იმისთვის, რომ განიმარტოს რა არის უკომპლექსობა, საჭიროა განიმარტოს რა არის თავად კომპლექსი, საიდან მოდის შესაძლებელია, თუ არა მისი დაძლევა. ფსიქოლოგები კომპლექსს ასე განმარტავენ: კომპლექსი ეს არის, ნახევრად ან სრულად გაუცნობიერებელი მოგონება ისეთი მომენტისა, რომელმაც ძლიერი ფსიქოლოგიური გავლენა მოახდინა ადამიანზე. საბოლოო ჯამში კი, საკუთარი თავით, გარეგნობით ან ცხოვრებით უკმაყოფილების ანარეკლია. ბევრი ადამიანისთვის შემიმჩნევია საკუთარი აზრის გამოხატვის შიში, კომპლექსი. ამ კომპლექსის ძირი ბავშვობაში უნდა ვეძებოთ. ალბათ ყველას გახსოვთ ჩვენი ბებია-ბაბუების "სწორი აღზრდის მეთოდი", რომელიც გვიკრძალავდა "უფროსების საუბარში ჩარევას", "ხმა არ ამოიღო და არ ჩაერიო საუბარში სანამ უფროსები არ შგეკითხებიან და ნებას არ დაგრთავენ", "არ უნდა აკეთო ის, რაც გსურს, ანუ უნდა აკეთო ის, რასაც მშობლები გეუბნებიან", "გოგოს დაუთმე", "დიდი ხარ და დათმე" და ა.შ. სწორედ ამის ბრალია პიროვნულობის გაუფერულება, რაც იწვევს საკუთარი თავის უნდობლობას, უპატივცემულობას, რადგან სხვისი მითითებებით ცხოვრობ ე.ი. საკუთარი აზრი არ გაგაჩნია ან "არასწორად" აზროვნებ. "არასწორად", ანუ ვიღაცის მოსაზრების გათვალისწინებით, ე.ი. არამისეულად. ჩემი აზრით, ნებისმიერი კომპლექსის დაძლევა შესაძლებელი გახდება, თუ მის მიზეზს ჩავუღრმავდებით და გავიაზრებთ, რომ ყველა ადამიანს აქვს კომპლექსები და ეს ნორმალურია. უკომპლექსობა კიდევ სწორედ კომპლექსების სიმრავლეა, ერთგვარი მცდელობა მათი დაფარვის.