Search the Community

ტანტრიზმში, კონკრეტულად კი კუბჯიკა-ტანტრაში ნათქვამია: "შივა შაქტის გარეშე არის - გვამი". ეს ნიშნავს იმას, რომ მამაღმერთი დედაღმერთის გარეშე, ღვთაებრივი შემოქმედებითი ენერგიის გარეშე არის უსიცოცხლო გვამი და სხვა არაფერი. ღმერთში არსებობს ორი ასპექტი: მამრობითი და მდედრობითი, შაქტი ესაა ცოცხალი დედაბუნება, დინამიური ენერგია, რომელიც მამრობითი ასპექტისგან განუყოფელია. შივა და შაქტი ერთი მთლიანია და სამყარო არის მათი ცოცხალი სხეული, მათი გაგრძელება. შივა და შაქტი არის ყველგან. ესაა პანენთეისტური დოქტრინა, რომელიც აღიარებს უფლის პიროვნულ და უპიროვნო ასპექტებს და მრავალი ემანაციის და ინკარნაციის არსებობას. ქაშმირული შივაიზმის და შაქტიზმის თანახმად ცოცხალი არსება (ჯივა) ესაა აბსოლუტის მინი-ვერსია, მისი გაგრძელება, ადამიანი, ფლორა, ფაუნა, კოსმიური ობიექტები, ესენია უფლის გამოვლინებები და ფლობენ ღვთაებრივ ბუნებას. შივა-გიტაში წერია: განთავისუფლებას და უფლის სავანეს მიაღწევს არა ის, ვინც იძახის - "მე ვარ შივა! მე ვარ შივა!", არამედ ის, ვისაც უყვარს უფალი და ემსახურება მას სიყვარულით და მორჩილებით აღსავსე ცნობიერებით. ეს ნიშნავს იმას, რომ შივაიტურ და შაქტისტურ რელიგიებში, განსხვავებით შანკარას ადვაიტასგან, დიდი მნიშვნელობა ენიჭება ბჰაქტი და ტანტრა-იოგას, და ბევრად უფრო ნაკლები კლასიკურ ჯნანას (გიანას). შივას და შაქტის ერთგულისთვის მთავარია უფლის სიყვარული და არა მის უპიროვნო ასპექტში განმქვრევა და ინდივიდუალობის სრული დაკარგვა "ჭეშმარიტების გაცნობიერებით". შანკარა ამბობს: "ბრაჰმანი - რეალურია, სამყარო - არარეალურია", ხოლო შრი აბჰინავაგუპტა და შრი ვასუგუპტა (შივას და შაქტის ერთგულნი) ამბობენ: "ბრაჰმანი - რეალურია, სამყარო - რეალურია" და უმატებენ: "სამყარო ესაა შივა + შაქტი". შივას და მისი მარადიული დედოფლის ერთგულთათვის მთავარია სულიერი ექსტაზი და სიყვარულით მსახურება და არა უპიროვნოზე მედიტირება. აბრაამული თეიზმის მთავარი პრობლემაა სექსუალური ენერგიის დესაკრალიზება და აბსოლუტში ქალური ასპექტის სრული უარყოფა, რამაც მიგვიყვანა ნიცშეს მიერ დეკლარირებულ "ღმერთის სიკვდილამდე". გავიხსენოთ რა წერია ტანტრებში, თუ შაქტის გარეშე მამაღმერთი არის - გვამი, მაშინ ცხადი ხდება თუ რატომ მოახდინა ფაქტის კონსტატირება ფ. ნიცშემ, როდესაც თქვა: "ღმერთი მოკვდა! ჩვენ მოვკალით იგი! ახლა კი გვსურს, რომ იცოცხლოს ზეკაცმა!", რაც ნიშნავს იმას, რომ აბრაამის მიმდევრებმა უფალში მდედრობითი ენერგიის, მაცოცხლებელი ენერგიის - დადაბუნების უარყოფით მოკლეს საკუთარი ღმერთი და დასავლური ბიბლიური "ცივილიზაცია" უკვე 400 წელზე მეტია რაც იხრწნება ცოცხლად, რადგანაც მინიმუმ 400 წელი მაინც არის გარდაცვლილი. მსოფლიოში დღითიდღე იზრდება ათეისტების და ტრანსჰუმანისტების რაოდენობა, რომლებიც არიან კიდეც "იდეალური ზეკაცები", ბილა-სვარგას დემონების მსგავსნი, რომლებიც ებრძვიან უფალს. მეცნიერული ათეიზმის წარმოშობა და განვითარება, არის უფალში ქალურის უარყოფის და თავად მამაზეციერის სიკვდილის ლოგიკური რეზულტატი. ბიბლიური მამა ღმერთი რეალურად მოკვდა და ის მისივე მიმდევრებმა მოკლეს. მამა არ არსებობს დედის გარეშე. დიაკონმა კურაევმა ერთხელ თქვა: "მონოთეიზმი განვითარდა წარმართობიდან, როდესაც უკვე სამყაროს დასაბამში არის ერთი უფალი, ერთი საწყისი, რომელსაც არ სჭირდება მეუღლე", მაგრამ ეს არის საზიზღარი ტყუილი, მამა ვერ იარსებებს დედის გარეშე. მამაღმერთი არ არსებობს ზეციური დედის გარეშე. უკანასკნელი მეცნიერული კვლევებიც მოწმობენ, რომ ბიბლიურ უფალს ჰყავდა მეუღლე და მას ერქვა - აშერა. უფალში მდედრობით საწყისს აღიარებენ კაბალისტები და უწოდებენ მას - შეჰინას. შეჰინა თარგმანში ნიშნავს "უფლის დიდებას", ხოლო შაქტი - "უფლის ენერგიას, ძალას"... არაფერი გახსენდებათ? შაქტი და შეჰინა ერთი და იგივეა ანუ საბოლოოდ იუდეველებს მაინც არ გამოუვიდათ უფალში ქალურის უარყოფა, თუმცა ზოგიერთები შეჰინას უპიროვნო ძალად განიხილავენ. მამრობითი არ არსებობს მდედრობითის გარეშე, როდესაც ბრაჰმანმა მოისურვა გამხდარიყო მრავალი, ის გახდა მრავალი, ჯერ იშვნენ შივა-ტატვა და შაქტი-ტატვა, ხოლო მათგან მრავალი სხვა ფორმა სიცოცხლისა და სამყაროთა მირიადები. ყველა და ყველაფერი არის შივა-ტატვას და შაქტი-ტატვას ემანაცია. კოსმოსი, ისევე როგორც ცოცხალი სულები (ჯივები), წარმოადგენენ უფლის (აბსოლუტის) კოსმიურ სხეულს, მის გაგრძელებას. აბსოლუტი ყველაფერშია. განთავისუფლება, არის აბსოლუტთან დაკარგული კავშირის აღდგენა და საკუთარი შინაგანი მე-ს გამოღვიძება.

კაცობრიობა განიცდის აქტიურ დეგრადაციას და იყოფება დეკადანსის ტყვეობაში. თავდაპირველად, კალი-იუგას დაწყებამდე, მსოფლიოს მართავდა პანენთეიზმის პარადიგმა და ყველას ესმოდა, რომ კოსმოსი ესაა ღმერთის (აბსოლუტის) სხეული, ყველას ესმოდა, რომ აბსოლუტი არის ტრანსცენდენტურიც და იმანენტურიც ერთდროულად. მათ ესმოდათ, რომ ღმერთი ყველაფერშია და რომ სამყარო, არის აბსოლუტის გაგრძელება. ეს იყო განვითარებული თეოცენტრიზმის პარადიგმა. გავიდა დრო და ადამიანებმა დაკარგეს პანენთეისტური აღქმა ყოფიერებისა, მათ დაკარგეს სულიერი ცოდნის ნაწილი და სულიერი მზერა, ისინი გადავიდნენ პრიმიტიული პანთეიზმის პარადიგმაზე და მიიჩნევდნენ, რომ კოსმოსია ღვთაებრივი, ხოლო კოსმოსის მიღმა მათი გაგებით არაფერი არ იყო. ეს იყო პრიმიტიული კოსმოცენტრიზმი. გარკველი დროის შემდეგ ადამიანები დავიდნენ პრიმიტიული პოლითეიზმის და ანიმიზმის დონეზე. შემდეგ მოხდა ისე, რომ პოლითეიზმი უარყოფილი იქნა და ანტიკური ეპოქის დასასრულის შემდეგ დაიწყო არასწორი თეოცენტრიზმის (თეოკრატიის) ეპოქა, ბნელი შუასაუკუნეები, როდესაც ადამიანებმა დაიწყეს კოსმოსის მიღმა მყოფი მონოთეისტური (ტრანსცენდენტური) ღმერთის თაყვანისცემა. შემდეგ მოვიდნენ „განმანათლებლები“ და მათ მოიტანეს ანთროპოცენტრიზმი და განაცხადეს, რომ ადამიანია აბსოლუტი. მეოცე საუკუნეში გამოჩნდნენ „ბრძენკაცები“, რომლებმაც დაიწყეს ახალი კონცეფციის - ბიოცენტრიზმის ფორმირება და განაცხადეს, რომ ბუნება, ფლორა და ფაუნა არის აბსოლუტური ფასეულობა და არა უფალი, მისტიკური კოსმიური წესრიგი ან ადამიანი („ბუნების მეფე“), მათ განაცხადეს, რომ უმაღლესი ფასეულობაა მატერიალური ბუნება (ყოველგვარი მისტიციზმის და პანთეიზმის გარეშე) და ბიოლოგიური სიცოცხლე, რომელსაც მნიშვნელობა ენიჭება არა უფლის მიერ, არამედ თავისთავად, „შიგნიდან“. ანთროპოცენტრიზმი ჩაისახა ჯერ კიდევ ანტიკურ ეპოქაში, როდესაც ბრძენმა პროტაგორამ ბრძანა, რომ „ადამიანია ყველაფრის საზომი“. შემდგომში ანთროპოცენტრიზმმა უფრო და უფრო მრუდე და გაუკუღმართებული ფორმები მიიღო და განიცადა დეგრადაცია. ეს ყველაფერი არის ონტოლოგიური ნიჰილიზმის განვითარების ეტაპები; გადასვლა პანენთეიზმიდან პანთეიზმზე, პანთეიზმიდან პოლითეიზმზე, პოლითეიზმიდან მონოთეიზმზე და მონოთეიზმიდან ათეიზმზე. ეს ონტოლოგიური ნიჰილიზმი შემთხვევით არ გაჩენილა ადამიანთა გულებში და ცნობიერებაში. თავდაპირველად გაუფასურდა პანენთეიზმი, რადგანაც ადამიანებს აღარ ჰქონდათ მისი აღქმის უნარი, შემდეგ გადავიდნენ პრიმიტიულ კოსმოცენტრისტულ პანთეიზმზე, მაგრამ ესეც გაუფასურდა და დავიდა ადამიანთა აზროვნება პრიმიტიულ პოლითეიზმზე და შამანიზმზე, აქედან ადამიანები გადავიდნენ მკაცრ მონოთეისტურ ტრანსცენდენტურ ღმერთზე, რადგანაც გაუფასურდა პოლითეიზმიც, საბოლოო კი გაუფასურდა მონოთეიზმიც და საბოლოოდ მივიღეთ - ათეიზმი, ბიოცენტრიზმი და ნეოპოზიტივიზმი. თავდაპირველად ადამიანები ხედავდნენ ფასეულობას და აზრს პანენთეიზმში, მაგრამ შემდეგ უკვე ვეღარ აღიქვამდნენ ფასეულობად პანენთეისტურ რელიგიურ ფილოსოფიას და მისტიციზმს, შემდეგ კოსმოსში ვეღარ ხედავდნენ ფასეულობას, შემდეგ მონოთეისტურ ღმერთშიც ვეღარ შეძლეს ფასეულობის დანახვა, ბოლოს კი ადამიანშიც შეწყვიტეს აბსოლუტური ფასეულობის დანახვა. ამიტომაცაა რომ დღეს აბსოლუტურ და უმაღლეს ფასეულობად (ერთადერთ ფასეულობად) გამოცხადებულია ბილოგიური სიცოცხლე, ბუნება, ფლორა და ფაუნა და არა ადამიანი („ბუნების მეფე“), კოსმიური მისტიკური წესრიგი ან ღმერთი (აბსოლუტი). სწორედ ფლორას და ფაუნას, როგორც აბსოლუურ ფასეულობას, განიხილავენ ერთადერთ ღირებულებად და ზოგიერთები, მაგ. დევიდ ორტონი, იქამდეც კი მიდიან, რომ აცხადებენ, რომ თურმე „დედამიწა არავისი არაა“. მომავალში ეს ნიჰილიზმი მიიღებს ბევრად უფრო საზიზღარ და საზარელ ფორმებს, რაც არაა გასაკვირი, თუ მივიღებთ მხედველობაში იმას, რომ დანავების მიერ შექმნილია ორგანიზაცია, საერთაშორისო ორგანიზაცია, რომელიც „ნებაყოფლობითი გადაშენებისკენ“ მოუწოდებს ადამიანთა მოდგმას, რადგანაც თურმე ადამიანი ფასეულობას აღარ წარმოადგენს, რადგანაც ბუნებას აზიანებს და კლავს. ღმერთზე აქ ლაპარაკიც აღარაა, უწყებ ეგეთ „ადამიანებს“ საუბარს ღმერთზე და მასხრად გიგდებენ, სამაგიეროდ ბიოცენტრისტულ დოგმებს ძალიან კარგადაც ეთაყვანებიან. ომ შანტი. 07.01.2021.

პოზიტივიზმი (ლოგიკური პოზიტივიზმი) ეს არის XIX საუკუნის შუა წლებში ოგიუსტ კონტის მიერ ჩამოყალიბებული „ფილოსოფიური“ თეორია, რომლის მიხედვით ერთადერთი „ჭეშმარიტი ცოდნა“ არის „მეცნიერული ცოდნა“, რომელიც თეორიების მეცნიერული შემოწმების საშუალებით მიიღწევა. ამ შეხედულებას მეცნიერების იდეოლოგიადაც მოიხსენიებენ. კონტის მიხედვით „ჭეშმარიტების“ ძიების პროცესში საზოგადოება სამ თანმიმდევრულ სტადიას გადის: თეოლოგიურს, მეტაფიზიკურსა და პოზიტიურს (მეცნიერულს). თეოლოგიურ ფაზაში ადამიანებს ღმერთის უმაღლესი ძალის სწამთ, საზოგადოებას კი ღმერთის წარმომადგენლები მართავენ. ადამიანებს სჯერათ რელიგიური დოქტრინების და მათთან დაკავშირებით კითხვები არა აქვთ. მეტაფიზიკურ ფაზაში ჩნდება და ძლიერდება იდეა ადამიანის უნივერსალური და განუყოფელი უფლებების შესახებ, ძლიერდება ამ უფლებების პატივისცემა. მესამე სტადიისათვის კი დამახასიათებელია „პიროვნების მნიშვნელობის“ კიდევ უფრო ზრდა. აღარ არსებობს უზენაესი ავტორიტეტი, რომელსაც ადამიანები ემორჩილებიან — ყოველივეს „პიროვნებათა თავისუფალი ნება“ განსაზღვრავს. კონტის მიხედვით დასავლური „ცივილიზაციისათვის“ პირველი სტადია დასრულდა „განმანათლებლობის“ ეპოქით, მეორე — საფრანგეთის რევოლუციით. გამოდის, რომ კონტის წარმოდგენით, კაცობრიობის მოძრაობა იდეალიზმიდან მატერიალიზმისკენ, რელიგიის უარყოფა და ათეიზმში (ასურა-დჰარმაში) გადასვლა, ეს არის „პროგრესი“. პრაქტიკულად მისი გაგებით სანატანა-დჰარმადან ასურა-დჰარმასკენ სვლა, სატვას მოდუსიდან ტამასის მოდუსისკენ მოძრაობა, არის სხვა არაფერი თუ არა იმის ნიშანი, რომ ადამიანური საზოგადოება „ვითარდება“ და ხდება „უკეთესი“ ანუ მისთვის რელიგია არის სიცრუე და ბოროტება, რომელიც მეცნიერული „ცოდნის“, მეცნიერული ათეიზმის მეოხებით უნდა იქნეს დაძლეული და საბოლოოდ გადალახული. აქედან ჩვენ ვასკვნით, რომ კონტის იდეოლოგია არის ტიპიური ასურა-დჰარმა, სანატანა-დჰარმას სრული ინვერსია. მისთვის ასურა-ბჰავაში მყოფი ადამიანის ანტითეისტური ნება-სურვილი არის უფრო მაღლა მდგომი, ვიდრე ღმერთის სიყვარული და რწმენა. კონტის აზრით, თუ ვერ ვამოწმებთ რაღაცას ე.ი. ის რაღაცა უბრალოდ არ არსებობს ბუნებაში და არა იმიტომ, რომ ჩვენ გვაქვს რამე მენტალური ნაკლი ან ტექნოლოგიები არ გვაქვს საკმარისად განვითარებული, არა, მეტაფიზიკური, ზებუნებრივი, უბრალოდ არ არის. მისი გადმოსახედიდან უზენაესი ღვთაებრივი ავტორიტეტის გაქრობა, არის პოზიტიური მოვლენა, განვითარების და განათლების რეზულტატი. აქედან გამომდინარე, კონტი ქადაგებდა კლასიკურ ასურა-დჰარმას და იმყოფებოდა ტამასის მოდუსის პირდაპირი გავლენის ქვეშ, ისევე როგორც მისი თანამედროვე მიმდევრები (მაგალითად ტიპიური პოზიტივისტი - ალექსანდრე პანჩინი). თუმცა პირადადმე ვერ ხვდები რას ხედავენ პოზიტიურს კონტის ასურა-დჰარმაში და ასურა-ბჰავაში. ისიდორ მარი ოგიუსტ ფრანსუა ქსავიე კონტი დაიბადა 1798 წელს და გარდაიცვალა 1857 წელს. ის იყო მატერიალისტური იდეების მქონე ფრანგი ფილოსოფოსი. ის არის პოზიტივიზმის დამაარსებელი. სოციოლოგიის, როგორც დამოუკიდებელი მეცნიერების ფუძემდებელი. მისი უმნიშვნელოვანესი ნაშრომები — მისთვის დიდი პოპულარობის მომტანი "პოზიტიური ფილოსოფიის კურსი" ("Cours de philosophie positive") ტ. 1-6, 1830-1842) და "პოზიტიური პოლიტიკის სისტემა, ან სოციოლოგიის ტრაქტატი, კაცობრიობის ჩამომაყალიბებელი რელიგია" (ტ.1-4 1851-1854). არისტოტელეს შემდეგ კონტი პირველია, ვინც შეეცადა ამ „გრანდიოზული ამოცანის“ გადაწყვეტას. იგი ცდილობს „მეცნიერება“ გამოყოს თეოლოგიისა და მეტაფიზიკისაგან. მეცნიერების ამოცანა კანონების აღმოჩენაა, რომლებიც გაგებულია როგორც მოვლენებს შორის მყარი და განმეორებადი კავშირი. კონტი გვევლინება ფილოსოფიის ტრადიციული გაგების გამაუქმებლად, მისი აზრით ფილოსოფიას არ აქვს არც განსაკუთრებული საგანი და არც კვლევის მეთოდი, რომელიც განსხვავებული იქნებოდა „მეცნიერებათა“ მეთოდებისაგან. თუ ფილოსოფიას სურს დარჩეს „მეცნიერებად“, მაშინ იგი უნდა ჩაერთოს „მეცნიერებათა“ რიგში. სოციოლოგია ერთის მხრივ უპირისპირდება თეოლოგიურ შეხედულებებს, მეორეს მხრივ მეტაფიზიკურ შეხედულებებს, რომელთა მიხედვით საზოგადოება ადამიანთა გონიერი ნების პროდუქტია. სოციოლოგია კი არის ის ერთადერთი მეცნიერება, რომელიც სწავლობს იმას, თუ როგორ ხდება ადამიანის გონება და ფსიქიკა სრულყოფილი საზოგადოებრივი ცხოვრების გავლენით. ინდივიდი აბსტრაქციაა, საზოგადოება კი სინამდვილი, რომელიც კანონებს ექვემდებარება. სწორედ სოციოლოგია ასრულებს პოზიტიური ფილოსოფიის სისტემას, რაც მოასწავებს საზოგადოების განვითარებაში პოზიტიური სტადიის დადგომას. ცხადია ასურა კონტი აუქმებს ტრადიციულ იდეალისტურ ფილოსოფიას და უპირისპირდება თეოლოგიას, რომელიც ძველი ბერძნულიდან ითარგმნება, როგორც - ღვთისმეტყველება ან სწავლება უფლის შესახებ, ამიტომაც მისი ზოგიერთი ადეპტები, რომლებიც ასევე ასურა-ბჰავაში იმყოფებიან, ამბობენ, რომ „ღმერთი სდუმს“ ან „ღმერთი მოკვდა“. კალი-იუგაში ეს არ უნდა გვიკვირდეს, მომავალში მოვლენ (დაიბადებიან) ბევრად უფრო „გენიალური მოაზროვნეები“, რომლებიც კიდევ უფრო „გაანათლებენ“ მასებს და შექმნიან კიდევ უფრო „გენიალურ“ თეორიებს და დისციპლინებს. ეჭვიც ნუ შეგეპარებათ მაგაში. სიტყვა განათლება როგორც ასურა-დჰარმას სინონიმი, ნამდვილად არ მეგონა თუ ამ დონემდეც მივიდოდა საქმე. ლიტერატურა Amory, Frederic."Euclides da Cunha and Brazilian Positivism", Luso-Brazilian Review. Vol. 36, No. 1 (Summer, 1999), pp. 87–94. Giddens, Anthony. Positivism and Sociology. Heinemann. London. 1974. Gilson, Gregory D. and Irving W. Levinson, eds. Latin American Positivism: New Historical and Philosophic Essays (Lexington Books; 2012) 197 pages; Essays on positivism in the intellectual and political life of Brazil, Colombia, and Mexico,

არსებობს ნიჰილიზმის 6 ფორმა: 1) ფილოსოფიური ნიჰილიზმი - უარყოფს საზოგადოებრივ ფასეულობებს, იდეალებს, ზნეობრივ ნორმებს, კულტურის მორალს. 2) მერეოლოგიური ნიჰილიზმი - ფილოსოფიური პოზიცია, რომელიც ამბობს რომ ფრაგმენტებისგან შემდგარი ობიექტები არ არსებობენ. 3) მეტაფიზიკური ნიჰილიზმი - რომლის მიხედვითაც მატერიალური ობიექტები არ არსებობენ. არ არსებობს ობიექტური ფიზიკური სამყარო. 4) ეპისტემიური ნიჰილიზმი - უარჰყოფს ცოდნის არსებობას. 5) მორალური ნიჰილიზმი - მეტაეთიკური წარმოდგენა, რომლის თანახმადაც მორალი და ანტიმორალი არ არსებობს. არაფერია მორალური ან ამორალური. 6) იურიდიული სამართლებრივი ნიჰილიზმი - პიროვნული ვალდებულებების და სახელმწიფოს მიერ დადგენილი ნორმების და წესების უარჰყოფა. მე ვემხრობი: ფილოსოფიურ ნიჰილიზმს, მერეოლოგიურ ნიჰილიზმს, მეტაფიზიკურ ნიჰილიზმს და სამართლებრივ ნიჰილიზმს. Разновидности нигилизма 1. Философская мировоззренческая позиция, ставящая под сомнение (в крайней своей форме абсолютно отрицающая) общепринятые ценности, идеалы, нормы нравственности, культуры; 2. Мереологический нигилизм — философская позиция, согласно которой объекты, состоящие из частей, не существуют; 3. Метафизический нигилизм — философская теория, согласно которой существование объектов в реальности не обязательно; 4. Эпистемологический нигилизм — отрицание знания; 5. Моральный нигилизм — метаэтическое представление о том, что ничто не является моральным или аморальным; 6. Правовой нигилизм — активное или пассивное отрицание обязанностей личности, а также установленных государством норм и правил. ლიბერტინიზმი, ნიჰილიზმი, მაგიზმი... აი რა მიყვარს.

კოდი: ნიჰილიზმი

თავი 6 – იგავნი სოლომონისა 32. ვინც ქალთან მრუშობს, უჭკუოა, თავისი სულის წარწყმედელად აქცევს მას. 33. ცემას და დამცირებას ჰპოვებს და მისი სირცხვილი არ წარიხოცება. სიბრძნე სოლომონისა – თავი მესამე 8. განსჯიან ტომებს და ხალხებს დაიპყრობენ, მათზე კი სამარადისოდ იმეფებს უფალი. 9. უფლის მოსავნი სიმართლეს შეიცნობენ და მორწმუნენი მის სიყვარულში იქნებიან, რადგან მისი მადლი და წყალობა მის რჩეულებზეა. 10. უღვთონი კი სასჯელსაც თავიანთ ზრახვათამებრ მიიღებენ, რადგან მართალიც აითვალისწუნეს და უფალსაც განუდგნენ. 11. რადგან უბედურია, ვინც სიბრძნესა და სწავლას შეურაცხყოფს; ამაოა იმედი მათი, შრომა უნაყოფო და მათი საქმეები უსარგებლოა. 12. მათი ცოლები უგუნურნი არიან, ხოლო შვილები უკეთურნი; დაწყევლილია მათი მოდგმა. 13. რადგან ნეტარია წაუბილწველი ბერწი ქალი, რომელმაც არ იცის საწოლი ცოდვისა. იგი მიიღებს ნაყოფს სულთა განკითხვისას, 14. საჭურისსაც, ვის ხელსაც ურჯულოება არ ჩაუდენია და არ განუზრახავს ბოროტი უფლისა მიმართ, მიეცემა გამორჩეული მადლი რწმენისა და უსანატრელესი წილი უფლის ტაძარში. 15. რადგან სანაქებოა ნაყოფი კეთილი შრომისა და ძირი სიბრძნისა შეურყეველია. 16. მემრუშეთა შვილნი ვერ მოიწიფებიან და თესლი უკანონო საწოლისა გაქრება. 17. ხანგრძლივადაც რომ იცოცხლონ, მაინც არარად შეირაცხებიან და უპატიო იქნება მათი ღრმა სიბერეც. 18. ხოლო თუ ნაადრევად აღესრულებიან, არც იმედი და არც ნუგეშისცემა არ ექნებათ განკითხვის დღეს; 19. რადგან მძიმეა უსამართლო მოდგმის აღსასრული. თავი მეოთხე – 1. უმჯობესია უშვილობა სიქველეში, რადგან უკვდავი იქნება მისი ხსოვნა; მას ღმერთიც აღიარებს და ადამიანებიც. 2. ვიდრე ჩვენთანაა, მას ბაძავენ და, როცა შორსაა, მისკენ ისწრაფვიან; და საუკუნოდ გვირგვინოსანი ზეიმობს, როგორც მომგები ბრძოლისა უბიწო ღვაწლით. 3. უღვთოთა ნაყოფიერება უსარგებლოა და მემრუშეთა ამონაყარნი ფესვებს ღრმად ვეღარ გაიდგამენ და ვერც საიმედოდ დაფუძნდებიან. 4. ერთხანს კიდევაც რომ გაშალოს რტოები, საფუძველს მოკლებულს ქარი შეარყევს და აღმოიფხვრებიან მძვინვარე ქართაგან. 5. გადატყდება უმწიფარი ტოტი, მისი ნაყოფი უსარგებლო იქნება, საჭმელად მკვახე და ყოვლად უვარგისი. 6. უკანონო ძილში შობილი შვილები მშობელთა მრუშობის მოწმენი არიან მათი განკითხვისას. თავი 14 – სიბრძნე სოლომონისა – 24. მრუშობით შეურაცხყოფენ. დაბადება თავი 20 14. არ იმრუშო. თავი მეთვრამეტე – ლევიანნი (ლევ.) 6. არავინ დაუახლოვდეს თავის ხორცით ნათესავს მისი სიშიშვლის ასახდელად. მე ვარ უფალი. თავი მეცხრამეტე – 19. დაიცავით ჩემი წესები: პირუტყვს ნუ შეაჯვარებ ერთმანეთთან; ნუ დათესავ ყანაში ორნაირ თესლს; ნუ ჩაიცვამ მატყლისა და სელისგან მოქსოვილ ტანისამოსს. 20. თუ ვინმე ქალთან დაწვება თესლის მიღვრით, ის კი ქმრის დანიშნული მონაქალია, არ არის გამოსყიდული ან თავისუფლება არა აქვს მიცემული, დანაშაულად ჩაითვლება. თუმცა იგი არ არის მოსაკვდინებელი, რადგან ქალი გათავისუფლებული არ ყოფილა. 21. მიუტანოს დანაშაულის გამოსასყიდად უფალს სადღესასწაულო კარვის შესასვლელთან დანაშაულის ვერძი. 22. შეუნდობს მას მღვდელი დანაშაულის ვერძით უფლის წინაშე ცოდვას, რომელიც ჩადენილი აქვს, და ეპატიება ცოდვა, რომელიც ჩადენილი აქვს. 26. ნურაფერს შეჭამთ სისხლთან ერთად. ნუ იჯადოქრებთ და ნუ იმკითხავებთ. 27. ნუ მოიკრეჭთ თმის კიდეებს თავზე და ნუ მოსპობთ წვერის კიდეებს. 28. ნაკაწრებს ნუ გაიკეთებთ ტანზე თქვენი მკვდრისთვის და წარწერებს ნუ გაიკეთებთ. მე ვარ უფალი! 29. ნუ წააბილწვინებ თავს შენს ასულს გასარყვნელად, რომ არ წაიყვნას მიწა და არ აივსოს იგი ბიწიერებით. 30. ჩემი შაბათები დაიცავით და ჩემი საწმიდარის გეშინოდეთ. მე ვარ უფალი! 31. ნუ მიმართავთ მესულთანეებს და მჩხიბავებს, ნუ გაიუწმიდურებთ თავს. მე ვარ უფალი, თქვენი ღმერთი! 32. ჭაღარას წამოუდექი ფეხზე, პატივი მიაგე მოხუცს და შენი ღვთისა გეშინოდეს. მე ვარ უფალი! მეორე რჯული – თავი 5 17. კაცი არ მოკლა, არ იმრუშო, არ იქურდო, არ გამოხვიდე ცრუ მოწმედ შენი ახლობელის წინააღმდეგ. თავი ოცდამეორე – 5. ნუ ჩაიცვამს მამაკაცის ტანსაცმელს ქალი და ნუ შეიმოსება ქალის სამოსლით მამაკაცი, რადგან საძაგელია უფლისათვის, შენი ღმერთისათვის ყველა, ვინც ამას სჩადის. 6. თუ გზად გადაეყრები ჩიტის ბუდეს, ბარტყებიანს ან კვერცხებიანს, და დედა აზის ბარტყებს თუ კვერცხებს, არ აიყვანო დედა თავის ბარტყებიანა. 7. დედა გაუშვი, ბარტყები კი წაიყვანე, რომ კარგად იყო და დღეგრძელი იყო. 8. თუ ახალ სახლს ააშენებ, ბანს მოაჯირი შემოავლე, რომ სისხლი არ დაედოს შენს სახლს, როცა ვინმე გადმოვარდება იქიდან. 9. ნუ დათესავ ვენახში ორნაირ ჯიშს, რომ არ გააუწმიდურო ნაყოფი თესლისა, რომელსაც დათესავ და ვენახის მოსავალი. 10. ნუ მოხნავ ხარითა და სახედრით ერთად. 11. ნუ ჩაიცვამ მატყლისა და სელის ქსოვილისგან შეკერილ ტანისამოსს. 12. ფოჩები გაუკეთე ოთხივე კუთხეზე შენს საბანს, რომელსაც იხურავ. 13. თუ ვინმე ცოლს ითხოვს, შევა მასთან და მერე შეიძულებს მას, 14. ცილს დასწამებს და ცუდ ხმებს დაუყრის, იტყვის: მე ვითხოვე ეს ქალი, დავუახლოვდი მას და ქალწული არ აღმოჩნდაო, 15. ადგეს ამ ყმაწვილი ქალის დედ-მამა და გამოუტანოს მისი სიქალწულე ქალაქის უხუცესებს კარიბჭესთან. 16. უთხრას ყმაწვილი ქალის მამამ უხუცესებს: ეს ჩემი ასული ამ კაცს მივათხოვე ცოლად, მან კი შეიძულა. 17. აჰა, ცილს სწამებს მას, ამბობს: ქალწული არ აღმოჩნდაო შენი ქალიშვილი. აჰა, ჩემი ასულის სიქალწულე. და გაუშლიან სამოსელს ქალაქის უხუცესების წინ. 18. ადგნენ ქალაქის უხუცესები და დასაჯონ ეს კაცი. 19. ასი ვერცხლით დააჯარიმონ და გადაუხადონ ყმაწვილი ქალის მამას, რადგან ცუდი ხმები დაუყარა ისრაელიან ქალწულს. ქალი მის ცოლადვე დარჩება, ვერ გაუშვებს მას თავის სიცოცხლეში. 20. თუ ეს ნათქვამი მართალი გამოდგა, ყმაწვილი ქალი ქალწული არ აღმოჩნდა, 21. გამოიყვანონ ყმაწვილი ქალი მამამისის სახლის კართან და ჩაქოლონ მისი ქალაქის კაცებმა, მოკვდეს, რადგან სააუგო საქმე ჩაიდინა ისრაელში: იმრუშა მამისეულ სახლში. აღმოფხვრი ბოროტებას შენი კრებულიდან. 22. თუ კაცს გათხოვილ ქალთან მწოლარეს წაუსწრეს, ორივე უნდა მოიკლას: ქალთან მწოლარე კაციცა და ქალიც. აღმოფხვრი ბოროტებას ისრაელიდან. 23. თუ კაცზე დანიშნულ ყმაწვილ ქალს, ქალწულს, ქალაქში ვინმე შეხვდა და დაწვა მასთან, 24. გაიყვანონ ორივენი ამ ქალაქის კარიბჭესთან და ჩაქოლონ სასიკვდილოდ - ყმაწვილი ქალი იმის გამო, რომ ხმა არ გაიღო ქალაქში, კაცი კი იმის გამო, რომ ძალა იხმარა მოყვასის ცოლზე. აღმოფხვრი ბოროტებას შენი წიაღიდან. 25. თუ მინდორში შეხვდება კაცი დანიშნულ ყმაწვილ ქალს, დაიჭერს მას და დაწვება მასთან, უნდა მოიკლას მხოლოდ კაცი, რომელიც ქალთან დაწვა. 26. ყმაწვილ ქალს არაფერი დაუშავო, სასიკვდილო დანაშაული არ აწევს ყმაწვილ ქალს, რადგან ეს იმგვარი საქმეა, გინდა კაცი დასხმოდეს თავის მოყვასს და მოეკლას. 27. რადგან მინდორში შეხვდა მას, და თუნდაც ეყვირა ყმაწვილ ქალს, არავინ იქნებოდა მისი მშველელი. 28. თუ ვინმე შეხვდება ქალწულს, რომელიც დანიშნული არ არის, დაიჭერს, დაწვება მასთან და წაასწრებენ, 29. მისცეს ყმაწვილ ქალთან ნაწოლმა კაცმა მის მამას ორმოცდაათი ვერცხლი, ქალი კი მისი ცოლი გახდეს იმის სანაცვლოდ, რომ ძალა იხმარა მასზე. არ შეეძლება მისი გაშვება თავის სიცოცხლეში. თავი 24 – იობი 15. მემრუშე ბინდის მოლოდინში ფიქრობს, არავინ მომკრასო თვალი, და სახეზე საფარველს იფარებს. 16. ბნელში ტეხენ სახლებს, დღისით თავისთვის იკეტებიან, არ უწყიან ნათელი; 17. რადგან დილა ბნელეთია მისთვის, რადგან შეეთვისნენ ბნელეთის საშინელებებს. ფსალმუნ 105 39. შეიბილწნენ თავიანთი საქმეებით და იმრუშეს თავიანთი მოქმედებით. 40. მაშინ აღეგზნო რისხვა უფლისა თავის ხალხზე და შესძაგდა მას სამკვიდრო თვისი. თავი 23 – სიბრძნე ზირაქისა* (ზირ.) 17. გახურებული სული, როგორც ანთებული ცეცხლი, მანამ არ ჩაქრება, ვიდრე არ დაილევა. გარყვნილი კაცი თავის ხორციელ სხეულში მანამ ვერ მოისვენებს, სანამ ცეცხლი არ დაწვავს. გარყვნილი კაცისათვის ყველა პური ტკბილია და არ დაცხრება იგი აღსასრულამდე. 18. თავისი სარეცლის შემცოდე კაცი გულში ამბობს: ვინ მხედავს მე? ჩემს ირგვლივ წყვდიადია და კედლებიც მფარავენ, ვერავინ დამინახავს და რისი უნდა მეშინოდეს? უზენაესი არ გაიხსენებს ჩემს ცოდვებსო. 19. მას მხოლოდ ადამიანთა თვალები აშინებს და არ იცის რომ უფლის თვალი ათასჯერ ნათელია მზეზე. ის ადამიანთა ყველა გზას ჭვრეტს და დაფარულ ადგილებშიც აღწევს. 20. მისთვის ყოველივე ცნობილია შექმნამდე და მოწევნადიც აღსასრულის შემდგომ. 21. იგი ქალაქის ქუჩებში დაისჯება და, სადაც არ მოელის, იქ შეიპყრობენ. 22. ასევე ქალიც, ქმრის მიმტოვებელი, ვინც მემკვიდრეს უცხოსაგან იყოლიებს. 23. რადგან, ჯერ ერთი, არ დაემორჩილა უზენაესის კანონს და, მეორეც, შესცოდა თავის ქმრის წინაშე, და, მესამე, ავხორცობით იმრუშა და შვილები დაბადა უცხო კაცისაგან. 24. გამოიყვანენ მას საკრებულოს წინაშე და მისი შვილების ამბავს გამოიძიებენ. 25. მისი შვილები ფესვებს ვერ გაიდგამენ და ნაყოფს ვერ გამოიღებენ მისი რტოები. 26. თავის ხსოვნას საწყევლად დაიტოვებს და არ წარიხოცება სირცხვილი მისი. 27. დარჩენილები კი მიხვდებიან, რომ არაფერია უფლის შიშზე უმჯობესი და არაფერია უფრო ტკბილი, ვიდრე უფლის მცნებათა ყურად ღება. თავი ოცდამეხუთე – სამით შევიმკე და წარვდექი გამშვენებული უფლისა და კაცთა წინაშე: ძმათა ერთსულოვნებით, მახლობელთა სიყვარულით და ცოლ-ქმართა თანხმობით. 2. სამი ჯურის კაცი შეიძულა ჩემმა სულმა და ძალზე შევიძულე მათი ცხოვრება: ქედმაღალი ღატაკი, მატყუარა, მდიდარი და მოხუცი მრუში, ჭკუანაკლული. 3. თუ სიჭაბუკეში ვერ შეაგროვე, როგორღა შეიძენ შენი სიბერის ჟამს. 4. რარიგ შეშვენით ხანდაზმულთ განკითხვა და მოხუცებულთ მოცემა რჩევისა!5. რარიგ უხდება მოხუცებს სიბრძნე და დიდებულებს აზრი და რჩევა!6. მოხუცთა გვირგვინია მრავალნაცადობა და მათი სიამაყე - უფლის შიში.7. ცხრა ფიქრით დავიამე გული და მეათეს ენით ვიტყვი: კაცი, შვილებში გახარებული და თავის სიცოცხლეშივე მტერთა დაცემის მომსწრე. 8. ნეტარია, ვინც გონიერ ქალთან ცხოვრობს, ვინც არ შესცოდა ენით და თავისზე უღირსს არ ემსახურა. 9. ნეტარია, ვინც სიბრძნე მოიხვეჭა და მიუთხრობს მას ყურადმღებელთ. 10. ხომ დიდია სიბრძნის მომხვეჭელი, მაგრამ უფლის მოშიშზე დიდი არავინაა. 11. უფლის შიში ყოველივეს აღემატება; მის მქონებელს ვინ შეედრება? 12. ყოველგვარი ჭრილობა დაითმინება, მაგრამ არა ჭრილობა გულისა; ყოველი სიავე, მაგრამ არა სიავე ქალისა. 14. ყოველი თავდასხმა, ოღონდ არა თავდასხმა მოძულეთა, და ყოველი შურისძიება, ოღონდ არა შურისძიება მტერთა. 15. არ არსებობს თავი უფრო შხამიანი, ვიდრე თავი უხსენებლისა და არ არსებობს გულისწყრომა უფრო დიდი, ვიდრე გულისწყრომა მტრისა. 16. უმალ ლომთან და ურჩხულთან ერთად ვიცხოვრებდი, ვიდრე ავ ცოლთან. 17. სიავე ქალს გამომეტყველებას უცვლის და დათვის სახესავით უბნელებს სახეს. 18. მისი ქმარი დაჯდება მახლობელთა შორის და მოსმენისას მწარედ ამოიხვნეშებს. 19. ვერარა ბოროტება ვერ მოვა ქალის ბოროტებასთან - ცოდვილის ხვედრი დაატყდება მას. 20. რაღა მოხუცის ფეხებისთვის ქვიშიან აღმართზე სიარული და რაღა ანჩხლი ცოლი მშვიდი კაცისთვის. 21. ნუ უთვალთვალებ ქალის სილამაზეს და ქალისადმი ვნებას ნუ აყვები. 22. საწყრომია უპატიობა და დიდი სირცხვილი, როცა ცოლი ბატონობს ქმარზე. 23. დამდაბლებული გული, სევდიანი სახე და გულის ჭრილობაა ავი ცოლი; დაშვებული ხელები და დაუძლურებული მუხლები, თავის ქმარს რომ არ აბედნიერებს. 24. ქალისაგანაა სათავე ცოდვისა და მის გამო ვიხოცებით ყველანი. 25. ნუ მისცემ წყალს გასავალს და სიტყვის უფლებას ავ დედაკაცს. 26. თუ შენი ხელით ვერ წარმართე, მოიკვეთე იგი შენგან. თავი ოცდამეექვსე – 1. ბედნიერია კარგი ცოლის ქმარი და რიცხვი მისი დღეებისა გაორმაგდება. 2. ერთგული ცოლი ახარებს თავის ქმარს და მის წლებს სიმშვიდით აღავსებს. 3. კარგი ცოლი კარგი ხვედრია - წილად ერგებათ უფლის მოშიშებს. 5. სამი რამის ეშინია ჩემს გულს, მეოთხეზე კი ვლოცულობ: ქალაქის ჭორისა, ბრბოს ამბოხისა და ცილისწამებისა. ეს ყველაფერი სიკვდილზე საშინელია. 6. გულისწუხილია და უბედურებაა ცოლი, რომელიც სხვა ქალზე ეჭვიანობს და შოლტი მისი ენისა ყველას გადაწვდება. 7. ავი ცოლი ხარის მორყეული უღელია: მის დამჭერს გინდა მორიელი შეუპყრია. 8. დიდი ჯავრია ლოთი ცოლი: ვერ დაფარავს იგი თავის აუგს. 9. ქალის მრუშობა თვალთა ზეაპყრობით და მისი წამწამებით გამოიცნობა. 10. თავნება ქალიშვილს დარაჯი მიუჩინე, თავი არ აიშვას თავისდა საზიანოდ. 11. მოერიდე უტიფარ თვალს და ნუ გაიკვირვებ, თუკი შესცოდავს შენს წინააღმდეგ. 12. როგორც მწყურვალი მგზავრი აღებს პირს და ახლო-მახლო ყველა წყალს ეწაფება, ასე დაჯდება იგი ყოველი პალოს წინ და ისრისათვის გააღებს კაპარჭს. 13. ცოლის სიკეთე ქმარს ახარებს და მისი გამჭრიახობა აპოხიერებს მის ძვლებს. 14. უფლის წყალობაა ჩუმი ცოლი და ფასდაუდებელია განსწავლული სული. 15. მადლის მადლია კდემამოსილი ცოლი და ვერა სასწორი ვერ აწონის პატიოსან სულს. 16. როგორც ამომავალი მზეა უფლის ზესკნელში, ასევეა კარგი ცოლის სილამაზე მის გამართულ სახლში. ესაია – თავი ორმოცდამეჩვიდმეტე 3. ახლოს მოდექით, ჯადოქრის შვილებო, მემრუშეთა და მეძავთა თესლო! 4. ვის ამასხარავებთ, ვის წინააღმდეგ მოგიღიავებიათ პირი? ვისთვის გამოგიყვიათ ენა? განა ცოდვის შვილები არა ხართ თქვენ, სიცრუის თესლი? თავი 2 – იოანეს გამოცხადება (აპოკალიპსისი) 14. მაგრამ მაქვს შენს წინააღმდეგ მცირეოდენი, რადგანაც გყავს მანდ ზოგიერთნი, ბალაამის მოძღვრების მიმდევარნი, ბალაამისა, რომელმაც ასწავლა ბალაკს, საცდური დაედო ისრაელის ძეთა წინაშე, რათა ეჭამათ კერპთათვის შენაწირი და ემრუშათ. 15. ასევე, შენც გყავს ნიკოლაელთა მოძღვრების მიმდევარნი, რომელნიც მე მძულს. 20. მაგრამ მაქვს შენს წინააღმდეგ ის, რომ ნებას რთავ დიაც იეზაბელს, წინასწარმეტყველად რომ მოაქვს თავი, ასწავლოს და აცთუნოს ჩემი მონები, რათა მრუშობდნენ და კერპთათვის შენაწირს ჭამდნენ. 21. მივეცი დრო, რომ მოენანიებინა თავისი სიძვა, მაგრამ არ ინება სინანული. 22. აჰა, დავამხობ მას სარეცელზე და მასთან ერთად მსიძავთაც შავ დღეს დავაყრი, თუკი არ მოინანიებენ თავიანთ საქმეს. 23. სიკვდილით მოვკლავ მის შვილებს და სცნობს ყოველი ეკლესია, რომ მე ვარ დაფარულ აზრთა და გულთა მხილველი, და მისი საქმისამებრ მივაგებ თვითეულ თქვენგანს. თავი 12 – ებრაელთა მიმართ პავლეს ეპისტოლე 16. რათა არ იყოს თქვენს შორის მემრუშე თავი 13 – 4. ყველას ცოლ-ქმრობა ღირსეული, სარეცელი კი უმწიკვლი იყოს; ხოლო მემრუშეთა და მეძავთ ღმერთი განიკითხავს. კორინთელთა მიმართ პირველი წერილი პავლესი თავი მეხუთე – 1. როგორც ამბობენ, დაწყებულა თქვენში მრუშობა და თანაც ისეთი მრუშობა, რომლის მსგავსი არ სმენიათ თვითონ წარმართთაც, რომ ვიღაცას მამის ცოლი თურმე ცოლად ჰყავს. 8. ასე რომ, ვიდღესასწაულოთ არა ძველი საფუარით, არა უკეთურებისა და უწმინდურობის საფუარით, არამედ სიწმიდისა და ჭეშმარიტების უფუარი პურით. 9. აკი მოგწერეთ წერილში: არ შეერიოთ-მეთქი მემრუშეთ, 10. და არა მარტო ამ წუთისოფლის მემრუშეთ, ანდა ანგართ, მტაცებელთა თუ კერპთმსახურთ, თორემ ამ ქვეყნით გასვლა მოგიწევთ-მეთქი. 11. ისიც მოგწერეთ, არ შერეოდით იმათაც, ვინც, ასე ვთქვათ, ძმად იწოდება, მაგრამ კვლავინდებურად მემრუშეა ანდა ანგარი, კერპთმსახური თუ მაგინებელი, მემთვრალე თუ მტაცებელი და პურიც კი არ გეჭამათ მასთან. თავი 6 – 9. ნუთუ არ იცით, რომ უსამართლონი ვერ დაიმკვიდრებენ ღვთის სასუფეველს? თავს ნუ მოიტყუებთ: ვერც მეძავნი, ვერც კერპთმსახურნი, ვერც მრუშნი, ვერც მხდალნი, ვერც მამათმავალნი, თავი 10 – 8. ნურც ვიმრუშებთ, როგორც მრუშობდა ზოგი მათგანი, და დაეცა ერთ დღეს ოცდასამი ათასი კაცი. 9. ნურც ქრისტეს გამოვცდით, როგორც გამოსცადა ზოგიერთმა მათგანმა, და გველებისგან დაიღუპნენ. 10. ნურც დრტვინავთ, როგორც დრტვინავდა ზოგიერთი მათგანი, და შეიმუსრნენ მმუსვრელის მიერ. თავი 12 – 21. რათა კვლავ მოსვლისას თქვენს წინაშე არ დამამდაბლოს ღმერთმა და არ მაგლოვებინოს მრავალნი, რომელთაც უწინ სცოდეს, მაგრამ არ მოინანიეს უწმინდურება, სიმრუშე და სიბილწე, რასაც სჩადიოდნენ. იუდას ეპისტოლე 6. ხოლო ანგელოზები, რომლებმაც არ დაიცვეს თავიანთი დასაბამიერობა, არამედ დაუტევეს თავიანთი სავანე, საუკუნო ბორკილებით შეკრულნი, ქვესკნელის წყვდიადში გამოამწყვდია რათა განეკითხა დიად დღეს. 7. ისევე, როგორც სოდომი, გომორი და მათი მოსაზღვრე ქალაქები, მათსავით მემრუშენი და უცხო ხორცს ადევნებულნი, საუკუნო ცეცხლით დასჯილნი და ნიმუშად დადებულნი. თავი 2 – პეტრე 2 14. მათი თვალები სავსეა სიმრუშით და უძღები ცოდვით; გულხარბნი და ანგარების მოყვარენი აცთუნებენ უმტკიცო სულებს; ესენი არიან ძენი წყევლისა. 15. წრფელი გზა რომ დაუტევეს, შეცდნენ და შეუდგნენ ბალაამის, ბოსორის ძის, კვალს, რომელმაც შეიყვარა უსამართლობის საზღაური. თავი 5 – მათე 28. ხოლო მე გეუბნებით თქვენ: ყველამ, ვინც ნდომით შეხედა ქალს, უკვე იმრუშა მასთან საკუთარ გულში. 29. თუკი გაცთუნებს შენი მარჯვენა თვალი, ამოითხარე და გადააგდე, ვინაიდან გიჯობს დაჰკარგო ერთი შენი ასოთაგანი, ვიდრე მთელი შენი სხეული ჩავარდეს გეენას. 30. ხოლო თუ გაცთუნებს შენი მარჯვენა ხელი, მოიკვეთე და გადააგდე, ვინაიდან გიჯობს დაჰკარგო ერთი შენი ასოთაგანი, ვიდრე მთელი შენი სხეული ჩავარდეს გეენას. 31. ესეცა თქმულა: ვინც გაუშვებს თავის ცოლს, უნდა მისცეს გაყრის წერილი. 32. ხოლო მე გეუბნებით თქვენ: ვინც გაუშვებს თავის ცოლს სიძვის მიზეზის გარეშე, ამრუშებს მას, და ვინც განაშვებს შეირთავს, მრუშობს. იოანეს აპოკალიფსი – თავი 19 2. რადგანაც ჭეშმარიტი და სამართლიანია მისი განკითხვა, ვინაიდან განიკითხა დიდი მეძავი, თავისი სიძვით რომ გახრწნა ქვეყანა, და იძია მისი ხელიდან თავისი მონების სისხლი. კომენტარი: მოდით ბოლოს და ბოლოს დასკვნა გამოვიტანოთ და ავხსნათ რას გვეუბნება ეს „წმინდა წიგნი“ – ბიბლია. უპირველეს ყოვლისა, ის რაც ბიბლიაში ლაიტმოტივად გასდევს მთელს ტექტს, არის არა „ღვთაებრივი სიბრძნე და სიყვარული“ (ჰო, არ დაგავიწყდეთ რომ აბრაამიტების მიხედვით აბრაამის „უფალი“ არის „სიყვარული“, ხოლო ქრისტიანობა – „სიყვარულის“ რელიგია...), არამედ ტოტალური კონტროლი, ადამიანთა დამონება, ქალის და ზოგადად ადამიანური სექსუალურობის დაკნინება, რასიზმი, ფაშიზმი, შოვინიზმი, ქსენოფობია, ჰომოფობია, მცდელობა ადამიანების ცხოვრების მკაცრი რეგლამენტირებისა... ჩანს აშკარად რომ ამ ბიბლიურ „ღვთაებას“ ჰქონდა (და აქვს დღემდე) პრეტენზია და ამბიცია ჭკუა ასწავლოს, აკრიტიკოს ყოველწამიერად, აკონტროლოს და დაიმონოს ადამიანი და ყოველივე არსებული... სიტყვა „მრუშობა“ 72-ჯერ ხოლო „სიძვა“ 31-ჯერ არის ნახსენები და ძირითადად ისე, რომ მაქსიმალურადაა დაკნინებული კონკრეტულად ქალი, როგორც – „სუსტი და ცოდვილი სქესი“, რომლისგანაც მოდის ყოველგვარი „ბოროტეული ცოდვა“ თურმე (?)... რაც ყველაზე მთავარია ის, რასაც რეგვენი ფანატიკოსები კი არა თვით ზოგიერთი ათეისტებიც კი ვერ ხვდებიან და არ უღრმავდებიან, კერძოდ კი – სიკეთისა და ბოროტების კატეგორიები. რა არის სიკეთე? ბოროტება? ბიბლია მარტივად ხსნის ამას: სიკეთე არის ის რაც „მოსწონს“ „ღმერთს“, ხოლო ბოროტება – ის რაც „არ მოსწონს“... ეს „ღმერთი“ აგრესიულად და ბრძანებითი კილოთი მოგვმართავს ადამიანებს და პრაქტიკულად აშკარად გვამცნობს რომ უნდა ვიყოთ მისი მონები და თან ამისთვის მადლობაც ვუთხრათ (!). ამას გარდა ეს „ღვთაებრივი არსება“ მუდმივად წყევლის ადამიანებს, ემუქრება მათ, ხოცავს და ჟლიტავს ყველას ვინც არ ემორჩილება და უარს აცხადებს მას ალილუიები და ჰომილიები უმღეროს დღისით და ღამით. ამ არსებასთან გამოირიცხება ყოველგვარი ადამიანური თავისუფლება რაც არ უნდა გვიმტკიცონ დოგმატიკოსებმა რომ თითქოსდა „ღმერთს“ ჩვენთვის მონიჭებული აქვს „თავისუფალი ნება“, შეწყვიტეთ ტყუილების ბოდიალი, წაიკითხეთ რა გიწერიათ საკუთარ „წმინდა“ წიგნებში! მოკლედ: ბიბლიური „უფალი“ გვამცნობს რომ სიკეთე არის რაც მას მოსწონს, ხოლო რაც არ მოსწონს – ბოროტება (თან არც გვიხსნის ჩვენ რა შუაში ვართ) და თუ ისე არ მოვიქცევით როგორც მას სურს ანუ არ ვიქნებით „კეთილები“ სასტიკად დაგვსჯის. მორჩა. აი ესაა მარტივი ბიბლიური „მორალი“. ისმის ლოგიკური კითხვა: 1) საიდან ვიცით რომ ეს არსება ღმერთია? 2) რატომ არის სასტიკი? 3) რატომ არ მოსწონს სექსუალურობა და მრავალი სხვა მსგავსი იდეა? და ბოლოს 4) რაში გვჭირდება ასეთი არსება საერთოდ ე.ი. რატომ უნდა ვეთაყვანოთ და ვიაროთ მის ჭკუაზე? პრობლემა იმაშია, რომ ადამიანი არის თავისუფალი არსება და სულაც არაა ვალდებული იყოს ამ „ღვთაებრივი მამიკოს“ ყურმოჭრილი მონა. ამ სასტიკ არსებას არ გააჩნია სიყვარულის უნარი და საერთოდაც მას როგორც კლასიკურ ნარცისს მხოლოდ მონები ესაჭიროება, ხოლო ჩვენ კი არ უნდა ვითმინოთ მისი აგრესია და შიშით ვეთაყვანებოდეთ, არამედ გავუწიოთ წინააღმდეგობა და მოვიშოროთ მისი ბორკილები. ეს „ღმერთი“ გვეუბნება „კაცი არ მოკლაო“, უკაცრავად? ქალი რომ მოვკლა რა შეიძლება? „ახლობლის წინააღმდეგ ცრუმოწმედ ნუ გამოხვალო“, უკაცრავად? უცხო ადამიანის წინააღმდეგ ცრუმოწმეობა რა შეიძლება? ამას გარდა, რა არის თქვენი აზრით „მრუშობა“ და „სიძვა“? ესაა „ცოდვა“. რა „ცოდვა“? რა და „დანაშაული ღმერთის წინააღმდეგ“, იმის გაკეთება რაც ამ „ღმერთს“, ამ ახირებულ და ღვარძლიან ეგომანიაკს არ მოსწონს, კერძოდ – სექსუალური თავისუფლება (!). გამაოგნებელია 21-ე საუკუნეში რამდენ იმბეცილს სჯერა ამ „წესების“ სისწორე (!). აბრაამის „უფალი“ ყოველმხრივ ცდილობს ჩაახშოს, ჩაკლას და აკონტროლოს ადამიანის სექსუალურობა და ისე გააკეთოს, რომ ადამიანი იყოს მასზე მონურად დაქვემდებარებული გაუბედურებული და დაკომპლექსებული ველური არსება. ჩვენ არავითარი საფუძველი არ გვაქვს ამ აგრესორს ვმორჩილებდეთ. ბიბლიური დემაგოგია და სოფისტიკა საკმაოდ სახიფათოა, მაგრამ ჩვენ სიკეთე და ბოროტება უნდა განვსაზღვროთ სულ სხვაგვარად: 1) ბოროტებაა ესაა – ზიანის მიყენება სხვა არსებისთვის ე.ი. ომი და ძალმომრეობა 2) სიკეთე ესაა – ზიანის არ მიყენება ე.ი. მშვიდობა და სიყვარული [ყოველგვარი „აბრაამის უფლის“ გარეშე], აი სულ ესაა ჭეშმარიტება. ეგომანიაკ დემიურგს ჩვენი ბედნიერება სულაც არ ანაღვლებს. თქვენ არ დაფიქრებულხართ საიდან მოდის „საზოგადოებაში“ არსებული ამდენი არაადეკვატური აკრძალვა, რომელთა 90% სექსუალურობასთან არის დაკავშირებული და რომელნიც ბევრს არ მოსწონს? ეს ყოველივე მოდის ე.წ. „აბრაამის ღმერთიდან“! ამ „ღმერთის“ ნაკარნახევი პრიმიტიული და ფაშისტური ბიბლიური „წესების“ მიხედვით „სიბილწეა“ და „უკეთურებაა“ ბევრი ისეთი რამ რაც ადამიანის ბიოლოგიური მოცემულობაა და საერთოდაც არაა „არაბუნებითი“. ზოგი გვეტყვის, რომ „უკეთურებაა“ ის რაც „ღმერთმა“ აკრძალა, ის რაც მას არ მოეწონა და ჩვენ უნდა დავუჯეროთ ,ხოლოდ იმიტომ [თურმე] რომ ის „ღმერთია“! ერთი ამას დამიხედეთ! უყურე შენ! და ესაა უნივერსალური არგუმენტი?? კი მაგრამ თავისუფლებას რაღა ვუყოთ? თუ არ გვინდა რომ მის ჭკუაზე ვიტრიალოთ? რატომ უნდა ვემორჩილებოდეთ ამ აგრესიულ არსებას? ქალკედონის საუკლესიო კრებამ ახ.წ. 451 წელს საბოლოოდ მოახდინა კრიმინალიზაცია და დემონიზაცია ეროტიზმის და სექსუალურობის, რითიც კაცობრიობა ზომბირებული მონების არმიად გადააქცია. მაშასადამე, მოდით გავიაზროთ, პრაქტიკულად თითქმის ყოველგვარი აკრძალვა დაკავშირებული სექსუალურობასთან და ეროტიზმის (განსაკუთრებით ქალური ეროტიზმის) დაკნინება არსებობს მხოლოდ იმ მიზეზით, რომ ასე უნდა „ყოვლადძლიერ და ყოვლადმოწყალე ღმერთს“ და თუ მას არ დავუჯერებთ ის ჩვენ „დაგვსჯის“, გაგვაგზავნის რა „ჯოჯოხეთურ ჯურღმულში“ სამუდამოდ სატანჯველად... უკაცრავად მაგრამ ჯერ ეს ერთი ეს არსება სადისტ ფსიქოპათს უფრო წააგავს ვიდრე ღვთაებას, მეორეც განვსაზღვროთ ბოლოს და ბოლოს რა არის ღმერთი (?) და მესამეც – სრული სისულელეა და ნამდვილი მარაზმი არ აკეთო რაღაც მხოლოდ იმიტომ, რომ ვიღაც ზებუნებრივმა არსებამ ასე გიბრძანა, რადგანაც მას ეს თურმე არ მოსწონს! ხალხო, სრულ ჭკუაზე ხართ? თქვენ ამბობთ რომ რაღაც არის „სიბილწე“ მხოლოდ იმიტომ, რომ ეს რაღაც არ უყვარს „ღმერთს“? და მერე რა? ჩვენ რა შუაში ვართ? მერე რა რომ ეს „ღმერთი“ იმუქრება? მით უმეტეს ეს განა საბაბი არაა იმისათვის, რომ ის გვძულდეს და არა პირიქით?! მე საერთოდ არ მესმის, რატომ უნდა მივიღო რაიმე სახის აკრძალვა, რომელიც მოდის ე.წ. „ღმერთისგან“, რომელსაც თურმე ეს რაღაც არ უყვარს (!) და ამის გამო ზებუნებრივი მამიკოს ჭკუაზე ვიცხოვრო? რატომ? რაში მჭირდება ამ არსების ჭკუის სწავლება? არაფერში! არსება, რომლის მიზანიცაა ადამიანის დამონება და შეზღუდვა ადამიანს კი არ უნდა უყვარდეს და ეშინოდეს მისი, არამედ მამაცურად უნდა აღუდგეს წინ და საჯაროდ განაცხადოს, რომ არის თავისუფალი არსება (!). ათეისტი და პანთეისტი მოაზროვნეების კრიტიკული გამონათქვამები: „ძველი აღთქმის ღმერთი სავარაუდოდ ყველაზე უსიამოვნო პერსონაჟია მთელ მხატვრულ ლიტერატურაში: ეჭვიანი და ამით ამაყი; მეწვრილმანე, უსამართლო, პატიების უნარის არმქონე დესპოტი; შურისმაძიებელი, სისხლის მოშურნე და ეთნიკური წმენდის შემოქმედი; ქალთმოძულე, ჰომოფობი, რასისტი, ბავშვების მკვლელი, გენოციდების მოყვარული, შვილების შემომწირველი, ნათესებისა და საქონლის გამნადგურებელი, განდიდების მანიით შეპყრობილი, სადომაზოხისტი, ახირებული და ღვარძლიანი მოძალადე“ – რიჩარდ დოკინსი, ბრიტანელი ათეისტი ბიოლოგი ოქსფორდის უნივერსიტეტიდან. წიგნი – „ღმერთი როგორც ილუზია“. „თქვენი მთავარი საზრუნავი, როგორც ჩანს, ისაა, რომ სამყაროს შემოქმედი შეურაცყოფად მიიღებს იმას, რასაც ხალხი აკეთებს შიშვლად ყოფნისას. ეს თქვენი ნაძალადევი მოკრძალება კიდევ უფრო ზრდის ადამიანურ ტანჯვას“ – „წერილი ქრისტიან ერს“. სემ ჰარისი. „დედამიწას ჩააფრინდა საზარელი ბოროტი მონსტრი, ის ჩასახლდა ადამიანთა გულებში და ტვინებში და წაართვა მათ ერთიც და მეორეც და ადამიანთა მთელი სიცოცხლე იქცა თვით სიცოცხლესთან ბრძოლად!“ – პანთეისტი სტაროვერი. იური გომონოვი. „რელიგიამ მოახერხა და დაარწმუნა ადამიანები, რომ არსებობს ცაში მცხოვრები უჩინარი კაცი, რომელიც აკვირდება ყველა თქვენს მოქმედებას, ყოველი დღის ყოველ წუთს. ამ უჩინარ კაცს აქვს სპეციალური სია ათი საკითხისა, რომელთა გაკეთებასაც გიკრძალავთ. და თუკი მაინც ჩაიდენთ რომელიმეს, თქვენთვის გამოყოფილი ექნება სპეციალური ადგილი, რომელიც სავსეა ცეცხლითა და კვამლით, სადაც იწვიან, ეწამებიან და იტანჯებიან. აქ გაგიშვებთ, რათა სამუდამოდ იცხოვროთ და ეწამოთ და დაიწვათ და დაიხრჩოთ და იყვიროთ და იტიროთ, უკუნითი უკუნისამდე... მაგრამ მას უყვარხართ!“ – ამერიკელი სატირიკოსი ათეისტი – ჯორჯ კარლინი. „ყოველ სოფელში არსებობს ჩირაღდანი – მასწავლებელი და ცეცხლსაქრობი – მღვდელი“ – ვიქტორ ჰიუგო. „მემარჯვენე ქრისტიანებს ძალიან უყვართ „მორალის და ფასეულობების“ დაპირისპირება სექსთან, იმდენად რამდენადაც თუ ისინი შეწყვეტენ თავიანთი კაკლისოდენა კონსერვატიული ტვინებით სექსის დემონიზაციას, მართლაც მოუწევთ ერთ მშვენიერ დღეს იმაზე დაფიქრება, თუ რა არის სინამდვილეში რეალური „მორალი და ფასეულობები“. კონსერვატორები ამტკიცებენ რომ სექსი ბოროტებაა და მათ შემთხვევაში ეს ასეცაა, რადგან საუკეთესო რისი უნარიც მათ შესწევთ ესაა მაქსიმუმ 3 წუთიანი დამქანცველი აქტის შესრულება და მეტი არაფერი...“ – ამერიკელი ათეისტი სატირიკოსი – ბილ მარი. 2005 წელი. „არსებობს ოთხი ფუნდამენტური უარყოფითი ასპექტი რელიგიისა. პირველი, ის არასწორად აღწერს სამყაროსა და ადამიანის შექმნის პროცესებს. მეორე, საწყისი შეცდომის წყალობით ის ახერხებს ნარცისიზმისა და ფარისევლობის შეთავსებას. მესამე, ის ერთდროულად წარმოადგენს ადამიანის სექსუალობაზე ზეწოლის შედეგსა და მიზეზს. და ბოლოს, მის საფუძველშივე დევს მისწრაფება მიიღოს სასურველი, რეალურად არსებულის ნაცვლად. ჩვენ არ გვჭირდება შეკრება ყოელდღე, ყოველ მეშვიდე დღეს, ან რომელიმე ღირშესანიშნავ დღეს ჩვენს სიმართლეზე სალაპარაკოდ ან საკუთარი უღირსი არსებობის მოსანანიებლად. ჩვენ, ათეისტებს, არ გვჭირდება მღვდლები და საეკლესიო იერარქია, რომელიც დოგმების სიწმინდეს დაიცავს. ჩვენთვის ამაზრზენია მშვერპლშეწირვა და სხვა რიტუალები, ისევე როგორც რაიმე საგნისა და გამოსახულების გაღმერთება, თაყვაყვანისცემა (იმ შემთხვევაშიც კი, თუ ეს საგანი ადამიანის მიერ შექმნილ ერთ-ერთ ყველაზე სასასრგებლო ნივთს-წიგნს წარმოადგენს). დედამიწის არცერთი ნაწილი ჩვენთვის არ არის უფრო “წმინდა”, ვიდრე სხვა.რელიგიის ზოგიერთი აპოლოგეტი (მაგალითად, პასკალი) თავის მხრივ ბრწყინვალეა. ზოგიერთი მათგანი კი (არ შეიძლება არ გავიხსენოთ კლეივ ლუისი), სასაცილო და მომაბეზრებელი. თუმცა, ორივე მხარეს აერთიენებს აუტანლად მძიმე ტვირთი. როგორი ძალისხმევაა საჭირო, დაუჯერებლის დასასაბუთებლად! აცტეკები ყოველდღე იზიანებდნენ გულ-მკერდის არეს, რადგან მზეს ამოსვლა არ გადაეფიქრებინა. მონოთეისტები ვალდებულნი არიან, კიდევ უფრო ხშირად ევედრონ მოწყალება თავიანთ ღმერთს, ალბათ იმიტომ, რომ ეს უკანასკნელი ყრუა. რა დონის ცუდად შენიღბული და აზრს მოკლებული პატივმოყვარეობაა საჭირო, რომ თავი ღვთიური გეგმის ცენტრად მიიჩნიო? შენი პირადი ღირსების რა ნაწილი უნდა შესწირო მსხვერპლად, რომ მუხლებზე მდგომმა, დაუღლელად, ცოდვების მიტევება ითხოვო? რამდენი უაზრო და უმიზეზო დაშვებაა საჭირო იმისათვის, რომ ყოველი ახალი მეცნიერული აღმოჩენა, ძველი კერპების სწავლებების ან წინასწარმეტყველებების(რომლებიც ადამიანის გამოგონილია) დამადასტურებლად შერაცხო? რამდენი წმინდანი, რამდენი სასწაული, ტაძარი და საიდუმლო კრებაა საჭირო იმისათვის, რომ რომელიღაც დოგმა ჯერ ჭეშმარიტებად გამოაცხადო, -ტანჯვის, წამების, უზარმაზარი დანაკარგის და სისასტიკის შემდეგ კი-ისევ უარყო? ღმერთს არ შეუქმნია ადამიანი თავის ხატად და მსგავსად. ყველაფერი სწორედ რომ პირიქით იყო. სწორედ ამან გამოიწვია რელიგიებისა და ღმერთების ასეთი სიმრავლე(თავისთავად, კონფესიათაშორისი ხოცვა-ჟლეტაც), რამაც ასე შეაფერხა ჩვენი ცივილიზაციის განვითარება. დანაშაულები რელიგიურ ნიადაგზე, ხდებოდა და ხდება, არა იმიტომ, რომ ცოდვილნი ან დაწყევლილნი ვართ არამედ იმიტომ, რომ ჩვენი სახეობა, თავისი ბიოლოგიური ბუნებით, მხოლოდ ნაწილობრივაა რაციონალური.მე შემიძლია წავიდე მათი შვილების ნათლობაზე (bar mitzvah- რიტუალზე), აღვფრთოვანდე მათი გოთიკური ტაძრებით, “პატივი ვცე” მათ რწმენას, რომ ყურანი, მხოლოდ არაბულ ენაზე, წერა-კითხვის არ მცოდნე ვაჭარს უკარნახეს. ან დავინტერესდე ინდუისტებითა თუ ჯაინებით. მეტიც, ამას მე გავაკეთებ საპასუხო პატივისცემის მოთხოვნის გარეშეც კი, რომ ცხოვრებაში ხელი არ შემიშალონ. სამწუხაროდ, რელიგიას არ შეუძლია იყოს ასეთი თავაზიანი. მანამ, სანამ მე ამ სიტყვებს ვწერ, მანამ, სანამ თქვენ მათ კითხულობთ, მართლმორწმუნეები ამუშავებენ ახალ მეთოდებს, რომლითაც შეიძლება გამანადგურონ მეც, თქვენც და გაანადგურონ მძიმე შრომით მიღწეული ადამიანური ცივილიზაციები, რომელზეც აქ ვსაუბრობდი. რელიგია წამლავს ყველაფერს, რასაც ეხება.“ – ამერიკელი ათეისტი მეცნიერი – კრისტოფერ ჰიტჩინსი. “რელიგიური სიღატაკე ერთსა და იმავე დროს არის გამოხატულება ნამდვილი სიღატაკისა და პროტესტი ნამდვილი სიღატაკის წინააღმდეგ. რელიგია არის ჩაგრულ ქმნილებათა ამოოხვრა, უგულო ქვეყნის სული და გულია, ისე როგორც იგი არის სული უსულო მდგომარეობათა. იგი ოპიუმია ხალხისა. გაუქმება რელიგიისა, როგორც ილუზორული ბედნიერებისა, ამ ხალხის ნამდვილი ბედნიერების მოთხოვნაა, მოთხოვნა თავის მდგომარეობის შესახებ არსებულ ილუზიებზე ხელის აღებისა, რომელიც ილუზიებს საჭიროებს. რელიგიის კრიტიკა, მაშასადამე, ჩანასახში კრიტიკაა გლოვის ველისა, რომლის წმინდა შარავანდედი რელიგიაა. კრიტიკამ ბორკილებს წარმოსახვითი ყვავილების იმისთვის კი არ ჩამოაგლიჯა, რომ ადამიანმა უფანტაზიო, უნუგეშო ბორკილები ატაროს, არამედ იმისთვის, რომ მან ბორკილები მოიხსნას და ცოცხალი ყვავილი მოსწყვიტოს. “ – კარლ მარქსი. „თუ გინდათ გაიგოთ ვინ ბატონობს თქვენზე, გაარკვიეთ ვისი კრიტიკა არის თქვენთვის აკრძალული“ – ვოლტერი. „უფრო იოლია გაასულელო ადამიანები, ვიდრე დააჯერო, რომ მათ ასულელებენ“ – მარ ტვენი. „„სამართლიანობის რელიგია“ კი ხელისუფლების იდეის გამიწიერებას, ანუ სეკულარიზაციას იწვევს. კარლ შმიტი ამ პროცესს იურიდიული ტერმინოლოგიის გენეალოგიაში ხედავს: „თანამედროვე სახელმწიფო თეორიის ყველა ზუსტი ცნება არის გასეკულარულებული თეოლოგიური ტერმინი. არა მხოლოდ იმიტომ, რომ ისინი მათი ისტორიული განვითარების მიხედვით თეოლოგიიდან სახელმწიფოს შესახებ მოძღვრებაზე იქნა გადატანილი, რომელშიც, მაგალითად, ყოვლისშემძლე ღმერთი ომნიპოტენტ კანონმდებლად გადაიქცა, არამედ მათ სისტემატურ სტრუქტურაშიც.“ (39) ეკლესიისაგან ემანსიპირებული ძალაუფლება კი თავისი სარეპრეზენტაციო ანალოგიების სეკულარულ რელიგიებს ქმნის ლევიათან-სახელმწიფოს, მამულის, ნაციის თუ თანასწორობის სახით, რომლის სახელითაც ის საკუთარ თვითრეალიზებას შეძლებს. ძალაუფლების ამგვარი დამოკიდებულება რეპრეზენტაციულობაზე კი მის ერთ მნიშვნელოვან ასპექტს ააშკარავებს: ძალადობა, რომელზე უფლებაც ძალა-უფლებაა, ერთ მითოგონურ პრინციპს ეფუძნება, რომელიც მის აუცილებლობას ასაბუთებს. კარლ შმიტმა საამისოდ ადრექრისტიანული წარმოდგენა კატექონის შესახებ გააცოცხლა. Κατέχων პავლე მოციქულის სახელით დაწერილ მეორე თესალონიკელთა მიმართ ეპისტოლეში გვხვდება და მას „ხელის შემშლელად“ ან „შემაკავებლად“ თარგმნიან: „ახლა იცით, რა აკავებს მას, რომ გამოჩნდეს თავის ჟამს. რადგან უსამართლობის საიდუმლო უკვე მოქმედებს, ოღონდ ახლა შემკავებელი აკავებს, სანამ შუაგულიდან არ იქნება გაყვანილი“ (2 თესალონიკელთა მიმართ 2, 6-7). შმიტის ინტერპრეტაციით კატექონი არის ის ძალა, რომელიც ანტიქრისტეს და, მაშასადამე, სამყაროს აღსასრულს აკავებს. იქვე იგი უკვე გვიანანტიკურ ხანაშივე გაჩენილ აზრს ეყრდნობა, რომ სამყაროს აღსასრულის შეჩერება მხოლოდ იმპერიას შეუძლია. (40) მაშინ ამგვარი მიზანი კი ძალა-უფლების პოლიტიკური თეოდიციაა, რომელიც ძალადობას არათუ მხოლოდ ამართლებს, არამედ საჭიროდ და აუცილებლადაც მიიჩნევს. ქრისტიანულმა ესქატოლოგიამ ანტიქრისტესთან ბრძოლის მუდმივი მზადყოფნით თავად ქრისტეც მეომარ ღვთაებად – ქრისტოს ინვიქტუს-ად აქცია. ქრისტიანობის ისტორიის კრიტიკული შესწავლის კლასიკოსი ადოლფ ფონ ჰარნაკი ამ სარწმუნოების სათავეებშივე მილიტანტურ ელემენტებს ხედავდა: უკვე პავლე უწოდებდა მოციქულებსა და მისიონრებს „ქრისტეს ჯარისკაცებს“. რომის პაპი და პეტრეს სკამის პირველი მემკვიდრე კლიმენტი რომაელი კი ყველა ქრისტიანს არათუ არამეტაფორულად ქრისტეს მეომრად განიხილავდა, არამედ მას ქრისტიანული თემის ნიმუშად რომაული სამხედრო წესრიგი მიაჩნდა. (41) პირველივე საუკუნეების ქრისტიანული წარმოდგენით, ომებს თავად ღმერთი მართავდა და ხელმძღვანელობდა. ამდენად ომში გამარჯვებაც და დამარცხებაც ღვთის ნების გამოხატულება უნდა ყოფილიყო. (42) ჰარნაკის აზრით, პოლიტიკურად ორიენტირებულ ქრისტიანობაში მეომარი და მოსამართლე ღმერთის ძველაღთქმისეულმა წარმოდგენამ ახალი აღთქმის მიმტევებელი და მოსიყვარულე მამაღმერთის ადგილი დაიკავა. ერთადერთი ადრექრისტიან თეოლოგთაგან კათოლიკე ეკლესიის მიერ ერეტიკოსად შერისხული მარკიონი იყო, რომელიც მიიჩნევდა, რომ ძველი აღთქმის ღმერთი შეუძლებელია ყოფილიყო იესო ქრისტეს მამა, რომელიც მოწყალე, ლმობიერი და მშვიდობიანია, კრძალავს ჩხუბსა და ომს, განსხვავებით ძველ აღთქმისეულისაგან, რომელიც მეომარი, უმოწყალო და სასტიკია. „დაეჭვების გარეშე შეიძლება თქმა, რომ მარკიონმა ქრისტესეული ღმერთის ცნება არსობრივად უკეთ გაიგო“ (43) – ამბობს ჰარნაკი. ქრისტიანობის გამილიტანტურებაში განსაკუთრებული როლი მეომარი წმინდანების კულტმა ითამაშა, რომელთა მეშვეობით უკვე მაღალ და გვიან შუა საუკუნეებში ქრისტიანობაში ძალადობის არქაული ხატები გაცოცხლდა. განსაკუთრებით აღსანიშნავია წმინდა გიორგის კულტი, რომელიც პოლიტიკური ქრისტიანობის ერთ-ერთი მთავარი იდეოლოგიური ფიგურა და განსხვავებით ისტორიული წმინდანებისაგან, მთლიანად ლიტერატურულ-მითოლოგიური ფანტაზიის ნაყოფია. შეიძლება სწორედ ამიტომაც მასში ყველაზე აშკარად აისახა ქრისტიანული პოლიტიკური თეოლოგიის ძირითადი ტენდენციები მათი ისტორიული განვითარების სხვადასხვა ეტაპებზე და კონტექსტებში. წმინდა გიორგის უძველეს ლეგენდებსა თუ იკონოგრაფიებში მხოლოდ მისი წამება და სარწმუნოებისათვის ერთგულებაა ასახული. ამით ის ქრისტეს ჯვარცმისა და წამების მიმეტურ ორეულად და სარწმუნოებისათვის თავგანწირვის იდეოლოგემად გვევლინება. IV საუკუნიდან გიორგის ლეგენდებსა და იკონოგრაფიებში ახალი მოტივი შემოდის: იგი მოწამეობრივი სიკვდილის შემდეგ მკვდრეთით აღსდგება და შურს იძიებს რომის იმპერატორ დიოკლეტიანეზე. წმინდა გიორგის მიერ კეისრის მოკვლა ერთ-ერთ პირველ პოლიტიკურ კარიკატურად შეიძლება ჩაითვალოს, რომლის შინაარსიც ქრისტიანობის მოწინააღმდეგეებისა და მდევნელების გაფრთხილება და მათი მისამართით მუქარაცაა. IX-X საუკუნეებში კი წმინდა გიორგის მითოლოგემა უფრო მეტად უნივერსალურ მნიშვნელობას იძენს და აქედან მოყოლებული ის ურჩხულის მკვლელად მკვიდრდება. ქრისტიანული ხელოვნების მკვლევარმა მიხეილ ალპატოვმა წმინდა გიორგის იკონოგრაფიებში ურჩხულთან ბრძოლის სიუჟეტის გენეზისი ევსები კესარიელის მიერ აღწერილ იმპერატორ კონსტანტინეს არშემონახულ ფრესკას დაუკავშირა. (44) კონსტანტინეს მიერ ურჩხულის მოკვლა არის წმინდა გიორგის მითოლოგემის პროტოტიპი და, შესაბამისად, ის უკვე კეისრის დემიურგულ ძალას გამოხატავს, რომელიც ყველა ურჯულოსა და მტრის წინააღმდეგაა მიმართული. წმინდა გიორგის კულტის აღზევება ჯვაროსნული ომების ხანას უკავშირდება და ამავე ეპოქაშივე რამოდენიმე ქრისტიანული სახელმწიფოს ოფიციალურ პატრონად ცხადდება. ამ კულტის ნარატიული თუ იკონოგრაფიული ტრანსფორმაციები – ქრისტეს მოწამეობის მიმეზისიდან ურჩხულთან მებრძოლ გმირ და კეისარ-დემიურგამდე – სახარებისეული ქრისტეს პოლიტიკური ქრისტიანობით ჩანაცვლების ნიშანიცაა, რაც ქრისტიანული პოლიტიკური თეოლოგიის პარადიგმატულ საფუძვლად შეიძლება ჩაითვალოს. ქრისტიანული ცნობიერების ასეთი რადიკალური სახეცვლილების ერთ-ერთი ახსნა კი შეიძლება სწორედ ისაა, რომელსაც ჰარნაკი ასახელებს (თუმცა იქვე ხაზს უსვამს მის მიმართ საკუთარ სკეფსისსაც), რომ „სოფელი უფრო ძლიერი აღმოჩნდა ვიდრე ქრისტე“.“ – გიორგი მაისურაძე – ძალა-უფლების პარადიგმა და მისი გენეზისი ქრისტიანულ პოლიტიკურ თეოლოგიაში „მართლმადიდებლობა ისლამურ ფუნდამენტალიზმზე საშიშია. იგი წარმოადგენს მთავარ მუქარას დასავლური ცივილიზაციისთვის,რადგან ცდილობს ოჯახური ურთიერთობების რეგლამენტირებას და არ ცნობს გეებს და ტრანსგენდერებს. პუტინი ევროპას მართმადიდებლურ კედელს უშენებს,“ – შვეციის საგარეო საქმეთა მინისტრი – კარლ ბილდტი. „XVIII საუკუნეში, საფრანგეთის რევოლუციამდე რამოდენიმე წლით ადრე გაჩნდა ლიტერატურული ჟანრი, რომელსაც „ლიბერტინული“ ეწოდა და რომელიც საყოველთაოდ აღიარებული მორალური და სექსუალური ნორმების საწინააღმდეგოდ, სრულ აღვირახსნილობას აღწერდა და ყოველგვარ ზნეობრივ ტრადიციას აბუჩად იგდებდა. ამ ჟანრის ერთ-ერთი პირველი და ყველაზე ცნობილი წარმომადგენელი ფრანგი მარკიზი დონასიენ ალფონს ფრანსუა დე სადი კაცობრიობის ისტორიაში, უპირველეს ყოვლისა, მისი სახელიდან წარმოებული ფსიქოპათოლოგიური ტერმინის სადიზმის სახელით შევიდა. სადი, გარდა სკანდალური რომანების ავტორობისა, ახალი ეპოქის პირველი უდიდესი დისიდენტიც იყო, რომელიც თანაბარი უკომპრომისობითა და რადიკალურობით აკრიტიკებდა ჯერ მონარქიასა და სამღვდელოებას, შემდეგ იაკობინელთა დიქტატურასა და „დირექტორიას“, ბოლოს კი ნაპოლეონის იმპერიას. XX საუკუნის გერმანელი დრამატურგის პეტერ ვაისის პიესაში „მარატ/სადი“ უკვე ფსიქიატრიულ კლინიკაში იძულებით მოთავსებული სადი იხსენებს საფრანგეთის მეფე ლუი XV-ზე განხორციელებულ წარუმატებელ ტერაქტში დადანაშაულებული პიროვნების – დამიანეს სიკვდილით დასჯის ამბავს. პარიზის ერთ-ერთ ცენტრალურ მოედანზე რამოდენიმე საათი გრძელდებოდა სიკვდილით დასჯის სანახაობა. ბრალდებული ნელი და ხანგრძლივი წამებით მოკლეს. ამ ისტორიის გახსენებისას კი სადს ყურადღება იმაზე გადააქვს, რომ მოედანზე მდგარი ერთი სახლის ფანჯარაში ჯაკომო კაზანოვა ჩანს, რომელსაც ერთდროულად ორ ქალთან სექსი აქვს. ჩემი აზრით, პეტერ ვაისს ამ ერთ სცენაში ნაჩვენები აქვს სადის შემოქმედების მთელი არსი: იმ დროს, როდესაც საფრანგეთში მრავალწლიანი პოლიტიკური ტერორი, სამოქალაქო თუ იმპერიული ომები მძვინვარებდა, სადმა თავის რომანებში ყოველგვარ ზღუდეს მოკლებული და „აღვირახსნილი“ სექსუალობის დეტალური აღწერით ერთგვარი ჰიპერრეალობა შექმნა, რომელმაც ყოველდღე გილიოტინაზე მოკვეთილი თავების ნახვით ემოციებდაჩლუნგებული ადამიანების შეძრწუნება და მათთვის მგრძნობელობის უნარის დაბრუნება შეძლო. სეკულარული „მოდერნის“ ხანაში რელიგიური აკრძალვების ადგილი საზოგადოებრივმა მორალიზმმა და იურისპრუდენციამ დაიკავა, რელიგიებს სამეცნიერო დისკურსები ჩაენაცვლა, „ცოდვას“ – „პერვერსიები“ და „პათოლოგიები“. XIX საუკუნის არაერთი ცნობილი მწერალი და ხელოვანი აღმოჩნდა ახალი ზნეობრივი ინსტანციების შეტევისა და თავდასხმების სამიზნე. სამაგალითოდ გუსტავ ფლობერისა და ოსკარ უაილდის წინააღმდეგ მიმართული სასამართლო პროცესების გახსენებაც შეიძლება. არაევრპოულ ქვეყნებში კი, მაგალითად რუსეთის იმპერიაში, სადაც საზოგადოებრივი განვითარების დონე საგრძნობლად ჩამორჩებოდა ევროპულ სტანდატებს, 1917 წლამდე ისევ მძლავრობდა საეკლესიო ცენზურა, რომელსაც ძალა შესწევდა დოსტოევსკის რომანიდან „ეშმაკნი“ მთელი ერთი თავი ამოეღო, ხოლო ტოლსტოი ანათემასთვის გადაეცა.“ – გიორგი მაისურაძე – “ხელოვნება, როგორც „პათოლოგია“ და „ბოროტება“. „თუ საბჭოთა სახელმწიფოს ფუძემდებელთა უმეტესობისათვის პროლეტარიატის დიქტატურა ერთადერთი სწორი პოლიტიკური სისტემა და რევოლუციის მთავარი მიზანია, ტროცკისთვის იგი მხოლოდ დროებითი ეტაპი და საშუალებაა უკლასო საზოგადოების შესაქმნელად. ამდენად, იგი "პროლეტკულტურის" გამოგონების წინააღმდეგიცაა. მას იმ დროის ერთ-ერთ საუკეთესო - ვენის უნივერსიტეტში აქვს განათლება მიღებული, თავისუფლად ფლობს რამდენიმე ევროპულ ენას, კარგად იცნობს კლასიკურ და თანამედროვე ლიტერატურასა და ხელოვნებას. თვით სამოქალაქო ომის დროსაც კი ტროცკი პოულობს დროს ლიტერატურული სალონების მოსაწყობად, სადაც იგი თავად კითხულობს პუშკინისა და ბლოკის ლექსებს და მისი ქარიზმით გაბრუებულ მანდილოსნებსა და ინტელექტუალებს ხელოვნებასა თუ ფილოსოფიაზე ესაუბრება. ასეთ ვითარებაში იგი დაუახლოვდა ალექსანდრა კოლონტაის და "თავისუფალი სიყვარულის", სექსუალური თავისუფლებისა და პოლიგამიის კოლონტაისეული იდეების აქტიურ მხარდამჭერად იქცა. ამან კი შესაძლებელი გახადა ის, რომ 20-იანი წლების დასაწყისის საბჭოთა რუსეთი სექსუალური თავისუფლების ურადიკალურესი ექსპერიმენტების ადგილად გადაიქცა. ტროცკი ვენის უნივერსიტეტში სწავლისას გაეცნო ფროიდის მოძღვრებას, პირადად იცნობდა ფსიქოანალიტიკოს ალფრედ ადლერს და ძალიან სწრაფად მისი ზეგავლენის ქვეშაც მოექცა. ფსიქოანალიტიკური ცოდნა მას საშუალებას აძლევს იფიქროს, რომ ადამიანის სულიერი ტკივილების მიზეზი დათრგუნული სექსუალური სურვილებია, რომლებიც არაცნობიერი ფსიქიკის რეპრესიული აპარატით ხორციელდება. ტროცკი, როგორც რევოლუციონერი, თავს ვალდებულად გრძნობს, რათა ებრძოლოს რეპრესიულ სისტემებს, რომლის განსახიერებაცაა ტრადიციული ბურჟუაზიული ოჯახი, აგებული პატრიარქალურ პრინციპებსა და მონოგამიაზე, რომელიც თავის მხრივაც მხოლოდ რეპრესიულ ფსიქიკას ანვითარებს. ამიტომაც ადამიანმა უნდა გაითავისუფლოს თავი იმ ცრურწმენებისგან, რომელსაც ფსიქოანალიტიკოსი და "სექსუალური რევოლუციის" პირველი თეორეტიკოსი ვილჰელმ რაიხი "თავსმოხვეულ რეპრესიულ მორალს" უწოდებს და არ რცხვენოდეს საკუთარი სექსუალური სურვილებისა, რაოდენ "უცნაური" და "არატრადიციული" სახისაც არ უნდა იყოს ისინი. ტროცკის გაცნობიერებული აქვს ძალაუფლების, როგორც სიამოვნებაზე უფლების არსი და უკლასო საზოგადოებაში, სადაც არავინ არავის აღარ ჩაგრავს, რეპრესიებმოცილებული სექსუალური თავისუფლება უნდა ზეიმობდეს, რომელიც სურვილების არა ჩახშობისაკენ იქნება მიმართული, არამედ მათი რეალიზების საშუალებებს შექმნის. ეს კი საბოლოო ჯამში ახალი ადამიანებისგან დაკომპლექტებული თავისუფალი საზოგადოების გარანტი გახდება. საყურადღებოა ის ფაქტი, რომ თავად ვილჰელმ რაიხს საბჭოთა კავშირში სტალინის დიქტატურის გამარჯვებისა და ტოტალიტარული სისტემის დამკვიდრების მიზეზად იქ 20-იანი წლების ბოლოს შეჩერებული სექსუალური რევოლუცია მიაჩნდა და უკვე ემიგრაციაში მყოფ ტროცკის ახალ თანამშრომლობას სთავაზობდა. თუმცაკი, ტროცკისთვის ფსიქოანალიზის მნიშვნელობა მხოლოდ სექსუალური რევოლუციით არ შემოიფარგლება: მისი რწმენით ამ მოძღვრებამ გადამწყვეტი როლი უნდა ითამაშოს ახალი ადამიანის შექმნაში. იგი, ერთი მხრივ, მაქსიმალურად ხელს უწყობს საბჭოთა კავშირში ფსიქოანალიზის გავრცელებას: უშუალოდ მისი კურატორობით იქმნება ფსიქოანალიტიკური ცენტრები და ბავშვთა სახლები, ითარგმნება და გამოიცემა ფსიქოანალიტიკური ლიტერატურა, საიდუმლოდ ფინანსდება ფსიქოანალიტიკური ინტერნაციონალიც. ამასთანავე, ტროცკის შეაქვს საკუთარი კორექტივები ფსიქოანალიზში და მისგან, ფაქტობრივად, ახალი მოძღვრებისა თუ პრაქტიკული მეთოდოლოგიის შექმნას ცდილობს, რომელიც ახალი ადამიანის გამოყვანის იდეას უნდა დაექვემდებაროს. მისი ინოვაციები სერიოზულ ზეგავლენას ახდენენ ისეთ მნიშვნელოვან რუს ფსიქოლოგებზე, როგორებიც არიან ალექსანდრ ლურია და ლევ ვიგოტსკი, ხოლო გიორგი მალისის წიგნი "კომუნიზმის ფსიქოანალიზი" ერთგვარ "ფროიდო-ტროცკისტულ" მანიფესტადაც კი შეიძლება ჩაითვალოს, სადაც ამ "მოძღვრების" მთავარი მიზანიცაა გაცხადებული: "ახალი საზოგადოება, რომლის ტკივილიანი დაბადების მომსწრენიც ჩვენ ვართ, ყველა ადამიანის ნებისმიერი სახის დაკმაყოფილების საშუალებებს შექმნის", ისე, რომ აღარაფრის "განდევნა" და სურვილებზე უარის თქმა საჭირო აღარ იქნება. ამისათვის კი მანამდე ადამიანის ცნობიერება უნდა გასუფთავდეს, რომელიც ტროცკის თავის ერთ-ერთ ყველაზე ექსცენტრულ ტრაქტატში - "მომავლის კულტურის შესახებ", ასე წარმოუდგენია: "თავისი შემდგომი განვითარების მსვლელობაში ადამიანი საკუთარ თავის ზემოდან ქვემოთ გასუფთავებას ახორციელებს: ჯერ მოიცილებს ღმერთს, მერე სახელმწიფოს საფუძვლებს მეფისგან გაასუფთავებს, შემდეგ ეკონომიკის პრინციპებს მოაშორებს ქაოსს და კონკურენციას და ბოლოს უკვე საკუთარ შიდა სამყაროს გაწმენდს ყოველგვარი არაცნობიერისა და სიბნელისაგან".“ – ლ. დ. ტროცკი, ანუ რევოლუციის პოეტიკა – გიორგი მაისურაძე „მორალი არ უნდა ეფუძნებოდეს რელიგიას, ანუ სხვანაირად რომ ვთქვათ ცრურწმენას...“ – ა. აინშტაინი „რაზეც არ უნდა ილოცოს ადამიანმა, ის ლოცულობს სასწაულზე. ყველა ლოცვა, კი დადის შემდეგზე: "უფალო, გააკეთე ისე, რომ ორჯერ ორი არ იყოს ოთხი".“ – ი. ტურგენევი „ის, რომ მე ვუარყოფ გაურკვეველ სამებას და ჩვენს დროში სრულიად აზრდაკარგულ იგავს პირველი ადამიანის დაცემის შესახებ, მკრეხელურ ისტორიას ღმერთზე, რომელიც იშვა ქალწულისაგან ადამიანის ცოდვების მოსანანიებლად, მიმაჩნია სრულიად სამართლიანად...“ – ლ. ტოლსტოი „ის, ვინც ცხოვრობს იმქვეყნიური ცხოვრებისათვის, სახიფათოა ამქვეყნიურ ცხოვრებაში.“ – რ. ინგერსოლი „არც ერთი ადამიანი იუმორის გრძნობით, არ ყოფილა რელიგიის დამფუძნებელი.“ – რ. ინგერსოლი „რატომ ვიყოთ კარგები, თუკი ღმერთი არ არსებობს? კითხვის ამ ფორმით დასმა ნამდვილი სულმდაბლობაა. როცა რელიგიური ადამიანი კითხვამს ასე მისვამს (ამას ბევრი მათგანი აკეთებს), მაშინვე მიჩნდება სურვილი, ასე ვუპასუხო: „ნამდვილად იმის თქმა გინდა, რომ ერთადერთი მიზეზი, რის გამოც კარგად იქცევი, ღმერთის კეთილგანწყობისა და წყალობის მოპოვება ან უარყოფისა და სასჯელის აცილების სურვილია? ეს მორალი კი არა, პირფერობაა, ჩექმების ლოკვა, მუდმივად ცაში მდებარე დიდი სამეთვალყურეო კამერისთვის ცქერა, ან თავში მდებარე პატარა მოსასმენი აპარატისა, რომელიც აკვირდება შენს ყოველ მოძრაობას, ყოველ ფარეულ ფიქრს“. როგორც აინშტაინმა თქვა, „თუკი ადამიანები მხოლოდ იმიტომ იქცევიან კარგად, რომ სასჯელის ეშინიათ და ჯილდოს მიღების იმედი აქვთ, მაშინ მართლაც საცოდავი არსებები ვყოფილვართ“. მაიკლ შერმერი წიგნში „კეთილისა და ბოროტის მეცნიერება“ ამას „კამათის შემჩერებელს“ უწოდებს. თუკი აღიარებთ, რომ ღმერთის არარსებობის შემთხვევაში „ჩაიდენდით ძარცვას, გაუპატიურებას და მკვლელობას,“ ამით ამორალურ პიროვნებად ავლენთ თავს და „დანარჩენებმა უმჯობესია თქვენგან თავი შორს დავიჭიროთ“.“ – რიჩარდ დოკინსი. „ღმერთი როგორც ილუზია“.

კაცობრიობა ძალზედ უცნაური სოციალური სისტემაა. აგერ უკვე 12 000 წელია რაც ჩვენ ადამიანები დაკავებულნი ვართ ერთმანეთის სიცოცხლის მოშხამვით. იცით რატომ არის მსოფლიოში ამდენი კონფლიქტი და სევდა? იმიტომ რომ ჩვენ ადამიანებს დაგვავიწყდა ჩვენი ყველაზე მთავარი ნიჭი მომადლებული სამყაროს სულის მიერ, ნიჭი რომელიც ჩვენს არსებაში მუდამ იყო და რომელიც თითქმის არასოდეს გამოგვიყენებია. რას ვგულისხმობ? ოკეი, ვიტყვი: ის ნიჭი რომელზეც ვსაუბრობ არის - იცოდე შენი პიროვნული თავისუფლების ე.ი. შენი ფიზიკური და ფსიქიკური არსების საზღვრები, დაეტიო შენ ტყავში. ცოტამ თუ იცის რომ ე.წ. "მორალი" და "ზნეობა" არსებობს მხოლოდ შენი თვითდისციპლინისთვის და არ გაბედო და არც კი შეეცადო ამ შენი "მორალის" სხვებზე გავრცელება ე.ი. სხვისთვის "ცხვირში შეტენვა". იცით რა არის ჩვენი პრობლემა? ჩვენ არ ვიცით საკუთარი საზღვრები! და ის, რომ ყველას თავისი "სიმართლე" აქვს! მორალი და ზნეობა არის ს უ ბ ი ე ქ ტ უ რ ი და რ ე ლ ა ტ ი ვ ი ს ტ უ რ ი. ზოგიერთები ამბობენ, რომ არსებობს "საზოგადოებრივი ზნეობრივი ნორმები" რომლებიც უნდა დავიცვათ და რომ მაგ. ლგბტ ორიენტაცია, ინცესტი, ინცუხტი და პოლიგამია, ასევე ქორწინებამდე სექსი და ა.შ. არის ცოდვა და დანაშაული და ბევრ ქვეყანაში ეს მართლაც ისჯება (?!...) იცით რა?? მეცხრამეტე და მეოცე საუკუნეებში დედამიწაზე ცხოვრობდნენ დიადი მოაზროვნეები: კარლ მარქსი, პიერ პრუდონი, ზიგმუნდ ფროიდი, ვილჰელმ რაიხი, ლევ ტროცკი, ფრიდრიხ ნიცშე და მრავალი სხვა, რომლებმაც სათავე დაუდეს სოციალურ რევოლუციას; შექმნეს ფსიქოანალიზი, სექსუალური რევოლუცია, სოციალიზმი, ლიბერალიზმი, ანარქიზმი და ნიჰილიზმი. ჩემი ფსევდონიმი ამ საიტზე ასეთია: "ლიბერტარიანელი ნიჰილისტი", იცით რატომ? იმიტომ რომ ლიბერტინიზმი და ნიჰილიზმი, ნიცშეს ნიჰილიზმი გვეუბნება ძალიან მარტივ რამეს, იცით რას?? იმას, რომ არავითარი მორალი და ზნეობა არ არსებობს! არ არსებობს არც სიკეთე და არც ბოროტება, არც "სწორი" და არც "არასწორი", არც სიმართლე და არც ტყუილი, არ არსებობს არავითარი ცოდვა ან მადლი! ყველაფერი ეს ილუზიაა! ნიცშემ თქვა თავის ნაშრომებში: ის რაც სიყვარულის სახელით კეთდება, სიკეთისა და ბოროტების მიღმა იმყოფება, ტრადიციული რელიგიური მორალი არის ილუზია, შექმნილი რეპრესიული ეგოისტების მიერ, რომელიც ხელს უშლის ადამიანს გარდაისახოს ზეადამიანად, ადამიანი არის ხიდი გადებული ცხოველსა და ზეადამიანს შორის რომელიც არის იდეალისტური ზნეობის მონა მონური ფსიქოლოგიით, განსხვავებით მისგან ზეკაცი არ ცნობს არავითარ მორალს და ქმნის საკუთარ ფასეულობებს, ის არაა მოძალადე, მაგრამ ის ცხოვრობს ისე როგორც სურს თავად და არა ისე როგორც სურთ სხვებს, ის არ ითვალისწინებს "საზოგადოებრივ აზრს" და დაკავებულია საკუთარი ეგოისტური სურვილების დაკმაყოფილებით. ზეკაცს სურს ძალაუფლება, რომლისკენაც ის ილტვის, ზეკაცი არის თვითკმარი მონოლითი. როგორც ამერიკელი კომიკოსი ათეისტი ბილ მარი ამბობს: კონსერვატორები 24 საათი დღეღამეში დაკავებულნი არიან სექსის დემონიზაციით, გაჩაღებულია საშინელი კამპანია სექსის წინააღმდეგ. მე ვაღიარებ მხოლოდ ორ კანონს, რომელიც შეიძლება მივიღოთ როგორც უნივერსალური იდეალი, ესენია: 1) ზიანს ნუ მიაყენებ ნურავის, ფიზიკურს, ფსიქიკურს და სულიერს ანუ არავის არ დაესხა თავს არასოდეს! იცოდე შენი საზღვრები! ამოიძირკვე გონებიდან რეპრესიული მორალისტური ეგოიზმი და სადიზმი! და 2) სიამოვნება მიიღე ცხოვრებისგან, დატკბი სიცოცხლით, უპირველეს ყოვლისა სექსუალურ პლანში, ოღონდ ისე, რომ არ დაარღვიო პირველი კანონი! აი! სულ ეს არის ჩემი მორალი! და კიდევ მე ვარ ამორალური ნაგავი, როგორც ამას ზოგიერთები ხშირად მეუბნებიან?? ლიბერტარიანელი ნიჰილისტი არაა მოძალადე! სამყაროში რამდენი ადამიანიც არსებობს, იმდენივე სიმართლე და ზნეობა არსებობს ზუსტად! ნუ გგონიათ რომ არსებობს თუნდაც ორი ადამიანი მაინც მთელ სამყაროში, რომლებსაც ექნებათ აბსოლუტურად იდენტური მორალი და სურვილები! მსოფლიოში არის უამრავი პოლიტიკური პარტია, რელიგია, ეთნოსი, ტომი, პროფესია, სუბკულტურები და ა.შ. თვით ერთი კონკრეტული პარტიის ან რელიგიის წიაღშიც კი არ მოიძებნება ორი ადამიანიც კი რომელთაც აბსოლუტურად იდენტური მორალი და იდეალები ექნებათ. ჩვენ არ ვიცით რა არის მორალი! ჩვენ არ ვიცით რა არის ბოროტება! ჩვენ არც ის ვიცით რა არის სწორი და არასწორი! ჩვენ უბრალოდ გვგონია რომ ვიცით!! სწორედ ამაშია ჩვენი პრობლემა! ადამიანები არიან ეგოისტები, რომელთაგან თითოეულს აქვს საკუთარი წარმოდგენა მორალზე! ჩვენ ვართ უკიდურესად სუბიექტური ბიოლოგიური არსებები ბიოლოგიური სურვილებით, რომლებსაც გვგონია რომ სხვაზე უკეთესი ვართ. კანონები და მორალი საუკუნეთა მანძილზე, სხვადასხვა ეპოქებში განსხვავდებოდა ერთმანეთისგან. დღესაც კი მსოფლიოში არაა ერთობა! არის ქვეყნები სადაც ინცესტი კანონით არ იკრძალება და არის ისეთებიც სადაც სასტიკად ისჯება. არის ქვეყნები სადაც ლგბტ სიყვარული ლეგალურია და ისეთებიც სადაც გეებს და ლესბოსელებს და ა.შ. სიკვდილით სჯიან. არიან სახელმწიფოები სადაც პოლიგამია არის კანონიერი და ისეთებიც სადაც ისჯება კანონით. და სადაა აქ უნივერსალური მორალური ჭეშმარიტება? ჰა??... არსად... პირადად მე მიმაჩნია რომ სექსუალური ურთიერთობების რეგლამენტირება ბრიყვული წამოწყებაა. როგორც ზემოთ ავღნიშნე არის მხოლოდ ორი უნივერსალური კანონი რადგან ტკივილი და სიამოვნება ერთადერთია რაც ყველას აერთიანებს. 1) ზიანს ნუ მიაყენებ და 2) მიიღე სიამოვნება (ისე რომ ზიანი არ მიაყენო). თუ და-ძმას, ორ ლესბოსელს, ორ გეის ან ორ ქალს და ერთ კაცს ერთმანეთი უყვართ და ამის გამო განიცდიან რეპრესიულ ზეგავლენას სოციუმის მხრიდან, იცით რა მინდათ გითხრათ?? ეს არის სრული აბსურდი! აბსურდია როცა "არატრადიციული სექსუალური გემოვნების" გამო სოციუმის მორალისტი წევრები ივიწყებენ ჩემს მიერ ნახსენებ ორ ფუნდამენტურ კანონს, რომელიც დაფუძნებულია საკუთარი საზღვრების ცოდნაზე და ცდილობენ გაანადგურონ დევიანტები, "ზნეობის მტრები"... თითოეულ ადამიანს აქვს უფლება იცხოვროს საკუთარ ჭკუაზე. თითოეულ ადამიანს აქვს ვალდებულება იცოდეს საკუთარი საზღვრები. თითოეულმა ადამიანმა უნდა იცოდეს, რომ სხვას საკუთარი მორალი თავზე არ უნდა მოახვიო!!!!... უცნაურია გეზიზღებოდეს სხვა ადამიანი მისი ცხოვრების სტილის გამო, თუ ის ორ ფუნდამენტურ კანონს არ არღვევს. ყველა და ყველაფერი სუბიექტურია. ობიექტური სამყაროში არავინ და არაფერია. იცოდეთ ეს. ლიბერალებიც ვერ ხვდებიან ამას. ლიბერალებს ჰგონიათ რომ ყველა ადამიანს აქვს ბუნებრივი უფლებები, მაგრამ იცით რა?? კი ეს ასეა, მაგრამ მხოლოდ ლიბერალურ სოციუმში. პრობლემა იმაშია, რომ ადამიანის უფლებანი პირდაპირ არის დამოკიდებული იმაზე თუ რა ტიპის სოციუმში ცხოვრობს კონკრეტული ინდივიდი, მაგალითისათვის, განსხვავებით სიტყვაზე ჰოლანდიელი ადამიანისგან, საუდის არაბს თავში აზრად არ მოუვა ის იდეა, რომ ქალი კაცის თანასწორია და რომ "ერეტიკოსების" სიკვდილით დასჯა არ შეიძლება რადგან ეს არის ზიანი მიყენება ანუ არაჰუმანური ქმედება. მე ვარ ლიბერალი და ნიჰილისტი, მაგრამ მე მშვენივრად ვიცი თუ რა არის სოციო-პოლიტიკური ფაქტორი. ბოლოს მსურს ვთქვა: არ არსებობს არავითარი საზოგადოება, არის მხოლოდ ინდივიდი, რომელიც ვალდებულია იცოდეს საკუთარი საზღვრები. რეპრესიული მორალი ბადებს მხოლოდ რეპრესიულ რეჟიმს და რეპრესიულ ფსიქიკას. დაიმახსოვრეთ! თქვენ გგონიათ რომ იცით რა არის ზნეობა! თქვენ ეს არ იცით! მხოლოდ ფიზიკური ან ფსიქიკური ძალადობა არის დანაშაული, სხვა არაფერი. პირადად მე ვერ ვხედავ ვერავითარ მიზეზს ჭკუას ვასწავლო ინცესტურ კავშირში მყოფ ადამიანებს ან ლგბტ-ებს ან საერთოდ ვინმე სხვას. მე არავისი პირადი ცხოვრება არ მაინტერესებს, ჩემთვის მთავარია მხოლოდ - მშვიდობა.

მოგესალმებით ადამიანებო, ნება მიბოძეთ გითხრათ ის რისი თქმაც უკვე დიდი ხანია მსურს. ჯერ ერთი დავიწყოთ იმით, რომ ჯერ კიდევ 6 წლის ასაკში დავინტერესდი სოციოლოგიით, პოლიტოლოგიით და კონსპიროლოგიით (შეთქმულების თეორია), ამ უკანასკნელით განსაკუთრებით. მე ვხედავდი, რომ სამყაროში დომინირებს ბოროტება, რომ მოწყალე და თანამგრძნობი, ჰუმანური ბუნების ინდივიდები მუდმივად რეპრესიული წნეხის ქვეშ იყვნენ, რომ სამართლიანობა პრაქტიკულად არ არსებობს და კეთილდღეობაში ცხოვრობს და "მართალია" ის ვინც ძლიერია. მე შევნიშნე რომ სიკეთის კეთებას არ ჰქონდა და არ აქვს არსებითი აზრი და მნიშვნელობა, რადგანაც ის ვინც სიკეთეს აკეთებს და სიყვარულითა და ტოლერანტობით ეპყრობა სხვა ცოცხალ არსებას, ხშირ შემთხვევაში ისჯება (?!), ხომ წარმოგიდგენიათ რა ტიპის ალტრუისტი და მაზოხისტი იდეალისტი რომანტიკოს-სენტიმენტალისტი უნდა იყო ადამიანი რომ ირგვლივ გამეფებულ სოციალურ დარვინიზმს ებრძოლო? მე წარმომიდგენია... მე მუდმივად ვხედავ, რომ აგრესია და უმეცრება იმარჯვებს სიყვარულსა და მშვიდობაზე. თქვენ დასვამთ კითხვას, რატომ ასე? ნუ... ფანატიკოსი მორწმუნეები ამის გაგონებაზე ყბედობას დაგიწყებენ ე.წ. "პირველდაწყებითი ცოდვის" და ადამიანის "ღმერთისგან განდგომის" ანუ "აპოსტასიის" შესახებ, მაგრამ პირადად მე ეს მოსაზრება სრულ სისულელედ მიმაჩნია. ადრექრისტიანულ ეპოქაში ანუ 1-5-ე საუკუნეებში ადრეულ ქრისტიანთა შორის იყვნენ მისტიკოსი ეზოთერიკები - "გნოსტიკოსნი" ანუ ქართულად "შემმეცნებელნი", რომლებიც ძალიან მარტივად ხსნიდნენ სამყაროში ბოროტების არსებობას; ისინი ამტკიცებდნენ, რომ ძველი აღთქმის იუდეური "ღმერთი" - იაჰვე ელოჰიმი (რომელსაც სინამდვილეში არაფერი არ აქვს საერთო ქრისტესთან), არის არა კეთილი ღვთაება, არამედ ფიზიკური კოსმოსის შემოქმედი ბოროტი ანგელოზი და იმდენად რამდენადაც ის არის ქაოსის უფსკრულში შობილი ბოროტი ანტიეონი, სამყარო რომელიც მან შექმნა - ასევე ბოროტია. მათი მტკიცებით არსებობდა უფრო მაღალი სამეფო - პლერომა (სულიერი სამყარო), რომლის არსებობის შესახებ მან არაფერი იცოდა და საიდანაც მოვიდა ეონი ქრისტე რათა მისგან ეხსნა სულიერი ხალხი ანუ "პნევმატიკოსები". მათი მტკიცებით არსებობს სამი ტიპის ხალხი: 1) კეთილსულიერი 2) მშვინვიერი (ნაწილობრივ ბოროტი) და 3) ხორციელი (აბსოლუტურად ბოროტი). სულიერს შეუძლია ცხონება ბუნებრივად, მშვინვიერს მხოლოდ ძალისხმევით, ხოლო ხორციელი განწირულია. თავი რომ დავანებოთ ამ ეზოთერულ იდეას, არსებობს შეთქმულების ბევრად უფრო მიწიერი და მარტივი თეორია. ყველას რატომღაც ჰგონია, რომ ჩვენი ცივილიზაცია ვითარდება და წინ მივიწევთ, რომ არის პროგრესი, მაგრამ ეს არც მთლად ასეა. რატომ? იმიტომ რომ დედამიწაზე დომინირებს რეპრესიული მორალი და ზნეობა შექმნილი პოლიტიკური და რელიგიური ელიტის მიერ, რაც ავითარებს რეპრესიულ დაკომპლექსებულ ფსიქიკას, როგორც რეპრესიული სოციალური რეჟიმის ნაწილს და ახშობს ყოველგვარ ინდივიდუალიზმს. უნდა ითქვას, რომ დედამიწაზე მაინც არსებობს "მორალის" სხვადასხვაგვარი გაგება, რა? თქვენ გინდათ სიტყვაზე თქვათ, რომ ათეისტს, ინდუისტს, მუსულმანს და ქრისტიანს ყველას ერთნაირი მორალი აქვს? გამოშტერდით? რაღა თქმა უნდა ეს ასე არაა, მაგრამ ყველა შემთხვევაში ჩვენ სახეზე გვაქვს საზარელი ანტილიბერტინისტული რეპრესიული კონსპირაცია. რა არის ეს? მოდით ყველაფერი გავაანალიზოთ: თქვენ ალბათ გსმენიათ სიტყვა "უტოპია" ოღონდ 99, 999% შემთხვევაში როგორც ფუჭი და ილუზორული ოცნების სინონიმი. მსოფლიო ელიტა ამბობს რომ უტოპია ე.ი. იდეალური მსოფლიო წყობა (მიწიერი სამოთხე) არის გამორიცხული რადგან თურმე "ასეთია ადამიანის ბუნება" (!) :დდდ... სინამდვილეში რეპრესიული რეჟიმის პროპაგანდა არის ეს და სხვა არაფერი, თქვენ გაგულისებული იკითხავთ: რაში სჭირდებათ ეს ჩვენს რელიგიურ და პოლიტიკურ ლიდერებს? ისინი ხომ ხალხს ემსახურებიან? მოდით აგიხსნით: ჯერ ერთი - ადამიანის ბუნებაში არ ზის არავითარი სადიზმი და რეპრესიულობა! მეორეც უტოპიის შექმნა შესაძლებელია, უბრალოდ ლიდერებს არ აწყობთ, რომ ადამიანები ამ მიზნისკენ ილტვოდნენ და მესამეც - ჩვენი სოციუმი არაა ორიენტირებული ევოლუციაზე რადგან ის არის სტატიკური და არა დინამიკური! ბოლო 2 საუკუნის მანძილზე ტექნოლოგიური ბუმი და ლიბერალიზაცია-დემოკრატიზაცია (რომელიც სხვათაშორის არასრულია და ხარვეზული) თითქმის არაფერს ნიშნავს! შესაძლოა გსმენიათ, რომ მეოცე საუკუნის დასაბამს ერთ სერბ მეცნიერს, ნიკოლა ტესლას გამოგონებული ჰქონდა ელ მობილი და სურდა მათი წარმოება, მაგრამ მდიდარმა ნავთობმაგნატებმა ის მაშინვე რეპრესიული პიარის მსხვერპლად აქციეს და ჩააჩუმეს. ჯერ კიდევ მაშინ შეეძლო კაცობრიობას ეკოლოგიურად სუფთა ენერგიებზე გადასვლა რაც თითქმის არავის უნდოდა, განსაკუთრებით - ბიზნესმენებს. სადაა "ძაღლის თავი დამარხული"? პირდაპირ გეტყვით: პოლიტიკოსები მანამ არსებობენ სანამ არსებობს პოლიტიკური პრობლემა, ბიზნესმენები და ბანკირები მანამ არსებობენ სანამ არის სიღატაკე და სოციო ეკონომიკური ასიმეტრია, რელიგია და სასულიერო პირები არიან იქამდე სანამ არის სულიერი ტკივილი ადამიანის არსებაში, პოლიციელები არიან მხოლოდ იმიტომ რომ არიან ბანდიტები (კრიმინალები), არმია არსებობს - რადგანაც არსებობს ომი, ხოლო ექიმები და მედიცინა საჭიროა იქამდე - სანამ ადამიანები არიან ავად და სანამ არის თუნდაც მიზერული შანსი იმისა, რომ ვინმე გახდება ავად. მე რას ვბოდავ? ჰმმ... თქვენი აზრით რა მოხდება თუ პოლიტიკური პრობლემები, სიღატაკე, ავადმყოფობა, კრიმინალი, ომი და სულიერი სევდა იქნება დაძლეული? არა? არ იცით? მე ვიცი! მოხდება ის, რომ პოლიტიკოსის, ექიმის, ბიზნესმენის, ბანკირის, პოლიციელის, ჯარისკაცის და მღვდელის პროფესიები აღარ იქნებიან რა მოთხოვნადი ახალ უტოპიურ საზოგადოებაში, უბრალოდ გაქრებიან! თქვენი აზრით რა მოხდება თუ ვინმე გამოიგონებს უნივერსალურ წამალს (რომელიც სამუდამოდ განკურნავს ყველა ადამიანს) და განაცხადებს ამის შესახებ? იმ ადამიანს უბრალოდ გააქრობენ! და რომც შეძლოს ამ პიროვნებამ თავისი პანაცეას გავრცელება ექიმებს რა დაემართებათ? ეს არის ნამდვილი ღამის კოშმარი ექიმებისათვის! ექიმები ფულს შოულობენ ავადმყოფთა განკურნებით, რადგან მკურნალობა არის ფასიანი! ვინც ღარიბია ის კვდება და მორჩა, მაგრა, ვინც ცოტაოდენ ფინანსურს რესურსებს მაინც ფლობს მიდის ექიმთან და გადის მკურნალობის რთულ კურსს. ექიმებს უბრალოდ არ შეუძლიათ რომ სურდეთ საყოველთაო კეთილდღეობა ისე, რომ არავინ არასოდეს იტანჯებოდეს სნეულებათაგან! იმიტომ კი არა რომ ისინი ბოროტები არიან! არა! უბრალოდ სისტემაა ასეთი! ჩვენი მსოფლიო სოც სისტემა არაა ორიენტირებული არც ევოლუციაზე და არც რევოლუციაზე! თუ პოლიტიკური პრობლემები გადაწყდება პოლიტიკოსთა არსებობას აზრი დაეკარგება! არჩევნებს აზრი აღარ ექნება! ეს იქნება ტოტალური ანარქიზმი ანუ უმთავრობობა! ხალხი იმდენად გონიერი იქნება რომ ლიდერები აღარ დასჭირდებათ! ყველა რომ მაძღარი და მდიდარი იყოს განა ბიზნესი და საბანკო საქმე იარსებებს? ისინი არიან იმიტომ რომ არსებობს ხელოვნურად ინიციირებული ეკონომიკური დისპროპორცია. ბიზნესი შეუძლებელი გახდება!... თუ კრიმინალები და ომის მსურველნი აღარ იქნებიან, რაღა უნდა აკეთონ პოლიციელებმა და მეომრებმა?... თუ ადამიანი შეისწავლის ფიზიკურ და ეზოთერულ მეცნიერებებს და ფილოსოფიას და ყველა იქნება განათლებული ფილოსოფიურად და მეცნიერულად, განა რელიგიური დოგმები მოთხოვნადი იქნებიან? პასუხი: არამც და არამც!!!... აგრეთვე იმის გარდა რომ სისტემა არაა ორიენტირებული პოზიტიურ სოციო-ეკონომიკურ ცვლილებებზე, რეპრესიულ კოლექტივისტურ მორალს აქვს საზარელი ომი გაჩაღებული სექსუალობის წინააღმდეგ! სექსი არის ის რაც ყველაზე მეტად სიამოვნებს ადამიანს! ორგაზმი და ექსტაზი არის ის რაც ადამიანში იწვევს ადრენალინის, დოფამინის და ენდორფინების - ბედნიერების ჰორმონების გამოყოფას რომელიც ისეთი ძლიერია რომ კიბოს უჯრედებსაც კი სპობს, ადამიანს სიცოცხლე უხარია, მაძღარია და ლაღია, მაგრამ ასეთი კმაყოფილი და ბედნიერი ადამიანი საშიშია მსოფლიო რეჟიმისთვის, ასეთ ბედნიერ და ჯანმრთელ ადამიანს ვერც მართავ, ვერც გააკონტროლებ და ვერც წამალს მიჰყიდი როგორც გინდა, ამიტომაც პარაზიტებმა მოიფიქრეს უნიკალური მეთოდი - აკრძალეს ბიოლოგიური სიამოვნება და გამოაცხადეს მომაკვდინებელ ცოდვად და "გარყვნილებად". აგორდა შავი პიარი ეროტიზმის და თავისუფალი რომანტიკის წინააღმდეგ. მოზარდებს მაქსიმალურად ცდილობენ რომ დაუხშონ გული და გონება და არ მისცენ ბედნიერების უფლება და გადაუკეტონ გზა სქესობრივი განათლებისკენ მიმავალი, რატომ? იმიტომ რომ რეპრესიულ მორალს მიაჩნია რა "გარყვნილებად" ჰედონიზმი ცდილობს გამოზარდოს დაკომპლექსებულ მორალისტ კონსერვატორთა ახალი კადრები, ესაა ბრძოლა რეპრესიულ მორალიზმსა და ჰედონისტურ ლიბერალიზმს შორის. გსმენიათ ხომ სხვადასხვა შოუებში დაცენტრილი "ერის მამები და დედები" როგორ გიჟურად გაჰყვირიან მორალზე და ამორალურობაზე? ჰოდა ეგ არის მსოფლიო რეპრესიული რეჟიმის თვითრეგულაციის მექანიზმები და ნუ გგონიათ ზოგიერთებს რომ ჰოლანდიაში მაგალითისთვის სულ ტოტალური ლიბერალ ჰედონიზმია... მორალისტები იქაც თავზე საყრელად არიან. მორალისტების რეპრესიული ფაშისტური პოლიტიკის მიზანია ერთი რამ მხოლოდ - ადამიანთა იზოლირება სექსუალობისგან და სიამოვნების სავსებით ბუნებრივი ბიოლოგიური ინსტინქტებისა და სურვილების ჩახშობა.