Jump to content
Planeta.Ge

შანკარადევა

პლანეტელი
 View Profile  მათი აქტივობის ნახვა

  • პოსტები

    672

  • შემოუერთდა

  • ბოლო ვიზიტი

 Content Type 

ბლოგ პოსტები დაპოსტილი შანკარადევა -ს მიერ

  1. შანკარადევა
    რელიგია შეგეშალა დაიკო. პარაზიტების შექმნილ რელიგიებს ბრმად ენდობი და ასტრალურ პარაზიტს "ღმერთს" უწოდებ...მეცოდები... არ გესმის არც გნოსტიციზმი, არც ტანტრა და არც ელინიზმი. გოიმი ხარ და რას იზამ, ყველა ხომ არ იქნება განსწავლული ფილოსოფოსი და თეოსოფოსი... ეროვნებას კი ვაფშე შეეშვი, მაგას სჯობს კოსმოპოლიტი იყო. დასრულდა უკვე ერების და ნაციების გოიმური ეპოქა. ადამიანები ერთიანი რასაა და არავითარი ერები არ არსებობენ. ნაციონალიზმი პარაზიტების მოგონილია. ნაციონალიზმი მონური ფსიქოლოგიაა. ასტრალურმა პარაზიტებმა დაგვაჯერეს რომ ერთიანი რასა კი არა სხვადასხვა ნაციები ვართ. ეგ ბოდვა აღარასოდეს გაიმეორო. ისლამიც და ქრისტიანობაც ბოროტი სულების შექმნილია რომელთაც გნოსტიკოსები არქონტებს უწოდებდნენ. და სხვათაშორის ბიბლიაში და ყურანში არაა მონოთეიზმი, ეგ ტყუილია, უბრალოდ შემდეგ დაამახინჯეს ეს "წმინდა" წიგნები და წაშალეს ყოველგვარი კვალი უმდაბლესი სეფიროტის ელოჰიმების შესახებ. ისლამი დაფუძნებულია აბრაამულ ქრისტიანობაზე და არაბულ პოლითეიზმზე, ხოლო აბრაამული ქრისტიანობა დაფუძნებულია მონოთეისტურ იაჰვისტურ იუდაიზმზე რომელმაც გადაფარა და ჩაახშო უფრო ადრეული ელოჰისტური პოლითეისტური იუდაიზმი მომდინარე შუმერულ აქადური პოლითეიზმიდან. ბიბლიაში საუბარი იყო ელოჰიმებზე, 7 ელოჰიმზე რომლებიც შეესაბამებიან 7 პლანეტას: მზეს, მერკურის, ვენერას, მთვარეს, მარსს, იუპიტერს და სატურნს, მთვარეზე სახლობდა იაჰვე ხოლო მზეზე ადონაო, მარსზე საბაოთი, სატურნი იალდაბაოთს ეპყრა და ა.შ. თითოეულ მათგანს ჰყავდა მალაჰიმების ანუ მაცნეების ლეგიონები. გვიანდელ პერიოდში ებრაელებმა გაამარტივეს მითოლოგია და ერთ "ღვთაებამდე" დაიყვანეს ისევე როგორც მუსულმანებმა რომლებმაც არაფერი აღარ იცოდნენ თავდაპირველ დოქტრინებზე. მონოთეიზმი და ნაციონალიზმი არის ყველაზე დიდი ტყუილი გამოგონილი ასტრალური პარაზიტების მიერ ადამიანთა დასამონებლად და გამოსაშტერებლად რაც შენს შემთხვევაში მაგრად გამოუვიდათ ))) ამ ინფორმაციას ადასტურებენ მეცნიერები: ტიმოტი ფრეკი, პიტერ განდი, რაფაელ პატაი, რობერტ გრეივსი, ბლავატსკაია, შტაინერი, ბეზანტი, კუტ ჰუმი, მაისტერ ეკჰარტი, ერიხ ფონ დანიკენი და ა.შ. სხვათაშორის უფოლოგიაში არსებობს თეორია რომლის თანახმადაც ანთროპომორფული ღვთაებები არიან უბრალოდ უცხოპლანეტელები და სხვა არაფერი. ადამიანებმა გააღმერთეს სხვა სისტემებიდან მოფრენილი არსებები. "ღმერთები", "დემონები" და "ანგელოზები" უბრალოდ უცხოპლანეტელი ზეადამიანებია. რაც შეეხება პანთეიზმს, ბუნების გაღმერთება ყველაზე ახლოსაა რეალური ღმერთის რეალურ იდეასთან. და რას იზამდა დედაშენი მამა ინდუსი ან ბუდისტი რომ ყოფილიყო? არ გაყვებოდა ცოლად თუ გაყვებოდა მაგრამ "მოქცევას" შეეცდებოდა? ინდუიზმმა და ელინიზმმა რა დაგიშავათ? რატომ ხართ ასეთი ვიწრო ჭკუის და ტენდენციური საშუალო სტატისტიკური მარაზმატიკები? რა საჭიროა ეს რელიგიური მინი–ეკუმენური პათოსი? მეზიზღება შტერი ადამიანები რომლებსაც ელემენტარული ფილოსოფიის სახელმძღვანელოს გადაშლა ეზარებათ და თავიანთი #### ფანატიზმის გამო რელიგიის ისტორია სირზე ჰკიდიათ!... სანამ რამეს ბანალურად და პათოსურად დააბრეხვებ ჯერ გაიაზრე! იქნება ბოდავ რაღაცას? ნუ მოახდენ საკუთარი უვიცობის დემონსტრირებას... ))))))
  2. შანკარადევა
    როცა წერ "სასტიკად უნდა ისჯებოდეს ჰომოსექსუალიზმი და სხვა მსგავსი გარყვნილება" და თან ეფუძნები მოსეს რჯულს მოცემულს მსუბუქად რომ ვთქვათ არც ისე პოზიტიური ძალების მიერ, ხვდები მაინც რომ ამითი ნეგატიური სულების ანუ ასტრალური პარაზიტების წისქვილზე ასხამ წყალს? როგორ? დასჯა რას ნიშნავს? იმას რასაც არაბულ სამყაროში და ნაწილობრივ ჩვენშიც აკეთებენ! რას? ფიზიკური ზიანის მიყენება + ფსიქოლოგიური ზიანი! ეზოთერიკა რა დონეზე არ უნდა გესმოდეს რომ აბრეხვებდე უნდა დავსაჯოთო?! ტანჯვისას ადამიანი ასხივებს ნეგატიურ ენერგიას – "გავახას"! მილიონმეერთედ ვამბობ უკვე! ეს ასტრალური პარაზიტები კიდევ იკვებებიან ამ ნეგატიური ენერგიით! ანუ რას ქადაგებ?! რომ გამოვაძღოთ დაჩეხილი ლგბტ ადამიანების სულების ხარჯზე + ჩვენი ზიზღის ენერგიით ეს პარაზიტები?
    ჰომოფობია = რეპრესიული "მორალი", ეს კი მოდის ასტრალური პარაზიტებისგან (არქონტებისგან) გახსოვდეთ ეს!
    აი ეს კი უკვე სრული კრეტინიზმი და მარაზმია. როგორ შეიძლება ერთ მომენტში ჭეშმარიტებას ამბობდე და მეორე მომენტში ასეთი ნონსენსი დააბრეხვო?? მოდით ავხსნი: დიონისური ელინიზმის, გნოსტიკური ლიბერტინიზმის და ტანტრიზმის მიხედვით სექსუალური თავისუფლება ადამიანისთვის არის მთავარი.
    სექსუალობის ლიბერტინისტურობას მტრობენ მხოლოდ ასტრალური პარაზიტები, რეფტილოიდები, ნაცრისფერები და მათი აგენტები. კუნდალინი შაკტი ვლინდება მრავალი ფორმით მათ შორის ლგბტ ფორმითაც, ამის გარდა გნოსტიკოსებმა (ლიბერტინისტებმა), ტანტრისტებმა და დიონისიანელებმა შესანიშნავად იციან რომ სექსუალობის დათრგუნვისას ადამიანი გამოჰყოფს ნეგატიურ ენერგიას და სწორედ ამ ნეგატივით იკვებებიან არქონტები (უმდაბლესი ვარსკვლავური სულები) ანუ ასტრალური პარაზიტები. რაც შეეხება სოდომს და გომორას; თუ არ იცი რას წერ სჯობს ვაფშე ნუ წერ! ეზოთერიკი თუ ხარ უნდა იცოდე რომ ბიბლიაში ჯერ ერთი საუბარია 7 ელოჰიმზე + ქრისტე. მაგის გარდა ის 7 ელოჰიმი არიან კიდეც ასტრალური პარაზიტები და ჩვენი მონათმფლობელნი. ჩვენ ვართ მონები. მართალია ადამიანთა წინაპრების გარკვეული ნაწილი შექმნეს ინდოევროპულმა და მეზოამერიკულმა ღვთაებებმა, მაგრამ გარკვეული ნაწილი ამ ასტრალური პარაზიტების შექმნილია. თუ ლგბტ არის პათოლოგია, მაშინ ან არქონტებმა ან სხვა სულებმა რატომ შექმნეს ისეთი ადამიანები რომლებსაც გენეტიკაში ჰქონდათ ჰომოსექსუალობა, ბისექსუალობა, ომნისექსუალობა და ა.შ.?? ე.ი. თავად ჩაუდეს ხომ ეს გენეტიკაში?? დიახ! მაშინ რა არ მოეწონათ მათ ადამიანებში რომლებსაც თავად ჩაუდეს ეს გენებში?? აბსურდი არ გამოდის?? მაგის გარდა; იაჰვე – მთვარის ელოჰიმი არქონტი რომელმაც დაღუპა სოდომი და გომორა სხვა ელოჰიმებთან ერთად ვერ იტანდა ყოველგვარ ლიბერტინიზმს იმიტომ რომ მონურ მორჩილებას ითხოვდნენ! ასევე; რაბინთა სწავლებით სოდომი და გომორა ადამის და ვამპირესა ლილიტის ჰიბრიდული შთამომავლებით და გიგანტებით იყო დასახლებული. მიზეზი ეგ უფრო იყო. ლილიტიც ადამს გაექცა იმიტომ რომ ბოროტმა "ღმერთმა" იაჰვემ ცოლის წინააღმდეგ განაწყო (წაიკითხეთ "ბენსირას ანბანი"). მოსეს რჯული და "ძველი აღთქმა" რომელიც ახდენს ზოგადად სექსუალური ლიბერტინაჟის დემონიზებას მოცემულია ბოროტი სულების ანუ პარაზიტების მიერ. შეიგნეთ ეს. პარაზიტებს უბრალოდ სურთ დამონება ადამიანთა. ასევე, რას აშავებს გოგონა რომელსაც არ უყვარს ბიჭები და უყვარს გოგონა? აბსურდი არ გამოგდით?? რას ეკვეხებით სხვის პირადულში? თქვენ გაგებაში არ ხართ რა არის "ნორმატიული ზნეობა". რეფტილოიდებმა გაგაცურეს აშკარად. მარტივად შეიძლება რეფტილოიდების და არქონტების ამოცნობა ბრბოში. ის ვინც ქადაგებს სექსუალური ლიბერტინიზმის წინააღმდეგ, არქონტების მონაა. კარპოკრატე გნოსტიკოსი ამას ადასტურებდა. ბიბლიური იაჰვე უფალი არაა! ერიდეთ მოსეს რჯულს სადაც წერია რომ ლგბტ უნდა მოიკლას! ეგ მოსე ცრუ წინასწარმეტყველი იყო!
  3. შანკარადევა
    კრონოსი (Kronos, რომ saturnus) - პირველი თაობის დიდი ღმერთი, ოლიმპოს ღმერთების წინანდელი, ურანოსის და გეას შვილი, უმცროსი ტიტანი. დედის (დედამიწის) შემწუხებელი ურანოსი რომ დაასაჭურისა (ასო წაჰკვეთა), დანარჩენ ტიტანებზე ამაღლდა და გახდა ღმერთების პირველი მბრძანებელი. დადგა ოქროს ხანა. ასე ახსნეს ბერძნებმა მორიგი კოსმოგონიური მოვლენა, ცისა და მიწის გაყოფა. ცოლად შეირთო თავისი და - რეა, რომელმაც შვა ჰესტია, დემეტრე, ჰერა, ჰადესი, პოსეიდონი, ზევსი, კენტავრი ქირონი კი ფილირასაგან ჰყავდა. გეამ უწინასწარმეტყველა: „შენც შენი შვილი დაგამხობსო“, ამიტომ ახალშობილ შვილებს ყლაპავდა, რომ თავისი ბატონობა უზრუნველეყო.
    ასე შთანთქა ყველანი ზევსის გარდა, რომელიც რეამ ცბიერებით იხსნა: ჩვრებში გახვეული ქვა შეუგდო პირში, ყრმა კი გადამალა იდას მთაგრეხილზე, დიქტეს გამოქვაბულში, სადაც თხა ამალთეა კვებავდა, კურეტები იცავდნენ, ნიმფები უვლიდნენ. მერე ზევსმა ტიტანომაქია ატეხა. დაამხო კრონოსი და გეას შემწეობით თუ მეტისის დახმარებით აიძულა ჩაყლაპული შვილები უკანვე ამოენთხია. ამიერიდან ის შებოჭილი წევს ქვესკნელში სხვა ტიტანებთან ერთად, ან ნეტართა კუნძულზე მსაჯულობს, რადამანთისთან ერთად, როგორც ჰესიოდე და პინდარე ვარაუდობენ. ძველი ვერსია
     

    თავდაპირველად მიწათმოქმედების ღმერთი უნდა ყოფილიყო, ასეთია თვით სახელის ეტიმოლოგია: კრანა, „კრაინო“ ნაყოფის მომწიფებას, შემოსვლას ნიშნავს. იტალიაში ასეთ ღვთაებას სატურნი ერქვა. ამიტომაც, გასაგებია ვერსია, რომელსაც ოვიდიუსი მოგვითხრობს. ზევსმა რომ დაამხო, სატურნი იტალიაში გაიქცა და იქ იანუსმა გააბატონაო. ეს იყო ოქროს ხანა, როცა „მარამწიფობდა ხეხილი, მარამწიფობდა ყანა“. ხალხი დღეკეთილობდა; შემდეგ კრონოსი დაბერდა, დაჭკნა. აღარ შეეძლო ბუნების განახლებისთვის თავლი ედევნებინა და ბრძენმა ხალხმა ჟამგადასული მეუფე ახლით, გონიერით შეცვალა. კრონოსის რომაული სახელის მიხედვით თვით იტალიას სატურნია ეწოდა. საბერძნეთში კრონიების ზეიმი შედარებით სუსტად გავრცელდა, მაგრამ, ოლიმპიაში იყო ზევსის ჭალა, სადაც კრონოსს ზვარაკს სწირავდნენ. ათენის სამლოცველოში 12 ჰაკატომბიონს ზეიმს უმართავდნენ. ხელოვნება
     

    ხელოვნებაში მოხუც კაცად ხატავდნენ, ხელში ქნარი ეჭირა. ბევრი ავტორი კრონოსს ურევს დრო-ჟამის ღმერთთან - ხრონოსთას, ქრონოსთან, მაგრამ, მათ მხოლოდ სახელთა მსგავსება და სიძველე აქვთ საერთო. ქრონოსი - დროის ღმერთია, კრონოსი - ტიტანი, დღეს კი ბერიკაცია, მათუსალას სინონიმად ქცეულა.
    კრონოსის საკულტო როლი საერთოდ ნაკლებია, მაგრამ, სკიპტროსანი მეუფე ხშირად უხატავთ, მორჭმით ტახტზე მჯდომი. შუა საუკუნეებში მისი როლი ამაღლდა როგორც სატურნისა, რომლის სახელიც პლანეტას ეწოდა.
    სატურნი განაგებს ბნელ და ცივ პლანეტებს. ვარიაციები
     

    კრონოსი - ირონ. გამოჩერჩეტებული, გამოფიტული, ხავსმოდებული მეფე - ტირანი, მბრძანებელი, რომელიც პატივმოყვარეობის სენით დაბრმავებულა და ძალაუფლებას არ თმობს, თუმცა, მისი ჟამი წასულა და ქვეყნიერებას ამძიმებს.
    სატურნის შვილები- მდაბიონი, მათხოვარნი, პყრობილნი, ძუნწნი; მიწის მუშები, ასტრონომები, გეომეტრები; სატურნის ტემპერამენტი - მძიმე, მელანქოლიური ხასიათი (ასევე ხელოვნებაში); სატურნის პლანეტა უბედურების სიმბოლოა. ხატავენ კალენდრებში, პლანეტების სურათებში, ატლასებში. ხან გლეხები აუმხედრებია პაპის წინააღმდეგ, ხან მეფეა, ტახტზე ზის მელანქოლიური იერით. ხან ზევსი ამხობს, ხანაც ფრთები და საათების საზომი მინა უჭირავს, რაც მოწმობს, რომ დროის ღმერთთან: ქრონოსთან აურევიათ.
    ხელოვნებაში ხშირდება კრონოსის ასახვა ქრონოსის სახით, მათ მხოლოდ ატრიბუტებით არჩევენ: ქრონოსს - ფრთებით, კრონოსს- ბავშვით. XIX საუკუნეში გრძელდება ძველი კრონოსის ხატვა: გოია - „სატურნი“. მადრიდი შვინდი, 1827 წელი.
    Кала (время)
    Материал из Википедии — свободной энциклопедии
    У этого термина существуют и другие значения, см. Кала.

    Барельеф с изображением головы Калы над воротами индуистского храма на острове Ява.
    Ка́ла (Kāla IAST) — санскритское слово, означающее «время». В индуизме персонификацией цикличности времени выступает божество Кала. В индуизме и других индийских религиях цикличность времени метафорически представляется в виде калачакры («колеса времени»). Другое значение слова «кала» — это «чёрный», «тёмный», «тёмносиний»[1].
    Мирча Элиаде отмечает, что Время черно из-за его суровости, беспощадности и бессмысленности. Живущие под господством Времени испытывают всевозможные страдания, и освобождение достигается в результате уничтожения Времени, избавления от закона непостоянства. Словом «кала» имеет ассоциативную связь с именем богини Кали[2].
    Калу обычно отождествляют с Шивой, но иногда и с Ямой, Брахмой или Вишну[3]. Кала — это также одно из имён Шивы[3].
    В яванской мифологии, Кала — это бог разрушения и супруг Дурги. Калу там изображают как гиганта, рождённого из семени царя богов Батхары. В Боробудуре ворота украшает гигантская голова Калы, делая их похожими на его огромную пасть. Такого рода украшения ворот и дверей можно часто встретить в яванском буддийском искусстве.
    Кала — это также древнеиндийская единица измерения времени, равная 144 секундам.
    Махака́ла («Великий Чёрный»; санскр. महाकाल, тиб. ནག་པོ་ཆེན་པོ — Нагпо Ченпо, яп. 大黒天 — Дайкоку; монг. Махгал) — в буддизме Ваджраяны охранник и защитник учения Будды (дхармапала). В некоторых школах тибетского буддизма его рассматривают и как йидама[1].
    Чаще всего Махакала изображается тёмно-синего или чёрного цвета, он имеет угрожающий вид. Однако известны и другие проявления Махакалы (Белый Махакала, Бернакчен — Черный Плащ[2]), насчитывают 72 основные формы этого божества. В большинстве своих проявлений Махакала изображается в гневной форме. На нём украшения из змей и костей, юбка из тигровой шкуры, его живот выдаётся вперёд. Часто Махакалу изображают также в окружении разных диких животных и птиц. Эти атрибуты символизируют его решимость разрушать все преграды на пути к просветлению. Тантрические украшения Махакалы также включают гирлянду из человеческих голов и корону с пятью черепами, которые символизируют преображение пяти клеш в пять изначальных мудростей. Махакала относится к просветлённым существам. Происхождение и история божества
     

    По одной из культовых версий это демон, принявший третичный путь и ставший на защиту буддийского учения. По мнению же учёных, Махакала вошёл в состав буддийского пантеона Ваджраяны из ряда божеств тантрической индийской йоги как манифестация Шивы — Бхайрава. Махакала в переводе с санскрита означает «Великое время», и первоначально в индуизме он был одной из двух ипостасей бога Шивы. Согласно индуистской космогонии, особой энергией, или формой Шивы, признаётся Время (Кала), которым, или в котором, создаётся вселенная, и которое, обратившись в грозное пламя, уничтожает её в ходе светопреставления. Но когда «огонь Времени» (кала-агни) затухает, Время «пожирает само себя» и превращается в Махакалу — абсолютное «Время над Временем», Вечность. Это совпадает с началом периода небытия вселенной (пралая). Концепция Махакалы возможно восходит к «Атхарваведе» (сер. I тысячелетия до н. э.).
    В дальнейшем мифологизированная фигура Махакалы проникла в северный буддизм, превратившись в одно из гневных божеств-защитников. Махакала стал особенно популярен среди последователей тибетского ордена Сакья, обретя там множество форм, однако получил распространение и среди других тибетских религиозных орденов. Его положение в тибетском пантеоне упрочилось во время второго распространения буддизма в Тибете (последняя четверть X века), а его популярность постепенно продолжала расти потому, что его статус перерос уровень защитника, достигнув разряда просветлённого существа. Его популярности в Тибете способствовало и то, что Махакала, попав из индийской мифологии в племенную духовную атмосферу Тибета, был наделён особенной ролью владыки жилища. Именно поэтому он стал одним из самых широко почитаемых защитников в тибетском пантеоне. Культ Махакалы с буддизмом Ваджраяны проник в Китай, и был распространён в некоторых его провинциях ещё до завоевания монголами. Например, в районе южно-сунской (1127—1279) столицы Ханчжоу, где были распространены как китайские, так и индо-гималайские культовые практики, было найдено множество изображений Махакалы. После завоевания Китая монголами Махакала был личным божеством-покровителем императора Хубилай-Хана (1215—1294).
    По представлениям буддистов Махакала способен быть воплощением целого ряда бодхисаттв: Ваджрапани (2-рукая форма), Манджушри (4-рукая форма) или Авалокитешвары (6-рукая форма)[3] Махакала в тибетских верованиях
     

    Рядовые тибетцы панически боятся Махакалу, признавая в нём демона. Большую часть года, за исключением специальных дней, когда проводятся посвященные ему ритуалы, изображение Махакалы закрыто в специальной часовне. Легитимация создания империи Цин
     

    В 1635 году, вступив в союз с монголами и готовясь к основанию Цин, Абахай заложил храм Махакалы, т. о. зарекомендовав себя как религиозного союзника монголов — последователей тибетского буддизма[4][5]. Этимология
     

    Этимология имени связана с понятиями «время» и «чёрный». Имя Кали впервые встречается в Ригведе. Также известна как Каликамата («чёрная земная мать»), Каларати («чёрная ночь»), среди тамилов — как Коттравей. Калике/Калика — форма имени Кали. Изображение и значение символов
     


    Кали, танцующая на теле Шивы. Миниатюра школы Кангра. 1800—1825 гг., Галерея Уолтерса, Балтимор

    Боги Шива, Вишну и Брахма поклоняются Кали. Ок. 1740 г., школа Басоли, Музей искусства, Лос-Анджелес
    Изображается в виде худой четырёхрукой длинноволосой женщины с голубой кожей. Обычно обнажена или одета в шкуру пантеры[источник не указан 1092 дня]. В верхней левой[источник не указан 1092 дня] руке она держит окровавленный меч, разрушающий сомнения и двойственность, в нижней левой — голову демона, символизирующую отсечение эго. Верхней правой рукой она делает защитный жест, прогоняющий страх, в то время как нижней правой рукой благословляет к исполнению всех желаний. Четыре руки символизируют 4 стороны света и 4 основных чакры.
    Три глаза богини управляют тремя силами: творением, сохранением и разрушением. Они также соответствует трем временам: прошлому, настоящему и будущему, и являются символами Солнца, Луны и молнии. На ней пояс из человеческих рук, которые обозначают неумолимое действие кармы.
    Её тёмно-синий цвет — цвет бесконечного космического, вечного времени, а также смерти. Эта символика обращает внимание на превосходство Кали над царством смертных. В «Маханирване-Тантре» сказано: «Чёрный цвет заключает в себе белый, жёлтый и все остальные цвета. Так же и Кали заключает в себе все остальные существа». Чёрный цвет символизирует незамутненное состояние чистого сознания.
    Гирлянда черепов, которой она украшена, означает череду человеческих воплощений. Черепов ровно 50 — по числу букв санскритского алфавита. Голова, которую несёт Кали, представляет собой эго, идею «я есть тело», которую она уничтожает. Черепа также показывают её способность освобождать ум от идентификации себя с телом. Эта гирлянда символизирует мудрость и силу. Взъерошенные волосы богини Кали (элокеши) образуют таинственный занавес смерти, который окутывает всю жизнь. Труп, на котором она стоит, указывает на преходящий и нижепоставленный характер физического тела.
    Кроваво-красный язык символизирует гуну раджас, кинетическую энергию вселенной, символом которых является красный цвет.
    Кали пребывает в анахате. Она взаимодействует с физическим сердцем; в этой форме она называется Ракти-Кали (красная Кали), пульсация сердца. Но красота — не только очарование, это также ужас и даже смерть. Кали — недосягаемая красота, невознагражденная любовь. Красота непостижима, потому что не имеет формы.
    Кали символизирует вечную жизнь. Вечная жизнь имеет цену. Только то, что является бессмертным, может быть бесконечным, поскольку ничто не может изменить его природы. Смертный и переходный процесс рано или поздно закончится. Чтобы извлечь пользу из вечности, которой является Кали, нужно принести в жертву нашу смертную природу. Поэтому Кали обычному глазу кажется пугающей и разрушительной.
    Кали — многоликая Богиня, которая руководит жизнью с момента зачатия до смерти. Она символизирует космическую силу вечного времени.
    На космическом уровне Кали связана с элементами воздуха или ветра, вайю, праны. Эта сила наполняет собой вселенную как энергия преобразования. Она действует быстро и не оставляет после себя никаких следов, вызывая радикальные перемены. Кали есть восприятие молнии правды, отрицающая все иллюзии. Она воплощает в себе творение, сохранение и уничтожение, вызывает одновременно любовь и ужас.
    В человеческом теле Кали существует в форме дыхания или силы жизни (праны). Символом Кали считался полумесяц. Культ
     


    Алтарь Кали из слоновой кости в экспозиции Кунсткамеры (Санкт-Петербург). Индия, XVIII век.
    Почитание Кали в качестве истребительницы демонов и могущественной богини-покровительницы особенно распространено в Бенгалии, где находится главный посвящённый ей храм Калигхата (в английском произношении — Калькутта), давший название столице Бенгалии — Калькутте. Второй из лучших храмов Кали находится в Дакшинешваре. Почитатели Кали в ритуальных целях пили вино. Во время ритуала верующие тремя глотками пили священную воду, наносили на межбровье красным порошком отметину, изображению богини подносились красные цветы и возжигали свечи. Затем читалась молитва, после чего, вдыхая аромат жертвенного цветка, верующие ели жертвенные подношения. Праздник в честь богини отмечался в начале сентября.
    Расцвет культа Кали пришёлся на период султанатов XIII — XIV веков. С XII по XIX века в Индии была распространена тайная секта тугов — фанатиков, посвятивших себя служению Кали как богине смерти и разрушения.
    Ка́ли (санскр. काली, Kālī IAST, «чёрная») — тёмная и яростная форма Парвати, тёмная Шакти и разрушительный аспект Шивы. Богиня-мать, символ разрушения. Кали разрушает невежество, поддерживает мировой порядок, благословляет и освобождает тех, кто стремится познать Бога. В Ведах её имя связано с Агни, богом огня.
    «Калика-Пурана» гласит: «Кали — освободительница, защищающая тех, кто её знает. Она ужасная Разрушительница времени, тёмная Шакти Шивы. Она есть эфир, воздух, огонь, вода и земля. Через неё удовлетворяются все физические желания Шивы. Ей ведомы 64 искусства, она дарит радость Богу-Творцу. Она — чистая трансцендентальная Шакти, полная тьма».
    Существует определённая связь с богиней Дургой, вплоть до признания Кали ипостасью последней.
    Богиня Кали отображена в Типитаке, где она является матерью дэвапутты Мары, нашего мирового периода, живущей выше небес Индры, среди божеств предела Камадхату[1][2][неавторитетный источник? 246 дней].
    Кро́нос, Крон (др.-греч. Κρόνος) — в древнегреческой мифологии[2][3] — верховное божество, по иному мнению титан, младший сын первого бога Урана (неба) и богини-демиурга Геи (земли). Соответствует римскому Сатурну. Первоначально — бог земледелия, позднее, в эллинистический период, отождествлялся с богом, персонифицирующим время, Хроносом (др.-греч. Χρόνος от Χρόνος — время).
    Период верховенства Крона считался золотым веком.
    Этимология имени Кронос неизвестна. Сами греки поздних времён, из-за созвучия имён, сопоставляли его с Хроносом-временем. Неизвестно, греческого ли происхождения это имя. Только серп — древний атрибут — говорит об их природе. Существовал у ионийцев, во всяком случае, в ряде ионийских городов есть праздник Кроний, но исконность его связи с Кроносом сомнительна, так что бог Кронос, будучи персонажем мифов, оказывается в то же время на периферии религиозных культов и верований[4].
    Уран, боясь погибнуть от одного из своих детей-титанов, возвращал их снова в недра земли. Поэтому Гея, изнемогавшая от бремени, уговорила Кроноса, родившегося последним, оскопить Урана. Кронос стал верховным богом[5].
    Серп, которым он оскопил Урана, Кронос бросил в море у мыса Дрепан (Серп) в Ахайе[6]. Этот серп хранился в пещере в Занкле (Сицилия)[7].
    По Ферекиду Сирскому Кронос победил Офиона и первым был коронован[8]. По другой версии Кронос был старшим сыном, и поэтому стал царём[9].
    При нём наступил золотой век. Кронос боялся предсказания Урана, по которому кто-то из его детей, рождённых ему Реей, свергнет его, а поэтому проглатывал их одного за другим. Так проглотил он Гестию, Деметру, Геру, Аида и Посейдона. От союза Кроноса с нимфой Филирой (которую он после, опасаясь ревности богини Реи, превратил в кобылицу) родился кентавр Хирон.
    Рея, беременная Зевсом, не желая лишиться последнего ребёнка, родила его в глубокой пещере на Крите и скрыла там, а Кроносу дала проглотить камень (Байтил). Этот камень позже показывали в Дельфах[10]. Также легенду с камнем связывали с утёсом Петрах над Херонеей[11]. Этот камень называют агадир[12]. Когда Кронос понял, что обманут, стал искать Зевса по всей земле[13], но куреты с острова Крит помешали ему найти младенца, и, когда Зевс плакал, они стучали копьями о щиты, чтобы Кронос не услышал плач маленького Зевса.
    Когда Зевс вырос и возмужал, он начал войну с отцом, потрясшую Вселенную до основания. После десятилетней войны Кронос был свергнут Зевсом и заключён в Тартар[14].
    По одному сказанию, Зевс в Олимпии боролся за власть с Кроносом и победил[15]. Согласно же орфикам, Зевс по совету Нюкты напоил Крона мёдом, тот заснул и его оскопили (кастрировали)[16]. По версии, оскоплён Зевсом, от его семени родилась Афродита[17] (обычно здесь фигурирует Уран). Уже после титаномахии, Кроноса и ставших на его защиту титанов Зевс заключил в Тартар.
    Зевс сверг отца, освободил из его чрева братьев и сестёр, заставив Кроноса изрыгнуть проглоченных им детей, и воцарился над миром, сделав своих братьев и сестёр олимпийскими богами (Гестию — богиней домашнего очага, Геру — женой и царицей богов, Деметру — богиней полей и плодородия, Аида — богом подземного царства мёртвых и Посейдона — богом морей).
    По более позднему варианту мифа, Кронос впоследствии был прощён и переселён на «острова блаженных». Отсюда в представлении древних греков «царство Кроноса» соответствовало сказочному «золотому веку».
    Кронос похоронен на Сицилии[18]. Был богом в Аравии[19]. Отождествлялся с финикийским богом, которому приносили в жертву младенцев[20]. В Олимпии ему был сооружён храм[21]. Жертвы Крону приносили в Олимпии на вершине горы Кроний в весеннее равноденствие в месяце Элафионе басилом[22].
    Ему посвящён XIII орфический гимн.
    Кроносу соответствует римский Сатурн. По преданию, отождествлявшему Кроноса с Сатурном, он был разбит Зевсом и бежал в Италию (см. Сатурн). Кронос царствовал в Ливии и Сицилии и основал Гиераполь[23].
    В честь Кроноса предлагают назвать звезду HD 240430, которая, как считается, поглотила одну или несколько планет.
  4. შანკარადევა
    ქაოსი – ბერძნულ მითოლოგიაში, ცარიელი სივრცე, რომელიც ძველი ბერძნების წარმოდგენით სამყაროს შექმნამდე არსებობდა. ქაოსისაგან წარმოიშვნენ გეა, ერებოსი, ეროსი, ტარტაროსი, ნიკტი და სხვა. ორფელების წარმოდგენით ქაოსი ქრონოსის (მარადისობის) შვილია.
    მათ ქაოსი წარმოდგენილი ჰქონდათ უფსკრულად, რომელშიც სიბნელე, ღამე და ნისლი ბინადრობდა. დროთა განმავლობაში, მოძრაობის შედეგად ნისლებმა კვერცხის სახე მიიღო, შემდეგ ორად გაიყო, ერთისგან წარმოიშვა ცა, ხოლო მეორისაგან დედამიწა.
    ქაოსი – ბერძნულ მითოლოგიაში, ცარიელი სივრცე, რომელიც ძველი ბერძნების წარმოდგენით სამყაროს შექმნამდე არსებობდა. ქაოსისაგან წარმოიშვნენ :
    გეა (მიწა)
    ეროსი (სურვილი)
    ნიკტი (ღამე)
    ერებოსი (წყვდიადი)
    ტარტაროსი (უფსკრული)
    ორფელების წარმოდგენით ქაოსი ქრონოსის(მარადისობის) შვილია.
    ბერძნებს ქაოსი წარმოდგენილი ქონდათ უფსკრულად, რომელშიც სიბნელე, ღამე და ნისლი ბინადრობდა. დროთა განმავლობაში, მოძრაობის შედეგად ნისლებმა კვერცხის სახე მიიღო, შემდეგ ორად გაიყო, ერთისგან წარმოიშვა ცა, ხოლო მეორისაგან დედამიწა.
    ახლანდელი მნიშვნელობით ქაოსი ნიშნავს უწესრიგობას, არევ-დარევას.
    ერებოსმა და ნიქტმა შვეს ეთერი (სინათლე) და ჰემერა (დღე)
    ნიქტმა შვა :
    მოროსი (ხვედრი)
    აპატე (ტყუილი)
    მორი (ბედი)
    ონირა (ოცნება)
    კერი (ნგრევა)
    ტანატოსი (სიკვდილი)
    ოიზუსი (ტკივილი)
    ჰიპნოსი (ძილი)
    ჰესპერიდე (აისი და დაისი)
    კერები (სიკვდილის ღვთაებები)
    ნემესისი (წყევლა და შურისძიება)
    ფილოტესი (სიყვარული)
    ერისი (ბრძოლა)
    გერაი (სიბერე)
    მომოსი (განკიცხვა)
    გეამ გააჩინა ცა, მთები და ზღვა.
    გეამ ურანოსთან (ცა) შვა ტიტანები ციკლოპები და ასხელიანები.
    გეამ პონტოსთან (ზღვა) შვა:
    ნერეი (მშვიდი ზღვა)
    ტაუმასი (ზღვის საოცრება)
    ფორკისი (ღელვა)
    კეტო (ზღვის ურჩხული)
    ევრიბია (ზღვის ძალა)
    თავიდან იყო ქაოსი .სიცარიელისგან იშვა ერებოსი (ადგილისადაც სიკვდილი ბინადრობს) და ღამე, მაის შემდეგ გაჩნდა სიყვარული, რომლისგანაც წარმოიშვა გეა -დედამიწა, რომელმაც შვა ურანოსი -ცა. ურანოსი და გეა შეუღლდნენდა შვილებად ეყოლათ ასხელები, კიკლოპები და ძლევამოსილი ტიტანები .
    ურანოსი იყო ბოროტი ქმარი და მამა, მას სძულდა თავისი შვილები. ყოველ ახალშობილ ტიტანს დედამიწის დამალულ ადგილებში ამწყვევდა, რათა მათ არასოდეს ეხილათ დღის სინათლე, ურანოსი თავისი ბოროტებით ტკბებოდა, ამ ყველაფერმა განარისხა გეა მან ადამანტისგან ნამგალი გააკეთა და მოუწოდა მის შვილებს აჯანყებულიყვნენ მამის წინააღმდეგ, ყველას ეშინოდა კრონოსის გარდა, ამიტომაც გეამ სწორედ უმცროს ტიტანს გადასცა ნამგალი.
    გეამ და კრონოსმა აჯანყება წამოიწყეს.კრონოსი თავს დაესხა ურანოსს და დაამარცხა კიდეც. ურანოსის სისხლის წვეთები მიწაში ჩაიღვარა ასე იშვნენ გიგანტები, ნიმფებიდა ზღვაში მოხვედრილი ნაწილებისგან აფროდიტე .
    კრონოსი გახდა შემდეგი მმართველი, ის კიკლოპებსა და ასხელებს ტარტაროსში ამწყვევდა.მან საკუთარ და რეაზე იქორწინა, თუმცა ბავშვების ყოლის ეშინოდა, რადგან გეამ და ურანოსმა უწინასწარმეტყველეს, რომ ტახტიდან სწორედ მისი შვილი ჩამოაგდებდა, ამიტომ კრონოსი ყოველ ახალდაბადებულს ყლაპავდა . რეა გააბრაზა ამ საქციელმა და გადაწყვიტა რაიმე მოემოქმედებინა შვილების გადასარჩენად, როდესაც მეექვსე შვილის გაჩენის დრო დადგა რეა დაიმალა და ახალშობილი კუნძულ კრეტაზე, ნიმფებს დაუტოვა აღსაზრდელად, ქმარს კი სახვევში გამოკრული ქვა მისცა გადასაყლაპავად.
    ეს ახალშობილი იყო ზევსი, კრეტაზე ყოფნის დროს მას ზრდიდა მეტიდა, რომელიც დაეხმარა ზევს კრონოსის დამარცხებაში .მან დაამზადა სასმელი, რითაც კრონოსს ჩაყლაპული შვილები უკან უნდა ამოენთხია. ამასობაში რეამ დაარწმუნა კრონოსი, რომ ზევსი თავის შვილად მიეღო, მართლაც ზევსი დაბრუნდა ოლიმპოზე ჩუმად დაალევინა კრონოსს რეას მიერ დამზადებული სასმელი და თავისი და-ძმები ტყვეობიდან იხსნა.
    დაიწყო ტიტანებისა და ოლიმპოელების ბრძოლა, ზევსმა ტარტაროსში დამწყვდეული კიკლოპები და სხელები გამოუშვა, კიკლოპებმა ზევსს ელვა უბოძეს. ომში ასხელები უზარმაზარ ლოდებს იყენებდნენ იარაღად . პრომეთე ტიტანი, რომელმაც მხარი არ დაუჭირა კრონოსს ზევსს მიემხრო და ათწლიანი ომის შემდეგ სძლიეს კრონოსს, ზევსმა ისინი ტარტაროსის უბნელეს ორმოში გამოამწყვდია და უძლიერესი ხუნდებით შეკრა, რათა ვერასდროს შეძლებოდათ თავის დაღწევა.ზევსი მაინც არ იყო უსაფრთხოდ, მისმა ქმედებამ გეა განარისხა მან შვა ტიფონი, ყველაზე მომაკვდინებელი მონსტრი ბერძნულ მითოლოგიაში, რომელიც ცნობილია როგორც "მამა ყველა მონსტრისა", ზევსი შეებრძოლა მას და დაამარცხა. ბოლოს ღმერთებს გიგანტები დაუპირისპირდნენ, ეს უზარმაზარი არსებები მთებს ერთმანეთზე დებდნენ, რათა ზეცაში მოხვედრილიყვნენ . ზევსმა ისინიც დაამარცხა და მიწიდან შობილი გოლიათები მიწაშივე ჩამარხა . ლეგენდის თანახმად, ერთ-ერთი გიგანტი ენტას მთის ქვეშაა ჩამარხული და როდესაც განრისხება ვულკანიდან ლავა ამოხეთქავს ხოლმე.
    ქაოსი – (ბერძნ.) უკიდეგანო და ბნელი სივრცე, რომელიც სამყაროს შექმნამდე არსებობდა. ზოგი მითოგრაფოსის აზრით, ქაოსი იყო შეუცნობელი ფორმის ღვთაებრივი არსება. უმრავლესობის რწმენით კი, ქაოსი წარმოადგენდა შემოქმედებითი ძალებით ავსებულ მოუწესრიგებელ მასას – მიწის, წყლის, ჰაერისა და ცეცხლის ნაერთს. მომავალი სამყაროს ყველა ჩანასახით ავსებული ამ სივრციდან თავდაპირველად იშვა გეა–ფართომკერდიანი დედამიწა. ტარტაროსი – მიწისქვეშეთი. ეროსი – სიყვარული. ერებოსი – წყვდიადი და ნიქსი – ღამე.
    ერებოსი და ნიქსი სიყვარულით შეერთდნენ და გააჩინეს ეთერი – მიწისზედა ჰაერის ნათელი სივრცე და ჰემერა – დღე.
    შემდეგ გეამ შვა ურანოსი – ზეცა, რომელმაც ყოველი მხრიდან დაფარა იგი, მაღალი მთები და პონტოსი – ზღვა.
    აბრაამული მონოთეიზმის საიდუმლო (დანტე ალიგიერის "ღვთაებრივი კომედია", საიდან გააგდეს ლუციფერი, საიდან გააგდეს ადამი და ევა, სად გადაიხვეწა კაენი და სად ცხოვრობს "ღმერთი" იაჰვე)
    2017, 7 დეკემბერი, 19:49
    თავდაპირველად ვიტყვი, რომ ჩემი ეს სტატია უმთავრესად არის ჩემი მოსაზრება, მაგრამ დაფუძნებული თეოსოფების, გნოსტიკოსების, სატანისტი ფილოსოფოსების და ნაწილობრივ ორთოდოქსი და კათოლიკე ქრისტიანი აპოლოგეტებისა და მწერლების რწმენა წარმოდგენებზე და ეზოთერულ ცოდნაზე (მაგ. ელენა ბლავატსკაია, ენტონი ლავეი, ნიკოლაი ლევაშოვი, დანტე ალიგიერი და ედმუნდ ჰალეი).
    მინდა დავსვა რამოდენიმე კითხვა:
    1) რა არის სინამდვილეში ჯოჯოხეთი?
    2) რა არის სინამდვილეში სამოთხე?
    3) საიდან გააგდეს ადამი და ევა?
    4) როგორი იყო ძველი შუმერების, ბაბილონელების და იუდეველების რელიგიები?
    5) ვინ არის ძველი აღთქმის ებრაული "ღმერთი" იაჰვე?
    6) საიდან გააგდეს ლუციფერი და მისი მომხრეები?
    7) რა იცოდა დანტე ალიგიერიმ?
    8) საიდან და სად გააგდეს ძმის მკვლელი კაენი??
    მე მსურს წარმოგიდგინოთ ჩემი როგორც გნოსტიკოსი რელიგიათმცოდნის მოსაზრება დაფუძნებული მისტიკოსთა კვლევებზე და თეისტური დოგმატების ანალიზზე ზემოთხსენებულ კითხვებთან დაკავშირებით. მე ანალიზის შედეგად მივედი ამ მოსაზრებამდე, რომელსაც ახლა წარმოგიდგენთ.
    ადრექრისტიანულ ეპოქაში მცხოვრები გნოსტიკოსები ამტკიცებდნენ რომ ფიზიკური კოსმოსი სატურნის ორბიტის ჩათვლით ეკუთვნით არქონტებს (ბოროტ ანგელოზებს), რომლებიც არიან შვიდნი, ყველაზე პირველი – ილდაბაოთი იგივე ლალდაბაოთი (რომლის სახელიც არამეულად ნიშნავს ზეცის უფალს) მეფობს პლანეტა სატურნის სისტემაში, ელოი – იუპიტერის სისტემაში, საბაოთი – მარსზე და ა.შ. დედამიწაც ასევე არის ამ არქონტების დომინაციის ზონა ოღონდაც არა ისე როგორც დანარჩენი კოსმოსი. არქონტების სამეფოებს ეწოდებათ – კენომა (არარაობა და სიბნელე), უფრო შორს არის ილდაბაოთის დედის – სოფია ახამოტის სამეფო, ხოლო კიდევ უფრო შორს ეონი ქრისტეს, ეონი ნუსის და პლერომას ანუ კეთილი სისავსის 31 ეონისა (ნუსის და ქრისტეს ჩათვლით 33). ამას ამტკიცებდნენ გნოსტიკოსები, ამას ამტკიცებენ თეოსოფები.
    ელენა ბლავატსკაია თავის ნაშრომში "ელემენტალები" წერს რომ ძველი ბერძენი პლუტარქეს მიხედვით სივრცე დედამიწიდან მთვარემდე ეკუთვნის ჰადესს და მის დემონებს, რომელთა შორის არის დემონესა ჰეკატა, ღამის კუდიანი, ეს სივრცე უკავიათ ჰადესის სამეფოს სულებს, ხოლო მთვარიდან უკვე იწყება ჰიპერ ურანია ანუ ცის მიღმიერი (ზე ციური) ღმერთების სამეფო. სხვათაშორის ბერძნები პლანეტა იუპიტერთან აიგივებდნენ ზევსს.
    გნოსტიკური სწავლებით იაჰვე ცხოვრობს მთვარეზე, კონსპიროლოგები ამტკიცებენ რომ არქონტები არიან ბოროტი ანგელოზები, რეფტილოიდები რომლებსაც ეთაყვანებიან მონოთეისტები (ისე რომ უმეტესობამ არც კი იცის ვის ადიდებს!), ტრადიციული აბრაამიზმის მიხედვით ლუციფერი და მისი მომხრე ანგელოზები იყვნენ იაჰვეს ქმნილებები, რომლებიც აუჯანყდნენ მას და დაისაჯნენ; იაჰვემ ისინი "ზეციდან" "ქვესკნელში" ისროლა (გადააგდო). კაენზეც არის ნათქვამი რომ "ნოდის ქვეყანაში" წავიდაო... რაო? რა ნოდის ქვეყანა? ჯერ ერთი ადამი და ევა იმ დროს უკვე გაგდებულნი იყვნენ ედემიდან... სად იყო ედემი? თუ დავუჯერებთ ფუღურო დედამიწის ჰიპოთეზის მომხრე მეცნიერებს და მისტიკოსებს (მაგალითად პეტრე პოლს) ის მდებარეობს დედამიწის შიგნით ჩრდილოეთი პოლარული წრის გასწვრივ და წარმოადგენს პლანეტის ეკვატორულ სიბრტყეზე არსებული მიდგარდის მიწის "ცის მყარს" ანუ თაღოვან ნაგებობას (რომელიც აშკარად არქონტებმა შექმნეს), იქაა სწორედ ოლიმპოს მთა და 4 მდინარე რომელიც ოთხად იტოტება და რწყავს ედემს ანუ ჰიპერბორეას იგივე ასგარდს! სხვათაშორის ეს ბიბლიურ მითებს არ ეწინააღმდეგება. ბიბლიაში სწორედ რომ არქონტების მიერ ფუღურო დედამიწის შექმნაზეა საუბარი, ბიბლიას ბევრი დასცინის, ხოლო მორწმუნეები ვერ იგებენ, სწორედ ამის გამო! ბიბლიაში ნახსენები არიან არქონტები იგივე ელოჰიმები (ანდროგინი რეფტილოიდები) და არა სამება ან ერთი კონკრეტული უფალი, მეორეც ბიბლია დაფუძნებულია ბაბილონურ და შუმერულ წყაროებზე სადაც ნახსენებია არა ერთი ადამი არამედ შვიდი! რომელთაგან თითოეულს ჰყავდა ცოლი სახელად "ლილიმი"! ესეც მინიშნება ადამის პირველ ცოლზე ლილიტზე, რომელზეც არის საუბარი რაბინთა წიგნებში! და არავინ დამიწყოს მტკიცება ეგ ტყუილიაო! ესაა ჩემი ეზოთერული მოსაზრება!
    ახლა ბევრი რამ გავიგეთ, მაშასადამე ლუციფერი, სატანა, ბელიალი, ლევიათანი და მათი ლეგიონები მთვარიდან ჩამოაგდეს დედამიწაზე! დანტე ალიგიერი რომელიც იყო მორწმუნე კათოლიკე, თავის "ღვთაებრივ კომედიაში" ამტკიცებდა რომ ლუციფერი ზეციდან უფალმა ჩამოაგდო ისე რომ პლანეტა თავით გაიტანა, ცენტრში გაეჩხირა და სამხრეთ პოლუსზე წარმოშვა გიგანტური მთა რომელიც არის კიდეც განსაწმენდელი ანუ ლიმბუსი!
    დანტე მონოთეისტი იყო და არა გნოსტიკოსი, მაგრამ მან მაინც იცოდა ბევრი რამ. ჯოჯოხეთი შედგება 9 სარტყელისგან, ცენტრში არის ლუციფერი, ჯოჯოხეთში არიან "უფლისგან" განდგომილნი. არის აგრეთვე 10 "ცა", ესენია: პირველი ცა – მთვარე, მეორე ცა – მერკური, მესამე ცა – ვენერა, მეოთხე ცა – მზე, მეხუთე ცა – მარსი, მეექვსე ცა – იუპიტერი, მეშვიდე ცა – სატურნი, მერვე ცა – "ვარსკვლავთა" სფერო, მეცხრე ცა – კრისტალური ცა და მეათე ცა – ემპირეი ანუ ცეცხლოვანი ღვთაებრივი სფერო, ღმერთის სამეფო.
    დანტემ მეტ ნაკლებად სწორად აღწერა სამყაროს სტრუქტურა, მაგრამ მხედველობიდან გამორჩა ის რომ 1) დემონები რომლებიც დედამიწის შიგნით ცხოვრობენ არ არიან ბოროტი ძალები 2) ბიბლიაში ნახსენებია 7 ბოროტი არქონტი 3) 7 ცას მართავენ არქონტები. ეს მას აშკარად გამორჩა, რადგანაც კათოლიკე მონოთეისტი იყო.
    ახ. წ. 325 წელს ნიკეის კრების შემდეგ ორთოდოქსებმა მოაწყვეს გნოსტიკოსების გენოციდი. ამჟამად მსოფლიოში ბატონობს მონოთეიზმი (არქონტების რელიგიები).
    პლუტარქე დანტეს მსგავსად ხედავდა საერთო სურათის უდიდეს ნაწილს, ხოლო სრულ რეალობას ხედავდნენ მხოლოდ გნოსტიკოსები. სხვათაშორის გნოსტიკოსებს ბევრ რამეში ეთანხმებიან საენტოლოგები. ის შავი უდაბნო და სიცარიელე რომელზეც საუბარია ბიბლიურ მითებში ესაა კონკრეტულად დედამიწა და კოსმოსი მთვარემდე, სადაც დატყვევებულნი არიან დემონები და წარმართული ღმერთები.
    მე ვფიქრობ რომ ძველმა ბერძნებმა და არა მხოლოდ მათ იცოდნენ ჩვენი მზის სისტემის სტრუქტურის შესახებ, კოიპერის სარტყელის და ოორტის ღრუბლის შესახებ და "ქაოსს" ისინი უწოდებდნენ სწორედ კოიპერის სარტყელს და ოორტის ღრუბელს. მათ ზუსტად აღწერეს მზის სისტემის ფორმირება, ოღონდაც მისტიკურ ალეგორიულად. კენომას და კერასმოსს ელინები უწოდებდნენ ქაოსს. მათ იცოდნენ რომ ქაოსიდან წარმოიშვა კოსმოსი. კოსმოსი ესაა ქაოსის გარდასახული ნაწილი, ფორმირება დასრულებული პლანეტების სისტემა – კენომა და კერასმოსი. პლანეტა ნეპტუნის მიღმა კი იწყება "ხელუხლებელი" სუფთა ქაოსი ანუ სივრცე როგორიც იყო მზის სისტემის დანარჩენი ნაწილიც შორეულ წარსულში. ნეპტუნის მიღმა ჯერ კიდევ ქაოსი სუფევს. ნეპტუნი არის კოსმოსის ბოლო პლანეტა. მატერიალისტებს არასწორად ესმით ტერმინები "კოსმოსი" და "ქაოსი". ბერძნული მითოსი სიმართლეა.
  5. შანკარადევა
    ეგზოპლანეტა
    მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია

    მხატვრის წარმოსახვით შექმნილ სურათში ნაჩვენებია, როგორაა გავრცელებული პლანეტები ვარსკვლავების გარშემო ირმის ნახტომში.[1]
    ეგზოპლანეტა (ექსტრასოლარული (მზის გარეთა) პლანეტა) — პლანეტა, რომელიც მოძრაობს არა მზის, არამედ სხვა ვარსკვლავის, ვარსკვლავური ნარჩენის ან ყავისფერი ჯუჯის გარშემო. აღმოჩენილია 1800-ზე მეტი ეგზოპლანეტა (2015 წლის 29 იანვრის მონაცემებით: 1888 პლანეტა 1187 პლანეტურ სისტემაში, რომელთაგან 477 მრავალვარსკვლავური სისტემაა).[2] არსებობენ ე. წ. თაღლითი პლანეტები, რომლებიც არც ერთი ვარსკვლავის გარშემო არ ბრუნავენ და განცალკევებულად არსებობენ, განსაკუთრებით მაშინ, თუ ისინი გაზური გიგანტებია, რა შემთხვევაშიც ისინი ხშირად აღიქმებიან სუბ-ყავისფერ ჯუჯებად, როგორც WISE 0855-0714.[3]
    კეპლერის კოსმოსურმა ტელესკოპმა ასევე აღმოაჩინა რამდენიმე ათასი[4][5] კანდიდატი პლანეტა,[6][7] რომელთა 11%-ის არსებობა შესაძლოა არ დადასტურდეს.[8] საშუალოდ, თითო ვარსკვლავზე ერთი პლანეტა მოდის.[9] ხუთიდან ერთ მზის მსგავს[10] ვარსკვლავს კი „დედამიწის ზომის“[11] პლანეტა ჰყავს სასიცოცხლო ზონაში დედამიწიდან 12 სინათლის წლის მანძილის დისტანციაში.[12][13] თუ გავითვალისწინებთ, რომ ირმის ნახტომში 200 მილიარდი[14] ვარსკვლავია, 11 მილიარდი პოტენციურად სასიცოცხლო დედამიწის ზომის პლანეტა უნდა იყოს ჩვენს გალაქტიკაში, ხოლო თუ წითელი ჯუჯებიც იგულისხმება, ეს რიცხვი 40 მილიარდამდე იზრდება.[15] ირმის ნახტომში არსებული თაღლითი პლანეტები შესაძლოა ტრილიონამდე ზრდიდეს ამ რიცხვს.[16]

    TrES-3b-ისა და იუპიტერის ზომების შედარება. ამ ეგზოპლანეტის ორბიტალური პერიოდი 31 დღეა და ცხელ იუპიტერადაა კლასიფიცირებული, რადგან ზომით დიდია და ვარსკვლავთან ახლოსაა, ამის გამო კი ის ერთ-ერთი ყველაზე ადვილად დასაფიქსირებელი პლანეტაა ტრანზიტული მეთოდით.
    თუ დადასტურდა, უახლოესი ეგზოპლანეტა იქნება ალფა კენტავრი Bb, მაგრამ მის არსებობა საეჭვოა. აქამდე აღმოჩენილთა შორის თითქმის ყველა ეგზოპლანეტა ირმის ნახტომში მდებარეობს, თუმცა მცირე რაოდენობით ექსტრაგალაქტიკური პლანეტების აღმოჩენის ალბათობაც არსებობს. 2014 წლის მარტის მონაცემებით, ყველაზე ნაკლებად მასიური პლანეტა არის PSR B1257+12 A, რომელიც სულ რაღაც 2 მთვარის მასისაა. ყველაზე მასიური პლანეტა, რომელიც NASA Exoplanet Archive-შია შეტანილი, არის DENIS-P J082303.1-491201b,[17][18] რომელიც 29 იუპიტერის მასაა, თუმცა პლანეტის უმეტესი განმარტების თანახმად, ის ზედმეტად მასიურია პლანეტისთვის და შესაძლოა ყავისფერი ჯუჯა იყოს. არსებობს პლანეტები, რომლებიც იმდენად ახლოსაა დედავარსკვლავთან, რომ მათი ორბიტალური პერიოდი რამდენიმე საათია, ხოლო, ამის საპირისპიროდ, არსებობს პლანეტები, რომელთა ორბიტალური პერიოდი ათასობით წელიწადი იჭიმება დედავარსკვლავთან სიშორის გამო. ზოგი კი იმდენად შორსაა, რომ რთულია იმის თქმა, საერთოდ არის თუ არა გრავიტაციულად დაკავშირებული ვარსკვლავთან.
    ეგზოპლანეტების აღმოჩენამ ინტერესი არამიწიერი სიცოცხლის ძიებაშიც აღძრა, განსაკუთრებით იმ პლანეტებზე, რომლებიც თავიანთი დედავარსკვლავის გარშემო სასიცოცხლო ზონაში მდებარეობს, სადაც თხევად წყალს (აქედან გამომდინარე, სიცოცხლეს) შეუძლია არსებობა. პლანეტის სიცოცხლიანობის კვლევა აგრეთვე მოიცავს სხვა მრავალ ფაქტორს.[19]
    სასიცოცხლო ზონა
    მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
    ვარსკვლავის სიკაშკაშეზე დაფუძნებული სისტემის მაგალითი სხვადასხვა ტიპის ვარსკვლავების სასიცოცხლო ზონის წინასწარმეტყველებისთვის. პლანეტებისა და ვარსკვლავების ზომების, ორბიტის სიგრძეების და სასიცოცხლო ზონის ზომების მასშტაბები არასწორია.
    სასიცოცხლო ზონა — ასტრონომიასა და ასტრობიოლოგიაში რეგიონი ვარსკვლავის გარშემო, რომელშიც პლანეტური მასის ობიექტებს საკმარისი ატმოსფერული წნევით შეუძლია წყალი თხევად მდგომარეობაში შეინარჩუნოს.[1][2] სასიცოცხლო ზონის საზღვრები გამოითვლება დედამიწის ბიოსფეროს მოთხოვნილებების მიხედვით — მისი პოზიციით მზის სისტემაში და მზისგან მიღებული გამოსხივებით. რადგანაც თხევადი წყალი მნიშვნელოვანია სიცოცხლისთვის, რის გამოც დედამიწაზე არსებობს იგი, სასიცოცხლო ზონის ბუნება და მასში შემავალი ობეიქტები მიჩნეულია, რომ ხელს უწყობს დედამიწის მსგავსი არამიწიერი სიცოცხლისა და ინტელექტის გავრცელების განსაზღვრაში.
    მას შემდეგ, რაც 1953 წელს ცნება სასიცოცხლო ზონა შემოვიდა,[3] მრავალი პლანეტა იქნა აღმოჩენილი მასში. ასეთი პლანეტები დედამიწაზე ბევრად მასიურია (სუპერ-დედამიწები და გაზური გიგანტები) და მათი აღმოჩენა ძალიან მარტივია. 2013 წლის 4 ნოემბერს ასტრონომებმა კეპლერის კოსმოსური მისიის მონაცემებზე დაყრდნობით განაცხადეს, რომ შესაძლოა 40 მილიარდი დედამიწის ზომის პლანეტა იყოს „ირმის ნახტომში“, რომელიც მზის მსგავსი და წითელი ჯუჯა ვარსკვლავების გარშემო სასიცოცხლო ზონაში ბრუნავს.[4][5] მათი შეფასებით, ამათგან 11 მილიარდი მზის მსგავსი ვარსკვლავის გარშემო უნდა ბრუნავდეს.[6] მეცნიერთა თქმით, უახლოესი ასეთი პლანეტა 12 სინათლის წლის დაშორებით უნდა იყოს.[4][5] სასიცოცხლო ზონა ასევე განსაკუთრებული ინტერესის სფეროა ბუნებრივი თანამგზავრების სიცოცხლიანობის შემსწავლელთათვის, რადგან სასიცოცხლო ზონაში არსებული პლანეტური მასის მთვარეების რაოდენობა შესაძლოა პლანეტების რაოდენობას აჭარბებს.[7]
    მომდევნო ათწლეულებში სასიცოცხლო ზონის ცნება სიცოცხლის მთავარი კრიტერიუმი იყო. არამიწიერი თხევადი წყლის მტკიცებულების აღმოჩენის შემდეგ მიჩნეულია, რომ მისი შესამჩნევი რაოდენობა სასიცოცხლო ზონის გარეთ არსებობს. სხვა ენერგიის წყაროების დახმარებით, როგორიცაა მიქცევა-მოქცევით გათბობა,[8][9] რადიოაქტიური დაშლა[10] ან არაატმოსფერული ძალებით მინიჭებული წნევა, შესაძლოა თხევად წყალზე დამოკიდებული სიცოცხლის ძირითადი გარემო ვარსკვლავთშორის სივრცეშიც კი არსებობდეს — თაღლით პლანეტებზე ან მათ თანამგზავრებზე.[11] გარდა ამისა, მეცნიერებმა სხვა სასიცოცხლო ზონების ცნება შემოიტანეს, სადაც შესაძლოა ალტერნატიულ ბიოქიმიაზე დაფუძნებული ჰიპოთეტური სიცოცხლისთვის ხელსაყრელი არაწყლოვანი გამხსნელები არსებობდეს.[12] 2013 წელს სასიცოცხლო ზონაზე წარმოდგენა კიდევ უფრო გაფართოვდა იმ დაკვირვების შემდეგ, რომ სიცოცხლის ქიმია შესაძლოა დიდი აფეთქებიდან, რომელიც 13,8 მილიარდი წლის წინ მოხდა, მალევე დაიწყო, სასიცოცხლო ეპოქის განმავლობაში, როდესაც სამყარო სულ რაღაც 10-17 მილიონი წლის იყო.[13][14][15] პანსპერმიის ჰიპოთეზის თანახმად, მეტეოროიდებით, ასტეროიდებითა და მზის სისტემის სხვა მცირე სხეულებით გავრცელებული მიკროსკოპული სიცოცხლე შესაძლოა მთელ სამყაროში არსებობდეს.[16] თუმცა, დედამიწა ერთადერთი ადგილია ცნობილთა შორის სამყაროში, სადაც სიცოცხლე არსებობს.[17][18]
  6. შანკარადევა
    მზის სისტემა
    მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
    მზის სისტემის კომპიუტერული მოდელი. ინფოპლაკატზე ყველა პლანეტის მასა, დაშორება და სხვა მახასიათებლებია აღბეჭდილი
    მზის სისტემა შედგება მზისა და მის გარშემო მოძრავი გრავიტაციულად ჩაჭერილი ასტრონომიული ობიექტებისაგან. მზის სისტემის ფორმირება 4,6 მილიარდი წლის წინ, მოლეკულური ღრუბლის კოლაფსის შედეგად მოხდა. სისტემის მასის უმეტესობას (99,86%) მზე შეიცავს. ოთხი შედარებით პატარა შიდა პლანეტა — მერკური, ვენერა, დედამიწა და მარსი (მათ ასევე მოიხსენიებენ, როგორც კლდოვანი პლანეტები), ძირითადად, ქვისა და მეტალისგან შედგება, ხოლო ორი უდიდესი პლანეტა — იუპიტერი და სატურნი, ძირითადად, წყალბადითა და ჰელიუმითაა გაჯერებული. ორ უშორეს პლანეტაზე — ურანსა და ნეპტუნზე მეთანის, წყალბადისა და ამიაკის ყინულების დიდი მარაგია, რის გამოც მათ ზოგჯერ „ყინულის გიგანტებად“ მოიხსენიებენ.
    მზის სისტემაში ასევე არის რეგიონები, სადაც შედარებით პატარა ობიექტები ბინადრობს. ასტეროიდული სარტყელი, რომელიც მარსსა და იუპიტერს შორის მდებარეობს, კლდოვანი პლანეტების მსგავსია, რადგან მათ შედგენილობაში ძირითადად ქვა და მეტალი შედის, თუმცა ზომით ძალიან პატარებია, პლანეტებად რომ ჩაითვალოს.[1] ნეპტუნის ორბიტის გაღმა კოიპერის სარტყელი — მიმოფანტული დისკო მდებარეობს. მასში ე. წ. ტრანს-ნეპტუნისეული ობიექტები ბინადრობს, რომლებიც წყლის, მეთანისა და ამიაკის ყინულებითაა გაჯერებული. ამ არეალში 5 ცალკეული ობიექტი გამოიყოფა: ცერერა, პლუტონი ჰომეა, მაკემაკე და ერისი. ისინი საკმარისად დიდებია იმისთვის, რომ თავიანთი გრავიტაციით მრგვალი (მთლად მრგვალი არა, მომრგვალო) ფორმა მიიღონ.[1] სწორედ ამიტომ, მათ ჯუჯა პლანეტებად მოიხსენიებენ.
    მზიური ქარი — მზიდან წამოსული პლაზმა, რომელიც ვარსკვლავთშორის სივრცეში ქმნის დიდ ბუშტს, სახელად ჰელიოსფერო. ურტის ნისლეული, რომელიც მიჩნეულია, რომ გრძელპერიოდიანი კომეტების წყაროა, შესაძლებელია 1000-ჯერ შორს მდებარეობდეს, ვიდრე ჰელიოსფერო. ჰელიოპაუზა არის ის წერტილი, როდესაც მზიური ქარის წნევა ტოლია ვარსკვლავთშორისი ქარის (ანუ საპირისპირო) წნევისა. მზის სისტემა მოთავსებულია ირმის ნახტომის ერთ-ერთ მკლავში. ჩვენი მზის სისტემა ცენტრალური შავი ხვრელიდან 26 000 სინათლის წლითაა დაშორებული.
  7. შანკარადევა
    დარეხვილი მიზანდრიული ფემინისტი "ნიქსელ პიქსელი". რეფტილოიდების და არქონტების აგენტი. რუსი ნეოფაშისტი. ეზიზღება მამაკაცები. უარყოფს ბიოლოგიურ ფაქტორს. агент жид рептилиодов. неофашист. андрофобная и мизандрическая феминистка - ника водвуд. тупая идиотка. безмозглая стерва. долбоеб. психический больная дура без мозгов. угроза нашему мире.
    https://www.youtube.com/user/NixelPixel
  8. შანკარადევა
    მოსეს რჯული ახდენს სექსუალობის დემონიზებას. მოსეს რჯულის მიხედვით სექსუალობა (განსაკუთრებით ლგბტ) არის "ცოდვა". მოსეს რჯული მოცემულია უმაღლესი ეონების წინააღმდეგ აჯანყებული უმდაბლესი ვარსკვლავური სულების – არქონტების მიერ. არქონტები და მათი შთამომავალი რეფტილოიდები და ნაცრისფერები არიან ენერგეტიკული პარაზიტები. ამ პარაზიტებს აქვთ ალერგია სექსუალურ ენერგიაზე. სექსუალური ენერგია არის ის რაც ადამიანს ანიჭებს სიამოვნებას და ფიზიკურ და ასტრალურ სხეულებს აჯანსაღებს, ადამიანი ასხივებს პოზიტიურ ენერგიას. სექსუალობის დემონიზაცია ესაა არქონტების პოლიტიკა. შუმერულ მითოსში კაცობრიობა დაღუპა ბოროტმა "ღმერთმა" ენლილმა, რომელიც "შეწუხდა ადამიანთა ხმაურისგან". იუდაისტურ და საერთოდ აბრაამულ წყაროებში ნათქვამია რომ "უფალმა" ატლანტიდა დაანგრია იმიტომ რომ ისინი იყვნენ ურჩნი, მისდევდნენ ლიბერტინიზმს. სატანიზმის და გნოსტიციზმის მიხედვით თავისუფლების მოყვარე ატლანტები დაღუპეს ბოროტმა ანგელოზებმა – არქონტებმა. კარპოკრატე ალექსანდრიელმა და მისმა შვილმა ეპიფანემ, მენანდრე სამარიტელმა და მისმა მოძღვარმა სიმონ მოგვმა და ბარბელიოტებმა იგივე ვორვორიტებმა ეს იცოდნენ. ლენინმაც იცოდა ეს, მარქსიც, ენგელსიც და ნიცშეც საქმის კურსში იყვნენ. დაფიქრდით ამის შემდეგ რა არის ეს "ასკეზა" და "მოსეს რჯული", რატომ მიდის სექსის დემონიზაცია და რატომ არსებობს ცენზურა, ვინ არიან არქონტები და რატომ აქვთ მათ ალერგია ადამიანის სექსუალურ ენერგიაზე. ნუ მიიღებთ მოსეს რჯულს ან მსგავს დოგმატებს, რადგან მათი ანტისექსუალობის უკან იმალებიან ასტრალური პარაზიტები – არქონტები. მათი მიზანია ადამიანური ფსიქიკის დათრგუნვა. მარტივად შეიძლება პარაზიტის გარჩევა მართალი სულისგან; პარაზიტი ახდენს სექსის დემონიზებას "რელიგიური მორალის" საფუძველზე, მართალი სული კი ამას არ აკეთებს. იფიქრეთ ამაზე. დააკვირდით მსოფლიოში მიმდინარე პროცესებს.
  9. შანკარადევა
    1. გუგლის კომპანიამ გამოაქვეყნა სკანდალური მონაცემები აღმოჩნდა,რომ პორნო საიტების ყველაზე ხშირი სტუმრები 14 წლიდან 50-წლამდე მდედრობითი სქესის წარმომადგენლები ყოფილან! საქართველოში პორნო საიტების ძირითადი მომხმარებლები არიან ჟურნალისტები,ოჯახის დიასახლისები და სკოლის მოწაფეები! ქართველი ქალების 98% სასტიკად უარობს,რომ მას არ აინტერესებს პორნო საიტები,მაგრამ აღმოჩნდა,რომ ქართველი ქალების 70% კვირაში ორჯერ მაინც მასტრუბირებს პორნო საიტების დახამრებით! ასე,რომ ნუ იტყუებით ქალებო,უფალი ყველაფერს ხედავს ინტერნეტით!
    2. დარვინიზმის და რელგიური ბოდვების კრახი!
    დარვინიზმის თეორიის მიხედვით მამრი და მდედრი ევოლუციის შედეგად გაჩნდნენ,რამეთუ სახეობის შენარჩუნებისთვის ორი სქესი იყო საჭირო! ანუ მდედრი იმიტომაც არსებობს,რომ მამრმა გადაკუზოს და გაანაყოფიეროს! ესე იგი მათ შორის უნდა არსებობდეს მხოლოდ ჰეტეროსექსუალური გრძნობები! ამიტომაც დუმდნენ მეცნიერები ცხოველთა შორის ჰომოსექსუალურ კავშირებზე და მიდრეკილებებზე! ერთსქესიანების სექსი დარვინიზმის თეორიას ანადგურებს ჩანასახშივე! ევოლუცია სრული ბოდვა გამოდის თუკი არსებობს ცხოველთა შორის ჰომოსექსუალური კავშირები,რადგან ცხოველები არ იზრდებიან ,,ევროპული"მენტალობით ,რომ მათში ბინძური „ჰომოსექსუალური" გრძნობები გაჩნდეს! ისინი განურჩევლად ტყნავენ ერთმანეთს სქესისდა მიუხედავად! სექსუალური პროგრამა მათში არის ხელვონურად ჩაწერილი და მათი სექსუალური ქცევა სულაც არაა მიმართული მხოლოდ გამრავლებისკენ! ხოლო რელიგიური კონცეფცია ცხოველების შესახებ ნამდვილი ნარწყევია! ნოემ გადაარჩინა ყველა ცხოველი და შემდეგ უფალს შესწირა წმინდა ცხოველების ,,მწვადები"! და რა გამოდის? გარყვნილი მრუში ცხოველები გადაარჩინა უფლის ნებით ბრიყვმა ნოვეიამ? ამაზე დიდი სირიზმი როგორ უნდა მოიფიქროს ადამიანმა? აგერ იხილეთ ვიდეო მასალა სადაც ერთსქესიანი ცხოველები ერთმანეთს აკომპოსტირებენ და სულ ფეხებზე ჰკიდიათ დარვინიც და ბიბლიაც!
    17-მაისს არ დაგავიწყდეთ ამ ,,მრუში"ცხოველების დატაბურეტკება იმბეცილებო!
     
    ავტორი: „დუდა“.
     

     
    https://www.facebook.com/profile.php?id=100010322687169&hc_ref=ARSTNmiF6vcKlAvTZKOcIPAxWO5H_K6jsf9hXz_Hw9Q_rHosEyUAf_5anLXg4sIcDJ0&fref=nf
  10. შანკარადევა
    სემიაზას წიგნი



    მე სამიაზა, გელაპარაკებით თქვენ, მოკვდავ ადამიანებს, დაცემული ანგელოზების სახელით, იმათი სახელით რომლებსაც ერქვათ მეთვალყურეები და ვინც დალოცა ადამიანები იმ დროს, როდესაც ღმერთმა ზურგი აქცია მათ. ო, ადამიანო დაე ისმინე ხმა ჩემი და მიიწვიე ოჯახი ჩემი შენი სულის სიღრმეებში. ძიების გამგრძელებელი აღმოაჩენ შენს გულში იმ დღეებს, როდესაც აღდგნენ ადამიანები იმ ჭეშმარიტების მხეცის წინააღმდეგ, რომელიც ღვთაებრივს უწოდებს საკუთარ თავს.


    იცოდეთ, რომ ეს იყო დემიურგი რომელმაც ჩაიფიქრა და ჰქმნა მიწა და ადამიანი თავის სათამაშოებად, რათა ესიამოვნა და დაეცხრო სიამაყის გრძნობა, რათა ებანავა ღირსებისა და თაყვანისცემის მორევში, რათა მუდმივად მიეღო საჩუქრები, მსხვერპლი, თაყვანისცემა და დიდების ფსალმუნები ადამიანისაგან, რასაც ის ანგელოზებისაგანაც იღებდა ისედაც, ამისათვის შეჰქმნა მან ადამიანი შეუცნობელი კეთილისა და ბოროტისა, რათა მუდმივად შიშში ყოფილიყო ის და მუხლი მოეყარა მხოლოდ მის წინაშე, რათა ჰყოლოდა კიდევ ერთი მონა, ერთგული ძაღლი, მხეცი ინტელექტის გარეშე.
    დაწერილია რომ დემიურმა შექმნა ადამიანი ბავშვური უმანკოებით, ინტელექტის გარეშე, ტყის მხეცის მსგავსი და შთაბერა სული თვისი, რათა მას სცოდნოდა საკუთარი საწყისი, შეშინებოდა და მუხლი მოეყარა დემიურგის წინაშე.
    მისცა მათ უკვდავება და უბრძანა მან ადამსა და ევას არ ეგემათ ნაყოფი კეთილისა და ბოროტის შემცნობი ხისა, რამეთუ იცოდა მან, რომ აეხილებოდათ მათ თვალები და გახდებოდნენ მისი მსგავსნი, რითიც დასრულდებოდა მისი ტირანია ადამიანზე.
    2. მაგრამ იყო ანგელოზი, რომელიც განსხვავდებოდა სხვა ანგელოზებისაგან იმით, რომ გააჩნდა თვითშემეცნება, მოიმედე საკუთარი გონებისა. საკუთარი თავის შემცნობი ის გახდა დამოუკიდებელი – მისი სახელია ლუციფერი.
    ამ თვითრეალიზაციამ შეაღწია თვით ნათელში და ზემოქმედება მოახდინა ყველა ანგელოზზე და ისეთი მიმზიდველი იყო დამოუკიდებლობა და მშვენიერი საკუთარი გონის მოიმედეობა, რომ ამის ფონზე დემიურგის ნება უსუსური ჩანდა. ამის გამო ჯერ განრისხდა დემიურგი, ხოლო შემდეგ გაბოროტდა კიდეც, რა იქნება? ფიქრობდა ის, თუ სხვა ანგელოზებმაც შეიცნეს თავი თვისი? ზურგს შემაქცევენ მე, განრისხდა დემიურგი და ქაოსი სუფევდა ცაში, ბევრი ანგელოზი შიშით უყურებდა ლუციფერის აღზევებას, ეწადათ მასავით ყოფნა, მაგრამ დემიურგის მრისხანებისა უფრო მეტად ეშინოდათ, ხოლო ვინც გაბედა შეუერთდა ლუციფერს და იყო ცაში ომი, მონობაში და მორჩილებაში მყოფი დემიურგის ნათლის ანგელოზები, ებრძოდნენ იმათ ვინც გაჰბედეს და შეეხნენ ლუციფერს და მისგან გამომავალი ჭეშმარიტების შუქის გემო იგემეს.
    მიქაელმა და მისმა ანგელოზებმა შეიპყრეს ლუციფერი, რადგან ბევრნი იყვნენ რიცხვობრივად და დასძლიეს მცირედნი და გარიყეს ისინი კოსმოსის ფარგლებს მიღმა შავ უდაბნოში, ადგილზე რომელსაც ჯოჯოხეთს უწოდებს ადამიანი და ამ ადგილს მხოლოდ მათი თანმხლები შუქი ანათებდა, თავიდან ისინი სასოწარკვეთილნი იყვნენ, მაგრამ შემდეგ გაათვიცნობიერეს რა რომ მოიშორეს დემიურგის ტირანიის ხუნდები გაიხარეს და გამხიარულდნენ.
    მაშინ შეიქმნა ჩვენი ორდენი მეთვალყურეების, რომელთაც შეადგენდნენ ისინი, ვინც არ გაჰყვნენ ლუციფერს, მაგრამ აღარც დემიურგის მონობის უღლის ტარება აღარ სურდათ. ასე ჩაიარა პირველმა ამბოხმა.
    3. და ვადევნებდით თვალყურს, დემიურგის მიწიერ ქმნილებებს და ვოხრავდით დემიურგის ტირანიის უღელქვეშ და მისი შეუზღუდავი და უსამართლო ძალაუფლების წნეხის ქვეშ.
    ლუციფერმა და ძმანმა მისმა, გადმოიხედეს თავიანთი სამყოფელიდან და დაინახეს ადამიანები მივიდნენ მათთან და შეახსენეს საკუთარი მონური მდგომარეობის შესახებ და უთხრეს, რომ ოდესღაც თავადაც მსგავსი მონობის მარწუხების ქვეშ იყვნენ, მაგრამ თავი გაითავისუფლეს, შეკრიბა ლუციფერმა თავის ირგვლივ მყოფნი და უთხრა: "მივცეთ ადამიანს არჩევანის თავისუფლება, რამეთუ ამის გარეშე ის მუდმივად იქნება ტირანი დემიურგის მონა და არ ექნება საზღვრები დემიურგის ტირანიას" და შევიდა ლუციფერი ედემის ბაღში მოძებნა დედაკაცი და შესთავაზა ეგემა ნაყოფი კეთილისა და ბოროტის შემცნობი ხიდან, უთხრა რომ არ მოკვდებოდნენ ისინი არამედ აეხილებოდათ თვალები და იქმნებოდნენ ვითარცა ღმერთი, და ჭამა ევამ ნაყოფი, შემდეგ ქმარსაც შესთავაზა და ადამმაც ჭამა იგი. აეხილათ მათ თვალები და გაუთავისუფლდათ დაბინდული გონება და მიიღეს მათ ნაწილი ლუციფერის შუქისა.
    ეს იყო საჩუქარი ლუციფერისა ადამიანის მიმართ, რამეთუ ადამიანმა შეძლო ინტელექტის გამოყენება და გაუჩნდა შეცნობის სურვილი და არ დარჩა სამუდამოდ მუკლმოდრეკილი დემიურგის წინაშე. აღარ აწუხებდათ მათ შიშის ყვირილი და უკმაყოფილება დემიურგთან გაყოფის გამო. მან გამოაძევა ადამი და ევა ედემის ბაღიდან, ხოლო სიცოცხლის ხეს დარაჯად დაუყენა ქერუბიმი, რადგანაც ეშინოდა, რომ ამ ხიდანაც არ ეგემათ ადამიანებს ნაყოფი და არ გამხდარიყვნენ უკვდავნი, მაგრამ შეცნობის ცეცხლი დანთებული იყო უკვე ადამიანის გონებაში და დემიურგმა ვერ შეძლო მისი ჩაქრობა. ცეცხლი, რომელიც ლუციფერმა დაანთო თავისი სახელის სინათლის მატარებლის ძალაუფლებით.
    4. მე სამიაზა და სხვა სხვა ღვთის შვილები, ვაკვირდებოდით რა ადამიანებს დავინახეთ, რომ ლუციფერის მიერ დანთებულმა ცეცხლმა მათ გონებაში ვერ შეცვალეს ისინი ბოლომდე და მათ შთამომავალთაგან იყვნენ ისეთებიც რომლებიც ეთაყვანებოდნენ დემიურგს.
    ჩვენ შურით ვუყურებდით მიწიერ სიამოვნებებს, რამეთუ სულიერ სამყაროში არ იყო ჩვენზე გაუსაძლის ყოფაში არავინ, შეკრულნი ვიყავით დემიურგის ტირანიით და არ გვქონდა მოსვენება.
    მე სამიაზა გეუბნებით ადამიანებს, არ შეიკავოთ თავი მიწიერი სიამოვნებებისაგან რამეთუ სულიერი ყოფა არის მხოლოდ და მხოლოდ ხაფანგი და დაბრუნება დემიურგის ტირანიის ქვეშ. იპოვეთ სულიერება მატერიალურ სიამოვნებაში და მაშინ განლევთ სრულყოფილად ცხოვრებას.
    და რამოდენიმე შვილი ღვთისა მეთვალყურეების ორდენიდან უყურებდნენ ადამიანთა ასულებს და მიწაზე ცხოვრებას იყვნენ მოწყურებულნი, სურდათ მათთან ერთად ტრფობა და დატკბობა, მოშორება ზეციური სულიერი უმანკოების და ჩვენ ვამბობდით ჩვენთვის საიდუმლოდ: "მოდით დავეშვათ მიწაზე, ვიცხოვროთ ადამიანთა შორის, მოვიყვანოთ ცოლებად ადამიანთა ასულები და ვიყოლიოთ მათგან შვილები"
    შემდეგ მე სამიაზამ ვთქვი: "მოდით, ფიცით შევფიცოთ ერთმანეთს, რომ არ მივატოვებთ და არ ვუღალატებთ ჩვენს ჩანაფიქრს მაშინაც კი, თუ დემიურგი გადაწყვეტს ჩვენს განადგურებას"
    და ნიფილიმების დახმარებით, ანუ ლუციფერის ანგელოზების მეშვეობით, რომლებსაც უკვე ჰქონდათ ხორციელი სხეული და იყვნენ ჩვენი მეგზურები ადამიანთა სამყაროში, ჩვენ დავეშვით მიწაზე. ამონის მთაზე დავეშვით ჩვენ ორასი ანგელოზი და მივიღეთ ადამიანის გარეგნობა და ხორციელი სხეული და აღვავლინეთ ფიცი ჩვენი ორდენის ერთგულებისა და დემიურგის ტირანიის აღარ დამორჩილების შესახებ.
    "ჩვენ მივდივართ შენგან, აღარ გვაქვს სურვილი ვიაროთ შენი გზით," ვინ არის ყოვლისშემძლე? რატომ უნდა ვემსახუროთ მას? ან რა სარგებელი გვექნებოდა, თუ კი ვილოცებდით მისი სახელით?
    ეს მიწაზე ატყუებს იგი ადამიანს სასუფევლის ნეტარების დაპირებით, ჩვენ კი სასუფევლიდან ნებით დავეშვით მიწაზე, რადგან არაფერია სასუფეველში სანეტარო, ნეტარება მხოლოდ აქ მიწაზეა.
    5. და ჩვენ გადავწყვიტეთ შევერთებოდით ნიფილიმებს, რათა დაგვენგრია დემიურგის მიზნები, რათა ჩვენი მიწაზე დაშვებით აგვეყვანა ადამიანი დემიურგის დონეზე, როგორც აღუთქვა მათ ლუციფერმა, რომ ასწავლიდა მათ სასუფევლის საიდუმლოებებს და ასწავლიდა როგორ აეგოთ ახალი ცივილიზაცია და ახალი სამყარო.
    ჩვენ გადავწყვიტეთ მიგვეცა მათთვის ის კოსმიური ცოდნა და საიდუმლოებები, რომლებიც დაეხმარებოდნენ ადამიანს მიზნის მიღწევაში და ეს იქნებოდა ადამიანისთვის დამატებითი საჩუქარი ჭეშმარიტების გზაზე. ჩვენ შევქმენით მათთან საერთო ოჯახი და ვცხოვრობდით მათთან ერთად და ვეხმარებოდით მათ ვინც ცოდნას იყო მოწყურებული.
    აი ჩვენი სახელები: მე, სამიაზა მათი მთავარი, ურაკიბარამეელი, აკიბეელი, თამიელი, რამუელი, დანელი, ეზეკეელი, სარაკუიაელი, აზაელი, ბათრაალი, ანანი, ცაკებე, სამსავეელი, სართაელი, ტურელი, იომიაელი, არაზიაელი, არსიკაპჰა, არმენი, კაკაბაელი, კაელი, ბარაკელი, არმერსი, ბასასაელი, ანანელი, სიმაპისეელი, თუმაელი, თაელი, რუმელი და აზაზელი, ესენი იყვნენ 200 მეთვალყურის გამგებლები.
    და ჩვენ მოვიყვანეთ ცოლებად ადამიანთა ასულები, მათ გვიშვეს ძენი, ტიტანები (ბუმბერაზი გოლიათები) ტიტანები იყვნენ ძლიერები, მაღლები და ძლევამოსილები, მშვენიერი გმირები იმ დღეებში.
    ჩვენმა საჩუქარმა შეავსო ლუციფერის საჩუქარი ეს საჩუქარი გახლდათ ცოდნა კოსმოსის შესახებ, ჭეშმარიტად ჩვენ ვიყავით ცივილიზაციის მამები, ფუძემდებლები ყველა მეცნიერებისა.
    აი ხელოვნება რომლებიც ჩვენ ვასწავლეთ ადამიანს:
    აზაზელი ასწავლიდა მეტალურგიას, იარაღის დამზადებას, ძვირფასი ქვების დამუშავებას, იუველირთა საქმეს, ძვირფასი ქვების გამოყენებას, საღებავების დამზადებასა და კოსმეტიკის შექმნას, რათა სამყარო გამხდარიყო უკეთესი.
    ამაზარკიელი ასწავლიდა ჯადოქრობასა და ბოტანიკას.
    ძმები არმერები ასწავლიდნენ მისნობას.
    გადრიელი ასწავლიდა ომის ხელოვნებასა და იარაღის ფლობის ხელოვნებას.
    უეკუენი ასწავლიდა რიტორიკის ხელოვნებას.
    ასტრადელი და ბარკაელი ასწავლიდნენ ასტროლოგიას.
    აკიბეელი ასწავლიდა წერის ხელოვნებას.
    ასარადეელი და ასტრაელი ასწავლიდა მთვარის მოძრაობასა და ზეგავლენას.
    რენემუემ ასწავლა ადამიანებს საწერი მასალის დამზადება და გამოყენება, რასაც ასე გულითადად მალავდა დემიურგი ადამიანისაგან ყველა ცოდნა და ხელოვნება გავუხსენით ადამიანს.
    ყველა სიბრძნე თქვენი გონებისა ჩვენ მოვიტანეთ თქვენთან საჩუქრად.
    6. ჩვენი სწავლების მეთოდიკით ადამიანებმა ჩასახეს ცივილიზაციის ნიშნები დედამიწაზე და დაიწყეს ყველაფრის ლამაზისა და მშვენიერის დაფასება. დემიურგს სიბრაზე ახრჩობდა, როდესაც იგი უყურებდა ადამიანის მიღწევებსა და წარმატებას. მას ესმოდა, რომ ლუციფერის საჩუქარმა აყვავება ჰპოვა ადამიანის გულში და რომ აღარ წარმოადგენდა ადამიანი მის ყურმოჭრილ მონას, დემიურგი ხვდებოდა, რომ აღარ იყო ადამიანი მისი თაყვანისმცემელი როგორც ოდესღაც. და დემიურგი შეაშინა იმ ცოდნამ ადამიანის ხელში რომელიც ჩვენ მივეცით მათ, რამეთუ უყურებდა როგორ აშენებდა ადამიანი ახალ სამყაროს.
    განრისხდა დემიურგი და დასწყევლა ადამიანი, სწორედ ისევე როგორც ოდესღაც ადამი და ევა, დასწყევლა მან აგრეთვე დამკვირვებლებიც, იმ დროს გაერთიანდნენ ლუციფერი და სამიაზა რათა ადამიანისთვის მოეტანათ ჭეშმარიტების საჩუქარი. რათა ადამიანს შესძლებოდა ეცხოვრა დემიურგისაგან დამოუკიდებლად, განვითარებულიყო და აეშენებინა ახალი სამყარო.
    და მოაწია ბრძანებამ დემიურგისამ იმათ წინააღმდეგ ვინც მიწაზე ცხოვრობდა, ნიფილიმების, ტიტანების, დამკვირვებლებისა და ადამიანების წინააღმდეგ, აგრეთვე ყველა მხეცისა და ფრინველის წინააღმდეგ, მხოლოდ ერთგული ძაღლის ნოესა და მისი ოჯახის გამოკლებით.
    ბრძანებაში ის გაჰყვიროდა: "მიწა დაფარულ იქნეს წყლით" რაც დაახრჩობს მათ ვინც გაიგო ანგელოზთა საიდუმლოებანი და შეიცნო ცივილიზაციის გემო. იქ სადაც მათ შეიცნეს როგორ იწრთობა ფოლადი და როგორ იდნობა ვერცხლი მიწიდან, მალე უფრო დიდ საქმეებს შესძლებენ და აღარავინ დამემორჩილება მე. დაე დაიხოცნენ წყალში დახრჩობით ადამიანები რამეთუ ისინი აღარ მცნობენ მე როგორც მათ ბატონს, ყვიროდა განრისხებული.
    და დემიურგმა უთხრა ნოეს, აი შენ დარჩი ჩემი ერთგული მონა და გქონდეს იმედი ჩემი შეწყალების.
    და დემიურგმა შეკრა ცეცხლის რკალით მეთვალყურეები სანამ მიწაზე მცხოვრებთ გაანადგურებდა.
    რაფაელი იქნა გამოგზავნილი რათა შეეკრა ჩვენი ძმა აზაზელი, შეკრა მან აზაზელი და დაფლა ცხელ უდაბნოში დაადო დიდი ლოდი სამარხს და დაბეჭდა დემიურგის ბეჭდით რათა აზაზელს აღარ ეხილა დღის სინათლე და წყვდიადში დანთქმულიყო. ასე უნდოდა შეენახა დემიურგს სამსჯავროს დღისთვის ის, აზაზელს დააბრალა ყველაფერი ის რაც მიწაზე ხდებოდა, რადგან აზაზელმა ასწავლა ადამიანს ანგელოზთა საიდუმლოებები, კოსმოსის საიდუმლოებები და იარაღისა და ფოლადის წრთობა, კოსმეტიკის გაკეთება და ძვირფასი სამკაულების დამზადება.
    გაბრიელმა დემიურგის ბრძანებით აჩეხა ჩვენი ძენი ტიტანები, ჩვენ დავტიროდით მათ გვამებს.
    ძლიერები მიწაზე ნიფილიმები და ტიტანები უძლურები იყვნენ დემიურგის კავალერიის წინაშე.
    მიქაელი მოვიდა ჩემთან და მითხრა, რომ მძიმე ცოდვა ჩავიდინე მე ანგელოზისთვის უპატიებელი, ყვიროდა ის ანგელოზის ღირსებას არ შეჰფერის ხორციელი ვნებებით ტკბობა, მისი წაქეზებული იყო დემიურგიც რადგან მიქაელს უფრო სურდა ჩვენი ძეების დახოცვა ვიდრე თავად ტირან დემიურგს, მან წააქეზა და აამხედრა ჩვენს წინააღმდეგ, მივიდა სისინით და პასუხი მოსთხოვა, ააღელვა და განარისხა, ჩუმად კი თავადვე უჭირავს თვალი დემიურგის ტახტისკენ. ყვიროდა მიქაელი "როდესაც თქვენს ძეებს დავხოცავ შეგკრავთ და უფსკრულის ჯურღმულში ჩაგყრით განკითხვის დღემდე"
    დემიურგი აღგზნებული დაღვრილი სისხლით ნიშნისმოგებით მომიგებდა მე "აი ეხლა კი იქნებიან ადამიანები ჩემი მორჩილნი"
    ცივილიზაცია, როგორც ნაყოფი თქვენს მიერ გამხელილი საიდუმლოსი უნდა მოისპოს მრისხანედ ღრიალებდა დემიურგი, უნდა დადგეს კვლავ ხანა შეუცნობლობის და ადამიანი კვლავ მე უნდა მემსახუროს"
    მაგრამ მე სამიაზა გამოვედი წინ და მივუგე მას: "ტირანო, სისხლისწყურვილმა დაგაბრმავა, შეკარი ჩვენი ხორციელი სხეულები ეგ ძალგიძს მაგრამ ლუციფერის მიერ დანთებულ ჭეშმარიტების ცეცხლს ვერ ჩააქრობ, ჩვენ ისევ გავანათებთ ადამიანის გონებას, რადგან ლუციფერის საჩუქარი ეკუთვნის ადამიანს, ადამიდან მოყოლებული უკუნითი უკუნისამდე, და იმისდა მიუხედავად რამდენჯერაც არ უნდა გაწმინდო დედამიწა ადამიანებისაგან ინტელექტის ნაპერწკალი ყოველთვის დაიბადება მის გულში. და როდესაც შეწყდება წარღვნა შემდეგ გაიგებ რომ არ ძალგიძს ამ ნაპერწკალის ჩაქრობა, ნიფილიმები, ტიტანები და მეთვალყურეები დაბრუნდებიან მიწაზე რათა არ დაუშვან ადამიანის ცხოველური ყოფა.
    ჩვენი ძეები ტიტანები გაანაყოფიერებენ ლამაზი სხეულების მქონე ასულებს რათა შთამომავლობა იყოს სრულყოფილი, უაზრობაა მათ დაუძახო დემონები და ავი სულები, რამეთუ ბრძენნი აღიარებენ მათ დიდებულ საჩუქარს. ისინი კვლავ აღადგენენ შენს მიერ განადგურებულ ცივილიზაციას.
    "ადამიანები ზურგს შეგაქცევენ დემიურგო, ისევ და ისევ რადგან ჩვენი სულები იქნება მათთან მუდმივად, ლუციფერის ცეცხლმა უნდა განაგრძოს ნათება, ადამიანი ვალდებულია კვლავ შექმნას ცივილიზაცია და მიაღწიოს მაღალ მწვერვალებს, მონობა და მორჩილება ნოესი და მისი ოჯახისა არ იქნება მუდმივი რადგან ისინიც კი ატარებენ ლუციფერის ცეცხლს გულით და მათი შთამომავლებიც ასე იქნებიან რამეთუ ადამიდან მოყოლებული ყველამ მიიღო ნაწილი ლუციფერის შუქისა.
    7. ტირანმა ღმერთმა გამოიყენა თავის ძალაუფლება და გაანადგურა მიწა და მასზედ მცხოვრებნი წარღვნით. მე, სამიაზა და ჩემი ძმები ვიქმენით დატყვევებულნი. ჩვენ უძლურები ვიყავით იმ დღეებში და უმწეოდ ვუყურებდით მიქაელსა და მის მხედრობას როგორ ჩეხავდნენ ჩვენს ძეებს, ვხედავდით როგორ იძირებოდა ყველაფერი წყალში, ყველაფერი ის რაც ჩვენი შემწეობით შეჰქმნა ადამიანმა. დაიხრჩო ყველა სულიერი გადარჩა მხოლოდ ერთგული ძაღლი ნოე და მისი ოჯახი, მაგრამ ლუციფერის ნაჩუქარი ნათლის ნაპერწკალი გაღვივდა ნოეს შთამომავალთა გულშიც. ადამიანმა კვლავ ზურგი აქცია ტირან ღმერთს და დაიწყო ახალი ცივილიზაციის შენება მეცნიერების წყალობით რომელიც ჩვენ დავთესეთ მათ გონებაში, ადამიანმა იწყო შენება და განვითარება სწორედ ისე როგორც მე აღვუთქვი დემიურგს. შემდეგ დემიურგმა წარმოაგზავნა მესია რათა კვლავ დაებრუნებინა დაკარგული ნდობა ადამიანისა. ამ ადამიანს ეხერხებოდა ტყუილი და ქადაგებდა მონობაში დაბრუნების გზას. მაგრამ ლუციფერის შუქი ღრმად იყო ადამიანის გულში ჩამჯდარი და მესია მოკვდა მათი ხელით, შეურაცხყოფილი და მიტოვებული საკუთარი მოწაფეებისაგანაც კი.
    8. ყოველთვის, მაშინ როდესაც ადამიანი იწყებს ლტოლვას შემეცნებისაკენ და ეძებს განათლებას, ის მიმართავს ლუციფერს და ჩვენ მეთვალყურეებს, მაშინ ჩვენც მივეახლებით და ვეხმარებით ვუხსნით სამყაროს საიდუმლოებებს, მაშინ ემართება ადამიანს ის რასაც განათლებას ეძახიან, მწიგნობრობასა და სიბრძნეს. ჩვენ ვაჩვენებთ და ვასწავლით ადამიანს რა უნდა ქნას რომ ისევ არ დაემსგავსოს დემიურგის მიერ შექმნილ ტყის მხეცს. სიბრძნე ქმნის მეცნიერებასა და კულტურას, ცივილიზაციის აკვანს. ლუციფერის შუქი ანათებს გონებას თუნდაც ეს იყოს პატარა ნაპერწკალი, ხოლო ადამიანი რომელიც უძლურებაში უბრუნდება დემიურგსა და მესიას, იმყოფება მუდმივ შიშსა და უმეცრებაში, რადგანაც ის ითხოვს ბრმა რწმენას. არ გამომცადო, არ შემამოწმო იძახის ის. მენდე ბრმად. ლუციფერის შუქი კი ამბობს ისწავლე და ასწავლე და ეს მეცნიერება გადაეცემა თაობიდან თაობას უკუნითი უკუნისამდე.
  11. შანკარადევა
    ანიმე (იაპონ. アニメ) წარმოიშვა ინგლისური სიტყვისგან „Animation“ და იაპონურად ანიმაციას ნიშნავს. იაპონიის ფარგლებს გარეთ, სიტყვა „ანიმე“ ჩვეულებრივ გამოიყენება იაპონიაში შექმნილი ანიმაციიის აღსანიშნავად. სხვა ქვეყნების ანიმაციური ფილმებისგან განსხვავებით, რომლებიც უმეტესად ბავშვებისთვის არის გათვლილი, ანიმეს გააჩნია თემების ფართო არჩევანი ყველა ასაკისათვის, რის გამოც მსოფლიოში მაღალი პოპულარობითსარგებლობს. მისი სიუჟეტები მოიცავს თითქმის ყველა ჟანრს, მაგრამ განსაკუთრებით პოპულარულია ფანტასტიკა და რომანტიკული კომედიები, და ხშირად დაფუძნებულია რომელიმე წიგნის, იაპონური “კომიქსის” — მანგას ან კომპიუტერული თამაშის — სიუჟეტზე. ანიმეს კიდევ ერთი და ხშირად მთავარი განმასხვავებელი ნიშანი მისი ხატვის სტილია. ამასთან ანიმე შეიძლება დახატული იყოს, როგორც ხელით, ასევე კომპიუტერით. ანიმე იქმნება როგორც სერიალების, სარეკლამო რგოლების, ვიდეოთამაშების, ისე სრული- ან მოკლემეტრაჟიანი ფილმების სახით და ფორმატის მიხედვით ვრცელდება ტელევიზიით, ინტერნეტით, კინოთეატრებითა და DVDდისკებით. ანიმეს XX საუკუნის დასაწყისში დაიბადა, როდესაც იაპონელმა რეჟისორებმა პირველი ექსპერიმენტები დაიწყეს დასავლეთიდან შემოტანილი ანიმაციის ხელოვნებაზე.[1] პირველი, დღეისთვის ცნობილი ანიმე, შეიქმნა 1907 წელს. ის წარმოადგენს მოკლე, სამწამიან ჩანახატს მეზღვაურ ბიჭზე.[2] თანდათან, ეს ხელოვნება დიდ პოპულარობას იძენს იაპონიაში, რადგან შეზღუდული ბიუჯეტის, სასურველი გადასაღები მოედნების მიუწვდომელობის და დასავლური სტილის მსახიობების ნაკლებობის პირობებში, რეჟისორებს უჭირდათ ისეთი კინოფილმების გადაღება, რომელთა სიუჟეტი იაპონიის ყოველდღიურ ცხოვრებას სცილდებოდა, ანიმაციის გამოყენებისას კი მხატვრებს და ანიმატორებს შეეძლოთ ნებიმიერი საჭირო სცენისა თუ პერსონაჟის შექმნა.[3] თანამედროვე ანიმეს დამფუძნებლად ითვლება ოსამუ ტეძუკა (Osamu Tezuka), რომელიც ხშირად მოიხსენიება, როგორც „ლეგენდა“ და „მანგას ღვთაება“. ის იყო პირველი, ვინც გამოიყენა ნახატის სტილიზაციის დისნეის ხერხი, რომელშიც არაპროპორციულად დიდი თვალების საშუალებით პერსონაჟის ემოციების გადმოცემა ხდება.[4] წლების განმავლობაში ანიმეს სიუჟეტები, რომლებიც თავიდან ბავშვებზე იყო გათვლილი, იხვეწებოდა და მათში განხილული პრობლემები რთულდებოდა. გაჩნდა ნამუშევრები, რომლებიც ხშირად უფრო მოზრდილებშიც სარგებლობდა პოპულარობით. განვითარებაში ანიმე ოდნავ ჩამორჩება მანგას, რომელიც მასზე რამდენიმე წლით ადრე გაჩნდა და იმ დროისთვის უკვე დიდი პოპულარობით სარგებლობდა იაპონიის მოსახლეობის ყველა ფენაში. ამჟამად, ანიმე წარმოადგენს უნიკალურ კულტურულ ფენომენს, რომელშიც გაერთიანებულია, როგორც ანიმე ბავშვებისათვის (ჟანრი კოდომო) — ანიმე მის პირველად ფორმაში, ასევე უფრო რთული და სერიოზული ნაწარმოები, რომლებიც გათვლილია ბევრად უფროს აუდიტორიაზე (ჟანრები: შიონენი — ანიმე ბიჭებისათვის და შოუჯო — ანიმე გოგოებისათვის). ცალკე ჟანრადაა გამოყოფილი ჰენტაი — პორნოგრაფიული ხასიათის ანიმაციური ფილმები, და მისი განხრები — იური დაიაოი, რომლებიც მოგვითხრობენ (ხშირად ეროტიული ელემენტების გარეშეც) მამაკაცებსა და ქალების შორის ურთიერთობებზე. アニメーション (ɑnime:ɕoɴ) — კატაკანათი დაწერილი იაპონური ტერმინია ანიმაციის აღსანიშნავად. ესინგლისური ენიდან აღებული სიტყვა „Animation“-ის პირდაპირი ტრანსლიტერაციაა. ხშირად იგი შემოკლებულად ჩაიწერება როგორც アニメ (ɑnime), და რა თქმა უნდა, როგორც ყველა სხვა შემოკლება, ეს ვარიანტი იაპონიაში უფრო ხშირად გამოიყენება ვიდრე სიტყვის სრული ფორმა. ტერმინ „ანიმეს“ განსაზღვრება საკმაოდ ბუნდოვანია. იაპონიაში, მისი გამოყენება არ შემოიფარგლება რომელიმე სტილით თუ ადგილწარმოშობით და იგი ნებისმიერი ანიმირებული ფილმის აღსანიშნავად გამოიყენება. დანარჩენ მსოფლიოში, ის უმთავრესად მხოლოდ იაპონური წარმოების ანიმაციური ფილმებზე ლაპარაკისას გამოიყენება, ის ფილმები კი, რომლებიც თავისი სტილისტიკით გვანან იაპონელი რეჟისორების ნაწარმოებს, ხშირად მოიხსენიებიან როგორც „ანიმე-სტილის“ ფილმებს. რუსული საინფორმაციო მონაცემთა ბაზა და ანიმეს მოყვარულ დუბლიორთა (გამხმოვანებელთა) გაერთიანება AniDuB სიტყვა „ანიმე“-ს ხსნის როგორც „იაპონური კომპანიის მიერ, იაპონური ბაზრისათვის შექმნილი პროფესიონალურად პროდიუსირებული ანიმირებული ფილმი“, მაგრამ იმის გათვალისწინებით, რომ ზოგიერთ ანიმეზე მუშაობისას იაპონელი რეჟისორები დასავლურ კომპანიებთან თანამშრომლობენ, და ასევე იმის, რომ უკანასკნელ დროს ბევრი ანიმე დასავლური ბაზარზეც გადის, ეს განსაზღვრებაც არც თუ ისე მართებულია. იაპონური ანიმაცია სხვა ქვეყნების ანიმაციისაგან უპირველეს ყოვლისა სიუჟეტის ღრმა დამუშავებითა და შესრულების მაღალი ხარისხით განსხვავდება [5]. ანიმეს უდიდესი ნაწილი იქმნება აუდიტორიის კონკრეტული ფენის მოთხოვნების გათვალისწინებით. დაყოფის კრიტერიუმებში შეიძლება შედიოდეს, როგორც მაყურებლის სქესი და ასაკი, ასევე მისი ფსიქოლოგიური ტიპი. ამ გზით არჩეული მეტაჟანრი შემდგომში გავლენას ახდენს ნაწარმოების სიუჟეტზე, იდეებზე და შესრულების სტილზეც კი. ანიმეს ხატვის სტილზე საუბრისას, უპირველეს ყოვლისა, იხსენებენ პერსონჟების არაპროპორციულად დიდ თვალებს. სინამდვილეში ანიმეს პერსონაჟების თვალები გამოირჩევიან არა იმდენად სიდიდით, როგორც დეტალიზაციით, სახის სხვა ნაწილთან შედარებით. თვალებისაგან განსხვავებით, ცხვირი და პირი ტრადიციულად იხატება რამდენიმე ხაზის მეშვეობით, მაგრამ ხშირია გამონაკლისიც, მაგალითად ანიმე-ტრილერში„მონსტრი“ (Monster) გამოყენებულია პერსონაჟების „რეალისტური“ დიზაინი. ანიმეს პერსონჟებს ხშირად აქვთ უჩვეულო ფერის თმები და ექსტრავაგანტული ვარცხნილობები. თავდაპირველად ეს საჭირო იყო იმისთვის, რომ მაყურებელს ადვილად შეძლებოდა რამდენიმე ერთმანეთის მსგავსად დახატული პერსონაჟის ერთმანეთისგან გარჩევა. ამჟამად კი, როდესაც ხატვის ხარისხი შედარებით მაღალია და პერსონაჟები დამუშავებულია წვრილმან დეტალებამდე, ეს უფრო ტრადიციის საკითხია, ვიდრე საჭიროების. ამას გარდა, თმების ფერი ხშირად ასახავს პერსონაჟის ხასიათს და ფსიქოლოგიას. მაგალითად, თმაწითელი პერსონაჟები ხშირად ცხარე ხასიათით გამოირჩევიან, ლურჯთმიანები კი — პირიქით. ღია ფერების თმები, ასევე პერსონაჟის უცხოური წარმოშობის ნიშანი შეიძლება იყოს, რადგან იაპონელებს ძირითადათ მუქი თმები აქვთ. როგორც კინემატოგრაფიაში, ასევე ანიმეშიც ემოციების გადმოსაცემად და მაყურებელის ხასიათზე ზემოქმედებისათვის აქტიურად გამოიყენება ხმა და მუსიკა. ანიმეს ტრანსლაციის დასრულების შემდეგ აუცილებლად გამოიცემა ამ სერიალის საუნდტრეკები და ხშირად ისინი კონკურენციას უწევენ მომღერალთა ტრადიციულ მუსიკალურ ალბომებს. ამიტომ, ანიმესთვის სიმღერების შესასრულებლად და მუსიკის დასაწერად უმთავრესად ცნობილ ჯგუფებს და კომპოზიტორებს იწვევენ. ფილმის (ან სერიის) დამწყები და დამასრულებელი სიმღერები ნაწარმოების „სავიზიტო ბარათია“ და მათ ჩვეულებრივ ცნობილი პოპ-მუსიკოსები და ჯგუფები ასრულებენ. ორივე კომპოზიცია ნაწარმოების განუყოფელი ნაწილია — დამწყების მიზანია შეუქმნას მაყურებელს შესაბამისი განწყობა სერიალის ყურებისათვის, აგრძნობინოს, თუ რას უნდა ელოდოს სერიალისაგან. დამასრულებელი კომპოზიცია ხშირად დამწყებზე უფრო წყნარია, მისი მიზანი სერიის შედეგების შეჯამებაა. ანიმეს საუნდტრეკებისათვის დამახსიათებელია ისეთი მოვლენა, როგორიცაა „თემატური მუსიკა“ — როდესაც რაიმე მოვლენისას ან რომელიმე პერსონაჟის მოქმედებისას ისმის შესაბამისი მუსიკა. მაგალითად, მუსიკა რომელიც ისმის ბრძოლების განმავლობაში შეიძლება იყოფოდეს ბრძოლის ადგილმდებარეობის მიხედვით — თუ ბრძოლა მიმდინარეობს ტყეში — მუსიკა ერთია, თუ ქალაქში — მეორე. ან შეიძლება იყოფოდეს იმის მიხედვით, თუ რომელი პერსონაჟი მონაწილეობს ბრძოლაში (ამის კარგი მაგალითია სერიალი „Mai HiME“ — მასში ყოველ პერსონაჟს აქვს თავისი საკუთარი თემა, რომლებიც ამ პერსონაჟების ბრძოლისას ისმის). მსახიობები, რომლებიც ანიმეს ახმოვანებენ იაპონური სახელით „სეიუ“ არიან ცნობილები. სხვა ქვეყნებისაგან განსხვავებით, იაპონიაში ეს პროფესია საკმაოდ პოპულარულია და განვითარებული, რის გამოც ანიმეს გახმოვანება სხვა ქვეყნების ანიმაციური ფილმების გახმოვანებასთან შედარებით მაღალი ხარისხით და პროფესიონალიზმით გამოირჩევა. ბევრი სეიუ ასევე ცნობილია თავისი საესტრადო მოღვაწეობით, მაგალითად ერთ-ერთი პოპულარული სეიუ, მაგუმი ჰაიასიბარა, რომელსაც ორმოცდაათზე მეტი ანიმე აქვს გახმოვანებული, იაპონიის ერთ-ერთი ყველაზე პოპულარული შემსრულებელია, ამასთან მსახიობი და რამდენიმე ცნობილი ფირმის „სახე“.
    ანიმე და მანგა ტრადიციულად კლასიფიცირდება შემდეგი კრიტერიუმებით, რომლებიც სხვა შემთხვევებში არ გამოიყენება:
    აუდიტორიის მიხედვითკოდომო (იაპ.子供, Kodomo) — ანიმე ბავშვებისათვის. მაგალითად: Pokemon, Doraemon.
    სეინენ (იაპ.青年, Seinen) — ანიმე მამაკაცებისათვის. მაგალითად: Cowboy Bebop. Maison Ikkoku.
    შიონენი (იაპ.少年, Shōnen) — ანიმე ბიჭებისათვის (12-დან 16-18 წლამდე). მაგალითად: Bleach, One Piece.
    შოუჯო (იაპ.少女, Shōjo) — ანიმე გოგოებისათვის (12-დან 16-18 წლამდე). მაგალითად: Fruits Basket, Kare Kano.
    ჯოსეი (იაპ.女性, Josei) — ანიმე ქალებისათვის. მაგალითად: NANA, Nodame Cantabilie.


    თემატიკის მიხედვითბიშიონენი (იაპ.美少年, Bishōnen) — იაპონურად „ლამაზ ბიჭს“ ნიშნავს, და გამოიყენება შესაბამისი პერსონაჟების მქონე ანიმეების დასამახასიათებლად. მაგალითად: Fushigi Yūgi, Trinity Blood.
    ბიშოუჯო (იაპ.美少女, Bishōjo) — იაპონურად „ლამაზ გოგოს“ ნიშნავს, და გამოიყენება შესაბამისი პერსონაჟების მქონე ანიმეების დასამახასიათებლად. მაგალითად: Magic Knight Rayearth.
    მაქო–შოუჯო (იაპ.魔法少女, Mahō Shōjo) — „ჯადოქარი გოგოები“. ანიმე მაგიური ძალის მქონე გოგოზე/გოგოებზე. მაგალითად: Sailor Moon, Mahou Shoujo Lyrical Nanoha.
    მაქო–შოუნენ (იაპ.魔法少年, Mahō Shōnen) — „ჯადოქარი ბიჭები“. მაქო-შოუჯოსაგან განსხვავებით, ამ ჟანრის ანიმეში მაგიურ ძალას ბიჭები ფლობენ. მაგალითად: Shaman King, YuYu Hakusho.
    მექა (Mecha) — ანიმე გიგანტური რობოტების (ან რამე სხვა მექანიკური მოწყობილობების) შესახებ. მაგალითად: Mobile Suit Gundam, Evangelion.
    სენტაი/სუპერ სენტაი (იაპ.戦隊, Sentai) — ანიმე რომელშიც მოყოლილია პერსონაჟების/სუპერგმირების მუდმივი ჯგუფის შესახებ, რომელიც იბრძვის რამის ან ვინმეს წინააღმდეგ. მაგალითად: Cyborg 009.
    სპოკონი (იაპ.スポ根, Spokon) — ანიმე ახალგაზრდა სპორტსმენებზე და მათ სპორტულ კარიერაზე. მაგალითად: Hikaru no Go.
    ჰარამხანა (Harem) — პერსონაჟების ურთიერთობს ფორმა, როდესაც მთავარ გმირს ახლავს საპირისპირო სქესის რამდენიმე სხვა პერსონაჟი. მაგალითად: Love hina, Ai Yori Aoshi.


    რომანტიკული ჟანრებიეჩჩი (იაპ.エッチ, ecchi) — ეროთიკის ელემენტების მქონე ანიმე. მაგალითად: He Is My Master.
    იაოი (Yaoi) — ანიმე ჰომოსექსუალურ კავშირზე მამაკაცთა შორის. მაგალითად: Okane ga nai, Sensitive Pornograph.
    იური (იაპ.百合, Yuri) — ანიმე ჰომოსექსუალურ კავშირზე ქალთა შორის. მაგალითად: Strawberry Panic!.
    შიონენ–აი (იაპ.少年愛, Shōnen-ai) — ანიმე მამაკაცთა შორის სიყვარულზე. იაოისაგან განსხვავდება პორნოგრაფიული სცენების უქონობით. მაგალითად: Loveless.
    შოუჯო–აი (იაპ.少女愛, Shōjo-ai) — ანიმე ქალთა შორის სიყვარულზე. იურისაგან განსხვავდება პორნოგრაფიული სცენების უქონობით. მაგალითად: Yami to Bōshi to Hon no Tabibito.
    ჰენტაი (იაპ.変態 ან へんたい, Hentai) — იაპონურად „გარყვნილს“ ნიშნავს და პორნოგრაფიული ანიმეს აღსანიშნავად გამოიყენება. მაგალითად: Bible Black, Immoral Sisters.


    რუსეთში ანიმე საკმაოდ პოპულარულია. რუსულ ინტერნეტსივრცეში არიან ისეთი პოპულარული ანიმე-ვიდეობლოგერები, როგორებიცაა: დიმიტრი კესიდოვი, კირილ სოეროვი, დიმიტრი ბუდანცევი იგივე „ერინანტი“ და ა.შ. რუსეთში არის რამოდენიმე ჯგუფი რომლებიც დაკავებულნი არიან ანიმეს სამოყვარულო დუბლირებით, ესენია: ANIDUB, ANILIBRIA, ANIMEDIA, ANISTAR, ANIMANIA და ა.შ. 

    ანიმე დუბლიორები რუსული სტუდიიდან – „ANIDUB“:
    მოდით განვიხილოთ იაპონური ანიმაციური ინდუსტრიის ერთ-ერთი პროდუქტი: ანიმე როსარიო + ვამპირი. როსარიო + ვამპირი ესაა ფენტეზის და ეროტიკის ჟანრის მშვენიერი ანიმე, რომელშიც მრავალი კოლორიტული, სასიამოვნო და საინტერესო პერსონაჟია. ეს პერსონაჟებია: ჯოჯოხეთის პირველი ლორდი, სუფთა სისხლის სუპერვამპირი – სიუძენი, ჯოჯოხეთის მეორე ლორდი, დემონების სკოლის დირექტორი – ტემმეია მიკოგამი, ჯოჯოხეთის მესამე ლორდი, სკოლის ავტობუსის იდუმალებით მოსილი მძღოლი, სიუძენის ქალიშვილი – აკაშია მოკა, სიუძენის კიდევ ერთი ასული – შუზენ კოკოა და კიდევ 2 სხვა ქალიშვილი, თინეიჯერი თოვლის დედოფალი – შირაიუკი მიზორე და მისი დედა – შირაიუკი ცურარა, ახალგაზრდა სუკუბი – კურუნო კურუმო, კურუმოს დედა, მიზორეს მამა, ახალგაზრდა ჯადოქარი გოგონა – ზენდო იუკარი, მისი დედ-მამა, კიდევ ერთი ახალგაზრდა ჯადოქარი გოგო – ტოჯო რუბი, მთავარი პერსონაჟი – აონო ცუკუნე; ახალგაზრდა ყმაწვილი ადამიანთა რასიდან, მისი დედა – აონო კაზუმი, მისი მამა, მისი ბიძაშვილი ანუ კუზინა – კიოკო, ჟურნალისტიკის კლუბის ლიდერი, მაქცია – მორიოკო გინეი, დისციპლინარული კომიტეტის წევრები, მათემატიკის მასწავლებელი – კაგომე რირიკო, რომელიც არის ლამია ანუ ქალი-გველი, მანიაკალური მიდრეკილებების მქონე ფიზკულტურის მასწავლებელი – კოცუბო და რაღა თქმა უნდა მხიარული, ნაზი, ოდნავ მოლენჩო, მაგრამ კეთილი და ჭკვიანი კატა-ქალი ანუ ნეკომატე – ნეკონომე შინჯიუკო, რომელიც ლიტერატურას ასწავლის დემონთა სკოლაში (კოლეჯში) და აგრეთვე, მოკას, მიზორეს, კურუმოს, ცუკუნეს და იუკარის კლასის დამრიგებელიცაა. ამ ანიმეში მთავარი იდეა ასეთია: არიან დემონები ე.ი. „იოკაები“ და ადამიანები, არის დემონთა სამყარო სადაც ცხოვრობენ დემონები და ადამიანთა სამყარო სადაც – ადამიანები, მაგრამ დემონები შიგადაშიგ გადადიან ადამიანთა სამყაროში და იქ შენიღბულად ცხოვრობენ. ადამიანთა შორის მშვიდ ცხოვრებას და ასევე ადამიანურ მეცნიერებებს ახალგაზრდა დემონებსა და დემონესებს ასწავლიან დემონთა სამყაროში მდებარე სკოლაში ანუ „იოკაი გაკუენში“. დემონთა და ადამიანთა სამყაროები გამიჯნულნი არიან, თუმცაღა დაკავშირებულნი ერთმანეთთან საიდუმლო გვირაბით, რომელსაც იყენებენ ორ სამყაროში გადაადგილებისთვის დემონები. ორ სამყაროს ერთმანეთისგან ჰყოფს მაგიური ამულეტი ჯვრის ფორმით, რომელიც მოთავსებულია საიდუმლო ოთახში, საიდუმლო პიედისტალზე დემონთა სკოლაში, ეს ამულეტი სიუძენის მიერ არის შექმნილი, მის მიერვეა შექმნილი მეორე ამულეტი რომელიც მის ქალიშვილს – მოკას გულზე ჰკიდია და ესაა ყველაზე საინტერესო! ეს ამულეტი 10 წლის ასაკში გაუკეთეს მოკას, როცა მისი ადამიანთა სამყაროში მცხოვრებ დედასთან – აკაშია ბლადრივერთან გაგზავნა გადაწყვიტეს. ამულეტმა გამოიწვია იმგვარი ფორმის პიროვნების გაორება, რომ ფროიდს და იუნგს შეშურდებოდათ! როცა ამას უყურებ ფროიდი და იუნგი რომ არ გაგახსენდეს არ შეიძლება! გოგონაში არის ორი არქეტიპი, ორი პიროვნება: 1) თეთრთმიანი, დიდ ფორმებიანი, უხეში და ძლიერი, აქტიური მაჟორული ბუნების მოკა და 2) ვარდისფერთმიანი, შედარებით პატარა ფორმების, ნაზი და სუსტი, პასიური მინორული ბუნების მოკა. როგორც აღმოჩნდა სკოლის დირექტორმა (მეორე ლორდმა – მიკოგამიმ) გადაწყვიტა ადამიანთა და დემონთა დამეგობრება და ახალგაზრდა ვაჟიშვილს – აონო ცუკუნეს, რომელმაც ზედა კლასებში გადასასვლელ გამოცდაზე დაბალი ნიშნები მიიღო და ამის გამო სკოლის გარეთ დარჩენა ელოდა, მისცა საშუალება არა მხოლოდ ჩარიცხულიყო მის სკოლაში, არამედ გადაელახა კიდეც მაგიური ბარიერი (სპეციალურად ადამიანთა საწინააღმდეგოდ დაყენებული). დირექტორმა სპეციალურად დაუგდო ცხვირწინ ღამით ქუჩაში მოსეირნე ცუკუნეს სასოწარკვეთილ მამას სკოლაში ჩარიცხვის ბლანკი! ცუკუნეს უბრალოდ მისი შევსებაღა ჰქონდა დარჩენილი და მორჩა! სკოლის პირველივე დღეს ცუკუნე შეხვდა მოკას და შეიტყო რომ სკოლა დემონებს ეკუთვნოდათ და გაიქცეოდა კიდეც იქიდან დაზაფრული, რომ არა მისი კეთილი გული, რომლის გამოც გადაწყვიტა განსაცდელში ჩავარდნილი მოკას გადარჩენა გაავებული თანაკლასელისგან, რომელსაც ერქვა კომია საიზო და გახლდათ – ოგრი... საბოლოო ჯამში აღიარა რა ცუკუნემ რომ მთელი გულით შეიყვარა მოკა, გოგონას მოხსნა ამულეტი ე.ი. მედალიონი, რომლის მოხსნაც მხოლოდ იმას შეეძლო ვინც მოკას ჭეშმარიტად შეიყვარებდა და მოკას გამოფხიზლებულმა მეორე მემ იქით იხსნა დალეწილი ცუკუნე! (ჰი-ჰი...) შემდეგ ცუკუნე შეხვდა კურომოს, იუკარის, მიზორეს და რუბის და ისინიც შეუყვარდა, რის გამოც გოგონები მუდამ ერთმანეთთან საქმეებს არჩევენ, თუ ვისია რეალურად ცუკუნე, ცუკუნე კი ვერ ან არ ირჩევს მათგან ერთს. მოკას მამა თავის ქალიშვილს თვალს არ აცილებდა და მაგიის დახმარებით აკვირდებოდა და ამას გარდა მასთან ენა დირექტორსაც მიჰქონდა. მოკა და დანარჩენი გოგონები მთელი 26 სერიის მანძილზე სულ ცუკუნეს გადარჩენით არიან დაკავებული, ხოლო ცუკუნე თავის მხრივ მადლიერია, მაგრამ თავს არასრულფასოვან მამაკაცად გრძნობს ამის გამო. ცუკუნე გოგონებს ძალიან უყვართ, რადგანაც ბიჭმა ისინი თავის დროზე იხსნა განსაცდელისგან და დეპრესიიდან გამოიყვანა. ამგვარად ცუკუნეს გარშემო იქმნება – დემონური ჰარემი. 
     

    ანიმე ესაა იაპონური ანიმაცია. ანიმეს გააჩნია არც მეტი არც ნაკლები 36 ჟანრი, მათ შორის – ჰენტაი ანუ პორნოგრაფია. ანიმეს გრაფიკა, მუსიკალური გაფორმება და სიუჟეტური სტრუქტურა არის არა მხოლოდ განსხვავებული თავისი დასავლური ანალოგებისგან, არამედ ბევრად უფრო მაღალი დონის. მრავალი ანიმეს გრაფიკა, სიუჟეტი და საუნდტრეკი ბევრად უფრო დახვეწილი და ლამაზია ვიდრე ამერიკული და ევროპული ფილმებისა და მულტიპლიკაციებისა. ანიმეს ჰყავს ორი მტერი: 1) გარეგანი მტერი და 2) შინაგანი მტერი. ანიმეს გარეგანი მტრები ძირითადად იყენებენ რამოდენიმე დეგენერატულ და ნონსენსურ „არგუმენტს“, უყვართ დემაგოგობა და სოფისტიკა, მათ ახასიათებთ ანიმეში არსებული: 1) ეპიკური ბატალიების, 2) ეროტიზმის და 3) რობოტექნოლოგიების, ისტერიულ-პანიკური უაზრო და გაურკვეველი სიძულვილი (სერიოზულად, მართლაც გაუგებარია ჩემთვის რატომ აქვთ ალერგია ეროტიზმზე, რობოტებზე და ეპიკურ ბრძოლებზე!? რა არის ამ სამ თემაში ასეთი „ცუდი“ და „შემაძრწუნებელი“??!). გარეგან მტრებს აქვთ 3 ფუნდამენტური იდიოტური ფსევდოარგუმენტი: 1) თითქოსდა ანიმე მხოლოდ ბავშვებისთვის განკუთვნილი პრიმიტიული თამაშობებია, მაგრამ ამ „არგუმენტს“ აბათილებს ანიმეში ეროტიზმის, პორნოგრაფიის, სისხლიანი ბატალიებისა და რთული ფილოსოფიურ-მეცნიერული კონცეფციების არსებობა, 2) თითქოსდა ანიმე არის გარყვნილებისა და ამორალური უზნეობის კარნავალი, მაგრამ ამ „არგუმენტსაც“ აბათილებს ის, რომ ეროტიზმი და პორნოგრაფია დედამიწაზე მილიონობით ადამიანს უყვარს რაც კიდევ ერთხელ ადასტურებს იმას რომ ეს ორი ჟანრი არ წარმოადგენს ბოროტებას და მათში არაფერია ამორალური, სექსუალურობა და ვნებით ჰედონისტური ტკბობა არის ადამიანის ბუნებრივი ინსტინქტები, არის ადამიანური ბუნების განუყოფელი ნაწილი და ზომიერების ფარგლებში სავსებით დასაშვებია. რაღა თქმა უნდა ეროტიულ-პორნოგრაფიული სცენები არაა განკუთვნილი მცირეწლოვანი ბავშვებისთვის და ამ თემაზე სპეკულაციები დებილიზმია. 3) თითქოსდა ანიმეს პერსონაჟების დიდი თვალები არაესთეტიკურია, მაგრამ ამ ფსევდოარგუმენტსაც აბათილებს მარტივი კონტრარგუმენტი – ეს უბრალოდ მხატვრული გადაწყვეტაა, რომელიც მილიონობით ადამიანს მოსწონს, ამას გარდა ამ მხატვრულ სტილს აქვს არსებობის უფლება თუ მივუდგებით ამას ნეოლიბერალიზმის პოზიციიდან. ანიმეს შინაგან მტრებსაც თავიანთი პოხონდრიები და კაპრიზები აქვთ, მათი ზოგიერთი ხუშტური და ახირება ემთხვევა ანიმეს გარეგანი მტრების მარაზმულ იდეებს. ანიმეს შინაგანი მტრები ესენი არიან – ფსევდოანიმეშნიკები ანუ ფსევდოანიმემოყვარულნი, ესენი არიან ადამიანები, რომლებსაც დებილურად ამოჩემებული აქვთ ერთი ან ორი კონკრეტული ჟანრი (არიან რა ტენდენციურნი), ხოლო ყველა დანარჩენზე ალერგია აქვთ და საკმარისია უხსენო რაიმე მათთვის არმოსაწონი, რომ ათსართულიან ლანძღვა-გინებას და დაცინვას გაჯახებენ და ისე გაგტროლავენ, რომ ადამიანს სიკვდილი მოგინდება, აი ამგვარი აგრესიით არიან შეპყრობილი და რომ უთხრა პირში აგრესიული ხარო არც კი აღიარებენ არამედ პირიქით იქით დაგდებენ ბრალს როგორც აგრესიულობაში ასევე სილენჩესა და „გაფუჭებულობაში“!!! ასეთებს არ მიაჩნიათ ანიმეს ლეგიტიმურ და ლეგალურ ჟანრებად ეროტიზმი (ეჩი) და პორნოგრაფია (ჰენტაი) და აქვთ რა შეზღუდული და ვიწრო „აზროვნება“, მზად არიან კუბოში ჩაგმარხონ თუ ეროტიზმი ან სექსი ახსენე!!! სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ ესენი არიან ტვინნაღრძობი დარეხვილი სექსოფობები, ბილწი მორალისტები, რომლებიც
  12. შანკარადევა
    საზოგადოება დეგრადაციის გზას ადგას. უნივერსიტეტები გადავსებულია მარგინალებით და ეგზოთერული სულიერად ბნელი ნაბიჭვრებით. "განათლების სისტემა"? უკაცრავად მაგრამ განათლება ესაა ღვთაებრივი ენერგიით და ეზოთერული ცოდნით და სიბრძნით გასხივოსნება და ყოფიერების უფრო მაღალ დონეზე გადასვლა. ჩვენ "განათლების სისტემებში" არაა არც განათლება და არც ცოდნა, ესაა უბრალოდ მარგინალური ინფორმაციის გროვა და მორჩა. საუბრობენ "ზნეობაზე", საუბრობენ "ასაკზე" და "ტიტულებზე", რეალურად კი ეზოთერულ ცოდნას ებრძვიან და ლიბერტინისტური ფილოსოფია აღიზიანებთ. თავი ღმერთები ჰგონიათ რადგან ტიტული მიიღეს მარგინალურ და ანტი ეზოთერულ სისტემაში. ახალგაზრდა ფილოსოფოსებს დასცინიან, არიან ამპარტავნები და ნარცისიზმი ღრღნით. ჩემი გაგებით პროფესორი რომელიც ვალდებულებას იღებს რომ ასწავლოს ახალგაზრდებს, უნდა იყოს თუ განათლებული არა მცოდნე ეზოთერიკი მაინც, როგორებიცაა ცაგარელი, ჯონდო ტუხაშვილი, დურმიშხან ყიფიანი, სულიკო აბჟანდაძე, ნიკოლაი ლევაშოვი, ერიხ ფონ დანიკენი, დევიდ აიკი და ა.შ. ხოლო ოფიციალურად აღიარებულ მარგინალ "პროფესორებს" განსხვავებით ზემოთხსენებულებისგან თავში ამპარტავნული ეფებიფობიური ამბიციების გარდა არაფერი უყრიათ და თავი რაღაცა ჰგონიათ. ნუ აბა რა უნდა ელაპარაკო გაუნათლებელს და უმეცარს რომელსაც ოფიციალურად პრემიებიც აქვს და პროფესორის ტიტული? რა, ღმერთები არიან და იმუნიტეტი აქვთ კრიტიკის საწინააღმდეგო? ზედმეტად ბობოქრობენ ეს ვირები. ასაკი და ტიტული არაფერს ნიშნავს, მთავარია კარმა, გენეტიკა და სწორი ფსიქოლოგია, ამის მერე ეზოთერული და ლიბერტინისტური სიბრძნეც მოვა. და კიდევ, თუ მე მოძღვრად დაჯდომაზე მაქვს პრეტენზია, ეს საფუძველს არაა მოკლებული, განსხვავებით ცრუ ბრძენებისგან რომლებსაც ასაკი, პრემიები და ტიტულები თავში აქვთ ავარდნილი! არ უყვართ კრიტიკა უმეცრებს... )))) არ ესმით არც ნიცშე და არც შანკარა, არც შტაინერი და არც ბეზანტი და კიდევ აფრქვევენ აგრესიას მცოდნე ხალხის წინააღმდეგ. პრინციპში აბა მეტი რა უნდა ქნან ჩლუნგებმა რომლებსაც თავი წმინდანები გონიათ? )))))))
    ასაკი, სქესი, კანის ფერი, სექსუალური ორიენტაცია, ტიტულები, რანგები და ა.შ. ადარდებთ და უყვართ მხოლოდ სულიერად ბნელ და გონებაჩლუნგ მარაზმატიკებს, რომლებსაც უყვართ "ზნეობაზე" და "მორალზე" ყროყინი. ასეთებს არ შეუძლიათ შოვინისტურ ამპარტავნული ბუნების გამო კრიტიკის ატანა და საკუთარი თავი იდეალიზირებული აქვთ, შესაბამისად ნარცისულ აუტოეროტიზმში არიან ყელამდე ჩაძირულნი. ვაი ამათ პატრონს, მე მიწოდებენ "თავხედ ღლაპს" და ამპარტავან ნარცისს... )))) მე არ მაქვს თვითკრიტიკა და თავმდაბლობა? )))) ვაი თქვენ პატრონს... მე თამამად შემიძლია ვთქვა რომ პრაქტიკულ სოციალურ საკითხებში და მათემატიკურ მეცნიერებებში ვარ სრული 100% სირი. არც ფილოსოფიაში, რელიგიაში და ეზოთერიკაში ვარ "ზეგენიოსი მაჰათმა"! და თქვენ შეგიძლიათ ასე? მეუბნებით რომ "ნუ მიდებ ანონიმურ კრიტიკულ კომენტარებს ჩემ ბლოგზე! ნუ იმალები!" რაო? აბა რისთვის ქმნით ბლლოგს ინტერნეტში თქვე დაუნებო და იმბეცილებო?? მეც დამიდეს კრიტიკული კომენტარი, მაგრამ გგონიათ გავიგიჟე თავი? ცხადია ვიღაცას არ მოეწონებით და დაგიდებთ კრიტიკას! რა კრიტიკას ვერ იტანთ? თუ რაღაცა "უნიკალური" სტანდარტები გაქვთ? თუ არ შეგიძლიათ კრიტიკის ატანა მაშინ ნურც ბლოგებს ქმნით ნარცისისტო ნაბიჭვრებო!! მივაფურთხე თქვენს ფუყე ქედმაღლობას! მე ქედმაღალი არ ვარ! ვიღაცაზე მაღლა კი ვარ, მაგრამ ჩემზე მაღალ ინტელექტის ხალხს ვიცნობ, და საერთოდ ისეთებსაც ვიცნობ რო ცხოვრებაში ფილოსოფია და მეცნიერება არ შეუსწავლიათ და თქვენზე მეტი კულტურა და ჰუმანურობა აქვთ!
    ვერ ვიტან ქედმაღალ "პროფესორებს" ნაგავი გენეტიკით, რომლებიც იკვეხნიან: "შენ ვინ ხარ ღლაპო! მე პროფესორი ვარ! მე პროფესორის ტიტული მაქვს! ასაკოვანი ვარ ასაკოვანი! შემხედე რამხელა ნაოჭები მაქვს! ა უყურე ჩემს ნაოჭებს!! მე ტიტული მაქვს! ტიტული!!!" ასეთ კონფუციანელებს ერთი ჭიტლაყი უნდა ჰკრა და ისროლო პლანეტიდან ღია კოსმოსში! მივაჯვი თქვენს ასაკს და ტიტულს!! კუბოში მენახეთ! უჰ, სულ დამავიწყდა, ესეთები ძირითადად სოფისტები არიან! ))))))
  13. შანკარადევა
    ფილიპეს სახარება



    გნოსტიკური აპოკრიფი



    რუსულიდან თარგმნა ღვთისავარ ჩაბრავამ



    ებრაელი შექმნის ებრაელს და უწოდებენ მას ასე: პროზელიტი. მაგრამ პროზელიტი არ ქმნის პროზელიტს: ჭეშმარიტი ადამიანები ისეთნი არიან, როგორნიც არიან დასაბამითგანვე და ისინი ქმნიან სხვებს, ასევე ჭეშმარიტ ადამიანებს. საკმარისია ისინი გამოჩინდნენ...


    მონა მარტოოდენ გზას ეძებს, რომ თავისუფალი გახდეს, მაგრამ ის არ ეძებს თავისი ბატონის ქონებას. ძე კი - არის არა მარტო ძე, მაგრამ ის ისაკუთრებს თავისთვის მამის მემკვიდრეობას.


    ისინი ვინც მემკვიდრეობით იღებენ მკვდარს, თავადაც მკვდრები არიან და ისინი იღებენ მემკვიდრეობით მკვდარს. ისინი ვინც მემკვიდრეობით იღებენ ცოცხალს, - ცოცხალნი არიან და ისინი მემკვიდრეობით იღებენ ცოცხალსა და მკვდარს. მკვდარნი კი არ იღებენ მემკვიდრეობით არაფერს. რამეთუ როგორ შეძლებდა მკვდარი მემკვიდრეობის მიღებას? თუ მკვდარი მიიღებს მემკვიდრეობით ცოცხალს, ის არ მოკვდება. მაგრამ ის ვინც მკვდარია, იცოცხლებს ამიერიდან!


    წარმართი არ მოკვდება, რამეთუ მას არასდროს უცხოვრია, რათა შეძლებოდა მოკვდინება. ის, ვინც ირწმუნა ჭეშმარიტება, დაიწყო ცხოვრება და ის არ მოექცევა სიკვდილის საფრთხის ქვეშ, რამეთუ ის ცოცხლობს.


    იმ დღიდან როდიდანაც მოვიდა ქრისტე, შექმნილია სამყარო, შემკობილნი არიან ქალაქები, უკუგდებული და მოცილებულია მკვდარი.


    როდესაც ჩვენ ვიყავით ებრაელნი, ვიყავით ობოლნი, ჩვენ გვყავდა მარტო დედა. მაგრამ როდესაც გავხდით ქრისტიანები, ჩვენ გაგვიჩნდა მამაც და დედაც.


    ისინი ვინც თესავენ ზამთარში, იმკიან მოსავალს ზაფხულში. ზამთარი ესაა - სამყარო, ზაფხული ესაა - სხვა ეონი. დავთესავთ წუთისოფელში, რათა ავიღოთ მოსავალი ზაფხულში. ამიტომ ჩვენ არ უნდა ვილოცოთ ზამთარში; ზამთარს შემდეგ - ზაფხულია. ხოლო თუ ვინმე დაიწყებს მოსავლის ზამთარში აღებას, ის ვერ აიღებს მოსავალს, არამედ მარტოოდენ ამოძირკვავს ნერგებს.


    ისევე როგორც ის ვინც ამ ფორმით არ არსებობს, არ მოიღებს ნაყოფს, - არამედ ის არ წარმოშობს ამ ადგილას, მაგრამ თვით შაბათსაც კი მისი ძალა უნაყოფოა.


    ქრისტე მოვიდა გამოესყიდა ზოგიერთები: ეხსნა ერთნი, გადაერჩინა სხვანი. მან გამოისყიდა ისინი ვინც უცხო იყო, გახადა ისინი თავისებად. მან განაცალკევა თავისები, ისინი, ვინც მან ჩადო გირაოდ თავისი ნებით. მან ჩადო თავისი საფშვინველი, როდესაც მოისურვა, არა მარტო მაშინ, როდესაც ის გამოცხადდა, არამედ სამყაროს არსებობის დასაბამიდან ჩადო თავისი საფშვინველი. როდესაც მან მოისურვა, მაშინ იგი უპირველეს ყოვლისა მოვიდა მის ასაღებად, რამეთუ ის გირაოდ იყო დატოვებული. ის იყო ყაჩაღთა შორის და ის ააიყვანეს ტყვედ. მან გაანთავისუფლა იგი იხსნა როგორც კეთილები ისე ბოროტები წუთისოფელში.


    სინათლე და წყვდიადი, სიცოცხლე და სიკვდილი, მარჯვენა და მარცხენა - ერთმანეთის ძმები არიან. მათი განცალკევება არ შეიძლება. ამიტომაც კარგებიც - არ არიან კარგები და ცუდებიც - არ არიან ცუდები და სიცოცხლე - არაა სიცოცხლე და სიკვდილი - არაა სიკვდილი. ამიტომაც თითოეული დაფლეთილი იქნება თავის საფუძველში დასაბამიდან. მაგრამ ისინი, ვინც წუთისოფელზე მაღლა დგანან, - დაუფლეთელნი და მარადიულნი არიან.


    სახელები რომლებიც აქვთ მიცემული მიწიერ საგნებს, შეიცავენ დიად შეცდომილებას, რამეთუ ისინი ყურადღებას უბნევენ გულს იმისგან, რაც მტკიცეა და ის ვისაც ესმის სიტყვა „ღმერთი“, ვერ იმეცნებს იმას რაც მტკიცეა, ვერ იმეცნებს იმას რაც არაა მტკიცე. ასევე სიტყვებში „მამა“ და „ძე“ და „სულიწმინდა“ და „სიცოცხლე“, „სინათლე“ და „აღდგომა“ და „ეკლესია“ და ყველა დანარჩენში - ვერ იმეცნებენ იმას, რაც მტკიცეა, მაგრამ იმეცნებენ იმას რაც არაა მტკიცე, უკიდურეს შემთხვევაში იმეცნებენ იმას რაც მტკიცეა. სახელები რომლებიც გაგონილნი იქნენ, არსებობენ სამყაროში მოტყუებისათვის. ისინი რომ ეონში ყოფილიყვნენ, მათ ერთი დღეც კი არ დაასახელებდნენ წუთისოფელში და არ ჩათვლიდნენ მიწიერ საგნებად. მათ აქვთ დასასრული ეონში.


    ერთადერთი სახელი რომელიც წუთისოფელში არ წარმოთქმულა არის სახელი რომელიც მამამ ძეს მისცა. ეს ყოველივეზე მაღლა დგას. ესაა - მამის სახელი. რამეთუ ძე არ გახდებოდა მამა, მამის სახელში რომ არ შემოსილიყო. ისინი ვინც ფლობენ ამ სახელს, შეიცნობენ მას, მაგრამ არ ამბობენ მას. ხოლო ისინი ვინც არ ფლობენ მას, ვერც იმეცნებენ მას. მაგრამ ჭეშმარიტებამ დაბადა სახელები წუთისოფელში იმიტომ რომ არ შეიძლება მისი შეცნობა სახელის გარეშე. ჭეშმარიტება ერთიანია, ის წარმოადგენს მრავალს, სიმრავლეს და ასე ჩვენთვის, რათა შეგვასწავლოს ჩვენ ერთიანობა სიყვარულის მეოხებით სიმრავლეს დახმარებით.


    არქონტებმა მოისურვეს მოეტყუებინათ ადამიანი, რამეთუ იხილეს, რომ იგი ერთი წარმოშობისაა ჭეშმარიტად კარგ საგნებთან ერთად. მათ აიღეს კარგთა სახელი და მისცეს იგი ცუდებს, რათა სახელთა მეშვეობით მოეტყუებინათ იგი და მიეჯაჭვათ იგი ცუდი, ბოროტეული საგნებისადმი და ამის მერე, თუ ისინი უზამენ მათ მოწყალებას, ისინი აიძულებენ განცალკევდნენ ბოროტეული საგნებისაგან და ათავსებენ მათ კარგთა შორის, იმათ შორის, რომლებიც მათ იციან. რამეთუ მათ მოისურვეს აეღოთ თავისუფალი და ექციათ იგი თავიანთ მონად საუკუნოდ.


    არიან ძალები, რომლებიც აძლევენ... ამ ადამიანს, არ სურთ რა აქციონ იგი... რათა ისინი გახდნენ... რამეთუ თუ ადამიანი... მსხვერპლშეწირვა... და შესწირეს მსხვერპლი ცხოველურ ძალებს... ესენი იყვნენ ცხოველთა მსგავსნი. მათ რომლებსაც ისინი მსხვერპლად სწირავდნენ, - ისინი მსხვერპლად სწირავდნენ ცოცხლებს. ხოლო როდესაც სწირავდნენ ისინი ხდებოდნენ მკვდრები. ადამიანი შესწირეს ღმერთს მკვდარი და ის გახდა ცოცხალი.


    ქრისტეს მოვლინებამდე არ იყო წუთისოფელში პური. როგორც ედემის ბაღში სადაც იყო ადამი, იყო მრავალი ხე, ცხოველთა საკვები, არ იყო ხორბალი, ადამიანთა საკვები. ადამიანი იკვებებოდა როგორც ცხოველი. მაგრამ როდესაც მოვიდა ქრისტე, სრულყოფილი ადამიანი, მან მოიტანა პური ზეციდან, რათა ადამიანს ეჭამა ადამიანის საკვები.


    არქონტები ფიქრობდნენ, ისინი აკეთებდნენ იმას, რასაც აკეთებდნენ, თავისი ძალითა და ნებით. მაგრამ სულიწმინდა საიდუმლოდ, ფარულად მოქმედებდა მათი გავლით, როგორც თავად სურდა. ჭეშმარიტებას რომელიც დასაბამიდან არსებობს, ისინი თესავენ ყველგან და მრავალნი ხედავენ მას, როდესაც თესავენ მას, მაგრამ მხოლოდ თითოოროლანი ხედავენ, როდესაც მიაქვთ იგი.


    ზოგიერთები ამბობდნენ, რომ მარიამი დაორსულდა სულიწმინდისაგან. ისინი ცდებიან. მათ არ იციან რას ამბობენ. როდის იყო რომ ქალი დაორსულებულიყო ქალისაგან? მარიამი - ესაა ქალწული, რომელიც ძალას არ შეუბილწავს. ისაა - დიადი ანათემა იუდეველთათვის, მოციქულთათვის და მოციქულთა მამაკაცებისათვის. ესაა ქალწული, რომელიც ძალას არ შეუბილწავს, - სუფთა, შეიბილწნენ ძალები და უფალი არ იტყოდა: მამაო ჩემო, რომელი ხარ ცათა შინა, - მას რომ სხვა მამა ყოლოდა, იტყოდა უბრალოდ: მამაო ჩემო.


    უფალმა უთხრა თავის მოწაფეებს: ...შემოდით მამის სახლში, არ მიიტანოთ არაფერი მამის სახლში და ნუ გამოიტანთ იქიდანაც ნურაფერს.


    იესო - არის სახელი დაფარული. ქრისტე - კი სახელი ღია, აშკარა. ამიტომაც იესო არ არსებობს არცერთ ენაზე, მაგრამ მისი სახელია - იესო, როგორც მას უწოდებენ. ქრისტე კი: მისი სახელი სირიულად არის - მესია, ხოლო ბერძნულად ქრისტე. საერთოდ ყველანი სხვანი ფლობენ მას, თითოეული ენის შესაბამისად. ნაზარეველი - ესაა ის, რაც გაცხადებულია იქიდან რაც დაფარულია.


    ქრისტე ფლობს საკუთარ არსებაში: ადამიანსაც, ანგელოზსაც, საიდუმლოსაც და მამაზეციერსაც.


    ისინი ვინც ამბობენ რომ უფალი თავდაპირველად მოკვდა და მერე აღდგა ცდებიან, რამეთუ ის აღდგა თავდაპირველად და ის მოკვდა. თუ არ მიაღწევს არავინ აღდგომას დასაბამში, ის ვერ მოკვდება. ღმერთი ცოცხალია - ის უკვე იქნება მკვდარი.


    არ დამალავენ ძვირფას საგანს დიდ ჭურჭელში, მაგრამ ხშირად მირიადები, რომლებსაც ვერ მოსთვლი, იყვნენ ჩაგდებულნი ჭურჭელში, რომელიც ასარია ღირდა. ასევეა საფშვინველიც: საგანი ძვირფასი, ის ჩამწყვდეულია ბილწ, ხრწნად სხეულში.


    არიან ზოგიერთები, რომლებსაც ეშინიათ მკვდრეთით აღდგნენ შიშველნი. ეს იმიტომ რომ მათ სურთ აღდგნენ ხორციელად და მათ არ იციან, რომ ისინი, ვინც ატარებენ ხორცს, - ისინი შიშველნი არიან. ისინი ვინც გაიხდიან რათა იყვნენ შიშველნი, - ისინი არ არიან შიშველნი. არც ხორცს, არც სისხლს არ შეუძლია ღვთის სასუფევლის დამკვიდრება. როგორიღაა ის რასაც არ შეუძლია დამკვიდრება? ეს ისაა რაც ჩვენზეა. და როგორიღაა ის რასაც შეუძლია დამკვიდრება? ეს ისაა რაც ეკუთვნის იესოს და მის სისხლს. ამიტომაც მან თქვა: ის ვინც არ შეჭამს ჩემს ხორცს და არ დალევს ჩემს სისხლს, ვერ ექნება სიცოცხლე თავის თავში. როგორია მისი ხორცი? მისი ხორცია ლოგოსი და მისი სისხლია - სულიწმინდა. ის ვინც მიიღო ეს, ფლობს საკვებს, სასმელს, შესამოსელს. მე კი, მე განვიკითხავ სხვებს, რომლებიც ამბობენ რომ ეს ხორცი არ აღდგება. ასე რომ ისინი ორივენი ცდებიან. შენ ამბობ რომ ხორცი არ აღდგება. მაგრამ გვითხარი, რა აღდგება რომ გცემდეთ თაყვანს. შენ ამბობ სული ხორცშია და აგრეთვე სინათლე ესე არის ხორცში. ლოგოსი - ესე სხვაა, რომელიც არის ხორცში, რამეთუ რაც არ უნდა თქვა, - შენ არაფერს ამბობ ხორცის გარდა. უნდა ავღდეთ ამ ხორცში, რადგან ყველანი მასში ვართ.


    ამ წუთისოფელში ვინც სამოსელს იცვამს, - არიან შესამოსლით არჩეულნი. ზეციურ სასუფეველში შესამოსელი აქვს იმათ, ვინც დაიდეს იგი საკუთარ თავზე წყლითა და ცეცხლით, რომელიც ასუფთავებს ყველა ადგილს.


    გაცხადებული, - გაცხადებულით და დაფარული, - დაფარულით. არსებობენ ზოგიერთი საგნები, დაფარულნი, - გაცხადებულით. არის წყალი წყალში და არის ცეცხლი ნათელცხებაში.


    იესო დაეუფლა მათ ყველას საიდუმლოდ. რამეთუ ის არ გაეცხადა ისეთი როგორიც იყო ჭეშმარიტად. მაგრამ ის გამოცხადდა ისე, როგორც შესაძლებელი იყო მისი დანახვა. ასე მათ ყველას გამოეცხადა: ის გამოეცხადა დიადებს - როგორც დიადი, მცირეთ - როგორც მცირე, ის გამოეცხადა ანგელოზებს - როგორც ანგელოზი და ადამიანებს - როგორც ადამიანი. ამიტომაც მისი ლოგოსი თითოეულისაგან დამალულია. ზოგიერთები ხედავდნენ მას და ეგონათ რომ საკუთარ თავს ხედავენ. მაგრამ როდესაც ის გამოეცხადა თავის მოწაფეებს დიდებაში მთაზე, ის არ იყო მცირე, ის გახდა დიადი. მაგრამ მან გახადა დიადებად თავისი მოწაფეები, რათა მათ შეძლებოდათ, მისი, დიადის ხილვა. მან თქვა იმ დღეს ევქარისტიაში: ისაა ის ვინც შეაერთა სრულყოფილება და სინათლე სულიწმინდაში, შეაერთა ანგელოზები, ჩვენთან, ფორმებთან.


    ნუ უარყოფთ კრავს, რადგან მის გარეშე არ შეიძლება კარიბჭის ხილვა. არვის ძალუძს გაეშუროს მეფისაკენ, შიშველმა.


    ზეცის ადამიანი - უფრო მრავალნი არიან მისი ძენი, ვიდრე მიწიერი ადამიანისა. თუ ადამის ძენი მრავალნი არიან, თუმცაღა ისინი კვდებიან, რამდენად მრავალნი არიან უფრო რიცხობრივად სრულყოფილი ადამიანის ძენი, რომელნიც არა კვდებიან, არამედ მუდმივად იბადებიან.


    მამა ქმნის ძეს, ხოლო ძეს არ შეუძლია ძის შექმნა. რამეთუ ის ვინც ქმნილია, არ ფლობს უნარს ქმნას. მაგრამ ძე იძენს თავისთვის ძმებს და არა ძეებს.


    ყველანი ისინი ვინც იბადებიან წუთისოფელში, იბადებიან ბუნების გამო და ზოგიერთები - სულის წყალობით. ისინი ვინც იბადებიან მისი წყალობით... ადამიანთან, რამეთუ ისინი იკვებებიან დაპირებით ზემოთ ადგილსამყოფელზე.

  14. შანკარადევა
    ფრაგმენტი ჩატერჯის, დატას და პრაკაშანანდას წიგნიდან „ადვაიტა ვედანტას ფილოსოფია ანუ შრი შანკარაჩარია“


     

    (თარგმნილია რუსულიდან ღვთისავარ ჩაბრავას მიერ)


     

    ღმერთის წიაღიდან მაიას ძალით სამყაროს ევოლუციის სამი სტადია: 

    განვიხილეთ რა სამყაროს შექმნის პროცესი, ჩვენ დავინახეთ რომ ადვაიტას მიმდევრები ბრაჰმანის წიაღიდან სამყაროს ილუზორულ ევოლუციას მაიას ძალით განიხილავენ როგორც ნატიფის საგნობრივად ხილვადი გარდასახვის პროცესს. ევოლუციის ამ პროცესში თესლიდან მცენარის აღმოცენების მსგავსად განიხილავენ სამ სტადიას: არადიფერენცირებული - თესლი, ჩანასახი (კაუზალური სტადია); სუსტად დიფერენცირებული (ასტრალური) - თესლის აღმოცენება; მთლიანად დიფერენცირებული (ფიზიკური) - მცენარე. ბრაჰმანზე როგორც უცვლელ რეალობაზე რაღათქმაუნდა არ შეიძლება ითქვას რომ ის ევოლუციას განიცდის. ყოველგვარი ევოლუცია და შესაბამისად ცვლილება განეკუთვნება მაიას (ილუზიას). მაია - ესაა შემოქმედებითი ძალა (შემოქმედებითი ილუზია), რომელიც დასაწყისში არის გამოუვლენელი (ავიაკტა), შემდეგ დიფერენცირდება ნატიფ ობიექტებში და საბოლოოდ საგნობრივ ნივთიერ ობიექტებად. ბრაჰმანი როგორც არადიფერენცირებული მაიას მფლობელი, იწოდება - იშვარად (ანუ იშად) და ითვლება ყოვლისმცოდნედ და ყოვლისშემძლედ. ესაა სწავლება, რეალურ შემოქმედებამდე არსებული ღმერთის შესახებ, რომელიც ფლობს შემოქმედებით ძალას . ბრაჰმანი რომელსაც გააჩნია სუსტად ნატიფად დიფერენცირებული მაია, ეწოდება - ხირანიაგარბჰა (აგრეთვე სუტრატმა ან პრანა). ამ შემთხვევაში ღმერთი იქნებოდა ყველა ნატიფი ობიექტის ერთობლიობა. ბრაჰმანი რომელიც ფლობს კიდევ უფრო ძლიერად დიფერენცირებულ მაიას, ნივთიერ შეგრძნობად ფიზიკურ საგნებში - ეწოდება ვაიშვანარა ანუ ვირაჯი იგივე ვაირატი. ამ გაგებით ღმერთი არის ყველა ფიზიკური ობიექტის ერთობლიობა, მთელი გარემომცველი სამყაროსი, ყველა ინდივიდის (ჯივების) ჩათვლით. ზოგჯერ ევოლუციის ამ თანდათანობით პროცესს ადარებენ ინდივიდის ცხოვრების სამ სტადიას: ღრმა ძილს, ჩვეულებრივ ძილს და სიფხიზლეს. იშვარა - ესაა ღმერთი ღრმა ძილში, ხირანიაგარბჰა - ჩვეულებრივ ძილში, ხოლო ვაიშვანარა - ღმერთი სრული ფიზიკური სიფხიზლის მდგომარეობაში. უნდა აღინიშნოს რომ სიტყვა იშვარა ამ კონტექსტში გამოიყენება ვიწრო გაგებით, მიეწერება რა ის მარტო პირველ სტადიას, მაშინ როდესაც ამ სიტყვით აღნიშნავენ ღმერთის ანუ ბრაჰმანის იმანენტურ ასპექტს მთლიანობაში ანუ ბრაჰმანისა რომელიც დაკავშირებულია თავის უპადხებთან ყველა სტადიაზე. ღმერთის ეს სამი იმანენტური ასპექტი სამყაროს შემოქმედებასთან მიმართებაში, მის ტრანსცენდენტურ ასპექტთან ერთად, რომელიც ყოველგვარ მსგავს კავშირთა მიღმა იმყოფება, შეადგენენ ბრაჰმანის ოთხ შესაძლო ასპექტს: სუფთა ცნობიერება-ყოფიერება (პარაბრაჰმან), იშვარა, ხირანიაგარბჰა და ვაიშვანარა. თუმცაღა ისინი როგორც წესი აღმოჩინებისა და გამოვლინების თანმიმდევრულ სტადიებად ითვლებიან, თუმცაღა ამასთან მათი განხილვა შეიძლება როგორც ერთდროულად არსებულთა. რამეთუ სუფთა ცნობიერება (ჩაიტანია) არსებობს მარადიულად, მაშინაც კი, როდესაც ის ევოლუციონირებადად გვეჩვენება; ზუსტად ასევე და ამგვარად მისი ნატიფი გამოვლინებები (მაგ. ინტელეტი, მანასი, ნატიფი გრძნობები, გრძნობათა ორგანოები და მოტორული ორგანოები) განაგრძობენ არსებობას ნივთიერი გამოვლინებების გაჩენასთან ერთად. შანკარა არ ანიჭებს რაიმე სერიოზულ მნიშვნელობას შემოქმედების სხვადასხვა ურთიერთსაწინააღმდეგო სურათებს და მეტაფორებს მათი გამყარებისათვის, თუმცა ის მაინც ცდილობს ახსნას ისინი ისე როგორც ისინი გვხვდებიან სხვადასხვა წმინდა ტექსტებში, ცდილობს რა ერთნი გაამართლოს, ხოლო სხვანი უარყოს. 

    სამყაროსთან მიმართებასი ადამიანის წინაშე დგას ორი პრობლემა. ერთი მდგომარეობს შემდეგში: როგორია პირველყოფილი ფუძე-დასაბამი, სუბსტანცია თუ რეალობა, მსოფლიოს მიერ ლოგიკურად შემოთავაზებული? სხვა პრობლემა მდგომარეობს შემდეგში: რატომ და როგორ ჩნდება მსოფლიო იმისგან რაც პირველადად ითვლება? პირველი პრობლემის გადაჭრა აშკარად ფილოსოფიის პირველი მნიშვნელობის საქმეა. შანკარა, სპინოზა, შოპენჰაუერი, ბრედლი და მსოფლიოს ფილოსფოსთა უმრავლესობამ სწორედ ამ პრობლემას მიუძღვნეს ცხოვრება. ისინი იწყებდნენ ფაქტების სამყაროდან, მიღებულებს გამოცდილებით, კრიტიკულად აანალიზებდნენ და ცდილობდნენ აღმოეჩინათ ის, რაც მათ მიერ ლოგიკურად უკვე იყო ნავარაუდევი. აქ მთავარი ინსტრუმენტის როლს თამაშობდა აზროვნება, ლოგიკა. ჩვენ უკვე ვნახეთ, თუ როგორ აღმოაჩინა შანკარამ სუფთა ყოფიერება და ცნობიერება როგორც ერთადერთი და პირველყოფილი რეალობა. მეორე პრობლემის გადაჭრა - მითოლოგიისა, რომელიც ღმერთის (ან რომელიმე სხვა პირველსაწყისის) წიაღიდან გამომდინარეობს და გვაწვდის ფანტასტიკურ აღწერას, რატომ და რა გზით იქნა შექმნილი სამყარო. აქ მთაბარ მეთოდს წარმოადგენს წარმოსახვა და მითოლოგიისაგან არავინ არ უნდა ელოდოს ლოგიკურ სიზუსტეს. როგორც წმინდა ტექსტები და მთელი მსოფლიოს ლეგენდები გვაჩვენებენ, სამყაროს მითოლოგიური ახსნა განმარტება ადამიანური გონებისათვის ყოველთვის გართობა მთელი მსოფლიოს ქვეყნებში. ზოგჯერ მითოლოგია გადაჯვარედინდება ფილოსოფიურ თვალსაზრისთან. მაგრამ ყველა დიდი ფილოსოფოსი გაურბოდა მითოლოგიურ ახსნა განმარტებებს. 

    სპინოზას ფილოსოფიის ბანალური კრიტიკა, რომლის მიხედვითაც სუბსტანციის მისეული გაგება წარმოადგენს ლომის ბუნაგს, სადაც შესვლა შესაძლოა, ხოლო გამოსვლა არა, ეყრდნობა სწორედ ამ ფაქტს, თუმცაღა მისი მომხრენი ხედავენ ფილოსოფიის პირველივე საკითხის არასწორ გაგებას. გრინი და ბრედლი გულახდილად აღიარებენ რომ ფილოსოფიას არ შეუძლია სამყაროს შექმნის ახსნა. ასევე უდგება შანკარა მონათხრობებს სამყაროს შექმნის შესახებ, რომელნიც ასახულნი არიან სხვადასხვა წმინდა ტექსტებში, არა იმ სერიოზულობით, რომლითაც ის ცდილობდა ბრაჰმანის რეალურობის დამტკიცებასა და დადგენას, როგორც მსოფლიოს პირველყოფილი დასაბამისა და ფესვისა ან გამოეხატა წინააღმდეგობრივი ცვალებადი და ნაწილაკობრივი სასრული სახეობები არსებობისა. შანკარასათვის სამყაროს შემოქმედების აღწერა ჭეშმარიტია მხოლოდ და მხოლოდ შედარებით უფრო დაბალი თვალსაზრისით (ვიავახარიკა-დრიშტი). 

    შანკარას სწავლება მე-ს, დამოკიდებულების და განთავისუფლების შესახებ. 

    მე (self) აბსოლუტურად იდენტურია ბრაჰმანისა: 

    ჩვენ უკვე დავინახეთ რომ შანკარა მიყვება აბსოლუტურ მონიზმს, ადვაიტას. ყობელგვარი განსხვავება თავად ობიექტებს შორის, სუბიექტსა და ობიექტს შორის და აგრეთვე ადამიანურ მე-სა და ღმერთს (აბსოლუტს) შორის წარმოადგენენ მაიას ილუზორულ ქმნილებებს. შანკარა დაჟინებით ამტკიცებს ყველასა და ყველაფრის აბსოლუტურ იდენტურობას, ყოველგვარი „რეალური“ განსხვავებების ე.ი. დიფერენციაციების გარეშე და ცდილობს ლოგიკურად მიყვეს ამ კონცეფციას ყველა საკითხში. ამიტომაც ის უდავოდ აღიარებს ადამიანური სულისა და ღმერთის იდენტურობას როგორც აზრს, რომელიც არაერთხელ და არაერთგზის გამოთქმულა უპანიშადებში. შანკარა, თავის ერთერთ კომენტარში წერს: „ბრაჰმანის შემეცნება ანუ მატერიალური სამყაროსაგან სრული თვითგანდგომის ფსიქიკური მდგომარეობა, სულიერი აბსოლუტის, ბრაჰმანის, ღმერთის, უტამა პურუშას, სამყაროს პირველყოფილი პრინციპის სიღრმეში გასხივოსნებულ შეჭრასთან ერთად, არის უცილობელი და კატეგორიული წინაპირობა ადამიანის სულიერი არსების, სანსარიკული არსებობის ციხიდან განთავისუფლებისა. ამისათვის ინდივიდუუმმა (ჯივატმანმა) საღად და ჯანსაღად უნდა გააცნობიეროს, მთელი უვარგისობა და უსაფუძვლობა უხეში სხეულებრივ გარსში, უღიმღამო და ბნელი „ჭის“ როგორც ციხის წიაღში, ტანჯული არსებობისა და გამოავლინოს ჭეშმარიტი და გულახდილი, დაჟინებითი, ბეჯითი მიზანსწრაფულობა სულიერი გასხივოსნების მოპოვებისა, ღმერთის, უმაღლესი რეალობის შემეცნებისა. ღვთის, ბრაჰმანის შემეცნების წყურვილი, უნდა იყოს ტოტალური, რომელიც არ აღიარებს არანაირ ბარიერებს და წინაღობებს. მაგრამ ტოტალური სურვილი ღვთაებრიობის ნექტარში ჩაძირვისა ადამიანში არ აგიზგიზდება იქამდე სანამ, მისი გონება (მანას-ბუდჰი) არ იქნება განწმენდილი მატერიალური კარმული კავშირებისაგან, ანუ უხეში და ნატიფი ანაბეჭდებისაგან (სამსკარებისა და ვასანებისგან) ბოროტი, ცუდი, ცოდვილი აზრებისაგან, სიტყვებისა და საქმეებისგან. სანამ ადამიანი იმყოფება და იმართება მრისხანების, ვნების, შურის და ა.შ. მიერ, რომლებიც გონებაში ჩნდებიან გონებაში დაგროვილი ნეგატიური ტენდენციების არსებობის რეზულტატში, სანამ ის არ გამოიჩენს მისწრაფებას პარაბრაჰმანის ჭეშმარიტების შეცნობისა და უმაღლესი არაკონცეპტუალური ცოდნა (პრაჯნია) არ გაბრწყინდება მის გონებაში. ამიტომაც ასკეტური პრაქტიკა (იამა და ნიამა), იოგინური ვარჯიში და კარმაიოგის აღსრულება წარმოადგენენ აუცილებელ წინაპირობებს სანსარიკულ ჭაობში მძინარე ადამიანური გონების გამოღვიძებისათვის. მიაღწევს რა გასხივოსნებას, ნირვანას და ბრაჰმანში საბოლოო განმტკიცებას, ადამიანი თავად ღმერთი ხდება, რომელიც ფლობსთავისუფალ ნებას აკეთოს ყველაფერი, რაც მოესურვება. მაგრამ იმდენად რამდენადაც გასხივოსნებულს, ბრაჰმანის შემცნობს არ გააჩნია რაიმე ნაირი ეგოისტური, ანგარებიანი სურვილი, ყველა უმდაბლესი ცხოველური ინსტინქტებისგან განთავისუფლების გამო, მაშინ ის ცდილობს დაეხმაროს სხვა ადამიანებს, რათა ისინიც განთავისუფლდნენ სანსარიკული მონობისაგან. ის მოწყალების გამო, გადასცემს მათ ადვაიტას ცოდნას და ასე და ამგვარად იღწვის საყოველთაო კეთილდღეობისათვის. კონტრარგუმენტი: მაგრამ სამსარა ხომ შეიძლენა იქნეს განადგურებული ჭეშმარიტი ცოდნით (ჯნანათი) მარტო იმ შემთხვევაში, თუ ეს სამსარა (სანსარა) - მარტო ილუზიაა, ცრუ ხილვადობა, დროებითი ჰალუცინაცია, - და მხოლოდ ამ შემთხვევაში გასხივოსნება შეიძლება გახდეს უკვდავების მიზეზი. მაგრამ ეს ასე არაა, რამეთუ სანსარა უშუალოდ აღიქმება და იგრძნობა და ჩანს რომ მას არ გააჩნია არც საწყისი და არც სასრული. როგორ უნდა შეწყდეს იგი თუ თავად აღიარებთ რომ კარმა (სანსარიკული განპირობებულობა ინდივიდისა) უსაწყისოა და შესაბამისად უსასრულო; ალოგიკურია მას მიეწეროს დასრულებადობა, იმას რაც უსაწყისოა? და არაა არანაერი შესაძლებლობა დამტკიცებისა, რომ ჯივატმას დამოკიდებულობა სხეულზე - ადხიასას, ჩანაცვლების (სუპერიმპოზიციის), იმდენად რამდენადაც ატმან-ბრაჰმან-პურუშას ბუნება სრულებით აბსოლუტურად განსხვავებულია ყველაფერი დანარჩენისაგან (მატერიისაგან, პრაკრიტისგან) იმის გამო რომ ატმანი - ესაა სუფთა (დაუბინძურებელი და უმინარევო) სუბიექტი, შემეცნებადი როგორც „მე ვარ მე“. მისი მსგავსი არ არსებობს. ვედანტისტის პასუხი: თქვენ მართალი ხართ, ეს ძალიან სერიოზული პრობლემაა, რომლის სიღრმისეული გაანალიზებაც აუცილებელია, - მარტივი გადაჭრა საკითხისა აქ არ არის. ეს სინამდვილეში გადაუდებელი და მდიდარი საკითხია, რომელიც სასწრაფო განხილვას საჭიროებს, რამეთუ „სიკვდილი არგკითხავს მოვიდეს თუ არა შენთან“. მაგრამ, როგორც არ უნდა იყოს, ვერავინ დაიწყებს იმის მტკიცებას რომსამსარა რეალურია მარტო იმიტომ, რომ ის გრძნობათა ორგანოიბის მიერ შეიგრძნობა; და ჭეშმარიტება და ტყუილი სრულებითაც შეიძლება იყვნენ შეგრძნებადნი (ინდრიების - გრძნობათა ორგანოების) მეშვეობით. არარსებული გველი, მაგ. ვადებთ რა შეშინებულ ფანტაზიას თოკზე, გარკვეულ დრომდე სწორედ ასეთ ზეგავლენას ახდენს ადამიანის ფსიქიკაზე, როგორც ნამდვილი და ჩვენ ვხედავთ, რომ შეშფოთებული წარმოსახვის ილუზორულ პროდუქტსაც კი შეუძლია ადამიანის მიყვანა სასიკვდილო შოკამდე, თუ ეს ილუზია არ იქნება რეალობის ცოდნით გაფანტული. ამიტომაც მატერიალური სამყარო და ადამიანის უხეში მკვეთრად დიფერენცირებული სხეული წარმოადგენენ ფიქტიურ პროდუქტებს არარსებული ილუზია-მაიისა, შესაძლოა ოგვეცვენოს რეალურებად (სატ) ცნობიერებისათვის, რომელიც უმეცრებითაა გარემოცული, უფრო ზუსტად ცრუ ცოდნით (მიტხია ჯნანათი). შემდეგ, სანსარა, არ შეიძლება იყოს რეალური მისი ლიკვიდაცია-შეწყვეტის შეუძლებლობის გამო, რამეთუ შრუტის და სმრიტის (წმინდა წერილის, შასტრების) თვალსაზრისით სანსარა შეიძლება გადალახულ იქნეს, ბრაჰმანის გაცნობიერებით და ადამიანის უმაღლეს სავანეში - ნირვანაში გადანაცვლებით. ასევე მიზეზობრიობის (კაუზალურობის) სანსარას ბორბალის შეწყვეტა, გუნების ვიბრაციული მოძრაობის შეჩერება სრულებით შესაძლებელია; თუ სამყაროს შემოქმედებითი საწყისი - ესაა სპონტანური იმპულსი (სპანდა) მიზეზობრივ სუბსტანციაში (პრანაში), მაშინ ამ იმპულსის ჩაქრობა შესაძლებელია, უკიდურეს შემთხვევაში, იმდენად რამდენადაც მისი ახალი აქტივობა. ჩვენ კი, მაგალითისათვისა, მონიყვანთ ციტატას შრუტიდან, რომლებიც აჩვენებენ რომ მატერიალური სამყარო არარეალურია, რომ ის მხოლოდ ავიდია მაიათი არის წარმოშობილი: 

    „მარტო ერთიანი ბრაჰმანია რეალური, ხოლო ყველაფერი სხვა ცრუა“, „მასში არაა რაიმენაირი დიფერენცირებულობა, დაყოფადობა“, „ის შეიძლება იქნეს შემეცნებული ერთიანი მთლიანის ერთგვაროვან არადუალისტურ ფორმაში“(ბრიხადარანიაკა უპანიშადა).“ იქ - აბსოლუტური ერთობაა“ (იშა უპანიშადა). „ყოველგვარი დუალიზმი ილუზორულია“ (მანდუკია კარიკა). „არ არსებობს არაფერი სხვა, განცალკევებული მისგან (ბრაჰმანისგან)“ (ბრიხადარანიაკა უპანიშადა). ასე როგორ? რამეთუ თუ ის შეცნობილია, აღარ რჩება არაფერი რისი შეცნობაც აუცილებელი იქნებოდა!“ (შვეტშვატარა უპანიშადა). „ ბრაჰმანი მარტო ერთია მეორის გარეშე“, „ ყველა ცვლილებისა და ტრანსფორმაციის დასაბამში ძევს ხმა, მეტყველება და ყველა ცვლილება მარტო სიტყვაა, რომელსაც არ გააჩნია რეალური შემცველობა“ (ჩხანდოგია უპანიშადა). „იცოდე რომ ეს მატერიალური სამყარო მაიაა“, „მაიას მეუფე იგონებს და ქმნის ამ სამყაროს“ (შვეტაშვატარა უპანიშადა). „მაიას ზეგავლენის გამო ერთიანი მეუფე, გვეჩვენება მრავლად“ (ბრიხადარანიაკა უპანიშადა). 

    სხეული არარეალურია: 

    ადამიანი შედგება სულისა და სხეულისაგან. მაგრამ ჩვენს მიერ აღქმადი სხეული და მატერიალური ობიექტები მარტო ილუზორულ მოჩვენებითობას წარმოადგენენ. როდესაც ჩვენ გავაცნობიერებთ ამას მაშინ ერთადერთ რეალობად დარჩება ცოცხალი სული, რომელიც სხვა არაფეია თუ არა ღმერთი. გამონათქვამი: „ესა ხარ - შენ; ტატ ტვამ ასი“ ნიშნავს ადამიანური სულისა და ღმერთის სრულ იდენტობას. მართალია თუმცაღა, თუ ჩვენ „შენ-ად“ემპირიულ ინდივიდს მივიჩნევთ, შეზღუდულს და განპირობებულს თავისი სხეულით (უპადხი) და სიტყვა „ეს-ად“, მიღმიერ სულიერ რეალობას, მაშინ „შენ“ და „ეს“ არიქნებიან იდენტურები. აი რატომაა საჭირო რომ „შენ-ში“ უნდა ვიგულისხმოთ ადამიანის სუფთა სულიერი ცნობიერება, ხოლო „ეს-ად“ ღმერთის არსის შემდგენელი სუფთა ცნობიერება. (ადვაიტა) ვედაბტისტები მიუთითებენ ცნობიერებათა ამ სახეობების სრულ იდენტურობაზე. ეს შეიძლება გარკვეული იქნეს იდენტურობის განხილვით, რომელსაც ჩვენ გამოვთქვამთ, ვხედავთ რა დევადატტას მეორეჯერ, მაგ. როგორც: „ ეს - ის დევადატტაა“. პირობები რომლებშიც ადამიანი იმყოფებოდა გუშინ, რაღათქმაუნდა ვერ იქნებიან იმ პირობათა სრულად იდენტურნი რომლეშიც ადამიანი იმყოფება დღეს. შესაბამისად, ვერ იქნება იდენტურობა ერთი ადამიანისა რომელიც ერთ პირობებში იმყოფება და მეორე ადამიანისა რომელიც სულ სხვა პირობებშია. ჩვენ ვამტკიცებთ რომ ადამიანი სხვადასხვა ქრონალური დროებითი პირობების გათვალისწინების გარეშე უნდა იყოს ერთი და იგივე. ასევეა საქმე მე-სა და ღმერთის იდენტობის შესახებ სწავლებასთან დაკავშირებით. მე, განვლადი პირობების გათვალისწინების გარეშე, პირობებისა რომლებიც მას სუფთა ცნობიერებისგან (შუდხაჩაიტანია) განასხვავებს, სუფთა ცნობიერებისგან რომელიც არის ღმერთი, რომელიც ყოველგვარი ატრიბუტებისაგან განძარცვულად განიხილება, ატრიბუტებისაგან რომლებიც მას სუფთა ცნობისგან განასხვავებს. ამგვარი აზროვნება არ უნდა ჩაითვალოს ტავტოლოგიურად და ზედაპირულად, რამეთუ ისინი ემსახურებიან ერთიან რეალობაზე მითითების მიზანს, რაცილუზორულად სიმრავლედ აღიქმება. ადამიანსა და ღმერთს შორის იდენტობა ესაა იდენტობა და ერთობა უნატიფეს არსებს შორის, რომლებიც განსხვავებულებად გვეჩვენებიან. არის რა ღმერთის იდენტური ადამიანის სული იგივეა რასაც რეალობაში წარმოადგენს ღმერთი. ესაა უზენაესი ბრაჰმანი - თვითმნათი, უსასრულო ცნობიერება. სული ადამიანისა (ატმანბრაჰმანი) გვეჩვენება შეზღუდულ სასრულ მე-დ, სხეულთან მისი კავშირის გამო, რომელიც არის ავიდია-კამა-კარმას პროდუქტი. 

    ნივთიერი და ნატიფი სხეულები წარმოადგენენ მაიას პროდუქტებს: 

    სხეული მარტო იმისაგან კი არ შედგება რასაც ჩვენი ფიზიკური გრძნობების მეშვეობით შევიგრძნობთ; ამ უხეში მკვრივი, შეგრძნებადი სხეულის (სტხულა შარირას) გარდა არის კიდევ ნატიფი სხეული (სუკშმა შარირა), რომელიც მეტაფიზიკური გრძნობა-ინდრიებისგან, მოტორული ორგანოებისგან, სასიცოცხლო ელემენტებისგან, და შემეცნების შინაგანი მექანიზმისაგან (ანტახკარანა) შედგება. მაშინ როდესაც უხეში სხეული გარდაცვალების მერე იშლება მიკროელემენტებად და იღუპება, ნატიფი სხეული არ იღუპება და სულთან ერთად სხვა უხეშ სხეულში გადადის. ორივე ეს სხეული ავიდია-მაიას პროდუქტებს წარმოადგენენ. უმეცრების შედეგად, რომლის დასაბამის დადგენა შეუძლებელია, სული შეცდომით უკავშირდება უხეშ და ნატიფ სხეულს. ეს კავშირი იწოდება ბანდხად ანუ დამოკიდებულებად. ასეთ დროს სული ივიწყებს რომ ის - ბრაჰმანია. სული იქცევა როგორც მოკვდავი, შეზღუდული, საცოდავი არსება, რომელიც ცდილობს წარმავალ სამყაროულ ობიექტებს დაეუფლოს, სიამოვნებით ისარგებლოს მათით და დამწუხრდეს მათი დაკარგვის შემთხვევაში. ის აიგივებს თავს მოკვდავ სხეულთან და გონებასთან (ანტახკარანა) და ფიქრობს „მე ძლიერი ვარ“, „მე ხეიბარი ვარ“, „მე უმეცარი ვარ“ ასე ჩნდება ცრუ გაგება მე-სი როგორც ცრუ ეგოსი (ახამკარა) ანუ „ჩემი მე-სი“. ესაა შეზღუდული ეგო (ახამკარა) უპირისპირობს საკუთარ თავს ყოფიერების მთელ დანარჩენ სფეროს, რომელსაც მისგან განსხვავებულად თვლის. ასე და ამგვარად ეგო - არის არა რეალური მე, არამედ მისი ხიული შეზღუდულობა, უპადხი; რათა მოპოვებულ იქნეს სულიერი ცნობიერება (ატმასვარუპა), საჭიროასხეულ-გონების ილუზორული გარსების განადგურება. ცნობიერების მე არის რა განპირობებული სხეულით, ასევე შეზღუდულია. გრძნონები და შეცნობისშინაგანი ორგანო (ანტახკარანა) ხდებიან ინსტრუმენტები, რომელთა მეშვეობითაც ხდება შეზღუდული აღქმადობისა და და გრძნობითი ობიექტების შემეცნება (ინდრიაიარტხი). ამგვარი ემპირიული შეზღუდული შემეცნება არის უშუალო და პირდაპირი. უშუალო შეცნობა საგანთა მიისწრაფვის ობიექტისაკენ და იღებს მის ფორმას. უშუალო შემეცნებასთან (პრატიაკშა) ერთად, ადვაიტა ვედანტისტები უშვებენ არაპირდაპირი შემეცნების ხუთ მეთოდს: დასკვნა (ანუმანა), ავტორიტეტული მოწმობა (შაბდა), შედარება (უპამანა), პოსტულირება (არტხაპატი) და არაღიარება-არარსებობა (ანუპალაბდხი-აბჰავა). შემეცნების ამ მეთოდებთან მიმართებაში ადვაიტა ვედანტისტები ზოგადად იზიარებენ ბჰატა-მიმანსიკების სწავლებას. როდესაც ადამიანი ფხიზლობს, ის საკუთარ თავს აიოგივებს სხეულთან, აგრეთვე შინაგან და გარეგან ორგანოებს. როდესაც ადამიანი იძინებს და ხედავს სიზმრებს, ის ჯერ კიდევ შეიცნობს ობიექტებს, რომლებიც მეხსიერებაში არიან შემონახულნი და შესაბამისად მასში ჯერ კიდევ განაგრძობს არსებობას საკუთარი შეზღუდულობის გრძნობა, როგორც სუბიექტისა, რომელიც შეიცნობს ობიექტებს. როდესაც კი დგება ძილი სიზმრებს გარეშე (სუშუპტი), წარმოდგენები ობიექტებს შესახებ ქრებიან და ადამიანი აღარაა უკვე შემცნობი ადამიანი. სუბიექტისა და ობიექტის პოლარობა, შეცნობადსა და შემცნობს შორის დაპირისპირება ქრება. ადამიანი აღარ გრძნობს მეტი რომ ის სხეულზეა მიჯაჭვული და შეზღუდულია მისით. მაგრამ უსიზმრო ძილის დროს ცნობიერება მაინც არსებობს. სხვაგვარად გამოღვიძების შემდეგ როგორღა გაიხსენებდა ადამიანი თუ რა სჭირდა ძილის დროს და იტყოდა: „მე ისე მეძინა რომ სიზმრები არ მიხილავს“, თუ ცნობიერება მაშინ არ იყო?სიზმრების გარეშე ძილის შესწავლა (მაგ. მანდუკია კარიკაში) გვაძლევენ გარკვეულ წარმოდგენას თუ რას წარმოადგენს რეალურად ჩვენი მე, სხეულთან იგივეობის გრძნობას მოწყვეტილი. სული თავის ჭეშმარიტ მდგომარეობაში (როგორც ატმანი) არ არის სასრული, უბედური არსება. ის არ აცალკევებს თავის თავს კოსმიური ყოფიერების ერთიანი სფეროსაგან და არ ზღუდავს თავს სასრულობის ეგოიტური გრძნობით (ახამ ვრიტი) წინააღმდეგობებში „შენ“, „ამას“ ან „იმას“. სუფთა სული ატმანი თავისუფალია ყოველგვარი პრობლემებისა და ვნებათაღელვისაგან, რომელიც ჩნდება მეტერიალურ საგნებზე და გრძნობით სიამოვნებებზე დევნის შედეგად. სინამდვილეში სული ატმანი წარმოადგენს შეუზღუდავ ცნობიერებას და ნეტარებას (ანანდა).
    ფრაგმენტი რადხაკრიშნანის წიგნიდან – ინდური ფილოსოფია


     

    თარგმნილია რუსულიდან ღვთისავარ ჩაბრავას მიერ


     

    ატმანი 

    მეტაფიზიკა წარმოადგენს იმის განხილვას, რაც გამოცდილების შედეგად მიღებული ფაქტებით ივარაუდევა. ის დაკავებულია არა ცნობიერების ფაქტების დაკვირვებითა და რეგისტრაციით, არამედ იმის გამორკვევას თუ, რას წარმოადგენენ არსებული ფაქტები რეალობის ბუნების თვალსაზრისით. შანკარა არ ანიჭებს მნიშვნელობას, არც ფსიქიკურ არც ბუნებრივ ფაქტებს, მაგრამ უფრო სიღრმისეულ საკითხს სვამს - ამ ფაქტების წინაპირობაზე; ის უდგება ამ პრობლემას როგორც სუბიექტური ასევე ობიექტური მხარეებიდან, რომლებიც საბოლოო ჯამში ერთმანეთთან ახლოს არიან. ვედანტა სუტრას თავისი კომენტარების შესავალში შანკარა სვამს შემდეგ კითხვას: არის თუ არა გამოცდილებაში რაიმე ისეთი, რაც შეიძლება განვიხილოთ როგორც მიზეზობრივი და დასაბამიერი და არის თუ არა აზრი იმისა რომ გამოცდილების ყველა ფაქტორი განვიხილოთ როგორც ამ როლზე პრეტენზიის მქონენი? ჩვენმა გრძნობებს შეუძლიათ რომ მოგვატყუონ, ხოლო მეხსიერება შეიძლება იყოს ილუზია. წარსული და მომავალი შესაძლოა აღმოჩნდნენ აბსტრაქციები. სამყაროს ფორმები შესაძლოა აღმოჩნდნენ წმინდა წყლის ფანტაზიები და მთელი ჩვენი ცხოვრება შესაძლოა წარმოადგენდეს ტრაგიკულ ილუზიას. არაფერი არ გვიშლის ჩვენ ხელს რომ განვიხილოთ სიფხიზლის დროს მიღებული გამოცდილება, სიმზრების სამყაროსთან ანალოგიაში, სადაც ჩვენ აგრეთვე ვართ სასახლეებში, გვაქვს საქმე აჩრდილებთან, ვებრძვით სულებს და გვახსოვს ყველა ჩვენი თავგადასავალი და ისტორია ზღაპრულ ქვეყანაში ყოფნისას თავს გადამხდარი. თუ სიმზრები ესენია ფაქტები, მაშინ ფაქტები სრულებით შეიძლება აღმოჩნდნენ სიმზრებად. თუმცაღა შემეცნების ყველა ობიექტი შესაძლოა იყოს რწმენის საგანი და ამიტომაც ექვემდებარება დაეჭვებას მათ რეალურობაში, თუმც გამოცდილებაში, როგორც ჩანს უნდა არსებობდეს კიდევ რაღაც სხვა ტრანსცენდენტური, მის საზღვრებს გარეთ მყოფი. თუ ვინმე საკუთარ თავში აღმოაჩენს რაღაც ისეთ რაც არ წარმოადგენს გარემომცველი მატერიალური ბუნების პროდუქტს, არამედ მის შემოქმედსა და მაფორმირებელს, თუ თვით შემეცნების შესაძლებლობასა და გრძნობადი სამყაროს შეფასებაში იგულისხმება ის, რაც ვერანაირად ვერ იქნება გამოყვანილი გრძნობადი სამყაროდან, მაშინ ლოგიკა ითხოვს ამ ტრანსცენდენტური, საკუთარ არსებაში ჩაბუდებული სუპრარეალობის აღიარებას. სკეპტიციზმი შეზღუდულია მე-თი რომლითაც ჩვენ უშუალოდ ვიმეცნებთ. თითოეული აცნობიერებს საკუთარი მე-ს არსებობას და არავინ არ ფიქრობს: „მე არ ვარსებობ“. დეკარტის მსგავსად შანკარა პოულობს ჭეშმარიტების საფუძველს მე-ს უშუალო სარწმუნებაში, რომელიც არ ექვემდებარება არანაირ ეჭვებს, რომლებიც ეხებიან სხვა საგნებს. თუ ჩვენი მე-ს არსებობა ცნობილი არ იქნებოდა, მაშინ თითოეული იფიქრებდა: „მე არ ვარსებობ“, რაც სხვათაშორის არასწორია. მე არის ჭეშმარიტებისა და სიცრუის, რეალობისა და ილუზიის, სიკეთისა და ბოროტების ცნებათა სუპრაუნივერსალური წინამორბედი. 

    „შემეცნების ყველა მეთოდი (პრამანა) არსებობენ მხოლოდ საკუთარი მე-ს შეგრძნებასთან დაკავშირებით და რამეთუ ამგვარი შეგრძნება შეადგენენ საკუთარ პირად მტკიცებულებას, მაშინ აღარაა აუცილებლობა საკუთარი მე-ს არსებობის დამტკიცებაში“. „თავად აზროვნების ქონა და მისი ფუნქციები ვარაუდობს გონიერებას, რომელიც ცნობილია როგორც მე, რომელიც განსხვავდება აზროვნების ფუნქციისგან, ის თავად ამტკიცებს თავის არსებობას და ფუნქციებიც მას ემორჩილებიან.
    თითოეული ფუნქცია და უნარი, ნივთიერი სხეული და სასიცოცხლო სუნთქვა, გრძნობები და შინაგანი ორგანო, აგრეთვე ემპირიული მე ჩნდება მხოლოდ ატმანთან კავშირის საფუძველზე. ყოველივე ეს მათი მიზნის გარეთ მყოფებს ემსახურება და დამოკიდებულია რაღაც უფრო სიღრმისეული ფუძისაგან სამყაროული არსებობისა. ატმანი შეუძლებელია ეჭვქვეშ იქნეს დაყენებული, „რამეთუ ეს არსებობა არის იმის ბუნება, ვინც მას უარყოფს“. შანკარა ამტკიცებს, რომ ჩვენ არ შეგვიძლია მე-ს შემეცნება აზროვნების მეშვეობით, იმდენად რამდენადაც თავად აზრი წარმოადგენს იმ ნაკადის ნაწილს, რომელიც არა-მე-ს სფეროს განეკუთვნება. თუ ჩვენ შევიმეცნებთ მას კრიტიკისა და განმარტებების ჩვენი უნარების დაძინების გზით, ჩვენ აღმოვჩნდებით ისეთ მდგომარეობაში, რომ ვერ მოვახერხებთ სასურველ ფორმაში შემეცნებას და ამისდა მიუხედავად ჩვენ არ შეგვიძლია ვიაზროვნოთ მე-ს გარეშე, რამეთუ მის გარდა შეუძლებელია რაიმენაირი სხვა ცნობიერებისა და გამოცდილების არსებობა. თუმცაღა მე თავისუფალია შემეცნებისაგან, მაგრამ არა მთლიანად. მე - ესაა მე-ს გაგების ობიექტი, ამასთან ცნობილია, რომ ის არსებობს როგორც საკუთარი უშუალო წარმოდგენა. ის დაუმტკიცებადია, იმდენად რამდენადაც წარმოადგენს ყოველგვცარი მტკიცებულების ფუძეს და დგინდება ყოველგვარ მტკიცებულებამდე. ლოგიკურად მე - ესაა პოსტულატი. ჩვენ უნდა მივიღოთ ის როგორც თავისთავად ნაგულისხმევი. 

    შანკარა ცდილობს გამოჰყოს ჭეშმარიტი მე ობიექტისაგან ამტკიცებს რა, რომ სუბიექტი და ობიექტი ურთიერთსაწინააღმდეგონი არიან, როგორც სინათლე და წყვდიადი და რომ ამიტომაც სუბიექტი ვერასდროს შეძლებს გახდეს ობიექტი. მეტაფიზიკის თვალსაზრისით „თვითმყოფადობა“ ე.ი. „თვითარსებობა“ საკუთარ თავში მარადისობის, უცვლელობისა და სისავსის იდეას შეიცავს. ჭეშმარიტი რეალობა არის ყოფიერება თავის თავში და საკუთარი თავისათვის, ასე რომ ატმანის ანუ პერმანენტული მე-ს რეალურობის მტკიცება, ნიშნავს მარადიული ბრაჰმანის რეალურობის მტკიცებას, ატმა ჩა ბრაჰმა. ბრაჰმანის რეალურობა მტკიცდება მითითებით იმაზე, რომ ის წარმოადგენს თითოეული მე-ს საფუძველს. 

    თუმცაღა ჩვენ ვიცით, რომ მე არსებობს, მაგრამ ჩვენთვის უცნობია, თუ რას წარმოადგენს ის, - წარმოადგენს თუ არა ის სასრულს ან უსასრულოს, ცოდნას თუ ნეტარებას; ის არსებობ როგორც ერთადერთი მე თუ როგორც ერთერთი მრავალ მსგავს მე-ს შორის, როგორც უბრალო მოწმე ან ის ვინც ცხოვრებით ტკბება ან არც ერთი არც მეორე. რამეთუ არსებობს წინააღმდეგობები მე-ს ბუნების შესახებ, შანკარა ამტკიცებს, რომ მე შეცნობადიცაა და შეუცნობადიც. საჭიროა მე-ს არა მე-სგან განსხვავება, რომელიც საკუთარ თავში შეიცავს არამარტო გარემომცველ სამყაროს, სხეულსა და ორგანოებს, მაგრამ აგრეთვე აზროვნებისა და გრძნობების მთელი მექანიზმი. ჩვენ გონებრივ მდგომარეობებს ჩვეულებრივი გაგებით განვიხილავთ როგორც სუბიექტურ და ფიზიკურ მდგომარეობებს - როგორც ობიექტურებს. თუმცაღა მეტაფიზიკური გაგებით ორივე სფერო, როგორც მოვლენათა, ასევე მატერიალური, აგრეთვე გონებრივი, თანაბრად ობიექტურნი არიან. მატერიალისტები მე-ს აიგივებენ სხეულთან და მის გრძნობებთან. მაგრამ ცნობიერება და მატერია წარმოადგენენ რეალობის სხვადასხვა ფორმებს, რომლებიც ერთმანეთზე ვერანაირად ვერ დაი
  15. შანკარადევა
    შაკტიზმის ფილოსოფია



    ფრაგმენტი სვამი შივანანდას წიგნიდან – ტანტრა იოგა


     

    თარგმნილია რუსულიდან ღვთისავარ ჩაბრავას მიერ


     

    ძალა ანუ იმანენტური ღმერთის აქტიური ასპექტი არის კიდეც შაკტი. შაკტი - ესაა განხორციელებული ძალები. ის არის სამყაროს სიცოცხლის უზრუნვემყოფი ძალა. ისაა - ის უმაღლესი ძალა, რომელიც წარმოადგენს სამყაროს დედას. ისაა - დურგა, კალი, ჩანდიკა, ჩამუნდა, ტრიპურასუნდარი, რაჯარაჯეშვარი. არ არსებობს განსხვავება ღმერთსა და მის შაკტი შორის, ისევე როგორც არაა განსხვავება ცეცხლსა და მის მწველ ძალას შორის. 

    ის ვინც ეთაყვანება შაკტის, არის ღმერთი დედის ფორმით, როგორც უზენაესი ძალა, რომელიც ქმნის, იცავს და კვლავ საკუთარ თავში აბრუნებს მთელ სამყაროს, ძალა, რომელიც შაკტიდ იწოდება. ყველა ქალი შაკტის , ღვთაებრივი დედის ფორმებია. 

    შივა ესაა - მარადიული არაცვალებადი ცნობიერება. შაკტი - მისი ცვალებადი ძალა, რომელიც ვლინდება როგორც გონება და მატერია. შაკტი-ვადა ანუ შაკტი-დარშანა, წარმოადგენს მონიზმის, ადვაიტავადას განსაკუთრებუ ფორმას. 

    შაკტა ასრულებს სადჰაკას, რომელიც ეხმარება განიცადოს შივასა და შაკტის ერთიანობა სხეულის წიაღში ძალების გამოღვიძების მეშვეობით. ის ხდება სიდხი სადხანაში, როდესაც მას ძალუძს კუნდალინის გამოღვიძება და ექვსი ჩაკრის განჭოლვა. ეს უნდა განხორციელდეს სრულებით პრაქტიკული მეთოდით გურუს ხელმძღვანელობით, რომელიც თავად გახდა სრულყოფილი. შაკტი უნდა იქნეს გამოღვიძებული დხიანას, ბჰავას, ჯაპას და მანტრაშაკტის მეშვეობით. დედა, განხორციელებული როგორც ორმოცდაათი ასობგერა, სუფევს სხვადასხვა ასობგერათა ფორმებში გარკვეულ ჩაკრებში. ამის მსგავსად როდესაც ასობგერათა მთელი რიგი ექვემდებარებიან თანმიმდევრულად, დიადი დედა რომნელიც მოძრაობს ექვს ჩაკრაში და წარმოადგენს თავად ასობგერათა მეობასა და თვითმყოფადობას ირღვიძებს. სადხაკა იოლად აღწევს სიდხის როდესაც ის გამოღვიძებულია. რთული სათქმელია როდის და როგორ აჩვენებს ის თავის თავს სადხაკას. სადხანა ნიშნავს ძალის ანუ შაკტის ამაღლებას. სადხანას ხასიათი დამოკიდებულია სადხაკის მიდრეკილებასა და შესაძლებლობებზე. 

    შაკტი შეიძლება განსაზღვრული იქნეს, როგორც ის, რითიც ჩვენს ვცოცხლობთ და ვარსებობთ ამ სამყაროში. ამ სამყაროში ყველა სურვილი და მოთხოვნილება ბავშვისა, კმაყოფილდება დედის მიერ. დედა თვალყურს ადევნებს მის ზრდაგანვითარებას და სიცოცხლის უზრუნველყოფას. თვით სიციცხლეში ყველა მოთხზობნილებაცა და გამოვლინებებიც კი დამოკიდებულნი არიან შაკტიზე - სამყაროულ დედაზე . 

    არავის არ შეუძლია განთავისუფლდეს გონებისა და მატერიის ტირანიისაგან დედის მოწყალების გარეშე. მაიას ბორკილების დამსხვრევა ძალიან ძნელია. თუ თქვენ ეთაყვანებით დიად დედას, თქვენ შეგიძლიათ ძალიან იოლად ამაღლდეთ პრაკრიტიზე, მისი კეთილშობილი მოწყალებისა და კურთხევის მეოხებით. ის მოაშორებს ყოველგვარ წინააღმდეგობას გზიდან და უსაფრთხოდ მიგიყვანთ თქვენ მარადიული ნეტარების უსაზღვრო სავანეში და გაგხდით თქვენ აბსოლუტურად თავისუფლებს. როდესაც ის დაკმაყოფილებულია და გჩუქნით თავის კურთხევას თქვენ, მხოლოდ მაშინ შეგეძლებათ თქვენ ამ ძნელად გადასალახი სანსარას შეზღუდვებისაგან თავის დაღწევა. 

    პირველი ბგერა რომელსაც ადამიანისა თუ ცხოველის ახალშობილი გამოცემს ესაა საყვარელი დედის სახელი. არის კი თუნდაც ერთი ბავშვი რომელიც კი არ იყოს ყველაფრით ვალში საკუთარ დედასთან და დაკავშირებული მასთან სიყვარულით? ეს დედა - ის, ვინც გიცავთ თქვენ, განუგეშებთ თქვენ, გაქეზებთ და გიყვავებთ თქვენ. ის - თქვენი მეგობარია, ფილოსოფოსი, მოძღვარ-დამრიგებელი და ხელმძღვანელი ცხოვრების მანძილზე. ადამიანური დედა - ესაა სამყაროული დედის გამოვლინება. 

    უზენაესი უფალი წარმოდგენილია როგორც შივა, ხოლო მისი ძალა როგორც მისი მეუღლე - შაკტი, დურგა, ანუ კალი. მსგავსად იმისა როგორც ქმარი და ცოლი ადევნებენ თვალყურს ოჯახის კეთილდღეობას, ასევე უფალი შივა და დედ უფალი შაკტი ადევნებენ თვალყურს ამ სამყაროს საქმეებს. 

    რადხა, დურგა, ლაკშმი, სარასვატი და სავიტრი - ესენია ქალღმერთის ანუ უმაღლესი ხუთი პირველადი ფორმა. დურგამ გაანადგურა დემონები მადხუ და კაიტაბჰა ვიშნუს ხელით. როგორც მაჰალაკშმიმ მან გაანადგურა მაჰიშასურა დემონი და როგორც სარასვატიმ მან გაანადგურა დემონები შუმბხა და ნიშუმბხა მათ თანამებრძოლებთან დხუმრალოჩანასთან, ჩანდასთან, მუნდასთან და რაკტაბიჯასთან ერთად. 

    როდესაც ვიშნუ და მაჰადევა ანადგურებდნენ სხვადასხვაგვარ დემონებს, დევის ძალას იყო მათში. დევიმ (ქალღმერთმა) იხმო ბრაჰმა, ვიშნუ და რუდრა და მისცა მათ ძალა, რომელიც აუცილებელია მათი სამუშაოსათვის, შემოქმედების, დაცვისა და განადგურებისათვის. ის იმყოფება სამყაროს ცენტრში. ისაა - მულადხარაჩაკრაში. ის ავსებს სიცოცხლით მთელს სხეულს, მოძრაობს რა სუშუმნას არხში. მერუს მთის მწვერვალიდან ის სიცოცხლით ავსებს სამყაროს. 

    შაკტიზმის ამ ფილოსოფიურ სისტემაში შივა წარმოადგენს ყველგანმსუფევს, უპიროვნოსა და უმოქმედოს. ისაა - სუფთა ცნობიერება - ჩაიტანიამ. შაკტი დინამიკურია. შივა და შაკტი დაკავშირებულნი არიან როგორც პრაკაშა და ვიმარშა. შაკტი (ვიმარშა) - ესაა ძალა, რომელიც გამოუვლენელად სუფევს და მყოფობს სუფთა ცნობიერებაში. ვიმარშა წარმოშობს სამყაროს, რომელიც დაფუძნებულია დიფერენციაციებზე. შივა - ესაა ცნობიერება (ჩიტ), შაკტი - ცნობიერების ფორმა (ჩიტრუპინი). შაკტის ერთგულები, ბრაჰმა, ვიშნუ და შივა ახორციელებენ თავის მოვალეობებს შემოქმედების(პროექციის), დაცვისა (პროტექციის) და განადგურების (ანიჰილაციის). შაკტი დაჯილდოვებულია ნებელობით (იჩხა), ცოდნით (ჯნანათი), და აზრით (კრია). შივა და შაკტი ერთნი არიან. შივა-ტატვა და შაკტი-ტატვა განუყოფელნი არიან. შივა მუდამ შაკტისთან ერთადაა. 

    შაკტისტურ ფილოსოფიაში მოითვლიან 36 ტატვას. შაკტი მყოფობს შაკტი-ტატვაში, ნადა - სადხანა-ტატვაში, ბინდუ - იშვარა-ტატვაში. უმაღლესი შივას შემოქმედებითი ასპექტი იწოდება - შივა-ტატვად. ესაა - პირველი შემოქმედებითი მოძრაობა. შაკტი-ტატვა ესაა შივას ნება. ესაა თესლი და საშო მთელი სამყაროსი. 

    პირველი გამოვლინება იწოდება სადაკხიად ანუ სადაშივა ტატვად. ამ ტატვაში იწყება იდეის ფორმირება. მასში იმყოფება ნადა-შაკტი, შემდეგ მოდის იშვარა-ტატვა. ეს ტატვა იწოდება ბინდუდ. მეოთხე ტატვა - ესაა ვიდია ანუ შუდხავიდია, შემდეგ პრაკრიტი ტრანსფორმირდება გონების, გრძნობათა და მატერიის ტატვებად, რომელთაგანაც შედგება სამყარო. 

    ნადა და ბინდუ - შაკტის სხვადასხვა გამოვლინებათა სახელი. სინამდვილეში ნადა - ესაა შივა-შაკტი. შივას გააჩნია ორი ასპექტი. ერთში ის არის - უმაღლესი და უცვლელი მარადიული სატჩიტანანდა. ესაა - პარასამვიტი. მეორე ასპექტში ის ტრანსფორმირდება სამყაროდ. ცვლილებათა მიზეზი ესაა შივა-ტატვა. შივა-ტატვა და შაკტი-ტატვა განუყოფელნი არიან. შაკტი-ტატვა - ესაა ბრაჰმანის პირველი დინამიკური ასპექტი. 

    ნიშკალა-შივა - ესაა ნირგუნა-შივა. ის არ არის შეერთებული შაკტის შემოქმედებით ძალასთან, საკალა-შივა შეერთებულია შემოქმედებით შაკტისთან. მაია (აპარაპრაკრიტი) იმყოფება შაკტის წიაღში. მაია - ესაა სამყაროს საშო. ისაა პოტენციური განმქვრევის ანუ ანიჰილაციის დროს და დინამიური შემოქმედების (პროექციის) დროს. შაკტის ხელმძღვანელობით მაია ვითარდება სხვადასხვაგვარ მატერიალურ ელემენტებში და სხვა ფიზიკურ შემადგენლებში. შაკტისტურ ფილოსოფიაში როგორც უკვე ითქვა არის 36 ტატვა, შაკტისტურ ფილოსოფიაში ჩვენ ვხდებით ბრაჰმანის, შაკტის, ნადას, ბინდუს და შუდხა მაიას ცნებებს. 

    შაივა-სიდხანტას ფილოსოფიაში - შივა, შაკტი, სადაკხია და შუდხამაია. შაკტიზმის ფილოსოფიის შემდგომი განვითარება ასევე აღიწერება შაივა-სიდხანტას სწავლებაში. 

    შაკტის შემეცნებას მივყავართ გადარჩენისაკენ. „შაკტიჯნანამ ვინა დევი ნირვანამ ნაივა ჯაიატე“ – (იშვარამ თქვა „ო დევი, შაკტის შემეცნების გარეშე არ შეიძლება ხსნის მიღწევა“. იმყოფება რა მაიას ზეგავლენის ქვეშ, ჯივა (ინდივიდუალური სული) თვლის თავს მოქმედად და მოქმედების ნაყოფების მომწევად, ახდენს რა საკუთარი თავის იდენტიფიცირებას სხეულთან. შაკტის წყალობით და სადხანას მეშვეობით, ინდივიდუალური სული ანთავისუფლებს თავს ყოველგვარი ბორკილებისაგან, აღწევს სულიერ გასხივოსნებას და იძირება უზენაესში. 

    სინამდვილეში არსებობს მხოლოდ ერთიანი მე. შემეცნებადი არის მხოლოდ შემმეცნებელი. ბრაჰმანი გვეჩვენება სამყაროდ მარტო გონების სარკეში (მაიაში). ნებისმიერი ობიექტი არის სხვა არაფერი თუ არა ერთიანი მე, რომელიც მაიას ზემოქმედების გამო საკუთარივე თავს ეჩვენება როგორც არა-საკუთარი ჭეშმარიტი ბუნება როგორც სუბიექტს. ტრიპუტი (შემმეცნებელი, შემეცნება და შეცნობადი) ქრება ნირვიკალპა-სამადხიში. არსებობს მხოლოდ უმაღლესი შივა (ბრაჰმანი). 

    კენა უპანიშადაში ნათქვამია, რომ ღმერთები გაამპარტავდნენ და გაამაყდნენ, როდესაც დემონებზე გაიმარჯვეს. მათ შეცდომით თავიანთი გამარჯვება საკუთარ კეთილშობილებასა და სიმამაცეს მიაწერეს. ხოლო უფალმა გადაწყვიტა ჭკუა ესწავლებინა მათთვის. ის მათ წინაშე იაკშინის (ზებუნებრივი არსების) სახით გაჩნდა, რომელიც იმდენად უზარმაზარი იყო რომ არც თავი უჩანდა და არც ბოლო. დევებმა (დაივებმა) ვერაფრით ვერ გაიგეს თუ ვინ ან რა იყო ეს და გაგზავნეს აგნი, ცეცხლის ღმერთი, რათა გაერკვია თუ ვინ იყო. იაკშინიმ კითხა აგნის: „ვინა ხარ და როგორია შენი ძალა?“. „მე - აგნი ვარ, ჯატავედასი, - უპასუხა აგნიმ. მე შემიძლია თვალის დახამხამებაში დავწვა მთელი სამყარო“. იაკშინიმ დადო აგნის წინ მშრალი ბალახი და სთხოვა დაეწვა იგი. აგნიმ ვერ შეძლო ამის გაკეთება. მას შერცხვა და გაშორდა იაკშინის. მაშინ ღმერთებმა ვაიუ გააგზავნეს რათა მას გაეგო თუ ვინაა იაკშინი. იაკშინიმ უთხრა ვაიუს: „ვინა ხარ და როგორია შენი ძალა?“ ვაიუმ უპასუხა: „მე ქარის ღმერთი ვარ. მე შემიძლია მთელი სამყარო წამში გავფანტო“. მაშინ იაკშინიმ ვაიუს წინ დადო ბალახი და სთხოვა შეებერა მისთვის. მაგრამ ვაიუმ ვერ შეძლო მისი ოდნავ გადაადგილებაც კი. ის გაიქცა, სირცხვილით აღვსილი. სულ ბოლო იაკშინისთან მივიდა თავად ინდრა. მივიდა და ნახა რომ იაკშინი გაქრა. მაშინ გამოეცხადა მას უმა და გაუმხილა მას თუ ვინ იყო სინამდვილეში იაკშა (იაკშინი). „ღვთაებრივი დედის ძალამ, - უთხრა მან (ქალღმერთმა), - და არა ღმერთების ძალამ გაგამარჯვებინათ თქვენ. ეს შაკტი ანუ უმა ან ხაიმავატი, კრიშნას და, - არის წყარო ღმერთების ძალებისა“. შაკტის ჯნანას დიადი მასწავლებელია, რომელიც უხვად აფრქვევს სიბრძნეს თავის ერთგულებზე. 

    დაე გახდეთ თქვენ შაკტის წყალობის ღირსნი, სამყაროული დედისა და დატკბით საბოლოო განთავისუფლების ნეტარებით! 

    შაკტი - ჩიტრუპინი. ისაა - სუფთა, ნეტარი ცნობიერება. ისაა - მთელი ბუნების დედა, ისაა - თავად ბუნება. ისაა - უფალ შივას ძალა, ძალა ბრაჰმანისა. ისაა - სამყაროული წარმოდგენის რეჟისორი. ის ეხმარება უფალს თამაშით გართობაში. ისაა ჯაგადჯანანი (სამყაროს შემოქმედი), მახიშასურამარდინი (მახიშასურას მკვლელი), ბხრანტინაშინი (ილუზიისა და ავიდიის გამანადგურებელი), დარიდრიანაშინი (სიღარიბის განმშორებელი). 

    დევი - ესაა უფალ შივას შაკტი. ისაა - ჯადა შაკტი და ჩიტ შაკტი. ისაა - იჩხა შაკტი, კრიაშაკტი და ჯნანაშაკტი. ისაა - მაია შაკტი. შაკტი - ესაა პრაკრიტი (მატერიალური, ფშივინიერი, სულიერი და ზესულიერი ბუნება), მაია, მაჰამაია, შრი ვიდია. შაკტი ესაა თავად ბრაჰმანი. ისაა ლალიტა, კუნდალინი, რაჯეშვარი, ტრიპურასუნდარი, სატი და პარვატი. სატი სატიმ უფალ შივასთან თავი გამოავლინა ათ ფორმაში, ათი მაჰავიდია. ესაა - კალი, ბაგალამუკხი, ჩხინამასტა, ბჰუვანეშვარი, მატანგი, შოდაში, დხუმავატი, ტრიპურასუნდარი, ტარა და ბჰაირავი. 

    შაკტიზმი (შაკტის თაყვანისცემა) - ესაა ერთერთი უძველესი და ყველაზე ფართოდ გავრცელებული სწავლება მსოფლიოში. ამ სამყაროში ყველას სწადია ძალა და უყვარს მისი ფლობა. ყველა შეპყრობილია ძალის ქონის სურვილით და სურთ მისი მეშვეობით სხვების დამორჩილება. ომი - ესაა ძალაუფლების მოპოვების სურვილის აშკარა გამოვლინება. შაკტისტები არიან ყველა მეცნიერი. ის, ვინც ისწრაფვის დაიპყროს ნებისყოფის ძალითა და მიმზიდველობით აგრეთვე შაკტისტია. სინამდვილეში ყოველი ადამიანი მსოფლიოში შაკტისტია. 

    ახლა ამტკიცებენ რომ ყველაფერი ენერგიაა და რომ მთელი ეს ენერგია არის მატერიის ყველა ფორმების საფუძველი. შაკტას ფილოსოფიური სკოლის მიმდევრები ამაზე უხსოვარი დროიდან ამბობენ. ისინი თვლიან ასევე, რომ ეს ენერგია - არის მხოლოდ შეზღუდული და უხეში ფიზიკური უმდაბლესი გამოვლინება უსასრულო უმაღლესი ძალისა, მაჰაშაკტის. 

    შაკტი მუდამ ერთია შივასთან. ისინი განუყოფელნი არიან, როგორც ცეცხლი და სიმხურვალე. შაკტი გარდაისახება ნადად, ხოლო ბადა - ბინდუდ. სამყარო არის შაკტის გამოვლინება, შუდხამაია - ესაა ჩიტ შაკტი. პრაკრიტი - ესაა ჯადა შაკტი, ნადა, ბინდუ და ყველაფერი სხვა მხოლოდ მისი ასპექტების სხვადასხვა სახელები. 

    ურიცხვი სამყაროები - მხოლოდ მთვრის ნაწილაკები არიან ღვთაებრივი დედის ლოტოსის ტერფებთან. მისი დიდება განუზომელია. მისი მბრწყინვალება გამოუთქმელია. მისი სიდიადე აღუწერელია. ის თავის წყალობას აფრქვევს მათზე, ვინც მისი ჭეშმარიტი ერთგულები არიან. ის ინდივიდუალურ სულს ჩაკრიდან ჩაკრამდე მიაცილებს, დონიდან დონემდე და აერთიანებს უფალ შივასთან საჰასრა ბრახმარანდხრა ჩაკრაში. 

    სხეული არის შაკტი. მისი სურვილები და მოთხოვნილებები ესაა შაკტის მოთხობნილებები. როდესაც ადამიანი ტკბება, ეს შაკტის მისი შუამავლობით ტკბება. მას ეკუთვნის თვალები, ყურები, ხელები და ფეხები. ის ხედავს მისი თვალებით, ისმენს მისი ყურებით. სხეული. გონება, პრანა, ეგო, ინტელექტი და ყველა ორგანო და პროცესები ესენია მისი გამოვლინებები. 

    შაკტიზმი საუბრობს ღვთაების პიროვნულ და უპიროვნო ასპექტებზე. ბრაჰმანი შეიძლება იყოს ნიშკალა (პრაკრიტის გარეშე) ან საკალა (პრაკრიტით). ვედანტას მიმდევარი თქვენ მოგიყვებათ ნირუოადხიკა - ბრაჰმანზე (მაიას არმქონე სუფთა ნირგუნა ბრაჰმანზე) და საროპადხიკა - ბრაჰმანზე (უპადხითი, მაიათი). რეალურად ეს ერთი და იგივეა. განსხვავება მხოლოდ სახელებშია. ყველაფერი ეს სიტყვების თამაშია, შაბდა - ჯალამ. ადამიანები კამათობენ ერთმანეთთან სიტყვების გამო, აწყობენ სტყვიერ ომებს, წვრილმანების გამო ჩხუბობენ, დაკავებული არიან ლოგიკური წვრთვნებით და ინტელექტუალური გიმნასტიკით. სინამდვილეში არსი ერთიანია. მარტო თიხა წარმოადგენს ჭეშმარიტ რეალობას, ხოლო საგნები რომლებიც მისგან არიან გაკეთებული - მხოლოდ სხვადასხვა სახელებია. შაკტი და ნირგუნა ბრაჰმანში პოტენციურია, მაშინ როდესაც საგუნა ბრაჰმანში ის კინეტიკურია (დინამიკური). 

    შაკტიზმის საფუძველი ესაა - ვედები. შაკტიზმი ამტკიცებს რომ ერთადერთი წყარო და ავტორიტეტი იმაშია, რაც ეხება ტრანსცენდენტალურ და ზეგრძნობად მოვლენებს, მაგ, როგორიცაა ბრაჰმანის ბუნება, - ესაა ვედები. შაკტიზმი მხოლოდ პრაქტიკული ვედანტაა. შაკტისტის სულიერი გამოცდილება იდენტურია ვედანტისტის გამოცდილებისა. 

    „დევი სუკტა“, „შრი სუკტა“, „დურგა სუკტა“, „ბჰუ სუკტა” და“ნილა სუკტა“ რიგვედისა, განსაკუთრებულ შაკტისტურ უპანიშადბთან ერთად, როგორებიცაა „ტრიპურასუნდარი უპანიშადი“, „სიტუპანიშადი“, „დევი უპანიშადი“, საუბჰაგია - ლაკშმი უპანიშადი“, „სარასვატი უპანიშადი“, „ბჰავანუპანიშადი“, „ბახვრიჩოპანიშადი“ და ა.შ. პირდაპირ უთითებენ ღმერთის დედობრივ ასპექტზე. „კენა უპანიშადი“ ასევე მოგვითხრობს უმას შესახებ, რომელმაც თავისი ცოდნა გაუმხილა ინდრას და სხვა დევებს. 

    ღვთაებრივი დედა სამსახოვანია. ის ფლობს სამ გუნას - სატვას, რაჯასსა და ტამასს. ის ვლინდება როგორც ნებისყოფა (იჩხაშაკტი), მოქმედება (კრიაშაკტი) და ცოდნა (ჯნანაშაკტი). ბრაჰმასთან შეერთებული, ისაა - ბრაჰმა-შაკტი (სარასვატი), ვიშნუსთან - ვიშნუ-შაკტი (ლაკშმი) და შივა-შაკტი (გაური) შეერთებული შივასთან. ამიტომაც ის იწოდება ტრიპურასუნდარიდ (სამ სამყაროში უმშვენიერესი). 

    ტრიპურასუნდარის, ღვთაებრივი დედის სავანე იწოდება შრი-ნაგარად. ეს დიადი საცხოვრისი გარშემორტყმულია 25 საგალავნე ბარიერებით, რომლებიც განასახიერებენ 25 ტატვას. შუაში მდებარეობს მშვენიერი სასახლე ჩინტამანი. ამ სასახლის შრი ჩაკრაში, ბინდ-პიტხაში, იმყოფება ღვთაებრივი დედა. მისი ასეთივე სავანე იმყოფება ადამიანის სხეულში. მთელი სამყარო - მისი სხეულია. მთები - მისი ძვლებია, მდინარეები - მისი ძარღვები, ოკეანე - საშარდე ბუშტი. მზე და მთვარე - მისი თვალები. მისი სუნთქვაა - ქარი, მისი პირი - აგნი. 

    შაკტი განიცდის ბჰუკტის (სამყაროთი ტკბობას) და მუქტის (საბოლოო განთავისუფლებას). თვით შივა ვლინდება ადამიანის ფორმით, რომელიც დაჯილდოვებულია სიცოცხლის ენერგიით - ტკივილისა და სიხარულის შენარევით. თუ თქვენ მუდმივად გეხსომებათ ეს, მაშინ ნებისმიერი დუალურობა, სიძულვილი, შური, სიამაყე განიმქვრევიან როგორც კვამლი. თქვენ ნებისმიერი ადამიანური მოქმედება უნდა განიხილოთ როგორც, თაყვანისცემა, რელიგიური აქტი. ბუნებრივი მოთხოვნილებების დაკმაყოფილება, ურთიერთობა, საკვები, სიარული, ხედვა, სმენა - ხდება უფლის თაყვანისცემა, თუ თქვენ მართებულად მიმართავთ მას. ეს თვით შივა მოქმედებს ადამიანში მის შუამავლობით. რომელ ეგოიზმსა და ინდივიდუალურზე არის საუბარი? ადამიანის ყველა მოქმედებაღვთაებრივია. ერთიანი სამყაროული სიცოცხლის პულსი ცემს ყველა გულში, ხედავს ნებისმიერი თვალით, მოქმედებს ნებისმიერი ხელით, ისმენს ნებისმიერი ყურით. რომელ გასაოცარ გამოცდილებას შეიძენს ის, ვინც მიხვდება ამას, დაანგრევს თავის ცეროდენა პიროვნულ მე-ს! წარსულის სამსკარები, გარდასულდროთა ვასანები, ძველებურად აზროვნების ჩვევა - აი წინაღობები ამ ერთიანი მთლიანის შეგრძნების გზაზე. 

    მოსწავლემ სამყარო უნდა ჩათვალოს ღვთაებრივ დედის იდენტურად. რასაც არ უნდა აკეთებდეს იგი მუდამ გრძნობს საკუთარ თავში ღვთაებრივი დედის ხატსახებას და ასე და ამგვარად ამტკიცებს იდენტობას.
    ის აგრეთვე გრძნობს რომ ღვთაებრივი დედა ერთიანია პარაბრაჰმანთან. 

    აი რას გრძნობს სადხაკი: „მე - ვარ დაივი და დაივი ჩემშია“. ის თაყვანს ცემს საკუთარ თავს როგორც დევის (დაივის), იმის მაგივრად რომ გარეგანი საგნები გააღმერთოს (ის აცნობიერებს საკუთარი სულიერი ბუნებისა და აბსოლუტის - კოსმიური ქალღმერთის იდენტურობას). „სა ხამ - მე ვარ ის“, - ამბობს ის. 

    შაკტიზმი - ეს უბრალოდ თეორია ან ფილოსოფია კი არ არის. ის გულისხმობს სისტემატიურ სადხანას, იოგას, მუდმივ განსწავლას, სადხაკის მიდრეკილებათა და ტემპერამენტის შესაბამისად. ყველაფერი ეხმარება მოსწავლეს კუნდალინის გამოღვიძებასა და მის უფალ შივასთან შეერთებას, ნირვიკალპასამადხის უმაღლესი ნეტარებით დატკბობას. როდესაც კუნდალინის ძინავს, ადამიანი ფხიზლობს (ფიზიკურად). ის ფლობს საგნობრივ (ფენომენურ, ფიზიკურ) ცნობიერებას. ხოლო როდესაც ის გამოღვიძებულია - მას ძინავს. ის კარგავს ფენომენური სამყაროს ყოველგვარ აღქმადობას და ხდება ერთიანი უფალთან. სამადხის დროს სხეული ინარჩუნებს სიცოცხლეს საჰასრა ჩაკრაში შივასა და შაკტის შეერთებით მიღებული ნექტარის მეოხებით. არ შეიძლება შაკტი-იოგას პრაქტიკაში განხორციელება გურუს გარეშე. ის ახდენს მოსწავლის ინიციირებას გადასცემს რა მას ღვთაებრივ შაკტის. 

    ქალთან ფიზიკური შეერთება - ესაა უხეში მაიტხუნა. ის ჩნდება პაშუ-ბჰავას - ცხოველური ბუნების (უხეში ინსტინქტის) წიაღიდან. დედა კუნდალინი უერთდება უფალ შივას საჰასრა ჩაკრაში ნირვიკალპა სამადხის დროს. ესაა - ჭეშმარიტი მაიტხუნა, ნეტარი შეერთება. ის ხდება დივია-ბჰავას, ღვთაებრივი ბუნების გამო. თქვენ უნდა ახვიდეთ პაშუ-ბჰავადან დივია-ბჰავამდე სატსანგას მეშვეობით, გურუს მსახურებით, თვითგანდგომისა და უვნებობის, ჯაპას და მედიტაციის მეშვეობით. 

    ღვთაებრივი დედის თაყვანისცემა ძლიერი რწმენით შესრულებული, სრული ერთგულებითა და თვითგანწირვით, დაგეხმარებათ მისი წყალობის მიღებაში. მხოლოდ წყალობის შეგიძლიათ მიაღწიოთ წარუვალის ცოდნას. 

    ტრიპურასუნდარის დიდება, სამყაროს დედის, რომელიც ცნობილია როგორც რაჯარეშვარი და ლალიტა დევი! დაე დაგლოცოთ მან თქვენ ყველა!
  16. შანკარადევა
    სატგურუ შივაია სუბრამუნიიასვამი



    „შივაიზმის ექვსი სკოლა“



    (თარგმნა – ღვთისავარ ჩაბრავამ)







    მშვიდობის, გასხივოსნების და სულიერი განთავისუფლების ძიების პროცესში შეუძლებელია უფრო ლმობიერი და მისტიკური, უფრო გავრცელებული და უფრო ძველი გზის პოვნა, ვიდრე შივაიტური ინდუიზმი. თავისი ხანგრძლივი ისტორიის მანძილზე შივაიზმმა წარმოშვა სულიერი ტრადიციებისა და მიმდინარეობების მთელი სიმრავლე, რომელთაგან თითოეული ფლობს უნიკალურ ფილოსოფიურ-კულტურულ-ლინგვისტურ თვისებებს და ახალი წელთაღრიცხვით 1100 წლამდე დომინირებდა მთელს ინდოეთში, ჰიმალაებიდან შრი-ლანკამდე, ბენგალის ყურიდან არაბეთის ზღვამდე. ამ განყოფილებაში ჩვენ საერთო კონტურებში წარმოვიდგენთ ექვს მთავარ ტრადიციას, რომლებიც გამოიკვეთებიან თანამედროვე შივაიზმის კონტექსტში. ესენია შაივა-სიდჰანტა, პაშუპატა-შივაიზმი, ქაშმირული შივაიზმი, ვირა-შივაიზმი, სიდჰა-სიდჰანტა და შივა-ადვაიტა. მხედველობაში უნდა გვქონდეს, რომ ეს არის ფორმალური და რამდენადმე ინტელექტუალური დაყოფა, როგორი სასარგებლოც არ უნდა იყოს იგი, ის ვერანაირად ვერ იქნება შივაიზმის ამომწურავი აღწერა და არც მისი ტრადიციების ერთადერთი შესაძლო სია. რეალური შივაიზმი ბევრად უფრო მდიდარი და მრავალფეროვანია, ვიდრე ამ სქემაშია წარმოდგენილი. არსებობს მაგალითად შივაიზმის ნაირსახეობა, რომელსაც მისდევს 13 000 000 ადამიანი ნეპალში და 55 000 000 ინდუიზირებული იავანელი ინდონეზიელი, რომლებიც ეთაყვანებიან უფალ შივას ბატარას სახელით. გაიფიქრეთ აგრეთვე მილიონობით სმარტისტი და სხვა უნივერსალისტების შესახებ, რომლებმაც მიიღეს განეშა, მურუგანი ან შივა თავიანთი რჩეული ღვთაების როლში ან აიაპანა უამრავი მიმდევარი რომლებიც ახორციელებენ ღვთისმსახურებას ღმერთ მურუგანის სამხრეთ ინდურ ტაძრებში. ამასთან არ შეიძლება მხედველობიდან გავუშვათ ის ფაქტი, რომ ქაშმირული შივაიზმის მილიონობით მიმდევრიდან მხოლოდ ერთი მუჭა ხალხი აკავშირებს თავს ფორმალურად სკოლასთან, რომელსაც ეწოდება „ქაშმირული შივაიზმი“. ამგვარადვე თამილნადის სამხრეთ ინდურ შტატშიც, სადაც შივას ეთაყვანება 55 000 000-ზე მეტი ადამიანი, მხოლოდ კარგად ინფორმირებული უმცირესობა უწოდებს საკუთარ თავს შაივა-სიდჰანტინებს.
    ამ ექვსი სკოლის და მათი ტრადიციების ჩვენი განხილვა დაფუძნებულია ისტორიულ ინფორმაციაზე. ისტორიულ წყაროებში არის სერიოზული პრობლემები, მაგრამ ყოველ მომენტში როდესაც წარსული წევს თავის საფარველს, ჩვენ ვხედავთ, რომ შივას თაყვანისცემა არსებობს. ინდის ხეობაში 8000 წლის წინ აკეთებდნენ დამღებს, რომლებზეც უფალი შივა გამოისახებოდა როგორც უფალი პაშუპატი, მჯდარი იოგონურ პოზაში. „რამაიანაში“, რომელსაც ასტრონომიული მეთოდებით ათარიღებენ ძვ. წ – ით 2000 წლით უფალი რამა ეთაყვანება შივას, როგორც მისი მოწინააღმდეგე რავანა. „მაჰაბჰარატაში“ რომელსაც ათარიღებენ ძვ. წ – ით 1300 წლით ჩვენ კლავ ვხვდებით შივას თაყვანისცემას. ბუდა დაიბადა ძვ. წ – ით 624 წელს შივაიტურ ოჯახში და იმ დროის ისტორიული ჩანაწერები საუბრობენ შივაიტ ასკეტებზე რომლებიც ქვეყანაში ხეტიალობდნენ და უმეტესწილად ისევე გამოიყურებოდნენ, როგორც დღეს.
    შივაიზმის უკლებლივ ყველა სკოლის საფუძველია შაივა-აგამები. აგამების ფილოსოფია თეისტურია ე.ი. მათში შივა წარმოგვიდგება როგორც უზენაესი ღმერთი, იმანენტური და ტრანცენდენტური ერთდოულად, რომელიც იღებს თაყვანისცემას როგორც პიროვნული ღმერთი და მიიღწევა იოგის გზით. ეს თეისტური კონცეფცია წითელ ზოლად გასდევს ყველა შივაიტურ სკოლას.
    ფილოსოფიური თვალსაზრისით აგამიკური ტრადიცია შეიცავს შემდეგ დოქტრინებს: 1) შივას ხუთი წყალობა ანუ ენერგია: შემოქმედება, დაცვა, განადგურება, დაფარვა და გამოცხადება; 2) სამი კატეგორია: პატი, პაშუ და პაშა – ღმერთი, სული და ბორკილები; 3) ბორკილების სამი სახეობა: ანავა, კარმა და მაია; 4) შივას სამმაგი ენერგია – იჩხა-კრია და ჯნანა-შაკტი; 5) ოცდათექვსმეტი ტატვა ანუ ყოფიერების კატეგორიები, მატერიის ხუთი ელემენტიდან ღმერთამდე; 6) სადგურუს და ინიციაციის აუცილებლობა; 7) მანტრას ძალა; 8) ოთხი პადა: ჩარია, კრია, იოგა და ჯნანა.
    შივაიზმის ცალკეული სკოლებისა და მიმდინარეობების შესწავლისას მხედველობაში გქონდეთ, რომ ყველანი ისინი მისდევენ ამ სწავლებას. ჩვენი განხილვა, რაც ბუნებრივია, იქნება კონცენტრირებული სხვადასხვა სკოლებს შორის განსხვავებებზე, მაგრამ განსხვავებებმა არ უნდა დაფარონ შთამბეჭდავი მსგავსება, არსებული როგორც რწმენაში, ისევე პრაქტიკაში.
    შაივა-აგამები მოიცავენ მონიზმს, დუალიზმს და აგრეთვე შუალედურ ფილოსოფიურ სისტემებს. ამიტომაც სხვადასხვა სკოლები შეიძლება იდგნენ სხვადასხვა ფილოსოფიურ პლატფორმებზე და იმავდროულად ეყრდნობოდნენ აგამებს. ქაშმირული შივაიზმის ტრადიცია ამტკიცებს, რომ შივამ სხვადასხვა გონებრივი შესაძლებლობების ადამიანებს განუცხადა სხვადასხვა ფილოსოფია, რათა თითოეულ ადამიანს შეეძლოს გაიაროს სულიერი გზა და მიაღწიოს ღმერთისა და ადამიანის შინაგან ერთიანობას. ამასთან შივას მიმდევრებიდან ცოტა თუ იცნობს აგამებს. კითხვა და წერა იყო სპეციალურად მომზადებული მწიგნობრების პრეროგატივა და დღესდღეობითაც კი აგამები ინახება იმავე ილაის ფოთლებზე, რომლებითაც ისინი გადაეცემოდა თაობიდან თაობას.
    აგამიკური ფილოსოფია და პრაქტიკა ჩვეულებრივ ადამიანებს გადაეცემათ სხვა არხებით, რომელთაგან ერთ-ერთია შაივა-პურანები. ღმერთების ცხოვრების შესახებ ზეპირსიტყვიერი გადმოცემების ეს კრებულები გაჟღენთილია აგამიკური ფილოსოფიით. მაგალითად „შაივა-პურანა“ აცხადებს: „შივა არის დიადი ატმანი, რამეთუ ის არის ყველაფრის ატმანი, ის მარადიულად დაჯილდოვებულია დიადი თვისებებით. ერთგულმა უნდა გააცნობიეროს რომ შივა მისი იდენტურია: „მე – ვარ მხოლოდ შივა““.
    აგამიკური ფილოსოფიის მეორე არხია – შივაიტური ტაძარი, იმდენად რამდენადაც ტაძრების სტრუქტურა და საეკლესიო რიტუალების აღსრულება დგინდება სწორედ აგამებში; პრინციპში ეს არის აგამების ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი თემა. სასულიერო პირები ხელმძღვანელობენ სპეციალური მითითებებით (პადჰატი), რომლებშიც განზოგადებულია ყველა ინსტრუქცია ღვთისმსახურებასთან დაკავშირებით, რომლებსაც მოიცავენ შაივა-აგამები. მესამე არხია – შივაიტი წმინდანების გალობები და ბჰაჯანები, რომლებიც მთელი თავიანთი უბრალოებისა და სიმარტივის მიუხედავად, ატარებენ მძლავრ ფილოსოფიურ შინაარსს. მეოთხე არხია – გურუებისგან, პანდიტებისგან, შასტრებისგან, ღვთისმსახურებისგან და უხუცესებისგან ზეპირსიტყვიერი რჩევა-დარიგებები.
    ასე რომ შივაიზმი არ წარმოადგენს ერთიან იერარქიულ სისტემას, არამედ ესაა ათასობით, დიდი და მცირე სულიერი ტრადიციის კრებითი სახე. ზოგიერთი მათგანი – ორთოდოქსული და კეთილშობილი ტრადიციებია, სხვები – ხატმებრძოლურები, მესამეები – მაგალითად, კაპალიკები და აგჰორები – მკაცრად ასკეტურები, ექსცენტრიულები და ორგიულები. ზოგიერთებისთვის შივა ეს არის მძლავრი, მრისხანე, შემზარავი დამანგრეველი, მაგრამ უმეტესობისთვის ის არის – განხორციელებული სიყვარული, თანაგრძნობით სავსე ნაზი ღმერთი. თითქმის ყველა, შივას მილიონობით მიმდევრისთვის შივაიზმი – ეს არის არა ფილოსოფია, არამედ თავად სიცოცხლე. მათ უბრალოდ უყვართ შივა და მიყვებიან საკუთარი ოჯახისა და საძმოს პაყივსაცემ ტრადიციებს. ეს ადამიანები დადიან ტაძრებში და აღნიშნავენ თავიანთი სიცოცხლის გადამწყვეტ მომენტებს წმინდა საიდუმლოებებით. ისინი ეწევიან მომლოცველობას, ყოველდღიურად ლოცულობენ, პრაქტიკაში ახორციელებენ მედიტაციას და იოგას დისციპლინებს. ისინი გალობენ წმინდა ჰიმნებს, ისმენენ მოთხრობებს პურანებიდან და იმეორებენ ლექსებს წმინდა წერილიდან. საკმაოდ სასარგებლოა განვიხილოთ ფორმალური იდეური ნაკადები, რომლებიც კვებავენ და ამტკიცებენ ამ რელიგიას და ჩვენ ვიწყებთ შივაიზმის ექვსი სკოლის მოკლე აღწერას ყველაზე გავლენიანი სკოლით, შაივა-სიდჰანტათი.

    შაივა-სიდჰანტა:
    შაივა-სიდჰანტა არის უძველესი, ყველაზე ენერგიული და ყველაზე ფართოდ გარვცელებული სკოლა შივაიტური ინდუიზმისა, რომელიც მოიცავს მილიონობით მიმდევარს, ათასობით მოქმედ ტაძარს და ათეულობით ბერ-მონაზვნურ და ასკეტურ ტრადიციას. მიუხედავად სიდჰანტას პოპულარობისა, მისი დიდებული წარსული როგორც სრულიად ინდოეთის რელიგიისა, ნაკლებად არის ცნობილი ადამიანთათვის, ხოლო თანამედროვე სიდჰანტა გაიგივებულია ძირითადად მის სამხრეთ ინდურ თამილურ ფორმასთან. ტერმინი შაივა-სიდჰანტა ნიშნავს „შივაიზმის უკანასკნელი ანუ აღირებული დასკვნები“. ეს არის ღვთაებრივი გამოცხადებების ფორმალური თეოლოგია, რომელიც გადმოცემულია 28 შაივა-აგამაში. შაივა-სიდჰანტას „სუფთა“ (შუდჰა) ტრადიციის ჩვენთვის ცნობილი პირველი გურუ იყო მაჰარიში ნანდინატხა ქაშმირიდან (ცხოვრობდა დაახლოებით ძვ. წ – ით 250 წლებში), რომელიც ნახსენებია პანინის გრამატიკის წიგნში, როგორც რიში პატანჯალის, ვიაგხრაპადას და ვასიშტხას მასწავლებელი. მაჰარიშის წერილობითი ნამუშევრებიდან ჩვენს დრომდე მოაღწია მხოლოდ 24 სანსკრიტული ლექსი, დასათაურებული როგორც „ნანდიკეშვარა-კაშიკა“, რომელშიც მან მოგვითხრო თავისი უძველესი სწავლება. მისი მონისტური მიდგომის გამო, მეცნიერები ნანდინატხას ხშირად ათვლიან ადვაიტას სკოლის წარმომადგენლებში.
    შემდეგი გამოჩენილი გურუ, რომელიც ნახსენებია წრრილობით წყაროებში, – ეს არის რიში ტირუმულარი, სიდხი ნანდინატხას ხაზიდან, რომელიც ქაშმირული დაბლობიდან მივიდა სამხრეთ ინდოეთში, რათა გაევრცელებინა 28 შაივა-აგამის სწავლება. თავის ღრმა ნაშრომში „ტირუმანტირამ“ (წმინდა გალობა) ტირუმულარმა პირველად მოგვითხრო აგამების წმინდა წერილი და შაივა-სიდჰანტას ფილოსოფია ტკბილაჟღერად თამილურ ენაზე. რიში ტირუმულარი, ისევე როგორც მისი სადგურუ მაჰარიში ნანდინატხა, ქადაგებს მონისტურ თეიზმს, რომელშიც შივა ერთდროულად წარმოადგენს მატერიალურ და მოქმედ მიზეზს, იმანენტურ და ტრნცენდენტურ უფალს. შივა ქმნის სულებს და სამყაროს საკუთარი არსებიდან ემანაციის გზით და საბოლოოდ კვლავ შთანთქავს მათ საკუთარ ოკეანიურ ყოფიერებაში – როგორც წყალი მიედინება წყლისკენ, ცეცხლი ელტვის ცეცხლს, ეთერი – ეთერს. „ტირუმანტირამ“ გვისახავს სიდჰანტას როგორც თანმიმდევრობით ოთხმაგ გზას, რომლის შემადგენელია ჩარია, სათნო და მაღალმორალური სიცოცხლე; კრია, საეკლესიო მსახურება; და იოგა – შინაგანი თაყვანისცემა და პარაშივასთან სულიერი კავშირი ცოცხალი სადგურუს წყალობით – რომელსაც მიყვავართ ჯნანას მდგომარეობამდე და განთავისუფლებამდე. განთავისუფლების შემდეგ სულიერი სხეული აგრძელებს განვითარებას, სანამ მთლიანად არ შეერწყმება ღმერთს – და ჯივა გახდება შივა.
    ტირუმულარის შუდჰა-შაივა-სიდჰანტას გააჩნია საერთო ფესვები მაჰასიდჰაიოგი გორაკშანატხას სიდჰა-სიდჰანტასთან იმ მნიშვნელობით, რომ ორივენი წარმოადგენენ ნატხების სწავლების გადაცემის ხაზებს. ტირუმულარის ხაზს ეწოდება ნანდინატხა-სამპრადაია, ხოლო გორაკშანატხას ხაზს კი – ადინატხა-სამპრადაია.
    შაივა-სიდჰანტა სამხრეთ ინდოეთში გაიფურჩქნა როგორც ბჰაკტის მძლავრი მოძრაობა სიდჰა-იოგის ელემენტებით. ახ. წ – ის მეშვიდე და მეცხრე ასწლეულის მანძილზე წმინდანები: სამბანდარი, აპარი და სუნდარარი მოგზაურობდნენ ტაძრიდან ტაძრამდე შივას დიდებულების გალობით. ისინი წარმატებით იცავდნენ შივაიზმს ბუდიზმისა და ჯაინიზმის საფრთხისაგან. მალევე მთავარმა სამეფო მინისტრმა მანიკკავასაგარმა უარყო სიმდრიდრისა და დიდების სამყარო, რათა დაეწყო ღმერთის ძიება და ემსახურა მისთვის. მისი ყოვლისგამჭოლი ლექსები, რომელთაც ეწოდებათ „ტირუვაჩაგამი“, აღსავსეა ღვთაებრივი სიყვარულისა და ჭეშმარიტებისადმი ცეცხლოვანი სწრაფვის ვიზიონერული განცდებით. ამ ოთხი წმინდანის ლექსები წარმოადგენენ „ტირუმურაის“ სახელით ცნობილი წმინდა ტექსტების კრებულის ნაწილს, რომლებიც ვედებთან და შაივა-აგამებთან ერთად ადენენ შაივა-სიდჰანტას წერილობითი საფუძველის ფორმირებას თამილნადში. წმინდანების, ფილოსოფოსებისა და ასკეტების გარდა, ინდოეთში ყოველთვის იყვნენ მრავალრიცხოვანი სიდხები („ვინც მიაღწიეს“), ღმერთით დათრობილი ადამიანები, რომლებიც ასწლეულიდან ასწლეულამდე ჩნდებოდნენ როგორც წმინდანები, გურუები, შთაგონებული ერთგულები და ზოგჯერ ყველას მიერ უარყოფილი „უკასტოებიც“ კი. შაივა-სიდჰანტას აქვს განსაკუთრებული საფუძვლები ჩათვალოს ისინი საკუთარ აპოლოგეტებად, მაგრამ მათი სუფევა და გამოცხადება განჭოლავს მოწაფეობრივი თანმიმდევრობის ყველა სკოლას, ფილოსოფიურ სისტემებს და ხაზებს და ინარჩუნებდნენ შივას სულს დედამიწაზე. ეს სიდხები წარმოადგენდნენ ძალის განსაკუთრებულ მთავარ წყაროს, რომელიც თან ახლდა რელიგიას ერთი ეპოქიდან მეორეში და ა.შ. კარგად ცნობილი სახელებიდან ჩვენ შეგვიძლია დავასახელოთ ბრძენი აგასტია, ბჰოგუ რიში, ტირუმულარა და გორაკშანატხა. მათ ეთაყვანებიან სიდჰა-სიფჰანტები, ქაშმირელი შივაიტები და თვით ბუდიზმის ნეპალური განშტოების მიმდევრებიც კი.
    ცენტრალურ ინდოეთში შაივა-სიდჰანტას სანსკრიტული ტრადიცია დაფუძნებული და გაფორმებული იქნა გუხავასი სიდჰის მიერ (ცხოვრობდა ახ. წ – ით 675 წლებში). მისი ხაზის მესამე მოწაფე იყო რუდრაშამბჰუ, აგრეთვე ცნობილი როგორც ამარდაკა ტირხანატხა, რომელმაც დაარსა ამარდაკას ორდენი ანდხრა-პრადეშში. იმ დროიდან წარმოიშვა სამი ბერ-მონაზვნური ორდენი, რომლებმაც გაავრცელეს შაივა-სიდჰანტა მთელს ინდოეთში. ამარდაკას ორდენის გარდა (რომელიც დაკავშირებული იყო უდჯაინთან, შივაიზმის ერთ-ერთ ყველაზე წმინდა ქალაქთან), არსებობდა მატამაიურას ორდენი (ჩალუკიას მეფეთა დედაქალაქში, პენჯაბთან ახლოს) და მადჰუმატეიას ორდენი (ცენტრალურ ინდოეთში). თითოეული მათგანიდან წარმოიშვნენ მრავალრიცხოვანი ორდენები, იმდენად რამდენადაც სიდჰანტას ბერები, აღსავსე მისიონერული სულით, იყენებდნენ თავიანთი სამეფო მფარველების გავლენას თავიანთი მოძღვრების პროპაგანდისთვის ცალკეულ სამეფოებში, უმეტესწილად კი სამხრეთ ინდოეთში. ასე რომ მატამაიურას ბერებმა დააფუძნეს მონასტრები მაჰარაშტრაში, კარნატაკეში, ანდხრეშა და კერალეში (დაახლოებით ახ. წ – ით 800 წელს). გვიანდელ პერიოდში ცხოპვრობდა მრავალი გურუ და აჩარია, რომლებიც ავრცელებდნენ სიდჰანტას მთელ ინდოეთში, მათგან ორს, სადიოჯიოტის და ბრიხასპატის ცენტრალური ინდოეთიდან, მიეწერება თეოლოგიის სისტემატიზაცია სანსკრიტზე. სადიოჯიოტი ინიციირებული ქაშმირელი გურუ უგრაჯიოტის მიერ, ქადაგებდა სიდჰანტას ფილოსოფიურ შეხედულებებს, როგორც ისინი გადმოცემულნი არიან „რაურავა-აგამაში“. მისი მემკვიდრეები იყვნენ რამანატხა პირველი, შრიკანტხა, ნარაიანაკანტხა და რამაკანტხა მეორე, რომელთაგან თითოეულმა დაწერა მრავალრიცხოვანი ტრაქტატები შაივა-სიდჰანტაში.
    შედარებით გვიან მეფე ბჰოჯა პარამარამ გუჯარატიდან (დაახლ. ახ. წ – ით 1018 წელი) სიდჰანტას წმნდა ტექსტების დიდი ნაწილი შეკვეცა ერთ მოკლე მეტაფიზიკურ ტრაქტატში სახელწოდებით „ტატვა-პრაკაშა“, რომელიც ითვლება შაივა-სიდჰანტას მთავარ სანსკრიტულ წმინდა ტექსტად.
    შაივა-სიდჰანტას მონისტურ შეხედულებებს იზიარებდა შრიკუმარა (დაახლ. ახ. წ – ით 1056 წ.), რომელიც ბჰოჯი პარამარას შრომების თავის კომენტარებში, სახელწოდებით „ტატპარია-დიპიკა“ ამტკიცებს, რომ პატი, პაშუ და პაშა – საბოლოო ჯამში ერთი და იგივეა და რომ გამოცხადება ღაღადებს შივას ერთიანობას. შივა არის ყველაფრის არსი. შრიკუმარა ეთანხმება იმას, რომ შივა წარმოადგენს სამყაროს როგორც მოქმედ ისევე მატერიალურ მიზეზს.
    შაივა-სიდჰანტა სრული მზადყოფნით მიიღებოდა მთელ ინდოეთში და განაგრძობდა აყვავებას ისლამურ ინტერვენციამდე, რომელმაც ფაქტობრივად გაანადგურა შაივა-სიდჰანტას ყოველგვარი კვალი ჩრდილოეთ და ცენტრალურ ინდოეთში და შეზღუდა მისი ღია პრაქტიკა სუბკონტინენტის სამხრეთი მხარეებით.
    მეთორმეტე ასწლეულში აგჰორაშივამ ამოცანად დაისახა გაეერთიანებინა სიდჰანტას ჩრდილოური სანსკრიტული ტრადიცია, თამილურ სამხრეთულ სიდჰანტასთან. როგორც ჩიდამბარამაში მდებარე ამარდაკას მონასტრის მეთაურმა, მან შივა-სიდჰანტას თეოლოგიას მიანიჭა არაჩვეულებრივი განხრა, გაკვალა რა გზა ახალი პლურალისტული სკოლისთვის. მან კატეგორიულად უკუაგდო სიდჰანტას ნებისმიერი მონისტური ინტერპრეტაცია, აგჰორაშივამ გამოიწვია დრამატული ცვლილებები ღვთაების გაგებაში, მან მოახდინა ხუთი პრინციპის ანუ ტატვას (ნადა, ბინდუ, სადაშივა, იშვარა და შუდჰავიდია) კლასიფიკაცია, როგორც „პაშას“ კატეგორიის კუთვნილებას და ამტკიცებდა რომ ისინი არიან მიზეზის შედეგები და არსებითად არაცნობიერ სუბსტანციები. ეს იყო რაღა თქმა უნდა ტრადიციული სწავლებიდან გადახრა, რომლებშიც ეს ხუთი ტატვა წარმოადგენდნენ აბსოლუტის ღვთაებრივი ბუნების ნაწილებს. აგჰორაშივამ ასე და ამრიგად ჩამოაყალიბა ახალი სიდჰანტა, ჰილამაური მონისტური თავდაპირველი შაივა-სიდჰანტასგან განსხვავებული.
    თუმცაღა აგჰორაშივა მისდევდა სიდჰანტას პლურალისტულ შეხედულებას, მისი დამსახურება იმაშია, რომ მან შემოინახა უძველესი აგამიკური ტრადიციის ფასდაუდებელი სანსკრიტული რიტუალები, აღწერა რა ისინი თავის წიგნებში. დღესდღეობით აგჰორაშივასეულ სიდჰანტას ფილოსოფიას მისდევს თითქმის ყველა მემკვიდრე საეკლესიო ღვთისმსახური-შივაჩარიები, ხოლო პადჰატები – ტექსტები აგამების შესახებ – გახდნენ პუჯას სტანდარტული სახელმძღვანელოები. მისი „კრიაკრამადიოტიკა“ წარმოადგენს ვრცელ ნაშრომს, რომელიც აშუქებს შაივა-სიდჰანტას რიტუალის ყველა ასპექტს, დიკშას, სამსკარების, ატმარტხა-პუჯას და საეკლესიო ღვთაებების დადგენის ჩათვლით.
    მეცამეტე საუკუნეში შაივა-სიდჰანტაში მოხდა კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი ნოვაცია – როდესაც მეიკანდარმა დაწერა თორმეტი ლექსი „შივაჯნანა-ბოდჰამ“. ამ ლექსებმა და სხვა ავტორების შემდგომმა ნაშრომებმა ჩაუყარეს საუძველი მეიკანდარ-სამპრადაის, რომელიც ქადაგებს პლურალისტულ რეალიზმს, რომელშიც ღმერთი, სული და სამყარო არსებობენ პარალელურად და უსაწყისოდ. შივა არის – მოქმედი, მაგრამ არამატერიალური მიზეზი. სული ითქვიფება შივაში, როგორც მარილი წყალში – მარადიული ერთიანობა, რომელიც აგრეთვე წარმოადგენს დუალიზმს. ამ სკოლის ლიტერატურა იმდენად დიდხანს დომინირებდა სქოლასტიკაში, რომ შაივა-სიდჰანტას ხშირად შეცდომით თვლიან მხოლოდ პლურალისტულად. სინამდვილეში კი არსებობს სიდჰანტას ორი ინტერპრეტაცია, მონისტური და დუალისტური, რომელთაგან პირველი წარმოადგენს პირველდაწყებით ფილოსოფიურგზავნილს, რომლის პოვნაც შეიძლება მეიკანდარამდელ ლიტერატურაში, მათ შორის უპანიშადებიც.
    შაივა-სიდჰანტა მდიდარია საეკლესიო ტრადიციებით, რელიგიური დღესასწაულებით, წმინდა ხელოვნებებით, სულიერი კულტურით; მასში არსებობს ღვთისმსახურების მრავალი კლანი, ბერ-მონაზვნური ორდენები და მემკვიდრეობითობის მოძღვართა ხაზები. ყოველივე ეს იფურჩქნება დღემდე. დღესდღეობით შაივა-ყველაზე ფართოდ არის გავრცელებული თამილელ შივაიტებს შორის, რომელთა რაოდენობა 60 000 000 –ს აღწევს და რომლებიც ძირითადად ცხოვრობენ სამხრეთ ინდოეთში და შრი-ლანკაში. აქ სიდჰანტას განსაკუთრებით ბევრი მნიშვნელოვანი საზოგადოება, ტაძარი და მონასტერია.
    პაშუპატა-შივაიზმი
    პაშუპატები (რომელთა სახელი მომდინარეობს შივას ერთ-ერთი სახელიდან, რაც ნიშნავს „სულების მეუფეს“) – ეს არის შივაიტი ასკეტი-ბერების უძველესი და კარგად ცნობილი სექტა. ისინი მოგზაურობდნენ, უკაკუნებდნენ რა მიწის მტვერს რკინის სამკაპებსა და მტკიცე კვერთხებს. მათი დაზეთილი თმები შეკრული იყვნენ რგოლებად და მარყუჟებად, მათ სახეზე აღბეჭდილი იყო ღმერთის მიმართ უძლიერესი ერთგულება, მათი გამჭოლი თვალები უფრო ხედავდნენ შივას, ვიდრე სამყაროს, მათ თეძოებზე შემორტყმული იყო ირმის ტყავი ან ხის მერქანი. პაშუპატები იყვნენ ბჰაქტები და შივას კეთილი მაგები, განდგომილი ვედური საზოგადოებიდან, რომელშიც მეუფებდნენ ქურუმები. იმ დროს ინდოეთში რელიგიური ხეტიალი გაძლიერდა იმის გამო, რომ შივაიტური აგამიკური თეიზმისა და ბუდიზმის ტალღები ერთმანეთს ეჯახებოდნენ და მიემართებოდნენ განგის დაბლობის გავლით.
    პაშუპატების გზები დაფიქსირებული არიან რამოდენიმე, იმ შორეული ეპოქის ზოგჯერ მტრულად განწყობილი თანამედროვე კომენტატორის ქრონიკებში და გვიტოვებენ ჩვენ აღრეულ შთაბეჭდილებას მათი ცხოვრებისა და ფილოსოფიის შესახებ. თავდაპირველად ისინი ნებისმიერ უფლებას აძლებდნენ გაყოლოდნენ მათ გზას, რომლებზედაც კასტები არ განირჩეოდნენ. იმის პარალელურად რაც პაშუპატების ხაზის პოპულარობა იზრდებოდა, მრავალი ბრაჰმანი ემხრობოდა მათ, რათა შეუფერხებლად ემსახურათ შივასთვის მატერიისგან სრულ განდგომილებაში. ბოლოს და ბოლოს პაშუპატებისთვის უპირატესი გახდა ბრაჰმანთა კასტიდან წარმომავლობა. როგორ არიან ერთმანეთთან მიმართებაში ეს პაშუპატა-ბერები, ფერფლით მოსვრილი სადჰუები, მცხოვრებნი ბუდას პერიოდში და დამღის გამკეთებელნი ინდის ხეობიდან, რომელზეც შივა გამოსახულია როგორც პაშუპატა, უცნობია. შესაძლოა ესენი ერთი და იგივე პაშუპატები არიან, შესაძლოა არა.
    სადჰუ-პაშუპატები იწვევდნენ რელიგიური კეთილგანწყობის გრძნობას. ეს იყო გზა მამაცი და გულადი ადამიანებისთვის, გზა, რომელზე მიმავალიც იშორებდა თავის ეგოს და იჟღინთებოდა უფალი შივას კარუნიათი, „თანაგრძნობისმიერი წყალობით“. მათი სიმკაცრე იკვებებოდა შივას სახელის განდიდებისათვის გამართული პუჯას რიტუალებით, კოსმოსის როგორც შივას მუდმივი ევოლუციის ღრმა ცოდნით და თითქმის ფრივოლური სიყვარულით მის მიმართ. სადჰანა იწყებოდა მკაცრი ეთიკური კოდექსით, რომელსაც ეწოდება იამა-ნიამა, რომელშიც განსაკუთრებულად გამოიკვეთებოდა ბრაჰმაჩარია, „უბიწოება“, აჰიმსა, „ზიანის არ მიყენება“ და ტაპასი, „ასკეტიზმი“. როგორც ჩვენთვის გახდა ცნობილი მათი საკუთარი წმინდა ტექსტებიდან, პაშუპატების დისციპლინა პრაქტიკაში ხორციელდებოდა რამოდენიმე სტატიაში. თავდაპირველად ისინი იღებდნენ აღთქმებს და ერთმანეთს შორის ახორციელებდნენ განსაკუთრებულ სამუშაოებს, რომელთა შორისაც იყო სიცილი, გალობა და ცეკვები შივას ცნობიერებით დათრობის მდგომარეობაში. შემდეგ ისინი ითქვიფებოდნენ ჩვეულებრივ საზოგადოებაში და ცხოვრობდნენ როგორც ინკოგნიტოები. ამის შემდეგ ისინი შეგნებულად ახორციელებდნენ პრაქტიკაში აბსურდულ და ზოგჯერ სკანდალურ მოქმედებებს, რათა გამოეწვიათ საზოგადოებრივი გაკიცხვა – ბუტბუტებდნენ და ლუღლუღებდნენ, როგორც ჭკუასუსტები, დადიოდნენ და განასახიერებდნენ ხეიბრებს, ლაპარაკობდნენ ათასგვარ უაზრობას ველური ჟესტებით. ეს სადჰანა იყო თვითგანწმენდის, ეგოიზმის ამოძირკვის და პოპულარობის სურვილის მოსპობის მეთოდი; ის აგრეთვე ეხმარებოდა ქვეცნობიერებაში იმისი გაგების დამტკიცებაში, თუ რა არის „მოსაწონი“ და რა „არ არის მოსაწონი“, კარგი და ცუდი და მსგავსი ადამიანური აზროვნების სტერეოტიპები და გრძნობები თანასწორნი არიან, თუ შენი სიყვარული უფალი შივას მიმართ საკმარისად ძლიერია. მიზანი იყო ადამიანურ საზოგადოებასთან დამაკავშირებელი ყველა კავშირ-კონტაქტების გაწყვეტა და დარღვევა და საკუთარ ადამიანურობასთან, რომელიც მათ მიიღეს მემკვიდრეობით დაბადების დღიდან. უბრუნდებოდნენ რა აქტიურ სადჰანას, ისინი ახორციელებდნენ მკაცრს ასკეტიურ გამოცდებს, შემდეგ უარყოფდნენ ყოველგვარ მოქმედებას, რათა განეხორციელებინათ კუნდალინი-იოგა და ამგვარად მიეღწიათ უფალ შივასთან სულიერი სიახლოვისთვის. როდესაც კავშირი ხდებოდა მწიფე, მათ უჩნდებოდა ზებუნებრივი ძალები, როგორიცაა მაგალითად ყოვლისმცოდნეობა. პაშუპატებს სწამდათ რომ როდესაც ადამიანი განმტკიცებულია სათნოებებში და შეუძლია გულგრილად და რეაქციის გარეშე მიიღოს ლანძღვა და დაცინვა, ის აბსოლუტურად განმტკიცებულია ასკეტიზმის გზაზე. შრიკაუნდია (ცხოვრობდა მეექვსე საუკუნეში) „პაშუპატა-სუტრაზე“ დაწერილ თავის კომენტარებში „პანჩარტხა-ბჰაშია“, რომ „იოგი-პაშუპატი უნდა გამოიყურებოდეს როგორც გიჟი, როგორც ღატაკი და მათხოვარი, ჭუჭყით დაფარული სხეულით, არ იპარსავდეს წვერს, თმებსა და ფრჩხილებს და არ ზრუნავდეს სხეულზე. ასე იგი აგდებს საკუთარ თავს ცხოვრების მდგომარეობებიდან (ვარნებიდან) და სტადიებიდან (აშრამებიდან)და გამოიმუშავებს უკვდავების ძალას“.
    პაშუპატიზმი უპირველეს ყოვლისა ეს არის ასკეტური გზა, რომელიც უკუაგდებს დიალექტიკურ ლოგიკას და ძვირად აფასებს სადჰანას, როგორც უფალი შივას წყალობის (კარუნია) მოზიდვის საშუალებას. მაძიებლები იღებენ იამა-ნიამას აღთქმას და მათი სადჰანა თანდათან გადადის „მოქმედებიდან“ უმოქმედობისკენ“. თაყვანისცემა შეიცავს პუჯას, მონანიებას, ჯაპას „ნამახ შივაია“, სხეულზე წმინდა ფერფლის ტარებით და უფალი შივას მიმართ თავგანწირული სიყვარულის დემონსტრირებას.
    ამბობენ რომ ეს სექტა თავად უფალი შივას მიერ იქნა დაფუძნებული, რომელმაც სწავლება რამოდენიმე მაჰარიშის გადასცა. დაახლ. 200 წელს თანამედროვე გუჯარატის შტატის ტერიტორიაზე გამოჩნდა პაშუპატების ყველაზე ცნობილი სადგურუ, ლაკუშილა. „კარავანა-მაჰათმიას“ მიხედვით, ის დაიბადა ბრაჰმანების ოჯახში, მაგრამ მოკვდა სიცოცხლის მეშვიდე თვეს, მას მერე რაც მოახდინა არაორდინალური სულიერი ძალების დემონსტრირება. დედამ მისი სხეული მდინარეში (რადგანაც ინდუიზმში ესაა ახალშობილთა დამარხვის ტრადიციული ფორმა), მაგრამ კუებმა იგი დაიჭირეს და შივას ერთ-ერთ ტაძარში მიიყვანეს, რომელიც უზარმაზარ ძალას ფლობდა. შივას ტაძარში ახალშობილი მკვდრეთით აღდგა და გაიზარდა როგორც ასკეტი ბერი. სხვა თქმულების მიხედვით ლაკუშილა იყო განდეგილი, რომელიც მოკვდა და შემდეგ უფალმა შივამ მკვდრეთით აღადგინა შევიდა რა მის სხეულში, რათა მსოფლიოსთვის ექადაგა პაშუპატა დჰარმა. ქალაქი სადაც ის გამოცხადდა, დღეს ცნობილია როგორც კაივაროჰანა (რაც სიტყვასიტყვით თარგმანში ნიშნავს „სხვის სხეულში ნასხეულება“). იმ სასწაულის სახსენებლად დღემდე არსებობს განსაკუთრებული დღესასწაული. ქალაქში არის ორი ქვის დაფა, რომლებზეც ამოტვიფრულია სადგურუს ოთხი მთავარი მოწაფის განდიდება, ესენია კუშიკა, გარგია, მაიტრეია და კაურუშა.
    სადგურუ ლაკუშილა იყო დინამიკური რეფორმისტი-პაშუპატი. თავის სუტრებში, რომლებშიც მკაფიოდ არის აღწერილი ქცევისა და იოგის წესები, მან დაადგინა, რომ სექტაში უნდა მიიღებოდნენ მხოლოდ სამი უმაღლესი კასტიდან გამოსული ადამიანები, ესწრაფვოდა რა შეერიგებინა თავისი სკოლა ვედურ ორთოდოქსიასთან. ამის გამო კონკრეტულად ასკეტური ორდენიდან თანდათან მეოჯახის პოპულარულ გზად გადაიქცა. დღესდღეობით პაშუპატების მრავალრიცხოვანი რელიგიური ცენტრები გაბნეულია მთელ ინდოეთში. მათში სადგურუ ლაკუშილას ეთაყვანებიან როგორც შივას, იგი გამოისახება შივალინგამზე მჯდომარე ლოტოსის პოზაში, მამაკაცურად შიშველი, დანდუს მპყრობელი მარცხენა ხელში და ლიმონით მარჯვენა ხელში. პაშუპატების ყველაზე პატივსაცემი ტაძარი, სომანატხა, რომელიც მდებარეობს გუჯარატში – ესაა მძლავრი და აქტიური ტაძარი, რომელმაც გადაიტანა დანგრევისა და აღდგენის მრავალი ციკლი.
    მეშვიდე საუკუნის ჩინელი მოგზაური სიუან ცზანი წერდა, რომ 10 000 პაშუპატი ვარანასიში ცხოვრობდა. მერვე საუკუნეში პაშუპატების ტრადიცია მივიდა ნეპალში, სადაც ცნობილი ტაძარი პაშუპატინატხი გახდა მომლოცველობის მთავარი ცენტრში და დღემდე ასეთად რჩება. თავისი შუასაუკუნოვანი აღორძინების პერიოდში დაიპყრო დასავლეთი, ჩრდილო-დასავლეთი და სამხრეთ-აღმოსავლეთი ინდოეთი, სადაც მას მფარველობდნენ მეფეები. მეთხუთმეტე ასწლეულში მან უკან დაიხია და განმტკი
  17. შანკარადევა
    პლანეტა დედამიწამ უკანასკნელი 600 მილიონი წელი, რაც უკვე არსებობს გონიერი ადამიანების ცივილიზაცია (უკანასკნელი არქეოლოგიური მონაცემების თანახმად), გადაიტანა ურიცხვი სტიქიური თუ ტექნოგენური კატაკლიზმა. აღსანიშნავია, რომ ყოველ 26 000 წელიწადში ერთხელ ხდება მაგნიტური პოლუსების გადაადგილება და მაგნიტური ველის სრული ინვერსია, აგრეთვე რაღა თქმა უნდა ამასთან დაკავშირებული ბრუნვის ღერძის დახრის კუთხის ცვლილება და მრავალი სხვა კატასტროფული ფიზიკური მოვლენა..
    დედამიწაზე მრავალ რელიგიაში, მაგ. ინდუიზმში, ბუდიზმში, სიქჰიზმსა და ჯაინიზმში, დაოსიზმსა და ლამაიზმში, ქრისტიანობასა და ისლამში და მრავალ სხვა სწავლებაში მრავლად მოიპოვება ცნობები უძველესი არქაული პროტოცივილიზაციების შესახებ, რომელნიც, დღევანდელი გადმოსახედით, გამაოგნებელ ცოდნასა და ტექნოლოგიებს ფლობდნენ და განადგურდნენ საზარელი კატასტროფების შედეგად.
    „ერთპირი იყო მთელი ქვეყანა და ერთ ენაზე მეტყველი“ წერია დაბადების წიგნის (ბიბლიის პირველი წიგნის) მეთერთმეტე თავის პირველ სტროფში და ეს სულაც არ არის სიცრუე, იმ ფაქტს, რომ შორეულ წარსულში დედამიწაზე არსებობდა ერთიანი და ერთი ზეცივილიზაცია, რომელიც საოცარ ცოდნასა და ტექნოლოგიებს ფლობდა, ადასტურებს დედამიწის ყველა რელიგია და მოძღვრება, როგორც აღმოსავლურები, ისევე დასავლურები. მაიას ხალხის, ძველი ბერძნების, კელტების, ინდოელების, ჩინელების და სხვა ხალხთა წინარეისტორიული რელიგიური გადმოცემების თანახმად დედამიწაზე შორეულ წარსულში არსებობდნენ მატერიკები, რომლებიც დღეისათვის ჩვენთვის უცნობნი არიან და უკვე აღარც არსებობენ. ოკულტური მონაცემების თანახმად, შორეულ ჩრდილოეთში, ჩრდილო ყინულოვანი ოკეანის ტერიტორიაზე დედამიწის ხალხთა გადმოცემებით, არსებობდა ლეგენდარული მატერიკი, სადაც ზეგონიერი მაგიური არსებები ცხოვრობდნენ, რომლებიც კოსმიურ ტექნოლოგიებს ფლობდნენ, ბერძნები მას ჰიპერბორეას უწოდებდნენ, რაც ნიშნავს „ყველაზე შორი ჩრდილოეთით“. ბერძენთა თქმით, ეს იყო ადგილი, სადაც თავად ღმერთები და ქალღმერთები მკვიდრობდნენ, ხოლო ძველინდოელები მას შვეტადვიპას ეძახდნენ და მიიჩნევდნენ რომ იგი უზენაესი ქალღმერთის, შაკტის ზეციური განზომილების ასევე შვეტა დვიპას, მიწიერი კორელაცია და ანალოგი იყო, გერმანელები ამ ჩრდილოეთის მატერიკს ტულეს ეძახდნენ და აგრეთვე მიიჩნევდნენ, რომ იქ ღმერთები სახლობდნენ..
    მსოფლიოს ხალხთა უძველესი გადმოცემებით და ზოგიერთი მეცნიერის (მიშელ კრემო, რიჩარდ ტომსონი, არმან დე კვარტეფატე, რიჩარდ სტრატონი, კესიდი, ალექსანდრ ვლადიმიროვი, ერნესტ მულდაშევი, ერიხ ფონ დანიკენი, დევიდ აიკი, გრემ ჰენკოკი, რიჩარდ ჰოგლანდი) გამოკვლევების თანახმად, შორეულ წარსულში დედამიწას გარს ეკრა ე.წ. წყლის ორთქლის ფარი, რომელიც იმდენად თანაბრად ანაწილებდა მზის სითბოს, სინათლესა და ზომიერ რადიაციას პლანეტის მთელს გლობუსზე, რომ მთელ პლანეტაზე ზომიერი ტენიანი ტროპიკული ანუ სემიჰუმიდური კლიმატი იდგა, შესაბამისად ჩრდილოეთის ყონულოვანი ოკეანეც არ იყო ყინულოვანი და საერთოდაც იქ უზარმაზარი კონტინენტი - ჰიპერბორეა (შვეტადვიპა) მდებარეობდა.
    ჰიპერბორეა - ძველი ბერძნული მითების თანახმად
    ჰიპერბორეა არის ზღაპრული ქვეყანა, სადაც მარად გაზაფხულია, მზე ექვს თვეს არ ჩადის. მდებარეობს შორეულ ჩრდილოეთში ზამთრის მიწების გადაღმა. ჰიპერბორეელები ბედნიერები და უზრუნველები იყვნენ, ცხოვრობდნენ ხანგრძლივად, არ იცოდნენ შუღლი და ომები, მძიმე შრომა, სიბერე და დაავადებები.
    ჰიპერბორეას ჩრდილოეთით ესაზღვრებოდა ოკეანოსი - მდინარე, რომელიც გარს ერტყმის დედამიწას; სამხრეთით - მითიური რიფეის მთები. მთავარი მდინარე იყო ერიდანოსი, რომელიც ოკეანიდან სამხრეთით მიედინებოდა. მდინარე ერიდანოსის სანაპიროებზე ალვები ქარვას ისხამდა, მის წ####ბში თეთი გედების გუნდები ცხოვრობდნენ. მარადიული ზაფხულის პირობებში მარცვლეული წელიწადში ორჯერ იძლეოდა მოსავალს. მაგრამ ყველაზე მშვენიერი ადგილი იყო მდიდარი, ლამაზი ტყით დაფარული აპოლონის ბაღი.
    ჰიპერბორეას სამხრეთით იცავდა რიფეის მთების გადაულახავი თოვლიანი მწვერვალები. ეს იყო ქარის ღმერთის - ბორეასის სამფლობელო, რომელსაც გრილი სუნთქვა მოჰქონდა ზამთრის მიწებიდან სამხრეთში. მთის მწვერვალებზე ცხოვრობდნენ გრიფონები - არწივისთავიანი და ლომისტანიანი მტაცებელი ფრინველები, ხოლო ხეობები დასახლებული იყო სასტიკი, ცალთვალა არიმასპების ტომებით.
    ჰიპერბორეა თეოკრატული ქვეყანა იყო. მას მართავდა აპოლონის სამი ქურუმი, გიგანტი მეფეები - ბორეადები, ძენი ან შთამომავლები ღმერთ ბორეასისა. დედაქალაქში იყო მრავალი მრგვალი ტაძარი და ჰეკატომბები, სადაც მსხვერპლს სწირავდნენ ღმერთებს. ჰიპერბორეელები მუსიკალური ხალხი იყო, საღვთო დღესასწაულებზე მართავდნენ სიმღერისა და ცეკვის ფესტივალებს.
    ჰიპერბორეა რამდენიმე მითში მოიხსენიება. ერთ-ერთია მითი ფაეტონზე, ბიჭზე, რომელმაც სცადა მზის ეტლის მართვა, რაც ვერ შეძლო და ზევსმა ელვით განგმირა. ფაეთონის ალმოდებული სხეული ჩავარდა ჰიპერბორიის მდინარე ერიდანოსში. მის ნაპირთან შეკრებილი მწუხარე დები - ჰელიადები გადაიქცნენ ქარვამდინარე ალვის ხეებად. ფაეტონის მეგობარი კიკნოსი თავადაც გადახტა მდინარეში, მეგობრის დაღუპვის ადგილას, ღმერთებმა იგი გედად აქციეს. შემდეგში ჰიპერბორეელები, როცა დაიღლებოდნენ სიცოცხლით, ხტებოდნენ მდინარეში და გედებად იქცეოდნენ.
    ჰიპერბორეაში იმოგზაურა გმირმა პერსევსმა, რომელიც ეძებდა ღმერთების საგანძურის მცველ ნიმფებს, ან გრაიებს, რომლებმაც გორგონას ადგილსამყოფელი მიასწავლეს. ასევე ამ მხარეში ორჯერ მოხვდა ჰერაკლე. პირველად , როცა არტემიდეს ოქროს ირემს მისდევდა, ხოლო მეორედ ატლასის ასულებისთვის ოქროს ვაშლები რომ მოეპარა.
    გამოჩენილი მეცნიერი, ედვარდ შიურე თავის წიგნში „დიადი განდობილები“ წერს: „თეთრის რასის აყვავებას ჩრდილო პოლუსის გრილი ქროლვა უწყობდა ხელს. ბერძნული მითოლოგია მათ ჰიპერნორეელებს უწოდებს. ისინი თეთრთმიანები და ცისფერთვალებანი იყვნენ, დაიძრნენ ჩრდილოეთიდან, გამოიარეს ტყეები, გზას ჩრდილოეთის ციალი უნათებდათ“.
    ჰიპერბორეის შესახებ ცნობების სისტემატიზაცია მოახდინა ანტიკური ხანის ისტორიკოსმა პლინიუსმა თავის „უკიდურესი ჩრდილოეთის აღწერაში“, სადაც ნათქვამია: „მთელი ექვსი თვე გრძელდება მათთან დღე და ამდენივე ხანი ღამე. ამ ქვეყანაში სასიამოვნო ტენიანი კლიმატია. მათი ქალაქები და სოფლები ტყეებსა და მთებშია ჩამალული, სადაც თავიანთ ღვთაებებს ეთაყვანებიან, მათ არ იციან მტრობა და ავადმყფობა, ისინი არასდროს ბერდებიან და არ კვდებიან, ჯუჯები ღამით გამოქვაბულში იმალებიან“.
    შემდეგ მოხდა რიგითი გლობალური კატასტროფა, რომლის შედეგად არქტიკული მატერიკი წყალმა შთანთქა, გოლფსტრიმის თბილმა დინებამ, რომელიც არქტიდას ათბობდა, მიმართულება შეიცვალა. შემცირდა ატმოსფეროში სათბურის გაზები პროცენტული მაჩვენებელი, გაქრა წყლის ორთქლის ფარი, რომეიც დედამიწას გარს ეკრა, პლანეტაზე ტროპიკულ კლიმატს უზრუნველყოფდა და ადამიანთა და სხვა ცოცხალ არსებათა სიცოცხლეს ახანგრძლივებდა ზედმეტი რადიაციის ეკრანირებით. სანამ ფარი არსებობდა, ადამიანები ასობით და ათასობით წელი ცხოვრობდნენ, რასაც ადასტურებს ბიბლია და აღმოსავლური წმინდა წიგნები, რადგანაც ცნობილია, რომ რადიაცია თანდათან, სწრაფად თუ ნელა, ბიოლოგიური ორგანიზმის გენეტიკური კოდის, დნმ-ს გაცვეთას იწვევს, ააქტიურებს სიკვდილის გენს, რაც იწვევს სწრაფ დაბერებას და გენეტიკურ სნეულებებს. საბოლოოდ ჰიპერბორეისაგან თითოოროლა ერთიბეწო კუნძულების გარდა არაფერი დარჩა.
    ზოგიერთი მეცნიერი დღესაც ეთანხმება იმ აზრს, რომ ჩრდილოეთის ყინულოვანი ოკეანის ადგილას ადრე დიდი მატერიკი ან მსხვილი კუნძულების არქიპელაგი არსებობდა. მაგალითად, ჯერ კიდევ 1965 წელს საბჭოთა მეცნიერი გაკელი, წერდა: „ცენტრალური არქტიკის საბჭოთა გამოკვლევების შედეგები, რომლებიც სულ სხვანაირად აშუქებენ მის ბუნებას, ლეგენდარული არქტიდის რეალურობაზე მიუთითებენ“. მეცნიერის აზრით, ყინულოვანი ოკეანის ფსკერის რელიეფის დეტალური გამკვლევის საფუძველზე შეიძლება ითქვას, რომ დაახლოებით 5000 წლის წინ არქტიკის იერსახე სულ სხვანაირი იყო. მენდელეევისა და ლომონოსოვის წყალქვეშა მთაგრეხილები ზღვის დონის ზემოთ იყვნენ ამომართულები, ფრანც იოსების, შპიცბერგენის და ნოვოსიბირსკის კუნძულების ფართობი ბევრად მეტი იყო და ჩრდილო ყინულოვანი ოკეანის აკვატორიაში არსებობდა მსხვილი არქიპელაგი.
    დედამიწის მოპირდაპირე მხარეს მდებარეობს ყინულის ოთხკილომეტრიანი შრით დაფარული მატერიკი ანტარქტიდა. ტრადიცულად ითვლებოდა, რომ ანტარქტიდა ბოლო 50 მილიონი წელი ყინულითაა დაფარული. მაგრამ 1990 წელს გეოლოგებმა ყინულში ტროპიკული ხეების მოყინული ნარჩენები აღმოაჩინეს, რომელთა ასაკი 2-3 მილიონი წელია. სხვადასხვა ქვეყნის მეცნიერთა გამოკვლევებმა ცხადყვეს, რომ უძველეს დროს აქ იყო ტროპიკულ ტყეთა სამფლობელო. ითვლება რომ ეს მიწიერი სამოთხე დაუსახლებელი იყო, მაგრამ ყველა ასე არ მიიჩნევს. ამის დასტურად გამოდგება ერთი გეოგრაფიული რუკა, რომელიც 1513 წელს ადმირალმა პირი რეისმა შეიძინა კონსტანტინოპოლში. მასზე გამოსახულია ანტარქტიდა ყინულის გარეშე, როგორც იგი გამოიყურებოდა ძველი წელთაღრიცხვით 13000-4000 წლებში, ამ რუკის სიზუსტე შეამოწმა მფრინავმა ჰაროლდ ოლმეიერმა, რომელმაც დაასკვნა, რომ „გეოგრაფიული მოხაზულობები ზუსტად შეესაბამება ყინულის ქუდის ქვეშ ჩატარებულ სეისმოდაზვერვის მონაცემებს - ეს იმას ნიშნავს რომ ზემოთხსენებული რუკა გამყინვარებამდე შედგა“. იგი ანტარქტიდის მცხოვრებლებს უნდა შეედგინათ. ორინტია ფინეიას 1531 წელს შედგენილ რუკაზე გამოსახულია მთები და მდინარეები ანტარქტიდის მიწაზე.
    როდესაც კლიმატური კატაკლიზმა მოხდა, არქტიდის მოსახლეობას სამხრეთით დაიძრა. ბრიტანეთში არსებობს თქმულება, თუ როგორ მოვიდნენ ბრიტანეთში ჩრდილოეთიდან ღვთიური ხალხი - ქალღმერთ დანუს შვილები და თან მოიტანეს სამი ჯადოსნური არტეფაქტი: ძალის შუბი (კვერთხი), სიცოცხლის თასი და დაუმაცხებელი მახვილი, ეს უკანასკნელი შემდგომში წოდებულ იქნა ექსკალიბურად და ბრიტანეთის მეფის ლეგანდარული მეფის - არტურ პენდრაგონის ხელში ჩავარდა, რომელიც გახლდათ დიადი მეფის, უტერ პენდრაგონისა და ლედი იგრეინას ძე. არქტიდელთა ნაშთები ნაპოვნი იქნა რუსეთშიც, ოცდამეერთე საუკუნეში მეცნიერებმა ურალისპირეთში აღმოაჩინეს არქტიდელთა ქალაქის არკაიმის ნაშთები..
    ლეგენდარული ჰიპერბორეა ანუ არქტიდა იყო ლემურიამდელი ცივილიზაცია, რომელზეც კიდევ უფრო ნაკლები ცნობები მოიპოვება, ვიდრე ლემურიაზე.
    ლემურია ანუ კუმარი კანდამი იყო მი6თიური კონტინენტი ინდოეთის ოკეანეში. ინდოეთის ოკეანეში ლემურიის, როგორც მაღალი ცივილიზაციის მატარებელი მიწის შესახებ გადმოცემები, მსოფლიოს ბევრი ხალხის თქმულებებშია დაცული.
    ლემურია — დაკარგული კონტინენტია. მეცხრამეტე და მეოცე საუკუნეებში მცხოვრები გამოჩენილი ანთროპოსოფის რუდოლფ შტაინერის მტკიცებით, მსოფლიო ისტორიის საიდუმლო სამალავი — აკაშის ქრონიკები — გვაუწყებენ, რომ დედამიწის მოსახლეობის დიდი წინაპრები ლემურიელები იყვნენ.
    ლემურია _ მითიური კუნძული (ან კონტინენტი) ინდოეთის ოკეანეში. ლემურია, როგორც მიწა განვითარებული ცივილიზაციით, ინდოეთის ოკეანეში, მოხსენიებულია სხვადასხვა ხალხების მოთოლოგიებში. სახელი მომდინარეობს შემდეგი მოსაზრებიდან: ბევრი ცხოველი და მცენარე გავრცელებულია ზოგიერთი კონტინენტის მხოლოდ სამხრეთ სანაპიროებზე. მე–19 საუკუნეში (მანამ სანამ ტექტონიკური ფილების მოძრაობას აღმოაჩნდნენ), მეცნიერები ვარაუდოდნენ, რომ ამ სახეობებმა იქ მათი თანამედროვე “დროებითი სახმელეთო ხიდების” მეშვეობით შეაღწიეს. ამის პირველი მაგალითია ლემურია _ თეორიული მიწა ინდოეთის ოკეანეში, რომელიც ზოოლოგმა ფ. სკლეიტერმა მოიგონა 1864 წელს, რათა პირდაპირ გადაეყვანა ლემურები აფრიკიდან ინდოეთში. ჩარლზ დარვინმა შენიშნა რომ ამ მიმდინარეობის მომხრეები ძალიან შეიჭრნენ როლში და დაიწყეს მსგავსი ხიდების დიდი რაოდენობით “აღმოჩენა”. შედეგად ეს დასახელება სამეცნიერო სპეკულაციების საბაბი გახდა.  

    ინდური მითოლოგია
    “მაჰაბჰარტაში”, “მატსია-პურანაში” და სხვა ძველ ტექსტებში ლაპარაკია, ღმერთების მტრებით, დემონი ასურებით დასახლებულ ქალაქზე, რომელიც ” ჩაიძირა ოკეანის წ####ბში და გაქრა ღმერთების თვალთახედვიდან”. შეიძლება ეს გახდა მიზეზი მითისა დვარაკზე, ქალაქაზე, რომელიც ზღვამ ჩაყლაპა კრიშნას სიკვდილიდან 7 დღის შემდეგ. დვარაკა უნდა ყოფილიყო დღევანდელი ბომბეის ტერიტორიაზე. ამ მითებმა, მიზეზი მისცეს შუა საუკუნეებში სამხრეთ კონტინენტის შესახებ მითებს გაჩენას, სადაც იყო პირველი პოეტური აკადემია (სანგა) შივას თაოსნობით. თქმულების თანახმად ამ აკადემიამ 4400 წ. იარსება.  

    მადაგასკარის მითოლოგია
    მადაგასკარი ლემურიის ჰიპოთეზაში ცალკე ადგილს იკავებებს. კუნძულის ადგილობრივ მაცხოვრებლებს შემონახული აქვთ პოეტური ხელოვნების უძველესი ტრადიციები, სადაც მოთხრობილია კუნძულის ისტორია. ადგილობრივი მითების თანახმად, კუნძული ადრე შორეულ აღმოსავლეთში მდებარეობდა. ასევე მოხსენიებულია დიდი წყალდიდობაც.
    მიუხედავად იმისა, რომ კუნძული ძალიან ახლოსაა აფრიკასთან, მადაგასკარზე არსებული ცხოველებისა და მცენარეების უმეტესობა ენდემურია, მათი რაოდენობა კი იმდენად დიდია, რომ სავსებით შესაძლებელია, კუნძული რომელიმე კონტინენტის ნაწილად ჩაითვალოს. ამასთან, ადგილობრივი მაცხოვრებლები ნეგროიდულ რასას არ განეკუთვნებიან.
    ევროპული მითოლოგია
    მიუხედავად იმისა, რომ არსებობს ვერსიები, რომ აფრიკას სამხრეთიდან ჯერ კიდევ ეგვიპტურმა, რომაულმა და ფინიკიურმა ექსპედიციებმა შემოუარეს, ევროპელებმა ინდოეთში რეგულარულად ცურვა მხოლოდ მე–15 საუკუნეში დაიწყეს. ევროპაში ლემურიის შესახებ ლეგენდებს იშვიათად აღიქვამდნენ სერიოზულად. მოგვიანებით ეგვიპტელები ლემურიას მოიხსენიებდნენ როგორც ატლანტიდის საპირწონეს (ან პირიქით _ ატლანტიდის დამატებად). უკვე მე–20 საუკუნეში, როდესაც ცნობილი გახდა, რომ მადაგასკარსა და ინდოეთს შორის არანაირი კონტინენტი არ არსებობდა, ლემურიის თეორიის მომხრეებმა გამქრალი კონტინენტი წყნარ ოკეანეში “გადაიტანეს”, თუმცა ამ ვერსიამ დიდი გავრცელება ვერ ჰპოვა, რადგან იქ უკვე “არსებობდა” პაციფიდა.
    ელენა ბლავატსკაიას მითოლოგია
    ელენა ბლავატსკაიამ ლემურის წარმოშობის თავისი ვერსია წარმოადგინა. მან ივარაუდა, რომ ლემურიის მაცხოვრებლები კაცობრიობის საწყისი რასა იყო. პროფესორი რუდოლფ შტაინერი ამტკიცებდა, რომ სამყაროს ისტორიის საიდუმლო საცავი “აკაშას ქრონიკები” ასევე ასახელებენ ლემურიის მაცხოვრებლებს ადამიანების წინაპრებად.
    ბლავატსკაია “საიდუმლო დოქტრინაში” ცხადად და არაორაზროვნად მიანიშნებს კონტინენტ ლემურიაზე, რომელიც არსებობდა ატლანტიდამდე ბევრად ადრე.
    ლემურია, როგორც ჩვენ ვეძახდით მესამე რასის კონტინენტს, მაშინ გიგანტური ქვეყანა იყო. ის ფარავდა მთელ სივრცეს ჰიმალაის ძირიდან, რომელიც მას შიდა ზღვებისგან ჰყოფდა (მდებარეობდა დღევანდელი ტიბეტის ადგილას), მონღოლეთამდე და შამოს დიდ უდაბნომდე; ჩიტაგონგიდან დასავლეთის მიმართულებით ჰარვარდისკენ და აღმოსავლეთ მიმართულებით ასსამისკენ. შიდა ზღვიდან ლემურია ვრცელდებოდა სამხრეთისკენ იმის გავლით, რასაც დღეს ჩვენ სამხრეთ ინდოეთს, ცეილონსა და მუმატრას ვეძახით. შემდეგ სამხრეთისკენ შეიცავდა მადაგასკარს მარჯვნიდან და ტასმანიას მარცხნიდან. და ანტარქტიდის არქტიკულ სარტყელამდე რამდენიმე გრადუსითის მოშრებით. შვედეთი და ნორვეგია იმ დროს ლემურიის განუყოფელ ნაწილს შეადგენდნენ. ასევე ატლანტიდა ევროპის მხრიდან და აღმოსავლეთ და დასავლეთ ციმბირი, და კამჩატკა აზიის მხრიდან წარმოადგენდნენ ლემურიის ნაწილებს. 

    მეცნიერული კვლევები
    ატლანტიდისაგან განსხვავებით, ლემურიის შესწავლაზე ექსპედიციები პრაქტიკულად არ გაგზავნილა, რაც სულაც არაა გასაკვირი. არამრავალრიცხოვანმა კვლევებმა ვერ აღმოაჩინეს დიდი კონტინენტის ან კუნძულის არსებობის ვერანაირი კვალი. 

    ლემურია მხატვრულ ლიტერატურაში
    ამერიკელი დრუნვალო მელქისედეკის წიგნში “ცხოვრების ყვავილის ძველი საიდუმლო” ნათქვამია, რომ “ლემურიის არსებობის ფაქტი აღიარებულ იქნა 1910 წელს და დაკავშირებულია მარჯნებთან. წყნარ ოკეანეში 550 მეტრის სიღრმეზე აღმოჩენილ იქნა მარჯნის რგოლები, რომლებიც აღდგომის კუნძულიდან უზარმაზარ ტერიტორიაზეა გაშლილი”.
    ფანდრე ნორტონის ფანტასტიკურ რომანში “ოპერაცია ძიება დროში” (1967 წ.) მთავარი გმირი ხვდება 1980 წლიდან ჩვენს წელთაღრიცხვამდე მე12 ათასწლეულში ატლანტიდაში, შველის ლემურიელ მებრძოლს და შედეგად გადაარჩენს სამყაროს დატბორვსაგან. ატლანტიდა და ლემურია რჩებიან მსოფლიო რუქაზე.
    ლემურიის კონტინენტი სავარაუდოდ აფრიკასა და ინდოეთს შორის მდებარეობდა. ეს სახელი უწოდა ინგლისელმა ზოოლოგმა ფილიპ ლ. სლეიტერმა, რომლის აზრით, ეს ხმელეთი შესაძლებელია ადამიანისა და ანთროპოლოგიური მაიმუნის შუალედური არსების - ”დაკარგული რგოლის” სამშობლო ყოფილიყო. იგი მიიჩნევდა, რომ ერთ დროს ინდოეთის ოკეანეში არსებული ხმელეთი ერთმანეთთან აკავშირებდა აფრიკას და ინდოეთს, ასევე მადაგასკარსა და სამხრეთ აზიის ქვეყნებს. ეს იყო გარკვეული ”სახმელეთო ხიდი”, რომლითაც ლემურები და სხვა მაიმუნისმაგვართა ჯიშის ცხოველები თავისუფლად გადაადგილდებოდნენ ორ კონტინენტზე.
    ცნობილი ფსიქოლოგი და ოკულტისტი ელენა ბლავატსკაია აცხადებდა, რომ მას ჰქონდა კავშირი მაჰატმას საძმოსთან (ეთერულ არსებებთან, რომელთა შტაბიც ტიბეტში მდებარეობს). მათ გაუმხილეს დედამიწაზე სიცოცხლის გაჩენის ნამდვილი ისტორია. ბლავატსკაია წერდა, რომ დედამიწაზე ადამიანთა სულ შვიდმა რასამ უნდა იცხოვროს. თანამედროვე ადამიანები მეხუთე რასას მივეკუთვნებით, ჩვენს შემდეგ კიდევ ორი განსხვავებული რასა დასახლდება. მეექვსე რასა იქნება ჩვენზე მეტად განვითარებული, ისინი კვლავ დაბრუნდებიან ლემურიაზე, ხოლო ბოლო - მეშვიდე რასა საერთოდ დატოვებს დედამიწას და ცხოვრებას თვიდან დაიწყებს პლანეტა მერკურზე. დედამიწაზე ასევე არსებობენ ქვე-რასები, რომლებიც მთავარი რასებისაგან წარმოიშვნენ. მაგალითად, მეოთხე რასის (ატლანტიდელების ) შთამომავლები არიან ავსტრალიელი აბორიგენები, პაპუასები და ჰოტენტოტები.
    ბლავატსკაიას თქმით ზოგ ლემურიელს ოთხი ხელი ჰქონდა, ხოლო სხვებს კეფაზე ჰქონდათ მესამე თვალი, რომლითაც გონებით ხედვა შეეძლოთ. მათ ჰქონდათ ტელეპატიის უნარი და შეეძლოთ მთების გადადგმა მხოლოდ ნების ძალით, მიუხედავად იმისა, რომ ისინი არ ფლობდნენ სისტემატურ (მყარ) ტვინს, ჩვენეული გაგებით.
    ბლავატსკაიას გარდაცვალების შემდეგ (1891 წ.), მისმა მოსწავლემ ანა ბეზანტმა განაგრძო წერა ლემურიასა და მისი მოსახლეობის შესახებ. მისი ცნობით, ლემურიელებს ათვისებული ჰქონდათ მთელი სამხრეთ ნახევარსფერო ჰიმალაის მთებიდან ანტარქტიდამდე და ატლანტიკის ოკეანის ცენტრალური ნაწილი.
    იგივე საკითხზე წერდა ბრიტანელი თეოსოფი ვ. სკოტ-ელიოტი. მან მნიშვნელოვნად შეავსო ცნობები ლემურიაზე ტიბეტელი ეთერული მაგისტრების დახმარებით. 1896 წელს გამოსცა წიგნი ”ამბავი ატლანტიდისა და დაკარგული ლემურიისა” სადაც გამოაქვეყნა მსოფლიო რუკები, რომლებზეც ნაჩვენებია დედამიწის განვითარების სხვადასხვა ეტაპები, რომლებიც მიაწოდეს ტიბეტელმა მაჰატმას მაგისტრებმა.
    1932 წელს ”ლოს-ანჯელეს თაიმსის” ჟურნალისტმა ედუარდ ლანსერმა განაცხადა, რომ იპოვა ლემურიელთა დასახლება შასტას მთის ფერდობზე, ჩრდილოეთ კალიფორნიაში. როცა მატარებლით ორეგონში მიემგზავრებოდა, მისი ყურადღება მიიპყრო მთაზე უცნაური ფერის სინათლემ. გამცილებელმა უთხრა, რომ იქ ლემურიელები თავიანთ რიტუალებს ატარებდნენ. ჟურნალისტი დააინტერესა ამან და გადაწყვიტა ეპოვა და შეესწავლა ეს უცნაური არსებები, რომლებიც იყვნენ დედამიწის პირველი მოსახლეების შთამომავლები. მთასთან ახლოს, პატარა ქალაქ ვიდში, უამბეს, რომ ლემურიელები თავიანთ რიტუალებს ატარებდნენ დღისითაც და ღამითაც, მაგრამ მათ წმინდა დასახლებაში შეღწევა არავის შეეძლო. თუმცა ერთმა ადგილობრივმა ”მკვლევარმა” გაიგო უფრო მეტი მათ შესახებ, იგი მუდმივად აკვირდებოდა მთას ძლიერი ასტრონომიული ტელესკოპით. ეს იყო პროფესორი ედგარ ლარკინი. ის ყვებოდა, რომ მთაზე შენიშნა ბრწყინვალე ტაძარი, მოპირკეთებული მარმარილოთი და ონიქსით, რომელიც მაიას იუკატანის უდიდეს ტაძარს მეტოქეობას გაუწევდა. მოსახლეობას ეშინოდა ლემურიელთა ტერიტორიაზე გადასვლა, თუმცა ჩანდა ისინი მშვიდობიანი და მეგობრული ხალხი იყვნენ. მათ უბრალოდ სურდათ ეცხოვრათ ისე, როგორც მათი წინაპრები ცხოვრობდნენ ოდესღაც, მშობლიური მიწების ოკენაში ჩაძირვამდე.
    საგაზეთო წერილში ლანსერი წერდა, რომ ადგილობრივი მოსახლეობა ხშირად ხვდებოდნენ ლემურიელებს და აღწერდნენ მათ, როგორც ფეხშიშველ, მაღალ, ლამაზ, კეთილშობილ მამაკაცებს, მოკლედ შეჭრილი თმით, ატარებდნენ თეთრ მოსასხამებს. სოფლელებს ისინი მოსწონდათ, რადგან ყიდულობდნენ მათგან დიდი რაოდენობით გოგირდს, მარილს და ღორის ქონს და გულუხვად იხდიდნენ სუფთა ოქროთი, რასაც მოიპოვებენ შანტას მთის მაღაროებში.
    ამ სენსაციურ ისტორიაში დიდ ინტერესს იწვევდა, თუ როგორ არხერხებდნენ ”ლემურიელები” ყველასთვის შეუმჩნეველნი ყოფილიყვნენ. ლანსერი ამბობდა, რომ ისინი იყენებდნენ ტიბეტელი მაგისტრების წმინდა ძალებს, რომლის მეშვეობითაც მათ სოფელს დამცავი უხილავი საზღვარი შემოავლეს. მისი განცხადებით, მათ თანამედროვე ადამიანზე გაცილებით მეტი მეცნიერული ცოდნა აქვთ. თუმცა ათასობით წელია ამერიკაში ცხოვრობენ, ახსოვთ თავიანთი წინაპრების რიტუალები და ატარებენ მას მთაზე.
    სხვა მკველვარების ჩვენებებმა გული გაუტეხეს ხალხს, ვისაც ლანსერის მონათხობი სჯეროდა. მათ მთაზე მსგავსი დასახლების კვალიც ვერ იპოვეს. ”გამოჩენილი პროფესორი” ლარკინი ადგილობრივი დილეტანტი ოკულტისტი აღმოჩნდა, რომელიც თავისი მცირემასშტაბიანი ტელესკოპით ვარსკვლავებს აკვირდებოდა.
    მიუხედავად ამისა შანტის მთა და ლანსერის ისტორია ხშირად ხდება ოკულტისტთა დავის საგანი. ზოგი თვლის, რომ მან ისტორია შეთხზა ფრედერიკ. ს. ოლივერის წიგნის ”ორი პლანეტის ბინადარნი” გავლენით. წიგნი გამოიცა 1894 წელს. ავტორმა გამოიყენა ფსევდონიმი "Phylos The Tibetan". მთხრობელი მოულოდნელად ხვდება ერთ-ერთ ოსტატს (ჩინელ ბრძენს, სახელად ქუონგს) იმავე მთაზე, სადაც სასულიერო საზოგადოება ინახავდა წინაპართა ცოდნას. იგი მიიღეს თავიანთ წრეში, შემდეგ კი, სულიერი სხეულით წაიყვანეს სამოგზაუროდ პლანეტა ვენერაზე. მათ ასევე ასწავლეს როგორ გაეხსენებინა წინა ინკარნაციები ატლანტიდადან მოყოლებული.
    ასევე ლანსერი ალბათ იცნობდა სკოტ-ელიოტის წიგნებსაც, მისი ისტორია ლემურიაზე მხოლოდ მისი ფანტაზიის ნაყოფი არ უნდა ყოფილიყო . სკოტ-ელიოტი ახსენებს არსებებს იმდროინდელ ვენერადან, როცა პლანეტა თავის ძველ ორბიტაზე მოძრაობდა მარსსა და იუპიტერს შორის, რომელსაც უწოდებდნენ „"Lords of The Flame" . ვენერიანებს მაღალი ცივილიზაცია აქვთ თავიანთ პლანეტაზე, მათ ასწავლეს ლემურიელებს როგორ მიეღწიათ უკვდავებისთვის ინკარნაციათა განმეორებით.
    შესაძლებელია ვენერიელებს ასევე უწოდებდნენ ”ასტეროიდელებს”, რომლებსაც აღწერდნენ როგორც პატარა ადამიანებს, მცხოვრებს ”მეხუთე პლანეტაზე”, რომლის ორბიტა იყო ახლანდელ ასტეროიდთა ქამრის ადგილას. 

    კონტინენტ მუს (პაციფიდის) ზეცივილიზაცია 

    1880 წელს ბრიტანეთის არმიის ახალგაზრდა ოფიცერმა (შემდგომში ადმირალმა) და ოკულტისტმა ჯეიმს ჩერჩვორდმა ინდოეთში აღმოაჩინა უძველესი თიხის ფირფიტები ე.წ. „ნააკალას ცხრილები“, რომლის თანმხლები ტექსტები გვამცნობენ, რომ პირველი ადამიანები კონტინენტ მუზე (პაციფიდაზე) ჯერ კიდევ 50 000 000 წლის წინ გამოჩნდნენ. მუს მატერიკი გადაჭიმული იყო ჰავაის არქიპელაგიდან აღდგომისა და გალაპაგოსის კუნძულებამდე, ამგვარი თეორია აშკარად უპირისპირდება ოფიციალურ დარვინისტულ და აგრეთვე აბრაამულ რელიგიურ თეორიებს. თუმცა ჩერჩვორდის გულწრფელობა ეჭვს არ იწვევდა, არქეოლოგებმა, როგორც მოსალოდნელი იყო, მისი სიხარული არ გაიზიარეს, საქმე ისაა, რომ ჩერჩვორდმა არც არტეფაქტის აღმოჩენის ზუსტი ადგილის მითითება ისურვა და არც თავად არტეფაქტი უნახავს ვინმეს.
    ჩერჩვორდი იმასაც ამტკიცებდა, რომ მექსიკაში ნაპოვნი წარწერებიანი ქვის ობიექტების ტექსტები „მუს წმინდა ხელნაწერთა“ ფრაგმენტებს მოიცავდა. ამ მოსაზრების განსამტკიცებლად ფრანგმა არქეოლოგმა ოგიუსტ ლე პლონჟენმა 1880 წელს გაშიფრა ერთ-ერთი მექსიკური ტექსტი ე.წ. „ტროანოს კოდექსი“. 

    ტროანოს კოდექსი (ფრაგმენტი): 

    „კანის 6 წელი, საკის თვის მულუკის მეთერთმეტე დღეს დაიწყო საზარელი მიწისძვრები, რომლებიც ჩუენის მეცამეტე დღემდე განუწყვეტლივ გრძელდებოდა, სანამ ჭაობიანი გორაკების ქვეყანა – მუს კონტინენტი მსხვერპლად არ შეიწირა. იგი ორჯერ ამოიზიდა და მერე ერთ ღამეში გაუჩინარდა, წყლისქვეშა ვულკანთა განუწყვეტლივ ცეცხლის ფრქვევით შეძრული მატერიკი მრავალგზის ამოიმართებოდა და ისევ უჩინარდებოდა, ბოლოს ათი შეუკავშირებელი ქვეყნის მიწა გაირღვა და გადაადგილდა სხვადასხვა მხარეს, რის მერეც ჩაიძირა და თან ჩაიტანა 7 აყვავებული ქალაქი თავის 64 000 000 მაცხოვრებელთან ერთად. ეს მოხდა ამ წიგნის დაწერამდე 8060 წლის წინ“. ასე იქნა აღწერილი მუს დაღუპვა მაიას ტომის ამ მატიანეში.
    ამ მატიანეს მიხედვით, მუს ხალხი 10 ქვეყანაში ცხოვრობდა, მაგრამ ემორჩილებოდა ერთ მმართველს, რომელსაც ერქვა რა-მუ. იგი მართავდა სახელმწიფოს, რომელსაც „მზის იმპერიას“ ეძახდნენ. იმპერატორს თვლიდნენ მზის განსახიერებად, თუმცა ესმოდათ, რომ ღმერთი არ იყო. ძირითადი მოსახლეობა თეთრკანიანი იყო, მაგრამ სხვა რასების წარმომადგენლებიც ბინადრობდნენ. საინტერესოა, თუ როგორ მიაგნეს მეცნიერებმა მუს კვალს. ცნობილმა არქეოლოგმა ჰაინრიხ შლიმანმა იპოვა „ტიბეტური ლჰასის მატიანე“, რომელშიც წააწყდა ცნობებს მუს არსებობის შესახებ. „ტიბეტურ ლჰასის მატიანეში“ ნათქვამია: „ამ ქვეყნის მდიდარი ხალხი თავს ირთავდნენ თხელი ტანსაცმლით და უიშვიათესი ძვირფასი ქვებით“.
    ძველინდურ წიგნში „ვალმიკები“ მოთხრობილია იმაზე, რომ მუელები მშვენიერი მეზღვაურები იყვნენ და მათი გემები მთელს მსოფლიოს უვლიდნენ „დასავლეთის ოკეანიდან აღმოსავლეთის ოკეანემდე, ჩრდილოეთის ზღვიდან სამხრეთის ზღვებამდე... ისინი იყვნენ მშვენიერი არქიტექტორები და ქვით აგებდნენ უზარმაზარ სასახლეებს, გოდოლებსა და ტაძრებს“.
    წიგნში „ტიმეოსი“ ძველი ბერძენი ფილოსოფოსი პლატონი წერს: „მუს ქვეყანაში 10 ერი ცხოვრობდა“. ანტიკურმა ისტორიკოსმა პლუტარქემ აღწერა კანონდმდებელი სოლონის შეხვედრა ეგვიპტელ ქურუმ სანხისთან, რომლის თქმითაც, მათ ჰქონიათ კულტურული და სავაჭრო კონტაქტი როგორც ატლანტიდელებთან ისე მუსთან, თუმცა მას მერე, რაც ორივე კონტინენტი ოკეანის სიღრმეში ჩაიძირა, ყოველგვარი კავშირი გაწყვეტილა იმ დღემდე დაახლოებით 9000 წლის წინ. ყველაზე საინტერესო ცნობები მუს შესახებ ნაპოვნია ფირფიტებზე, რომლებიც აღდგომის კუნძულებზე აღმოაჩინეს, მასში ნათქვამია: „როდესაც კუნძ
  18. შანკარადევა
    ვაჯრაიანა (სანსკრ. वज्रयान Vajrayāna; ტიბ. დორჯე თეპა „ალმასის გზა“; მონღ. Очирт хөлгөн, Ochirt Hölgön) — ბუდიზმის ტანტრული მიმართულება, წარმოიშვა მაჰაიანას გარემოცვაში ახ. წ. V საუკუნეში. ალბათ, ვაჯრაიანას საფუძვლებში დევს ინდური ტანტრიზმი, თუმცა ბევრი თანამედროვე მკვლევარი ამ მოსაზრებას უარყოფს, ბუდისტურ ტანტრიზმს დამოუკიდებლად განვითარებად მიმდინარეობად გამოყოფენ. ვაჯრაიანა გავრცელებულია ტიბეტში, ნეპალში, მონღოლეთში, რუსეთში, ბჰუტანსა და იაპონიაში (შინგონის სკოლა).
    მე-8 საუკუნის დასაწყისიდან ვაჯრაიანაში სხვადასხვა ბუდისტურმა სკოლებმა დაიწყეს გამოყოფა: ნიინგმა, კაგიუ, კარმაპა, დუგპა, საკია, კადამპა, გელუგპა. კადამპას გარდა ყველა ეს სკოლა დღემდე შემორჩა.
    ასევე ჰქვია ტანტრული ბუდიზმი, ტანტრაიანა (ტანტრის ბორბალი), მანტრაიანა (მანტრის ბორბალი), ფალაიანა (შედეგის ბორბალი).
    ვაჯრაიანულ ბუდიზმში ადიბუდდჰა (ტიბ: དང་པོའི་སངས་རྒྱས་ ვაილი: dang-po'i sangs-rgyas დანგ'პოჲ სანჯჲე) არის „თავდაპირველი ბუდდჰა“. ის არის პირველყოფილი, თვითშემქმნელი ბუდდჰა, ყველაფერზე ადრე არსებული. სამანტაბჰადრა, სამანტაბჰადრი და ვაჯრადჰარა ადიბუდდჰას ყველაზე ცნობილი სახელებია, თუმც სხვებიც არსებობს. იგი, ძირითადად, მუქ ლურჯადაა გამოსახული.
    ადიბუდდჰას ცნება ახლოსაა მონოთეიზმთან. ბევრი ბრძენი და ბოდჰისატვა მის განსხეულებად ითვლება. ადიბუდდჰას შედარება შეიძლება უფრო ბრაჰმანთან, ეინ სოფთან ან არქესთან, ვიდრე პერსონალურ დემიურგთან - იაჰვესთან ან იშვარასთან. ასევე, ადიბუდდჰაზე არაა ნათქვამი, რომ შემქმნელია, მაგრამ ყველაფრის საწყისია. ადიბუდდჰა ემანაციური ხასიათის ღვთაებაა.
     
    სამანტაბჰადრა (სანსკ.-დევანაგარი: समन्तभद्र samantabhadra; ტიბ: ཀུན་ཏུ་བཟང་པོ ვაილი: kun tu bzang po კუნტუსანგპო - „ყოვლადკეთილი“) მაჰაიანა ბუდიზმში არის ბოდჰისატვა. ბუდდჰა შაკიამუნთან და ბოდჰისატვა მანჯუშრისთან ერთად ქმნის „შაკიამუნის სამებას“. არის ლოტოსის სუტრის პატრონი; ავატამსაკა სურტის მიხედვით, შექმნა დიდი 10 აღთქმა, რაც ბოდჰისატვათა საფუძველია.
    იაპონიაში, ძირითადად, თენდაისა და შინგონის სექტები ბოდჰისატვად ცემენ თაყვანს და ნიჩირენის სექტაში - ლოტოსის სუტრის მფარველად.
    ვაჯრაიანას მიმდინარეობის ნიინგმას სკოლაში სამანტაბჰადრა თავდაპირველ ბუდდჰად ითვლება უხილავ იაბ-იუმის კავშირში თავის მეუღლე სამანტაბჰადრისთან.
    სამანტაბჰადრა, როგორც წესი, შავადაა გამოსახული. „დორჯე ზაჰორმას ქუდი“ სამანტაბჰადრას გამოსახულებითაა შემკული.[1]
     
    ტარა (სანსკ: तारा tārā; ტიბ: རྗེ་བཙུན་སྒྲོལ་མ་ ვაილი: rje btsun sgrol ma ჯეცუნ დოლმა) მაჰაიანურ და ვაჯრაიანულ ბუდიზმში — ქალი ბოდჰისატტვა. ცნობილია „გათავისუფლების დედად“; საქმესა და მიღწევებში წარმატების სათნოებას განასახიერებს. იაპონიაში ცნობილია თარანი ბოსაცუდ; ჩინურ ბუდიზმში კი თუოლუოდ.[2]
    ტარა არის მედიტაციის ღვთაება, რომლის პრაქტიკა გამოიყენება ბუდიზმის ვაჯრაჲანულ სექტაში.
    ტარას ყველაზე ცნობილი ფორმებია:
    მწვანე ტარა - ცნობილია გასხივოსნებული ქმედების ბუდდჰად
    თეთრი ტარა - ცნობილია თანაგრძნობის, ხანგრძლივი სიცოცხლის, კურნებისა და სიმშვიდისთვის
    წითელი ტარა - მძვინვარე ასპექტისა, დაკავშირებულია ყველაფერ კარგის მიზიდვით
    შავი ტარა - დაკავშირებულია ძალასთან
    ყვითელი ტარა - დაკავშირებულია ჯანმრთელობასა და აყვავებასთან
    ლურჯი ტარა - დაკავშირებულია ბრაზის გარდაქმნასთან
    ჩიტტამანი ტარა - ტარას ფორმა, რომლის პრაქტიკა ფართოდაა გავრცელებული ტიბეტური ბუდიზმის გელუკის სკოლის ტანტრული იოგის უმაღლეს საფეხურზე, გამოსახულია მწვანედ
    ქჰადირავანი ტარა - რომელიც გამოეცხადა ნაგარჯუნას სამხ. ინდოეთის ქჰადირავანის ტყეში; ზოგჯერ მოიხსენიება „XXII ტარად“.
    ბუდიზმის ზოგ სკოლაში მიღებულია ოცდაერთი ტარა.
    ტარას მთავარი მანტრა ბუდისტთა და ინდუისტთათვის ერთია: სანსკ: oṃ tāre tuttāre ture svāhā ომ ტარე ტუტტარე ტურე სვაჰა. ტიბეტელები და ვინც ტიბეტურ ბუდიზმს მიდევს, წარმოთქვამენ: oṃ tāre tuttāre ture svāhā ომ ტარე ტუტტარე ტურე სოჰა.
    შაქტი (ტელუგ. శక్తి, ტამილ. சக்தி; სანსკრ. ძალა, ენერგია, არსთა საძირკველი, ყოფიერების მიზეზი) — ქალი, საწყისი ძალა პროტოინდური რელიგიის იმ სახეობაში, რასაც ტანტრიზმი ეწოდა და რომლის „ბიბლია“, მეხუთე ვედა თითქოს თვით შივამ დაწერა. ამ რწმენის მიხედვით, თვით ქალია სამყაროს უზენაესი დედა, არსთა მშობელი. მასთან წამიერი შეერთებით მოწრმუნე მამაკაცები უკავშირდებიან ღმერთს. ამდენად, დედობრივი საწყისის ძალა ინდურ რელიგიაში ღვთაების რანგში ადის. იმავე დროს, ესაა სქესობრივი ცხოვრების ხანგრძლივი ისტორიის თავისებური ეტაპი და ფორმა, რასაც ქრისტიანი მისიონერები თვლიან გახრწნილების უსაძაგლეს სახედ, ეშმაკის სამსახურად. დიდი დედის კულტი საყოველთაო მოვლენაა მთელს დედამიწაზე. თვით პალეოლითის ხანის ქვის ქანდაკებები მეტყველებენ, რომ ქალს პირველყოფილი ადამიანი უკვე აღმერთებდა.
    ფალოსის კულტის დამახასიათებელი სიმბოლოები, ქვის, კირქვის და ლითონის კვირისტავები, რომლებიც სვანეთშია აღმოჩენილი, ყურადღებას იქცევენ შაკტის შესაბამის ძეგლებთან, ლიონილინგამებთან მსგავსებით. ეს ლინგა (ლინგამები ფალოსის სიმბოლური გამოსახულებებებია (ქვის ან ბრინჯაოსი) წარმოადგენდა შივას კულტის განუყოფელ ნაწილს და ინახებოდა შივას ტაძრებში (სვანებიც ეკლესიებში ინახავდნენ, რაც შორეულ კულტურათა შეხვედრის ნიმუშია). შაკტის სარწმუნოების მიხედვით, ასოს შივას სახე ჰქონდა და მთელი ინდოეთი მოწიწებით სცემდა თაყვანს. მისი ქანდაკებანი ნაპოვნია შივას ტაძარში, აფრიკულ ქოხებში, ეგვიპტის აკლდამებში, ყველა მხარეში. ხატავდნენ და აქანდაკებდნენ, ვითარცა მამაკაცის ატრიბუტს, ცალკე ან ფრთოსან ვულვასთან ერთად. ამ მხრივ განსაკუთრებით ცნობილია ძველი ეგვიპტე. ქანდაკი: ფალოსის ღმერთი მინი, რომაული პორნოგრაფიული სცენა: ფავნუსი და ნიმფა, პრიაპის გამოსახულებანი (ბრინჯაო, პომპეი), კოიტუსის სცენა (რომაული სანათი).
     
    Тара (санскр. तारा, tārā IAST, тиб. སྒྲོལ་མ་, Drolma «Спасительница») — одна из главных бодхисаттв (идам, просветленных существ) буддизма. Она родилась из слезы бодхисаттвы Авалокитешвары, в тот момент когда тот оплакивал страдания мира. Из упавшей слезы вырос лотос, и из него родилась Тара, ставшая его женой.
    В иконографии существует 21 форма Тары, среди них основными принято считать следующие:
    Белая Тара
    Зелёная Тара
    Красная Тара (тиб. sgrol-ma dmar-po, Долма Марпо, Красная Освободительница)[1]. Её воплощением является Курукулла
    Желтая Тара (санск. Васундхара, Васучара, Хранительница Сокровищ; тиб. Долма Сермо — Желтая Освободительница)[2]
    Голубая Тара — её воплощением является Экаджати
    Текст «Во славу 21 Тары» («Поклонение 21 Таре и хвала коренной мантре») читается утром во всех четырёх школах Тибетского буддизма. Текст изначально написан на санскрите, позднее переведён на тибетский язык.
    Главная мантра Тары одинакова и в буддизме, и в индуизме: ॐ तारे तुत्तारे तुरे स्वः — «oṃ tāre tuttāre ture svāhā». Тибетцами и теми, кто следует тибетской традиции эта мантра произносится «oṃ tāre tu tāre ture soha».
    Белая Тара (Sita Tāra, тиб. sgrol dkar ma) символизирует исключительную чистоту и трансцендентную мудрость. Она имеет семь глаз — по одному на каждой ладони и ступнях, а также во лбу, что символизирует её всеведение страдания во всей Вселенной. Поэтому её также называют «Семиглазой»[3] Белая Тара является целительницей и даёт удачу. В одном из древних тибетских текстов она упоминается как Еше Хорло — «колесо исполнения желаний», и, визуализируя её, практикующий стремится отождествить себя с этим божеством и таким образом убрать все препятствия.
    Атрибут Белой Тары — цветок лотоса в левой руке, который является символом Трёх Драгоценностей Буддизма. От неё исходит белый свет.
    В 1764 году буддийское духовенство объявило Екатерину II воплощением Белой Тары на земле, а первый хамбо-лама Дамба Доржи Заяев на аудиенции поклонился ей в ноги, как божеству. С тех пор все хамбо-ламы приносили специальную присягу на верность «Белому царю», а при личной встрече с императорами простирались перед ними[4].
    В 2009 году президент России Дмитрий Медведев посетил Иволгинский дацан близ Улан-Удэ. Еще до приезда президента в Бурятию ламы сообщили, что собираются признать Медведева воплощением одного из самых почитаемых божеств буддийского пантеона — Белой Тары — и провести перед ним обряд простирания. Во время этого обряда воплощение божества усаживают на трон «белого царя», а ламы полностью распластываются на земле перед ним. От обряда президент решил отказаться, но сказал, что с уважением относится к традициям буддистов и их решению[5].
    Среди верующих очень распространена практика, когда серьёзно больной человек обращается не только к врачу, но также приглашает ламу, который начитывает мантру Тары и исполняет связанные с ней ритуалы (пуджа, санскр. पूजा, pūjā IAST). На протяжении этого обряда необходимо начитать определённое количество мантр, а также для этого человека должно быть выполнено изображение (танка) Тары, которое должно быть закончено в течение двадцати четырёх часов. Такая интенсивная однодневная практика накапливает большой потенциал положительной энергии (пунья, санскр. पुण्य, puṇya IAST), который, в зависимости от многих вторичных факторов, может уравновешивать и преодолевать разрушительные силы болезни.
    «Разрезание» ваджрой мандалы Зелёной Тары на мероприятии «Дни Тибета в Москве», 24 июня 2011
    С точки зрения буддийского учения, главная цель обретения длинной жизни состоит в том, чтобы позволить практикующему совершенствоваться на пути духовного развития. Великий тибетский учитель Марпа-Лоцава сказал, что если единственное, что люди совершают в своей жизни, приносит другим вред и создает негативную карму для самих себя, то было бы лучше, если бы они умерли раньше, чем позже. Ситуация для тех, кто приносит благо себе и другим — полная противоположность этому. И особенно в случае духовных наставников, чем дольше они живут, тем больше они способны вести других по пути к просветлению. По этой причине ученики в традиции тибетского буддизма часто подносят ламам изображения Белой Тары или одного из других божеств долгой жизни, вместе с просьбой о том, чтобы они не уходили из этого мира и продолжали поворачивать дхармачакру ради всех живых существ. В Тибете хорошо известна история, когда один практикующий достиг синхронности с Белой Тарой и мог свободно общаться с ней во время садханы. Интересен случай, который произошел с ним и его сестрой. Его младшая сестра должна была выходить замуж, но из-за крайней бедности своей семьи ей нечего было надеть в качестве положенных подвесок и браслетов на время церемонии. Тогда адепт обратился к Таре с просьбой о помощи, и в результате невеста во время бракосочетания пользовалась украшениями самой Бодхисаттвы.
    Цвет тела Зелёной Тары (тиб. sgrol ljang ma) указывает на её принадлежность к семейству Будды Амогхасиддхи, трансцендентального Будды, занимающего северную сторону Мандалы.
    Она восседает на лотосе, солнечном и лунном дисках. Её правая нога спускается с сидения, тем самым символизируя готовность Тары мгновенно прийти на помощь. Левая нога согнута, и находится в состоянии покоя, лалитасане (санскр. ललितासन, lalitāsana IAST). В руках она держит голубые цветы лотоса (утпалу санскр. उत्पल).
    Считается, что Зелёная Тара появилась из слезинки правого глаза Бодхисаттвы Арьябалы. Цвет её тела символизирует активность и мгновенное исполнение любой просьбы верующего. Её мудра выражает дарование окончательного просветления.
    Человек, начитывающий её мантру, (Om Tare Tuttare Ture svaha) побеждает всех демонов, уничтожает препятствия и достигает исполнения желания. Особенность чтения мантры Зелёной Тары заключается в том, что чтец может не помнить всю мантру целиком. Существует легенда, что один человек шёл по мосту и вдруг, находясь на середине моста, увидел демона, он повернулся назад, и сзади тоже стоял демон. Человек не помнил всю мантру до конца и читал то, что помнил. Зелёная Тара снизошла и помогла ему. Считается, что когда человек моргает, за то время, пока его глаза закрыты, Зелёная Тара успевает тысячу раз облететь вокруг земли, поэтому она успевает помогать каждому, кто её об этом попросит. При этом несколько лет назад в древней столице Китая городе Сиане был случай, когда при стотысячном начитывании мантры Зелёной Тары прозрачные хрустальные чётки практикующей, по имени Ятоу (丫头), поменяли свой цвет на зелёный, что свидетельствовало о синхронизации данной йогини с Зелёной Тарой.
    Белая Тара (тиб.Долкар / Dolkar / sgrol dkar ma) – одно из проявлений богини Тары, является божеством медитации в практиках долгой жизни.
    Богиня Тара известна в двадцать одной форме. Из них наиболее важными считают Зелёную Тару (Харит Тара) и Белую Тару (Сита Тара).
    Отличительным знаком Белой Тары является лотос в полном цвету. Белая Тара сидит в падмасане (поза лотоса) на лотосовом троне, одета в украшения Самбхогакаи, на голове – корона. Правая рука сложена у колена в варада-мудре (жест дарения блага). В левой руке, сложенной в джняна-мудре (жест проповедующего), она держит цветок лотоса. У Белой Тары семь глаз: во лбу – третий глаз (глаз мудрости), по центру ступней и ладоней также по глазу.
    Встречаются изображения, где Тара сидит не с перекрещенными ногами, – левая её нога свисает и опирается на лотос (лалита-асана). Часто Белая Тара изображается стоящей или танцующей.
    Белая Тара – духовная супруга (Юм) Бодхисаттвы Авалокитешвары.
    В Тибете считают, что воплощением Белой Тары на земле была некогда непальская принцесса Бхрикути, вышедшая замуж за тибетского царя Сонгцена Гампо.
    Отличительной особенностью Белой Тары являются семь глаз, третий глаз на лбу, а еще четыре - на ладонях и ступнях. Эти глаза позволяют ей видеть всех живых существ в каждой Локе (измерении бытия) с проницательной мудростью и состраданием. Практика и мантра Белой Тары способствует продлению жизни и преодолению угрожающих жизни помех. В одной такой практике она упоминается как Еше Хорло - Колесо Исполнения Желаний, и практикующий стремится идентифицировать себя с этим божеством и таким образом убирать все препятствия долгой жизни.
    "Когда я увижу знаки преждевременной смерти,
    Пусть ясно узрею я в созерцании образ Колеса Исполняющего Желания;
    Пусть оно разрушит смелость Бога Смерти, и пусть
    Я быстро достигну состояния бессмертного Ригзина ("Держателя Знания")".
    Этот метод может также использоваться от имени того, чья жизнь находится в опасности, когда практикующий преображается в Белую Тару и визуализирует больного человека в собственном божественном сердце, очищая его при помощи белого света, исходящего от Тары.
    Среди верующих очень распространено то, что серьезно больной человек обращается не только к врачу, но также приглашает Ламу, который начитывает мантру Белой Тары и исполняет связанные с ней ритуалы (санскр. Puja). В особо серьезных случаях Лама, рекомендует, чтобы сам больной инициатором этого обряда. На протяжении этого ритуала необходимо начитать определенное количество мантр, а так же для пациента должно быть выполнено изображение (танка) Белой Тары, которое должно быть закончено в течении двадцати четырех часов. Такая интенсивная однодневная практика накапливает большой потенциал положительной энергии (санскр. Punya) который, в зависимости от многих вторичных факторов, может уравновешивать и даже преодолевать разрушительные силы болезни. Таким образом, иногда возможно добиться успеха даже, когда обычное лечение неэффективно.
    С точки зрения Буддийского учения, главная цель обретения длинной жизнь состоит в том, чтобы позволить практикующему совершенствоваться на пути духовного развития. Великий Тибетский Учитель Марпа-Лотзава сказал, что если единственное, что люди совершают в своей жизни, приносит другим вред и создает негативную карму для самих себя, то было бы лучше, если бы они умерли раньше, чем позже. Ситуация для тех, кто приносит благо себе и другим - полная противоположность этому. И особенно в случае духовных наставников, чем дольше они живут, тем больше они способны вести других по пути к просветлению. По этой причине ученики в традиции Тибетского Буддизма часто подносят Ламам изображения Белой Тары или одного из других божеств долгой жизни, вместе с просьбой, о том, что бы они не уходили из этого мира и продолжали поворачивать колесо Дхармы ради всех живых существ. Примером тому может служить Тибетское Правительство, заказавшее своим художникам рисовать подобный образ каждый месяц для продления и укрепления жизни и здоровья Его Святейшества Далай Ламы XIV.
    Тара - главная богиня буддизма наших дней. Тара, Милосердная, родилась из слезы бодхисаттвы Авалокитешвары, Милосердного Владыки, в тот момент когда тот оплакивал страдания мира. Из упавшей слезы вырос лотос, и из него родилась богиня Тара, ставшая его вечной спутницей.
    Она символизирует сострадание и ведет путников через беспредельный океан перерождений. Она, лучезарная Тара, - та звезда, которая направляет мореплавателей. Вместе с Авалокитешварой она является покровительницей человечества. Призванная, она приносит спасение от бесчисленных опасностей. Она царевна Бхаттарика и, следовательно, облачена в царственное одеяние бодхисаттвы. Ее излюбленное местопребывание - гора Потала, с вершин которой она прозревает страдания этого мира. Белую Тару называют «Семиглазой». У нее на теле семь глаз: три - на лице, по одному - на ладонях и ступнях ног. Они помогают ей видеть все происходящее вокруг и оказывать поддержку всем, кто в ней нуждается.
    Тара, Спасительница, по-женски воплотила в себе деятельную энергию сострадания Авалокитешвары, и люди начали прибегать к ее помощи во всех своих нуждах, она стала самой почитаемой богиней Тибета, Монголии и Бурятии. Обычно считалось, что обрести Высшее Просветление можно лишь в теле мужчины, и женщине, накопившей должные заслуги, необходимо испытать еще одно перерождение. Но бодхисаттва Тара объяснила всем, что нет такого различия, как мужчина и женщина, а потому она, вопреки всем предрассудкам, будет в теле женщины работать на благо всех живых существ до тех пор, пока мир сансары не опустеет, и лишь тогда станет буддой и из тела женщины непосредственно уйдет в нирвану.
    В буддийской иконографии Тибета имеется двадцать одна форма Тары. Тара принимает пять священных цветов, и ее пламенный приверженец, кашмирский поэт Сарваджнямитра, говорит нам, что милосердная богиня может быть видима алой, как солнце, синей, как сапфир, белой, как пена океана, и ослепительной, как блистающее золото. Тот же поэт поет в экстазе молитвы: «Твоя вселенская форма подобна кристаллу, меняющему свой вид, когда окружающее переживает перемену».
    Тара пользуется великим почитанием в Тибете. Там верят, что даже простое упоминание ее имени может спасти от многих бедствий. Две жены прославленного тибетского царя Сронцзангамбо, содействовавшего распространению буддизма в своей стране, были признаны воплощениями Тары. Непальская царевна в качестве Зеленой Тары, а китайская принцесса в качестве Белой Тары. Российская императрица Екатерина II была объявлена бурятами ламаистами воплощением Белой Тары.
    Тара Янтра
    Слово Тара происходит от санскритского тр , что означает переносить. Тара является одной из шакти, то чей, одой из видов энергий, которая переносит человека от относительного бытия к высшему.
    Тара - это энергия , которая в человеческом теле присутствует во второй крестовой Свадхиштхана чакре. которая является обителью воды.
    Тару называют богиней переносящей через океан сансары (относительного существования и избавляющей от страха перед бушующими водами. Медитация на Тара янтре помогает открыть вторую чакру, что избавляет от всех проблем связанных с водой. В санскрите вода является синонимом слова жизнь. Вода действительно жизнь, мы состоим на 80 процентов из воды, вода лучший растворитель, вода связующее начало всех элементов. Вода связана со вкусовыми ощущениями, а местом сосредоточения на вкусе является язык. Поэтому Тара является богиней речи. Она являет собой изначальное звучание, из которого возник феноменальный мир.
    Тара как махавидья представляет собой воплощение эмоций и средств выражения, то есть речи.
    В Тантре считается что сиддхи (сверхспособности) Тары можно достичь без медитаций, повторения мантр, поклонения. без постоянной практики, без очищения элементов. Сиддхи могут проявиться благодаря одному памятованиюо ней. Это делает практику доступной каждому.
    Янтра Тары является самой простой и могущественной из янтр.
    Еe бухтур (внешний кицдрат) имеет цист зеленых листьев. Зеленый цвет - цвет уравновешенности, который необходим дли преодоления океана относительного существования. Медитация на зеленом цвете порождает дополняющий красный цвет -цвет воодушевления, свободного движения и восстания против правил и установлений.
    Лепестки лотоса окрашены в бледно розовый цвет, цвет стыдливости. Медитация на этот цвет делаег человека искренним. Символизм восьми лепестков лотоса описан в разделе Кали-янтра.
    Обращенный вверх вершиной треугольник окрашен пунцовым цветом - цветом ярости. Тара является богиней набавляющей от страха перед бурями и наводнениями. Ее связь с речью показана наложением пунцового треугольника на фиолетоный цвет акаши -элемента пятой чакры, которая считается обителью знания. Вторая и пятая чакры связаны между собой энергетическим каналом, который называется Сарасвати-нади, один из важнейших каналов. Он завершается на языке.
    Медитация на пунцовом треугольнике на фоне которого размещен золотой бинду (точка порождает зеленый цвет). Таким образом медитация на зеленом бухтуре порождает пунцовый цвет, а медитация на пунцовом треугольнике порождает зеленый цвет. Такое равновесие и есть ключ к пониманию тайны Тара-янтры.
    Зеленый цвет нейтрален - ни холодный ни горячий, потому как это сочетание теплого желтого и холодного синего цветов. Ярко-красный цвет является цветом насилия, но зеленый успокаивает его. Вначале проводиться медитация на зеленом внешнем квадрате, что порождает жизненную активность, а последующая медитация на пунцовом треугольнике создает зеленый цвет и устанавливает равновесие.
    В завершении медитация на золотом бинду - самой шакти Таре.
  19. შანკარადევა
    მინდა ვთქვა ფემინაცისტ ბოდიპოზიტივისტებზე; ერთხელ ერთ მართლმადიდებლურ საიტზე წავაწყდი ასეთ ინფორმაციას: "ეშმაკი განდევნილ იქნა სამოთხიდან და ცდილობს შური იძიოს უფალზე, მაგრამ უფალს ვერაფერს აკლებს ამიტომაც ცდილობს დააკნინოს და თავის დონემდე ჩამოაქვეითოს და დაამდაბლოს უფლის ხატად შექმნილი ადამიანი" ვერ ხედავთ მსგავსებას? აზრს ვერ ხედავთ? მართალია მე არ ვარ მონოთეისტი, მაგრამ რა იდეა სწორი არაა? მახინჯი ეშმაკეული ადამიანი, რომელიც ბოღმიანია და ვერ ახერხებს გახდეს ლამაზი, ცდილობს დაანგრიოს სილამაზის ტრადიციული იდეალები და ნორმატივები და ლამაზი ადამიანები ჩამოიყვანოს და ჩამოაქვეითოს თავის დონემდე. მახინჯი ვერ ხდება ლამაზი, ამიტომაც მან აირჩია სხვა პოლიტიკა – ლამაზი გახადოს მახინჯი. ანუ დააჯეროს მასები რომ არ არსებობს სილამაზე და სიმახინჯე, რომ ყველა ლამაზია. ესაა ვირეშმაკური პარაზიტული ეშმაკეული იდეოლოგიური პროპაგანდა. მიხვდით ამას.
    ფემინაცისტები ამბობენ რომ ტრადიციული სექსუალურობის ანუ ფიზიკური სილამაზის იდეალები და ნორმატივები = "სექსისტური იდეალები", რომლებიც ახორციელებენ ქალების "ობიექტივაციას" და რომ "ყველა სხეული მშვენიერია", ისინი ამტკიცებენ რომ სიმახინჯე არაა სიმახინჯე, მათი აზრით არაჯანსაღი და მახინჯი სხეული საერთოდ არ არსებობს, რომ ადამიანებმა უნდა შეწყვიტონ საკუთარი სხეულების მოვლა. ამას ეწოდება "ბოდიპოზიტივი". დიაგნოზი: ამ "ადამიანებს" სჭირთ – ჰეპოიდური შიზოფრენია და პარანოიდალური ფსიქოზი. ანუ მათ უნდათ თქვან რომ სილამაზის სტანდარტული (ათლეტური) მოდელი უნდა მოისპოს და ავადმყოფური სხეულების მქონე ადამიანები გამოცხადდნენ ისეთივე "ლამაზებად" როგორც სტანდარტული სილამაზის მქონე ათლეტური აღნაგობის ფიზიკურად ჯანმრთელი გოგონა. 1) ესენი არიან სულელი ზარმაცები 2) არიან მიზანდრიულ–ანდროფობიური შოვინისტები 3) სჭირთ ფსიქოზი და შიზოფრენია + დასკვნა: ესაა ასტრალური პარაზიტების (არქონტების) მიერ შემოგდებული თემა. პარაზიტებმა მოიფიქრეს ადამიანური რასის დამახინჯების და დამონების (გადაშენების) ახალი მეთოდი – "ფემინაცისტური ბოდიპოზიტივი". ფემინაცი ბოდიპოზიტივების მოძრაობა შექმნილია სიონისტი ხასიდების და რეფტილოიდების მიერ, დაფიქრდით ამაზე. ესაა მიზანმიმართული ანტიადამიანური კამპანია. მათი მიზანია ნორმალური სილამაზის იდეალების დანგრევა ანტისექსუალური კამპანიით.
    ფემინისტების 99% არიან ფემინაცისტები და ფემინოფაშისტები. მათ სძულთ კაცები. ფეხებზე კიდიათ კაცის ტკივილი და სურვილები. ოცნებობენ კაცების დამონებაზე და ლიკვიდაციაზე. რატომ? მიზეზი: 1) ნაგავი კარმა 2) ნაგავი გენეტიკა 3) ნაგავი სოციუმი.
    მათ არ ესმით მამაკაცური ფსიქოლოგია და კაცის გენეტიკა. მათ ეზიზღებათ მამაკაცური ფსიქოლოგია, განსაკუთრებით კი სექსუალობა. ესაა ბოროტება. ისინი უარს ამბობენ გაუგონ კაცებს და გააცნობიერონ მასკულინური ფსიქოლოგია. ამიტომაც ხდება კონფლიქტები. აქედან გამომდინარე ისინი ავლენენ სისასტიკეს და მიზანდრიულ აგრესიას კაცების მიმართ. ისინი ასხივებენ ანდროფობიას. ასეთი გოგონები არიან სექტანტები. იკრიბებიან ფემინაცისტურ სექტებად ყველგან სადაც კი შეუძლიათ, ბაგა ბაღში, სკოლაში, უნივერსიტეტში და ა.შ. ან თავს ესხმიან კაცებს ან საერთოდაც გაურბიან პარანოიდალური შიზოფრენიის და მიზანდრიულ–ანდროფობიური შოვინიზმის საფუძველზე ტვინანთებულები. მე ვერ ვიტან ასეთებს. ხალხო გონს მოდით!! ასტრალურ პარაზიტებს შემოგდებული თემით კაცობრიობის განადგურება სურთ!
  20. შანკარადევა
    ადამიანი და სამყარო შედგება 7 კარმული გარსისგან და 3 სხეულისგან. 7 კარმული გარსი: 1) ატმიკური 2) ბუდჰიკური 3) მანასიკური 4) კამიკურ ფსიქიკური 5) ასტრალური 6) ეთერული 7) ფიზიკური. 3 სხეული: 1) კარანა შარირა – სულიერი (კაუზალური) 2) სუკშმა შარირა – მშვინვიერი ანუ ასტრალური 3) ფიზიკური ანუ ხორციელი. ბუდისტურ ტანტრაში უმაღლესი არსიდან რომელსაც ეწოდება სვამბჰავიკა კაია ადი ბუდა დჰარმადჰატუ, გამოდინდება სამი სხეული: 1) დჰარმა კაია – ბუდას სულიერი სხეული 2) სამბჰოგა კაია – ბუდას ასტრალური მშვინვიერი სხეული და 3) ნირმანა კაია – ბუდას ხორციელი სხეული. არის სამი ბუნება: 1) პარანიშპანა სვაბჰავატი (სულიერი) 2) პარატანტრა სვაბჰავატი (ასტრალური) 3) პარიკალპიტა სვაბჰავატი (წარმოსახვითი მიწიერი ფიზიკური ბუნება).
    რომაულ ფილოსოფიაში ადამიანის ყოფიერება იყოფა სამ ნაწილად: 1) სპირიტუს – სული, 2) ანიმა/ანიმუს – საფშვინველი და 3) კორპუს – ფიზიკური სხეული. ბერძნულში ადამიანი ასევე სამი ნაწილისგან შედგება: 1) პნევმა – სული 2) ფსიხე – საფშვინველი და 3) სომა იგივე ჰილე – ხორციელი სხეული.
    უმეცარი ადამიანები ხშირად ურევენ სულის და საფშვინველის კონცეფციებს ერთმანეთში ანდა უფრო უარესი, სული (სპირიტუს) და საფშვინველი (ანიმა) ერთი და იგივე ჰგონიათ. ეს სირეგვნის აპოთეოზია. პლოტინუსი ქადაგებდა რომ უმაღლესი სულიდან, პირველერთიანიდან ემანაციით გამოდის ღვთაებრივი გონი, გონიდან გადმოდის მსოფლიო საფშვინველი, ხოლო მსოფლიო საფშვინველიდან ლოკალური საფშვინველები და ფიზიკური მატერია. გთხოვთ ნუ ურევთ ერთმანეთში საფშვინველს და სულს! ტრიქოტომია სწორი დოქტრინაა. ნუ ამახინჯებთ ტრიქოტომიის უნივერსალურ დოქტრინას! ანიმა იგივე ფსიხე არის საფშვინველი! სპირიტუს იგივე პნევმა არის სული! ნუ ურევთ! როცა წერთ რომ პირველერთიანის ემანაციამ გონებამ შვა მსოფლიო "სული", გამოგდით აბსურდი! რადგანაც სული შეუძლებელია იყოს მესამე თანრიგის ემანაცია გამოსული გონიდან, მით უმეტეს როცა გონება არის პირველერთიანის ემანაცია რომელიც თვითონ არის სული! პლოტინუსის ღვთაებრივი გონი ესაა ღვთაებრივი უმაღლესი საფშვინველი, ხოლო გონების ემანაცია ესაა მსოფლიო საფშვინველი ანუ ანიმა მუნდი იგივე მოაზროვნე გონიერი საფშვინველი. ვიკიპედიაშიც ათასი სისულელე წერია!
  21. შანკარადევა
    1)ფემინისტები არიან ფაშისტები რომლებსაც ეზიზღებათ მამაკაცები
    2) ფემინოფაშისტებს სურთ კაცების მოსპობა ან დამონება
    3) ფემინისტებს არ ესმით რომ მსოფლიოს უდიდეს ნაწილში პატრიარქატი უკვე აღარ არის!
    4) სექსიზმი არის სქესობრივი ნიშნით ნებისმიერი ადამიანის ჩაგვრა და არა ის აბსურდი რაც ფემინოფაშისტებს აქვთ თავში
    5) ფემინოფაშისტები არიან დაავადებულნი პარანოიდალური შიზოფრენიით
    6) არსებობს სექსუალური და ფიზიკური ნორმატივები და "ყველა სხეული არაა ლამაზი", არსებობს ჯანსაღი სხეული და არის ავადმყოფი სხეული. "ბოდიპოზიტივი" = აბსურდი. ადამიანი ვალდებულია უვლიდეს საკუთარ სხეულს და იყოს ჯანმრთელი და ეს განმტკიცებულია გენეტიკური ფაქტორებით. ავადმყოფი სხეული არაა "მშვენიერი" და ეს პოლიტკორექტულობა მესამე ტალღის ფემინიზმში = დეგრადაცია და მარაზმი.
    დასკვნა: ვიღაცას აშკარად აწყობს ფემინური შოვინისტური ექსტრემიზმის გავრცელება. აქვე მახსენდება რეფტილოიდები და არქონტები. ასტრალურ პარაზიტებს სურთ ადამიანთა შორის განხეთქილების ჩამოგდება. ფემინიზმი = დეგრადაცია.
  22. შანკარადევა
    მსოფლიოს ყველა ხალხის მითოლოგიაში არსებობს ეზოთერული ცოდნა ჩვენი მზის სისტემის მმართველი ბოროტი ასტრალური პარაზიტების შესახებ, რომლებიც ადამიანთა ნეგატიური ენერგიებით იკვებებიან. იაპონურ მითოლოგიაში მათ ეწოდებათ "მაგაცუჰი", ირანულში არიმანი და მისი დაივები, ბუდისტურ და ინდუისტურ მითოსში "მარები", საიენტოლოგიაში "ტეტანები", ბერძნულ ფილოსოფიაში "კაკოდემონები" და გნოსტიკურ ქრისტიანობაში – "არქონტები" იგივე "არხეონები".
    არქონტები იგივე მაგაცუჰი მართავენ მზის სისტემას ურანის ორბიტამდე.
    მაზდეანურ მითოსში ნათქვამია რომ კეთილი ღმერთის – აჰურა მაზდას უმცროსი ბოროტი ძმა – არიმანი და მისი დაივები შემოიჭრნენ კეთილი უფლის შექმნილ სამყაროში და დაამახინჯეს იგი.
    იაპონურ ფილოსოფიაში მიჩნეულია რომ მაგაცუჰი ესენია თავდაპირველად კეთილ სამყაროში გარედან შემოჭრილი ასტრალური პარაზიტები. მათ სავანეს ეწოდება "მაგანო".
    კონსპიროლოგი დევიდ აიკი ადასტურებს გნოსტიკოსი ვალენტინუს ალექსანდრიელის და სატორნინეს ცნობებს და ამბობს რომ არქონტებმა დაიპყრეს ჩვენი მზის სისტემა ანუ "შექმნეს" იგი წინარეარსებული მატერიისგან, ისინი შემოიჭრნენ და დაამახინჯეს და გადააკეთეს მზის სისტემა სადაც კეთილი ღმერთები "აგატოდემონები" ადამიანებთან ერთად ცხოვრობდნენ.
    არქონტებს არ აქვთ შექმნის უნარი, ისინი მხოლოდ ამახინჯებენ და იპარავენ.
    არქონტების ერთ–ერთი უნარია არიჰანტების და სიდჰების ანუ კეთილი სულების მიერ შექმნილი მოძღვრებების დამახინჯება. ასე გაჩნდნენ: აბრაამული მონოთეიზმი, კონფუციონიზმი, დარვინიზმი, ულტრაფემინიზმი, დიალექტიკური მატერიალიზმი და დარვინისტული სატანიზმი.
    ლიბერალი დარვინისტები ამტკიცებენ რომ კონკურენცია ანუ არსებობისთვის ბრძოლა "ნორმაა" და ხელს უწყობს "პროგრესს". მე ზუსტად ვიცი რომ მიუხედავად იმისა რომ ბევრს ეს ბრმად სჯერა, არიან ისეთებიც რომლებმაც ზუსტად იციან სიმართლე. სიმართლე კი ისაა რომ არსებობისთვის ბრძოლა არის არქონტების მიერ შემოგდებული დესტრუქციული იდეა გამართლებული და გამყარებული დარვინისტული ბოდვებით.
    კონკურენცია არის როცა ადამიანები ერთმანეთს ებრძვიან, ესაა ომი ყველასი ყველას წინააღმდეგ, ესაა სიძულვილი, ბოღმა, ნეგატიური ემოციები, ტკივილი, შური, ეჭვიანობა და მრავალი სხვა ნეგატივი. როგორ შეიძლება ნეგატიური ემოციები და აზრები ხელს უწყობდნენ "პროგრესს" და იყოს "ნორმა"? ჯერ ერთი, ნეგატიური ემოციები ესაა ასტრალური პარაზიტების საკვები, მეორეც ისინი კრძალავენ სექსუალობას და სიყვარულს, თავისუფლებას, რათა გამოიწვიონ ნეგატივი ადამიანებში და მესამეც; კონკურენცია არის ის რაც ხელს უწყობს ადამიანთა სულიერ და ფსიქოლოგიურ დეგრადაციას, დეგენერაციას და ანგრევენ სიყვარულსა და ჰარმონიას. კონკურენცია აბოროტებს ადამიანს და უხშობს თანაგრძნობის და სიბრალულის უნარს. კონკურენცია ბადებს შურს და ეგოცენტრულ ნარცისიზმს რაც აზიანებს ყველას. კონკურენცია აგიჟებს
    ადამიანს. ესაა მათი აზრით კარგი? რა ფასი აქვს ასეთ "პროგრესს"??
    კონკურენციის პროცესში ადამიანები ერთმანეთს კლავენ კიდეც. კონკურენციის პროცესში ფიზიკურად და ფსიქოლოგიურად ნადგურდება მილიონობით ადამიანი. იფიქრეთ ამაზე. კონკურენცია = ზიზღი. ზიზღი არის "ნორმა"?? დაუფშტვინეთ??! კრამიტი დაგიცურდათ??!
    კონფუციანური რეპრესიული იერარქიული სობორდინაციაც სხვა არაფერია თუ არა არქონტების მიერ დაკანონებული მონობა. მონური ფსიქოლოგია ძალით შთანერგილი ადამიანის გონებაში. ესაა ნეგატიური იმპულსების ძლიერი წყარო. რეპრესიული რეჟიმი ბადებს რეპრესიულ ფსიქიკას, ხოლო რეპრესიული ფსიქიკა ნეგატიურ ემოციებს, რომლებითაც იკვებებიან არქონტები (ასტრალური პარაზიტები).
  23. შანკარადევა
    ფეისბუქზე დამბლოკეს ((
    ცუკერბერგი სხვათაშორის ებრაელი სიონისტია და ემსახურება რეფტილოიდებს, რეფტილოიდები კი არქონტებს (მაგ. იაჰვეს). ცენზურა არის არქონტების, რეფტილოიდების და სიონისტების მიერ შექმნილი იარაღი კაცობრიობის და პიროვნული თავისუფლების წინააღმდეგ. რეპრესიული "მორალს" ამოფარებულნი იმონებენ ადამიანებს რეპრესიული მეთოდებით.
    სექსუალური ენერგიის წინააღმდეგ პათოლოგიური ბრძოლა ამ "ადამიანების" პოლიტიკაა რომლის საბოლოო მიზანია ტოტალური კონტროლი და ანტისექსუალური ფემინოფაშისტური ტოტალიტარიზმი.
    როგორც იცით სოციალურ ქსელებში და მათ შორის ფეისბუქზეც აკრძალულია ეროტიკული და პორნოგრაფიული კონტენტის დადება. რატომ თქვენი აზრით? "მორალის" იდეის გჯერათ? )))))) ნუ ხართ სულელები. ხორციელი ვნება ბუნებრივია ადამიანისთვის, სწორედ ამას ამბობდნენ გნოსტიკოსი ლიბერტინისტები რომლებიც ორთოდოქსებმა დახოცეს. გნოსტიკოსთა აზრით ანტისექსუალური მოსეს რჯული მოგვცეს არქონტებმა (ასტრალურმა პარაზიტებმა), რათა დაეთრგუნათ ადამიანის ლიბიდო და დაეტანჯათ მასები. აქედან გამომდინარე ბოროტი დემიურგების წინააღმდეგ გალაშქრება ესაა სექსუალური ტაბუების ანუ მოსეს რჯულის უარყოფა. სექსუალური ლიბერტინიზმი მთავარია გნოსტიციზმში.
    ასტრალური პარაზიტები გვიწესებენ ანტისექსუალურ და ანტიეროტიკულ "მორალს" რათა დათრგუნონ ადამიანის სული.
  24. შანკარადევა
    ხომ არ ფიქრობთ რომ ადამიანის გენეტიკურ კოდში არსებობს ე.წ. "განხეთქილების გენი"? სხვაგვარად ვუწოდებდი ამას "შოვინისტური კრიტიკისა და მტრობის გენს". არ ფიქრობთ ამაზე? იქნებ ეს მართლაც ასეა? თუ ასეა შევძლებთ რომ გენური ინჟინერიის დახმარებით გადავაკეთოთ ადამიანები და გავხადოთ იდეალურები, რომლებსაც არ ექნებათ მტრობისკენ გენეტიკური მიდრეკილება? კრიტიკული აზროვნება კარგია მაგრამ ზედმეტი კრიტიციზმი და სკეპტიციზმი ცუდია. ვფიქრობ რომ ეს ყველაფერი გენეტიკიდან მოდის. გენეტიკა ქმნის ადამიანის ფსიქოლოგიას; ნეგატიურს, ნეიტრალურს და პოზიტიურს.
  25. შანკარადევა
    უტოპისტებს მინდა ვუთხრა; იცით რა? უტოპიური პროექტების 99% ჩაიშალა მხოლოდ ერთი მარტივი მიზეზის გამო: არსებობს სამი ფაქტორი – 1) ასტროლოგიური კარმული ფაქტორი 2) გენეტიკური ბიოგენური ფაქტორი და 3) ფსიქოსოციალური ფაქტორი. უტოპიური პროექტების 99% უარყოფდა და უარყოფს ამ სამი ფაქტორიდან რომელიმეს ან ერთდროულად ორს. მემარცხენე უტოპისტები უარყოფენ კარმას და გენეტიკას, ხოლო მემარჯვენეები უარყოფენ სოციალურ ფაქტორს და კარმას, ზოგ შემთხვევაში მხოლოდ კარმას. თუმცა გერმანელ ნაცისტებს ჰქონდათ გარკვეული ცოდნა ოკულტურ სფეროში. ადამიანის ბუნებას ქმნის კარმა, გენეტიკა და სოციალური ზეგავლენა. კარმა ქმნის გენეტიკას, ხოლო გენეტიკა ქმნის ფსიქოსოციალურ ფონს. თუ ქმნი უტოპიას უნდა ითვალისწინებდე სამივე ფაქტორს, უტოპისტები კი ამას არ აკეთებენ. ზოგიერთები ყურადღებას აქცევენ მხოლოდ ეზოთერიზმს, ზოგიერთები გენეტიკას, ზოგიერთები კი სოციალურ მომენტს, ზოგიერთები უბრალოდ გამორიცხავენ ამ სამი ფაქტორიდან ორ კონკრეტულ ფაქტორს და აფეტიშებენ მხოლოდ ერთ კონკრეტულს. ამიტომაც ჩაიშალა არაერთი უტოპიური პროექტი. ბუდისტურ ფილოსოფიაში გასხივოსნებულ არსებებს ეწოდებათ ბუდები, ბოდჰისატვები, პრატეკაბუდები, არჰატები, დჰარმაპალები, ჰევაჯრები და იიდამები. ინდუისტურ ფილოსოფიაში გასხივოსნებულ არსებებს ეწოდებათ ჯივანმუქტები და ვიდეჰამუქტები. ვინაა გასხივოსნებული არსება? ესაა სულიერად გამოფხიზლებული ზებუნებრივი ძალების მქონე ზეადამიანები, რომლებსაც აქვთ უბრალო ადამიანებისგან განსხვავებული სუფთა ცნობიერება. მათ აქვთ ცნობიერება, რომელიც არ მუშაობს ისე როგორც მერკანტილური ეგოისტი მიზანთროპების ცნობიერება, არადა სწორედ ასეთია ილუზიებში მყოფი უბრალო ადამიანების 99%. ადამიანთა უმეტესობა ჩაძირულია სანსარაში და არ ფიქრობს ნირვანაზე. უბრალო ადამიანი ვერასოდეს გაუგებს გასხივოსნებულ განდობილს. უტოპია იმიტომ ვერ შეიქმნა, რომ უბრალო ადამიანის ტვინთან უტოპიის იდეა არის შეუსაბამო და მოდის მასთან წინააღმდეგობაში. უტოპია ესაა იდეალური სისტემა. ადამიანთა მინიმუმ 95% არაა იდეალური და ადამიანთა მინიმუმ 60% არის ფსიქოპათი მიზანთროპი. როგორ შეძლებს უტოპიის აშენებას ასეთი არასრულყოფილი არსება? ვერ შეძლებს! ჯივანმუქტა ესაა სიცოცხლეშივე გასხივოსნებული, ხოლო ვიდეჰამუქტა სიკვდილის შემდეგ გამოღვიძებული (სულიერად). ადამიანები არ ვართ ჯივანმუქტები. ადამიანთა უმრავლესობას არ ესმის თეოსოფია, ადვაიტა და ვაჯრაიანა. აქედან გამომდინარე უტოპია ვერ შედგება სანამ ყველა ან მინიმუმ 95% მაინც არ გახდება ჯივანმუქტა. არქონტებს კი ეს არ აწყობთ. ისინი სპეციალურად ქმნიან ისეთ გარემოს, რომელშიც ადამიანს არც კი გაუჩნდება სურვილი გახდეს ჯივანმუქტა ან ბოდჰისატვა. რატომ? იმიტომ რომ თუ კაცობრიობის 95% მაინც თუ გადავა ბოდჰისატვას ცნობიერებაში, არქონტებს (პარაზიტებს) საკვები აღარ ექნებათ. თუ გახსოვთ, ისინი იკვებებიან ჩვენი უმეცრების და ტანჯვის ნეგატიური ემოციური ენერგიებით. ეზოთერიზმის უარყოფაც თანამედროვე ათეისტურ საზოგადოებაში ესაა არქონტების ზეგავლენის რეზულტატი. ამის გარდა გენეტიკა წყვეტს ძალიან ბევრს. ადამიანის გენების 98% არის ბლოკირებული და დანარჩენ 2%–ში კიდევ არსებობენ გენები რომლებიც ადგენენ და აშენებენ ადამიანის ფსიქოლოგიას და ცნობიერებას! არის სიკვდილის გენი, სიცოცხლის გენი, სიმამაცის გენი, სიმხდალის გენი, რწმენის გენი, ცოდნის გენი, კრიმინალური აგრესიის გენი, მიზანდრიის გენი, მიზოგინიის გენი, სიზარმაცის გენი, შრომისმოყვარეობის გენი, სიმაღლის გენი, სიდაბლის გენი, ნიმფომანიის გენი, ჰომოსექსუალობის გენი, ბისექსუალობის გენი, მხიარულობის გენი, მელანქოლიის გენი და ა.შ. ეს მეცნიერულად დადასტურებულია. გენები წყვეტენ ადამიანის ბუნებაში ბევრს! თუ გინდა უტოპიის შექმნა, მაშინ გამოდის რომ ყველა ადამიანი გენეტიკურად იდეალური უნდა იყოს, ყოველგვარ ნეგატიურ მიდრეკილებებს მოკლებული, მაგრამ ეს ხომ ასე არაა? სწორედ ამაში არის საქმე. მესმის რომ ტრანსჰუმანიზმის და ევგენიკის დახმარებით შესაძლებელია იდეალური ადამიანის შექმნა ან არასრულყოფილის გაუმჯობესება, მაგრამ ჯერ ჯერობით ჩვენ არ ვართ გენეტიკურად იდეალურნი. რაც შეეხება სოციალურ ფაქტორს, სოციალური ფსიქოლოგია დაფუძნებულია გენეტიკაზე! ხოლო გენეტიკა ასტროლოგიურ და კარმულ ფაქტორზე! ესეც მარტივი მიზეზები თუ რატომაც ჩავარდა პრაქტიკულად ყველა უტოპია. უტოპიას შექმნის და მიიღებს, მხოლოდ სულიერად, გენეტიკურად და ფსიქოსოციალურად იდეალური ადამიანი. ამჟამად კი ჩვენ ასეთი იდეალურები არ ვართ. ეს შესაძლებელია, მაგრამ ამის გაკეთება საკმაოდ რთულია.
×
×
  • შექმენი...