"აფრააშვებული ხომალდი რომ დაინახო ზღვაში, რომელიც ზუსტად მიდის თავისი კურსით და უცებ ვინმემ გითხრას - ეს ხომალდი თავისთავად ამოიზარდა ზღვიდან და არავინ მართავსო, გაგეცინებოდა. ჩვენი დედამიწაც ხომალდია, რომელიც სამყაროს ოკეანეში დაცურავს, და მას მართავს არა ადამიანის, არამედ "ღმრთის ხელი". იოანე ოქროპირი <= ეს სტივენ ჰოკინგს ჩემგან ;) ათეისტები, როგორც წესი, "ითხოვენ" გარეგან გამოხატულებას რწმენისა, გეკითხებიან რატომ გწამს? რწმენა უხილავია, ეს უფრო შინაგანი მდგომარეობაა, ვიდრე გარეგანი გამოხატულება. რაიმეს რწმენას, დაჯერებას მაშინ აქვს ფასი და მადლი, როცა ეს უხილავად, რაიმე მტკიცებულების გარეშე გწამს. თუ ცხვირწინ მაქვს და ყოველი გავლა-გამოვლისას ვეჯახები, ჩემდაუნებურად ვიჯერებ. როცა ვხედავ რომ მაწონი თეთრია, რაღაში მჭირდება ვინმეს მტკიცება, ეს ხომ ისედაც ცხადია?! ადამიანის გონება ისეა მოწყობილი, რომ სულ საწინააღმდეგოს დანახვას ცდილობს და თუ "გაუმართლა" და დაინახა, აუცილებლად დროშის ფრიალით ამცნობს საზოგადოებას საკუთარ "გამჭრიახობის" შესახებ, თუ როგორ აღმოაჩინა შეცდომა, რომელიც საუკუნეების მანძილზე "აწუხებდა" ერს. ჩემი დაკვირვებით, ასევე პირადი გამოცდილებით, ერთი რამ შევატყვე ქართველ ათეისტებს (უმრავლესად ახალგაზრდებს) და არამარტო ათეისტებს, ზოგადად ქართველ ახალგაზრდებს: ისინი ნებისმიერ ფასად ცდილობენ საზოგადოებაში სახელის მოხვეჭას, დამკვიდრებას და რადგან ამისათვის საჭირო გონებრივი რესურსები არ გააჩნიათ, ათას სისულელეს იჩემებენ. ამბობენ, რომ ვარ ათეისტი, თუმცა მისი არსიც კი არ ესმით. (ათეიზმი არის მოძღვრება, რომელიც უარყოფს ღმერთის არსებობას) ამბობენ ვარ აპოლიტიკური, როდესაც ქვეყანა განადგურების ზღვარზეა. და ყველაზე ხშირად მოსმენილი ამაზრზენი ფრაზა: "რა ქართველურად აზროვნებ!", ანუ ჩამორჩი ევროპულ ცივილიზაციას, რომელიც მათი უმრავლესობისთვის რატომღაც შოპინგთან და შერონ სტოუნთან ასოცირდება. ისე არ გამომივიდეს, თითქოს დავცინი ქართულ საზოგადოებას, მეც ხომ მისი ნაწილი ვარ ისეთივე აზრებითა და შეცდომებით, უბრალოდ ძალიან გული მტკივა დავითის, თამარის, ილიას, ვაჟას საქართველოს ასეთ რომ ვხედავ: ღვთისმშობლის წილხვედრ, მრავალსაუკუნოვანი ქრისტიანული ისტორიის მქონე საქართველოში ათეისტობაა მოდაში. ღმერთო დაგვიფარე!