სტალინის მონუმენტი მოშალეს გორში

[დაჩი]

სტალინის მოღვაწეობის სასამართლო უნდა ჩატარდეს!

ცნობები განსჯისათვის

 

http://i3.ytimg.com/vi/Zfph2yvoQmI/hqdefault.jpgფრენკ ვუელთნერი

Frank Weltner

[Although the Bolsheviks permitted these leftist political groups to operate for a time under close supervision and narrow limits, even these pitiful remnants of organized opposition were thoroughly eliminated by the end of the 1921 .][/b]

 

რუსეთის იმპერიოს მმართველი ბოლშევიკურ ხელისუფლების შემადგენლობა 1921 წლის ბოლოსათვის, ე.წ. სახალხო "კომიტეტებისა" და საბჭოების სახით.

 

The Soviet government, or "Council of People's Commissars' (also known as the "Sovnarkom") was made up of the following, Wilton reported:

 

სამინისტროები სახელები ეროვნულობა

Peoples Commissariat Name Nationality

(Ministry)

 

Chairman V.I. Ulyanov (Lenin) Jew

Foreign Affairs G.V. Chicherin Russian

Nationalities J. Dzhugashvili [stalin] Georgian

Agriculture Protian Armenian

Economic Council Lourie (Larin) Jew

Food Supply A.G. Schlikhter Jew

Army and Navy [Military] L.D. Bronstein (Trotski) Jew

State Control K.I. Lander Jew

State Lands Kaufmann Jew

Works [Labor] V. Schmidt Jew

Social Relief E. Lilina (Knigissen) Jew

Education A. Lunacharsky Russian

Religion Spitzberg Jew

Interior Apfelbaum [Radomyslski] (Zinoviev) Jew

.Hygiene Anvelt Jew

Finance I. E. Gukovs [& G. Sokolnikov] Jew

Press Voldarski [Goldstein] Jew

Elections M.S. Uritsky Jew

Justice I.Z. Shteinberg Jew

Refugees Fenigstein Jew

Refugees Savitch (Assistant) Jew

Refugees Zaslovski (Assistant) Jew

 

Out of these 22 "Sovnarkom" members, Wilton summed'up, there were 2 Russians, one Georgian, one Armenian, and 18 Jews.

22 სამინისტროდან 18 -ს ხელმძღვანელობდნენ ხაზარები.

 

 

The Central Executive Committee, Wilton continues, was made up of the following members:

ცენტრალური კომიტეტის წევრები:

 

Y. M. Sverdlov [solomon] (Chairman) Jew

Avanesov (Secretary) Armenian

Bruno Latvian

Breslau Latvian [?]

Babtchinski Jew

N. I. Bukharin Russian

Weinberg Jew

Gailiss Jew

Ganzberg [Ganzburg ] Jew

Danichevski Jew

Starck German

Sachs Jew

Scheinmann Jew

Erdling Jew

Landauer Jew

Linder Jew

Wolach Czech

S. Dimanshtein Jew

Encukidze Georgian

Ermann Jew

A. A. Ioffe Jew

Karkhline Jew

Knigissen Jew

Rosenfeld (Kamenev) Jew

Apfelbaum (Zinoviev) Jew

N. Krylenko Russian

Krassikov Jew

Kaprik Jew

Kaoul Latvian

Ulyanov (Lenin) Jew

Latsis Jew

Lander Jew

Lunacharsky Russian

Peterson Latvian

Peters Latvian

Roudzoutas Jew

Rosine Jew

Smidovitch Jew

Stoutchka Latvian

Nakhamkes (Steklov) Jew

Sosnovski Jew

Skrytnik Jew

L. Bronstein (Trotsky) Jew

Teodorovitch Jew [?]

Terian Armenian

Uritsky Jew

Telechkine Russian

Feldmann Jew

Fromkin Jew

Souriupa Ukrainian

Tchavtchevadze Georgian

Scheikmann Jew

Rosental Jew

Achkinazi Jew

Karakhane Karaim [Karaite]

Rose Jew

Sobelson (Radek) Jew

Schlichter Jew

Schikolini Jew

Chklianski Jew

Levine-(Pravdine) Jew

 

Thus, concluded Wilton, out of 61 members, 4 were Russians, six were Latvians, one was a German, two were Armenians, one was a Czech, two were Georgians, one was a Karaim, one. was a Ukrainian, and 43 were Jews.

ცენტრალური კომიტეტის 61 წევრიდან 43 ხაზარია.

 

The Extraordinary Commission of Moscow (Cheka) 'the Soviet secret police and predecessor of the GPU, the NKVD and the KGB was made up of the following:

მოსკოვის ჩეკასა და სხვასაიდუმო სამსახურებში მუშაობდნენ:

 

F. Dzerzhinsky (Chairman) Pole

Y. Peters (Deputy Chairman) Latvian

Chklovski Jew

Kheifiss Jew

Zeistine Jew

Razmirovitch Jew

Kronberg Jew

Khaikina Jew

Karlson Latvian

Schaumann Latvian

Leontovitch Jew

Jacob Goldine Jew

Galperstein Jew

Kniggisen Jew

Katzis Latvian

Schillenkuss Jew

Janson Latvian

Rivkine Jew

Antonof Russian

Delafabre Jew

Tsitkine Jew

Roskirovitch Jew

G. Sverdlov Jew

(Brother of president of the Central Executive Committee)

Biesenski Jew

J. Blumkin (Count Mirbach's assassin) Jew

Alexandrovitch (Blumkin's accomplice) Russian

I. Model Jew

Routenberg Jew

Pines Jew

Sachs Jew

Daybol Latvian

Saissoune Armenian

Deylkenen Latvian

Liebert Jew

Vogel German

Zakiss Latvian

 

Of these 36 Cheka officials, one was a Pole, one a German, one an Armenian, two were Russians, eight were Latvians, and 23 were Jews.

მოსკოვის საიდუმლო სამსახურების 36 წევრიდან 23 ხაზარი იყო.

[ვეფხვი]

shamili

ეგ ძეგლი დიდი ხნის წინ უნდა აეღოთ. ერის სირცხვილი და უთავმოყვარეობა იყო დამპყრობლის ძეგლის არსებობა დამოუკიდებელ საქართველოში.

 

უბედურება ის არის რომ ერთი ერის სირცხვილი იღებს მეორე ,,ერის სირცხვილის'' ძეგლს... ჩემი სენ გითხარიო იმ პონტშია... :018:

[FRIDRIX]

კარგია

 

სტალინი იყო გენიალური ადამიანი თავისთვის ხოლო "საბჭოთა" ხალხებს ქართველებს მოუტანა ტკივილი სისხლი უბედურება გამწარება დამცირება

 

წაიღონ ეგ ძეგლი და პუტინმა კრემლში რომელიმე ბაღში დადგას და ილოცოს მის წინ

[Siknadmo]

ცენტრალური კომიტეტის 61 წევრიდან 43 ხაზარია.

22 სამინისტროდან 18 -ს ხელმძღვანელობდნენ ხაზარები.

მოსკოვის საიდუმლო სამსახურების 36 წევრიდან 23 ხაზარი იყო.

ხაზარი უხეშად ხვდება ყურს, მოდი ასე ვთქვათ-აშკენაზები

[Bigrupensex]

სტალინის ძეგლის დამხობა იმას ნიშნავს, რომ საქართველოს ახალი მისტიური მეფე-ბელად-ქურუმ-წინასწარმეტყველი ჰყავს.

 

სტალინის ძეგლის დამხობით საქართველოს ეუწყა, რომ მოიძებნა ხელისუფალი რომელიც ჩაჯდა სტალინურ მითოლოგემაში:

 

– ერის გაბრწყინებისათვის მზრუნველი ხელისუფლი

– ხელისშემშლელი შიდაგამცემები

– მათთან შეკრული გარეშე მტერი

– მსხვერპლად გაღებული ვაჟიშვილი (ეს უკანასკნელი როგორც ვთქვით უკვე სქემის არააუცილებელ, ფაკულტატურ ელემენტად იქცა)

- ერის გაბრწყინება.

 

სანამ ამ სქემაზე მოთხოვნა არსებობს, არავითარი წინსვლა საქართველოს არ ექნება. :018:

 

სტალინიცა და სააკაშვილიც ერთ დღეს არიან დაბადებულები. თან რა დღეს. რიტუალურ დღეს! ზამთრის მზებუდობისას, როდესაც ყველაზე გრძელი ღამე სუფევს.

 

ჰიტლერმა სტალინთან ომი 22 ივნისს, ზაფხულის მზებუდობის დღეს დაიწყო.

 

სტალინისტებს შეუძლიათ დამშვიდნენ – მათი ბელადი მშვიდად ისვენებს (კი არ განისვენებს, არამედ, სწორედ, ისვენებს) რომელიღაც ჯადოსნურ კუნზულზე, ან სულაც შეიძლება ბაზალეთის ტბის ძირას და ერთხელაც დაგვიბრუნდება. ელოდეთ ძრწოლით ამ მომენტს ქართველებო. :givi:

 

სანამ ერთი მეფე-ქურუმ-ბელადი ისვენებს, ქვეყანას ჩამნაცვლებელი მეფე-ქურუმ-ბელადი მართავს. შედარებით მითოლოგიაში და რიგ სხვა მეცნიერებებში ასეთ ჩამნაცვლებელ მეფე-ქურუმ-ბელადს თანისტი ეწოდება.

 

თანისტის მმართველობას სხვასთან ერთად კარნავალურობის უდიდესი მუხტი ახასიათებს. ყველამ იცის, რომ ბელადი ნამდვილი არაა, მაგრამ ყველა ისე იქცევა თითქოს მეფე ნამდვილი იყოს.

 

 

 

მოკლედ, მეფე მოკვდა, გაუმარჯოს ახალ მეფეს.

 

უფრო ზუსტად, ქურუმობის მაძიებელმა ახალგაზრდამ მოკლა ბებერი მეფე-ქურუმი. მოკლა იმით, რომ მის ძეგლს დემონტაჟი გაუკეთა და თავად შედგა დაობლებულ კვარცხლბეკზე.

 

ყველაფერი გასაგებია გარდა ერთისა: რა დავაშავეთ ქართველებმა ისეთი, რომ გაუთავებლად უნდა ვიყოთ ჩართული ხელისუფლების მარადიული სიგიჟის მარადიულ თვითდაბრუნებაში?

Edited July 4, 2010 by Bigrupensex

[DonCaredo]

სტალინიცა და სააკაშვილიც ერთ დღეს არიან დაბადებულები

მოუდღან მაგათ დამბადებლები

[დაჩი]

სტალინმა შეაჩერა სამაჩაბოს საქართველოდან ჩამოჭრა, ანუ

შეაჩერა ე.წ. "ჩრდილო და სამხრეთ ოსეთის" გაერთიანება

 

1918 წელის 26 მაისს საქართველომ დამოუკიდებელობა აღიდგინა, რომელიც 1981 წელს რუსეთის მიერ საქართველოს დაპყრობით დაკარგა.

დამოუკიდებელი საქართველოს ხელისუფლებაში მასონ-მენშევიკები მოვიდნენ, ნოე ჟორდანიას ხელმძღვანელობით.

1918 წლის მარტში მასონ-ბოლშვიკური რუსეთის წაქეზებით, ოსმა მასონ-ბოლშევიკურმა საქართველოში წამოიწყეს აჯანყება, რომელსაც მოყვა სისხლიანი შეტაკება ქართველებსა და ოსებს შორის. ეს აჯანყება საქართველოს სახელისუფლებო ძალებმა ჩაახშო.

1919 წლის 23 ოქტომბერს სამაჩაბლოში, კერძოდ როკის შემოგარენში, მასონ-ბოლშევიკთა წაქეზებით ოსთა მეორე აჯანყებამ იფეთქა. დამოუკიდბელი საქართველოს ხელისუფლებამ შედარებით ადვილად შეძლო მისი ჩაქრობა.

 

1920 წლის 28 მარტს, მასონ-ბოლშვიკური რუსეთის წაქეზებით ე.წ. ”სამხრეთ ოსეთის ეროვნული საბჭო” ქმნის “სამხრეთ ოსეთის რევოლუციურ კომიტეტს” (“რევკომი”). იმავე წლის ოქტომბერში “რევკომი” მასონ-ბორშევიკური რუსეთისაგან ითხოვს "სამხრეთ ოსეთისათვის ავტონომიის" მინიჭებას.

1920 წლის 7 მაისს, მასონ-ბოლშევიკურ რუსეთ-საქართველოს შორის სამშვიდობო ხელშეკრულება დაიდო. ხელშეკრულებას საქართველოს მხრიდან საგარეუ სამეთა ხელმძღვანელმა ურატაძემ მოაწერა ხელი, ხოლო ბოლშევიკური რუსეთის მხრიდან საგარეო საქმეთა მმართვლმა ("კომისარმა")გიორგი ჩიჩერინმა, რომელიც უშუალოდ მასონ-ბოლშევიკ ლენინის დავალებით მოქმედებდა.

აღნიშნულ ხელშეკრულებით რუსეთის მასონ-ბოლშევიკურმა მმართველობამ დამოუკიდებელ საქართველოსხელისუფლებას მოსთხოვა, საქართველოში მყოფი მასონ-ბოლშევიკთა ძირგამომთხრელი ჯგუფებისათვის მუშაობის უფლება დაერთოთ, ანუ მათი ხელშეუხებლობა მოითხოვა. ეს იყო მასონ-ბოლშევიკების გაუგონარი თავხედობა და დამუკიდებელი საქართველოს საშინაო საქმეებში უხეში ჩარევა. ვერაგი მასონ-ბოლშევიკები ერთი ხელით სამშვიდობო ხელშეკრულებას დებდნენ საქართველოსთან და მეორე ხელით დანას ლესავდნენ დამოუკიდებელი საქართველოს წინააღმდეგ.

1920 წლის 8 მაისს, სამშვიდობო ხელშეკრულების მეორე დღესვე მუხანათურად, მასონ-ბოლშევიკების წაქეზებულმა ოსებმა სამაჩაბლოში მესამედ წამოიწყეს ამბოხი. როკის შემოგარენში მათ ბოლშევიკთა-საბჭოთა ხელისუფლება გამოაცხადეს და დახმარების თხოვნით მასონ-ბოლშევიკურ რუსეთ მიმართეს.

http://srv4.imghost.ge/out.php/i144677_Ostaajanyeba1920.jpgოსთა აჯანყება

სამი აჯანყებით დაღლილი ქართული საზოგადოება და საქართველოს ხელისუფლება მეოთხედ, 1920 წლის მაისში, ბოლშევიკ ოსებს დაუნდობელი სისასტიკით უსწორდება. შიდა ქართლის ოსები მასობრივად ჩრდილო კავკასიაში, რუსეთში იხვეწებიან.

1921 წლის თებერვალში, ლენინის ბრძანებით, მასონ-ბოლშევიკური რუსეთის დამოუკიდებელ საქართველოსზე თავდასხმისას, რუსულ მე-11 არმიასთან ერთად საქართველოს წინააღმდეგ ოსური შეიარაღებული რაზმებიც იბრძოდნენ. რუსეთის მასონ-ბოშევიურმა თავდამსხმელებმა საქართველო დაიპყრეს და მონობის უღელი დაადგეს. სამართლიანობისათვის უნდა ითქვას, რომ ამ დროისათვის დამოუკიდებელი საქართველოს ხელისუფლებაც მასონური იყო, მასონ-მენშევიკების სახით, ანუ ბოლშევიკები დ მენშევიკებიც მსოფლიო მასონური დანაშაულებრივი რვაფეხის ნაწილებს წარმოადგენდნენ.

საქართველოს დაპყრობისთანავე ჩრდილო კავკასიაში, ჩრდილოეთ კავკასიაში (საშობლოში) გადახვეწილი ოსები უკან მასონ-ბოლშევიკებმა დააბრუნეს. მასონ-ბოლშევიკური ხელისუფლების მხარდაჭერით გულმოცემული ოსები თავს ესხმოდნენ ქართულ სოფლებს, იტაცებდნენ ქართველების საქონელს, წვავდნენ მათ სახლებს. დადგა დრო, როცა ქართველები საკუთარსამშობლოში დევნილებად იქცნენ.

ქალაქ ცხინვალში დაგვიწვეს 78-80 სახლი... ამოხოცეს 32 კაცი, მათში ზოგი დაწვეს და ზოგი ცემით დახოცეს, გამხეცებული ოსები აუპატიურებდნენ ქალებს, დედებს, პატარებს...

1922 წლის 20 აპრილს მასონ-ბოლშევიკური რუსეთი დაპყრობილ საქართველოში ქმნის ე.წ. "სამხრეთ ოსეთის ავტონომიურ ოლქს"). აღნიშნული ე.წ."ოლქის" შექმნის ბრძანებას დაპყრობილ საქართველოს ცენტრალური აღმასრულებელი კომიტეტის თავმჯდომარე ფილიპე მახარაძე და სახალხო კომისართა საბჭოს თავმჯდომარე სერგო ქავთარაძე აწერდნენ ხელს. ხელოვნურად შექმნილ ე.წ. "სამხრეთ ოსეთის ავტონომიურ ოლქში" შევიდა ქართლის მთიანეთის ჩრდილო მხარე და რაჭის ნაწილი, აგრეთვე, საქართველოს ძირძველი მხარეები – სამაჩაბლო, ქსნის საერისთავო, საფალავანდიშვილო, საამილახვროს ნაწილი.

 

დამპყრობი მასონ-ბოლშევიკების მიერ ე.წ. "სამხრეთ ოსეთის ავტონომიური ოლქის" შექმნა იყო ძალმომრეობა და სამართლებრივად სრულიად გაუმართლებელი ქმედება, მით უმეტეს, რომ საქართველოში მცხოვრებ ოსთა ორი მესამედი ე.წ. „სამხრეთ ოსეთის“ გარეთ, სხვადასხვა მხარეში ცხოვრობს.

რუსეთში ე.წ. "ჩრდილო ოსეთის ავტონომიური ოლქი" მხოლოდ 1924 წელს (!!!) შეიქმნა. უკვე 1925 წლის იანვარში კი ე.წ. "ჩრდილო ოსეთის" საბჭოების პირველმა ყრილობამ დააყენა საკითხი ”ორი ოსეთის” გაერთიანების შესახებ. 1925 წლის მარტში გამართულმა ე.წ. „სამხრეთ ოსეთის ავტონომიური ოლქის" საბჭოების მეხუთე ყრილობამ მხარი დაუჭირა ჩრდილო და „სამხრეთ ოსეთის“ გაერთიანებას საქართველოს შემადგენლობაში. მასონ-ბოლშევიკთა ვერაგული ჩანაფიქრი.

http://srv4.imghost.ge/out.php/i144680_ChrdilosamxretOseti.jpgჩრდილო და სამხრეთის ოსეთის შესაძლო გაერთიანება

ეშმაკის ნაშიერმა მასონ-ბოლშევიკებმა გაითვალისწინეს, რომ ე.წ."ავტონომიური ოლქის" შექმნით ისედაც უკმაყოფილო ქართველი ერი შიდა ქართლის (სამაჩაბლოს) წართმევას გააფთრებით შეეწინააღმდეგებოდა, ამიტომ მათ ეშმაკურად, ოსები მოტყუებაც სცადეს და ქართველებისაც. კერძოდ ოსებისათვის ეს იქნებოდა საკუთარი სახელმწიფოს შექმნისაკენ გადადგმული ნაბიჯი, როგორც საქართველოდან შიდა ქართლის ჩამოშორების შუალედურ ნაბიჯს, ხოლო ქართველები დახარბდებოდნენ, დამატებით ჩრდილოეთ კავკასიაში, ახლად შექმნილ ოლქის შემოიერთებას, ე.წ. "ჩრდილო ოსეთის ავტონომიური ოლქის" სახით.

ჩრდილო და „სამხრეთ ოსეთის“ გაერთიანების საკითხი უარყოფითად გადაწყდა. რაშიც, გადამწყვეტი გავლენა სტალინმა იქონია.

დაპყრობილი საქართველოს დანიშნულ ხელისუფალთაგან განსხვავებით, მათ ერთხმად დაუჭირეს მხარი ე.წ. ჩრდილოეთ და სამხრეთ ოსთების" გაერთიანებას საქართველოს შემადგენლობაში, აღნიშნული საკითხი უარყო იოსებ სტალინმა, რომელმაც ჯერ კიდევ 1929 წლის დაასაბუთა, რომ აღნიშნული საკითხი რუსეთის იმპერიისათვის დამღუპველი იქნებოდ, რადგან ოსების მსგავსად რუსეთის კავშირიდან ("ფედერაციიდან") გასვლას ჩეჩნები, ინგუშები, დაღესტნელები, ყარაჩაელები, ჩერქეზები და ბოლოს დონის კაზაკებიც მოითხოვდნენ. რაც რუსეთის გაერთიანების დაშლას გამოიწვევდა.

სტალინმა დაარწმუნა მასონურ-ბოლშევიკური რუსეთის ხელმძღვანელობა, რითაც დღის წესრიგიდან მოიხსნა ე.წ. "ჩრდილოეთ და სამხრეთ ოსეთის ავტონომიური ოლქების" შეერთების საკითხი.

საბოლოო ჯამში, საქართველოს ძირძველი კუთხე, სამაჩაბლო დარჩა საქართველოს შემადგენლობაში.

[DATA TUTASXIA]

სტალინის მოღვაწეობის სასამართლო უნდა ჩატარდეს!

ცნობები განსჯისათვის

 

http://i3.ytimg.com/vi/Zfph2yvoQmI/hqdefault.jpgფრენკ ვუელთნერი

Frank Weltner

[Although the Bolsheviks permitted these leftist political groups to operate for a time under close supervision and narrow limits, even these pitiful remnants of organized opposition were thoroughly eliminated by the end of the 1921 .][/b]

 

რუსეთის იმპერიოს მმართველი ბოლშევიკურ ხელისუფლების შემადგენლობა 1921 წლის ბოლოსათვის, ე.წ. სახალხო "კომიტეტებისა" და საბჭოების სახით.

 

The Soviet government, or "Council of People's Commissars' (also known as the "Sovnarkom") was made up of the following, Wilton reported:

 

სამინისტროები სახელები ეროვნულობა

Peoples Commissariat Name Nationality

(Ministry)

 

Chairman V.I. Ulyanov (Lenin) Jew

Foreign Affairs G.V. Chicherin Russian

Nationalities J. Dzhugashvili [stalin] Georgian

Agriculture Protian Armenian

Economic Council Lourie (Larin) Jew

Food Supply A.G. Schlikhter Jew

Army and Navy [Military] L.D. Bronstein (Trotski) Jew

State Control K.I. Lander Jew

State Lands Kaufmann Jew

Works [Labor] V. Schmidt Jew

Social Relief E. Lilina (Knigissen) Jew

Education A. Lunacharsky Russian

Religion Spitzberg Jew

Interior Apfelbaum [Radomyslski] (Zinoviev) Jew

.Hygiene Anvelt Jew

Finance I. E. Gukovs [& G. Sokolnikov] Jew

Press Voldarski [Goldstein] Jew

Elections M.S. Uritsky Jew

Justice I.Z. Shteinberg Jew

Refugees Fenigstein Jew

Refugees Savitch (Assistant) Jew

Refugees Zaslovski (Assistant) Jew

 

Out of these 22 "Sovnarkom" members, Wilton summed'up, there were 2 Russians, one Georgian, one Armenian, and 18 Jews.

22 სამინისტროდან 18 -ს ხელმძღვანელობდნენ ხაზარები.

 

 

The Central Executive Committee, Wilton continues, was made up of the following members:

ცენტრალური კომიტეტის წევრები:

 

Y. M. Sverdlov [solomon] (Chairman) Jew

Avanesov (Secretary) Armenian

Bruno Latvian

Breslau Latvian [?]

Babtchinski Jew

N. I. Bukharin Russian

Weinberg Jew

Gailiss Jew

Ganzberg [Ganzburg ] Jew

Danichevski Jew

Starck German

Sachs Jew

Scheinmann Jew

Erdling Jew

Landauer Jew

Linder Jew

Wolach Czech

S. Dimanshtein Jew

Encukidze Georgian

Ermann Jew

A. A. Ioffe Jew

Karkhline Jew

Knigissen Jew

Rosenfeld (Kamenev) Jew

Apfelbaum (Zinoviev) Jew

N. Krylenko Russian

Krassikov Jew

Kaprik Jew

Kaoul Latvian

Ulyanov (Lenin) Jew

Latsis Jew

Lander Jew

Lunacharsky Russian

Peterson Latvian

Peters Latvian

Roudzoutas Jew

Rosine Jew

Smidovitch Jew

Stoutchka Latvian

Nakhamkes (Steklov) Jew

Sosnovski Jew

Skrytnik Jew

L. Bronstein (Trotsky) Jew

Teodorovitch Jew [?]

Terian Armenian

Uritsky Jew

Telechkine Russian

Feldmann Jew

Fromkin Jew

Souriupa Ukrainian

Tchavtchevadze Georgian

Scheikmann Jew

Rosental Jew

Achkinazi Jew

Karakhane Karaim [Karaite]

Rose Jew

Sobelson (Radek) Jew

Schlichter Jew

Schikolini Jew

Chklianski Jew

Levine-(Pravdine) Jew

 

Thus, concluded Wilton, out of 61 members, 4 were Russians, six were Latvians, one was a German, two were Armenians, one was a Czech, two were Georgians, one was a Karaim, one. was a Ukrainian, and 43 were Jews.

ცენტრალური კომიტეტის 61 წევრიდან 43 ხაზარია.

 

The Extraordinary Commission of Moscow (Cheka) 'the Soviet secret police and predecessor of the GPU, the NKVD and the KGB was made up of the following:

მოსკოვის ჩეკასა და სხვასაიდუმო სამსახურებში მუშაობდნენ:

 

F. Dzerzhinsky (Chairman) Pole

Y. Peters (Deputy Chairman) Latvian

Chklovski Jew

Kheifiss Jew

Zeistine Jew

Razmirovitch Jew

Kronberg Jew

Khaikina Jew

Karlson Latvian

Schaumann Latvian

Leontovitch Jew

Jacob Goldine Jew

Galperstein Jew

Kniggisen Jew

Katzis Latvian

Schillenkuss Jew

Janson Latvian

Rivkine Jew

Antonof Russian

Delafabre Jew

Tsitkine Jew

Roskirovitch Jew

G. Sverdlov Jew

(Brother of president of the Central Executive Committee)

Biesenski Jew

J. Blumkin (Count Mirbach's assassin) Jew

Alexandrovitch (Blumkin's accomplice) Russian

I. Model Jew

Routenberg Jew

Pines Jew

Sachs Jew

Daybol Latvian

Saissoune Armenian

Deylkenen Latvian

Liebert Jew

Vogel German

Zakiss Latvian

 

Of these 36 Cheka officials, one was a Pole, one a German, one an Armenian, two were Russians, eight were Latvians, and 23 were Jews.

მოსკოვის საიდუმლო სამსახურების 36 წევრიდან 23 ხაზარი იყო.

 

 

ამ მასალას დიდი ხანია ვეძებ. დიდი მადლობა დაჩი.

[Siknadmo]

. "ჩრდილო ოსეთის ავტონომიური ოლქი" მხოლოდ 1924 წელს (!!!) შეიქმნა. უკვე 1925 წლის იანვარში კი ე.წ. "ჩრდილო ოსეთის" საბჭოების პირველმა ყრილობამ დააყენა საკითხი ”ორი ოსეთის” გაერთიანების შესახებ. 1925 წლის მარტში გამართულმა ე.წ. „სამხრეთ ოსეთის ავტონომიური ოლქის" საბჭოების მეხუთე ყრილობამ მხარი დაუჭირა ჩრდილო და „სამხრეთ ოსეთის“ გაერთიანებას საქართველოს შემადგენლობაში.

სტალინი ამის წინააღმდეგი წავიდა

[Achiko1972]

დაჩი

სტალინმა შეაჩერა სამაჩაბოს საქართველოდან ჩამოჭრა, ანუ

შეაჩერა ე.წ. "ჩრდილო და სამხრეთ ოსეთის" გაერთიანება

 

 

და "სამხრეთ ოსეთი" საერთოდ ვინ შექმნა? ბაბუაჩემის დეიდის დის დეიდამ???

 

 

ეროვნული და ეთნიკური ნელი მოქმედების ნაღმები სსრკს ტერიტორიაზე სწორედ სტალინის შექმნილია, ამ საკითხებს ის განაგებდა ლენინის დროსაც კი.

[babuagiorgi]

საერთოდ ავტონომიის დანიშნულება იყო რეპუბლიკების შიშის ქვეშ ყოფნა.

ე.წ. სამხრეთ ოსეთის ავტონომია საჩუქარი იყო კომუნისტური "აჯანყების" მოწყობისათვის. ცხინვალში იმ პერიოდში მხოლოდ 4 ოსი ოჯახი ცხოვრობდა.

 

სტალინისთვის რამე ქართული იდეეის მატარებლის მინიჭება არასწორია. ამ მხვრვ სტალინი უფრო რუსი კომუნსტი იყო ვიდრე ქართველი, მაგრამ როგორცი არ უნდა იყოს ეს ამბე, მაინც ჩვენი ისტორიაა.

გუშინ ჩეხეთის ტელევიზიაში გავიდა ძეგლის მოხსნის სიუჟეტი და მანდა ხაზი გაესვა იმას, რომ "ყველაზე ცნობილი ქართველ".

 

პ.ს. მიშა ამ იდეას ებრვის და არა სტალინს. სტალინის კულტს რატომ უნდა ებრძოდეს, როდესაც თვითონ ჰქმნის კულტს.

[mtidan]

babuagiorgi

პ.ს. მიშა ამ იდეას ებრვის და არა სტალინს. სტალინის კულტს რატომ უნდა ებრძოდეს, როდესაც თვითონ ჰქმნის კულტს.

მიშას უნდა რომ იყოს პირველად საქართველოში 21 დეკემბერს დაბადებული ყველაზე მაგარი.

[დაჩი]

მასონ-ბოლშევიკური წითელი ნიაღვარი

1921 წლის 11 თებერვალს მასონ-ბოლშევიკური რუსეთი თავს დაესხა საქართველოს, რომელიც 35 დღეში დაიპყრო.

 

 

საქართველო საბჭოთა ქვეყნად (ე.წ. "რესპუბლიკად") გამოცხადდა და 3 წლიანი დამოუკიდებლობის შემდეგ კვლავ რუსეთის განახლებული მასონ-ბოლშევიკურ იმპერიის მფლობელობაში აღმოჩნდა. გასაბჭოების კამპანიას მოსკოვიდან ლენინი და სტალინი ხელმძღვანელობდა. მის მითითებებს ადგილზე კავბიუროს ხელმძღვანელი სერგო ორჯონიკიძე ასრულებდა.

 

მასონ-ბოლშევიკების თავდასხმა გულმოდგინედ მზადდებოდა. საქართველოზე თავდასხმამდე, კრემლის მასონ-ბოლშევიკებსა და "კავბიუროს" შორის უწყვეტი მიმოწერა მიმდინარეობდა. ამ მიმოწერით ირკვევა, თუ როგორ მოქმედებდნენ კრემლში მოკალათებული მასონ-ბოლშევიკები კავკასიაში ზოგადად და კერძოდ - საქართველოში.

 

ამიერკავკასიაში სამხედრო თავდასხმა მასონ-ბოლშევიკურმა რუსეთმა 1920 წლის გაზაფხულზე დაიწყო. ზამთარში მასონ-კომუნისტებმა რუსეთის ომში მეფის რუსეთის ადმირალ კოლჩაკის დამარცხება შეძლეს, რამაც მათ დასავლეთის საომარ ხაზზე დამატებითი ძალების გადასროლის საშუალება მისცა. მარტში მასონ-ბოლშევიკთა მე-11 ლაშქარმა სამხრეთ რუსეთში წარმატებულად იბრძოლა, რის შედეგადაც ჩრდილოეთ კავკასია მთლიანად მასონ-კომუნისტების დაქვემდებარებაში მოექცა. მასონ-ბოლშევიკთა მორიგი სამიზნე უკვე ამიერკავკასია იყო. სერგო ორჯონიკიძე, რომელიც XI ლაშქრის ხელმძღვანელი გახლდათ, შემდგომი მოქმედების ბრძანებებს პირადად ლენინისგან იღებდა. 1920 წლის 17 აპრილს ორჯონიკიძემ ლენინისგან შემდეგი შინაარსის შეტყობინება მიიღო:

 

"ლენინი - ორჯონიკიძეს. ბაქოს აღება ჩვენთვის უაღრესად საჭიროა. მთელი ღონისძიებანი აქეთ წარმართეთ. ამასთან აუცილებელია განცხადებებში უაღრესი სიფრთხილე ("დიპლომატიურობა") გამოიჩინოთ...

იგივე ეხება საქართველოს, თუმცა გირჩევთ მას კიდევ უფრო ფრთხილად მოეპყროთ."

 

შეტყობინებიდან მიღებიდან 11 დღეში აზერბაიჯანი დაპყრობილ იქნა. XI ლაშქრის ნაწილეებმა 1920 წლის 28 აპრილს ბაქო თითქმის, ბრძოლის გარეშე დაიკავეს. აზერბაიჯანში მიღწეული წარმატების შემდეგ მასონ-ბოლშევიკებმა საქართველოს მყისიერი დაპყრობაც სცადეს. "კავბიუროს" (კავკასხემძღვანელობა) თავმჯდომარემ სერგო ორჯონიკიძემ, 4 მაისს მოსკოვში იმედისმომცემი შეტყობინება გააგზავნა, სადაც კრემლს აცნობებდა, რომ XI ლაშქრის აზერბაიჯანში გამოჩენამ საქართველოში საძულველი მასონ-მენშევიკების წინააღმდეგ მშრომელთა აჯანყება გამოიწვია:

 

"მოსკოვი, კრემლი, ლენინს, სტალინს. ბაქო 1920 წ. 4 მაისი. ამბები ისე დატრიალდა, რომ იმედი მაქვს თორმეტს მაინც თბილისს ვიქნებით. საამისოდ ყველაფერი გაკეთებულია. ბრწყინვალედ გამოვა. საკითხის სხვაგვარად გადაწყვეტა აჯანყებულთა საშინელ ხოცვა-ჟლეტვას გამოიწვევს. ორჯონიკიძე."

 

1920 წლის 4 მაისს რუსეთის მასონურმა ხელმძღვაელობამ ("კომპარტიის ცენტრალური კომიტეტის პოლიტბიურომ") ორჯონიკიძის შეტყობინება განიხილა და დაადგინა, რომ საქართველოს დაპყრობისაგან დროებით თავი უნდა შეეკავებინა. იმავე დღეს ორჯონიკიძემ ლენინისა და სტალინის ხელმოწერით შესაბამისი პასუხიც მიიღო.

 

"ხელმძღვანელობა ("ცენტრალური კომიტეტი") გავალებთ თავი შეიკავოთ საქართველოზე შეტევისაგან. თბილისთან მოლაპარაკების შემდეგ ცხადია, რომ ზავი საქართველოსთან გამორიცხული არ არის. დაუყოვნებლივ გვაცნობეთ ზუსტი ცნობები საქართველოში აჯანყების შესახებ. ხელმძღვანელობის ("ცენტრალური კომიტეტის პოლიტბიუროს") დავალებით ლენინი, სტალინი."

 

ხელმძღვანელობის მიერ საქართველოს გასაბჭოებაზე უარის თქმა, დასავლეთის საომარ ხაზზე გართულებული მდგომარეობით აიხსნებოდა. 1920 წლის მაისის დასაწყისში, პოლონეთის ჯარებმა უკრაინაში წარმატებებს მიაღწიეს და 5 მაისს კიევი დაიკავეს. პოლონელთა შეტევებით ისარგებლა მეფის რუსეთის თეთრმა გენერალმა ვრანგელმაც და მთელი ყირიმი დაიკავა. მასონ-ბოლშევიკების რუსეთის ხელისუფლებას მნიშვნელოვანი საფრთხე დაემუქრა. ასეთ ვითარებაში მასონ-ბოლშევიკებმა კავკასიაში ახალი ომის წარმოება სახიფათოდ მიიჩნია, მითუმეტეს, რომ XI ლაშქრის მოწინავე ნაწილებმა ქართულ ლაშქართან სასაზღვრო შეტაკებაში მარცხი განიცადეს. მასონ-ბოლშევიკურმა რუსეთმა საქართველოსთან სამშვიდობო ხელშეკრულებაზე დაიწყო ფიქრი. 6 მაისს ორჯონიკიძეს მოსკოვიდან სტალინი დაუკავშირდა.

 

სტალინი ორჯონიკიძეს. "შენ ალბათ უკვე მიიღე დეპეშა ლენინისა და ჩემი ხელმოწერით, რომ ხელმძღვანელობა ("ცეკა") გავალებს შენ მიიღო ყველა ზომა გაიყვანოთ სამხედრო ნაწილები რუსეთისა და აზერბაიჯანის საზღვრებისაკენ და ხელი აიღოთ საქართველოს წინააღმდეგ რაიმე შეტევითს მოქმედებაზე. მე მოვედი "აპარატთან" იმისთვის, რომ გავიმეორო ხელმძღვანელობის ეს მოთხოვნა. მხედველობაში მქონდა, რომ ხელმძღვანელობის ("ცეკას") მოთხოვნა ნაკარნახევია საერთაშორისო მდგომარეობის თანამედროვე ვითარებით. გარდა ამისა, ხელმძღვანელობას ("პოლიტბიუროს") სურს იცოდეს აჯანყებულთა მდგომარეობა, რომლის შესახებ შენ გვაცნობებდი და მივიღოთ მათს შესახებ რაც შეიძლება დაწვრილებითი ცნობები."

 

ორჯონიკიძე იძულებული გახდა, უკან დაეხია და საქართველოს დაპყრობაზე დროებით უარი ეთქვა. მაგრამ, საჭიროდ ჩათვალა კიდევ ერთხელ აეხსნა მოსკოვში მყოფი ხელმძღვანელობისთვის თუ რა მნიშვნელობა ჰქონდა საქართველოს დაპყრბას:

 

"ორჯონიკიძე, კიროვი - ლენინს, სტალინს, ჩიჩერინს. სრულიად საიდუმლოდ ("დაშიფრული").

"თქვენს ბრძანებას ზუსტად შევასრულებთ. წინა მოსაზრების გარდა მოგვყავს შემდეგიც:

1. თუ საქართველოს არ დავეუფლეთ, თითქმის შეუძლებელი იქნება იმის უზრუნველყოფა, რომ აზერბაიჯანი ბოლშევიკურ რუსეთის იყოს. საქართველო უკვე ახლა აკეთებს ყველაფერს იმისთვის, რომ აზერბაიჯანელებს დაეხმაროს ხელისუფლებისდაბრუნებაში, აგრეთვე მოლაპარაკებებს ეწევა მთიელთა შორის, მილიონებს ყრის იქ, აქეზებს მთიელებს დამოუკიდებლობისთვის. იმავდროულად საქართველო ზოგიერთ სადამსჯელო ზომებს იღებს ბოლშევიკური აზერბაიჯანის წინააღმდეგ;

2. საქართველო სამხრეთში დახმარების კერად იქცა, უთუოდ განუწყვეტლივ ასაზრდოებს გამანთავისუფლებელ ბრძოლას ჩრდილო კავკასიაში. ამ მხრივ საქართველოს არავითარი ხელშეკრულების, არავითარი განცხადების ნდობა არ შეიძლება;

3. საქართველოში არის ფართლეულობა, რომლითაც შეგვიძლია მოვამარაგოთ ყუბანი, სტავროპოლი და გამოვიტანოთ პური, რომელიც თერგს, დაღესტანს, აზერბაიჯანს სჭირდება;

4. თუ საქართველოს დავეუფლებით, ინგლისელებს გავაპანღურებთ შავი ზღვის აღმოსავლეთ სანაპიროდან და გზას გავხსნით თურქეთისაკენ;

5. საქართველოს მებრძოლ ძალთა მდგომარეობა ერთობ ხელსაყრელია ჩვენი ჩარევისთვის. აქ შესაძლებელია მცირედი ცვლილებებით იგივე განმეორდეს, რაც აზერბაიჯანში მოხდა. საქართველოში მეამბოხეთა მხარეებია:

"სამხრეთ ოსეთი", "დუშეთის მაზრა", ლაგოდეხისა, აფხაზეთი და თითქმის მთელი "ქუთაისის გუბერნია". თუ ჩვენ საქართველოს საზღვრისკენ დავიძარით, აღნიშნულ მხარეებში აჯანყება გარდაუვალია. რას გვიბრძანებთ მხარი დავუჭიროთ მას თუ არა?!

ჩვენი აზრით, საქართველოსთან დასადები ზავის პირობებში აუცილებლად უნდა იყოს მოთხოვნა:

ბოლშევიკური "საბჭოთა ხელისუფლების" გამოცხადება საქართველოში. ჩვენი ცნობის მიხედვით თუ ვიმსჯელებთ, მენშევიკები მზად არიან ამისთვის, ოღონდ ძალიან ივაჭრებენ. 7 მაისი 1920 წ."

 

იმავე დღეს ორჯონიკიძემ ხელმძღვანელობიდან, მოსკოვიდან გასაიდუმლოებული ("დაშიფრული") შეტყობინება მიიღო, სადაც სტალინი "კავბიუროს" ხელმძღვანელ ორჯონიკიძეს საქართველოს დაპყროების გადადების მიზეზებს უხსნიდა.

 

"სტალინი - ორჯონიკიძეს. ის რასაც შენ ლაპარაკობ საქართველოს მთავრობის შესახებ, მთლიანად სწორია, მაგრამ ვითარება ახლა ისეთია, რომ ახლა სიჩქარე საქართველოსთან, ჩვენ არ მიგვაჩნია აუცილებლად - სულერთია, რამდენიმე თვის შემდეგ თუ ბოლშევიკები იქნებიან ნებადართულნი, იგი ისედაც გახდება ბოლშევიკური (საბჭოთა), სხვა გზა მისთვის არ არსებობს. გირჩევ დაარწმუნო საქართველოს როგორც სასაზღვრო ნაწილები, ისე სხვა აჯანყებულები საქართველოს შიგნით, რომ არ იჩქარონ გამოსვლებში და შეინარჩუნონ თავიანთი ძალები უახლოესი მომავლისთვის. აქედან გამომდინარე მე ვთვლი, რომ ჩვენი ჯარების, ასევე აზერბაიჯანის ჯარების მხრივ შეტევითი მოქმედება საქართველოს წინააღმდეგ არ იქნება და ჩვენ ხვალვე, უკიდურეს შემთხვევაში ზეგ, დავდებთ ხელშეკრულებას საქართველოსთან, რის შესახებაც შენ დაწვრილებით გაცნობებთ. თქვენს უკანასკნელ შეტყობინებას 12 მაისისთვის თბილისის დაკავებასთან დაკავშირებით, ჩვენს გეგმასთან სრულიად შეუთავსებლად ვთვლით. არმენიასთან, ისევე როგორც საქართველოსთან დამოკიდებულებაში, აზერბაიჯანმა უნდა დაიკავოს თავისი მიწის ყოველმხრივ დაცვის მდგომარეობა, დაიცვას თავისი საზღვრები მთელი ძალებით, მაგრამ არ გადავიდეს მოსაზღვრე სახელმწიფოთა საზღვარზე."

 

1920 წლის 7 მაისს რუსეთსა და საქართველოს შორის სამშვიდობო ხელშეკრულება დაიდო. ამ ხელშეკრულებით, მასონ-ბოლშევიკური რუსეთი საქართველოს დამოუკიდებლობას აღიარებდა და მის საშინაო საქმეებში ჩაურევლობის ვალდებულებას იღებდა. ოთხი ძირითადი მუხლის გარდა, იგი საიდუმლო მუხლებსაც შეიცავდა, რომლებიც საქართველოში ბოლშევიკური კომპარტიის მოღვაწეობას ხელს არ შეუშლიდა და საქართველოდან მასონ-ბოლშევიკური რუსეთის მიმართ მტრულად განწყობილი სახელმწიფოთა ჯარების გაყვანას ითვალისწინებდა. საქართველოს მასონ-მენშევიკური ხელისუფლება კრემლის პირობებს უსიტყვოდ დათანხმდა. საქართველოს მთავრობის თავმჯდომარემ ნოე ჟორდანიამ მოლაპარაკებაზე ქართული მხარის წარმომადგენელს გრიგოლ უროტაძეს მოსკოვში მისალოცი გაუგზავნა:

 

"საქართველოს წარმომადგენელს მოსკოვში გრიგოლ უროტაძეს. მოგილოცავთ საზავო ხელშეკრულების დადებას. გადაეცით "სოვნარკომს" (ლენინს), რომ ზავის ამბავს ხალხი ღრმა კმაყოფილებით და აღტაცების გრძნობით შეხვდა. იმედი მაქვს, რომ ამიერიდან რუსეთსა და საქართველოს შორის მოისპობა ყველა გაუგებრობა და ორივე მოძმე ხალხი მშვიდობიანად და თანხმობით იმუშავებს ცხოვრების სოციალისტურ საფუძველზე გარდასაქმნელად. ნ. ჟორდანია 1920 წლის 7 მაისი."

 

1920 წლის შემოდგომაზე ბოლშევიკებმა რუსეთის ომში მნიშვნელოვან წარმატებას მიაღწიეს. ლენინის ბოლშევიკებმა ხელისუფლების შენარჩუნება შეძლო. კომუნისტებმა მოიგერიეს უცხოური თავდახმები, ქვეყნის შიგნით ჩაახშეს განმანთავისუფლებელი აჯანყებები, დაამარცხეს მეფის რუსეთს, ვრანგელის ლაშქარი და რუსეთის თითქმის მთელი ტერიტორია საკუთარი კონტროლის ქვეშ მოაქციეს. შიდა ფრონტზე წარმატების შემდეგ, ბოლშევიკებმა ყურადღება კვლავ კავკასიაზე გადაიტანეს.

 

1920 წლის 28 ნოემბერს არმენიის რამდენიმე ქალაქში მასონ-ბოლშევიკებმა შეიარაღებული გამოსვლა მოაწყეს. იმავე დღეს არმენ კომუნისტებს დახმარება აზერბაიჯანში განლაგებულმა მასონ-ბოლშევიკურმა XI ლაშქარმა გაუწია. ბოლშევიკმა დამპყრობლებმა ერევანი სამ დღეში დაიკავეს. 1921 წლის დამდეგისთვის კავკასიაში დამოუკიდებლობას მხოლოდ საქართველო ინარჩუნებდა. მასონ-კომუნისტური პარტიის მეორე პირს ლევ ტროცკის 1920 წლის ნოემბრის ბოლოს მოსკოვის ბოლშევიკთა წინაშე გამოსვლისას, საქართველოს დაპყრობაზე საუბრობდა:

"არმენიის დაპყრობბის შემდეგ, საქართველოს ჯერიც დგას. საკმარისია სულ პატარა ძალისხმევა იმისთვის, რომ ბათუმი ბაქოს შევუერთოთ."

 

საქართველოს დაპყრობას ყველაზე მეტად "კავბიუროს" ე.წ. ხელმძღვანელი ეშმაკის გაგდებული სერგო ორჯონიკიძე ითხოვდა. დეკემბრის დასაწყისში ორჯონიკიძემ ზედიზედ ორი დეპეშა გააგზავნა მოსკოვში, სადაც იგი საქართველოს წინააღმდეგ ომის დაწყებას ითხოვდა.

 

"12 დეკემბერი 1920. ორჯონიკიძე - ლენინს, სტალინს:

საქართველოში ისეთი მდგომარეობაა, რომ ჩვენ მას დიდი ძალისხმევის გარეშე მოვუღებთ ბოლოს: ჩვენ შეგვიძლია მოვაწყოთ აჯანყებები ბორჩალოს "მაზრაში", აფხაზეთში, აჭარაში, დუშეთის "მაზრაში". კიდევ ერთხელ გაცნობებთ ამას და ველით განკარგულებას. 15 დეკემბერი 1920 წელი”

 

"კავბიურო" - ლენინს.

"კავბიუროს" გაფართოებულმა თათბირმა, განიხილა სერგო ორჯონიკიძის მოხსენება საქართველოს დაპყრობ შესახებ. კავკასიის ბრძოლი ხაზის წარმომადგენლებისა და ბოლშევიკთა მონაწილეობით, ერთხმად და საიდუმლოდ გადაწვიტა გარიჟრაჟზე საქართველოს საზღვრების გადალახვა. ყველაფერი მომზადებულია."

 

საქართველზე თავდასხმაზე ორჯონიკიძემ კვლავ უარი მიიღო. 1920 წლის მიწურულს რუსეთში ომების შედეგად გაპარტახებული რუსეთის მთავარ ამოცანას ევროპასთან და პირველ რიგში, "ანტანტის ქვეყნებთან" ურთიერთობის მოგვარება წარმოადგენდა. რუსეთის მასონ-ბოლშევიკური მთავრობა საერთაშორისო გარიყვის გარღვევას ცდილობდა. მეურნეობა განადგურებული, რუსეთისთვის ეს სასიცოცხლო მნიშვნელობას იძენდა. ვითარების გარკვევამდე, საქართველოსთან ომი მოსკოვის გეგმაში ჯერჯერობით არ შედიოდა. გარდა ამისა, ბოლომდე არ იყო ცნობილი თურქეთის მიზანი. მართალია, თურქეთის ახალ ხელმძღვანელთან, რომელიც აგრთვე მასონი იყო, ქემალ ათათურქთან რუსეთის მასონ-ბოლშევიკებს მეგობრული ურთიერთობა ჰქონდათ, მაგრამ საქართველოსთან მიმართებაში ბევრი საკითხი დაუზუსტებელი რჩებოდა. ამის გამო, კრემლში მყოფმა მასონ-ბოლშევიკმა ხელმძღვანელებმა "კავბიუროს" ხელმძღვანელის მოსაზრება არ გაიზიარა.

 

"17 დეკემბერი 1920 წელი. ლენინი, ტროცკი - ორჯონიკიძეს.

ეს-ეს არის წავიკითხეთ ნომერი პირველი საიდუმლო ("დაშიფრული") წერილი. აი პასუხი; ეს ძირეულად ეწინააღმდეგება "ცენტრალური კომიტეტის" გადაწყვეტილებას. შეიძლება დამღუპველი შედეგები მოჰყვეს. არავითარ შემთხვევაში არ გრთავთ ნებას. გადაჭრით მოვითხოვთ გადაწყვეტილების შესრულების შეჩერებას და გაუქმებას."

 

ორჯონიკიძე ხელმძღვანელობის მითითებას კიდევ ერთხელ დაემორჩილა:

 

"17 დეკემბერი 1920 წ ბაქო. ორჯონიკიძე - ლენინს, ტროცკის.

მივიღეთ ლენინისა და ტროცკის პასუხი, ნათელი და გასაგებია. გთხოვთ გადასცეთ ლენინსა და ტროცკის, რომ ყველაფერს შევასრულებთ."

 

ამიერკავკასიას რუსეთი საკუთარ გავლენის მხარედ განიხილავდა, მაგრამ იძულებული იყო კავკასიაში ევროპისა და თურქეთის მიზნებიც გაეთვალისწინებინა. ორჯონიკიძემ იცოდა, რომ ადრე თუ გვიან საქართველოს დაპყრობის დრო დადგებოდა. მაგრამ, თავისი ხასიათიდან გამომდინარე, იუდა ორჯონიკიძე მოუთმენლობას იჩენდა და საკითხის სწრაფ გადაწყვეტას ითხოვდა. საქართველოსთან მიმართებაში თავის სიძულვილს იგი ყველა თათბირზე ღიად გამოთქვამდა. 1920 წლის 29 დეკემბერს აზერბაიჯანში საქართველოს სრულუფლებიანმა წარმომადგენელმა გაბო ხუნდაძემ საქართველოს საგარეო საქმეთა თავკაცს ევგენი გეგეჭკორს საიდუმლო წერილი გაუგზავნა, სადაც "კავბიუროში" გამართული ერთ-ერთი თათბირის შინაარსი იყო გადმოცემული:

 

"დაახლოებით ორი კვირის წინ ბაქოში თათბირი ჩატარდა, რომელიც საქართველოს მიეძღვნა. თათბირს 27 ადამიანი ესწრებოდა. კრება მოსკოვიდან ჩამოსულმა მასონ-კომუნისტმა გახსნა. ვეჭვობ, რომ ეს პირი გაზეთ "პრავდის" რედაქტორი მეშერიაკოვი იყო, რომელიც ცოტა ხნის წინ ტფილისში იმყოფებოდა. მოსკოველმა ასეთი რამ სთქვა:

"მოსკოვი, როგორც "პროლეტარული რევოლუციის გული" მიისწრაფის ყველგან დაამყაროს "საბჭოთა წესი" და თუ საჭირო გახდა, სხვა სახელმწიფოების საშინაო საქმეებში სამხედრო ჩარევაზეც არ დაიხევს უკან. მაგრამ ამავე დროს, მოსკოვი გადაჭრით წინააღმდეგია მოვლენების დაჩქარებისა. კრების უმრავლესობა სერგო ორჯონიკიძის მხარეს გამოდიოდა, რომელიც უკმაყოფილებას გამოთქვამდა და საქართველოს დაპყრობას მოითხოვდა."

 

1921 წელს, ორჯონიკიძე კიდევ უფრო ამოქმედდადა. 2 იანვარს სერგომ "ცეკას" წევრების სახელზე საგანგებო მოხსენება გააგზავნა, სადაც საქართველოს დაუყოვნებლივი დაპყრობის საჭიროებას ასაბუთებდა:

 

"2 იანვარი 1921 წ.

 

რკპ (ბ) ცეკას კავბიუროს სახელით ორჯონიკიძე, კიროვი - ცეკას წევრებს (ასლი ტროცკის). "სრულიად საიდუმლოდ. მოკლედ გაცნობებთ ჩვენს მოსაზრებას იმაზე, თუ რატომ მიგვაჩნია საჭიროდ მენშევიკური საქართველოს ახლავე დაპყრობა.

1. აზერბაიჯანის დაპყრობის შემდეგ აღვნიშნავდით, რომ მაშინვე უნდა დგვეპყრო საქართველოც, როგორც ამბოხების წყარო საქართველოში. ამის შემდეგ კავკასიაში დატრიალებულმა ამბებმა უცილობლად დაამტკიცეს ეს:

საქართველოს მთავრობამ საქართველოსკენ დახეული ყველა დენიკინელი ყირიმში გადაისროლა; ჩრდილო კავკასიასა და აზერბაიჯანში მომხდარ ყველა აჯანყებაში საქართველო უშუალოდ მონაწილოებდა. ჩრდილო კავკასია მტკიცედ რომ დავიმკვიდროთ, საჭიროა საქართველო დავიბყროთ;

2. დაპყრობილი არმენია, საქართველოს გარეშე უფრო თურქეთის გავლენის ქვეშ რჩება, ვიდრე ჩვენი გავლენის ქვეშ, რადგან არმენიისკენ მიმავალი რკინიგზა საქართველოზე გადის. ამჟამად საქართველო არმენიისკენ პურსაც კი არ ატარებს;

3. ამიერკავკასიაში შექმნილი ვითარება გვაიძულებს მნიშვნელოვანი სამხედრო ძალები ვიყოლიოთ აზერბაიჯანში, რაც ერთობ არასასურველია მოსახლეობისათვის და მავნეა ჯარის ნაწილებისათვის. ასეთმა ვითარებამ შეიძლება სახიფათო სახე მიიღოს და გართულებები შექმნას თვით აზერბაიჯანში;

4. ჩვენგან საქართველოს დაპყრობა, ბათუმის დაკავება "ანტანტაში შემავალ ქვეყნებს" (ინგლისი, საფრანგეთი, გერმანია) წაართმევს წინააღმდეგობის უკანასკნელ ბანაკს არმენიაში;

5. საქართველოს დაპყრობა ახლა მიტომაც არის საჭირო, რომ "ანტანტამ" ჯერ ვერ მოასწრო ვრანგელის ლაშქრის ნაშთების შეკოწიწება და არ ჰყავს საკმაო ძალები ჩვენს წინააღმდეგ;

6. იმის იმედი, რომ თვით საქართველოში შიგნიდან მოხდება გადამწყვეტი აფეთქება არ უნდა გვქონდეს. ამას ამტკიცებს ის ამბები, რაც საქართველოში ხდება. საქართველოს ჩვენს დაუხმარებლად ხელისუფლების დამხობა არ ძალუძს;

7. საბაბი საქართველოს საქმეებში ჩვენი ჩარევის გვაქვს. საამისოდ საჭირო არ არის აშკარად თავს დავესხათ საქართველოს, გვაქვს შესაძლებლობა, რომ დავიწყოთ მოძრაობა აფხაზეთში, აჭარაში, ბორჩალოს მაზრაში, სადაც საამისო ნიადაგია. ამ მხრივ ჩვენი დახმარება შეუძლია აგრეთვე თურქეთსა და არმენიას და შესაძლებელია შეიქმნას ისეთი ვითარება, რომ მხსნელებად მოვევლინოთ საქართველოს, რომელიც იხრწნება და ანარქიას ეძლევა."

 

მასონ-ბოლშევიკურ საყუდელში, კრემლში ორჯონიკიძის მოსაზრებები განიხილეს და საქართველოს დაპყრობაზე კვლავ უარი უთხრეს. "კავბიუროს" ხელმძღვანელს მოსკოვმა პასუხი 10 დღეში გამოუგზავნა. შეტყობინების ხასიათის მიხედვით, ხელმძღვანელობა გაღიზიანებული იყო. ორჯონიკიძე თავისი მოუთმენლობით, ბოლშევიკური რუსეთის გეგმებს არღვევდა:

 

"12 იანვარი 1921 წ. "კავბიუროს საქართველოს დაპყრობაზე უარი ეთქვას. მითითება მიეცეს "კავბიუროს" ზუსტად დაიცვან ამ საკითხზე უკვე არსებული "ცეკას" გადაწვეტილება."

 

1921 წლის დასაწყისში მასონ-ბოლშევიკები გამუდმებულ მოლაპარაკებებს აწარმოებდა ანტანტის მთავარ მოთამაშესთან - ინგლისთან და ათათურქის ხელისუფლებასთან. ამ პროცესის დასრულებამდე რუსეთი საქართველოში მოქმედებას ერიდებოდა.

 

იანვარის ბოლოს ბოლშევიკებმა თითქმის, დაასრულეს დიდ ბრიტანეთთან მოლაპარაკება, რომელსაც ორ ქვეყანას შორის სავაჭრო-სამრეწველო მჭიდრო ურთიერთობის დამყარება უნდა მოჰყოლოდა. ამ თანამშრომლობის სანაცვლოდ, რუსეთი შუა აზიაში დიდი ბრიტანეთის მიზნებს უპირობოდ ცნობდა. თავის მხრივ, ლონდონი აღიარებდა, რომ კავკასია რუსეთის შიდა საქმეს წარმოადგენდა.

 

რუსეთმა ფარულ შეთანხმებას თურქეთთანაც მიაღწია. ათათურქის მთავრობა საქართველოს ძირძველ კუთხეებს - ტაოს, კლარჯეთს ითხოვდა. 1921 წლის იანვარის ბოლოს საბოლოოდ გაირკვა, რომ თუ თურქეთი არდაგანის, ართვინის და ოლთისის მხარეებს მიიღებდა, იგი საქართველოს დაპყრობის წინააღმდეგი არ იქნებოდა.

 

ვითარების გარკვევის შემდეგ, რუსეთმა მოქმედება დაიწყო. ბოლშევიკთა საგარეო საქმეთა მმართველმა ("სახალხო კომისარმა") ჩიჩერინმა საქართველოს წინააღმდეგ საჭირო საბაბი ლენინის მისამართით 20 იანვარს გაგზავნილ წერილში ასახა:

 

ჩიჩერინი - ლენინს. "საქართველო ისე გავიდა თავს, რომ შეიძლება იძულებული გავხდეთ და დავიპყროთ იგი. თქვენ იცით მოვლენათა თანამიმდევრობა:

- საქართველომ უარი თქვა მთლიანად შეესრულებინა ხელშეკრულებაზე დაფუძნებული შეთანხმება, რომელიც მის ნავსადგურში შესული ჩვენი გემების დაბრუნებას გულისხმობს. გარდა ამისა, დააპატიმრა ჩვენი თანამშრომლები, დასაჯა ჩვენი თანამოაზრე კომუნისტები და უარი თქვა შეესრულებინა ამ საკითხზე ჩვენთან დადებული შეთანხმება."

 

ამ წერილზე მასონ-ბოლშევიკებმა მყისიერი მოქმედება მოაყოლეს:

 

"24 იანვარი 1921 წ. სტალინი - ცეკას წევრებს. წინადადებას ვაყენებ მოვიწონოთ ამხ. ჩიჩერინის ხაზი საქართველოს საკითხში და "ქვეყნის რევოლუციურ სამხედრო საბჭოს" მივცეთ მითითება, რომ საჭიროა დაუყოვნებლივ შეუდგეს მოსამზადებელ მუშაობას იმისთვის, რათა გადაწყვიტოს საკითხი კავკასიაში სამხედრო ჩარევის წესის თაობაზე. ამავე დროს მითითება მივცეთ ორჯონიკიძეს, მოამზადოს აჯანყებულთა გამოსვლა საქართველოს ცნობილ მხარეებში."

 

სტალინის წინადადება "კომპარტიის ცეკამ" მოიწონა. 26 იანვარს რუსეთმა საქართველოს დაპყრობა საბოლოოდ გადაწყვიტა. საქართველოს დაპყრობისთვის "კავბიუროს" მწვანე შუქი 1921 წლის 26 იანვარს აუნთო:

 

"რუსეთის რკპ(ბ)-ს ცენტრალური კომიტეტის პლენუმის დადგენილება:

 

1. დაევალოს საგარეო საქმეთა სამმართველოს გააჭიანუროს საქართველოსთან ურთიერთობის გაწყვეტა, ამასთან მუდმივად შეკრიბოს ზუსტი ცნობები მის მიერ ხელშეკრულების დარღვევის შესახებ და უფრო დაჟინებით მოითხოვოს არმენიაში სურსათ-სანოვაგის გატარება;

2. შევეკითხოთ კავკასიის სარდლობას, რამდენად მომზადებულნი არიან ჩვენი არსებული სამხედრო ძალები საქართველოსთან დაუყოვნებელი, ან მოახლოებული ომისათვის;

3. მივცეთ მითითება "სამხედრო-რევოლუციურ საბჭოს" და კავკასიის სარდლობას, თუ საჭირო იქნა, მოემზადონ საქართველოსთან ომისათვის. დაევალოს სარკინიგზო გადაზიდვის უმაღლეს საბჭოს უახლოეს ვადებში მოახსენოს შრომისა და თავდაცვის საბჭოს, რა შესაძლებლობა გააჩნია იმისთვის, რომ გაადიდოს ჯარების გადაყვანა კავკასიაში.

 

ცეკას გადაწყვეტილების შესახებ, "კავბიუროს" ხელმძღვანელმა სტალინისგან შეიტყო. ორჯონიკიძემ ბაქოში საიდუმლო შეტყობინება მიიღო, რომელსაც ხელს სტალინი აწერდა. ხელმძღვანელობა "კავბიუროს" ომის დაწყებისთვის საჭირო მოსამზადებელი სამუშაოების ჩატარებას ავალებდა.

 

"სტალინი - ორჯონიკიძეს. "ცეკამ" მიიღო გადაწყვეტილება გასწიოს მოსამზადებელი მუშაობა იმ ვარაუდით, რომ შესაძლოა საჭირო შეიქმნეს სამხედრო ჩარევა და საქართველოს დაპყრობა. გადაწყდა აგრეთვე შეკითხვა გაუგზავნონ კავკასიის სარდლობას ჩვენი სამხედრო ძალების მდგომარეობაზე, იმაზე თუ რა ძალები დაგვჭირდება კიდევ, რომ უეჭველად დავამარცხოთ საქართველო, თორემ ტროცკი ირწმუნება, რომ თქვენს ფრონტზე ჩვენ ერთობ სუსტი ვართო. აუცილებლად ჩემს სახელზე გამოაგზავნე ცნობა, შეგვიძლია თუ არა ვიქონიოთ სრული გამარჯვების იმედი ძალთა არსებული რაოდენობით. მე და ილიჩი ველით შენგან ზუსტ, გაუზვიადებელ ცნობებს."

 

ორჯონიკიძეს შექმნილ ვითარებაზე ცნობების მიწოდება დააგვიანდა. მომლოდინის პოზიციაში ამჯერად უკვე მოსკოვი აღმოჩნდა. ეს კი მათ უკმაყოფილებას იწვევდა. 5 თებერვალს, შეტევის დაწყებამდე 6 დღით ადრე, ორჯონიკიძემ კრემლიდან მკვახე დეპეშა მიიღო:

 

"ლენინი - ორჯონიკიძეს.

 

26 იანვარს სტალინმა გამოგიგზავნათ საიდუმლო შეტყობინება N1225, რომლის პასუხი დღემდე არ მიგვიღია. ძალიან შეშფოთებული ვართ და გთხოვთ დაუყოვნებლივ გვიპასუხოთ."

 

"6 თებერვალი 1921 წ. ორჯონიკიძე - ლენინს და სტალინს. “საქართველო საბოლოოდ გადაიქცა მსოფლიო "კონტრრევოლუციის ბუდედ" ახლო აღმოსავლეთში. აქ მოქმედებენ ფრანგები, აქ მოქმედებენ ქიაზიმ-ბეი და მთიელთა მთავრობის წარმომადგენლები. ჩრდილო-კავკასიის მთიელ აჯანყებულთა დასახმარებლად იგზავნება მილიონები. სასაზღვრო ზოლში ქმნიან რაზმებს, რომლებიც თავს ესხმიან ჩვენს სასაზღვრო ნაწილებს. აუცილებელად მიმაჩნია, კიდევ ერთხელ გავუსვა ხაზი იმ სასიკვდილო საფრთხეს, რომელსაც უქმნის საქართველო ბაქოს. ამ საფრთხის თავიდან აცილება შესაძლებელია მხოლოდ საქართველოში აჯანყების დაწყებითა და მისი სწრაფი დაპყრობით."

 

საქართველოს დაპყრობის საკითხი გადაწყვეტილი იყო, მაგრამ კრემლს ორჯონიკიძისგან სწორედ მსგავსი შინაარსის შეტყობინება სჭირდებოდა, რათა ამის საფუძველზე "ცეკას" გადაწყვეტილება მიეღო. 8 თებერვალს რუსეთის კომპარტიის ცეკამ განიხილა 6 თებერვალს ბაქოდან ორჯონიკიძის მიერ გამოგზავნილი შეტყობინება და საქართველოს დაპყრობა საბოლოოდ დაამტკიცა.

 

11 თებერვალს ლორეს რაიონში კომუნისტური აჯანყების პროვოცირება მოხდა. მოიერიშე ჯგუფებმა ბორჩალოში ქართულ ნაწილებზე მიიტანეს იერიში, რასაც მალე საქართველოში მასონ-ბოლშევიკთა XI ლაშქრის შემოსვლა მოჰყვა.

 

13 თებერვალს აჯანყების ორგანიზატორმა არმენმა კომუნისტმა იოსებ ლაზიანმა ბაქოში, ერევანში და მოსკოვში შეტყობინება გააგზავნა:

 

"ბაქო. მე-11 არმიის რევოლუციურ სამხედრო საბჭოს. ერევანი - არმენიის რევკომს. მოსკოვი - ჩიჩერინს. ძლევამოსილად დამთავრებული აჯანყების ამბავი, მეხივით გავარდა საქართველოში, აჯანყებულთა მოძრაობის ტალღა ლორედან შეუკავებელი ძალით მოედო მთელ საქართველოს. წითელი მეამბოხენი მრისხანე ნაკადით მიექანებიან თბილისისკენ. მსოფლიოში არ არსებობს ძალა, რომელიც შეაჩერებდა მშრომელთა ლაშქრის აჯანყების ამ ძლევამოსილ სვლას. დიადი მუშურ-გლეხური რუსეთის წითელი არმია მოვალეა რევოლუციონერ აჯანყებულთა მწკრივებში მყოფი თავისი ფოლადისებური რაზმები შეუერთოს იმ რწმენასა და სასოებას, რომ წითელი არმია მალე მხარს დაუჭერს მათ. წითელ აჯანყებულთა პასუხისმგებელი ხელმძღვანელი ლაზიანი."

 

ლაზიანის დეპეშის საპასუხოდ, კრემლმა XI არმიას შესაბამისი ბრძანება 14 თებერვალს მისცა. საქართველოში ბოევიკური XI ლაშქრის შეჭრის ბრძანებას ხელს თავად ლენინი აწერდა:

 

"ლენინი - XI არმიის სამხედრო რევოლუციურ საბჭოს: ცეკა თანახმაა, რომ მე-11 ლაშქარმა დაუჭიროს მხარი საქართველოში მომხდარ აჯანყებას და დაიკავოს თბილისი. ამასთანავე, მე-11 არმიამ ქალაქის აღების დროს უნდა დაიცვას ყველა საერთაშორისო წესი. გაფრთხილებთ, რომ ტრანსპორტის უქონლობის გამო, უპუროდ ვსხედვართ და ვერც ერთ ვაგონს ვერ მოგცემთ. იძულებულები ვართ კავკასიიდან მარტო პური და ნავთი ვზიდოთ. მოვითხოვთ დაუყოვნებლივ გვიპასუხოთ პირდაპირი მავთულით, პასუხს ხელი მოაწეროს მე-11 არმიის რევოლუციური საბჭოს ყველა წევრმა."

 

ამ დეპეშის შემდეგ, 15 თებერვალს ორჯონიკიძემ, მოსკოვისგან დასტური მოითხოვა XI ლაშქრის საქართველოში შეყვანაზე თანხმობა:

 

ორჯონიკიძე, ელიავა - ლენინს, სტალინს: "ქართველებმა დაიწყეს ძალების გადმოსროლა ლორეში აჯანყებულთა წინააღმდეგ. მათი შეტევა მოსალოდნელია ნებისმიერ წუთს. ასეთ შემთხვევაში გარემოება იძულებულს გვხდის საპასუხო დარტყმა განვახორციელოთ. ჩვენი აზრით, წარმატების მისაღწევად ამაზე ხელსაყრელი დრო აღარ გვექნება. ქართული ლაშქრის სულიერი მდგომარეობა დაბალია. ამას მოწმობს სადახლოს რაიონში თითქმის მთელი ქართული ბრიგადის ბრძოლის გარეშე დანებება და სადახლოს აღება, სადაც ქართველები ოთხჯერ აღემატებოდნენ აჯანყებულებს. დაყოვნება მხოლოდ გააუარესებს ჩვენს შანსებს."

 

რამდენიმე საათში მოსკოვიდან პასუხი მოვიდა.

 

"სტალინი ორჯონიკიძეს: "ეხლა გადმოგცემ ცეკას გასაიდუმლოებულ პასუხს. მანამდე კი გთავაზობ: ახლავე შეუტიე, დასტურია, აიღე ქალაქი."

 

რამდენიმე წუთში ორჯონიკიძემ უკვე კრემლის დადასტურებაც მიიღო, სადაც დასაბუთებული იყო XI ლაშქრის საქართველოში შემოჭრა. მასონ-კომუნისტები უცხო ქვეყანაში შეიარაღებული ძალების შეჭრას, აჯანყებულთა დაცვის მიზეზით ამართლებდა:

 

"15 თებერვალი 1921 წელი. ლენინი მე-11 ლაშქრის რევოლუციურ საბჭოს:

"ცეკას მიაჩნია, რომ XI ლაშქრის შეჭრა წარმოადგენს სამშვიდობო ზოლში მყოფი აჯანყებულების დაცვას, რომელთაც ემუქრებათ განადგურება თეთრგვარდიელების მხრიდან. ანგარიში გაუწიეთ თქვენი ბრძოლის ამ ხასიათს ყველა თქვენს საჯარო გამოსვლაში. რა თქმა უნდა, ჩვენ XI ლაშქრის რევოლუციური სამხედრო საბჭოსაგან მოველით ქმედით და სწრაფ მოქმედებას. თუ სამშვიდობო ზოლში მყოფ აჯანყებულთა დასაცავად, სამხედრო თვალსაზრისით, საჭიროა თბილისის აღება, XI ალაშქარი არც ამას უნდა მოერიდოს."

 

ამ საბუთს ჰქონდა სტალინის მიერ ხელით მინაწერი:

 

"სამი დღის შემდეგ ველი ცნობას თბილისის აღების შესახებ."

 

იმავე დღეს საქართველოში რუსეთის ელჩმა აარონ შეიმანმა ბაქოდან შემდეგი შინაარსის შეტყობინება მიიღო:

"გადაწყვეტილია რუბიკონის გადალახვა. იმოქმედეთ ამ გადაწყვეტილების შესაბამისად."

 

1921 წლის 16 თებერვალს მასონ-ბოლშევიკთა წითელი ლაშქრის მიერ დაკავებულ შულავერში, საქართველოს "რევოლუციური კომიტეტი" ჩამოყალიბდა. "რევკომში" ძირითადად ის ქართველი მასონ-კომუნისტები შედიოდნენ, რომლებიც 1918-1920 წლებში საქართველოს მთავრობამ ანტისახელმწიფოებრივი საქმიანობისთვის ქვეყნიდან გააძევა. "რევკომის" შემადგენლობაში შედიოდნენ:

- ფილიპე მახარაძე,

- მამია ორახელაშვილი,

- ბუდუ მდივანი,

- შალვა ელიავა,

- მიხეილ ოკუჯავა,

- ლადო დუმბაძე,

- ალექსანდრე გეგეჭკორი,

- ბესარიონ კვირკველია.

 

"რევკომის" ჩამოყალიბებასთან დაკავშირებით სტალინი ორჯონიკეძეს შემდეგ რჩევას აძლევდა:

 

სტალინი ორჯონიკიძეს: "რევკომის შემადგენლობაში დატოვეთ რამდენიმე ადგილი ფედერალისტებისა და მემარცხენე მენშევიკებისათვის. გარდა ამისა, რევკომში გირჩევ შეიყვანო თათარი, არმენი და აღმოსავლეთ საქართველოს წარმომადგენელი. თორემ სხვანაირად რევკომი კოჭლობას დაიწყებს. ჟორდანიას შეცდომა ის იყო, რომ მისი მთავრობა თითქმის სულ გურულებისაგან შედგებოდა და ამიტომ აღმოსავლეთ საქართველოში არ სარგებლობდა მხარდაჭერით. მასონ-მენშევიკების ეს შეცდომა ჩვენ არ უნდა გავიმეოროთ."

 

პირველსავე სხდომაზე, რომელიც 16 თებერვალს შულავერშივე გაიმართა, რევკომმა რუსეთის ე.წ. "საბჭოთა რესპუბლიკის" მეთაურს ვლადიმერ ლენინს დახმარების შესახებ თხოვნა გაუგზავნა:

 

"საქართველოს რევოლუციური კომიტეტი, რომელიც იშვა მენშევიკების კონტრრევოლუციური მთავრობის წინააღმდეგ ხალხის მასების აჯანყების ცეცხლსა და კვამლში, აღფრთოვანებულ სალამს უგზავნის დიდი პროლეტარული რევოლუციის ბელადს. საერთაშორისო იმპერიალიზმის მიერ სამი წლის მანძილზე ნასაზრდოებმა მენშევიკების მთავრობამ შექმნა საკუთარი პოლიციური და სამხედრო აპარატი მშრომელთა დასათრგუნავად. საერთაშორისო რეაქციის და ქართველი მენშევიკების გაერთიანების წინააღმდეგ საქართველოს მშრომელები მოისუსტებდნენ და ყველა ცდა დაემხოთ მოძალადეთა უღელი, დამარცხებით მთავრდებოდა. მაგრამ ხალხის მასების უკანასკნელი აჯანყება ძლევამოსილი აღმოჩნდა. საქართველოს მთავრობის დასახმარებლად ისწრაფიან ევროპის ძალები. გაერთიანებული შავი ლაშქრის დაწოლისთვის წინააღმდეგობის გაწევა მხოლოდ შეერთებულ წითელ სოციალისტურ ლაშქარს შეუძლია. ჩვენ ვიმედოვნებთ, ჩვენ დარწმუნებული ვართ, რომ არამარტო დიადი პროლეტარული რევოლუციის, არამედ დიდი შესაძლებლობის ქვეყანა არ დაგვტოვებს ჩვენ უთანასწორო ბრძოლაში და დახმარებას აღმოუჩენს ახლადშობილ საქართველოს სოციალისტურ საბჭოთა რესპუბლიკას."

http://a.pix.ge/r/7krwe.jpgრუსეთისა და თურქეთის ერთობლივი თავდასხმა საქართველოზე

16 თებერვლიდან რუსეთმა საქართველოზე შეტევა რამდენიმე მიმართულებით დაიწყო. ბორჩალოს მაზრის გარდა, XI ლაშქარმა საქართველოს საზღვარი წითელი ხიდიდან და ფოილოს სარკინიგზო ხიდიდანაც გადალახა. კრემლში მოკალათებული მასონ-ბოლშევიკები ომის მიმდინარეობის შესახებ დაწვრილებით ცნობებს ითხოვდა. ორჯონიკიძე იძულებული იყო კრემლში მოხსენებითი ბარათები დღეში რამდენჯერმე გადაეცა

 

სტალინი - ორჯონიკიძეს. "ცეკა მოითხოვს თქვენგან მუდმივ ცნობებს, ორჯერ დღეში. შენ კი უკვე ორი დღეა ცნობას არ იძლევი. ცეკა მოითხოვს გეგმის შესრულებას. ამ წუთშივე მოგვეცი ცნობა აჯანყებულთა მიღწევების შესახებ. საჭიროა დააჩქაროთ ქალაქის აღება."

 

"17 თებერვალი 1921 წ. ორჯონიკიძე - სტალინს. ფოილოდან წითელი არმიის დიდებული მწყობრი რიგები მოსახლეობისა და აჯანყებულებთა აღტაცებულ მისალმებებში გადავიდნენ მტკვარზე. ყველაგან იმართება ხალხმრავალი შეკრებები და მსვლელობები ბოლშევიკური წითელი ლაშქრის პატივსაცემად. აჯანყებულები თვითონვე გადადიან წითელი არმიის სამხედრო ნაწილში, რომელიც აზერბაიჯან-საქართველოს საზღვარზე დგას."

 

"18 თებერვალი 1921 წ. ორჯონიკიძე - სტალინს. "ჩვენ მივიღეთ ფრიად დიდმნიშვნელოვანი ცნობები, შიმშილითა და საქართველოს მთავრობის ძალადობით გაწამებული საქართველოს მშრომელები აჯანყდნენ ბურჟუაზიის აღვირახსნილი ღრეობის წინააღმდეგ... და მძლავრი ნიაღვარივით დაიძრნენ თბილისისაკენ... და ახლა წითელი ნიაღვარი უახლოვდება თბილისს, ბურჟუაზიის ღრეობის ამ საძულველ კერას. თბილისის საათები დათვლილია, შესაძლოა ამ წუთს თბილისის თავზე უკვე ფრიალებს პროლეტარიატის ბატონობის წითელი დროშა."

 

საქართველოს მთავრობის მეთაურის ნოე ჟორდანიას დიდი მცდელობის მიუხედავად, რუსეთის მასონ-კომუნისტურ ხელისუფლებასთან ომის დაწყების მიზეზების დადგენა ვერ მოხერხდა

 

21 თებერვალი 1921 წელი. "ჟორდანია - ჩიჩერინს: რას ითხოვთ ჩვენგან?

გვაცნობეთ ის მიზნები, რომლის გამოც დაიწყეთ ომი ჩვენს წინააღმდეგ. შესაძლოა ჩვენ შევძლოთ სისხლისღვრის გარეშე მოლაპარაკება."

 

რუსეთის საგარეო საქმეთა სახალხო კომისარმა ჟორდანიას ეს შეტყობინება პასუხის გარეშე დატოვა.

 

1921 წლის 24 თებერვალს თბილისს ალყის საფრთხე შეექმნა. ასეთ ვითარებაში მთავრობამ ქალაქის დატოვების გადაწყვეტილება მიიღო. მეორე დღეს 25 თებერვალს 12 საათსა და 15 წუთზე, კოჯრის გზიდან საქართველოს დედაქალაქ თბილისში მასონ-ბოლშევიკთა XI ლაშქრის მოწინავე ნაწილები გამოჩნდნენ.

იმავე დღეს ბაქოდან სერგო ორჯონიკიძემ მოსკოვში ცნობილი შეტყობინება გააგზავნა:

 

25 თებერვალი 1921 წელი. "ორჯონიკიძე - ლენინს, სტალინს. ტფილისზე წითელი დროშა ფრიალებს.

გაუმარჯოს საბჭოთა საქართველოს!"

 

მიხეილ ბასილაძის წერილის მიხედვით

[Siknadmo]

"სტალინი - ორჯონიკიძეს. ის რასაც შენ ლაპარაკობ საქართველოს მთავრობის შესახებ, მთლიანად სწორია, მაგრამ ვითარება ახლა ისეთია, რომ ახლა სიჩქარე საქართველოსთან, ჩვენ არ მიგვაჩნია აუცილებლად - სულერთია, რამდენიმე თვის შემდეგ თუ ბოლშევიკები იქნებიან ნებადართულნი, იგი ისედაც გახდება ბოლშევიკური (საბჭოთა), სხვა გზა მისთვის არ არსებობს. გირჩევ დაარწმუნო საქართველოს როგორც სასაზღვრო ნაწილები, ისე სხვა აჯანყებულები საქართველოს შიგნით, რომ არ იჩქარონ გამოსვლებში და შეინარჩუნონ თავიანთი ძალები უახლოესი მომავლისთვის. აქედან გამომდინარე მე ვთვლი, რომ ჩვენი ჯარების, ასევე აზერბაიჯანის ჯარების მხრივ შეტევითი მოქმედება საქართველოს წინააღმდეგ არ იქნება და ჩვენ ხვალვე, უკიდურეს შემთხვევაში ზეგ, დავდებთ ხელშეკრულებას საქართველოსთან, რის შესახებაც შენ დაწვრილებით გაცნობებთ. თქვენს უკანასკნელ შეტყობინებას 12 მაისისთვის თბილისის დაკავებასთან დაკავშირებით, ჩვენს გეგმასთან სრულიად შეუთავსებლად ვთვლით. არმენიასთან, ისევე როგორც საქართველოსთან დამოკიდებულებაში, აზერბაიჯანმა უნდა დაიკავოს თავისი მიწის ყოველმხრივ დაცვის მდგომარეობა, დაიცვას თავისი საზღვრები მთელი ძალებით, მაგრამ არ გადავიდეს მოსაზღვრე სახელმწიფოთა საზღვარზე."

თუკი ეს სიმართლეა მაშუინ?

[ვეფხვი]

დაჩი

ანუ ბოლშევიკები დ მენშევიკებიც მსოფლიო მასონური დანაშაულებრივი რვაფეხის ნაწილებს წარმოადგენდნენ.

და ამ მასონებმა ერთმანეთს დააყარეს არა??? მაშ ადამიანურმა ვნებებმა და ამბიციებმა მაინც იYინეს თავი და სძლიეს მათ არა?

 

მაშ რა მისტიკა, რა ღვთაებრივი... რაზეა საერთოდ ბაასი!