ამონარიდი "4 ოქტომბერს თბილისში გვიან ღამე ჩამოვედით. დიღომში ჟორა ხარებავას კორპუსთან მისი ოჯახის წევრები, ახლობლები, მეზობლები გვეგებებიან. ჟორას ეხვევიან, კოცნიან, მისი დაბრუნება უხარიათ. ჩვენც ხელს გვართმევენ, "გილოცავთ, გილოცავთ" - ისმის აქეთ-იქიდან. ჩვენ კი გაკვირვებულები ვდგავართ და ვერ გაგვიგია, რას გვილოცავს ეს ხალხი. ისიც კი ვიფიქრე, იქნებ საქართველოსთვის რაიმე სასიკეთოდ შეიცვალა და ჩვენ არა ვართ საქმის კურსში-მეთქი. გვიან მოვდივარ აზრზე - თურმე ბრძოლაში დამარცხებულ მეომრებს გადარჩენას გვილოცავენ. ვითომ მოსალოცად გვაქვს ახლა ჩვენ საქმე. საქართველო სისხლისგან იცლება, აფხაზეთი დავკარგეთ, ათასობით ჯარისკაცი დაგვეღუპა, ათიათასობით ლტოლვილი შევიძინეთ, გადამთიელებმა გამოგვყარეს საკუთარი სახლ-კარიდან, შეგვიგინეს წინაპართა საფლავები, ნამუსი ახადეს ჩვენს ქალებს, შეურაცხყვეს ჩვენი კაცური ღირსება და ამის შემდეგ ჩვენ კიდევ ერთმანეთს ვულოცავთ იმას, რომ არ გვეყო ვაჟკაცობა მტრისთვის შეგეკლა თავი?!" წაიკითხეთ