დაჩი

2010 წლის 5 ივლისი, http://img1.immage.de/0902419d6c9nationalgeographic.jpgმასონური "ნაშენალ გეოგრაფიკი" საქართველოს აფხაზეთსა და სამაჩაბლოს სახელმწიფოებად აღიარებს "National Geographic"-ი საქართველოს წინააღმდეგ უმაღლესი საბჭოს წევრი პაატა დავითაია მასონურ National Geographic-ის საძიებო ქსელის მიერ აფხაზეთისა და ე.წ. 'სამხრეთ ოსეთის' (სამაჩაბლო) დამოუკიდებელ სახელმწიფოებად მიჩნევის თაობაზე , ნაცხელისუფლებისგან მოქმედებას ითხოვს. როგორც უმაღლეს საბჭოს დღევანდელ სხდომაზე პაატა დავითაიამ განაცხადა, National Geographic-ის საძიებო ქსელში აფხაზეთი და ე.წ. "სამხრეთ ოსეთი", დამოუკიდებელ ქვეყნებად არის მიჩნეული. ასეთივე მდგომარეობაა "მობილური ტელეფონებისთვის" არსებულ ცნობარშიც. ქართველების ვალია შეიცნოს მტერ-მოყვარენი. ცნობა “ინტერპრესნიუსი“-დან

ქრისტიანობის დევნა საქართველოში გათავხედებული, საქართველოს დამპყრობ-გამთახსირებელი ნაცხელისუფლება ყოვეგლგვარ დასაშვებ ზღვარს გადავიდა, დროა წერტილი დაესვას მათ პარპაშს. ქუდზე კაცი უნდა გამოვიდეს, მათ ასალაგმავად.

http://i074.radikal.ru/1007/49/e12086d3d1d6.jpg http://i047.radikal.ru/1007/91/dbeb827072df.jpghttp://s44.radikal.ru/i103/1007/99/df86b9c67816.jpghttp://i076.radikal.ru/1007/e8/7ea2f368dae8.jpg http://i056.radikal.ru/1007/97/0ab77eb55e03.jpghttp://s41.radikal.ru/i094/1007/f9/f0509da429ff.jpg

ვეფხვო, პირველ რიგში ნუ შეეცდებით ისედაც რთული საკითხის, კიდევ უფრო გართულებას. ადრეც გითხარით თქვენ ვითომ კითხვას სვამთ და თავადვე კი პასუხობთ. ან უნდა იკითხოთ, (თანაც თემიდან არ უნდა გადაუხიოთ) ან უნდა უპასუხოთ. მეორეც, მართალია ჩემი მიზანი არ არის დაწვრილებით გამოვიკვლიო მასონური გაერთიანებების წარსული და ურთიერთ კავშირი, მაგრამ მარტივად მაინც გიპასუხებთ. რაც ჩემი აზრით არსობრივია. ძალაუფლება და კიდევ ძალაუფლება, ძალაუფლება სხვებზე, ძალაუფლება კაცობრიობაზე ეშმაკისეული ცდუნება, რომელიც დასაბამიდან მოდის ნამდვილი ცნობები მასონების შესახებ, მწირია მათი გასაიდულოების გამო, რაც მათ არსზე, გნებავთ მათ მთავარ ხრიკზე მითითებს. ისინი ყველა ქვეყანაში, ყველა საზოგადოებაში ქამელეონებივით ინიღბებიან და უხილავები არიან, ან თუ ჩანან სრულიად განსხვავებული სათნო სახით, სახელებით წარუდგებიან საზოგადოებას. რასაც ვერ ხედავთ, ვერც და არც შეებრძოლებით, ვერც თავს დაიცავთ (ეს მათი სწავლებიდანაა) ქრისტიანობამდელი, ქრისტეს შობამდე X საუკუნე, თავისუფალ ქვისმთლეთა საძმოსა და მებრძოლ ჯვაროსანთა საძმოებს (ტამპლიერები) შორის საერთო ის საიდულო ცოდნაა (სწავლება), რომელიც მათ ჯვაროსნული ლაშქრობისას წმინდა მიწიდან წამოიღეს, ნაძარცვ აურაცხელ განძთან ერთად. მთავარი განძი მაინც ცოდნა იყო, რაც ქვისმთლელებსა და ჯვაროსნებს აკავშირებთ. ამ ცოდნის ნაწილია სიონის ბრძენთა გეგმა, კაბალისტური, ბევრი სხვა სასულიერო და საერო სწავლება. http://srv4.imghost.ge/out.php/i146014_Kabbal1.jpgცოდნა-სწავლება ამ ცოდნის მფლობელი (მატარებელი) ჯგუფი, ათი თავით მაღლა დგება დანარჩენ (ამ ცოდნის არ მქონე)საზოგადოებაზე. ევროპელმა ჯვაროსნებმა რამდენიმე საუკუნოვანი ლაშქრობებისას არა ერთი გამარჯვება და დმარცხება იგემეს. ამ ლაშქრობებიდან მათ კარგად დაინახეს, რომ შიშველი ძლით, ომით დაპყრობილი, ან განთავისუფლებული ქალაქი, თუ სახელმწიფო გარკვეული დროის შემდეგ ისევ მოწინააღმდეგის ხელში გაადიოდა. ტამპლიერებმა წმინდა მიწაზე, მრავალწლიანი ძიების შედეგად, მოიპოვეს სასურველი ცოდნა, თუ როგორ შეიძლებოდა ღია ომის გარეშე ქვეყნის დაპყრობა და შედეგ მისი მართვა-შენარჩუნება. ან ქვეყნის შიგნით სახელისუფლო სადავეების ხელში ჩაგდება და ფარულ მმართველად გახდომა. რასაც ისინი დღესაც წარმატებით იყენებენ. ჯვაროსნების მოპოვებულმა ცოდნამ ძირითადად ვატიკანში მოიყარა თავი, ვატიკანის თანამგზავრ იეზუიტების (იგივე ქრისტეს საზოგადოება-საძმო) და მალტის საძმოებში (ე.წ. "ორდენი"), ასევე განადგურებული ტამპლერების ნაწილმა შესძლო მისი ევროპაში გავრცელება, სხვადასხვა ფარული საძმოების სახით. ვატიკანი დიდხანს მიუძღოდა ფარულ საძმოებს, სანამ ხაზარებმა (ილუმინატები) არ დაჩრდილეს ისინი. დროთა განმავლობაში წინამძღოლობა ხაზარ-მასონებმა იგდეს ხელთ. მსოფლიოს ფულად და სამრეწველო მიმოქცევას ისინი მართავენ-აწესრიგებენ. http://srv4.imghost.ge/out.php/i146015_Illuminati.jpgილუმინატი (ხაზარ-მასონები) ნიშნავენ და ანთავისუფლებენ მმართველებს. ნატო, გაერო, საიდულო სამსახურები, არასამთავრობო დაწესებულებები, წითელი ჯვარი და ნახევარმთვარის დაწესებულებები, მსოფლიო ბანკი, ევრობანკი, მთავარი ბანკები, სხვადასხვა ფონდები, ძირითად საცნობარო საშუალებები, სადაზღვევო საწარმოები, საიდუმლო სამსახურები, ფულის მოჭრა მათ ხელშია, თვით ამერიკული დოლარიც მათი კერძო საკუთრებაა, სხვა ფულად ერთეულებზე რომ აღარაფერი ვთქვათ. ძალაუფლება, ძალაუფლება ბატონებო! ბოლოთქმა: ამ კუთხით ამ საკითხის განხილვა, შესაბამის თემაში სჯობია.

ტამპლიერები,იგივე მასონობის და სხვა ეშმაკისეულთა წარსული (მოკლედ) თავის დროზე ჯვაროსნული ლაშქრობები ფარისეველთა მიერ იქნა წამოწყებული. საბაბი იერუსალიმში მაცხოვრის საფლავის თურქსელჯუკთაგან განთავისუფლება იყო, მიზანი კი – სულ სხვა, დაპყრობა და ძარცვა. ლაშქრობების შედეგად შეიქმნა უამრავი საიდუმლო გაერთიანება, საძმო („ორდენი“). თვალის ასახვევად ზოგიერთი „სააბატოების“ სახელსაც ატარებდა. სინამდვილეში იერუსალიმის გათავისუფლებასთან ერთად ჯვაროსნებმა დაარბიეს მრავალი ქვეყანა, ჩაიგდეს ხელში სიმდიდრეები. სწორედ ჯვაროსნებმა დაამხეს ქრისტიანობის უდიდესი კერა – ბიზანტია („იმპერია“). დაარბიეს და ააოხრეს ათონის მთის მონასტერიც, დახოცეს ბერები. გაიტაცეს სიწმინდეები. დღეს ტამპლიერები განაგრძობენ ქრისტიანების და კაცობრიობის საწინააღმდეგო მოღვაწეობას. http://mamuli.net/portal/ge/forum/uploads/43254304432043114309430843144312/images/2006-10-13_095656_templers.jpg http://mamuli.net/portal/ge/forum/uploads/43254304432043114309430843144312/images/2006-10-13_095819_templar_shield_s.jpghttp://mamuli.net/portal/ge/forum/uploads/43254304432043114309430843144312/images/2006-10-13_095910_templer_h.jpg არსებობის დასაწყისში XI საუკუნე, "ტამპლიერების" ორდენი გადაეცა კათოლიკურ ეკლესიას. ორდენი დაარსდა ჰუგო დე პაინის და გოტფრიდ სომერის მიერ – ეს ორი რაინდი ახლდა გოტფრიდ ბულონსკელს პალესტინაში, რათა დაეცვათ ქრისტიანი მლოცველები სარაცინებისაგან, რომლებიც ქრისტეს საფლავზე სალოცავად მიდიოდნენ. ბოდუა II (თანამედროვე წიგნებში – ბოლდვინი), იერუსალიმის მეფემ მისცა მათ საცხოვრებლად სასახლე აშენებული სოლომონის ტაძრის ადგილზე – ამიტომ უწოდებდნენ მათ ტამპელიერებს (ტამპლ – ტაძარი) ანუ მეტაძრეებს. ამიტომ დღესაც სახლებს სადაც იკრიბებიან მასონები, უწოდებენ ტაძრებს. ორდენის უფლებამოსილების მიღების შემდეგ ჰუგო დე პაინმა შემოიარა საფრანგეთი, ინგლისი, ესპანეთი და იტალია, შეაგროვა შემოწირულობები და პალესტინაში მიიყვანა საზოგადოების და ეკლესიიდან გარიყული ადამიანების მთელი ჯარი. რაინდული აღწურვილობის ზემოდან ისინი ატარებდნენ თეთრ ტანსაცმელს მკერდზე დიდი წითელი ჯვრით. თავისი არსებობის დასაწყისში წმინდად იცავდნენ სიღარიბის, მორიდებულობის და მორჩილების აღთქმას, მაგრამ ჯვაროსნული ომების შემდეგ ახლო შეხება ჰქონდათ მუსულმანებთან და განსაკუთრებით ისმაილიტებთან, რომლებსაც საიდუმლო მუსულმანური საზოგადოება ჰქონდათ. რომლებიც ეშმაკს ეთაყვანებოდნენ. მსხვერპლს სწირავდნენ კერპ ბაფემოტს, http://mamuli.net/portal/ge/forum/uploads/43254304432043114309430843144312/images/2006-10-13_101126_masons_baphomet.jpg ბაფომეტი იგი ( რქიანი მამათმავალური, მასონთათვის მისაღები არსებაა და ეშმაკთან იგივდება!!!), ქრისტიანობის ღალატს დიდხანს საიდუმლოდ ინახავდნენ. ლუდოვიკო IX სიკვდილის შემდეგ ტამპელიერებმა დაკარგეს თითქმის მთელი თავისი მონაპოვრები და 1279 წლისათვის მათ ხელში მხოლოდ ქალაქი სიდონი რჩებოდა. 1291 წელს კაიროს სულთანმა ტამპელიერები განდევნა პალესტინიდან და ისინი დამკვიდრდნენ კუნძულ კვიპროსზე და საფრანგეთში, სადაც მათ უზარმაზარი სიმდიდრის წყალობით დაიკავეს თვალსაჩინო ადგილი. იმ დროისათვის ტამპლიერებს ეკუთვნოდათ კარგად გამაგრებული, პარიზის 1/3 ნაწილი. XIV საუკუნის დასაწყისისათვის მათ მიაღწიეს სიძლიერის მწვერვალს. ესპანეთში ტამპლიერებს ეკუთვნოდათ 17 მსხვილი დასახლება და კავშირი ჰქონდათ უმაღლესი დონის დიდებულებთან, მმართველ წრეებთან. ამის შემდგომ ორდენში დაიწყო განხეთქილება და მათი საიდუმლოს ნაწილი გამჟღავნდა, მაგრამ ყველა შეცდომაში შეჰყავდა ჯვარს, რომელიც მკერდზე ჰქონდათ გამოსახული, დაუჯერებელს ხდიდა, ტამპლიერების სამსახურს ეშმაკთან. საზოგადოებაში ჭორები დადიოდა, რომ ტამპლიერების ორდენს მიზნად ჰქონდა ყველა ქვეყნის მეფობის დამხობა და მსოფლო სახელმწიფოს შექმნა. მოგვიანებით დაიწყო ორდენის მოღვაწეობის უფრო ზუსტი მხილება და გამჟღავნდა მწვალებლური მიმდინარეობების გნოსტიკების და მანიხეების სულიერი ნათესაობა. ამ დროს მეტაძრეების (ტამპლიერების) მეთაური იყო ჟაკ დე მოლი. http://mamuli.net/portal/ge/forum/uploads/43254304432043114309430843144312/images/2006-10-13_100540_Molay.jpgჟაკ დე მოლი 1307 წელს მეფე ფილიპე IV ლამაზმა ბრძანება გასცა დაეპატიმრებინათ საფრანგეთში მყოფი ყველა ტამპლიერი. ბრძანების საფუძველზე უამრავი ტამპლიერი დააპატიმრეს და ბევრიც სიკვდილით დასაჯეს (კოცონზე დაწვეს) მათ შორის მათი მეთაური ჟაკ დე მოლიც. მიუხედავად სამხილების უტყუარობისა, ტამპლიერებს გამოესარჩლა პაპი კლიმენტ V, რადგან სხვადასხვა ორდენების საერთო ხელმძღვანელობა-მფარველობას რომის პაპები ანხლორციელებდნენ, არ დაიჯერა მათი დანაშაული. რის გამოც მოგვიანებით 1309 წელს ფილიპემ გააუქმა თავისი ბრძანება. ასევე ფილიპემ თანამდებობიდან გადააყენა მღვდელმსახურები, ინკვიზიტორები და არხირეები, რომლებმაც მეფეს აცნობეს ორდენის შესახებ და დაპატიმრებული ტამპლიერები გაანთავისუფლა. რომის პაპმა კლიმენტ V თვითონ დაიწყო გამოძიება, მისდა გასაოცრად, ტამპლიერების დიდოსტატმა, სულიერმა მოძღვარმა და ორდენის რაინდებმა ერთი და იგივე ჩვენება მისცეს, რომ წეშმარიტებას, ეშმაკს მსახურებდნენ. ქრისტიანული რწმენის მტრები ბრალს სდებდნენ საფრანგეთის მთავრობას და რომის პაპს ტამპლიერების ქონების მითვისებაში. სინადმვილეში სიმდიდრე რომელიც ტამპლიერებს ჩამოერთვათ, გადაცა მალტის რაინდულ ორდენს. დასტურად ამისა, თანამედროვე მასონური "კარდოშის" წოდების მინიჭების წესის შესრულებისას, მალტის ორდენის რაინდებს წყევლა-კრულვას უგზავნიან. შედეგად ბევრი ტმპლიერი შეეწირა ამ საქმეს, მაგრამ 40 000 მეტმა ტამპლიერმა მონანიებით, მარხვით და დაპატიმრებით მოინელეს ფილიპე და კლიმენტ V, რის შემდეგაც მათ განაგრძეს ეშმაკის თაყვანისცემა. ტამპლიერებს მხარდაწერა ჰქონდათ ევროპის ქვეყნების დიდებულების და მმართველი წრეების, რადგან ტმპლიერებმა თავი უსამართლოდ დევნილებად წარმოაჩინეს. მალტის საძმო ("ორდენი") http://www.orderofmalta.org/img/Stemmi/Armorial-bearing-full-colou.gif http://www.orderofmalta.org/img/struttura/frabertie2.jpg დიდოსტატი ენდრიუ ბერტი მალტელმა რაინდებმა ეგვიპტის ხალიფას ნებართვით ააშენეს ტაძარი და საავანდმყოფო იერუსალიმში ჩასული მლოცველებისათვის. არსებობის დასაწყისში ეს ორდენი ცნობილი იყო წმინდა იოანეს ორდენის სახელწოდებით. მოგვიანებით 1530 წლიდან წმინდა იოანეს ორდენს მეფე ჩარლზ V გადასცემს მალტის კუნძულს რომის პაპის კლიმენტ VII ნებართვით, რის შემდეგაც იწოდებიან მალტის ორდენად. 1291 წლიდან, იერუსალიმიდან ჯვაროსნები განდევნეს და მალტის ორდენის რაინდები მკვიდრდებიან კუნძულ კვიპროსზე და როდოსზე. რადგან მალტის ორდენის რაინდები რომის პაპის კლიმენტ V პირდაპირ დაქვემდებარებაში იყვნენ, დასჯილი ტამპლიერების ორდენის უზარმაზარი ქონების მნიშვნელოვანი ნაწილი (რომის პაპის მოთხოვნით) ისედაც მდიდარ მალტის ორდენს გადაეცა. 1310 წლიდან მალტის ორდენმა დიდი შევსება მიიღო ევროპის ყველა კუთხიდან რაინდების სახით, ასევე დასჯილი ტამპლიერების ორდენის ბევრი რაინდი შეუერთდა მათ. 1523 წელს 6 თვის ბრძოლის შემდეგ მალტის ორდენი დამარცხდა თურქეთის სულთან სულეიმან დიდთან და რაინდები განდევნეს კუნძულ როდოსიდან. მალტის ორდენის რაინდები 1530 წლამდე მიწის გარეშე დარჩნენ, ვიდრე მეფე ჩარლზ V მალტის კუნძული არ უბოძა რაინდებს. 1798 წელს ნაპოლეონ ბონაპარტმა ეგვიპტეში გალაშქრებამდე, დაიპყრო მალტა, რათა მალტის ორდენის ურიცხვი სიმდიდრე მიეტაცებინა. 1800 წელს კი ინგლისელებმა იგივე მიზეზით დაიპყრეს კუნძული მალტა. კუნძულ მალტიდან გადევნის შემდეგ ორდენი დროებით მკვიდრდება იტალიაში მესინაში, კატანიაში და ფერერეში, ხოლო საბოლოოდ 1834 წლიდან დღემდე მალტის ორდენი დამკვიდრდა რომში, სადაც 2 სამკვიდრო სასახლე გააჩნია ვია კონდოტი 68 და ვილა ავენტინი, ორივე სასახლეს, ვატიკანივით განსაკუთრებული სახელმწიფო უფლებები გააჩნია. როზენკრეიცერები http://amorc.org.ru/pic1/znak1.gifქრისთოფერ როზენკრანცი დაახლოებით 1460 წელს გერმანიაში მღვაწეობდა პიროვნება, რომელმაც ჩამოაყალიბა საიდუმლო "როზენკრეიცერების" საზოგადოება (ორდენი). საზოგადოების დამაარსებელს რაინდი ქრითოფერ როზენკრანცი გერმანიაში საეჭვო სახელი ჰქონდა. საზოგადოება ხელოვნდებოდა ალქიმიასა, ჯადოქრობაში, გაჩხიბვაში და შავ ხელოვნებაში (მაგია). როზენკრეიცერების კაბალა წარმოადგენს ებრაული და აღმოსავლური კაბალების გაერთიანებას. ამ კაბალის ერთადერთი არსებული სრული წიგნი ინახება საძმოს აღმოსავლეთის საცავებში. "როზენკრეიცერების საძმო" ერთერთ გასაიდუმლოებულ საძმოდ ითვლება დღემდე. 1525 წელს იტალიის ქ. სიენაში დაიბადა ლილიო სოცინი, რომელმაც სათავე დაუდო თანამედროვე მასონობას. ლუთერთან და კალვინთან ერთად, მათ კათოლიკური ეკლესის წინააღმდეგ აჯანყება მოაწყვეს და 1546 წელს ქალაქ ვიჩენცეში დაარსეს "აკადემიის" მსგავსი სასწავლებელი. საწავლებელში მყოფი პირები უარყოფდნენ წმინდა სამებას, ამაღლებას და აღდგომას. პროტესტანტებიც კი გააოცეს თავისი უღმერთობით. ვენეციის რესპუბლიკამ ტამპლიერებისაგან შეწუხებულმა დაიწყო მათი დევნა. იული გირლიანდა და ფრანცისკ რუეგო სკვდილით დასაჯეს, ხოლო დანარჩენები გაიქცნენ და შვეიცარიაში, გერმანიაში და თურქეთში დამკვიდრდნენ. ლელიო სოცინი გარდაიცვალა ციურიხში, მთელი თავის მემკვიდრეობა, თხზულებები დაუტოვა ძმისშვილ ფაუსტს. ფაუსტ სოცინი აარსებს ათეიზმს (უღმერთობას). იგი ამბობდა, რომ ადამიანს არაფრის არ უნდა სწამდეს, რაც მის გონებას სჭარბობს და ცდილობდა დაემკვდრებინა საყოველთაო ურწმუნოება, მსგავსი მიმდინარეობისა, ხოლო ქრისტიანობა უნდა განდევნილიყო უსაზღვრო სიძულვილით, როგორც სარწმუნოება დამყარებული მონობაზე და ცრუ რწმენაზე. ფაუსტ სოცინმა თავისი საზოგადოება ჩამოაყალიბა ისე, რომ მას შესძლებოდა მოქმედება კათოლიკურ და ასევე პროტესტანტულ ქვეყნებში (პროტესტანტებს სძულდათ კათოლიკები). კათოლიკებს კი იწამლებოდნენ ათეიზმით და შედეგად ეშმაკის ("ლუციფერი") თაყვანისმცემლები ხდებოდნენ. 1587 წელს ფაუსტ სოცინი დამკვიდრდა ქ. კრაკოვში, სადაც თავისი საზოგადოება დაარსა. იცოდა რა ადამიანის ხასიათი და მისი მიდრეკილება სიყვარულისადმი, იგი ატყუებდა მათ ვინც მას უსმენდა. სიტყვა "საძმო" მცდარ წამოდგენას უქმნიდა მსმენელებს, ამიტომ ფაუსტი მიმდევრებს არქმევდა "ქვის მთლელთა საძმოს" და "თავისუფალ მასონთა საძმოს". მალე, დანაშაულით და საიდუმლო მკვლელობებით, ამ ჯგუფებმა ხალხის ზიზღი დაიმსახურა და 1598 წელს პოლონეთის ქ. კრაკოვში ხალხი შეცვივდა ამ საზოგადოების შენობაში, გამოიყვანეს ფაუსტ სოცინი და ყველა მისი წიგნი დაწვეს. ფაუსტ სოცინი გაიქცა მეგობარ აბრამ ბალონსკისთან, სადაც ის გარდაიცვალა 1604 წელს. ფაუსტის სიკვდილამდე მისი ბნელი გავლენა გავრცელდა პოლონეთში, ინგლისში, ჰოლანდიაში, საფრანგეთში, სილეზიაში, პრუსიაში და ბრანდენბურგში. ინგლისში განსაკუთრებით ძლიერი იყო ეს საზოგადოება "დამოუკიდებლების" სახელწოდებით, სადაც ქადაგებდნენ საყოველთაო თანასწორობას. გერმანიაში ისინი ცნობილები იყვნენ, როგორც "თავისუფალი მსაჯულები", "ვარდის და ჯვრის საძმო" და "ილუმინიტები". ყველას განსაკუთრებულ შიშს ჰგვრიდა "წმინდა შურისძიების" საზოგადოება, რომელიც წარმოადგენდა "თავისუფალი მსაჯულების" აღმასრულებელ საძმოს. ეს საზოგადოება საიდუმლო მკვლელობებით სდევნიდა თავის მტრებს, რისგანაც მაღალი თანამდებობის პირებიც არ იყვნენ დაზღვეული. აი როგორ მიმდინარეობდა სასამართლო: საიდუმლო სხდომაზე ცხადდებოდა პიროვნების დანაშაული საზოგადოების წინაშე. მოისმენდნენ რა ბრალდებას, თავჯდომარე თოკს დააგდებდა იატაკის შუა გულში და ყველა აფურთხებდა მასზე, ამით გამოხატავდა სასიკვდილო განაჩენს, ამის შემდეგ კენჭს იყრიდნენ, თუ ვის უნდა მოეყვანა განაჩენი სისრულეში. მოკლულს გასასვლელ გზაზე კიდებდნენ, ქვემოთ ხანჯლით აწედებდნენ ფურცელს, სადაც ეწერა მოკლულის დანაშაული საზოგადოების წინაშე და საზოგადოების მერ გამოტანილი სასჯელი. 1614 წელდან "თავისუფალი მსაჯულების ორდენის" მჭიდრო ურთიერთ კავშირი ჰქონდა "ვარდის და ჯვრის საძმოს" ("როზენკრეიცერები") საიდულო საზოგადოებასთან, რომელიც ალქიმიით და მაგიით იყო დაკავებული . ისინი მისდევდნენ გნოსტიკების, მანიხეების, ტამპლიერების სოცინიანის მოძღვრებას. მალე ამ საზოგადოებას შემოუერთდნენ ყველა დანარჩენი ფაუსტ სოცინის აზრის მიმდევრები. ამ მოძღვრებამ მეფის კარზეც კი შეაღწია, მისი წევრები იყვნენ იმპერატორ რუდოლფის ექიმი და კარდინალ მაზარინის მდივანი. საზოგადება ისე გულმოდგინედ ინიღბებოდა, რომ საუკუნის მანძილზე მთავრობამ არაფერი იცოდა მისი არსებობის შესახებ, მთელი ამ ხნის მანძილზე პარიზში იყო საზოგადოების ლოჟა. 1694 წელს ინგლისში სოციონელების საზოგადებამ სახელწოდებით "დამოუკიდებლები", დღის სინათლეზე გამოსვლა მოინდომეს და ამავე დროს უნდოდათ მთავრობის და სარწმუნოების საწინააღმდეგოდ ექადაგად. ამისათვის მათ გადაწყვიტეს თავისი საქმიანობა შეენიღბათ უხიფათო და ამავე დროს სასარგებლო მოღვაწეობით. მათ ჩამოაყალიბეს "თავისუფალ ქვისმთლელთა საზოგადოება", რომლებიც აშენებდნენ შენობებს, ტაძრებს გოთიკურად. წესდებით საზოგადოების წევრებს უნდა ემოგზაურად სხვადასხვა ქვეყნებში სამუშაოს საძებნელად და არ უნდა ჩარეულიყვნენ სარწმუნოებრივ ან სახელმწიფო საქმეებში. ყველა დიდ ქალაქში მათ ჰყავდათ წარმომადგენელ-მზვერავი, უმეტესად მედუქნეების სახით, რომელიც საზოგადოების წევრებს იფარებდა და აპურებდა მათ ქალაქში მცხოვრები "თავისუფლების" ხარჯზე. გადაადგილების თავისუფლებამ საქმიანობის დახვეწამ "ქვისმთლელთა საძმოს" მალე სახელი განუმტკიცა, ხოლო მათი ხელოვნების საიდუმლოებებმა ისინი კიდავ უფრო შეაკავშირა. ასეთია თანამედროვე "ქვისმთლელთა საძმოს" ანუ "ფრან-მასონების" დასაწყისი. ყველა ქვეყნებში ისინი სარგებლობდნენ განსაკუთრებული უფლებებით და მფარველობით. მათ შეკრებებს ერქვათ ლოჟები, სიტყვასიტყვით ბინა. გამოჩენილი ხალხი ეწერებოდნენ საპატიო წევრებად და მფარველებად... მალე ეს საძმო დაიშალა. შემდგომში ნაწერში გამოყენებული იქნება სახელწოდება "მასონი" - კალატოზი, ძველი "ფრან-მასონების" და ვრცელი "თავისუფალ ქვისმთლელების" ნაცვლად. 1702 წელს მასონების დიდოსტატი ქრისტოფერ ვრედენი, ხედავდა რა, რომ მასონური ლოჯების რიცხვი მცირდებოდა, უარი თქვა ხელმძღვანელობაზე და საზოგადოება მეთაურის გარეშე დარჩა. რამდენიმე წლის შემდეგ საიდუმლო ინგლისური "ვარდის-ჯვრის" საძმომ ისარგებლა მასონების კანონიერი და შეუბღალავი სახელით. 1717 წელს შეიქმნა საზოგადოება იოანე დეზაგულეს ხელმძღვანელობით, რომელიც გაძევებული იყო საფრანგეთიდან "ნანტის ედიკტით", კათოლიკური ეკლესიის დაუნდობელი მტერი, მან გაერთიანა მასონების და "ვარდი-ჯვრის საძმოები" და უწოდა "ფრან-მასონები". იოანე დეზაგულე ეძებდა რა ხელისუფლების მფარველობას, მოიწვია ხელისუფლების მაღალი თანამდებობის პირები საზოგადოების საპატიო წევრებად, მათი სახელით შეინიღბა საზოგადოების, მათთვის უცნობი მოღვაწეობა. სულ მალე გაიხსნა 4 ლოჟა ინგლისის სამეფოს სხვადასხვა ქალაქში. ამ ლოჟებმა შეადგინეს ინგლისის დიდი ლოჟა ანტონია საიერას ხელმძღვანელობით. მცირე დროში ინგლისის მასონების მოღვაწეობა გასცდა სამეფოს საზღვრებს. 1721 წელს დიუნკირხენში დაარსდა ლოჟა კარლ რადკლიფის ხელმძღვანელობით. 1737 წელს არსდება ლოჟა ჰამბურგში, 1740 წელს ბერლინში, სადაც ფრიდრიხი, ვოლტერის მეგობარი იყო მისი მფარველი, 1741 წელს ჰანოვერში, 1749 წელს პრაღაში, 1774 წელს ვიურტენბერგში და ა.შ. მთელს გერმანიასა და ავსტრიაში. რუსეთში პირველი ლოჟა დაარსდა 1731 წელს. საფრანგეთში მასონობა გამოჩნდა 1725 წელს, პარიზში არსდება ინგლისური ლოჟა ხიურეს დუქანში, ინგლისის მეფეთა დაცვის საბაბით. მისი დამაარსებლებია ლორდი დარვენ ვრედენი და გრაფი გარნეუსტი, შესაძლოა არც უფიქრიათ როგორ სამსახურს გაუწევდნენ მეფეებს. 1728 წელს უფლისწულ კარლ ედვარდ სტიუარტის მერ კიდევ ერთი ლოჟა დაარსდა ქალაქ არასში, "შოტლანდიის იაკობინელების" სახელწოდებით. ეს ლოჟა იმყოფებოდა ლანიო და რობესპიერის ხელმძღვანელობის ქვეშ, მომავალი კონვენტის თავჯდომარის მამა. მიუხედავად რომის პაპის უარყოფისა, საფრანგეთის წარჩინებულები იდუმალების, უცნაური წსებით და ხელგაშლილი წვეულებებით გაბრუებულები, დანაშაულებრივი უჭკოობით შედიოდნენ ლოჟებში, რაც მომავალში მეფეს სიცოცხლის ფასად დაუჯდა. ლოჟის დიდოსტატი ჰერცოგი ანტენსკი, ძალაუფლებას გადასცემს ლაკორნს, ცეკვის მასწავლებელს, რომელიც წარჩინებულების ლოჟებს გარდაქმნის სახალხო ლოჟებად და "შოტლანდიის საძმოს" წესებთან ერთად შემოაქვს სახალხო "დიდი აღმოსავლეთის" წესები. მირაბოს ბერლინიდან ჩამოაქვს "ილუმინისტების" საზოგადოების საიდუმლოებები და უფრო მეტად იხრება ხალხისაკენ. ამ დროისათვის საფრანგეთში ლოჟების რაოდენობამ 700 გადააჭარბა და 1789 წლის როვოლუციისათვის მთელი საფრანგეთის მეფის კარი, მეფიე ლუდოვიკო XVI და დედოფლის გარდა მასონური ლოჟების წევრები იყვნენ. მოხდა რევოლუცია, მასონებმა ხელისუფლება ჩაიგდეს ხელში, ხოლო წარჩინებულებმა ცემა-ტყეპა დაიმსახურეს. http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/4e/Prise_de_la_Bastille.jpg/350px-Prise_de_la_Bastille.jpg ცნობისათვის, რევოუციის ხელმძღვანელები მარატი, დანტონი, რობესპიერი, გიულენი, ნაშე, პროლიუ, პრეიერ, დავიდი და სხვები ებრაელები იყვნენ. რევოლუციის პირველსავე დღეებში "საძმოს" სახელით მასონებმა 70 000 მოქალაქე მოკლეს და 170 000 კი ციხეში ჩასვეს "თავისუფლების" სახელით, ასე აღნიშნეს თავიანთ გამარჯვება მასონებმა. რაში მდგომარეობს მათი წარმატების არსი? მათი ქადაგებით ყველაფრის თავში უნდა მდგარიყო ადამიანის ხორციელი მოთხოვნილებები და არაფერს უნდა შეეშალა ხელი ამ მოთხოვნილებების დაკმაყოფილების გზაზე, არც რწმენას, არც კანონს და არც ხელისუფლებას. მათი ქადაგებით ადამიანი თვითონ ატარებს ღვთიურ საწყისს და გონება მისი ღვთაებაა. მიწიერი ცხოვრების იქით კი მეტი არაფერია, ვნებები მისი კანონიერი გასართობია, მასონები გაიძახოდნენ - "ძირს რწმენა, მღვდელმსახურები, სამართალდამცავები, ხელისუფლება". დასასრულს ისინ თავს ესხმიან ხელისუფლებას, ანგრევენ რისი დანგრევაც შეუძლიათ, ყაჩაღობენ, ძარცვავენ და დაუოკებელი ვნებებით ტკბებიან... ცოდვა სიკეთედ ინათლება და სიკეთე კი ცოდვად... http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/12/Robespierre.jpg/250px-Robespierre.jpgსასტიკმა და უჟმურმა "კადოშმა" რობესპიერმა გონება ღმერთად გამოაცხადა, მას ეშმაკი ("ლუციფერი") სარწმუნოებად უნდადა დაემკვიდრებინა, რაც ვერ მოახერხა. ნაპოლეონ I მასონი იყო, მფარველობდა და მათ სხდომებზე დადიოდა. მასონეპი ითმენდნენ მის ყოფნას ლოჟაში თავისი შეხედულებების საწინააღმდეგოდ, როდესაც მისი მფარველობა მათ უკვე აღარ სჭირდებოდათ ნაპოლეონ I წინააღმდეგ შეთქმულება მოაწყვეს და დაამხეს იგი. შედეგად მასონების დიდოსტატმა ლაფაიეტმა გვირგვინი დაადგა ფილიპეს, რითაც მეფის აღიარება და მხარდაწერა დაიმსახურა. ლაფაიეტმა ამით მიანიშნა თითქოს მასონები მფარველობენ მათ მიმართ კთილგანწყობილ ხელისუფლებას, მაგრამ ყველაფერი ეს იმიტომ გაკეთდა, რომ ხალხი ჯერ კიდევ არ იყო მზად "სახალხო მმართველობისათვის". 1848 წელმა აჩვენა, რომ მასონებს დროის მოგება სურდათ და სუსტი ხელისუფლების შენარჩუნება უნდოდათ, რათა უკეთ მოემზადებინათ ახალი რევოლუცია. 1848-60 წლეებში საფრანგეთის მასონები ამკვიდრებენ ებრაელების (ხაზარების) ბატონობას.

კი, ტამპლიერები (მესაყდრენი, ანუ მეტაძრენი) ზოგადად, მასონებს განეკუთნებოდნენ. ამით, რისი თქმა გსურთ? ------ სამწუხაროდ, მასონების დღევანდელ მდგომარეობას დქსაქსულს ნამდვილად ვერ ვუწოდებთ, მაგრამ სულ მთლად კენჭვით არ არიან შეკრულები, საბედნიეროდ.

ნამდვილად, მამა არჩილი გახლავთ თბილისის, წმინდა პეტრე-პავლეს საყდრის მოძღვარი.

ვეფხვო, როგორც წესი, მკვლევარები მასონებს ეშმაკის მიმდევრებად მიინევენ. ასევე იწერება წერილები მათზე, სადაც მეტნაკლებად გათვითცნობიერებული ხალხი წერს. რაც შეეხება მასონებზე სიცრუეს, ძირითადად მასნთა მიმდევრები წერენ ან სულაც ამასხრებენ საკითს, რაც ასევე მათი ხელწერაა. თუ რომელიმე კერძო შემთხვევას ან მაგალითს მოიყვან, შემიძლია გაგცე პასუხი, სადაც მასონებს ღვთაებრივ ხალხად მოიხსენიებენ. პატივიცემით

http://i081.radikal.ru/1002/af/c728ee99404c.jpgმამა არჩილის (მინდიაშვილი) ქადაგება, ეშმაკის მძლავრობასა და დღევანდელობასთან დაკავშირებით მამა არჩილის (მინდიაშვილი) ქადაგება ყურნი მიაპყარნით

ვეფხვო, მაონებზე არავინ წერს რომ ღვთაებრივები არიან, პირიქით ეშმაკისეულნი არიან. მასონური პირამიდის შიგნით გამუდმებული, ფარული ომი მიმდინარეობს ძალაუფლებისათვის, პირველობისათვის. ასევე შედარებით დაბალ საფეხურებზეც მიმდინარეობს დაპირისპირება, ომი. ასე მოხდა მასონ-სოციალისტურ (აღმოსავლეთის) ფრთის შიგნით, მასონ-ბოლშევიკებსა და მასონ-მენშევიკებს შორის დაპირისპირებაც, რომელშიც მასონ-ბოლშევიკებმა გაიმარჯვეს. არსებობს დასავლეთის მასონური ფრთაც, რომელშიც ამერიკა-კანადა მოიაზრება. შემდეგ თვითონ მასონ-ბოლშევიკებს (ლენინი, ტროცკი, ზინოვიევი, კამენევი, სტალინი და სხვები) შორის გაჩაღდა ბრძოლა ძალაუფლებისათვის, რომელშიც სტალინმა გაიმარჯვა. თავად მოძლიერებული სტალინი შემდეგ დაუპირიპირდა თავად მასონურ რვაფეხას. სტალნს და მის გუნდს არა ერთხელ მოუნდომეს განადგურება (სხვადასხვა შეთქმულებები), მაგრამ სტალინი ფხიზლად იყო. ე.წ. 1935-38 წლეების "წმენდებიც" ამ ბრძოლის გამოძახილი იყო. http://image3.examiner.com/images/blog/wysiwyg/image/hitler-stalin.jpgსტალინი და ჰიტლერი თავად II მსოფლიო ომიც სტალინური იმპერიის დასაკუთრების (ხელში ჩაგდების), სტალინის დასჯის ერთერთი მცდელობა იყო. რისთვისაც შექმნეს ჰიტლერი. ჰიტლერიც, თავიდან ბოლომდე მასონური "შემოქმედების" პირმშოა, რომლის გამოყენებასაც სტალინის (არა მარტო, სხვა მიზნებიც იყო, თუნდაც ისრაელის შექმნა)ცდილობდნენ. საბოლოო ჯამში, აღზევებულ ჰიტლერი მასონური მართვიდან გამოვიდა და თავადაც მსოფლიო ბატონობა მოინდომა, ისევე როგორც სტალინმა. მსოფლიო რვაფეხა იძულებული გახდა, სტალინთან გარიგებაზე წასულიყო, რათა მათ მიერ შექმნილი ჰიტლერი მოეთოკათ. ჰიტლერის დამარცხების შემდეგ ჯერი ისევ სტალინზე მიდგა. ბოლოს 1953 წელს სტალინი მოკლეს (მოწამლეს). სტალინმა შექმნა იმპერია (სისტემა), რომელიც წლეების მანძილზე მეტოქეობას უწევდა მასონურ რვაფეხას და მსოფლიო ბატონობაში ეცილებოდა.

მასონ-ბოლშევიკური წითელი ნიაღვარი 1921 წლის 11 თებერვალს მასონ-ბოლშევიკური რუსეთი თავს დაესხა საქართველოს, რომელიც 35 დღეში დაიპყრო. საქართველო საბჭოთა ქვეყნად (ე.წ. "რესპუბლიკად") გამოცხადდა და 3 წლიანი დამოუკიდებლობის შემდეგ კვლავ რუსეთის განახლებული მასონ-ბოლშევიკურ იმპერიის მფლობელობაში აღმოჩნდა. გასაბჭოების კამპანიას მოსკოვიდან ლენინი და სტალინი ხელმძღვანელობდა. მის მითითებებს ადგილზე კავბიუროს ხელმძღვანელი სერგო ორჯონიკიძე ასრულებდა. მასონ-ბოლშევიკების თავდასხმა გულმოდგინედ მზადდებოდა. საქართველოზე თავდასხმამდე, კრემლის მასონ-ბოლშევიკებსა და "კავბიუროს" შორის უწყვეტი მიმოწერა მიმდინარეობდა. ამ მიმოწერით ირკვევა, თუ როგორ მოქმედებდნენ კრემლში მოკალათებული მასონ-ბოლშევიკები კავკასიაში ზოგადად და კერძოდ - საქართველოში. ამიერკავკასიაში სამხედრო თავდასხმა მასონ-ბოლშევიკურმა რუსეთმა 1920 წლის გაზაფხულზე დაიწყო. ზამთარში მასონ-კომუნისტებმა რუსეთის ომში მეფის რუსეთის ადმირალ კოლჩაკის დამარცხება შეძლეს, რამაც მათ დასავლეთის საომარ ხაზზე დამატებითი ძალების გადასროლის საშუალება მისცა. მარტში მასონ-ბოლშევიკთა მე-11 ლაშქარმა სამხრეთ რუსეთში წარმატებულად იბრძოლა, რის შედეგადაც ჩრდილოეთ კავკასია მთლიანად მასონ-კომუნისტების დაქვემდებარებაში მოექცა. მასონ-ბოლშევიკთა მორიგი სამიზნე უკვე ამიერკავკასია იყო. სერგო ორჯონიკიძე, რომელიც XI ლაშქრის ხელმძღვანელი გახლდათ, შემდგომი მოქმედების ბრძანებებს პირადად ლენინისგან იღებდა. 1920 წლის 17 აპრილს ორჯონიკიძემ ლენინისგან შემდეგი შინაარსის შეტყობინება მიიღო: "ლენინი - ორჯონიკიძეს. ბაქოს აღება ჩვენთვის უაღრესად საჭიროა. მთელი ღონისძიებანი აქეთ წარმართეთ. ამასთან აუცილებელია განცხადებებში უაღრესი სიფრთხილე ("დიპლომატიურობა") გამოიჩინოთ... იგივე ეხება საქართველოს, თუმცა გირჩევთ მას კიდევ უფრო ფრთხილად მოეპყროთ." შეტყობინებიდან მიღებიდან 11 დღეში აზერბაიჯანი დაპყრობილ იქნა. XI ლაშქრის ნაწილეებმა 1920 წლის 28 აპრილს ბაქო თითქმის, ბრძოლის გარეშე დაიკავეს. აზერბაიჯანში მიღწეული წარმატების შემდეგ მასონ-ბოლშევიკებმა საქართველოს მყისიერი დაპყრობაც სცადეს. "კავბიუროს" (კავკასხემძღვანელობა) თავმჯდომარემ სერგო ორჯონიკიძემ, 4 მაისს მოსკოვში იმედისმომცემი შეტყობინება გააგზავნა, სადაც კრემლს აცნობებდა, რომ XI ლაშქრის აზერბაიჯანში გამოჩენამ საქართველოში საძულველი მასონ-მენშევიკების წინააღმდეგ მშრომელთა აჯანყება გამოიწვია: "მოსკოვი, კრემლი, ლენინს, სტალინს. ბაქო 1920 წ. 4 მაისი. ამბები ისე დატრიალდა, რომ იმედი მაქვს თორმეტს მაინც თბილისს ვიქნებით. საამისოდ ყველაფერი გაკეთებულია. ბრწყინვალედ გამოვა. საკითხის სხვაგვარად გადაწყვეტა აჯანყებულთა საშინელ ხოცვა-ჟლეტვას გამოიწვევს. ორჯონიკიძე." 1920 წლის 4 მაისს რუსეთის მასონურმა ხელმძღვაელობამ ("კომპარტიის ცენტრალური კომიტეტის პოლიტბიურომ") ორჯონიკიძის შეტყობინება განიხილა და დაადგინა, რომ საქართველოს დაპყრობისაგან დროებით თავი უნდა შეეკავებინა. იმავე დღეს ორჯონიკიძემ ლენინისა და სტალინის ხელმოწერით შესაბამისი პასუხიც მიიღო. "ხელმძღვანელობა ("ცენტრალური კომიტეტი") გავალებთ თავი შეიკავოთ საქართველოზე შეტევისაგან. თბილისთან მოლაპარაკების შემდეგ ცხადია, რომ ზავი საქართველოსთან გამორიცხული არ არის. დაუყოვნებლივ გვაცნობეთ ზუსტი ცნობები საქართველოში აჯანყების შესახებ. ხელმძღვანელობის ("ცენტრალური კომიტეტის პოლიტბიუროს") დავალებით ლენინი, სტალინი." ხელმძღვანელობის მიერ საქართველოს გასაბჭოებაზე უარის თქმა, დასავლეთის საომარ ხაზზე გართულებული მდგომარეობით აიხსნებოდა. 1920 წლის მაისის დასაწყისში, პოლონეთის ჯარებმა უკრაინაში წარმატებებს მიაღწიეს და 5 მაისს კიევი დაიკავეს. პოლონელთა შეტევებით ისარგებლა მეფის რუსეთის თეთრმა გენერალმა ვრანგელმაც და მთელი ყირიმი დაიკავა. მასონ-ბოლშევიკების რუსეთის ხელისუფლებას მნიშვნელოვანი საფრთხე დაემუქრა. ასეთ ვითარებაში მასონ-ბოლშევიკებმა კავკასიაში ახალი ომის წარმოება სახიფათოდ მიიჩნია, მითუმეტეს, რომ XI ლაშქრის მოწინავე ნაწილებმა ქართულ ლაშქართან სასაზღვრო შეტაკებაში მარცხი განიცადეს. მასონ-ბოლშევიკურმა რუსეთმა საქართველოსთან სამშვიდობო ხელშეკრულებაზე დაიწყო ფიქრი. 6 მაისს ორჯონიკიძეს მოსკოვიდან სტალინი დაუკავშირდა. სტალინი ორჯონიკიძეს. "შენ ალბათ უკვე მიიღე დეპეშა ლენინისა და ჩემი ხელმოწერით, რომ ხელმძღვანელობა ("ცეკა") გავალებს შენ მიიღო ყველა ზომა გაიყვანოთ სამხედრო ნაწილები რუსეთისა და აზერბაიჯანის საზღვრებისაკენ და ხელი აიღოთ საქართველოს წინააღმდეგ რაიმე შეტევითს მოქმედებაზე. მე მოვედი "აპარატთან" იმისთვის, რომ გავიმეორო ხელმძღვანელობის ეს მოთხოვნა. მხედველობაში მქონდა, რომ ხელმძღვანელობის ("ცეკას") მოთხოვნა ნაკარნახევია საერთაშორისო მდგომარეობის თანამედროვე ვითარებით. გარდა ამისა, ხელმძღვანელობას ("პოლიტბიუროს") სურს იცოდეს აჯანყებულთა მდგომარეობა, რომლის შესახებ შენ გვაცნობებდი და მივიღოთ მათს შესახებ რაც შეიძლება დაწვრილებითი ცნობები." ორჯონიკიძე იძულებული გახდა, უკან დაეხია და საქართველოს დაპყრობაზე დროებით უარი ეთქვა. მაგრამ, საჭიროდ ჩათვალა კიდევ ერთხელ აეხსნა მოსკოვში მყოფი ხელმძღვანელობისთვის თუ რა მნიშვნელობა ჰქონდა საქართველოს დაპყრბას: "ორჯონიკიძე, კიროვი - ლენინს, სტალინს, ჩიჩერინს. სრულიად საიდუმლოდ ("დაშიფრული"). "თქვენს ბრძანებას ზუსტად შევასრულებთ. წინა მოსაზრების გარდა მოგვყავს შემდეგიც: 1. თუ საქართველოს არ დავეუფლეთ, თითქმის შეუძლებელი იქნება იმის უზრუნველყოფა, რომ აზერბაიჯანი ბოლშევიკურ რუსეთის იყოს. საქართველო უკვე ახლა აკეთებს ყველაფერს იმისთვის, რომ აზერბაიჯანელებს დაეხმაროს ხელისუფლებისდაბრუნებაში, აგრეთვე მოლაპარაკებებს ეწევა მთიელთა შორის, მილიონებს ყრის იქ, აქეზებს მთიელებს დამოუკიდებლობისთვის. იმავდროულად საქართველო ზოგიერთ სადამსჯელო ზომებს იღებს ბოლშევიკური აზერბაიჯანის წინააღმდეგ; 2. საქართველო სამხრეთში დახმარების კერად იქცა, უთუოდ განუწყვეტლივ ასაზრდოებს გამანთავისუფლებელ ბრძოლას ჩრდილო კავკასიაში. ამ მხრივ საქართველოს არავითარი ხელშეკრულების, არავითარი განცხადების ნდობა არ შეიძლება; 3. საქართველოში არის ფართლეულობა, რომლითაც შეგვიძლია მოვამარაგოთ ყუბანი, სტავროპოლი და გამოვიტანოთ პური, რომელიც თერგს, დაღესტანს, აზერბაიჯანს სჭირდება; 4. თუ საქართველოს დავეუფლებით, ინგლისელებს გავაპანღურებთ შავი ზღვის აღმოსავლეთ სანაპიროდან და გზას გავხსნით თურქეთისაკენ; 5. საქართველოს მებრძოლ ძალთა მდგომარეობა ერთობ ხელსაყრელია ჩვენი ჩარევისთვის. აქ შესაძლებელია მცირედი ცვლილებებით იგივე განმეორდეს, რაც აზერბაიჯანში მოხდა. საქართველოში მეამბოხეთა მხარეებია: "სამხრეთ ოსეთი", "დუშეთის მაზრა", ლაგოდეხისა, აფხაზეთი და თითქმის მთელი "ქუთაისის გუბერნია". თუ ჩვენ საქართველოს საზღვრისკენ დავიძარით, აღნიშნულ მხარეებში აჯანყება გარდაუვალია. რას გვიბრძანებთ მხარი დავუჭიროთ მას თუ არა?! ჩვენი აზრით, საქართველოსთან დასადები ზავის პირობებში აუცილებლად უნდა იყოს მოთხოვნა: ბოლშევიკური "საბჭოთა ხელისუფლების" გამოცხადება საქართველოში. ჩვენი ცნობის მიხედვით თუ ვიმსჯელებთ, მენშევიკები მზად არიან ამისთვის, ოღონდ ძალიან ივაჭრებენ. 7 მაისი 1920 წ." იმავე დღეს ორჯონიკიძემ ხელმძღვანელობიდან, მოსკოვიდან გასაიდუმლოებული ("დაშიფრული") შეტყობინება მიიღო, სადაც სტალინი "კავბიუროს" ხელმძღვანელ ორჯონიკიძეს საქართველოს დაპყროების გადადების მიზეზებს უხსნიდა. "სტალინი - ორჯონიკიძეს. ის რასაც შენ ლაპარაკობ საქართველოს მთავრობის შესახებ, მთლიანად სწორია, მაგრამ ვითარება ახლა ისეთია, რომ ახლა სიჩქარე საქართველოსთან, ჩვენ არ მიგვაჩნია აუცილებლად - სულერთია, რამდენიმე თვის შემდეგ თუ ბოლშევიკები იქნებიან ნებადართულნი, იგი ისედაც გახდება ბოლშევიკური (საბჭოთა), სხვა გზა მისთვის არ არსებობს. გირჩევ დაარწმუნო საქართველოს როგორც სასაზღვრო ნაწილები, ისე სხვა აჯანყებულები საქართველოს შიგნით, რომ არ იჩქარონ გამოსვლებში და შეინარჩუნონ თავიანთი ძალები უახლოესი მომავლისთვის. აქედან გამომდინარე მე ვთვლი, რომ ჩვენი ჯარების, ასევე აზერბაიჯანის ჯარების მხრივ შეტევითი მოქმედება საქართველოს წინააღმდეგ არ იქნება და ჩვენ ხვალვე, უკიდურეს შემთხვევაში ზეგ, დავდებთ ხელშეკრულებას საქართველოსთან, რის შესახებაც შენ დაწვრილებით გაცნობებთ. თქვენს უკანასკნელ შეტყობინებას 12 მაისისთვის თბილისის დაკავებასთან დაკავშირებით, ჩვენს გეგმასთან სრულიად შეუთავსებლად ვთვლით. არმენიასთან, ისევე როგორც საქართველოსთან დამოკიდებულებაში, აზერბაიჯანმა უნდა დაიკავოს თავისი მიწის ყოველმხრივ დაცვის მდგომარეობა, დაიცვას თავისი საზღვრები მთელი ძალებით, მაგრამ არ გადავიდეს მოსაზღვრე სახელმწიფოთა საზღვარზე." 1920 წლის 7 მაისს რუსეთსა და საქართველოს შორის სამშვიდობო ხელშეკრულება დაიდო. ამ ხელშეკრულებით, მასონ-ბოლშევიკური რუსეთი საქართველოს დამოუკიდებლობას აღიარებდა და მის საშინაო საქმეებში ჩაურევლობის ვალდებულებას იღებდა. ოთხი ძირითადი მუხლის გარდა, იგი საიდუმლო მუხლებსაც შეიცავდა, რომლებიც საქართველოში ბოლშევიკური კომპარტიის მოღვაწეობას ხელს არ შეუშლიდა და საქართველოდან მასონ-ბოლშევიკური რუსეთის მიმართ მტრულად განწყობილი სახელმწიფოთა ჯარების გაყვანას ითვალისწინებდა. საქართველოს მასონ-მენშევიკური ხელისუფლება კრემლის პირობებს უსიტყვოდ დათანხმდა. საქართველოს მთავრობის თავმჯდომარემ ნოე ჟორდანიამ მოლაპარაკებაზე ქართული მხარის წარმომადგენელს გრიგოლ უროტაძეს მოსკოვში მისალოცი გაუგზავნა: "საქართველოს წარმომადგენელს მოსკოვში გრიგოლ უროტაძეს. მოგილოცავთ საზავო ხელშეკრულების დადებას. გადაეცით "სოვნარკომს" (ლენინს), რომ ზავის ამბავს ხალხი ღრმა კმაყოფილებით და აღტაცების გრძნობით შეხვდა. იმედი მაქვს, რომ ამიერიდან რუსეთსა და საქართველოს შორის მოისპობა ყველა გაუგებრობა და ორივე მოძმე ხალხი მშვიდობიანად და თანხმობით იმუშავებს ცხოვრების სოციალისტურ საფუძველზე გარდასაქმნელად. ნ. ჟორდანია 1920 წლის 7 მაისი." 1920 წლის შემოდგომაზე ბოლშევიკებმა რუსეთის ომში მნიშვნელოვან წარმატებას მიაღწიეს. ლენინის ბოლშევიკებმა ხელისუფლების შენარჩუნება შეძლო. კომუნისტებმა მოიგერიეს უცხოური თავდახმები, ქვეყნის შიგნით ჩაახშეს განმანთავისუფლებელი აჯანყებები, დაამარცხეს მეფის რუსეთს, ვრანგელის ლაშქარი და რუსეთის თითქმის მთელი ტერიტორია საკუთარი კონტროლის ქვეშ მოაქციეს. შიდა ფრონტზე წარმატების შემდეგ, ბოლშევიკებმა ყურადღება კვლავ კავკასიაზე გადაიტანეს. 1920 წლის 28 ნოემბერს არმენიის რამდენიმე ქალაქში მასონ-ბოლშევიკებმა შეიარაღებული გამოსვლა მოაწყეს. იმავე დღეს არმენ კომუნისტებს დახმარება აზერბაიჯანში განლაგებულმა მასონ-ბოლშევიკურმა XI ლაშქარმა გაუწია. ბოლშევიკმა დამპყრობლებმა ერევანი სამ დღეში დაიკავეს. 1921 წლის დამდეგისთვის კავკასიაში დამოუკიდებლობას მხოლოდ საქართველო ინარჩუნებდა. მასონ-კომუნისტური პარტიის მეორე პირს ლევ ტროცკის 1920 წლის ნოემბრის ბოლოს მოსკოვის ბოლშევიკთა წინაშე გამოსვლისას, საქართველოს დაპყრობაზე საუბრობდა: "არმენიის დაპყრობბის შემდეგ, საქართველოს ჯერიც დგას. საკმარისია სულ პატარა ძალისხმევა იმისთვის, რომ ბათუმი ბაქოს შევუერთოთ." საქართველოს დაპყრობას ყველაზე მეტად "კავბიუროს" ე.წ. ხელმძღვანელი ეშმაკის გაგდებული სერგო ორჯონიკიძე ითხოვდა. დეკემბრის დასაწყისში ორჯონიკიძემ ზედიზედ ორი დეპეშა გააგზავნა მოსკოვში, სადაც იგი საქართველოს წინააღმდეგ ომის დაწყებას ითხოვდა. "12 დეკემბერი 1920. ორჯონიკიძე - ლენინს, სტალინს: საქართველოში ისეთი მდგომარეობაა, რომ ჩვენ მას დიდი ძალისხმევის გარეშე მოვუღებთ ბოლოს: ჩვენ შეგვიძლია მოვაწყოთ აჯანყებები ბორჩალოს "მაზრაში", აფხაზეთში, აჭარაში, დუშეთის "მაზრაში". კიდევ ერთხელ გაცნობებთ ამას და ველით განკარგულებას. 15 დეკემბერი 1920 წელი” "კავბიურო" - ლენინს. "კავბიუროს" გაფართოებულმა თათბირმა, განიხილა სერგო ორჯონიკიძის მოხსენება საქართველოს დაპყრობ შესახებ. კავკასიის ბრძოლი ხაზის წარმომადგენლებისა და ბოლშევიკთა მონაწილეობით, ერთხმად და საიდუმლოდ გადაწვიტა გარიჟრაჟზე საქართველოს საზღვრების გადალახვა. ყველაფერი მომზადებულია." საქართველზე თავდასხმაზე ორჯონიკიძემ კვლავ უარი მიიღო. 1920 წლის მიწურულს რუსეთში ომების შედეგად გაპარტახებული რუსეთის მთავარ ამოცანას ევროპასთან და პირველ რიგში, "ანტანტის ქვეყნებთან" ურთიერთობის მოგვარება წარმოადგენდა. რუსეთის მასონ-ბოლშევიკური მთავრობა საერთაშორისო გარიყვის გარღვევას ცდილობდა. მეურნეობა განადგურებული, რუსეთისთვის ეს სასიცოცხლო მნიშვნელობას იძენდა. ვითარების გარკვევამდე, საქართველოსთან ომი მოსკოვის გეგმაში ჯერჯერობით არ შედიოდა. გარდა ამისა, ბოლომდე არ იყო ცნობილი თურქეთის მიზანი. მართალია, თურქეთის ახალ ხელმძღვანელთან, რომელიც აგრთვე მასონი იყო, ქემალ ათათურქთან რუსეთის მასონ-ბოლშევიკებს მეგობრული ურთიერთობა ჰქონდათ, მაგრამ საქართველოსთან მიმართებაში ბევრი საკითხი დაუზუსტებელი რჩებოდა. ამის გამო, კრემლში მყოფმა მასონ-ბოლშევიკმა ხელმძღვანელებმა "კავბიუროს" ხელმძღვანელის მოსაზრება არ გაიზიარა. "17 დეკემბერი 1920 წელი. ლენინი, ტროცკი - ორჯონიკიძეს. ეს-ეს არის წავიკითხეთ ნომერი პირველი საიდუმლო ("დაშიფრული") წერილი. აი პასუხი; ეს ძირეულად ეწინააღმდეგება "ცენტრალური კომიტეტის" გადაწყვეტილებას. შეიძლება დამღუპველი შედეგები მოჰყვეს. არავითარ შემთხვევაში არ გრთავთ ნებას. გადაჭრით მოვითხოვთ გადაწყვეტილების შესრულების შეჩერებას და გაუქმებას." ორჯონიკიძე ხელმძღვანელობის მითითებას კიდევ ერთხელ დაემორჩილა: "17 დეკემბერი 1920 წ ბაქო. ორჯონიკიძე - ლენინს, ტროცკის. მივიღეთ ლენინისა და ტროცკის პასუხი, ნათელი და გასაგებია. გთხოვთ გადასცეთ ლენინსა და ტროცკის, რომ ყველაფერს შევასრულებთ." ამიერკავკასიას რუსეთი საკუთარ გავლენის მხარედ განიხილავდა, მაგრამ იძულებული იყო კავკასიაში ევროპისა და თურქეთის მიზნებიც გაეთვალისწინებინა. ორჯონიკიძემ იცოდა, რომ ადრე თუ გვიან საქართველოს დაპყრობის დრო დადგებოდა. მაგრამ, თავისი ხასიათიდან გამომდინარე, იუდა ორჯონიკიძე მოუთმენლობას იჩენდა და საკითხის სწრაფ გადაწყვეტას ითხოვდა. საქართველოსთან მიმართებაში თავის სიძულვილს იგი ყველა თათბირზე ღიად გამოთქვამდა. 1920 წლის 29 დეკემბერს აზერბაიჯანში საქართველოს სრულუფლებიანმა წარმომადგენელმა გაბო ხუნდაძემ საქართველოს საგარეო საქმეთა თავკაცს ევგენი გეგეჭკორს საიდუმლო წერილი გაუგზავნა, სადაც "კავბიუროში" გამართული ერთ-ერთი თათბირის შინაარსი იყო გადმოცემული: "დაახლოებით ორი კვირის წინ ბაქოში თათბირი ჩატარდა, რომელიც საქართველოს მიეძღვნა. თათბირს 27 ადამიანი ესწრებოდა. კრება მოსკოვიდან ჩამოსულმა მასონ-კომუნისტმა გახსნა. ვეჭვობ, რომ ეს პირი გაზეთ "პრავდის" რედაქტორი მეშერიაკოვი იყო, რომელიც ცოტა ხნის წინ ტფილისში იმყოფებოდა. მოსკოველმა ასეთი რამ სთქვა: "მოსკოვი, როგორც "პროლეტარული რევოლუციის გული" მიისწრაფის ყველგან დაამყაროს "საბჭოთა წესი" და თუ საჭირო გახდა, სხვა სახელმწიფოების საშინაო საქმეებში სამხედრო ჩარევაზეც არ დაიხევს უკან. მაგრამ ამავე დროს, მოსკოვი გადაჭრით წინააღმდეგია მოვლენების დაჩქარებისა. კრების უმრავლესობა სერგო ორჯონიკიძის მხარეს გამოდიოდა, რომელიც უკმაყოფილებას გამოთქვამდა და საქართველოს დაპყრობას მოითხოვდა." 1921 წელს, ორჯონიკიძე კიდევ უფრო ამოქმედდადა. 2 იანვარს სერგომ "ცეკას" წევრების სახელზე საგანგებო მოხსენება გააგზავნა, სადაც საქართველოს დაუყოვნებლივი დაპყრობის საჭიროებას ასაბუთებდა: "2 იანვარი 1921 წ. რკპ (ბ) ცეკას კავბიუროს სახელით ორჯონიკიძე, კიროვი - ცეკას წევრებს (ასლი ტროცკის). "სრულიად საიდუმლოდ. მოკლედ გაცნობებთ ჩვენს მოსაზრებას იმაზე, თუ რატომ მიგვაჩნია საჭიროდ მენშევიკური საქართველოს ახლავე დაპყრობა. 1. აზერბაიჯანის დაპყრობის შემდეგ აღვნიშნავდით, რომ მაშინვე უნდა დგვეპყრო საქართველოც, როგორც ამბოხების წყარო საქართველოში. ამის შემდეგ კავკასიაში დატრიალებულმა ამბებმა უცილობლად დაამტკიცეს ეს: საქართველოს მთავრობამ საქართველოსკენ დახეული ყველა დენიკინელი ყირიმში გადაისროლა; ჩრდილო კავკასიასა და აზერბაიჯანში მომხდარ ყველა აჯანყებაში საქართველო უშუალოდ მონაწილოებდა. ჩრდილო კავკასია მტკიცედ რომ დავიმკვიდროთ, საჭიროა საქართველო დავიბყროთ; 2. დაპყრობილი არმენია, საქართველოს გარეშე უფრო თურქეთის გავლენის ქვეშ რჩება, ვიდრე ჩვენი გავლენის ქვეშ, რადგან არმენიისკენ მიმავალი რკინიგზა საქართველოზე გადის. ამჟამად საქართველო არმენიისკენ პურსაც კი არ ატარებს; 3. ამიერკავკასიაში შექმნილი ვითარება გვაიძულებს მნიშვნელოვანი სამხედრო ძალები ვიყოლიოთ აზერბაიჯანში, რაც ერთობ არასასურველია მოსახლეობისათვის და მავნეა ჯარის ნაწილებისათვის. ასეთმა ვითარებამ შეიძლება სახიფათო სახე მიიღოს და გართულებები შექმნას თვით აზერბაიჯანში; 4. ჩვენგან საქართველოს დაპყრობა, ბათუმის დაკავება "ანტანტაში შემავალ ქვეყნებს" (ინგლისი, საფრანგეთი, გერმანია) წაართმევს წინააღმდეგობის უკანასკნელ ბანაკს არმენიაში; 5. საქართველოს დაპყრობა ახლა მიტომაც არის საჭირო, რომ "ანტანტამ" ჯერ ვერ მოასწრო ვრანგელის ლაშქრის ნაშთების შეკოწიწება და არ ჰყავს საკმაო ძალები ჩვენს წინააღმდეგ; 6. იმის იმედი, რომ თვით საქართველოში შიგნიდან მოხდება გადამწყვეტი აფეთქება არ უნდა გვქონდეს. ამას ამტკიცებს ის ამბები, რაც საქართველოში ხდება. საქართველოს ჩვენს დაუხმარებლად ხელისუფლების დამხობა არ ძალუძს; 7. საბაბი საქართველოს საქმეებში ჩვენი ჩარევის გვაქვს. საამისოდ საჭირო არ არის აშკარად თავს დავესხათ საქართველოს, გვაქვს შესაძლებლობა, რომ დავიწყოთ მოძრაობა აფხაზეთში, აჭარაში, ბორჩალოს მაზრაში, სადაც საამისო ნიადაგია. ამ მხრივ ჩვენი დახმარება შეუძლია აგრეთვე თურქეთსა და არმენიას და შესაძლებელია შეიქმნას ისეთი ვითარება, რომ მხსნელებად მოვევლინოთ საქართველოს, რომელიც იხრწნება და ანარქიას ეძლევა." მასონ-ბოლშევიკურ საყუდელში, კრემლში ორჯონიკიძის მოსაზრებები განიხილეს და საქართველოს დაპყრობაზე კვლავ უარი უთხრეს. "კავბიუროს" ხელმძღვანელს მოსკოვმა პასუხი 10 დღეში გამოუგზავნა. შეტყობინების ხასიათის მიხედვით, ხელმძღვანელობა გაღიზიანებული იყო. ორჯონიკიძე თავისი მოუთმენლობით, ბოლშევიკური რუსეთის გეგმებს არღვევდა: "12 იანვარი 1921 წ. "კავბიუროს საქართველოს დაპყრობაზე უარი ეთქვას. მითითება მიეცეს "კავბიუროს" ზუსტად დაიცვან ამ საკითხზე უკვე არსებული "ცეკას" გადაწვეტილება." 1921 წლის დასაწყისში მასონ-ბოლშევიკები გამუდმებულ მოლაპარაკებებს აწარმოებდა ანტანტის მთავარ მოთამაშესთან - ინგლისთან და ათათურქის ხელისუფლებასთან. ამ პროცესის დასრულებამდე რუსეთი საქართველოში მოქმედებას ერიდებოდა. იანვარის ბოლოს ბოლშევიკებმა თითქმის, დაასრულეს დიდ ბრიტანეთთან მოლაპარაკება, რომელსაც ორ ქვეყანას შორის სავაჭრო-სამრეწველო მჭიდრო ურთიერთობის დამყარება უნდა მოჰყოლოდა. ამ თანამშრომლობის სანაცვლოდ, რუსეთი შუა აზიაში დიდი ბრიტანეთის მიზნებს უპირობოდ ცნობდა. თავის მხრივ, ლონდონი აღიარებდა, რომ კავკასია რუსეთის შიდა საქმეს წარმოადგენდა. რუსეთმა ფარულ შეთანხმებას თურქეთთანაც მიაღწია. ათათურქის მთავრობა საქართველოს ძირძველ კუთხეებს - ტაოს, კლარჯეთს ითხოვდა. 1921 წლის იანვარის ბოლოს საბოლოოდ გაირკვა, რომ თუ თურქეთი არდაგანის, ართვინის და ოლთისის მხარეებს მიიღებდა, იგი საქართველოს დაპყრობის წინააღმდეგი არ იქნებოდა. ვითარების გარკვევის შემდეგ, რუსეთმა მოქმედება დაიწყო. ბოლშევიკთა საგარეო საქმეთა მმართველმა ("სახალხო კომისარმა") ჩიჩერინმა საქართველოს წინააღმდეგ საჭირო საბაბი ლენინის მისამართით 20 იანვარს გაგზავნილ წერილში ასახა: ჩიჩერინი - ლენინს. "საქართველო ისე გავიდა თავს, რომ შეიძლება იძულებული გავხდეთ და დავიპყროთ იგი. თქვენ იცით მოვლენათა თანამიმდევრობა: - საქართველომ უარი თქვა მთლიანად შეესრულებინა ხელშეკრულებაზე დაფუძნებული შეთანხმება, რომელიც მის ნავსადგურში შესული ჩვენი გემების დაბრუნებას გულისხმობს. გარდა ამისა, დააპატიმრა ჩვენი თანამშრომლები, დასაჯა ჩვენი თანამოაზრე კომუნისტები და უარი თქვა შეესრულებინა ამ საკითხზე ჩვენთან დადებული შეთანხმება." ამ წერილზე მასონ-ბოლშევიკებმა მყისიერი მოქმედება მოაყოლეს: "24 იანვარი 1921 წ. სტალინი - ცეკას წევრებს. წინადადებას ვაყენებ მოვიწონოთ ამხ. ჩიჩერინის ხაზი საქართველოს საკითხში და "ქვეყნის რევოლუციურ სამხედრო საბჭოს" მივცეთ მითითება, რომ საჭიროა დაუყოვნებლივ შეუდგეს მოსამზადებელ მუშაობას იმისთვის, რათა გადაწყვიტოს საკითხი კავკასიაში სამხედრო ჩარევის წესის თაობაზე. ამავე დროს მითითება მივცეთ ორჯონიკიძეს, მოამზადოს აჯანყებულთა გამოსვლა საქართველოს ცნობილ მხარეებში." სტალინის წინადადება "კომპარტიის ცეკამ" მოიწონა. 26 იანვარს რუსეთმა საქართველოს დაპყრობა საბოლოოდ გადაწყვიტა. საქართველოს დაპყრობისთვის "კავბიუროს" მწვანე შუქი 1921 წლის 26 იანვარს აუნთო: "რუსეთის რკპ(ბ)-ს ცენტრალური კომიტეტის პლენუმის დადგენილება: 1. დაევალოს საგარეო საქმეთა სამმართველოს გააჭიანუროს საქართველოსთან ურთიერთობის გაწყვეტა, ამასთან მუდმივად შეკრიბოს ზუსტი ცნობები მის მიერ ხელშეკრულების დარღვევის შესახებ და უფრო დაჟინებით მოითხოვოს არმენიაში სურსათ-სანოვაგის გატარება; 2. შევეკითხოთ კავკასიის სარდლობას, რამდენად მომზადებულნი არიან ჩვენი არსებული სამხედრო ძალები საქართველოსთან დაუყოვნებელი, ან მოახლოებული ომისათვის; 3. მივცეთ მითითება "სამხედრო-რევოლუციურ საბჭოს" და კავკასიის სარდლობას, თუ საჭირო იქნა, მოემზადონ საქართველოსთან ომისათვის. დაევალოს სარკინიგზო გადაზიდვის უმაღლეს საბჭოს უახლოეს ვადებში მოახსენოს შრომისა და თავდაცვის საბჭოს, რა შესაძლებლობა გააჩნია იმისთვის, რომ გაადიდოს ჯარების გადაყვანა კავკასიაში. ცეკას გადაწყვეტილების შესახებ, "კავბიუროს" ხელმძღვანელმა სტალინისგან შეიტყო. ორჯონიკიძემ ბაქოში საიდუმლო შეტყობინება მიიღო, რომელსაც ხელს სტალინი აწერდა. ხელმძღვანელობა "კავბიუროს" ომის დაწყებისთვის საჭირო მოსამზადებელი სამუშაოების ჩატარებას ავალებდა. "სტალინი - ორჯონიკიძეს. "ცეკამ" მიიღო გადაწყვეტილება გასწიოს მოსამზადებელი მუშაობა იმ ვარაუდით, რომ შესაძლოა საჭირო შეიქმნეს სამხედრო ჩარევა და საქართველოს დაპყრობა. გადაწყდა აგრეთვე შეკითხვა გაუგზავნონ კავკასიის სარდლობას ჩვენი სამხედრო ძალების მდგომარეობაზე, იმაზე თუ რა ძალები დაგვჭირდება კიდევ, რომ უეჭველად დავამარცხოთ საქართველო, თორემ ტროცკი ირწმუნება, რომ თქვენს ფრონტზე ჩვენ ერთობ სუსტი ვართო. აუცილებლად ჩემს სახელზე გამოაგზავნე ცნობა, შეგვიძლია თუ არა ვიქონიოთ სრული გამარჯვების იმედი ძალთა არსებული რაოდენობით. მე და ილიჩი ველით შენგან ზუსტ, გაუზვიადებელ ცნობებს." ორჯონიკიძეს შექმნილ ვითარებაზე ცნობების მიწოდება დააგვიანდა. მომლოდინის პოზიციაში ამჯერად უკვე მოსკოვი აღმოჩნდა. ეს კი მათ უკმაყოფილებას იწვევდა. 5 თებერვალს, შეტევის დაწყებამდე 6 დღით ადრე, ორჯონიკიძემ კრემლიდან მკვახე დეპეშა მიიღო: "ლენინი - ორჯონიკიძეს. 26 იანვარს სტალინმა გამოგიგზავნათ საიდუმლო შეტყობინება N1225, რომლის პასუხი დღემდე არ მიგვიღია. ძალიან შეშფოთებული ვართ და გთხოვთ დაუყოვნებლივ გვიპასუხოთ." "6 თებერვალი 1921 წ. ორჯონიკიძე - ლენინს და სტალინს. “საქართველო საბოლოოდ გადაიქცა მსოფლიო "კონტრრევოლუციის ბუდედ" ახლო აღმოსავლეთში. აქ მოქმედებენ ფრანგები, აქ მოქმედებენ ქიაზიმ-ბეი და მთიელთა მთავრობის წარმომადგენლები. ჩრდილო-კავკასიის მთიელ აჯანყებულთა დასახმარებლად იგზავნება მილიონები. სასაზღვრო ზოლში ქმნიან რაზმებს, რომლებიც თავს ესხმიან ჩვენს სასაზღვრო ნაწილებს. აუცილებელად მიმაჩნია, კიდევ ერთხელ გავუსვა ხაზი იმ სასიკვდილო საფრთხეს, რომელსაც უქმნის საქართველო ბაქოს. ამ საფრთხის თავიდან აცილება შესაძლებელია მხოლოდ საქართველოში აჯანყების დაწყებითა და მისი სწრაფი დაპყრობით." საქართველოს დაპყრობის საკითხი გადაწყვეტილი იყო, მაგრამ კრემლს ორჯონიკიძისგან სწორედ მსგავსი შინაარსის შეტყობინება სჭირდებოდა, რათა ამის საფუძველზე "ცეკას" გადაწყვეტილება მიეღო. 8 თებერვალს რუსეთის კომპარტიის ცეკამ განიხილა 6 თებერვალს ბაქოდან ორჯონიკიძის მიერ გამოგზავნილი შეტყობინება და საქართველოს დაპყრობა საბოლოოდ დაამტკიცა. 11 თებერვალს ლორეს რაიონში კომუნისტური აჯანყების პროვოცირება მოხდა. მოიერიშე ჯგუფებმა ბორჩალოში ქართულ ნაწილებზე მიიტანეს იერიში, რასაც მალე საქართველოში მასონ-ბოლშევიკთა XI ლაშქრის შემოსვლა მოჰყვა. 13 თებერვალს აჯანყების ორგანიზატორმა არმენმა კომუნისტმა იოსებ ლაზიანმა ბაქოში, ერევანში და მოსკოვში შეტყობინება გააგზავნა: "ბაქო. მე-11 არმიის რევოლუციურ სამხედრო საბჭოს. ერევანი - არმენიის რევკომს. მოსკოვი - ჩიჩერინს. ძლევამოსილად დამთავრებული აჯანყების ამბავი, მეხივით გავარდა საქართველოში, აჯანყებულთა მოძრაობის ტალღა ლორედან შეუკავებელი ძალით მოედო მთელ საქართველოს. წითელი მეამბოხენი მრისხანე ნაკადით მიექანებიან თბილისისკენ. მსოფლიოში არ არსებობს ძალა, რომელიც შეაჩერებდა მშრომელთა ლაშქრის აჯანყების ამ ძლევამოსილ სვლას. დიადი მუშურ-გლეხური რუსეთის წითელი არმია მოვალეა რევოლუციონერ აჯანყებულთა მწკრივებში მყოფი თავისი ფოლადისებური რაზმები შეუერთოს იმ რწმენასა და სასოებას, რომ წითელი არმია მალე მხარს დაუჭერს მათ. წითელ აჯანყებულთა პასუხისმგებელი ხელმძღვანელი ლაზიანი." ლაზიანის დეპეშის საპასუხოდ, კრემლმა XI არმიას შესაბამისი ბრძანება 14 თებერვალს მისცა. საქართველოში ბოევიკური XI ლაშქრის შეჭრის ბრძანებას ხელს თავად ლენინი აწერდა: "ლენინი - XI არმიის სამხედრო რევოლუციურ საბჭოს: ცეკა თანახმაა, რომ მე-11 ლაშქარმა დაუჭიროს მხარი საქართველოში მომხდარ აჯანყებას და დაიკავოს თბილისი. ამასთანავე, მე-11 არმიამ ქალაქის აღების დროს უნდა დაიცვას ყველა საერთაშორისო წესი. გაფრთხილებთ, რომ ტრანსპორტის უქონლობის გამო, უპუროდ ვსხედვართ და ვერც ერთ ვაგონს ვერ მოგცემთ. იძულებულები ვართ კავკასიიდან მარტო პური და ნავთი ვზიდოთ. მოვითხოვთ დაუყოვნებლივ გვიპასუხოთ პირდაპირი მავთულით, პასუხს ხელი მოაწეროს მე-11 არმიის რევოლუციური საბჭოს ყველა წევრმა." ამ დეპეშის შემდეგ, 15 თებერვალს ორჯონიკიძემ, მოსკოვისგან დასტური მოითხოვა XI ლაშქრის საქართველოში შეყვანაზე თანხმობა: ორჯონიკიძე, ელიავა - ლენინს, სტალინს: "ქართველებმა დაიწყეს ძალების გადმოსროლა ლორეში აჯანყებულთა წინააღმდეგ. მათი შეტევა მოსალოდნელია ნებისმიერ წუთს. ასეთ შემთხვევაში გარემოება იძულებულს გვხდის საპასუხო დარტყმა განვახორციელოთ. ჩვენი აზრით, წარმატების მისაღწევად ამაზე ხელსაყრელი დრო აღარ გვექნება. ქართული ლაშქრის სულიერი მდგომარეობა დაბალია. ამას მოწმობს სადახლოს რაიონში თითქმის მთელი ქართული ბრიგადის ბრძოლის გარეშე დანებება და სადახლოს აღება, სადაც ქართველები ოთხჯერ აღემატებოდნენ აჯანყებულებს. დაყოვნება მხოლოდ გააუარესებს ჩვენს შანსებს." რამდენიმე საათში მოსკოვიდან პასუხი მოვიდა. "სტალინი ორჯონიკიძეს: "ეხლა გადმოგცემ ცეკას გასაიდუმლოებულ პასუხს. მანამდე კი გთავაზობ: ახლავე შეუტიე, დასტურია, აიღე ქალაქი." რამდენიმე წუთში ორჯონიკიძემ უკვე კრემლის დადასტურებაც მიიღო, სადაც დასაბუთებული იყო XI ლაშქრის საქართველოში შემოჭრა. მასონ-კომუნისტები უცხო ქვეყანაში შეიარაღებული ძალების შეჭრას, აჯანყებულთა დაცვის მიზეზით ამართლებდა: "15 თებერვალი 1921 წელი. ლენინი მე-11 ლაშქრის რევოლუციურ საბჭოს: "ცეკას მიაჩნია, რომ XI ლაშქრის შეჭრა წარმოადგენს სამშვიდობო ზოლში მყოფი აჯანყებულების დაცვას, რომელთაც ემუქრებათ განადგურება თეთრგვარდიელების მხრიდან. ანგარიში გაუწიეთ თქვენი ბრძოლის ამ ხასიათს ყველა თქვენს საჯარო გამოსვლაში. რა თქმა უნდა, ჩვენ XI ლაშქრის რევოლუციური სამხედრო საბჭოსაგან მოველით ქმედით და სწრაფ მოქმედებას. თუ სამშვიდობო ზოლში მყოფ აჯანყებულთა დასაცავად, სამხედრო თვალსაზრისით, საჭიროა თბილისის აღება, XI ალაშქარი არც ამას უნდა მოერიდოს." ამ საბუთს ჰქონდა სტალინის მიერ ხელით მინაწერი: "სამი დღის შემდეგ ველი ცნობას თბილისის აღების შესახებ." იმავე დღეს საქართველოში რუსეთის ელჩმა აარონ შეიმანმა ბაქოდან შემდეგი შინაარსის შეტყობინება მიიღო: "გადაწყვეტილია რუბიკონის გადალახვა. იმოქმედეთ ამ გადაწყვეტილების შესაბამისად." 1921 წლის 16 თებერვალს მასონ-ბოლშევიკთა წითელი ლაშქრის მიერ დაკავებულ შულავერში, საქართველოს "რევოლუციური კომიტეტი" ჩამოყალიბდა. "რევკომში" ძირითადად ის ქართველი მასონ-კომუნისტები შედიოდნენ, რომლებიც 1918-1920 წლებში საქართველოს მთავრობამ ანტისახელმწიფოებრივი საქმიანობისთვის ქვეყნიდან გააძევა. "რევკომის" შემადგენლობაში შედიოდნენ: - ფილიპე მახარაძე, - მამია ორახელაშვილი, - ბუდუ მდივანი, - შალვა ელიავა, - მიხეილ ოკუჯავა, - ლადო დუმბაძე, - ალექსანდრე გეგეჭკორი, - ბესარიონ კვირკველია. "რევკომის" ჩამოყალიბებასთან დაკავშირებით სტალინი ორჯონიკეძეს შემდეგ რჩევას აძლევდა: სტალინი ორჯონიკიძეს: "რევკომის შემადგენლობაში დატოვეთ რამდენიმე ადგილი ფედერალისტებისა და მემარცხენე მენშევიკებისათვის. გარდა ამისა, რევკომში გირჩევ შეიყვანო თათარი, არმენი და აღმოსავლეთ საქართველოს წარმომადგენელი. თორემ სხვანაირად რევკომი კოჭლობას დაიწყებს. ჟორდანიას შეცდომა ის იყო, რომ მისი მთავრობა თითქმის სულ გურულებისაგან შედგებოდა და ამიტომ აღმოსავლეთ საქართველოში არ სარგებლობდა მხარდაჭერით. მასონ-მენშევიკების ეს შეცდომა ჩვენ არ უნდა გავიმეოროთ." პირველსავე სხდომაზე, რომელიც 16 თებერვალს შულავერშივე გაიმართა, რევკომმა რუსეთის ე.წ. "საბჭოთა რესპუბლიკის" მეთაურს ვლადიმერ ლენინს დახმარების შესახებ თხოვნა გაუგზავნა: "საქართველოს რევოლუციური კომიტეტი, რომელიც იშვა მენშევიკების კონტრრევოლუციური მთავრობის წინააღმდეგ ხალხის მასების აჯანყების ცეცხლსა და კვამლში, აღფრთოვანებულ სალამს უგზავნის დიდი პროლეტარული რევოლუციის ბელადს. საერთაშორისო იმპერიალიზმის მიერ სამი წლის მანძილზე ნასაზრდოებმა მენშევიკების მთავრობამ შექმნა საკუთარი პოლიციური და სამხედრო აპარატი მშრომელთა დასათრგუნავად. საერთაშორისო რეაქციის და ქართველი მენშევიკების გაერთიანების წინააღმდეგ საქართველოს მშრომელები მოისუსტებდნენ და ყველა ცდა დაემხოთ მოძალადეთა უღელი, დამარცხებით მთავრდებოდა. მაგრამ ხალხის მასების უკანასკნელი აჯანყება ძლევამოსილი აღმოჩნდა. საქართველოს მთავრობის დასახმარებლად ისწრაფიან ევროპის ძალები. გაერთიანებული შავი ლაშქრის დაწოლისთვის წინააღმდეგობის გაწევა მხოლოდ შეერთებულ წითელ სოციალისტურ ლაშქარს შეუძლია. ჩვენ ვიმედოვნებთ, ჩვენ დარწმუნებული ვართ, რომ არამარტო დიადი პროლეტარული რევოლუციის, არამედ დიდი შესაძლებლობის ქვეყანა არ დაგვტოვებს ჩვენ უთანასწორო ბრძოლაში და დახმარებას აღმოუჩენს ახლადშობილ საქართველოს სოციალისტურ საბჭოთა რესპუბლიკას." http://a.pix.ge/r/7krwe.jpgრუსეთისა და თურქეთის ერთობლივი თავდასხმა საქართველოზე 16 თებერვლიდან რუსეთმა საქართველოზე შეტევა რამდენიმე მიმართულებით დაიწყო. ბორჩალოს მაზრის გარდა, XI ლაშქარმა საქართველოს საზღვარი წითელი ხიდიდან და ფოილოს სარკინიგზო ხიდიდანაც გადალახა. კრემლში მოკალათებული მასონ-ბოლშევიკები ომის მიმდინარეობის შესახებ დაწვრილებით ცნობებს ითხოვდა. ორჯონიკიძე იძულებული იყო კრემლში მოხსენებითი ბარათები დღეში რამდენჯერმე გადაეცა სტალინი - ორჯონიკიძეს. "ცეკა მოითხოვს თქვენგან მუდმივ ცნობებს, ორჯერ დღეში. შენ კი უკვე ორი დღეა ცნობას არ იძლევი. ცეკა მოითხოვს გეგმის შესრულებას. ამ წუთშივე მოგვეცი ცნობა აჯანყებულთა მიღწევების შესახებ. საჭიროა დააჩქაროთ ქალაქის აღება." "17 თებერვალი 1921 წ. ორჯონიკიძე - სტალინს. ფოილოდან წითელი არმიის დიდებული მწყობრი რიგები მოსახლეობისა და აჯანყებულებთა აღტაცებულ მისალმებებში გადავიდნენ მტკვარზე. ყველაგან იმართება ხალხმრავალი შეკრებები და მსვლელობები ბოლშევიკური წითელი ლაშქრის პატივსაცემად. აჯანყებულები თვითონვე გადადიან წითელი არმიის სამხედრო ნაწილში, რომელიც აზერბაიჯან-საქართველოს საზღვარზე დგას." "18 თებერვალი 1921 წ. ორჯონიკიძე - სტალინს. "ჩვენ მივიღეთ ფრიად დიდმნიშვნელოვანი ცნობები, შიმშილითა და საქართველოს მთავრობის ძალადობით გაწამებული საქართველოს მშრომელები აჯანყდნენ ბურჟუაზიის აღვირახსნილი ღრეობის წინააღმდეგ... და მძლავრი ნიაღვარივით დაიძრნენ თბილისისაკენ... და ახლა წითელი ნიაღვარი უახლოვდება თბილისს, ბურჟუაზიის ღრეობის ამ საძულველ კერას. თბილისის საათები დათვლილია, შესაძლოა ამ წუთს თბილისის თავზე უკვე ფრიალებს პროლეტარიატის ბატონობის წითელი დროშა." საქართველოს მთავრობის მეთაურის ნოე ჟორდანიას დიდი მცდელობის მიუხედავად, რუსეთის მასონ-კომუნისტურ ხელისუფლებასთან ომის დაწყების მიზეზების დადგენა ვერ მოხერხდა 21 თებერვალი 1921 წელი. "ჟორდანია - ჩიჩერინს: რას ითხოვთ ჩვენგან? გვაცნობეთ ის მიზნები, რომლის გამოც დაიწყეთ ომი ჩვენს წინააღმდეგ. შესაძლოა ჩვენ შევძლოთ სისხლისღვრის გარეშე მოლაპარაკება." რუსეთის საგარეო საქმეთა სახალხო კომისარმა ჟორდანიას ეს შეტყობინება პასუხის გარეშე დატოვა. 1921 წლის 24 თებერვალს თბილისს ალყის საფრთხე შეექმნა. ასეთ ვითარებაში მთავრობამ ქალაქის დატოვების გადაწყვეტილება მიიღო. მეორე დღეს 25 თებერვალს 12 საათსა და 15 წუთზე, კოჯრის გზიდან საქართველოს დედაქალაქ თბილისში მასონ-ბოლშევიკთა XI ლაშქრის მოწინავე ნაწილები გამოჩნდნენ. იმავე დღეს ბაქოდან სერგო ორჯონიკიძემ მოსკოვში ცნობილი შეტყობინება გააგზავნა: 25 თებერვალი 1921 წელი. "ორჯონიკიძე - ლენინს, სტალინს. ტფილისზე წითელი დროშა ფრიალებს. გაუმარჯოს საბჭოთა საქართველოს!" მიხეილ ბასილაძის წერილის მიხედვით

სტალინმა შეაჩერა სამაჩაბოს საქართველოდან ჩამოჭრა, ანუ შეაჩერა ე.წ. "ჩრდილო და სამხრეთ ოსეთის" გაერთიანება 1918 წელის 26 მაისს საქართველომ დამოუკიდებელობა აღიდგინა, რომელიც 1981 წელს რუსეთის მიერ საქართველოს დაპყრობით დაკარგა. დამოუკიდებელი საქართველოს ხელისუფლებაში მასონ-მენშევიკები მოვიდნენ, ნოე ჟორდანიას ხელმძღვანელობით. 1918 წლის მარტში მასონ-ბოლშვიკური რუსეთის წაქეზებით, ოსმა მასონ-ბოლშევიკურმა საქართველოში წამოიწყეს აჯანყება, რომელსაც მოყვა სისხლიანი შეტაკება ქართველებსა და ოსებს შორის. ეს აჯანყება საქართველოს სახელისუფლებო ძალებმა ჩაახშო. 1919 წლის 23 ოქტომბერს სამაჩაბლოში, კერძოდ როკის შემოგარენში, მასონ-ბოლშევიკთა წაქეზებით ოსთა მეორე აჯანყებამ იფეთქა. დამოუკიდბელი საქართველოს ხელისუფლებამ შედარებით ადვილად შეძლო მისი ჩაქრობა. 1920 წლის 28 მარტს, მასონ-ბოლშვიკური რუსეთის წაქეზებით ე.წ. ”სამხრეთ ოსეთის ეროვნული საბჭო” ქმნის “სამხრეთ ოსეთის რევოლუციურ კომიტეტს” (“რევკომი”). იმავე წლის ოქტომბერში “რევკომი” მასონ-ბორშევიკური რუსეთისაგან ითხოვს "სამხრეთ ოსეთისათვის ავტონომიის" მინიჭებას. 1920 წლის 7 მაისს, მასონ-ბოლშევიკურ რუსეთ-საქართველოს შორის სამშვიდობო ხელშეკრულება დაიდო. ხელშეკრულებას საქართველოს მხრიდან საგარეუ სამეთა ხელმძღვანელმა ურატაძემ მოაწერა ხელი, ხოლო ბოლშევიკური რუსეთის მხრიდან საგარეო საქმეთა მმართვლმა ("კომისარმა")გიორგი ჩიჩერინმა, რომელიც უშუალოდ მასონ-ბოლშევიკ ლენინის დავალებით მოქმედებდა. აღნიშნულ ხელშეკრულებით რუსეთის მასონ-ბოლშევიკურმა მმართველობამ დამოუკიდებელ საქართველოსხელისუფლებას მოსთხოვა, საქართველოში მყოფი მასონ-ბოლშევიკთა ძირგამომთხრელი ჯგუფებისათვის მუშაობის უფლება დაერთოთ, ანუ მათი ხელშეუხებლობა მოითხოვა. ეს იყო მასონ-ბოლშევიკების გაუგონარი თავხედობა და დამუკიდებელი საქართველოს საშინაო საქმეებში უხეში ჩარევა. ვერაგი მასონ-ბოლშევიკები ერთი ხელით სამშვიდობო ხელშეკრულებას დებდნენ საქართველოსთან და მეორე ხელით დანას ლესავდნენ დამოუკიდებელი საქართველოს წინააღმდეგ. 1920 წლის 8 მაისს, სამშვიდობო ხელშეკრულების მეორე დღესვე მუხანათურად, მასონ-ბოლშევიკების წაქეზებულმა ოსებმა სამაჩაბლოში მესამედ წამოიწყეს ამბოხი. როკის შემოგარენში მათ ბოლშევიკთა-საბჭოთა ხელისუფლება გამოაცხადეს და დახმარების თხოვნით მასონ-ბოლშევიკურ რუსეთ მიმართეს. http://srv4.imghost.ge/out.php/i144677_Ostaajanyeba1920.jpgოსთა აჯანყება სამი აჯანყებით დაღლილი ქართული საზოგადოება და საქართველოს ხელისუფლება მეოთხედ, 1920 წლის მაისში, ბოლშევიკ ოსებს დაუნდობელი სისასტიკით უსწორდება. შიდა ქართლის ოსები მასობრივად ჩრდილო კავკასიაში, რუსეთში იხვეწებიან. 1921 წლის თებერვალში, ლენინის ბრძანებით, მასონ-ბოლშევიკური რუსეთის დამოუკიდებელ საქართველოსზე თავდასხმისას, რუსულ მე-11 არმიასთან ერთად საქართველოს წინააღმდეგ ოსური შეიარაღებული რაზმებიც იბრძოდნენ. რუსეთის მასონ-ბოშევიურმა თავდამსხმელებმა საქართველო დაიპყრეს და მონობის უღელი დაადგეს. სამართლიანობისათვის უნდა ითქვას, რომ ამ დროისათვის დამოუკიდებელი საქართველოს ხელისუფლებაც მასონური იყო, მასონ-მენშევიკების სახით, ანუ ბოლშევიკები დ მენშევიკებიც მსოფლიო მასონური დანაშაულებრივი რვაფეხის ნაწილებს წარმოადგენდნენ. საქართველოს დაპყრობისთანავე ჩრდილო კავკასიაში, ჩრდილოეთ კავკასიაში (საშობლოში) გადახვეწილი ოსები უკან მასონ-ბოლშევიკებმა დააბრუნეს. მასონ-ბოლშევიკური ხელისუფლების მხარდაჭერით გულმოცემული ოსები თავს ესხმოდნენ ქართულ სოფლებს, იტაცებდნენ ქართველების საქონელს, წვავდნენ მათ სახლებს. დადგა დრო, როცა ქართველები საკუთარსამშობლოში დევნილებად იქცნენ. ქალაქ ცხინვალში დაგვიწვეს 78-80 სახლი... ამოხოცეს 32 კაცი, მათში ზოგი დაწვეს და ზოგი ცემით დახოცეს, გამხეცებული ოსები აუპატიურებდნენ ქალებს, დედებს, პატარებს... 1922 წლის 20 აპრილს მასონ-ბოლშევიკური რუსეთი დაპყრობილ საქართველოში ქმნის ე.წ. "სამხრეთ ოსეთის ავტონომიურ ოლქს"). აღნიშნული ე.წ."ოლქის" შექმნის ბრძანებას დაპყრობილ საქართველოს ცენტრალური აღმასრულებელი კომიტეტის თავმჯდომარე ფილიპე მახარაძე და სახალხო კომისართა საბჭოს თავმჯდომარე სერგო ქავთარაძე აწერდნენ ხელს. ხელოვნურად შექმნილ ე.წ. "სამხრეთ ოსეთის ავტონომიურ ოლქში" შევიდა ქართლის მთიანეთის ჩრდილო მხარე და რაჭის ნაწილი, აგრეთვე, საქართველოს ძირძველი მხარეები – სამაჩაბლო, ქსნის საერისთავო, საფალავანდიშვილო, საამილახვროს ნაწილი. დამპყრობი მასონ-ბოლშევიკების მიერ ე.წ. "სამხრეთ ოსეთის ავტონომიური ოლქის" შექმნა იყო ძალმომრეობა და სამართლებრივად სრულიად გაუმართლებელი ქმედება, მით უმეტეს, რომ საქართველოში მცხოვრებ ოსთა ორი მესამედი ე.წ. „სამხრეთ ოსეთის“ გარეთ, სხვადასხვა მხარეში ცხოვრობს. რუსეთში ე.წ. "ჩრდილო ოსეთის ავტონომიური ოლქი" მხოლოდ 1924 წელს (!!!) შეიქმნა. უკვე 1925 წლის იანვარში კი ე.წ. "ჩრდილო ოსეთის" საბჭოების პირველმა ყრილობამ დააყენა საკითხი ”ორი ოსეთის” გაერთიანების შესახებ. 1925 წლის მარტში გამართულმა ე.წ. „სამხრეთ ოსეთის ავტონომიური ოლქის" საბჭოების მეხუთე ყრილობამ მხარი დაუჭირა ჩრდილო და „სამხრეთ ოსეთის“ გაერთიანებას საქართველოს შემადგენლობაში. მასონ-ბოლშევიკთა ვერაგული ჩანაფიქრი. http://srv4.imghost.ge/out.php/i144680_ChrdilosamxretOseti.jpgჩრდილო და სამხრეთის ოსეთის შესაძლო გაერთიანება ეშმაკის ნაშიერმა მასონ-ბოლშევიკებმა გაითვალისწინეს, რომ ე.წ."ავტონომიური ოლქის" შექმნით ისედაც უკმაყოფილო ქართველი ერი შიდა ქართლის (სამაჩაბლოს) წართმევას გააფთრებით შეეწინააღმდეგებოდა, ამიტომ მათ ეშმაკურად, ოსები მოტყუებაც სცადეს და ქართველებისაც. კერძოდ ოსებისათვის ეს იქნებოდა საკუთარი სახელმწიფოს შექმნისაკენ გადადგმული ნაბიჯი, როგორც საქართველოდან შიდა ქართლის ჩამოშორების შუალედურ ნაბიჯს, ხოლო ქართველები დახარბდებოდნენ, დამატებით ჩრდილოეთ კავკასიაში, ახლად შექმნილ ოლქის შემოიერთებას, ე.წ. "ჩრდილო ოსეთის ავტონომიური ოლქის" სახით. ჩრდილო და „სამხრეთ ოსეთის“ გაერთიანების საკითხი უარყოფითად გადაწყდა. რაშიც, გადამწყვეტი გავლენა სტალინმა იქონია. დაპყრობილი საქართველოს დანიშნულ ხელისუფალთაგან განსხვავებით, მათ ერთხმად დაუჭირეს მხარი ე.წ. ჩრდილოეთ და სამხრეთ ოსთების" გაერთიანებას საქართველოს შემადგენლობაში, აღნიშნული საკითხი უარყო იოსებ სტალინმა, რომელმაც ჯერ კიდევ 1929 წლის დაასაბუთა, რომ აღნიშნული საკითხი რუსეთის იმპერიისათვის დამღუპველი იქნებოდ, რადგან ოსების მსგავსად რუსეთის კავშირიდან ("ფედერაციიდან") გასვლას ჩეჩნები, ინგუშები, დაღესტნელები, ყარაჩაელები, ჩერქეზები და ბოლოს დონის კაზაკებიც მოითხოვდნენ. რაც რუსეთის გაერთიანების დაშლას გამოიწვევდა. სტალინმა დაარწმუნა მასონურ-ბოლშევიკური რუსეთის ხელმძღვანელობა, რითაც დღის წესრიგიდან მოიხსნა ე.წ. "ჩრდილოეთ და სამხრეთ ოსეთის ავტონომიური ოლქების" შეერთების საკითხი. საბოლოო ჯამში, საქართველოს ძირძველი კუთხე, სამაჩაბლო დარჩა საქართველოს შემადგენლობაში.

ორივე გუნდი ერთ საქმეს ემსახურება, საქართველოს დამონებას http://srv4.imghost.ge/out.php/i144094_samisheti.jpg http://s56.radikal.ru/i152/1006/23/0a3db8bf791f.jpg ჩვენ ერთი პატრონი გვყავს და ერთი საქმე გვაქვს!

T_A_T, ანალგინი მართალს უბნობს! საქართველოში საქმეს ვერ წამოიწყებ ნაცხელისუფალთა მტაცებლური დამოკიდებულების გამო. რაც ანალგიმა აღწერა, სიმართლეა და რაც უფრო მალე მივხვდებით, მით უკეთესი.

მასონების მთავარი მიზანია: სრული მსოფლიო ბატონეობის მოპოვება და ეშმაკის ძალაუფლების დამკვიდრება დედამიწაზე http://1.bp.blogspot.com/_6GBJdvdPHU0/S8xB4GHuHII/AAAAAAAAAF0/-mmPb4fMFgI/s1600/alen-copy-2.jpgალენ დალესი 33 ხარისხის მასონი, ამერიკის მთავარი სადაზვერვო სამსახურის (CIA) დამაარსებელი და ხელმძღვანელი 1953 - 1961 წლეებში ამერიკის II მსოფლიო ომის შემდგომი სამოქმედო გეგმა, იგვე მასონური სამოქმედო გეგმა, შემუშავებული ალენ დალესის მიერ (ნაწყვეტი) დავთესავთ რა ქაოსს, ჩვენ შეუმჩნევლად გავუყალბებთ მათ ფასეულობებს და იძულებულს ვჰყოფთ, რათა ირწმუნონ ეს მცდარი ფასეულობანი... ამისათვის ჩვენ მოვძებნით ჩვენს თანამოაზრეებს, მოკავშირეებსა და დამხმარეთ. ერთმანეთის მიყოლებით გათამაშდება უდიდესი უბედურება დედამიწის ყველაზე დაუმორჩილებელი ხალხის თვითშეგნების საბოლოო და შეუქცევადი გაქრობისა. "ლიტერატურიდან", ხელოვნებიდან ჩვენ მაგალითისათვის, ამოვშანთავთ მათ ყოფით რაობას, განვაცალკევებთ მხატვრებს, გავუქრობთ სახვითი ხელოვნებით დაკავების სურვილს და იმ არსის ძიებისასაც, რასაც ხალხთა მასების სულის სიღრმეში აქვს ადგილი. მწერლობა, თეატრი, კინო, გამოცემები -ყველაფერი ეს უნდა გამოსახავდეს და ქებას შეასხამს ადამიანის ყველაზე დაცემულ გრძნობებს, ჩვენ ყველანაირად მხარს დავუჭერთ და წინ წამოვსწევთ ისეთ ხელოვანთ, რომელნიც დაამკვიდრებენ და ადამიანთა ცნობიერებაში დღენიადაგ ჩასჩიჩინებენ სექსის, ძალადობის, ღალატის კულტს-ერთი სიტყვით, ყველანაირ უზნეობას. სახელმწიფოს მმართველობაში შევქმნით ქაოსსა და გაუგებრობას; შეუმჩნევლად, მაგრამ გამძაფრებულად და მუდმივად შევუწყობთ ხელს მოხელეთა და მექრთამეთა თვითნებობას, უზნეობას. თავხედობა და საქმეთა გაჭიანურება აყვანილ იქნებიან სათნოების სიმაღლეზე. პატიოსნება და წესიერება, გადაიქცევა რა წარსულის გადმონაშთად, გამასხარავებულ იქნებიან და ისინი არავის დასჭირდება. უზრდელობა და თავხედობა, ცილისწამება და ტყუილი, ლოთობა და ნარკომანია, ერთიმეორისადმი ცხოველური შიში და ურცხვობა, გამცემლობა და გაუტანლობა და ერთაშორის, აღმსარებლობათა შორის და თაობათა შორის მტრობა. ყოველივე ამას ჩვენ ოსტატურად და შეუმჩნევლად განვავითარებთ, ეს ყველაფერი აყვავდება მძაფრ ფერებში. და მხოლოდ ცოტანი, ძლიერ მცირენი თუ მიხვდებიან და გაიგებენ კიდეც იმას, რაც ხდება, მაგრამ ასეთ ადამიანებს ჩვენ უმწეო მდგომარეობაში ჩავაგდებთ, ხალხის სამასხარაოდ გავხდით, გამოვძებნით ხერხს, რათა მათ ცილი დასწამონ და გამოაცხადონ საზოგადოების ნაძირალებად.... ჩვენ ვიბრძოლებთ ადამიანთა გარყვნისათვის ბავშვობისა და ჭაბუკობის ასაკიდან, ყოველთვის გავაკეთებთ არჩევანს ახალგაზრდებზე, რომ მოვთაფლოთ და გავხრწნათ ისინი. ახალგაზრდებისაგან ჩვენ შევქმნით ზნედაცემულ, სულიერებისაგან დაცლილ, ჯაშუშებსა და მოღალატეებს. ------------------------------------------------------------------------------------- II მსოფლიო ომის დროს დალესი ევროპის პოლიტიკურ დაზვერვას ხელმძღვანელობდა და ცივი ომის შემოქმედი იყო. დალესის გეგმა გულისხმობს ამა თუ იმ ქვეყანაში მართული ხელისუფლების დასმასა და ეროვნული სიძულვილის გაღრმავებას (სახელმწიფოს წარმომქმნელი ერებისადმი მცირე ერების სიძულვილის გაღვივებას). საქართველოს ბოლო 20 წლის ისტორია, სახელმწფო გადატრიალება, აფხაზეთისა და სამაჩაბლოს ომები შეიძლება ამ ჭრილში განვიხილოთ ამიტომაც გვაქვს საქართველოში ასეთი ვითარება. დალესის გეგმის თანახმად, მთავარი სამიზნე ხალხის ეროვნული და სულიერებაა (მწერლობა, უნივერსიტეტი, მეცნიერებათა აკადემია და სარწმუნოება). ამიტომაც მწერალთა კავშირი დაშალეს. ეს იმიტომ იყო აუცილებელი, რომ სწორედ ჩვენი მწერლობაა ქართული ეროვნული ცნობიერების მატარებელი. თუ ერში მყარი ეთნიკური ერთობა არის, არის ეროვნული ღირებულებები და ჰყავთ წინამძღოლები, იმ ერის მართვა ძალზე რთულია. დაპყრობა-განადგურებისათვის აუცილებელია ეროვნული ცნობიერების დაშლა. ეს კი სწორედ ეროვნული ცნობიერების ბურჯების გამოცლით ხდება. მასონთა მსახურები თეა თუთბერიძე და ლევან რამიშვილი თავს ესხმიან ქართულ სულიერებას. ისინი ხომ ქართული სულიერების დანგრევას ცდილობენ. მათი ამოცანა ეროვნული ცნობიერების დანგრევაა. ხაზარ-მასონებმა კარგად იციან, რომ ერების დაპყრობისთვის, სარწმუნოების წართმევა-დაკნინებაა უმთავრესი. სარწმუნოებიდან მოდის ის ნათელი, რაც ადამიანს ზნეობრივს ხდის. ზნეობრივ ადამიანს კი ვერ დაიმორჩილებ. ამიტომაც ამკვიდრებენ უზნეობასა და ლაფს ასხამენ მამულიშვილებს. მასონთა გეგმით, წინამძღოლი არ უნდა არსებობდეს, რადგან ის საზოგადოების კრავს. უწინამძღოლოდ ხალხი ვერ გაერთიანდება, ერთიან აზრს ვერ გამოიმუშავებს და ვერც იმოქმედებს. ამიტომაც მიზანმიმართულად ანადგურებენ და სახელს უტეხენ წინამძღოლებს საცნობარო საშუალებებით. მასონური საცნობარო საშუალებები საზოგადოების გარყვნისთვის, ყველა ხერხს მიმართავენ. თუ ბავშვმა არ ისწავლა მოწიწება, პატივისცემა და თავშეკავება, თუ ბავშვობიდანვე უყურა მამულიშვილების შეურაცხყოფას, ის ადამიანად ვეღარ ჩამოყალიბდება. ის იქნება გადაგვარებული არსება, რომელიც სრულ მართვას ექვემდებარება. ასეთ ადამიანებს "ზომბებს", სულმოპარულებს უწოდებენ. სახარებაში წერია: “რა არს კაცისთვის, უკეთუ მოიპოვოს მთელი ქვეყანა და სული თვისი დაკარგოსო”. თუ კაცს სული არა აქვს, რად უნდა, მთელი მსოფლიოც მის ფეხქვეშ რომ იყოს? ხელისუფლებაში ისეთი სულგაყიდული ხალხია, ვინც საკუთარ თავს ქართული ერის ნაწილად არ განიხილავს და ძალაუფლებას შურისძიების იარაღად იყენებს. დააკვირდით, რისკენ მოუწოდებს ქვეყნის ცრუმმართველი. მოზარდებს ეუბნება, ბუჩქებში გაერთეთო და ეს ნიშნავს, რომ სრულად არის ჩართული მომავალი თაობის გარყვნის გეგმა. როგორ შეიძლება პიროვნებას ავითარებდეს ადამიანის უპატივცემულობა, ტყუილი, მაბეზღარობა-ჩაშვება? სახარებაში წერია: " ვაი მას, ვისი პირიდანაც საცდური გამოდის, რომ იცოდნენ, რა ელოდებათ, ურჩევნიათ, თავიანთი ხელით დაიკიდონ ლოდი და დაინთქან უფსკრულთა შინა ზღვისასაო." ადამიანები ადვილად რომ მართონ, მათში თანადგმის განცდას კლავენ. არ უნდათ, რომ ხალხში თანაგრძნობა და თანაგანცდა არსებობდეს. ქართველი ერის განადგურება მიმდინარეობს და ვინც გადავრჩით, ისინი მაინც გავერთიანდეთ. თუ გავერთიანდებით, ვერავინ გვმართავს. ღმერთს თავისუფლებისათვის მებრძოლები უყვარს!

თქვენი წილი, ვალის ასაღებად მიმართეთსაქართველთი მოვაჭრე "ნაცსაძმოს" დიდვაჭარ ბენდუს. http://mamuli.net/dnn/Portals/0/UserFiles/Images/Qartveli/Vawari.jpgდიდი ბენდუ თქვენი წილის აღებამდე, სული ჩააბარეთ მიშას. http://a.pix.ge/t/tlu2a.jpgსული მე მომეც, შეგენახება!

საქართველოს საგარეო ვალმა 17 მილიარდ ლარს მიაღწია და სახელმწიფო ბიუჯეტს 100%-ზე მეტით გადააჭარბა საქართველოს სახელმწიფო ვალი 2003 წლამდე 3.7 მილიარდ ლარს არ აღემატებოდა, სააკაშვილის ნაცხელისუფლების 7 წლიანი ბატონობის დროს საქართველოს ვალმა 17 მილიარდ ლარს მიაღწია. http://sana.ge/admin/upload/2762.jpgქართველი ერი სახელმწიფო ვალის წნეხის ქვეშ საქართველოს საგარეო ვალმა არნახულ ნიშნულს 17 მლრდ ლარს მიაღწია, ანუ ქვეყნის ვალმა სახელმწიფო ხარჯების ("ბიუჯეტის") მოცულობას თითქმის 5,5 მილიარდი ლარით გადააჭარბა. საპირისპირო ვითარებაა ქრთამ-გრანტებთან მიმართებაში, კერძოდ, საქართველოს ქრთამ-გარნტებში 50%-იანი გარღვევა აქვს. სააკაშვილის ნაცხელისუფლება სულ უფრო მეტ ვალს იღებსა. ნაცმთავრობამ ბრიუსელის მსესხებელთა შეკრებაზე დაპირებული უფრო მეტი სესხი აიღო, ვიდრე ქრთამ-გრანტი. 17 მილიარდამდე ვალიდან 5.5 მილიარდი ლარი სამთავრობო ვალია (33.1%): - 1 611.5 მილიონი ლარი (10.0%) - ეროვნულიბანკის, - 2.669 მილიარდი ლარი (16.6%) - საბანკო ვალია, - 2.38 მილიარდი ლარი (14.9%) - სხვა დარგებისა და 4.03 მილიარდი ლარი (25.4%) - საწარმოთაშორისი ვალია. 2010 წლის პირველ კვარტალში კი საქართველოს მთლიანი საგარეო ვალი 142.08 მილიონი ლარით გაიზარდა, აქედან 318.817 მილიონი ლარი სამთავრობო ვალზე მოდის. 2010 წლის სახელმწიფო ბიუჯეტით გათვალისწინებულია საგარეო ვალდებულებების მატება 1,213,527.3 ათასი ლარით, ხოლო ვალდებულების დაფარვა - 135,381.7 ათასი ლარით. საგარეო ვალის მოცულობა ბოლო 3 წლის განმავლობაში მკვეთრად იზრდება. რაც შეეხება ქრთამ-გრანტებს, წლეულს ნაცსაძმო 2010 წლისთვის 462,9 მილიონი ლარის ქრთამ-გრანტს ელის. 2009 წელს საქართველომ - 449,8 მილიონი ლარი მიიღო, 2008 წელს კი - 617,2 მილიონი ლარი. ანუ სამი წლის განმავლობაში დაიგეგმა 1529,9 მილიონი ლარის მიღება. როგორც ცნობილია, გამსესხებელთა შეკრებაზე 2 მილიარდი დოლარის ქრთამ-გრანტის გამოყოფა შეთანხმდა. ეს ნიშნავს, რომ 3 წლის განმავლობაში საქართველოს სახელმწიფო ბიუჯეტი დაპირებული ქრთამ-გრანტების 50 პროცენტზე ნაკლებს მიიღებს. 2008 წელს რუსეთ-საქართველოს ომის შემდეგ, რაც საქართველოს აფხაზეთი და სამაჩაბლო ჩამოაჭრეს, დასაშოშმინებლად ქართველთა მოსათაფლად) და დაჩეხილი საქართველოს აზრის შეგუებისათვის, ბრიუსელში გამსესხებელთა შეკრებაზე მიღებული გადაწყვეტილების თანახმად, ნაცხელისუფლებამ დახმარების სახით 8.250 მილიარდი ლარი უნდა მიიღოს, საიდანაც 4.583 მილიარდი სარგებლიანი სესხია, ხოლო 3.666 მილიარდი - ქრთამ-გრანტი. სესხის შემოსვლა 2008 წელსვე დაიწყო და 2010 წლის ჩათვლით უნდა გაგრძელდეს. ამ თანხის ნაწილი დაზარალებული მოსახლეობის დასაშოშმინებლად გამოიყენება, რომელიც საქართველო-რუსული ომის შედეგად უსახლკაროდ დარჩნენ. – ლტოლვილთა და განსახლების და შინაგან საქმეთა (ვანო მერაბიშვილი) უწყებებებმა, რომლებიც ამ სახლებს აშენებდნენ, ფული მოიპარეს. ნაცხელისუფლებს დევნილებისთვის თითო სახლის აშენება უჯდებოდა 30 ათასი ლარი. გამოჩნდნენ დევნილები, რომლებმაც მოითხოვეს, არ გვინდა თქვენ მიერ აშენებული სახლი, ფული ხელზე მოგვეცითო. თუ ფულს ვინმე ხელზე მოითხოვდა, 10 ათას ლარს აძლევდნენ, ანუ იმდენს, რამდენიც სინამდვილეში სახლის აშენება ჯდებოდა. სახლი კი თითქოს შეფასებული 30 ათას ლარად იყო. იქ ჩადებული იყო ხის იატაკი და არა – ბეტონის, როგორიც დევნილებს დაახვედრეს, საკარმიდამო ნაკვეთების შემოღობვა, საქონლის ყიდვა, მაგრამ ეს მხოლოდ ქაღალდზე გაფორმდა და თითო სახლში 20 ათასი ლარი მოიპარეს ("მოიხსნა"). ახლა დავთვალოთ წეროვანსა და გორის რაიონში რამდენი ასეთი ხუხულა აშენდა, გავამრავლოთ 20 ათასზე და ვნახავთ, რა თანხა "მოიხსნა"? ნაცსაძმოელთა მიერ მარტო დევნილების სახლებიდან, მოპარული იქნა 1.2 მილიარდი ლარი!!! http://a.pix.ge/q/8edf2.jpgმსოფლიო მმართველთაგან ვალების აღებისთვის არანაირი ზღვარი არ არსებობს, საქართველოს ერთ მოქალაქეზე უკვე 4 100 ლარის ვალი მოდის. ამ ტვირთის სიდიდე წლიდაან წლამდე განუხრელად იზრდება.

სტალინის მოღვაწეობის სასამართლო უნდა ჩატარდეს! ცნობები განსჯისათვის http://i3.ytimg.com/vi/Zfph2yvoQmI/hqdefault.jpgფრენკ ვუელთნერი Frank Weltner [Although the Bolsheviks permitted these leftist political groups to operate for a time under close supervision and narrow limits, even these pitiful remnants of organized opposition were thoroughly eliminated by the end of the 1921 .][/b] რუსეთის იმპერიოს მმართველი ბოლშევიკურ ხელისუფლების შემადგენლობა 1921 წლის ბოლოსათვის, ე.წ. სახალხო "კომიტეტებისა" და საბჭოების სახით. The Soviet government, or "Council of People's Commissars' (also known as the "Sovnarkom") was made up of the following, Wilton reported: სამინისტროები სახელები ეროვნულობა Peoples Commissariat Name Nationality (Ministry) Chairman V.I. Ulyanov (Lenin) Jew Foreign Affairs G.V. Chicherin Russian Nationalities J. Dzhugashvili [stalin] Georgian Agriculture Protian Armenian Economic Council Lourie (Larin) Jew Food Supply A.G. Schlikhter Jew Army and Navy [Military] L.D. Bronstein (Trotski) Jew State Control K.I. Lander Jew State Lands Kaufmann Jew Works [Labor] V. Schmidt Jew Social Relief E. Lilina (Knigissen) Jew Education A. Lunacharsky Russian Religion Spitzberg Jew Interior Apfelbaum [Radomyslski] (Zinoviev) Jew .Hygiene Anvelt Jew Finance I. E. Gukovs [& G. Sokolnikov] Jew Press Voldarski [Goldstein] Jew Elections M.S. Uritsky Jew Justice I.Z. Shteinberg Jew Refugees Fenigstein Jew Refugees Savitch (Assistant) Jew Refugees Zaslovski (Assistant) Jew Out of these 22 "Sovnarkom" members, Wilton summed'up, there were 2 Russians, one Georgian, one Armenian, and 18 Jews. 22 სამინისტროდან 18 -ს ხელმძღვანელობდნენ ხაზარები. The Central Executive Committee, Wilton continues, was made up of the following members: ცენტრალური კომიტეტის წევრები: Y. M. Sverdlov [solomon] (Chairman) Jew Avanesov (Secretary) Armenian Bruno Latvian Breslau Latvian [?] Babtchinski Jew N. I. Bukharin Russian Weinberg Jew Gailiss Jew Ganzberg [Ganzburg ] Jew Danichevski Jew Starck German Sachs Jew Scheinmann Jew Erdling Jew Landauer Jew Linder Jew Wolach Czech S. Dimanshtein Jew Encukidze Georgian Ermann Jew A. A. Ioffe Jew Karkhline Jew Knigissen Jew Rosenfeld (Kamenev) Jew Apfelbaum (Zinoviev) Jew N. Krylenko Russian Krassikov Jew Kaprik Jew Kaoul Latvian Ulyanov (Lenin) Jew Latsis Jew Lander Jew Lunacharsky Russian Peterson Latvian Peters Latvian Roudzoutas Jew Rosine Jew Smidovitch Jew Stoutchka Latvian Nakhamkes (Steklov) Jew Sosnovski Jew Skrytnik Jew L. Bronstein (Trotsky) Jew Teodorovitch Jew [?] Terian Armenian Uritsky Jew Telechkine Russian Feldmann Jew Fromkin Jew Souriupa Ukrainian Tchavtchevadze Georgian Scheikmann Jew Rosental Jew Achkinazi Jew Karakhane Karaim [Karaite] Rose Jew Sobelson (Radek) Jew Schlichter Jew Schikolini Jew Chklianski Jew Levine-(Pravdine) Jew Thus, concluded Wilton, out of 61 members, 4 were Russians, six were Latvians, one was a German, two were Armenians, one was a Czech, two were Georgians, one was a Karaim, one. was a Ukrainian, and 43 were Jews. ცენტრალური კომიტეტის 61 წევრიდან 43 ხაზარია. The Extraordinary Commission of Moscow (Cheka) 'the Soviet secret police and predecessor of the GPU, the NKVD and the KGB was made up of the following: მოსკოვის ჩეკასა და სხვასაიდუმო სამსახურებში მუშაობდნენ: F. Dzerzhinsky (Chairman) Pole Y. Peters (Deputy Chairman) Latvian Chklovski Jew Kheifiss Jew Zeistine Jew Razmirovitch Jew Kronberg Jew Khaikina Jew Karlson Latvian Schaumann Latvian Leontovitch Jew Jacob Goldine Jew Galperstein Jew Kniggisen Jew Katzis Latvian Schillenkuss Jew Janson Latvian Rivkine Jew Antonof Russian Delafabre Jew Tsitkine Jew Roskirovitch Jew G. Sverdlov Jew (Brother of president of the Central Executive Committee) Biesenski Jew J. Blumkin (Count Mirbach's assassin) Jew Alexandrovitch (Blumkin's accomplice) Russian I. Model Jew Routenberg Jew Pines Jew Sachs Jew Daybol Latvian Saissoune Armenian Deylkenen Latvian Liebert Jew Vogel German Zakiss Latvian Of these 36 Cheka officials, one was a Pole, one a German, one an Armenian, two were Russians, eight were Latvians, and 23 were Jews. მოსკოვის საიდუმლო სამსახურების 36 წევრიდან 23 ხაზარი იყო.

სრულად ვეთანხმებით ბაბუა გიორგის მოსაზრებას! ვგმობთ სატურნების, მერკურების და ვენერების ქართველთ მოძულე განწყობილებებს. სტალინის ძეგლს , ჰოლანდიელ ხაზართა მსტოვრის ძეგლი ჩაანაცვლებს ნაცდამპყრობლებმა ყოფილი მხედრიონელი, ამჟამად ნაცსაძმოელი კულტურის ძეგლთა დაცვისა და სპორტის თავკაცი, ნიკა რურუას პირით განაცხადეს, რომ გორში სტალინის ძეგლის ადგილას გაიხსნება 2008 წელს დაღუპული ჰოლანდიელი მსტოვარ-ჟურნალისტი (ხედვითი ჩანაწერების ხელმარჯვე) სტან სტორიმანსის ხსოვნის ძეგლი (ქანდაკება), მასთან ერთად (დამატებით) მთლიანად რუსეთის იმპერიის მსხვერპლთა ხსოვნის დაფაც გაიხსნება. "აქ იქნება აგრეთვე 2008 წელს დაღუპული ჩვენი თანამოქალაქეების, ქართველი თუ არაქართველი ადამიანების ხსოვნის დაფა." http://www.brabantsdagblad.nl/multimedia/archive/00852/Stan_Storimans_dond_852475b.jpgსტან სტორიმანსი, ხაზარი მსტოვარი ხაზართა ჰოლანდიელი მსტოვარ-ჟურნალისტი, თავისი 20 წლიანი მოღვაწეობას ეწეოდა ავღანეთში, კონგოში, ინდონეზიაში, ერაყში, შრილანკაში, ზაირში (ამჟამად კონგო ჰქვია), იუგოსლავიაში. საქართველოში მან თავისი სიცოცხლე დაასრულა. http://www.andremarty.com/uploads/connymus2.serendipityThumb.jpgსტან სტორიმანსი ჰებრონში (ისრაელი) სავარაუდოდ ნაცი-კურდღლები ხაზართა მსტოვარ-ჟურნალისტის ქანდაკების გაკეთებას უცხოელს მიანდობენ. საქართველო-რუსეთის ომში ხაზართა მსტოვრის გარდა დაიღუპა სულ მცირე - 3 ქრთველი ჟურნალისტი, მათ შორის გრიგოლ ჩხლაძეც, მაგრამ უჯიშო ნაც-ხელისუფლებას ქართველი ჟურნალისტები ფეხზე ჰკიდია. გიგა ჩიხლაძე, 8/8/8 ომში მოკლული ქართველი ჟურნალისტი. დაპყრობილ საქართველოში, ხაზართა მსტოვარ -ჟურნალისტს ძეგლს უდგავენ, მისი სახელობის "სტიპენდიეა" დააწესეს, ქართველ ჟურნალისტს კი, არც ახსენებენ.

http://i030.radikal.ru/0905/6e/81075911539f.jpg 1933 წლის გარემო კიდევ ერთი დამატებითი საბუთი იმისა, რომ ლენინის და ლენინის დამანგრევე, გამრყვნელი საქმეების დამუხრუჭება II მსოფლიო ომამდე. გაცილებით ადრე დაიწყო. იხელეთ სტალინის კიდევ ერთი ბრძანება, 1933 წლით დათარიღებული: http://a.pix.ge/p/pyp1z.jpg 1920-30 წწლეებში მოსკოვსა და მის შემოგარენში მთლიანად განადგურდა 150 საყდარი, 300 საყდარი გადაკეთდა საამქროებად, გასართობ ადგილებად,საერთო საცხორებლებად, სატუსაღოებად. დაგეგმილია, დარჩენილი 500 საყდრის განადგურება და ახალი სამოქალაქო მშენებლობების დაწყება. ცენტრალური კომიტეტს მიუღებლად მიაჩნია მშენებლობების წამოწყება, საყდრების ხარჯზე, რომლებიც რუსეთის ძველი ხუროთმოძღვრების და ხელოვნების ძეგლებს წარმოადგენენ. საბჭოთა ორგანოებმა უნდა მოახდინონ ამ ძეგლების დაცვა. ცენტრალური კომიტეტის მდივანი - ი.სტალინი

ბატონებო, ნებისმიერი მსჯელობა კარგია, მაგრამ საბუთებს რა ვუყოთ, რომლებიც თქვენს მოსაზრებებს არ ემთხვევა? კერძოდ 1939 წელში რუსეთი წმინდა ომი არ მიმდინარეობდა. ვინ ცდილობს სტალინის ნაკვალევის წაშლას და რისი ეშინიათ? http://1.bp.blogspot.com/_65fJY6BlFC0/SP9LT4r0ZOI/AAAAAAAAAXc/MMlV9eGEJf8/s400/lenin.jpgლენინი ვისი დავალებით მოქმედბდნენ ლენინი და მისი თანამზრახველნი? ვინ მოიყვან ისინი რუსეთის ხელისუფლებაში? ვინ აფულიანებდა ლენინის ბოლშევიკებს? ვინ ხემძღვანელობდა მათ უცხეთიდან? http://www.heretics.eu/Main/Images/Documents/1919.N13666.gif სრულიად საიდუმლოდ ამხანაგ ფელიქს დერჟინსკის ბრძანება 13666-2 კომიტეტის გადაწყვეტილებით სასწრაფოს ბოლო უნდა მოეღოს სამღვდელეობას და ეკლესიას. მღვდლები ექვემდებარბიან დაპატიმრებას, როგორც კონტრრევოლუცონერები და ძირგამომთხრელნი, დაიხვრიტონ შეუწყალებლად და ყველგან. რაც შეიძლება მრავლად. საყდრები უნდა დაიკეტონ და დაილუქონ, შემდგომში უნდა გადაკეთდნენ საწყობებად. კალინინი სახალხო საბჭოების კომისართა თავმჯდომარე - ულიაოვ (ლენინი) 1919 წლის 1 მაისი http://www.heretics.eu/Main/Images/Documents/Stalin2.jpgსტალინი 1939 წლის 11 ნოემბერს სტალინი აუქმებს ლენინის 13666-2 ბრძანებას და განკარგულებას გასცემს შეწყდეს საყდრების ნგრევა და მორწმუნე ადამიანების დევნა რუსეთის იმპერიაში ("საბჭოთა კავშირი"). აღნიშნულ ბრძანებათა გამოქვეყნების შემდეგ, 1999 წლიდნ დღემდე, რატომღაც დიდი შეხლა-შემოხლა ატყდა მთელ მსოფლიოში, რომელიც დღემდე არ ცხრება. სტალინის არსებობა, მოსვენებას უკარგავს ძლიერთ ამა ქვეყნისათ, რომელთა წარსულიც მჭიდროდ არის დაკავშირებული რუსეთის საბჭოთა იმპერიასთან და მის საჭეთმპყრობელ სტალინთან.

სტალინი და პატრიარქი კალისტრატე, საქართველოს საყდრიონის თვითმმართველობის ცნობა რუსეთის მიერ http://b.pix.ge/b/40sme.jpgსაქართველოს პატრიარქი უწმინდესი და უნეტარესი კალისტრატე ჯერ კიდევ 1700 წელს, როცა გარდაიცვალა მოსკოვისა და სრულიად რუსეთის პატრიარქი, პეტრე პირველმა ახალი პატრიარქი აღარ აარჩევინა, ხოლო მალე საერთოდ გააუქმა პატრიარქობა რუსეთში. რუსეთის ეკლესიას განაგებდა უწმიდესი სინოდი. 1917 წელს რუსეთის საეკლესიო კრებამ აირჩია პატრიარქი, მაგრამ მისი სიკვდილის შემდეგ პატრიარქობა კვლავ გაუქმდა. 1801 წელს რუსეთის იმპერატორმა ალექსანდრე I ხელი მოაწერა ბრძანებას, რომლის მიხედვითაც საქართველოს მრავალსაუკუნოებრივმა სახელმწიფოებრიობამ არსებობა შეწყვიტა და საქართველო რუსეთის იმპერიას მიუერთა. 1811 წლის 10 ივნისს ალექსანდრე I ბრძანებით გაუქმდა საქართველოს ეკლესიის თვითმმართველობა ("ავტოკეფალია და საქართველოს პატრიარქი ანტონ II რუსეთში გადაასახლეს. რაღაც ათიოდე წლის მანძილზე საქართველომ მეფეც დაკარგა და სულიერი მამამთავარიც. რუსეთის 1917 წლის თებერვლის სახელმწიფო გადატრიალებით ისარგებლა საქართველოს საყდრიონმა და თვითმმართველობა აღიდგინა. 1917 წლის 12 (25) მარტს, ქართველმა სამღვდელოებამ საგანგებო კრებაზე მიიღო თვითმმართველობის აღდგენის გადაწყვეტილება. იმავე წლის სექტემბერში, ქართულმა საყდრიონმა, 106 წლიანი იძულებითი შუალედის შემდეგ, კვლავ აირჩია კათოლიკოს-პატრიარქი. ეს პატივი და ჯვარი წილად ხვდა თავისუფლებისთვის დაუცხრომელ მებრძოლს - კირიონს, რომელიც შემდგომ საქართველოს მტრებმა ვერაგულად მოკლეს მარტყოფის მონასტერში. ღვთის განგებით, საქართველოს ეკლესიის დამოუკიდებლობა მსოფლიოს ყველა მართლმადიდებლურმა საყდრიონმა აღიარა, მაგრამ არ არსებობდა ამ აღიარების წერილობითი დასტური, რომლის უქონლობის გამოც, ჩვენს წმიდა წინაპრებს ხშირად უხდებოდათ ბრძოლა საქართველოს მრავალტანჯული საყდრიონის დამოუკიდებლობის დასამტკიცებლად. რუსეთის საყდრიონი კვლავ არ ცნობდა საქართველოს ეკლესიის დამოუკიდებლობას. სრულიად საქართველოს კათოლიკოსპატრიარქები _ კირიონ II (1917-1918 წწ.) და ლეონიდი (1918-1921 წწ.) რუსეთის ეკლესიის მხრიდან არცნობის პირობებში ყველაფერს აკეთებდნენ იმისათვის, რომ საქართველოს მართლმადიდებელ ეკლესიას ღირსეული ადგილი დაემკვიდრებინა მსოფლიოს მართლმადიდებელ ეკლესიათა შორის. 1921 წელს საქართველო რუსეთმა დაიპყრო. ცხადია, რუსეთის მიერ საქართველოს დაპყრობის და შემდგომ, საქართველოს ეკლესიის დამოუკიდებლობის ცნობის შანსი კიდევ უფრო შემცირდა. რუსეთის ეკლესიის მიერ საქართველოს ეკლესიის ცნობის საკითხი უიმედო იყო, სრულიად საქართველოს კათოლიკოსპატრიარქების _ ამბროსისა (1921-1927 წწ.) და ქრისტეფორეს (1927-1932 წწ.) მოღვაწეობის დროს. II მსოფლიო (საბჭოთა კავშირ-გერმანიის) ომის დაწყების შემდეგ, სტალინმა ეკლესიისადმი დამოკიდებულება კიდევ უფრო შეარბილა – ღვთის მსახურებისთვის კვლავ გაიხსნა ადრე დახურული ეკლესიები. 1943 წლის 4 სექტემბერს სტალინმა თავისთან მიიწვია რუსეთის ეკლესიის სამი ყველაზე უფრო ცნობილი იერარქი – მიტროპოლიტები: სერგი, ალექსი და ნიკოლოზი. სტალინმა და მეუფეებმა ბევრ საკითხზე ისაუბრეს. საუბრის დასასრულს ბელადმა მეუფეებს ასეთი კითხვით მიმართა: არ გსურთ, რომ რუსეთში პატრიარქობა აღდგეს? სიხარულისგან დაბნეულმა მეუფეებმა, ცხადია, დიდი მადლიერებით, თანხმობა განუცხადეს. მოიწვიეთ საეკლესიო კრება და აღადგინეთ პატრიარქობა. ასეთი რამ რუს მიტროპოლიტებს არც კი დაესიზმრებოდათ. სტალინის წყალობით გათამამებულმა მიტროპოლიტმა სერგიმ (ივანე სტრაგოროდსკიმ) ბელადს ასეთი თხოვნით მიმართა: უამრავი სასულიერო პირი სასჯელს იხდის და, იქნებ შეიწყალოთო. მალე გადასახლებისა და საპატიმრო ადგილებიდან გაათავისუფლეს 20 ათასზე მეტი სასულიერო პირი. სულ რამდენიმე დღის შემდეგ რუსეთის საეკლესიო კრებამ რუსეთის პატრიარქად აირჩია სერგი. ასე აღადგინა პეტრე პირველის მიერ გაუქმებული პატრიარქობა სტალინმა. საქართველოს პატრიარქი კალისტრატე იოსებ სტალინს ახალგაზრდობის წლებიდან იცნობდა. სტალინი აფასებდა პატრიარქს, ანგარიშს უწევდა მის აზრს. სტალინისა და უწმიდესი პატრიარქის კალისტრატეს პირად ურთიერთობას გადამწყვეტი მნიშვნელობა ჰქონდა. რუსეთის პატრიარქი სერგი იოსებ სტალინის ნების გათვალისწინების გარეშე ვერ გადაწყვეტდა ისეთ მნიშვნელოვან საკითხს, როგორიც იყო საქართველოს ეკლესიის ავტოკეფალიის ცნობა. 1943 წელს რუსეთის ეკლესიამ ცნო საქართველოს ეკლესიის თვითმმართველობა ("ავტოკეფალია"). მიტროპოლიტ სერგის პატრიარქად კურთხევაზე, ისევე, როგორც მომდევნო პატრიარქის, ალექსი პირველის (სერგეი სიმანსკის) კურთხევაზე, საგანგებოდ იყო მიწვეული საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი კალისტრატე, როგორც უძველესი ავტოკეფალური ეკლესიის საჭეთმპყრობელი. გერმანიაზე გამარჯვებული მოკავშირე სახელმწიფოების (რუსეთის, ინგლისის, ამერიკის) შეკრებაზე, რომელიც ქალაქ პოტსდამში გაიმართა, მოკავშირეებმა ერთმანეთს მომავალშიც აღუთქვეს თანამშრომლობა. სტალინი ყოველივე ამას ყურადღებით უსმენდა და, რომ ეგონათ, ის სულ მოკლე სიტყვას მაინც წამოთქვამდა, სმენად ქცეულ დარბაზში გაისმა ორად ორი სიტყვა: „ღმერთმა ინებოს!“ http://www.sovlit.com/pics/stalin_speech1.jpg გარდაცვალებამდე ცოტა ხნით ადრე, სტალინს ჰკითხეს: „ათეისტური სახელმწიფოს ბელადი როგორ ინებებს დასაფლავებას?“ სტალინის პასუხი ასეთი იყო: „რა თქმა უნდა, ქრისტიანულად“. ცნობილია, რომ სტალინს ჰყავდა მოძღვარი, რომელსაც აღსარებას აბარებდა სიცოცხლის ბოლომდე. ხშირი შეხვედრები და საუბრები ჰქონდა ბელადს პატრიარქ ალექსი პირველთან. რაზე საუბრობდნენ ბელადი და პატრიარქი უცნობია, არც ის არის ცნობილი, რა ცოდვებს ინანიებდა სტალინი სულიერ მამასთან. ნიკიტა ხრუშჩოვმა იცოდა, რომ სტალინს მოძღვარი ჰყავდა და აღსარებას აბარებდა მას. დიდ ბელადზე გაბოროტებულმა ხრუშჩოვმა მღვდელი მოაძებნინა და ცდილობდა, გაეგო მისგან, რა ცოდვების მონანიებას ითხოვდა ათეისტური სახელმწიფოს ერთპიროვნული მბრძანებელი. მღვდელმა პირნათლად შეასრულა ღვთისაგან დაკისრებული მისია და აღსარების საიდუმლო არ გათქვა. ადამიანისთვის, განსაკუთრებით, რევოლუციონერისა და ათეისტური ზესახელმწიფოს ერთპიროვნული მბრძანებლისათვის დამახასიათებელი თითქმის ყველა ცოდვის თანაზიარი იოსებ ჯუღაშვილი ინანიებდა და ღმერთისაგან შენდობას ელოდა. ამის უფლებას მას ვერავინ წაართმევდა, რადგან ის ყველა მოკვდავს ღმერთისგან ებოძა. ანრი შავლაძის წერილის მიხედვით

ეტყობა გიჭირს... მაგრამ რას იზავ, ასეთი დროა... მე არ ვიცი, რომელ ეროვნებას მიაკუთვნებ თავს, ან საეთოდ შეიძლება არც განაღვლებს? ასეთი კითხვა მაქვს, რას ჩამოჰკიდებიხარ ამ ქართველებს? წადი სადმე ევრობის შეერთებულ შტატებში ან ამერიკის შეერთებულ შტატებში. ყველაფერი ქართველებს ხომ არ უნდა დააბრალოთ. არა მგონია, თქვენი ხელმოცარულობა ქართველების ბრალი იყოს. იგივე მდგომარეობაში იქნებით სხვა ქვეყნებში.

ადამიანის უფლებებზე რა მოგასენოთ, მაგრამ ნაცლიბერასტების უფლებების სადარაჯოზე დგას http://mamuli.net/portal/ge/forum/uploads/43254304432043114309430843144312/images/2006-11-23_174827_a_130.jpgნაცლიბერასტების უფლებების სადარაჯოზე ვანუშა ხერხემალციანი, იგივე ვატიკანოვიჩი

მასონობის მკვლევარნი ამტკიცებენ, რომ კარლ მარქსი იყო სატანისტი მასონი. საშუალო სასწავლებლის მერხიდან ლუთერანული სარწმუნოების მიმდევარი, უნივერსიტეტში სწავლის დროს შევიდა ეშმაკისეულ ("სატანისტურ") სექტაში. მიიღო იდუმალი კურთხევა და გახდა ქრისტიანობის წინააღმდეგ მებრძოლი. ცნობილია მარქსის ღვთისმგმობი ეშმაკისეული ლექსები. უზენაესს (უფალს) ასე მიმართავს: „მე მინდა შური ვიძიო მასზე, ვინც ზეგარდმო მეუფობს“. „ეს ჯოჯოხეთის ოხშივარი ეფინება გულს და ერევა გონებას, ო როგორ მავსებს, მელამუნება“. ან „წყევლას შევუთვლი, დაინგრეს, დაინგრეს, დაინგრეს! შემოვეჭდობი ხელებით, გავსრეს სამყაროს“. http://blogs.sfweekly.com/thesnitch/satan.jpgMarx-ლევი "Then I will wander godlike and victorious Through the ruins of the world And, giving my words an active force, I will feel equal to the creator." ~ Karl Marx, from the poem "Human Pride" Hmmm, sounds like it could have been called "Communism" instead....