნდნენ ძილის დროს. თუ ამტკიცებენ, რომ უშფოთველობისა და შემეცნების არარსებობას ძილის დროს მარტო ასკვნიან მდგომარეობათა გაგებისაგან ძილამდე და მდგომარეობის აღქმაზე ძილის შემდეგ, მაშინ ამგვარ მტკიცებაზეც იქნება პასუხი, რომ ჩვენ არ შეგვიძლია დასკვნა გამოვიტანოთ იმაზე რაც არ იყო სახეზე. თუ ამტკიცებენ რომ უარყოფითი გაგება არ შეიძლება აღქმულ იქნეს შესაბამისი ფორმით და რომ ამიტომ შემეცნების და უშფოთველობის არ არსებობის შესახებ შეიძლება განვსაჯოთ მარტოოდენ მენტალური დასკვნის გამოტანის გზით, მაშინ პასუხად ამგვარ მტკიცებაზე მიუთითებენ, რომ შემეცნების არარსებობა და ა.შ. რათა იქნეს გამოტანილი დასკვნის სახით, უნდა იყოს შეცნობადი ესე იგი უშუალოდ უნდა აღიქმებოდეს მისი არყოფნის (არარსებობის) დროს. ასე რომ სიზმრების გარეშე ძილის დროს ჩვენ გვაქვს საქმე შემეცნებისა და შფოთვის შეუძლებლობის უშუალო გაცნობიერებას. ამგვარ მდგომარეობაში ემპირიული გონი პასიურია (ლატენტური) და არსებობს, მყოფობს მარტოოდენ სუფთა ცნობიერება. მე არ უნდა იგივდებოდეს შინაგან გრძნობასთან, რომელსაც თან ახლავს დროში განვითარებადი გუნებაგანწყობილებათა მთელი რიგისგან შემდგარი მარად ცვალებადი დინამიური ცვლილებებით ჩვენი ინტელექტუალური შეხედულებებისა ანუ ემპირიული „მე-სი“. თუმცაღა თვითცნობიერება (ახანკარა) არის აქტივობის წინამორბედი მაგრამ ის არ არის ჭეშმარიტი მე, იმდენად რამდენადაც არ არის შემეცნების წინამორბედი, რადგანაც თავად თვითცნობიერება თავისთავად წარმოადგენს შემეცნების ობიექტს. ცნობიერების ნაკადზე, კონტინიუმზე ან მდგომარეობათა ცვალებადობაზე მე-ს გატოლება, იქნებოდა ცნობიერების დასაბამის მის შემადგენელ ფრაგმენტებში აღრევის მანიშნებელი. მგრძნობელობათა მასა და ცნობიერების ნაკადი მაღლდებიან და ეცემიან, ჩნდებიან და ქრებიან. თუ ყველა ეს გამოცდილების შემცველობის ცვალებადობები უნდა იქნენ დაკავშირებულნი, მაშინ აუცილებელია საყოველთაო სამყაროული ცნობიერების არსებობა, რომელიც მათ ყველას თან ახლავს. „როდესაც ამბობენ: მე ახლა იმეცნებს, რა არსებობს კონკრეტულად აწმყოს დროში, მე-მ იცის თუ რა იყო აქამდე, მე გაიგებს თუ რაიქნება მომავალში, - ეს სიტყვები ნიშნავენ იმას, რომ შეცნობის ობიექტის ცვლილების აღიარების შემთხვევაშიც კი შემცნობი სუბიექტი (ჯნატა) არ იცვლება, რამეთუ ის - ერთი და იგივეა წარსულშიც, აწმყოშიც და მომავალშიც, რამეთუ მისი არსი (სუვსტანცია) მუდამ სახეზეა“. ჩვენ შეგვიძლია შევიცნოთ მოვლენათა მთელი რიგი, როგორც ერთგვარი სერია, თუ მხოლოდ ფაქტები ერთიანდებიან რაღაც არსებულის, თითოეული მათგანისათვის და საკუთარი თავისათვის ერთიანისთვის და ამიტომაც დროისა და სივრცის კონტინიუმის მიღმა მყოფისა. მე არაა ბუნებრივი სამყაროს რაღაცნაირი წარმონაქმნი იმ მარტივი მიზეზისდაგამო რომ ჩვენ მივიღებთ ატმანის შესახებ წარმოდგენას, თუ მოვახდენთ საკუთარი გონის აბსტრაქციას მთელი გარემომცველი ბუნებისაგან, თუ გამოვყოფთ მას სხეულებრივი გარსისაგან , რომელთანაც ის დაკავშირებულია და გავანთავისუფლებთ ყველაფრისაგან რაც მიწიერ გამოცდილებაში გვაქვს მიღებული. ჩვენ ლოგიკურად მომზადებულ გონებებს შესაძლოა მოეჩვენოთ, რომ ჩვენ დავიყვანთ ატმანის ცნებას ცარიელ პოტენციურ აზრამდე, თუ საერთოდ სრულ უსასრულო არარაობად არა. თუმცაღა რაღაც გაგებით უკეთესია ატმანი ასე განვიხილოთ, ვიდრე ისეთი რამ როგორც რაღაც მთლიანი, შემდგარი ფრაგმენტებისაგან, თვისებებით დაჯილდოვებული საგნად ან ატრიბუტებიანი სუნსტანცია. ატმანი არის მხოლოდ არადიფერენცირებული ცნობიერება (ნირვიშეშაჩინმატრამ), რომელიც რჩება ხელშეხებლად მაშინაც კი როდესაც სხეული მტვრად, ფერფლად იქცევა, ხოლო (ფიზიკური, მატერიალური) გონებრივი უნარები ქრებიან. ყოველგვარი ფილოსოფიისათვის რთულ მომენტს წარმოადგენს ის, რომ ჩვენი გრძნობათა ორგანოები და ორგანიზმში ნერვული სისტემის ცხოველმოქმედება, რომლებიც არსებობენ დროსა და სივრცეში, როგორც ჩანს, წარმოშობენ ცნობიერებას. ის რაც არ ფლობს ცნობიერებას, რაღათქმაუნდა არ შეიძლევა იყოს ცნობიერების მიზეზი. ხოლო ცნობიერება ყველა შემთხვევაში უნდა იყოს იმის მიზეზი რაც განძარცვულია ცნობიერებისაგან, გონი და განსჯის უნარი არ ფლობენ (საყოველთაო ზესამყაროული ყოვლისმომცველი ინტრაკოსმიური სუპრაცნობიერი არსის, სუვსტანციის - ატმანბრაჰმანისაგან) დამოუკიდებელი არსებობის უნარს. „მოქმედება ამ ორგანოთა მოითხოვენ უპალაბდხის, რომელიც ატმანს ეკუთვნის... რომლის ბუნაბაც თავად არის მარადიული შემეცნება“. მაგრამ ეს ცნობიერება, რომელიც შეადგენს არაცნობიერის მიზეზს, არის არა სასრული, არამედ, პირველადი სუპრაცნობიერება, რამეთუ ყოველთვის არსებობს იმდენად ბევრი ობიექტი და მოვლენა, რომ მათგან ზოგიერთნი არ არსებობენ ამა თუ იმ სასრულ ცნობიერებაში, მაგრამ მაინც არსებობენ რეალობაში. ასე რომ შეგვიძლია ვივარაუდოთ რომ არსებობს პირველადი ცნობიერება, რომლის ნაწილსაც შეადგენს სასრული ცნობიერება. დასაბამიერი ცნობიერება საფუძველი - ყველა რეალობის საფუძველი - არარანირად უნდა ავურიოთ ადამიანურ ცნობიერებასთან, რომელიც ჩნდება, ალბათ, შედარებით გვიან, სამყაროს ევოლუციის პროცესში. წარმოდგენები ექვემდებარებიან გაჩენასა და გაქრობას, ისინი - არ არიან თვითმნათები და შეცნობადნი არიან მარტო ატმანის შუქზე, რომლის ბუნების არსებობა თვითნათებაა. ატმანი ესაა სუფთა ცნობიერება (ჩაიტანიამ) ანუ უბრალოდ ცნობიერობა [awareness] „უმაღლესი საწყისი, რომელშიც არაა დიფერენციაცია შემცნობზე, შეცნობასა და შესამეცნებელზე, უსასრულოზე და ტრანცენდენტურზე, როგორც აბსოლუტური შემეცნების არსები“. ყველაფერი ეს დამახასიათბელია არაობიექტური ცნობიერების ბუნებისათვის . „ატმანი ყველა მიმართებით არის სხვა არაფერი თუ არა, გონიერება, გონიერება არის მისი უნიკალური ბუნება, იმის მსგავსად როგორც მარილის გემო შეილება განსაზღვრულ იქნეს მისი მწიკვით“. სულს არ შეუძლია არ გააჩნდეს სულიერი ბუნება. საკუთარი ყოფიერების კანონისდა მიხედვით სული მარადის ბრწყინავს. როგორც მზე ანათებს მაშინაც კი, როდესაც გასანათებელი არაფერია, რადგანააც ატმანი ფლობს ცნობიერებას იმ შემთხვევაშიც კი თუ არანაირი ობიექტი არაა. ესაა სუფთა სინათლე, ცხადი გამოსხივება, ესაა არა უბრალოდ საფუძველი ჩვენი შემეცნების უნარისა, არამედ სინათლე მთელი ჩვენი შემცნობლობისა. შანკარა უარყოფს ნიაიას და ვიშიშტადვაიტას შეხედულებას რომლის თანახმადაც მე - ესაა მოაზროვნე გონიერი სუბსტანცია და უდგება ცნობიერებას როგორც სუბსტანცია - ატრიბუტს. გონიერებასა და მე-ს შორის ურთიერთკავშირი უნდა იყოს ურთიერთმიმართება ან იდენტურობა ან განსხვავება ან იდენტურობა განსხვავებაში. თუ გონიერება თავისი ბუნებით უნდა განსხვავდებოდეს მე-სგან, მაშინ მათ შორის არ შეიძლება იყოს სუბსტანციისა და ატრიბუტის ურთიერთმიმართება. ამას გარდა, განსხვავებულ ობიექტებთან მიმართებაში ურთიერთკავშირი შეიძლება იყოს რაიმე გარეგანი კავშირი (სანიოგა), ან შინაგანი (სამავაია). მარადიული კავშირი მყარდება ორ სხეულებრივ საგანს შორის, მაგრამ მე და გონიერება არ წარმოადგენენ ერთი და იგივეს და თუ მე-სა და გონიერებას შორის იქნებოდა რაღაც შინაგანი კავშირი, სამავაია, მაშინ ეს კავშირი თავისთავად უნდა უკავშირდებოდეს ატმანს (მე-ს), ეს მეორე კავშირიც უნდა აგრეთვე დაუკავშირდეს მე-ს და ასე უსასრულობამდე. მაშ ასე, თუ მე და გონიერება განსხვავდებიან ერთმანეთისაგან, მაშინ შეუძლებელია მათ შორის როგორც სუბსტანციისა და ატრიბუტის ურთიერთკავშირის დამტკიცება. ხოლო თუ ისინი იდენტურნი არიან, მაშინ მტკიცება რომ ერთერთი მათგანი წარმოადგენს მეორის ატრიბუტს, უაზროა. წინააღმდეგობრიბი იქნებოდა, რომ ზოგიერთი საგანი იდენტურია და ამავდროულად განსხვავებულია სხვისგან. ასე და ამგვარად მე უნდა განვიხილოთ როგორც იდენტობა გონიერებასთან. ჩაიტანია ანუ ატმანი, არ უნდა იქნეს აღრეული ლოგიკურ წარმოდგენასთან , რამეთუ ასეთ შემთხვევაში ის შეწყვეტს ყოფნას პირველად რეალობად, რომელიც უნდა იქნეს წარმოდგენილი საკუთარ ტერმინებში და ხდება შედეგი სუბიექტისა და ობიექტისა. თუ შემეცნება მიიღწევა ამ დონეზე, რომელზეც ის ქმნის თავის ობიექტს, მაშინ მაინც ამგვარ შემეცნებაშიც არის ფარული განსხვავება სუბიექტსა და ობიექტს შორის და ეს შეზღუდულობა წარმოადგენს ამგვარს უბრალოდ იმიტომ რომ ის თვით შემეცნების მიერაა დადგენილი. ჭეშმარიტი არსებობა და გონიერება განაპირობებენ ერთმანეთს. ატმანი ვერ იარსებებს გონიერების გარეშე, ხოლო გონიერება არსებობის (ჩაიტანიამ) გარეშე. ყოველივე ეს აგრეთვე განეკუთვნება ნეტარების ნიშანთვისებას. ანანდა არის არის ყოველგვარი ტანჯვისაგან განთავისუფლება. ატმანი არაფერს კარგავს და არაფერს იძენს, აგრეთვე მისთვის არ არსებობს არანაერი წყვდიადი და ქაოსი. შანკარა უარყოფს ატმანში აქტიურობის არსებობას, რამეთუ აქტივობა თავისი ბუნებით მარადიული არაა. „მე-ს არ შეუძლია იყოს რაიმენაერი მოქმედების შემცველი, რადგანაც მოქმედება არ შეიძლება არსებობდეს იმის ცვლილების გარეშე, რაშიც არის“. ყოველგვარი მოქმედება ვარაუდობს თვითშეგრძნებას და იმდენად რამდენადაც ჩვენ ვაცნობიერებთ , რომ ის ვლინდება ძალისხმევის ფორმით და მისი მოტივირება ხდება სურვილით. აქტივობა და ტკბობა დამოკიდებულნი არიან დუალისტურ წარმოდგენებზე, რომლებიც უმაღლეს ჭეშმარიტებას არ წარმოადგენენ. არ არსებობს ისეთი მოქმედება, რომელიც არ შეზღუდავდა ატმანს სხეულით და ა.შ. ხოლო ყოველგვარი შეზღუდვა განძარცვულია რეალურობისაგან. ატმანი თავისთავად როგორც ასეთი თავისუფალია ყოველგვარი ქმედითობისაგან. შანკარა ატმანს მიაწერს ჭეშმარიტობას, რომელიც დამოკიდებულია საკუთარ სიდიადეზე, ყველგანსუფევასა და ნიშანთვისებაზე - იყოს საყოველთაო აბსოლუტური „მე“. ის ატმანს თვლის ერთიანად, საყოველთაოდ და უსასრულოდ იმავე გაგებით რა გაგებითაც, რა გაგებითაც ჰეგელი რომელმაც თავის იდეას უსასრულოს უწოდებდა. ატმანი არსად არაა შეზღუდული თავისი ანტითეზებით, წინააღმდეგობებით ან რაიმე სხვათი, რაც არაა, მაგრამ რომლის მეშვეობითაც დგინდებიან შეზღუდვები. ატმანი მუდამ თავის საკუთარ სფეროში იმყოფება. ცნობიერება უსასრულოა, რამეთუ ბარიერთა არსებობის გაცნობიერება გვაჩვენებს რომ ის შეზღუდვებზე მაღლა დგას. თუ ცნობიერებისათვის რაიმე ბაარიერი იარსებებდა, მაშინ ის სხვა საგნებით შეზღუდული, ვერ იქნებოდა წინაღობათა ცნობიერება (გაცნობიერება). თავისი ბუნებით ცნობიერება და წინაღობა ანტითეზები არიან. წინაღობ არის საგნის ბუნება, მაგრამ ცნობიერება არაა საგანი. :love :) 89 შეკითხვა ქრისტიანულ სამღვდელოებას და სამრევლოს ავტორი ღვთისავარ ჩაბრავა – თეოსოფი და სქოლასტიკოსი 1. ქრისტიანი და იუდაისტი სამღვდელოების და სამრევლოს მტკიცებით „ღმერთმა“ სამყარო არაფრისგან შექმნა. ისმის კითხვა: რა სახის სუბსტანციას წარმოადგენს ეს „არაფერი“? 2. სად მდებარეობს ეს არაფერი? 3. გააჩნია თუ არა დასაბამი და დასასრული ამ არაფერს, თუ იგი მარადიული, უსაწყისო და უსასრულოა? 4. რა ძალის მეოხებით „შექმნა“ „ღმერთმა“ სამყარო? 5. შეიცავს თუ არა რამეს ეს არაფერი? 6. დიფერენცირებული, დეტერმინირებული, დისკრეტული და მატერიალურია ეს არაფერი? თუ პირიქით არადიფერენცირებული, არადეტერმინირებული, არადისკრეტული და არამატერიალური? 7. რა სახის კონტაქტში იყო იგი ამ არაფერთან და როგორ შეიძლებოდა მისგან რაღაცის შექმნა თუ მასში თავიდანვე არ იყო ან ჩანასახი ან პროტოფორმა ან რაღაც მატრიცის, ინფორმაციული ან ენერგეტიკული მატრიცის მსგავსი? როგორ და რა ძალის ან ძალების მეშვეობით აიძულა „ღმერთმა“ სამყაროს წარმოქმნა? 8. როგორ მართავდა ქრისტიანების და იუდაისტების ბიბლიური „ღმერთი“, არაფერს და მისგან ქმნიდა 6 დღის განმავლობაში მთელ ხილულ და უხილავ სამყაროს, მათ შორის სამოთხესაც? 9. დაბადების პირველ სტროფში წერია: ץדאה חאו םימשה חאמיהלא אדבחישאדב, ინგლისურად ასეა: «B’rashith bara Elohim eth hashamayim v’eth h’areths, რუსულად ასეა: «из вечносуществующей Сущности Боги сформировали двойные небеса», „მარადიულად არსებული არსიდან (სუბსტანციიდან) ღმერთებმა (ელოჰიმებმა) წარმოქმნეს ორმაგი ცა“(„ბარაშიტ ბარა ელოხიმ ეთ ხაშამაიმ ვეთ ხარეთს“),სწორედაც რომ! ახლა კი მოდით დავაზუსტოთ, პლატონის ფილოსოფიაში უმაღლეს პირვალსაწყის არაფერს ანუ არარაობას ეწოდება - ნეონი რომელიც იგივეა რაც აგაფონი (უმაღლესი ღვთაებრივი სუბსტანცია), მაგრამ ეს არარაობა და არაფერი უბრალოდ არაფერი კი არ არის, არამედ ყოფიერების გარკვეულ ფორმას წარმოადგენს, ესაა არა უბრალოდ არაფერი, არამედ არაფერი როგორც უმაღლესი ღვთაებრივი სუბსტანცია, ყოფიერების უმაღლესი განზომილება, თუმცაღა არსებობს არაფრის კიდევ ერთი განსაზღვრება - უკონი, რაც ნიშნავს საერთოდ აბსოლუტურ არაფერსა და არარაობას, ამ ცნებას აბსოლუტურად შეესაბამება შუნიავადინი ბუდისტების - შუნიატა - აბსოლუტური არარაობა, არაფერი და სიცარიელე. ეს სიცარიელე არც არსებობს და არც არ არსებობს, არც არ არსებობს და არც არ არ არსებობს, არც ერთდროულად და არც ცალ-ცალკე, არც ერთი, არც მეორე, არც მესამე და არც მეოთხე განსაზღვრებები მას არ შეესაბამება, შუნიატა ესაა დადებითი ანუ პოზიტიური დასაბამი, არაფრის პოზიტიური განსაზღვრება. შუნია ესაა მუდმივი დასაბამი, ესაა აბსოლუტი - როგორც არაფერი, რამეთუ მის მიმართ ყოვლად გამოუსადეგარია ფენომენური, მიწიერი სამყაროს ყველა კატეგორია. ის არაფერი რომელსაც ადიდებენ შუნიავადინი მადხიამიკელი ბუდისტები და რომელზედაც საუბრობენ მართლმადიდებლები (და რომელზედაც სასხვათაშორისოდ, ბიბლიაში სიტყვაც არაა ნათქვამი!) იგივეა რაც სპინოზას სუბსტანცია, ჰერბერტ სპენსერის შეუცნობადი ძალა, ჰამილტონის უპირობო, შელინგის - ნეიტრუმი და კაბალისტების - ეინ სოფი, ეინ სოფი ნიშნავს - არაფერს, არარაობასა და სიცარიელეს, ისაა უზენაესი სუბსტანცია. დგას თუ არა ეს არაფერი ამ „ღმერთზე“ მაღლა თუ ღმერთმა ეს არაფერი კიდევ სხვა არაფრისგან შექმნა რათა ამ არაფრისგან შეექმნა რაღაცა ანუ სამყარო? 10. სად იყო ღმერთი სანამ სამყაროს შექმნიდა? 11. რატომ შექმნა ღმერთმა სამყარო? 12. იყო თუ არა სხვა სამყარო ჩვენს სამყარომდე? 13. სად იყვნენ ანგელოზები სანამ გაჩნდებოდა სამოთხე? 14. სად იყვნენ ადამიანები სანამ გაჩნდებოდა სამყარო? 15. სად იყვნენ დემონები სანამ გაჩნდებოდა სამყარო? 16. როდის შეიქმნა სამოთხე? 17. ვინ შექმნა ჯოჯოხეთი? 18. თუ ჯოჯოხეთი ღმერთმა შექმნა, მაშინ რატომ? 19. რატომაა ჯოჯოხეთი მარადიული? 20. რატომ სწირავს ღმერთი ცოდვილებს ჯოჯოხეთში მარადიული ტანჯვისათვის? 21. რატომ თარგმნიან ორთოდოქსი აბრაამული ქრისტიანები ბიბლიაში არსებულ სიტყვა „ელოჰიმს“ მხოლობითში, როგორც ღმერთს და არა მრავლობითში, როგორც ღმერთებს? 22. რას ნიშნავს ბიბლიის პირველ წიგნში არსებული სიტყვები „ბნელი იდო უფსკრულზე და სული ღვთისა იძრვოდა წ####ბს ზემოთ“? 23. რა ბნელი არსებობდა მაშინ? რა იყო ის „ბნელი“ და სად იყო? 24. რა იყო ის უფსკრული და სად იყო და ახლა სადაა? 25. რა არის „ღვთის სული და სად არის“? რას ნიშნავს „წ####ბს ზემოთ“ ანუ რა წ####ბზეა საუბარი ბიბლიის მეორე სტროფში? 26. რა ცამყარზეა საუბარი ბიბლიის პირველი წიგნის პირველ თავში? როდესაც წერია „გააჩინა ღმერთმა მყარი“, რაზეა საუბარი? 27. როდესაც წერია „გაყარა წ####ბი“ რაზეა საუბარი? 28. რატომ წერია რომ მცენარეები შექმნა ღმერთმა მესამე დღეს ხოლო მზე მეოთხე დღეს? ეს ხომ შეცდომაა? მცენარეები იკვებებიან მზის ელექტრომაგნიტური ენერგიით, მის გარეშე ისინი ვერ იარსებებენ, მაშინ რატომ წერია ასე? 29. რატომ ამბობენ „მორწმუნე ორთოდოქსი ქრისტიანები“ რომ ღმერთს შეუძლია ფიზიკის კანონების დარღვევა? 30. რატომ მეორდება სამყაროსა და ადამიანის შექმნის ისტორია ბიბლიის პირველ წიგნში ორჯერ? 31. რატომ თარგმნიან ორთოდოქსი ქრისტიანები ებრაულ სიტყვას ნეფეშ, ნახსენებს დაბადების წიგნის მეორე თავში, სადაც აღწერილია თუ როგორ შთაბერა ღმერთმა ადამს ეს „ნეფეშ“, როგორც სულს და არა ფსიქიკურ (ცხოველურ) საფშვინველს? 32. რატომ აუკრძალა ღმერთმა ადამსა და ევას შემეცნება, ანუ შეცნობის ხიდან ნაყოფის მოწყვეტა და შეჭმა? 33. რატომ მოატყუა ღმერთმა ადამი და ევა, თუ შეცნობის ხიდან ნაყოფს შეჭამთ მოკვდებითო და რატომ დემაგოგობენ ამასთან დაკავშირებით ქრისტიანები? 34. რატომ დემაგოგობენ და ამტკიცებენ ქრისტიანები, რომ ძველ აღთქმაში ნახსენებია წმინდა სამება და ამის დასადასტურებლად არასწორად რატომ თარგმნიან მას? 35. ბიბლიაში წერია რომ ადამმა მსოფლიოს ფლორისა და ფაუნის ყველა სახეობას თავისი სახელი დაარქვა, მას მერე რაც მთელი ცხოველთა სამყარო ედემის ბაღში მის წინაში წარდგა, ცხოველთა სამყარო შეიცავს 8 700 000 სახეობას, როგორ შეძლო ადამმა ყველა მათგანის ნახვა და აღრიცხვა? 36. როგორ წარდგნენ მსოფლიოს ფლორისა და ფაუნის 8 700 000 სახეობის წარმომადგენელი ინდივიდები ედემის ბაღში ანუ როგორ დაეტივნენ ედემის ბაღში ყველანი? 37. რამდენი დრო დახარჯა ადამმა სახელების დარქმევაში? 38. როგორ წარდგენ ხმელეთზე მდებარე ედემის ბაღში ადამთან, მარილიანი მსოფლიო ოკეანის წიაღში მცხოვრები თევზები და დელფინები და ვეშაპები? თუ ქრისტიანები და იუდაისტები დაიწყებენ იმის მტკიცებას რომ ისინი ედემის გარშემო მდებარე მდინარეებით მივიდნენ ადამთან, მაშინ ისმის კიდევ ერთი კითხვა: მდინარეების მტკნარ წყალში როგორ შეძლეს მარილიანი წყლის წიაღში მცხოვრებმა არსებებმა არსებობა? 39. თუ თევზები და დელფინები და ვეშაპები ფრენით ან ხმელეთზე ფორთხვით მივიდნენ ადამთან? 40. საიდან გაიგეს მსოფლიოს ფლორისა და ფაუნის წარმომადგენლებმა რომ ადამთან ედემის ბაღში უნდა მიბრძანებულიყვნენ? 41. და საერთოდ რა ენაზე საუბრობდა ადამი? 42. რა ასაკის შეიქმნა ადამი? 43. როგორ დაელაპარაკა გველი ადამსა და ევას თუ გველებმა საუბარი არ იციან და საერთოდ ადამიანური ინტელექტი არც კი აქვთ და რატომ დემაგოგობენ ქრისტიანები რომ გველში სატანა იყო შესული, როდესაც ეს ბიბლიაში საერთოდ არ წერია? 44. რატომ დაწყევლა ღმერთმა გველი „მუცელზე იხოხე და მტვერი ჭამე მთელი სიცოცხლეო“ თუ გველები ისედაც მუცელზე დახოხავენ? გველს მანამდე ფეხები ქონდა? 45. კონკრეტულად რა სახეობის გველმა აცდუნა ადამი და ევა? 46. იქნებ ადამი და ევა გველმა კი არა დრაკონმა აცდუნა? 47. რატომ მიიღო ღმერთმა მეცხვარე აბელის მიერ მირთმეული სისხლიანი ძღვენი; მოკლული ცხვარი და რატომ უარყო მიწისმუშაკი კაენის მიერ მირთმეული პურეული? რატომ დემაგოგობენ ქრისტიანები და იძახიან რომ კაენის ძღვენი ღმერთმა მისი ამპარტავნობისა და ქედმაღლობის გამო არ მიიღო, თუ ეს ბიბლიაში საერთოდ არსად არ წერია? 48. რატომ უარყოფენ ქრისტიანი სასულიერო პირები გიგანტების არსებობას, ბიბლიაში ხომ ბევრგან არიან ნახსენები გიგანტები ანუ ბუმბერაზები (რეფაიმები, ემიელები, ზამზუმიელები, ნიფილიმები, გიბორიმები)? 49. ბიბლიაში წერია რომ როდესაც დედამიწაზე გამრავლდნენ ადამიანები და შეეძინათ ქალიშვილები, ე.წ. ღვთისშვილები ჩამოვიდნენ დედამიწაზე და შეირთეს ცოლად ადამიანთა ქალიშვილები, რომლებმაც მათ უშვეს გიგანტები (ბუმბერაზები), ეზოთერიკის (ენოქის აპოკრიფული წიგნების) მიხედვით ეს ღვთისშვილები (ბიბლია, დაბადება, თავი 6, სტროფები 1–3) არიან დაცემული ანგელოზები, რატომ უარყოფენ ქრისტიანი დოგმატიკოსები ამას და ღვთისშვილებს უწოდებენ სეითის შთამომავლებს? 50. რატომ დაანგრია ღმერთმა ბაბილონის გოდოლი, როდესაც ადამიანები არაფერს ცუდს არ აკეთებდნენ? 51. ბიბლიაში არაფერი წერია იმის შესახებ რომ ბაბილონის გოდოლის მშენებლებს ბოროტი მიზნები ამოძრავებდათ, მაშინ რატომ ამტკიცებენ საპირისპიროს ქრისტიანი მღვდლები და რატომ აურია მათმა ღმერთმა ადამიანებს ენა? 52. რატომ დაღუპა ღმერთმა სოდომი და გომორა, როდესაც ისინი ცუდს არაფერს აკეთებდნენ და რატომ არის რომ სოდომელებსა და გომორელებს ქრისტიანი მღვდლები და მორწმუნეები არატრადიციულ სექსუალურ ორიენტაციაში, პროსტიტუციასა და ნარკომანიაში და აგრეთვე კერპთაყვანისმცემლობაში დებენ ბრალს, როდესაც რეალურად ბიბლიაში არაფერი არ წერია კონკრეტულად? 53. რატომ ხოცავდა ბიბლიური ღმერთი ეგვიპტიდან გამოსვლის შემდეგ, აღთქმული ქვეყნისკენ მიმავალ გზაზე, ებრაელ ხალხს, მცირეოდენი უკმაყოფილების გამოთქმის შემთხვევაშიც კი და რატომ ვერ იტანდა იგი კრიტიკას და თავისუფალ აზრს? 54. რატომ აიძულებს ბიბლიური ღმერთი ადამიანებს მხოლოდ მის აღიარებას ჭეშმარიტ ღმერთად, და მხოლოდ მის თაყვანისცემას და რატომ ვერ იტანს იგი სხვა ღმერთებს და აცხადებს მათ ეშმაკებად? 55. როგორ გამრავლდა კაცობრიობა თუ ადამის, ევას, კაენისა და სეითის გარდა ქვეყნად არავინ იყო? 56. რატომ უარყოფენ ქრისტიანი სასულიერო პირები ატლანტიდის არსებობას? 57. რატომ აქვს იესოს მათეს სახარებაში და იესოს ლუკას სახარებაში განსხვავებული გენეოლოგია? 58. სახარებაში წერია რომ იესო ქრისტე ქადაგებდა სინაგოგებში, კონსპიროლოგი მეცნიერები ამბობენ რომ იესოს ყავდა ცოლ–შვილი, ქრისტიანი მღვდლები და მორწმუნეები ამას უარყოფენ, მაგრამ სინაგოგებში ქადაგების უფლება ხომ არ ქონდათ უცოლშვილო მამაკაცებს? თუ იესოს არ ყავდა ცოლშვილი, მაშინ როგორ შედიოდა იგი სინაგოგებში (ტაძრებში), თუ ებრაული ტრადიციის თანახმად უცოლო და უშვილო მამაკაცს სინაგოგაში არ შეუშვებდა არავინ? 59. რატომ გამოეცხადა პირველად აღმდგარი იესო ქრისტე მარიამ მაგდალინელს, თუ ის მისი ცოლი არ იყო? 60. რატომ დაუდგინა ადამიანებს ღმერთმა ასოცი წელი სიცოცხლის ხანგრძლივობა? 61. და თუ სიცოცხლის ხანგრძლივობა 120 წელი იყო ჯერ კიდევ წარღვნამდე, თუ წარღვნის შემდეგ ნოე და მისი შთამომავლები ასოც წელზე მეტხანს ცხოვრობდნენ? ცნობილია რომ წარღვნის შემდეგ ნოემ 350 წელი იცოცხლა, საერთო ჯამში კი 950 წელი, სემმა 620 წელი, აბრაამმა 175 წელი იცოცხლა, ისააკმა 180 წელი იცხოვრა, სარამ, აბრაამის ცოლმა იცხოვრა 127 წელი და ა.შ. რატომ მოხდა ასე? 62. ქრისტიანი მღვდლები ამტკიცებენ რომ ნოეს სამი შვილისგან: სემისგან, ქამისგან და იაფეტისგან, წარმოიშვა მთელი კაცობრიობა, სემისგან ებრაელები და არაბები, ქამისგან აფრიკელი ნეგროიდები და იაფეტისგან ევროპეიდები, კი მაგრამ, ვიღასგან წარმოიშვნენ ამერიკელი წითელკანიანი ინდიელები, ავსტრალიელი ავსტრალოიდები და აზიელი მონღოლოიდები? 63. ბიბლიის მიხედვით როდესაც აბრაამი თავის ცოლთან, სარასთან ერთად ეგვიპტეში წავიდა, იგი შეხვდა ფარაონს და მის ხალხს, აბრაამმა სარა თავის დად გაასაღა იმიტომ რომ ეშინოდა არ მომკლან ლამაზი ცოლის გამოო, ფარაონმა სარა თავის ჰარამჰანაში წაიყვანა და აბრაამს სარას ფასად საგანძური და მონები აჩუქა და როდესაც სქესობრივი კავშირის დამყარება მოისურვა აბრაამის ღმერთმა ფარაონს თავზე სასჯელი დაატეხა, ფარაონმა შესჩივლა აბრაამს რატომ მომატყუეო, ისმის კითხვა: რატომ დასაჯა „ღმერთმა“ ფარაონი და არა ლაჩარი და მხდალი აბრაამი რომელმაც ცოლი ფაქტობრივად გაყიდა? 64. ბიბლიაში წერია რომ როდესაც ლოტი თავის ქალიშვილებთან ერთად სოდომ–გომორას მიდამოებიდან გადაიხვეწა, ქალიშვილებმა გადაწყვიტეს რომ მათი მამის თესლის გაგრძელებას საფრთხე ემუქრებოდა და რადგან გარშემო არავინ იყო რომ ისინი დაეორსულებინა, ქალიშვილებმა გადაწყვიტეს ლოტთან, თავიანთ მამასთან დაწოლილიყვნენ და მისგან დაორსულებულიყვნენ, მათ დაათვრეს ლოტი და მასთან სექსუალური კავშირი დაამყარეს, ისინი დაორსულდნენ... ისმის კითხვა: რეალურად არ იყო მათ გარშემო არავინ? ნუთუ დედამიწაზე იმ დროს არავინ არ იყო? რატომ ქადაგებს ბიბლია ინცესტს და რატომ არავინ უყურებს ამ ბიბლიურ პასაჟს სერიოზულად? 65. ბიბლიაში (გამოსვლაში, რიცხვთა წიგნში, მსაჯულთა წიგნში და იესო ნავინის წიგნში) წერია რომ ებრაელებმა ჯერ მოსეს და შემდეგ იესო ნავინის და გედეონის თაოსნობით გაანადგურეს ათი ეთნოსი: მიდიელები, ქანაანელები, ხეთელები, ამონელები, ედომელები, მოაბელები, ფერიზეველები, იებუსეველები, გირგაშეველები და რეფაიმელები, მას მერე რაც ეს ხალხები მოსპეს ებრაელებმა დაიკავეს მათი ქვეყნები და შექმნეს თავიანთი სამეფო, ისმის კითხვა: ყოველივე ეს არის დიდებული და კარგი საგმირო საქმეები თუ ტერორიზმი და ფაშისტური გენოციდი? ქონდათ კი ებრაელებს ამ ხალხების მოსპობის უფლება? 66. რატომ არ არის ძველ აღთქმაში მოცემული იაფეტისა და ქამის შთამომავალთა სრული ისტორია? 67. რატომ დახოცა უმოწყალოდ და საოცარი სისასტიკით, ბიბლიურმა ღმერთმა ეგვიპტის უკლებლივ ყველა პირმშო? 68. რას ნიშნავს გამოსვლის წიგნში არაერთხელ ნახსენები ფრაზა: „გაუსასტიკა გული უფალმა ფარაონს“ და თუ ბიბლიურ ღმერთს სურდა რომ ეგვიპტელებს გაეშვათ ებრაელები, რატომ უსასტიკებდა იგი გულს ფარაონს, იმის მაგივრად რომ მისთვის სიყვარული და მშვიდობა შთაეგონებინა? 69. თუ ბიბლიური ღმერთი არის ყოვლისმცოდნე და ყოვლისშემძლე, იცის წარსული, აწმყო და მომავალი და აქვს ყველაფრის უნარი, რატომ არ გაანადგურა სიკეთისა და ბოროტების შეცნობის ხე თავიდანვე, სანამ ადამი და ევა შეჭამდნენ მის ნაყოფს და დაარღვევდნენ მისთვის მიცემულ პირობას? ან რატომ არ შთააგონა ადამსა და ევას რომ არ მიკარებოდნენ ცნობადის ხეს? ან რატომ არ შეუცვალა ადამსა და ევას ცნობიერება და მეხსიერება იმწამსვე როგორც კი მათ დაარღვიეს აღთქმა და იგემეს აკრძალული ნაყოფი, ამის მაგივრად კი დაწყევლა? 70. რატომ არაფერი არ წერია ბიბლიაში, თუ საიდან და როგორ წარმოიშვნენ ანგელოზები? 71. თუ ბიბლიური ღმერთი ყოვლისშემძლეა, მაშინ რატომ დაუშვა მან სატანის და მისი მომხრე ანგელოზების განდგომა და დაცემა? 72. თუ ბიბლიური ღმერთი ყოვლისმცოდნეა და იცის წარსული, აწმყო და მომავალი, ესე იგი მან წინასწარ იცოდა რომ სატანა და ზეციური ანგელოზების გარკვეული ნაწილი მას განუდგებოდნენ და „დაეცემოდნენ“, იბადება ლოგიკური კითხვა: ბიბლიურმა ღმერთმა, სატანა და ანგელოზების ნაწილი, სპეციალურად იმისათვის შექმნა, რომ მომავალში ისინი აჯანყებულიყვნენ მის წინააღმდეგ და დაცემულიყვნენ თუ არა? ანუ ბიბლიურმა ღმერთმა, თუ ის ყოვლისმცოდნეა, სატანა და ანგელოზთა ნაწილი, წინასწარ დააპროგრამა იმაზე, რომ მათ მოეწყოთ ამბოხი თუ არა? თუ მან იცოდა მომავალი ამბოხის შესახებ, რატომ არაფერი მოიმოქმედა? 73. თუ ღმერთმა შექმნა ჯოჯოხეთი, იცოდა თუ არა მან წინასწარ, რომ მოხდებოდა „ცოდვით დაცემა“ და ათასობით და მილიონობით ადამიანი ჯოჯოხეთში წავიდოდა გარდაცვალების შემდეგ? ნიშნავს თუ არა ეს იმას, რომ ღმერთმა წინასწარ გაწირა ადამიანები ცოდვით დაცემისთვის და ჯოჯოხეთში მოხვედრისთვის? ესე იგი ღმერთმა სპეციალურად დაუშვა ადამიანთა ცოდვით დაცემა, რათა ჯოჯოხეთი ცარიელი არ დარჩენილიყო? 74. რატომ ამტკიცებენ ქრისტიანები, რომ იესო მეფე დავითის შთამომავალი იყო, თუ იგი არ გახლდათ დედამისის, მარიამის ქმრის, იოსების ხორციელი შვილი, არამედ სულიწმინდისგან უბიწოდ ჩაისახა? დავითის შთამომავალი იყო იოსები, მაგრამ თუ ლაპარაკია უბიწოდ ჩასახვაზე, რა კავშირშია დავით მეფესთან და მის შთამომავალ იოსებთან იესო? 75. წარღვნის დამთავრებისთანავე, კიდობნიდან გამოსვლის შემდეგ, რატომ მოკლა ნოემ ცხოველთა ნაწილი და მათი გვამები შესწირა ბიბლიურ ღმერთს? ბიბლიაში წერია რომ ღმერთმა იყნოსა გვამების სუნი და ესიამოვნა, რატომ სიამოვნებს ბიბლიურ ღმერთს სისხლის სუნი და საერთოდ ღმერთია თუ არა იგი? 76. მოსეს ხუთწიგნეულში წერია, რომ ერთხელ მოსეს ხალხის ნაწილი, ვინმე დათანისა და კორახის თაოსნობით აუჯანყდა და მათ ეგვიპტეში დაბრუნება ინდომეს, მაგრამ მოსემ შესჩივლა თუ არა ეს „ღმერთს“ მან მყისვე გაანადგურა მეამბოხეები, აჯანყებულთა ქვეშ მიწა ჩაინგრა და ჩაიტანა ყველანი: კაცები, ქალები, ბავშვები და და პირუტყვი (რიცხვნი, თავები 16 და 17), ბიბლიის მიხედვით 700 კაცზე მეტი დაიხოცა იმ დღეს, ისმის ლოგიკური კითხვა: რატომ გააკეთეს ეს მოსემ და მისმა „ღმერთმა“? რატომ გამოიჩინეს ამგვარი მხეცური სისასტიკე? იქნებ შესაძლოა, რომ მოსეს „ღმერთი“ სინამდვილეში არის არა ღმერთი, არამედ შენიღბული დემონი? 77. მოსეს ხუთწიგნეულში წერია რომ ერთხელ უდაბნოში ხეტიალისას, ებრაელებს ძალიან მოშივდათ ხორცი და მათ დაიწყეს გმინვა და გოდება, იმ დროის გახსენება როდესაც ეგვიპტეში ცხოვრობდნენ და მოსეს და მის „ღმერთს“ საყვედური გამოუცხადეს, ისურვეს რა უკან დაბრუნება (რიცხვნი, თავი 11, სტროფები 1–35), მოსემ ისინი არ გაუშვა, მოკლე დროში მოსეს „ღმერთმა“ მოუვლინა დამშეულებს ხორცი, ციდან ჩამოცვენილი მკვდარი მწყერების სახით, დამშეულებმა იწყეს შეგროვება და ჭამა, მაგრამ ჯერ მონელებული არ ქონდათ, რომ ბიბლიურმა „ღმერთმა“ დამშეულებს კეთრი შეყარა და ერთიანად გაავლო მუსრი დათვლილ წუთებში, ეს მშვენივრადაა აღწერილი ხუთწიგნეულში, სამღვდელოება და ბიბლია ამბობენ, რომ ამ ადამიანებს ეს სიხარბის გამო დაემართათ, მაგრამ რა შუაშია აქ სიხარბე და რა საჭიროა ეს დემაგოგია? როდესაც ადამიანები უბრალოდ იტანჯებოდნენ და დამშეულები იყვნენ და შიმშილით სიკვდილი ემუქრებოდათ უდაბნოში, ხოლო მოსეს „ღმერთმა“ ჯერ ფუჭი იმედი მისცა და „გაახარა“ მშივრები, ხოლო როდესაც ხალხი ჭამდა, კეთრი მოსდო და მუსრი გაავლო და დახოცა ყველა: კაცები, ქალები და ბავშვები? რატომ?! საიდან ასეთი უსამართლო სისასტიკე?! 78. ბიბლიაში წერია რომ როდესაც ებრაელები ქანაანის დაპყრობის პროცესში იყვნენ, მათ იერიში მიიტანეს მიდიელებზეც და მოკლეს რა ყველა მამაკაცი, ქალები ტყვედ ჩაიგდეს და მათზე სექსუალური ძალადობა განახორციელეს, აიძულეს რა სექსუალური კავშირის დამყარება, მიდიანელ ქალებს ეყოლათ ბავშვები, მაგრამ როდესაც ეს მოსემ გაიგო, ის განრისხდა და ბრძანა მიდიელი ქალების შვილებიანად განადგურება, რაც ებრაელმა ჯარისკაცებმა შეასრულეს (რიცხვნი, თავი 31, სტროფები 1–54), ისმის კითხვა: რატომ ჩაიდინეს ებრაელებმა ასეთი ფსიქოპათური სისასტიკე უდანაშაულო ქალების და ბავშვების მიმართ, რომლებიც ისედაც ძალადობის მხვერპლნი იყვნენ? და ეს ხალხია „ღვთის რჩეული“?! ესე იგი „ღმერთმა“ მათ უდანაშაულო ქალების და ბავშვების მოკვლის უფლება მიანიჭა?! 79. მოსეს ხუთწიგნეულში წერია რომ ერთხელ ებრაელებმა იპოვეს შეშის შემგროვებელი კაცი რომელსაც შეშა მიქონდა სახლში, მათ ის დაიჭირეს და ციხეში ჩააგდეს, ხოლო როდესაც მოსეს და „ღმერთს“ დაეკითხნენ რა ექნათ, ორივემ ერთხმად შეშის შემგროვებელი კაცის მოკვლა ბრძანეს, რაც აღსრულდა კიდეც, რადგანაც იმ დღეს შაბათი იყო, „წმინდა დღესასწაული“, როდესაც „ღმერთმა“ უსაქმურობა ბრძანა (რიცხვნი, თავი 15 სტროფები 32–35), ისმის კითხვა რატომ მოკლეს ებრაელებმა უდანაშაულო კაცი და რატომ ბრძანა მოსეს „ღმერთმა“ მისი მოკვლა თუ იგი არის ღმერთი და არა შენიღბული დემონი? 80. გამოსვლის წიგნში წერია, რომ როდესაც მოსე დიდი ხნით განმარტოვდა მთაზე ე. წ. „ღმერთის“ წინაშე, ებრაელებმა ვეღარ მოითმინეს, ყელში ამოუვიდათ მოსეს ლოდინი და აარონს თხოვეს კერპების გაკეთება, აჯანყდა მხოლოდ ებრაელთა გარკვეული ნაწილი, მას მერე რაც „ღმერთმა“ დაინახა ეს, მან ხალხის მთლიანად მოსპობა გადაწყვიტა (ჭეშმარიტად საოცარი და უნიკალური შეუწყნარებლობაა „ღმერთისთვის“, ამჯერადაც მოსეს „ღმერთმა“ გამოავლინა თავისი ბარბაროსული და პირსისხლიანი ნატურა), მოსემ დიდი ხვეწნა-ვედრებით გადაათქმევინა მას ეს, მაგრამ მას მერე რაც მთიდან ჩამოვიდა, მოხდა არანაკლებ საზარელი ფაქტი, მოსემ შეკრიბა ლევიანები („ისრაელის ღმერთის“ პირადი მონები) და მათი მახვილით, იმ დღეს ამოხოცა და გაჟლიტა 3000 ადამიანი (გამოსვლა, თავი 32, სტროფები 1–35), ისმის ლოგიკური კითხვა: რატომ აიძულებს მოსეს „ღმერთი“ ადამიანებს მორჩილ თაყვანისცემას და ერთადერთ ჭეშმარიტ ღმერთად აღიარებას და რატომ ანადგურებს უმოწყალოდ იმ ადამიანებს რომლებსაც არ სურთ მისი თაყვანისცემა? რატომ გაჟლიტეს ლევიანებმა მოსეს თაოსნობით იმ დღეს 3000 ადამიანი?! 81. მოსეს ხუთწიგნეულში წერია რომ ერთხელ ერთი ქალი აგინებდა მოსეს „ღმერთს“, ის კი შეიპყრეს და ქვებით ჩაქოლვის რიტუალით სიცოცხლეს გამოასალმეს, ისმის ლოგიკური კითხვა: რატომ გამოიჩინეს ებრაელებმა ასეთი სისასტიკე და რა უფლება ქონდათ მათ? 82. დაბადების წიგნის მეექვსე, მეშვიდე და მერვე თავებში ნახსენებია, რომ ნოემ ბიბლიური „ღმერთის“ ბრძანებით ააგო კიდობანი, რათა გადარჩენილიყო წარღვნას, მან კიდობანში შეიყვანა და დააბინავა თავისი სამი შვილი, სემი, ქამი და იაფეტი და მათი ცოლები, აგრეთვე მან „გამოარჩია“ დედამიწის ყველა პირუტყვიდან თითო წყვილი და ისინიც თავის მიერ აგებულ კიდობანში დააბინავა, მაგრამ აქ არის ერთი პატარა პრობლემა; მეცნიერებამ დაადგინა, რომ ამჟამად მსოფლიოში არსებობს ცოცხალი არსებების არც მეტი არც ნაკლები 8 700 000 სახეობა, რომელთაგან 2 200 000 ცხოვრობს მსოფლიო ოკეანეში, ხოლო 6 500 000 ხმელეთზე (მათ შორის მცენარეთა 300 000 სახეობა), ხოლო მრავალი ათასი წლის წინ არსებობდა კიდევ უფრო მეტი სახეობა და აქ ისმის ლოგიკური კითხვა: როგორ დაატია ნოემ თავის კიდობანში, რომელიც ზომით მეცხრამეტე საუკუნეში აგებულ ტრანსატლანტიკურ გემ „ტიტანიკზე“ რამოდენიმეჯერ უფრო მცირე იყო, კერძოდ კი სიგრძით 300 წყრთა, სიგანით 50, ხოლო სიმაღლით 30, ცხოველთა სამყაროს 17 000 000 წარმომადგენელი?! და ესეც იმ შემთხვევაში თუ არ მივათვლით მცენარეთა 300 000 სახეობას(!), თუ წარმოუდგენია ვინმეს, რამხელა უნდა ყოფილიყო კიდობანი, რომელიც 17 000 000 ინდივიდს დაიტევდა? და თქვენ გჯერათ რომ „ტიტანიკზე“ გაცილებით მცირე „გემმა“ და თან ისიც ხისგან გაკეთებულმა (თუნდაც ე.წ. „გოფერისგან“) დაიტია 17 000 000 ინდივიდი ნოეს ოჯახის ჩათვლით, თუ იმას მივიღებთ მხედველობაში, რომ ამჟამად ცოცხალი არსებების სახეობათა მხოლოდ სულ რაღაც 15% არის აღწერილი და აღრიცხული? თუ ჰიპოთეტიკურად, თეორიულად მათემატიკურად გამოვიანგარიშებთ, საერთო ჯამში შესაძლოა არსებობდეს არანაკლებ 59 500 000 სახეობა და ისიც მცენარეთა გამოკლებით, ხოლო მცენარეთა ჩათვლით 61 600 000 სახეობა და თქვენ კიდევ გჯერათ ნოეს ბიბლიური ისტორიის? კიდევ გჯერათ რომ ნოეს კიდობანი დაიტევდა 61 600 000 სახეობას ანუ 123 200 000 ინდივიდს?! 83. დაბადების წიგნში წერია რომ წარღვნა, მიმდინარეობდა პრაქტიკულად 10 თვე ანუ არც მეტი არც ნაკლები 300 დღე (დაბადება თავი 7, სტროფები 12–24, დაბადება თავი 8 სტროფები 1–5), მეცნიერულად დამტკიცებულია, რომ არათუ 300 დღე, არამედ 30 დღეც კი ვერ გაუძლებდა ვერანაერი ხის ნაკეთობა წყალში და ისიც აბობოქრებულ და აზვირთებულ ოკეანეში ცურვას, ეს პრაქტიკულად გამორიცხულია (!), აქედან გამომდინარე რაც დაბადების წიგნში წერია შეცდომაა ან გაცნობიერებული სიცრუე, ისმის ლოგიკური კითხვა: მაშინ რატომ წერია ეს ბიბლიაში და რატომ არიან ადამიანები დაბადებაში ნოეს კიდობნის შესახებ მოცემული „მონაცემების“ სისწორეში ფანატიკურ სიგიჟემდე „დარწმუნებულნი“? 84. დაბადების წიგნში წერია, რომ ნოემ როდესაც წ####ბმა კლება იწყეს და წარღვნა დასრულდა, კიდობნიდან მტრედი გაუშვა რათა გაეგო, დაიკლო თუ არა წყალმა, ორჯერ გაუშვა და მხოლოდ მეორედ გაუმართლა, მეორე გაშვების შემდეგ მტრედი ნისკარტში ზეთისხილის რტოთი დაბრუნდა კიდობანში (დაბადება, თავი 8, სტროფი 11), აქ აშკარად იმაზეა ლაპარაკი, რომ მტრედმა აღმოაჩინა მცენარე, ზეთისხილი არის მცენარე, მაგრამ აქ არის ერთი პატარა პრობლემა: დაბადებაში წერია რომ წარღვნის დროს წყალმა დაფარა თვით ყველაზე მაღალი მთები (თავი 7, სტროფები 19–20), ამგვარ პირობებში კი მცენარეთა სამყარო სრულიად განადგურდებოდა და ვერანაირად ვერ გადარჩებოდა, ისმის ლოგიკური კითხვა: საიდან გაჩნდა ის ზეთისხილის მცენარე, რომელსაც მტრედმა მიაგნო? 85. რა სქესის არიან ანგელოზები ანუ გააჩნიათ თუ არა სქესი ანგელოზებს? 86. რა სქესის არიან დემონები ანუ გააჩნიათ თუ არა სქესი დემონებს? 87. რატომ წერია ბიბლიაში, რომ ქალს არ აქვს სწავლის უფლება(პავლე, პირველი ეპისტოლე კორინთელთა მიმართ, თავი 14, სტროფები 34–35)? 88. რატომ წერია ბიბლიაში, რომ თუ ადამიანი უმეცარია სჯობს ბოლომდე უმეცრად დარჩეს (პავლე, 1 წერილი კორინთელთა მიმართ, თავი 14, სტროფი 38)? 89. მეცნიერულად დამტკიცებულია, რომ იმისათვის რათა დედამიწაზე მომხდარიყო იმგვარი წარღვნა, რომელიც ბიბლიაში არის აღწერილი, სადაც წერია რომ წყალმა დაფარა ყველაზე მაღალი მთებიც კი, საჭირო იქნებოდა სამი მსოფლიო ოკეანის მასის წყალი, ისმის ლოგიკური და რაციონალური კითხვა: უპირველეს ყოვლისა საიდან გაჩნდა ამდენი წყალი და მეორე რიგში კი სადღა გაქრა წარღვნის შემდეგ ამხელა წყლის მასა? :mad: )

აი პასუხები კითხვებზე თუ საიდან წარმოიშვა კაცობრიობა და სამყარო: ადვაიტა ვედანტა ხშირად დასმადი შეკითხვები (ავტორი - ვიდიაშანკარ სუნდერსანი) რუსულიდან ქართულად თარგმნა ღვთისავარ ჩაბრავამ 1. რა არის ადვაიტა ვედანტა? პირდაპირი გაგებით ნიშნავს „არა-დუალიზმს“, ადვაიტა - ესაა ვედანტას ერთერთი უძველესი ფილოსოფიური სკოლა. ადვაიტა დაფუძნებულია უპანიშადებზე, ბრაჰმა-სუტრებსა და ბჰაგაბად-გიტაზე. ადვაიტა ამტკიცებს, რომ ჯივას (ცოცხალი არსების, ინდივიდის), ინდივიდუალობისა - სხვა არაფერია თუ არა თავად ბრაჰმანი (კოსმიური ღვთაება, ზესული-აბსოლუტი). ეს სწავლება გამომდინარეობს უპანიშადური მტკიცებიდან „ტატ ტვამ ასი“ და „ახამ ბრახმასმი“. ამაშია კარდინალური დოქტრინა რომელიც ადვაიტას განასხვავებს ვედანტას სხვა სკოლებისაგან. ადვაიტას ძირითადი პრინციპები დეტალიზირებული იქნა შრი შანკარაჩარიას, მეშვიდე მერვე საუკუნეებში მცხოვრები გამოჩენილი ფილოსოფოსის მიერ დაწერილ კომენტარებში. 2. ვინაა ადვაიტას ფუძემდებელი? არ არსებობს ერთი კონკრეტული დამფუძნებელი ადვაიტას სწავლებისა. რადგანაც ადვაიტას ფილოსოფია ფესვებით მთლიანად დაფუძნებულია უპანიშადებზე, რომლებიც წარმოადგენენ მარადიული ვედების განუყოფელ ნაწილს, ადვაიტას ტრადიცია არ ეფუძნება ერთ კონკრეტულ ისტორიულ პირს. ასე თუ ისე, იმ მიზეზის და გამო რომ მას გააჩნდა ძალიან ბევრი ნაშრომი შექმნილი, შანკარაჩარია აღიარებულია ადვაიტას ერთერთ ყველაზე მნიშვნელოვან გურუდ ამ იუგაში. შანკარაჩარიამდე ეს ტრადიცია უმთავრესად ზეპირსიტყვიერების მეშვეობით გადაეცემოდა. ახლაც კი ადვაიტას ტრადიციული მეთოდია გურუს ფერხთით მოკალათება და მისი ქადაგების მოსმენა. ტექსტების უბრალო კითხვა არასაკმარისია. 3. როგორია ადვაიტას ძირითადი დებულებანი? ატმანისა და ბრაჰმანის არსობრივი (სულიერი, სუბსტანციური) ერთობა და იდენტობა - ესაა ადვაიტას ერთერთი ყველაზე მთავარი დებულება. ბრაჰმანი განიხილება როგორც ფუძე, რომელის საფუძველზეც ვითარდებიან შეგრძნებადი ფენომენები, აგრეთვე როგორც ანტარიამ - ყველა არსების შინაგან მმართველზე. ატმანი, ჭეშმარიტი მე - იგივეა რაც, ეს შინაგანი მმართველი (ღმერთი) და ამიტომაც ბრაჰმანის იდენტურია. მუქტი მდგომარეობს ამ იდენტურობის გაცნობიერებაში, არამარტო როგორც პირდაპირი ან ინტელექტუალური გაგების საგნისა, არამედ აგრეთვე რაღაც ისეთისა, რაც უნდა იქნეს შემეცნებულ გათავისებული როგორც ინდივიდუალობა, მისი საკუთარი გამოცდილებიდან. იოგინური პრაქტიკა ადამიანს ეხმარება ამგვარ გაცნობიერებაში, რამეთუ ის ეხმარება მაძიებელს გრძნობათა კონტროლის პრაქტიკაში და მიმართავს ანტახკარანას (შემეცნების ორგანოს) შიგნით, სულიერ წიაღში. აშტანგა იოგას პრაქტიკა რეკომენდირებულია ადვაიტას მასწავლებელთა მიერ. თუმცაღა ისიც უნდა გვახსოვდეს რომ მუქტი არ წარმოადგენს ჩვეულებივი რიტუალური პრაქტიკის რეზულტატს. არის რა ადამიანის სულიერი არსი ბრაჰმანის იდენტური, მუქტი ყოველთვის არსებობს. რიტუალური პრაქტიკა გვეხმარება მარტოოდენ ჩიტა-სუდხის მიღწევაში. ადვაიტა - არადუალისტური სწავლებაა. როდესაც ეკითხებიან თუ რატომ იგრძნობა სამყაროში დუალიზმი, ადვაიტა მრავალსაფეხურიან პასუხს იძლევა. დიფერენცირებული სამყარო ახსნილია მაიას, შემოქმედებითი ილუზიის ძალით. ინდივიდუალურობის თვალსაზრისით, დუალობის აღქმა უკავშირდება ავიდიას - უმეცრებას. რომლის მიზეზითაც ბრაჰმანთან ერთობა შეუმეცნებელია და ამის მაგივრად დაიკვირვება დოფერენცირებულობა. ეს წააგავს იმას თუ როგორ ხედავენ ზოგიერთები შეცდომით თოკში გველს. ხოლო როდესაც თოკი ამოცნობილია, გველი ქრება. ამის ანალოგიურად ბრაჰმანის გაცნობიერებასთან ერთად დიფერენცირებულობა ქრება. ეს არ ნიშნავს რომ გარეგნული სამყარო, ფენიმენალური სამყარო - ესაა ავიდიას, ინდივიდუუმის უმეცრების შედეგი, და ეს იდეა, რომელსაც ეწოდება დრიშტი=შრიშტი ვადა, ახლოა სუბიექტურ იდეალიზმთან და ადვაიტას მოძღვრებაში არავის მიერ არაა მხარდაჭერილი პრაკაშანანდას გარდა. ადვაიტას სკოლათა უმრავლესობა ემხრობა აზრს რომ ეს აღქმა (არასწორი აღქმა) დიფერენცირებულობისა, ერთიანი ბრაჰმანის მაგივრად იბადება უმეცრების მიზეზით. ავიდიასგან განთავისუფლება არის კიდეც მუქტის (სულიერი ხსნის) სინონიმი. 4. რა კავშირია ადვაიტასა და ბუდიზმს შორის? ხომ არ წარმოადგენს ადვაიტა ბუდიზმის კოპიოს? არა, ადვაიტა - ეს უბრალოდ ბუდიზმის კოპიო არაა. უკანასკნელი ასწლეუბი ადვაიტას აკრიტიკებენ როგორც „პრაჩანნა ბაუდჰამ“ ანუ შენიღბულ ბუდიზმს. ეს კრიტიციზმი გამომდინარეობს ვედანტას ზოგიერთი ვიშნუიტური სკოლებიდან, მაგრამ ის უადგილოა. ჯერ ეს ერთი, არ არსებობს ერთი კონკრეტული „ბუდიზმი“ და რათა კრიტიკას აზრი ქონდეს, უნდა მითითებულ იქნეს, ბუდიზმი რომელი სკოლა იგულისხმება. შანკარაჩარია ბევრ ენერგიას ხარჯავს, როდესაც თავის კომენტარებში აკრიტიკებს მრავალ ფილოსოფიურ პოზიციას, რომლებიც ბუდიზმის სხვადასხვა სკოლებმა მიიღეს. თანამედროვე აკადემიკური მკვლევარების მხრიდან ადვაიტა ხშირად შედარებულია მადხიამიკას და იოგაჩარას სკოლებს. თანამედროვე აკადემიური შედარება ადვაიტასა და მადხიამიკასი ძირითადად გამოწვეულია იმ ფაქტით რომ მანდუკია-კარიკას, დაწერილი გაუდაპადას მიერ, შანკარას პარამ-გურუს მიერ, აჩვენებს რომ კომენტარების ავტორი კარგად იცნობდა ბუდიზმის ამ სკოლას. ასე თუ ისეთუ განაცხადებენ რომ ადვაიტა ვედანტა არსით იგივეა რაც მადხიამიკა ბუდიზმი, იქვე საჭიროა მითითება რომ, ასეთი თვალსაზრისი ჩნდება მადხიამიკას ბუდიზმისა და ადვაიტას მთავარი დებულებების გაუგებრობაში. არსებობს მრავალი ძირითადი დეტალი, რომლებითაც ადვაიტა განსხვავდება მადხიამიკას ბუდისტური სკოლისაგან. რაც შეეხებათ იოგაჩარას, მაშინ შეთავსება ანუ მსგავსებათა პუქნტები გამომდინარეობს იმ ფაქტიდან რომ იოგაჩარა ბუდიზმში ისეთივე დიდი ყურადღევა ეთმობა იოგას პრაქტიკას, ისევე როგორც სხვა ინდურ ფილოსოფიურ სკოლებში. 5. რატომ უწოდებენ ხშირად ადვაიტას მაიავადას? სიტყვა „მაიავადა“ ემსახურება მრავალ მიზანს. რადგანაც ადვაიტა ამტკიცებს ინდივიდუალური ატმანის ბრაჰმანთან იდენტურობას, რაღათქმაუნდა ჩნდება ეჭვი დეიფერენცირებული სამყაროს წარმოშობასთან დაკავშირებით. ხილვადი დიფერეცირებულობა სამყაროში აიხსნება მაიათი. ადვაიტა ვედანტაში მაიას გააჩნია ტექნიკური მნიშვნელობა, როგორც ბრაჰმანის (სარგუნა ბრაჰმანის) შემოქმედებითი ძალა რომელიც აგრეთვე ბარიერსაც წარმოადგენს, რომლის მიზეზითაც სამყარო აღიქმება როგორც, დიფერენციაციებით აღსავსე, ხოლო ბრაჰმანთან ერთიანობა არ შეიმეცნება. შეხედე ამ პუნქტთან დაკავშირებულ დეტალებს შემდეგ პუნქტში. ვაიშნავების ზოგიერთი სკოლები იყენებენ სიტყვა მაიავადას არასწორი მნიშვნელობით. ასე თუ ისე ეს კრიტიციზმი მაიას ინტერპრეტაციას ახდენს როგორც უბრალოდ ილუზიისა და კიცხავს ადვაიტას სამყაროს როგორც ილუზიის უარყოფაში, რომელიც ძილსა ჰგავს. ასეთი კრიტიციზმი ხელყოფს მაიას კონცეფციის სინატიფეს ადვაიტაში. 6. ნუთუ ადვაიტა არ უარიყოფა ყოველდღიური გამოცდილებით? სულაც არა, სინამდვილეში ადვაიტა ამტკიცებს, რომ ყოველდღიური გამოცდილებას მივყავართ დიფერენცირებულობის აღიარებამდე, მაგრამ ის მახვილს აკეთებს იმაზე რომ ბრახმანუბჰავას გამოცდილებით უკუიგდება და უარიყოფა ყოველდღიური გამოცდილება, რომელიც დაფუძნებულია ხუთ ფიზიკურ გრძნობაზე. ტრადიცია ამტკიცებს რომ არასწორია მეტაფიზიკის საკითხებში დასკვნები გამოვიტანოთ მხოლოდ ჩვეულებრივ ფიზიკურ გამოცდილებაზე დაყრდნობით. ვედანტას ყველა სკოლა წმინდა წერილს ანუ ვედებს მიაკუთვნებენ ცოდნის განპირობებულ წყაროებს. რამეთუ ადვაიტა მხოლოდ უპანიშადებიდან შეიცნობა, ის არ უარიყოფა ყოველდღიური გამოცდილებით. სხვა მხრივ კი ბრაჰმანის იდენტურობის ცოდნა უკუაგდებს ჩვეულებრივ აღქმადობას. ასევე ადვაიტა აცხადებს რომ არა იქნებოდა საერთოდ აუცილებელი არანაირი ტრაქტატები, დასკვნის გამოტანა მარტო ყოველდღიური გამოცდილების საფუძველზე რომ კეთდებოდეს. 7. როგორია წმინდა წერილის კონცეფცია ადვაიტას მიხედვით? წმინდა წერილის კონცეფცია ადვაიტაში არსით იგივეა რაც პურვა მიმანსაში, ერთი მთავარი განსხვავებით. აი ამგვარად: 1) ვედები, რომლებიც იყოფიან - რიგ, იაჯურ, სამა და ათხარვა-ვედებად, წარმოადგენენ ავტორიტეტულ წმინდა წერილს. 2) თითოეულ ვედას გააჩნია კარმაკანდა, რომელიც შედგება მანტრებისა და რიტუალური მითითებებისაგან (ვიდხი) და ჯნანაკანდუსაგან, რომელიც შედგება უპანიშადებისა და ბრაჰმანებისაგან. 3) განსხვავება რომელიც არის ადვაიტაში პურვამიმანსასთან მიმართებაში, მდგომარეობს ჯნანაკანდას როლში. უპანიშადები, უბრალოდ არტხავადა კი არ არის, როგორც პურვამიმანსიკები აცხადებენ. უპანიშადები ასწავლიან ბრაჰმანის ცოდნასდა არამც არ ისახავენ მიზნად უბრალოდ რიტუალური ქმედებების ნაყოფთა ქებადიდებას. 8. როგორ განსხვავდება ადვაიტისტების თაყვანისცემა უფლის (ღმერთის) მიმართ, ვედანტას სხვა სკოლების თაყვანისცემის მანერისაგან? ორთოდოქსალური ადვაიტისტური ტრადიცია ძალიან ახლოა სმარტას ტრადიციასთან, რომელიც მისდევს პანჩაიტანა პუჯას სისტემას, სადაც ვიშნუს, შივას, შაკტის, განაპატის და სურიას (სხვაგვარად სკანდას) როგორც საგუნა ბრაჰმანის ფორმებს. თაყვანისცემა ხორციელდება ყოველდღე, ისევე როგორც განსაკუთრებული სადღესასწაულო შემთხვევების დროს, რომელიც ღვთაებათაგან ერთერთს მიეკუთვნება. იმის მსგავსი შეკითხვები, მაგ. ვინაა უფრო მაღლა ვიშნუ თუ შივა, რომლებიც (შეკითხვები) საკმაოდ პოპულარულია ინდუსთა მრავალ ჯგუფში, ადვაიტისტებში მათ არ მიესალმებიან. რადგან როგორც შრი ჩანდრასეკხარაბჰარატიმ, სრულმა ჯივანმუკტამ თქვა, „თქვენ არ შეგიძლიათ იხილოთ უფლის ტერფები და მისი სახის ბუნების შესახებ ფუჭ დებატებზე ხარჯავთ დროს?“ ნათქვამია რომ ვიშნუ და შივა, ინდუიზმის დიადი ღმერთები, ორივენი ძლიერ მნიშვნელოვანნი არიან ადვაიტისტურ ტრადიციაში. ადვაიტას ორდენის სანიასები ყოველთვის აღიარებენ იმას რომ მისდევენ საკუთარივე სიტყვებს „იტი ნარინიანასმარანამ“. თაყვანისცემაში ადვაიტისტები არ ამტკიცებენ დევათაგან ერთი კონკრეტული დევას მიმართ მსახურებას, ისინი არ ანიჭებენ უპირატესობას რომელიმე მათგანს. რამეთუ ბრაჰმანს არ გააჩნია ფორმა (ნირგუნა) და საერთოდაც ყველა ფორმა (გუნა) მასვე ეკუთვნის ერთნაირად. კონკრეტულ ფორმას რომელსაც ანიჭებენ უპირატესობას, ეწოდება იშტა-დევატა. იშტა დევატები ადვაიტისტების მიერ პატივდებულნი, მოიცავენ ვიშნუს როგორც კრიშნას, ჯაგადგურუს და რამას; შივას როგორც დაკშინამურტის, გურუს, სიჩუმეში დამრიგებელს და ჩანდრამაულიშვარას; დედაქალღმერთისა, როგორც პარვატის, ლაკშმის და სარასვატის. განსაკუთრებითაა პოპულარული წარმოდგენა ვიშნუს შესახებ როგორც შალაგრამასი, შივას როგორც ლინგამის და შაკტის როგორც შრი ჩაკრის. განაპატი ყოველთვის თაყვანიცემა ყოველგვარი ადამიანური საქმის დასაწყისის წინ, სხვა ღმერთების პუჯების ჩათვლით. ყოველდღიური რიტუალი სანდხიავანდანა მიეკუთვნება სურიას. სამპრადაია ადვაიტას სანიასინები წარმოთქვამენ აგრეთვე ვიშნუ საჰასრანამსაც და შატარუდრიას იაჯურ ვედადან როგორც თავიანთი ყოველდღიური მსახურების ნაწილს. არის კიდევ სხვა აღსანიშნავი განსხვავება თაყვანისცემაში, ადვაიტურ ტრადიციასა და სხვა სკოლების ინდუისტური თაყვანისცემის მეთოდებს შორის. ადვაიტა დაჟინებით ამტკიცებს რომ განსხვავებულობა თაყვანისმცემელსა და ღმერთს, თაყვანისცემის ობიექტს შორის, იმქვრევა და ქრება სამადჰიში. ეს პოზიცია არ უნდა ავურიოთ ზოგიერთი შაივური სკოლების პოზიციაში, რომლებიც ნიშნავენ რიტუალურ იდენტიფიკაციას და ეთაყვანებიან შივას მსახურების დროს. ეს იდენტურობა ატმანისა და ბრაჰმანისა არის აბსოლუტური ჭეშმარიტების საგანი და არა მარტო დროებითი რიტუალური იდენტიფიკაცია. აგრეთვე ვაიშნავურ ვედანტურ სკოლათა უმრავლესობა თვლის რომ განსხვავება ატმანსა (თაყვანისმცემელს) და ბრაჰმანს (თაყვანისცემის ობიექტს) შორის ნარჩუნდება მარადიულად. 9. როგორია ადვაიტისტური განთავისუფლების ე.ი. მუქტის კონცეფცია? ადვაიტას ანალიზის თანახმად ადამიანური სიცოცხლე და ქმედებანი აიხსნება კარმული თეორიის საფუძველზე, რომელსაც რეინკარნაციის ე.ი. სულიერი ტრანსმიგრაციის წრე მოყავს მოქმედებაში. ყველა ქმედება, კეთილი, ბოროტი, ქმნიან საკუთარ პერსონალურ კარმულ დანალექებს ანუ ანაბეჭდებს, რომელთაც ეწოდებათ - ვასანები (სამსკარები), რომლებიც ახდენენ საკუთარი რეზულტატების დემონსტრირებას დროის გარკვეული მონაკვეთის შემდეგ. კარმა, რომელმაც უკვე დაიწყო თავისი ნაყოფების მოცემა, ეწოდება - პრარაბდჰა კარმა, ესაა კარმა რომელიც პასუხს აგებს ჩვენს ამჟამინდელ ინკარნაციაზე. შეკრებილი კარმა რომელიც უკვე მზადაა მიოწიოს თავისი ნაყოფები, ეწოდება - სანჩიტა კარმა. რეინკარნაციის ციკლის გარძელებასთან ერთად, უფრო მეტი კარმა იქნება შექმნილი მომავალში და ამას ეწოდება - აგამინ კარმა. განთავისუფლება (მუქტი) განიხილება როგორც გამოსავალი ამ უსასრულო ციკლიდან. ადვაიტაში მუქტი ესაა ბრაჰმანის სინონიმი. შრუტი (წმინდა წერილი) ამბობს: „ბრაჰმავიტ ბრაჰმაივა ბჰავატი“ - ის ვინც იმეცნებს ბრაჰმანს თავად ხდება ბრაჰმანი. ადვაიტისტურ გაგებაში, ხდება მხოლოდ მეტაფორულად. არა ისე რომ რაც აქამდე არ იყო ბრაჰმანი, ახლა გახდა ბრაჰმანი. უფრო „ბრაჰმანის ცოდნა“ ნიშნავს უმეცრევისაგან განთავისუფლებას, საკუთარი შინაგანი ბრაჰმანის არსობრივი ნატურასთან მიმართებაში. ასე და ამგვარად „ბრაჰმანის ცოდნა“ - ესაა „ბრაჰმანად ყოფნა“. ის ვინც გააცნობიერა ერთიანობა საკუთარი ატმანისა ბრაჰმანთან, წარმოადგენს ჯივანმუქტას, ის ვინც მომავალ ინკარნაციაშიც კი განთავისუფლებულია. ამგვარი გაცნობიერება არავითარ შემთხვევაში არ და ვერც იქნება პირდაპირი გაგება მაჰავაკია უპანიშადებისა. ჯივანმუქტა ესაა - ვინც განიცადა იდენტურობის ჭეშმარიტობა თავად. ასე და ამგვარად ნათქვამია რომ მუქტი არ წარმოადგენს რიტუალური ქმედების რეზულტატს (კარმა მარგა) ან ერთგული მსახურებისა (ბჰაკტი მარგა). ამ გზებს მივყავართ პირდაპირ და პასუხს გვცემენ „როგორ“ და არა „რატომ“ განთავისუფლების საკითხზე. ამიტომაც ადვაიტა ვედანტას გზა იწოდება ჯნანა მარგად ანუ ცოდნის გზად. 10. როგორია ჯივანმუქტას მნიშვნელობა? ადვაიტა მიყვება იმ დებულებას რომ ბრაჰმანის გაცნობიერება შესაძლებელია პირდაპირ დედამიწაზე. ძლიერ განვითარებული მაძიებელი, რომელიც შეისწავლის ვედანტას სუფთა გონებითა და მუმუკშუტვის ძლიერი ტენდენციით, ვარგისია იმისათვის რომ რეალურად გააცნობიეროს ბრაჰმანი. ის ვინც რეალურად გააცნობიერა ბრაჰმანი არის - ჯივანმუქტა, ის განთავისუფლებულია იმ დროის განმავლობაში როდესაც ის ჯერ კიდსევ ცხოვრობს. ის კიდევ აგრძელებს ცხოვრებას მატერიალურ სხეულში პრარაბდჰა კარმას ინერციის გამო, რომელმაც უკვე დაიწყო ნაყოფების მოცემა. მაგრამ ის აღარ კრიფავს შემდგომ კარმას, რამეთუ მთელი აგამინ კარმა და სანჩიტა კარმა „იფერფლება“ ბრაჰმაჯნანას ცოდნაში. როდესაც პრარაბდჰა კარმა ამოწურავს თავის თავს, სხეული კვდება და ითქმის რომ ჯივანმუქტამ მიაღწია ვიდეხამუქტას. შრუტის მიხედვით „ნეხაპუნარავარტი“ - ის მეტი აღარ შედის რეინკარნაციის ციკლში. 11. როგორები არიან ადვაიტას წამყვანი სკოლებიდან ზოგიერთი? ყველაზე ადრინდელი სკოლები რომელთა ტექსტები დღესდღეობით ხელმისაწვდომი არიან ესენია - გაუდაპადას (5-6 საუკუნეები -მანდუკია კარიკა) და შანკარაჩარია (7-8 საუკუნეები, - ბრაჰმასუტრა ბჰაშია, ბჰაგავადგიტა ბჰაშია და ბჰაშიები სხვადასხვა უპანიშადებისა). ტრადიციაში ცნობილნი არიან შანკარას ოთხი მოწაფე - სურეშვარა, პადმაპადა, ტოტაკა და ხასტამალაკა. შანკარას თანამედრობე იყო მანდანა მიშრა, რომელიც ტრადიციით ასოცირდება სურეშვარასთან. გვიანდელ შანკარასშემდგომ პერიოდში, ზოგიერთი წამყვანი წარმომადგენლები ადვაიტას სკოლისა იყვნენ ვაჩასპატი მიშრა (მე-9 საუკუნე), ჯნანაგჰანა და სარვაჯნანატმანი (მე-9 – 10-საუკუნე), პრაკაშატმანი (მე-11 საუკუნე), შრიხარშა (მე-12 საუკუნე), ანანდაგირი, ბჰარატა ტირტხა, ვიდიარანია და შანკარანანდა (მე-13 - მე-14 საუკუნე), მადხუსუდანა სარასვატი (მე-15 საუკუნე), აპაია დიკშიტა (მე-16 ს.), სადაშივა ბრაჰმენდრა და უპანიშად (მეთვრამეტე საუკუნე) და ჩანდრაშეკხარა ბჰარატი და სატშიტანანდენდრა სარასვატი (მეოცე საუკუნე). ამას გარდა ადვაიტას ტრადიციაში კიდევ სხვა არანაკლებ გამოჩენილი მოძღვრები არიან ცნობილნი, რომლებსაც არ ქონდათ წერითი ნაშრომები მაგრამ ზეპირსიტყვიერებით ასწავლიდნენ მოწაფეებს. 12. როგორია ადვაიტური სასწავლებლები დღეს? ყველა თანამედროვე ადვაიტისტი იწყებს ათვლას თავისი გურუ-პარამპარას შანკარას ოთხი მოწაფისაგან. ესენი იყვნენ მონასტერთა პირველი წინამძღვრები პურიში, შრინგერიში, დვარაკაში, და ჯიოტირმატხში. ოთხივე მატხი (ანუ მონასტერი) დღესაც ფუნქციონირებენ. ამას გარდა ინდოეთში არსებობენ გარკვეული სასწავლებლები, რომლებიც აქტიურნი არიან ადვაიტას ფილოსოფიისა და რელიგიის გავრცელების საქმეში. ისინი შეიცავენ მრავალ „დაშანამი აკხავის“ მთელს ჩრდილოეთ ინდოეთში, კანკხალ აშრამს ხარდვარში და ბომბეიში, ადვაიტა აშრამა, რამანაშრამი ტირუნავანამალაეში, ადვაიტა მატხი კალადიში და ბენგალორში, კუდალიში, უჯაინეში, რამასბარამეში, კანჩიპურეამეში, ვარანასიში და სხვა ადგილებში, აგრეთვე ამ დაწესებულებათა ფილიალები ინდოეთში და მის საზღვრებს გარეთ. ამასთან დამატებით რამაკრიშნას ორდენის მისია სვამი ვივეკანანდას მიერ დაარსებული, პარამაჰამსა იოგანანდას გაცნობიერების თანამეგობრობა და სხვა ორგანიზაციები რომლებსაც საფუძველში ადვაიტას ფილოსოფია აქვთ. ადვაიტა ვედანტას განმმარტებელი მასწავლებლისა და მოწაფის დიალოგი: 1. მოწაფე ეკითხება: ვინ ვარ მე სინამდვილეში? ვინ ვარ? პასუხი: უხეში მკვეთრად დიფერენცირებული ფიზიკური სხეული - არაა ჭეშმარიტი მე. ნატიფი სუსტად დიფერენცირებული ასტრალური სხეული - არ არის რეალური მე ადამიანისა. მე-ს გრძნობა განსხეულებული ასტრალურ და ფიზიკურ სხეულებში - არაა ჭეშმარიტი მე. 2. მოწაფე ეკითხება: თუ მე არაა ყოველივე ზემოთხსენებული, მაშ რაღაა ჩემი რეალური მე? პასუხი: ყოველივე იმის ჩამოცილების შემდეგ რაც არ არის რეალური მე, ასეთნაირად - „არა ეს, არა ეს“, მაშ ის თვითგაცნობიერება რაც ამის შემდეგ დარჩება, სწორედ ესაა ჭეშმარიტი „მე“! 3. მოწაფე ეკითხება: თუ ეს თვითგაცნობიერება არის ჭეშმარიტი მე, მაშ როგორია მისი ბუნება? პასუხი: ჭეშმარიტი თვითგაცნობიერების ბუნება არის - სატ-ჩიტ-ანანდა (სანსკრიტ.) - მარადიული ყოფიერება-მარადიული ცნობიერება-მარადიული ნეტარება. ის რაც არსებობს სინამდვილეში არის მხოლოდ ჭეშმარიტი მე - ატმანი (სანსკრიტ.). გარემომცველი ფენომენალური სამყარო, განხორციელებული სული, ღმერთი - ყველაფერი ეს მარტოოდენ ილუზორული ხილვაა მის წიაღში, მსგავსად ვერცხლისწყლის მიქცევა-მოქცევისა პერლამუტრში, რამეთუ ეს ტრიადა ჩნდება და ქრება ერთდროულად. 4. მოწაფე ეკითხება: როდის დადგება ეს გაცნობიერება? პასუხი: როდესაც სამყარო, რომელიც არის ის რაც ხილვადია, ქრება, დგება თვითრეალიზაცია ანუ თვითგანღმრთობა, ატმანის „განხორციელება“ - რომელიც არის ჭეშმარიტი მაყურებელი. 5. მოწაფე ეკითხება: როგორ შემიძლია მივაღწიო ატმანის თვითრეალიზაციას (უმაღლესი ჭეშმარიტი მე-ს)? პასუხი: თვითრეალიზაცია არაა ისეთი რაღაცა რაც ხელახლა უნდა იქნეს მოპოვებული, რამეთუ ის უკვე „აქ“ არის, ჩვენში. ყველაფერი რაც საჭიროა ესაა უკუგდება აზრისა - „მე ჯერ თვითრეალიზებული არ ვარ“. სიმშვიდე ანუ მშვიდობა, არის თვითრეალიზაცია. ატმანი მუდამ ჩვენშია. იმდენად რამდენადაც ადგილი აქვს ეჭვებსა და არარეალიზებულობის გრძნობას, ამიტომაც უნდა იქნეს მიღწეული არასწორი ეჭვების მოსპობა საკუთარი ძალისხმევით, ეჭვებისა, რომელნიც გაჩენილნი არიან ატმანისა და არა-ატმანის გაიგივებით. როდესაც არა-ატმანი ქრება, რჩება მხოლოდ ჭეშმარიტი მე. ისევე როგორც ოთახში ადგილის გასანთავისუფლებლად, საჭიროა უბრალოდ ზედმეტი ავეჯის მოშორება: თავისუფალი სივრცის მოტანა სადღაციდან შორიდან არცაა საჭირო. 6. მოწაფე ეკითხება: მაშინ ასეთ შემთხვევაში ვინაა ღმერთი? პასუხი: ატმანი არის ღმერთი (კოსმიური ღვთაება - ბრაჰმანი). „მე ვარ“ - არის ბრაჰმანი (ღმერთი). ღმერთი რომ ბრაჰმანისაგან მოცილებით და განცალკევებით იყოს, ის მაშინ უნდა იყოს ღმერთი ატმანის გარეშე და ეს უაზრო აბსურდია. ყველაფერი რაც ატმანის გასაცნობიერებლად არის საჭირო, ესაა აბსოლუტური სიმშვიდე (გონების სრული განწმენდა არასაჭირო არაატმიკური აზრებისა და ეჭვებისაგან). რაა ამაზე იოლი? შესაბამისად თვითრეალიზაციის მიღწევა ყველაზე იოლია. 7. მოწაფე ეკითხება: სინადმვილეში საჭიროა თუ არა განსაკუთრებული ძალისხმევა თვითრეალიზაციისათვის ტუ ის თავისით მოვა? პასუხი: ადამიანი რომელმაც თვითრეალიზაციის გასხივოსნება მოიპოვა ამ ცხოვრებაში, ესწრაფვოდა ამას და ცდილობდა ამის განხორციელებას ყველა წინა ინკარნაცია დედამიწაზე ცხოვრებისას. ასეთი განსხეულებანი (ატმანის რეალიზაციაში განდობილნი) შესაძლოა იყვნენ არათუ ათეულები არამედ ასეულებიც კი. მარტო ის ადამიანი აღწევს თვითრეალიზაციის მდგომარეობას, რომელიც საკუთარ თავში კონკრეტული მიზნისაკენ მოსწრაფებას განავითარებს. 8. მოწაფე ეკითხება: როგორი მედიტაცია არის ყველაზე ეფექტური - ატმანის თვითრეალიზაციისათვის? პასუხი: ასეთი მედიტაცია არსებობს. იგი წარსულში გამოიგონა ინდოეთში, ხლა კი მთელს მსოფლიოში გამოჩენილმა გურუ - შრი რამანა მაჰარშიმ, ამგვარ მედიტაციას ეწოდება - ატმა-ვიჩარა და ნიშნავს - თვითშესწავლას. ატმა-ვიჩარას გზა ესაა პირდაპირი გზა, რამეთუ ის დასაბამიდანვე გულისხმობს აუცილებლობას, ფოკუსირდეს ატმანზე, არ ხარჯოს რა ძალები მეორეხარისხოვან რაღაცეებზე. არსი შემდეგშია: როდესაც სიფხიზლის დროს (ფიზიკურ) ცნობიერებაში ჩნდება რაიმე აზრი, უნდა დავუსვათ საკუთარ თავს შეკითხვა შინაგანი ხმით: „ვისთვის გაჩნდა ეს აზრი?“ შინაგანი მე - ჩვენი ცნობიერება - გაგვცემს პასუხს: „ჩემთვის“. მაშინ საჭიროა დაისვას კითხვა: „ვინ არის ჩემი მე?“ (და რა არის?) და მოვახდინოთ ცნობიერების კონცენტრირება ამ საკითხზე. ახალი აზრის გამოჩენასთან ერთად უნდა იქნე გამეორებული ეს მენტალური ილეთი თავიდან. ატმა-ვიჩარას მიზანია - ცნობიერებაში გაჩენილი (არასაჭირო) აზრების განადგურება, რასაც საბოლოოდ ჩვენი უმდაბლესი ფსიქო-ფიზიკური ეგოს ანუ ცრუ „მე-ს“ გაქრობამდე მივყავართ. მას მერე რაც საბოლოოდ სულიერი პრაქტიკის მეოხებით ფიზიკური მე-ს ანუ ეგოს გრძნობა ქრება, „სადხაკის“ (სულიერი მებრძოლის) ცნობიერებაში - ამაყ სიმარტოვეში და სიმშვიდეში გამობრწყინდება ჭეშმარიტი მე - ატმანი (სულიერი ზე-მე). ატმა-ვიჩარას განხორციელება შეიძლება როგორც გაცნობიერებულ სიზმრებიან ძილში, ასევე ასტრალში. მოვალეობის გრძნობა და ა.შ. არაა წინაღობა თვითრეალიზაციის გზაზე, როდესაც ადამიანი ეკითხება თავის თავს: „ვინ მუშაობს?“ ვინაა მოქმედი?“ შესაბამისი აზრის გამოჩენასთან ერთად. ამ მედიტაციის უწყვეტი განხორციელება არის წარმატების საწინდარი. ფრაგმენტი რადხაკრიშნანის წიგნიდან – ინდური ფილოსოფია თარგმნილია რუსულიდან ღვთისავარ ჩაბრავას მიერ ატმანი მეტაფიზიკა წარმოადგენს იმის განხილვას, რაც გამოცდილების შედეგად მიღებული ფაქტებით ივარაუდევა. ის დაკავებულია არა ცნობიერების ფაქტების დაკვირვებითა და რეგისტრაციით, არამედ იმის გამორკვევას თუ, რას წარმოადგენენ არსებული ფაქტები რეალობის ბუნების თვალსაზრისით. შანკარა არ ანიჭებს მნიშვნელობას, არც ფსიქიკურ არც ბუნებრივ ფაქტებს, მაგრამ უფრო სიღრმისეულ საკითხს სვამს - ამ ფაქტების წინაპირობაზე; ის უდგება ამ პრობლემას როგორც სუბიექტური ასევე ობიექტური მხარეებიდან, რომლებიც საბოლოო ჯამში ერთმანეთთან ახლოს არიან. ვედანტა სუტრას თავისი კომენტარების შესავალში შანკარა სვამს შემდეგ კითხვას: არის თუ არა გამოცდილებაში რაიმე ისეთი, რაც შეიძლება განვიხილოთ როგორც მიზეზობრივი და დასაბამიერი და არის თუ არა აზრი იმისა რომ გამოცდილების ყველა ფაქტორი განვიხილოთ როგორც ამ როლზე პრეტენზიის მქონენი? ჩვენმა გრძნობებს შეუძლიათ რომ მოგვატყუონ, ხოლო მეხსიერება შეიძლება იყოს ილუზია. წარსული და მომავალი შესაძლოა აღმოჩნდნენ აბსტრაქციები. სამყაროს ფორმები შესაძლოა აღმოჩნდნენ წმინდა წყლის ფანტაზიები და მთელი ჩვენი ცხოვრება შესაძლოა წარმოადგენდეს ტრაგიკულ ილუზიას. არაფერი არ გვიშლის ჩვენ ხელს რომ განვიხილოთ სიფხიზლის დროს მიღებული გამოცდილება, სიმზრების სამყაროსთან ანალოგიაში, სადაც ჩვენ აგრეთვე ვართ სასახლეებში, გვაქვს საქმე აჩრდილებთან, ვებრძვით სულებს და გვახსოვს ყველა ჩვენი თავგადასავალი და ისტორია ზღაპრულ ქვეყანაში ყოფნისას თავს გადამხდარი. თუ სიმზრები ესენია ფაქტები, მაშინ ფაქტები სრულებით შეიძლება აღმოჩნდნენ სიმზრებად. თუმცაღა შემეცნების ყველა ობიექტი შესაძლოა იყოს რწმენის საგანი და ამიტომაც ექვემდებარება დაეჭვებას მათ რეალურობაში, თუმც გამოცდილებაში, როგორც ჩანს უნდა არსებობდეს კიდევ რაღაც სხვა ტრანსცენდენტური, მის საზღვრებს გარეთ მყოფი. თუ ვინმე საკუთარ თავში აღმოაჩენს რაღაც ისეთ რაც არ წარმოადგენს გარემომცველი მატერიალური ბუნების პროდუქტს, არამედ მის შემოქმედსა და მაფორმირებელს, თუ თვით შემეცნების შესაძლებლობასა და გრძნობადი სამყაროს შეფასებაში იგულისხმება ის, რაც ვერანაირად ვერ იქნება გამოყვანილი გრძნობადი სამყაროდან, მაშინ ლოგიკა ითხოვს ამ ტრანსცენდენტური, საკუთარ არსებაში ჩაბუდებული სუპრარეალობის აღიარებას. სკეპტიციზმი შეზღუდულია მე-თი რომლითაც ჩვენ უშუალოდ ვიმეცნებთ. თითოეული აცნობიერებს საკუთარი მე-ს არსებობას და არავინ არ ფიქრობს: „მე არ ვარსებობ“. დეკარტის მსგავსად შანკარა პოულობს ჭეშმარიტების საფუძველს მე-ს უშუალო სარწმუნებაში, რომელიც არ ექვემდებარება არანაირ ეჭვებს, რომლებიც ეხებიან სხვა საგნებს. თუ ჩვენი მე-ს არსებობა ცნობილი არ იქნებოდა, მაშინ თითოეული იფიქრებდა: „მე არ ვარსებობ“, რაც სხვათაშორის არასწორია. მე არის ჭეშმარიტებისა და სიცრუის, რეალობისა და ილუზიის, სიკეთისა და ბოროტების ცნებათა სუპრაუნივერსალური წინამორბედი. „შემეცნების ყველა მეთოდი (პრამანა) არსებობენ მხოლოდ საკუთარი მე-ს შეგრძნებასთან დაკავშირებით და რამეთუ ამგვარი შეგრძნება შეადგენენ საკუთარ პირად მტკიცებულებას, მაშინ აღარაა აუცილებლობა საკუთარი მე-ს არსებობის დამტკიცებაში“. „თავად აზროვნების ქონა და მისი ფუნქციები ვარაუდობს გონიერებას, რომელიც ცნობილია როგორც მე, რომელიც განსხვავდება აზროვნების ფუნქციისგან, ის თავად ამტკიცებს თავის არსებობას და ფუნქციებიც მას ემორჩილებიან. თითოეული ფუნქცია და უნარი, ნივთიერი სხეული და სასიცოცხლო სუნთქვა, გრძნობები და შინაგანი ორგანო, აგრეთვე ემპირიული მე ჩნდება მხოლოდ ატმანთან კავშირის საფუძველზე. ყოველივე ეს მათი მიზნის გარეთ მყოფებს ემსახურება და დამოკიდებულია რაღაც უფრო სიღრმისეული ფუძისაგან სამყაროული არსებობისა. ატმანი შეუძლებელია ეჭვქვეშ იქნეს დაყენებული, „რამეთუ ეს არსებობა არის იმის ბუნება, ვინც მას უარყოფს“. შანკარა ამტკიცებს, რომ ჩვენ არ შეგვიძლია მე-ს შემეცნება აზროვნების მეშვეობით, იმდენად რამდენადაც თავად აზრი წარმოადგენს იმ ნაკადის ნაწილს, რომელიც არა-მე-ს სფეროს განეკუთვნება. თუ ჩვენ შევიმეცნებთ მას კრიტიკისა და განმარტებების ჩვენი უნარების დაძინების გზით, ჩვენ აღმოვჩნდებით ისეთ მდგომარეობაში, რომ ვერ მოვახერხებთ სასურველ ფორმაში შემეცნებას და ამისდა მიუხედავად ჩვენ არ შეგვიძლია ვიაზროვნოთ მე-ს გარეშე, რამეთუ მის გარდა შეუძლებელია რაიმენაირი სხვა ცნობიერებისა და გამოცდილების არსებობა. თუმცაღა მე თავისუფალია შემეცნებისაგან, მაგრამ არა მთლიანად. მე - ესაა მე-ს გაგების ობიექტი, ამასთან ცნობილია, რომ ის არსებობს როგორც საკუთარი უშუალო წარმოდგენა. ის დაუმტკიცებადია, იმდენად რამდენადაც წარმოადგენს ყოველგვცარი მტკიცებულების ფუძეს და დგინდება ყოველგვარ მტკიცებულებამდე. ლოგიკურად მე - ესაა პოსტულატი. ჩვენ უნდა მივიღოთ ის როგორც თავისთავად ნაგულისხმევი. შანკარა ცდილობს გამოჰყოს ჭეშმარიტი მე ობიექტისაგან ამტკიცებს რა, რომ სუბიექტი და ობიექტი ურთიერთსაწინააღმდეგონი არიან, როგორც სინათლე და წყვდიადი და რომ ამიტომაც სუბიექტი ვერასდროს შეძლებს გახდეს ობიექტი. მეტაფიზიკის თვალსაზრისით „თვითმყოფადობა“ ე.ი. „თვითარსებობა“ საკუთარ თავში მარადისობის, უცვლელობისა და სისავსის იდეას შეიცავს. ჭეშმარიტი რეალობა არის ყოფიერება თავის თავში და საკუთარი თავისათვის, ასე რომ ატმანის ანუ პერმანენტული მე-ს რეალურობის მტკიცება, ნიშნავს მარადიული ბრაჰმანის რეალურობის მტკიცებას, ატმა ჩა ბრაჰმა. ბრაჰმანის რეალურობა მტკიცდება მითითებით იმაზე, რომ ის წარმოადგენს თითოეული მე-ს საფუძველს. თუმცაღა ჩვენ ვიცით, რომ მე არსებობს, მაგრამ ჩვენთვის უცნობია, თუ რას წარმოადგენს ის, - წარმოადგენს თუ არა ის სასრულს ან უსასრულოს, ცოდნას თუ ნეტარებას; ის არსებობ როგორც ერთადერთი მე თუ როგორც ერთერთი მრავალ მსგავს მე-ს შორის, როგორც უბრალო მოწმე ან ის ვინც ცხოვრებით ტკბება ან არც ერთი არც მეორე. რამეთუ არსებობს წინააღმდეგობები მე-ს ბუნების შესახებ, შანკარა ამტკიცებს, რომ მე შეცნობადიცაა და შეუცნობადიც. საჭიროა მე-ს არა მე-სგან განსხვავება, რომელიც საკუთარ თავში შეიცავს არამარტო გარემომცველ სამყაროს, სხეულსა და ორგანოებს, მაგრამ აგრეთვე აზროვნებისა და გრძნობების მთელი მექანიზმი. ჩვენ გონებრივ მდგომარეობებს ჩვეულებრივი გაგებით განვიხილავთ როგორც სუბიექტურ და ფიზიკურ მდგომარეობებს - როგორც ობიექტურებს. თუმცაღა მეტაფიზიკური გაგებით ორივე სფერო, როგორც მოვლენათა, ასევე მატერიალური, აგრეთვე გონებრივი, თანაბრად ობიექტურნი არიან. მატერიალისტები მე-ს აიგივებენ სხეულთან და მის გრძნობებთან. მაგრამ ცნობიერება და მატერია წარმოადგენენ რეალობის სხვადასხვა ფორმებს, რომლებიც ერთმანეთზე ვერანაირად ვერ დაიყვანებიან. ასევე ჩვენ არ შეგვიძლია გავაიგივოთ მე სხეულთან ან გრძნობებთან, რამეთუ მაშინ იქნებოდა იმდენად მრავალი მე, რამდენიც გარეგანი ორგანოები და რეზულტატში ინდივიდის იდენტურობის შეცნობა გადაიქცეოდა მთელ პრობლემად. ამას გარდა, თუ მე-ს შეადგენენ სხვადასხვაგვარი გრძნობები, მაშინ უნდა იყოს ერთდროული გამოყენება მხედველობის, სმენის, გემოს და ა.შ. იოგაჩარების სწავლების თანახმად არის სხვა არაფერი თუ არა არამდგრადი გონებრივი მდგომარეობების მთელი რიგი. მაგრამ ამ თეორიის თანახმად ჩვენ არ შეგვიძლია მივიღოთ მხედველობაში ფაქტები და შემეცნება. შუნიავადა თვლის რომ მუდმივი მე არ არსებობს და აქვე წინააღმდეგობაში მოდის შანკარას ფილოსოფიის უპირველეს და უმთავრეს პოსტულატთან რომ ატმანის არსებობა უდავოა და უეჭველი. იმ შემთხვევაშიც კი თუ მთელს სამყაროს მარტოოდენ სიცარიელედ (არარაობად) გამოვაცხადებთ, მაშინ ეს სიცარიელე გულისხმობს მის შემცნობს. სიზმრების გარეშე ძილის დროსაც კი არსებობს მე, რამეთუ როდესაც ვინმე ფხიზლდება ძილის შემდეგ, აცნობიერებს რომ მას უშფოთველად ეძინა, სიზმრების გარეშე. ეს მან იცის თავისი მეხსიერებიდან. იმდენად რამდენადაც მეხსიერება შედგება მხოლოდ წარმოდგენებისაგან, ნეტარებისა და არარაობის მდგომარეობები უნდა გაჩნდნენ ძილის დროს. თუ ამტკიცებენ, რომ უშფოთველობისა და შემეცნების არარსებობას ძილის დროს მარტო ასკვნიან მდგომარეობათა გაგებისაგან ძილამდე და მდგომარეობის აღქმაზე ძილის შემდეგ, მაშინ ამგვარ მტკიცებაზეც იქნება პასუხი, რომ ჩვენ არ შეგვიძლია დასკვნა გამოვიტანოთ იმაზე რაც არ იყო სახეზე. თუ ამტკიცებენ რომ უარყოფითი გაგება არ შეიძლება აღქმულ იქნეს შესაბამისი ფორმით და რომ ამიტომ შემეცნების და უშფოთველობის არ არსებობის შესახებ შეიძლება განვსაჯოთ მარტოოდენ მენტალური დასკვნის გამოტანის გზით, მაშინ პასუხად ამგვარ მტკიცებაზე მიუთითებენ, რომ შემეცნების არარსებობა და ა.შ. რათა იქნეს გამოტანილი დასკვნის სახით, უნდა იყოს შეცნობადი ესე იგი უშუალოდ უნდა აღიქმებოდეს მისი არყოფნის (არარსებობის) დროს. ასე რომ სიზმრების გარეშე ძილის დროს ჩვენ გვაქვს საქმე შემეცნებისა და შფოთვის შეუძლებლობის უშუალო გაცნობიერებას. ამგვარ მდგომარეობაში ემპირიული გონი პასიურია (ლატენტური) და არსებობს, მყოფობს მარტოოდენ სუფთა ცნობიერება. მე არ უნდა იგივდებოდეს შინაგან გრძნობასთან, რომელსაც თან ახლავს დროში განვითარებადი გუნებაგანწყობილებათა მთელი რიგისგან შემდგარი მარად ცვალებადი დინამიური ცვლილებებით ჩვენი ინტელექტუალური შეხედულებებისა ანუ ემპირიული „მე-სი“. თუმცაღა თვითცნობიერება (ახანკარა) არის აქტივობის წინამორბედი მაგრამ ის არ არის ჭეშმარიტი მე, იმდენად რამდენადაც არ არის შემეცნების წინამორბედი, რადგანაც თავად თვითცნობიერება თავისთავად წარმოადგენს შემეცნების ობიექტს. ცნობიერების ნაკადზე, კონტინიუმზე ან მდგომარეობათა ცვალებადობაზე მე-ს გატოლება, იქნებოდა ცნობიერების დასაბამის მის შემადგენელ ფრაგმენტებში აღრევის მანიშნებელი. მგრძნობელობათა მასა და ცნობიერების ნაკადი მაღლდებიან და ეცემიან, ჩნდებიან და ქრებიან. თუ ყველა ეს გამოცდილების შემცველობის ცვალებადობები უნდა იქნენ დაკავშირებულნი, მაშინ აუცილებელია საყოველთაო სამყაროული ცნობიერების არსებობა, რომელიც მათ ყველას თან ახლავს. „როდესაც ამბობენ: მე ახლა იმეცნებს, რა არსებობს კონკრეტულად აწმყოს დროში, მე-მ იცის თუ რა იყო აქამდე, მე გაიგებს თუ რაიქნება მომავალში, - ეს სიტყვები ნიშნავენ იმას, რომ შეცნობის ობიექტის ცვლილების აღიარების შემთხვევაშიც კი შემცნობი სუბიექტი (ჯნატა) არ იცვლება, რამეთუ ის - ერთი და იგივეა წარსულშიც, აწმყოშიც და მომავალშიც, რამეთუ მისი არსი (სუვსტანცია) მუდამ სახეზეა“. ჩვენ შეგვიძლია შევიცნოთ მოვლენათა მთელი რიგი, როგორც ერთგვარი სერია, თუ მხოლოდ ფაქტები ერთიანდებიან რაღაც არსებულის, თითოეული მათგანისათვის და საკუთარი თავისათვის ერთიანისთვის და ამიტომაც დროისა და სივრცის კონტინიუმის მიღმა მყოფისა. მე არაა ბუნებრივი სამყაროს რაღაცნაირი წარმონაქმნი იმ მარტივი მიზეზისდაგამო რომ ჩვენ მივიღებთ ატმანის შესახებ წარმოდგენას, თუ მოვახდენთ საკუთარი გონის აბსტრაქციას მთელი გარემომცველი ბუნებისაგან, თუ გამოვყოფთ მას სხეულებრივი გარსისაგან , რომელთანაც ის დაკავშირებულია და გავანთავისუფლებთ ყველაფრისაგან რაც მიწიერ გამოცდილებაში გვაქვს მიღებული. ჩვენ ლოგიკურად მომზადებულ გონებებს შესაძლოა მოეჩვენოთ, რომ ჩვენ დავიყვანთ ატმანის ცნებას ცარიელ პოტენციურ აზრამდე, თუ საერთოდ სრულ უსასრულო არარაობად არა. თუმცაღა რაღაც გაგებით უკეთესია ატმანი ასე განვიხილოთ, ვიდრე ისეთი რამ როგორც რაღაც მთლიანი, შემდგარი ფრაგმენტებისაგან, თვისებებით დაჯილდოვებული საგნად ან ატრიბუტებიანი სუნსტანცია. ატმანი არის მხოლოდ არადიფერენცირებული ცნობიერება (ნირვიშეშაჩინმატრამ), რომელიც რჩება ხელშეხებლად მაშინაც კი როდესაც სხეული მტვრად, ფერფლად იქცევა, ხოლო (ფიზიკური, მატერიალური) გონებრივი უნარები ქრებიან. ყოველგვარი ფილოსოფიისათვის რთულ მომენტს წარმოადგენს ის, რომ ჩვენი გრძნობათა ორგანოები და ორგანიზმში ნერვული სისტემის ცხოველმოქმედება, რომლებიც არსებობენ დროსა და სივრცეში, როგორც ჩანს, წარმოშობენ ცნობიერებას. ის რაც არ ფლობს ცნობიერებას, რაღათქმაუნდა არ შეიძლევა იყოს ცნობიერების მიზეზი. ხოლო ცნობიერება ყველა შემთხვევაში უნდა იყოს იმის მიზეზი რაც განძარცვულია ცნობიერებისაგან, გონი და განსჯის უნარი არ ფლობენ (საყოველთაო ზესამყაროული ყოვლისმომცველი ინტრაკოსმიური სუპრაცნობიერი არსის, სუვსტანციის - ატმანბრაჰმანისაგან) დამოუკიდებელი არსებობის უნარს. „მოქმედება ამ ორგანოთა მოითხოვენ უპალაბდხის, რომელიც ატმანს ეკუთვნის... რომლის ბუნაბაც თავად არის მარადიული შემეცნება“. მაგრამ ეს ცნობიერება, რომელიც შეადგენს არაცნობიერის მიზეზს, არის არა სასრული, არამედ, პირველადი სუპრაცნობიერება, რამეთუ ყოველთვის არსებობს იმდენად ბევრი ობიექტი და მოვლენა, რომ მათგან ზოგიერთნი არ არსებობენ ამა თუ იმ სასრულ ცნობიერებაში, მაგრამ მაინც არსებობენ რეალობაში. ასე რომ შეგვიძლია ვივარაუდოთ რომ არსებობს პირველადი ცნობიერება, რომლის ნაწილსაც შეადგენს სასრული ცნობიერება. დასაბამიერი ცნობიერება საფუძველი - ყველა რეალობის საფუძველი - არარანირად უნდა ავურიოთ ადამიანურ ცნობიერებასთან, რომელიც ჩნდება, ალბათ, შედარებით გვიან, სამყაროს ევოლუციის პროცესში. წარმოდგენები ექვემდებარებიან გაჩენასა და გაქრობას, ისინი - არ არიან თვითმნათები და შეცნობადნი არიან მარტო ატმანის შუქზე, რომლის ბუნების არსებობა თვითნათებაა. ატმანი ესაა სუფთა ცნობიერება (ჩაიტანიამ) ანუ უბრალოდ ცნობიერობა [awareness] „უმაღლესი საწყისი, რომელშიც არაა დიფერენციაცია შემცნობზე, შეცნობასა და შესამეცნებელზე, უსასრულოზე და ტრანცენდენტურზე, როგორც აბსოლუტური შემეცნების არსები“. ყველაფერი ეს დამახასიათბელია არაობიექტური ცნობიერების ბუნებისათვის . „ატმანი ყველა მიმართებით არის სხვა არაფერი თუ არა, გონიერება, გონიერება არის მისი უნიკალური ბუნება, იმის მსგავსად როგორც მარილის გემო შეილება განსაზღვრულ იქნეს მისი მწიკვით“. სულს არ შეუძლია არ გააჩნდეს სულიერი ბუნება. საკუთარი ყოფიერების კანონისდა მიხედვით სული მარადის ბრწყინავს. როგორც მზე ანათებს მაშინაც კი, როდესაც გასანათებელი არაფერია, რადგანააც ატმანი ფლობს ცნობიერებას იმ შემთხვევაშიც კი თუ არანაირი ობიექტი არაა. ესაა სუფთა სინათლე, ცხადი გამოსხივება, ესაა არა უბრალოდ საფუძველი ჩვენი შემეცნების უნარისა, არამედ სინათლე მთელი ჩვენი შემცნობლობისა. შანკარა უარყოფს ნიაიას და ვიშიშტადვაიტას შეხედულებას რომლის თანახმადაც მე - ესაა მოაზროვნე გონიერი სუბსტანცია და უდგება ცნობიერებას როგორც სუბსტანცია - ატრიბუტს. გონიერებასა და მე-ს შორის ურთიერთკავშირი უნდა იყოს ურთიერთმიმართება ან იდენტურობა ან განსხვავება ან იდენტურობა განსხვავებაში. თუ გონიერება თავისი ბუნებით უნდა განსხვავდებოდეს მე-სგან, მაშინ მათ შორის არ შეიძლება იყოს სუბსტანციისა და ატრიბუტის ურთიერთმიმართება. ამას გარდა, განსხვავებულ ობიექტებთან მიმართებაში ურთიერთკავშირი შეიძლება იყოს რაიმე გარეგანი კავშირი (სანიოგა), ან შინაგანი (სამავაია). მარადიული კავშირი მყარდება ორ სხეულებრივ საგანს შორის, მაგრამ მე და გონიერება არ წარმოადგენენ ერთი და იგივეს და თუ მე-სა და გონიერებას შორის იქნებოდა რაღაც შინაგანი კავშირი, სამავაია, მაშინ ეს კავშირი თავისთავად უნდა უკავშირდებოდეს ატმანს (მე-ს), ეს მეორე კავშირიც უნდა აგრეთვე დაუკავშირდეს მე-ს და ასე უსასრულობამდე. მაშ ასე, თუ მე და გონიერება განსხვავდებიან ერთმანეთისაგან, მაშინ შეუძლებელია მათ შორის როგორც სუბსტანციისა და ატრიბუტის ურთიერთკავშირის დამტკიცება. ხოლო თუ ისინი იდენტურნი არიან, მაშინ მტკიცება რომ ერთერთი მათგანი წარმოადგენს მეორის ატრიბუტს, უაზროა. წინააღმდეგობრიბი იქნებოდა, რომ ზოგიერთი საგანი იდენტურია და ამავდროულად განსხვავებულია სხვისგან. ასე და ამგვარად მე უნდა განვიხილოთ როგორც იდენტობა გონიერებასთან. ჩაიტანია ანუ ატმანი, არ უნდა იქნეს აღრეული ლოგიკურ წარმოდგენასთან , რამეთუ ასეთ შემთხვევაში ის შეწყვეტს ყოფნას პირველად რეალობად, რომელიც უნდა იქნეს წარმოდგენილი საკუთარ ტერმინებში და ხდება შედეგი სუბიექტისა და ობიექტისა. თუ შემეცნება მიიღწევა ამ დონეზე, რომელზეც ის ქმნის თავის ობიექტს, მაშინ მაინც ამგვარ შემეცნებაშიც არის ფარული განსხვავება სუბიექტსა და ობიექტს შორის და ეს შეზღუდულობა წარმოადგენს ამგვარს უბრალოდ იმიტომ რომ ის თვით შემეცნების მიერაა დადგენილი. ჭეშმარიტი არსებობა და გონიერება განაპირობებენ ერთმანეთს. ატმანი ვერ იარსებებს გონიერების გარეშე, ხოლო გონიერება არსებობის (ჩაიტანიამ) გარეშე. ყოველივე ეს აგრეთვე განეკუთვნება ნეტარების ნიშანთვისებას. ანანდა არის არის ყოველგვარი ტანჯვისაგან განთავისუფლება. ატმანი არაფერს კარგავს და არაფერს იძენს, აგრეთვე მისთვის არ არსებობს არანაერი წყვდიადი და ქაოსი. შანკარა უარყოფს ატმანში აქტიურობის არსებობას, რამეთუ აქტივობა თავისი ბუნებით მარადიული არაა. „მე-ს არ შეუძლია იყოს რაიმენაერი მოქმედების შემცველი, რადგანაც მოქმედება არ შეიძლება არსებობდეს იმის ცვლილების გარეშე, რაშიც არის“. ყოველგვარი მოქმედება ვარაუდობს თვითშეგრძნებას და იმდენად რამდენადაც ჩვენ ვაცნობიერებთ , რომ ის ვლინდება ძალისხმევის ფორმით და მისი მოტივირება ხდება სურვილით. აქტივობა და ტკბობა დამოკიდებულნი არიან დუალისტურ წარმოდგენებზე, რომლებიც უმაღლეს ჭეშმარიტებას არ წარმოადგენენ. არ არსებობს ისეთი მოქმედება, რომელიც არ შეზღუდავდა ატმანს სხეულით და ა.შ. ხოლო ყოველგვარი შეზღუდვა განძარცვულია რეალურობისაგან. ატმანი თავისთავად როგორც ასეთი თავისუფალია ყოველგვარი ქმედითობისაგან. შანკარა ატმანს მიაწერს ჭეშმარიტობას, რომელიც დამოკიდებულია საკუთარ სიდიადეზე, ყველგანსუფევასა და ნიშანთვისებაზე - იყოს საყოველთაო აბსოლუტური „მე“. ის ატმანს თვლის ერთიანად, საყოველთაოდ და უსასრულოდ იმავე გაგებით რა გაგებითაც, რა გაგებითაც ჰეგელი რომელმაც თავის იდეას უსასრულოს უწოდებდა. ატმანი არსად არაა შეზღუდული თავისი ანტითეზებით, წინააღმდეგობებით ან რაიმე სხვათი, რაც არაა, მაგრამ რომლის მეშვეობითაც დგინდებიან შეზღუდვები. ატმანი მუდამ თავის საკუთარ სფეროში იმყოფება. ცნობიერება უსასრულოა, რამეთუ ბარიერთა არსებობის გაცნობიერება გვაჩვენებს რომ ის შეზღუდვებზე მაღლა დგას. თუ ცნობიერებისათვის რაიმე ბაარიერი იარსებებდა, მაშინ ის სხვა საგნებით შეზღუდული, ვერ იქნებოდა წინაღობათა ცნობიერება (გაცნობიერება). თავისი ბუნებით ცნობიერება და წინაღობა ანტითეზები არიან. წინაღობ არის საგნის ბუნება, მაგრამ ცნობიერება არაა საგანი. ფრაგმენტი ჩატერჯის, დატას და პრაკაშანანდას წიგნიდან „ადვაიტა ვედანტას ფილოსოფია ანუ შრი შანკარაჩარია“ (თარგმნილია რუსულიდან ღვთისავარ ჩაბრავას მიერ) ღმერთის წიაღიდან მაიას ძალით სამყაროს ევოლუციის სამი სტადია: განვიხილეთ რა სამყაროს შექმნის პროცესი, ჩვენ დავინახეთ რომ ადვაიტას მიმდევრები ბრაჰმანის წიაღიდან სამყაროს ილუზორულ ევოლუციას მაიას ძალით განიხილავენ როგორც ნატიფის საგნობრივად ხილვადი გარდასახვის პროცესს. ევოლუციის ამ პროცესში თესლიდან მცენარის აღმოცენების მსგავსად განიხილავენ სამ სტადიას: არადიფერენცირებული - თესლი, ჩანასახი (კაუზალური სტადია); სუსტად დიფერენცირებული (ასტრალური) - თესლის აღმოცენება; მთლიანად დიფერენცირებული (ფიზიკური) - მცენარე. ბრაჰმანზე როგორც უცვლელ რეალობაზე რაღათქმაუნდა არ შეიძლება ითქვას რომ ის ევოლუციას განიცდის. ყოველგვარი ევოლუცია და შესაბამისად ცვლილება განეკუთვნება მაიას (ილუზიას). მაია - ესაა შემოქმედებითი ძალა (შემოქმედებითი ილუზია), რომელიც დასაწყისში არის გამოუვლენელი (ავიაკტა), შემდეგ დიფერენცირდება ნატიფ ობიექტებში და საბოლოოდ საგნობრივ ნივთიერ ობიექტებად. ბრაჰმანი როგორც არადიფერენცირებული მაიას მფლობელი, იწოდება - იშვარად (ანუ იშად) და ითვლება ყოვლისმცოდნედ და ყოვლისშემძლედ. ესაა სწავლება, რეალურ შემოქმედებამდე არსებული ღმერთის შესახებ, რომელიც ფლობს შემოქმედებით ძალას . ბრაჰმანი რომელსაც გააჩნია სუსტად ნატიფად დიფერენცირებული მაია, ეწოდება - ხირანიაგარბჰა (აგრეთვე სუტრატმა ან პრანა). ამ შემთხვევაში ღმერთი იქნებოდა ყველა ნატიფი ობიექტის ერთობლიობა. ბრაჰმანი რომელიც ფლობს კიდევ უფრო ძლიერად დიფერენცირებულ მაიას, ნივთიერ შეგრძნობად ფიზიკურ საგნებში - ეწოდება ვაიშვანარა ანუ ვირაჯი იგივე ვაირატი. ამ გაგებით ღმერთი არის ყველა ფიზიკური ობიექტის ერთობლიობა, მთელი გარემომცველი სამყაროსი, ყველა ინდივიდის (ჯივების) ჩათვლით. ზოგჯერ ევოლუციის ამ თანდათანობით პროცესს ადარებენ ინდივიდის ცხოვრების სამ სტადიას: ღრმა ძილს, ჩვეულებრივ ძილს და სიფხიზლეს. იშვარა - ესაა ღმერთი ღრმა ძილში, ხირანიაგარბჰა - ჩვეულებრივ ძილში, ხოლო ვაიშვანარა - ღმერთი სრული ფიზიკური სიფხიზლის მდგომარეობაში. უნდა აღინიშნოს რომ სიტყვა იშვარა ამ კონტექსტში გამოიყენება ვიწრო გაგებით, მიეწერება რა ის მარტო პირველ სტადიას, მაშინ როდესაც ამ სიტყვით აღნიშნავენ ღმერთის ანუ ბრაჰმანის იმანენტურ ასპექტს მთლიანობაში ანუ ბრაჰმანისა რომელიც დაკავშირებულია თავის უპადხებთან ყველა სტადიაზე. ღმერთის ეს სამი იმანენტური ასპექტი სამყაროს შემოქმედებასთან მიმართებაში, მის ტრანსცენდენტურ ასპექტთან ერთად, რომელიც ყოველგვარ მსგავს კავშირთა მიღმა იმყოფება, შეადგენენ ბრაჰმანის ოთხ შესაძლო ასპექტს: სუფთა ცნობიერება-ყოფიერება (პარაბრაჰმან), იშვარა, ხირანიაგარბჰა და ვაიშვანარა. თუმცაღა ისინი როგორც წესი აღმოჩინებისა და გამოვლინების თანმიმდევრულ სტადიებად ითვლებიან, თუმცაღა ამასთან მათი განხილვა შეიძლება როგორც ერთდროულად არსებულთა. რამეთუ სუფთა ცნობიერება (ჩაიტანია) არსებობს მარადიულად, მაშინაც კი, როდესაც ის ევოლუციონირებადად გვეჩვენება; ზუსტად ასევე და ამგვარად მისი ნატიფი გამოვლინებები (მაგ. ინტელეტი, მანასი, ნატიფი გრძნობები, გრძნობათა ორგანოები და მოტორული ორგანოები) განაგრძობენ არსებობას ნივთიერი გამოვლინებების გაჩენასთან ერთად. შანკარა არ ანიჭებს რაიმე სერიოზულ მნიშვნელობას შემოქმედების სხვადასხვა ურთიერთსაწინააღმდეგო სურათებს და მეტაფორებს მათი გამყარებისათვის, თუმცა ის მაინც ცდილობს ახსნას ისინი ისე როგორც ისინი გვხვდებიან სხვადასხვა წმინდა ტექსტებში, ცდილობს რა ერთნი გაამართლოს, ხოლო სხვანი უარყოს. სამყაროსთან მიმართებასი ადამიანის წინაშე დგას ორი პრობლემა. ერთი მდგომარეობს შემდეგში: როგორია პირველყოფილი ფუძე-დასაბამი, სუბსტანცია თუ რეალობა, მსოფლიოს მიერ ლოგიკურად შემოთავაზებული? სხვა პრობლემა მდგომარეობს შემდეგში: რატომ და როგორ ჩნდება მსოფლიო იმისგან რაც პირველადად ითვლება? პირველი პრობლემის გადაჭრა აშკარად ფილოსოფიის პირველი მნიშვნელობის საქმეა. შანკარა, სპინოზა, შოპენჰაუერი, ბრედლი და მსოფლიოს ფილოსფოსთა უმრავლესობამ სწორედ ამ პრობლემას მიუძღვნეს ცხოვრება. ისინი იწყებდნენ ფაქტების სამყაროდან, მიღებულებს გამოდცილებით, კრიტიკულად აანალიზებდნენ და ცდილობდნენ აღმოეჩინათ ის, რაც მათ მიერ ლოგიკურად უკვე იყო ნავარაუდევი. აქ მთავარი ინსტრუმენტის როლს თამაშობდა აზროვნება, ლოგიკა. ჩვენ უკვე ვნახეთ, თუ როგორ აღმოაჩინა შანკარამ სუფთა ყოფიერება და ცნობიერება როგორც ერთადერთი და პირველყოფილი რეალობა. მეორე პრობლემის გადაჭრა - მითოლოგიისა, რომელიც ღმერთის (ან რომელიმე სხვა პირველსაწყისის) წიაღიდან გამომდინარეობს და გვაწვდის ფანტასტიკურ აღწერას, რატომ და რა გზით იქნა შექმნილი სამყარო. აქ მთაბარ მეთოდს წარმოადგენს წარმოსახვა და მითოლოგიისაგან არავინ არ უნდა ელოდოს ლოგიკურ სიზუსტეს. როგორც წმინდა ტექსტები და მთელი მსოფლიოს ლეგენდები გვაჩვენებენ, სამყაროს მითოლოგიური ახსნა განმარტება ადამიანური გონებისათვის ყოველთვის გართობა მთელი მსოფლიოს ქვეყნებში. ზოგჯერ მითოლოგია გადაჯვარედინდება ფილოსოფიურ თვალსაზრისთან. მაგრამ ყველა დიდი ფილოსოფოსი გაურბოდა მითოლოგიურ ახსნა განმარტებებს. სპინოზას ფილოსოფიის ბანალური კრიტიკა, რომლის მიხედვითაც სუბსტანციის მისეული გაგება წარმოადგენს ლომის ბუნაგს, სადაც შესვლა შესაძლოა, ხოლო გამოსვლა არა, ეყრდნობა სწორედ ამ ფაქტს, თუმცაღა მისი მომხრენი ხედავენ ფილოსოფიის პირველივე საკითხის არასწორ გაგებას. გრინი და ბრედლი გულახდილად აღიარებენ რომ ფილოსოფიას არ შეუძლია სამყაროს შექმნის ახსნა. ასევე უდგება შანკარა მონათხრობებს სამყაროს შექმნის შესახებ, რომელნიც ასახულნი არიან სხვადასხვა წმინდა ტექსტებში, არა იმ სერიოზულობით, რომლითაც ის ცდილობდა ბრაჰმანის რეალურობის დამტკიცებასა და დადგენას, როგორც მსოფლიოს პირველყოფილი დასაბამისა და ფესვისა ან გამოეხატა წინააღმდეგობრივი ცვალებადი და ნაწილაკობრივი სასრული სახეობები არსებობისა. შანკარასათვის სამყაროს შემოქმედების აღწერა ჭეშმარიტია მხოლოდ და მხოლოდ შედარებით უფრო დაბალი თვალსაზრისით (ვიავახარიკა-დრიშტი). შანკარას სწავლება მე-ს, დამოკიდებულების და განთავისუფლების შესახებ. მე (self) აბსოლუტურად იდენტურია ბრაჰმანისა: ჩვენ უკვე დავინახეთ რომ შანკარა მიყვება აბსოლუტურ მონიზმს, ადვაიტას. ყობელგვარი განსხვავება თავად ობიექტებს შორის, სუბიექტსა და ობიექტს შორის და აგრეთვე ადამიანურ მე-სა და ღმერთს (აბსოლუტს) შორის წარმოადგენენ მაიას ილუზორულ ქმნილებებს. შანკარა დაჟინებით ამტკიცებს ყველასა და ყველაფრის აბსოლუტურ იდენტურობას, ყოველგვარი „რეალური“ განსხვავებების ე.ი. დიფერენციაციების გარეშე და ცდილობს ლოგიკურად მიყვეს ამ კონცეფციას ყველა საკითხში. ამიტომაც ის უდავოდ აღიარებს ადამიანური სულისა და ღმერთის იდენტურობას როგორც აზრს, რომელიც არაერთხელ და არაერთგზის გამოთქმულა უპანიშადებში. შანკარა, თავის ერთერთ კომენტარში წერს: „ბრაჰმანის შემეცნება ანუ მატერიალური სამყაროსაგან სრული თვითგანდგომის ფსიქიკური მდგომარეობა, სულიერი აბსოლუტის, ბრაჰმანის, ღმერთის, უტამა პურუშას, სამყაროს პირველყოფილი პრინციპის სიღრმეში გასხივოსნებულ შეჭრასთან ერთად, არის უცილობელი და კატეგორიული წინაპირობა ადამიანის სულიერი არსების, სანსარიკული არსებობის ციხიდან განთავისუფლებისა. ამისათვის ინდივიდუუმმა (ჯივატმანმა) საღად და ჯანსაღად უნდა გააცნობიეროს, მთელი უვარგისობა და უსაფუძვლობა უხეში სხეულებრივ გარსში, უღიმღამო და ბნელი „ჭის“ როგორც ციხის წიაღში, ტანჯული არსებობისა და გამოავლინოს ჭეშმარიტი და გულახდილი, დაჟინებითი, ბეჯითი მიზანსწრაფულობა სულიერი გასხივოსნების მოპოვებისა, ღმერთის, უმაღლესი რეალობის შემეცნებისა. ღვთის, ბრაჰმანის შემეცნების წყურვილი, უნდა იყოს ტოტალური, რომელიც არ აღიარებს არანაირ ბარიერებს და წინაღობებს. მაგრამ ტოტალური სურვილი ღვთაებრიობის ნექტარში ჩაძირვისა ადამიანში არ აგიზგიზდება იქამდე სანამ, მისი გონება (მანას-ბუდჰი) არ იქნება განწმენდილი მატერიალური კარმული კავშირებისაგან, ანუ უხეში და ნატიფი ანაბეჭდებისაგან (სამსკარებისა და ვასანებისგან) ბოროტი, ცუდი, ცოდვილი აზრებისაგან, სიტყვებისა და საქმეებისგან. სანამ ადამიანი იმყოფება და იმართება მრისხანების, ვნების, შურის და ა.შ. მიერ, რომლებიც გონებაში ჩნდებიან გონებაში დაგროვილი ნეგატიური ტენდენციების არსებობის რეზულტატში, სანამ ის არ გამოიჩენს მისწრაფებას პარაბრაჰმანის ჭეშმარიტების შეცნობისა და უმაღლესი არაკონცეპტუალური ცოდნა (პრაჯნია) არ გაბრწყინდება მის გონებაში. ამიტომაც ასკეტური პრაქტიკა (იამა და ნიამა), იოგინური ვარჯიში და კარმაიოგის აღსრულება წარმოადგენენ აუცილებელ წინაპირობებს სანსარიკულ ჭაობში მძინარე ადამიანური გონების გამოღვიძებისათვის. მიაღწევს რა გასხივოსნებას, ნირვანას და ბრაჰმანში საბოლოო განმტკიცებას, ადამიანი თავად ღმერთი ხდება, რომელიც ფლობსთავისუფალ ნებას აკეთოს ყველაფერი, რაც მოესურვება. მაგრამ იმდენად რამდენადაც გასხივოსნებულს, ბრაჰმანის შემცნობს არ გააჩნია რაიმე ნაირი ეგოისტური, ანგარებიანი სურვილი, ყველა უმდაბლესი ცხოველური ინსტინქტებისგან განთავისუფლების გამო, მაშინ ის ცდილობს დაეხმაროს სხვა ადამიანებს, რათა ისინიც განთავისუფლდნენ სანსარიკული მონობისაგან. ის მოწყალების გამო, გადასცემს მათ ადვაიტას ცოდნას და ასე და ამგვარად იღწვის საყოველთაო კეთილდღეობისათვის. კონტრარგუმენტი: მაგრამ სამსარა ხომ შეიძლენა იქნეს განადგურებული ჭეშმარიტი ცოდნით (ჯნანათი) მარტო იმ შემთხვევაში, თუ ეს სამსარა (სანსარა) - მარტო ილუზიაა, ცრუ ხილვადობა, დროებითი ჰალუცინაცია, - და მხოლოდ ამ შემთხვევაში გასხივოსნება შეიძლება გახდეს უკვდავების მიზეზი. მაგრამ ეს ასე არაა, რამეთუ სანსარა უშუალოდ აღიქმება და იგრძნობა და ჩანს რომ მას არ გააჩნია არც საწყისი და არც სასრული. როგორ უნდა შეწყდეს იგი თუ თავად აღიარებთ რომ კარმა (სანსარიკული განპირობებულობა ინდივიდისა) უსაწყისოა და შესაბამისად უსასრულო; ალოგიკურია მას მიეწეროს დასრულებადობა, იმას რაც უსაწყისოა? და არაა არანაერი შესაძლებლობა დამტკიცებისა, რომ ჯივატმას დამოკიდებულობა სხეულზე - ადხიასას, ჩანაცვლების (სუპერიმპოზიციის), იმდენად რამდენადაც ატმან-ბრაჰმან-პურუშას ბუნება სრულებით აბსოლუტურად განსხვავებულია ყველაფერი დანარჩენისაგან (მატერიისაგან, პრაკრიტისგან) იმის გამო რომ ატმანი - ესაა სუფთა (დაუბინძურებელი და უმინარევო) სუბიექტი, შემეცნებადი როგორც „მე ვარ მე“. მისი მსგავსი არ არსებობს. ვედანტისტის პასუხი: თქვენ მართალი ხართ, ეს ძალიან სერიოზული პრობლემაა, რომლის სიღრმისეული გაანალიზებაც აუცილებელია, - მარტივი გადაჭრა საკითხისა აქ არ არის. ეს სინამდვილეში გადაუდებელი და მდიდარი საკითხია, რომელიც სასწრაფო განხილვას საჭიროებს, რამეთუ „სიკვდილი არგკითხავს მოვიდეს თუ არა შენთან“. მაგრამ, როგორც არ უნდა იყოს, ვერავინ დაიწყებს იმის მტკიცებას რომსამსარა რეალურია მარტო იმიტომ, რომ ის გრძნობათა ორგანოიბის მიერ შეიგრძნობა; და ჭეშმარიტება და ტყუილი სრულებითაც შეიძლება იყვნენ შეგრძნებადნი (ინდრიების - გრძნობათა ორგანოების) მეშვეობით. არარსებული გველი, მაგ. ვადებთ რა შეშინებულ ფანტაზიას თოკზე, გარკვეულ დრომდე სწორედ ასეთ ზეგავლენას ახდენს ადამიანის ფსიქიკაზე, როგორც ნამდვილი და ჩვენ ვხედავთ, რომ შეშფოთებული წარმოსახვის ილუზორულ პროდუქტსაც კი შეუძლია ადამიანის მიყვანა სასიკვდილო შოკამდე, თუ ეს ილუზია არ იქნება რეალობის ცოდნით გაფანტული. ამიტომაც მატერიალური სამყარო და ადამიანის უხეში მკვეთრად დიფერენცირებული სხეული წარმოადგენენ ფიქტიურ პროდუქტებს არარსებული ილუზია-მაიისა, შესაძლოა ოგვეცვენოს რეალურებად (სატ) ცნობიერებისათვის, რომელიც უმეცრებითაა გარემოცული, უფრო ზუსტად ცრუ ცოდნით (მიტხია ჯნანათი). შემდეგ, სანსარა, არ შეიძლება იყოს რეალური მისი ლიკვიდაცია-შეწყვეტის შეუძლებლობის გამო, რამეთუ შრუტის და სმრიტის (წმინდა წერილის, შასტრების) თვალსაზრისით სანსარა შეიძლება გადალახულ იქნეს, ბრაჰმანის გაცნობიერებით და ადამიანის უმაღლეს სავანეში - ნირვანაში გადანაცვლებით. ასევე მიზეზობრიობის (კაუზალურობის) სანსარას ბორბალის შეწყვეტა, გუნების ვიბრაციული მოძრაობის შეჩერება სრულებით შესაძლებელია; თუ სამყაროს შემოქმედებითი საწყისი - ესაა სპონტანური იმპულსი (სპანდა) მიზეზობრივ სუბსტანციაში (პრანაში), მაშინ ამ იმპულსის ჩაქრობა შესაძლებელია, უკიდურეს შემთხვევაში, იმდენად რამდენადაც მისი ახალი აქტივობა. ჩვენ კი, მაგალითისათვისა, მონიყვანთ ციტატას შრუტიდან, რომლებიც აჩვენებენ რომ მატერიალური სამყარო არარეალურია, რომ ის მხოლოდ ავიდია მაიათი არის წარმოშობილი: „მარტო ერთიანი ბრაჰმანია რეალური, ხოლო ყველაფერი სხვა ცრუა“, „მასში არაა რაიმენაირი დიფერენცირებულობა, დაყოფადობა“, „ის შეიძლება იქნეს შემეცნებული ერთიანი მთლიანის ერთგვაროვან არადუალისტურ ფორმაში“(ბრიხადარანიაკა უპანიშადა).“ იქ - აბსოლუტური ერთობაა“ (იშა უპანიშადა). „ყოველგვარი დუალიზმი ილუზორულია“ (მანდუკია კარიკა). „არ არსებობს არაფერი სხვა, განცალკევებული მისგან (ბრაჰმანისგან)“ (ბრიხადარანიაკა უპანიშადა). ასე როგორ? რამეთუ თუ ის შეცნობილია, აღარ რჩება არაფერი რისი შეცნობაც აუცილებელი იქნებოდა!“ (შვეტშვატარა უპანიშადა). „ ბრაჰმანი მარტო ერთია მეორის გარეშე“, „ ყველა ცვლილებისა და ტრანსფორმაციის დასაბამში ძევს ხმა, მეტყველება და ყველა ცვლილება მარტო სიტყვაა, რომელსაც არ გააჩნია რეალური შემცველობა“ (ჩხანდოგია უპანიშადა). „იცოდე რომ ეს მატერიალური სამყარო მაიაა“, „მაიას მეუფე იგონებს და ქმნის ამ სამყაროს“ (შვეტაშვატარა უპანიშადა). „მაიას ზეგავლენის გამო ერთიანი მეუფე, გვეჩვენება მრავლად“ (ბრიხადარანიაკა უპანიშადა). სხეული არარეალურია: ადამიანი შედგება სულისა და სხეულისაგან. მაგრამ ჩვენს მიერ აღქმადი სხეული და მატერიალური ობიექტები მარტო ილუზორულ მოჩვენებითობას წარმოადგენენ. როდესაც ჩვენ გავაცნობიერებთ ამას მაშინ ერთადერთ რეალობად დარჩება ცოცხალი სული, რომელიც სხვა არაფეია თუ არა ღმერთი. გამონათქვამი: „ესა ხარ - შენ; ტატ ტვამ ასი“ ნიშნავს ადამიანური სულისა და ღმერთის სრულ იდენტობას. მართალია თუმცაღა, თუ ჩვენ „შენ-ად“ემპირიულ ინდივიდს მივიჩნევთ, შეზღუდულს და განპირობებულს თავისი სხეულით (უპადხი) და სიტყვა „ეს-ად“, მიღმიერ სულიერ რეალობას, მაშინ „შენ“ და „ეს“ არიქნებიან იდენტურები. აი რატომაა საჭირო რომ „შენ-ში“ უნდა ვიგულისხმოთ ადამიანის სუფთა სულიერი ცნობიერება, ხოლო „ეს-ად“ ღმერთის არსის შემდგენელი სუფთა ცნობიერება. (ადვაიტა) ვედაბტისტები მიუთითებენ ცნობიერებათა ამ სახეობების სრულ იდენტურობაზე. ეს შეიძლება გარკვეული იქნეს იდენტურობის განხილვით, რომელსაც ჩვენ გამოვთქვამთ, ვხედავთ რა დევადატტას მეორეჯერ, მაგ. როგორც: „ ეს - ის დევადატტაა“. პირობები რომლებშიც ადამიანი იმყოფებოდა გუშინ, რაღათქმაუნდა ვერ იქნებიან იმ პირობათა სრულად იდენტურნი რომლეშიც ადამიანი იმყოფება დღეს. შესაბამისად, ვერ იქნება იდენტურობა ერთი ადამიანისა რომელიც ერთ პირობებში იმყოფება და მეორე ადამიანისა რომელიც სულ სხვა პირობებშია. ჩვენ ვამტკიცებთ რომ ადამიანი სხვადასხვა ქრონალური დროებითი პირობების გათვალისწინების გარეშე უნდა იყოს ერთი და იგივე. ასევეა საქმე მე-სა და ღმერთის იდენტობის შესახებ სწავლებასთან დაკავშირებით. მე, განვლადი პირობების გათვალისწინების გარეშე, პირობებისა რომლებიც მას სუფთა ცნობიერებისგან (შუდხაჩაიტანია) განასხვავებს, სუფთა ცნობიერებისგან რომელიც არის ღმერთი, რომელიც ყოველგვარი ატრიბუტებისაგან განძარცვულად განიხილება, ატრიბუტებისაგან რომლებიც მას სუფთა ცნობისგან განასხვავებს. ამგვარი აზროვნება არ უნდა ჩაითვალოს ტავტოლოგიურად და ზედაპირულად, რამეთუ ისინი ემსახურებიან ერთიან რეალობაზე მითითების მიზანს, რაცილუზორულად სიმრავლედ აღიქმება. ადამიანსა და ღმერთს შორის იდენტობა ესაა იდენტობა და ერთობა უნატიფეს არსებს შორის, რომლებიც განსხვავებულებად გვეჩვენებიან. არის რა ღმერთის იდენტური ადამიანის სული იგივეა რასაც რეალობაში წარმოადგენს ღმერთი. ესაა უზენაესი ბრაჰმანი - თვითმნათი, უსასრულო ცნობიერება. სული ადამიანისა (ატმანბრაჰმანი) გვეჩვენება შეზღუდულ სასრულ მე-დ, სხეულთან მისი კავშირის გამო, რომელიც არის ავიდია-კამა-კარმას პროდუქტი. ნივთიერი და ნატიფი სხეულები წარმოადგენენ მაიას პროდუქტებს: სხეული მარტო იმისაგან კი არ შედგება რასაც ჩვენი ფიზიკური გრძნობების მეშვეობით შევიგრძნობთ; ამ უხეში მკვრივი, შეგრძნებადი სხეულის (სტხულა შარირას) გარდა არის კიდევ ნატიფი სხეული (სუკშმა შარირა), რომელიც მეტაფიზიკური გრძნობა-ინდრიებისგან, მოტორული ორგანოებისგან, სასიცოცხლო ელემენტებისგან, და შემეცნების შინაგანი მექანიზმისაგან (ანტახკარანა) შედგება. მაშინ როდესაც უხეში სხეული გარდაცვალების მერე იშლება მიკროელემენტებად და იღუპება, ნატიფი სხეული არ იღუპება და სულთან ერთად სხვა უხეშ სხეულში გადადის. ორივე ეს სხეული ავიდია-მაიას პროდუქტებს წარმოადგენენ. უმეცრების შედეგად, რომლის დასაბამის დადგენა შეუძლებელია, სული შეცდომით უკავშირდება უხეშ და ნატიფ სხეულს. ეს კავშირი იწოდება ბანდხად ანუ დამოკიდებულებად. ასეთ დროს სული ივიწყებს რომ ის - ბრაჰმანია. სული იქცევა როგორც მოკვდავი, შეზღუდული, საცოდავი არსება, რომელიც ცდილობს წარმავალ სამყაროულ ობიექტებს დაეუფლოს, სიამოვნებით ისარგებლოს მათით და დამწუხრდეს მათი დაკარგვის შემთხვევაში. ის აიგივებს თავს მოკვდავ სხეულთან და გონებასთან (ანტახკარანა) და ფიქრობს „მე ძლიერი ვარ“, „მე ხეიბარი ვარ“, „მე უმეცარი ვარ“ ასე ჩნდება ცრუ გაგება მე-სი როგორც ცრუ ეგოსი (ახამკარა) ანუ „ჩემი მე-სი“. ესაა შეზღუდული ეგო (ახამკარა) უპირისპირობს საკუთარ თავს ყოფიერების მთელ დანარჩენ სფეროს, რომელსაც მისგან განსხვავებულად თვლის. ასე და ამგვარად ეგო - არის არა რეალური მე, არამედ მისი ხიული შეზღუდულობა, უპადხი; რათა მოპოვებულ იქნეს სულიერი ცნობიერება (ატმასვარუპა), საჭიროასხეულ-გონების ილუზორული გარსების განადგურება. ცნობიერების მე არის რა განპირობებული სხეულით, ასევე შეზღუდულია. გრძნონები და შეცნობისშინაგანი ორგანო (ანტახკარანა) ხდებიან ინსტრუმენტები, რომელთა მეშვეობითაც ხდება შეზღუდული აღქმადობისა და და გრძნობითი ობიექტების შემეცნება (ინდრიაიარტხი). ამგვარი ემპირიული შეზღუდული შემეცნება არის უშუალო და პირდაპირი. უშუალო შეცნობა საგანთა მიისწარფვის ობიექტისაკენ და იღებს მის ფორმას. უშუალო შემეცნებასთან (პრატიაკშა) ერთად, ადვაიტა ვედანტისტები უშვებენ არაპირდაპირი შემეცნების ხუთ მეთოდს: დასკვნა (ანუმანა), ავტორიტეტული მოწმობა (შაბდა), შედარება (უპამანა), პოსტულირება (არტხაპატი) და არაღიარება-არარსებობა (ანუპალაბდხი-აბჰავა). შემეცნების ამ მეთოდებთან მიმართებაში ადვაიტა ვედანტისტები ზოგადად იზიარებენ ბჰატა-მიმანსიკების სწავლებას. როდესაც ადამიანი ფხიზლობს, ის საკუთარ თავს აიოგივებს სხეულთან, აგრეთვე შინაგან და გარეგან ორგანოებს. როდესაც ადამიანი იძინებს და ხედავს სიზმრებს, ის ჯერ კიდევ შეიცნობს ობიექტებს, რომლებიც მეხსიერებაში არიან შემონახულნი და შესაბამისად მასში ჯერ კიდევ განაგრძობს არსებობას საკუთარი შეზღუდულობის გრძნობა, როგორც სუბიექტისა, რომელიც შეიცნობს ობიექტებს. როდესაც კი დგება ძილი სიზმრებს გარეშე (სუშუპტი), წარმოდგენები ობიექტებს შესახებ ქრებიან და ადამიანი აღარაა უკვე შემცნობი ადამიანი. სუბიექტისა და ობიექტის პოლარობა, შეცნობადსა და შემცნობს შორის დაპირისპირება ქრება. ადამიანი აღარ გრძნობს მეტი რომ ის სხეულზეა მიჯაჭვული და შეზღუდულია მისით. მაგრამ უსიზმრო ძილის დროს ცნობიერება მაინც არსებობს. სხვაგვარად გამოღვიძების შემდეგ როგორღა გაიხსენებდა ადამიანი თუ რა სჭირდა ძილის დროს და იტყოდა: „მე ისე მეძინა რომ სიზმრები არ მიხილავს“, თუ ცნობიერება მაშინ არ იყო?სიზმრების გარეშე ძილის შესწავლა (მაგ. მანდუკია კარიკაში) გვაძლევენ გარკვეულ წარმოდგენას თუ რას წარმოადგენს რეალურად ჩვენი მე, სხეულთან იგივეობის გრძნობას მოწყვეტილი. სული თავის ჭეშმარიტ მდგომარეობაში (როგორც ატმანი) არ არის სასრული, უბედური არსება. ის არ აცალკევებს თავის თავს კოსმიური ყოფიერების ერთიანი სფეროსაგან და არ ზღუდავს თავს სასრულობის ეგოიტური გრძნობით (ახამ ვრიტი) წინააღმდეგობებში „შენ“, „ამას“ ან „იმას“. სუფთა სული ატმანი თავისუფალია ყოველგვარი პრობლემებისა და ვნებათაღელვისაგან, რომელიც ჩნდება მეტერიალურ საგნებზე და გრძნობით სიამოვნებებზე დევნის შედეგად. სინამდვილეში სული ატმანი წარმოადგენს შეუზღუდავ ცნობიერებას და ნეტარებას (ანანდა). ვივარტაკალპა ვივარტაკალპა იწყება პირველქმნილი ქარის ამაღლებიდან, რომელიც წინა მაჰაკალპაში განადგურებულ სამყაროს (ახლიდან) სტრუქტურულ სახეს ანიჭებს. განადგურებისა და ევოლუციის ტიპი შესაძლოა განსხვავდებოდეს, მაგრამ ყველა შემთხვევაში საუბარია უმაღლესი სამყაროებიდან უმდაბლესში ცოცხალი არსებების ჩაშვებას, სადაც ისინი განიცდიან ტრანსმიგრაციას ანუ რეინკარნაციას. დიადი ბრაჰმა იბადება აბჰასვარას ღვთაებრივ სამყაროში, ესაა პირველი არსება, ხოლო შემდეგ ჩნდებიან სხვა არსებები, ავსებენ რა თანდათან სამყაროებს ბრაჰმას სამყაროდან ნარაკებამდე - ჯოჯოხეთებამდე. ვივარტაკალპას დროს ჩნდებიან პირველი ადამიანები; ისინი არაფრით არ გვანან თანამედროვე ადამიანებს, ისინი ანათებენ საკუთარი შინაგანი სინათლით, შეუძლიათ ჰაერში ყოველგვარი მექანიკური აპარატების გარეშე ფრენა (ლევიტირება) და ცხოვრობენ ძალიან დიდხანს, არ ესაჭიროებათ რა საკვები; ანუ ისინი უფრო დაბალი რანგის ღვთაებებს გვანან ვიდრე თანამედროვე ადამიანებს. მათ არ ესაჭიროებათ კვება, მაგრამ თუმცაღა დედამიწა მაშინ გავს ტკბილ ნამცხვარს, მაგრამ ისინი მას სინჯავენ, გრძნობენ რა მის მიმართ ლტოლვასა და ინტერსსს. თანდათან მათი სხეულები ხდებიან მძიმეები და უფრო და უფრო მსგავსნი თანამედროვე ადამიანის სხეულისა; ისინი კარგავენ სინათლის გამოსხივების უნარს, თანდათან მათი სხეულები იძენენ ერთმანეთთან მიმართებაში განსხვავებებს და მათი სიცოცხლის ხანგრძლივობა მცირდება. ისინი იყოფიან სქესებად, ე.ი. ხდება სქესთა დაყოფა და იწყებენ სექსუალურ ცხოვრებას. თანდათან მათ საზოგადოებაში ჩნდება სიხარბე, ქურდობა, ბოროტება, ისინი აყალიბებენ სხვადასხვაგვარ სოციალურ ჯგუფებს, მთავრობებს, ისინი ირჩევენ მეფეს რომელსაც უწოდებენ მაჰასამმატას. ზოგიერთები იწყებენ ნადირობასა და ცხოველთა ხორცის ჭამას, რომლებიც კიდევ კიდევ ჩნდებიან დედამიწაზე, ეს პროცესი აგანია-სუტაში არის აღწერილი. ვივარტასტხაიკალპა პირველი ანტარაკალპა ვივარტასტხაიკალპა იწყება მაშინ როდესაც პირველი ცოცხალი არსება იბადება ჯოჯოხეთში და ასე და ამგვარად მთელი სამყარო აღვსებულია (ცოცხალი არსებებით). პირველი ეონის განმავლობაში ადამიანთა სიცოცხლის ხანგრძლივობა რამოდენიმე ათეულ ათასი წლიდან ას წელზე მცირე პერიოდამდე, როგორც თანამედროვე ადამიანებშია. მაჰასუდასანნა-სუტა მოგვითხრობს ჩაკრავარტინზე, რომელიც 336 000 წელი ცოცხლობს. საკკავატი-სიხანანდა სუტტა მოგვითხრობს ჩაკრავარტინების დინასტიის შედარებით გვიანდელ ისტორიას, დალხანემისა და მისი ხუთი შთამომავლის შესახებ რომლებიც 80 000 წელზე მეტხანს ცხოვრობდნენ. ამ ხაზიდან მეშვიდემ დაარღვია ეს ტრადიცია, უარყო რა ძალაუფლება და გადასცა იგი ძეს, დაასრულა რა საკუთარი ცხოვრება როგორც შრამანმა. რეზულტატში გაჩნდა სიღარიბე, დაიწყო ქურდობა, დაწესდა სასჯელები, გაჩნდა დანაშაული და მკვლელობა. ახლა უკვე ადამიანთა სიცოცხლის ხანგრძლივობა სწრაფად მცირდებოდა 80 000 წლიდან 100 წლამდე, თითოეულ თაობაში გეომეტრიული პროგრესიით, ბოროტმოქმედებათა: ბილწსიტყვაობის, სიხარბის, სიძულვილის, უმეცრების, გარყვნილების, მშობლებისა და მოხუცების მიმართ უპატივცემლობისა. ამ დროს (მაჰაპადანა სუტას მიხედვით) გამოჩნდა სამი ოთხი დიადი ბუდადან: ბუდა კრაკუჩხანდა რომლის სიცოცხლის ხანგრძლივობა იყო 40 000 წელი, კანაკამუნი რომლის სიცოცხლის ხანგრძლივობა იყო 30 000 წელი და კაშიაპა რომელიც ცხოვრობდა 20 000 წელი. ჩვენ დროს მიიჩნევენ პირველი ანტარაკალპას დასასრულად, როდესაც სიცოცხლის ხანგრძლივობა არის 100 წელზე ნაკლები (ბუდა შაკიამუნი ცხოვრობდა 80 წელი). ანტარაკალპას დარჩენილი ნაწილი არის ძალზედ სევდიანი - სიცოცხლის ხანგრძლივობა შემცირებას არ შეწყვეტს, ხოლო მორალი დაცემას და უბედურებები მოხდებიან უფრო და უფრო ხშირად და ექნებათ უფრო და უფრო დესტრუქციული შედეგები. ადამიანები იცოცხლებენ 10 წელი და დაქორწინდებიან 5 წელი, საკვები კატეგორიულად არასაკმარისი იქნება, იქნება ღარიბი და უგემური, მორალისაგან არაფერი დარჩება. მმართველებად იქნებიან ბოროტი და ძალაუფლების მოყვარე სნობები. ადამიანები გაცხოველდებიან და თავს დაესხმიან თვით ოჯახისწევრებსაც კი და ერთმანეთზე ინადირებენ, გაჩნდება დიადი ომი და ყველაზე უფრო აგრესიულები ერთმანეთს დახოცავენ, ხოლო შედარებით უფრო პასიურები გამოქვაბულებში და ტყეებში დაიმალებიან, ომი იქნება პირველი ანტარაკალპას დასასრულის მანიშნებელი. მეორე ანტარაკალპა ომის დასრულებასთან ერთად, ვინც გადარჩება, გამოვლენ თავისი სამალავებიდან და გახდებიაან ნაკლებად აგრესიულები, დაიწყებენ მოწოდებას კეთილი საქმეების გაკეთებისაკენ. კეთილშობილ ცხოვრებასთან შეჩვევისა და ცოდვებისაგან გაანდგომასთან ერთად მათი სიცოცხლის ხანგრძლივობა გაიზრდება, ჯანმრთელობის მდგომარეობა და გაირზდება აგრეთვე ადამიანთა რაოდენობაც. გარკვეული ხნის მანძილზერ სიცოცხლის ხანგრძლივობა გაიზრდება 80 000 წლამდე და მაშინ გამოჩნდება მეფე ჩაკრავარტინი სანკხა. მისი მმართველობის დროს მისი დროის ბოდხისატვა ტუშიტას ციდან ჩამოვა დედამიწაზე და დაიბადება აჯიტას სახელით, გახდება შრამანი და მიაღწევს სრულ გასხივოსნებას, გახდება ცნობილი როგორც ბუდა მაიტრეია. მაიტრეიას მოსვლის შემდეგ გარკვეული ხნის მერე მდგომარეობა ისევ გაუარესდება და მსოფლიო უფრო და უფრო ცუდი გახდება,ყველაფერი განმეორდება, სიცოცხლის ხანგრძლივობა კვლავ შემცირდება 10 წლამდე. თითოეული ანტარაკალპა გვირგვინდება გამანადგურებელი ომით, მორალის დაცემით ადამიანთა გაუბედურებით, ახალი იწყება მორალის გაჩენასთან და ცივილიზაციის აყვავება კი ხდება ანტარაკალპას შუა პერიოდში. მე-19 ანტარაკალპას ვოლოს სიცოცხლის ხანგრძლივობა კვლავ 80 000 წელი გახდება და აღარ დაეცემა, რადგანაც მთელი ვივარტასტხაიკალპა დამთავრდება. სამვარტაკალპა სამვარტაკალპა დგება მაშინ როდესაც მორალი საკმარისად მაღალია და არსებები თანდათან წყვეტენ განსხეულებებს ჯოჯოხეთში. შემდეგ ცარიელდებიან ჯოჯოხეთები, შემდეგ მოჩვენებათა სამყაროები, ცხოველთა, მერე ადამიანთა, მერე ასურებისა და ღმერთებისა. შემდეგ წყდება დაბადებები ბრაჰმას სამყაროებში, სულ ბოლოს დარჩება მხოლოდ დიადი ბრაჰმა. ბოლო ბოლო მოდის დიადი ცეცხლი და წვავს ყველაფერს ბრაჰმას ტახტრევანის ჩათვლით, აცარიელებს რა სამყაროებს აბჰასვარას ქვემოთ, როდესაც ეს მოხდება დადგება სამვარტაკალპა. სამვარტაკალპას აზრი არის იმაში რომ ადამიანური არსებები აღორძინების პერიოდში უკვე აღარ ირჩევენ დეგრადაციის გზას და უმაღლეს სამყაროებში მაღლდებიან, უფრო და უფრო მაღლა აბჰასვარას სამყარომდე, საბოლოოდ იქ პოულობენ თავშესაფარს ცოცხალი არსებები. ბუდისტური ტექსტების თანახმად ყველაზე ღრმა ჯოჯოხეთები არ ქრებიან, სამყაროს დასასრულისათვის ცოცხალი არსებები სასჯელს სხვა სამყაროებში იხდიან. სამვარტასტხაიკალპა ამ კალპაზე არაფრის თქმა შეიძლება რადგან მის დროს არაფერი არ ხდება ამიტომაც ანტარაკალებად დაყოფა წმინდა ფორმალობაა, ესაა სუფთა სიცარიელისა და არარაობის ერა, როდესაც კალპა სრულდება კვლავ იწყებენ ქროლვას კოსმიური ქარები და სამყაროს სტრუქტურა ახლიდან იწყობა. სამყაროთა დაშლები ჩვეულებრივი პროცედურა სამყაროთა ცეცხლით განადგურებისა ჩნდება სამვარტასტხაიკალპას ბოლოს. მაგრამ ყოველ რვა კალპაში, ცეცხლით სამყაროს შვიდი განადგურების შემდეგ დგება სამყაროს წყლით განადგურების დრო. მაგრამ ეს განადგურება უფრო დამანგრეველია რადგან არამარტო ბრაჰმას არამედ აბჰასვარას სამყაროებსაც ეხება. ყოველ 64 მაჰაკალპაში 56 ცეცხლოვანი განადგურების შემდეგ და წყლით შვიდი განადგურების შემდეგ დგება სამყაროს ქარით განადგურების დრო. ესაა ყველაზე გამანადგურებელი კატასტროფა, რომელიც შუბხაკრიტსნას სამყაროებსაც ეხება. შედარებით უფრო მაღალი სამყაროები არასდროს ნადგურდებიან. :love სამაელ შენ ჯიგარი ხარ! შენკენ ვარ! ეს ბესტ ჯორჯია კი რაღაცა ვერაა ცოტათი... :titebi:

კარმული სუპერენერგიის თეორია გონების სურვილმა ფსიქომენტალური, მენტალურ–ინტელიგიბელური, სასიცოცხლო და სულიერი ენერგიების დახმარებით წარმოშვა მულტისამყაროების და განზომილებების უსასრულო სიმრავლე. ცოცხალი არსებები ანუ ჯივები არსებობდნენ მუდამ და მარადიულად, ისინი უსაწყისონი არიან... როდესაც არ იყო მატერიალური კოსმოსი იყო სამი რამ: 1) უსასრულო სულიერი ცნობიერება/ენერგია 2) უსასრულო მეტასივრცე და 3) ცოცხალი არსებები ანუ ჯივები... არ იყო დრო როდესაც არ იყვნენ ცოცხალი არსებები, როდესაც დროც კი არ იყო, იყვნენ ცოცხალი არსებები, სამი სახის მეტაფიზიკური ენერგიის: 1) მუდმივი გონების 2) მუდმივი ინტელექტის და 3) მუდმივი ცნობიერების სახით... როდესაც წინარეარსებული მეტაგალაქტიკა განადგურდა და გარდაიქმნა ენერგიად, ცოცხალი არსებები გადავიდნენ კოსმოსურ აბსოლუტში, მაგრამ მათ არ დაუკარგავთ მატერიალურ სხეულებში არსებობის სურვილი (ტრიშნა) და სწორედ ამ სურვილმა განაპირობა მატერიალური დჰარმების (მატერიის ელემენტების) წარმოშობა კოლექტიური ფსიქომენტალური ენერგიის – კარმას დახმარებით... ანუ იმ ცოცხალმა არსებებმა, რომლებმაც წინარეარსებული მეტაგალაქტიკის განადგურებამდე ვერ მოასწრეს გასხივოსნება და განღმრთობა (ბუდად გახდომა), ვერ შეძლეს კარმული ენერგიის განადგურება და შეინარჩუნეს იგი, აბსოლუტში ჩათრევის შემდეგ, გარკვეული დროის შემდეგ კვლავ იბადებიან ახალ მატერიალურ სამყაროში ახალ მატერიალურ სხეულებში, იმდენად რამდენადაც მათი სურვილი (ტრიშნა) აძლევს ბიძგს კოლექტიურ ფსიქომენტალურ ენერგიას – კარმას, ხოლო კარმა განაპირობებს მატერიალური კოსმოსის წარმოშობას. სურვილი ანუ ტრიშნა აძლევს ბიძგს ფსოქომენტალურ ენერგიას ანუ კარმას, კარმა კი იწყებს მატერიალური კოსმოსის ფორმირებას. აი ასე მარტივადაა ყველაფერი. კარმამ წარმოშვა სამი მატერიალური რეალობა: კაუზიური, ასტრალური და ფიზიკური. მატერიალური რეალობები, მაგალითად კონკრეტულად ჩვენი მეტაგალაქტიკა, წარმოიშვნენ სუპერმასიური ენერგეტიკული თეთრი ხვრელის სუპერაფეთქების შედეგად. სუპერმასიური ენერგეტიკული თეთრი ხვრელი რომლის აფეთქების შედეგად წარმოიშვა მეტაგალაქტიკა, შედგებოდა არა ფიზიკური, არამედ მეტაფიზიკური ენერგიისგან, ეს ენერგია იყო სასიცოცხლო ასტრალური ენერგია. როგორც უკვე ითქვა კარმამ წარმოშვა სამი რეალობა: კაუზიური, ასტრალური და ფიზიკური, ჯერ წარმოიშვა კაუზიური (სულიერი) რეალობა (არადიფერენცირებული ენერგიის რეალობა), მაგრამ ამ რეალობაში (განზომილებაში) გაჩნდა ნაპრალი და ამ ნაპრალიდან დაიწყო ენერგიის გაჟონვა და გარდაქმნა, კაუზიური მეტაგალაქტიკიდან გაჟონილმა ენერგიამ იწყო მომენტალური ტრანსმუტაცია ანუ სრული გარდასახვა და გადაიქცა სულ სხვა სახის ენერგიად, ასტრალურ ენერგიად, რომელმაც წარმოშვა ახალი მეტაგალაქტიკური განზომილება: ასტრალური განზომილება(სუსტად დიფერენცირებული ენერგიის განზომილება), თავისმხრივ ასტრალურ განზომილებაშიც გაჩნდა ნაპრალი და იქიდანაც დაიწყო ენერგიის გაჟონვა, ენერგია რომელიც ჟონავდა მომენტალურად გარდაისახებოდა სხვა სახის ენერგიად, რომელმაც საბოლოოდ სათავე დაუდო ფიზიკურ მეტაგალაქტიკურ განზომილებას, ასტრალური განზომილებიდან გამოჟონილმა ენერგიამ წარმოშვა სუპერმასიური და სუპერმცირე თეთრი ხვრელი, რომელიც თავიდან შედგებოდა ასტრალური ენერგიისგან, ენერგია ჟონავდა და ჟონავდა სხვა განზომილებიდან, როდესაც არაფიზიკურმა ენერგიამ კრიტიკულ მასას მიაღწია ჟონვა შეწყდა და სუპერმასიური, სუპერმცირე თეთრი ხვრელი (ენერგეტიკული სფერო) აფეთქდა... რელიგიური ადამიანები კითხულობენ: "კი მაგრამ აფეთქების შედეგად როგორღა წარმოიშვა მატერიალური კოსმოსი? აფეთქებას ხომ არ შეუძლია წესიერი ფორმის წარმოშობა?" და ისინი ცდებიან, ისინი ამტკიცებენ რომ გრავიტაცია ვერ შეძლებდა აფეთქების შემდეგ მატერიალური ობიექტების წარმოქმნას, მაგრამ ეს არაა სიმართლე! რაღათქმაუნდა ფიზიკური ძალები ბრმად და თავისთავად ვერ წარმოშობდნენ მეტაგალაქტიკას, მაგრამ არსებობდა ენერგია, რომელიც ზეგავლენას ახდენდა და წარმართავდა მატერიალური ძალების განვითარებას... და ეს ენერგია იყო: ცოცხალი არსებების კოლექტიური კარმული ენერგია, სწორედ ამ ენერგიამ მისცა ფორმა მატერიას, დროს და სივრცეს. ასე და ამრიგად საიდუმლო ამოხსნილია. Зако́н сохране́ния эне́ргии — фундаментальный закон природы, установленный эмпирически и заключающийся в том, что для изолированной физической системы может быть введена скалярная физическая величина, являющаяся функцией параметров системы и называемаяэнергией, которая сохраняется с течением времени. Поскольку закон сохранения энергии относится не к конкретным величинам и явлениям, а отражает общую, применимую везде и всегда, закономерность, то его можно именовать не законом, а принципом сохранения энергии. С фундаментальной точки зрения, согласно теореме Нётер, закон сохранения энергии является следствием однородности времени, то есть независимостью законов физики от момента времени, в который рассматривается система. В этом смысле закон сохранения энергии является универсальным, то есть присущим системам самой разной физической природы. При этом выполнение этого закона сохранения в каждой конкретно взятой системе обосновывается подчинением этой системы своим специфическим законам динамики, вообще говоря различающимся для разных систем. В различных разделах физики по историческим причинам закон сохранения энергии формулировался независимо, в связи с чем были введены различные виды энергии. Говорят, что возможен переход энергии одного типа в другой, но полная энергия системы, равная сумме отдельных видов энергий, сохраняется. Ввиду условности деления энергии на различные виды, такое деление не всегда может быть произведено однозначно. Для каждого вида энергии закон сохранения может иметь свою, отличающуюся от универсальной, формулировку. Например, в классической механике был сформулирован закон сохранения механической энергии, в термодинамике — первое начало термодинамики, а вэлектродинамике — теорема Пойнтинга. С математической точки зрения закон сохранения энергии эквивалентен утверждению, что система дифференциальных уравнений, описывающая динамику данной физической системы, обладает первым интегралом движения, связанным с симметричностью уравнений относительно сдвига во времени. Фундаментальный смысл закона сохранения энергии раскрывается теоремой Нётер. Согласно этой теореме, каждый закон сохранения однозначно соответствует той или иной симметрииуравнений, описывающих физическую систему. В частности, закон сохранения энергии эквивалентен однородности времени, то есть независимости всех законов, описывающих систему, от момента времени, в который система рассматривается. Вывод этого утверждения может быть произведён, например, на основе лагранжева формализма[1]. Если время однородно, то функция Лагранжа, описывающая систему, не зависит явно от времени, поэтому полная её производная по времени имеет вид: Здесь — функция Лагранжа, — обобщённые координаты и их первые и вторые производные по времени соответственно. Воспользовавшись уравнениями Лагранжа, заменим производные на выражение : Перепишем последнее выражение в виде Сумма, стоящая в скобках, по определению называется энергией системы и в силу равенства нулю полной производной от неё по времени она является интегралом движения (то есть сохраняется). Классическая механика[править | править исходный текст] Формулировка[править | править исходный текст] В ньютоновской механике формулируется частный случай закона сохранения энергии — Закон сохранения механической энергии, звучащий следующим образом[2] Полная механическая энергия замкнутой системы тел, между которыми действуют только консервативные силы, остаётся постоянной. Проще говоря, при отсутствии диссипативных сил (например, сил трения) механическая энергия не возникает из ничего и не может исчезнуть в никуда. Примеры[править | править исходный текст] Классическим примером этого утверждения являются пружинный или математический маятники с пренебрежимо малым затуханием. В случае пружинного маятника в процессе колебанийпотенциальная энергия деформированной пружины (имеющая максимум в крайних положениях груза) переходит в кинетическую энергию груза (достигающую максимума в момент прохождения грузом положения равновесия) и обратно[3]. В случае математического маятника[4] аналогично ведёт себя потенциальная энергия груза в поле силы тяжести. Вывод из уравнений Ньютона[править | править исходный текст] Закон сохранения механической энергии может быть выведен из второго закона Ньютона[5], если учесть, что в консервативной системе все силы, действующие на тело, потенциальны и, следовательно, могут быть представлены в виде , где — потенциальная энергия материальной точки ( — радиус-вектор точки пространства). В этом случае второй закон Ньютона для одной частицы имеет вид , где — масса частицы, — вектор её скорости. Скалярно домножив обе части данного уравнения на скорость частицы и приняв во внимание, что , можно получить Путём элементарных операций это выражение может быть приведено к следующему виду Отсюда непосредственно следует, что выражение, стоящее под знаком дифференцирования по времени, сохраняется. Это выражение и называется механической энергией материальной точки. Первый член в сумме отвечает кинетической энергии, второй — потенциальной. Этот вывод может быть легко обобщён на систему материальных точек[2]. В термодинамике исторически закон сохранения формулируется в виде первого принципа термодинамики: Изменение внутренней энергии термодинамической системы при переходе её из одного состояния в другое равно сумме работы внешних сил над системой иколичества теплоты, переданного системе, и не зависит от способа, которым осуществляется этот переход или альтернативно[6]: Количество теплоты, полученное системой, идёт на изменение её внутренней энергии и совершение работы против внешних сил В математической формулировке это может быть выражено следующим образом: , где введены обозначения — количество теплоты, полученное системой, — изменение внутренней энергии системы, — работа, совершённая системой. Закон сохранения энергии, в частности, утверждает, что не существует вечных двигателей первого рода, то есть невозможны такие процессы, единственным результатом которых было бы производство работы без каких-либо изменений в других телах[6]. Гидродинамика[править | править исходный текст] Основная статья: Закон Бернулли В гидродинамике идеальной жидкости закон сохранения энергии традиционно формулируется в виде уравнения Бернулли: вдоль линий тока остаётся постоянной сумма[7] Здесь введены следующие обозначения: — скорость потока жидкости, — тепловая функцияжидкости, — ускорение свободного падения, — координата точки в направлении силы тяжести. Если внутренняя энергия жидкости не меняется (жидкость не нагревается и не охлаждается), то уравнение Бернулли может быть переписано в виде[8] где — давление жидкости, — плотность жидкости. Для несжимаемой жидкости плотность является постоянной величиной, поэтому в последнем уравнении может быть выполненоинтегрирование[8]: В электродинамике закон сохранения энергии исторически формулируется в виде теоремы Пойнтинга[9][10](иногда также называемой теоремой Умова—Пойнтинга[11]), связывающейплотность потока электромагнитной энергии с плотностью электромагнитной энергии и плотностью джоулевых потерь. В словесной форме теорема может быть сформулирована следующим образом: Изменение электромагнитной энергии, заключённой в неком объёме, за некий интервал времени равно потоку электромагнитной энергии через поверхность, ограничивающую данный объём, и количеству тепловой энергии, выделившейся в данном объёме, взятой с обратным знаком. Математически это выражается в виде (здесь и ниже в разделе использована Гауссова система единиц) где — некий объём, — поверхность, ограничивающая этот объём, — плотность электромагнитной энергии, — вектор Пойнтинга, — плотность тока, — напряжённость электрического поля, — индукция электрического поля, — напряжённость магнитного поля, — индукция магнитного поля. Этот же закон математически может быть записан в дифференциальной форме: В нелинейной оптике рассматривается распространение оптического (и вообщеэлектромагнитного) излучения в среде с учётом многоквантового взаимодействия этого излучения с веществом среды. В частности, широкий круг исследований посвящён задачам так называемых трёх- и четырёхволновоого взаимодействий, в которых происходит взаимодействие соответственно трёх или четырёх квантов излучения. Поскольку каждый отдельный акт такого взаимодействия подчиняется законам сохранения энергии и импульса, существует возможность сформулировать достаточно общие соотношения между макроскопическими параметрами взаимодействующих волн. Эти соотношения носят название соотношений Мэнли — Роу. В качестве примера рассмотрим явление сложения частот света: генерацию в нелинейной средеизлучения с частотой , равной сумме частот двух других волн и . Этот процесс является частным случаем трёхволновых процессов: при взаимодействии двух квантов исходных волн с веществом они поглощаются с испусканием третьего кванта. Согласно закону сохранения энергии, сумма энергий двух исходных квантов должна быть равна энергии нового кванта: Из этого равенства непосредственно следует одно из соотношений Мэнли — Роу: , которое, собственно, и выражает тот факт, что частота генерируемого излучения равна сумме частот двух исходных волн. В релятивистской механике вводится понятие 4-вектора энергии-импульса (или просточетырёхимпульса)[12]. Его введение позволяет записать законы сохранения канонического импульса и энергии в единой форме, которая к тому же является лоренц-ковариантной, то есть не меняется при переходе из одной инерциальной системы отсчёта в другую. Например, при движении заряженной материальной точки в электромагнитном поле ковариантная форма закона сохранения имеет вид , где — канонический четырёхимпульс частицы, — четырёхимпульс частицы, — энергия частицы, — четырёхвектор потенциала электромагнитного поля , —электрический заряд и масса частицы, — собственное время частицы. Также важным является тот факт, что даже при невыполнении закона сохранения энергии-импульса (например, в открытой системе) сохраняется модуль этого 4-вектора, с точностью до размерного множителя имеющий смысл энергии покоя частицы[12]: В квантовой механике также возможно формулирование закона сохранения энергии для изолированной системы. Так, в шредингеровском представлении при отсутствии внешних переменных полей гамильтониан системы не зависит от времени и можно показать[13], чтоволновая функция, отвечающая решению уравнения Шредингера, может быть представлена в виде: Здесь — волновая функция системы, — совокупность переменных, от которых зависит состояние системы в данном представлении, — собственные функции исобственные значения оператора Гамильтона, — постоянная Планка, — некоторые постоянные комплексные коэффициенты, характеризующие состояние системы. По определению средней энергией квантовой системы, описываемой волновой функцией, называется интеграл где — гамильтониан системы. Несложно видеть, что этот интеграл не зависит от времени: где также использовано свойство ортонормированности собственных функций гамильтониана[14]. Таким образом, энергия замкнутой системы сохраняется. Следует, однако, отметить, что по сравнению с классической механикой у квантового закона сохранения энергии имеется одно существенное отличие. Дело в том, что для экспериментальной проверки выполнения закона необходимо провести измерение, представляющее собой взаимодействие исследуемой системы с неким прибором. В процессе измерения система, вообще говоря, более не является изолированной и её энергия может не сохраняться (происходит обмен энергией с прибором). В рамках классической физики, однако, это влияние прибора всегда может быть сделано сколь угодно малым, в то время как в квантовой механике имеются фундаментальные ограничения на то, насколько малым может быть возмущение системы в процессе измерения. Это приводит к так называемому принципу неопределённости Гейзенберга, который в математической формулировке может быть выражен в следующем виде: , где имеет смысл среднеквадратичного отклонения измеренного значения энергии отсреднего значения при проведении серии измерений, — продолжительность взаимодействия системы с прибором в каждом из измерений. В связи с наличием этого фундаментального ограничения на точность измерений в квантовой механике часто говорят о законе сохранения средней энергии (в смысле среднего значения энергии, полученного в результате серии измерений). Являясь обобщением специальной теории относительности, общая теория относительностипользуется обобщением понятия четырёхимпульса — тензором энергии-импульса. Закон сохранения формулируется для тензора энергии-импульса системы и в математической форме имеет вид[15] где точка с запятой выражает ковариантную производную. В общей теории относительности закон сохранения энергии, строго говоря, выполняется только локально. Связано это с тем фактом, что этот закон является следствием однородности времени, в то время как в общей теории относительности время неоднородно и испытывает изменения в зависимости от наличия тел и полей в пространстве-времени. Следует отметить, что при должным образом определённом псевдотензоре энергии-импульса гравитационного поля можно добиться сохранения полной энергии гравитационно взаимодействующих тел и полей, включая гравитационное[16]. Однако на данный момент не существует общепризнанного способа введения энергии гравитационного поля, поскольку все предложенные варианты обладают теми или иными недостатками. Например, энергия гравитационного поля принципиально не может быть определена как тензор относительно общих преобразований координат[17]. История до XIX века[править | править исходный текст] Философские предпосылки к открытию закона были заложены ещё античными философами. Ясную, хотя ещё не количественную, формулировку дал в «Началах философии» (1644) Рене Декарт[18]: Когда одно тело сталкивается с другим, оно может сообщить ему лишь столько движения, сколько само одновременно потеряет, и отнять у него лишь столько, насколько оно увеличит своё собственное движение. Аналогичную точку зрения выразил в XVIII веке М. В. Ломоносов[19]. В письме к Эйлеру он формулирует свой «всеобщий естественный закон» (5 июля 1748 года), повторяя его в диссертации «Рассуждение о твердости и жидкости тел» (1760)[20][21]: Все перемены, в натуре случающиеся, такого суть состояния, что сколько чего у одного тела отнимется, столько присовокупится к другому, так ежели где убудет несколько материи, то умножится в другом месте… Сей всеобщий естественный закон простирается и в самые правила движения, ибо тело, движущее своею силою другое, столько же оные у себя теряет, сколько сообщает другому, которое от него движение получает[22]. Одним из первых экспериментов, подтверждавших закон сохранения энергии, был экспериментЖозефа Луи Гей-Люссака, проведённый в 1807 году. Пытаясь доказать, что теплоёмкость газазависит от объёма, он изучал расширение газа в пустоту и обнаружил, что при этом еготемпература не изменяется. Однако, объяснить этот факт ему не удалось[19]. В начале XIX века рядом экспериментов было показано, что электрический ток может оказывать химическое, тепловое, магнитное и электродинамическое действия. Такое многообразие подвиглоМ. Фарадея выразить мнение, заключающееся в том, что различные формы, в которых проявляются силы материи, имеют общее происхождение, то есть могут превращаться друг в друга[23]. Эта точка зрения, по своей сути, предвосхищает закон сохранения энергии. Первые работы по установлению количественной связи между совершённой работой и выделившейся теплотой были проведены Сади Карно[23]. В 1824 году им была опубликована небольшая брошюра «Размышления о движущей силе огня и о машинах, способных развивать эту силу» (фр. Réflexions sur la puissance motrice du feu et sur les machines propres а développer cette puissance[24]), которая вначале не получила большой известности, и была случайно обнаружена Клапейроном через 10 лет после издания. Клапейрон придал изложению Карно современную аналитическую и графическую форму и переопубликовал работу под тем же названием в журнале «Journal de l'Ecole Polytechnique». Позднее была также перепечатана в «Анналах Поггендорфа». После ранней смерти Карно от холеры остались дневники, которые были опубликованы его братом. В них, в частности, Карно пишет[25]: Тепло не что иное, как движущая сила, или, вернее, движение, изменившее свой вид. Это движение частиц тела. Повсюду, где происходит уничтожение движущей силы, возникает одновременно теплота в количестве, точно пропорциональном количеству исчезнувшей движущей силы. Обратно: при исчезновении теплоты всегда возникает движущая сила Оригинальный текст (фр.) Доподлинно неизвестно, какие именно размышления привели Карно к этому выводу, но по своей сути они являются аналогичными современным представлениям о том, что совершённая над телом работа переходит в его внутреннюю энергию, то есть теплоту. Также в дневниках Карно пишет[26]: По некоторым представлениям, которые у меня сложились относительно теории тепла, создание единицы движущей силы требует затраты 2,7 единицы тепла Оригинальный текст (фр.) Джеймсом Джоулем в ряде классических опытов. Он помещал в сосуд с водой соленоид сжелезным сердечником, вращающийся в полеэлектромагнита. Джоуль измерял количество теплоты, выделявшееся в результате трения в катушке, в случаях замкнутой и разомкнутой обмотки электромагнита. Сравнивая эти величины он пришёл к выводу, что выделяемое количество теплоты пропорционально квадратусилы тока и создаётся механическими силами. Далее Джоуль усовершенствовал установку, заменив вращение катушки рукой на вращение, производимое падающим грузом. Это позволило связать величину выделяемого тепла с изменением энергии груза[19][27]: количество теплоты, которое в состоянии нагреть 1 фунт воды на 1 градус по Фаренгейту, равно и может быть превращено в механическую силу, которая в состоянии поднять 838 фунтов на вертикальную высоту в 1 фут Оригинальный текст (англ.) 1843 года «О тепловом эффекте магнитоэлектричества и механическом значении тепла»[28]. В работах 1847—1850 годов Джоуль даёт ещё более точный механический эквивалент тепла. Им использовался металлический калориметр, установленный на деревянной скамье. Внутри калориметра находилась ось с расположенными на ней лопастями. На боковых стенках калориметра располагались ряды пластинок, препятствовавшие движению воды, но не задевавшие лопасти. На ось снаружи калориметра наматывалась нить с двумя свисающими концами, к которым были прикреплены грузы. В экспериментах измерялось количество теплоты, выделяемое при вращении оси из-за трения. Это количество теплоты сравнивалось с изменением положения грузов и силой, действующей на них. Первым осознал и сформулировал всеобщность закона сохранения энергии немецкий врач Роберт Майер[19]. При исследовании законов функционирования человека у него возник вопрос, не изменится ли количество теплоты, выделяемое организмом при переработке пищи, если он при этом будет совершать работу. Если количество теплоты не изменялось бы, то из того же количества пищи можно было бы получать больше тепла путём перевода работы в тепло (например, через трение). Если же количество теплоты изменяется, то, следовательно, работа и тепло должны быть как-то связаны между собой и с процессом переработки пищи. Подобные рассуждения привели Майера к формулированию закона сохранения энергии в качественной форме[23]: Рассуждения Майера и опыты Джоуля доказали эквивалентность механической работы и теплоты, показав, что количество выделяемой теплоты равно совершённой работе и наоборот, однако, формулировку в точных терминах закону сохранения энергии первым дал Герман Гельмгольц[23]. В отличие от своих предшественников, Гельмгольц связывал закон сохранения энергии с невозможностью существования вечных двигателей[30]. В своих рассуждениях он шёл от механистической концепции устройства материи, представляя её как совокупность большого количество материальных точек, взаимодействующих между собой посредством центральных сил. Исходя из такой модели, Гельмгольц свёл все виды сил (позднее получивших название видов энергии) к двум большим типам: живым силам движущихся тел (кинетической энергии в современном понимании) и силам напряжения (потенциальной энергии). Закон сохранения этих сил был им сформулирован в следующем виде[31]: Во всех случаях, когда происходит движение подвижных материальных точек под действием сил притяжения и отталкивания, величина которых зависит только от расстояния между точками, уменьшение силы напряжения всегда равно увеличению живой силы, и наоборот, увеличение первой приводит к уменьшению второй. Таким образом, всегда сумма живой силы и силы напряжения постоянна. Оригинальный текст (нем.) [31]: понимая под и скорости тела в положениях и соответственно, а под — «величину силы, которая действует по направлению r» и «считается положительной, если имеется притяжение, и отрицательной, если наблюдается отталкивание…»[30] Таким образом, главным нововведением Гельмгольца стало введение понятия потенциальных сил и потенциальной энергии, что позволило в дальнейшем обобщить закон сохранения энергии на все разделы физики. В частности, опираясь на закон сохранения энергии, он вывел закон электромагнитной индукции Фарадея. Введение термина «энергия»[править | править исходный текст] Основная статья: История термина «энергия» Переход от понятия «живой силы» к понятию «энергии» произошёл в начале второй половине XIX века и был связан с тем, что понятие силы уже было занято в ньютоновской механике. Само понятие энергии в этом смысле было введено ещё в 1807 году Томасом Юнгом в его «Курсе лекций по естественной философии и механическому искусству» (англ. «A course of lectures on natural philosophy and the mechanical arts»)[32][33]. Первое строгое определение энергии далУильям Томсон в 1852 году в работе «Динамическая теория тепла»[23][34]: Под энергией материальной системы в определённом состоянии мы понимаем измеренную в механических единицах работы сумму всех действий, которые производятся вне системы, когда она переходит из этого состояния любым способом в произвольно выбранное нулевое состояние Философское значение закона[править | править исходный текст] Открытие закона сохранения энергии оказало влияние не только на развитие физических наук, но и на философию XIX века. С именем Роберта Майера связано возникновение так называемого естественно-научного энергетизма — мировоззрения, сводящего всё существующее и происходящее к энергии, её движению и взаимопревращению. В частности, материя и дух в этом представлении являются формами проявления энергии. Главным представителем этого направления энергетизма является немецкий химик Вильгельм Оствальд, высшим императивом философии которого стал лозунг «Не растрачивай понапрасну никакую энергию, используй её!»[35] Закон сохранения энергии (важность понятия “энергообмен“) АННОТАЦИЯ. В современной физике существуют разные формы записи обобщенного уравнения состояния системы в виде закона сохранения энергии. Предложена обобщенная форма записи этого уравнения, учитывающая переходные процессы в различных формах движения физической системы. Указано на необходимость более широкого применения в физике понятия “энергообмен”, частными случаями которого являются такие понятия, как “работа”, “теплообмен”, “количество электроэнергии”. ПРИМЕЧАНИЕ: Для получения краткой справки по поводу недостаточно ясных, редко применяемых или введенных автором сайта терминов пройдитесь по ссылке Предметный указатель (от А до О и от П до Я), а по поводу примененных обозначений – по ссылке Символьный указатель (латинские буквы и греческие буквы). Закон сохранения энергии – фундаментальный закон природы. Содержание закона наиболее кратко раскрывается в Словаре естественных наук (Глоссарий.ру): “Энергия любой замкнутой системы при всех процессах, происходящих в системе, остается постоянной. Энергия может только превращаться из одной формы в другую и перераспределяться между частями системы. Для незамкнутой системы увеличение/уменьшение ее энергии равно убыли/возрастанию энергии взаимодействующих с ней тел и физических полей.” Закон сохранения энергии вытекает в качестве следствия из обобщенного уравнения состояния физической системы. Это уравнение положено в основу предлагаемой систематизации физических величин, которая привела к созданию энергодинамической системы физических величин (ЭСВП). Однако закон сохранения энергии можно понимать шире, чем в современной физике, чему посвящена статья о физическом содержании движения и энергии Рассмотрим разные формы записи уравнения закона сохранения энергии, существующие в современной физике. Особенно в связи с тем, что ряд этих форм записи не соответствует принципу причинности, что обосновывается в статье, посвященной обобщенному уравнению состояния. Формы записи закона сохранения энергии в классической физике В популярном справочнике по физике (Б.Яворский и А.Детлаф, 1990) закон сохранения энергии имеет следующую форму записи в виде обобщенного уравнения состояния замкнутой термодинамической системы: W = Wk + Wp + U , (1) где W – полная энергия системы; Wk − кинетическая энергия системы в целом; Wp − потенциальная энергия системы в целом; U – внутренняя энергия системы. Смысл слов “в целом” состоит в том, что значения кинетической энергии и потенциальной энергии во всех формах движения системы просуммированы друг с другом. Закон сохранения энергии можно распространить на незамкнутые системы, если принять во внимание условие приращений. Это условие требует записывать при систематизации физических величин определяющие уравнения не в абсолютных значениях величин, а в их приращениях. На основании уравнения (1) приращение энергии системы с учетом соблюдения принципа причинности можно записать как сумму приращений видов энергии: dW = Σi (dWk )i + Σi (dWp )i + Σi (dU)i . (2) Уравнения (1) и (2) указывают на то, что внутри системы энергия может переходить из одного вида энергии в другой (из кинетической энергии в потенциальную) и наоборот при неизменности внутренней энергии, а также переходить из внутренней энергии в кинетическую и потенциальную энергии и наоборот. Форма записи (1) не учитывает возможность перехода энергии из одной формы движения в другую, то есть не принимает во внимание классификацию энергии по формам и видам. Недостатком формы записи (1) является также ее приемлемость лишь для замкнутой системы. Обратим также внимание на то, что в уравнениях (1) и (2) не отражена энергия диссипации, являющаяся одним из видов любой формы энергии. Так как идеализированные системы, в которых не учитывается явление диссипации, являются консервативными системами, то уравнения (1) и (2) приемлемы лишь для консервативных систем. Более объективной формой записи закона сохранения энергии является уравнение состояния, приведенное, например, у В.Сычёва (1970): где dqi − приращение координаты состояния системы. Запись уравнения состояния в форме (3), в отличие от записи в форме (1), учитывает возможность перехода энергии из одной формы движения в другую форму движения внутри системы, но не учитывает возможность перехода из одного вида энергии в другой вид энергии внутри любой формы движения. Поэтому уравнение состояния в форме (3) может быть применено как уравнение состояния для одной формы движения. Главный недостаток формы записи уравнения состояния (3) в том, что эта запись противоречит принципу причинности, в ней следует левую часть переставить вправо. Расширенная форма записи закона сохранения энергии В основу систематизации физических величин (И.Коган, 2004) положено суммирование не только по формам энергии, а и по видам энергии. Для этой цели в уравнении (3) каждое выражение в круглых скобках следует расшифровать с помощью обобщенного уравнения динамики, приведенного в статье, посвященной переходному процессу в физической системе. И тогда уравнение состояния (3) с учетом принципа причинности запишется в такой обобщенной форме: ( 4 ) где n − число форм движения (форм энергии) в системе; k − порядок производной по времени в уравнении динамики; m − число учитываемых видов энергии в форме энергии; аi − конструктивный параметр i-ой формы движения; ΔUi = (∂W/∂t)0 − разность потенциалов для i-ой формы движения из уравнения (3). Закон сохранения энергии в форме записи (4) примечателен тем, что в нем сначала подсчитываются суммы в круглых скобках, то есть суммирование ведется сначала по видам энергии, а уж потом определяется общая сумма, где суммирование ведется по формам энергии. Это как раз и соответствует расположению форм и видов энергообмена на схеме, учитывающей классификацию форм и видов энергии, а также на схеме иерархии уровней систематизации физических величин. Для полного учета всех форм энергии в левую часть уравнения состояния (4) должна быть добавлена сумма приращений энергии, вызванных изменением состояния системы под влиянием разных форм физического поля. Тогда уравнение состояния примет такой обобщенный вид: dW = Σi ΔUi dqi + Σj ΔUj dqj , (5 ) где i – число форм движения; j – число форм физического поля. Уравнение (5) является наиболее полной формой записи закона сохранения энергии по сравнению с другими формами его записи в современной физике. Уравнения (4) и (5) отражают не только переход энергии из системы в среду или из среды в систему, но и переход энергии из одной формы движения в другую внутри системы, из энергии физического поля в энергию любой формы движения и наоборот. Поэтому эти уравнения и должны быть положены в основу закона сохранения энергии, полное название которого − закон сохранения и превращения энергии. Закон сохранения энергии в современной трактовке ничего не говорит о сохранении направления движения, так как энергия является скалярной величиной. В статье, посвященной взаимосвязи движения и энергии, показано, что энергия является характеристикой движения. То есть закон сохранения энергии является частным случаем более общегозакона сохранения движения, учитывающего не только сохранение количества энергии, но и сохранение направления движения. Именно закон сохранения движения отражает не только вечное существование материи, но и вечное ее движение. О необходимости применения понятия “энергообмен” Обобщенным понятием для обозначения любого перехода энергии из среды в систему и наоборот является понятие “энергообмен”. К сожалению, это понятие сейчас используется, в основном, в биологии, а не в физике, хотя это чисто физическое понятие. Словарное определение понятия “энергообмен” найти не удалось. Понятие “энергообмен” встречается лишь в философских словарях применительно к таким научным направлениям, как синергетика и неодетерминизм. Однако при систематизации физических величин это понятие является одним их ключевых. Приращение энергии системы dW является не чем иным, как следствием дисбаланса энергообмена. Важное пояснение сделал А.Вейник (1968), указывая на то, что в записи dW оператор d перед W не говорит о том, что dW является дифференциалом, так как величина dW есть не изменение чего-либо, а просто бесконечно малое приращение энергообмена. Физики чаще говорят о формах переходаа энергии, а не об “энергообмене”. Но это не означает, что в физике не используются широко понятия, эквивалентные понятию “энергообмен”. Например, в механической форме движения вместо энергообмена говорят о работе силы, в электрической форме движения – о количестве электроэнергии, в тепловой форме движения – о теплообмене, а это частные случаи обобщенного понятия “энергообмен”. Представляется целесообразным постепенно вместо термина “работа силы” применять термин “механический энергообмен”, вместо термина “количество электроэнергии” – термин “электрический энергообмен”. Наконец, необходимо учитывать, что внутри реальных физических систем всегда происходит диссипативный энергообмен, то есть перенос части энергии упорядоченного движения любой формы движения в энергию неупорядоченной тепловой формы движения. Из всего сказанного следует, что термин “энергообмен” имеет право на весьма широкое распространение в физике. Поэтому он и схематизирован в статье, посвященной классификации форм и видов энергии (И.Коган, 2006, 2009). И неверно, когда вместо обобщенного понятия “энергообмен” ко многим формам движения применяют частное понятие “работа”, применимое лишь к механическим формам движения. Об энергообмене в механических формах движения подробно написано в статье, посвященной работе силы. Литература 1. Вейник А.И., 1968, Термодинамика. 3-е изд. – Минск, Вышейшая школа, 464 с. 2. Коган И.Ш., 2004, “Физические аналогии” – не аналогии, а закон природы. – http://www.sciteclib...pages/7438.html 3. Коган И.Ш., 2006, Обобщение и систематизация физических величин и понятий. – Хайфа, Изд. Рассвет, 207 с. 4. Коган И.Ш., 2009, Систематизация и классификация определений и дополнений к понятию “энергия”. – “Автоматизация и IT в энергетике”, 2-3, с.с. 56-63. 5. Сычёв В.В., 1970, Сложные термодинамические системы. – М.: Энергия. 6. Яворский Б.М., Детлаф А.А., 1990, Справочник по физике. 3-е изд. М.: Наука, Физматгиз, 624 с. © И. Коган Дата первой публикации 01.03.2008 Дата последнего обновления 07.11.2013 :)

ყველა მღვდელოზავრი დებილოზავრია და მათი მიმდევარი მორწმუნეები ვაფშე დაუნიკები არიან! ჭურში ზიან და ვერ ტვინავენ რომ ჭურში არიან!

რა პროფესიის ხარ ქადაგიშვილო? მაგრა დავინტერესდი შენით ბრატ! როცა გეცლება გამომიარე...

აუ დავიხოცე სიცილით ქადაგიშვილო! ) ეგენი ასე შვებიან მე კი ასე ეგენი ეს არიან მე კი ჯერ კიდევ პირველ ათასწლეულში იყო აზრები იმის შესახებ რომ ბლეფია ეგ "ცეცხლი" მაგრამ ჩაწიხლეს ყველა ვინც ხმა ამოიღო სპეციალური გაზით აკეთებენ მაგას! )

მაგარი სირობაა

ი? რა შუაშია ღვინის ქურდები ა?

აუ ძმაო ვგიჟდები დინ ვინჩესტერზე! გახსოვს მეხუთე სეზონის ერთერთი სერია (ზუსტად აღარ მახსოვს) კასტიელი ღმერთს რომ აგინებს? მაგარი კაიფია! ჰო ჩემ ნაწერებზე რომ გითხარი არ გეწყინოს გთხოვ ბოდიში თუ გაწყენინე თბილისის ფორუმზე კი ვარ მარა ვერ გავუგე ავანჩავანი და თუ დამეხმარები მადლს იზამ მღვდლებზე და და "მორწმუნეებზე" რომ თქვი ასი პროცენტი ჭეშმარიტებაა!!! მართალი ხარ ძმაო ასიანში! ზუსტად შენსავით ვაზროვნებ! ძმა ხარ ძმა! :love :)

ატლანტიდა თავისუფალი ქართულენოვანი ენციკლოპედია ვიკიპედიიდან ატლანტიდა (ბერძნ. Ἀτλαντίς νῆσος — „ატლანტის კუნძული“) — ლეგენდარული მიწა (კუნძული, არქიპელაგი ანდაც კონტინენტი), რომელიც ზღვის ფსკერზე დაეშვა მიწისძვრის ან რაღაც სხვა კატაკლიზმის შედეგად. ქვეყნის მოსახლეობას ატლანტები ეწოდებოდა. პირველად პლატონი იხსენიებს ტიმეოსთან და კრიტეოსთან დიალოგებში. ამჟამად სამეცნიერო წრეებში ატლანტიდაზე თქმულება ან პლატონის მიერ სრულიად გამონაგონად, ანდაცფილოსოფიურ მითად მიიჩნევა, რომელიც რაღაც ბუნდოვანი კატასტროფის გახსენებას ემყარება დაახლოებით ძველი წელთ აღრიცხვით 4-ე ათასწლეულში, როდესაც ხმელთაშუა ზღვის წ####ბი ეგეოსისმეშვეობით შავ ზღვას დაუკავშირდა; ანდაც კუნძულ სანტორინზე ვულკანის ამოფრქვევას ძვ. წ. აღ-ით 16-ე საუკუნეში. არასამეცნიერო წრეებში კი ატლანტიდა ყველაზე საყვარელი თემაა, როგორც ყველაზე არაბუნებრივი მოვლენების აღსაწერად გამოსადეგი ობიექტი. ატლანტიდას უამრავი მხატვრული თუ სამეცნიერო ფანტასტიკური გამონაგონი უკავშირდება. მითის ისტორია[რედაქტირება] ყველა ცნობა ატლანტიდაზე პლატონთან არის შემონახული ორ დიალოგში: ტიმეოსთან (მოკლედ) და კრიტიასთან (უფრო ვრცლად). დიალოგი „ტიმეოსი“ სოკრატესა და პითაგორელი ტიმეოსის განსჯით იწყება სახელმწიფოს საუკეთესო მოწყობაზე. აღწერს რა მოკლედ იდეალურ სახელმწიფოს, სოკრატე მიღებული სურათის აბსტრაქტულობასა და სქემატურობას უჩივის და სურს იმის აღწერილობა მიიღოს, თუ როგორ მოიქცეოდა ეს სახელმწიფო სხვა სახელმწიფოებთან ბრძოლაში; როგორ ღირსეულად ჩაერთვებოდა ომში, ომის დროს კი მისი მოქალაქეები ისე მოიქცეოდნენ, როგორც მათ შეშვენით, თანახმად მათი განათლებისა და აღზრდისა, იმის მიუხედავად, მოლაპარაკება იქნებოდა თუ ბრძოლის ველი ნებისმიერ სახელმწიფოსთან. დიალოგის მესამე მონაწილე კრიტიასი კი ამბავს მოჰყვება, რომელიც თითქოს პაპამისისგან — კრიტიას-უფროსისგან აქვს მოსმენილი, მას კი თავის დროზე სოლონისგან ჰქონია გაგონილი, რომელსაც მსახურებმა უამბეს ეგვიპტეში. მონათხრობის აზრი შემდეგია: ოდესღაც, 9 000 წლის წინ ათენი უფრო სასახელო, მძლავრი და კეთილსინდისიერი სახელმწიფო იყო. ათენის უმთავრესი მეტოქე ზემო ხსენებული ატლანტიდა იყო. ეს კუნძული ერთად აღებულ მცირე აზიასა და ლიბიას აღემატებოდა ზომით. ამ კუნძულზე საოცარად დიდი და მძლავრი სამეფო შექმნილიყო, რომელიც ლიბიას ფლობდა ეგვიპტემდე დაევროპას ტირენემდე. ამ სამეფოს ყველა ძალა ათენის დასამონებლად იქნა გადმოსროლილი. ათენელებიც თავიანთი თავისუფლების დასაცავად აღსდგნენ ელინთა მეთაურობით; და იმის მიუხედავად, რომ ყველა მოკავშირემ მათ უღალატა, ათენელებმა მაინც მოახერხეს ატლანტების მოდრეკვა და მათ მიერ დამონებული ერების გათავისუფლება. ამას უდიდესი ბუნებრივი კატასტროფაც მოჰყვა, რომლის შედეგად, ათენელთა მთელი ჯარი და მთლიანად ატლანტიდა ზღვის ფსკერზე აღმოჩნდა. კრიტიასის დიალოგი იმავე მონაწილეებთან ერთად, ტიმეოსის გაგრძელებად მიიჩნევა, რაც ათენელებისა და ატლანტიდის შესახებ გვაწვდის დამატებით ინფორმაციას. ათენი იმხანად (მიწისძვრამდე და წყალდიდობამდე) დიდი და ნაყოფიერი სამეფოს ცენტრი იყო; დასახლებული კეთისლინდისიერი ერით, რომელთაც (პლატონის აზრით) სახელმწიფოს ყველაზე იდეალური მოწყობა ჰქონდათ. ყველაფერს მმართველები და მეომრები განკარგავდნენ, რომლებიც მიწათმოქმედ-დარგობრივი მასისგან მოშორებით, აკროპოლზე ცხოვრობდნენ განცალკევებულ კომუნაში. თავმდაბალ და კეთილსინდისიერ ათენელებს მძლავრი და ქედმაღალი ატლანტიდა უპირისპირდება. ატლანტების ჯარის მეთაური, პლატონის მიხედვით, ღმერთი პოსეიდონი იყო, რომელსაც მოკვდავ გოგონა კლეიმოსთან ათი ღვთიური ვაჟი შესძენოდა, ისინი კი, უფროსი ატლანტის მეთაურობით, სამეფო ჯარებს ჩასდგომოდნენ სათავეში. კუნძულის ცენტრს ბორცვი წარმოადგენდა, რომელიც ზღვის ნაპირიდან 50 სტადიის (8-9 კილომეტრის) დაშორებით მდებარეობდა. პოსეიდონმა დაცვის მიზნით, ბორცვს სამი წყლის არხი და ორი ნათხარი რკალი შემოავლო; ატლანტებმა კი რკალებზე არხები გაჭრეს და ხიდები გადადეს, რათა გემებს პირდაპირ ქალაქში, უფრო სწორად კი, ქალაქის ცენტრალურ კუნძულამდე შესძლებოდათ მიცურვა, რომელიც 5 სტადიის ოდენა (კილომეტრზე ნაკლები) თუ იქნებოდა დიამეტრში. კუნძულს ოქრო-ვერცხლით სავსე ტაძრები, ოქროს ქანდაკებები და სასახლე ამშვენებდა. კუნძულს, რომელზეც სასახლე იდგა (…) ასევე მიწათხრილებსა და პლეტრის (30 მ) სიგანის ხიდებს მეფეებმა ქვის ღობე შემოავლეს, ზღვისკენ გასასვლელებთან კი ჭიშკრები დაუტანეს. თეთრი, შავი და წითელი ფერის ქვას ისინი შუა კუნძულის წიაღიდანა და შიდა და გარე მიწათხრილების წიაღიდან იღებდნენ, რომლის ორმხრივ შეღრმავებებს ამავე ქვით აპირკეთებდნენ და ნავმისადგომებს აწყობდნენ. თუკი ზოგიერთ რამეს უბრალო ელფერით აკეთებდნენ, დანარჩენს მრავალფეროვანი ქვებით აპირკეთებდნენ, რათა ხელოვნების მწვერვალზე აეყვანათ. გარე მიწათხრილის კედლები ატლანტებმასპილენძით მოაპირკეთეს, შიდა თხრილი კი კალით იყო შემოსილი, რაც შეეხება თავად აკროპოლს — ოქროცურვილი ფირფიტებით იყო დაფარული რათა ცეცხლოვანი შუქი ეფრქვიათ. მანამ, სანამ ატლანტებში ღვთიური ბუნება იყო შენარჩუნებული, ისინი სიმდიდრეს უფრთხილდებოდნენ და კეთილქმედებას აყენებდნენ პირველ რიგში; მაგრამ, როდესაც მათში ადამიანურმა ბუნებამ იმძლავრა, ისინი გახარბდნენ, ფუფუნებაში ჩაეფლნენ, გაძუნწდნენ და გაქედმაღლდნენ. განცვიფრებულმა ზევსმაატლანტების დაღუპვა განიზრახა და ღმერთთა სხდომა მოიწვია… სწორედ აქ წყდება, ჩვენამდე მოღწეული ტექსტის მიხედვით, ხსენებული დიალოგი. სხვა ანტიკური ავტორები[რედაქტირება] პლატონი ატლანტიდა ანდებში[რედაქტირება] პერუში არსებობს ძველი ქალაქი- ოლანტაიტამბო - რომელიც მდებარეობს 2700 მეტრზე ზღვის დონიდან. იქ არის უზარმაზარი მეგალითური ნაგებობები. მზის ტაძრის ერთ-ერთი კედელი საძირკველთან ახლოსაა - 5 დიდი მეგალითური ბლოკით. მის ჩრდილოეთ კედელზე კი დიდგვაროვანთა სახლები იყო აშენებული - ოფიციალურად ცნობილია, რომ ეს ქალაქი აშენდა 15 საუკუნეში, თუმცა არსებობს ბევრი კითხვა, რომელიც ამ თარიღს ეჭვის ქვეშ აყენებს საინტერესოა ტონიანი ბლოკების დადების სტილი, რომელიც ბევრ კითხვას ბადებს. ახლა რა იწვევს ეჭვს ამ ნაგებობებში - უზარმაზარი ბლოკები გადაყრილია ერთი მიმართულებით - ეჭვგარეშეა, რომ ოდესღაც ამ ნაგებობას წინა კედელიც ჰქონდა, რომელიც რაღაც დიდმა ძალამ დაანგრია - ამ კედლის დანგრეული ბლოკები ტერასის ქვევით ჩანს. ამ რაღაც დიდი ძალის მოქმედების ვექტორი ასე შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ - ყველა ბლოკი (ტონიანი !) ამ მიმართულებითაა გადაყრილი; ეს დამანგრეველი ძალა ვერ იქნებოდა მიწისძვრა - რადგან მიწისძვრის დროს სახლები ერთი მიმართულებით არ ინგრევა. უზარმაზარ ბლოკებს ვერ დაანგრევდნენ ესპანელებიც .- ეს შეეძლო გაეკეთებინა მხოლოდ წყლის ნაკადს! აი ეს ბლოკი სულ ძირშია ნაპოვნი - რა ძალას უნდა ჩამოეტანა იგი ასე დაბლა ახლა შეხედეთ თუ სად მდებარეობს ოლანტაიტამბო - იგი მდებარეობს 2700 მეტრის სიმაღლეზე ზღვის დონიდან - მთის კენწეროზე არანაირი ტბა და მდინარე არ მდებარეობს - რას შეეძლო შეექმნა ასეთი ძლიერი წყლის ნაკადი თუ არა მსოფლიო წარღვნას. ნაგებობების შესწავლისას რჩება შთაბეჭდილება, რომ ნაქალაქევზე გვაქვს ორი ტიპის მშენებლობა - პრიმიტიული აგურებისმაგვარი წყობა და ამ ნაგებობების ძირში მეგალითური - სრულიად უნიკალური მშენებლობის სტილი, გრანიტის ქვების დამუშავების კვალი - გრანიტის ასე დამუშავება დღევანდელი ტექნოლოგიებითაც კი გაუჭირდებოდათ და შეადარეთ ახლა ასეთი უნიკალური ბლოკები პრიმიტიულ სახლებს, რომლებიც ეტყობა მართლა მე-15 საუკუნეში იყო აგებული. ბოლოს ავტორი ასკვნის, რომ წყლის დიდი ნაკადი მოდიოდა ერთი მხრიდან - ანუ ატლანტიური ოკეანიდან და გადაუარა 2700 მეტრის სიმაღლეზე უმაღლეს მთებს. ხოლო წარღვნამდე დედამიწაზე არსებობდა უდიდესი ტექნოლოგიების მქონე ცივილიზაციები, რომელთაც თავისუფლად აჰქონდათ ასეთი მრავალტონიანი ბლოკები 2700 მეტრის სიმაღლეზე. ლემურია თავისუფალი ქართულენოვანი ენციკლოპედია ვიკიპედიიდან ლემურია — მითიური კუნძული (ან კონტინენტი) ინდოეთის ოკეანეში. ინდოეთის ოკეანეში ლემურიის, როგორც მაღალი ცივილიზაციის მატარებელი მიწის შესახებ გადმოცემები, მსოფლიოს ბევრი ხალხის თქმულებებშია დაცული. ლემურიელები და ლემურია — დაკარგული კონტინენტია. ფილოსოფოს რუდოლფ შტაინერის მტკიცებით, მსოფლიო ისტორიის საიდუმლო სამალავი — აკაშის ქრონიკები — გვაუწყებენ, რომ დედამიწის მოსახლეობის დიდი წინაპრები ლემურიელები იყვნენ. ლემურია ლემურია _ მითიური კუნძული (ან კონტინენტი) ინდოეთის ოკეანეში. ლემურია, როგორც მიწა განვითარებული ცივილიზაციით, ინდოეთის ოკეანეში, მოხსენიებულია სხვადასხვა ხალხების მოთოლოგიებში.სახელი მომდინარეობს შემდეგი მოსაზრებიდან: ბევრი ცხოველი და მცენარე გავრცელებულია ზოგიერთი კონტინენტის მხოლოდ სამხრეთ სანაპიროებზე. მე–19 საუკუნეში (მანამ სანამ ტექტონიკური ფილების მოძრაობას აღმოაჩნდნენ), მეცნიერები ვარაუდოდნენ რომ ამ სახეობებმა იქ მათი თანამედროვე “დროებითი სახმელეთო ხიდების” მეშვეობით შეაღწიეს. ამის პირველი მაგალითია ლემურია _ თეორიული მიწა ინდოეთის ოკეანეში, რომელიც ზოოლოგმა ფ. სკლეიტერმა მოიგონა 1864 წელს, რათა პირდაპირ გადაეყვანა ლემურები აფრიკიდან ინდოეთში. ჩარლზ დარვინმა შენიშნა რომ ამ მიმდინარეობის მომხრეები ძალიან შეიჭრნენ როლში და დაიწყეს მსგავსი ხიდების დიდი რაოდენობით “აღმოჩენა”. შედეგად ეს დასახელება სამეცნიერო სპეკულაციების საბაბი გახდა. ინდური მითოლოგია “მახაბხარტაში”, “მასტია–პურანეში” და სხვა ძველ ტექსტებში ლაპარაკია, ღმერთების მტრებით, დემონი ასურებით დასახლებულ ქალაქზე, რომელიც ” ჩაიძირა ოკენაის წ####ბში და გაქრა ღმერთების თვალთახედვიდან”. შეიძლება ეს გახდა მიზეზი მითისა დვარაკზე, ქალაქაზე, რომელიც ზღვამ ჩაყლაპა კრიშნას სიკვდილიდან 7 დღის შემდეგ. დვარაკა უნდა ყოფილიყო დღევანდელი ბომბეის ტერიტორიაზე. ამ მითებმა, მიზეზი მისცეს შუა საუკუნეებში სამხრეთ კონტინენტის შესახებ მითებს გაჩენას, სადაც იყო პირველი პოეტური აკადემია (სანგა) შივას თაოსნობით. თქმულების თანახმად ამ აკადემიამ 4400 წ. იარსება. მადაგასკარის მითოლოგია მადაგასკარი ლემურიის ჰიპოთეზაში ცალკე ადგილს იკავებებს. კუნძულის ადგილობრივ მაცხოვრებლებს შემონახული აქვთ პოეტური ხელოვნების უძველესი ტრადიციები სადაც მოთხრობილია კუნძლის ისტორია. ადგილობრივი მითების თანახმად, კუნძული ადრე შორეულ აღმოსავლეთში მდებარეობდა. ასევე მოხსენიებულია დიდი წყალდიდობაც. მიუხედავად იმისა, რომ კუნძლი ძალიან ახლოსაა აფრიკასთან, მადაგასკარზე არსებული ცხოველების და მცენარეების უმეტესობა ენდემურია, მათი რაოდენობა კი იმდენად დიდია, რომ სავსებით შესაძლებელია, კუნძული რომელიმე კონტინენტის ნაწილად ჩაითვალოს. ამასთან, ადგილობრივი მაცხოვრებლები ნეგროიდულ რასას არ განეკუთვნებიან. ევროპული მითოლოგია მიუხედავად იმისა, რომ არსებობს ვერსიები, რომ აფრიკას სამხრეთიდან ჯერ კიდევ ეგვიპტურმა, რომაულმა და ფინიკიურმა ექსპედიციებმა შემოუარეს, ევროპელებმა ინდოეთში რეგულარულად ცურვა მხოლოდ მე–15 საუკუნეში დაიწყეს. ევროპაში ლემურიის შესახებ ლეგენდებს იშვიათად აღიქვამდნენ სერიოზულად. მოგვიანებით ეგვიპტელები ლემურიას მოიხსენიებდნენ როგორც ატლანტიდის საპირწონეს (ან პირიქით _ ატლანტიდის დამატებად). უკვე მე–20 საუკუნეში, როდესაც ცნობილი გახდა რომ მადაგასკარსა და ინდოეთს შორის არანაირი კონტინენტი არ არსებობდა, ლემურიის თეორიის მომხრეებმა გამქრალი კონტინენტი წყნარ ოკეანეში “გადაიტანეს”, თუმცა ამ ვერსიამ დიდი გავრცელება ვერ ჰპოვა, რადგან იქ უკვე “არსებობდა” პაციფიდა. ელენა ბლავატსკაიას მითოლოგია ელენა ბლავატსკაიამ ლემურის წარმოშობის თავისი ვერსია წარმოადგინა. მან ივარაუდა, რომ ლემურიის მაცხოვრებლები საწყისი რასა იყო. პროფესორი რუდოლფ შნაინერი ამტკიცებდა, რომ სამყაროს ისტორიის საიდმლო საცავი _ “აკაშს ქრონიკები” _ ასევე ასახელებენ ლემურიის მაცხოვრებლებს ადამიანების წინაპრებად. 1926 წელს პოლკოვნიკმა ჯეიმს ჩორჩვარდმა განაცხადა, რომ ერთმა ინდოელმა ბერმა მას აჩვენა ძველი დაფები, სადაც ნახსენებია კონტინენტი მუ (ლემურია), რომელიც გადაშლილი იყო 6000 კმ–ზე ჰავაის კუნულებიდან აღდგომის კუნძულამდე. ჩორჩვარდის თანახმად, ვილკანების ამოფრქვევამ, მიწისძვრებმა და მაღალმა ტალღებმა გაანადგურეს ლემურია დაახლოვებით 12 000 წლის წინ. პატარ–პატარა კუნძულები შემორჩა ლემურიისაგან რომლებიც გაფანტული იყო წყნარ ოკეანეში და იქ გადარჩენილი ლემურიელებისაგან წარმოიშვნენ სხვადასხვა ერები. ბლავატსკაია “საიდუმლო დოქტრინაში” ცხადად და არაორაზროვნად მიანიშნებს კონტინენტ ლემურიაზე (მუ), რომელიც არსებობდა ატლანტიდამდე ბევრად ადრე. ლემურია, როგორც ჩვენ ვეძახდით მესამე რასის კონტინენტს, მაშინ გიგანტური ქვეყანა იყო. ის ფარავდა მთელ სივრცეს ჰიმალაის ძირიდან, რომელიც მას შიდა ზღვებისგან ყოფდა, რომელიც მდებარეობდა დღევანდელი ტიბეტის ადგილას, მონღოლეთამდე და შამოს დიდ უდაბნომდე. ჩიტაგონგიდან დასავლეთის მიმართულებით ჰარვარდისკენ და აღმოსავლეთ მიმართულებით ასსამისკენ. შიდა ზღვიდან ლემურია ვრცელდებოდა სამხრეთისკენ იმის გავლით, რასაც დღეს ჩვენ სამხრეთ ინდოეთს, ცეილონს და მუმატრას ვეძახით. შემდეგ სამხრეთისკენ შეიცავდა მადაგასკარს მარჯვნიდან და ტასმანიას მარცხნიდან. და ანტარქტიდის არქტიკულ სარტყელამდე რამდენიმე გრადუსით მოშრებით. შვედეთი და ნორვეგია იმ დროს ლემურიის განუყოფელ ნაწილს შეადგენდნენ. ასევე ატლანტიდა ევროპის მხრიდან და აღმოსავლეთ და დასავლეთ ციმბირი, და კამჩატკა აზიის მხრიდან წარმოადგენდნენ ლემურიის ნაწილებს. (ე. პ. ბლავატსკაიას სადუმლო დოქტრინა) მეცნიერული კვლევები ატლანტიდისაგან განსხვავებით, ლემურიის შესწავლაზე ექსპედიციები პრაქტიკულად არ გაგზავნილა, რაც სულაც არაა გასაკვირი. არამრავალრიცხოვანმა კვლევებმა ვერ აღმოაჩინეს დიდი კნტინენტის ან კუნძულის არსებობის ვერანაირი კვალი. ლემურია მხატვრულ ლიტერატურაში ამერიკელი დრუნვალო მელქისედეკის წიგნში “ცხოვრების ყვავილის ძველი საიდუმლო” ნათქვამია რომ “ლემურიის არსებობის ფაქტი აღიარებულ იქნა 1910 წელს და დაკავშირებულია მარჯნებთან. წყნარ ოკეანეში 550 მეტრის სიღრმეზე აღმოჩენილ იქნა მარჯნის რგოლები, რომლებიც აღდგომის კუნძულიდან უზარმაზარ ტერიტორიაზეა გაშლილი”. ფანდრე ნორტონის ანტასტიკურ რომანშ “ოპერაცია ძიება დროში” (1967 წ.) მთავარი გმირი ხვდება 1980 წლიდან ჩვენს წელთაღრიცხვამდე მე12 ათასწლეულში ატლანტიდაში, შველის ლემურიელ მებრძოლს და შედეგად აჩენს სამყაროს დატბორვსაგან. ატლანტიდა და ლემურია რჩებიან მსოფლიო რუქაზე. - See more at: http://ocneba.com/st...h.k37hAs1x.dpuf ჯერი ფოსტერის მიხედვით ლემურია ლემურიის კონტინენტი სავარაუდოდ აფრიკასა და ინდოეთს შორის მდებარეობდა. ეს სახელი უწოდა ინგლისელმა ზოოლოგმა ფილიპ ლ. სლეიტერმა, რომლის აზრით, ეს ხმელეთი შესაძლებელია ადამიანისა და ანთროპოლოგიური მაიმუნის შუალედური არსების - ”დაკარგული რგოლის” სამშობლო ყოფილიყო. იგი მიიჩნევდა, რომ ერთ დროს ინდოეთის ოკეანეში არსებული ხმელეთი ერთმანეთთან აკავშირებდა აფრიკას და ინდოეთს, ასევე მადაგასკარსა და სამხრეთ აზიის ქვეყნებს. ეს იყო გარკვეული ”სახმელეთო ხიდი”, რომლითაც ლემურები და სხვა მაიმუნისმაგვართა ჯიშის ცხოველები თავისუფლად გადაადგილდებოდნენ ორ კონტინენტზე. ცნობილი ფსიქოლოგი და ოკულტისტი ელენა ბლავატსკაია აცხადებდა, რომ მას ჰქონდა კავშირი მაჰატმას საძმოსთან (ეთერულ არსებებთან, რომელთა შტაბიც ტიბეტში მდებარეობს). მათ გაუმხილეს დედამიწაზე სიცოცხლის გაჩენის ნამდვილი ისტორია. ბლავატსკაია წერდა, რომ დედამიწაზე ადამიანთა სულ შვიდმა რასამ უნდა იცხოვროს. თანამედროვე ადამიანები მეხუთე რასას მივეკუთვნებით, ჩვენს შემდეგ კიდევ ორი განსხვავებული რასა დასახლდება. მეექვსე რასა იქნება ჩვენზე მეტად განვითარებული, ისინი კვლავ დაბრუნდებიან ლემურიაზე, ხოლო ბოლო - მეშვიდე რასა საერთოდ დატოვებს დედამიწას და ცხოვრებას თვიდან დაიწყებს პლანეტა მერკურზე. დედამიწაზე ასევე არსებობენ ქვე-რასები, რომლებიც მთავარი რასებისაგან წარმოიშვნენ. მაგალითად, მეოთხე რასის (ატლანტიდელების ) შთამომავლები არიან ავსტრალიელი აბორიგენები, პაპუასები და ჰოტენტოტები. ბლავატსკაიას თქმით ზოგ ლემურიელს ოთხი ხელი ჰქონდა, ხოლო სხვებს კეფაზე ჰქონდათ მესამე თვალი, რომლითაც გონებით ხედვა შეეძლოთ. მათ ჰქონდათ ტელეპატიის უნარი და შეეძლოთ მთების გადადგმა მხოლოდ ნების ძალით, მიუხედავად იმისა, რომ ისინი არ ფლობდნენ სისტემატურ (მყარ) ტვინს, ჩვენეული გაგებით. ბლავატსკაიას გარდაცვალების შემდეგ (1891 წ.), მისმა მოსწავლემ ენი ბესანტმა განაგრძო წერა ლემურიასა და მისი მოსახლეობის შესახებ. მისი ცნობით, ლემურიელებს ათვისებული ჰქონდათ მთელი სამხრეთ ნახევარსფერო ჰიმალაის მთებიდან ანტარქტიდამდე და ატლანტიკის ოკეანის ცენტრალური ნაწილი. იგივე საკითხზე წერდა ბრიტანელი თეოსოფისტი ვ. სკოტ-ელიოტი. მან მნიშვნელოვნად შეავსო ცნობები ლემურიაზე ტიბეტელი ეთერული მაგისტრების დახმარებით. 1896 წელს გამოსცა წიგნი ”ამბავი ატლანტიდისა და დაკარგული ლემურიისა” სადაც გამოაქვეყნა მსოფლიო რუკები, რომლებზეც ნაჩვენებია დედამიწის განვითარების სხვადასხვა ეტაპები, რომლებიც მიაწოდეს ტიბეტელმა მაჰატმას მაგისტრებმა. 1932 წელს ”ლოს-ანჯელეს თაიმსის” ჟურნალისტმა ედუარდ ლანსერმა განაცხადა, რომ იპოვა ლემურიელთა დასახლება შასტას მთის ფერდობზე, ჩრდილოეთ კალიფორნიაში. როცა მატარებლით ორეგონში მიემგზავრებოდა, მისი ყურადღება მიიპყრო მთაზე უცნაური ფერის სინათლემ. გამცილებელმა უთხრა, რომ იქ ლემურიელები თავიანთ რიტუალებს ატარებდნენ. ჟურნალისტი დააინტერესა ამან და გადაწყვიტა ეპოვა და შეესწავლა ეს უცნაური არსებები, რომლებიც იყვნენ დედამიწის პირველი მოსახლეების შთამომავლები. მთასთან ახლოს, პატარა ქალაქ ვიდში, უამბეს, რომ ლემურიელები თავიანთ რიტუალებს ატარებდნენ დღისითაც და ღამითაც, მაგრამ მათ წმინდა დასახლებაში შეღწევა არავის შეეძლო. თუმცა ერთმა ადგილობრივმა ”მკვლევარმა” გაიგო უფრო მეტი მათ შესახებ, იგი მუდმივად აკვირდებოდა მთას ძლიერი ასტრონომიული ტელესკოპით. ეს იყო პროფესორი ედგარ ლარკინი. ის ყვებოდა, რომ მთაზე შენიშნა ბრწყინვალე ტაძარი, მოპირკეთებული მარმარილოთი და ონიქსით, რომელიც მაიას იუკატანის უდიდეს ტაძარს მეტოქეობას გაუწევდა. მოსახლეობას ეშინოდა ლემურიელთა ტერიტორიაზე გადასვლა, თუმცა ჩანდა ისინი მშვიდობიანი და მეგობრული ხალხი იყვნენ. მათ უბრალოდ სურდათ ეცხოვრათ ისე, როგორც მათი წინაპრები ცხოვრობდნენ ოდესღაც, მშობლიური მიწების ოკენაში ჩაძირვამდე. საგაზეთო წერილში ლანსერი წერდა, რომ ადგილობრივი მოსახლეობა ხშირად ხვდებოდნენ ლემურიელებს და აღწერდნენ მათ, როგორც ფეხშიშველ, მაღალ, ლამაზ, კეთილშობილ მამაკაცებს, მოკლედ შეჭრილი თმით, ატარებდნენ თეთრ მოსასხამებს. სოფლელებს ისინი მოსწონდათ, რადგან ყიდულობდნენ მათგან დიდი რაოდენობით გოგირდს, მარილს და ღორის ქონს და გულუხვად იხდიდნენ სუფთა ოქროთი, რასაც მოიპოვებენ შანტას მთის მაღაროებში. შასტას მთა ამ სენსაციურ ისტორიაში დიდ ინტერესს იწვევდა, თუ როგორ არხერხებდნენ ”ლემურიელები” ყველასთვის შეუმჩნეველნი ყოფილიყვნენ. ლანსერი ამბობდა, რომ ისინი იყენებდნენ ტიბეტელი მაგისტრების წმინდა ძალებს, რომლის მეშვეობითაც მათ სოფელს დამცავი უხილავი საზღვარი შემოავლეს. მისი განცხადებით, მათ თანამედროვე ადამიანზე გაცილებით მეტი მეცნიერული ცოდნა აქვთ. თუმცა ათასობით წელია ამერიკაში ცხოვრობენ, ახსოვთ თავიანთი წინაპრების რიტუალები და ატარებენ მას მთაზე. სხვა მკველვარების ჩვენებებმა გული გაუტეხეს ხალხს, ვისაც ლანსერის მონათხობი სჯეროდა. მათ მთაზე მსგავსი დასახლების კვალიც ვერ იპოვეს. ”გამოჩენილი პროფესორი” ლარკინი ადგილობრივი დილეტანტი ოკულტისტი აღმოჩნდა, რომელიც თავისი მცირემასშტაბიანი ტელესკოპით ვარსკვლავებს აკვირდებოდა. მიუხედავად ამისა შანტის მთა და ლანსერის ისტორია ხშირად ხდება ოკულტისტთა დავის საგანი. ზოგი თვლის, რომ მან ისტორია შეთხზა ფრედერიკ. ს. ოლივერის წიგნის ”ორი პლანეტის ბინადარნი” გავლენით. წიგნი გამოიცა 1894 წელს. ავტორმა გამოიყენა ფსევდონიმი "Phylos The Tibetan". მთხრობელი მოულოდნელად ხვდება ერთ-ერთ ოსტატს (ჩინელ ბრძენს, სახელად ქუონგს) იმავე მთაზე, სადაც სასულიერო საზოგადოება ინახავდა წინაპართა ცოდნას. იგი მიიღეს თავიანთ წრეში, შემდეგ კი, სულიერი სხეულით წაიყვანეს სამოგზაუროდ პლანეტა ვენერაზე. მათ ასევე ასწავლეს როგორ გაეხსენებინა წინა ინკარნაციები ატლანტიდადან მოყოლებული. ასევე ლანსერი ალბათ იცნობდა სკოტ-ელიოტის წიგნებსაც, მისი ისტორია ლემურიაზე მხოლოდ მისი ფანტაზიის ნაყოფი არ უნდა ყოფილიყო . სკოტ-ელიოტი ახსენებს არსებებს იმდროინდელ ვენერადან, როცა პლანეტა თავის ძველ ორბიტაზე მოძრაობდა მარსსა და იუპიტერს შორის, რომელსაც უწოდებდნენ „"Lords of The Flame" . ვენერიანებს მაღალი ცივილიზაცია აქვთ თავიანთ პლანეტაზე, მათ ასწავლეს ლემურიელებს როგორ მიეღწიათ უკვდავებისთვის ინკარნაციათა განმეორებით. შესაძლებელია ვენერიელებს ასევე უწოდებდნენ ”ასტეროიდელებს”, რომლებსაც აღწერდნენ როგორც პატარა ადამიანებს, მცხოვრებს ”მეხუთე პლანეტაზე”, რომლის ორბიტა იყო ახლანდელ ასტეროიდთა ქამრის ადგილას. ჰიპერბორეა - ლემურიამდელი ცივილიზაცია, რომელზეც კიდევ უფრო ნაკლები ცნობები მოიპოვება, ვიდრე ლემურია-ატლანტიდა-არიელებზე. ჰიპერბორეა - ძველი ბერძნული მითების მიხედვით ჰიპერბორეა არის ზღაპრული ქვეყანა, სადაც მარად გაზაფხულია, მზე ექვს თვეს არ ჩადის. მდებარეობს შორეულ ჩრდილოეთში ზამთრის მიწების გადაღმა. ჰიპერბორეელები ბედნიერები და უზრუნველები იყვნენ, ცხოვრობდნენ ხანგრძლივად, არ იცოდნენ შუღლი და ომები, მძიმე შრომა, სიბერე და დაავადებები. ჰიპერბორეას ჩრდილოეთით ესაზღვრებოდა ოკეანოსი - მდინარე, რომელიც გარს ერტყმის დედამიწას; სამხრეთით - მითიური რიფეის მთები. მთავარი მდინარე იყო ერიდანოსი, რომელიც ოკეანიდან სამხრეთით მიედინებოდა. მდინარე ერიდანოსის სანაპიროებზე ალვები ქარვას ისხამდა, მის წ####ბში თეთი გედების გუნდები ცხოვრობდნენ. მარადიული ზაფხულის პირობებში მარცვლეული წელიწადში ორჯერ იძლეოდა მოსავალს. მაგრამ ყველაზე მშვენიერი ადგილი იყო მდიდარი, ლამაზი ტყით დაფარული "აპოლონის ბაღი". ჰიპერბორეას სამხრეთით იცავდა რიფეის მთების გადაულახავი თოვლიანი მწვერვალები. ეს იყო ქარის ღმერთის - ბორეასის სამფლობელო, რომელსაც გრილი სუნთქვა მოჰქონდა ზამთრის მიწებიდან სამხრეთში. მთის მწვერვალებზე ცხოვრობდნენ გრიფონები - არწივის თავიანი და ლომის ტანიანი მტაცებელი ფრინველები, ხოლო ხეობები დასახლებული იყო სასტიკი, ცალთვალა არიმასპების ტომებით. ჰიპერბორეა თეოკრატული ქვეყანა იყო. მას მართავდა აპოლონის სამი ქურუმი, გიგანტი მეფეები - ბორეადები, ძენი ან შთამომავლები ღმერთ ბორეასისა. დედაქალაქში იყო მრავალი მრგვალი ტაძარი და ჰეკატომბები, სადაც მსხვერპლს სწირავდნენ ღმერთებს. ჰიპერბორეელები მუსიკალური ხალხი იყო, საღვთო დღესასწაულებზე მართავდნენ სიმღერისა და ცეკვის ფესტივალებს. ჰიპერბორეა რამდენიმე მითში მოიხსენიება. ერთ-ერთია მითი ფაეტონზე, ბიჭზე, რომელმაც სცადა მზის ეტლის მართვა, რაც ვერ შეძლო და ზევსმა ელვით განგმირა. ფაეთონის ალმოდებული სხეული ჩავარდა ჰიპერბორიის მდინარე ერიდანოსში. მის ნაპირთან შეკრებილი მწუხარე დები - ჰელიადები გადაიქცნენ ქარვამდინარე ალვის ხეებად. ფაეტონის მეგობარი კიკნოსი თავადაც გადახტა მდინარეში, მეგობრის დაღუპვის ადგილას, ღმერთებმა იგი გედად აქციეს. შემდეგში ჰიპერბორეელები, როცა დაიღლებოდნენ სიცოცხლით, ხტებოდნენ მდინარეში და გედებად იქცეოდნენ. ჰიპერბორეაში იმოგზაურა გმირმა პერსევსმა, რომელიც ეძებდა ღმერთების საგანძურის მცველ ნიმფებს, ან გრაიებს, რომლებმაც გოგრონების ადგილსამყოფელი მიასწავლეს. ასევე ამ მხარეში ორჯერ მოხვდა ჰერაკლე. პირველად როცა არტემიდეს ოქროს ირემს მისდევდა, ხოლო მეორედ ატლასის ასულებისთვის ოქროს ვაშლები რომ მოეპარა. Атлантида [править | править исходный текст] Материал из Википедии — свободной энциклопедии У этого термина существуют и другие значения, см. Атлантида (значения). Атланти́да (др.-греч. Ἀτλαντὶς) — известное по преданиям остров-государство. Наиболее подробное описание Атлантиды известно по диалогам Платона Афинского; также известны упоминания и комментарии Геродота, Диодора Сицилийского, Посидония, Страбона, Прокла. Показания древних о местоположении Атлантиды неопределенны[1]. По словам Платона, остров находился на западе от Геркулесовых столбов, напротив гор Атланта. Во время сильного землетрясения, сопровождавшегося наводнением, остров был поглощен морем в один день, вместе со своими жителями — атлантами. Платон указывает время катастрофы как «9 000 лет назад», то есть около 9500 г. до н. э.. Интерес к рассказам об Атлантиде проявился в эпоху Возрождения. В современной науке, вопросы о существовании Атлантиды являются спорными[2]. Существует специально разработанное в конце 1950-х годов учение атлантология. Людей, занимающихся поиском и обобщением любых сведений об Атлантиде, называют атлантологами. Атлантида является популярным объектом в искусстве. Содержание [ убрать] · 1 История мифа o 1.1 Диалоги Платона o 1.2 Другие античные авторы o 1.3 Возможная дата гибели Атлантиды · 2 Гипотезы существования o 2.1 Атлантида — выдумка o 2.2 Атлантида в Атлантическом океане o 2.3 Атлантида в Средиземном море o 2.4 Циркумпонтийский регион (Чёрное море) § 2.4.1 Теория черноморского потопа § 2.4.2 Индоевропейская экспансия § 2.4.3 Другие привязки к региону o 2.5 Антарктическая гипотеза o 2.6 Атлантида в Андах o 2.7 Атлантида в Бразилии · 3 Атлантида в теософии · 4 В литературе и искусстве o 4.1 В фантастической литературе o 4.2 В другой литературе o 4.3 В изобразительном искусстве и медиа § 4.3.1 В живописи § 4.3.2 Художественные фильмы про Атлантиду § 4.3.3 Научно-популярные фильмы про Атлантиду § 4.3.4 В музыке § 4.3.5 В играх § 4.3.6 В мультсериалах § 4.3.7 В комиксах · 5 «Атлантида» в Google Earth · 6 См. также · 7 Примечания · 8 Первоисточники · 9 Литература · 10 Ссылки Диалоги Платона[править | править исходный текст] Платон и Аристотель. Фрагмент картиныРафаэля «Афинская школа», 1509 год Все сведения об Атлантиде содержатся у Платона в двух диалогах: «Тимей» (кратко) и «Критий» (более развёрнуто). Диалог «Тимей» начинается рассуждениями Сократа и пифагорейца Тимея о наилучшем государственном устройстве. Вкратце описав идеальное государство, Сократ жалуется на абстрактность и схематичность полученной картины и выражает желание «послушать описание того, как это государство ведёт себя в борьбе с другими государствами, как оно достойным его образом вступает в войну, как в ходе войны его граждане совершают то, что им подобает, сообразно своему обучению и воспитанию, будь то на поле брани или в переговорах с каждым из других государств». Откликаясь на это пожелание, третий участник диалога, афинский политический деятель Критий излагает рассказ о войне Афин с Атлантидой, якобы со слов своего деда Крития-старшего, который, в свою очередь, пересказал ему рассказ Солона, услышанный последним от жрецов вЕгипте. Смысл рассказа таков: некогда, 9 тысяч лет назад (от периода жизни Сократа, Крития и других современников Солона), Афины были наиболее славным, могущественным и добродетельным государством. Главным их соперником была упомянутая Атлантида. «Этот остров превышал своими размерами Ливию и Азию, вместе взятые». На нём возникло «удивительное по величине и могуществу царство», владевшее всей Ливией до Египта иЕвропой до Тиррении (запад Италии). Все силы этого царства были брошены на порабощение Афин. Афиняне встали на защиту своей свободы во главе эллинов; и хотя все союзники им изменили, они одни благодаря своей доблести и добродетели отразили нашествие, сокрушили атлантов и освободили порабощённые ими народы. Вслед за тем, однако, произошла грандиозная природная катастрофа, в результате которой за одни сутки погибло все войско афинян, а Атлантида погрузилась на дно морское. Диалог «Критий», с теми же участниками, служит непосредственным продолжением «Тимея» и целиком посвящён рассказу Крития о древних Афинах и Атлантиде. Афины тогда (до землетрясения и наводнения) были центром большой и необычайно плодородной страны; они были населены добродетельным народом, пользовавшимся идеальным (с точки зрения Платона) государственным устройством. А именно, всем распоряжались правители и воины, жившие отдельно от основной земледельческо-ремесленной массы на Акрополе коммунистической общиной. Скромным и добродетельным Афинам противопоставляется надменная и могущественная Атлантида. Родоначальником атлантов, по Платону, был бог Посейдон, сошедшийся со смертной девушкой Клейто, родившей от него десять божественных сыновей во главе со старшим, Атлантом, между которыми он и разделил остров и которые стали родоначальниками его царских родов. Центральная равнина острова простиралась в длину на 3 тысячи стадиев (540 км), в ширину — на 2 тысячи стадиев (360 км), центром острова являлся холм, расположенный в 50 стадиях (8-9 километрах) от моря. Посейдон для защиты обнёс его тремя водными и двумя сухопутными кольцами; атланты же перекинули через эти кольца мосты и прорыли каналы, так что корабли могли по ним подплывать к самому городу или, точнее, к центральному острову, имевшему 5 стадиев (несколько менее километра) в диаметре. На острове возвышались храмы, выложенные серебром и золотом и окружённые золотыми статуями, роскошный царский дворец, а также были заполненные кораблями верфи и т. д., и т. п. «Остров, на котором стоял дворец, (…) а также земляные кольца и мост шириной в плетр (30 м) цари обвели круговыми каменными стенами и на мостах у проходов к морю всюду поставили башни и ворота. Камень белого, чёрного и красного цвета они добывали в недрах срединного острова и в недрах внешнего и внутреннего земляных колец, а в каменоломнях, где с двух сторон оставались углубления, перекрытые сверху тем же камнем, они устраивали стоянки для кораблей. Если некоторые свои постройки они делали простыми, то в других они забавы ради искусно сочетали камни разного цвета, сообщая им естественную прелесть; также и стены вокруг наружного земляного кольца они по всей окружности обделали в медь, нанося металл в расплавленном виде, стену внутреннего вала покрыли литьём из олова, а стену самого акрополя — орихалком, испускавшим огнистое блистание». Вообще, Платон уделяет очень много места описанию неслыханного богатства и плодородия острова, его густонаселённости, богатого природного мира (там, по автору, обитали даже слоны) и т. д. До тех пор, пока в атлантах сохранялась божественная природа, они пренебрегали богатством, ставя превыше его добродетель; но когда божественная природа выродилась, смешавшись с человеческой, они погрязли в роскоши, алчности и гордыне. Возмущённый этим зрелищем, Зевс задумал погубить атлантов и созвал совещание богов. На этом диалог — во всяком случае, дошедший до нас текст — обрывается. В этом описании нетрудно разглядеть платоновские идеалы и окружающую Платона действительность. В «Тимее» моделируется ситуация греко-персидских войн, но в идеализированном виде; афиняне, победившие надменных атлантов — не реальные афиняне V века до н. э. со всеми их недостатками, а идеальные добродетельные мудрецы, отчасти напоминающие спартанцев, но нравственно гораздо выше их; свой подвиг они совершают в одиночку, ни с кем не деля славы, и при этом не пользуются победой для создания собственной империи (как поступили реальные афиняне V века до н. э.), а великодушно предоставляют свободу всем народам. Зато в описании Атлантиды присутствуют черты ненавистной Платону Афинской морской державы с её неутомимым стремлением к богатству и могуществу, постоянной экспансией, предпринимательским торгово-ремесленным духом и т. д. Как полагают, первоначальной целью Платона было обличить атлантов, изобразив их целиком отрицательным примером алчности и гордыни, порождаемых богатством и погоней за могуществом — в своём роде антиутопию, противопоставляемую утопическим Афинам; но, начав описывать Атлантиду, Платон увлёкся и по чисто художественным причинам создал притягательный образ роскошной и могучей державы, так что Атлантида, в качестве утопии, совершенно затмила бледный очерк бедных и добродетельных Афин. Не исключено, что именно это несоответствие замысла и результата и явилось причиной того, что диалог не был закончен. Другие античные авторы[править | править исходный текст] Современные атлантологи склонны относить к упоминаниям об Атлантиде рассказы об атлантах — африканском (очевидно берберском) племени в горах Атласа, о котором говорят Геродот, Диодор Сицилийский и Плиний Старший; эти атланты по их рассказам не имели собственных имён, не видели снов и в конце концов были истреблены своими соседями троглодитами; Диодор Сицилийский сообщает ещё, что они воевали с амазонками. Что же до собственно Атлантиды, то расхожее мнение сводилось к фразе (приписываемой Аристотелю), что «(сам же) создатель и заставил её исчезнуть»[3]. Против этого мнения выступал Посидоний, который, интересуясь фактами оседания суши, на этом основании нашёл рассказ правдоподобным (Страбон, География, II, 3.6). Во II в. Элиан, бывший, собственно, лишь собирателем анекдотов, среди прочего сообщает, как одевались цари атлантов — в шкуры самцов «морских баранов», а царицы-носили головной убор из шкур самок этих неизвестных животных[4], чтобы подчеркнуть своё происхождение от Посейдона. В V в. неоплатоник Прокл, в своих комментариях к «Тимею», рассказывает о последователе Платона Кранторе, который около 260 г. до н. э. специально посетил Египет с целью узнать об Атлантиде и якобы видел в храме богини Нейт в Саисе колонны с надписями, рассказывающими её историю. Кроме того, он пишет: «То, что остров такого характера и размеров некогда существовал, явствует из рассказов некоторых писателей, которые исследовали окрестности Внешнего моря. Ибо, по их словам, в том море в их время было семь островов, посвящённых Персефоне, и также три других острова огромных размеров, один из которых был посвящён Плутону, другой Аммону, а затем Посейдону, размеры которого составляли тысячу стадиев (180 км); и жители их — добавляет он — сохранили предания, идущие от их предков, о неизмеримо большем острове Атлантиде, которая действительно существовала там и которая в течение многих поколений правила всеми островами и точно так же была посвящена Посейдону. Ныне Марцелл описал это в „Эфиопике“». Этот Марцелл из других источников неизвестен; полагают, что его «Эфиопика» — попросту роман. Возможная дата гибели Атлантиды[править | править исходный текст] Афинский политический деятель Критий родился в 460 году до н. э. Изложить рассказ о войне Афин с Атлантидой он мог, только достигнув зрелого возраста, ориентировочно после 440 года до н. э. В диалоге «Критий» не упоминается о Пелопоннесской войне, начавшейся в 431 году до н. э. Таким образом, Критий изложил сведения об Атлантиде в период с 440 года до н. э. по 431 год до н. э., будучи молодым политиком, так как все сведения он получил от своего деда. Согласно указанию Платона о катастрофе ровно 9000 лет назад, гибель Атлантиды произошла в период с 9440 года до н. э. по 9431 год до н. э. Гипотезы существования[править | править исходный текст] Проверить нейтральность. На странице обсуждения должны быть подробности. Атлантида — выдумка[править | править исходный текст] Наиболее распространённое среди историков и особенно филологов мнение: повествование об Атлантиде — типичный философский миф, образцами которых пестрят диалоги Платона. Действительно, Платон, в отличие от Аристотеля и тем более историков, вообще никогда не ставил своей целью сообщение читателю каких-то реальных фактов, но только идей, иллюстрируемых философскими мифами. В той мере, в которой рассказ проверяем, он опровергается всем имеющимся археологическим материалом. Действительно, нет никаких следов какой-либо развитой цивилизации в Греции или на западе Европы и Африки, ни в конце ледникового и послеледникового периодов, ни в последующие тысячелетия. Показательно при этом, что сторонники историчности Атлантиды часто игнорируют в диалогах проверяемую часть (включая играющую важнейшую роль тему афинской цивилизации) и сосредоточивают свои исследования исключительно на непроверяемой — Атлантиде. Далее, источником сведений объявляются египетские жрецы (слывшие в Греции хранителями таинственной древней мудрости); однако среди множества древнеегипетских текстов не обнаружено ничего, хоть отдалённо напоминающего рассказ Платона[5]. Все имена и названия в тексте Платона — греческие[6], что также свидетельствует скорее в пользу сочинения их Платоном, нежели воспроизведения им каких-либо древних преданий. Правда, Платон объясняет это тем, что Солон-де переводил «варварские» имена на греческий язык; но подобное обращение с именами в Греции никогда не практиковалось. Кроме того, Атлантида идеально вписывалась в платоновскую схему инволюции политических форм — их постепенному переходу к более примитивным формам существования. По мнению Платона, сначала в мире правили цари, затем аристократы, затем народ (демос) и, наконец, толпа (охлос). Власть аристократии, народа и толпы Платон последовательно находил в истории греческих полисов. Но власти «богоподобных царей», создавших могучие державы, он найти в Греции не мог. В этом смысле Атлантида идеально вписывается в логику социально-философской теории Платона. Что касается гибели Атлантиды, то очевидно, что, сочинив эту страну, Платон должен был уничтожить её просто для внешнего правдоподобия (чтобы объяснить отсутствие следов такой цивилизации в современную эпоху). То есть картина гибели Атлантиды диктуется целиком внутренними задачами текста. Наиболее правдоподобная гипотеза об источниках рассказа называет два события, произошедшие при жизни Платона: поражение и гибель афинской армии и флота при попытке завоевания Сицилии в 413 г. до н. э., и гибель городка Гелика на Пелопоннесе в 373 г. до н. э. (Гелика была затоплена в одну ночь в результате землетрясения, сопровождавшегося наводнением; в течение нескольких веков её остатки хорошо просматривались под водой и песком). Атлантида в Атлантическом океане[править | править исходный текст] Места в Атлантическом океане, куда различные исследователи помещали Атлантиду Геракловыми столпами (калька финикийского «столбыМелькарта») в античности всегда назывался Гибралтарский пролив (а непосредственно — скалы Гибралтар и Сеута). Таким образом, Платон помещает Атлантиду непосредственно за Гибралтарским проливом, недалеко от побережья Испании и нынешнего Марокко. Марокко у греков, как страна на крайнем Западе — местопребывание титана Атланта (Атласа), к имени которого восходят название океана и хребта Атлас; несомненно, к нему же восходит и название Атлантиды — «страны Атланта» (в более позднем диалоге «Критий» Платон называет Атлантом первого царя страны и от него выводит имя; но первоначально, видимо, название подразумевало просто «страну, лежащую на крайнем Западе»). Один из Камней Ики с КартойСеверной (вверху в центре) иЮжной Америк (внизу в центре), слева погибший Континент Му, справа Атлантида[7] По другой версии это схема ритуальной разделки туши ягуара, принятая уиндейцев кечуа К этим же соображениям апеллировали наиболее последовательные из сторонников реального существования Атлантиды, указывая, что согласно Платону она могла находиться только в Атлантическом океане и нигде иначе. В частности, они отмечали, что только в Атлантическом океане может поместиться земля размеров, описанных Платоном — центральный остров 3000x2000 стадиев(530x350 км), и несколько крупных сопутствующих островов. Ярым апологетом данной версии был Н. Ф. Жиров. С его точки зрения — Атлантида находилась в районе Азорских островов, и представляла собой некогда надводную часть Срединно-Атлантического хребта. Большая площадь острова в те времена объясняется либо более низким уровнем мирового океана, либо последствиями землетрясения, либо совокупностью факторов. Аналогичной версии придерживается М. Бейджент (англ.). Многие исследователи искали Атлантиду в районе Балеарских иКанарских островов. Вячеслав Кудрявцев в журнале «Вокруг света» предположил, основываясь на текстах Платона и данных о последнем ледниковом максимуме (закончившемся 10 тысяч лет назад, что соответствует времени, указанному в «Критии»), что Атлантида располагалась на месте нынешнихБританских островов, а утонула в результате таяния ледников[8]. Атлантида в Средиземном море[править | править исходный текст] Рассказ об Атлантиде у Платона может быть рассмотрен как миф, основой для которого послужили реальные исторические события, во время которых в результате природной катастрофы (землетрясения, наводнения или какого-то другого катаклизма) погибла либо пришла в упадок ранее преуспевавшая цивилизация. Таким историческим событием может выступать извержение вулкана на острове Санторини и последующий упадок высокоразвитой (по меркам того времени) минойской цивилизации в Средиземном море. В этом случае приводимая Платоном площадь Атлантиды и 9-тысячелетняя давность события рассматриваются как преувеличение, а прообразом Атлантиды выступает остров Крит и частично уничтоженный вулканическим взрывом и обрушением кальдеры остров Санторини (другое название — Фира, в древности — Стронгила). Существовавшая на Крите и соседних островах древняя минойская цивилизация действительно пришла в упадок после извержения вулкана и его взрыва на острове Стронгила в XVII веке до н. э., то есть не за 9000, а за 900 лет до Платона. Катастрофическое извержение вулкана «в один день и бедственную ночь» привело к разрушению острова, созданию огромного цунами, обрушившегося на северное побережье Крита (наибольшую часть островной метрополии) и другие острова в этой части Средиземного моря, и сопровождался землетрясениями. Вулканический пепел покрыл поля на островах и побережье материка в радиусе сотен километров, что при толщине слоя более 10 см делает их непригодными для возделывания на год и более, вызвав тем самым голод. Учитывая местную розу ветров, основная часть пепла должна была выпасть в восток-юго-восточном направлении, не затронув Грецию и Египет. При этом минойцы, как и описываемые Платоном атланты, действительно имели военные столкновения с ахейцами, населявшими материковую Грецию (так как активно занимались пиратством). И минойцы действительно были разгромлены ахейцами, правда, не до природного катаклизма, а лишь после него. По широко известному описанию Платона, остров Атлантида внутри имел концентрический канал, по которому могли плавать корабли, с выходами в открытое море. Это соответствует по форме островной вулканической кальдере с кольцевым валом и центральным островом. Геологические исследования островов Санторини и донных осадков в восточной части Средиземного моря показывают, что ранее на месте нынешней кальдеры существовала более древняя кальдера, образовавшаяся в результате аналогичного извержения около 20 000 лет назад. Однако, по размерам все известные кальдеры намного меньше, по словам Платона, «Ливии (древнегреческое название Африки) и Азии вместе взятым». Данное несоответствие можно объяснить во-первых преувеличением и искажениям, накопившимся за сотни лет устной передачи преданий о реальных событиях (тем более, что реальные размеры Азии и Африки грекам тогда были неизвестны), а во-вторых указанные размеры могут быть сопоставимы с фактическими размерами морской минойской державы, простиравшейся не только на Кикладские острова, Крит и Кипр, но и на прибрежные районы Греции, Малой Азии и Северной Африки (как у последующих финикийских и греческих колоний). Достаточно подробное изложение данной версии, со сравнительным анализом текстов Платона и фактических материалов, полученных к концу XX века историей, археологией, геологией и смежными науками, имеется в книге доктора геолого-минералогических наук, сотрудника Института истории естествознания и техники им. С. И. Вавилова РАН И. А. Резанова «Атлантида: фантазия или реальность?» (М., «Наука», 1975). Данная версия о сущности и гибели так называемой Атлантиды не особенно популярна, во многом потому, что в таком случае теряется ореол таинственности, окутывающий само понятие Атлантиды столетиями. Большинству людей, близких к этой теме, намного интереснее и увлекательнее фантазировать про совершенных атлантов, загадочный орихальк, внезапно исчезнувшую огромную страну с высокоразвитой цивилизацией и т. п. Одним из наглядных подтверждений тому является размер и содержание данной статьи, а также обилие околонаучных опусов и художественных произведений различных жанров на данную тему. Документальный фильм «Atlantis The Evidence», BBC, («Атлантида была здесь», телеканал «Культура»), наглядно объясняет вероятность связи понятия «Атлантида» c извержением вулкана на острове Санторин. Глобальность вулканического извержения на Тире порождает предположения о затоплении Чёрного моря примерно в это же время, когда высота цунами достигала десятков метров, и самую непосредственную связь с библейскими сказаниями о «всемирном потопе», когда волны в десятки метров сметают всё на побережьях Средиземного моря и, возможно, только помогают высочайшим давлением на тектонические плиты — открыть Босфор и Дарданеллы. Циркумпонтийский регион (Чёрное море)[править | править исходный текст] Теория черноморского потопа[править | править исходный текст] До и после наводнения (по Райану и Питману) Реконструкция размеров озера, существовавшего на месте Чёрного моря Основная статья: Теория черноморского потопа Прообразом для событий легенды об Атлантиде могло послужить катастрофическое поднятие уровня Чёрного моря, которое, возможно, произошло в шестом тысячелетии до нашей эры[9]. Предполагается, что во время этого черноморского потопа в течение менее чем года уровень моря повысился на 60 метров (другие оценки — от 10 до 80 метров[10]) в связи с прорывом Босфора средиземноморскими водами. Затопление больших территорий северного причерноморья могло, в свою очередь, дать толчок распространению из этого региона в Европу и Азию различных культурных и технологических новшеств[11][12]. Индоевропейская экспансия[править | править исходный текст] Связанными с легендой о процветающей Атлантиде и её гибели могут быть и такие события, как формирование и распад индоевропейской общности, приведший к началу широкомасштабной индоевропейской экспансии в конце IV тысячелетия до н. э. Географически эти события привязаны к регионам, прилегающим к Чёрному морю. Так, к Дунайскому (Северобалканскому) региону относится одна из гипотез местонахождения родины народов-носителей праиндоевропейского языка, предложеннаяВ. А. Сафроновым. Гипотеза предполагает также привязку к этой общности возникновение письменности, укреплённых городов, разделения труда, централизованного управления, возникновение социальных классов и возникновение первой цивилизации на базе культуры Винча[13]. При сопоставлении платоновской легенды с событиями IV тысячелетия до н. э. совпадение по времени достигается предложенной А. Я. Аноприенкоинтерпретацией указанного Платоном срока в 9000 лет как 9000 сезонов по 121—122 дня[11]. Другие привязки к региону[править | править исходный текст] Западнее от Чёрного моря отчётливо различима Нижнедунайская равнина, окружённая горами. Прямоугольник имеет размеры 534 км на 356 км (3000 на 2000 стадий при 178 метров/стадий). Окружность проведена вокруг о. Змеиный, находящегося в 35 км восточнее от дельты Дуная Румынский исследователь Николай Денсушяну в своей работе «Доисторическая Дакия» (1913) отождествлялАтласские горы с южными Карпатами в районеОлтении, а Атлантиду в целом с Румынией, отмечая соответствие размеров и расположенияНижнедунайской равнины описанию центральной равнины Атлантиды и вводя предположение о смешении Платоном терминов «река»-«море»-«океан» с одной стороны, и «остров»-«страна» с другой[14]. При такой привязке возникает сложность с нахождением соответствия столице Атлантиды, которая, по Платону, находилась в 9-10 км от берега и в центре города находилась невысокая гора. В дельте Дуная нет подводных гор, а единственный остров — о. Змеиный, не имеет признаков присутствия человека до VII века до н. э.[15], хотя древними греками на острове был построен храм, посвящённый Ахиллу и в письменных источниках (др.-греч. Νησος λευκη — Белый Остров) его иногда обозначают как Остров блаженных[16]. Антарктическая гипотеза[править | править исходный текст] Одна из гипотез утверждает, что Антарктида и есть погибшая Атлантида. Она основывается на картографических артефактах (карте Пири-реиса и др.), которые якобы были созданы на основании десятков древних карт, приписываемых цивилизациям с развитым мореходством, существовавшим 6-15 тыс. лет тому назад. Эта гипотеза подробно описана в книге писателя Грэма Хэнкока «Следы богов». По мнению автора, Антарктида была сдвинута в область южного полюса в результате литосферного сдвига. А до этого находилась ближе к экватору и не была покрыта льдом. Однако это предположение противоречит современным научным представлениям о геологическом движении материков. Имеется и версия[17], связанная не с передвижением материков, а со смещением земной оси в результате планетарного катаклизма 10-15 тыс. лет назад (например, «столкновения Земли с космическим телом огромной массы»), до которого Антарктида не находилась на южном полюсе, имела тёплый климат, богатую флору и фауну, была заселена людьми и застроена городами, некоторые из которых якобы заметны на спутниковых фотоснимках[18]. Данная версия также противоречит научным представлениям о последствиях падения на Землю различных небесных тел, о невозможности быстрого катастрофического сдвига земной оси, о датировках антарктического оледенения и др. Атлантида в Андах[править | править исходный текст] Возможно, этот раздел содержит оригинальное исследование. Добавьте ссылки на источники, в противном случае он может быть удалён. Дополнительные сведения могут быть на странице обсуждения. (6 января 2011) Первая часть книги «Хроника Перу», впервые описывающая историю о «белых людях» Южной Америки (1553). В 1553 году впервые в литературе — в книге «Хроника Перу»Педро Сьесы де Леона — приводится индейская история о том, что «белые люди» проникли на территорию провинции Гуаманга(Перу) задолго до испанцев, и даже правили там до Инков: Самая крупная река из здешних носит название Виньяке [Vinaque], там расположены большие, очень древние сооружения, заметно обветшавшие от времени и превращенные в руины, должно быть, они пережили много веков. Спрашивая местных индейцев о том, кто построил эту древность, они отвечают, что другие белые и бородатые люди, как мы, правившие задолго до Инков; они говорят, что те пришли в эти края и устроили себе здесь жилище. Эти и другие древние здания, имеющиеся в этом королевстве, мне кажется на вид не такие как те, что строили или приказывали строить Инки. Потому что это строение было квадратным, а строения Инков длинными и узкими. Также ходит молва, что встречались некие буквы на одной каменной плите этого здания. Я не утверждаю и не считаю, что в прошлые времена прибыли сюда некие люди, настолько разумные и смышленые, что построили эти и другие вещи, которых мы не видим. — Сьеса де Леон, Педро. Хроника Перу. Часть Первая. Глава LXXXVII [19]. Позже эта история стала известна многим другим историкам и хронистам Перу, а также миссионерам из католических орденов, распространивших собственную историю о европейском происхождении верховного бога Виракочи, что нашло отражение в многочисленных мифах индейцев. В частности, наиболее детально гипотезой о размещении Атлантиды в Андах занимался Педро Сармьенто де Гамбоа в книге «История Инков» (Historia de los Incas[20]). В 1555 году непосредственно сопоставляет Атлантиду Платона с королевствами Перу — землямиИмперии инков — секретарь королевского Совета Кастилии, хронист Агустин де Сарате в своей книге «История открытия и завоевания провинции Перу» (издана в Антверпене), приводя различные мнения историков на то, откуда появились люди в Америке. Сарате приводит в оправдание своей позиции то, что платоновские 9000 лет от потопа, это счет годов у египтян не по солнцу, а по лунам, то есть месяцам, а значит, следует считать их как 750 лет. А обычаи перуанских индейцев, их культовая и имперская архитектура, обшитая пластинами из золота, как раз, по мнению Сарате, соответствуют описанию у Платона[21]. В книге «Atlantis: The Andes Solution» Джимом Алленом (Jim Allen) была представлена теория, отождествляющая Атлантиду с плато Альтиплано в Южной Америке. Теория строится на нескольких доводах. · высокая точность совпадения между спутниковыми фотографиями местности и древними описаниями, при предположении, что указанные у Платона размеры даны не в греческих стадиях, а в «атлантских», отличных из-за широты расположения местности. · наличие геологических образований на плато, которые могут являться следами деятельности человека и соответствуют описаниям столицы Атлантиды. · развитая культура, научные и технологические достижения народов Южной Америки объясняются через существование предшествующей более развитой цивилизации · наличие искусственного, по мнению некоторых учёных[кто?], основанного на троичной логике языкааймара[22]. Атлантида в Бразилии[править | править исходный текст] В 1624 году английский учёный и политик Фрэнсис Бэкон Веруламский в книге «Новая Атлантида» (Nova Atlantis) отождествил с Атлантидой Бразилию. Вскоре вышел в свет новый атлас с картой Америки, составленный французским географом Николя Сансоном, в котором на территории Бразилии были указаны провинции сыновей Посейдона. Такой же атлас издал в 1762 году Роберт Вогуди. Наиболее последовательным сторонником локализации Атлантиды (или её колоний) на территории Бразилии был знаменитый британский учёный и путешественник полковник Перси Гаррисон Фосетт(1867—1925?). Главным указанием на существование в неисследованных районах Бразилии остатков доисторических городов Атлантиды для него служила т. н. Рукопись 512[23] — документ XVIII века, в котором описывалось открытие португальскими искателями сокровищ (бандейрантами) в 1753 годуруин неизвестного мёртвого города в глубине провинции Баия. «Главной целью» своих поисков Фосетт называл «Z» — некий таинственный, возможно, обитаемый город на территории Мату-Гросу, лишь предположительно тождественный городу бандейрантов 1753 года. Источник сведений о «Z» остался неизвестным; эзотерические предания со времён Фосетта до наших дней связывают этот мифический город с теорией Полой Земли. Материальным свидетельством существования неизвестной доисторической цивилизации на территории Бразилии Фосетт считал статуэтку из чёрного базальта. По словам Фосетта, эксперты из Британского музея не смогли объяснить ему происхождение статуэтки, и с этой целью он обратился за помощью к психометристу, описавшему при контакте с этим артефактом «большой, неправильной формы континент, простирающийся от северного берега Африки до Южной Америки», на который затем обрушилась природная катастрофа. Название материка была Атладта[24]. По словам Фосетта, в своей экспедиции 1921 года он смог собрать новые свидетельства существования остатков древних городов, посетив район реки Гонгожи в бразильском штате Баия. В 1925 году Фосетт со спутниками не вернулся из поиска затерянных городов в верховьях реки Шингу, обстоятельства гибели экспедиции остались неизвестными. Атлантида в теософии[править | править исходный текст] Леон Бакст. «Древний ужас», 1908 В книге Е. П. Блаватской «Тайная доктрина» утверждается, что в Атлантиде проходила эволюция Четвёртой коренной расы, которая предшествовала современному человечеству. В 1882 году известный теософ А. П. Синнетт заявил, что якобы получил от тибетского махатмы К. Х. ответ на свои вопросы об Атлантиде. К. Х. писал: «Погружение Атлантиды (группы континентов и островов) началось во время миоценского периода — (как и сейчас, наблюдается постепенное погружение некоторых ваших континентов) — и оно достигло наивысшей точки сначала в окончательном исчезновении самого большого континента — событие, совпавшее с подъёмом Альп, затем подошла очередь последнего из островов, упомянутого Платоном. Египетские жрецы Саиса говорили Солону, что Атлантида (единственный оставшийся большой остров) погибла за 9000 лет до их времени. Это не было вымышленным числом, ибо они на протяжении тысячелетий тщательно охраняли свои достижения. Но тогда, говорю я, они упомянули лишь о Посейдонисе, и никогда не открыли бы свою сокровенную хронологию даже великому греческому законодателю… Великое событие — торжество наших „Сынов Света“, обитателей Шамбалы (тогда — остров в Центральноазиатском море) над себялюбивыми — если не совершенно порочными — магами Посейдониса случилось ровно 11 446 лет тому назад. Прочтите в этой связи неполное и частично завуалированное объяснение в „Изиде“, том 1-й, и некоторые вещи для вас станут яснее»[25]. Теософы полагают, что цивилизация Атлантиды достигла своего пика в период между 1 000 000 и 900 000 лет назад, но разрушилась из-за внутренних противоречий и войн, явившихся следствием незаконного использования атлантами магических сил. У. Скотт-Эллиот в «Истории Атлантиды» (1896), утверждает, что Атлантида, в конечном счете, раскололась на два больших острова, один из которых имел название Дайтья, а другой — Рута, который позднее сократился до последнего остатка, известного как Посейдонис[26]. Ч. Ледбитер утверждает, что в Тибете находится оккультный музей, в котором хранятся образцы культур всех цивилизаций, когда-либо существовавших на Земле, в том числе и цивилизации Атлантиды[27]. Четыре карты континента, отражающие историю его разрушения, помещённые Скотт-Эллиотом в «Историю Атлантиды», это копии карт из упомянутого тибетского музея[28]. В литературе и искусстве[править | править исходный текст] В этом разделе не хватает ссылок на источники информации. Информация должна быть проверяема, иначе она может быть поставлена под сомнение и удалена. Вы можете отредактировать эту статью, добавив ссылки на авторитетные источники. Эта отметка установлена 12 мая 2011. Этот раздел представляет собой неупорядоченный список разнообразных фактов о предмете статьи. Пожалуйста, приведите информацию в энциклопедический вид и разнесите по соответствующим разделам статьи. Согласно решению Арбитражного комитета Википедии, списки предпочтительно основывать на вторичных обобщающихавторитетных источниках, содержащих критерий включения элементов в список. Профессор Аронакс и капитан Немо среди развалин Атлантиды Атлантида — источник вдохновения для многих поколений писателей, художников, драматургов, режиссёров. Множество фильмов, книг, комиксов и игр посвящены жизни Атлантиды, поискам её, или используют Атлантиду как аллегорию. В фантастической литературе[править | править исходный текст] · В романе Жюля Верна «Двадцать тысяч льё под водой»капитан Немо показывает профессору Аронаксу остатки зданий Атлантиды на дне Атлантического океана; они совершают прогулку по океанскому дну в водолазных костюмах. · Позже Вольфганг Хольбайн продолжит тему Атлантиды в своих книгах из серий «Дети капитана Немо» («Девочка из Атлантиды» и другие). · Другой писатель Пьер Бенуа посвятил роман поискам Антлантиды на территории современного Алжира. Подробнее см. в его книге «Атлантида» (L’Atlantide, 1919) [1]. · В «Аэлите» Алексея Толстого предложена версия атлантской праистории человечества. Атлантида опустилась на дно в результате страшного землетрясения, но часть атлантов — магацитлы — переселились на Марс. · В романе Григория Адамова «Тайна двух океанов» (1938; 1939) затопленная Атлантида (в Атлантическом океане) — один из пунктов маршрута подводной лодки «Пионер». · В романе «Маракотова бездна» (1929) Артура Конан Дойля профессор Маракот с двумя своими спутниками достигает на батисфере дна глубокой атлантической впадины и там обнаруживает сообщество людей, живущих в герметических подземных помещениях, дышащих кислородом, выработанным из воды, и очень комфортно обустроивших своё существование. Оказалось, что они — потомки жителей Атлантиды, в древности хорошо подготовившихся к катаклизму, погубившему их континент, и, таким образом, выживших. · Историю Атлантиды использовал Джон Толкин как основу для сюжета о Нуменоре — затонувшей прародине высших людей — эдайн. На квенья, одном из вымышленных языков Средиземья, Нуменор так и назывался — Атала́нтэ (квен. Atalantë, «Падший»). · Фантаст Александр Беляев в повести «Последний человек из Атлантиды» описал существование и гибель Атлантиды в результате тектонической катастрофы. Описанная в повести цивилизация бронзового века поклоняется солнцу. · В научно-фантастический романе Георгия Мартынова «Спираль времени» (1966) описывается посещение Атлантиды («страны Моора») пришельцами из космоса около двенадцати тысяч лет тому назад. В романе Атлантида описывается как общество с уровнем развития и типом правления, напоминающими древнеегипетский. · В повести Кира Булычёва «Конец Атлантиды» из цикла «Приключения Алисы», Атлантида оказывается базой инопланетных пришельцев, столетиями наблюдающих за Землёй. Она располагается на дне Тихого океана близ Гавайских островов. · В научно-фантастической повести румынского писателя Виктора Кернбаха «Лодка над Атлантидой» — (1961 г. оригинал. На русском языке в «Библиотеке приключений и научной фантастики» в 1971 году.) — описывается одна из гипотез об Атлантиде. · В романе «Операция Поиск во времени» Андре Нортон (1967) использована мифология Чёрчварда. Американец из XX века попадает в древний мир, где идет война между Атлантидой и цивилизацией Му. Атлантида представлена империей зла, поклоняющейся кровавому культу Ба-Ала. · Вымышленной истории Атлантиды посвящен цикл романов «Атланты» российского писателя-фантаста Дмитрия Колосова. Атлантида, согласно основному сюжету — планета, расположенная в другой галактике, на которой было создано утопическое общество. После захвата планеты Атлантиды в войне, глава государства и немногие приближённые бежали на Землю, где основали новое общество по старым образцам. · В цикле «Дуновение смерти и вечность любви» современного фантаста Григория Демидовцеваназвание «Атлантида» применяется к Америке — соответственно, существуют Северная и Южная Атлантида. Это связано с тем, что в созданной Демидовцевым альтернативной реальности Америка открыта не Колумбом, а мореплавателями из Неворуси. · В научно-фантастическом романе «Иллюминат!», Роберт Антон Уилсон описывает останки мира Атлантиды во время погружения на подводной лодке. Атланты были могущественной цивилизацией, которая погибла во время войны. · В цикле «Тёмные видения» американской писательницы Лизы Джейн Смит описывается раса («Братство Кристалла»), населявшая Атлантиду. Немногие выжившие после гибели Атлантиды перебрались на другие континенты. · В повести Дмитрия Ольченко «За голубым порогом тайны» упоминается, что Атлантида принадлежала к островам Греции и было у неё три брата-правителя: Марс, Гефест и Гермес. В результате убийства братьев и многочисленных войн, которые вёл Марс, Атлантида была обескровлена и разорена. Атлантида погружается под воду, потому что боги не вынесли кровавого правления Марса. · В рассказе Говарда Лавкрафта «Храм» после аварии немецкая подводная лодка опускается на дно и оказывается в затопленном городе с античной архитектурой, где главным зданием является древний храм. · В рассказе Роберта Шекли «Царская Воля» один из демонов (ферров) Атлантиды проникает в наш мир. · В произведении Эдгара Берроуза «Тарзан и сокровища Опара». · В романе Книга черепов писателя-фантаста Роберта Силверберга описывается секта бессмертных, возникшая в Атлантиде и донесшая свои тайные практики до нынешних дней. · В цикле «Путь бога» Антона Козлова (псевдоним Белозеров) описывается что остров Атлантида не утонул, а был переброшен в другое измерение через чёрную дыру. · В многочисленных рассказах Роберта Говарда часто упоминается Атлантида. В рассказе «Люди теней»[29] говорится о том, что атланты были изгнаны пиктами. В рассказе «Бегство из Атлантиды»[30] действия происходят непосредственно на Атлантиде, а главным героем является атлант Кулл. В рассказе «Луна черепов»,[31] Соломон Кейн встречает потомка атлантов. В другой литературе[править | править исходный текст] · В 1910-е-1920-е годы гипотеза об Атлантиде как колыбели человеческой культуры была в моде и отразилась в работах поэта Валерия Брюсова, автора трактата об атлантах «Учители учителей». · Как об исторически существовавшей цивилизации об Атлантиде писал Д. С. Мережковский в трактате «Тайна Запада. Атлантида — Европа» (1927). Атлантида им рассматривалась как древний аналог умирающей западноевропейской культуры, которая неминуемо должна пасть от ударов большевистских варваров. · В книге английского оккультиста Джеймса Чёрварда «Затерянный континент Му» (1926) Атлантида является колонией высокоразвитой расы тихоокеанского континента. · В повести Льва Кассиля «Кондуит и Швамбрания» описывается гимназист Степан «Атлантида», которого прозвали так из-за мечты отыскать этот затонувший материк, откачать воду и установить там социализм. · В историческом романе Гарри Гаррисона и Леона Стовера «Стоунхендж: когда погибла Атлантида» (1983) Атлантида находилась на островах Крит и Санторин в Средиземном море. · Аналогичная версия представлена в историческом романе (с элементами фантастики) «Танцовщица из Атлантиды» Пола Андерсона. · В романе Анчарова «Самшитовый лес» археолог и тайный атлантолог Аркадий Максимович находит древний документ, повествующий об Атлантиде; позже, в ходе научной дискуссии, главный герой романа Сапожников доказывает, что Атлантида должна была существовать — только её существованием и последующим исчезновением можно объяснить многие загадки и неувязки в истории и палеонтологии. · В романе археолога Дэвида Гиббинса «Атлантида» (2005) — атланты являются индоевропейцами на неолитическом уровне развития, когда-то жившими по берегам пресноводного озера, ставшим после появления пролива Босфора и Дарданеллы Чёрным морем. Соответственно, мифы атлантов были записаны древними египтянами, а потом в искажённом виде были переданы Солону и Платону. · В 1937 году Клара Иза фон Ревн написала историю Атлантиды от её возвышения до полного разрушения «Люди Селестора из Атлантиды». В качестве источника выступает вымышленный мудрец Селестор. · В книге «Древняя тайна Цветка Жизни» метафизика и эзотерика Друнвало Мельхиседека описывается история заселения острова, находившегося на территории современного Бермудского треугольника, расой людей, а также марсианами и пришедшими из нашего будущего иудеями. Люди были находились на гораздо более высоком уровне развития, чем сейчас. Однако в результате неудачного эксперимента марсиан, люди скатились вниз в своем развитии. · В книге «Второе рождение Атлантиды» французский журналист Этьен Кассе в результате журналистского расследования выдвигает свою гипотезу об Атлантиде. Атлантида называлась страна Карх, в которой жил народ кархат, известный нам как атланты. Народ кархат был потомком людей и детей Амона (солнечного божества). Главной водной артерией Карха была река Шастра, в самой низменной части острова образовывавшая одноимённое озеро. Одна часть острова была гористой местностью, с горным массивом Шаккаб. После затопления острова от него остались торчать над поверхностью воды вершины этих гор, известные сейчас как Бермудские острова. · В рассказе Н. К. Рериха «Миф Атлантиды». · В книге Е. В. Быханова высказывается предположение, что Атлантида это и поныне существующаяАмерика, которая просто отодвинулась из-за дрейфа материков от Европы[32]. · Во 2-ой книге цикла «Пробуждаются забытые времена» (1935 г.) в главе «Атлантида» её последний царь Орорун с того света вещает историю гибели Атлантиды, связанной с тем, что атланты (самоназвание «эрарии») возгордились в своих знаниях и умениях и позволили другим народам поклоняться себе как богам. Показано предсказание о том, что Атлантиде было дано 49 лет (сакральное число для атлантов, 7 раз по 7) на покаяние, и как страна, напротив, всё более приходила в хаос, окончившийся погружением её в воды океана и гибелью всех атлантов. Оканчивается рассказ предостережением, что атланты были уничтожены на меньшие преступления, чем те, в которых виноваты современные люди. В изобразительном искусстве и медиа[править | править исходный текст] В живописи[править | править исходный текст] Монсу Дезидерио. Падение Атлантиды · Падение Атлантиды — сюжет фантастической картины французских барочных живописцев, известных под коллективным псевдонимомМонсу Дезидерио (XVII в.) · Атлант (1921), Гибель Атлантиды (1929) — картины Николая Рериха. Художественные фильмы про Атлантиду[править | править исходный текст] · Атлантида, погибший континент (1961) Atlantis, the Lost Continent — фильм США · Геркулес покоряет Атлантиду (1961) Ercole alla conquista di Atlantide — фильм Италия, Франция · Сердце гиганта (1961) Il gigante di Metropolis · Вожди Атлантиды (1977) · Побег из Атлантиды (1997) Escape from Atlantis · Атлантида: Затерянный мир (2001) — мультфильм студии Disney в жанре стимпанк · В телесериале «Звёздные врата: Атлантида» Атлантида — это город-космический корабльдревнейшей человеческой расы «Древние», несколько миллионов лет назад улетевший с Южного полюса Земли. Около 10 тысяч лет назад Атлантида была погружена на дно океана, а после погружения города Древние вернулись через Звёздные врата на Землю. В сериале именно от вернувшихся Древних Платон и узнал об Атлантиде и её погружении на дно океана. · Атлантида: Конец мира, рождение легенды (2011) Atlantis — End of a World, Birth of a Legend · Путешествие 2: Таинственный остров Научно-популярные фильмы про Атлантиду[править | править исходный текст] · Реконструкция гибели Посейдониса · Место находки диска из Феста-послания атлантов Золотого века · CTC Хочу Верить! Выпуск 19 — Исчезнувшая Атлантида, где она? · Об Атлантиде и Египте (поиск) · (англ. Myths of Mankind. The Flood... or Looking for Atlantis?), 2005 г. · NG: С точки зрения науки: Атлантида (англ. Earth Investigated Atlantis), 2006 г. · Discovery: Разгадка тайн истории с Олли Стидсом. Атлантида (англ. Discovery: Solving History with Olly Steeds. Atlantis), 2010 г. · Загадки истории. Тайны Атлантиды, 2010 г. · Древние пришельцы. Подводные миры (англ. Ancient Aliens. Underwater Worlds), 2011 г. · Колыбель современной цивилизации. Атланты — кто они? 2011 г. В музыке[править | править исходный текст] · Альбом испанской рок-группы Mägo de Oz «Atlantia» (2010), завершающий трилогию «Gaia». · Трек Ltj Bukem — Atlantis(I need you) · Альбом группы On Thorns I Lay — Orama · Альбом итальянской группы Ataraxia — Lost Atlantis · Альбом группы Symphony X — V: The New Mythology Suite посвящён истории Атлантиды. · Альбом немецкой метал-группы Atrocity — Atlantis · Альбом швейцарской метал-группы Lunatica — Atlantis · Альбом португальской метал-группы Attick Demons — Atlantis · Альбом американской метал-группы Manilla Road — Atlantis Rising · Альбом британской метал-группы Bal-Sagoth — Atlantis Ascendant · Альбом джазового музыканта Sun Ra — Atlantis вместе с одноимённой композицией посвящены Атлантиде. · Песня шведской метал-группы Therion — «Crowning Of Atlantis» посвящена Атлантиде. · Песня шведской метал-группы Twins Crew — «Atlantis» · Песня французской метал-группы Whyzdom — «Atlantis» · Песня шведской метал-группы Wiz — «Return Of Atlantis» · Песня шведской метал-группы ReinXeed — «Atlantis» · Песня американской метал-группы Seven Witches — «Atlantis» · Песня швейцарской метал-группы Lunatica — «Atlantis» · Песня украинской метал-группы Demicandum — «Bring Me Down To My Atlantis» · Песня французской метал-группы Hamka — "Rising Atlantis" · Песня испанской метал-группы Sheratán — «Segunda Atlantis» · Песня группы Nautilus Pompilius — «Атлантида» посвящена Атлантиде. · Песня группы Оддисс — «Атлантида» · Песня чешской метал-группы Salamandra — «Atlantis» · Песня итальянской метал-группы Luca Turilli’s Rhapsody — «Dark Fate Of Atlantis» · Песня группы Imperio — «Atlantis» · Песня группы Ring Of Fire — «Atlantis» · Песня группы Modern Talking — «Atlantis Is Calling» · Песня Александра Городницкого «Атлантида» (не путать с более известной его песней «Атланты») · Альбом группы Bal-Sagoth — Atlantis Ascendant, а также ряд других песен этой группы. · Альбом 1977 года «Ocean» группы Eloy посвящён гибели Атлантиды. В 1998 году группа также выпустила альбом-продолжение, который называется «Ocean 2 — The Answer». · Песня Филиппа Киркорова «Атлантида» · ЕР австрийской метал-группы Visions Of Atlantis — Lost посвящён Атлантиде, как и название группы. · Песня группы Аметист — «Атлантида» · Песни группы Iron Savior, в частности из ранних альбомов. · Песня немецкой NSBM группы Bilskirnir — Reconquering Atlantean Supremacy, об возрождении великого могущества и мудрости Атлантов · Песня группы Амели — «Атлантида». · Песня Sayaf — «Атлантида» В играх[править | править исходный текст] · В 1992 году студия Lucas Arts выпустила компьютерный квест Indiana Jones & The Fate Of Atlantis: The Graphic Adventure, ставший классикой жанра. В 1997 году французская фирма Cryo выпустила квест Atlantis: The Lost Tales, в 1999 — Atlantis II, в 2001 — Atlantis III: The New World на Playstation, в 2004 — Atlantis Evolution. · В видеоигре Tomb Raider и её ремейке Tomb Raider: Anniversary, молодая археолог, графиня Лара Крофт нанята могущественной корпорацией «Натла Текнолоджис» для поиска трёх частей древнего артефакта «Сцион Атлантиды». По ходу игры выясняется, что глава корпорации — Жаклин Натла — царица Атлантиды, желающая возродить погибшую цивилизацию (которую сама же и погубила). · В компьютерной игре Age of Mythology: The Titans атланты являются одной из игровых рас. · В игре Universe at War: Earth Assault Атланты являються прообразом игровой расы Массари · В игре Supreme Commander есть огромная подводная лодка-авианосец «Atlantis» · В игре God of War: Ghost of Sparta Кратос спускается в Атлантиду, чтобы узнать всю правду о своём брате Деймосе и своими действиями приводит Атлантиду к потопу. · В серии игр Ecco the Dolphin атланты вели войну с враждебной инопланетной расой, пока были не вынуждены сбежать в прошлое. Затонувшая Атлантида является игровой локацией, где расположена машина времени, построенная специально для главного героя. · В игре Serious Sam: Next Encounter Легендарная Атлантида является третей по счёту (после Древнего Рима и Феодального Китая) и последней локацией, расположенной, где-то в районе Антарктиды. Согласно сюжету, Атланты были почти полностью уничтожены в войне с последним бессмертным - Менталом, а те, что выжили перешли на его сторону. Именно в Атлантиде находиться Сирианский межзвёздный корабль, на борту которого состоится бой Сэма с главным боссом игры - Сирианским Тёмным Лордом. В мультсериалах[править | править исходный текст] · В мультсериале «Transformers: Cybertron» Атлантида — это не древний затонувший остров, как земляне привыкли считать, а одноимённый звездолёт трансформеров размером с город. -------------------- ერთადერთი ჭეშმარიტება არის რაციონალური მეცნიერება! ხოლო ბიბლია არის ირაციონალური და ანტიმეცნიერული პრიმიტივიზმი! ბიბლია არის რელიგიურ-ეკლესიური ცერებრალური ნეიროდეგრადაციით დაავადებული შიზოფრენიკების „წმინდა წიგნი“ უფრო ზუსტად პრიმიტიული ნაჯღაპნი!!! :mad: ბიბლიის თანახმად წარღვნამდელი კაცობრიობა გარყვნილი და ბოროტი იყო, მაგრამ ეს ტყუილია! :mad: სინამდვილეში ყველაფერი პირიქით იყო!! ბიბლიურმა „ღმერთუკამ“ დაღუპა ზეადამიანების სუპერცივილიზაციები: ატლანტიდა, ლემურია, მუ და ჰიპერბორეა!! :mad: :cry: წარღვნამდელი კაცობრიობა სუპერადამიანების რასა იყო! ბიბლიური „ღმერთი“ არის ბოროტი ანგელოზი და არა ჭეშმარიტი ღმერთი!!! :mad:

ერთადერთი ჭეშმარიტება არის რაციონალური მეცნიერება! ხოლო ბიბლია არის ირაციონალური და ანტიმეცნიერული პრიმიტივიზმი! ბიბლია არის რელიგიურ-ეკლესიური ცერებრალური ნეიროდეგრადაციით დაავადებული შიზოფრენიკების „წმინდა წიგნი“ უფრო ზუსტად პრიმიტიული ნაჯღაპნი!!! :mad: ბიბლიის თანახმად წარღვნამდელი კაცობრიობა გარყვნილი და ბოროტი იყო, მაგრამ ეს ტყუილია! სინამდვილეში ყველაფერი პირიქით იყო!! ბიბლიურმა „ღმერთუკამ“ დაღუპა ზეადამიანების სუპერცივილიზაციები: ატლანტიდა, ლემურია, მუ და ჰიპერბორეა!! წარღვნამდელი კაცობრიობა სუპერადამიანების რასა იყო! ბიბლიური „ღმერთი“ არის ბოროტი ანგელოზი და არა ჭეშმარიტი ღმერთი!!! :mad: ჰიპერბორეა - ლემურიამდელი ცივილიზაცია, რომელზეც კიდევ უფრო ნაკლები ცნობები მოიპოვება, ვიდრე ლემურია-ატლანტიდა-არიელებზე. ჰიპერბორეა - ძველი ბერძნული მითების მიხედვით ჰიპერბორეა არის ზღაპრული ქვეყანა, სადაც მარად გაზაფხულია, მზე ექვს თვეს არ ჩადის. მდებარეობს შორეულ ჩრდილოეთში ზამთრის მიწების გადაღმა. ჰიპერბორეელები ბედნიერები და უზრუნველები იყვნენ, ცხოვრობდნენ ხანგრძლივად, არ იცოდნენ შუღლი და ომები, მძიმე შრომა, სიბერე და დაავადებები. ჰიპერბორეას ჩრდილოეთით ესაზღვრებოდა ოკეანოსი - მდინარე, რომელიც გარს ერტყმის დედამიწას; სამხრეთით - მითიური რიფეის მთები. მთავარი მდინარე იყო ერიდანოსი, რომელიც ოკეანიდან სამხრეთით მიედინებოდა. მდინარე ერიდანოსის სანაპიროებზე ალვები ქარვას ისხამდა, მის წ####ბში თეთი გედების გუნდები ცხოვრობდნენ. მარადიული ზაფხულის პირობებში მარცვლეული წელიწადში ორჯერ იძლეოდა მოსავალს. მაგრამ ყველაზე მშვენიერი ადგილი იყო მდიდარი, ლამაზი ტყით დაფარული "აპოლონის ბაღი". ჰიპერბორეას სამხრეთით იცავდა რიფეის მთების გადაულახავი თოვლიანი მწვერვალები. ეს იყო ქარის ღმერთის - ბორეასის სამფლობელო, რომელსაც გრილი სუნთქვა მოჰქონდა ზამთრის მიწებიდან სამხრეთში. მთის მწვერვალებზე ცხოვრობდნენ გრიფონები - არწივის თავიანი და ლომის ტანიანი მტაცებელი ფრინველები, ხოლო ხეობები დასახლებული იყო სასტიკი, ცალთვალა არიმასპების ტომებით. ჰიპერბორეა თეოკრატული ქვეყანა იყო. მას მართავდა აპოლონის სამი ქურუმი, გიგანტი მეფეები - ბორეადები, ძენი ან შთამომავლები ღმერთ ბორეასისა. დედაქალაქში იყო მრავალი მრგვალი ტაძარი და ჰეკატომბები, სადაც მსხვერპლს სწირავდნენ ღმერთებს. ჰიპერბორეელები მუსიკალური ხალხი იყო, საღვთო დღესასწაულებზე მართავდნენ სიმღერისა და ცეკვის ფესტივალებს. ჰიპერბორეა რამდენიმე მითში მოიხსენიება. ერთ-ერთია მითი ფაეტონზე, ბიჭზე, რომელმაც სცადა მზის ეტლის მართვა, რაც ვერ შეძლო და ზევსმა ელვით განგმირა. ფაეთონის ალმოდებული სხეული ჩავარდა ჰიპერბორიის მდინარე ერიდანოსში. მის ნაპირთან შეკრებილი მწუხარე დები - ჰელიადები გადაიქცნენ ქარვამდინარე ალვის ხეებად. ფაეტონის მეგობარი კიკნოსი თავადაც გადახტა მდინარეში, მეგობრის დაღუპვის ადგილას, ღმერთებმა იგი გედად აქციეს. შემდეგში ჰიპერბორეელები, როცა დაიღლებოდნენ სიცოცხლით, ხტებოდნენ მდინარეში და გედებად იქცეოდნენ. ჰიპერბორეაში იმოგზაურა გმირმა პერსევსმა, რომელიც ეძებდა ღმერთების საგანძურის მცველ ნიმფებს, ან გრაიებს, რომლებმაც გოგრონების ადგილსამყოფელი მიასწავლეს. ასევე ამ მხარეში ორჯერ მოხვდა ჰერაკლე. პირველად როცა არტემიდეს ოქროს ირემს მისდევდა, ხოლო მეორედ ატლასის ასულებისთვის ოქროს ვაშლები რომ მოეპარა. ლემურია თავისუფალი ქართულენოვანი ენციკლოპედია ვიკიპედიიდან ლემურია — მითიური კუნძული (ან კონტინენტი) ინდოეთის ოკეანეში. ინდოეთის ოკეანეში ლემურიის, როგორც მაღალი ცივილიზაციის მატარებელი მიწის შესახებ გადმოცემები, მსოფლიოს ბევრი ხალხის თქმულებებშია დაცული. ლემურიელები და ლემურია — დაკარგული კონტინენტია. ფილოსოფოს რუდოლფ შტაინერის მტკიცებით, მსოფლიო ისტორიის საიდუმლო სამალავი — აკაშის ქრონიკები — გვაუწყებენ, რომ დედამიწის მოსახლეობის დიდი წინაპრები ლემურიელები იყვნენ. სექციების სია [ დამალვა] · 1 კუმარი კანდამი და ლემურია · 2 იხილეთ აგრეთვე · 3 ლიტერატურა · 4 რესურსები ინტერნეტში კუმარი კანდამი და ლემურია[რედაქტირება] კუმარი კანდამი თამილურ ნაციონალურ ლიტერატურაში მოიცავს სამხრეთ ინდოეთს,მადაგასკარს, ავსტრალიას და თითქმის სრულ ინდოეთის ოკეანეს კუმარი კანდამი (თამილი: இலெமூரியா) ლეგენდარული სამეფო რომელსაც ხშირად ლემურიასთან აიგივებენ. ლემურია დამატების დრო: 17:00, იან 7, 2014 ავტორი: lasha კატეგორია: საინტერესო 0 share ლემურია _ მითიური კუნძული (ან კონტინენტი) ინდოეთის ოკეანეში. ლემურია, როგორც მიწა განვითარებული ცივილიზაციით, ინდოეთის ოკეანეში, მოხსენიებულია სხვადასხვა ხალხების მოთოლოგიებში.სახელი მომდინარეობს შემდეგი მოსაზრებიდან: ბევრი ცხოველი და მცენარე გავრცელებულია ზოგიერთი კონტინენტის მხოლოდ სამხრეთ სანაპიროებზე. მე–19 საუკუნეში (მანამ სანამ ტექტონიკური ფილების მოძრაობას აღმოაჩნდნენ), მეცნიერები ვარაუდოდნენ რომ ამ სახეობებმა იქ მათი თანამედროვე “დროებითი სახმელეთო ხიდების” მეშვეობით შეაღწიეს. ამის პირველი მაგალითია ლემურია _ თეორიული მიწა ინდოეთის ოკეანეში, რომელიც ზოოლოგმა ფ. სკლეიტერმა მოიგონა 1864 წელს, რათა პირდაპირ გადაეყვანა ლემურები აფრიკიდან ინდოეთში. ჩარლზ დარვინმა შენიშნა რომ ამ მიმდინარეობის მომხრეები ძალიან შეიჭრნენ როლში და დაიწყეს მსგავსი ხიდების დიდი რაოდენობით “აღმოჩენა”. შედეგად ეს დასახელება სამეცნიერო სპეკულაციების საბაბი გახდა. ინდური მითოლოგია “მახაბხარტაში”, “მასტია–პურანეში” და სხვა ძველ ტექსტებში ლაპარაკია, ღმერთების მტრებით, დემონი ასურებით დასახლებულ ქალაქზე, რომელიც ” ჩაიძირა ოკენაის წ####ბში და გაქრა ღმერთების თვალთახედვიდან”. შეიძლება ეს გახდა მიზეზი მითისა დვარაკზე, ქალაქაზე, რომელიც ზღვამ ჩაყლაპა კრიშნას სიკვდილიდან 7 დღის შემდეგ. დვარაკა უნდა ყოფილიყო დღევანდელი ბომბეის ტერიტორიაზე. ამ მითებმა, მიზეზი მისცეს შუა საუკუნეებში სამხრეთ კონტინენტის შესახებ მითებს გაჩენას, სადაც იყო პირველი პოეტური აკადემია (სანგა) შივას თაოსნობით. თქმულების თანახმად ამ აკადემიამ 4400 წ. იარსება. მადაგასკარის მითოლოგია მადაგასკარი ლემურიის ჰიპოთეზაში ცალკე ადგილს იკავებებს. კუნძულის ადგილობრივ მაცხოვრებლებს შემონახული აქვთ პოეტური ხელოვნების უძველესი ტრადიციები სადაც მოთხრობილია კუნძლის ისტორია. ადგილობრივი მითების თანახმად, კუნძული ადრე შორეულ აღმოსავლეთში მდებარეობდა. ასევე მოხსენიებულია დიდი წყალდიდობაც. მიუხედავად იმისა, რომ კუნძლი ძალიან ახლოსაა აფრიკასთან, მადაგასკარზე არსებული ცხოველების და მცენარეების უმეტესობა ენდემურია, მათი რაოდენობა კი იმდენად დიდია, რომ სავსებით შესაძლებელია, კუნძული რომელიმე კონტინენტის ნაწილად ჩაითვალოს. ამასთან, ადგილობრივი მაცხოვრებლები ნეგროიდულ რასას არ განეკუთვნებიან. ევროპული მითოლოგია მიუხედავად იმისა, რომ არსებობს ვერსიები, რომ აფრიკას სამხრეთიდან ჯერ კიდევ ეგვიპტურმა, რომაულმა და ფინიკიურმა ექსპედიციებმა შემოუარეს, ევროპელებმა ინდოეთში რეგულარულად ცურვა მხოლოდ მე–15 საუკუნეში დაიწყეს. ევროპაში ლემურიის შესახებ ლეგენდებს იშვიათად აღიქვამდნენ სერიოზულად. მოგვიანებით ეგვიპტელები ლემურიას მოიხსენიებდნენ როგორც ატლანტიდის საპირწონეს (ან პირიქით _ ატლანტიდის დამატებად). უკვე მე–20 საუკუნეში, როდესაც ცნობილი გახდა რომ მადაგასკარსა და ინდოეთს შორის არანაირი კონტინენტი არ არსებობდა, ლემურიის თეორიის მომხრეებმა გამქრალი კონტინენტი წყნარ ოკეანეში “გადაიტანეს”, თუმცა ამ ვერსიამ დიდი გავრცელება ვერ ჰპოვა, რადგან იქ უკვე “არსებობდა” პაციფიდა. ელენა ბლავატსკაიას მითოლოგია ელენა ბლავატსკაიამ ლემურის წარმოშობის თავისი ვერსია წარმოადგინა. მან ივარაუდა, რომ ლემურიის მაცხოვრებლები საწყისი რასა იყო. პროფესორი რუდოლფ შნაინერი ამტკიცებდა, რომ სამყაროს ისტორიის საიდმლო საცავი _ “აკაშს ქრონიკები” _ ასევე ასახელებენ ლემურიის მაცხოვრებლებს ადამიანების წინაპრებად. 1926 წელს პოლკოვნიკმა ჯეიმს ჩორჩვარდმა განაცხადა, რომ ერთმა ინდოელმა ბერმა მას აჩვენა ძველი დაფები, სადაც ნახსენებია კონტინენტი მუ (ლემურია), რომელიც გადაშლილი იყო 6000 კმ–ზე ჰავაის კუნულებიდან აღდგომის კუნძულამდე. ჩორჩვარდის თანახმად, ვილკანების ამოფრქვევამ, მიწისძვრებმა და მაღალმა ტალღებმა გაანადგურეს ლემურია დაახლოვებით 12 000 წლის წინ. პატარ–პატარა კუნძულები შემორჩა ლემურიისაგან რომლებიც გაფანტული იყო წყნარ ოკეანეში და იქ გადარჩენილი ლემურიელებისაგან წარმოიშვნენ სხვადასხვა ერები. ბლავატსკაია “საიდუმლო დოქტრინაში” ცხადად და არაორაზროვნად მიანიშნებს კონტინენტ ლემურიაზე (მუ), რომელიც არსებობდა ატლანტიდამდე ბევრად ადრე. ლემურია, როგორც ჩვენ ვეძახდით მესამე რასის კონტინენტს, მაშინ გიგანტური ქვეყანა იყო. ის ფარავდა მთელ სივრცეს ჰიმალაის ძირიდან, რომელიც მას შიდა ზღვებისგან ყოფდა, რომელიც მდებარეობდა დღევანდელი ტიბეტის ადგილას, მონღოლეთამდე და შამოს დიდ უდაბნომდე. ჩიტაგონგიდან დასავლეთის მიმართულებით ჰარვარდისკენ და აღმოსავლეთ მიმართულებით ასსამისკენ. შიდა ზღვიდან ლემურია ვრცელდებოდა სამხრეთისკენ იმის გავლით, რასაც დღეს ჩვენ სამხრეთ ინდოეთს, ცეილონს და მუმატრას ვეძახით. შემდეგ სამხრეთისკენ შეიცავდა მადაგასკარს მარჯვნიდან და ტასმანიას მარცხნიდან. და ანტარქტიდის არქტიკულ სარტყელამდე რამდენიმე გრადუსით მოშრებით. შვედეთი და ნორვეგია იმ დროს ლემურიის განუყოფელ ნაწილს შეადგენდნენ. ასევე ატლანტიდა ევროპის მხრიდან და აღმოსავლეთ და დასავლეთ ციმბირი, და კამჩატკა აზიის მხრიდან წარმოადგენდნენ ლემურიის ნაწილებს. (ე. პ. ბლავატსკაიას სადუმლო დოქტრინა) მეცნიერული კვლევები ატლანტიდისაგან განსხვავებით, ლემურიის შესწავლაზე ექსპედიციები პრაქტიკულად არ გაგზავნილა, რაც სულაც არაა გასაკვირი. არამრავალრიცხოვანმა კვლევებმა ვერ აღმოაჩინეს დიდი კნტინენტის ან კუნძულის არსებობის ვერანაირი კვალი. ლემურია მხატვრულ ლიტერატურაში ამერიკელი დრუნვალო მელქისედეკის წიგნში “ცხოვრების ყვავილის ძველი საიდუმლო” ნათქვამია რომ “ლემურიის არსებობის ფაქტი აღიარებულ იქნა 1910 წელს და დაკავშირებულია მარჯნებთან. წყნარ ოკეანეში 550 მეტრის სიღრმეზე აღმოჩენილ იქნა მარჯნის რგოლები, რომლებიც აღდგომის კუნძულიდან უზარმაზარ ტერიტორიაზეა გაშლილი”. ფანდრე ნორტონის ანტასტიკურ რომანშ “ოპერაცია ძიება დროში” (1967 წ.) მთავარი გმირი ხვდება 1980 წლიდან ჩვენს წელთაღრიცხვამდე მე12 ათასწლეულში ატლანტიდაში, შველის ლემურიელ მებრძოლს და შედეგად აჩენს სამყაროს დატბორვსაგან. ატლანტიდა და ლემურია რჩებიან მსოფლიო რუქაზე. - See more at: http://ocneba.com/story/1015-%E1%83%9A%E1%83%94%E1%83%9B%E1%83%A3%E1%83%A0%E1%83%98%E1%83%90#sthash.k37hAs1x.dpuf ჯერი ფოსტერის მიხედვით ლემურია ლემურიის კონტინენტი სავარაუდოდ აფრიკასა და ინდოეთს შორის მდებარეობდა. ეს სახელი უწოდა ინგლისელმა ზოოლოგმა ფილიპ ლ. სლეიტერმა, რომლის აზრით, ეს ხმელეთი შესაძლებელია ადამიანისა და ანთროპოლოგიური მაიმუნის შუალედური არსების - ”დაკარგული რგოლის” სამშობლო ყოფილიყო. იგი მიიჩნევდა, რომ ერთ დროს ინდოეთის ოკეანეში არსებული ხმელეთი ერთმანეთთან აკავშირებდა აფრიკას და ინდოეთს, ასევე მადაგასკარსა და სამხრეთ აზიის ქვეყნებს. ეს იყო გარკვეული ”სახმელეთო ხიდი”, რომლითაც ლემურები და სხვა მაიმუნისმაგვართა ჯიშის ცხოველები თავისუფლად გადაადგილდებოდნენ ორ კონტინენტზე. ცნობილი ფსიქოლოგი და ოკულტისტი ელენა ბლავატსკაია აცხადებდა, რომ მას ჰქონდა კავშირი მაჰატმას საძმოსთან (ეთერულ არსებებთან, რომელთა შტაბიც ტიბეტში მდებარეობს). მათ გაუმხილეს დედამიწაზე სიცოცხლის გაჩენის ნამდვილი ისტორია. ბლავატსკაია წერდა, რომ დედამიწაზე ადამიანთა სულ შვიდმა რასამ უნდა იცხოვროს. თანამედროვე ადამიანები მეხუთე რასას მივეკუთვნებით, ჩვენს შემდეგ კიდევ ორი განსხვავებული რასა დასახლდება. მეექვსე რასა იქნება ჩვენზე მეტად განვითარებული, ისინი კვლავ დაბრუნდებიან ლემურიაზე, ხოლო ბოლო - მეშვიდე რასა საერთოდ დატოვებს დედამიწას და ცხოვრებას თვიდან დაიწყებს პლანეტა მერკურზე. დედამიწაზე ასევე არსებობენ ქვე-რასები, რომლებიც მთავარი რასებისაგან წარმოიშვნენ. მაგალითად, მეოთხე რასის (ატლანტიდელების ) შთამომავლები არიან ავსტრალიელი აბორიგენები, პაპუასები და ჰოტენტოტები. ბლავატსკაიას თქმით ზოგ ლემურიელს ოთხი ხელი ჰქონდა, ხოლო სხვებს კეფაზე ჰქონდათ მესამე თვალი, რომლითაც გონებით ხედვა შეეძლოთ. მათ ჰქონდათ ტელეპატიის უნარი და შეეძლოთ მთების გადადგმა მხოლოდ ნების ძალით, მიუხედავად იმისა, რომ ისინი არ ფლობდნენ სისტემატურ (მყარ) ტვინს, ჩვენეული გაგებით. ბლავატსკაიას გარდაცვალების შემდეგ (1891 წ.), მისმა მოსწავლემ ენი ბესანტმა განაგრძო წერა ლემურიასა და მისი მოსახლეობის შესახებ. მისი ცნობით, ლემურიელებს ათვისებული ჰქონდათ მთელი სამხრეთ ნახევარსფერო ჰიმალაის მთებიდან ანტარქტიდამდე და ატლანტიკის ოკეანის ცენტრალური ნაწილი. იგივე საკითხზე წერდა ბრიტანელი თეოსოფისტი ვ. სკოტ-ელიოტი. მან მნიშვნელოვნად შეავსო ცნობები ლემურიაზე ტიბეტელი ეთერული მაგისტრების დახმარებით. 1896 წელს გამოსცა წიგნი ”ამბავი ატლანტიდისა და დაკარგული ლემურიისა” სადაც გამოაქვეყნა მსოფლიო რუკები, რომლებზეც ნაჩვენებია დედამიწის განვითარების სხვადასხვა ეტაპები, რომლებიც მიაწოდეს ტიბეტელმა მაჰატმას მაგისტრებმა. 1932 წელს ”ლოს-ანჯელეს თაიმსის” ჟურნალისტმა ედუარდ ლანსერმა განაცხადა, რომ იპოვა ლემურიელთა დასახლება შასტას მთის ფერდობზე, ჩრდილოეთ კალიფორნიაში. როცა მატარებლით ორეგონში მიემგზავრებოდა, მისი ყურადღება მიიპყრო მთაზე უცნაური ფერის სინათლემ. გამცილებელმა უთხრა, რომ იქ ლემურიელები თავიანთ რიტუალებს ატარებდნენ. ჟურნალისტი დააინტერესა ამან და გადაწყვიტა ეპოვა და შეესწავლა ეს უცნაური არსებები, რომლებიც იყვნენ დედამიწის პირველი მოსახლეების შთამომავლები. მთასთან ახლოს, პატარა ქალაქ ვიდში, უამბეს, რომ ლემურიელები თავიანთ რიტუალებს ატარებდნენ დღისითაც და ღამითაც, მაგრამ მათ წმინდა დასახლებაში შეღწევა არავის შეეძლო. თუმცა ერთმა ადგილობრივმა ”მკვლევარმა” გაიგო უფრო მეტი მათ შესახებ, იგი მუდმივად აკვირდებოდა მთას ძლიერი ასტრონომიული ტელესკოპით. ეს იყო პროფესორი ედგარ ლარკინი. ის ყვებოდა, რომ მთაზე შენიშნა ბრწყინვალე ტაძარი, მოპირკეთებული მარმარილოთი და ონიქსით, რომელიც მაიას იუკატანის უდიდეს ტაძარს მეტოქეობას გაუწევდა. მოსახლეობას ეშინოდა ლემურიელთა ტერიტორიაზე გადასვლა, თუმცა ჩანდა ისინი მშვიდობიანი და მეგობრული ხალხი იყვნენ. მათ უბრალოდ სურდათ ეცხოვრათ ისე, როგორც მათი წინაპრები ცხოვრობდნენ ოდესღაც, მშობლიური მიწების ოკენაში ჩაძირვამდე. საგაზეთო წერილში ლანსერი წერდა, რომ ადგილობრივი მოსახლეობა ხშირად ხვდებოდნენ ლემურიელებს და აღწერდნენ მათ, როგორც ფეხშიშველ, მაღალ, ლამაზ, კეთილშობილ მამაკაცებს, მოკლედ შეჭრილი თმით, ატარებდნენ თეთრ მოსასხამებს. სოფლელებს ისინი მოსწონდათ, რადგან ყიდულობდნენ მათგან დიდი რაოდენობით გოგირდს, მარილს და ღორის ქონს და გულუხვად იხდიდნენ სუფთა ოქროთი, რასაც მოიპოვებენ შანტას მთის მაღაროებში. შასტას მთა ამ სენსაციურ ისტორიაში დიდ ინტერესს იწვევდა, თუ როგორ არხერხებდნენ ”ლემურიელები” ყველასთვის შეუმჩნეველნი ყოფილიყვნენ. ლანსერი ამბობდა, რომ ისინი იყენებდნენ ტიბეტელი მაგისტრების წმინდა ძალებს, რომლის მეშვეობითაც მათ სოფელს დამცავი უხილავი საზღვარი შემოავლეს. მისი განცხადებით, მათ თანამედროვე ადამიანზე გაცილებით მეტი მეცნიერული ცოდნა აქვთ. თუმცა ათასობით წელია ამერიკაში ცხოვრობენ, ახსოვთ თავიანთი წინაპრების რიტუალები და ატარებენ მას მთაზე. სხვა მკველვარების ჩვენებებმა გული გაუტეხეს ხალხს, ვისაც ლანსერის მონათხობი სჯეროდა. მათ მთაზე მსგავსი დასახლების კვალიც ვერ იპოვეს. ”გამოჩენილი პროფესორი” ლარკინი ადგილობრივი დილეტანტი ოკულტისტი აღმოჩნდა, რომელიც თავისი მცირემასშტაბიანი ტელესკოპით ვარსკვლავებს აკვირდებოდა. მიუხედავად ამისა შანტის მთა და ლანსერის ისტორია ხშირად ხდება ოკულტისტთა დავის საგანი. ზოგი თვლის, რომ მან ისტორია შეთხზა ფრედერიკ. ს. ოლივერის წიგნის ”ორი პლანეტის ბინადარნი” გავლენით. წიგნი გამოიცა 1894 წელს. ავტორმა გამოიყენა ფსევდონიმი "Phylos The Tibetan". მთხრობელი მოულოდნელად ხვდება ერთ-ერთ ოსტატს (ჩინელ ბრძენს, სახელად ქუონგს) იმავე მთაზე, სადაც სასულიერო საზოგადოება ინახავდა წინაპართა ცოდნას. იგი მიიღეს თავიანთ წრეში, შემდეგ კი, სულიერი სხეულით წაიყვანეს სამოგზაუროდ პლანეტა ვენერაზე. მათ ასევე ასწავლეს როგორ გაეხსენებინა წინა ინკარნაციები ატლანტიდადან მოყოლებული. ასევე ლანსერი ალბათ იცნობდა სკოტ-ელიოტის წიგნებსაც, მისი ისტორია ლემურიაზე მხოლოდ მისი ფანტაზიის ნაყოფი არ უნდა ყოფილიყო . სკოტ-ელიოტი ახსენებს არსებებს იმდროინდელ ვენერადან, როცა პლანეტა თავის ძველ ორბიტაზე მოძრაობდა მარსსა და იუპიტერს შორის, რომელსაც უწოდებდნენ „"Lords of The Flame" . ვენერიანებს მაღალი ცივილიზაცია აქვთ თავიანთ პლანეტაზე, მათ ასწავლეს ლემურიელებს როგორ მიეღწიათ უკვდავებისთვის ინკარნაციათა განმეორებით. შესაძლებელია ვენერიელებს ასევე უწოდებდნენ ”ასტეროიდელებს”, რომლებსაც აღწერდნენ როგორც პატარა ადამიანებს, მცხოვრებს ”მეხუთე პლანეტაზე”, რომლის ორბიტა იყო ახლანდელ ასტეროიდთა ქამრის ადგილას. ატლანტიდა თავისუფალი ქართულენოვანი ენციკლოპედია ვიკიპედიიდან ატლანტიდა (ბერძნ. Ἀτλαντίς νῆσος — „ატლანტის კუნძული“) — ლეგენდარული მიწა (კუნძული, არქიპელაგი ანდაც კონტინენტი), რომელიც ზღვის ფსკერზე დაეშვა მიწისძვრის ან რაღაც სხვა კატაკლიზმის შედეგად. ქვეყნის მოსახლეობას ატლანტები ეწოდებოდა. პირველად პლატონი იხსენიებს ტიმეოსთან და კრიტეოსთან დიალოგებში. ამჟამად სამეცნიერო წრეებში ატლანტიდაზე თქმულება ან პლატონის მიერ სრულიად გამონაგონად, ანდაცფილოსოფიურ მითად მიიჩნევა, რომელიც რაღაც ბუნდოვანი კატასტროფის გახსენებას ემყარება დაახლოებით ძველი წელთ აღრიცხვით 4-ე ათასწლეულში, როდესაც ხმელთაშუა ზღვის წ####ბი ეგეოსისმეშვეობით შავ ზღვას დაუკავშირდა; ანდაც კუნძულ სანტორინზე ვულკანის ამოფრქვევას ძვ. წ. აღ-ით 16-ე საუკუნეში. არასამეცნიერო წრეებში კი ატლანტიდა ყველაზე საყვარელი თემაა, როგორც ყველაზე არაბუნებრივი მოვლენების აღსაწერად გამოსადეგი ობიექტი. ატლანტიდას უამრავი მხატვრული თუ სამეცნიერო ფანტასტიკური გამონაგონი უკავშირდება. სექციების სია [ დამალვა] · 1 მითის ისტორია · 2 სხვა ანტიკური ავტორები · 3 ატლანტიდა ანდებში · 4 გავლენა კულტურაზე · 5 ლიტერატურა · 6 რესურსები ინტერნეტში მითის ისტორია[რედაქტირება] ყველა ცნობა ატლანტიდაზე პლატონთან არის შემონახული ორ დიალოგში: ტიმეოსთან (მოკლედ) და კრიტიასთან (უფრო ვრცლად). დიალოგი „ტიმეოსი“ სოკრატესა და პითაგორელი ტიმეოსის განსჯით იწყება სახელმწიფოს საუკეთესო მოწყობაზე. აღწერს რა მოკლედ იდეალურ სახელმწიფოს, სოკრატე მიღებული სურათის აბსტრაქტულობასა და სქემატურობას უჩივის და სურს იმის აღწერილობა მიიღოს, თუ როგორ მოიქცეოდა ეს სახელმწიფო სხვა სახელმწიფოებთან ბრძოლაში; როგორ ღირსეულად ჩაერთვებოდა ომში, ომის დროს კი მისი მოქალაქეები ისე მოიქცეოდნენ, როგორც მათ შეშვენით, თანახმად მათი განათლებისა და აღზრდისა, იმის მიუხედავად, მოლაპარაკება იქნებოდა თუ ბრძოლის ველი ნებისმიერ სახელმწიფოსთან. დიალოგის მესამე მონაწილე კრიტიასი კი ამბავს მოჰყვება, რომელიც თითქოს პაპამისისგან — კრიტიას-უფროსისგან აქვს მოსმენილი, მას კი თავის დროზე სოლონისგან ჰქონია გაგონილი, რომელსაც მსახურებმა უამბეს ეგვიპტეში. მონათხრობის აზრი შემდეგია: ოდესღაც, 9 000 წლის წინ ათენი უფრო სასახელო, მძლავრი და კეთილსინდისიერი სახელმწიფო იყო. ათენის უმთავრესი მეტოქე ზემო ხსენებული ატლანტიდა იყო. ეს კუნძული ერთად აღებულ მცირე აზიასა და ლიბიას აღემატებოდა ზომით. ამ კუნძულზე საოცარად დიდი და მძლავრი სამეფო შექმნილიყო, რომელიც ლიბიას ფლობდა ეგვიპტემდე დაევროპას ტირენემდე. ამ სამეფოს ყველა ძალა ათენის დასამონებლად იქნა გადმოსროლილი. ათენელებიც თავიანთი თავისუფლების დასაცავად აღსდგნენ ელინთა მეთაურობით; და იმის მიუხედავად, რომ ყველა მოკავშირემ მათ უღალატა, ათენელებმა მაინც მოახერხეს ატლანტების მოდრეკვა და მათ მიერ დამონებული ერების გათავისუფლება. ამას უდიდესი ბუნებრივი კატასტროფაც მოჰყვა, რომლის შედეგად, ათენელთა მთელი ჯარი და მთლიანად ატლანტიდა ზღვის ფსკერზე აღმოჩნდა. კრიტიასის დიალოგი იმავე მონაწილეებთან ერთად, ტიმეოსის გაგრძელებად მიიჩნევა, რაც ათენელებისა და ატლანტიდის შესახებ გვაწვდის დამატებით ინფორმაციას. ათენი იმხანად (მიწისძვრამდე და წყალდიდობამდე) დიდი და ნაყოფიერი სამეფოს ცენტრი იყო; დასახლებული კეთისლინდისიერი ერით, რომელთაც (პლატონის აზრით) სახელმწიფოს ყველაზე იდეალური მოწყობა ჰქონდათ. ყველაფერს მმართველები და მეომრები განკარგავდნენ, რომლებიც მიწათმოქმედ-დარგობრივი მასისგან მოშორებით, აკროპოლზე ცხოვრობდნენ განცალკევებულ კომუნაში. თავმდაბალ და კეთილსინდისიერ ათენელებს მძლავრი და ქედმაღალი ატლანტიდა უპირისპირდება. ატლანტების ჯარის მეთაური, პლატონის მიხედვით, ღმერთი პოსეიდონი იყო, რომელსაც მოკვდავ გოგონა კლეიმოსთან ათი ღვთიური ვაჟი შესძენოდა, ისინი კი, უფროსი ატლანტის მეთაურობით, სამეფო ჯარებს ჩასდგომოდნენ სათავეში. კუნძულის ცენტრს ბორცვი წარმოადგენდა, რომელიც ზღვის ნაპირიდან 50 სტადიის (8-9 კილომეტრის) დაშორებით მდებარეობდა. პოსეიდონმა დაცვის მიზნით, ბორცვს სამი წყლის არხი და ორი ნათხარი რკალი შემოავლო; ატლანტებმა კი რკალებზე არხები გაჭრეს და ხიდები გადადეს, რათა გემებს პირდაპირ ქალაქში, უფრო სწორად კი, ქალაქის ცენტრალურ კუნძულამდე შესძლებოდათ მიცურვა, რომელიც 5 სტადიის ოდენა (კილომეტრზე ნაკლები) თუ იქნებოდა დიამეტრში. კუნძულს ოქრო-ვერცხლით სავსე ტაძრები, ოქროს ქანდაკებები და სასახლე ამშვენებდა. კუნძულს, რომელზეც სასახლე იდგა (…) ასევე მიწათხრილებსა და პლეტრის (30 მ) სიგანის ხიდებს მეფეებმა ქვის ღობე შემოავლეს, ზღვისკენ გასასვლელებთან კი ჭიშკრები დაუტანეს. თეთრი, შავი და წითელი ფერის ქვას ისინი შუა კუნძულის წიაღიდანა და შიდა და გარე მიწათხრილების წიაღიდან იღებდნენ, რომლის ორმხრივ შეღრმავებებს ამავე ქვით აპირკეთებდნენ და ნავმისადგომებს აწყობდნენ. თუკი ზოგიერთ რამეს უბრალო ელფერით აკეთებდნენ, დანარჩენს მრავალფეროვანი ქვებით აპირკეთებდნენ, რათა ხელოვნების მწვერვალზე აეყვანათ. გარე მიწათხრილის კედლები ატლანტებმასპილენძით მოაპირკეთეს, შიდა თხრილი კი კალით იყო შემოსილი, რაც შეეხება თავად აკროპოლს — ოქროცურვილი ფირფიტებით იყო დაფარული რათა ცეცხლოვანი შუქი ეფრქვიათ. მანამ, სანამ ატლანტებში ღვთიური ბუნება იყო შენარჩუნებული, ისინი სიმდიდრეს უფრთხილდებოდნენ და კეთილქმედებას აყენებდნენ პირველ რიგში; მაგრამ, როდესაც მათში ადამიანურმა ბუნებამ იმძლავრა, ისინი გახარბდნენ, ფუფუნებაში ჩაეფლნენ, გაძუნწდნენ და გაქედმაღლდნენ. განცვიფრებულმა ზევსმაატლანტების დაღუპვა განიზრახა და ღმერთთა სხდომა მოიწვია… სწორედ აქ წყდება, ჩვენამდე მოღწეული ტექსტის მიხედვით, ხსენებული დიალოგი. სხვა ანტიკური ავტორები[რედაქტირება] პლატონი ატლანტიდა ანდებში[რედაქტირება] პერუში არსებობს ძველი ქალაქი- ოლანტაიტამბო - რომელიც მდებარეობს 2700 მეტრზე ზღვის დონიდან. იქ არის უზარმაზარი მეგალითური ნაგებობები. მზის ტაძრის ერთ-ერთი კედელი საძირკველთან ახლოსაა - 5 დიდი მეგალითური ბლოკით. მის ჩრდილოეთ კედელზე კი დიდგვაროვანთა სახლები იყო აშენებული - ოფიციალურად ცნობილია, რომ ეს ქალაქი აშენდა 15 საუკუნეში, თუმცა არსებობს ბევრი კითხვა, რომელიც ამ თარიღს ეჭვის ქვეშ აყენებს საინტერესოა ტონიანი ბლოკების დადების სტილი, რომელიც ბევრ კითხვას ბადებს. ახლა რა იწვევს ეჭვს ამ ნაგებობებში - უზარმაზარი ბლოკები გადაყრილია ერთი მიმართულებით - ეჭვგარეშეა, რომ ოდესღაც ამ ნაგებობას წინა კედელიც ჰქონდა, რომელიც რაღაც დიდმა ძალამ დაანგრია - ამ კედლის დანგრეული ბლოკები ტერასის ქვევით ჩანს. ამ რაღაც დიდი ძალის მოქმედების ვექტორი ასე შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ - ყველა ბლოკი (ტონიანი !) ამ მიმართულებითაა გადაყრილი; ეს დამანგრეველი ძალა ვერ იქნებოდა მიწისძვრა - რადგან მიწისძვრის დროს სახლები ერთი მიმართულებით არ ინგრევა. უზარმაზარ ბლოკებს ვერ დაანგრევდნენ ესპანელებიც .- ეს შეეძლო გაეკეთებინა მხოლოდ წყლის ნაკადს! აი ეს ბლოკი სულ ძირშია ნაპოვნი - რა ძალას უნდა ჩამოეტანა იგი ასე დაბლა ახლა შეხედეთ თუ სად მდებარეობს ოლანტაიტამბო - იგი მდებარეობს 2700 მეტრის სიმაღლეზე ზღვის დონიდან - მთის კენწეროზე არანაირი ტბა და მდინარე არ მდებარეობს - რას შეეძლო შეექმნა ასეთი ძლიერი წყლის ნაკადი თუ არა მსოფლიო წარღვნას. ნაგებობების შესწავლისას რჩება შთაბეჭდილება, რომ ნაქალაქევზე გვაქვს ორი ტიპის მშენებლობა - პრიმიტიული აგურებისმაგვარი წყობა და ამ ნაგებობების ძირში მეგალითური - სრულიად უნიკალური მშენებლობის სტილი, გრანიტის ქვების დამუშავების კვალი - გრანიტის ასე დამუშავება დღევანდელი ტექნოლოგიებითაც კი გაუჭირდებოდათ და შეადარეთ ახლა ასეთი უნიკალური ბლოკები პრიმიტიულ სახლებს, რომლებიც ეტყობა მართლა მე-15 საუკუნეში იყო აგებული. ბოლოს ავტორი ასკვნის, რომ წყლის დიდი ნაკადი მოდიოდა ერთი მხრიდან - ანუ ატლანტიური ოკეანიდან და გადაუარა 2700 მეტრის სიმაღლეზე უმაღლეს მთებს. ხოლო წარღვნამდე დედამიწაზე არსებობდა უდიდესი ტექნოლოგიების მქონე ცივილიზაციები, რომელთაც თავისუფლად აჰქონდათ ასეთი მრავალტონიანი ბლოკები 2700 მეტრის სიმაღლეზე. Лемурия [править | править исходный текст] Материал из Википедии — свободной энциклопедии Лему́рия — гипотетический затонувший континент в Индийском океане. Название континента связано с именем мадагаскарских приматов лемуров, которые больше нигде не встречаются. Отсюда был сделан вывод, что остров Мадагаскар является частью затонувшего континента. При этом коренное население острова антропологически ближе к жителям Индонезии, чем к африканским негроидам. Другое название континента — Му (впрочем, так нередко называют и Пацифиду). Гипотезу о существовании Лемурии впервые выдвинул в 1864 году зоолог Ф. Склейтер, чтобы напрямую перевести из Африки в Индиюлемуров[1]. Один из основателей диалектического материализма — Фридрих Энгельс — в сочиненииДиалектика природы предполагал, что промежуточное звено эволюции между обезьяной и человеком обитало на затонувшем континенте: Много сотен тысячелетий назад, в ещё не поддающуюся точному определению эпоху того периода в развитии Земли, который геологи называют третичным, предположительно к концу этого периода, жила где-то в жарком поясе, — по всей вероятности на обширном материке, ныне находящемся на дне Индийского океана, — необычайно высокоразвитая порода человекоподобных обезьян[2] Содержание [ убрать] · 1 Мифологические данные · 2 Эзотерическое толкование · 3 Научные исследования · 4 См. также · 5 Литература · 6 Ссылки · 7 Примечания Мифологические данные[править | править исходный текст] Научная гипотеза подтверждалась индийской мифологией, где есть сведения о затонувших в Индийском океане городах, которым покровительствовали либо демоны (Трипур), либо Кришна (Дварака) и Шива. Уже в ХХ веке, когда стало известно об отсутствии между Мадагаскаром и Индостаном затонувшего материка, некоторые сторонники существования Лемурии поспешили «перенести» исчезнувшую землю в Тихий океан, однако эта версия не получила широкой популярности у публики, поскольку там уже «была» Пацифида (иногда также называемая Му). Эзотерическое толкование[править | править исходный текст] Карта Лемурии на фоне современных континентов: красным показана Лемурия, синим — остатки Гипербореи (из книги Уильяма Скотт-Эллиота «Лемурия — исчезнувший континент»). Елена Блаватская предложила свою версию происхождения Лемурии. Она предположила, что жители Лемурии были «коренной расой» человечества. Философ Рудольф Штайнер утверждал, что тайное хранилище истории вселенной — «Хроники Акаши» — также называют жителей Лемурии предками людей. В 1926 г. полковник бенгальских улан Джеймс Чёрчвард заявил, что один индийский монах показал ему древние таблицы, в которых упоминался континент Му (Лемурия), простиравшийся на 6000 км от северной оконечности Гавайских островов до острова Пасхи. Согласно Чёрчварду, извержение вулканов, землетрясения и высокие волны уничтожили Лемурию примерно 12 000 лет назад. Мелкие острова были раскиданы по Тихому океану, а от выживших лемурийцев произошли все народы (см. Пацифида). Блаватская в «Тайной доктрине» указывает на континент Лемурия (Му), который был задолго до Атлантиды уничтожен огнём, а не водой. Последний остров — остаток Атлантиды действительно был уничтожен потопом 12 тысяч лет назад, а большая часть задолго до этого в результате изменения облика Земли, в том числе и различными многочисленными землетрясениями. Причиной данных изменений было увеличение Земли в диаметре. «Лемурия, как назвали мы Материк Третьей Расы, была тогда гигантской страной. Она покрывала всю область от подножия Гималаев, отделявших ее от внутреннего моря, которое катило свои волны через то, что мы знаем, как нынешний Тибет, Монголию и великую пустыню Шамо (Гоби); от Читтагонга в западном направлении к Хардвару и в восточном к Ассаму. Оттуда [от внутреннего моря] она [Лемурия] распространялась к югу через то, что известно нам сейчас как Южная Индия, Цейлон и Суматра; затем, охватывая на своем пути, по мере продвижения к югу, Мадагаскар с правой стороны и Тасманию с левой, она спускалась, не доходя несколько градусов до Антарктического Круга; и от Австралии, которая в те времена была внутренней областью на Главном Материке, она вдавалась далеко в Тихий океан за пределы Рапа-нуи (Теапи или острова Пасхи), ныне лежащего на 26° южной широты и на 110° западной долготы. …Швеция и Норвегия составляли неотъемлемую часть Древней Лемурии, а также и Атлантиды со стороны Европы, так же точно, как Восточная и Западная Сибирь, и Камчатка принадлежали к ней со стороны Азии»[3][4]. Научные исследования[править | править исходный текст] В отличие от поисков Атлантиды, на изучение Лемурии экспедиций практически не отправлялось. На дне Индийского океана нет следов исчезнувшего острова. При этом геологами установлено, чтоИндостанская плита действительно 60 миллионов лет назад была отдельной от Азиатского континента, и какое-то время представляла единое целое с островом Мадагаскар. Таким образом, хотя крупный остров в Индийском океане действительно существовал, он не исчез и не представляет никакой загадки — это современный полуостров Индостан. Пацифида [править | править исходный текст] Материал из Википедии — свободной энциклопедии Это статья о неакадемическом направлении исследований. Пожалуйста, отредактируйте статью так, чтобы это было ясно как из её первых предложений, так и из последующего текста. Подробности — в статье и настранице обсуждения. Один из Камней Ики с КартойСеверной (вверху в центре) и Южной Америк (внизу в центре), слева погибший Континент Му, справаАтлантида[1] Подводные сооружения около острова Йонагуни (Япония) Пацифи́да (или Пасифи́да, также — Континент Му) —гипотетический затонувший континент в Тихом океане. В древнихмифах разных народов часто упоминается остров, субконтинент или даже континент в различных местах современного Тихого океана. В оккультной и паранаучной литературе о Пацифиде существует множество версий (как об Атлантиде в Атлантическом океане,Лемурии в Индийском, Арктиде-Гиперборее в Северном Ледовитом), часто противоречащих друг другу, основанных на мифах разных народов и, часто, фантазиях авторов. Содержание [ убрать] · 1 Термин «Му» · 2 Остров Пасхи · 3 Полинезия · 4 Научные версии · 5 Му в Мифах Ктулху · 6 Литература · 7 Примечания · 8 См. также Термин «Му»[править | править исходный текст] Введён аббатом Брассер де Бурбуром из-за ошибочной интерпретации рукописи майя. В его понимании это обозначения земли на Западе (в Атлантическом океане). Заимствован оккультными писателями Огюстом Лё-Плонжоном и Джеймсом Чёрчвардом, в трудах которых Му стало обозначением гигантского тихоокеанского материка — праматери всех мировых культур. Термин «Му» часто встречается у мистиков и приверженцев паранаучных теорий. Остров Пасхи[править | править исходный текст] Остров Пасхи — один из островов, часто упоминающийся в качестве загадочного и таинственного. Его уединённость, моаи (каменные изваяния), связь как с Полинезией, так и с Южной Америкой до сих пор рождает мифы о его происхождении. Легенды гласят, что на острове раньше жило намного больше людей, а сам остров был больше, но опускался постепенно под воду. Хотя доказано, что изготовление статуй вполне возможно[2][3], согласно некоторым теориям для этого необходимо большее количество людей, чем остров в его современных пределах может прокормить. Геологически же доказано, чтобереговая линия с момента заселения людьми осталась неизменной.[4] Это говорит о том, что в последнее тысячелетие в человеческой истории острова природных катастроф не происходило. Кроме того, на некоторых старых картах около острова Пасхи изображены и другие территории. К примеру, Земля Дэвиса, находящаяся (или находившаяся) согласно легендам около острова Пасхи, в указанном месте отсутствует. По описанию этот остров похож на остров Пасхи, но по размерам он больше. Полинезия[править | править исходный текст] Считается, что полинезийцы заселились с Запада, хотя в их легендах упоминается о предках, пришедших с Востока. Это отмечал ещё Тур Хейердал. С индейцами у полинезийцев мало общего, поэтому сторонники Пацифиды допускают существование «промежуточной» земли.[5] Сторонники гипотезы ссылаются на большое количество вулканических островов в Океании, входящих вТихоокеанское огненное кольцо. Вулканы очень активны и в наше время, поэтому они предполагают, что небольшие островки — остатки большого континента (или архипелага из крупных островов сравнимых по площади с большими островами Новой Зеландии или Новой Гвинеей. Тихоокеанское огненное кольцо очень активно, крупные извержения происходят как у надземных (Кракатау[6], Майон, Семеру, Пинатубо[7]), так и у подводных вулканов (Тонга[8]). Извержение Кракатау сильнейшим образом изменило этот небольшой остров[9], также известно и исчезновение острова Туанаки[10] (не путать с атоллом Туанаке, — названный погибший остров входил в группу островов Кука). Научные версии[править | править исходный текст] Поиски Пацифиды на морском дне практически не проводились. Проводившиеся же исследования не обнаружили доказательств существования континента или большого острова. Под названием Пацифида известен и другой — доисторический — материк, первым отколовшийся отГондваны, причём, намного раньше, чем остальные. На его месте возникли Австралия, Новая Зеландияи некоторые острова Океании. Это доказывает необычность их животного и растительного мира.[11][12] Му в Мифах Ктулху[править | править исходный текст] Му — вымышленный континент в Мифах Ктулху. Г. Ф. Лавкрафт упомянул его в своём рассказе «Вне времени» (1933). Му встречается в некоторых других рассказах из цикла Мифов, включая многие написанные Лином Картером. Упоминается также в произведении «Видение Яддита» из приложения кНекрономикону. В Мифах Ктулху Му является затонувшим континентом, на котором в прошлом впервые появилось человечество. Яддит-Го — базальтовая гора на континенте Му. На её вершине находилась колоссальная древняя каменная крепость, которая, по легенде, была построена миллионы лет назад расой с планеты Юггот. Некогда гора Яддит-Го находилась в королевстве К’Наа. Гора была запретным местом, так как в ней обитал могущественный бог Гатаноа, который приводил в ужас обитателей окрестных земель. У подножия горы находился храм, где регулярно приносились жертвоприношения, чтобы бог не покидал своего обиталища. Литература[править | править исходный текст] · Черчвард Дж. Древний континент Му: Прародина человечества / Пер. с англ. — М.: Алгоритм, Эксмо, 2012. — 288 с. — (Тайная история человечества). — 3000 экз., ISBN 978-5-699-55060-9 Атлантида [править | править исходный текст] Материал из Википедии — свободной энциклопедии У этого термина существуют и другие значения, см. Атлантида (значения). Атланти́да (др.-греч. Ἀτλαντὶς) — известное по преданиям остров-государство. Наиболее подробное описание Атлантиды известно по диалогам Платона Афинского; также известны упоминания и комментарии Геродота, Диодора Сицилийского, Посидония, Страбона, Прокла. Показания древних о местоположении Атлантиды неопределенны[1]. По словам Платона, остров находился на западе от Геркулесовых столбов, напротив гор Атланта. Во время сильного землетрясения, сопровождавшегося наводнением, остров был поглощен морем в один день, вместе со своими жителями — атлантами. Платон указывает время катастрофы как «9 000 лет назад», то есть около 9500 г. до н. э.. Интерес к рассказам об Атлантиде проявился в эпоху Возрождения. В современной науке, вопросы о существовании Атлантиды являются спорными[2]. Существует специально разработанное в конце 1950-х годов учение атлантология. Людей, занимающихся поиском и обобщением любых сведений об Атлантиде, называют атлантологами. Атлантида является популярным объектом в искусстве. Содержание [ убрать] · 1 История мифа o 1.1 Диалоги Платона o 1.2 Другие античные авторы o 1.3 Возможная дата гибели Атлантиды · 2 Гипотезы существования o 2.1 Атлантида — выдумка o 2.2 Атлантида в Атлантическом океане o 2.3 Атлантида в Средиземном море o 2.4 Циркумпонтийский регион (Чёрное море) § 2.4.1 Теория черноморского потопа § 2.4.2 Индоевропейская экспансия § 2.4.3 Другие привязки к региону o 2.5 Антарктическая гипотеза o 2.6 Атлантида в Андах o 2.7 Атлантида в Бразилии · 3 Атлантида в теософии · 4 В литературе и искусстве o 4.1 В фантастической литературе o 4.2 В другой литературе o 4.3 В изобразительном искусстве и медиа § 4.3.1 В живописи § 4.3.2 Художественные фильмы про Атлантиду § 4.3.3 Научно-популярные фильмы про Атлантиду § 4.3.4 В музыке § 4.3.5 В играх § 4.3.6 В мультсериалах § 4.3.7 В комиксах · 5 «Атлантида» в Google Earth · 6 См. также · 7 Примечания · 8 Первоисточники · 9 Литература · 10 Ссылки Диалоги Платона[править | править исходный текст] Платон и Аристотель. Фрагмент картиныРафаэля «Афинская школа», 1509 год Все сведения об Атлантиде содержатся у Платона в двух диалогах: «Тимей» (кратко) и «Критий» (более развёрнуто). Диалог «Тимей» начинается рассуждениями Сократа и пифагорейца Тимея о наилучшем государственном устройстве. Вкратце описав идеальное государство, Сократ жалуется на абстрактность и схематичность полученной картины и выражает желание «послушать описание того, как это государство ведёт себя в борьбе с другими государствами, как оно достойным его образом вступает в войну, как в ходе войны его граждане совершают то, что им подобает, сообразно своему обучению и воспитанию, будь то на поле брани или в переговорах с каждым из других государств». Откликаясь на это пожелание, третий участник диалога, афинский политический деятель Критий излагает рассказ о войне Афин с Атлантидой, якобы со слов своего деда Крития-старшего, который, в свою очередь, пересказал ему рассказ Солона, услышанный последним от жрецов вЕгипте. Смысл рассказа таков: некогда, 9 тысяч лет назад (от периода жизни Сократа, Крития и других современников Солона), Афины были наиболее славным, могущественным и добродетельным государством. Главным их соперником была упомянутая Атлантида. «Этот остров превышал своими размерами Ливию и Азию, вместе взятые». На нём возникло «удивительное по величине и могуществу царство», владевшее всей Ливией до Египта иЕвропой до Тиррении (запад Италии). Все силы этого царства были брошены на порабощение Афин. Афиняне встали на защиту своей свободы во главе эллинов; и хотя все союзники им изменили, они одни благодаря своей доблести и добродетели отразили нашествие, сокрушили атлантов и освободили порабощённые ими народы. Вслед за тем, однако, произошла грандиозная природная катастрофа, в результате которой за одни сутки погибло все войско афинян, а Атлантида погрузилась на дно морское. Диалог «Критий», с теми же участниками, служит непосредственным продолжением «Тимея» и целиком посвящён рассказу Крития о древних Афинах и Атлантиде. Афины тогда (до землетрясения и наводнения) были центром большой и необычайно плодородной страны; они были населены добродетельным народом, пользовавшимся идеальным (с точки зрения Платона) государственным устройством. А именно, всем распоряжались правители и воины, жившие отдельно от основной земледельческо-ремесленной массы на Акрополе коммунистической общиной. Скромным и добродетельным Афинам противопоставляется надменная и могущественная Атлантида. Родоначальником атлантов, по Платону, был бог Посейдон, сошедшийся со смертной девушкой Клейто, родившей от него десять божественных сыновей во главе со старшим, Атлантом, между которыми он и разделил остров и которые стали родоначальниками его царских родов. Центральная равнина острова простиралась в длину на 3 тысячи стадиев (540 км), в ширину — на 2 тысячи стадиев (360 км), центром острова являлся холм, расположенный в 50 стадиях (8-9 километрах) от моря. Посейдон для защиты обнёс его тремя водными и двумя сухопутными кольцами; атланты же перекинули через эти кольца мосты и прорыли каналы, так что корабли могли по ним подплывать к самому городу или, точнее, к центральному острову, имевшему 5 стадиев (несколько менее километра) в диаметре. На острове возвышались храмы, выложенные серебром и золотом и окружённые золотыми статуями, роскошный царский дворец, а также были заполненные кораблями верфи и т. д., и т. п. «Остров, на котором стоял дворец, (…) а также земляные кольца и мост шириной в плетр (30 м) цари обвели круговыми каменными стенами и на мостах у проходов к морю всюду поставили башни и ворота. Камень белого, чёрного и красного цвета они добывали в недрах срединного острова и в недрах внешнего и внутреннего земляных колец, а в каменоломнях, где с двух сторон оставались углубления, перекрытые сверху тем же камнем, они устраивали стоянки для кораблей. Если некоторые свои постройки они делали простыми, то в других они забавы ради искусно сочетали камни разного цвета, сообщая им естественную прелесть; также и стены вокруг наружного земляного кольца они по всей окружности обделали в медь, нанося металл в расплавленном виде, стену внутреннего вала покрыли литьём из олова, а стену самого акрополя — орихалком, испускавшим огнистое блистание». Вообще, Платон уделяет очень много места описанию неслыханного богатства и плодородия острова, его густонаселённости, богатого природного мира (там, по автору, обитали даже слоны) и т. д. До тех пор, пока в атлантах сохранялась божественная природа, они пренебрегали богатством, ставя превыше его добродетель; но когда божественная природа выродилась, смешавшись с человеческой, они погрязли в роскоши, алчности и гордыне. Возмущённый этим зрелищем, Зевс задумал погубить атлантов и созвал совещание богов. На этом диалог — во всяком случае, дошедший до нас текст — обрывается. В этом описании нетрудно разглядеть платоновские идеалы и окружающую Платона действительность. В «Тимее» моделируется ситуация греко-персидских войн, но в идеализированном виде; афиняне, победившие надменных атлантов — не реальные афиняне V века до н. э. со всеми их недостатками, а идеальные добродетельные мудрецы, отчасти напоминающие спартанцев, но нравственно гораздо выше их; свой подвиг они совершают в одиночку, ни с кем не деля славы, и при этом не пользуются победой для создания собственной империи (как поступили реальные афиняне V века до н. э.), а великодушно предоставляют свободу всем народам. Зато в описании Атлантиды присутствуют черты ненавистной Платону Афинской морской державы с её неутомимым стремлением к богатству и могуществу, постоянной экспансией, предпринимательским торгово-ремесленным духом и т. д. Как полагают, первоначальной целью Платона было обличить атлантов, изобразив их целиком отрицательным примером алчности и гордыни, порождаемых богатством и погоней за могуществом — в своём роде антиутопию, противопоставляемую утопическим Афинам; но, начав описывать Атлантиду, Платон увлёкся и по чисто художественным причинам создал притягательный образ роскошной и могучей державы, так что Атлантида, в качестве утопии, совершенно затмила бледный очерк бедных и добродетельных Афин. Не исключено, что именно это несоответствие замысла и результата и явилось причиной того, что диалог не был закончен. Другие античные авторы[править | править исходный текст] Современные атлантологи склонны относить к упоминаниям об Атлантиде рассказы об атлантах — африканском (очевидно берберском) племени в горах Атласа, о котором говорят Геродот, Диодор Сицилийский и Плиний Старший; эти атланты по их рассказам не имели собственных имён, не видели снов и в конце концов были истреблены своими соседями троглодитами; Диодор Сицилийский сообщает ещё, что они воевали с амазонками. Что же до собственно Атлантиды, то расхожее мнение сводилось к фразе (приписываемой Аристотелю), что «(сам же) создатель и заставил её исчезнуть»[3]. Против этого мнения выступал Посидоний, который, интересуясь фактами оседания суши, на этом основании нашёл рассказ правдоподобным (Страбон, География, II, 3.6). Во II в. Элиан, бывший, собственно, лишь собирателем анекдотов, среди прочего сообщает, как одевались цари атлантов — в шкуры самцов «морских баранов», а царицы-носили головной убор из шкур самок этих неизвестных животных[4], чтобы подчеркнуть своё происхождение от Посейдона. В V в. неоплатоник Прокл, в своих комментариях к «Тимею», рассказывает о последователе Платона Кранторе, который около 260 г. до н. э. специально посетил Египет с целью узнать об Атлантиде и якобы видел в храме богини Нейт в Саисе колонны с надписями, рассказывающими её историю. Кроме того, он пишет: «То, что остров такого характера и размеров некогда существовал, явствует из рассказов некоторых писателей, которые исследовали окрестности Внешнего моря. Ибо, по их словам, в том море в их время было семь островов, посвящённых Персефоне, и также три других острова огромных размеров, один из которых был посвящён Плутону, другой Аммону, а затем Посейдону, размеры которого составляли тысячу стадиев (180 км); и жители их — добавляет он — сохранили предания, идущие от их предков, о неизмеримо большем острове Атлантиде, которая действительно существовала там и которая в течение многих поколений правила всеми островами и точно так же была посвящена Посейдону. Ныне Марцелл описал это в „Эфиопике“». Этот Марцелл из других источников неизвестен; полагают, что его «Эфиопика» — попросту роман. Возможная дата гибели Атлантиды[править | править исходный текст] Афинский политический деятель Критий родился в 460 году до н. э. Изложить рассказ о войне Афин с Атлантидой он мог, только достигнув зрелого возраста, ориентировочно после 440 года до н. э. В диалоге «Критий» не упоминается о Пелопоннесской войне, начавшейся в 431 году до н. э. Таким образом, Критий изложил сведения об Атлантиде в период с 440 года до н. э. по 431 год до н. э., будучи молодым политиком, так как все сведения он получил от своего деда. Согласно указанию Платона о катастрофе ровно 9000 лет назад, гибель Атлантиды произошла в период с 9440 года до н. э. по 9431 год до н. э. Гипотезы существования[править | править исходный текст] Проверить нейтральность. На странице обсуждения должны быть подробности. Атлантида — выдумка[править | править исходный текст] Наиболее распространённое среди историков и особенно филологов мнение: повествование об Атлантиде — типичный философский миф, образцами которых пестрят диалоги Платона. Действительно, Платон, в отличие от Аристотеля и тем более историков, вообще никогда не ставил своей целью сообщение читателю каких-то реальных фактов, но только идей, иллюстрируемых философскими мифами. В той мере, в которой рассказ проверяем, он опровергается всем имеющимся археологическим материалом. Действительно, нет никаких следов какой-либо развитой цивилизации в Греции или на западе Европы и Африки, ни в конце ледникового и послеледникового периодов, ни в последующие тысячелетия. Показательно при этом, что сторонники историчности Атлантиды часто игнорируют в диалогах проверяемую часть (включая играющую важнейшую роль тему афинской цивилизации) и сосредоточивают свои исследования исключительно на непроверяемой — Атлантиде. Далее, источником сведений объявляются египетские жрецы (слывшие в Греции хранителями таинственной древней мудрости); однако среди множества древнеегипетских текстов не обнаружено ничего, хоть отдалённо напоминающего рассказ Платона[5]. Все имена и названия в тексте Платона — греческие[6], что также свидетельствует скорее в пользу сочинения их Платоном, нежели воспроизведения им каких-либо древних преданий. Правда, Платон объясняет это тем, что Солон-де переводил «варварские» имена на греческий язык; но подобное обращение с именами в Греции никогда не практиковалось. Кроме того, Атлантида идеально вписывалась в платоновскую схему инволюции политических форм — их постепенному переходу к более примитивным формам существования. По мнению Платона, сначала в мире правили цари, затем аристократы, затем народ (демос) и, наконец, толпа (охлос). Власть аристократии, народа и толпы Платон последовательно находил в истории греческих полисов. Но власти «богоподобных царей», создавших могучие державы, он найти в Греции не мог. В этом смысле Атлантида идеально вписывается в логику социально-философской теории Платона. Что касается гибели Атлантиды, то очевидно, что, сочинив эту страну, Платон должен был уничтожить её просто для внешнего правдоподобия (чтобы объяснить отсутствие следов такой цивилизации в современную эпоху). То есть картина гибели Атлантиды диктуется целиком внутренними задачами текста. Наиболее правдоподобная гипотеза об источниках рассказа называет два события, произошедшие при жизни Платона: поражение и гибель афинской армии и флота при попытке завоевания Сицилии в 413 г. до н. э., и гибель городка Гелика на Пелопоннесе в 373 г. до н. э. (Гелика была затоплена в одну ночь в результате землетрясения, сопровождавшегося наводнением; в течение нескольких веков её остатки хорошо просматривались под водой и песком). Атлантида в Атлантическом океане[править | править исходный текст] Места в Атлантическом океане, куда различные исследователи помещали Атлантиду Геракловыми столпами (калька финикийского «столбыМелькарта») в античности всегда назывался Гибралтарский пролив (а непосредственно — скалы Гибралтар и Сеута). Таким образом, Платон помещает Атлантиду непосредственно за Гибралтарским проливом, недалеко от побережья Испании и нынешнего Марокко. Марокко у греков, как страна на крайнем Западе — местопребывание титана Атланта (Атласа), к имени которого восходят название океана и хребта Атлас; несомненно, к нему же восходит и название Атлантиды — «страны Атланта» (в более позднем диалоге «Критий» Платон называет Атлантом первого царя страны и от него выводит имя; но первоначально, видимо, название подразумевало просто «страну, лежащую на крайнем Западе»). Один из Камней Ики с КартойСеверной (вверху в центре) иЮжной Америк (внизу в центре), слева погибший Континент Му, справа Атлантида[7] По другой версии это схема ритуальной разделки туши ягуара, принятая уиндейцев кечуа К этим же соображениям апеллировали наиболее последовательные из сторонников реального существования Атлантиды, указывая, что согласно Платону она могла находиться только в Атлантическом океане и нигде иначе. В частности, они отмечали, что только в Атлантическом океане может поместиться земля размеров, описанных Платоном — центральный остров 3000x2000 стадиев(530x350 км), и несколько крупных сопутствующих островов. Ярым апологетом данной версии был Н. Ф. Жиров. С его точки зрения — Атлантида находилась в районе Азорских островов, и представляла собой некогда надводную часть Срединно-Атлантического хребта. Большая площадь острова в те времена объясняется либо более низким уровнем мирового океана, либо последствиями землетрясения, либо совокупностью факторов. Аналогичной версии придерживается М. Бейджент (англ.). Многие исследователи искали Атлантиду в районе Балеарских иКанарских островов. Вячеслав Кудрявцев в журнале «Вокруг света» предположил, основываясь на текстах Платона и данных о последнем ледниковом максимуме (закончившемся 10 тысяч лет назад, что соответствует времени, указанному в «Критии»), что Атлантида располагалась на месте нынешнихБританских островов, а утонула в результате таяния ледников[8]. Атлантида в Средиземном море[править | править исходный текст] Рассказ об Атлантиде у Платона может быть рассмотрен как миф, основой для которого послужили реальные исторические события, во время которых в результате природной катастрофы (землетрясения, наводнения или какого-то другого катаклизма) погибла либо пришла в упадок ранее преуспевавшая цивилизация. Таким историческим событием может выступать извержение вулкана на острове Санторини и последующий упадок высокоразвитой (по меркам того времени) минойской цивилизации в Средиземном море. В этом случае приводимая Платоном площадь Атлантиды и 9-тысячелетняя давность события рассматриваются как преувеличение, а прообразом Атлантиды выступает остров Крит и частично уничтоженный вулканическим взрывом и обрушением кальдеры остров Санторини (другое название — Фира, в древности — Стронгила). Существовавшая на Крите и соседних островах древняя минойская цивилизация действительно пришла в упадок после извержения вулкана и его взрыва на острове Стронгила в XVII веке до н. э., то есть не за 9000, а за 900 лет до Платона. Катастрофическое извержение вулкана «в один день и бедственную ночь» привело к разрушению острова, созданию огромного цунами, обрушившегося на северное побережье Крита (наибольшую часть островной метрополии) и другие острова в этой части Средиземного моря, и сопровождался землетрясениями. Вулканический пепел покрыл поля на островах и побережье материка в радиусе сотен километров, что при толщине слоя более 10 см делает их непригодными для возделывания на год и более, вызвав тем самым голод. Учитывая местную розу ветров, основная часть пепла должна была выпасть в восток-юго-восточном направлении, не затронув Грецию и Египет. При этом минойцы, как и описываемые Платоном атланты, действительно имели военные столкновения с ахейцами, населявшими материковую Грецию (так как активно занимались пиратством). И минойцы действительно были разгромлены ахейцами, правда, не до природного катаклизма, а лишь после него. По широко известному описанию Платона, остров Атлантида внутри имел концентрический канал, по которому могли плавать корабли, с выходами в открытое море. Это соответствует по форме островной вулканической кальдере с кольцевым валом и центральным островом. Геологические исследования островов Санторини и донных осадков в восточной части Средиземного моря показывают, что ранее на месте нынешней кальдеры существовала более древняя кальдера, образовавшаяся в результате аналогичного извержения около 20 000 лет назад. Однако, по размерам все известные кальдеры намного меньше, по словам Платона, «Ливии (древнегреческое название Африки) и Азии вместе взятым». Данное несоответствие можно объяснить во-первых преувеличением и искажениям, накопившимся за сотни лет устной передачи преданий о реальных событиях (тем более, что реальные размеры Азии и Африки грекам тогда были неизвестны), а во-вторых указанные размеры могут быть сопоставимы с фактическими размерами морской минойской державы, простиравшейся не только на Кикладские острова, Крит и Кипр, но и на прибрежные районы Греции, Малой Азии и Северной Африки (как у последующих финикийских и греческих колоний). Достаточно подробное изложение данной версии, со сравнительным анализом текстов Платона и фактических материалов, полученных к концу XX века историей, археологией, геологией и смежными науками, имеется в книге доктора геолого-минералогических наук, сотрудника Института истории естествознания и техники им. С. И. Вавилова РАН И. А. Резанова «Атлантида: фантазия или реальность?» (М., «Наука», 1975). Данная версия о сущности и гибели так называемой Атлантиды не особенно популярна, во многом потому, что в таком случае теряется ореол таинственности, окутывающий само понятие Атлантиды столетиями. Большинству людей, близких к этой теме, намного интереснее и увлекательнее фантазировать про совершенных атлантов, загадочный орихальк, внезапно исчезнувшую огромную страну с высокоразвитой цивилизацией и т. п. Одним из наглядных подтверждений тому является размер и содержание данной статьи, а также обилие околонаучных опусов и художественных произведений различных жанров на данную тему. Документальный фильм «Atlantis The Evidence», BBC, («Атлантида была здесь», телеканал «Культура»), наглядно объясняет вероятность связи понятия «Атлантида» c извержением вулкана на острове Санторин. Глобальность вулканического извержения на Тире порождает предположения о затоплении Чёрного моря примерно в это же время, когда высота цунами достигала десятков метров, и самую непосредственную связь с библейскими сказаниями о «всемирном потопе», когда волны в десятки метров сметают всё на побережьях Средиземного моря и, возможно, только помогают высочайшим давлением на тектонические плиты — открыть Босфор и Дарданеллы. Циркумпонтийский регион (Чёрное море)[править | править исходный текст] Теория черноморского потопа[править | править исходный текст] До и после наводнения (по Райану и Питману) Реконструкция размеров озера, существовавшего на месте Чёрного моря Основная статья: Теория черноморского потопа Прообразом для событий легенды об Атлантиде могло послужить катастрофическое поднятие уровня Чёрного моря, которое, возможно, произошло в шестом тысячелетии до нашей эры[9]. Предполагается, что во время этого черноморского потопа в течение менее чем года уровень моря повысился на 60 метров (другие оценки — от 10 до 80 метров[10]) в связи с прорывом Босфора средиземноморскими водами. Затопление больших территорий северного причерноморья могло, в свою очередь, дать толчок распространению из этого региона в Европу и Азию различных культурных и технологических новшеств[11][12]. Индоевропейская экспансия[править | править исходный текст] Связанными с легендой о процветающей Атлантиде и её гибели могут быть и такие события, как формирование и распад индоевропейской общности, приведший к началу широкомасштабной индоевропейской экспансии в конце IV тысячелетия до н. э. Географически эти события привязаны к регионам, прилегающим к Чёрному морю. Так, к Дунайскому (Северобалканскому) региону относится одна из гипотез местонахождения родины народов-носителей праиндоевропейского языка, предложеннаяВ. А. Сафроновым. Гипотеза предполагает также привязку к этой общности возникновение письменности, укреплённых городов, разделения труда, централизованного управления, возникновение социальных классов и возникновение первой цивилизации на базе культуры Винча[13]. При сопоставлении платоновской легенды с событиями IV тысячелетия до н. э. совпадение по времени достигается предложенной А. Я. Аноприенкоинтерпретацией указанного Платоном срока в 9000 лет как 9000 сезонов по 121—122 дня[11]. Другие привязки к региону[править | править исходный текст] Западнее от Чёрного моря отчётливо различима Нижнедунайская равнина, окружённая горами. Прямоугольник имеет размеры 534 км на 356 км (3000 на 2000 стадий при 178 метров/стадий). Окружность проведена вокруг о. Змеиный, находящегося в 35 км восточнее от дельты Дуная Румынский исследователь Николай Денсушяну в своей работе «Доисторическая Дакия» (1913) отождествлялАтласские горы с южными Карпатами в районеОлтении, а Атлантиду в целом с Румынией, отмечая соответствие размеров и расположенияНижнедунайской равнины описанию центральной равнины Атлантиды и вводя предположение о смешении Платоном терминов «река»-«море»-«океан» с одной стороны, и «остров»-«страна» с другой[14]. При такой привязке возникает сложность с нахождением соответствия столице Атлантиды, которая, по Платону, находилась в 9-10 км от берега и в центре города находилась невысокая гора. В дельте Дуная нет подводных гор, а единственный остров — о. Змеиный, не имеет признаков присутствия человека до VII века до н. э.[15], хотя древними греками на острове был построен храм, посвящённый Ахиллу и в письменных источниках (др.-греч. Νησος λευκη — Белый Остров) его иногда обозначают как Остров блаженных[16]. Антарктическая гипотеза[править | править исходный текст] Одна из гипотез утверждает, что Антарктида и есть погибшая Атлантида. Она основывается на картографических артефактах (карте Пири-реиса и др.), которые якобы были созданы на основании десятков древних карт, приписываемых цивилизациям с развитым мореходством, существовавшим 6-15 тыс. лет тому назад. Эта гипотеза подробно описана в книге писателя Грэма Хэнкока «Следы богов». По мнению автора, Антарктида была сдвинута в область южного полюса в результате литосферного сдвига. А до этого находилась ближе к экватору и не была покрыта льдом. Однако это предположение противоречит современным научным представлениям о геологическом движении материков. Имеется и версия[17], связанная не с передвижением материков, а со смещением земной оси в результате планетарного катаклизма 10-15 тыс. лет назад (например, «столкновения Земли с космическим телом огромной массы»), до которого Антарктида не находилась на южном полюсе, имела тёплый климат, богатую флору и фауну, была заселена людьми и застроена городами, некоторые из которых якобы заметны на спутниковых фотоснимках[18]. Данная версия также противоречит научным представлениям о последствиях падения на Землю различных небесных тел, о невозможности быстрого катастрофического сдвига земной оси, о датировках антарктического оледенения и др. Атлантида в Андах[править | править исходный текст] Возможно, этот раздел содержит оригинальное исследование. Добавьте ссылки на источники, в противном случае он может быть удалён. Дополнительные сведения могут быть на странице обсуждения. (6 января 2011) Первая часть книги «Хроника Перу», впервые описывающая историю о «белых людях» Южной Америки (1553). В 1553 году впервые в литературе — в книге «Хроника Перу»Педро Сьесы де Леона — приводится индейская история о том, что «белые люди» проникли на территорию провинции Гуаманга(Перу) задолго до испанцев, и даже правили там до Инков: Самая крупная река из здешних носит название Виньяке [Vinaque], там расположены большие, очень древние сооружения, заметно обветшавшие от времени и превращенные в руины, должно быть, они пережили много веков. Спрашивая местных индейцев о том, кто построил эту древность, они отвечают, что другие белые и бородатые люди, как мы, правившие задолго до Инков; они говорят, что те пришли в эти края и устроили себе здесь жилище. Эти и другие древние здания, имеющиеся в этом королевстве, мне кажется на вид не такие как те, что строили или приказывали строить Инки. Потому что это строение было квадратным, а строения Инков длинными и узкими. Также ходит молва, что встречались некие буквы на одной каменной плите этого здания. Я не утверждаю и не считаю, что в прошлые времена прибыли сюда некие люди, настолько разумные и смышленые, что построили эти и другие вещи, которых мы не видим. — Сьеса де Леон, Педро. Хроника Перу. Часть Первая. Глава LXXXVII [19]. Позже эта история стала известна многим другим историкам и хронистам Перу, а также миссионерам из католических орденов, распространивших собственную историю о европейском происхождении верховного бога Виракочи, что нашло отражение в многочисленных мифах индейцев. В частности, наиболее детально гипотезой о размещении Атлантиды в Андах занимался Педро Сармьенто де Гамбоа в книге «История Инков» (Historia de los Incas[20]). В 1555 году непосредственно сопоставляет Атлантиду Платона с королевствами Перу — землямиИмперии инков — секретарь королевского Совета Кастилии, хронист Агустин де Сарате в своей книге «История открытия и завоевания провинции Перу» (издана в Антверпене), приводя различные мнения историков на то, откуда появились люди в Америке. Сарате приводит в оправдание своей позиции то, что платоновские 9000 лет от потопа, это счет годов у египтян не по солнцу, а по лунам, то есть месяцам, а значит, следует считать их как 750 лет. А обычаи перуанских индейцев, их культовая и имперская архитектура, обшитая пластинами из золота, как раз, по мнению Сарате, соответствуют описанию у Платона[21]. В книге «Atlantis: The Andes Solution» Джимом Алленом (Jim Allen) была представлена теория, отождествляющая Атлантиду с плато Альтиплано в Южной Америке. Теория строится на нескольких доводах. · высокая точность совпадения между спутниковыми фотографиями местности и древними описаниями, при предположении, что указанные у Платона размеры даны не в греческих стадиях, а в «атлантских», отличных из-за широты расположения местности. · наличие геологических образований на плато, которые могут являться следами деятельности человека и соответствуют описаниям столицы Атлантиды. · развитая культура, научные и технологические достижения народов Южной Америки объясняются через существование предшествующей более развитой цивилизации · наличие искусственного, по мнению некоторых учёных[кто?], основанного на троичной логике языкааймара[22]. Атлантида в Бразилии[править | править исходный текст] В 1624 году английский учёный и политик Фрэнсис Бэкон Веруламский в книге «Новая Атлантида» (Nova Atlantis) отождествил с Атлантидой Бразилию. Вскоре вышел в свет новый атлас с картой Америки, составленный французским географом Николя Сансоном, в котором на территории Бразилии были указаны провинции сыновей Посейдона. Такой же атлас издал в 1762 году Роберт Вогуди. Наиболее последовательным сторонником локализации Атлантиды (или её колоний) на территории Бразилии был знаменитый британский учёный и путешественник полковник Перси Гаррисон Фосетт(1867—1925?). Главным указанием на существование в неисследованных районах Бразилии остатков доисторических городов Атлантиды для него служила т. н. Рукопись 512[23] — документ XVIII века, в котором описывалось открытие португальскими искателями сокровищ (бандейрантами) в 1753 годуруин неизвестного мёртвого города в глубине провинции Баия. «Главной целью» своих поисков Фосетт называл «Z» — некий таинственный, возможно, обитаемый город на территории Мату-Гросу, лишь предположительно тождественный городу бандейрантов 1753 года. Источник сведений о «Z» остался неизвестным; эзотерические предания со времён Фосетта до наших дней связывают этот мифический город с теорией Полой Земли. Материальным свидетельством существования неизвестной доисторической цивилизации на территории Бразилии Фосетт считал статуэтку из чёрного базальта. По словам Фосетта, эксперты из Британского музея не смогли объяснить ему происхождение статуэтки, и с этой целью он обратился за помощью к психометристу, описавшему при контакте с этим артефактом «большой, неправильной формы континент, простирающийся от северного берега Африки до Южной Америки», на который затем обрушилась природная катастрофа. Название материка была Атладта[24]. По словам Фосетта, в своей экспедиции 1921 года он смог собрать новые свидетельства существования остатков древних городов, посетив район реки Гонгожи в бразильском штате Баия. В 1925 году Фосетт со спутниками не вернулся из поиска затерянных городов в верховьях реки Шингу, обстоятельства гибели экспедиции остались неизвестными. Атлантида в теософии[править | править исходный текст] Леон Бакст. «Древний ужас», 1908 В книге Е. П. Блаватской «Тайная доктрина» утверждается, что в Атлантиде проходила эволюция Четвёртой коренной расы, которая предшествовала современному человечеству. В 1882 году известный теософ А. П. Синнетт заявил, что якобы получил от тибетского махатмы К. Х. ответ на свои вопросы об Атлантиде. К. Х. писал: «Погружение Атлантиды (группы континентов и островов) началось во время миоценского периода — (как и сейчас, наблюдается постепенное погружение некоторых ваших континентов) — и оно достигло наивысшей точки сначала в окончательном исчезновении самого большого континента — событие, совпавшее с подъёмом Альп, затем подошла очередь последнего из островов, упомянутого Платоном. Египетские жрецы Саиса говорили Солону, что Атлантида (единственный оставшийся большой остров) погибла за 9000 лет до их времени. Это не было вымышленным числом, ибо они на протяжении тысячелетий тщательно охраняли свои достижения. Но тогда, говорю я, они упомянули лишь о Посейдонисе, и никогда не открыли бы свою сокровенную хронологию даже великому греческому законодателю… Великое событие — торжество наших „Сынов Света“, обитателей Шамбалы (тогда — остров в Центральноазиатском море) над себялюбивыми — если не совершенно порочными — магами Посейдониса случилось ровно 11 446 лет тому назад. Прочтите в этой связи неполное и частично завуалированное объяснение в „Изиде“, том 1-й, и некоторые вещи для вас станут яснее»[25]. Теософы полагают, что цивилизация Атлантиды достигла своего пика в период между 1 000 000 и 900 000 лет назад, но разрушилась из-за внутренних противоречий и войн, явившихся следствием незаконного использования атлантами магических сил. У. Скотт-Эллиот в «Истории Атлантиды» (1896), утверждает, что Атлантида, в конечном счете, раскололась на два больших острова, один из которых имел название Дайтья, а другой — Рута, который позднее сократился до последнего остатка, известного как Посейдонис[26]. Ч. Ледбитер утверждает, что в Тибете находится оккультный музей, в котором хранятся образцы культур всех цивилизаций, когда-либо существовавших на Земле, в том числе и цивилизации Атлантиды[27]. Четыре карты континента, отражающие историю его разрушения, помещённые Скотт-Эллиотом в «Историю Атлантиды», это копии карт из упомянутого тибетского музея[28]. В литературе и искусстве[править | править исходный текст] В этом разделе не хватает ссылок на источники информации. Информация должна быть проверяема, иначе она может быть поставлена под сомнение и удалена. Вы можете отредактировать эту статью, добавив ссылки на авторитетные источники. Эта отметка установлена 12 мая 2011. Этот раздел представляет собой неупорядоченный список разнообразных фактов о предмете статьи. Пожалуйста, приведите информацию в энциклопедический вид и разнесите по соответствующим разделам статьи. Согласно решению Арбитражного комитета Википедии, списки предпочтительно основывать на вторичных обобщающихавторитетных источниках, содержащих критерий включения элементов в список. Профессор Аронакс и капитан Немо среди развалин Атлантиды Атлантида — источник вдохновения для многих поколений писателей, художников, драматургов, режиссёров. Множество фильмов, книг, комиксов и игр посвящены жизни Атлантиды, поискам её, или используют Атлантиду как аллегорию. В фантастической литературе[править | править исходный текст] · В романе Жюля Верна «Двадцать тысяч льё под водой»капитан Немо показывает профессору Аронаксу остатки зданий Атлантиды на дне Атлантического океана; они совершают прогулку по океанскому дну в водолазных костюмах. · Позже Вольфганг Хольбайн продолжит тему Атлантиды в своих книгах из серий «Дети капитана Немо» («Девочка из Атлантиды» и другие). · Другой писатель Пьер Бенуа посвятил роман поискам Антлантиды на территории современного Алжира. Подробнее см. в его книге «Атлантида» (L’Atlantide, 1919) [1]. · В «Аэлите» Алексея Толстого предложена версия атлантской праистории человечества. Атлантида опустилась на дно в результате страшного землетрясения, но часть атлантов — магацитлы — переселились на Марс. · В романе Григория Адамова «Тайна двух океанов» (1938; 1939) затопленная Атлантида (в Атлантическом океане) — один из пунктов маршрута подводной лодки «Пионер». · В романе «Маракотова бездна» (1929) Артура Конан Дойля профессор Маракот с двумя своими спутниками достигает на батисфере дна глубокой атлантической впадины и там обнаруживает сообщество людей, живущих в герметических подземных помещениях, дышащих кислородом, выработанным из воды, и очень комфортно обустроивших своё существование. Оказалось, что они — потомки жителей Атлантиды, в древности хорошо подготовившихся к катаклизму, погубившему их континент, и, таким образом, выживших. · Историю Атлантиды использовал Джон Толкин как основу для сюжета о Нуменоре — затонувшей прародине высших людей — эдайн. На квенья, одном из вымышленных языков Средиземья, Нуменор так и назывался — Атала́нтэ (квен. Atalantë, «Падший»). · Фантаст Александр Беляев в повести «Последний человек из Атлантиды» описал существование и гибель Атлантиды в результате тектонической катастрофы. Описанная в повести цивилизация бронзового века поклоняется солнцу. · В научно-фантастический романе Георгия Мартынова «Спираль времени» (1966) описывается посещение Атлантиды («страны Моора») пришельцами из космоса около двенадцати тысяч лет тому назад. В романе Атлантида описывается как общество с уровнем развития и типом правления, напоминающими древнеегипетский. · В повести Кира Булычёва «Конец Атлантиды» из цикла «Приключения Алисы», Атлантида оказывается базой инопланетных пришельцев, столетиями наблюдающих за Землёй. Она располагается на дне Тихого океана близ Гавайских островов. · В научно-фантастической повести румынского писателя Виктора Кернбаха «Лодка над Атлантидой» — (1961 г. оригинал. На русском языке в «Библиотеке приключений и научной фантастики» в 1971 году.) — описывается одна из гипотез об Атлантиде. · В романе «Операция Поиск во времени» Андре Нортон (1967) использована мифология Чёрчварда. Американец из XX века попадает в древний мир, где идет война между Атлантидой и цивилизацией Му. Атлантида представлена империей зла, поклоняющейся кровавому культу Ба-Ала. · Вымышленной истории Атлантиды посвящен цикл романов «Атланты» российского писателя-фантаста Дмитрия Колосова. Атлантида, согласно основному сюжету — планета, расположенная в другой галактике, на которой было создано утопическое общество. После захвата планеты Атлантиды в войне, глава государства и немногие приближённые бежали на Землю, где основали новое общество по старым образцам. · В цикле «Дуновение смерти и вечность любви» современного фантаста Григория Демидовцеваназвание «Атлантида» применяется к Америке — соответственно, существуют Северная и Южная Атлантида. Это связано с тем, что в созданной Демидовцевым альтернативной реальности Америка открыта не Колумбом, а мореплавателями из Неворуси. · В научно-фантастическом романе «Иллюминат!», Роберт Антон Уилсон описывает останки мира Атлантиды во время погружения на подводной лодке. Атланты были могущественной цивилизацией, которая погибла во время войны. · В цикле «Тёмные видения» американской писательницы Лизы Джейн Смит описывается раса («Братство Кристалла»), населявшая Атлантиду. Немногие выжившие после гибели Атлантиды перебрались на другие континенты. · В повести Дмитрия Ольченко «За голубым порогом тайны» упоминается, что Атлантида принадлежала к островам Греции и было у неё три брата-правителя: Марс, Гефест и Гермес. В результате убийства братьев и многочисленных войн, которые вёл Марс, Атлантида была обескровлена и разорена. Атлантида погружается под воду, потому что боги не вынесли кровавого правления Марса. · В рассказе Говарда Лавкрафта «Храм» после аварии немецкая подводная лодка опускается на дно и оказывается в затопленном городе с античной архитектурой, где главным зданием является древний храм. · В рассказе Роберта Шекли «Царская Воля» один из демонов (ферров) Атлантиды проникает в наш мир. · В произведении Эдгара Берроуза «Тарзан и сокровища Опара». · В романе Книга черепов писателя-фантаста Роберта Силверберга описывается секта бессмертных, возникшая в Атлантиде и донесшая свои тайные практики до нынешних дней. · В цикле «Путь бога» Антона Козлова (псевдоним Белозеров) описывается что остров Атлантида не утонул, а был переброшен в другое измерение через чёрную дыру. · В многочисленных рассказах Роберта Говарда часто упоминается Атлантида. В рассказе «Люди теней»[29] говорится о том, что атланты были изгнаны пиктами. В рассказе «Бегство из Атлантиды»[30] действия происходят непосредственно на Атлантиде, а главным героем является атлант Кулл. В рассказе «Луна черепов»,[31] Соломон Кейн встречает потомка атлантов. В другой литературе[править | править исходный текст] · В 1910-е-1920-е годы гипотеза об Атлантиде как колыбели человеческой культуры была в моде и отразилась в работах поэта Валерия Брюсова, автора трактата об атлантах «Учители учителей». · Как об исторически существовавшей цивилизации об Атлантиде писал Д. С. Мережковский в трактате «Тайна Запада. Атлантида — Европа» (1927). Атлантида им рассматривалась как древний аналог умирающей западноевропейской культуры, которая неминуемо должна пасть от ударов большевистских варваров. · В книге английского оккультиста Джеймса Чёрварда «Затерянный континент Му» (1926) Атлантида является колонией высокоразвитой расы тихоокеанского континента. · В повести Льва Кассиля «Кондуит и Швамбрания» описывается гимназист Степан «Атлантида», которого прозвали так из-за мечты отыскать этот затонувший материк, откачать воду и установить там социализм. · В историческом романе Гарри Гаррисона и Леона Стовера «Стоунхендж: когда погибла Атлантида» (1983) Атлантида находилась на островах Крит и Санторин в Средиземном море. · Аналогичная версия представлена в историческом романе (с элементами фантастики) «Танцовщица из Атлантиды» Пола Андерсона. · В романе Анчарова «Самшитовый лес» археолог и тайный атлантолог Аркадий Максимович находит древний документ, повествующий об Атлантиде; позже, в ходе научной дискуссии, главный герой романа Сапожников доказывает, что Атлантида должна была существовать — только её существованием и последующим исчезновением можно объяснить многие загадки и неувязки в истории и палеонтологии. · В романе археолога Дэвида Гиббинса «Атлантида» (2005) — атланты являются индоевропейцами на неолитическом уровне развития, когда-то жившими по берегам пресноводного озера, ставшим после появления пролива Босфора и Дарданеллы Чёрным морем. Соответственно, мифы атлантов были записаны древними египтянами, а потом в искажённом виде были переданы Солону и Платону. · В 1937 году Клара Иза фон Ревн написала историю Атлантиды от её возвышения до полного разрушения «Люди Селестора из Атлантиды». В качестве источника выступает вымышленный мудрец Селестор. · В книге «Древняя тайна Цветка Жизни» метафизика и эзотерика Друнвало Мельхиседека описывается история заселения острова, находившегося на территории современного Бермудского треугольника, расой людей, а также марсианами и пришедшими из нашего будущего иудеями. Люди были находились на гораздо более высоком уровне развития, чем сейчас. Однако в результате неудачного эксперимента марсиан, люди скатились вниз в своем развитии. · В книге «Второе рождение Атлантиды» французский журналист Этьен Кассе в результате журналистского расследования выдвигает свою гипотезу об Атлантиде. Атлантида называлась страна Карх, в которой жил народ кархат, известный нам как атланты. Народ кархат был потомком людей и детей Амона (солнечного божества). Главной водной артерией Карха была река Шастра, в самой низменной части острова образовывавшая одноимённое озеро. Одна часть острова была гористой местностью, с горным массивом Шаккаб. После затопления острова от него остались торчать над поверхностью воды вершины этих гор, известные сейчас как Бермудские острова. · В рассказе Н. К. Рериха «Миф Атлантиды». · В книге Е. В. Быханова высказывается предположение, что Атлантида это и поныне существующаяАмерика, которая просто отодвинулась из-за дрейфа материков от Европы[32]. · Во 2-ой книге цикла «Пробуждаются забытые времена» (1935 г.) в главе «Атлантида» её последний царь Орорун с того света вещает историю гибели Атлантиды, связанной с тем, что атланты (самоназвание «эрарии») возгордились в своих знаниях и умениях и позволили другим народам поклоняться себе как богам. Показано предсказание о том, что Атлантиде было дано 49 лет (сакральное число для атлантов, 7 раз по 7) на покаяние, и как страна, напротив, всё более приходила в хаос, окончившийся погружением её в воды океана и гибелью всех атлантов. Оканчивается рассказ предостережением, что атланты были уничтожены на меньшие преступления, чем те, в которых виноваты современные люди. В изобразительном искусстве и медиа[править | править исходный текст] В живописи[править | править исходный текст] Монсу Дезидерио. Падение Атлантиды · Падение Атлантиды — сюжет фантастической картины французских барочных живописцев, известных под коллективным псевдонимомМонсу Дезидерио (XVII в.) · Атлант (1921), Гибель Атлантиды (1929) — картины Николая Рериха. Художественные фильмы про Атлантиду[править | править исходный текст] · Атлантида, погибший континент (1961) Atlantis, the Lost Continent — фильм США · Геркулес покоряет Атлантиду (1961) Ercole alla conquista di Atlantide — фильм Италия, Франция · Сердце гиганта (1961) Il gigante di Metropolis · Вожди Атлантиды (1977) · Побег из Атлантиды (1997) Escape from Atlantis · Атлантида: Затерянный мир (2001) — мультфильм студии Disney в жанре стимпанк · В телесериале «Звёздные врата: Атлантида» Атлантида — это город-космический корабльдревнейшей человеческой расы «Древние», несколько миллионов лет назад улетевший с Южного полюса Земли. Около 10 тысяч лет назад Атлантида была погружена на дно океана, а после погружения города Древние вернулись через Звёздные врата на Землю. В сериале именно от вернувшихся Древних Платон и узнал об Атлантиде и её погружении на дно океана. · Атлантида: Конец мира, рождение легенды (2011) Atlantis — End of a World, Birth of a Legend · Путешествие 2: Таинственный остров Научно-популярные фильмы про Атлантиду[править | править исходный текст] · Реконструкция гибели Посейдониса · Место находки диска из Феста-послания атлантов Золотого века · CTC Хочу Верить! Выпуск 19 — Исчезнувшая Атлантида, где она? · Об Атлантиде и Египте (поиск) · (англ. Myths of Mankind. The Flood... or Looking for Atlantis?), 2005 г. · NG: С точки зрения науки: Атлантида (англ. Earth Investigated Atlantis), 2006 г. · Discovery: Разгадка тайн истории с Олли Стидсом. Атлантида (англ. Discovery: Solving History with Olly Steeds. Atlantis), 2010 г. · Загадки истории. Тайны Атлантиды, 2010 г. · Древние пришельцы. Подводные миры (англ. Ancient Aliens. Underwater Worlds), 2011 г. · Колыбель современной цивилизации. Атланты — кто они? 2011 г. В музыке[править | править исходный текст] · Альбом испанской рок-группы Mägo de Oz «Atlantia» (2010), завершающий трилогию «Gaia». · Трек Ltj Bukem — Atlantis(I need you) · Альбом группы On Thorns I Lay — Orama · Альбом итальянской группы Ataraxia — Lost Atlantis · Альбом группы Symphony X — V: The New Mythology Suite посвящён истории Атлантиды. · Альбом немецкой метал-группы Atrocity — Atlantis · Альбом швейцарской метал-группы Lunatica — Atlantis · Альбом португальской метал-группы Attick Demons — Atlantis · Альбом американской метал-группы Manilla Road — Atlantis Rising · Альбом британской метал-группы Bal-Sagoth — Atlantis Ascendant · Альбом джазового музыканта Sun Ra — Atlantis вместе с одноимённой композицией посвящены Атлантиде. · Песня шведской метал-группы Therion — «Crowning Of Atlantis» посвящена Атлантиде. · Песня шведской метал-группы Twins Crew — «Atlantis» · Песня французской метал-группы Whyzdom — «Atlantis» · Песня шведской метал-группы Wiz — «Return Of Atlantis» · Песня шведской метал-группы ReinXeed — «Atlantis» · Песня американской метал-группы Seven Witches — «Atlantis» · Песня швейцарской метал-группы Lunatica — «Atlantis» · Песня украинской метал-группы Demicandum — «Bring Me Down To My Atlantis» · Песня французской метал-группы Hamka — "Rising Atlantis" · Песня испанской метал-группы Sheratán — «Segunda Atlantis» · Песня группы Nautilus Pompilius — «Атлантида» посвящена Атлантиде. · Песня группы Оддисс — «Атлантида» · Песня чешской метал-группы Salamandra — «Atlantis» · Песня итальянской метал-группы Luca Turilli’s Rhapsody — «Dark Fate Of Atlantis» · Песня группы Imperio — «Atlantis» · Песня группы Ring Of Fire — «Atlantis» · Песня группы Modern Talking — «Atlantis Is Calling» · Песня Александра Городницкого «Атлантида» (не путать с более известной его песней «Атланты») · Альбом группы Bal-Sagoth — Atlantis Ascendant, а также ряд других песен этой группы. · Альбом 1977 года «Ocean» группы Eloy посвящён гибели Атлантиды. В 1998 году группа также выпустила альбом-продолжение, который называется «Ocean 2 — The Answer». · Песня Филиппа Киркорова «Атлантида» · ЕР австрийской метал-группы Visions Of Atlantis — Lost посвящён Атлантиде, как и название группы. · Песня группы Аметист — «Атлантида» · Песни группы Iron Savior, в частности из ранних альбомов. · Песня немецкой NSBM группы Bilskirnir — Reconquering Atlantean Supremacy, об возрождении великого могущества и мудрости Атлантов · Песня группы Амели — «Атлантида». · Песня Sayaf — «Атлантида» В играх[править | править исходный текст] · В 1992 году студия Lucas Arts выпустила компьютерный квест Indiana Jones & The Fate Of Atlantis: The Graphic Adventure, ставший классикой жанра. В 1997 году французская фирма Cryo выпустила квест Atlantis: The Lost Tales, в 1999 — Atlantis II, в 2001 — Atlantis III: The New World на Playstation, в 2004 — Atlantis Evolution. · В видеоигре Tomb Raider и её ремейке Tomb Raider: Anniversary, молодая археолог, графиня Лара Крофт нанята могущественной корпорацией «Натла Текнолоджис» для поиска трёх частей древнего артефакта «Сцион Атлантиды». По ходу игры выясняется, что глава корпорации — Жаклин Натла — царица Атлантиды, желающая возродить погибшую цивилизацию (которую сама же и погубила). · В компьютерной игре Age of Mythology: The Titans атланты являются одной из игровых рас. · В игре Universe at War: Earth Assault Атланты являються прообразом игровой расы Массари · В игре Supreme Commander есть огромная подводная лодка-авианосец «Atlantis» · В игре God of War: Ghost of Sparta Кратос спускается в Атлантиду, чтобы узнать всю правду о своём брате Деймосе и своими действиями приводит Атлантиду к потопу. · В серии игр Ecco the Dolphin атланты вели войну с враждебной инопланетной расой, пока были не вынуждены сбежать в прошлое. Затонувшая Атлантида является игровой локацией, где расположена машина времени, построенная специально для главного героя. · В игре Serious Sam: Next Encounter Легендарная Атлантида является третей по счёту (после Древнего Рима и Феодального Китая) и последней локацией, расположенной, где-то в районе Антарктиды. Согласно сюжету, Атланты были почти полностью уничтожены в войне с последним бессмертным - Менталом, а те, что выжили перешли на его сторону. Именно в Атлантиде находиться Сирианский межзвёздный корабль, на борту которого состоится бой Сэма с главным боссом игры - Сирианским Тёмным Лордом. В мультсериалах[править | править исходный текст] · В мультсериале «Transformers: Cybertron» Атлантида — это не древний затонувший остров, как земляне привыкли считать, а одноимённый звездолёт трансформеров размером с город, что с момента катастрофы находился в бермудском треугольнике, входить в который безопаснее всего под водой (по сериалу). · В мультсериале «Teenage Mutant Ninja Turtles: Atlantis Awakes» Атлантида — древний, но тем не менее действующий город, населённый людьми и размещённый под особым энергокуполом на большой глубине в Атлантическом Океане, куда главные герои попадают из нью-йоркской канализации, ведомые древним существом по имени Алим Целакант, который затем становится царём Атлантиды согласно Пророчеству. · В мультсериале «Jackie Chan Adventures» Атлантида — является царством одного из демонов природы, демонессы океанов Бейсы. В комиксах[править | править исходный текст] · В комиксах издательства DC Comics действуют несколько персонажей, происходящих из Атлантиды, в их числе супергерой Аквамен. · В комиксах издательства Marvel Comics Атлантида является подводным государством, населённым существами вымышленного вида homo mermanus. Управляет государством Нэмор, являющийся гибридом человека и атланта. · Издательство Dark Horse Comics выпустило комикс о приключениях Индианы Джонса в Атлантиде, основанный на игре «Indiana Jones & The Fate Of Atlantis: The Graphic Adventure». · Атлантида появилась в предыстории комиксов о Хеллбое, где являлась аванпостом Гипербореи. «Атлантида» в Google Earth[править | править исходный текст] В начале 2009 года после запуска на Google Earth нового сервиса Ocean, предназначенного для просмотра рельефа морского дна, несколькими пользователями на дне Атлантического океана междуГибралтарским проливом и Азорским архипелагом (координаты 31°15′15′ с. ш. 24°15′15′ з. д.) была обнаружена специфическая картинка, напоминающая снимок улиц города с большой высоты. По этому поводу была опубликована соответствующая статья в The Sun и других таблоидах[33]. После этого Google сразу опровергла вывод об Атлантиде, заявив, что изображение является артефактом процесса сбора данных, а прямые линии — курсом кораблей, осуществлявших батиметрическую съёмку[34]. :mad: ერთადერთი ჭეშმარიტება არის რაციონალური მეცნიერება! ხოლო ბიბლია არის ირაციონალური და ანტიმეცნიერული პრიმიტივიზმი! ბიბლია არის რელიგიურ-ეკლესიური ცერებრალური ნეიროდეგრადაციით დაავადებული შიზოფრენიკების „წმინდა წიგნი“ უფრო ზუსტად პრიმიტიული ნაჯღაპნი!!! :mad: ბიბლიის თანახმად წარღვნამდელი კაცობრიობა გარყვნილი და ბოროტი იყო, მაგრამ ეს ტყუილია! სინამდვილეში ყველაფერი პირიქით იყო!! ბიბლიურმა „ღმერთუკამ“ დაღუპა ზეადამიანების სუპერცივილიზაციები: ატლანტიდა, ლემურია, მუ და ჰიპერბორეა!! წარღვნამდელი კაცობრიობა სუპერადამიანების რასა იყო! ბიბლიური „ღმერთი“ არის ბოროტი ანგელოზი და არა ჭეშმარიტი ღმერთი!!! :mad: ჰიპერბორეა - ლემურიამდელი ცივილიზაცია, რომელზეც კიდევ უფრო ნაკლები ცნობები მოიპოვება, ვიდრე ლემურია-ატლანტიდა-არიელებზე. ჰიპერბორეა - ძველი ბერძნული მითების მიხედვით ჰიპერბორეა არის ზღაპრული ქვეყანა, სადაც მარად გაზაფხულია, მზე ექვს თვეს არ ჩადის. მდებარეობს შორეულ ჩრდილოეთში ზამთრის მიწების გადაღმა. ჰიპერბორეელები ბედნიერები და უზრუნველები იყვნენ, ცხოვრობდნენ ხანგრძლივად, არ იცოდნენ შუღლი და ომები, მძიმე შრომა, სიბერე და დაავადებები. ჰიპერბორეას ჩრდილოეთით ესაზღვრებოდა ოკეანოსი - მდინარე, რომელიც გარს ერტყმის დედამიწას; სამხრეთით - მითიური რიფეის მთები. მთავარი მდინარე იყო ერიდანოსი, რომელიც ოკეანიდან სამხრეთით მიედინებოდა. მდინარე ერიდანოსის სანაპიროებზე ალვები ქარვას ისხამდა, მის წ####ბში თეთი გედების გუნდები ცხოვრობდნენ. მარადიული ზაფხულის პირობებში მარცვლეული წელიწადში ორჯერ იძლეოდა მოსავალს. მაგრამ ყველაზე მშვენიერი ადგილი იყო მდიდარი, ლამაზი ტყით დაფარული "აპოლონის ბაღი". ჰიპერბორეას სამხრეთით იცავდა რიფეის მთების გადაულახავი თოვლიანი მწვერვალები. ეს იყო ქარის ღმერთის - ბორეასის სამფლობელო, რომელსაც გრილი სუნთქვა მოჰქონდა ზამთრის მიწებიდან სამხრეთში. მთის მწვერვალებზე ცხოვრობდნენ გრიფონები - არწივის თავიანი და ლომის ტანიანი მტაცებელი ფრინველები, ხოლო ხეობები დასახლებული იყო სასტიკი, ცალთვალა არიმასპების ტომებით. ჰიპერბორეა თეოკრატული ქვეყანა იყო. მას მართავდა აპოლონის სამი ქურუმი, გიგანტი მეფეები - ბორეადები, ძენი ან შთამომავლები ღმერთ ბორეასისა. დედაქალაქში იყო მრავალი მრგვალი ტაძარი და ჰეკატომბები, სადაც მსხვერპლს სწირავდნენ ღმერთებს. ჰიპერბორეელები მუსიკალური ხალხი იყო, საღვთო დღესასწაულებზე მართავდნენ სიმღერისა და ცეკვის ფესტივალებს. ჰიპერბორეა რამდენიმე მითში მოიხსენიება. ერთ-ერთია მითი ფაეტონზე, ბიჭზე, რომელმაც სცადა მზის ეტლის მართვა, რაც ვერ შეძლო და ზევსმა ელვით განგმირა. ფაეთონის ალმოდებული სხეული ჩავარდა ჰიპერბორიის მდინარე ერიდანოსში. მის ნაპირთან შეკრებილი მწუხარე დები - ჰელიადები გადაიქცნენ ქარვამდინარე ალვის ხეებად. ფაეტონის მეგობარი კიკნოსი თავადაც გადახტა მდინარეში, მეგობრის დაღუპვის ადგილას, ღმერთებმა იგი გედად აქციეს. შემდეგში ჰიპერბორეელები, როცა დაიღლებოდნენ სიცოცხლით, ხტებოდნენ მდინარეში და გედებად იქცეოდნენ. ჰიპერბორეაში იმოგზაურა გმირმა პერსევსმა, რომელიც ეძებდა ღმერთების საგანძურის მცველ ნიმფებს, ან გრაიებს, რომლებმაც გოგრონების ადგილსამყოფელი მიასწავლეს. ასევე ამ მხარეში ორჯერ მოხვდა ჰერაკლე. პირველად როცა არტემიდეს ოქროს ირემს მისდევდა, ხოლო მეორედ ატლასის ასულებისთვის ოქროს ვაშლები რომ მოეპარა. ლემურია თავისუფალი ქართულენოვანი ენციკლოპედია ვიკიპედიიდან ლემურია — მითიური კუნძული (ან კონტინენტი) ინდოეთის ოკეანეში. ინდოეთის ოკეანეში ლემურიის, როგორც მაღალი ცივილიზაციის მატარებელი მიწის შესახებ გადმოცემები, მსოფლიოს ბევრი ხალხის თქმულებებშია დაცული. ლემურიელები და ლემურია — დაკარგული კონტინენტია. ფილოსოფოს რუდოლფ შტაინერის მტკიცებით, მსოფლიო ისტორიის საიდუმლო სამალავი — აკაშის ქრონიკები — გვაუწყებენ, რომ დედამიწის მოსახლეობის დიდი წინაპრები ლემურიელები იყვნენ. სექციების სია [ დამალვა] · 1 კუმარი კანდამი და ლემურია · 2 იხილეთ აგრეთვე · 3 ლიტერატურა · 4 რესურსები ინტერნეტში კუმარი კანდამი და ლემურია[რედაქტირება] კუმარი კანდამი თამილურ ნაციონალურ ლიტერატურაში მოიცავს სამხრეთ ინდოეთს,მადაგასკარს, ავსტრალიას და თითქმის სრულ ინდოეთის ოკეანეს კუმარი კანდამი (თამილი: இலெமூரியா) ლეგენდარული სამეფო რომელსაც ხშირად ლემურიასთან აიგივებენ. ლემურია დამატების დრო: 17:00, იან 7, 2014 ავტორი: lasha კატეგორია: საინტერესო 0 share ლემურია _ მითიური კუნძული (ან კონტინენტი) ინდოეთის ოკეანეში. ლემურია, როგორც მიწა განვითარებული ცივილიზაციით, ინდოეთის ოკეანეში, მოხსენიებულია სხვადასხვა ხალხების მოთოლოგიებში.სახელი მომდინარეობს შემდეგი მოსაზრებიდან: ბევრი ცხოველი და მცენარე გავრცელებულია ზოგიერთი კონტინენტის მხოლოდ სამხრეთ სანაპიროებზე. მე–19 საუკუნეში (მანამ სანამ ტექტონიკური ფილების მოძრაობას აღმოაჩნდნენ), მეცნიერები ვარაუდოდნენ რომ ამ სახეობებმა იქ მათი თანამედროვე “დროებითი სახმელეთო ხიდების” მეშვეობით შეაღწიეს. ამის პირველი მაგალითია ლემურია _ თეორიული მიწა ინდოეთის ოკეანეში, რომელიც ზოოლოგმა ფ. სკლეიტერმა მოიგონა 1864 წელს, რათა პირდაპირ გადაეყვანა ლემურები აფრიკიდან ინდოეთში. ჩარლზ დარვინმა შენიშნა რომ ამ მიმდინარეობის მომხრეები ძალიან შეიჭრნენ როლში და დაიწყეს მსგავსი ხიდების დიდი რაოდენობით “აღმოჩენა”. შედეგად ეს დასახელება სამეცნიერო სპეკულაციების საბაბი გახდა. ინდური მითოლოგია “მახაბხარტაში”, “მასტია–პურანეში” და სხვა ძველ ტექსტებში ლაპარაკია, ღმერთების მტრებით, დემონი ასურებით დასახლებულ ქალაქზე, რომელიც ” ჩაიძირა ოკენაის წ####ბში და გაქრა ღმერთების თვალთახედვიდან”. შეიძლება ეს გახდა მიზეზი მითისა დვარაკზე, ქალაქაზე, რომელიც ზღვამ ჩაყლაპა კრიშნას სიკვდილიდან 7 დღის შემდეგ. დვარაკა უნდა ყოფილიყო დღევანდელი ბომბეის ტერიტორიაზე. ამ მითებმა, მიზეზი მისცეს შუა საუკუნეებში სამხრეთ კონტინენტის შესახებ მითებს გაჩენას, სადაც იყო პირველი პოეტური აკადემია (სანგა) შივას თაოსნობით. თქმულების თანახმად ამ აკადემიამ 4400 წ. იარსება. მადაგასკარის მითოლოგია მადაგასკარი ლემურიის ჰიპოთეზაში ცალკე ადგილს იკავებებს. კუნძულის ადგილობრივ მაცხოვრებლებს შემონახული აქვთ პოეტური ხელოვნების უძველესი ტრადიციები სადაც მოთხრობილია კუნძლის ისტორია. ადგილობრივი მითების თანახმად, კუნძული ადრე შორეულ აღმოსავლეთში მდებარეობდა. ასევე მოხსენიებულია დიდი წყალდიდობაც. მიუხედავად იმისა, რომ კუნძლი ძალიან ახლოსაა აფრიკასთან, მადაგასკარზე არსებული ცხოველების და მცენარეების უმეტესობა ენდემურია, მათი რაოდენობა კი იმდენად დიდია, რომ სავსებით შესაძლებელია, კუნძული რომელიმე კონტინენტის ნაწილად ჩაითვალოს. ამასთან, ადგილობრივი მაცხოვრებლები ნეგროიდულ რასას არ განეკუთვნებიან. ევროპული მითოლოგია მიუხედავად იმისა, რომ არსებობს ვერსიები, რომ აფრიკას სამხრეთიდან ჯერ კიდევ ეგვიპტურმა, რომაულმა და ფინიკიურმა ექსპედიციებმა შემოუარეს, ევროპელებმა ინდოეთში რეგულარულად ცურვა მხოლოდ მე–15 საუკუნეში დაიწყეს. ევროპაში ლემურიის შესახებ ლეგენდებს იშვიათად აღიქვამდნენ სერიოზულად. მოგვიანებით ეგვიპტელები ლემურიას მოიხსენიებდნენ როგორც ატლანტიდის საპირწონეს (ან პირიქით _ ატლანტიდის დამატებად). უკვე მე–20 საუკუნეში, როდესაც ცნობილი გახდა რომ მადაგასკარსა და ინდოეთს შორის არანაირი კონტინენტი არ არსებობდა, ლემურიის თეორიის მომხრეებმა გამქრალი კონტინენტი წყნარ ოკეანეში “გადაიტანეს”, თუმცა ამ ვერსიამ დიდი გავრცელება ვერ ჰპოვა, რადგან იქ უკვე “არსებობდა” პაციფიდა. ელენა ბლავატსკაიას მითოლოგია ელენა ბლავატსკაიამ ლემურის წარმოშობის თავისი ვერსია წარმოადგინა. მან ივარაუდა, რომ ლემურიის მაცხოვრებლები საწყისი რასა იყო. პროფესორი რუდოლფ შნაინერი ამტკიცებდა, რომ სამყაროს ისტორიის საიდმლო საცავი _ “აკაშს ქრონიკები” _ ასევე ასახელებენ ლემურიის მაცხოვრებლებს ადამიანების წინაპრებად. 1926 წელს პოლკოვნიკმა ჯეიმს ჩორჩვარდმა განაცხადა, რომ ერთმა ინდოელმა ბერმა მას აჩვენა ძველი დაფები, სადაც ნახსენებია კონტინენტი მუ (ლემურია), რომელიც გადაშლილი იყო 6000 კმ–ზე ჰავაის კუნულებიდან აღდგომის კუნძულამდე. ჩორჩვარდის თანახმად, ვილკანების ამოფრქვევამ, მიწისძვრებმა და მაღალმა ტალღებმა გაანადგურეს ლემურია დაახლოვებით 12 000 წლის წინ. პატარ–პატარა კუნძულები შემორჩა ლემურიისაგან რომლებიც გაფანტული იყო წყნარ ოკეანეში და იქ გადარჩენილი ლემურიელებისაგან წარმოიშვნენ სხვადასხვა ერები. ბლავატსკაია “საიდუმლო დოქტრინაში” ცხადად და არაორაზროვნად მიანიშნებს კონტინენტ ლემურიაზე (მუ), რომელიც არსებობდა ატლანტიდამდე ბევრად ადრე. ლემურია, როგორც ჩვენ ვეძახდით მესამე რასის კონტინენტს, მაშინ გიგანტური ქვეყანა იყო. ის ფარავდა მთელ სივრცეს ჰიმალაის ძირიდან, რომელიც მას შიდა ზღვებისგან ყოფდა, რომელიც მდებარეობდა დღევანდელი ტიბეტის ადგილას, მონღოლეთამდე და შამოს დიდ უდაბნომდე. ჩიტაგონგიდან დასავლეთის მიმართულებით ჰარვარდისკენ და აღმოსავლეთ მიმართულებით ასსამისკენ. შიდა ზღვიდან ლემურია ვრცელდებოდა სამხრეთისკენ იმის გავლით, რასაც დღეს ჩვენ სამხრეთ ინდოეთს, ცეილონს და მუმატრას ვეძახით. შემდეგ სამხრეთისკენ შეიცავდა მადაგასკარს მარჯვნიდან და ტასმანიას მარცხნიდან. და ანტარქტიდის არქტიკულ სარტყელამდე რამდენიმე გრადუსით მოშრებით. შვედეთი და ნორვეგია იმ დროს ლემურიის განუყოფელ ნაწილს შეადგენდნენ. ასევე ატლანტიდა ევროპის მხრიდან და აღმოსავლეთ და დასავლეთ ციმბირი, და კამჩატკა აზიის მხრიდან წარმოადგენდნენ ლემურიის ნაწილებს. (ე. პ. ბლავატსკაიას სადუმლო დოქტრინა) მეცნიერული კვლევები ატლანტიდისაგან განსხვავებით, ლემურიის შესწავლაზე ექსპედიციები პრაქტიკულად არ გაგზავნილა, რაც სულაც არაა გასაკვირი. არამრავალრიცხოვანმა კვლევებმა ვერ აღმოაჩინეს დიდი კნტინენტის ან კუნძულის არსებობის ვერანაირი კვალი. ლემურია მხატვრულ ლიტერატურაში ამერიკელი დრუნვალო მელქისედეკის წიგნში “ცხოვრების ყვავილის ძველი საიდუმლო” ნათქვამია რომ “ლემურიის არსებობის ფაქტი აღიარებულ იქნა 1910 წელს და დაკავშირებულია მარჯნებთან. წყნარ ოკეანეში 550 მეტრის სიღრმეზე აღმოჩენილ იქნა მარჯნის რგოლები, რომლებიც აღდგომის კუნძულიდან უზარმაზარ ტერიტორიაზეა გაშლილი”. ფანდრე ნორტონის ანტასტიკურ რომანშ “ოპერაცია ძიება დროში” (1967 წ.) მთავარი გმირი ხვდება 1980 წლიდან ჩვენს წელთაღრიცხვამდე მე12 ათასწლეულში ატლანტიდაში, შველის ლემურიელ მებრძოლს და შედეგად აჩენს სამყაროს დატბორვსაგან. ატლანტიდა და ლემურია რჩებიან მსოფლიო რუქაზე. - See more at: http://ocneba.com/story/1015-%E1%83%9A%E1%83%94%E1%83%9B%E1%83%A3%E1%83%A0%E1%83%98%E1%83%90#sthash.k37hAs1x.dpuf ჯერი ფოსტერის მიხედვით ლემურია ლემურიის კონტინენტი სავარაუდოდ აფრიკასა და ინდოეთს შორის მდებარეობდა. ეს სახელი უწოდა ინგლისელმა ზოოლოგმა ფილიპ ლ. სლეიტერმა, რომლის აზრით, ეს ხმელეთი შესაძლებელია ადამიანისა და ანთროპოლოგიური მაიმუნის შუალედური არსების - ”დაკარგული რგოლის” სამშობლო ყოფილიყო. იგი მიიჩნევდა, რომ ერთ დროს ინდოეთის ოკეანეში არსებული ხმელეთი ერთმანეთთან აკავშირებდა აფრიკას და ინდოეთს, ასევე მადაგასკარსა და სამხრეთ აზიის ქვეყნებს. ეს იყო გარკვეული ”სახმელეთო ხიდი”, რომლითაც ლემურები და სხვა მაიმუნისმაგვართა ჯიშის ცხოველები თავისუფლად გადაადგილდებოდნენ ორ კონტინენტზე. ცნობილი ფსიქოლოგი და ოკულტისტი ელენა ბლავატსკაია აცხადებდა, რომ მას ჰქონდა კავშირი მაჰატმას საძმოსთან (ეთერულ არსებებთან, რომელთა შტაბიც ტიბეტში მდებარეობს). მათ გაუმხილეს დედამიწაზე სიცოცხლის გაჩენის ნამდვილი ისტორია. ბლავატსკაია წერდა, რომ დედამიწაზე ადამიანთა სულ შვიდმა რასამ უნდა იცხოვროს. თანამედროვე ადამიანები მეხუთე რასას მივეკუთვნებით, ჩვენს შემდეგ კიდევ ორი განსხვავებული რასა დასახლდება. მეექვსე რასა იქნება ჩვენზე მეტად განვითარებული, ისინი კვლავ დაბრუნდებიან ლემურიაზე, ხოლო ბოლო - მეშვიდე რასა საერთოდ დატოვებს დედამიწას და ცხოვრებას თვიდან დაიწყებს პლანეტა მერკურზე. დედამიწაზე ასევე არსებობენ ქვე-რასები, რომლებიც მთავარი რასებისაგან წარმოიშვნენ. მაგალითად, მეოთხე რასის (ატლანტიდელების ) შთამომავლები არიან ავსტრალიელი აბორიგენები, პაპუასები და ჰოტენტოტები. ბლავატსკაიას თქმით ზოგ ლემურიელს ოთხი ხელი ჰქონდა, ხოლო სხვებს კეფაზე ჰქონდათ მესამე თვალი, რომლითაც გონებით ხედვა შეეძლოთ. მათ ჰქონდათ ტელეპატიის უნარი და შეეძლოთ მთების გადადგმა მხოლოდ ნების ძალით, მიუხედავად იმისა, რომ ისინი არ ფლობდნენ სისტემატურ (მყარ) ტვინს, ჩვენეული გაგებით. ბლავატსკაიას გარდაცვალების შემდეგ (1891 წ.), მისმა მოსწავლემ ენი ბესანტმა განაგრძო წერა ლემურიასა და მისი მოსახლეობის შესახებ. მისი ცნობით, ლემურიელებს ათვისებული ჰქონდათ მთელი სამხრეთ ნახევარსფერო ჰიმალაის მთებიდან ანტარქტიდამდე და ატლანტიკის ოკეანის ცენტრალური ნაწილი. იგივე საკითხზე წერდა ბრიტანელი თეოსოფისტი ვ. სკოტ-ელიოტი. მან მნიშვნელოვნად შეავსო ცნობები ლემურიაზე ტიბეტელი ეთერული მაგისტრების დახმარებით. 1896 წელს გამოსცა წიგნი ”ამბავი ატლანტიდისა და დაკარგული ლემურიისა” სადაც გამოაქვეყნა მსოფლიო რუკები, რომლებზეც ნაჩვენებია დედამიწის განვითარების სხვადასხვა ეტაპები, რომლებიც მიაწოდეს ტიბეტელმა მაჰატმას მაგისტრებმა. 1932 წელს ”ლოს-ანჯელეს თაიმსის” ჟურნალისტმა ედუარდ ლანსერმა განაცხადა, რომ იპოვა ლემურიელთა დასახლება შასტას მთის ფერდობზე, ჩრდილოეთ კალიფორნიაში. როცა მატარებლით ორეგონში მიემგზავრებოდა, მისი ყურადღება მიიპყრო მთაზე უცნაური ფერის სინათლემ. გამცილებელმა უთხრა, რომ იქ ლემურიელები თავიანთ რიტუალებს ატარებდნენ. ჟურნალისტი დააინტერესა ამან და გადაწყვიტა ეპოვა და შეესწავლა ეს უცნაური არსებები, რომლებიც იყვნენ დედამიწის პირველი მოსახლეების შთამომავლები. მთასთან ახლოს, პატარა ქალაქ ვიდში, უამბეს, რომ ლემურიელები თავიანთ რიტუალებს ატარებდნენ დღისითაც და ღამითაც, მაგრამ მათ წმინდა დასახლებაში შეღწევა არავის შეეძლო. თუმცა ერთმა ადგილობრივმა ”მკვლევარმა” გაიგო უფრო მეტი მათ შესახებ, იგი მუდმივად აკვირდებოდა მთას ძლიერი ასტრონომიული ტელესკოპით. ეს იყო პროფესორი ედგარ ლარკინი. ის ყვებოდა, რომ მთაზე შენიშნა ბრწყინვალე ტაძარი, მოპირკეთებული მარმარილოთი და ონიქსით, რომელიც მაიას იუკატანის უდიდეს ტაძარს მეტოქეობას გაუწევდა. მოსახლეობას ეშინოდა ლემურიელთა ტერიტორიაზე გადასვლა, თუმცა ჩანდა ისინი მშვიდობიანი და მეგობრული ხალხი იყვნენ. მათ უბრალოდ სურდათ ეცხოვრათ ისე, როგორც მათი წინაპრები ცხოვრობდნენ ოდესღაც, მშობლიური მიწების ოკენაში ჩაძირვამდე. საგაზეთო წერილში ლანსერი წერდა, რომ ადგილობრივი მოსახლეობა ხშირად ხვდებოდნენ ლემურიელებს და აღწერდნენ მათ, როგორც ფეხშიშველ, მაღალ, ლამაზ, კეთილშობილ მამაკაცებს, მოკლედ შეჭრილი თმით, ატარებდნენ თეთრ მოსასხამებს. სოფლელებს ისინი მოსწონდათ, რადგან ყიდულობდნენ მათგან დიდი რაოდენობით გოგირდს, მარილს და ღორის ქონს და გულუხვად იხდიდნენ სუფთა ოქროთი, რასაც მოიპოვებენ შანტას მთის მაღაროებში. შასტას მთა ამ სენსაციურ ისტორიაში დიდ ინტერესს იწვევდა, თუ როგორ არხერხებდნენ ”ლემურიელები” ყველასთვის შეუმჩნეველნი ყოფილიყვნენ. ლანსერი ამბობდა, რომ ისინი იყენებდნენ ტიბეტელი მაგისტრების წმინდა ძალებს, რომლის მეშვეობითაც მათ სოფელს დამცავი უხილავი საზღვარი შემოავლეს. მისი განცხადებით, მათ თანამედროვე ადამიანზე გაცილებით მეტი მეცნიერული ცოდნა აქვთ. თუმცა ათასობით წელია ამერიკაში ცხოვრობენ, ახსოვთ თავიანთი წინაპრების რიტუალები და ატარებენ მას მთაზე. სხვა მკველვარების ჩვენებებმა გული გაუტეხეს ხალხს, ვისაც ლანსერის მონათხობი სჯეროდა. მათ მთაზე მსგავსი დასახლების კვალიც ვერ იპოვეს. ”გამოჩენილი პროფესორი” ლარკინი ადგილობრივი დილეტანტი ოკულტისტი აღმოჩნდა, რომელიც თავისი მცირემასშტაბიანი ტელესკოპით ვარსკვლავებს აკვირდებოდა. მიუხედავად ამისა შანტის მთა და ლანსერის ისტორია ხშირად ხდება ოკულტისტთა დავის საგანი. ზოგი თვლის, რომ მან ისტორია შეთხზა ფრედერიკ. ს. ოლივერის წიგნის ”ორი პლანეტის ბინადარნი” გავლენით. წიგნი გამოიცა 1894 წელს. ავტორმა გამოიყენა ფსევდონიმი "Phylos The Tibetan". მთხრობელი მოულოდნელად ხვდება ერთ-ერთ ოსტატს (ჩინელ ბრძენს, სახელად ქუონგს) იმავე მთაზე, სადაც სასულიერო საზოგადოება ინახავდა წინაპართა ცოდნას. იგი მიიღეს თავიანთ წრეში, შემდეგ კი, სულიერი სხეულით წაიყვანეს სამოგზაუროდ პლანეტა ვენერაზე. მათ ასევე ასწავლეს როგორ გაეხსენებინა წინა ინკარნაციები ატლანტიდადან მოყოლებული. ასევე ლანსერი ალბათ იცნობდა სკოტ-ელიოტის წიგნებსაც, მისი ისტორია ლემურიაზე მხოლოდ მისი ფანტაზიის ნაყოფი არ უნდა ყოფილიყო . სკოტ-ელიოტი ახსენებს არსებებს იმდროინდელ ვენერადან, როცა პლანეტა თავის ძველ ორბიტაზე მოძრაობდა მარსსა და იუპიტერს შორის, რომელსაც უწოდებდნენ „"Lords of The Flame" . ვენერიანებს მაღალი ცივილიზაცია აქვთ თავიანთ პლანეტაზე, მათ ასწავლეს ლემურიელებს როგორ მიეღწიათ უკვდავებისთვის ინკარნაციათა განმეორებით. შესაძლებელია ვენერიელებს ასევე უწოდებდნენ ”ასტეროიდელებს”, რომლებსაც აღწერდნენ როგორც პატარა ადამიანებს, მცხოვრებს ”მეხუთე პლანეტაზე”, რომლის ორბიტა იყო ახლანდელ ასტეროიდთა ქამრის ადგილას. ატლანტიდა თავისუფალი ქართულენოვანი ენციკლოპედია ვიკიპედიიდან ატლანტიდა (ბერძნ. Ἀτλαντίς νῆσος — „ატლანტის კუნძული“) — ლეგენდარული მიწა (კუნძული, არქიპელაგი ანდაც კონტინენტი), რომელიც ზღვის ფსკერზე დაეშვა მიწისძვრის ან რაღაც სხვა კატაკლიზმის შედეგად. ქვეყნის მოსახლეობას ატლანტები ეწოდებოდა. პირველად პლატონი იხსენიებს ტიმეოსთან და კრიტეოსთან დიალოგებში. ამჟამად სამეცნიერო წრეებში ატლანტიდაზე თქმულება ან პლატონის მიერ სრულიად გამონაგონად, ანდაცფილოსოფიურ მითად მიიჩნევა, რომელიც რაღაც ბუნდოვანი კატასტროფის გახსენებას ემყარება დაახლოებით ძველი წელთ აღრიცხვით 4-ე ათასწლეულში, როდესაც ხმელთაშუა ზღვის წ####ბი ეგეოსისმეშვეობით შავ ზღვას დაუკავშირდა; ანდაც კუნძულ სანტორინზე ვულკანის ამოფრქვევას ძვ. წ. აღ-ით 16-ე საუკუნეში. არასამეცნიერო წრეებში კი ატლანტიდა ყველაზე საყვარელი თემაა, როგორც ყველაზე არაბუნებრივი მოვლენების აღსაწერად გამოსადეგი ობიექტი. ატლანტიდას უამრავი მხატვრული თუ სამეცნიერო ფანტასტიკური გამონაგონი უკავშირდება. სექციების სია [ დამალვა] · 1 მითის ისტორია · 2 სხვა ანტიკური ავტორები · 3 ატლანტიდა ანდებში · 4 გავლენა კულტურაზე · 5 ლიტერატურა · 6 რესურსები ინტერნეტში მითის ისტორია[რედაქტირება] ყველა ცნობა ატლანტიდაზე პლატონთან არის შემონახული ორ დიალოგში: ტიმეოსთან (მოკლედ) და კრიტიასთან (უფრო ვრცლად). დიალოგი „ტიმეოსი“ სოკრატესა და პითაგორელი ტიმეოსის განსჯით იწყება სახელმწიფოს საუკეთესო მოწყობაზე. აღწერს რა მოკლედ იდეალურ სახელმწიფოს, სოკრატე მიღებული სურათის აბსტრაქტულობასა და სქემატურობას უჩივის და სურს იმის აღწერილობა მიიღოს, თუ როგორ მოიქცეოდა ეს სახელმწიფო სხვა სახელმწიფოებთან ბრძოლაში; როგორ ღირსეულად ჩაერთვებოდა ომში, ომის დროს კი მისი მოქალაქეები ისე მოიქცეოდნენ, როგორც მათ შეშვენით, თანახმად მათი განათლებისა და აღზრდისა, იმის მიუხედავად, მოლაპარაკება იქნებოდა თუ ბრძოლის ველი ნებისმიერ სახელმწიფოსთან. დიალოგის მესამე მონაწილე კრიტიასი კი ამბავს მოჰყვება, რომელიც თითქოს პაპამისისგან — კრიტიას-უფროსისგან აქვს მოსმენილი, მას კი თავის დროზე სოლონისგან ჰქონია გაგონილი, რომელსაც მსახურებმა უამბეს ეგვიპტეში. მონათხრობის აზრი შემდეგია: ოდესღაც, 9 000 წლის წინ ათენი უფრო სასახელო, მძლავრი და კეთილსინდისიერი სახელმწიფო იყო. ათენის უმთავრესი მეტოქე ზემო ხსენებული ატლანტიდა იყო. ეს კუნძული ერთად აღებულ მცირე აზიასა და ლიბიას აღემატებოდა ზომით. ამ კუნძულზე საოცარად დიდი და მძლავრი სამეფო შექმნილიყო, რომელიც ლიბიას ფლობდა ეგვიპტემდე დაევროპას ტირენემდე. ამ სამეფოს ყველა ძალა ათენის დასამონებლად იქნა გადმოსროლილი. ათენელებიც თავიანთი თავისუფლების დასაცავად აღსდგნენ ელინთა მეთაურობით; და იმის მიუხედავად, რომ ყველა მოკავშირემ მათ უღალატა, ათენელებმა მაინც მოახერხეს ატლანტების მოდრეკვა და მათ მიერ დამონებული ერების გათავისუფლება. ამას უდიდესი ბუნებრივი კატასტროფაც მოჰყვა, რომლის შედეგად, ათენელთა მთელი ჯარი და მთლიანად ატლანტიდა ზღვის ფსკერზე აღმოჩნდა. კრიტიასის დიალოგი იმავე მონაწილეებთან ერთად, ტიმეოსის გაგრძელებად მიიჩნევა, რაც ათენელებისა და ატლანტიდის შესახებ გვაწვდის დამატებით ინფორმაციას. ათენი იმხანად (მიწისძვრამდე და წყალდიდობამდე) დიდი და ნაყოფიერი სამეფოს ცენტრი იყო; დასახლებული კეთისლინდისიერი ერით, რომელთაც (პლატონის აზრით) სახელმწიფოს ყველაზე იდეალური მოწყობა ჰქონდათ. ყველაფერს მმართველები და მეომრები განკარგავდნენ, რომლებიც მიწათმოქმედ-დარგობრივი მასისგან მოშორებით, აკროპოლზე ცხოვრობდნენ განცალკევებულ კომუნაში. თავმდაბალ და კეთილსინდისიერ ათენელებს მძლავრი და ქედმაღალი ატლანტიდა უპირისპირდება. ატლანტების ჯარის მეთაური, პლატონის მიხედვით, ღმერთი პოსეიდონი იყო, რომელსაც მოკვდავ გოგონა კლეიმოსთან ათი ღვთიური ვაჟი შესძენოდა, ისინი კი, უფროსი ატლანტის მეთაურობით, სამეფო ჯარებს ჩასდგომოდნენ სათავეში. კუნძულის ცენტრს ბორცვი წარმოადგენდა, რომელიც ზღვის ნაპირიდან 50 სტადიის (8-9 კილომეტრის) დაშორებით მდებარეობდა. პოსეიდონმა დაცვის მიზნით, ბორცვს სამი წყლის არხი და ორი ნათხარი რკალი შემოავლო; ატლანტებმა კი რკალებზე არხები გაჭრეს და ხიდები გადადეს, რათა გემებს პირდაპირ ქალაქში, უფრო სწორად კი, ქალაქის ცენტრალურ კუნძულამდე შესძლებოდათ მიცურვა, რომელიც 5 სტადიის ოდენა (კილომეტრზე ნაკლები) თუ იქნებოდა დიამეტრში. კუნძულს ოქრო-ვერცხლით სავსე ტაძრები, ოქროს ქანდაკებები და სასახლე ამშვენებდა. კუნძულს, რომელზეც სასახლე იდგა (…) ასევე მიწათხრილებსა და პლეტრის (30 მ) სიგანის ხიდებს მეფეებმა ქვის ღობე შემოავლეს, ზღვისკენ გასასვლელებთან კი ჭიშკრები დაუტანეს. თეთრი, შავი და წითელი ფერის ქვას ისინი შუა კუნძულის წიაღიდანა და შიდა და გარე მიწათხრილების წიაღიდან იღებდნენ, რომლის ორმხრივ შეღრმავებებს ამავე ქვით აპირკეთებდნენ და ნავმისადგომებს აწყობდნენ. თუკი ზოგიერთ რამეს უბრალო ელფერით აკეთებდნენ, დანარჩენს მრავალფეროვანი ქვებით აპირკეთებდნენ, რათა ხელოვნების მწვერვალზე აეყვანათ. გარე მიწათხრილის კედლები ატლანტებმასპილენძით მოაპირკეთეს, შიდა თხრილი კი კალით იყო შემოსილი, რაც შეეხება თავად აკროპოლს — ოქროცურვილი ფირფიტებით იყო დაფარული რათა ცეცხლოვანი შუქი ეფრქვიათ. მანამ, სანამ ატლანტებში ღვთიური ბუნება იყო შენარჩუნებული, ისინი სიმდიდრეს უფრთხილდებოდნენ და კეთილქმედებას აყენებდნენ პირველ რიგში; მაგრამ, როდესაც მათში ადამიანურმა ბუნებამ იმძლავრა, ისინი გახარბდნენ, ფუფუნებაში ჩაეფლნენ, გაძუნწდნენ და გაქედმაღლდნენ. განცვიფრებულმა ზევსმაატლანტების დაღუპვა განიზრახა და ღმერთთა სხდომა მოიწვია… სწორედ აქ წყდება, ჩვენამდე მოღწეული ტექსტის მიხედვით, ხსენებული დიალოგი. სხვა ანტიკური ავტორები[რედაქტირება] პლატონი ატლანტიდა ანდებში[რედაქტირება] პერუში არსებობს ძველი ქალაქი- ოლანტაიტამბო - რომელიც მდებარეობს 2700 მეტრზე ზღვის დონიდან. იქ არის უზარმაზარი მეგალითური ნაგებობები. მზის ტაძრის ერთ-ერთი კედელი საძირკველთან ახლოსაა - 5 დიდი მეგალითური ბლოკით. მის ჩრდილოეთ კედელზე კი დიდგვაროვანთა სახლები იყო აშენებული - ოფიციალურად ცნობილია, რომ ეს ქალაქი აშენდა 15 საუკუნეში, თუმცა არსებობს ბევრი კითხვა, რომელიც ამ თარიღს ეჭვის ქვეშ აყენებს საინტერესოა ტონიანი ბლოკების დადების სტილი, რომელიც ბევრ კითხვას ბადებს. ახლა რა იწვევს ეჭვს ამ ნაგებობებში - უზარმაზარი ბლოკები გადაყრილია ერთი მიმართულებით - ეჭვგარეშეა, რომ ოდესღაც ამ ნაგებობას წინა კედელიც ჰქონდა, რომელიც რაღაც დიდმა ძალამ დაანგრია - ამ კედლის დანგრეული ბლოკები ტერასის ქვევით ჩანს. ამ რაღაც დიდი ძალის მოქმედების ვექტორი ასე შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ - ყველა ბლოკი (ტონიანი !) ამ მიმართულებითაა გადაყრილი; ეს დამანგრეველი ძალა ვერ იქნებოდა მიწისძვრა - რადგან მიწისძვრის დროს სახლები ერთი მიმართულებით არ ინგრევა. უზარმაზარ ბლოკებს ვერ დაანგრევდნენ ესპანელებიც .- ეს შეეძლო გაეკეთებინა მხოლოდ წყლის ნაკადს! აი ეს ბლოკი სულ ძირშია ნაპოვნი - რა ძალას უნდა ჩამოეტანა იგი ასე დაბლა ახლა შეხედეთ თუ სად მდებარეობს ოლანტაიტამბო - იგი მდებარეობს 2700 მეტრის სიმაღლეზე ზღვის დონიდან - მთის კენწეროზე არანაირი ტბა და მდინარე არ მდებარეობს - რას შეეძლო შეექმნა ასეთი ძლიერი წყლის ნაკადი თუ არა მსოფლიო წარღვნას. ნაგებობების შესწავლისას რჩება შთაბეჭდილება, რომ ნაქალაქევზე გვაქვს ორი ტიპის მშენებლობა - პრიმიტიული აგურებისმაგვარი წყობა და ამ ნაგებობების ძირში მეგალითური - სრულიად უნიკალური მშენებლობის სტილი, გრანიტის ქვების დამუშავების კვალი - გრანიტის ასე დამუშავება დღევანდელი ტექნოლოგიებითაც კი გაუჭირდებოდათ და შეადარეთ ახლა ასეთი უნიკალური ბლოკები პრიმიტიულ სახლებს, რომლებიც ეტყობა მართლა მე-15 საუკუნეში იყო აგებული. ბოლოს ავტორი ასკვნის, რომ წყლის დიდი ნაკადი მოდიოდა ერთი მხრიდან - ანუ ატლანტიური ოკეანიდან და გადაუარა 2700 მეტრის სიმაღლეზე უმაღლეს მთებს. ხოლო წარღვნამდე დედამიწაზე არსებობდა უდიდესი ტექნოლოგიების მქონე ცივილიზაციები, რომელთაც თავისუფლად აჰქონდათ ასეთი მრავალტონიანი ბლოკები 2700 მეტრის სიმაღლეზე. Лемурия [править | править исходный текст] Материал из Википедии — свободной энциклопедии Лему́рия — гипотетический затонувший континент в Индийском океане. Название континента связано с именем мадагаскарских приматов лемуров, которые больше нигде не встречаются. Отсюда был сделан вывод, что остров Мадагаскар является частью затонувшего континента. При этом коренное население острова антропологически ближе к жителям Индонезии, чем к африканским негроидам. Другое название континента — Му (впрочем, так нередко называют и Пацифиду). Гипотезу о существовании Лемурии впервые выдвинул в 1864 году зоолог Ф. Склейтер, чтобы напрямую перевести из Африки в Индиюлемуров[1]. Один из основателей диалектического материализма — Фридрих Энгельс — в сочиненииДиалектика природы предполагал, что промежуточное звено эволюции между обезьяной и человеком обитало на затонувшем континенте: Много сотен тысячелетий назад, в ещё не поддающуюся точному определению эпоху того периода в развитии Земли, который геологи называют третичным, предположительно к концу этого периода, жила где-то в жарком поясе, — по всей вероятности на обширном материке, ныне находящемся на дне Индийского океана, — необычайно высокоразвитая порода человекоподобных обезьян[2] Содержание [ убрать] · 1 Мифологические данные · 2 Эзотерическое толкование · 3 Научные исследования · 4 См. также · 5 Литература · 6 Ссылки · 7 Примечания Мифологические данные[править | править исходный текст] Научная гипотеза подтверждалась индийской мифологией, где есть сведения о затонувших в Индийском океане городах, которым покровительствовали либо демоны (Трипур), либо Кришна (Дварака) и Шива. Уже в ХХ веке, когда стало известно об отсутствии между Мадагаскаром и Индостаном затонувшего материка, некоторые сторонники существования Лемурии поспешили «перенести» исчезнувшую землю в Тихий океан, однако эта версия не получила широкой популярности у публики, поскольку там уже «была» Пацифида (иногда также называемая Му). Эзотерическое толкование[править | править исходный текст] Карта Лемурии на фоне современных континентов: красным показана Лемурия, синим — остатки Гипербореи (из книги Уильяма Скотт-Эллиота «Лемурия — исчезнувший континент»). Елена Блаватская предложила свою версию происхождения Лемурии. Она предположила, что жители Лемурии были «коренной расой» человечества. Философ Рудольф Штайнер утверждал, что тайное хранилище истории вселенной — «Хроники Акаши» — также называют жителей Лемурии предками людей. В 1926 г. полковник бенгальских улан Джеймс Чёрчвард заявил, что один индийский монах показал ему древние таблицы, в которых упоминался континент Му (Лемурия), простиравшийся на 6000 км от северной оконечности Гавайских островов до острова Пасхи. Согласно Чёрчварду, извержение вулканов, землетрясения и высокие волны уничтожили Лемурию примерно 12 000 лет назад. Мелкие острова были раскиданы по Тихому океану, а от выживших лемурийцев произошли все народы (см. Пацифида). Блаватская в «Тайной доктрине» указывает на континент Лемурия (Му), который был задолго до Атлантиды уничтожен огнём, а не водой. Последний остров — остаток Атлантиды действительно был уничтожен потопом 12 тысяч лет назад, а большая часть задолго до этого в результате изменения облика Земли, в том числе и различными многочисленными землетрясениями. Причиной данных изменений было увеличение Земли в диаметре. «Лемурия, как назвали мы Материк Третьей Расы, была тогда гигантской страной. Она покрывала всю область от подножия Гималаев, отделявших ее от внутреннего моря, которое катило свои волны через то, что мы знаем, как нынешний Тибет, Монголию и великую пустыню Шамо (Гоби); от Читтагонга в западном направлении к Хардвару и в восточном к Ассаму. Оттуда [от внутреннего моря] она [Лемурия] распространялась к югу через то, что известно нам сейчас как Южная Индия, Цейлон и Суматра; затем, охватывая на своем пути, по мере продвижения к югу, Мадагаскар с правой стороны и Тасманию с левой, она спускалась, не доходя несколько градусов до Антарктического Круга; и от Австралии, которая в те времена была внутренней областью на Главном Материке, она вдавалась далеко в Тихий океан за пределы Рапа-нуи (Теапи или острова Пасхи), ныне лежащего на 26° южной широты и на 110° западной долготы. …Швеция и Норвегия составляли неотъемлемую часть Древней Лемурии, а также и Атлантиды со стороны Европы, так же точно, как Восточная и Западная Сибирь, и Камчатка принадлежали к ней со стороны Азии»[3][4]. Научные исследования[править | править исходный текст] В отличие от поисков Атлантиды, на изучение Лемурии экспедиций практически не отправлялось. На дне Индийского океана нет следов исчезнувшего острова. При этом геологами установлено, чтоИндостанская плита действительно 60 миллионов лет назад была отдельной от Азиатского континента, и какое-то время представляла единое целое с островом Мадагаскар. Таким образом, хотя крупный остров в Индийском океане действительно существовал, он не исчез и не представляет никакой загадки — это современный полуостров Индостан. Пацифида [править | править исходный текст] Материал из Википедии — свободной энциклопедии Это статья о неакадемическом направлении исследований. Пожалуйста, отредактируйте статью так, чтобы это было ясно как из её первых предложений, так и из последующего текста. Подробности — в статье и настранице обсуждения. Один из Камней Ики с КартойСеверной (вверху в центре) и Южной Америк (внизу в центре), слева погибший Континент Му, справаАтлантида[1] Подводные сооружения около острова Йонагуни (Япония) Пацифи́да (или Пасифи́да, также — Континент Му) —гипотетический затонувший континент в Тихом океане. В древнихмифах разных народов часто упоминается остров, субконтинент или даже континент в различных местах современного Тихого океана. В оккультной и паранаучной литературе о Пацифиде существует множество версий (как об Атлантиде в Атлантическом океане,Лемурии в Индийском, Арктиде-Гиперборее в Северном Ледовитом), часто противоречащих друг другу, основанных на мифах разных народов и, часто, фантазиях авторов. Содержание [ убрать] · 1 Термин «Му» · 2 Остров Пасхи · 3 Полинезия · 4 Научные версии · 5 Му в Мифах Ктулху · 6 Литература · 7 Примечания · 8 См. также Термин «Му»[править | править исходный текст] Введён аббатом Брассер де Бурбуром из-за ошибочной интерпретации рукописи майя. В его понимании это обозначения земли на Западе (в Атлантическом океане). Заимствован оккультными писателями Огюстом Лё-Плонжоном и Джеймсом Чёрчвардом, в трудах которых Му стало обозначением гигантского тихоокеанского материка — праматери всех мировых культур. Термин «Му» часто встречается у мистиков и приверженцев паранаучных теорий. Остров Пасхи[править | править исходный текст] Остров Пасхи — один из островов, часто упоминающийся в качестве загадочного и таинственного. Его уединённость, моаи (каменные изваяния), связь как с Полинезией, так и с Южной Америкой до сих пор рождает мифы о его происхождении. Легенды гласят, что на острове раньше жило намного больше людей, а сам остров был больше, но опускался постепенно под воду. Хотя доказано, что изготовление статуй вполне возможно[2][3], согласно некоторым теориям для этого необходимо большее количество людей, чем остров в его современных пределах может прокормить. Геологически же доказано, чтобереговая линия с момента заселения людьми осталась неизменной.[4] Это говорит о том, что в последнее тысячелетие в человеческой истории острова природных катастроф не происходило. Кроме того, на некоторых старых картах около острова Пасхи изображены и другие территории. К примеру, Земля Дэвиса, находящаяся (или находившаяся) согласно легендам около острова Пасхи, в указанном месте отсутствует. По описанию этот остров похож на остров Пасхи, но по размерам он больше. Полинезия[править | править исходный текст] Считается, что полинезийцы заселились с Запада, хотя в их легендах упоминается о предках, пришедших с Востока. Это отмечал ещё Тур Хейердал. С индейцами у полинезийцев мало общего, поэтому сторонники Пацифиды допускают существование «промежуточной» земли.[5] Сторонники гипотезы ссылаются на большое количество вулканических островов в Океании, входящих вТихоокеанское огненное кольцо. Вулканы очень активны и в наше время, поэтому они предполагают, что небольшие островки — остатки большого континента (или архипелага из крупных островов сравнимых по площади с большими островами Новой Зеландии или Новой Гвинеей. Тихоокеанское огненное кольцо очень активно, крупные извержения происходят как у надземных (Кракатау[6], Майон, Семеру, Пинатубо[7]), так и у подводных вулканов (Тонга[8]). Извержение Кракатау сильнейшим образом изменило этот небольшой остров[9], также известно и исчезновение острова Туанаки[10] (не путать с атоллом Туанаке, — названный погибший остров входил в группу островов Кука). Научные версии[править | править исходный текст] Поиски Пацифиды на морском дне практически не проводились. Проводившиеся же исследования не обнаружили доказательств существования континента или большого острова. Под названием Пацифида известен и другой — доисторический — материк, первым отколовшийся отГондваны, причём, намного раньше, чем остальные. На его месте возникли Австралия, Новая Зеландияи некоторые острова Океании. Это доказывает необычность их животного и растительного мира.[11][12] Му в Мифах Ктулху[править | править исходный текст] Му — вымышленный континент в Мифах Ктулху. Г. Ф. Лавкрафт упомянул его в своём рассказе «Вне времени» (1933). Му встречается в некоторых других рассказах из цикла Мифов, включая многие написанные Лином Картером. Упоминается также в произведении «Видение Яддита» из приложения кНекрономикону. В Мифах Ктулху Му является затонувшим континентом, на котором в прошлом впервые появилось человечество. Яддит-Го — базальтовая гора на континенте Му. На её вершине находилась колоссальная древняя каменная крепость, которая, по легенде, была построена миллионы лет назад расой с планеты Юггот. Некогда гора Яддит-Го находилась в королевстве К’Наа. Гора была запретным местом, так как в ней обитал могущественный бог Гатаноа, который приводил в ужас обитателей окрестных земель. У подножия горы находился храм, где регулярно приносились жертвоприношения, чтобы бог не покидал своего обиталища. Литература[править | править исходный текст] · Черчвард Дж. Древний континент Му: Прародина человечества / Пер. с англ. — М.: Алгоритм, Эксмо, 2012. — 288 с. — (Тайная история человечества). — 3000 экз., ISBN 978-5-699-55060-9 Атлантида [править | править исходный текст] Материал из Википедии — свободной энциклопедии У этого термина существуют и другие значения, см. Атлантида (значения). Атланти́да (др.-греч. Ἀτλαντὶς) — известное по преданиям остров-государство. Наиболее подробное описание Атлантиды известно по диалогам Платона Афинского; также известны упоминания и комментарии Геродота, Диодора Сицилийского, Посидония, Страбона, Прокла. Показания древних о местоположении Атлантиды неопределенны[1]. По словам Платона, остров находился на западе от Геркулесовых столбов, напротив гор Атланта. Во время сильного землетрясения, сопровождавшегося наводнением, остров был поглощен морем в один день, вместе со своими жителями — атлантами. Платон указывает время катастрофы как «9 000 лет назад», то есть около 9500 г. до н. э.. Интерес к рассказам об Атлантиде проявился в эпоху Возрождения. В современной науке, вопросы о существовании Атлантиды являются спорными[2]. Существует специально разработанное в конце 1950-х годов учение атлантология. Людей, занимающихся поиском и обобщением любых сведений об Атлантиде, называют атлантологами. Атлантида является популярным объектом в искусстве. Содержание [ убрать] · 1 История мифа o 1.1 Диалоги Платона o 1.2 Другие античные авторы o 1.3 Возможная дата гибели Атлантиды · 2 Гипотезы существования o 2.1 Атлантида — выдумка o 2.2 Атлантида в Атлантическом океане o 2.3 Атлантида в Средиземном море o 2.4 Циркумпонтийский регион (Чёрное море) § 2.4.1 Теория черноморского потопа § 2.4.2 Индоевропейская экспансия § 2.4.3 Другие привязки к региону o 2.5 Антарктическая гипотеза o 2.6 Атлантида в Андах o 2.7 Атлантида в Бразилии · 3 Атлантида в теософии · 4 В литературе и искусстве o 4.1 В фантастической литературе o 4.2 В другой литературе o 4.3 В изобразительном искусстве и медиа § 4.3.1 В живописи § 4.3.2 Художественные фильмы про Атлантиду § 4.3.3 Научно-популярные фильмы про Атлантиду § 4.3.4 В музыке § 4.3.5 В играх § 4.3.6 В мультсериалах § 4.3.7 В комиксах · 5 «Атлантида» в Google Earth · 6 См. также · 7 Примечания · 8 Первоисточники · 9 Литература · 10 Ссылки Диалоги Платона[править | править исходный текст] Платон и Аристотель. Фрагмент картиныРафаэля «Афинская школа», 1509 год Все сведения об Атлантиде содержатся у Платона в двух диалогах: «Тимей» (кратко) и «Критий» (более развёрнуто). Диалог «Тимей» начинается рассуждениями Сократа и пифагорейца Тимея о наилучшем государственном устройстве. Вкратце описав идеальное государство, Сократ жалуется на абстрактность и схематичность полученной картины и выражает желание «послушать описание того, как это государство ведёт себя в борьбе с другими государствами, как оно достойным его образом вступает в войну, как в ходе войны его граждане совершают то, что им подобает, сообразно своему обучению и воспитанию, будь то на поле брани или в переговорах с каждым из других государств». Откликаясь на это пожелание, третий участник диалога, афинский политический деятель Критий излагает рассказ о войне Афин с Атлантидой, якобы со слов своего деда Крития-старшего, который, в свою очередь, пересказал ему рассказ Солона, услышанный последним от жрецов вЕгипте. Смысл рассказа таков: некогда, 9 тысяч лет назад (от периода жизни Сократа, Крития и других современников Солона), Афины были наиболее славным, могущественным и добродетельным государством. Главным их соперником была упомянутая Атлантида. «Этот остров превышал своими размерами Ливию и Азию, вместе взятые». На нём возникло «удивительное по величине и могуществу царство», владевшее всей Ливией до Египта иЕвропой до Тиррении (запад Италии). Все силы этого царства были брошены на порабощение Афин. Афиняне встали на защиту своей свободы во главе эллинов; и хотя все союзники им изменили, они одни благодаря своей доблести и добродетели отразили нашествие, сокрушили атлантов и освободили порабощённые ими народы. Вслед за тем, однако, произошла грандиозная природная катастрофа, в результате которой за одни сутки погибло все войско афинян, а Атлантида погрузилась на дно морское. Диалог «Критий», с теми же участниками, служит непосредственным продолжением «Тимея» и целиком посвящён рассказу Крития о древних Афинах и Атлантиде. Афины тогда (до землетрясения и наводнения) были центром большой и необычайно плодородной страны; они были населены добродетельным народом, пользовавшимся идеальным (с точки зрения Платона) государственным устройством. А именно, всем распоряжались правители и воины, жившие отдельно от основной земледельческо-ремесленной массы на Акрополе коммунистической общиной. Скромным и добродетельным Афинам противопоставляется надменная и могущественная Атлантида. Родоначальником атлантов, по Платону, был бог Посейдон, сошедшийся со смертной девушкой Клейто, родившей от него десять божественных сыновей во главе со старшим, Атлантом, между которыми он и разделил остров и которые стали родоначальниками его царских родов. Центральная равнина острова простиралась в длину на 3 тысячи стадиев (540 км), в ширину — на 2 тысячи стадиев (360 км), центром острова являлся холм, расположенный в 50 стадиях (8-9 километрах) от моря. Посейдон для защиты обнёс его тремя водными и двумя сухопутными кольцами; атланты же перекинули через эти кольца мосты и прорыли каналы, так что корабли могли по ним подплывать к самому городу или, точнее, к центральному острову, имевшему 5 стадиев (несколько менее километра) в диаметре. На острове возвышались храмы, выложенные серебром и золотом и окружённые золотыми статуями, роскошный царский дворец, а также были заполненные кораблями верфи и т. д., и т. п. «Остров, на котором стоял дворец, (…) а также земляные кольца и мост шириной в плетр (30 м) цари обвели круговыми каменными стенами и на мостах у проходов к морю всюду поставили башни и ворота. Камень белого, чёрного и красного цвета они добывали в недрах срединного острова и в недрах внешнего и внутреннего земляных колец, а в каменоломнях, где с двух сторон оставались углубления, перекрытые сверху тем же камнем, они устраивали стоянки для кораблей. Если некоторые свои постройки они делали простыми, то в других они забавы ради искусно сочетали камни разного цвета, сообщая им естественную прелесть; также и стены вокруг наружного земляного кольца они по всей окружности обделали в медь, нанося металл в расплавленном виде, стену внутреннего вала покрыли литьём из олова, а стену самого акрополя — орихалком, испускавшим огнистое блистание». Вообще, Платон уделяет очень много места описанию неслыханного богатства и плодородия острова, его густонаселённости, богатого природного мира (там, по автору, обитали даже слоны) и т. д. До тех пор, пока в атлантах сохранялась божественная природа, они пренебрегали богатством, ставя превыше его добродетель; но когда божественная природа выродилась, смешавшись с человеческой, они погрязли в роскоши, алчности и гордыне. Возмущённый этим зрелищем, Зевс задумал погубить атлантов и созвал совещание богов. На этом диалог — во всяком случае, дошедший до нас текст — обрывается. В этом описании нетрудно разглядеть платоновские идеалы и окружающую Платона действительность. В «Тимее» моделируется ситуация греко-персидских войн, но в идеализированном виде; афиняне, победившие надменных атлантов — не реальные афиняне V века до н. э. со всеми их недостатками, а идеальные добродетельные мудрецы, отчасти напоминающие спартанцев, но нравственно гораздо выше их; свой подвиг они совершают в одиночку, ни с кем не деля славы, и при этом не пользуются победой для создания собственной империи (как поступили реальные афиняне V века до н. э.), а великодушно предоставляют свободу всем народам. Зато в описании Атлантиды присутствуют черты ненавистной Платону Афинской морской державы с её неутомимым стремлением к богатству и могуществу, постоянной экспансией, предпринимательским торгово-ремесленным духом и т. д. Как полагают, первоначальной целью Платона было обличить атлантов, изобразив их целиком отрицательным примером алчности и гордыни, порождаемых богатством и погоней за могуществом — в своём роде антиутопию, противопоставляемую утопическим Афинам; но, начав описывать Атлантиду, Платон увлёкся и по чисто художественным причинам создал притягательный образ роскошной и могучей державы, так что Атлантида, в качестве утопии, совершенно затмила бледный очерк бедных и добродетельных Афин. Не исключено, что именно это несоответствие замысла и результата и явилось причиной того, что диалог не был закончен. Другие античные авторы[править | править исходный текст] Современные атлантологи склонны относить к упоминаниям об Атлантиде рассказы об атлантах — африканском (очевидно берберском) племени в горах Атласа, о котором говорят Геродот, Диодор Сицилийский и Плиний Старший; эти атланты по их рассказам не имели собственных имён, не видели снов и в конце концов были истреблены своими соседями троглодитами; Диодор Сицилийский сообщает ещё, что они воевали с амазонками. Что же до собственно Атлантиды, то расхожее мнение сводилось к фразе (приписываемой Аристотелю), что «(сам же) создатель и заставил её исчезнуть»[3]. Против этого мнения выступал Посидоний, который, интересуясь фактами оседания суши, на этом основании нашёл рассказ правдоподобным (Страбон, География, II, 3.6). Во II в. Элиан, бывший, собственно, лишь собирателем анекдотов, среди прочего сообщает, как одевались цари атлантов — в шкуры самцов «морских баранов», а царицы-носили головной убор из шкур самок этих неизвестных животных[4], чтобы подчеркнуть своё происхождение от Посейдона. В V в. неоплатоник Прокл, в своих комментариях к «Тимею», рассказывает о последователе Платона Кранторе, который около 260 г. до н. э. специально посетил Египет с целью узнать об Атлантиде и якобы видел в храме богини Нейт в Саисе колонны с надписями, рассказывающими её историю. Кроме того, он пишет: «То, что остров такого характера и размеров некогда существовал, явствует из рассказов некоторых писателей, которые исследовали окрестности Внешнего моря. Ибо, по их словам, в том море в их время было семь островов, посвящённых Персефоне, и также три других острова огромных размеров, один из которых был посвящён Плутону, другой Аммону, а затем Посейдону, размеры которого составляли тысячу стадиев (180 км); и жители их — добавляет он — сохранили предания, идущие от их предков, о неизмеримо большем острове Атлантиде, которая действительно существовала там и которая в течение многих поколений правила всеми островами и точно так же была посвящена Посейдону. Ныне Марцелл описал это в „Эфиопике“». Этот Марцелл из других источников неизвестен; полагают, что его «Эфиопика» — попросту роман. Возможная дата гибели Атлантиды[править | править исходный текст] Афинский политический деятель Критий родился в 460 году до н. э. Изложить рассказ о войне Афин с Атлантидой он мог, только достигнув зрелого возраста, ориентировочно после 440 года до н. э. В диалоге «Критий» не упоминается о Пелопоннесской войне, начавшейся в 431 году до н. э. Таким образом, Критий изложил сведения об Атлантиде в период с 440 года до н. э. по 431 год до н. э., будучи молодым политиком, так как все сведения он получил от своего деда. Согласно указанию Платона о катастрофе ровно 9000 лет назад, гибель Атлантиды произошла в период с 9440 года до н. э. по 9431 год до н. э. Гипотезы существования[править | править исходный текст] Проверить нейтральность. На странице обсуждения должны быть подробности. Атлантида — выдумка[править | править исходный текст] Наиболее распространённое среди историков и особенно филологов мнение: повествование об Атлантиде — типичный философский миф, образцами которых пестрят диалоги Платона. Действительно, Платон, в отличие от Аристотеля и тем более историков, вообще никогда не ставил своей целью сообщение читателю каких-то реальных фактов, но только идей, иллюстрируемых философскими мифами. В той мере, в которой рассказ проверяем, он опровергается всем имеющимся археологическим материалом. Действительно, нет никаких следов какой-либо развитой цивилизации в Греции или на западе Европы и Африки, ни в конце ледникового и послеледникового периодов, ни в последующие тысячелетия. Показательно при этом, что сторонники историчности Атлантиды часто игнорируют в диалогах проверяемую часть (включая играющую важнейшую роль тему афинской цивилизации) и сосредоточивают свои исследования исключительно на непроверяемой — Атлантиде. Далее, источником сведений объявляются египетские жрецы (слывшие в Греции хранителями таинственной древней мудрости); однако среди множества древнеегипетских текстов не обнаружено ничего, хоть отдалённо напоминающего рассказ Платона[5]. Все имена и названия в тексте Платона — греческие[6], что также свидетельствует скорее в пользу сочинения их Платоном, нежели воспроизведения им каких-либо древних преданий. Правда, Платон объясняет это тем, что Солон-де переводил «варварские» имена на греческий язык; но подобное обращение с именами в Греции никогда не практиковалось. Кроме того, Атлантида идеально вписывалась в платоновскую схему инволюции политических форм — их постепенному переходу к более примитивным формам существования. По мнению Платона, сначала в мире правили цари, затем аристократы, затем народ (демос) и, наконец, толпа (охлос). Власть аристократии, народа и толпы Платон последовательно находил в истории греческих полисов. Но власти «богоподобных царей», создавших могучие державы, он найти в Греции не мог. В этом смысле Атлантида идеально вписывается в логику социально-философской теории Платона. Что касается гибели Атлантиды, то очевидно, что, сочинив эту страну, Платон должен был уничтожить её просто для внешнего правдоподобия (чтобы объяснить отсутствие следов такой цивилизации в современную эпоху). То есть картина гибели Атлантиды диктуется целиком внутренними задачами текста. Наиболее правдоподобная гипотеза об источниках рассказа называет два события, произошедшие при жизни Платона: поражение и гибель афинской армии и флота при попытке завоевания Сицилии в 413 г. до н. э., и гибель городка Гелика на Пелопоннесе в 373 г. до н. э. (Гелика была затоплена в одну ночь в результате землетрясения, сопровождавшегося наводнением; в течение нескольких веков её остатки хорошо просматривались под водой и песком). Атлантида в Атлантическом океане[править | править исходный текст] Места в Атлантическом океане, куда различные исследователи помещали Атлантиду Геракловыми столпами (калька финикийского «столбыМелькарта») в античности всегда назывался Гибралтарский пролив (а непосредственно — скалы Гибралтар и Сеута). Таким образом, Платон помещает Атлантиду непосредственно за Гибралтарским проливом, недалеко от побережья Испании и нынешнего Марокко. Марокко у греков, как страна на крайнем Западе — местопребывание титана Атланта (Атласа), к имени которого восходят название океана и хребта Атлас; несомненно, к нему же восходит и название Атлантиды — «страны Атланта» (в более позднем диалоге «Критий» Платон называет Атлантом первого царя страны и от него выводит имя; но первоначально, видимо, название подразумевало просто «страну, лежащую на крайнем Западе»). Один из Камней Ики с КартойСеверной (вверху в центре) иЮжной Америк (внизу в центре), слева погибший Континент Му, справа Атлантида[7] По другой версии это схема ритуальной разделки туши ягуара, принятая уиндейцев кечуа К этим же соображениям апеллировали наиболее последовательные из сторонников реального существования Атлантиды, указывая, что согласно Платону она могла находиться только в Атлантическом океане и нигде иначе. В частности, они отмечали, что только в Атлантическом океане может поместиться земля размеров, описанных Платоном — центральный остров 3000x2000 стадиев(530x350 км), и несколько крупных сопутствующих островов. Ярым апологетом данной версии был Н. Ф. Жиров. С его точки зрения — Атлантида находилась в районе Азорских островов, и представляла собой некогда надводную часть Срединно-Атлантического хребта. Большая площадь острова в те времена объясняется либо более низким уровнем мирового океана, либо последствиями землетрясения, либо совокупностью факторов. Аналогичной версии придерживается М. Бейджент (англ.). Многие исследователи искали Атлантиду в районе Балеарских иКанарских островов. Вячеслав Кудрявцев в журнале «Вокруг света» предположил, основываясь на текстах Платона и данных о последнем ледниковом максимуме (закончившемся 10 тысяч лет назад, что соответствует времени, указанному в «Критии»), что Атлантида располагалась на месте нынешнихБританских островов, а утонула в результате таяния ледников[8]. Атлантида в Средиземном море[править | править исходный текст] Рассказ об Атлантиде у Платона может быть рассмотрен как миф, основой для которого послужили реальные исторические события, во время которых в результате природной катастрофы (землетрясения, наводнения или какого-то другого катаклизма) погибла либо пришла в упадок ранее преуспевавшая цивилизация. Таким историческим событием может выступать извержение вулкана на острове Санторини и последующий упадок высокоразвитой (по меркам того времени) минойской цивилизации в Средиземном море. В этом случае приводимая Платоном площадь Атлантиды и 9-тысячелетняя давность события рассматриваются как преувеличение, а прообразом Атлантиды выступает остров Крит и частично уничтоженный вулканическим взрывом и обрушением кальдеры остров Санторини (другое название — Фира, в древности — Стронгила). Существовавшая на Крите и соседних островах древняя минойская цивилизация действительно пришла в упадок после извержения вулкана и его взрыва на острове Стронгила в XVII веке до н. э., то есть не за 9000, а за 900 лет до Платона. Катастрофическое извержение вулкана «в один день и бедственную ночь» привело к разрушению острова, созданию огромного цунами, обрушившегося на северное побережье Крита (наибольшую часть островной метрополии) и другие острова в этой части Средиземного моря, и сопровождался землетрясениями. Вулканический пепел покрыл поля на островах и побережье материка в радиусе сотен километров, что при толщине слоя более 10 см делает их непригодными для возделывания на год и более, вызвав тем самым голод. Учитывая местную розу ветров, основная часть пепла должна была выпасть в восток-юго-восточном направлении, не затронув Грецию и Египет. При этом минойцы, как и описываемые Платоном атланты, действительно имели военные столкновения с ахейцами, населявшими материковую Грецию (так как активно занимались пиратством). И минойцы действительно были разгромлены ахейцами, правда, не до природного катаклизма, а лишь после него. По широко известному описанию Платона, остров Атлантида внутри имел концентрический канал, по которому могли плавать корабли, с выходами в открытое море. Это соответствует по форме островной вулканической кальдере с кольцевым валом и центральным островом. Геологические исследования островов Санторини и донных осадков в восточной части Средиземного моря показывают, что ранее на месте нынешней кальдеры существовала более древняя кальдера, образовавшаяся в результате аналогичного извержения около 20 000 лет назад. Однако, по размерам все известные кальдеры намного меньше, по словам Платона, «Ливии (древнегреческое название Африки) и Азии вместе взятым». Данное несоответствие можно объяснить во-первых преувеличением и искажениям, накопившимся за сотни лет устной передачи преданий о реальных событиях (тем более, что реальные размеры Азии и Африки грекам тогда были неизвестны), а во-вторых указанные размеры могут быть сопоставимы с фактическими размерами морской минойской державы, простиравшейся не только на Кикладские острова, Крит и Кипр, но и на прибрежные районы Греции, Малой Азии и Северной Африки (как у последующих финикийских и греческих колоний). Достаточно подробное изложение данной версии, со сравнительным анализом текстов Платона и фактических материалов, полученных к концу XX века историей, археологией, геологией и смежными науками, имеется в книге доктора геолого-минералогических наук, сотрудника Института истории естествознания и техники им. С. И. Вавилова РАН И. А. Резанова «Атлантида: фантазия или реальность?» (М., «Наука», 1975). Данная версия о сущности и гибели так называемой Атлантиды не особенно популярна, во многом потому, что в таком случае теряется ореол таинственности, окутывающий само понятие Атлантиды столетиями. Большинству людей, близких к этой теме, намного интереснее и увлекательнее фантазировать про совершенных атлантов, загадочный орихальк, внезапно исчезнувшую огромную страну с высокоразвитой цивилизацией и т. п. Одним из наглядных подтверждений тому является размер и содержание данной статьи, а также обилие околонаучных опусов и художественных произведений различных жанров на данную тему. Документальный фильм «Atlantis The Evidence», BBC, («Атлантида была здесь», телеканал «Культура»), наглядно объясняет вероятность связи понятия «Атлантида» c извержением вулкана на острове Санторин. Глобальность вулканического извержения на Тире порождает предположения о затоплении Чёрного моря примерно в это же время, когда высота цунами достигала десятков метров, и самую непосредственную связь с библейскими сказаниями о «всемирном потопе», когда волны в десятки метров сметают всё на побережьях Средиземного моря и, возможно, только помогают высочайшим давлением на тектонические плиты — открыть Босфор и Дарданеллы. Циркумпонтийский регион (Чёрное море)[править | править исходный текст] Теория черноморского потопа[править | править исходный текст] До и после наводнения (по Райану и Питману) Реконструкция размеров озера, существовавшего на месте Чёрного моря Основная статья: Теория черноморского потопа Прообразом для событий легенды об Атлантиде могло послужить катастрофическое поднятие уровня Чёрного моря, которое, возможно, произошло в шестом тысячелетии до нашей эры[9]. Предполагается, что во время этого черноморского потопа в течение менее чем года уровень моря повысился на 60 метров (другие оценки — от 10 до 80 метров[10]) в связи с прорывом Босфора средиземноморскими водами. Затопление больших территорий северного причерноморья могло, в свою очередь, дать толчок распространению из этого региона в Европу и Азию различных культурных и технологических новшеств[11][12]. Индоевропейская экспансия[править | править исходный текст] Связанными с легендой о процветающей Атлантиде и её гибели могут быть и такие события, как формирование и распад индоевропейской общности, приведший к началу широкомасштабной индоевропейской экспансии в конце IV тысячелетия до н. э. Географически эти события привязаны к регионам, прилегающим к Чёрному морю. Так, к Дунайскому (Северобалканскому) региону относится одна из гипотез местонахождения родины народов-носителей праиндоевропейского языка, предложеннаяВ. А. Сафроновым. Гипотеза предполагает также привязку к этой общности возникновение письменности, укреплённых городов, разделения труда, централизованного управления, возникновение социальных классов и возникновение первой цивилизации на базе культуры Винча[13]. При сопоставлении платоновской легенды с событиями IV тысячелетия до н. э. совпадение по времени достигается предложенной А. Я. Аноприенкоинтерпретацией указанного Платоном срока в 9000 лет как 9000 сезонов по 121—122 дня[11]. Другие привязки к региону[править | править исходный текст] Западнее от Чёрного моря отчётливо различима Нижнедунайская равнина, окружённая горами. Прямоугольник имеет размеры 534 км на 356 км (3000 на 2000 стадий при 178 метров/стадий). Окружность проведена вокруг о. Змеиный, находящегося в 35 км восточнее от дельты Дуная Румынский исследователь Николай Денсушяну в своей работе «Доисторическая Дакия» (1913) отождествлялАтласские горы с южными Карпатами в районеОлтении, а Атлантиду в целом с Румынией, отмечая соответствие размеров и расположенияНижнедунайской равнины описанию центральной равнины Атлантиды и вводя предположение о смешении Платоном терминов «река»-«море»-«океан» с одной стороны, и «остров»-«страна» с другой[14]. При такой привязке возникает сложность с нахождением соответствия столице Атлантиды, которая, по Платону, находилась в 9-10 км от берега и в центре города находилась невысокая гора. В дельте Дуная нет подводных гор, а единственный остров — о. Змеиный, не имеет признаков присутствия человека до VII века до н. э.[15], хотя древними греками на острове был построен храм, посвящённый Ахиллу и в письменных источниках (др.-греч. Νησος λευκη — Белый Остров) его иногда обозначают как Остров блаженных[16]. Антарктическая гипотеза[править | править исходный текст] Одна из гипотез утверждает, что Антарктида и есть погибшая Атлантида. Она основывается на картографических артефактах (карте Пири-реиса и др.), которые якобы были созданы на основании десятков древних карт, приписываемых цивилизациям с развитым мореходством, существовавшим 6-15 тыс. лет тому назад. Эта гипотеза подробно описана в книге писателя Грэма Хэнкока «Следы богов». По мнению автора, Антарктида была сдвинута в область южного полюса в результате литосферного сдвига. А до этого находилась ближе к экватору и не была покрыта льдом. Однако это предположение противоречит современным научным представлениям о геологическом движении материков. Имеется и версия[17], связанная не с передвижением материков, а со смещением земной оси в результате планетарного катаклизма 10-15 тыс. лет назад (например, «столкновения Земли с космическим телом огромной массы»), до которого Антарктида не находилась на южном полюсе, имела тёплый климат, богатую флору и фауну, была заселена людьми и застроена городами, некоторые из которых якобы заметны на спутниковых фотоснимках[18]. Данная версия также противоречит научным представлениям о последствиях падения на Землю различных небесных тел, о невозможности быстрого катастрофического сдвига земной оси, о датировках антарктического оледенения и др. Атлантида в Андах[править | править исходный текст] Возможно, этот раздел содержит оригинальное исследование. Добавьте ссылки на источники, в противном случае он может быть удалён. Дополнительные сведения могут быть на странице обсуждения. (6 января 2011) Первая часть книги «Хроника Перу», впервые описывающая историю о «белых людях» Южной Америки (1553). В 1553 году впервые в литературе — в книге «Хроника Перу»Педро Сьесы де Леона — приводится индейская история о том, что «белые люди» проникли на территорию провинции Гуаманга(Перу) задолго до испанцев, и даже правили там до Инков: Самая крупная река из здешних носит название Виньяке [Vinaque], там расположены большие, очень древние сооружения, заметно обветшавшие от времени и превращенные в руины, должно быть, они пережили много веков. Спрашивая местных индейцев о том, кто построил эту древность, они отвечают, что другие белые и бородатые люди, как мы, правившие задолго до Инков; они говорят, что те пришли в эти края и устроили себе здесь жилище. Эти и другие древние здания, имеющиеся в этом королевстве, мне кажется на вид не такие как те, что строили или приказывали строить Инки. Потому что это строение было квадратным, а строения Инков длинными и узкими. Также ходит молва, что встречались некие буквы на одной каменной плите этого здания. Я не утверждаю и не считаю, что в прошлые времена прибыли сюда некие люди, настолько разумные и смышленые, что построили эти и другие вещи, которых мы не видим. — Сьеса де Леон, Педро. Хроника Перу. Часть Первая. Глава LXXXVII [19]. Позже эта история стала известна многим другим историкам и хронистам Перу, а также миссионерам из католических орденов, распространивших собственную историю о европейском происхождении верховного бога Виракочи, что нашло отражение в многочисленных мифах индейцев. В частности, наиболее детально гипотезой о размещении Атлантиды в Андах занимался Педро Сармьенто де Гамбоа в книге «История Инков» (Historia de los Incas[20]). В 1555 году непосредственно сопоставляет Атлантиду Платона с королевствами Перу — землямиИмперии инков — секретарь королевского Совета Кастилии, хронист Агустин де Сарате в своей книге «История открытия и завоевания провинции Перу» (издана в Антверпене), приводя различные мнения историков на то, откуда появились люди в Америке. Сарате приводит в оправдание своей позиции то, что платоновские 9000 лет от потопа, это счет годов у египтян не по солнцу, а по лунам, то есть месяцам, а значит, следует считать их как 750 лет. А обычаи перуанских индейцев, их культовая и имперская архитектура, обшитая пластинами из золота, как раз, по мнению Сарате, соответствуют описанию у Платона[21]. В книге «Atlantis: The Andes Solution» Джимом Алленом (Jim Allen) была представлена теория, отождествляющая Атлантиду с плато Альтиплано в Южной Америке. Теория строится на нескольких доводах. · высокая точность совпадения между спутниковыми фотографиями местности и древними описаниями, при предположении, что указанные у Платона размеры даны не в греческих стадиях, а в «атлантских», отличных из-за широты расположения местности. · наличие геологических образований на плато, которые могут являться следами деятельности человека и соответствуют описаниям столицы Атлантиды. · развитая культура, научные и технологические достижения народов Южной Америки объясняются через существование предшествующей более развитой цивилизации · наличие искусственного, по мнению некоторых учёных[кто?], основанного на троичной логике языкааймара[22]. Атлантида в Бразилии[править | править исходный текст] В 1624 году английский учёный и политик Фрэнсис Бэкон Веруламский в книге «Новая Атлантида» (Nova Atlantis) отождествил с Атлантидой Бразилию. Вскоре вышел в свет новый атлас с картой Америки, составленный французским географом Николя Сансоном, в котором на территории Бразилии были указаны провинции сыновей Посейдона. Такой же атлас издал в 1762 году Роберт Вогуди. Наиболее последовательным сторонником локализации Атлантиды (или её колоний) на территории Бразилии был знаменитый британский учёный и путешественник полковник Перси Гаррисон Фосетт(1867—1925?). Главным указанием на существование в неисследованных районах Бразилии остатков доисторических городов Атлантиды для него служила т. н. Рукопись 512[23] — документ XVIII века, в котором описывалось открытие португальскими искателями сокровищ (бандейрантами) в 1753 годуруин неизвестного мёртвого города в глубине провинции Баия. «Главной целью» своих поисков Фосетт называл «Z» — некий таинственный, возможно, обитаемый город на территории Мату-Гросу, лишь предположительно тождественный городу бандейрантов 1753 года. Источник сведений о «Z» остался неизвестным; эзотерические предания со времён Фосетта до наших дней связывают этот мифический город с теорией Полой Земли. Материальным свидетельством существования неизвестной доисторической цивилизации на территории Бразилии Фосетт считал статуэтку из чёрного базальта. По словам Фосетта, эксперты из Британского музея не смогли объяснить ему происхождение статуэтки, и с этой целью он обратился за помощью к психометристу, описавшему при контакте с этим артефактом «большой, неправильной формы континент, простирающийся от северного берега Африки до Южной Америки», на который затем обрушилась природная катастрофа. Название материка была Атладта[24]. По словам Фосетта, в своей экспедиции 1921 года он смог собрать новые свидетельства существования остатков древних городов, посетив район реки Гонгожи в бразильском штате Баия. В 1925 году Фосетт со спутниками не вернулся из поиска затерянных городов в верховьях реки Шингу, обстоятельства гибели экспедиции остались неизвестными. Атлантида в теософии[править | править исходный текст] Леон Бакст. «Древний ужас», 1908 В книге Е. П. Блаватской «Тайная доктрина» утверждается, что в Атлантиде проходила эволюция Четвёртой коренной расы, которая предшествовала современному человечеству. В 1882 году известный теософ А. П. Синнетт заявил, что якобы получил от тибетского махатмы К. Х. ответ на свои вопросы об Атлантиде. К. Х. писал: «Погружение Атлантиды (группы континентов и островов) началось во время миоценского периода — (как и сейчас, наблюдается постепенное погружение некоторых ваших континентов) — и оно достигло наивысшей точки сначала в окончательном исчезновении самого большого континента — событие, совпавшее с подъёмом Альп, затем подошла очередь последнего из островов, упомянутого Платоном. Египетские жрецы Саиса говорили Солону, что Атлантида (единственный оставшийся большой остров) погибла за 9000 лет до их времени. Это не было вымышленным числом, ибо они на протяжении тысячелетий тщательно охраняли свои достижения. Но тогда, говорю я, они упомянули лишь о Посейдонисе, и никогда не открыли бы свою сокровенную хронологию даже великому греческому законодателю… Великое событие — торжество наших „Сынов Света“, обитателей Шамбалы (тогда — остров в Центральноазиатском море) над себялюбивыми — если не совершенно порочными — магами Посейдониса случилось ровно 11 446 лет тому назад. Прочтите в этой связи неполное и частично завуалированное объяснение в „Изиде“, том 1-й, и некоторые вещи для вас станут яснее»[25]. Теософы полагают, что цивилизация Атлантиды достигла своего пика в период между 1 000 000 и 900 000 лет назад, но разрушилась из-за внутренних противоречий и войн, явившихся следствием незаконного использования атлантами магических сил. У. Скотт-Эллиот в «Истории Атлантиды» (1896), утверждает, что Атлантида, в конечном счете, раскололась на два больших острова, один из которых имел название Дайтья, а другой — Рута, который позднее сократился до последнего остатка, известного как Посейдонис[26]. Ч. Ледбитер утверждает, что в Тибете находится оккультный музей, в котором хранятся образцы культур всех цивилизаций, когда-либо существовавших на Земле, в том числе и цивилизации Атлантиды[27]. Четыре карты континента, отражающие историю его разрушения, помещённые Скотт-Эллиотом в «Историю Атлантиды», это копии карт из упомянутого тибетского музея[28]. В литературе и искусстве[править | править исходный текст] В этом разделе не хватает ссылок на источники информации. Информация должна быть проверяема, иначе она может быть поставлена под сомнение и удалена. Вы можете отредактировать эту статью, добавив ссылки на авторитетные источники. Эта отметка установлена 12 мая 2011. Этот раздел представляет собой неупорядоченный список разнообразных фактов о предмете статьи. Пожалуйста, приведите информацию в энциклопедический вид и разнесите по соответствующим разделам статьи. Согласно решению Арбитражного комитета Википедии, списки предпочтительно основывать на вторичных обобщающихавторитетных источниках, содержащих критерий включения элементов в список. Профессор Аронакс и капитан Немо среди развалин Атлантиды Атлантида — источник вдохновения для многих поколений писателей, художников, драматургов, режиссёров. Множество фильмов, книг, комиксов и игр посвящены жизни Атлантиды, поискам её, или используют Атлантиду как аллегорию. В фантастической литературе[править | править исходный текст] · В романе Жюля Верна «Двадцать тысяч льё под водой»капитан Немо показывает профессору Аронаксу остатки зданий Атлантиды на дне Атлантического океана; они совершают прогулку по океанскому дну в водолазных костюмах. · Позже Вольфганг Хольбайн продолжит тему Атлантиды в своих книгах из серий «Дети капитана Немо» («Девочка из Атлантиды» и другие). · Другой писатель Пьер Бенуа посвятил роман поискам Антлантиды на территории современного Алжира. Подробнее см. в его книге «Атлантида» (L’Atlantide, 1919) [1]. · В «Аэлите» Алексея Толстого предложена версия атлантской праистории человечества. Атлантида опустилась на дно в результате страшного землетрясения, но часть атлантов — магацитлы — переселились на Марс. · В романе Григория Адамова «Тайна двух океанов» (1938; 1939) затопленная Атлантида (в Атлантическом океане) — один из пунктов маршрута подводной лодки «Пионер». · В романе «Маракотова бездна» (1929) Артура Конан Дойля профессор Маракот с двумя своими спутниками достигает на батисфере дна глубокой атлантической впадины и там обнаруживает сообщество людей, живущих в герметических подземных помещениях, дышащих кислородом, выработанным из воды, и очень комфортно обустроивших своё существование. Оказалось, что они — потомки жителей Атлантиды, в древности хорошо подготовившихся к катаклизму, погубившему их континент, и, таким образом, выживших. · Историю Атлантиды использовал Джон Толкин как основу для сюжета о Нуменоре — затонувшей прародине высших людей — эдайн. На квенья, одном из вымышленных языков Средиземья, Нуменор так и назывался — Атала́нтэ (квен. Atalantë, «Падший»). · Фантаст Александр Беляев в повести «Последний человек из Атлантиды» описал существование и гибель Атлантиды в результате тектонической катастрофы. Описанная в повести цивилизация бронзового века поклоняется солнцу. · В научно-фантастический романе Георгия Мартынова «Спираль времени» (1966) описывается посещение Атлантиды («страны Моора») пришельцами из космоса около двенадцати тысяч лет тому назад. В романе Атлантида описывается как общество с уровнем развития и типом правления, напоминающими древнеегипетский. · В повести Кира Булычёва «Конец Атлантиды» из цикла «Приключения Алисы», Атлантида оказывается базой инопланетных пришельцев, столетиями наблюдающих за Землёй. Она располагается на дне Тихого океана близ Гавайских островов. · В научно-фантастической повести румынского писателя Виктора Кернбаха «Лодка над Атлантидой» — (1961 г. оригинал. На русском языке в «Библиотеке приключений и научной фантастики» в 1971 году.) — описывается одна из гипотез об Атлантиде. · В романе «Операция Поиск во времени» Андре Нортон (1967) использована мифология Чёрчварда. Американец из XX века попадает в древний мир, где идет война между Атлантидой и цивилизацией Му. Атлантида представлена империей зла, поклоняющейся кровавому культу Ба-Ала. · Вымышленной истории Атлантиды посвящен цикл романов «Атланты» российского писателя-фантаста Дмитрия Колосова. Атлантида, согласно основному сюжету — планета, расположенная в другой галактике, на которой было создано утопическое общество. После захвата планеты Атлантиды в войне, глава государства и немногие приближённые бежали на Землю, где основали новое общество по старым образцам. · В цикле «Дуновение смерти и вечность любви» современного фантаста Григория Демидовцеваназвание «Атлантида» применяется к Америке — соответственно, существуют Северная и Южная Атлантида. Это связано с тем, что в созданной Демидовцевым альтернативной реальности Америка открыта не Колумбом, а мореплавателями из Неворуси. · В научно-фантастическом романе «Иллюминат!», Роберт Антон Уилсон описывает останки мира Атлантиды во время погружения на подводной лодке. Атланты были могущественной цивилизацией, которая погибла во время войны. · В цикле «Тёмные видения» американской писательницы Лизы Джейн Смит описывается раса («Братство Кристалла»), населявшая Атлантиду. Немногие выжившие после гибели Атлантиды перебрались на другие континенты. · В повести Дмитрия Ольченко «За голубым порогом тайны» упоминается, что Атлантида принадлежала к островам Греции и было у неё три брата-правителя: Марс, Гефест и Гермес. В результате убийства братьев и многочисленных войн, которые вёл Марс, Атлантида была обескровлена и разорена. Атлантида погружается под воду, потому что боги не вынесли кровавого правления Марса. · В рассказе Говарда Лавкрафта «Храм» после аварии немецкая подводная лодка опускается на дно и оказывается в затопленном городе с античной архитектурой, где главным зданием является древний храм. · В рассказе Роберта Шекли «Царская Воля» один из демонов (ферров) Атлантиды проникает в наш мир. · В произведении Эдгара Берроуза «Тарзан и сокровища Опара». · В романе Книга черепов писателя-фантаста Роберта Силверберга описывается секта бессмертных, возникшая в Атлантиде и донесшая свои тайные практики до нынешних дней. · В цикле «Путь бога» Антона Козлова (псевдоним Белозеров) описывается что остров Атлантида не утонул, а был переброшен в другое измерение через чёрную дыру. · В многочисленных рассказах Роберта Говарда часто упоминается Атлантида. В рассказе «Люди теней»[29] говорится о том, что атланты были изгнаны пиктами. В рассказе «Бегство из Атлантиды»[30] действия происходят непосредственно на Атлантиде, а главным героем является атлант Кулл. В рассказе «Луна черепов»,[31] Соломон Кейн встречает потомка атлантов. В другой литературе[править | править исходный текст] · В 1910-е-1920-е годы гипотеза об Атлантиде как колыбели человеческой культуры была в моде и отразилась в работах поэта Валерия Брюсова, автора трактата об атлантах «Учители учителей». · Как об исторически существовавшей цивилизации об Атлантиде писал Д. С. Мережковский в трактате «Тайна Запада. Атлантида — Европа» (1927). Атлантида им рассматривалась как древний аналог умирающей западноевропейской культуры, которая неминуемо должна пасть от ударов большевистских варваров. · В книге английского оккультиста Джеймса Чёрварда «Затерянный континент Му» (1926) Атлантида является колонией высокоразвитой расы тихоокеанского континента. · В повести Льва Кассиля «Кондуит и Швамбрания» описывается гимназист Степан «Атлантида», которого прозвали так из-за мечты отыскать этот затонувший материк, откачать воду и установить там социализм. · В историческом романе Гарри Гаррисона и Леона Стовера «Стоунхендж: когда погибла Атлантида» (1983) Атлантида находилась на островах Крит и Санторин в Средиземном море. · Аналогичная версия представлена в историческом романе (с элементами фантастики) «Танцовщица из Атлантиды» Пола Андерсона. · В романе Анчарова «Самшитовый лес» археолог и тайный атлантолог Аркадий Максимович находит древний документ, повествующий об Атлантиде; позже, в ходе научной дискуссии, главный герой романа Сапожников доказывает, что Атлантида должна была существовать — только её существованием и последующим исчезновением можно объяснить многие загадки и неувязки в истории и палеонтологии. · В романе археолога Дэвида Гиббинса «Атлантида» (2005) — атланты являются индоевропейцами на неолитическом уровне развития, когда-то жившими по берегам пресноводного озера, ставшим после появления пролива Босфора и Дарданеллы Чёрным морем. Соответственно, мифы атлантов были записаны древними египтянами, а потом в искажённом виде были переданы Солону и Платону. · В 1937 году Клара Иза фон Ревн написала историю Атлантиды от её возвышения до полного разрушения «Люди Селестора из Атлантиды». В качестве источника выступает вымышленный мудрец Селестор. · В книге «Древняя тайна Цветка Жизни» метафизика и эзотерика Друнвало Мельхиседека описывается история заселения острова, находившегося на территории современного Бермудского треугольника, расой людей, а также марсианами и пришедшими из нашего будущего иудеями. Люди были находились на гораздо более высоком уровне развития, чем сейчас. Однако в результате неудачного эксперимента марсиан, люди скатились вниз в своем развитии. · В книге «Второе рождение Атлантиды» французский журналист Этьен Кассе в результате журналистского расследования выдвигает свою гипотезу об Атлантиде. Атлантида называлась страна Карх, в которой жил народ кархат, известный нам как атланты. Народ кархат был потомком людей и детей Амона (солнечного божества). Главной водной артерией Карха была река Шастра, в самой низменной части острова образовывавшая одноимённое озеро. Одна часть острова была гористой местностью, с горным массивом Шаккаб. После затопления острова от него остались торчать над поверхностью воды вершины этих гор, известные сейчас как Бермудские острова. · В рассказе Н. К. Рериха «Миф Атлантиды». · В книге Е. В. Быханова высказывается предположение, что Атлантида это и поныне существующаяАмерика, которая просто отодвинулась из-за дрейфа материков от Европы[32]. · Во 2-ой книге цикла «Пробуждаются забытые времена» (1935 г.) в главе «Атлантида» её последний царь Орорун с того света вещает историю гибели Атлантиды, связанной с тем, что атланты (самоназвание «эрарии») возгордились в своих знаниях и умениях и позволили другим народам поклоняться себе как богам. Показано предсказание о том, что Атлантиде было дано 49 лет (сакральное число для атлантов, 7 раз по 7) на покаяние, и как страна, напротив, всё более приходила в хаос, окончившийся погружением её в воды океана и гибелью всех атлантов. Оканчивается рассказ предостережением, что атланты были уничтожены на меньшие преступления, чем те, в которых виноваты современные люди. В изобразительном искусстве и медиа[править | править исходный текст] В живописи[править | править исходный текст] Монсу Дезидерио. Падение Атлантиды · Падение Атлантиды — сюжет фантастической картины французских барочных живописцев, известных под коллективным псевдонимомМонсу Дезидерио (XVII в.) · Атлант (1921), Гибель Атлантиды (1929) — картины Николая Рериха. Художественные фильмы про Атлантиду[править | править исходный текст] · Атлантида, погибший континент (1961) Atlantis, the Lost Continent — фильм США · Геркулес покоряет Атлантиду (1961) Ercole alla conquista di Atlantide — фильм Италия, Франция · Сердце гиганта (1961) Il gigante di Metropolis · Вожди Атлантиды (1977) · Побег из Атлантиды (1997) Escape from Atlantis · Атлантида: Затерянный мир (2001) — мультфильм студии Disney в жанре стимпанк · В телесериале «Звёздные врата: Атлантида» Атлантида — это город-космический корабльдревнейшей человеческой расы «Древние», несколько миллионов лет назад улетевший с Южного полюса Земли. Около 10 тысяч лет назад Атлантида была погружена на дно океана, а после погружения города Древние вернулись через Звёздные врата на Землю. В сериале именно от вернувшихся Древних Платон и узнал об Атлантиде и её погружении на дно океана. · Атлантида: Конец мира, рождение легенды (2011) Atlantis — End of a World, Birth of a Legend · Путешествие 2: Таинственный остров Научно-популярные фильмы про Атлантиду[править | править исходный текст] · Реконструкция гибели Посейдониса · Место находки диска из Феста-послания атлантов Золотого века · CTC Хочу Верить! Выпуск 19 — Исчезнувшая Атлантида, где она? · Об Атлантиде и Египте (поиск) · (англ. Myths of Mankind. The Flood... or Looking for Atlantis?), 2005 г. · NG: С точки зрения науки: Атлантида (англ. Earth Investigated Atlantis), 2006 г. · Discovery: Разгадка тайн истории с Олли Стидсом. Атлантида (англ. Discovery: Solving History with Olly Steeds. Atlantis), 2010 г. · Загадки истории. Тайны Атлантиды, 2010 г. · Древние пришельцы. Подводные миры (англ. Ancient Aliens. Underwater Worlds), 2011 г. · Колыбель современной цивилизации. Атланты — кто они? 2011 г. В музыке[править | править исходный текст] · Альбом испанской рок-группы Mägo de Oz «Atlantia» (2010), завершающий трилогию «Gaia». · Трек Ltj Bukem — Atlantis(I need you) · Альбом группы On Thorns I Lay — Orama · Альбом итальянской группы Ataraxia — Lost Atlantis · Альбом группы Symphony X — V: The New Mythology Suite посвящён истории Атлантиды. · Альбом немецкой метал-группы Atrocity — Atlantis · Альбом швейцарской метал-группы Lunatica — Atlantis · Альбом португальской метал-группы Attick Demons — Atlantis · Альбом американской метал-группы Manilla Road — Atlantis Rising · Альбом британской метал-группы Bal-Sagoth — Atlantis Ascendant · Альбом джазового музыканта Sun Ra — Atlantis вместе с одноимённой композицией посвящены Атлантиде. · Песня шведской метал-группы Therion — «Crowning Of Atlantis» посвящена Атлантиде. · Песня шведской метал-группы Twins Crew — «Atlantis» · Песня французской метал-группы Whyzdom — «Atlantis» · Песня шведской метал-группы Wiz — «Return Of Atlantis» · Песня шведской метал-группы ReinXeed — «Atlantis» · Песня американской метал-группы Seven Witches — «Atlantis» · Песня швейцарской метал-группы Lunatica — «Atlantis» · Песня украинской метал-группы Demicandum — «Bring Me Down To My Atlantis» · Песня французской метал-группы Hamka — "Rising Atlantis" · Песня испанской метал-группы Sheratán — «Segunda Atlantis» · Песня группы Nautilus Pompilius — «Атлантида» посвящена Атлантиде. · Песня группы Оддисс — «Атлантида» · Песня чешской метал-группы Salamandra — «Atlantis» · Песня итальянской метал-группы Luca Turilli’s Rhapsody — «Dark Fate Of Atlantis» · Песня группы Imperio — «Atlantis» · Песня группы Ring Of Fire — «Atlantis» · Песня группы Modern Talking — «Atlantis Is Calling» · Песня Александра Городницкого «Атлантида» (не путать с более известной его песней «Атланты») · Альбом группы Bal-Sagoth — Atlantis Ascendant, а также ряд других песен этой группы. · Альбом 1977 года «Ocean» группы Eloy посвящён гибели Атлантиды. В 1998 году группа также выпустила альбом-продолжение, который называется «Ocean 2 — The Answer». · Песня Филиппа Киркорова «Атлантида» · ЕР австрийской метал-группы Visions Of Atlantis — Lost посвящён Атлантиде, как и название группы. · Песня группы Аметист — «Атлантида» · Песни группы Iron Savior, в частности из ранних альбомов. · Песня немецкой NSBM группы Bilskirnir — Reconquering Atlantean Supremacy, об возрождении великого могущества и мудрости Атлантов · Песня группы Амели — «Атлантида». · Песня Sayaf — «Атлантида» В играх[править | править исходный текст] · В 1992 году студия Lucas Arts выпустила компьютерный квест Indiana Jones & The Fate Of Atlantis: The Graphic Adventure, ставший классикой жанра. В 1997 году французская фирма Cryo выпустила квест Atlantis: The Lost Tales, в 1999 — Atlantis II, в 2001 — Atlantis III: The New World на Playstation, в 2004 — Atlantis Evolution. · В видеоигре Tomb Raider и её ремейке Tomb Raider: Anniversary, молодая археолог, графиня Лара Крофт нанята могущественной корпорацией «Натла Текнолоджис» для поиска трёх частей древнего артефакта «Сцион Атлантиды». По ходу игры выясняется, что глава корпорации — Жаклин Натла — царица Атлантиды, желающая возродить погибшую цивилизацию (которую сама же и погубила). · В компьютерной игре Age of Mythology: The Titans атланты являются одной из игровых рас. · В игре Universe at War: Earth Assault Атланты являються прообразом игровой расы Массари · В игре Supreme Commander есть огромная подводная лодка-авианосец «Atlantis» · В игре God of War: Ghost of Sparta Кратос спускается в Атлантиду, чтобы узнать всю правду о своём брате Деймосе и своими действиями приводит Атлантиду к потопу. · В серии игр Ecco the Dolphin атланты вели войну с враждебной инопланетной расой, пока были не вынуждены сбежать в прошлое. Затонувшая Атлантида является игровой локацией, где расположена машина времени, построенная специально для главного героя. · В игре Serious Sam: Next Encounter Легендарная Атлантида является третей по счёту (после Древнего Рима и Феодального Китая) и последней локацией, расположенной, где-то в районе Антарктиды. Согласно сюжету, Атланты были почти полностью уничтожены в войне с последним бессмертным - Менталом, а те, что выжили перешли на его сторону. Именно в Атлантиде находиться Сирианский межзвёздный корабль, на борту которого состоится бой Сэма с главным боссом игры - Сирианским Тёмным Лордом. В мультсериалах[править | править исходный текст] · В мультсериале «Transformers: Cybertron» Атлантида — это не древний затонувший остров, как земляне привыкли считать, а одноимённый звездолёт трансформеров размером с город, что с момента катастрофы находился в бермудском треугольнике, входить в который безопаснее всего под водой (по сериалу). · В мультсериале «Teenage Mutant Ninja Turtles: Atlantis Awakes» Атлантида — древний, но тем не менее действующий город, населённый людьми и размещённый под особым энергокуполом на большой глубине в Атлантическом Океане, куда главные герои попадают из нью-йоркской канализации, ведомые древним существом по имени Алим Целакант, который затем становится царём Атлантиды согласно Пророчеству. · В мультсериале «Jackie Chan Adventures» Атлантида — является царством одного из демонов природы, демонессы океанов Бейсы. В комиксах[править | править исходный текст] · В комиксах издательства DC Comics действуют несколько персонажей, происходящих из Атлантиды, в их числе супергерой Аквамен. · В комиксах издательства Marvel Comics Атлантида является подводным государством, населённым существами вымышленного вида homo mermanus. Управляет государством Нэмор, являющийся гибридом человека и атланта. · Издательство Dark Horse Comics выпустило комикс о приключениях Индианы Джонса в Атлантиде, основанный на игре «Indiana Jones & The Fate Of Atlantis: The Graphic Adventure». · Атлантида появилась в предыстории комиксов о Хеллбое, где являлась аванпостом Гипербореи. «Атлантида» в Google Earth[править | править исходный текст] В начале 2009 года после запуска на Google Earth нового сервиса Ocean, предназначенного для просмотра рельефа морского дна, несколькими пользователями на дне Атлантического океана междуГибралтарским проливом и Азорским архипелагом (координаты 31°15′15′ с. ш. 24°15′15′ з. д.) была обнаружена специфическая картинка, напоминающая снимок улиц города с большой высоты. По этому поводу была опубликована соответствующая статья в The Sun и других таблоидах[33]. После этого Google сразу опровергла вывод об Атлантиде, заявив, что изображение является артефактом процесса сбора данных, а прямые линии — курсом кораблей, осуществлявших батиметрическую съёмку[34]. :mad: ერთადერთი ჭეშმარიტება არის რაციონალური მეცნიერება! ხოლო ბიბლია არის ირაციონალური და ანტიმეცნიერული პრიმიტივიზმი! ბიბლია არის რელიგიურ-ეკლესიური ცერებრალური ნეიროდეგრადაციით დაავადებული შიზოფრენიკების „წმინდა წიგნი“ უფრო ზუსტად პრიმიტიული ნაჯღაპნი!!! :mad: ბიბლიის თანახმად წარღვნამდელი კაცობრიობა გარყვნილი და ბოროტი იყო, მაგრამ ეს ტყუილია! სინამდვილეში ყველაფერი პირიქით იყო!! ბიბლიურმა „ღმერთუკამ“ დაღუპა ზეადამიანების სუპერცივილიზაციები: ატლანტიდა, ლემურია, მუ და ჰიპერბორეა!! წარღვნამდელი კაცობრიობა სუპერადამიანების რასა იყო! ბიბლიური „ღმერთი“ არის ბოროტი ანგელოზი და არა ჭეშმარიტი ღმერთი!!! :mad: ჰიპერბორეა - ლემურიამდელი ცივილიზაცია, რომელზეც კიდევ უფრო ნაკლები ცნობები მოიპოვება, ვიდრე ლემურია-ატლანტიდა-არიელებზე. ჰიპერბორეა - ძველი ბერძნული მითების მიხედვით ჰიპერბორეა არის ზღაპრული ქვეყანა, სადაც მარად გაზაფხულია, მზე ექვს თვეს არ ჩადის. მდებარეობს შორეულ ჩრდილოეთში ზამთრის მიწების გადაღმა. ჰიპერბორეელები ბედნიერები და უზრუნველები იყვნენ, ცხოვრობდნენ ხანგრძლივად, არ იცოდნენ შუღლი და ომები, მძიმე შრომა, სიბერე და დაავადებები. ჰიპერბორეას ჩრდილოეთით ესაზღვრებოდა ოკეანოსი - მდინარე, რომელიც გარს ერტყმის დედამიწას; სამხრეთით - მითიური რიფეის მთები. მთავარი მდინარე იყო ერიდანოსი, რომელიც ოკეანიდან სამხრეთით მიედინებოდა. მდინარე ერიდანოსის სანაპიროებზე ალვები ქარვას ისხამდა, მის წ####ბში თეთი გედების გუნდები ცხოვრობდნენ. მარადიული ზაფხულის პირობებში მარცვლეული წელიწადში ორჯერ იძლეოდა მოსავალს. მაგრამ ყველაზე მშვენიერი ადგილი იყო მდიდარი, ლამაზი ტყით დაფარული "აპოლონის ბაღი". ჰიპერბორეას სამხრეთით იცავდა რიფეის მთების გადაულახავი თოვლიანი მწვერვალები. ეს იყო ქარის ღმერთის - ბორეასის სამფლობელო, რომელსაც გრილი სუნთქვა მოჰქონდა ზამთრის მიწებიდან სამხრეთში. მთის მწვერვალებზე ცხოვრობდნენ გრიფონები - არწივის თავიანი და ლომის ტანიანი მტაცებელი ფრინველები, ხოლო ხეობები დასახლებული იყო სასტიკი, ცალთვალა არიმასპების ტომებით. ჰიპერბორეა თეოკრატული ქვეყანა იყო. მას მართავდა აპოლონის სამი ქურუმი, გიგანტი მეფეები - ბორეადები, ძენი ან შთამომავლები ღმერთ ბორეასისა. დედაქალაქში იყო მრავალი მრგვალი ტაძარი და ჰეკატომბები, სადაც მსხვერპლს სწირავდნენ ღმერთებს. ჰიპერბორეელები მუსიკალური ხალხი იყო, საღვთო დღესასწაულებზე მართავდნენ სიმღერისა და ცეკვის ფესტივალებს. ჰიპერბორეა რამდენიმე მითში მოიხსენიება. ერთ-ერთია მითი ფაეტონზე, ბიჭზე, რომელმაც სცადა მზის ეტლის მართვა, რაც ვერ შეძლო და ზევსმა ელვით განგმირა. ფაეთონის ალმოდებული სხეული ჩავარდა ჰიპერბორიის მდინარე ერიდანოსში. მის ნაპირთან შეკრებილი მწუხარე დები - ჰელიადები გადაიქცნენ ქარვამდინარე ალვის ხეებად. ფაეტონის მეგობარი კიკნოსი თავადაც გადახტა მდინარეში, მეგობრის დაღუპვის ადგილას, ღმერთებმა იგი გედად აქციეს. შემდეგში ჰიპერბორეელები, როცა დაიღლებოდნენ სიცოცხლით, ხტებოდნენ მდინარეში და გედებად იქცეოდნენ. ჰიპერბორეაში იმოგზაურა გმირმა პერსევსმა, რომელიც ეძებდა ღმერთების საგანძურის მცველ ნიმფებს, ან გრაიებს, რომლებმაც გოგრონების ადგილსამყოფელი მიასწავლეს. ასევე ამ მხარეში ორჯერ მოხვდა ჰერაკლე. პირველად როცა არტემიდეს ოქროს ირემს მისდევდა, ხოლო მეორედ ატლასის ასულებისთვის ოქროს ვაშლები რომ მოეპარა. ლემურია თავისუფალი ქართულენოვანი ენციკლოპედია ვიკიპედიიდან ლემურია — მითიური კუნძული (ან კონტინენტი) ინდოეთის ოკეანეში. ინდოეთის ოკეანეში ლემურიის, როგორც მაღალი ცივილიზაციის მატარებელი მიწის შესახებ გადმოცემები, მსოფლიოს ბევრი ხალხის თქმულებებშია დაცული. ლემურიელები და ლემურია — დაკარგული კონტინენტია. ფილოსოფოს რუდოლფ შტაინერის მტკიცებით, მსოფლიო ისტორიის საიდუმლო სამალავი — აკაშის ქრონიკები — გვაუწყებენ, რომ დედამიწის მოსახლეობის დიდი წინაპრები ლემურიელები იყვნენ. სექციების სია [ დამალვა] · 1 კუმარი კანდამი და ლემურია · 2 იხილეთ აგრეთვე · 3 ლიტერატურა · 4 რესურსები ინტერნეტში კუმარი კანდამი და ლემურია[რედაქტირება] კუმარი კანდამი თამილურ ნაციონალურ ლიტერატურაში მოიცავს სამხრეთ ინდოეთს,მადაგასკარს, ავსტრალიას და თითქმის სრულ ინდოეთის ოკეანეს კუმარი კანდამი (თამილი: இலெமூரியா) ლეგენდარული სამეფო რომელსაც ხშირად ლემურიასთან აიგივებენ. ლემურია დამატების დრო: 17:00, იან 7, 2014 ავტორი: lasha კატეგორია: საინტერესო 0 share ლემურია _ მითიური კუნძული (ან კონტინენტი) ინდოეთის ოკეანეში. ლემურია, როგორც მიწა განვითარებული ცივილიზაციით, ინდოეთის ოკეანეში, მოხსენიებულია სხვადასხვა ხალხების მოთოლოგიებში.სახელი მომდინარეობს შემდეგი მოსაზრებიდან: ბევრი ცხოველი და მცენარე გავრცელებულია ზოგიერთი კონტინენტის მხოლოდ სამხრეთ სანაპიროებზე. მე–19 საუკუნეში (მანამ სანამ ტექტონიკური ფილების მოძრაობას აღმოაჩნდნენ), მეცნიერები ვარაუდოდნენ რომ ამ სახეობებმა იქ მათი თანამედროვე “დროებითი სახმელეთო ხიდების” მეშვეობით შეაღწიეს. ამის პირველი მაგალითია ლემურია _ თეორიული მიწა ინდოეთის ოკეანეში, რომელიც ზოოლოგმა ფ. სკლეიტერმა მოიგონა 1864 წელს, რათა პირდაპირ გადაეყვანა ლემურები აფრიკიდან ინდოეთში. ჩარლზ დარვინმა შენიშნა რომ ამ მიმდინარეობის მომხრეები ძალიან შეიჭრნენ როლში და დაიწყეს მსგავსი ხიდების დიდი რაოდენობით “აღმოჩენა”. შედეგად ეს დასახელება სამეცნიერო სპეკულაციების საბაბი გახდა. ინდური მითოლოგია “მახაბხარტაში”, “მასტია–პურანეში” და სხვა ძველ ტექსტებში ლაპარაკია, ღმერთების მტრებით, დემონი ასურებით დასახლებულ ქალაქზე, რომელიც ” ჩაიძირა ოკენაის წ####ბში და გაქრა ღმერთების თვალთახედვიდან”. შეიძლება ეს გახდა მიზეზი მითისა დვარაკზე, ქალაქაზე, რომელიც ზღვამ ჩაყლაპა კრიშნას სიკვდილიდან 7 დღის შემდეგ. დვარაკა უნდა ყოფილიყო დღევანდელი ბომბეის ტერიტორიაზე. ამ მითებმა, მიზეზი მისცეს შუა საუკუნეებში სამხრეთ კონტინენტის შესახებ მითებს გაჩენას, სადაც იყო პირველი პოეტური აკადემია (სანგა) შივას თაოსნობით. თქმულების თანახმად ამ აკადემიამ 4400 წ. იარსება. მადაგასკარის მითოლოგია მადაგასკარი ლემურიის ჰიპოთეზაში ცალკე ადგილს იკავებებს. კუნძულის ადგილობრივ მაცხოვრებლებს შემონახული აქვთ პოეტური ხელოვნების უძველესი ტრადიციები სადაც მოთხრობილია კუნძლის ისტორია. ადგილობრივი მითების თანახმად, კუნძული ადრე შორეულ აღმოსავლეთში მდებარეობდა. ასევე მოხსენიებულია დიდი წყალდიდობაც. მიუხედავად იმისა, რომ კუნძლი ძალიან ახლოსაა აფრიკასთან, მადაგასკარზე არსებული ცხოველების და მცენარეების უმეტესობა ენდემურია, მათი რაოდენობა კი იმდენად დიდია, რომ სავსებით შესაძლებელია, კუნძული რომელიმე კონტინენტის ნაწილად ჩაითვალოს. ამასთან, ადგილობრივი მაცხოვრებლები ნეგროიდულ რასას არ განეკუთვნებიან. ევროპული მითოლოგია მიუხედავად იმისა, რომ არსებობს ვერსიები, რომ აფრიკას სამხრეთიდან ჯერ კიდევ ეგვიპტურმა, რომაულმა და ფინიკიურმა ექსპედიციებმა შემოუარეს, ევროპელებმა ინდოეთში რეგულარულად ცურვა მხოლოდ მე–15 საუკუნეში დაიწყეს. ევროპაში ლემურიის შესახებ ლეგენდებს იშვიათად აღიქვამდნენ სერიოზულად. მოგვიანებით ეგვიპტელები ლემურიას მოიხსენიებდნენ როგორც ატლანტიდის საპირწონეს (ან პირიქით _ ატლანტიდის დამატებად). უკვე მე–20 საუკუნეში, როდესაც ცნობილი გახდა რომ მადაგასკარსა და ინდოეთს შორის არანაირი კონტინენტი არ არსებობდა, ლემურიის თეორიის მომხრეებმა გამქრალი კონტინენტი წყნარ ოკეანეში “გადაიტანეს”, თუმცა ამ ვერსიამ დიდი გავრცელება ვერ ჰპოვა, რადგან იქ უკვე “არსებობდა” პაციფიდა. ელენა ბლავატსკაიას მითოლოგია ელენა ბლავატსკაიამ ლემურის წარმოშობის თავისი ვერსია წარმოადგინა. მან ივარაუდა, რომ ლემურიის მაცხოვრებლები საწყისი რასა იყო. პროფესორი რუდოლფ შნაინერი ამტკიცებდა, რომ სამყაროს ისტორიის საიდმლო საცავი _ “აკაშს ქრონიკები” _ ასევე ასახელებენ ლემურიის მაცხოვრებლებს ადამიანების წინაპრებად. 1926 წელს პოლკოვნიკმა ჯეიმს ჩორჩვარდმა განაცხადა, რომ ერთმა ინდოელმა ბერმა მას აჩვენა ძველი დაფები, სადაც ნახსენებია კონტინენტი მუ (ლემურია), რომელიც გადაშლილი იყო 6000 კმ–ზე ჰავაის კუნულებიდან აღდგომის კუნძულამდე. ჩორჩვარდის თანახმად, ვილკანების ამოფრქვევამ, მიწისძვრებმა და მაღალმა ტალღებმა გაანადგურეს ლემურია დაახლოვებით 12 000 წლის წინ. პატარ–პატარა კუნძულები შემორჩა ლემურიისაგან რომლებიც გაფანტული იყო წყნარ ოკეანეში და იქ გადარჩენილი ლემურიელებისაგან წარმოიშვნენ სხვადასხვა ერები. ბლავატსკაია “საიდუმლო დოქტრინაში” ცხადად და არაორაზროვნად მიანიშნებს კონტინენტ ლემურიაზე (მუ), რომელიც არსებობდა ატლანტიდამდე ბევრად ადრე. ლემურია, როგორც ჩვენ ვეძახდით მესამე რასის კონტინენტს, მაშინ გიგანტური ქვეყანა იყო. ის ფარავდა მთელ სივრცეს ჰიმალაის ძირიდან, რომელიც მას შიდა ზღვებისგან ყოფდა, რომელიც მდებარეობდა დღევანდელი ტიბეტის ადგილას, მონღოლეთამდე და შამოს დიდ უდაბნომდე. ჩიტაგონგიდან დასავლეთის მიმართულებით ჰარვარდისკენ და აღმოსავლეთ მიმართულებით ასსამისკენ. შიდა ზღვიდან ლემურია ვრცელდებოდა სამხრეთისკენ იმის გავლით, რასაც დღეს ჩვენ სამხრეთ ინდოეთს, ცეილონს და მუმატრას ვეძახით. შემდეგ სამხრეთისკენ შეიცავდა მადაგასკარს მარჯვნიდან და ტასმანიას მარცხნიდან. და ანტარქტიდის არქტიკულ სარტყელამდე რამდენიმე გრადუსით მოშრებით. შვედეთი და ნორვეგია იმ დროს ლემურიის განუყოფელ ნაწილს შეადგენდნენ. ასევე ატლანტიდა ევროპის მხრიდან და აღმოსავლეთ და დასავლეთ ციმბირი, და კამჩატკა აზიის მხრიდან წარმოადგენდნენ ლემურიის ნაწილებს. (ე. პ. ბლავატსკაიას სადუმლო დოქტრინა) მეცნიერული კვლევები ატლანტიდისაგან განსხვავებით, ლემურიის შესწავლაზე ექსპედიციები პრაქტიკულად არ გაგზავნილა, რაც სულაც არაა გასაკვირი. არამრავალრიცხოვანმა კვლევებმა ვერ აღმოაჩინეს დიდი კნტინენტის ან კუნძულის არსებობის ვერანაირი კვალი. ლემურია მხატვრულ ლიტერატურაში ამერიკელი დრუნვალო მელქისედეკის წიგნში “ცხოვრების ყვავილის ძველი საიდუმლო” ნათქვამია რომ “ლემურიის არსებობის ფაქტი აღიარებულ იქნა 1910 წელს და დაკავშირებულია მარჯნებთან. წყნარ ოკეანეში 550 მეტრის სიღრმეზე აღმოჩენილ იქნა მარჯნის რგოლები, რომლებიც აღდგომის კუნძულიდან უზარმაზარ ტერიტორიაზეა გაშლილი”. ფანდრე ნორტონის ანტასტიკურ რომანშ “ოპერაცია ძიება დროში” (1967 წ.) მთავარი გმირი ხვდება 1980 წლიდან ჩვენს წელთაღრიცხვამდე მე12 ათასწლეულში ატლანტიდაში, შველის ლემურიელ მებრძოლს და შედეგად აჩენს სამყაროს დატბორვსაგან. ატლანტიდა და ლემურია რჩებიან მსოფლიო რუქაზე. - See more at: http://ocneba.com/story/1015-%E1%83%9A%E1%83%94%E1%83%9B%E1%83%A3%E1%83%A0%E1%83%98%E1%83%90#sthash.k37hAs1x.dpuf ჯერი ფოსტერის მიხედვით ლემურია ლემურიის კონტინენტი სავარაუდოდ აფრიკასა და ინდოეთს შორის მდებარეობდა. ეს სახელი უწოდა ინგლისელმა ზოოლოგმა ფილიპ ლ. სლეიტერმა, რომლის აზრით, ეს ხმელეთი შესაძლებელია ადამიანისა და ანთროპოლოგიური მაიმუნის შუალედური არსების - ”დაკარგული რგოლის” სამშობლო ყოფილიყო. იგი მიიჩნევდა, რომ ერთ დროს ინდოეთის ოკეანეში არსებული ხმელეთი ერთმანეთთან აკავშირებდა აფრიკას და ინდოეთს, ასევე მადაგასკარსა და სამხრეთ აზიის ქვეყნებს. ეს იყო გარკვეული ”სახმელეთო ხიდი”, რომლითაც ლემურები და სხვა მაიმუნისმაგვართა ჯიშის ცხოველები თავისუფლად გადაადგილდებოდნენ ორ კონტინენტზე. ცნობილი ფსიქოლოგი და ოკულტისტი ელენა ბლავატსკაია აცხადებდა, რომ მას ჰქონდა კავშირი მაჰატმას საძმოსთან (ეთერულ არსებებთან, რომელთა შტაბიც ტიბეტში მდებარეობს). მათ გაუმხილეს დედამიწაზე სიცოცხლის გაჩენის ნამდვილი ისტორია. ბლავატსკაია წერდა, რომ დედამიწაზე ადამიანთა სულ შვიდმა რასამ უნდა იცხოვროს. თანამედროვე ადამიანები მეხუთე რასას მივეკუთვნებით, ჩვენს შემდეგ კიდევ ორი განსხვავებული რასა დასახლდება. მეექვსე რასა იქნება ჩვენზე მეტად განვითარებული, ისინი კვლავ დაბრუნდებიან ლემურიაზე, ხოლო ბოლო - მეშვიდე რასა საერთოდ დატოვებს დედამიწას და ცხოვრებას თვიდან დაიწყებს პლანეტა მერკურზე. დედამიწაზე ასევე არსებობენ ქვე-რასები, რომლებიც მთავარი რასებისაგან წარმოიშვნენ. მაგალითად, მეოთხე რასის (ატლანტიდელების ) შთამომავლები არიან ავსტრალიელი აბორიგენები, პაპუასები და ჰოტენტოტები. ბლავატსკაიას თქმით ზოგ ლემურიელს ოთხი ხელი ჰქონდა, ხოლო სხვებს კეფაზე ჰქონდათ მესამე თვალი, რომლითაც გონებით ხედვა შეეძლოთ. მათ ჰქონდათ ტელეპატიის უნარი და შეეძლოთ მთების გადადგმა მხოლოდ ნების ძალით, მიუხედავად იმისა, რომ ისინი არ ფლობდნენ სისტემატურ (მყარ) ტვინს, ჩვენეული გაგებით. ბლავატსკაიას გარდაცვალების შემდეგ (1891 წ.), მისმა მოსწავლემ ენი ბესანტმა განაგრძო წერა ლემურიასა და მისი მოსახლეობის შესახებ. მისი ცნობით, ლემურიელებს ათვისებული ჰქონდათ მთელი სამხრეთ ნახევარსფერო ჰიმალაის მთებიდან ანტარქტიდამდე და ატლანტიკის ოკეანის ცენტრალური ნაწილი. იგივე საკითხზე წერდა ბრიტანელი თეოსოფისტი ვ. სკოტ-ელიოტი. მან მნიშვნელოვნად შეავსო ცნობები ლემურიაზე ტიბეტელი ეთერული მაგისტრების დახმარებით. 1896 წელს გამოსცა წიგნი ”ამბავი ატლანტიდისა და დაკარგული ლემურიისა” სადაც გამოაქვეყნა მსოფლიო რუკები, რომლებზეც ნაჩვენებია დედამიწის განვითარების სხვადასხვა ეტაპები, რომლებიც მიაწოდეს ტიბეტელმა მაჰატმას მაგისტრებმა. 1932 წელს ”ლოს-ანჯელეს თაიმსის” ჟურნალისტმა ედუარდ ლანსერმა განაცხადა, რომ იპოვა ლემურიელთა დასახლება შასტას მთის ფერდობზე, ჩრდილოეთ კალიფორნიაში. როცა მატარებლით ორეგონში მიემგზავრებოდა, მისი ყურადღება მიიპყრო მთაზე უცნაური ფერის სინათლემ. გამცილებელმა უთხრა, რომ იქ ლემურიელები თავიანთ რიტუალებს ატარებდნენ. ჟურნალისტი დააინტერესა ამან და გადაწყვიტა ეპოვა და შეესწავლა ეს უცნაური არსებები, რომლებიც იყვნენ დედამიწის პირველი მოსახლეების შთამომავლები. მთასთან ახლოს, პატარა ქალაქ ვიდში, უამბეს, რომ ლემურიელები თავიანთ რიტუალებს ატარებდნენ დღისითაც და ღამითაც, მაგრამ მათ წმინდა დასახლებაში შეღწევა არავის შეეძლო. თუმცა ერთმა ადგილობრივმა ”მკვლევარმა” გაიგო უფრო მეტი მათ შესახებ, იგი მუდმივად აკვირდებოდა მთას ძლიერი ასტრონომიული ტელესკოპით. ეს იყო პროფესორი ედგარ ლარკინი. ის ყვებოდა, რომ მთაზე შენიშნა ბრწყინვალე ტაძარი, მოპირკეთებული მარმარილოთი და ონიქსით, რომელიც მაიას იუკატანის უდიდეს ტაძარს მეტოქეობას გაუწევდა. მოსახლეობას ეშინოდა ლემურიელთა ტერიტორიაზე გადასვლა, თუმცა ჩანდა ისინი მშვიდობიანი და მეგობრული ხალხი იყვნენ. მათ უბრალოდ სურდათ ეცხოვრათ ისე, როგორც მათი წინაპრები ცხოვრობდნენ ოდესღაც, მშობლიური მიწების ოკენაში ჩაძირვამდე. საგაზეთო წერილში ლანსერი წერდა, რომ ადგილობრივი მოსახლეობა ხშირად ხვდებოდნენ ლემურიელებს და აღწერდნენ მათ, როგორც ფეხშიშველ, მაღალ, ლამაზ, კეთილშობილ მამაკაცებს, მოკლედ შეჭრილი თმით, ატარებდნენ თეთრ მოსასხამებს. სოფლელებს ისინი მოსწონდათ, რადგან ყიდულობდნენ მათგან დიდი რაოდენობით გოგირდს, მარილს და ღორის ქონს და გულუხვად იხდიდნენ სუფთა ოქროთი, რასაც მოიპოვებენ შანტას მთის მაღაროებში. შასტას მთა ამ სენსაციურ ისტორიაში დიდ ინტერესს იწვევდა, თუ როგორ არხერხებდნენ ”ლემურიელები” ყველასთვის შეუმჩნეველნი ყოფილიყვნენ. ლანსერი ამბობდა, რომ ისინი იყენებდნენ ტიბეტელი მაგისტრების წმინდა ძალებს, რომლის მეშვეობითაც მათ სოფელს დამცავი უხილავი საზღვარი შემოავლეს. მისი განცხადებით, მათ თანამედროვე ადამიანზე გაცილებით მეტი მეცნიერული ცოდნა აქვთ. თუმცა ათასობით წელია ამერიკაში ცხოვრობენ, ახსოვთ თავიანთი წინაპრების რიტუალები და ატარებენ მას მთაზე. სხვა მკველვარების ჩვენებებმა გული გაუტეხეს ხალხს, ვისაც ლანსერის მონათხობი სჯეროდა. მათ მთაზე მსგავსი დასახლების კვალიც ვერ იპოვეს. ”გამოჩენილი პროფესორი” ლარკინი ადგილობრივი დილეტანტი ოკულტისტი აღმოჩნდა, რომელიც თავისი მცირემასშტაბიანი ტელესკოპით ვარსკვლავებს აკვირდებოდა. მიუხედავად ამისა შანტის მთა და ლანსერის ისტორია ხშირად ხდება ოკულტისტთა დავის საგანი. ზოგი თვლის, რომ მან ისტორია შეთხზა ფრედერიკ. ს. ოლივერის წიგნის ”ორი პლანეტის ბინადარნი” გავლენით. წიგნი გამოიცა 1894 წელს. ავტორმა გამოიყენა ფსევდონიმი "Phylos The Tibetan". მთხრობელი მოულოდნელად ხვდება ერთ-ერთ ოსტატს (ჩინელ ბრძენს, სახელად ქუონგს) იმავე მთაზე, სადაც სასულიერო საზოგადოება ინახავდა წინაპართა ცოდნას. იგი მიიღეს თავიანთ წრეში, შემდეგ კი, სულიერი სხეულით წაიყვანეს სამოგზაუროდ პლანეტა ვენერაზე. მათ ასევე ასწავლეს როგორ გაეხსენებინა წინა ინკარნაციები ატლანტიდადან მოყოლებული. ასევე ლანსერი ალბათ იცნობდა სკოტ-ელიოტის წიგნებსაც, მისი ისტორია ლემურიაზე მხოლოდ მისი ფანტაზიის ნაყოფი არ უნდა ყოფილიყო . სკოტ-ელიოტი ახსენებს არსებებს იმდროინდელ ვენერადან, როცა პლანეტა თავის ძველ ორბიტაზე მოძრაობდა მარსსა და იუპიტერს შორის, რომელსაც უწოდებდნენ „"Lords of The Flame" . ვენერიანებს მაღალი ცივილიზაცია აქვთ თავიანთ პლანეტაზე, მათ ასწავლეს ლემურიელებს როგორ მიეღწიათ უკვდავებისთვის ინკარნაციათა განმეორებით. შესაძლებელია ვენერიელებს ასევე უწოდებდნენ ”ასტეროიდელებს”, რომლებსაც აღწერდნენ როგორც პატარა ადამიანებს, მცხოვრებს ”მეხუთე პლანეტაზე”, რომლის ორბიტა იყო ახლანდელ ასტეროიდთა ქამრის ადგილას. ატლანტიდა თავისუფალი ქართულენოვანი ენციკლოპედია ვიკიპედიიდან ატლანტიდა (ბერძნ. Ἀτλαντίς νῆσος — „ატლანტის კუნძული“) — ლეგენდარული მიწა (კუნძული, არქიპელაგი ანდაც კონტინენტი), რომელიც ზღვის ფსკერზე დაეშვა მიწისძვრის ან რაღაც სხვა კატაკლიზმის შედეგად. ქვეყნის მოსახლეობას ატლანტები ეწოდებოდა. პირველად პლატონი იხსენიებს ტიმეოსთან და კრიტეოსთან დიალოგებში. ამჟამად სამეცნიერო წრეებში ატლანტიდაზე თქმულება ან პლატონის მიერ სრულიად გამონაგონად, ანდაცფილოსოფიურ მითად მიიჩნევა, რომელიც რაღაც ბუნდოვანი კატასტროფის გახსენებას ემყარება დაახლოებით ძველი წელთ აღრიცხვით 4-ე ათასწლეულში, როდესაც ხმელთაშუა ზღვის წ####ბი ეგეოსისმეშვეობით შავ ზღვას დაუკავშირდა; ანდაც კუნძულ სანტორინზე ვულკანის ამოფრქვევას ძვ. წ. აღ-ით 16-ე საუკუნეში. არასამეცნიერო წრეებში კი ატლანტიდა ყველაზე საყვარელი თემაა, როგორც ყველაზე არაბუნებრივი მოვლენების აღსაწერად გამოსადეგი ობიექტი. ატლანტიდას უამრავი მხატვრული თუ სამეცნიერო ფანტასტიკური გამონაგონი უკავშირდება. სექციების სია [ დამალვა] · 1 მითის ისტორია · 2 სხვა ანტიკური ავტორები · 3 ატლანტიდა ანდებში · 4 გავლენა კულტურაზე · 5 ლიტერატურა · 6 რესურსები ინტერნეტში მითის ისტორია[რედაქტირება] ყველა ცნობა ატლანტიდაზე პლატონთან არის შემონახული ორ დიალოგში: ტიმეოსთან (მოკლედ) და კრიტიასთან (უფრო ვრცლად). დიალოგი „ტიმეოსი“ სოკრატესა და პითაგორელი ტიმეოსის განსჯით იწყება სახელმწიფოს საუკეთესო მოწყობაზე. აღწერს რა მოკლედ იდეალურ სახელმწიფოს, სოკრატე მიღებული სურათის აბსტრაქტულობასა და სქემატურობას უჩივის და სურს იმის აღწერილობა მიიღოს, თუ როგორ მოიქცეოდა ეს სახელმწიფო სხვა სახელმწიფოებთან ბრძოლაში; როგორ ღირსეულად ჩაერთვებოდა ომში, ომის დროს კი მისი მოქალაქეები ისე მოიქცეოდნენ, როგორც მათ შეშვენით, თანახმად მათი განათლებისა და აღზრდისა, იმის მიუხედავად, მოლაპარაკება იქნებოდა თუ ბრძოლის ველი ნებისმიერ სახელმწიფოსთან. დიალოგის მესამე მონაწილე კრიტიასი კი ამბავს მოჰყვება, რომელიც თითქოს პაპამისისგან — კრიტიას-უფროსისგან აქვს მოსმენილი, მას კი თავის დროზე სოლონისგან ჰქონია გაგონილი, რომელსაც მსახურებმა უამბეს ეგვიპტეში. მონათხრობის აზრი შემდეგია: ოდესღაც, 9 000 წლის წინ ათენი უფრო სასახელო, მძლავრი და კეთილსინდისიერი სახელმწიფო იყო. ათენის უმთავრესი მეტოქე ზემო ხსენებული ატლანტიდა იყო. ეს კუნძული ერთად აღებულ მცირე აზიასა და ლიბიას აღემატებოდა ზომით. ამ კუნძულზე საოცარად დიდი და მძლავრი სამეფო შექმნილიყო, რომელიც ლიბიას ფლობდა ეგვიპტემდე დაევროპას ტირენემდე. ამ სამეფოს ყველა ძალა ათენის დასამონებლად იქნა გადმოსროლილი. ათენელებიც თავიანთი თავისუფლების დასაცავად აღსდგნენ ელინთა მეთაურობით; და იმის მიუხედავად, რომ ყველა მოკავშირემ მათ უღალატა, ათენელებმა მაინც მოახერხეს ატლანტების მოდრეკვა და მათ მიერ დამონებული ერების გათავისუფლება. ამას უდიდესი ბუნებრივი კატასტროფაც მოჰყვა, რომლის შედეგად, ათენელთა მთელი ჯარი და მთლიანად ატლანტიდა ზღვის ფსკერზე აღმოჩნდა. კრიტიასის დიალოგი იმავე მონაწილეებთან ერთად, ტიმეოსის გაგრძელებად მიიჩნევა, რაც ათენელებისა და ატლანტიდის შესახებ გვაწვდის დამატებით ინფორმაციას. ათენი იმხანად (მიწისძვრამდე და წყალდიდობამდე) დიდი და ნაყოფიერი სამეფოს ცენტრი იყო; დასახლებული კეთისლინდისიერი ერით, რომელთაც (პლატონის აზრით) სახელმწიფოს ყველაზე იდეალური მოწყობა ჰქონდათ. ყველაფერს მმართველები და მეომრები განკარგავდნენ, რომლებიც მიწათმოქმედ-დარგობრივი მასისგან მოშორებით, აკროპოლზე ცხოვრობდნენ განცალკევებულ კომუნაში. თავმდაბალ და კეთილსინდისიერ ათენელებს მძლავრი და ქედმაღალი ატლანტიდა უპირისპირდება. ატლანტების ჯარის მეთაური, პლატონის მიხედვით, ღმერთი პოსეიდონი იყო, რომელსაც მოკვდავ გოგონა კლეიმოსთან ათი ღვთიური ვაჟი შესძენოდა, ისინი კი, უფროსი ატლანტის მეთაურობით, სამეფო ჯარებს ჩასდგომოდნენ სათავეში. კუნძულის ცენტრს ბორცვი წარმოადგენდა, რომელიც ზღვის ნაპირიდან 50 სტადიის (8-9 კილომეტრის) დაშორებით მდებარეობდა. პოსეიდონმა დაცვის მიზნით, ბორცვს სამი წყლის არხი და ორი ნათხარი რკალი შემოავლო; ატლანტებმა კი რკალებზე არხები გაჭრეს და ხიდები გადადეს, რათა გემებს პირდაპირ ქალაქში, უფრო სწორად კი, ქალაქის ცენტრალურ კუნძულამდე შესძლებოდათ მიცურვა, რომელიც 5 სტადიის ოდენა (კილომეტრზე ნაკლები) თუ იქნებოდა დიამეტრში. კუნძულს ოქრო-ვერცხლით სავსე ტაძრები, ოქროს ქანდაკებები და სასახლე ამშვენებდა. კუნძულს, რომელზეც სასახლე იდგა (…) ასევე მიწათხრილებსა და პლეტრის (30 მ) სიგანის ხიდებს მეფეებმა ქვის ღობე შემოავლეს, ზღვისკენ გასასვლელებთან კი ჭიშკრები დაუტანეს. თეთრი, შავი და წითელი ფერის ქვას ისინი შუა კუნძულის წიაღიდანა და შიდა და გარე მიწათხრილების წიაღიდან იღებდნენ, რომლის ორმხრივ შეღრმავებებს ამავე ქვით აპირკეთებდნენ და ნავმისადგომებს აწყობდნენ. თუკი ზოგიერთ რამეს უბრალო ელფერით აკეთებდნენ, დანარჩენს მრავალფეროვანი ქვებით აპირკეთებდნენ, რათა ხელოვნების მწვერვალზე აეყვანათ. გარე მიწათხრილის კედლები ატლანტებმასპილენძით მოაპირკეთეს, შიდა თხრილი კი კალით იყო შემოსილი, რაც შეეხება თავად აკროპოლს — ოქროცურვილი ფირფიტებით იყო დაფარული რათა ცეცხლოვანი შუქი ეფრქვიათ. მანამ, სანამ ატლანტებში ღვთიური ბუნება იყო შენარჩუნებული, ისინი სიმდიდრეს უფრთხილდებოდნენ და კეთილქმედებას აყენებდნენ პირველ რიგში; მაგრამ, როდესაც მათში ადამიანურმა ბუნებამ იმძლავრა, ისინი გახარბდნენ, ფუფუნებაში ჩაეფლნენ, გაძუნწდნენ და გაქედმაღლდნენ. განცვიფრებულმა ზევსმაატლანტების დაღუპვა განიზრახა და ღმერთთა სხდომა მოიწვია… სწორედ აქ წყდება, ჩვენამდე მოღწეული ტექსტის მიხედვით, ხსენებული დიალოგი. სხვა ანტიკური ავტორები[რედაქტირება] პლატონი ატლანტიდა ანდებში[რედაქტირება] პერუში არსებობს ძველი ქალაქი- ოლანტაიტამბო - რომელიც მდებარეობს 2700 მეტრზე ზღვის დონიდან. იქ არის უზარმაზარი მეგალითური ნაგებობები. მზის ტაძრის ერთ-ერთი კედელი საძირკველთან ახლოსაა - 5 დიდი მეგალითური ბლოკით. მის ჩრდილოეთ კედელზე კი დიდგვაროვანთა სახლები იყო აშენებული - ოფიციალურად ცნობილია, რომ ეს ქალაქი აშენდა 15 საუკუნეში, თუმცა არსებობს ბევრი კითხვა, რომელიც ამ თარიღს ეჭვის ქვეშ აყენებს საინტერესოა ტონიანი ბლოკების დადების სტილი, რომელიც ბევრ კითხვას ბადებს. ახლა რა იწვევს ეჭვს ამ ნაგებობებში - უზარმაზარი ბლოკები გადაყრილია ერთი მიმართულებით - ეჭვგარეშეა, რომ ოდესღაც ამ ნაგებობას წინა კედელიც ჰქონდა, რომელიც რაღაც დიდმა ძალამ დაანგრია - ამ კედლის დანგრეული ბლოკები ტერასის ქვევით ჩანს. ამ რაღაც დიდი ძალის მოქმედების ვექტორი ასე შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ - ყველა ბლოკი (ტონიანი !) ამ მიმართულებითაა გადაყრილი; ეს დამანგრეველი ძალა ვერ იქნებოდა მიწისძვრა - რადგან მიწისძვრის დროს სახლები ერთი მიმართულებით არ ინგრევა. უზარმაზარ ბლოკებს ვერ დაანგრევდნენ ესპანელებიც .- ეს შეეძლო გაეკეთებინა მხოლოდ წყლის ნაკადს! აი ეს ბლოკი სულ ძირშია ნაპოვნი - რა ძალას უნდა ჩამოეტანა იგი ასე დაბლა ახლა შეხედეთ თუ სად მდებარეობს ოლანტაიტამბო - იგი მდებარეობს 2700 მეტრის სიმაღლეზე ზღვის დონიდან - მთის კენწეროზე არანაირი ტბა და მდინარე არ მდებარეობს - რას შეეძლო შეექმნა ასეთი ძლიერი წყლის ნაკადი თუ არა მსოფლიო წარღვნას. ნაგებობების შესწავლისას რჩება შთაბეჭდილება, რომ ნაქალაქევზე გვაქვს ორი ტიპის მშენებლობა - პრიმიტიული აგურებისმაგვარი წყობა და ამ ნაგებობების ძირში მეგალითური - სრულიად უნიკალური მშენებლობის სტილი, გრანიტის ქვების დამუშავების კვალი - გრანიტის ასე დამუშავება დღევანდელი ტექნოლოგიებითაც კი გაუჭირდებოდათ და შეადარეთ ახლა ასეთი უნიკალური ბლოკები პრიმიტიულ სახლებს, რომლებიც ეტყობა მართლა მე-15 საუკუნეში იყო აგებული. ბოლოს ავტორი ასკვნის, რომ წყლის დიდი ნაკადი მოდიოდა ერთი მხრიდან - ანუ ატლანტიური ოკეანიდან და გადაუარა 2700 მეტრის სიმაღლეზე უმაღლეს მთებს. ხოლო წარღვნამდე დედამიწაზე არსებობდა უდიდესი ტექნოლოგიების მქონე ცივილიზაციები, რომელთაც თავისუფლად აჰქონდათ ასეთი მრავალტონიანი ბლოკები 2700 მეტრის სიმაღლეზე. Лемурия [править | править исходный текст] Материал из Википедии — свободной энциклопедии Лему́рия — гипотетический затонувший континент в Индийском океане. Название континента связано с именем мадагаскарских приматов лемуров, которые больше нигде не встречаются. Отсюда был сделан вывод, что остров Мадагаскар является частью затонувшего континента. При этом коренное население острова антропологически ближе к жителям Индонезии, чем к африканским негроидам. Другое название континента — Му (впрочем, так нередко называют и Пацифиду). Гипотезу о существовании Лемурии впервые выдвинул в 1864 году зоолог Ф. Склейтер, чтобы напрямую перевести из Африки в Индиюлемуров[1]. Один из основателей диалектического материализма — Фридрих Энгельс — в сочиненииДиалектика природы предполагал, что промежуточное звено эволюции между обезьяной и человеком обитало на затонувшем континенте: Много сотен тысячелетий назад, в ещё не поддающуюся точному определению эпоху того периода в развитии Земли, который геологи называют третичным, предположительно к концу этого периода, жила где-то в жарком поясе, — по всей вероятности на обширном материке, ныне находящемся на дне Индийского океана, — необычайно высокоразвитая порода человекоподобных обезьян[2] Содержание [ убрать] · 1 Мифологические данные · 2 Эзотерическое толкование · 3 Научные исследования · 4 См. также · 5 Литература · 6 Ссылки · 7 Примечания Мифологические данные[править | править исходный текст] Научная гипотеза подтверждалась индийской мифологией, где есть сведения о затонувших в Индийском океане городах, которым покровительствовали либо демоны (Трипур), либо Кришна (Дварака) и Шива. Уже в ХХ веке, когда стало известно об отсутствии между Мадагаскаром и Индостаном затонувшего материка, некоторые сторонники существования Лемурии поспешили «перенести» исчезнувшую землю в Тихий океан, однако эта версия не получила широкой популярности у публики, поскольку там уже «была» Пацифида (иногда также называемая Му). Эзотерическое толкование[править | править исходный текст] Карта Лемурии на фоне современных континентов: красным показана Лемурия, синим — остатки Гипербореи (из книги Уильяма Скотт-Эллиота «Лемурия — исчезнувший континент»). Елена Блаватская предложила свою версию происхождения Лемурии. Она предположила, что жители Лемурии были «коренной расой» человечества. Философ Рудольф Штайнер утверждал, что тайное хранилище истории вселенной — «Хроники Акаши» — также называют жителей Лемурии предками людей. В 1926 г. полковник бенгальских улан Джеймс Чёрчвард заявил, что один индийский монах показал ему древние таблицы, в которых упоминался континент Му (Лемурия), простиравшийся на 6000 км от северной оконечности Гавайских островов до острова Пасхи. Согласно Чёрчварду, извержение вулканов, землетрясения и высокие волны уничтожили Лемурию примерно 12 000 лет назад. Мелкие острова были раскиданы по Тихому океану, а от выживших лемурийцев произошли все народы (см. Пацифида). Блаватская в «Тайной доктрине» указывает на континент Лемурия (Му), который был задолго до Атлантиды уничтожен огнём, а не водой. Последний остров — остаток Атлантиды действительно был уничтожен потопом 12 тысяч лет назад, а большая часть задолго до этого в результате изменения облика Земли, в том числе и различными многочисленными землетрясениями. Причиной данных изменений было увеличение Земли в диаметре. «Лемурия, как назвали мы Материк Третьей Расы, была тогда гигантской страной. Она покрывала всю область от подножия Гималаев, отделявших ее от внутреннего моря, которое катило свои волны через то, что мы знаем, как нынешний Тибет, Монголию и великую пустыню Шамо (Гоби); от Читтагонга в западном направлении к Хардвару и в восточном к Ассаму. Оттуда [от внутреннего моря] она [Лемурия] распространялась к югу через то, что известно нам сейчас как Южная Индия, Цейлон и Суматра; затем, охватывая на своем пути, по мере продвижения к югу, Мадагаскар с правой стороны и Тасманию с левой, она спускалась, не доходя несколько градусов до Антарктического Круга; и от Австралии, которая в те времена была внутренней областью на Главном Материке, она вдавалась далеко в Тихий океан за пределы Рапа-нуи (Теапи или острова Пасхи), ныне лежащего на 26° южной широты и на 110° западной долготы. …Швеция и Норвегия составляли неотъемлемую часть Древней Лемурии, а также и Атлантиды со стороны Европы, так же точно, как Восточная и Западная Сибирь, и Камчатка принадлежали к ней со стороны Азии»[3][4]. Научные исследования[править | править исходный текст] В отличие от поисков Атлантиды, на изучение Лемурии экспедиций практически не отправлялось. На дне Индийского океана нет следов исчезнувшего острова. При этом геологами установлено, чтоИндостанская плита действительно 60 миллионов лет назад была отдельной от Азиатского континента, и какое-то время представляла единое целое с островом Мадагаскар. Таким образом, хотя крупный остров в Индийском океане действительно существовал, он не исчез и не представляет никакой загадки — это современный полуостров Индостан. Пацифида [править | править исходный текст] Материал из Википедии — свободной энциклопедии Это статья о неакадемическом направлении исследований. Пожалуйста, отредактируйте статью так, чтобы это было ясно как из её первых предложений, так и из последующего текста. Подробности — в статье и настранице обсуждения. Один из Камней Ики с КартойСеверной (вверху в центре) и Южной Америк (внизу в центре), слева погибший Континент Му, справаАтлантида[1] Подводные сооружения около острова Йонагуни (Япония) Пацифи́да (или Пасифи́да, также — Континент Му) —гипотетический затонувший континент в Тихом океане. В древнихмифах разных народов часто упоминается остров, субконтинент или даже континент в различных местах современного Тихого океана. В оккультной и паранаучной литературе о Пацифиде существует множество версий (как об Атлантиде в Атлантическом океане,Лемурии в Индийском, Арктиде-Гиперборее в Северном Ледовитом), часто противоречащих друг другу, основанных на мифах разных народов и, часто, фантазиях авторов. Содержание [ убрать] · 1 Термин «Му» · 2 Остров Пасхи · 3 Полинезия · 4 Научные версии · 5 Му в Мифах Ктулху · 6 Литература · 7 Примечания · 8 См. также Термин «Му»[править | править исходный текст] Введён аббатом Брассер де Бурбуром из-за ошибочной интерпретации рукописи майя. В его понимании это обозначения земли на Западе (в Атлантическом океане). Заимствован оккультными писателями Огюстом Лё-Плонжоном и Джеймсом Чёрчвардом, в трудах которых Му стало обозначением гигантского тихоокеанского материка — праматери всех мировых культур. Термин «Му» часто встречается у мистиков и приверженцев паранаучных теорий. Остров Пасхи[править | править исходный текст] Остров Пасхи — один из островов, часто упоминающийся в качестве загадочного и таинственного. Его уединённость, моаи (каменные изваяния), связь как с Полинезией, так и с Южной Америкой до сих пор рождает мифы о его происхождении. Легенды гласят, что на острове раньше жило намного больше людей, а сам остров был больше, но опускался постепенно под воду. Хотя доказано, что изготовление статуй вполне возможно[2][3], согласно некоторым теориям для этого необходимо большее количество людей, чем остров в его современных пределах может прокормить. Геологически же доказано, чтобереговая линия с момента заселения людьми осталась неизменной.[4] Это говорит о том, что в последнее тысячелетие в человеческой истории острова природных катастроф не происходило. Кроме того, на некоторых старых картах около острова Пасхи изображены и другие территории. К примеру, Земля Дэвиса, находящаяся (или находившаяся) согласно легендам около острова Пасхи, в указанном месте отсутствует. По описанию этот остров похож на остров Пасхи, но по размерам он больше. Полинезия[править | править исходный текст] Считается, что полинезийцы заселились с Запада, хотя в их легендах упоминается о предках, пришедших с Востока. Это отмечал ещё Тур Хейердал. С индейцами у полинезийцев мало общего, поэтому сторонники Пацифиды допускают существование «промежуточной» земли.[5] Сторонники гипотезы ссылаются на большое количество вулканических островов в Океании, входящих вТихоокеанское огненное кольцо. Вулканы очень активны и в наше время, поэтому они предполагают, что небольшие островки — остатки большого континента (или архипелага из крупных островов сравнимых по площади с большими островами Новой Зеландии или Новой Гвинеей. Тихоокеанское огненное кольцо очень активно, крупные извержения происходят как у надземных (Кракатау[6], Майон, Семеру, Пинатубо[7]), так и у подводных вулканов (Тонга[8]). Извержение Кракатау сильнейшим образом изменило этот небольшой остров[9], также известно и исчезновение острова Туанаки[10] (не путать с атоллом Туанаке, — названный погибший остров входил в группу островов Кука). Научные версии[править | править исходный текст] Поиски Пацифиды на морском дне практически не проводились. Проводившиеся же исследования не обнаружили доказательств существования континента или большого острова. Под названием Пацифида известен и другой — доисторический — материк, первым отколовшийся отГондваны, причём, намного раньше, чем остальные. На его месте возникли Австралия, Новая Зеландияи некоторые острова Океании. Это доказывает необычность их животного и растительного мира.[11][12] Му в Мифах Ктулху[править | править исходный текст] Му — вымышленный континент в Мифах Ктулху. Г. Ф. Лавкрафт упомянул его в своём рассказе «Вне времени» (1933). Му встречается в некоторых других рассказах из цикла Мифов, включая многие написанные Лином Картером. Упоминается также в произведении «Видение Яддита» из приложения кНекрономикону. В Мифах Ктулху Му является затонувшим континентом, на котором в прошлом впервые появилось человечество. Яддит-Го — базальтовая гора на континенте Му. На её вершине находилась колоссальная древняя каменная крепость, которая, по легенде, была построена миллионы лет назад расой с планеты Юггот. Некогда гора Яддит-Го находилась в королевстве К’Наа. Гора была запретным местом, так как в ней обитал могущественный бог Гатаноа, который приводил в ужас обитателей окрестных земель. У подножия горы находился храм, где регулярно приносились жертвоприношения, чтобы бог не покидал своего обиталища. Литература[править | править исходный текст] · Черчвард Дж. Древний континент Му: Прародина человечества / Пер. с англ. — М.: Алгоритм, Эксмо, 2012. — 288 с. — (Тайная история человечества). — 3000 экз., ISBN 978-5-699-55060-9 Атлантида [править | править исходный текст] Материал из Википедии — свободной энциклопедии У этого термина существуют и другие значения, см. Атлантида (значения). Атланти́да (др.-греч. Ἀτλαντὶς) — известное по преданиям остров-государство. Наиболее подробное описание Атлантиды известно по диалогам Платона Афинского; также известны упоминания и комментарии Геродота, Диодора Сицилийского, Посидония, Страбона, Прокла. Показания древних о местоположении Атлантиды неопределенны[1]. По словам Платона, остров находился на западе от Геркулесовых столбов, напротив гор Атланта. Во время сильного землетрясения, сопровождавшегося наводнением, остров был поглощен морем в один день, вместе со своими жителями — атлантами. Платон указывает время катастрофы как «9 000 лет назад», то есть около 9500 г. до н. э.. Интерес к рассказам об Атлантиде проявился в эпоху Возрождения. В современной науке, вопросы о существовании Атлантиды являются спорными[2]. Существует специально разработанное в конце 1950-х годов учение атлантология. Людей, занимающихся поиском и обобщением любых сведений об Атлантиде, называют атлантологами. Атлантида является популярным объектом в искусстве. Содержание [ убрать] · 1 История мифа o 1.1 Диалоги Платона o 1.2 Другие античные авторы o 1.3 Возможная дата гибели Атлантиды · 2 Гипотезы существования o 2.1 Атлантида — выдумка o 2.2 Атлантида в Атлантическом океане o 2.3 Атлантида в Средиземном море o 2.4 Циркумпонтийский регион (Чёрное море) § 2.4.1 Теория черноморского потопа § 2.4.2 Индоевропейская экспансия § 2.4.3 Другие привязки к региону o 2.5 Антарктическая гипотеза o 2.6 Атлантида в Андах o 2.7 Атлантида в Бразилии · 3 Атлантида в теософии · 4 В литературе и искусстве o 4.1 В фантастической литературе o 4.2 В другой литературе o 4.3 В изобразительном искусстве и медиа § 4.3.1 В живописи § 4.3.2 Художественные фильмы про Атлантиду § 4.3.3 Научно-популярные фильмы про Атлантиду § 4.3.4 В музыке § 4.3.5 В играх § 4.3.6 В мультсериалах § 4.3.7 В комиксах · 5 «Атлантида» в Google Earth · 6 См. также · 7 Примечания · 8 Первоисточники · 9 Литература · 10 Ссылки Диалоги Платона[править | править исходный текст] Платон и Аристотель. Фрагмент картиныРафаэля «Афинская школа», 1509 год Все сведения об Атлантиде содержатся у Платона в двух диалогах: «Тимей» (кратко) и «Критий» (более развёрнуто). Диалог «Тимей» начинается рассуждениями Сократа и пифагорейца Тимея о наилучшем государственном устройстве. Вкратце описав идеальное государство, Сократ жалуется на абстрактность и схематичность полученной картины и выражает желание «послушать описание того, как это государство ведёт себя в борьбе с другими государствами, как оно достойным его образом вступает в войну, как в ходе войны его граждане совершают то, что им подобает, сообразно своему обучению и воспитанию, будь то на поле брани или в переговорах с каждым из других государств». Откликаясь на это пожелание, третий участник диалога, афинский политический деятель Критий излагает рассказ о войне Афин с Атлантидой, якобы со слов своего деда Крития-старшего, который, в свою очередь, пересказал ему рассказ Солона, услышанный последним от жрецов вЕгипте. Смысл рассказа таков: некогда, 9 тысяч лет назад (от периода жизни Сократа, Крития и других современников Солона), Афины были наиболее славным, могущественным и добродетельным государством. Главным их соперником была упомянутая Атлантида. «Этот остров превышал своими размерами Ливию и Азию, вместе взятые». На нём возникло «удивительное по величине и могуществу царство», владевшее всей Ливией до Египта иЕвропой до Тиррении (запад Италии). Все силы этого царства были брошены на порабощение Афин. Афиняне встали на защиту своей свободы во главе эллинов; и хотя все союзники им изменили, они одни благодаря своей доблести и добродетели отразили нашествие, сокрушили атлантов и освободили порабощённые ими народы. Вслед за тем, однако, произошла грандиозная природная катастрофа, в результате которой за одни сутки погибло все войско афинян, а Атлантида погрузилась на дно морское. Диалог «Критий», с теми же участниками, служит непосредственным продолжением «Тимея» и целиком посвящён рассказу Крития о древних Афинах и Атлантиде. Афины тогда (до землетрясения и наводнения) были центром большой и необычайно плодородной страны; они были населены добродетельным народом, пользовавшимся идеальным (с точки зрения Платона) государственным устройством. А именно, всем распоряжались правители и воины, жившие отдельно от основной земледельческо-ремесленной массы на Акрополе коммунистической общиной. Скромным и добродетельным Афинам противопоставляется надменная и могущественная Атлантида. Родоначальником атлантов, по Платону, был бог Посейдон, сошедшийся со смертной девушкой Клейто, родившей от него десять божественных сыновей во главе со старшим, Атлантом, между которыми он и разделил остров и которые стали родоначальниками его царских родов. Центральная равнина острова простиралась в длину на 3 тысячи стадиев (540 км), в ширину — на 2 тысячи стадиев (360 км), центром острова являлся холм, расположенный в 50 стадиях (8-9 километрах) от моря. Посейдон для защиты обнёс его тремя водными и двумя сухопутными кольцами; атланты же перекинули через эти кольца мосты и прорыли каналы, так что корабли могли по ним подплывать к самому городу или, точнее, к центральному острову, имевшему 5 стадиев (несколько менее километра) в диаметре. На острове возвышались храмы, выложенные серебром и золотом и окружённые золотыми статуями, роскошный царский дворец, а также были заполненные кораблями верфи и т. д., и т. п. «Остров, на котором стоял дворец, (…) а также земляные кольца и мост шириной в плетр (30 м) цари обвели круговыми каменными стенами и на мостах у проходов к морю всюду поставили башни и ворота. Камень белого, чёрного и красного цвета они добывали в недрах срединного острова и в недрах внешнего и внутреннего земляных колец, а в каменоломнях, где с двух сторон оставались углубления, перекрытые сверху тем же камнем, они устраивали стоянки для кораблей. Если некоторые свои постройки они делали простыми, то в других они забавы ради искусно сочетали камни разного цвета, сообщая им естественную прелесть; также и стены вокруг наружного земляного кольца они по всей окружности обделали в медь, нанося металл в расплавленном виде, стену внутреннего вала покрыли литьём из олова, а стену самого акрополя — орихалком, испускавшим огнистое блистание». Вообще, Платон уделяет очень много места описанию неслыханного богатства и плодородия острова, его густонаселённости, богатого природного мира (там, по автору, обитали даже слоны) и т. д. До тех пор, пока в атлантах сохранялась божественная природа, они пренебрегали богатством, ставя превыше его добродетель; но когда божественная природа выродилась, смешавшись с человеческой, они погрязли в роскоши, алчности и гордыне. Возмущённый этим зрелищем, Зевс задумал погубить атлантов и созвал совещание богов. На этом диалог — во всяком случае, дошедший до нас текст — обрывается. В этом описании нетрудно разглядеть платоновские идеалы и окружающую Платона действительность. В «Тимее» моделируется ситуация греко-персидских войн, но в идеализированном виде; афиняне, победившие надменных атлантов — не реальные афиняне V века до н. э. со всеми их недостатками, а идеальные добродетельные мудрецы, отчасти напоминающие спартанцев, но нравственно гораздо выше их; свой подвиг они совершают в одиночку, ни с кем не деля славы, и при этом не пользуются победой для создания собственной империи (как поступили реальные афиняне V века до н. э.), а великодушно предоставляют свободу всем народам. Зато в описании Атлантиды присутствуют черты ненавистной Платону Афинской морской державы с её неутомимым стремлением к богатству и могуществу, постоянной экспансией, предпринимательским торгово-ремесленным духом и т. д. Как полагают, первоначальной целью Платона было обличить атлантов, изобразив их целиком отрицательным примером алчности и гордыни, порождаемых богатством и погоней за могуществом — в своём роде антиутопию, противопоставляемую утопическим Афинам; но, начав описывать Атлантиду, Платон увлёкся и по чисто художественным причинам создал притягательный образ роскошной и могучей державы, так что Атлантида, в качестве утопии, совершенно затмила бледный очерк бедных и добродетельных Афин. Не исключено, что именно это несоответствие замысла и результата и явилось причиной того, что диалог не был закончен. Другие античные авторы[править | править исходный текст] Современные атлантологи склонны относить к упоминаниям об Атлантиде рассказы об атлантах — африканском (очевидно берберском) племени в горах Атласа, о котором говорят Геродот, Диодор Сицилийский и Плиний Старший; эти атланты по их рассказам не имели собственных имён, не видели снов и в конце концов были истреблены своими соседями троглодитами; Диодор Сицилийский сообщает ещё, что они воевали с амазонками. Что же до собственно Атлантиды, то расхожее мнение сводилось к фразе (приписываемой Аристотелю), что «(сам же) создатель и заставил её исчезнуть»[3]. Против этого мнения выступал Посидоний, который, интересуясь фактами оседания суши, на этом основании нашёл рассказ правдоподобным (Страбон, География, II, 3.6). Во II в. Элиан, бывший, собственно, лишь собирателем анекдотов, среди прочего сообщает, как одевались цари атлантов — в шкуры самцов «морских баранов», а царицы-носили головной убор из шкур самок этих неизвестных животных[4], чтобы подчеркнуть своё происхождение от Посейдона. В V в. неоплатоник Прокл, в своих комментариях к «Тимею», рассказывает о последователе Платона Кранторе, который около 260 г. до н. э. специально посетил Египет с целью узнать об Атлантиде и якобы видел в храме богини Нейт в Саисе колонны с надписями, рассказывающими её историю. Кроме того, он пишет: «То, что остров такого характера и размеров некогда существовал, явствует из рассказов некоторых писателей, которые исследовали окрестности Внешнего моря. Ибо, по их словам, в том море в их время было семь островов, посвящённых Персефоне, и также три других острова огромных размеров, один из которых был посвящён Плутону, другой Аммону, а затем Посейдону, размеры которого составляли тысячу стадиев (180 км); и жители их — добавляет он — сохранили предания, идущие от их предков, о неизмеримо большем острове Атлантиде, которая действительно существовала там и которая в течение многих поколений правила всеми островами и точно так же была посвящена Посейдону. Ныне Марцелл описал это в „Эфиопике“». Этот Марцелл из других источников неизвестен; полагают, что его «Эфиопика» — попросту роман. Возможная дата гибели Атлантиды[править | править исходный текст] Афинский политический деятель Критий родился в 460 году до н. э. Изложить рассказ о войне Афин с Атлантидой он мог, только достигнув зрелого возраста, ориентировочно после 440 года до н. э. В диалоге «Критий» не упоминается о Пелопоннесской войне, начавшейся в 431 году до н. э. Таким образом, Критий изложил сведения об Атлантиде в период с 440 года до н. э. по 431 год до н. э., будучи молодым политиком, так как все сведения он получил от своего деда. Согласно указанию Платона о катастрофе ровно 9000 лет назад, гибель Атлантиды произошла в период с 9440 года до н. э. по 9431 год до н. э. Гипотезы существования[править | править исходный текст] Проверить нейтральность. На странице обсуждения должны быть подробности. Атлантида — выдумка[править | править исходный текст] Наиболее распространённое среди историков и особенно филологов мнение: повествование об Атлантиде — типичный философский миф, образцами которых пестрят диалоги Платона. Действительно, Платон, в отличие от Аристотеля и тем более историков, вообще никогда не ставил своей целью сообщение читателю каких-то реальных фактов, но только идей, иллюстрируемых философскими мифами. В той мере, в которой рассказ проверяем, он опровергается всем имеющимся археологическим материалом. Действительно, нет никаких следов какой-либо развитой цивилизации в Греции или на западе Европы и Африки, ни в конце ледникового и послеледникового периодов, ни в последующие тысячелетия. Показательно при этом, что сторонники историчности Атлантиды часто игнорируют в диалогах проверяемую часть (включая играющую важнейшую роль тему афинской цивилизации) и сосредоточивают свои исследования исключительно на непроверяемой — Атлантиде. Далее, источником сведений объявляются египетские жрецы (слывшие в Греции хранителями таинственной древней мудрости); однако среди множества древнеегипетских текстов не обнаружено ничего, хоть отдалённо напоминающего рассказ Платона[5]. Все имена и названия в тексте Платона — греческие[6], что также свидетельствует скорее в пользу сочинения их Платоном, нежели воспроизведения им каких-либо древних преданий. Правда, Платон объясняет это тем, что Солон-де переводил «варварские» имена на греческий язык; но подобное обращение с именами в Греции никогда не практиковалось. Кроме того, Атлантида идеально вписывалась в платоновскую схему инволюции политических форм — их постепенному переходу к более примитивным формам существования. По мнению Платона, сначала в мире правили цари, затем аристократы, затем народ (демос) и, наконец, толпа (охлос). Власть аристократии, народа и толпы Платон последовательно находил в истории греческих полисов. Но власти «богоподобных царей», создавших могучие державы, он найти в Греции не мог. В этом смысле Атлантида идеально вписывается в логику социально-философской теории Платона. Что касается гибели Атлантиды, то очевидно, что, сочинив эту страну, Платон должен был уничтожить её просто для внешнего правдоподобия (чтобы объяснить отсутствие следов такой цивилизации в современную эпоху). То есть картина гибели Атлантиды диктуется целиком внутренними задачами текста. Наиболее правдоподобная гипотеза об источниках рассказа называет два события, произошедшие при жизни Платона: поражение и гибель афинской армии и флота при попытке завоевания Сицилии в 413 г. до н. э., и гибель городка Гелика на Пелопоннесе в 373 г. до н. э. (Гелика была затоплена в одну ночь в результате землетрясения, сопровождавшегося наводнением; в течение нескольких веков её остатки хорошо просматривались под водой и песком). Атлантида в Атлантическом океане[править | править исходный текст] Места в Атлантическом океане, куда различные исследователи помещали Атлантиду Геракловыми столпами (калька финикийского «столбыМелькарта») в античности всегда назывался Гибралтарский пролив (а непосредственно — скалы Гибралтар и Сеута). Таким образом, Платон помещает Атлантиду непосредственно за Гибралтарским проливом, недалеко от побережья Испании и нынешнего Марокко. Марокко у греков, как страна на крайнем Западе — местопребывание титана Атланта (Атласа), к имени которого восходят название океана и хребта Атлас; несомненно, к нему же восходит и название Атлантиды — «страны Атланта» (в более позднем диалоге «Критий» Платон называет Атлантом первого царя страны и от него выводит имя; но первоначально, видимо, название подразумевало просто «страну, лежащую на крайнем Западе»). Один из Камней Ики с КартойСеверной (вверху в центре) иЮжной Америк (внизу в центре), слева погибший Континент Му, справа Атлантида[7] По другой версии это схема ритуальной разделки туши ягуара, принятая уиндейцев кечуа К этим же соображениям апеллировали наиболее последовательные из сторонников реального существования Атлантиды, указывая, что согласно Платону она могла находиться только в Атлантическом океане и нигде иначе. В частности, они отмечали, что только в Атлантическом океане может поместиться земля размеров, описанных Платоном — центральный остров 3000x2000 стадиев(530x350 км), и несколько крупных сопутствующих островов. Ярым апологетом данной версии был Н. Ф. Жиров. С его точки зрения — Атлантида находилась в районе Азорских островов, и представляла собой некогда надводную часть Срединно-Атлантического хребта. Большая площадь острова в те времена объясняется либо более низким уровнем мирового океана, либо последствиями землетрясения, либо совокупностью факторов. Аналогичной версии придерживается М. Бейджент (англ.). Многие исследователи искали Атлантиду в районе Балеарских иКанарских островов. Вячеслав Кудрявцев в журнале «Вокруг света» предположил, основываясь на текстах Платона и данных о последнем ледниковом максимуме (закончившемся 10 тысяч лет назад, что соответствует времени, указанному в «Критии»), что Атлантида располагалась на месте нынешнихБританских островов, а утонула в результате таяния ледников[8]. Атлантида в Средиземном море[править | править исходный текст] Рассказ об Атлантиде у Платона может быть рассмотрен как миф, основой для которого послужили реальные исторические события, во время которых в результате природной катастрофы (землетрясения, наводнения или какого-то другого катаклизма) погибла либо пришла в упадок ранее преуспевавшая цивилизация. Таким историческим событием может выступать извержение вулкана на острове Санторини и последующий упадок высокоразвитой (по меркам того времени) минойской цивилизации в Средиземном море. В этом случае приводимая Платоном площадь Атлантиды и 9-тысячелетняя давность события рассматриваются как преувеличение, а прообразом Атлантиды выступает остров Крит и частично уничтоженный вулканическим взрывом и обрушением кальдеры остров Санторини (другое название — Фира, в древности — Стронгила). Существовавшая на Крите и соседних островах древняя минойская цивилизация действительно пришла в упадок после извержения вулкана и его взрыва на острове Стронгила в XVII веке до н. э., то есть не за 9000, а за 900 лет до Платона. Катастрофическое извержение вулкана «в один день и бедственную ночь» привело к разрушению острова, созданию огромного цунами, обрушившегося на северное побережье Крита (наибольшую часть островной метрополии) и другие острова в этой части Средиземного моря, и сопровождался землетрясениями. Вулканический пепел покрыл поля на островах и побережье материка в радиусе сотен километров, что при толщине слоя более 10 см делает их непригодными для возделывания на год и более, вызвав тем самым голод. Учитывая местную розу ветров, основная часть пепла должна была выпасть в восток-юго-восточном направлении, не затронув Грецию и Египет. При этом минойцы, как и описываемые Платоном атланты, действительно имели военные столкновения с ахейцами, населявшими материковую Грецию (так как активно занимались пиратством). И минойцы действительно были разгромлены ахейцами, правда, не до природного катаклизма, а лишь после него. По широко известному описанию Платона, остров Атлантида внутри имел концентрический канал, по которому могли плавать корабли, с выходами в открытое море. Это соответствует по форме островной вулканической кальдере с кольцевым валом и центральным островом. Геологические исследования островов Санторини и донных осадков в восточной части Средиземного моря показывают, что ранее на месте нынешней кальдеры существовала более древняя кальдера, образовавшаяся в результате аналогичного извержения около 20 000 лет назад. Однако, по размерам все известные кальдеры намного меньше, по словам Платона, «Ливии (древнегреческое название Африки) и Азии вместе взятым». Данное несоответствие можно объяснить во-первых преувеличением и искажениям, накопившимся за сотни лет устной передачи преданий о реальных событиях (тем более, что реальные размеры Азии и Африки грекам тогда были неизвестны), а во-вторых указанные размеры могут быть сопоставимы с фактическими размерами морской минойской державы, простиравшейся не только на Кикладские острова, Крит и Кипр, но и на прибрежные районы Греции, Малой Азии и Северной Африки (как у последующих финикийских и греческих колоний). Достаточно подробное изложение данной версии, со сравнительным анализом текстов Платона и фактических материалов, полученных к концу XX века историей, археологией, геологией и смежными науками, имеется в книге доктора геолого-минералогических наук, сотрудника Института истории естествознания и техники им. С. И. Вавилова РАН И. А. Резанова «Атлантида: фантазия или реальность?» (М., «Наука», 1975). Данная версия о сущности и гибели так называемой Атлантиды не особенно популярна, во многом потому, что в таком случае теряется ореол таинственности, окутывающий само понятие Атлантиды столетиями. Большинству людей, близких к этой теме, намного интереснее и увлекательнее фантазировать про совершенных атлантов, загадочный орихальк, внезапно исчезнувшую огромную страну с высокоразвитой цивилизацией и т. п. Одним из наглядных подтверждений тому является размер и содержание данной статьи, а также обилие околонаучных опусов и художественных произведений различных жанров на данную тему. Документальный фильм «Atlantis The Evidence», BBC, («Атлантида была здесь», телеканал «Культура»), наглядно объясняет вероятность связи понятия «Атлантида» c извержением вулкана на острове Санторин. Глобальность вулканического извержения на Тире порождает предположения о затоплении Чёрного моря примерно в это же время, когда высота цунами достигала десятков метров, и самую непосредственную связь с библейскими сказаниями о «всемирном потопе», когда волны в десятки метров сметают всё на побережьях Средиземного моря и, возможно, только помогают высочайшим давлением на тектонические плиты — открыть Босфор и Дарданеллы. Циркумпонтийский регион (Чёрное море)[править | править исходный текст] Теория черноморского потопа[править | править исходный текст] До и после наводнения (по Райану и Питману) Реконструкция размеров озера, существовавшего на месте Чёрного моря Основная статья: Теория черноморского потопа Прообразом для событий легенды об Атлантиде могло послужить катастрофическое поднятие уровня Чёрного моря, которое, возможно, произошло в шестом тысячелетии до нашей эры[9]. Предполагается, что во время этого черноморского потопа в течение менее чем года уровень моря повысился на 60 метров (другие оценки — от 10 до 80 метров[10]) в связи с прорывом Босфора средиземноморскими водами. Затопление больших территорий северного причерноморья могло, в свою очередь, дать толчок распространению из этого региона в Европу и Азию различных культурных и технологических новшеств[11][12]. Индоевропейская экспансия[править | править исходный текст] Связанными с легендой о процветающей Атлантиде и её гибели могут быть и такие события, как формирование и распад индоевропейской общности, приведший к началу широкомасштабной индоевропейской экспансии в конце IV тысячелетия до н. э. Географически эти события привязаны к регионам, прилегающим к Чёрному морю. Так, к Дунайскому (Северобалканскому) региону относится одна из гипотез местонахождения родины народов-носителей праиндоевропейского языка, предложеннаяВ. А. Сафроновым. Гипотеза предполагает также привязку к этой общности возникновение письменности, укреплённых городов, разделения труда, централизованного управления, возникновение социальных классов и возникновение первой цивилизации на базе культуры Винча[13]. При сопоставлении платоновской легенды с событиями IV тысячелетия до н. э. совпадение по времени достигается предложенной А. Я. Аноприенкоинтерпретацией указанного Платоном срока в 9000 лет как 9000 сезонов по 121—122 дня[11]. Другие привязки к региону[править | править исходный текст] Западнее от Чёрного моря отчётливо различима Нижнедунайская равнина, окружённая горами. Прямоугольник имеет размеры 534 км на 356 км (3000 на 2000 стадий при 178 метров/стадий). Окружность проведена вокруг о. Змеиный, находящегося в 35 км восточнее от дельты Дуная Румынский исследователь Николай Денсушяну в своей работе «Доисторическая Дакия» (1913) отождествлялАтласские горы с южными Карпатами в районеОлтении, а Атлантиду в целом с Румынией, отмечая соответствие размеров и расположенияНижнедунайской равнины описанию центральной равнины Атлантиды и вводя предположение о смешении Платоном терминов «река»-«море»-«океан» с одной стороны, и «остров»-«страна» с другой[14]. При такой привязке возникает сложность с нахождением соответствия столице Атлантиды, которая, по Платону, находилась в 9-10 км от берега и в центре города находилась невысокая гора. В дельте Дуная нет подводных гор, а единственный остров — о. Змеиный, не имеет признаков присутствия человека до VII века до н. э.[15], хотя древними греками на острове был построен храм, посвящённый Ахиллу и в письменных источниках (др.-греч. Νησος λευκη — Белый Остров) его иногда обозначают как Остров блаженных[16]. Антарктическая гипотеза[править | править исходный текст] Одна из гипотез утверждает, что Антарктида и есть погибшая Атлантида. Она основывается на картографических артефактах (карте Пири-реиса и др.), которые якобы были созданы на основании десятков древних карт, приписываемых цивилизациям с развитым мореходством, существовавшим 6-15 тыс. лет тому назад. Эта гипотеза подробно описана в книге писателя Грэма Хэнкока «Следы богов». По мнению автора, Антарктида была сдвинута в область южного полюса в результате литосферного сдвига. А до этого находилась ближе к экватору и не была покрыта льдом. Однако это предположение противоречит современным научным представлениям о геологическом движении материков. Имеется и версия[17], связанная не с передвижением материков, а со смещением земной оси в результате планетарного катаклизма 10-15 тыс. лет назад (например, «столкновения Земли с космическим телом огромной массы»), до которого Антарктида не находилась на южном полюсе, имела тёплый климат, богатую флору и фауну, была заселена людьми и застроена городами, некоторые из которых якобы заметны на спутниковых фотоснимках[18]. Данная версия также противоречит научным представлениям о последствиях падения на Землю различных небесных тел, о невозможности быстрого катастрофического сдвига земной оси, о датировках антарктического оледенения и др. Атлантида в Андах[править | править исходный текст] Возможно, этот раздел содержит оригинальное исследование. Добавьте ссылки на источники, в противном случае он может быть удалён. Дополнительные сведения могут быть на странице обсуждения. (6 января 2011) Первая часть книги «Хроника Перу», впервые описывающая историю о «белых людях» Южной Америки (1553). В 1553 году впервые в литературе — в книге «Хроника Перу»Педро Сьесы де Леона — приводится индейская история о том, что «белые люди» проникли на территорию провинции Гуаманга(Перу) задолго до испанцев, и даже правили там до Инков: Самая крупная река из здешних носит название Виньяке [Vinaque], там расположены большие, очень древние сооружения, заметно обветшавшие от времени и превращенные в руины, должно быть, они пережили много веков. Спрашивая местных индейцев о том, кто построил эту древность, они отвечают, что другие белые и бородатые люди, как мы, правившие задолго до Инков; они говорят, что те пришли в эти края и устроили себе здесь жилище. Эти и другие древние здания, имеющиеся в этом королевстве, мне кажется на вид не такие как те, что строили или приказывали строить Инки. Потому что это строение было квадратным, а строения Инков длинными и узкими. Также ходит молва, что встречались некие буквы на одной каменной плите этого здания. Я не утверждаю и не считаю, что в прошлые времена прибыли сюда некие люди, настолько разумные и смышленые, что построили эти и другие вещи, которых мы не видим. — Сьеса де Леон, Педро. Хроника Перу. Часть Первая. Глава LXXXVII [19]. Позже эта история стала известна многим другим историкам и хронистам Перу, а также миссионерам из католических орденов, распространивших собственную историю о европейском происхождении верховного бога Виракочи, что нашло отражение в многочисленных мифах индейцев. В частности, наиболее детально гипотезой о размещении Атлантиды в Андах занимался Педро Сармьенто де Гамбоа в книге «История Инков» (Historia de los Incas[20]). В 1555 году непосредственно сопоставляет Атлантиду Платона с королевствами Перу — землямиИмперии инков — секретарь королевского Совета Кастилии, хронист Агустин де Сарате в своей книге «История открытия и завоевания провинции Перу» (издана в Антверпене), приводя различные мнения историков на то, откуда появились люди в Америке. Сарате приводит в оправдание своей позиции то, что платоновские 9000 лет от потопа, это счет годов у египтян не по солнцу, а по лунам, то есть месяцам, а значит, следует считать их как 750 лет. А обычаи перуанских индейцев, их культовая и имперская архитектура, обшитая пластинами из золота, как раз, по мнению Сарате, соответствуют описанию у Платона[21]. В книге «Atlantis: The Andes Solution» Джимом Алленом (Jim Allen) была представлена теория, отождествляющая Атлантиду с плато Альтиплано в Южной Америке. Теория строится на нескольких доводах. · высокая точность совпадения между спутниковыми фотографиями местности и древними описаниями, при предположении, что указанные у Платона размеры даны не в греческих стадиях, а в «атлантских», отличных из-за широты расположения местности. · наличие геологических образований на плато, которые могут являться следами деятельности человека и соответствуют описаниям столицы Атлантиды. · развитая культура, научные и технологические достижения народов Южной Америки объясняются через существование предшествующей более развитой цивилизации · наличие искусственного, по мнению некоторых учёных[кто?], основанного на троичной логике языкааймара[22]. Атлантида в Бразилии[править | править исходный текст] В 1624 году английский учёный и политик Фрэнсис Бэкон Веруламский в книге «Новая Атлантида» (Nova Atlantis) отождествил с Атлантидой Бразилию. Вскоре вышел в свет новый атлас с картой Америки, составленный французским географом Николя Сансоном, в котором на территории Бразилии были указаны провинции сыновей Посейдона. Такой же атлас издал в 1762 году Роберт Вогуди. Наиболее последовательным сторонником локализации Атлантиды (или её колоний) на территории Бразилии был знаменитый британский учёный и путешественник полковник Перси Гаррисон Фосетт(1867—1925?). Главным указанием на существование в неисследованных районах Бразилии остатков доисторических городов Атлантиды для него служила т. н. Рукопись 512[23] — документ XVIII века, в котором описывалось открытие португальскими искателями сокровищ (бандейрантами) в 1753 годуруин неизвестного мёртвого города в глубине провинции Баия. «Главной целью» своих поисков Фосетт называл «Z» — некий таинственный, возможно, обитаемый город на территории Мату-Гросу, лишь предположительно тождественный городу бандейрантов 1753 года. Источник сведений о «Z» остался неизвестным; эзотерические предания со времён Фосетта до наших дней связывают этот мифический город с теорией Полой Земли. Материальным свидетельством существования неизвестной доисторической цивилизации на территории Бразилии Фосетт считал статуэтку из чёрного базальта. По словам Фосетта, эксперты из Британского музея не смогли объяснить ему происхождение статуэтки, и с этой целью он обратился за помощью к психометристу, описавшему при контакте с этим артефактом «большой, неправильной формы континент, простирающийся от северного берега Африки до Южной Америки», на который затем обрушилась природная катастрофа. Название материка была Атладта[24]. По словам Фосетта, в своей экспедиции 1921 года он смог собрать новые свидетельства существования остатков древних городов, посетив район реки Гонгожи в бразильском штате Баия. В 1925 году Фосетт со спутниками не вернулся из поиска затерянных городов в верховьях реки Шингу, обстоятельства гибели экспедиции остались неизвестными. Атлантида в теософии[править | править исходный текст] Леон Бакст. «Древний ужас», 1908 В книге Е. П. Блаватской «Тайная доктрина» утверждается, что в Атлантиде проходила эволюция Четвёртой коренной расы, которая предшествовала современному человечеству. В 1882 году известный теософ А. П. Синнетт заявил, что якобы получил от тибетского махатмы К. Х. ответ на свои вопросы об Атлантиде. К. Х. писал: «Погружение Атлантиды (группы континентов и островов) началось во время миоценского периода — (как и сейчас, наблюдается постепенное погружение некоторых ваших континентов) — и оно достигло наивысшей точки сначала в окончательном исчезновении самого большого континента — событие, совпавшее с подъёмом Альп, затем подошла очередь последнего из островов, упомянутого Платоном. Египетские жрецы Саиса говорили Солону, что Атлантида (единственный оставшийся большой остров) погибла за 9000 лет до их времени. Это не было вымышленным числом, ибо они на протяжении тысячелетий тщательно охраняли свои достижения. Но тогда, говорю я, они упомянули лишь о Посейдонисе, и никогда не открыли бы свою сокровенную хронологию даже великому греческому законодателю… Великое событие — торжество наших „Сынов Света“, обитателей Шамбалы (тогда — остров в Центральноазиатском море) над себялюбивыми — если не совершенно порочными — магами Посейдониса случилось ровно 11 446 лет тому назад. Прочтите в этой связи неполное и частично завуалированное объяснение в „Изиде“, том 1-й, и некоторые вещи для вас станут яснее»[25]. Теософы полагают, что цивилизация Атлантиды достигла своего пика в период между 1 000 000 и 900 000 лет назад, но разрушилась из-за внутренних противоречий и войн, явившихся следствием незаконного использования атлантами магических сил. У. Скотт-Эллиот в «Истории Атлантиды» (1896), утверждает, что Атлантида, в конечном счете, раскололась на два больших острова, один из которых имел название Дайтья, а другой — Рута, который позднее сократился до последнего остатка, известного как Посейдонис[26]. Ч. Ледбитер утверждает, что в Тибете находится оккультный музей, в котором хранятся образцы культур всех цивилизаций, когда-либо существовавших на Земле, в том числе и цивилизации Атлантиды[27]. Четыре карты континента, отражающие историю его разрушения, помещённые Скотт-Эллиотом в «Историю Атлантиды», это копии карт из упомянутого тибетского музея[28]. В литературе и искусстве[править | править исходный текст] В этом разделе не хватает ссылок на источники информации. Информация должна быть проверяема, иначе она может быть поставлена под сомнение и удалена. Вы можете отредактировать эту статью, добавив ссылки на авторитетные источники. Эта отметка установлена 12 мая 2011. Этот раздел представляет собой неупорядоченный список разнообразных фактов о предмете статьи. Пожалуйста, приведите информацию в энциклопедический вид и разнесите по соответствующим разделам статьи. Согласно решению Арбитражного комитета Википедии, списки предпочтительно основывать на вторичных обобщающихавторитетных источниках, содержащих критерий включения элементов в список. Профессор Аронакс и капитан Немо среди развалин Атлантиды Атлантида — источник вдохновения для многих поколений писателей, художников, драматургов, режиссёров. Множество фильмов, книг, комиксов и игр посвящены жизни Атлантиды, поискам её, или используют Атлантиду как аллегорию. В фантастической литературе[править | править исходный текст] · В романе Жюля Верна «Двадцать тысяч льё под водой»капитан Немо показывает профессору Аронаксу остатки зданий Атлантиды на дне Атлантического океана; они совершают прогулку по океанскому дну в водолазных костюмах. · Позже Вольфганг Хольбайн продолжит тему Атлантиды в своих книгах из серий «Дети капитана Немо» («Девочка из Атлантиды» и другие). · Другой писатель Пьер Бенуа посвятил роман поискам Антлантиды на территории современного Алжира. Подробнее см. в его книге «Атлантида» (L’Atlantide, 1919) [1]. · В «Аэлите» Алексея Толстого предложена версия атлантской праистории человечества. Атлантида опустилась на дно в результате страшного землетрясения, но часть атлантов — магацитлы — переселились на Марс. · В романе Григория Адамова «Тайна двух океанов» (1938; 1939) затопленная Атлантида (в Атлантическом океане) — один из пунктов маршрута подводной лодки «Пионер». · В романе «Маракотова бездна» (1929) Артура Конан Дойля профессор Маракот с двумя своими спутниками достигает на батисфере дна глубокой атлантической впадины и там обнаруживает сообщество людей, живущих в герметических подземных помещениях, дышащих кислородом, выработанным из воды, и очень комфортно обустроивших своё существование. Оказалось, что они — потомки жителей Атлантиды, в древности хорошо подготовившихся к катаклизму, погубившему их континент, и, таким образом, выживших. · Историю Атлантиды использовал Джон Толкин как основу для сюжета о Нуменоре — затонувшей прародине высших людей — эдайн. На квенья, одном из вымышленных языков Средиземья, Нуменор так и назывался — Атала́нтэ (квен. Atalantë, «Падший»). · Фантаст Александр Беляев в повести «Последний человек из Атлантиды» описал существование и гибель Атлантиды в результате тектонической катастрофы. Описанная в повести цивилизация бронзового века поклоняется солнцу. · В научно-фантастический романе Георгия Мартынова «Спираль времени» (1966) описывается посещение Атлантиды («страны Моора») пришельцами из космоса около двенадцати тысяч лет тому назад. В романе Атлантида описывается как общество с уровнем развития и типом правления, напоминающими древнеегипетский. · В повести Кира Булычёва «Конец Атлантиды» из цикла «Приключения Алисы», Атлантида оказывается базой инопланетных пришельцев, столетиями наблюдающих за Землёй. Она располагается на дне Тихого океана близ Гавайских островов. · В научно-фантастической повести румынского писателя Виктора Кернбаха «Лодка над Атлантидой» — (1961 г. оригинал. На русском языке в «Библиотеке приключений и научной фантастики» в 1971 году.) — описывается одна из гипотез об Атлантиде. · В романе «Операция Поиск во времени» Андре Нортон (1967) использована мифология Чёрчварда. Американец из XX века попадает в древний мир, где идет война между Атлантидой и цивилизацией Му. Атлантида представлена империей зла, поклоняющейся кровавому культу Ба-Ала. · Вымышленной истории Атлантиды посвящен цикл романов «Атланты» российского писателя-фантаста Дмитрия Колосова. Атлантида, согласно основному сюжету — планета, расположенная в другой галактике, на которой было создано утопическое общество. После захвата планеты Атлантиды в войне, глава государства и немногие приближённые бежали на Землю, где основали новое общество по старым образцам. · В цикле «Дуновение смерти и вечность любви» современного фантаста Григория Демидовцеваназвание «Атлантида» применяется к Америке — соответственно, существуют Северная и Южная Атлантида. Это связано с тем, что в созданной Демидовцевым альтернативной реальности Америка открыта не Колумбом, а мореплавателями из Неворуси. · В научно-фантастическом романе «Иллюминат!», Роберт Антон Уилсон описывает останки мира Атлантиды во время погружения на подводной лодке. Атланты были могущественной цивилизацией, которая погибла во время войны. · В цикле «Тёмные видения» американской писательницы Лизы Джейн Смит описывается раса («Братство Кристалла»), населявшая Атлантиду. Немногие выжившие после гибели Атлантиды перебрались на другие континенты. · В повести Дмитрия Ольченко «За голубым порогом тайны» упоминается, что Атлантида принадлежала к островам Греции и было у неё три брата-правителя: Марс, Гефест и Гермес. В результате убийства братьев и многочисленных войн, которые вёл Марс, Атлантида была обескровлена и разорена. Атлантида погружается под воду, потому что боги не вынесли кровавого правления Марса. · В рассказе Говарда Лавкрафта «Храм» после аварии немецкая подводная лодка опускается на дно и оказывается в затопленном городе с античной архитектурой, где главным зданием является древний храм. · В рассказе Роберта Шекли «Царская Воля» один из демонов (ферров) Атлантиды проникает в наш мир. · В произведении Эдгара Берроуза «Тарзан и сокровища Опара». · В романе Книга черепов писателя-фантаста Роберта Силверберга описывается секта бессмертных, возникшая в Атлантиде и донесшая свои тайные практики до нынешних дней. · В цикле «Путь бога» Антона Козлова (псевдоним Белозеров) описывается что остров Атлантида не утонул, а был переброшен в другое измерение через чёрную дыру. · В многочисленных рассказах Роберта Говарда часто упоминается Атлантида. В рассказе «Люди теней»[29] говорится о том, что атланты были изгнаны пиктами. В рассказе «Бегство из Атлантиды»[30] действия происходят непосредственно на Атлантиде, а главным героем является атлант Кулл. В рассказе «Луна черепов»,[31] Соломон Кейн встречает потомка атлантов. В другой литературе[править | править исходный текст] · В 1910-е-1920-е годы гипотеза об Атлантиде как колыбели человеческой культуры была в моде и отразилась в работах поэта Валерия Брюсова, автора трактата об атлантах «Учители учителей». · Как об исторически существовавшей цивилизации об Атлантиде писал Д. С. Мережковский в трактате «Тайна Запада. Атлантида — Европа» (1927). Атлантида им рассматривалась как древний аналог умирающей западноевропейской культуры, которая неминуемо должна пасть от ударов большевистских варваров. · В книге английского оккультиста Джеймса Чёрварда «Затерянный континент Му» (1926) Атлантида является колонией высокоразвитой расы тихоокеанского континента. · В повести Льва Кассиля «Кондуит и Швамбрания» описывается гимназист Степан «Атлантида», которого прозвали так из-за мечты отыскать этот затонувший материк, откачать воду и установить там социализм. · В историческом романе Гарри Гаррисона и Леона Стовера «Стоунхендж: когда погибла Атлантида» (1983) Атлантида находилась на островах Крит и Санторин в Средиземном море. · Аналогичная версия представлена в историческом романе (с элементами фантастики) «Танцовщица из Атлантиды» Пола Андерсона. · В романе Анчарова «Самшитовый лес» археолог и тайный атлантолог Аркадий Максимович находит древний документ, повествующий об Атлантиде; позже, в ходе научной дискуссии, главный герой романа Сапожников доказывает, что Атлантида должна была существовать — только её существованием и последующим исчезновением можно объяснить многие загадки и неувязки в истории и палеонтологии. · В романе археолога Дэвида Гиббинса «Атлантида» (2005) — атланты являются индоевропейцами на неолитическом уровне развития, когда-то жившими по берегам пресноводного озера, ставшим после появления пролива Босфора и Дарданеллы Чёрным морем. Соответственно, мифы атлантов были записаны древними египтянами, а потом в искажённом виде были переданы Солону и Платону. · В 1937 году Клара Иза фон Ревн написала историю Атлантиды от её возвышения до полного разрушения «Люди Селестора из Атлантиды». В качестве источника выступает вымышленный мудрец Селестор. · В книге «Древняя тайна Цветка Жизни» метафизика и эзотерика Друнвало Мельхиседека описывается история заселения острова, находившегося на территории современного Бермудского треугольника, расой людей, а также марсианами и пришедшими из нашего будущего иудеями. Люди были находились на гораздо более высоком уровне развития, чем сейчас. Однако в результате неудачного эксперимента марсиан, люди скатились вниз в своем развитии. · В книге «Второе рождение Атлантиды» французский журналист Этьен Кассе в результате журналистского расследования выдвигает свою гипотезу об Атлантиде. Атлантида называлась страна Карх, в которой жил народ кархат, известный нам как атланты. Народ кархат был потомком людей и детей Амона (солнечного божества). Главной водной артерией Карха была река Шастра, в самой низменной части острова образовывавшая одноимённое озеро. Одна часть острова была гористой местностью, с горным массивом Шаккаб. После затопления острова от него остались торчать над поверхностью воды вершины этих гор, известные сейчас как Бермудские острова. · В рассказе Н. К. Рериха «Миф Атлантиды». · В книге Е. В. Быханова высказывается предположение, что Атлантида это и поныне существующаяАмерика, которая просто отодвинулась из-за дрейфа материков от Европы[32]. · Во 2-ой книге цикла «Пробуждаются забытые времена» (1935 г.) в главе «Атлантида» её последний царь Орорун с того света вещает историю гибели Атлантиды, связанной с тем, что атланты (самоназвание «эрарии») возгордились в своих знаниях и умениях и позволили другим народам поклоняться себе как богам. Показано предсказание о том, что Атлантиде было дано 49 лет (сакральное число для атлантов, 7 раз по 7) на покаяние, и как страна, напротив, всё более приходила в хаос, окончившийся погружением её в воды океана и гибелью всех атлантов. Оканчивается рассказ предостережением, что атланты были уничтожены на меньшие преступления, чем те, в которых виноваты современные люди. В изобразительном искусстве и медиа[править | править исходный текст] В живописи[править | править исходный текст] Монсу Дезидерио. Падение Атлантиды · Падение Атлантиды — сюжет фантастической картины французских барочных живописцев, известных под коллективным псевдонимомМонсу Дезидерио (XVII в.) · Атлант (1921), Гибель Атлантиды (1929) — картины Николая Рериха. Художественные фильмы про Атлантиду[править | править исходный текст] · Атлантида, погибший континент (1961) Atlantis, the Lost Continent — фильм США · Геркулес покоряет Атлантиду (1961) Ercole alla conquista di Atlantide — фильм Италия, Франция · Сердце гиганта (1961) Il gigante di Metropolis · Вожди Атлантиды (1977) · Побег из Атлантиды (1997) Escape from Atlantis · Атлантида: Затерянный мир (2001) — мультфильм студии Disney в жанре стимпанк · В телесериале «Звёздные врата: Атлантида» Атлантида — это город-космический корабльдревнейшей человеческой расы «Древние», несколько миллионов лет назад улетевший с Южного полюса Земли. Около 10 тысяч лет назад Атлантида была погружена на дно океана, а после погружения города Древние вернулись через Звёздные врата на Землю. В сериале именно от вернувшихся Древних Платон и узнал об Атлантиде и её погружении на дно океана. · Атлантида: Конец мира, рождение легенды (2011) Atlantis — End of a World, Birth of a Legend · Путешествие 2: Таинственный остров Научно-популярные фильмы про Атлантиду[править | править исходный текст] · Реконструкция гибели Посейдониса · Место находки диска из Феста-послания атлантов Золотого века · CTC Хочу Верить! Выпуск 19 — Исчезнувшая Атлантида, где она? · Об Атлантиде и Египте (поиск) · (англ. Myths of Mankind. The Flood... or Looking for Atlantis?), 2005 г. · NG: С точки зрения науки: Атлантида (англ. Earth Investigated Atlantis), 2006 г. · Discovery: Разгадка тайн истории с Олли Стидсом. Атлантида (англ. Discovery: Solving History with Olly Steeds. Atlantis), 2010 г. · Загадки истории. Тайны Атлантиды, 2010 г. · Древние пришельцы. Подводные миры (англ. Ancient Aliens. Underwater Worlds), 2011 г. · Колыбель современной цивилизации. Атланты — кто они? 2011 г. В музыке[править | править исходный текст] · Альбом испанской рок-группы Mägo de Oz «Atlantia» (2010), завершающий трилогию «Gaia». · Трек Ltj Bukem — Atlantis(I need you) · Альбом группы On Thorns I Lay — Orama · Альбом итальянской группы Ataraxia — Lost Atlantis · Альбом группы Symphony X — V: The New Mythology Suite посвящён истории Атлантиды. · Альбом немецкой метал-группы Atrocity — Atlantis · Альбом швейцарской метал-группы Lunatica — Atlantis · Альбом португальской метал-группы Attick Demons — Atlantis · Альбом американской метал-группы Manilla Road — Atlantis Rising · Альбом британской метал-группы Bal-Sagoth — Atlantis Ascendant · Альбом джазового музыканта Sun Ra — Atlantis вместе с одноимённой композицией посвящены Атлантиде. · Песня шведской метал-группы Therion — «Crowning Of Atlantis» посвящена Атлантиде. · Песня шведской метал-группы Twins Crew — «Atlantis» · Песня французской метал-группы Whyzdom — «Atlantis» · Песня шведской метал-группы Wiz — «Return Of Atlantis» · Песня шведской метал-группы ReinXeed — «Atlantis» · Песня американской метал-группы Seven Witches — «Atlantis» · Песня швейцарской метал-группы Lunatica — «Atlantis» · Песня украинской метал-группы Demicandum — «Bring Me Down To My Atlantis» · Песня французской метал-группы Hamka — "Rising Atlantis" · Песня испанской метал-группы Sheratán — «Segunda Atlantis» · Песня группы Nautilus Pompilius — «Атлантида» посвящена Атлантиде. · Песня группы Оддисс — «Атлантида» · Песня чешской метал-группы Salamandra — «Atlantis» · Песня итальянской метал-группы Luca Turilli’s Rhapsody — «Dark Fate Of Atlantis» · Песня группы Imperio — «Atlantis» · Песня группы Ring Of Fire — «Atlantis» · Песня группы Modern Talking — «Atlantis Is Calling» · Песня Александра Городницкого «Атлантида» (не путать с более известной его песней «Атланты») · Альбом группы Bal-Sagoth — Atlantis Ascendant, а также ряд других песен этой группы. · Альбом 1977 года «Ocean» группы Eloy посвящён гибели Атлантиды. В 1998 году группа также выпустила альбом-продолжение, который называется «Ocean 2 — The Answer». · Песня Филиппа Киркорова «Атлантида» · ЕР австрийской метал-группы Visions Of Atlantis — Lost посвящён Атлантиде, как и название группы. · Песня группы Аметист — «Атлантида» · Песни группы Iron Savior, в частности из ранних альбомов. · Песня немецкой NSBM группы Bilskirnir — Reconquering Atlantean Supremacy, об возрождении великого могущества и мудрости Атлантов · Песня группы Амели — «Атлантида». · Песня Sayaf — «Атлантида» В играх[править | править исходный текст] · В 1992 году студия Lucas Arts выпустила компьютерный квест Indiana Jones & The Fate Of Atlantis: The Graphic Adventure, ставший классикой жанра. В 1997 году французская фирма Cryo выпустила квест Atlantis: The Lost Tales, в 1999 — Atlantis II, в 2001 — Atlantis III: The New World на Playstation, в 2004 — Atlantis Evolution. · В видеоигре Tomb Raider и её ремейке Tomb Raider: Anniversary, молодая археолог, графиня Лара Крофт нанята могущественной корпорацией «Натла Текнолоджис» для поиска трёх частей древнего артефакта «Сцион Атлантиды». По ходу игры выясняется, что глава корпорации — Жаклин Натла — царица Атлантиды, желающая возродить погибшую цивилизацию (которую сама же и погубила). · В компьютерной игре Age of Mythology: The Titans атланты являются одной из игровых рас. · В игре Universe at War: Earth Assault Атланты являються прообразом игровой расы Массари · В игре Supreme Commander есть огромная подводная лодка-авианосец «Atlantis» · В игре God of War: Ghost of Sparta Кратос спускается в Атлантиду, чтобы узнать всю правду о своём брате Деймосе и своими действиями приводит Атлантиду к потопу. · В серии игр Ecco the Dolphin атланты вели войну с враждебной инопланетной расой, пока были не вынуждены сбежать в прошлое. Затонувшая Атлантида является игровой локацией, где расположена машина времени, построенная специально для главного героя. · В игре Serious Sam: Next Encounter Легендарная Атлантида является третей по счёту (после Древнего Рима и Феодального Китая) и последней локацией, расположенной, где-то в районе Антарктиды. Согласно сюжету, Атланты были почти полностью уничтожены в войне с последним бессмертным - Менталом, а те, что выжили перешли на его сторону. Именно в Атлантиде находиться Сирианский межзвёздный корабль, на борту которого состоится бой Сэма с главным боссом игры - Сирианским Тёмным Лордом. В мультсериалах[править | править исходный текст] · В мультсериале «Transformers: Cybertron» Атлантида — это не древний затонувший остров, как земляне привыкли считать, а одноимённый звездолёт трансформеров размером с город, что с момента катастрофы находился в бермудском треугольнике, входить в который безопаснее всего под водой (по сериалу). · В мультсериале «Teenage Mutant Ninja Turtles: Atlantis Awakes» Атлантида — древний, но тем не менее действующий город, населённый людьми и размещённый под особым энергокуполом на большой глубине в Атлантическом Океане, куда главные герои попадают из нью-йоркской канализации, ведомые древним существом по имени Алим Целакант, который затем становится царём Атлантиды согласно Пророчеству. · В мультсериале «Jackie Chan Adventures» Атлантида — является царством одного из демонов природы, демонессы океанов Бейсы. В комиксах[править | править исходный текст] · В комиксах издательства DC Comics действуют несколько персонажей, происходящих из Атлантиды, в их числе супергерой Аквамен. · В комиксах издательства Marvel Comics Атлантида является подводным государством, населённым существами вымышленного вида homo mermanus. Управляет государством Нэмор, являющийся гибридом человека и атланта. · Издательство Dark Horse Comics выпустило комикс о приключениях Индианы Джонса в Атлантиде, основанный на игре «Indiana Jones & The Fate Of Atlantis: The Graphic Adventure». · Атлантида появилась в предыстории комиксов о Хеллбое, где являлась аванпостом Гипербореи. «Атлантида» в Google Earth[править | править исходный текст] В начале 2009 года после запуска на Google Earth нового сервиса Ocean, предназначенного для просмотра рельефа морского дна, несколькими пользователями на дне Атлантического океана междуГибралтарским проливом и Азорским архипелагом (координаты 31°15′15′ с. ш. 24°15′15′ з. д.) была обнаружена специфическая картинка, напоминающая снимок улиц города с большой высоты. По этому поводу была опубликована соответствующая статья в The Sun и других таблоидах[33]. После этого Google сразу опровергла вывод об Атлантиде, заявив, что изображение является артефактом процесса сбора данных, а прямые линии — курсом кораблей, осуществлявших батиметрическую съёмку[34]. :mad:

ერთადერთი ჭეშმარიტება არის მეცნიერება, რაციონალური მეცნიერება! ხოლო ბიბლია არის ანტიმეცნიერული და ირაციონალური იდიოტიზმი! :mad: ბიბლია ესაა რელიგიურ-ეკლესიური ცერებრალური ნეიროდეგრადაციით დაავადებული ადამიანების "წმინდა წიგნი" (წმინდა ნაჯღაონი)!!! :mad: :D ბიბლიაში წერია რომ წარღვნამდელი კაცობრიობა ბოროტი და გარყვნილი იყო! არადა საქმე პირიქითაა! ბიბლიურმა დემიურგმა დაღუპა ზეადამიანების ზეცივილიზაციები! :mad: ატლანტიდა იყო ზეადამიანების სუპერცივილიზაცია და ბოროტმა ბიბლიურმა "ღმერთმა" იგი დაღუპა! :mad: Атлантида [править | править исходный текст] Материал из Википедии — свободной энциклопедии У этого термина существуют и другие значения, см. Атлантида (значения). Атланти́да (др.-греч. Ἀτλαντὶς) — известное по преданиям остров-государство. Наиболее подробное описание Атлантиды известно по диалогам Платона Афинского; также известны упоминания и комментарии Геродота, Диодора Сицилийского, Посидония, Страбона, Прокла. Показания древних о местоположении Атлантиды неопределенны[1]. По словам Платона, остров находился на западе от Геркулесовых столбов, напротив гор Атланта. Во время сильного землетрясения, сопровождавшегося наводнением, остров был поглощен морем в один день, вместе со своими жителями — атлантами. Платон указывает время катастрофы как «9 000 лет назад», то есть около 9500 г. до н. э.. Интерес к рассказам об Атлантиде проявился в эпоху Возрождения. В современной науке, вопросы о существовании Атлантиды являются спорными[2]. Существует специально разработанное в конце 1950-х годов учение атлантология. Людей, занимающихся поиском и обобщением любых сведений об Атлантиде, называют атлантологами. Атлантида является популярным объектом в искусстве. Содержание [ убрать] · 1 История мифа o 1.1 Диалоги Платона o 1.2 Другие античные авторы o 1.3 Возможная дата гибели Атлантиды · 2 Гипотезы существования o 2.1 Атлантида — выдумка o 2.2 Атлантида в Атлантическом океане o 2.3 Атлантида в Средиземном море o 2.4 Циркумпонтийский регион (Чёрное море) § 2.4.1 Теория черноморского потопа § 2.4.2 Индоевропейская экспансия § 2.4.3 Другие привязки к региону o 2.5 Антарктическая гипотеза o 2.6 Атлантида в Андах o 2.7 Атлантида в Бразилии · 3 Атлантида в теософии · 4 В литературе и искусстве o 4.1 В фантастической литературе o 4.2 В другой литературе o 4.3 В изобразительном искусстве и медиа § 4.3.1 В живописи § 4.3.2 Художественные фильмы про Атлантиду § 4.3.3 Научно-популярные фильмы про Атлантиду § 4.3.4 В музыке § 4.3.5 В играх § 4.3.6 В мультсериалах § 4.3.7 В комиксах · 5 «Атлантида» в Google Earth · 6 См. также · 7 Примечания · 8 Первоисточники · 9 Литература · 10 Ссылки Диалоги Платона[править | править исходный текст] Платон и Аристотель. Фрагмент картиныРафаэля «Афинская школа», 1509 год Все сведения об Атлантиде содержатся у Платона в двух диалогах: «Тимей» (кратко) и «Критий» (более развёрнуто). Диалог «Тимей» начинается рассуждениями Сократа и пифагорейца Тимея о наилучшем государственном устройстве. Вкратце описав идеальное государство, Сократ жалуется на абстрактность и схематичность полученной картины и выражает желание «послушать описание того, как это государство ведёт себя в борьбе с другими государствами, как оно достойным его образом вступает в войну, как в ходе войны его граждане совершают то, что им подобает, сообразно своему обучению и воспитанию, будь то на поле брани или в переговорах с каждым из других государств». Откликаясь на это пожелание, третий участник диалога, афинский политический деятель Критий излагает рассказ о войне Афин с Атлантидой, якобы со слов своего деда Крития-старшего, который, в свою очередь, пересказал ему рассказ Солона, услышанный последним от жрецов вЕгипте. Смысл рассказа таков: некогда, 9 тысяч лет назад (от периода жизни Сократа, Крития и других современников Солона), Афины были наиболее славным, могущественным и добродетельным государством. Главным их соперником была упомянутая Атлантида. «Этот остров превышал своими размерами Ливию и Азию, вместе взятые». На нём возникло «удивительное по величине и могуществу царство», владевшее всей Ливией до Египта иЕвропой до Тиррении (запад Италии). Все силы этого царства были брошены на порабощение Афин. Афиняне встали на защиту своей свободы во главе эллинов; и хотя все союзники им изменили, они одни благодаря своей доблести и добродетели отразили нашествие, сокрушили атлантов и освободили порабощённые ими народы. Вслед за тем, однако, произошла грандиозная природная катастрофа, в результате которой за одни сутки погибло все войско афинян, а Атлантида погрузилась на дно морское. Диалог «Критий», с теми же участниками, служит непосредственным продолжением «Тимея» и целиком посвящён рассказу Крития о древних Афинах и Атлантиде. Афины тогда (до землетрясения и наводнения) были центром большой и необычайно плодородной страны; они были населены добродетельным народом, пользовавшимся идеальным (с точки зрения Платона) государственным устройством. А именно, всем распоряжались правители и воины, жившие отдельно от основной земледельческо-ремесленной массы на Акрополе коммунистической общиной. Скромным и добродетельным Афинам противопоставляется надменная и могущественная Атлантида. Родоначальником атлантов, по Платону, был бог Посейдон, сошедшийся со смертной девушкой Клейто, родившей от него десять божественных сыновей во главе со старшим, Атлантом, между которыми он и разделил остров и которые стали родоначальниками его царских родов. Центральная равнина острова простиралась в длину на 3 тысячи стадиев (540 км), в ширину — на 2 тысячи стадиев (360 км), центром острова являлся холм, расположенный в 50 стадиях (8-9 километрах) от моря. Посейдон для защиты обнёс его тремя водными и двумя сухопутными кольцами; атланты же перекинули через эти кольца мосты и прорыли каналы, так что корабли могли по ним подплывать к самому городу или, точнее, к центральному острову, имевшему 5 стадиев (несколько менее километра) в диаметре. На острове возвышались храмы, выложенные серебром и золотом и окружённые золотыми статуями, роскошный царский дворец, а также были заполненные кораблями верфи и т. д., и т. п. «Остров, на котором стоял дворец, (…) а также земляные кольца и мост шириной в плетр (30 м) цари обвели круговыми каменными стенами и на мостах у проходов к морю всюду поставили башни и ворота. Камень белого, чёрного и красного цвета они добывали в недрах срединного острова и в недрах внешнего и внутреннего земляных колец, а в каменоломнях, где с двух сторон оставались углубления, перекрытые сверху тем же камнем, они устраивали стоянки для кораблей. Если некоторые свои постройки они делали простыми, то в других они забавы ради искусно сочетали камни разного цвета, сообщая им естественную прелесть; также и стены вокруг наружного земляного кольца они по всей окружности обделали в медь, нанося металл в расплавленном виде, стену внутреннего вала покрыли литьём из олова, а стену самого акрополя — орихалком, испускавшим огнистое блистание». Вообще, Платон уделяет очень много места описанию неслыханного богатства и плодородия острова, его густонаселённости, богатого природного мира (там, по автору, обитали даже слоны) и т. д. До тех пор, пока в атлантах сохранялась божественная природа, они пренебрегали богатством, ставя превыше его добродетель; но когда божественная природа выродилась, смешавшись с человеческой, они погрязли в роскоши, алчности и гордыне. Возмущённый этим зрелищем, Зевс задумал погубить атлантов и созвал совещание богов. На этом диалог — во всяком случае, дошедший до нас текст — обрывается. В этом описании нетрудно разглядеть платоновские идеалы и окружающую Платона действительность. В «Тимее» моделируется ситуация греко-персидских войн, но в идеализированном виде; афиняне, победившие надменных атлантов — не реальные афиняне V века до н. э. со всеми их недостатками, а идеальные добродетельные мудрецы, отчасти напоминающие спартанцев, но нравственно гораздо выше их; свой подвиг они совершают в одиночку, ни с кем не деля славы, и при этом не пользуются победой для создания собственной империи (как поступили реальные афиняне V века до н. э.), а великодушно предоставляют свободу всем народам. Зато в описании Атлантиды присутствуют черты ненавистной Платону Афинской морской державы с её неутомимым стремлением к богатству и могуществу, постоянной экспансией, предпринимательским торгово-ремесленным духом и т. д. Как полагают, первоначальной целью Платона было обличить атлантов, изобразив их целиком отрицательным примером алчности и гордыни, порождаемых богатством и погоней за могуществом — в своём роде антиутопию, противопоставляемую утопическим Афинам; но, начав описывать Атлантиду, Платон увлёкся и по чисто художественным причинам создал притягательный образ роскошной и могучей державы, так что Атлантида, в качестве утопии, совершенно затмила бледный очерк бедных и добродетельных Афин. Не исключено, что именно это несоответствие замысла и результата и явилось причиной того, что диалог не был закончен. Другие античные авторы[править | править исходный текст] Современные атлантологи склонны относить к упоминаниям об Атлантиде рассказы об атлантах — африканском (очевидно берберском) племени в горах Атласа, о котором говорят Геродот, Диодор Сицилийский и Плиний Старший; эти атланты по их рассказам не имели собственных имён, не видели снов и в конце концов были истреблены своими соседями троглодитами; Диодор Сицилийский сообщает ещё, что они воевали с амазонками. Что же до собственно Атлантиды, то расхожее мнение сводилось к фразе (приписываемой Аристотелю), что «(сам же) создатель и заставил её исчезнуть»[3]. Против этого мнения выступал Посидоний, который, интересуясь фактами оседания суши, на этом основании нашёл рассказ правдоподобным (Страбон, География, II, 3.6). Во II в. Элиан, бывший, собственно, лишь собирателем анекдотов, среди прочего сообщает, как одевались цари атлантов — в шкуры самцов «морских баранов», а царицы-носили головной убор из шкур самок этих неизвестных животных[4], чтобы подчеркнуть своё происхождение от Посейдона. В V в. неоплатоник Прокл, в своих комментариях к «Тимею», рассказывает о последователе Платона Кранторе, который около 260 г. до н. э. специально посетил Египет с целью узнать об Атлантиде и якобы видел в храме богини Нейт в Саисе колонны с надписями, рассказывающими её историю. Кроме того, он пишет: «То, что остров такого характера и размеров некогда существовал, явствует из рассказов некоторых писателей, которые исследовали окрестности Внешнего моря. Ибо, по их словам, в том море в их время было семь островов, посвящённых Персефоне, и также три других острова огромных размеров, один из которых был посвящён Плутону, другой Аммону, а затем Посейдону, размеры которого составляли тысячу стадиев (180 км); и жители их — добавляет он — сохранили предания, идущие от их предков, о неизмеримо большем острове Атлантиде, которая действительно существовала там и которая в течение многих поколений правила всеми островами и точно так же была посвящена Посейдону. Ныне Марцелл описал это в „Эфиопике“». Этот Марцелл из других источников неизвестен; полагают, что его «Эфиопика» — попросту роман. Возможная дата гибели Атлантиды[править | править исходный текст] Афинский политический деятель Критий родился в 460 году до н. э. Изложить рассказ о войне Афин с Атлантидой он мог, только достигнув зрелого возраста, ориентировочно после 440 года до н. э. В диалоге «Критий» не упоминается о Пелопоннесской войне, начавшейся в 431 году до н. э. Таким образом, Критий изложил сведения об Атлантиде в период с 440 года до н. э. по 431 год до н. э., будучи молодым политиком, так как все сведения он получил от своего деда. Согласно указанию Платона о катастрофе ровно 9000 лет назад, гибель Атлантиды произошла в период с 9440 года до н. э. по 9431 год до н. э. Гипотезы существования[править | править исходный текст] Атлантида — выдумка[править | править исходный текст] Наиболее распространённое среди историков и особенно филологов мнение: повествование об Атлантиде — типичный философский миф, образцами которых пестрят диалоги Платона. Действительно, Платон, в отличие от Аристотеля и тем более историков, вообще никогда не ставил своей целью сообщение читателю каких-то реальных фактов, но только идей, иллюстрируемых философскими мифами. В той мере, в которой рассказ проверяем, он опровергается всем имеющимся археологическим материалом. Действительно, нет никаких следов какой-либо развитой цивилизации в Греции или на западе Европы и Африки, ни в конце ледникового и послеледникового периодов, ни в последующие тысячелетия. Показательно при этом, что сторонники историчности Атлантиды часто игнорируют в диалогах проверяемую часть (включая играющую важнейшую роль тему афинской цивилизации) и сосредоточивают свои исследования исключительно на непроверяемой — Атлантиде. Далее, источником сведений объявляются египетские жрецы (слывшие в Греции хранителями таинственной древней мудрости); однако среди множества древнеегипетских текстов не обнаружено ничего, хоть отдалённо напоминающего рассказ Платона[5]. Все имена и названия в тексте Платона — греческие[6], что также свидетельствует скорее в пользу сочинения их Платоном, нежели воспроизведения им каких-либо древних преданий. Правда, Платон объясняет это тем, что Солон-де переводил «варварские» имена на греческий язык; но подобное обращение с именами в Греции никогда не практиковалось. Кроме того, Атлантида идеально вписывалась в платоновскую схему инволюции политических форм — их постепенному переходу к более примитивным формам существования. По мнению Платона, сначала в мире правили цари, затем аристократы, затем народ (демос) и, наконец, толпа (охлос). Власть аристократии, народа и толпы Платон последовательно находил в истории греческих полисов. Но власти «богоподобных царей», создавших могучие державы, он найти в Греции не мог. В этом смысле Атлантида идеально вписывается в логику социально-философской теории Платона. Что касается гибели Атлантиды, то очевидно, что, сочинив эту страну, Платон должен был уничтожить её просто для внешнего правдоподобия (чтобы объяснить отсутствие следов такой цивилизации в современную эпоху). То есть картина гибели Атлантиды диктуется целиком внутренними задачами текста. Наиболее правдоподобная гипотеза об источниках рассказа называет два события, произошедшие при жизни Платона: поражение и гибель афинской армии и флота при попытке завоевания Сицилии в 413 г. до н. э., и гибель городка Гелика на Пелопоннесе в 373 г. до н. э. (Гелика была затоплена в одну ночь в результате землетрясения, сопровождавшегося наводнением; в течение нескольких веков её остатки хорошо просматривались под водой и песком). Атлантида в Атлантическом океане[править | править исходный текст] Места в Атлантическом океане, куда различные исследователи помещали Атлантиду Геракловыми столпами (калька финикийского «столбыМелькарта») в античности всегда назывался Гибралтарский пролив (а непосредственно — скалы Гибралтар и Сеута). Таким образом, Платон помещает Атлантиду непосредственно за Гибралтарским проливом, недалеко от побережья Испании и нынешнего Марокко. Марокко у греков, как страна на крайнем Западе — местопребывание титана Атланта (Атласа), к имени которого восходят название океана и хребта Атлас; несомненно, к нему же восходит и название Атлантиды — «страны Атланта» (в более позднем диалоге «Критий» Платон называет Атлантом первого царя страны и от него выводит имя; но первоначально, видимо, название подразумевало просто «страну, лежащую на крайнем Западе»). Один из Камней Ики с КартойСеверной (вверху в центре) иЮжной Америк (внизу в центре), слева погибший Континент Му, справа Атлантида[7] По другой версии это схема ритуальной разделки туши ягуара, принятая уиндейцев кечуа К этим же соображениям апеллировали наиболее последовательные из сторонников реального существования Атлантиды, указывая, что согласно Платону она могла находиться только в Атлантическом океане и нигде иначе. В частности, они отмечали, что только в Атлантическом океане может поместиться земля размеров, описанных Платоном — центральный остров 3000x2000 стадиев(530x350 км), и несколько крупных сопутствующих островов. Ярым апологетом данной версии был Н. Ф. Жиров. С его точки зрения — Атлантида находилась в районе Азорских островов, и представляла собой некогда надводную часть Срединно-Атлантического хребта. Большая площадь острова в те времена объясняется либо более низким уровнем мирового океана, либо последствиями землетрясения, либо совокупностью факторов. Аналогичной версии придерживается М. Бейджент (англ.). Многие исследователи искали Атлантиду в районе Балеарских иКанарских островов. Вячеслав Кудрявцев в журнале «Вокруг света» предположил, основываясь на текстах Платона и данных о последнем ледниковом максимуме (закончившемся 10 тысяч лет назад, что соответствует времени, указанному в «Критии»), что Атлантида располагалась на месте нынешнихБританских островов, а утонула в результате таяния ледников[8]. Атлантида в Средиземном море[править | править исходный текст] Рассказ об Атлантиде у Платона может быть рассмотрен как миф, основой для которого послужили реальные исторические события, во время которых в результате природной катастрофы (землетрясения, наводнения или какого-то другого катаклизма) погибла либо пришла в упадок ранее преуспевавшая цивилизация. Таким историческим событием может выступать извержение вулкана на острове Санторини и последующий упадок высокоразвитой (по меркам того времени) минойской цивилизации в Средиземном море. В этом случае приводимая Платоном площадь Атлантиды и 9-тысячелетняя давность события рассматриваются как преувеличение, а прообразом Атлантиды выступает остров Крит и частично уничтоженный вулканическим взрывом и обрушением кальдеры остров Санторини (другое название — Фира, в древности — Стронгила). Существовавшая на Крите и соседних островах древняя минойская цивилизация действительно пришла в упадок после извержения вулкана и его взрыва на острове Стронгила в XVII веке до н. э., то есть не за 9000, а за 900 лет до Платона. Катастрофическое извержение вулкана «в один день и бедственную ночь» привело к разрушению острова, созданию огромного цунами, обрушившегося на северное побережье Крита (наибольшую часть островной метрополии) и другие острова в этой части Средиземного моря, и сопровождался землетрясениями. Вулканический пепел покрыл поля на островах и побережье материка в радиусе сотен километров, что при толщине слоя более 10 см делает их непригодными для возделывания на год и более, вызвав тем самым голод. Учитывая местную розу ветров, основная часть пепла должна была выпасть в восток-юго-восточном направлении, не затронув Грецию и Египет. При этом минойцы, как и описываемые Платоном атланты, действительно имели военные столкновения с ахейцами, населявшими материковую Грецию (так как активно занимались пиратством). И минойцы действительно были разгромлены ахейцами, правда, не до природного катаклизма, а лишь после него. По широко известному описанию Платона, остров Атлантида внутри имел концентрический канал, по которому могли плавать корабли, с выходами в открытое море. Это соответствует по форме островной вулканической кальдере с кольцевым валом и центральным островом. Геологические исследования островов Санторини и донных осадков в восточной части Средиземного моря показывают, что ранее на месте нынешней кальдеры существовала более древняя кальдера, образовавшаяся в результате аналогичного извержения около 20 000 лет назад. Однако, по размерам все известные кальдеры намного меньше, по словам Платона, «Ливии (древнегреческое название Африки) и Азии вместе взятым». Данное несоответствие можно объяснить во-первых преувеличением и искажениям, накопившимся за сотни лет устной передачи преданий о реальных событиях (тем более, что реальные размеры Азии и Африки грекам тогда были неизвестны), а во-вторых указанные размеры могут быть сопоставимы с фактическими размерами морской минойской державы, простиравшейся не только на Кикладские острова, Крит и Кипр, но и на прибрежные районы Греции, Малой Азии и Северной Африки (как у последующих финикийских и греческих колоний). Достаточно подробное изложение данной версии, со сравнительным анализом текстов Платона и фактических материалов, полученных к концу XX века историей, археологией, геологией и смежными науками, имеется в книге доктора геолого-минералогических наук, сотрудника Института истории естествознания и техники им. С. И. Вавилова РАН И. А. Резанова «Атлантида: фантазия или реальность?» (М., «Наука», 1975). Данная версия о сущности и гибели так называемой Атлантиды не особенно популярна, во многом потому, что в таком случае теряется ореол таинственности, окутывающий само понятие Атлантиды столетиями. Большинству людей, близких к этой теме, намного интереснее и увлекательнее фантазировать про совершенных атлантов, загадочный орихальк, внезапно исчезнувшую огромную страну с высокоразвитой цивилизацией и т. п. Одним из наглядных подтверждений тому является размер и содержание данной статьи, а также обилие околонаучных опусов и художественных произведений различных жанров на данную тему. Документальный фильм «Atlantis The Evidence», BBC, («Атлантида была здесь», телеканал «Культура»), наглядно объясняет вероятность связи понятия «Атлантида» c извержением вулкана на острове Санторин. Глобальность вулканического извержения на Тире порождает предположения о затоплении Чёрного моря примерно в это же время, когда высота цунами достигала десятков метров, и самую непосредственную связь с библейскими сказаниями о «всемирном потопе», когда волны в десятки метров сметают всё на побережьях Средиземного моря и, возможно, только помогают высочайшим давлением на тектонические плиты — открыть Босфор и Дарданеллы. Циркумпонтийский регион (Чёрное море)[править | править исходный текст] Теория черноморского потопа[править | править исходный текст] До и после наводнения (по Райану и Питману) Реконструкция размеров озера, существовавшего на месте Чёрного моря Основная статья: Теория черноморского потопа Прообразом для событий легенды об Атлантиде могло послужить катастрофическое поднятие уровня Чёрного моря, которое, возможно, произошло в шестом тысячелетии до нашей эры[9]. Предполагается, что во время этого черноморского потопа в течение менее чем года уровень моря повысился на 60 метров (другие оценки — от 10 до 80 метров[10]) в связи с прорывом Босфора средиземноморскими водами. Затопление больших территорий северного причерноморья могло, в свою очередь, дать толчок распространению из этого региона в Европу и Азию различных культурных и технологических новшеств[11][12]. Индоевропейская экспансия[править | править исходный текст] Связанными с легендой о процветающей Атлантиде и её гибели могут быть и такие события, как формирование и распад индоевропейской общности, приведший к началу широкомасштабной индоевропейской экспансии в конце IV тысячелетия до н. э. Географически эти события привязаны к регионам, прилегающим к Чёрному морю. Так, к Дунайскому (Северобалканскому) региону относится одна из гипотез местонахождения родины народов-носителей праиндоевропейского языка, предложеннаяВ. А. Сафроновым. Гипотеза предполагает также привязку к этой общности возникновение письменности, укреплённых городов, разделения труда, централизованного управления, возникновение социальных классов и возникновение первой цивилизации на базе культуры Винча[13]. При сопоставлении платоновской легенды с событиями IV тысячелетия до н. э. совпадение по времени достигается предложенной А. Я. Аноприенкоинтерпретацией указанного Платоном срока в 9000 лет как 9000 сезонов по 121—122 дня[11]. Другие привязки к региону[править | править исходный текст] Западнее от Чёрного моря отчётливо различима Нижнедунайская равнина, окружённая горами. Прямоугольник имеет размеры 534 км на 356 км (3000 на 2000 стадий при 178 метров/стадий). Окружность проведена вокруг о. Змеиный, находящегося в 35 км восточнее от дельты Дуная Румынский исследователь Николай Денсушяну в своей работе «Доисторическая Дакия» (1913) отождествлялАтласские горы с южными Карпатами в районеОлтении, а Атлантиду в целом с Румынией, отмечая соответствие размеров и расположенияНижнедунайской равнины описанию центральной равнины Атлантиды и вводя предположение о смешении Платоном терминов «река»-«море»-«океан» с одной стороны, и «остров»-«страна» с другой[14]. При такой привязке возникает сложность с нахождением соответствия столице Атлантиды, которая, по Платону, находилась в 9-10 км от берега и в центре города находилась невысокая гора. В дельте Дуная нет подводных гор, а единственный остров — о. Змеиный, не имеет признаков присутствия человека до VII века до н. э.[15], хотя древними греками на острове был построен храм, посвящённый Ахиллу и в письменных источниках (др.-греч. Νησος λευκη — Белый Остров) его иногда обозначают как Остров блаженных[16]. Антарктическая гипотеза[править | править исходный текст] Одна из гипотез утверждает, что Антарктида и есть погибшая Атлантида. Она основывается на картографических артефактах (карте Пири-реиса и др.), которые якобы были созданы на основании десятков древних карт, приписываемых цивилизациям с развитым мореходством, существовавшим 6-15 тыс. лет тому назад. Эта гипотеза подробно описана в книге писателя Грэма Хэнкока «Следы богов». По мнению автора, Антарктида была сдвинута в область южного полюса в результате литосферного сдвига. А до этого находилась ближе к экватору и не была покрыта льдом. Однако это предположение противоречит современным научным представлениям о геологическом движении материков. Имеется и версия[17], связанная не с передвижением материков, а со смещением земной оси в результате планетарного катаклизма 10-15 тыс. лет назад (например, «столкновения Земли с космическим телом огромной массы»), до которого Антарктида не находилась на южном полюсе, имела тёплый климат, богатую флору и фауну, была заселена людьми и застроена городами, некоторые из которых якобы заметны на спутниковых фотоснимках[18]. Данная версия также противоречит научным представлениям о последствиях падения на Землю различных небесных тел, о невозможности быстрого катастрофического сдвига земной оси, о датировках антарктического оледенения и др. Атлантида в Андах[править | править исходный текст] Возможно, этот раздел содержит оригинальное исследование. Добавьте ссылки на источники, в противном случае он может быть удалён. Дополнительные сведения могут быть на странице обсуждения. (6 января 2011) Первая часть книги «Хроника Перу», впервые описывающая историю о «белых людях» Южной Америки (1553). В 1553 году впервые в литературе — в книге «Хроника Перу»Педро Сьесы де Леона — приводится индейская история о том, что «белые люди» проникли на территорию провинции Гуаманга(Перу) задолго до испанцев, и даже правили там до Инков: Самая крупная река из здешних носит название Виньяке [Vinaque], там расположены большие, очень древние сооружения, заметно обветшавшие от времени и превращенные в руины, должно быть, они пережили много веков. Спрашивая местных индейцев о том, кто построил эту древность, они отвечают, что другие белые и бородатые люди, как мы, правившие задолго до Инков; они говорят, что те пришли в эти края и устроили себе здесь жилище. Эти и другие древние здания, имеющиеся в этом королевстве, мне кажется на вид не такие как те, что строили или приказывали строить Инки. Потому что это строение было квадратным, а строения Инков длинными и узкими. Также ходит молва, что встречались некие буквы на одной каменной плите этого здания. Я не утверждаю и не считаю, что в прошлые времена прибыли сюда некие люди, настолько разумные и смышленые, что построили эти и другие вещи, которых мы не видим. — Сьеса де Леон, Педро. Хроника Перу. Часть Первая. Глава LXXXVII [19]. Позже эта история стала известна многим другим историкам и хронистам Перу, а также миссионерам из католических орденов, распространивших собственную историю о европейском происхождении верховного бога Виракочи, что нашло отражение в многочисленных мифах индейцев. В частности, наиболее детально гипотезой о размещении Атлантиды в Андах занимался Педро Сармьенто де Гамбоа в книге «История Инков» (Historia de los Incas[20]). В 1555 году непосредственно сопоставляет Атлантиду Платона с королевствами Перу — землямиИмперии инков — секретарь королевского Совета Кастилии, хронист Агустин де Сарате в своей книге «История открытия и завоевания провинции Перу» (издана в Антверпене), приводя различные мнения историков на то, откуда появились люди в Америке. Сарате приводит в оправдание своей позиции то, что платоновские 9000 лет от потопа, это счет годов у египтян не по солнцу, а по лунам, то есть месяцам, а значит, следует считать их как 750 лет. А обычаи перуанских индейцев, их культовая и имперская архитектура, обшитая пластинами из золота, как раз, по мнению Сарате, соответствуют описанию у Платона[21]. В книге «Atlantis: The Andes Solution» Джимом Алленом (Jim Allen) была представлена теория, отождествляющая Атлантиду с плато Альтиплано в Южной Америке. Теория строится на нескольких доводах. · высокая точность совпадения между спутниковыми фотографиями местности и древними описаниями, при предположении, что указанные у Платона размеры даны не в греческих стадиях, а в «атлантских», отличных из-за широты расположения местности. · наличие геологических образований на плато, которые могут являться следами деятельности человека и соответствуют описаниям столицы Атлантиды. · развитая культура, научные и технологические достижения народов Южной Америки объясняются через существование предшествующей более развитой цивилизации · наличие искусственного, по мнению некоторых учёных[кто?], основанного на троичной логике языкааймара[22]. Атлантида в Бразилии[править | править исходный текст] В 1624 году английский учёный и политик Фрэнсис Бэкон Веруламский в книге «Новая Атлантида» (Nova Atlantis) отождествил с Атлантидой Бразилию. Вскоре вышел в свет новый атлас с картой Америки, составленный французским географом Николя Сансоном, в котором на территории Бразилии были указаны провинции сыновей Посейдона. Такой же атлас издал в 1762 году Роберт Вогуди. Наиболее последовательным сторонником локализации Атлантиды (или её колоний) на территории Бразилии был знаменитый британский учёный и путешественник полковник Перси Гаррисон Фосетт(1867—1925?). Главным указанием на существование в неисследованных районах Бразилии остатков доисторических городов Атлантиды для него служила т. н. Рукопись 512[23] — документ XVIII века, в котором описывалось открытие португальскими искателями сокровищ (бандейрантами) в 1753 годуруин неизвестного мёртвого города в глубине провинции Баия. «Главной целью» своих поисков Фосетт называл «Z» — некий таинственный, возможно, обитаемый город на территории Мату-Гросу, лишь предположительно тождественный городу бандейрантов 1753 года. Источник сведений о «Z» остался неизвестным; эзотерические предания со времён Фосетта до наших дней связывают этот мифический город с теорией Полой Земли. Материальным свидетельством существования неизвестной доисторической цивилизации на территории Бразилии Фосетт считал статуэтку из чёрного базальта. По словам Фосетта, эксперты из Британского музея не смогли объяснить ему происхождение статуэтки, и с этой целью он обратился за помощью к психометристу, описавшему при контакте с этим артефактом «большой, неправильной формы континент, простирающийся от северного берега Африки до Южной Америки», на который затем обрушилась природная катастрофа. Название материка была Атладта[24]. По словам Фосетта, в своей экспедиции 1921 года он смог собрать новые свидетельства существования остатков древних городов, посетив район реки Гонгожи в бразильском штате Баия. В 1925 году Фосетт со спутниками не вернулся из поиска затерянных городов в верховьях реки Шингу, обстоятельства гибели экспедиции остались неизвестными. Атлантида в теософии[править | править исходный текст] Леон Бакст. «Древний ужас», 1908 В книге Е. П. Блаватской «Тайная доктрина» утверждается, что в Атлантиде проходила эволюция Четвёртой коренной расы, которая предшествовала современному человечеству. В 1882 году известный теософ А. П. Синнетт заявил, что якобы получил от тибетского махатмы К. Х. ответ на свои вопросы об Атлантиде. К. Х. писал: «Погружение Атлантиды (группы континентов и островов) началось во время миоценского периода — (как и сейчас, наблюдается постепенное погружение некоторых ваших континентов) — и оно достигло наивысшей точки сначала в окончательном исчезновении самого большого континента — событие, совпавшее с подъёмом Альп, затем подошла очередь последнего из островов, упомянутого Платоном. Египетские жрецы Саиса говорили Солону, что Атлантида (единственный оставшийся большой остров) погибла за 9000 лет до их времени. Это не было вымышленным числом, ибо они на протяжении тысячелетий тщательно охраняли свои достижения. Но тогда, говорю я, они упомянули лишь о Посейдонисе, и никогда не открыли бы свою сокровенную хронологию даже великому греческому законодателю… Великое событие — торжество наших „Сынов Света“, обитателей Шамбалы (тогда — остров в Центральноазиатском море) над себялюбивыми — если не совершенно порочными — магами Посейдониса случилось ровно 11 446 лет тому назад. Прочтите в этой связи неполное и частично завуалированное объяснение в „Изиде“, том 1-й, и некоторые вещи для вас станут яснее»[25]. Теософы полагают, что цивилизация Атлантиды достигла своего пика в период между 1 000 000 и 900 000 лет назад, но разрушилась из-за внутренних противоречий и войн, явившихся следствием незаконного использования атлантами магических сил. У. Скотт-Эллиот в «Истории Атлантиды» (1896), утверждает, что Атлантида, в конечном счете, раскололась на два больших острова, один из которых имел название Дайтья, а другой — Рута, который позднее сократился до последнего остатка, известного как Посейдонис[26]. Ч. Ледбитер утверждает, что в Тибете находится оккультный музей, в котором хранятся образцы культур всех цивилизаций, когда-либо существовавших на Земле, в том числе и цивилизации Атлантиды[27]. Четыре карты континента, отражающие историю его разрушения, помещённые Скотт-Эллиотом в «Историю Атлантиды», это копии карт из упомянутого тибетского музея[28]. В литературе и искусстве[править | править исходный текст] В этом разделе не хватает ссылок на источники информации. Информация должна быть проверяема, иначе она может быть поставлена под сомнение и удалена. Вы можете отредактировать эту статью, добавив ссылки на авторитетные источники. Эта отметка установлена 12 мая 2011. Этот раздел представляет собой неупорядоченный список разнообразных фактов о предмете статьи. Пожалуйста, приведите информацию в энциклопедический вид и разнесите по соответствующим разделам статьи. Согласно решению Арбитражного комитета Википедии, списки предпочтительно основывать на вторичных обобщающихавторитетных источниках, содержащих критерий включения элементов в список. Профессор Аронакс и капитан Немо среди развалин Атлантиды Атлантида — источник вдохновения для многих поколений писателей, художников, драматургов, режиссёров. Множество фильмов, книг, комиксов и игр посвящены жизни Атлантиды, поискам её, или используют Атлантиду как аллегорию. В фантастической литературе[править | править исходный текст] · В романе Жюля Верна «Двадцать тысяч льё под водой»капитан Немо показывает профессору Аронаксу остатки зданий Атлантиды на дне Атлантического океана; они совершают прогулку по океанскому дну в водолазных костюмах. · Позже Вольфганг Хольбайн продолжит тему Атлантиды в своих книгах из серий «Дети капитана Немо» («Девочка из Атлантиды» и другие). · Другой писатель Пьер Бенуа посвятил роман поискам Антлантиды на территории современного Алжира. Подробнее см. в его книге «Атлантида» (L’Atlantide, 1919) [1]. · В «Аэлите» Алексея Толстого предложена версия атлантской праистории человечества. Атлантида опустилась на дно в результате страшного землетрясения, но часть атлантов — магацитлы — переселились на Марс. · В романе Григория Адамова «Тайна двух океанов» (1938; 1939) затопленная Атлантида (в Атлантическом океане) — один из пунктов маршрута подводной лодки «Пионер». · В романе «Маракотова бездна» (1929) Артура Конан Дойля профессор Маракот с двумя своими спутниками достигает на батисфере дна глубокой атлантической впадины и там обнаруживает сообщество людей, живущих в герметических подземных помещениях, дышащих кислородом, выработанным из воды, и очень комфортно обустроивших своё существование. Оказалось, что они — потомки жителей Атлантиды, в древности хорошо подготовившихся к катаклизму, погубившему их континент, и, таким образом, выживших. · Историю Атлантиды использовал Джон Толкин как основу для сюжета о Нуменоре — затонувшей прародине высших людей — эдайн. На квенья, одном из вымышленных языков Средиземья, Нуменор так и назывался — Атала́нтэ (квен. Atalantë, «Падший»). · Фантаст Александр Беляев в повести «Последний человек из Атлантиды» описал существование и гибель Атлантиды в результате тектонической катастрофы. Описанная в повести цивилизация бронзового века поклоняется солнцу. · В научно-фантастический романе Георгия Мартынова «Спираль времени» (1966) описывается посещение Атлантиды («страны Моора») пришельцами из космоса около двенадцати тысяч лет тому назад. В романе Атлантида описывается как общество с уровнем развития и типом правления, напоминающими древнеегипетский. · В повести Кира Булычёва «Конец Атлантиды» из цикла «Приключения Алисы», Атлантида оказывается базой инопланетных пришельцев, столетиями наблюдающих за Землёй. Она располагается на дне Тихого океана близ Гавайских островов. · В научно-фантастической повести румынского писателя Виктора Кернбаха «Лодка над Атлантидой» — (1961 г. оригинал. На русском языке в «Библиотеке приключений и научной фантастики» в 1971 году.) — описывается одна из гипотез об Атлантиде. · В романе «Операция Поиск во времени» Андре Нортон (1967) использована мифология Чёрчварда. Американец из XX века попадает в древний мир, где идет война между Атлантидой и цивилизацией Му. Атлантида представлена империей зла, поклоняющейся кровавому культу Ба-Ала. · Вымышленной истории Атлантиды посвящен цикл романов «Атланты» российского писателя-фантаста Дмитрия Колосова. Атлантида, согласно основному сюжету — планета, расположенная в другой галактике, на которой было создано утопическое общество. После захвата планеты Атлантиды в войне, глава государства и немногие приближённые бежали на Землю, где основали новое общество по старым образцам. · В цикле «Дуновение смерти и вечность любви» современного фантаста Григория Демидовцеваназвание «Атлантида» применяется к Америке — соответственно, существуют Северная и Южная Атлантида. Это связано с тем, что в созданной Демидовцевым альтернативной реальности Америка открыта не Колумбом, а мореплавателями из Неворуси. · В научно-фантастическом романе «Иллюминат!», Роберт Антон Уилсон описывает останки мира Атлантиды во время погружения на подводной лодке. Атланты были могущественной цивилизацией, которая погибла во время войны. · В цикле «Тёмные видения» американской писательницы Лизы Джейн Смит описывается раса («Братство Кристалла»), населявшая Атлантиду. Немногие выжившие после гибели Атлантиды перебрались на другие континенты. · В повести Дмитрия Ольченко «За голубым порогом тайны» упоминается, что Атлантида принадлежала к островам Греции и было у неё три брата-правителя: Марс, Гефест и Гермес. В результате убийства братьев и многочисленных войн, которые вёл Марс, Атлантида была обескровлена и разорена. Атлантида погружается под воду, потому что боги не вынесли кровавого правления Марса. · В рассказе Говарда Лавкрафта «Храм» после аварии немецкая подводная лодка опускается на дно и оказывается в затопленном городе с античной архитектурой, где главным зданием является древний храм. · В рассказе Роберта Шекли «Царская Воля» один из демонов (ферров) Атлантиды проникает в наш мир. · В произведении Эдгара Берроуза «Тарзан и сокровища Опара». · В романе Книга черепов писателя-фантаста Роберта Силверберга описывается секта бессмертных, возникшая в Атлантиде и донесшая свои тайные практики до нынешних дней. · В цикле «Путь бога» Антона Козлова (псевдоним Белозеров) описывается что остров Атлантида не утонул, а был переброшен в другое измерение через чёрную дыру. · В многочисленных рассказах Роберта Говарда часто упоминается Атлантида. В рассказе «Люди теней»[29] говорится о том, что атланты были изгнаны пиктами. В рассказе «Бегство из Атлантиды»[30] действия происходят непосредственно на Атлантиде, а главным героем является атлант Кулл. В рассказе «Луна черепов»,[31] Соломон Кейн встречает потомка атлантов. В другой литературе[править | править исходный текст] · В 1910-е-1920-е годы гипотеза об Атлантиде как колыбели человеческой культуры была в моде и отразилась в работах поэта Валерия Брюсова, автора трактата об атлантах «Учители учителей». · Как об исторически существовавшей цивилизации об Атлантиде писал Д. С. Мережковский в трактате «Тайна Запада. Атлантида — Европа» (1927). Атлантида им рассматривалась как древний аналог умирающей западноевропейской культуры, которая неминуемо должна пасть от ударов большевистских варваров. · В книге английского оккультиста Джеймса Чёрварда «Затерянный континент Му» (1926) Атлантида является колонией высокоразвитой расы тихоокеанского континента. · В повести Льва Кассиля «Кондуит и Швамбрания» описывается гимназист Степан «Атлантида», которого прозвали так из-за мечты отыскать этот затонувший материк, откачать воду и установить там социализм. · В историческом романе Гарри Гаррисона и Леона Стовера «Стоунхендж: когда погибла Атлантида» (1983) Атлантида находилась на островах Крит и Санторин в Средиземном море. · Аналогичная версия представлена в историческом романе (с элементами фантастики) «Танцовщица из Атлантиды» Пола Андерсона. · В романе Анчарова «Самшитовый лес» археолог и тайный атлантолог Аркадий Максимович находит древний документ, повествующий об Атлантиде; позже, в ходе научной дискуссии, главный герой романа Сапожников доказывает, что Атлантида должна была существовать — только её существованием и последующим исчезновением можно объяснить многие загадки и неувязки в истории и палеонтологии. · В романе археолога Дэвида Гиббинса «Атлантида» (2005) — атланты являются индоевропейцами на неолитическом уровне развития, когда-то жившими по берегам пресноводного озера, ставшим после появления пролива Босфора и Дарданеллы Чёрным морем. Соответственно, мифы атлантов были записаны древними египтянами, а потом в искажённом виде были переданы Солону и Платону. · В 1937 году Клара Иза фон Ревн написала историю Атлантиды от её возвышения до полного разрушения «Люди Селестора из Атлантиды». В качестве источника выступает вымышленный мудрец Селестор. · В книге «Древняя тайна Цветка Жизни» метафизика и эзотерика Друнвало Мельхиседека описывается история заселения острова, находившегося на территории современного Бермудского треугольника, расой людей, а также марсианами и пришедшими из нашего будущего иудеями. Люди были находились на гораздо более высоком уровне развития, чем сейчас. Однако в результате неудачного эксперимента марсиан, люди скатились вниз в своем развитии. · В книге «Второе рождение Атлантиды» французский журналист Этьен Кассе в результате журналистского расследования выдвигает свою гипотезу об Атлантиде. Атлантида называлась страна Карх, в которой жил народ кархат, известный нам как атланты. Народ кархат был потомком людей и детей Амона (солнечного божества). Главной водной артерией Карха была река Шастра, в самой низменной части острова образовывавшая одноимённое озеро. Одна часть острова была гористой местностью, с горным массивом Шаккаб. После затопления острова от него остались торчать над поверхностью воды вершины этих гор, известные сейчас как Бермудские острова. · В рассказе Н. К. Рериха «Миф Атлантиды». · В книге Е. В. Быханова высказывается предположение, что Атлантида это и поныне существующаяАмерика, которая просто отодвинулась из-за дрейфа материков от Европы[32]. · Во 2-ой книге цикла «Пробуждаются забытые времена» (1935 г.) в главе «Атлантида» её последний царь Орорун с того света вещает историю гибели Атлантиды, связанной с тем, что атланты (самоназвание «эрарии») возгордились в своих знаниях и умениях и позволили другим народам поклоняться себе как богам. Показано предсказание о том, что Атлантиде было дано 49 лет (сакральное число для атлантов, 7 раз по 7) на покаяние, и как страна, напротив, всё более приходила в хаос, окончившийся погружением её в воды океана и гибелью всех атлантов. Оканчивается рассказ предостережением, что атланты были уничтожены на меньшие преступления, чем те, в которых виноваты современные люди. В изобразительном искусстве и медиа[править | править исходный текст] В живописи[править | править исходный текст] Монсу Дезидерио. Падение Атлантиды · Падение Атлантиды — сюжет фантастической картины французских барочных живописцев, известных под коллективным псевдонимомМонсу Дезидерио (XVII в.) · Атлант (1921), Гибель Атлантиды (1929) — картины Николая Рериха. Художественные фильмы про Атлантиду[править | править исходный текст] · Атлантида, погибший континент (1961) Atlantis, the Lost Continent — фильм США · Геркулес покоряет Атлантиду (1961) Ercole alla conquista di Atlantide — фильм Италия, Франция · Сердце гиганта (1961) Il gigante di Metropolis · Вожди Атлантиды (1977) · Побег из Атлантиды (1997) Escape from Atlantis · Атлантида: Затерянный мир (2001) — мультфильм студии Disney в жанре стимпанк · В телесериале «Звёздные врата: Атлантида» Атлантида — это город-космический корабльдревнейшей человеческой расы «Древние», несколько миллионов лет назад улетевший с Южного полюса Земли. Около 10 тысяч лет назад Атлантида была погружена на дно океана, а после погружения города Древние вернулись через Звёздные врата на Землю. В сериале именно от вернувшихся Древних Платон и узнал об Атлантиде и её погружении на дно океана. · Атлантида: Конец мира, рождение легенды (2011) Atlantis — End of a World, Birth of a Legend · Путешествие 2: Таинственный остров Научно-популярные фильмы про Атлантиду[править | править исходный текст] · Реконструкция гибели Посейдониса · Место находки диска из Феста-послания атлантов Золотого века · CTC Хочу Верить! Выпуск 19 — Исчезнувшая Атлантида, где она? · Об Атлантиде и Египте (поиск) · (англ. Myths of Mankind. The Flood... or Looking for Atlantis?), 2005 г. · NG: С точки зрения науки: Атлантида (англ. Earth Investigated Atlantis), 2006 г. · Discovery: Разгадка тайн истории с Олли Стидсом. Атлантида (англ. Discovery: Solving History with Olly Steeds. Atlantis), 2010 г. · Загадки истории. Тайны Атлантиды, 2010 г. · Древние пришельцы. Подводные миры (англ. Ancient Aliens. Underwater Worlds), 2011 г. · Колыбель современной цивилизации. Атланты — кто они? 2011 г. В музыке[править | править исходный текст] · Альбом испанской рок-группы Mägo de Oz «Atlantia» (2010), завершающий трилогию «Gaia». · Трек Ltj Bukem — Atlantis(I need you) · Альбом группы On Thorns I Lay — Orama · Альбом итальянской группы Ataraxia — Lost Atlantis · Альбом группы Symphony X — V: The New Mythology Suite посвящён истории Атлантиды. · Альбом немецкой метал-группы Atrocity — Atlantis · Альбом швейцарской метал-группы Lunatica — Atlantis · Альбом португальской метал-группы Attick Demons — Atlantis · Альбом американской метал-группы Manilla Road — Atlantis Rising · Альбом британской метал-группы Bal-Sagoth — Atlantis Ascendant · Альбом джазового музыканта Sun Ra — Atlantis вместе с одноимённой композицией посвящены Атлантиде. · Песня шведской метал-группы Therion — «Crowning Of Atlantis» посвящена Атлантиде. · Песня шведской метал-группы Twins Crew — «Atlantis» · Песня французской метал-группы Whyzdom — «Atlantis» · Песня шведской метал-группы Wiz — «Return Of Atlantis» · Песня шведской метал-группы ReinXeed — «Atlantis» · Песня американской метал-группы Seven Witches — «Atlantis» · Песня швейцарской метал-группы Lunatica — «Atlantis» · Песня украинской метал-группы Demicandum — «Bring Me Down To My Atlantis» · Песня французской метал-группы Hamka — "Rising Atlantis" · Песня испанской метал-группы Sheratán — «Segunda Atlantis» · Песня группы Nautilus Pompilius — «Атлантида» посвящена Атлантиде. · Песня группы Оддисс — «Атлантида» · Песня чешской метал-группы Salamandra — «Atlantis» · Песня итальянской метал-группы Luca Turilli’s Rhapsody — «Dark Fate Of Atlantis» · Песня группы Imperio — «Atlantis» · Песня группы Ring Of Fire — «Atlantis» · Песня группы Modern Talking — «Atlantis Is Calling» · Песня Александра Городницкого «Атлантида» (не путать с более известной его песней «Атланты») · Альбом группы Bal-Sagoth — Atlantis Ascendant, а также ряд других песен этой группы. · Альбом 1977 года «Ocean» группы Eloy посвящён гибели Атлантиды. В 1998 году группа также выпустила альбом-продолжение, который называется «Ocean 2 — The Answer». · Песня Филиппа Киркорова «Атлантида» · ЕР австрийской метал-группы Visions Of Atlantis — Lost посвящён Атлантиде, как и название группы. · Песня группы Аметист — «Атлантида» · Песни группы Iron Savior, в частности из ранних альбомов. · Песня немецкой NSBM группы Bilskirnir — Reconquering Atlantean Supremacy, об возрождении великого могущества и мудрости Атлантов · Песня группы Амели — «Атлантида». · Песня Sayaf — «Атлантида» В играх[править | править исходный текст] · В 1992 году студия Lucas Arts выпустила компьютерный квест Indiana Jones & The Fate Of Atlantis: The Graphic Adventure, ставший классикой жанра. В 1997 году французская фирма Cryo выпустила квест Atlantis: The Lost Tales, в 1999 — Atlantis II, в 2001 — Atlantis III: The New World на Playstation, в 2004 — Atlantis Evolution. · В видеоигре Tomb Raider и её ремейке Tomb Raider: Anniversary, молодая археолог, графиня Лара Крофт нанята могущественной корпорацией «Натла Текнолоджис» для поиска трёх частей древнего артефакта «Сцион Атлантиды». По ходу игры выясняется, что глава корпорации — Жаклин Натла — царица Атлантиды, желающая возродить погибшую цивилизацию (которую сама же и погубила). · В компьютерной игре Age of Mythology: The Titans атланты являются одной из игровых рас. · В игре Universe at War: Earth Assault Атланты являються прообразом игровой расы Массари · В игре Supreme Commander есть огромная подводная лодка-авианосец «Atlantis» · В игре God of War: Ghost of Sparta Кратос спускается в Атлантиду, чтобы узнать всю правду о своём брате Деймосе и своими действиями приводит Атлантиду к потопу. · В серии игр Ecco the Dolphin атланты вели войну с враждебной инопланетной расой, пока были не вынуждены сбежать в прошлое. Затонувшая Атлантида является игровой локацией, где расположена машина времени, построенная специально для главного героя. · В игре Serious Sam: Next Encounter Легендарная Атлантида является третей по счёту (после Древнего Рима и Феодального Китая) и последней локацией, расположенной, где-то в районе Антарктиды. Согласно сюжету, Атланты были почти полностью уничтожены в войне с последним бессмертным - Менталом, а те, что выжили перешли на его сторону. Именно в Атлантиде находиться Сирианский межзвёздный корабль, на борту которого состоится бой Сэма с главным боссом игры - Сирианским Тёмным Лордом. В мультсериалах[править | править исходный текст] · В мультсериале «Transformers: Cybertron» Атлантида — это не древний затонувший остров, как земляне привыкли считать, а одноимённый звездолёт трансформеров размером с город, что с момента катастрофы находился в бермудском треугольнике, входить в который безопаснее всего под водой (по сериалу). · В мультсериале «Teenage Mutant Ninja Turtles: Atlantis Awakes» Атлантида — древний, но тем не менее действующий город, населённый людьми и размещённый под особым энергокуполом на большой глубине в Атлантическом Океане, куда главные герои попадают из нью-йоркской канализации, ведомые древним существом по имени Алим Целакант, который затем становится царём Атлантиды согласно Пророчеству. · В мультсериале «Jackie Chan Adventures» Атлантида — является царством одного из демонов природы, демонессы океанов Бейсы. В комиксах[править | править исходный текст] · В комиксах издательства DC Comics действуют несколько персонажей, происходящих из Атлантиды, в их числе супергерой Аквамен. · В комиксах издательства Marvel Comics Атлантида является подводным государством, населённым существами вымышленного вида homo mermanus. Управляет государством Нэмор, являющийся гибридом человека и атланта. · Издательство Dark Horse Comics выпустило комикс о приключениях Индианы Джонса в Атлантиде, основанный на игре «Indiana Jones & The Fate Of Atlantis: The Graphic Adventure». · Атлантида появилась в предыстории комиксов о Хеллбое, где являлась аванпостом Гипербореи. «Атлантида» в Google Earth[править | править исходный текст] В начале 2009 года после запуска на Google Earth нового сервиса Ocean, предназначенного для просмотра рельефа морского дна, несколькими пользователями на дне Атлантического океана междуГибралтарским проливом и Азорским архипелагом (координаты 31°15′15′ с. ш. 24°15′15′ з. д.) была обнаружена специфическая картинка, напоминающая снимок улиц города с большой высоты. По этому поводу была опубликована соответствующая статья в The Sun и других таблоидах[33]. После этого Google сразу опровергла вывод об Атлантиде, заявив, что изображение является артефактом процесса сбора данных, а прямые линии — курсом кораблей, осуществлявших батиметрическую съёмку[34]. Пацифи́да (или Пасифи́да, также — Континент Му) —гипотетический затонувший континент в Тихом океане. В древнихмифах разных народов часто упоминается остров, субконтинент или даже континент в различных местах современного Тихого океана. В оккультной и паранаучной литературе о Пацифиде существует множество версий (как об Атлантиде в Атлантическом океане,Лемурии в Индийском, Арктиде-Гиперборее в Северном Ледовитом), часто противоречащих друг другу, основанных на мифах разных народов и, часто, фантазиях авторов. Содержание [ убрать] · 1 Термин «Му» · 2 Остров Пасхи · 3 Полинезия · 4 Научные версии · 5 Му в Мифах Ктулху · 6 Литература · 7 Примечания · 8 См. также Термин «Му»[править | править исходный текст] Введён аббатом Брассер де Бурбуром из-за ошибочной интерпретации рукописи майя. В его понимании это обозначения земли на Западе (в Атлантическом океане). Заимствован оккультными писателями Огюстом Лё-Плонжоном и Джеймсом Чёрчвардом, в трудах которых Му стало обозначением гигантского тихоокеанского материка — праматери всех мировых культур. Термин «Му» часто встречается у мистиков и приверженцев паранаучных теорий. Остров Пасхи[править | править исходный текст] Остров Пасхи — один из островов, часто упоминающийся в качестве загадочного и таинственного. Его уединённость, моаи (каменные изваяния), связь как с Полинезией, так и с Южной Америкой до сих пор рождает мифы о его происхождении. Легенды гласят, что на острове раньше жило намного больше людей, а сам остров был больше, но опускался постепенно под воду. Хотя доказано, что изготовление статуй вполне возможно[2][3], согласно некоторым теориям для этого необходимо большее количество людей, чем остров в его современных пределах может прокормить. Геологически же доказано, чтобереговая линия с момента заселения людьми осталась неизменной.[4] Это говорит о том, что в последнее тысячелетие в человеческой истории острова природных катастроф не происходило. Кроме того, на некоторых старых картах около острова Пасхи изображены и другие территории. К примеру, Земля Дэвиса, находящаяся (или находившаяся) согласно легендам около острова Пасхи, в указанном месте отсутствует. По описанию этот остров похож на остров Пасхи, но по размерам он больше. Полинезия[править | править исходный текст] Считается, что полинезийцы заселились с Запада, хотя в их легендах упоминается о предках, пришедших с Востока. Это отмечал ещё Тур Хейердал. С индейцами у полинезийцев мало общего, поэтому сторонники Пацифиды допускают существование «промежуточной» земли.[5] Сторонники гипотезы ссылаются на большое количество вулканических островов в Океании, входящих вТихоокеанское огненное кольцо. Вулканы очень активны и в наше время, поэтому они предполагают, что небольшие островки — остатки большого континента (или архипелага из крупных островов сравнимых по площади с большими островами Новой Зеландии или Новой Гвинеей. Тихоокеанское огненное кольцо очень активно, крупные извержения происходят как у надземных (Кракатау[6], Майон, Семеру, Пинатубо[7]), так и у подводных вулканов (Тонга[8]). Извержение Кракатау сильнейшим образом изменило этот небольшой остров[9], также известно и исчезновение острова Туанаки[10] (не путать с атоллом Туанаке, — названный погибший остров входил в группу островов Кука). Научные версии[править | править исходный текст] Поиски Пацифиды на морском дне практически не проводились. Проводившиеся же исследования не обнаружили доказательств существования континента или большого острова. Под названием Пацифида известен и другой — доисторический — материк, первым отколовшийся отГондваны, причём, намного раньше, чем остальные. На его месте возникли Австралия, Новая Зеландияи некоторые острова Океании. Это доказывает необычность их животного и растительного мира.[11][12] Му в Мифах Ктулху[править | править исходный текст] Му — вымышленный континент в Мифах Ктулху. Г. Ф. Лавкрафт упомянул его в своём рассказе «Вне времени» (1933). Му встречается в некоторых других рассказах из цикла Мифов, включая многие написанные Лином Картером. Упоминается также в произведении «Видение Яддита» из приложения кНекрономикону. В Мифах Ктулху Му является затонувшим континентом, на котором в прошлом впервые появилось человечество. Яддит-Го — базальтовая гора на континенте Му. На её вершине находилась колоссальная древняя каменная крепость, которая, по легенде, была построена миллионы лет назад расой с планеты Юггот. Некогда гора Яддит-Го находилась в королевстве К’Наа. Гора была запретным местом, так как в ней обитал могущественный бог Гатаноа, который приводил в ужас обитателей окрестных земель. У подножия горы находился храм, где регулярно приносились жертвоприношения, чтобы бог не покидал своего обиталища. Литература[править | править исходный текст] · Черчвард Дж. Древний континент Му: Прародина человечества / Пер. с англ. — М.: Алгоритм, Эксмо, 2012. — 288 с. — (Тайная история человечества). — 3000 экз., ISBN 978-5-699-55060-9 Лемурия [править | править исходный текст] Материал из Википедии — свободной энциклопедии Лему́рия — гипотетический затонувший континент в Индийском океане. Название континента связано с именем мадагаскарских приматов лемуров, которые больше нигде не встречаются. Отсюда был сделан вывод, что остров Мадагаскар является частью затонувшего континента. При этом коренное население острова антропологически ближе к жителям Индонезии, чем к африканским негроидам. Другое название континента — Му (впрочем, так нередко называют и Пацифиду). Гипотезу о существовании Лемурии впервые выдвинул в 1864 году зоолог Ф. Склейтер, чтобы напрямую перевести из Африки в Индиюлемуров[1]. Один из основателей диалектического материализма — Фридрих Энгельс — в сочиненииДиалектика природы предполагал, что промежуточное звено эволюции между обезьяной и человеком обитало на затонувшем континенте: Много сотен тысячелетий назад, в ещё не поддающуюся точному определению эпоху того периода в развитии Земли, который геологи называют третичным, предположительно к концу этого периода, жила где-то в жарком поясе, — по всей вероятности на обширном материке, ныне находящемся на дне Индийского океана, — необычайно высокоразвитая порода человекоподобных обезьян[2] Содержание [ убрать] · 1 Мифологические данные · 2 Эзотерическое толкование · 3 Научные исследования · 4 См. также · 5 Литература · 6 Ссылки · 7 Примечания Мифологические данные[править | править исходный текст] Научная гипотеза подтверждалась индийской мифологией, где есть сведения о затонувших в Индийском океане городах, которым покровительствовали либо демоны (Трипур), либо Кришна (Дварака) и Шива. Уже в ХХ веке, когда стало известно об отсутствии между Мадагаскаром и Индостаном затонувшего материка, некоторые сторонники существования Лемурии поспешили «перенести» исчезнувшую землю в Тихий океан, однако эта версия не получила широкой популярности у публики, поскольку там уже «была» Пацифида (иногда также называемая Му). Эзотерическое толкование[править | править исходный текст] Карта Лемурии на фоне современных континентов: красным показана Лемурия, синим — остатки Гипербореи (из книги Уильяма Скотт-Эллиота «Лемурия — исчезнувший континент»). Елена Блаватская предложила свою версию происхождения Лемурии. Она предположила, что жители Лемурии были «коренной расой» человечества. Философ Рудольф Штайнер утверждал, что тайное хранилище истории вселенной — «Хроники Акаши» — также называют жителей Лемурии предками людей. В 1926 г. полковник бенгальских улан Джеймс Чёрчвард заявил, что один индийский монах показал ему древние таблицы, в которых упоминался континент Му (Лемурия), простиравшийся на 6000 км от северной оконечности Гавайских островов до острова Пасхи. Согласно Чёрчварду, извержение вулканов, землетрясения и высокие волны уничтожили Лемурию примерно 12 000 лет назад. Мелкие острова были раскиданы по Тихому океану, а от выживших лемурийцев произошли все народы (см. Пацифида). Блаватская в «Тайной доктрине» указывает на континент Лемурия (Му), который был задолго до Атлантиды уничтожен огнём, а не водой. Последний остров — остаток Атлантиды действительно был уничтожен потопом 12 тысяч лет назад, а большая часть задолго до этого в результате изменения облика Земли, в том числе и различными многочисленными землетрясениями. Причиной данных изменений было увеличение Земли в диаметре. «Лемурия, как назвали мы Материк Третьей Расы, была тогда гигантской страной. Она покрывала всю область от подножия Гималаев, отделявших ее от внутреннего моря, которое катило свои волны через то, что мы знаем, как нынешний Тибет, Монголию и великую пустыню Шамо (Гоби); от Читтагонга в западном направлении к Хардвару и в восточном к Ассаму. Оттуда [от внутреннего моря] она [Лемурия] распространялась к югу через то, что известно нам сейчас как Южная Индия, Цейлон и Суматра; затем, охватывая на своем пути, по мере продвижения к югу, Мадагаскар с правой стороны и Тасманию с левой, она спускалась, не доходя несколько градусов до Антарктического Круга; и от Австралии, которая в те времена была внутренней областью на Главном Материке, она вдавалась далеко в Тихий океан за пределы Рапа-нуи (Теапи или острова Пасхи), ныне лежащего на 26° южной широты и на 110° западной долготы. …Швеция и Норвегия составляли неотъемлемую часть Древней Лемурии, а также и Атлантиды со стороны Европы, так же точно, как Восточная и Западная Сибирь, и Камчатка принадлежали к ней со стороны Азии»[3][4]. Научные исследования[править | править исходный текст] В отличие от поисков Атлантиды, на изучение Лемурии экспедиций практически не отправлялось. На дне Индийского океана нет следов исчезнувшего острова. При этом геологами установлено, чтоИндостанская плита действительно 60 миллионов лет назад была отдельной от Азиатского континента, и какое-то время представляла единое целое с островом Мадагаскар. Таким образом, хотя крупный остров в Индийском океане действительно существовал, он не исчез и не представляет никакой загадки — это современный полуостров Индостан. ატლანტიდა თავისუფალი ქართულენოვანი ენციკლოპედია ვიკიპედიიდან ატლანტიდა (ბერძნ. Ἀτλαντίς νῆσος — „ატლანტის კუნძული“) — ლეგენდარული მიწა (კუნძული, არქიპელაგი ანდაც კონტინენტი), რომელიც ზღვის ფსკერზე დაეშვა მიწისძვრის ან რაღაც სხვა კატაკლიზმის შედეგად. ქვეყნის მოსახლეობას ატლანტები ეწოდებოდა. პირველად პლატონი იხსენიებს ტიმეოსთან და კრიტეოსთან დიალოგებში. ამჟამად სამეცნიერო წრეებში ატლანტიდაზე თქმულება ან პლატონის მიერ სრულიად გამონაგონად, ანდაცფილოსოფიურ მითად მიიჩნევა, რომელიც რაღაც ბუნდოვანი კატასტროფის გახსენებას ემყარება დაახლოებით ძველი წელთ აღრიცხვით 4-ე ათასწლეულში, როდესაც ხმელთაშუა ზღვის წ####ბი ეგეოსისმეშვეობით შავ ზღვას დაუკავშირდა; ანდაც კუნძულ სანტორინზე ვულკანის ამოფრქვევას ძვ. წ. აღ-ით 16-ე საუკუნეში. არასამეცნიერო წრეებში კი ატლანტიდა ყველაზე საყვარელი თემაა, როგორც ყველაზე არაბუნებრივი მოვლენების აღსაწერად გამოსადეგი ობიექტი. ატლანტიდას უამრავი მხატვრული თუ სამეცნიერო ფანტასტიკური გამონაგონი უკავშირდება. სექციების სია [ დამალვა] · 1 მითის ისტორია · 2 სხვა ანტიკური ავტორები · 3 ატლანტიდა ანდებში · 4 გავლენა კულტურაზე · 5 ლიტერატურა · 6 რესურსები ინტერნეტში მითის ისტორია[რედაქტირება] ყველა ცნობა ატლანტიდაზე პლატონთან არის შემონახული ორ დიალოგში: ტიმეოსთან (მოკლედ) და კრიტიასთან (უფრო ვრცლად). დიალოგი „ტიმეოსი“ სოკრატესა და პითაგორელი ტიმეოსის განსჯით იწყება სახელმწიფოს საუკეთესო მოწყობაზე. აღწერს რა მოკლედ იდეალურ სახელმწიფოს, სოკრატე მიღებული სურათის აბსტრაქტულობასა და სქემატურობას უჩივის და სურს იმის აღწერილობა მიიღოს, თუ როგორ მოიქცეოდა ეს სახელმწიფო სხვა სახელმწიფოებთან ბრძოლაში; როგორ ღირსეულად ჩაერთვებოდა ომში, ომის დროს კი მისი მოქალაქეები ისე მოიქცეოდნენ, როგორც მათ შეშვენით, თანახმად მათი განათლებისა და აღზრდისა, იმის მიუხედავად, მოლაპარაკება იქნებოდა თუ ბრძოლის ველი ნებისმიერ სახელმწიფოსთან. დიალოგის მესამე მონაწილე კრიტიასი კი ამბავს მოჰყვება, რომელიც თითქოს პაპამისისგან — კრიტიას-უფროსისგან აქვს მოსმენილი, მას კი თავის დროზე სოლონისგან ჰქონია გაგონილი, რომელსაც მსახურებმა უამბეს ეგვიპტეში. მონათხრობის აზრი შემდეგია: ოდესღაც, 9 000 წლის წინ ათენი უფრო სასახელო, მძლავრი და კეთილსინდისიერი სახელმწიფო იყო. ათენის უმთავრესი მეტოქე ზემო ხსენებული ატლანტიდა იყო. ეს კუნძული ერთად აღებულ მცირე აზიასა და ლიბიას აღემატებოდა ზომით. ამ კუნძულზე საოცარად დიდი და მძლავრი სამეფო შექმნილიყო, რომელიც ლიბიას ფლობდა ეგვიპტემდე დაევროპას ტირენემდე. ამ სამეფოს ყველა ძალა ათენის დასამონებლად იქნა გადმოსროლილი. ათენელებიც თავიანთი თავისუფლების დასაცავად აღსდგნენ ელინთა მეთაურობით; და იმის მიუხედავად, რომ ყველა მოკავშირემ მათ უღალატა, ათენელებმა მაინც მოახერხეს ატლანტების მოდრეკვა და მათ მიერ დამონებული ერების გათავისუფლება. ამას უდიდესი ბუნებრივი კატასტროფაც მოჰყვა, რომლის შედეგად, ათენელთა მთელი ჯარი და მთლიანად ატლანტიდა ზღვის ფსკერზე აღმოჩნდა. კრიტიასის დიალოგი იმავე მონაწილეებთან ერთად, ტიმეოსის გაგრძელებად მიიჩნევა, რაც ათენელებისა და ატლანტიდის შესახებ გვაწვდის დამატებით ინფორმაციას. ათენი იმხანად (მიწისძვრამდე და წყალდიდობამდე) დიდი და ნაყოფიერი სამეფოს ცენტრი იყო; დასახლებული კეთისლინდისიერი ერით, რომელთაც (პლატონის აზრით) სახელმწიფოს ყველაზე იდეალური მოწყობა ჰქონდათ. ყველაფერს მმართველები და მეომრები განკარგავდნენ, რომლებიც მიწათმოქმედ-დარგობრივი მასისგან მოშორებით, აკროპოლზე ცხოვრობდნენ განცალკევებულ კომუნაში. თავმდაბალ და კეთილსინდისიერ ათენელებს მძლავრი და ქედმაღალი ატლანტიდა უპირისპირდება. ატლანტების ჯარის მეთაური, პლატონის მიხედვით, ღმერთი პოსეიდონი იყო, რომელსაც მოკვდავ გოგონა კლეიმოსთან ათი ღვთიური ვაჟი შესძენოდა, ისინი კი, უფროსი ატლანტის მეთაურობით, სამეფო ჯარებს ჩასდგომოდნენ სათავეში. კუნძულის ცენტრს ბორცვი წარმოადგენდა, რომელიც ზღვის ნაპირიდან 50 სტადიის (8-9 კილომეტრის) დაშორებით მდებარეობდა. პოსეიდონმა დაცვის მიზნით, ბორცვს სამი წყლის არხი და ორი ნათხარი რკალი შემოავლო; ატლანტებმა კი რკალებზე არხები გაჭრეს და ხიდები გადადეს, რათა გემებს პირდაპირ ქალაქში, უფრო სწორად კი, ქალაქის ცენტრალურ კუნძულამდე შესძლებოდათ მიცურვა, რომელიც 5 სტადიის ოდენა (კილომეტრზე ნაკლები) თუ იქნებოდა დიამეტრში. კუნძულს ოქრო-ვერცხლით სავსე ტაძრები, ოქროს ქანდაკებები და სასახლე ამშვენებდა. კუნძულს, რომელზეც სასახლე იდგა (…) ასევე მიწათხრილებსა და პლეტრის (30 მ) სიგანის ხიდებს მეფეებმა ქვის ღობე შემოავლეს, ზღვისკენ გასასვლელებთან კი ჭიშკრები დაუტანეს. თეთრი, შავი და წითელი ფერის ქვას ისინი შუა კუნძულის წიაღიდანა და შიდა და გარე მიწათხრილების წიაღიდან იღებდნენ, რომლის ორმხრივ შეღრმავებებს ამავე ქვით აპირკეთებდნენ და ნავმისადგომებს აწყობდნენ. თუკი ზოგიერთ რამეს უბრალო ელფერით აკეთებდნენ, დანარჩენს მრავალფეროვანი ქვებით აპირკეთებდნენ, რათა ხელოვნების მწვერვალზე აეყვანათ. გარე მიწათხრილის კედლები ატლანტებმასპილენძით მოაპირკეთეს, შიდა თხრილი კი კალით იყო შემოსილი, რაც შეეხება თავად აკროპოლს — ოქროცურვილი ფირფიტებით იყო დაფარული რათა ცეცხლოვანი შუქი ეფრქვიათ. მანამ, სანამ ატლანტებში ღვთიური ბუნება იყო შენარჩუნებული, ისინი სიმდიდრეს უფრთხილდებოდნენ და კეთილქმედებას აყენებდნენ პირველ რიგში; მაგრამ, როდესაც მათში ადამიანურმა ბუნებამ იმძლავრა, ისინი გახარბდნენ, ფუფუნებაში ჩაეფლნენ, გაძუნწდნენ და გაქედმაღლდნენ. განცვიფრებულმა ზევსმაატლანტების დაღუპვა განიზრახა და ღმერთთა სხდომა მოიწვია… სწორედ აქ წყდება, ჩვენამდე მოღწეული ტექსტის მიხედვით, ხსენებული დიალოგი. სხვა ანტიკური ავტორები[რედაქტირება] პლატონი ატლანტიდა ანდებში[რედაქტირება] პერუში არსებობს ძველი ქალაქი- ოლანტაიტამბო - რომელიც მდებარეობს 2700 მეტრზე ზღვის დონიდან. იქ არის უზარმაზარი მეგალითური ნაგებობები. მზის ტაძრის ერთ-ერთი კედელი საძირკველთან ახლოსაა - 5 დიდი მეგალითური ბლოკით. მის ჩრდილოეთ კედელზე კი დიდგვაროვანთა სახლები იყო აშენებული - ოფიციალურად ცნობილია, რომ ეს ქალაქი აშენდა 15 საუკუნეში, თუმცა არსებობს ბევრი კითხვა, რომელიც ამ თარიღს ეჭვის ქვეშ აყენებს საინტერესოა ტონიანი ბლოკების დადების სტილი, რომელიც ბევრ კითხვას ბადებს. ახლა რა იწვევს ეჭვს ამ ნაგებობებში - უზარმაზარი ბლოკები გადაყრილია ერთი მიმართულებით - ეჭვგარეშეა, რომ ოდესღაც ამ ნაგებობას წინა კედელიც ჰქონდა, რომელიც რაღაც დიდმა ძალამ დაანგრია - ამ კედლის დანგრეული ბლოკები ტერასის ქვევით ჩანს. ამ რაღაც დიდი ძალის მოქმედების ვექტორი ასე შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ - ყველა ბლოკი (ტონიანი !) ამ მიმართულებითაა გადაყრილი; ეს დამანგრეველი ძალა ვერ იქნებოდა მიწისძვრა - რადგან მიწისძვრის დროს სახლები ერთი მიმართულებით არ ინგრევა. უზარმაზარ ბლოკებს ვერ დაანგრევდნენ ესპანელებიც .- ეს შეეძლო გაეკეთებინა მხოლოდ წყლის ნაკადს! აი ეს ბლოკი სულ ძირშია ნაპოვნი - რა ძალას უნდა ჩამოეტანა იგი ასე დაბლა ახლა შეხედეთ თუ სად მდებარეობს ოლანტაიტამბო - იგი მდებარეობს 2700 მეტრის სიმაღლეზე ზღვის დონიდან - მთის კენწეროზე არანაირი ტბა და მდინარე არ მდებარეობს - რას შეეძლო შეექმნა ასეთი ძლიერი წყლის ნაკადი თუ არა მსოფლიო წარღვნას. ნაგებობების შესწავლისას რჩება შთაბეჭდილება, რომ ნაქალაქევზე გვაქვს ორი ტიპის მშენებლობა - პრიმიტიული აგურებისმაგვარი წყობა და ამ ნაგებობების ძირში მეგალითური - სრულიად უნიკალური მშენებლობის სტილი, გრანიტის ქვების დამუშავების კვალი - გრანიტის ასე დამუშავება დღევანდელი ტექნოლოგიებითაც კი გაუჭირდებოდათ და შეადარეთ ახლა ასეთი უნიკალური ბლოკები პრიმიტიულ სახლებს, რომლებიც ეტყობა მართლა მე-15 საუკუნეში იყო აგებული. ბოლოს ავტორი ასკვნის, რომ წყლის დიდი ნაკადი მოდიოდა ერთი მხრიდან - ანუ ატლანტიური ოკეანიდან და გადაუარა 2700 მეტრის სიმაღლეზე უმაღლეს მთებს. ხოლო წარღვნამდე დედამიწაზე არსებობდა უდიდესი ტექნოლოგიების მქონე ცივილიზაციები, რომელთაც თავისუფლად აჰქონდათ ასეთი მრავალტონიანი ბლოკები 2700 მეტრის სიმაღლეზე. ლემურია თავისუფალი ქართულენოვანი ენციკლოპედია ვიკიპედიიდან ლემურია — მითიური კუნძული (ან კონტინენტი) ინდოეთის ოკეანეში. ინდოეთის ოკეანეში ლემურიის, როგორც მაღალი ცივილიზაციის მატარებელი მიწის შესახებ გადმოცემები, მსოფლიოს ბევრი ხალხის თქმულებებშია დაცული. ლემურიელები და ლემურია — დაკარგული კონტინენტია. ფილოსოფოს რუდოლფ შტაინერის მტკიცებით, მსოფლიო ისტორიის საიდუმლო სამალავი — აკაშის ქრონიკები — გვაუწყებენ, რომ დედამიწის მოსახლეობის დიდი წინაპრები ლემურიელები იყვნენ. სექციების სია [ დამალვა] · 1 კუმარი კანდამი და ლემურია · 2 იხილეთ აგრეთვე · 3 ლიტერატურა · 4 რესურსები ინტერნეტში კუმარი კანდამი და ლემურია[რედაქტირება] კუმარი კანდამი თამილურ ნაციონალურ ლიტერატურაში მოიცავს სამხრეთ ინდოეთს,მადაგასკარს, ავსტრალიას და თითქმის სრულ ინდოეთის ოკეანეს კუმარი კანდამი (თამილი: இலெமூரியா) ლეგენდარული სამეფო რომელსაც ხშირად ლემურიასთან აიგივებენ. ლემურია ლემურია _ მითიური კუნძული (ან კონტინენტი) ინდოეთის ოკეანეში. ლემურია, როგორც მიწა განვითარებული ცივილიზაციით, ინდოეთის ოკეანეში, მოხსენიებულია სხვადასხვა ხალხების მოთოლოგიებში.სახელი მომდინარეობს შემდეგი მოსაზრებიდან: ბევრი ცხოველი და მცენარე გავრცელებულია ზოგიერთი კონტინენტის მხოლოდ სამხრეთ სანაპიროებზე. მე–19 საუკუნეში (მანამ სანამ ტექტონიკური ფილების მოძრაობას აღმოაჩნდნენ), მეცნიერები ვარაუდოდნენ რომ ამ სახეობებმა იქ მათი თანამედროვე “დროებითი სახმელეთო ხიდების” მეშვეობით შეაღწიეს. ამის პირველი მაგალითია ლემურია _ თეორიული მიწა ინდოეთის ოკეანეში, რომელიც ზოოლოგმა ფ. სკლეიტერმა მოიგონა 1864 წელს, რათა პირდაპირ გადაეყვანა ლემურები აფრიკიდან ინდოეთში. ჩარლზ დარვინმა შენიშნა რომ ამ მიმდინარეობის მომხრეები ძალიან შეიჭრნენ როლში და დაიწყეს მსგავსი ხიდების დიდი რაოდენობით “აღმოჩენა”. შედეგად ეს დასახელება სამეცნიერო სპეკულაციების საბაბი გახდა. ინდური მითოლოგია “მახაბხარტაში”, “მასტია–პურანეში” და სხვა ძველ ტექსტებში ლაპარაკია, ღმერთების მტრებით, დემონი ასურებით დასახლებულ ქალაქზე, რომელიც ” ჩაიძირა ოკენაის წ####ბში და გაქრა ღმერთების თვალთახედვიდან”. შეიძლება ეს გახდა მიზეზი მითისა დვარაკზე, ქალაქაზე, რომელიც ზღვამ ჩაყლაპა კრიშნას სიკვდილიდან 7 დღის შემდეგ. დვარაკა უნდა ყოფილიყო დღევანდელი ბომბეის ტერიტორიაზე. ამ მითებმა, მიზეზი მისცეს შუა საუკუნეებში სამხრეთ კონტინენტის შესახებ მითებს გაჩენას, სადაც იყო პირველი პოეტური აკადემია (სანგა) შივას თაოსნობით. თქმულების თანახმად ამ აკადემიამ 4400 წ. იარსება. მადაგასკარის მითოლოგია მადაგასკარი ლემურიის ჰიპოთეზაში ცალკე ადგილს იკავებებს. კუნძულის ადგილობრივ მაცხოვრებლებს შემონახული აქვთ პოეტური ხელოვნების უძველესი ტრადიციები სადაც მოთხრობილია კუნძლის ისტორია. ადგილობრივი მითების თანახმად, კუნძული ადრე შორეულ აღმოსავლეთში მდებარეობდა. ასევე მოხსენიებულია დიდი წყალდიდობაც. მიუხედავად იმისა, რომ კუნძლი ძალიან ახლოსაა აფრიკასთან, მადაგასკარზე არსებული ცხოველების და მცენარეების უმეტესობა ენდემურია, მათი რაოდენობა კი იმდენად დიდია, რომ სავსებით შესაძლებელია, კუნძული რომელიმე კონტინენტის ნაწილად ჩაითვალოს. ამასთან, ადგილობრივი მაცხოვრებლები ნეგროიდულ რასას არ განეკუთვნებიან. ევროპული მითოლოგია მიუხედავად იმისა, რომ არსებობს ვერსიები, რომ აფრიკას სამხრეთიდან ჯერ კიდევ ეგვიპტურმა, რომაულმა და ფინიკიურმა ექსპედიციებმა შემოუარეს, ევროპელებმა ინდოეთში რეგულარულად ცურვა მხოლოდ მე–15 საუკუნეში დაიწყეს. ევროპაში ლემურიის შესახებ ლეგენდებს იშვიათად აღიქვამდნენ სერიოზულად. მოგვიანებით ეგვიპტელები ლემურიას მოიხსენიებდნენ როგორც ატლანტიდის საპირწონეს (ან პირიქით _ ატლანტიდის დამატებად). უკვე მე–20 საუკუნეში, როდესაც ცნობილი გახდა რომ მადაგასკარსა და ინდოეთს შორის არანაირი კონტინენტი არ არსებობდა, ლემურიის თეორიის მომხრეებმა გამქრალი კონტინენტი წყნარ ოკეანეში “გადაიტანეს”, თუმცა ამ ვერსიამ დიდი გავრცელება ვერ ჰპოვა, რადგან იქ უკვე “არსებობდა” პაციფიდა. ელენა ბლავატსკაიას მითოლოგია ელენა ბლავატსკაიამ ლემურის წარმოშობის თავისი ვერსია წარმოადგინა. მან ივარაუდა, რომ ლემურიის მაცხოვრებლები საწყისი რასა იყო. პროფესორი რუდოლფ შნაინერი ამტკიცებდა, რომ სამყაროს ისტორიის საიდმლო საცავი _ “აკაშს ქრონიკები” _ ასევე ასახელებენ ლემურიის მაცხოვრებლებს ადამიანების წინაპრებად. 1926 წელს პოლკოვნიკმა ჯეიმს ჩორჩვარდმა განაცხადა, რომ ერთმა ინდოელმა ბერმა მას აჩვენა ძველი დაფები, სადაც ნახსენებია კონტინენტი მუ (ლემურია), რომელიც გადაშლილი იყო 6000 კმ–ზე ჰავაის კუნულებიდან აღდგომის კუნძულამდე. ჩორჩვარდის თანახმად, ვილკანების ამოფრქვევამ, მიწისძვრებმა და მაღალმა ტალღებმა გაანადგურეს ლემურია დაახლოვებით 12 000 წლის წინ. პატარ–პატარა კუნძულები შემორჩა ლემურიისაგან რომლებიც გაფანტული იყო წყნარ ოკეანეში და იქ გადარჩენილი ლემურიელებისაგან წარმოიშვნენ სხვადასხვა ერები. ბლავატსკაია “საიდუმლო დოქტრინაში” ცხადად და არაორაზროვნად მიანიშნებს კონტინენტ ლემურიაზე (მუ), რომელიც არსებობდა ატლანტიდამდე ბევრად ადრე. ლემურია, როგორც ჩვენ ვეძახდით მესამე რასის კონტინენტს, მაშინ გიგანტური ქვეყანა იყო. ის ფარავდა მთელ სივრცეს ჰიმალაის ძირიდან, რომელიც მას შიდა ზღვებისგან ყოფდა, რომელიც მდებარეობდა დღევანდელი ტიბეტის ადგილას, მონღოლეთამდე და შამოს დიდ უდაბნომდე. ჩიტაგონგიდან დასავლეთის მიმართულებით ჰარვარდისკენ და აღმოსავლეთ მიმართულებით ასსამისკენ. შიდა ზღვიდან ლემურია ვრცელდებოდა სამხრეთისკენ იმის გავლით, რასაც დღეს ჩვენ სამხრეთ ინდოეთს, ცეილონს და მუმატრას ვეძახით. შემდეგ სამხრეთისკენ შეიცავდა მადაგასკარს მარჯვნიდან და ტასმანიას მარცხნიდან. და ანტარქტიდის არქტიკულ სარტყელამდე რამდენიმე გრადუსით მოშრებით. შვედეთი და ნორვეგია იმ დროს ლემურიის განუყოფელ ნაწილს შეადგენდნენ. ასევე ატლანტიდა ევროპის მხრიდან და აღმოსავლეთ და დასავლეთ ციმბირი, და კამჩატკა აზიის მხრიდან წარმოადგენდნენ ლემურიის ნაწილებს. (ე. პ. ბლავატსკაიას სადუმლო დოქტრინა) მეცნიერული კვლევები ატლანტიდისაგან განსხვავებით, ლემურიის შესწავლაზე ექსპედიციები პრაქტიკულად არ გაგზავნილა, რაც სულაც არაა გასაკვირი. არამრავალრიცხოვანმა კვლევებმა ვერ აღმოაჩინეს დიდი კნტინენტის ან კუნძულის არსებობის ვერანაირი კვალი. ლემურია მხატვრულ ლიტერატურაში ამერიკელი დრუნვალო მელქისედეკის წიგნში “ცხოვრების ყვავილის ძველი საიდუმლო” ნათქვამია რომ “ლემურიის არსებობის ფაქტი აღიარებულ იქნა 1910 წელს და დაკავშირებულია მარჯნებთან. წყნარ ოკეანეში 550 მეტრის სიღრმეზე აღმოჩენილ იქნა მარჯნის რგოლები, რომლებიც აღდგომის კუნძულიდან უზარმაზარ ტერიტორიაზეა გაშლილი”. ფანდრე ნორტონის ანტასტიკურ რომანშ “ოპერაცია ძიება დროში” (1967 წ.) მთავარი გმირი ხვდება 1980 წლიდან ჩვენს წელთაღრიცხვამდე მე12 ათასწლეულში ატლანტიდაში, შველის ლემურიელ მებრძოლს და შედეგად აჩენს სამყაროს დატბორვსაგან. ატლანტიდა და ლემურია რჩებიან მსოფლიო რუქაზე. - See more at: http://ocneba.com/story/1015-%E1%83%9A%E1%83%94%E1%83%9B%E1%83%A3%E1%83%A0%E1%83%98%E1%83%90#sthash.k37hAs1x.dpuf ჯერი ფოსტერის მიხედვით ლემურია ლემურიის კონტინენტი სავარაუდოდ აფრიკასა და ინდოეთს შორის მდებარეობდა. ეს სახელი უწოდა ინგლისელმა ზოოლოგმა ფილიპ ლ. სლეიტერმა, რომლის აზრით, ეს ხმელეთი შესაძლებელია ადამიანისა და ანთროპოლოგიური მაიმუნის შუალედური არსების - ”დაკარგული რგოლის” სამშობლო ყოფილიყო. იგი მიიჩნევდა, რომ ერთ დროს ინდოეთის ოკეანეში არსებული ხმელეთი ერთმანეთთან აკავშირებდა აფრიკას და ინდოეთს, ასევე მადაგასკარსა და სამხრეთ აზიის ქვეყნებს. ეს იყო გარკვეული ”სახმელეთო ხიდი”, რომლითაც ლემურები და სხვა მაიმუნისმაგვართა ჯიშის ცხოველები თავისუფლად გადაადგილდებოდნენ ორ კონტინენტზე. ცნობილი ფსიქოლოგი და ოკულტისტი ელენა ბლავატსკაია აცხადებდა, რომ მას ჰქონდა კავშირი მაჰატმას საძმოსთან (ეთერულ არსებებთან, რომელთა შტაბიც ტიბეტში მდებარეობს). მათ გაუმხილეს დედამიწაზე სიცოცხლის გაჩენის ნამდვილი ისტორია. ბლავატსკაია წერდა, რომ დედამიწაზე ადამიანთა სულ შვიდმა რასამ უნდა იცხოვროს. თანამედროვე ადამიანები მეხუთე რასას მივეკუთვნებით, ჩვენს შემდეგ კიდევ ორი განსხვავებული რასა დასახლდება. მეექვსე რასა იქნება ჩვენზე მეტად განვითარებული, ისინი კვლავ დაბრუნდებიან ლემურიაზე, ხოლო ბოლო - მეშვიდე რასა საერთოდ დატოვებს დედამიწას და ცხოვრებას თვიდან დაიწყებს პლანეტა მერკურზე. დედამიწაზე ასევე არსებობენ ქვე-რასები, რომლებიც მთავარი რასებისაგან წარმოიშვნენ. მაგალითად, მეოთხე რასის (ატლანტიდელების ) შთამომავლები არიან ავსტრალიელი აბორიგენები, პაპუასები და ჰოტენტოტები. ბლავატსკაიას თქმით ზოგ ლემურიელს ოთხი ხელი ჰქონდა, ხოლო სხვებს კეფაზე ჰქონდათ მესამე თვალი, რომლითაც გონებით ხედვა შეეძლოთ. მათ ჰქონდათ ტელეპატიის უნარი და შეეძლოთ მთების გადადგმა მხოლოდ ნების ძალით, მიუხედავად იმისა, რომ ისინი არ ფლობდნენ სისტემატურ (მყარ) ტვინს, ჩვენეული გაგებით. ბლავატსკაიას გარდაცვალების შემდეგ (1891 წ.), მისმა მოსწავლემ ენი ბესანტმა განაგრძო წერა ლემურიასა და მისი მოსახლეობის შესახებ. მისი ცნობით, ლემურიელებს ათვისებული ჰქონდათ მთელი სამხრეთ ნახევარსფერო ჰიმალაის მთებიდან ანტარქტიდამდე და ატლანტიკის ოკეანის ცენტრალური ნაწილი. იგივე საკითხზე წერდა ბრიტანელი თეოსოფისტი ვ. სკოტ-ელიოტი. მან მნიშვნელოვნად შეავსო ცნობები ლემურიაზე ტიბეტელი ეთერული მაგისტრების დახმარებით. 1896 წელს გამოსცა წიგნი ”ამბავი ატლანტიდისა და დაკარგული ლემურიისა” სადაც გამოაქვეყნა მსოფლიო რუკები, რომლებზეც ნაჩვენებია დედამიწის განვითარების სხვადასხვა ეტაპები, რომლებიც მიაწოდეს ტიბეტელმა მაჰატმას მაგისტრებმა. 1932 წელს ”ლოს-ანჯელეს თაიმსის” ჟურნალისტმა ედუარდ ლანსერმა განაცხადა, რომ იპოვა ლემურიელთა დასახლება შასტას მთის ფერდობზე, ჩრდილოეთ კალიფორნიაში. როცა მატარებლით ორეგონში მიემგზავრებოდა, მისი ყურადღება მიიპყრო მთაზე უცნაური ფერის სინათლემ. გამცილებელმა უთხრა, რომ იქ ლემურიელები თავიანთ რიტუალებს ატარებდნენ. ჟურნალისტი დააინტერესა ამან და გადაწყვიტა ეპოვა და შეესწავლა ეს უცნაური არსებები, რომლებიც იყვნენ დედამიწის პირველი მოსახლეების შთამომავლები. მთასთან ახლოს, პატარა ქალაქ ვიდში, უამბეს, რომ ლემურიელები თავიანთ რიტუალებს ატარებდნენ დღისითაც და ღამითაც, მაგრამ მათ წმინდა დასახლებაში შეღწევა არავის შეეძლო. თუმცა ერთმა ადგილობრივმა ”მკვლევარმა” გაიგო უფრო მეტი მათ შესახებ, იგი მუდმივად აკვირდებოდა მთას ძლიერი ასტრონომიული ტელესკოპით. ეს იყო პროფესორი ედგარ ლარკინი. ის ყვებოდა, რომ მთაზე შენიშნა ბრწყინვალე ტაძარი, მოპირკეთებული მარმარილოთი და ონიქსით, რომელიც მაიას იუკატანის უდიდეს ტაძარს მეტოქეობას გაუწევდა. მოსახლეობას ეშინოდა ლემურიელთა ტერიტორიაზე გადასვლა, თუმცა ჩანდა ისინი მშვიდობიანი და მეგობრული ხალხი იყვნენ. მათ უბრალოდ სურდათ ეცხოვრათ ისე, როგორც მათი წინაპრები ცხოვრობდნენ ოდესღაც, მშობლიური მიწების ოკენაში ჩაძირვამდე. საგაზეთო წერილში ლანსერი წერდა, რომ ადგილობრივი მოსახლეობა ხშირად ხვდებოდნენ ლემურიელებს და აღწერდნენ მათ, როგორც ფეხშიშველ, მაღალ, ლამაზ, კეთილშობილ მამაკაცებს, მოკლედ შეჭრილი თმით, ატარებდნენ თეთრ მოსასხამებს. სოფლელებს ისინი მოსწონდათ, რადგან ყიდულობდნენ მათგან დიდი რაოდენობით გოგირდს, მარილს და ღორის ქონს და გულუხვად იხდიდნენ სუფთა ოქროთი, რასაც მოიპოვებენ შანტას მთის მაღაროებში. შასტას მთა ამ სენსაციურ ისტორიაში დიდ ინტერესს იწვევდა, თუ როგორ არხერხებდნენ ”ლემურიელები” ყველასთვის შეუმჩნეველნი ყოფილიყვნენ. ლანსერი ამბობდა, რომ ისინი იყენებდნენ ტიბეტელი მაგისტრების წმინდა ძალებს, რომლის მეშვეობითაც მათ სოფელს დამცავი უხილავი საზღვარი შემოავლეს. მისი განცხადებით, მათ თანამედროვე ადამიანზე გაცილებით მეტი მეცნიერული ცოდნა აქვთ. თუმცა ათასობით წელია ამერიკაში ცხოვრობენ, ახსოვთ თავიანთი წინაპრების რიტუალები და ატარებენ მას მთაზე. სხვა მკველვარების ჩვენებებმა გული გაუტეხეს ხალხს, ვისაც ლანსერის მონათხობი სჯეროდა. მათ მთაზე მსგავსი დასახლების კვალიც ვერ იპოვეს. ”გამოჩენილი პროფესორი” ლარკინი ადგილობრივი დილეტანტი ოკულტისტი აღმოჩნდა, რომელიც თავისი მცირემასშტაბიანი ტელესკოპით ვარსკვლავებს აკვირდებოდა. მიუხედავად ამისა შანტის მთა და ლანსერის ისტორია ხშირად ხდება ოკულტისტთა დავის საგანი. ზოგი თვლის, რომ მან ისტორია შეთხზა ფრედერიკ. ს. ოლივერის წიგნის ”ორი პლანეტის ბინადარნი” გავლენით. წიგნი გამოიცა 1894 წელს. ავტორმა გამოიყენა ფსევდონიმი "Phylos The Tibetan". მთხრობელი მოულოდნელად ხვდება ერთ-ერთ ოსტატს (ჩინელ ბრძენს, სახელად ქუონგს) იმავე მთაზე, სადაც სასულიერო საზოგადოება ინახავდა წინაპართა ცოდნას. იგი მიიღეს თავიანთ წრეში, შემდეგ კი, სულიერი სხეულით წაიყვანეს სამოგზაუროდ პლანეტა ვენერაზე. მათ ასევე ასწავლეს როგორ გაეხსენებინა წინა ინკარნაციები ატლანტიდადან მოყოლებული. ასევე ლანსერი ალბათ იცნობდა სკოტ-ელიოტის წიგნებსაც, მისი ისტორია ლემურიაზე მხოლოდ მისი ფანტაზიის ნაყოფი არ უნდა ყოფილიყო . სკოტ-ელიოტი ახსენებს არსებებს იმდროინდელ ვენერადან, როცა პლანეტა თავის ძველ ორბიტაზე მოძრაობდა მარსსა და იუპიტერს შორის, რომელსაც უწოდებდნენ „"Lords of The Flame" . ვენერიანებს მაღალი ცივილიზაცია აქვთ თავიანთ პლანეტაზე, მათ ასწავლეს ლემურიელებს როგორ მიეღწიათ უკვდავებისთვის ინკარნაციათა განმეორებით. შესაძლებელია ვენერიელებს ასევე უწოდებდნენ ”ასტეროიდელებს”, რომლებსაც აღწერდნენ როგორც პატარა ადამიანებს, მცხოვრებს ”მეხუთე პლანეტაზე”, რომლის ორბიტა იყო ახლანდელ ასტეროიდთა ქამრის ადგილას. ჰიპერბორეა - ლემურიამდელი ცივილიზაცია, რომელზეც კიდევ უფრო ნაკლები ცნობები მოიპოვება, ვიდრე ლემურია-ატლანტიდა-არიელებზე. ჰიპერბორეა - ძველი ბერძნული მითების მიხედვით ჰიპერბორეა არის ზღაპრული ქვეყანა, სადაც მარად გაზაფხულია, მზე ექვს თვეს არ ჩადის. მდებარეობს შორეულ ჩრდილოეთში ზამთრის მიწების გადაღმა. ჰიპერბორეელები ბედნიერები და უზრუნველები იყვნენ, ცხოვრობდნენ ხანგრძლივად, არ იცოდნენ შუღლი და ომები, მძიმე შრომა, სიბერე და დაავადებები. ჰიპერბორეას ჩრდილოეთით ესაზღვრებოდა ოკეანოსი - მდინარე, რომელიც გარს ერტყმის დედამიწას; სამხრეთით - მითიური რიფეის მთები. მთავარი მდინარე იყო ერიდანოსი, რომელიც ოკეანიდან სამხრეთით მიედინებოდა. მდინარე ერიდანოსის სანაპიროებზე ალვები ქარვას ისხამდა, მის წ####ბში თეთი გედების გუნდები ცხოვრობდნენ. მარადიული ზაფხულის პირობებში მარცვლეული წელიწადში ორჯერ იძლეოდა მოსავალს. მაგრამ ყველაზე მშვენიერი ადგილი იყო მდიდარი, ლამაზი ტყით დაფარული "აპოლონის ბაღი". ჰიპერბორეას სამხრეთით იცავდა რიფეის მთების გადაულახავი თოვლიანი მწვერვალები. ეს იყო ქარის ღმერთის - ბორეასის სამფლობელო, რომელსაც გრილი სუნთქვა მოჰქონდა ზამთრის მიწებიდან სამხრეთში. მთის მწვერვალებზე ცხოვრობდნენ გრიფონები - არწივის თავიანი და ლომის ტანიანი მტაცებელი ფრინველები, ხოლო ხეობები დასახლებული იყო სასტიკი, ცალთვალა არიმასპების ტომებით. ჰიპერბორეა თეოკრატული ქვეყანა იყო. მას მართავდა აპოლონის სამი ქურუმი, გიგანტი მეფეები - ბორეადები, ძენი ან შთამომავლები ღმერთ ბორეასისა. დედაქალაქში იყო მრავალი მრგვალი ტაძარი და ჰეკატომბები, სადაც მსხვერპლს სწირავდნენ ღმერთებს. ჰიპერბორეელები მუსიკალური ხალხი იყო, საღვთო დღესასწაულებზე მართავდნენ სიმღერისა და ცეკვის ფესტივალებს. ჰიპერბორეა რამდენიმე მითში მოიხსენიება. ერთ-ერთია მითი ფაეტონზე, ბიჭზე, რომელმაც სცადა მზის ეტლის მართვა, რაც ვერ შეძლო და ზევსმა ელვით განგმირა. ფაეთონის ალმოდებული სხეული ჩავარდა ჰიპერბორიის მდინარე ერიდანოსში. მის ნაპირთან შეკრებილი მწუხარე დები - ჰელიადები გადაიქცნენ ქარვამდინარე ალვის ხეებად. ფაეტონის მეგობარი კიკნოსი თავადაც გადახტა მდინარეში, მეგობრის დაღუპვის ადგილას, ღმერთებმა იგი გედად აქციეს. შემდეგში ჰიპერბორეელები, როცა დაიღლებოდნენ სიცოცხლით, ხტებოდნენ მდინარეში და გედებად იქცეოდნენ. ჰიპერბორეაში იმოგზაურა გმირმა პერსევსმა, რომელიც ეძებდა ღმერთების საგანძურის მცველ ნიმფებს, ან გრაიებს, რომლებმაც გოგრონების ადგილსამყოფელი მიასწავლეს. ასევე ამ მხარეში ორჯერ მოხვდა ჰერაკლე. პირველად როცა არტემიდეს ოქროს ირემს მისდევდა, ხოლო მეორედ ატლასის ასულებისთვის ოქროს ვაშლები რომ მოეპარა. --------------------

ჰიპერბორეა - ლემურიამდელი ცივილიზაცია, რომელზეც კიდევ უფრო ნაკლები ცნობები მოიპოვება, ვიდრე ლემურია-ატლანტიდა-არიელებზე. ჰიპერბორეა - ძველი ბერძნული მითების მიხედვით ჰიპერბორეა არის ზღაპრული ქვეყანა, სადაც მარად გაზაფხულია, მზე ექვს თვეს არ ჩადის. მდებარეობს შორეულ ჩრდილოეთში ზამთრის მიწების გადაღმა. ჰიპერბორეელები ბედნიერები და უზრუნველები იყვნენ, ცხოვრობდნენ ხანგრძლივად, არ იცოდნენ შუღლი და ომები, მძიმე შრომა, სიბერე და დაავადებები. ჰიპერბორეას ჩრდილოეთით ესაზღვრებოდა ოკეანოსი - მდინარე, რომელიც გარს ერტყმის დედამიწას; სამხრეთით - მითიური რიფეის მთები. მთავარი მდინარე იყო ერიდანოსი, რომელიც ოკეანიდან სამხრეთით მიედინებოდა. მდინარე ერიდანოსის სანაპიროებზე ალვები ქარვას ისხამდა, მის წ####ბში თეთი გედების გუნდები ცხოვრობდნენ. მარადიული ზაფხულის პირობებში მარცვლეული წელიწადში ორჯერ იძლეოდა მოსავალს. მაგრამ ყველაზე მშვენიერი ადგილი იყო მდიდარი, ლამაზი ტყით დაფარული "აპოლონის ბაღი". ჰიპერბორეას სამხრეთით იცავდა რიფეის მთების გადაულახავი თოვლიანი მწვერვალები. ეს იყო ქარის ღმერთის - ბორეასის სამფლობელო, რომელსაც გრილი სუნთქვა მოჰქონდა ზამთრის მიწებიდან სამხრეთში. მთის მწვერვალებზე ცხოვრობდნენ გრიფონები - არწივის თავიანი და ლომის ტანიანი მტაცებელი ფრინველები, ხოლო ხეობები დასახლებული იყო სასტიკი, ცალთვალა არიმასპების ტომებით. ჰიპერბორეა თეოკრატული ქვეყანა იყო. მას მართავდა აპოლონის სამი ქურუმი, გიგანტი მეფეები - ბორეადები, ძენი ან შთამომავლები ღმერთ ბორეასისა. დედაქალაქში იყო მრავალი მრგვალი ტაძარი და ჰეკატომბები, სადაც მსხვერპლს სწირავდნენ ღმერთებს. ჰიპერბორეელები მუსიკალური ხალხი იყო, საღვთო დღესასწაულებზე მართავდნენ სიმღერისა და ცეკვის ფესტივალებს. ჰიპერბორეა რამდენიმე მითში მოიხსენიება. ერთ-ერთია მითი ფაეტონზე, ბიჭზე, რომელმაც სცადა მზის ეტლის მართვა, რაც ვერ შეძლო და ზევსმა ელვით განგმირა. ფაეთონის ალმოდებული სხეული ჩავარდა ჰიპერბორიის მდინარე ერიდანოსში. მის ნაპირთან შეკრებილი მწუხარე დები - ჰელიადები გადაიქცნენ ქარვამდინარე ალვის ხეებად. ფაეტონის მეგობარი კიკნოსი თავადაც გადახტა მდინარეში, მეგობრის დაღუპვის ადგილას, ღმერთებმა იგი გედად აქციეს. შემდეგში ჰიპერბორეელები, როცა დაიღლებოდნენ სიცოცხლით, ხტებოდნენ მდინარეში და გედებად იქცეოდნენ. ჰიპერბორეაში იმოგზაურა გმირმა პერსევსმა, რომელიც ეძებდა ღმერთების საგანძურის მცველ ნიმფებს, ან გრაიებს, რომლებმაც გოგრონების ადგილსამყოფელი მიასწავლეს. ასევე ამ მხარეში ორჯერ მოხვდა ჰერაკლე. პირველად როცა არტემიდეს ოქროს ირემს მისდევდა, ხოლო მეორედ ატლასის ასულებისთვის ოქროს ვაშლები რომ მოეპარა. ლემურია თავისუფალი ქართულენოვანი ენციკლოპედია ვიკიპედიიდან ლემურია — მითიური კუნძული (ან კონტინენტი) ინდოეთის ოკეანეში. ინდოეთის ოკეანეში ლემურიის, როგორც მაღალი ცივილიზაციის მატარებელი მიწის შესახებ გადმოცემები, მსოფლიოს ბევრი ხალხის თქმულებებშია დაცული. ლემურიელები და ლემურია — დაკარგული კონტინენტია. ფილოსოფოს რუდოლფ შტაინერის მტკიცებით, მსოფლიო ისტორიის საიდუმლო სამალავი — აკაშის ქრონიკები — გვაუწყებენ, რომ დედამიწის მოსახლეობის დიდი წინაპრები ლემურიელები იყვნენ. ლემურია _ მითიური კუნძული (ან კონტინენტი) ინდოეთის ოკეანეში. ლემურია, როგორც მიწა განვითარებული ცივილიზაციით, ინდოეთის ოკეანეში, მოხსენიებულია სხვადასხვა ხალხების მოთოლოგიებში.სახელი მომდინარეობს შემდეგი მოსაზრებიდან: ბევრი ცხოველი და მცენარე გავრცელებულია ზოგიერთი კონტინენტის მხოლოდ სამხრეთ სანაპიროებზე. მე–19 საუკუნეში (მანამ სანამ ტექტონიკური ფილების მოძრაობას აღმოაჩნდნენ), მეცნიერები ვარაუდოდნენ რომ ამ სახეობებმა იქ მათი თანამედროვე “დროებითი სახმელეთო ხიდების” მეშვეობით შეაღწიეს. ამის პირველი მაგალითია ლემურია _ თეორიული მიწა ინდოეთის ოკეანეში, რომელიც ზოოლოგმა ფ. სკლეიტერმა მოიგონა 1864 წელს, რათა პირდაპირ გადაეყვანა ლემურები აფრიკიდან ინდოეთში. ჩარლზ დარვინმა შენიშნა რომ ამ მიმდინარეობის მომხრეები ძალიან შეიჭრნენ როლში და დაიწყეს მსგავსი ხიდების დიდი რაოდენობით “აღმოჩენა”. შედეგად ეს დასახელება სამეცნიერო სპეკულაციების საბაბი გახდა. ინდური მითოლოგია “მახაბხარტაში”, “მასტია–პურანეში” და სხვა ძველ ტექსტებში ლაპარაკია, ღმერთების მტრებით, დემონი ასურებით დასახლებულ ქალაქზე, რომელიც ” ჩაიძირა ოკენაის წ####ბში და გაქრა ღმერთების თვალთახედვიდან”. შეიძლება ეს გახდა მიზეზი მითისა დვარაკზე, ქალაქაზე, რომელიც ზღვამ ჩაყლაპა კრიშნას სიკვდილიდან 7 დღის შემდეგ. დვარაკა უნდა ყოფილიყო დღევანდელი ბომბეის ტერიტორიაზე. ამ მითებმა, მიზეზი მისცეს შუა საუკუნეებში სამხრეთ კონტინენტის შესახებ მითებს გაჩენას, სადაც იყო პირველი პოეტური აკადემია (სანგა) შივას თაოსნობით. თქმულების თანახმად ამ აკადემიამ 4400 წ. იარსება. მადაგასკარის მითოლოგია მადაგასკარი ლემურიის ჰიპოთეზაში ცალკე ადგილს იკავებებს. კუნძულის ადგილობრივ მაცხოვრებლებს შემონახული აქვთ პოეტური ხელოვნების უძველესი ტრადიციები სადაც მოთხრობილია კუნძლის ისტორია. ადგილობრივი მითების თანახმად, კუნძული ადრე შორეულ აღმოსავლეთში მდებარეობდა. ასევე მოხსენიებულია დიდი წყალდიდობაც. მიუხედავად იმისა, რომ კუნძლი ძალიან ახლოსაა აფრიკასთან, მადაგასკარზე არსებული ცხოველების და მცენარეების უმეტესობა ენდემურია, მათი რაოდენობა კი იმდენად დიდია, რომ სავსებით შესაძლებელია, კუნძული რომელიმე კონტინენტის ნაწილად ჩაითვალოს. ამასთან, ადგილობრივი მაცხოვრებლები ნეგროიდულ რასას არ განეკუთვნებიან. ევროპული მითოლოგია მიუხედავად იმისა, რომ არსებობს ვერსიები, რომ აფრიკას სამხრეთიდან ჯერ კიდევ ეგვიპტურმა, რომაულმა და ფინიკიურმა ექსპედიციებმა შემოუარეს, ევროპელებმა ინდოეთში რეგულარულად ცურვა მხოლოდ მე–15 საუკუნეში დაიწყეს. ევროპაში ლემურიის შესახებ ლეგენდებს იშვიათად აღიქვამდნენ სერიოზულად. მოგვიანებით ეგვიპტელები ლემურიას მოიხსენიებდნენ როგორც ატლანტიდის საპირწონეს (ან პირიქით _ ატლანტიდის დამატებად). უკვე მე–20 საუკუნეში, როდესაც ცნობილი გახდა რომ მადაგასკარსა და ინდოეთს შორის არანაირი კონტინენტი არ არსებობდა, ლემურიის თეორიის მომხრეებმა გამქრალი კონტინენტი წყნარ ოკეანეში “გადაიტანეს”, თუმცა ამ ვერსიამ დიდი გავრცელება ვერ ჰპოვა, რადგან იქ უკვე “არსებობდა” პაციფიდა. ელენა ბლავატსკაიას მითოლოგია ელენა ბლავატსკაიამ ლემურის წარმოშობის თავისი ვერსია წარმოადგინა. მან ივარაუდა, რომ ლემურიის მაცხოვრებლები საწყისი რასა იყო. პროფესორი რუდოლფ შნაინერი ამტკიცებდა, რომ სამყაროს ისტორიის საიდმლო საცავი _ “აკაშს ქრონიკები” _ ასევე ასახელებენ ლემურიის მაცხოვრებლებს ადამიანების წინაპრებად. 1926 წელს პოლკოვნიკმა ჯეიმს ჩორჩვარდმა განაცხადა, რომ ერთმა ინდოელმა ბერმა მას აჩვენა ძველი დაფები, სადაც ნახსენებია კონტინენტი მუ (ლემურია), რომელიც გადაშლილი იყო 6000 კმ–ზე ჰავაის კუნულებიდან აღდგომის კუნძულამდე. ჩორჩვარდის თანახმად, ვილკანების ამოფრქვევამ, მიწისძვრებმა და მაღალმა ტალღებმა გაანადგურეს ლემურია დაახლოვებით 12 000 წლის წინ. პატარ–პატარა კუნძულები შემორჩა ლემურიისაგან რომლებიც გაფანტული იყო წყნარ ოკეანეში და იქ გადარჩენილი ლემურიელებისაგან წარმოიშვნენ სხვადასხვა ერები. ბლავატსკაია “საიდუმლო დოქტრინაში” ცხადად და არაორაზროვნად მიანიშნებს კონტინენტ ლემურიაზე (მუ), რომელიც არსებობდა ატლანტიდამდე ბევრად ადრე. ლემურია, როგორც ჩვენ ვეძახდით მესამე რასის კონტინენტს, მაშინ გიგანტური ქვეყანა იყო. ის ფარავდა მთელ სივრცეს ჰიმალაის ძირიდან, რომელიც მას შიდა ზღვებისგან ყოფდა, რომელიც მდებარეობდა დღევანდელი ტიბეტის ადგილას, მონღოლეთამდე და შამოს დიდ უდაბნომდე. ჩიტაგონგიდან დასავლეთის მიმართულებით ჰარვარდისკენ და აღმოსავლეთ მიმართულებით ასსამისკენ. შიდა ზღვიდან ლემურია ვრცელდებოდა სამხრეთისკენ იმის გავლით, რასაც დღეს ჩვენ სამხრეთ ინდოეთს, ცეილონს და მუმატრას ვეძახით. შემდეგ სამხრეთისკენ შეიცავდა მადაგასკარს მარჯვნიდან და ტასმანიას მარცხნიდან. და ანტარქტიდის არქტიკულ სარტყელამდე რამდენიმე გრადუსით მოშრებით. შვედეთი და ნორვეგია იმ დროს ლემურიის განუყოფელ ნაწილს შეადგენდნენ. ასევე ატლანტიდა ევროპის მხრიდან და აღმოსავლეთ და დასავლეთ ციმბირი, და კამჩატკა აზიის მხრიდან წარმოადგენდნენ ლემურიის ნაწილებს. (ე. პ. ბლავატსკაიას სადუმლო დოქტრინა) მეცნიერული კვლევები ატლანტიდისაგან განსხვავებით, ლემურიის შესწავლაზე ექსპედიციები პრაქტიკულად არ გაგზავნილა, რაც სულაც არაა გასაკვირი. არამრავალრიცხოვანმა კვლევებმა ვერ აღმოაჩინეს დიდი კნტინენტის ან კუნძულის არსებობის ვერანაირი კვალი. ლემურია მხატვრულ ლიტერატურაში ამერიკელი დრუნვალო მელქისედეკის წიგნში “ცხოვრების ყვავილის ძველი საიდუმლო” ნათქვამია რომ “ლემურიის არსებობის ფაქტი აღიარებულ იქნა 1910 წელს და დაკავშირებულია მარჯნებთან. წყნარ ოკეანეში 550 მეტრის სიღრმეზე აღმოჩენილ იქნა მარჯნის რგოლები, რომლებიც აღდგომის კუნძულიდან უზარმაზარ ტერიტორიაზეა გაშლილი”. ფანდრე ნორტონის ანტასტიკურ რომანშ “ოპერაცია ძიება დროში” (1967 წ.) მთავარი გმირი ხვდება 1980 წლიდან ჩვენს წელთაღრიცხვამდე მე12 ათასწლეულში ატლანტიდაში, შველის ლემურიელ მებრძოლს და შედეგად აჩენს სამყაროს დატბორვსაგან. ატლანტიდა და ლემურია რჩებიან მსოფლიო რუქაზე. - See more at: http://ocneba.com/st...h.k37hAs1x.dpuf ჯერი ფოსტერის მიხედვით ლემურია ლემურიის კონტინენტი სავარაუდოდ აფრიკასა და ინდოეთს შორის მდებარეობდა. ეს სახელი უწოდა ინგლისელმა ზოოლოგმა ფილიპ ლ. სლეიტერმა, რომლის აზრით, ეს ხმელეთი შესაძლებელია ადამიანისა და ანთროპოლოგიური მაიმუნის შუალედური არსების - ”დაკარგული რგოლის” სამშობლო ყოფილიყო. იგი მიიჩნევდა, რომ ერთ დროს ინდოეთის ოკეანეში არსებული ხმელეთი ერთმანეთთან აკავშირებდა აფრიკას და ინდოეთს, ასევე მადაგასკარსა და სამხრეთ აზიის ქვეყნებს. ეს იყო გარკვეული ”სახმელეთო ხიდი”, რომლითაც ლემურები და სხვა მაიმუნისმაგვართა ჯიშის ცხოველები თავისუფლად გადაადგილდებოდნენ ორ კონტინენტზე. ცნობილი ფსიქოლოგი და ოკულტისტი ელენა ბლავატსკაია აცხადებდა, რომ მას ჰქონდა კავშირი მაჰატმას საძმოსთან (ეთერულ არსებებთან, რომელთა შტაბიც ტიბეტში მდებარეობს). მათ გაუმხილეს დედამიწაზე სიცოცხლის გაჩენის ნამდვილი ისტორია. ბლავატსკაია წერდა, რომ დედამიწაზე ადამიანთა სულ შვიდმა რასამ უნდა იცხოვროს. თანამედროვე ადამიანები მეხუთე რასას მივეკუთვნებით, ჩვენს შემდეგ კიდევ ორი განსხვავებული რასა დასახლდება. მეექვსე რასა იქნება ჩვენზე მეტად განვითარებული, ისინი კვლავ დაბრუნდებიან ლემურიაზე, ხოლო ბოლო - მეშვიდე რასა საერთოდ დატოვებს დედამიწას და ცხოვრებას თვიდან დაიწყებს პლანეტა მერკურზე. დედამიწაზე ასევე არსებობენ ქვე-რასები, რომლებიც მთავარი რასებისაგან წარმოიშვნენ. მაგალითად, მეოთხე რასის (ატლანტიდელების ) შთამომავლები არიან ავსტრალიელი აბორიგენები, პაპუასები და ჰოტენტოტები. ბლავატსკაიას თქმით ზოგ ლემურიელს ოთხი ხელი ჰქონდა, ხოლო სხვებს კეფაზე ჰქონდათ მესამე თვალი, რომლითაც გონებით ხედვა შეეძლოთ. მათ ჰქონდათ ტელეპატიის უნარი და შეეძლოთ მთების გადადგმა მხოლოდ ნების ძალით, მიუხედავად იმისა, რომ ისინი არ ფლობდნენ სისტემატურ (მყარ) ტვინს, ჩვენეული გაგებით. ბლავატსკაიას გარდაცვალების შემდეგ (1891 წ.), მისმა მოსწავლემ ენი ბესანტმა განაგრძო წერა ლემურიასა და მისი მოსახლეობის შესახებ. მისი ცნობით, ლემურიელებს ათვისებული ჰქონდათ მთელი სამხრეთ ნახევარსფერო ჰიმალაის მთებიდან ანტარქტიდამდე და ატლანტიკის ოკეანის ცენტრალური ნაწილი. იგივე საკითხზე წერდა ბრიტანელი თეოსოფისტი ვ. სკოტ-ელიოტი. მან მნიშვნელოვნად შეავსო ცნობები ლემურიაზე ტიბეტელი ეთერული მაგისტრების დახმარებით. 1896 წელს გამოსცა წიგნი ”ამბავი ატლანტიდისა და დაკარგული ლემურიისა” სადაც გამოაქვეყნა მსოფლიო რუკები, რომლებზეც ნაჩვენებია დედამიწის განვითარების სხვადასხვა ეტაპები, რომლებიც მიაწოდეს ტიბეტელმა მაჰატმას მაგისტრებმა. 1932 წელს ”ლოს-ანჯელეს თაიმსის” ჟურნალისტმა ედუარდ ლანსერმა განაცხადა, რომ იპოვა ლემურიელთა დასახლება შასტას მთის ფერდობზე, ჩრდილოეთ კალიფორნიაში. როცა მატარებლით ორეგონში მიემგზავრებოდა, მისი ყურადღება მიიპყრო მთაზე უცნაური ფერის სინათლემ. გამცილებელმა უთხრა, რომ იქ ლემურიელები თავიანთ რიტუალებს ატარებდნენ. ჟურნალისტი დააინტერესა ამან და გადაწყვიტა ეპოვა და შეესწავლა ეს უცნაური არსებები, რომლებიც იყვნენ დედამიწის პირველი მოსახლეების შთამომავლები. მთასთან ახლოს, პატარა ქალაქ ვიდში, უამბეს, რომ ლემურიელები თავიანთ რიტუალებს ატარებდნენ დღისითაც და ღამითაც, მაგრამ მათ წმინდა დასახლებაში შეღწევა არავის შეეძლო. თუმცა ერთმა ადგილობრივმა ”მკვლევარმა” გაიგო უფრო მეტი მათ შესახებ, იგი მუდმივად აკვირდებოდა მთას ძლიერი ასტრონომიული ტელესკოპით. ეს იყო პროფესორი ედგარ ლარკინი. ის ყვებოდა, რომ მთაზე შენიშნა ბრწყინვალე ტაძარი, მოპირკეთებული მარმარილოთი და ონიქსით, რომელიც მაიას იუკატანის უდიდეს ტაძარს მეტოქეობას გაუწევდა. მოსახლეობას ეშინოდა ლემურიელთა ტერიტორიაზე გადასვლა, თუმცა ჩანდა ისინი მშვიდობიანი და მეგობრული ხალხი იყვნენ. მათ უბრალოდ სურდათ ეცხოვრათ ისე, როგორც მათი წინაპრები ცხოვრობდნენ ოდესღაც, მშობლიური მიწების ოკენაში ჩაძირვამდე. საგაზეთო წერილში ლანსერი წერდა, რომ ადგილობრივი მოსახლეობა ხშირად ხვდებოდნენ ლემურიელებს და აღწერდნენ მათ, როგორც ფეხშიშველ, მაღალ, ლამაზ, კეთილშობილ მამაკაცებს, მოკლედ შეჭრილი თმით, ატარებდნენ თეთრ მოსასხამებს. სოფლელებს ისინი მოსწონდათ, რადგან ყიდულობდნენ მათგან დიდი რაოდენობით გოგირდს, მარილს და ღორის ქონს და გულუხვად იხდიდნენ სუფთა ოქროთი, რასაც მოიპოვებენ შანტას მთის მაღაროებში. შასტას მთა ამ სენსაციურ ისტორიაში დიდ ინტერესს იწვევდა, თუ როგორ არხერხებდნენ ”ლემურიელები” ყველასთვის შეუმჩნეველნი ყოფილიყვნენ. ლანსერი ამბობდა, რომ ისინი იყენებდნენ ტიბეტელი მაგისტრების წმინდა ძალებს, რომლის მეშვეობითაც მათ სოფელს დამცავი უხილავი საზღვარი შემოავლეს. მისი განცხადებით, მათ თანამედროვე ადამიანზე გაცილებით მეტი მეცნიერული ცოდნა აქვთ. თუმცა ათასობით წელია ამერიკაში ცხოვრობენ, ახსოვთ თავიანთი წინაპრების რიტუალები და ატარებენ მას მთაზე. სხვა მკველვარების ჩვენებებმა გული გაუტეხეს ხალხს, ვისაც ლანსერის მონათხობი სჯეროდა. მათ მთაზე მსგავსი დასახლების კვალიც ვერ იპოვეს. ”გამოჩენილი პროფესორი” ლარკინი ადგილობრივი დილეტანტი ოკულტისტი აღმოჩნდა, რომელიც თავისი მცირემასშტაბიანი ტელესკოპით ვარსკვლავებს აკვირდებოდა. მიუხედავად ამისა შანტის მთა და ლანსერის ისტორია ხშირად ხდება ოკულტისტთა დავის საგანი. ზოგი თვლის, რომ მან ისტორია შეთხზა ფრედერიკ. ს. ოლივერის წიგნის ”ორი პლანეტის ბინადარნი” გავლენით. წიგნი გამოიცა 1894 წელს. ავტორმა გამოიყენა ფსევდონიმი "Phylos The Tibetan". მთხრობელი მოულოდნელად ხვდება ერთ-ერთ ოსტატს (ჩინელ ბრძენს, სახელად ქუონგს) იმავე მთაზე, სადაც სასულიერო საზოგადოება ინახავდა წინაპართა ცოდნას. იგი მიიღეს თავიანთ წრეში, შემდეგ კი, სულიერი სხეულით წაიყვანეს სამოგზაუროდ პლანეტა ვენერაზე. მათ ასევე ასწავლეს როგორ გაეხსენებინა წინა ინკარნაციები ატლანტიდადან მოყოლებული. ასევე ლანსერი ალბათ იცნობდა სკოტ-ელიოტის წიგნებსაც, მისი ისტორია ლემურიაზე მხოლოდ მისი ფანტაზიის ნაყოფი არ უნდა ყოფილიყო . სკოტ-ელიოტი ახსენებს არსებებს იმდროინდელ ვენერადან, როცა პლანეტა თავის ძველ ორბიტაზე მოძრაობდა მარსსა და იუპიტერს შორის, რომელსაც უწოდებდნენ „"Lords of The Flame" . ვენერიანებს მაღალი ცივილიზაცია აქვთ თავიანთ პლანეტაზე, მათ ასწავლეს ლემურიელებს როგორ მიეღწიათ უკვდავებისთვის ინკარნაციათა განმეორებით. შესაძლებელია ვენერიელებს ასევე უწოდებდნენ ”ასტეროიდელებს”, რომლებსაც აღწერდნენ როგორც პატარა ადამიანებს, მცხოვრებს ”მეხუთე პლანეტაზე”, რომლის ორბიტა იყო ახლანდელ ასტეროიდთა ქამრის ადგილას. ატლანტიდა თავისუფალი ქართულენოვანი ენციკლოპედია ვიკიპედიიდან ატლანტიდა (ბერძნ. Ἀτλαντίς νῆσος — „ატლანტის კუნძული“) — ლეგენდარული მიწა (კუნძული, არქიპელაგი ანდაც კონტინენტი), რომელიც ზღვის ფსკერზე დაეშვა მიწისძვრის ან რაღაც სხვა კატაკლიზმის შედეგად. ქვეყნის მოსახლეობას ატლანტები ეწოდებოდა. პირველად პლატონი იხსენიებს ტიმეოსთან და კრიტეოსთან დიალოგებში. ამჟამად სამეცნიერო წრეებში ატლანტიდაზე თქმულება ან პლატონის მიერ სრულიად გამონაგონად, ანდაცფილოსოფიურ მითად მიიჩნევა, რომელიც რაღაც ბუნდოვანი კატასტროფის გახსენებას ემყარება დაახლოებით ძველი წელთ აღრიცხვით 4-ე ათასწლეულში, როდესაც ხმელთაშუა ზღვის წ####ბი ეგეოსისმეშვეობით შავ ზღვას დაუკავშირდა; ანდაც კუნძულ სანტორინზე ვულკანის ამოფრქვევას ძვ. წ. აღ-ით 16-ე საუკუნეში. არასამეცნიერო წრეებში კი ატლანტიდა ყველაზე საყვარელი თემაა, როგორც ყველაზე არაბუნებრივი მოვლენების აღსაწერად გამოსადეგი ობიექტი. ატლანტიდას უამრავი მხატვრული თუ სამეცნიერო ფანტასტიკური გამონაგონი უკავშირდება. მითის ისტორია[რედაქტირება] ყველა ცნობა ატლანტიდაზე პლატონთან არის შემონახული ორ დიალოგში: ტიმეოსთან (მოკლედ) და კრიტიასთან (უფრო ვრცლად). დიალოგი „ტიმეოსი“ სოკრატესა და პითაგორელი ტიმეოსის განსჯით იწყება სახელმწიფოს საუკეთესო მოწყობაზე. აღწერს რა მოკლედ იდეალურ სახელმწიფოს, სოკრატე მიღებული სურათის აბსტრაქტულობასა და სქემატურობას უჩივის და სურს იმის აღწერილობა მიიღოს, თუ როგორ მოიქცეოდა ეს სახელმწიფო სხვა სახელმწიფოებთან ბრძოლაში; როგორ ღირსეულად ჩაერთვებოდა ომში, ომის დროს კი მისი მოქალაქეები ისე მოიქცეოდნენ, როგორც მათ შეშვენით, თანახმად მათი განათლებისა და აღზრდისა, იმის მიუხედავად, მოლაპარაკება იქნებოდა თუ ბრძოლის ველი ნებისმიერ სახელმწიფოსთან. დიალოგის მესამე მონაწილე კრიტიასი კი ამბავს მოჰყვება, რომელიც თითქოს პაპამისისგან — კრიტიას-უფროსისგან აქვს მოსმენილი, მას კი თავის დროზე სოლონისგან ჰქონია გაგონილი, რომელსაც მსახურებმა უამბეს ეგვიპტეში. მონათხრობის აზრი შემდეგია: ოდესღაც, 9 000 წლის წინ ათენი უფრო სასახელო, მძლავრი და კეთილსინდისიერი სახელმწიფო იყო. ათენის უმთავრესი მეტოქე ზემო ხსენებული ატლანტიდა იყო. ეს კუნძული ერთად აღებულ მცირე აზიასა და ლიბიას აღემატებოდა ზომით. ამ კუნძულზე საოცარად დიდი და მძლავრი სამეფო შექმნილიყო, რომელიც ლიბიას ფლობდა ეგვიპტემდე დაევროპას ტირენემდე. ამ სამეფოს ყველა ძალა ათენის დასამონებლად იქნა გადმოსროლილი. ათენელებიც თავიანთი თავისუფლების დასაცავად აღსდგნენ ელინთა მეთაურობით; და იმის მიუხედავად, რომ ყველა მოკავშირემ მათ უღალატა, ათენელებმა მაინც მოახერხეს ატლანტების მოდრეკვა და მათ მიერ დამონებული ერების გათავისუფლება. ამას უდიდესი ბუნებრივი კატასტროფაც მოჰყვა, რომლის შედეგად, ათენელთა მთელი ჯარი და მთლიანად ატლანტიდა ზღვის ფსკერზე აღმოჩნდა. კრიტიასის დიალოგი იმავე მონაწილეებთან ერთად, ტიმეოსის გაგრძელებად მიიჩნევა, რაც ათენელებისა და ატლანტიდის შესახებ გვაწვდის დამატებით ინფორმაციას. ათენი იმხანად (მიწისძვრამდე და წყალდიდობამდე) დიდი და ნაყოფიერი სამეფოს ცენტრი იყო; დასახლებული კეთისლინდისიერი ერით, რომელთაც (პლატონის აზრით) სახელმწიფოს ყველაზე იდეალური მოწყობა ჰქონდათ. ყველაფერს მმართველები და მეომრები განკარგავდნენ, რომლებიც მიწათმოქმედ-დარგობრივი მასისგან მოშორებით, აკროპოლზე ცხოვრობდნენ განცალკევებულ კომუნაში. თავმდაბალ და კეთილსინდისიერ ათენელებს მძლავრი და ქედმაღალი ატლანტიდა უპირისპირდება. ატლანტების ჯარის მეთაური, პლატონის მიხედვით, ღმერთი პოსეიდონი იყო, რომელსაც მოკვდავ გოგონა კლეიმოსთან ათი ღვთიური ვაჟი შესძენოდა, ისინი კი, უფროსი ატლანტის მეთაურობით, სამეფო ჯარებს ჩასდგომოდნენ სათავეში. კუნძულის ცენტრს ბორცვი წარმოადგენდა, რომელიც ზღვის ნაპირიდან 50 სტადიის (8-9 კილომეტრის) დაშორებით მდებარეობდა. პოსეიდონმა დაცვის მიზნით, ბორცვს სამი წყლის არხი და ორი ნათხარი რკალი შემოავლო; ატლანტებმა კი რკალებზე არხები გაჭრეს და ხიდები გადადეს, რათა გემებს პირდაპირ ქალაქში, უფრო სწორად კი, ქალაქის ცენტრალურ კუნძულამდე შესძლებოდათ მიცურვა, რომელიც 5 სტადიის ოდენა (კილომეტრზე ნაკლები) თუ იქნებოდა დიამეტრში. კუნძულს ოქრო-ვერცხლით სავსე ტაძრები, ოქროს ქანდაკებები და სასახლე ამშვენებდა. კუნძულს, რომელზეც სასახლე იდგა (…) ასევე მიწათხრილებსა და პლეტრის (30 მ) სიგანის ხიდებს მეფეებმა ქვის ღობე შემოავლეს, ზღვისკენ გასასვლელებთან კი ჭიშკრები დაუტანეს. თეთრი, შავი და წითელი ფერის ქვას ისინი შუა კუნძულის წიაღიდანა და შიდა და გარე მიწათხრილების წიაღიდან იღებდნენ, რომლის ორმხრივ შეღრმავებებს ამავე ქვით აპირკეთებდნენ და ნავმისადგომებს აწყობდნენ. თუკი ზოგიერთ რამეს უბრალო ელფერით აკეთებდნენ, დანარჩენს მრავალფეროვანი ქვებით აპირკეთებდნენ, რათა ხელოვნების მწვერვალზე აეყვანათ. გარე მიწათხრილის კედლები ატლანტებმასპილენძით მოაპირკეთეს, შიდა თხრილი კი კალით იყო შემოსილი, რაც შეეხება თავად აკროპოლს — ოქროცურვილი ფირფიტებით იყო დაფარული რათა ცეცხლოვანი შუქი ეფრქვიათ. მანამ, სანამ ატლანტებში ღვთიური ბუნება იყო შენარჩუნებული, ისინი სიმდიდრეს უფრთხილდებოდნენ და კეთილქმედებას აყენებდნენ პირველ რიგში; მაგრამ, როდესაც მათში ადამიანურმა ბუნებამ იმძლავრა, ისინი გახარბდნენ, ფუფუნებაში ჩაეფლნენ, გაძუნწდნენ და გაქედმაღლდნენ. განცვიფრებულმა ზევსმაატლანტების დაღუპვა განიზრახა და ღმერთთა სხდომა მოიწვია… სწორედ აქ წყდება, ჩვენამდე მოღწეული ტექსტის მიხედვით, ხსენებული დიალოგი. სხვა ანტიკური ავტორები[რედაქტირება] პლატონი ატლანტიდა ანდებში[რედაქტირება] პერუში არსებობს ძველი ქალაქი- ოლანტაიტამბო - რომელიც მდებარეობს 2700 მეტრზე ზღვის დონიდან. იქ არის უზარმაზარი მეგალითური ნაგებობები. მზის ტაძრის ერთ-ერთი კედელი საძირკველთან ახლოსაა - 5 დიდი მეგალითური ბლოკით. მის ჩრდილოეთ კედელზე კი დიდგვაროვანთა სახლები იყო აშენებული - ოფიციალურად ცნობილია, რომ ეს ქალაქი აშენდა 15 საუკუნეში, თუმცა არსებობს ბევრი კითხვა, რომელიც ამ თარიღს ეჭვის ქვეშ აყენებს საინტერესოა ტონიანი ბლოკების დადების სტილი, რომელიც ბევრ კითხვას ბადებს. ახლა რა იწვევს ეჭვს ამ ნაგებობებში - უზარმაზარი ბლოკები გადაყრილია ერთი მიმართულებით - ეჭვგარეშეა, რომ ოდესღაც ამ ნაგებობას წინა კედელიც ჰქონდა, რომელიც რაღაც დიდმა ძალამ დაანგრია - ამ კედლის დანგრეული ბლოკები ტერასის ქვევით ჩანს. ამ რაღაც დიდი ძალის მოქმედების ვექტორი ასე შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ - ყველა ბლოკი (ტონიანი !) ამ მიმართულებითაა გადაყრილი; ეს დამანგრეველი ძალა ვერ იქნებოდა მიწისძვრა - რადგან მიწისძვრის დროს სახლები ერთი მიმართულებით არ ინგრევა. უზარმაზარ ბლოკებს ვერ დაანგრევდნენ ესპანელებიც .- ეს შეეძლო გაეკეთებინა მხოლოდ წყლის ნაკადს! აი ეს ბლოკი სულ ძირშია ნაპოვნი - რა ძალას უნდა ჩამოეტანა იგი ასე დაბლა ახლა შეხედეთ თუ სად მდებარეობს ოლანტაიტამბო - იგი მდებარეობს 2700 მეტრის სიმაღლეზე ზღვის დონიდან - მთის კენწეროზე არანაირი ტბა და მდინარე არ მდებარეობს - რას შეეძლო შეექმნა ასეთი ძლიერი წყლის ნაკადი თუ არა მსოფლიო წარღვნას. ნაგებობების შესწავლისას რჩება შთაბეჭდილება, რომ ნაქალაქევზე გვაქვს ორი ტიპის მშენებლობა - პრიმიტიული აგურებისმაგვარი წყობა და ამ ნაგებობების ძირში მეგალითური - სრულიად უნიკალური მშენებლობის სტილი, გრანიტის ქვების დამუშავების კვალი - გრანიტის ასე დამუშავება დღევანდელი ტექნოლოგიებითაც კი გაუჭირდებოდათ და შეადარეთ ახლა ასეთი უნიკალური ბლოკები პრიმიტიულ სახლებს, რომლებიც ეტყობა მართლა მე-15 საუკუნეში იყო აგებული. ბოლოს ავტორი ასკვნის, რომ წყლის დიდი ნაკადი მოდიოდა ერთი მხრიდან - ანუ ატლანტიური ოკეანიდან და გადაუარა 2700 მეტრის სიმაღლეზე უმაღლეს მთებს. ხოლო წარღვნამდე დედამიწაზე არსებობდა უდიდესი ტექნოლოგიების მქონე ცივილიზაციები, რომელთაც თავისუფლად აჰქონდათ ასეთი მრავალტონიანი ბლოკები 2700 მეტრის სიმაღლეზე. --------------------

მადლობა

ამინ შატენ!

სექსი ჯიგრობაა! პირადად მე მევასება!

"საყვარელო და ტკბილო ღმერთუკიკო", თუ შენ ხარ ყოვლისმცოდნე, ესე იგი იცი ყველაფერი, მათ შორის მომავალიც, ყველას და ყველაფრის მომავალი... კი მარა, მაშინ ჩემი "თავისუფალი ნება" რაღა სირობაა?!

მართლმადიდებელი პლანეტელები არიან ანუ დაუნიკი შიზოფრენიკები! მაგარი გარეკილები არიან! კი კი ბიძიკო... ჯერ დედამიწა გაჩნდა... და მერე მზე... ) კი ბიბლია ჭეშმარიტებაა ბიძიკო მორწმუნე... წამო ერთი ბიძიკო "მორწმუნევ" მივიდეთ ერთგან... წამომყევი თეთრხალათიანი კეთილი ბიძიების და დეიდების ლამაზ შენობაში და დაგეხმარებიან... იქ შენნაირებს ეხმარებიან... ) :crazy აი ასე ველაპარაკები მე "მორწმუნე" შიზიკებს...

ერთხელ ერთმა ეზოთერიკმა გოგომ მითხრა მაგათ კრიტიკას და მაგათთან ბრძოლას აზრი არა აქვს, ეგ იგივეა 2 წლის ბავშვს ბირთვული ფიზიკის სწავლება რომ დაუწყოო... ჰო ქადაგიშვილო, გამოაქვეყნე სხვა ფორუმებზე ჩემი ნაშრომები, ოღონდ მხოლოდ ჩემი სახელის და პროფესიის მითითებით გთხოვ (ძალიან გთხოვ)... არ მომატყუო... სახელს და გვარს თუ მიუთითებს კარგს იზამ... ჰო კიდევ, ფორუმები რაები არსებობენ ერთი ჩამომიწერე თუ ძმა ხარ, თბილისის ფორუმი ვიცი ერთი კიდევ და მართლმადიდებლური სადაც დამბლოკეს... შატენ, გამომიარე შაბათ კვირას თუ გინდა, დიღმის მასივში ვცხოვრობ, მეექვსე კვარტლის მეცხრე კორპუსში...

მე როდესაც ვიტანჯები სად ჩემს ტრაკშია ყოვლისშემძლე და ყოვლადკეთილი ღმერთი?! :mad: მართლმადიდებლები დემაგოგობენ და ბლატაობენ "ღმერთმა" ადამიანებს თავისუფალი ნება მისცა და ამიტომაც ყველაფერი ადამიანების (მათი ღვთისგან განდგომის) ბრალიაო! :mad: კი მარა რა ჯანდაბად მისცა ადამიანებს ბიბლიურმა "ღმერთმა" ეს ოხერი თავისუფალი ნება თუ "ყოვლისმცოდნემ" წინასწარ იცოდა რა მოხდებოდა მომავალში?! :mad: პრინციპში თუ "ღმერთი ყოვლისმცოდნეა" და "ხედავს" მომავალსაც და წარსულსაც და აწმყოსაც მაშინ ესე იგი მან წინასწარ იცოდა ყველაფერი რაც მომავალში ადამიანებს დაემართებოდათ და ამ შემთხვევაში ყოველგვარი "თავისუფალი ნება" აზრს კარგავს! არა?! თუ "ღმერთი" არის "ყოვლისმცოდნე" ესე იგი მან წინასწარ იცის ყველაფერი, თუ ეს ასეა ესე იგი მის მიერ ყველაფერი წინასწარ არის განსაზღვრული და აქ უკვე ბლატავი "თავისუფალ ნებაზე" აზრს კარგავს და უნიტაზში მიდის... თქვენ რას ფიქრობთ შატენ, ბელუკა და ქადაგიშვილო?

ბელუკაბელუკა და შატენ და ქადაგიშვილო მიყვარხართ!!! :love გაიხარეთ!! შატენ და ბელუკა თქვენი ტელეფონები მომეცით რა... მართლა მინდა დაგირეკოთ ერთი... რა უბნელები ხართ? თბილისიდან ხართ? ქადაგიშვილო, შტაინერისტებზე ვგიჟები! დიდებული ზეადამიანები არიან! გაზის გამო გითანაგრძნობ ქადაგიშვილ ბრატ... :cry: მეც ძლივს ვიხდი დენის ფულს... და სხვასაც...

გაიხარეთ ქადაგიშვილო და შატენ! "მორწმუნეების" საყურადღებოდ კი ვამბობ რომ ე.წ. "ღმერთს" ანუ "თეთრწვერა ბაბუას" არ შეუქმნია სამყარო!! შეიგნეთ ბოლოს და ბოლოს რომ სამყარო ანუ მეტაგალაქტიკა არ არის ე. წ. "ღმერთის" მიერ შექმნილი!! რა ჯანდაბის გწამთ ეს ოხერი?! სამყარო წარმოშვა ენერგიამ! აბსოლუტურმა ენერგიამ! "მორწმუნეები" კითხულობენ რა იყო დიდ აფეთქებამდეო... რა იყო და მეტასივრცე და აბსოლუტური მეტაფიზიკური სუპერენერგია (კარმა), დიდი აფეთქების ბიძგი იყო სურვილი (ტრიშნა)! სამყარო "ღმერთმა" კი არა სურვილმა და კარმამ წარმოშვეს! მე არ მჯერა ექსტრაკოსმიური და ტრანსცენდენტური ღმერთის! მე მჯერა ინტრაკოსმიური და იმანენტური ღმერთი! ისე თბილისელი ხარ ქადაგიშვილო? რომელ უბნელი ხარ? :)

პირადად მე სრული სექსუალური თავისუფლების მომხრე ვარ! :D რაც უნდათ ის აკეთონ! თქვენ რა გინდათ? გამოვსირდი შიშველი ქალების ყურებით! ისეთი პორნო მაქვს სახლში, კომპიუტერში და დისკებზე! უჰუ ჰუ! ისექსაონ თქვენ რა? პირადად მე ქართული ტრადიციები ფეხებზე მკიდია... :titebi: :D რრაის ზნეობა ა? სიტყვა ბოზს და პიდერასტს ნუ ხმარობთ! ჰომოსექსუალები ჩვეულებრივი ადამიანები არიან და ისევე როგორც ყველა ადამიანს მათაც აქვთ ცნობიერება, გონება და ინტელექტი! ლესბიანკებზე ვაფშე ვაფრენ! ამაზონკები ანუ ამორძალები ხომ ლესბიანკები იყვნენ! მეც ამიტომ მიყვარს ისინი! პირადად მე კაცი ვარ და ქალები მიყვარს მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას რომ უნდა მძულდნენ ჰომოსექსები, ბისექსები, ლესბიები და ა.შ. ... :) ვაფშე ინდუიზმის ერთერთი მიმდინარეობის ქურუმები ტრანსსექსუალები არიან... რას გადაეკიდეთ ამ ელგებეტეებს ა?!

პირადად მე დეგენერატი და დაბოლილი, დემაგოგი, ფაშისტი და ჰომოფობი "მღვდელო" (ე.წ. "სასულიერო იერარქი") სულაც არ მჭირდება! მე ვარ თეოსოფი, ეზოთერიკი, სქოლასტიკოსი, თეოლოგი, რელიგიათმცოდნე, მეტაფიზიკოსი, ფილოსოფოსი, ოკულტისტი, ენერგეტისტი, ატენისტი და კაბალისტი! თუ მე მომინდება ცოდნა, წავალ მეცნიერთან ან ფილოსოფოსთან! რაც შეეხება "რწმენას", ეგ თქვენი "რწმენა" მართლ-დაბოლილო მართლ-მადი-დებილებო, მიმიფურთხებია მისთვის!!!!!!! :mad: მე "რწმენა" ფეხებზე მკიდია! ჩემთვის მთავარია ცოდნა! ფაქტები და არგუმენტები! მთავარია ფაქტები და არგუმენტები! "მღვდელოს" არ გააჩნია მეცნიერულად აზროვნების უნარი! მე არ შემიძლია "მწამდეს" ისეთი დეგენერატული "წმინდა" წიგნის, როგორიცაა ბიბლია! ჯერ მარტო ის რად ღირს, დაბადების წიგნის (ბიბლიის პირველი წიგნის, ძველი აღთქმის პირველი ნაწილის) პირველ თავში რომ წერია, თურმე ჯერ მცენარეები გაჩენილან და მერე მზე! თურმე "ღმერთმა" ჯერ დედამიწა "შექმნა", მერე კი მზე! რა სიგიჟეა! და თურმე სამყარო ექვს დღეში "შექმნეს"! და თურმე სამყარო ანუ მეტაგალაქტიკა არა 14 000 000 000 წლის არამედ სულ რაღაც 7807 წლის ყოფილა! :titebi: თქვენ რელიგიური და "ეკლესიური" ხალხი სულმთლად გამოთაყვანდით! მეცნიერებამ უკვე დაამტკიცა რომ მეტაგალაქტიკა წარმოიშვა 14 000 000 000 წლის წინ დიდი აფეთქების შედეგად!!! თქვენ კი თეთრწვერა ყოვლისშემძლე ზეციური ბაბუასი გჯერათ! 6 დღე?! შაყირობთ??! 7807 წელი?!! გარეკეთ?! რომ იცოდეთ ფსიქიატრიული არსად არ წასულა და არავის გაუუქმებია, ადექით და წაბრძანდით ნებაყოფლობით გთხოვთ!!! "ეკლესიურების" ადგილი ფსიქიატრიულშია! იცით რაშია ხალხო საქმე? საქმე იმაშია, რომ კვანტური ფიზიკა, ძალიან რთული რამაა და საკმაოდ რთულად შესაცნობია... პირადად მე დღემდე თავი მტკივა უმაღლესი ფიზიკის მათემატიკურ განტოლებებს რომ ვკითხულობ! მეც კი მიჭირს ფიზიკის შესწავლა და მეცნიერული განათლების არმქონე "მორწმუნეები" როგორ უნდა იყვნენ? მე მესმის მათი... მათ მკურნალობა სჭირდებათ... რაციონალისტური თერაპია... რელიგია, მართლმადიდებლური რელიგია ძალიან მარტივია და რაციონალისტურ აზროვნებას და საერთოდ არავითარ აზროვნებას არ საჭიროებს! მართლმადიდებლებს და საერთოდ რელიგიურ ადამიანებს დემაგოგიის მეტი არაფერი შეუძლიათ! მე შემიძლია ამის დამტკიცება! მიდიხარ მღვდელთან და გიწყებს დემაგოგიას! და ბევრი ვერც კი ანძრევს ტვინს და ვერც კი ხვდება რომ აბოლებენ! ვაფშე რა ოხრობაა "მღვდელი"?! ეს რა პროფესიაა? მატერიალური სამყაროს შესწავლა თუ მომინდა მივალ ფიზიკოსთან ან ბიოლოგთან, ხოლო თუ სულიერი საკითხებით დავინტერესდი მივალ ფილოსოფოსთან ან მეტაფიზიკის სპეციალისტთან! რაღა ჩემ ჭირად მინდა ეს "მღვდელი"?!! თუ ნერვების დაწყნარება მომინდა წავალ ფსიქოლოგთან და თუ გავაფრინე წავალ ფსიქიატრთან! "მღვდელი" რაღა ოხრად მინდა ჰა?! ამიხსენით!! რატომ უნდა ვიარო დაბოლილი გოიმებით გატენილ ე.წ. "ტაძარში"?! რა ჩემ ფეხებად მინდა "ეკლესიაში სიარული თუ ისედაც მშვენივრად მაქვს შესწავლილი მეცნიერებაც და ფილოსოფიაც??? რატომ უნდა დავუჯერო "მღვდელს"?! რატომ უნდა დავუჯერო "ბიბლიას"?! რატომ უნდა მჯეროდეს რომ სამყარო 7807 წლისაა როგორც გაშალაშინებულ შიზოფრენიკს?!! სამყარო 14 000 000 000 წლისაა და მორჩა და ჩაიგდეთ აწი ენა "მადლმოსილო მორწმუნეებო"!!! რამ წარმოშვა სამყარო? კარმული სუპერენერგიის თეორია გონების სურვილმა ფსიქომენტალური, მენტალურ–ინტელიგიბელური, სასიცოცხლო და სულიერი ენერგიების დახმარებით წარმოშვა მულტისამყაროების და განზომილებების უსასრულო სიმრავლე. ცოცხალი არსებები ანუ ჯივები არსებობდნენ მუდამ და მარადიულად, ისინი უსაწყისონი არიან... როდესაც არ იყო მატერიალური კოსმოსი იყო სამი რამ: 1) უსასრულო სულიერი ცნობიერება/ენერგია 2) უსასრულო მეტასივრცე და 3) ცოცხალი არსებები ანუ ჯივები... არ იყო დრო როდესაც არ იყვნენ ცოცხალი არსებები, როდესაც დროც კი არ იყო, იყვნენ ცოცხალი არსებები, სამი სახის მეტაფიზიკური ენერგიის: 1) მუდმივი გონების 2) მუდმივი ინტელექტის და 3) მუდმივი ცნობიერების სახით... როდესაც წინარეარსებული მეტაგალაქტიკა განადგურდა და გარდაიქმნა ენერგიად, ცოცხალი არსებები გადავიდნენ კოსმოსურ აბსოლუტში, მაგრამ მათ არ დაუკარგავთ მატერიალურ სხეულებში არსებობის სურვილი (ტრიშნა) და სწორედ ამ სურვილმა განაპირობა მატერიალური დჰარმების (მატერიის ელემენტების) წარმოშობა კოლექტიური ფსიქომენტალური ენერგიის – კარმას დახმარებით... ანუ იმ ცოცხალმა არსებებმა, რომლებმაც წინარეარსებული მეტაგალაქტიკის განადგურებამდე ვერ მოასწრეს გასხივოსნება და განღმრთობა (ბუდად გახდომა), ვერ შეძლეს კარმული ენერგიის განადგურება და შეინარჩუნეს იგი, აბსოლუტში ჩათრევის შემდეგ, გარკვეული დროის შემდეგ კვლავ იბადებიან ახალ მატერიალურ სამყაროში ახალ მატერიალურ სხეულებში, იმდენად რამდენადაც მათი სურვილი (ტრიშნა) აძლევს ბიძგს კოლექტიურ ფსიქომენტალურ ენერგიას – კარმას, ხოლო კარმა განაპირობებს მატერიალური კოსმოსის წარმოშობას. სურვილი ანუ ტრიშნა აძლევს ბიძგს ფსოქომენტალურ ენერგიას ანუ კარმას, კარმა კი იწყებს მატერიალური კოსმოსის ფორმირებას. აი ასე მარტივადაა ყველაფერი. კარმამ წარმოშვა სამი მატერიალური რეალობა: კაუზიური, ასტრალური და ფიზიკური. მატერიალური რეალობები, მაგალითად კონკრეტულად ჩვენი მეტაგალაქტიკა, წარმოიშვნენ სუპერმასიური ენერგეტიკული თეთრი ხვრელის სუპერაფეთქების შედეგად. სუპერმასიური ენერგეტიკული თეთრი ხვრელი რომლის აფეთქების შედეგად წარმოიშვა მეტაგალაქტიკა, შედგებოდა არა ფიზიკური, არამედ მეტაფიზიკური ენერგიისგან, ეს ენერგია იყო სასიცოცხლო ასტრალური ენერგია. როგორც უკვე ითქვა კარმამ წარმოშვა სამი რეალობა: კაუზიური, ასტრალური და ფიზიკური, ჯერ წარმოიშვა კაუზიური (სულიერი) რეალობა (არადიფერენცირებული ენერგიის რეალობა), მაგრამ ამ რეალობაში (განზომილებაში) გაჩნდა ნაპრალი და ამ ნაპრალიდან დაიწყო ენერგიის გაჟონვა და გარდაქმნა, კაუზიური მეტაგალაქტიკიდან გაჟონილმა ენერგიამ იწყო მომენტალური ტრანსმუტაცია ანუ სრული გარდასახვა და გადაიქცა სულ სხვა სახის ენერგიად, ასტრალურ ენერგიად, რომელმაც წარმოშვა ახალი მეტაგალაქტიკური განზომილება: ასტრალური განზომილება(სუსტად დიფერენცირებული ენერგიის განზომილება), თავისმხრივ ასტრალურ განზომილებაშიც გაჩნდა ნაპრალი და იქიდანაც დაიწყო ენერგიის გაჟონვა, ენერგია რომელიც ჟონავდა მომენტალურად გარდაისახებოდა სხვა სახის ენერგიად, რომელმაც საბოლოოდ სათავე დაუდო ფიზიკურ მეტაგალაქტიკურ განზომილებას, ასტრალური განზომილებიდან გამოჟონილმა ენერგიამ წარმოშვა სუპერმასიური და სუპერმცირე თეთრი ხვრელი, რომელიც თავიდან შედგებოდა ასტრალური ენერგიისგან, ენერგია ჟონავდა და ჟონავდა სხვა განზომილებიდან, როდესაც არაფიზიკურმა ენერგიამ კრიტიკულ მასას მიაღწია ჟონვა შეწყდა და სუპერმასიური, სუპერმცირე თეთრი ხვრელი (ენერგეტიკული სფერო) აფეთქდა... რელიგიური ადამიანები კითხულობენ: "კი მაგრამ აფეთქების შედეგად როგორღა წარმოიშვა მატერიალური კოსმოსი? აფეთქებას ხომ არ შეუძლია წესიერი ფორმის წარმოშობა?" და ისინი ცდებიან, ისინი ამტკიცებენ რომ გრავიტაცია ვერ შეძლებდა აფეთქების შემდეგ მატერიალური ობიექტების წარმოქმნას, მაგრამ ეს არაა სიმართლე! რაღათქმაუნდა ფიზიკური ძალები ბრმად და თავისთავად ვერ წარმოშობდნენ მეტაგალაქტიკას, მაგრამ არსებობდა ენერგია, რომელიც ზეგავლენას ახდენდა და წარმართავდა მატერიალური ძალების განვითარებას... და ეს ენერგია იყო: ცოცხალი არსებების კოლექტიური კარმული ენერგია, სწორედ ამ ენერგიამ მისცა ფორმა მატერიას, დროს და სივრცეს. ასე და ამრიგად საიდუმლო ამოხსნილია. ვაფშე რა ჩემის სირობაა ეს "რწმენა"???!

შენ გაიხარე მორფიუს! https://www.youtube.com/watch?v=5LoDT6qsrZE