Asmodeus

mercia merlani sityva madlis mnishvneloba rom ar icit es gavige, axla gekitxebit sityva seqtis mnishvneloba icit? shen gaicare imdeni vicine atmis kompots mivirtmevdi da erti nacheri yelshi gamechxira didma iehovam lamis damaxrcho ara tbilisis forumze bans rom momxsnian es posti unda davacitiro pirdapir internet kontrabandas saxelze

Shaten არ ჯობდა, მე იმის დანახვება მსურს რომ "მეორე ლოყის მიშვერის გარეშეც" იმას აკეთებენ რაც უნდათ.

urfinjus ჯენტლმენობაზე პრეტენზიას ნამდვილად ვერ გავაცხადებ, (სადილს ჯერაც ხელით მივირთმევ, წვერგაუპარსავი, ფეხის ფეხზე გადადებაც არ მჩვევია) მაგრამ მაინც გმადლობ კონპლიმენტისთვის თქვენ კი: mercia merlani ჟარგონებისთვის ბოდიშს გიხდით (არ ვიცოდი გოგონა თუ იყავით) ენის ალაგმვა ვერ ვისწავლე ჯერაც. ხანდახან ვბილწსიტყვაობ უშნოდ, მაპატიე.

urfinjus "შენიშვნა" მიღებულია, ნამდვილად არ ვიცოდი თუ გოგონას ვესაუბრებოდი თორემ ლექსიკას უფრო ფრთხილად შევარჩევდი. mercia merlani პოსტებს კითხულობთ? მე მოვუწყვე განკითხვის დღე? ერთმანეთს ამხელენ სიბინძურეებში და ეს ინფორმაცია ღია და საჯაროა. მართლმადიდებელი არ ვარ, რწმენით კი არაფრის მწამს თუ თავად არ "ვიხილე" ანუ არ დავრწმუნდი მის რეალობაში. რომელ მრწამსს მივხედო? არ მწამს ბრმად არაფრის. ვლანძღავ? ვის? როდის? თქვენსავე ეპისკოპოსთა სიტყვებს ვაკოპირებ და თუ ვინმე ვინმეს ლანძღავს ეს ერთი მართლმადიდებელი მეორეს. კავშირშია: რადგან ხე ნაყოფით შეიცნობა, ჭეშმარიტი ეკლესია კი მის წევრთა ნაყოფებით. ჰო და ეგ გითხარი საუბრის დასაწყისში სწორედ, სხვას რომ განიკითხავ ჯერ შენი მრწამსის მღვდელმთავრები უნდა იყვნენ ხომ უმწიკვლონი? პ.ს რაოდენ გასაკვირიც არ უნდა იყოს იეჰოვას მოწმეები არასოდეს იკადრებენ იმას რასაც მართლმადიდებელი მღვდელმთავარი კადრულობენ. ძალიან გთხოვთ ამიხსნათ "რას ნიშნავს სიტყვა მადლი", აი ამ სიტყვის მნიშვნელობა მაინტერესებს "მადლი" მე არ ვიცი და გთხოვ შენ გამარკვიო. ჰო, მაგრამ როგორ? სხვისივე გაკიცხვით? ათეისტს თუ პასუხს ცემ საკუთარი პოზიციით ისაუბრე აქეთ იქით რომ გადაწვდი სხვებს და ვიღაცის პრობლემების აჟიტირებით საკუთარ ეკლესიაში არსებული პრობლემები გსურს რომ გადაფარო ეგ რანაირი სამართალია ღმერთმანი? რატოა თითიდან გამოწოვილი? პიროვნებების ვინაობები არ იკითხება თუ წყარო, ჟურნალი "ჯვარი ვაზისა" , რომ საპატრიარქოს ლოცვა კურთხევით გამოდის არ იცით? ეს არის თითიდან გამოწოვილი? აბა კარგად დააკვირდით..........................................

აი ამიტომ გითხარი რომ ჯერ თქვენს წიაღში არსებულ სიბინძურეებს მოუარეთ და სხვა სექტების სიბინძურეებში მერე იქექიალეთ თქო, თორემ ბოდიში და პირადად მე სულ ცალ ფეხზე მკიდია, რომელი ეპისკოპოსი სად აძლევს ტრაკს და მწვალებელთა ზიარებითაა გართული თუ არა პატრიარქი და სექტების იდეოლოგიები კიდევ მეორე ფეხზე მკიდია, ესეც თუ გაინტერესებს.

mercia merlani მტკიცებულება გსურს იურისტო? აჰა ინებე: დიდი რჯულის კანონი გვამცნობს: "მწვალებელი არს და საპატიჟოდ მწვალებელთათვის დადებულისა სჯულისა თანამდები, რომელი მცირედცა მიდრკეს მართლმადიდებელი სარწმუნოებისაგან; მწვალებელი არს, რომელი მართლმადიდებელი არა იყოს" ,,საპატრიარქოს საგარეო განყოფილების მოწვევით 3(16)-დან 17(30) აპრილამდე საქართველოში სტუმრად იმყოფებოდა ვენის უნივერსიტეტის კათოლიკურ-თეოლოგიური ფაკულტეტის დეკანი, პატროლოგიის პროფესორი, კათოლიკე მღვდელი დოქტორი ერნსტ ქრისტოფ სუტნერი და მისი თანმხლები პირი _ აღმოსავლეთის ეკლესიათა ინსტიტუტის თანამშრომელი, ავგუსტინელთა ორდენის წევრი, ვიუცბურგის მონასტრის წინამძღვარი მამა ცელესტინ პატოკი... დიდ ხუთშაბათს _ ფეხთბანვის დღეს მამა ერნსტ ქრისტოფ სუტნერი და მამა ცელესტინ პატოკი თბილისის სიონის საპატრიარქო ტაძარში დაესწრნენ საღმრთო სადღესასწაულო ლიტურღიას და სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის, უწმიდესისა და უნეტარესის ილია II-ის ხელიდან მიიღეს წმიდა ზიარება...“ ამონარიდი მართლმადიდებლური ჟურნალიდან ,ჯვარი ვაზისა, 1984წ., #2, გვ..17-18. როგორც ვხედავთ, პატრიარქმა ილია II-მ წმ. ევქარისტია მისცა მწვალებლებს – რომაულ-ლათინური, ე. წ. "კათოლიკური" ერესის მიმდევრებს. ხოლო ლაოდიკიის წმ. კრების კანონები: 6, 32, 34,37. დიდი სჯულისკანონი, გვ. 254-257 გვამცნობს, რომ: ბ) "ვითარმედ არა ჯერ-არს შენდობაი მწვალებელთაი, რათა შევიდნენ სახლად ღმრთისა, რომელნი ჯერეთ თვისსავე წვალებასა ზედა ეგნენ"; "ვითარმედ არა ჯერ-არს მწვალებელისაი მიცემაი ევლოგიისაი, რომელნი უკურთხეველ არიან უფროის, ვიდრე კურთხეულ"; "ვითარმედ არა უღირს ყოველსა ქრისტიანესა დატევებაი მოწამეთა ქრისტიანეთა და წარსვლა ცრუ მოწამეთა მიმართ, რომელ არიან მწვალებელნი, რომელნი პირველთქმულთა მათ მწვალებელთაგანნი ყოფილ იყვნენ, რამეთუ იგინი უცხონი არიან ღმრთისაგან, შეჩუენებულ უკუე იყვნედ მისრულნი მათდა მიმართ" შეკითხვა მოძღვარს: მწვალებელ-ერეტიკოსთათვის ევქარისტიის მიცემით ჩაიდინა, თუ არა მკრეხელობა, საქართველოს კათალიკოს პატრიარქმა ილია II-მ? http://church.ge/index.php?showtopic=9485

mercia merlani ესეც? მღვდელი იაკობი ამხელს 18/09/2008 — ლომისა ინტერვიუ მამა იაკობთან (სამაკაშვილი) კითხვა: ძვირფასო მამა იაკობ, გთხოვთ, დაასახელოთ ის საეკლესიო იურისდიქცია, სადაც ამჟამად იმყოფებით მღვდელმსახურად; ასევე, თუ შეიძლება, განუმარტეთ „დიდგორის“ მკითხველს, როდის განუდექით საქართველოს საპატრიარქოს და რა კანონიკური მიზეზით დატოვეთ მისი იურისდიქცია? პასუხი: 2005 წლის ნოემბრიდან გადავედი საზღვარგარეთის რუსულ მართლმადიდებელ ეკლესიაში (მიტროპოლიტ ვიტალის იურისდიქცია). ამჟამად, შეძლებისდაგავარად, ვემსახურები ყველა იმ მორწმუნე მრევლს, განურჩევლად ეროვნებისა, რომლიც საჭიროებს კანონიერ მღვდელმსახურს. საქართველოს საპატრიარქოს არც განვდგომილვარ და არც ვაპირებ განდგომას ღვთის შეწევნით. მე განვუდექი საქართველოს საპატრიარქოს მმართველი მამათმავლების, ერეტიკოსების, მორწმუნე ხალხის სულიერი და ფიზიკური მკვლელების ბრიგადას და ამავე მიზეზით დავტოვე მათი ეკლესია. <a href='http://didgori.wordpress.com/2008/09/18/მღვდელი-იაკობი-ამხელს/' target='_blank' rel='nofollow'>http://didgori.wordpress.com/2008/09/18/ აღნიშნულ ,,ფორუმელებს“ მიმართავს ,,დავით-23“: ,,გამარჯობა! ერთი კითხვა მაქვს, თუ არ გამინაწყენდებით: არის თუ არა ქრისტიანი ის, ვინც ამბობს, რომ მეჩეთის კედელს ემთხვია და სულიწმინდა იგრძნო?“. ,,geoparizeli“: ,,როგორც ქრისტიანს, მიგაჩნიათ თუ არა, რომ მეჩეთის კედლებზე მთხვევისას ქრისტიანმა, შეიძლება, მადლი მიიღოს?“. _ ,,ჯვაროსანი“: ,,ვერ გეტყვი! ეს თავად მას ჰკითხეთ, ვინც თქვა! იმედია, იცით, ვინც თქვა!; დიახ, დიპლომატიური განცხადება იყო და როგორც ჩანს, ასე ჩათვალა საჭიროდ. მე არ მესმის თქვენი პრეტენზია. განცხადების ავტორს მიმართეთ, თუ რამე გაწუხებთ!“. _ ,,KAIROS“: ,,ვინც უცოდველია პირველმა მან ისროლოს ქვა… ჩვენ აქ განაჩენი კი არ გამოგვაქვს (ან რა უფლება გვაქვს) ვინ ვინაა, არამედ ვსაუბრობთ სხვა რელიგების კანონებზე და ტრადიციებზე, გთხოვთ ნუ გააოფებთ თემას“ (იქვე, ერთ-ერთი კომენტატორი მართებულად ეკითხება: «,,KAIROS“, კი, მაგრამ ჩემი აზრით, სუსტს შეიძლება რწმენა შეერყეს, დაეჭვდეს რამეში და რა ვიცი, ათასი რამე… რას იტყვი?!»). ჩვენი პასუხი: ჩემთვის ქრისტეანე არ არის არამარტო ამის მთქმელი [მეჩეთის კედელს ვემთხვიე და სულიწმინდა ვიგრძენი], არამედ ყველა ის, ვინც ამ კითხვაზე სწორი პასუხისგან განგებ თავს იკავებს ან ,,დიპლომატიურ“ პასუხებს სცემს (ამ კითხვის ასეთი წყობით დასმა და მასზე ჩვენი პასუხიც აღიქმება ერთგვარ გამოძახილად წმ. ილარიონ ქართველის ,,ცხოვრებიდან“ ცნობილი ამბისა, რაც, უკვე, ერთ-ერთ ელ-გვერდზე გამოვაქვეყნეთ და რასაც ქვემოთაც იხილავთ…)… რაოდენ სავალალოა, რომ თბილისის სასულიერო სასწავლებლის აღზრდილები ასე ,,რთულად“ მიუგებენ ამ უმარტივეს კითხვებს! ამ დროს, ერთმაც კარგად უწყის და მეორემაც, რომ ეს სიტყვები პატრიარქმა ილია მეორემ წარმოსთქვა სწორედ თბილისის სასულიერო სემინარია-აკადემიის სტუდენტებთან შეხვედრისას; თანაც, ორივეს კარგად მოეხსენება ამ სიტყვათა უარყოფითი შინაარსიც. მაგრამ ამან ისინი, სამწუხაროდ, არ შეაწუხა: პირველი კითხვას, უბრალოდ, თავს არიდებს და ჯერარგაგონილ უაზრობას ოდენ ,,დიპლომატიურ განცხადებად“ ნათლავს; ხოლო მეორეს სხვებზე, მათ შორის, ჩვენზე, ადვილად ,,გამოაქვს განაჩენი“ (უკვე, ,,ამის უფლება აქვს“!) და სწორად დასმულ უმნიშვნელოვანეს კითხვებს ,,გაოფებას“ უწოდებს. ჩვენ რომ მსგავსი მკრეხელობა წარმოგვეთქვა ან დაგვეწერა (ნუ იყოფინ!), მათი ჩვენდამი დამოკიდებულებიდან გამომდინარე, ცხადია, ჩვენზე რასაც იტყოდნენ და დაწერდნენ და სწორადაც მოიქცეოდნენ. მაგრამ ამ შემთხვევაში (გასაგები, მაგრამ მიუღებელი და არასაპატიო მიზეზების გამო), საღვთო სიმართლის თქმის ,,რა უფლება აქვთ“?! იქნებ, რომელიმე მათგანმა გვაჩვენოს კანონი, რომელიც პატრიარქის მხილებას გვიკრძალავს, ხოლო მღვდლისას _ გვავალდებულებს?! ან, ბოლოს და ბოლოს, სად წერია, რომ პატრიარქის მხილება არ შეიძლება? ამასთან კავშირში, საქ. საპატრიარქოს ერთ-ერთ ღვთისმსახურთან რამდენიმე წლის წინანდელი საუბრიდან გაგვახსენდა: _ სასულიერო პირმა რომ სპორტი დალოცოს, შეიძლება-მეთქი? _ რას ამბობ! არა. _ ვინც, მაგალითად, ფეხბურთს ლოცავს, მასზე რას იტყვით? _,,უგნურია!“ (სწორედ, ასე წარმოსთქვა). _ იცით, რომ პატრიარქმა ჰქნა ეს? _ რას ამბობ, მაგას როგორ იტყოდა; ფეხბურთს კი არა, ფეხბურთელებს დალოცავდა! მაშინ, გადმოვუღე გაზეთი ,,ქართული ფეხბურთი“ (#1, 27.04.1990): ,,დინამოს“ სტადიონზე ერთ-ერთი ,,მატჩისას“ მისული კათალიკოსი მიკროფონით მიმართავს მრავალრიცხოვან მაყურებელს და ამის ამსახველი სურათის ქვეშაა ფოტო-ასლი მისივე ხელით დაწერილი სიტყვებისა: ,,ღმერთმა დალოცოს ქართული ეროვნული ფეხბურთი. ილია II, სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი“ (იქვე: ,,საქ. ეროვნულ ჩემპიონატს მხარში ამოუდგნენ და საქ. ფეხბურთის ფედერაციის სახელზე გადარიცხეს: საქ. საპატრიარქომ _ 100 000 მანეთი; #3 საგზაო-სამშენებლო სამმართველომ _ 10 000 მან.; კოოპერატივმა ,,ინტურისტ-ნაკადულმა“ _ 5 000 მან.; თბილისის საქალაქო საბჭოს აღმასკომის ს/ს ტრესტმა ,,თბილრემმშენმა“ _ 5 000 მან. საქ. ფეხბურთის ფედერაცია მადლობას უხდის მათ“). როგორ გგონიათ, ამის საკუთარი თვალით ნახვისა და წაკითხვის შემდეგ, ან დაფიქრდა, ან შეწუხდა, ან სინდისმა შეაწუხა? სულ რამდენიმე წამის წინ (ჯერ რომ ვერ წარმოედგინა, მისი სათაყვანო პატრიარქი თუ იტყოდა ამას) არ ჰქონდა წამოცდენილი, ,,უგნურია“ ასეთი რამის მთქმელიო?! გამოსავალი იმაში ჰპოვა, რომ აქეთ ,,მომდგა“, _ ჩვენი პატრიარქის, დედა-ეკლესიის და საქართველოს მტეროო… საქ. საპატრიარქოს მეორე ღვთისმსახურმა საუბარში, უცებ, განგვიცხადა: _ სინოდი რასაც იტყვის, საბოლოოა!.. _ არ შეიძლება, რომელიმე ადგილობრივი ეკლესიის სინოდი რაიმეში შეცდეს (ვეკითხებით)? _ (!..) _ მაგ., როცა ილია II, საქ. სინოდის წევრებთან ერთად, პაპისტებსა და სხვა ერეტიკოსებს აზიარებდა, სინოდიც რომ დუმილით ეთანხმებოდა?! _ რას ამბობთ, ეს დაუჯერებელია, როგორ აზიარებდა მწვალებლებს; ,,ეს, იცით, რამხელა ცოდვაა?..“. _ ეს სხვა საკითხია; იქნებ, მოინანია, კიდეც _ ვურბილებთ მიდგომას. _ როგორ, მოინანია! ასეთი ცოდვის მონანიება, იცით, რა ძნელი და მძიმეა? თან, სად ჩანს, რომ მოინანია და როდის? _ ამაში, რა თქმა უნდა, გეთანხმებით! მაგრამ, იქნებ… _ ეს ცილისწამებაა!.. _ (სხვა წყაროებთან ერთად, საბუთად ვუსახელებ ერთ-ერთს _ საქ. საპატრიარქოს ოფიციალურ ორგანოს _ ,,ჯვარი ვაზისა“, 1984წ., #2, გვ..17-18, სადაც აღწერილია, რომ პატრიარქმა საკუთარი ხელით აზიარა ერეტიკოსები…) _ [არ მერწმუნება. მაშინვე, ტელეფონით უკავშირდება საქ. საპატრიარქოს ბიბლიოთეკის თანამშრომელს, მონაზონს, რომელმაც იქვე, მისი კურთხევით, მოძებნა ეს გამოცემა, გადაშალა მითითებული გვერდი და დაიწყო კითხვა (ხმა ჩვენც გვესმის): ,,საპატრიარქოს საგარეო განყოფილების მოწვევით 3(16)-დან 17(30) აპრილამდე საქართველოში სტუმრად იმყოფებოდა ვენის უნივერსიტეტის კათოლიკურ-თეოლოგიური ფაკულტეტის დეკანი, პატროლოგიის პროფესორი, კათოლიკე მღვდელი დოქტორი ერნსტ ქრისტოფ სუტნერი და მისი თანმხლები პირი _ აღმოსავლეთის ეკლესიათა ინსტიტუტის თანამშრომელი, ავგუსტინელთა ორდენის წევრი, ვიუცბურგის მონასტრის წინამძღვარი მამა ცელესტინ პატოკი... დიდ ხუთშაბათს _ ფეხთბანვის დღეს მამა ერნსტ ქრისტოფ სუტნერი და მამა ცელესტინ პატოკი თბილისის სიონის საპატრიარქო ტაძარში დაესწრნენ საღმრთო სადღესასწაულო ლიტურღიას და სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის, უწმიდესისა და უნეტარესის ილია II-ის ხელიდან მიიღეს წმიდა ზიარება...“.] აქვე, აღსანიშნავია, რომ ხსენებულ მონაზონს ამ ბოლო სიტყვების ჩაკითხვა-განმეორებაც კი გაუჭირდა (ან გვერდით მყოფთა შეეშინდა, ან _ საკუთარი თავისა…), გაჩერდა, წყრომანარევი კილოთი შებედა ჩვენს თანამოსაუბრე მღვდელ-მონაზონს _ რა მოგდით, მამაო, განა, არ იცით, ეს ამბავი ჩვენმა უწმიდესმა რომ, უკვე, მოინანია?!. _ და ამონარიდის კითხვა აღარ გაუგრძელებია: ,,…ხოლო დიდ შაბათს _ ლიტონიობის დღესასწაულზე საქართველოს ეკლესიის სასურველი სტუმრები სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქსა და სიონის ტაძრის სამღვდელოებასთან ერთად ღამის 12 საათიდან დილის 7 საათამდე აღავლენდნენ ლოცვებს ბრწყინვალე აღდგომის სადიდებლად… საქართველოში ვიზიტის დასასრულს ქართული ეკლესიის სტუმრები კვლავ შეხვდნენ სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქს, რომელმაც კათოლიკური და მართლმადიდებლური ეკლესიების დაახლოების საქმეში სასიკეთო წვლილის შეტანისათვის ვენის უნივერსიტეტის პროფესორი, მამა ერნსტ ქრისტოფ სუტნერი და ვიუცბურგის ტაძრის წინამძღვარი ცელესტინ პატოკი დააჯილდოვა ოქროს ჯვრის ტარების უფლებით. სტუმრებს საქართველოში მოგზაურობის დროს თან ახლდნენ მისი ყოვლადუსამღვდელოესობა მარგველი ეპისკოპოსი ქრისტეფორე (წამალაიძე), დიაკონი მიხეილ თარხნიშვილი და საპატრიარქოს თარჯიმანი დარეჯან ცხადაძე“. საქ. საპატრიარქოს სხვა მღვდელ-მონაზონთან საუბრიდან: _ არის თუ არა მკრეხელობა ამის და ამის თქმა (ვეკითხებით)? _ დიახ (მპასუხობს ეჭვნარევად…). _ არის თუ არა მკრეხელი ამის მთქმელი? _ დიახ. _ იცით, რომ ეს პატრიარქმა თქვა? _ არ მაინტერესებს, რა ხდება ჩვენს ეკლესიაში; მე მხოლოდ ჩემი ცოდვები მაინტერესებს!.. მეოთხე ღვთისმსახურმა კი გაცნობისთანავე (მოულოდნელად, სახლში გვესტუმრა) მამათმავალი ,,მიტროპოლიტის“ დაცვა დაიწყო… ახალ თაობათაგან ბევრმა არ იცის, რომ როცა მიტროპოლიტი ილია შიოლაშვილი პატრიარქად დაადგინეს, მან სასწრაფოდ ორი მღვდელმსახური აკურთხა ეპისკოპოსად (ორივე სოდომური ცოდვის მიმდევარი). ამათგან ერთ-ერთის დამცველად მოგვევლინა, სწორედ, ხსენებული მღვდელ-მონაზონი, ამ ლოგიკით: _ იცით, რამხელა ცოდვა ჩაიდინეს იმათმა, ვინც ეს ამბავი ცხონებულ მიტროპოლიტს დააბრალეს?! ხალხი დააბრკოლეს (გვეუბნება). _ (ვპასუხობთ) როგორც ჩანს, თქვენთვის ცნობილი არაა, რომ კი არ დააბრალეს, მასზე იმდენი საჩივარი და მამხილებელი მასალა შევიდა საპატრიარქოში, რომ თვით მისი მაკურთხეველი პატრიარქი, რომელიც მას და მისნაირებს ყოველთვის დაჟინებით იცავდა და აწინაურებდა (დღესაც ასეა), იძულებული გახადეს, იგი სამღვდელო პატივისგან განეკვეთა, სინოდის დასტურით (იგივე მოხდა იმ მეორე ეპისკოპოსის მიმართაც). _ როგორ გეკადრებათ! დააბრალეს და იცით, რა ქნა? _ დაიბრალა, რომ ხალხი არ დაებრკოლებინა (!). _ რას ამბობთ (გაოცებას ვერ ვმალავ)! როგორ, თუ დაიბრალა?! ეს რა გამოსავალია; ხალხს ამით უფრო არ დააბრკოლებდა? _ დიახ, დაიბრალა (დაჟინებით იმეორებდა)! _ თქვენ შეგიძლიათ, იგივე ან სხვა მძიმე ცოდვა თქვენი მრევლის წინაშე დაიბრალოთ? _ (პასუხად, ჩვენი თხოვნისდა მიუხედავად, უდროობის მომიზეზებით, სასწრაფოდ წავიდა) როგორც ჩანს, ჩვენს ძმას ერთმანეთში ერევა ორი სხვადასხვა შემთხვევის დედააზრი: 1. ,,პატერიკებში“ აღწერილი ამბავი, როცა ვინმე განდეგილ ბერს (არამღვდელს), რომელსაც გარშემო არც სამწყსო ჰყავს და არც საზოგადოება, სადღაც, უდაბნოში გამოსაცდელად ორ-სამ, სულიერებაში გამოცდილ, ადამიანს მიუვლენენ ცოდვათა დასაბრალებლად და ისიც ყველა ცოდვას იბრალებს მწვალებლობის გარდა. 2. წმ. დავით გარეჯელმა კი სიძვის ცოდვა არ დაიბრალა და იქით ამხილა ცილისმწამებლები. რატომ? _ იმიტომ, რომ ეს უკანასკნელი, იმ ბერისგან განსხვავებით, ქალაქში (თბილისში) ცხოვრობდა და თავისი ქადაგებითა და წმინდა ცხოვრებით ბევრი ცეცხლთაყვანისმცემელი ჰყავდა ქრისტეს სჯულზე მოქცეული. მძიმე ცოდვა რომ დაებრალებინა ანუ პირადი ღვაწლი გაეწია, ამ შემთხვევაში, ეს იქნებოდა ცრუღვაწლი, ყალბი თავმდაბლობა, რადგან როგორც უფალი საყვედურობდა თავის ცრუმოციქულებს, თქვენი ცუდი საქციელის გამო ჩემი სახელი იგმობა წარმართებშიო. აქვე, აუცილებლად უნდა შევნიშნოთ, რომ ზემოხსენებული ,,მღვდელმთავრებიდან“ ერთი ტაძრის საკურთხეველთან ახლოს, ეპიტაფიით _ მიტროპოლიტი; ხოლო მეორე მონასტრის ეზოში განისვენებს, წარწერით _ მთავარეპისკოპოსი. როგორ ფიქრობთ, ეს პატრიარქის ნებართვის გარეშე მოხდებოდა ან მან ეს არ იცის? მათი საფლავების ფოტო-სურათები პრესაშიც კი გამოქვეყნდა. ჯერარგაგონილი მკრეხელობაა, რომ ყოფილი სასულიერო პირი იმავე იერარქმა, ვინც ის ამ ღირსებისგან სამუდამოდ განაყენა (თან, თურმე, იმ მიზეზით, რომ მამათმავლობას ,,იბრალებდა“), ეკლესიის სასაფლაოზე დაკრძალოს მისგანვე ჩამორთმეული და სიკვდილამდე აღუდგენელი წოდებით. სხვათა შორის, აგერ, ახლახანს გავრცელდა ცნობა, რომ რომის პაპი, რომელსაც ბრალი სოდომელ კიურეთა მფარველობასა და მათი ცოდვა-დანაშაულის დაფარვაში ედება, ინგლისში ჩასვლის შემთხვევაში, შესაძლოა, აეროპორტშივე დააკავონ და პასუხისგებაში მისცენ… აი ესეც სიცრუეა რასაც მეუფე სერაფიმე იძახის? http://www.myvideo.ge/?video_id=1753843

ეგ ვიღაც ვალინკებიანი კაცი ნახე ვინ არის? მთავარეპისკოპოსი გახლავს, განა იყო მთავარეპისკოპოსი და კი არ განკვეთეს, დღესაც მთავარეპისკოპოსია, მაგრამ შენ ალბათ მთავარეპისკოპოსი მხოლოდ ჯიპში გამოჭიმული დიდღიპიანი ოქროსჯაჭვებასხმული გოდორი გგონია არა? ვალინკები თუ აცვია აბა მთავარეპისკოპოსი როგორ არის ხო? ქრისტეს ქალამნები რომ ეცვა ღმერთი როგორ იყო ხო? როგორ დავიჯერო არა ვიღაც ებრაელი ქალამნებიანის, რომელიც ვირით გადაადგილდება და საერთოდ არ გააჩნია სახლი სად მიიდრიკოს თავი.

mercia merlani თუ სიცრუეა, კიდევ უფრო უარესი მართლმადიდებელთათვის, რადგან ნახე ამ ე.წ "სიცრუეს" ვინ იძახის? ანუ შენი თქმით მიტროპოლიტი, ეპისკოპოსი და არქიმანდრიტი ცრუობს და ცილისმწამებლობს. რაც კი იმაზედ მეტყველებს რომ სუფთანი არ ხართ. მოკლედ რომ აგიხსნა ან მამათმავალთა მფარველი პატრიარქი გყავს ან კიდევ ცრუ და ცილისმწამებელი ეპისკოპოსები, ყველა შემთხვევაში თქვენი ე.წ "სისუფთავის" საკითხი ეჭ ქვეშ დგება.

mercia merlani რაც დაიდო ისიც საკმარისია საიმისოდ რომ ობიექტური ადამიანი მიხვდეს, რომ ასე ვთქვათ არ ხართ სუფთა უკანალისანი. mama თუ კი არა მართალია:

mercia merlani სუფთა ხართ? აბა ეს რა არის? ჰო და ვიმსჯელოთ, პატრიარქი ხომ როგორც საქართველოს ავტოკეფალური მართლმადიდებელი ეკლესიის საჭეთმბყრობელია? ვიმსჯელოთ მისი და სხვა მაღალი იერარქების საქციელით მართლმადიდებლურ მრწამსზე? კარგი ვიმსჯელოთ: საერთო გაზეთმა” ქართლის ერთ სოფელში 74 წლის მთავარეპისკოპოსის მეუფე ილარიონს მიაკვლია, რომელიც პატრიარქ დავით მეხუთის ანდერძის თანახმად, მისი სიკვდილის შემდეგ პატრიარქად უნდა ეკურთხებინათ თუ ვინმემ არ გითხრა, ძნელია დაიჯერო, რომ ეს მოხუცი კაცი, რომელიც ქართლის ერთ სოფელში ფარღალალა ქოხში მარტო ცხოვრობს, მთავარეპისკოპოსია და პატრიარქ დავით V-ის ანდერძით, მისი სიკვდილის შემდეგ პატრიარქად სწორედ ის უნდა ეკურთხებინათ. ზის თავისი ქოხის წინ, თხელი მაისური, სპორტული შარვალი და ვალინკები აცვია. მუნჯი არ არისო, ამბობენ სოფლელები, მოწამვლის შემდეგ არ ლაპარაკობს, სულ დუმს, ჟესტებით მპასუხობს, ან დაფაზე თითებით გამოჰყავს ასოები და ასე გაგებინებს სათქმელს. საოცარი თვალები აქვს, თითქოს ვარსკვლავები უზის გუგებში და რომ შემოგხედავს, სიკეთეს და სიყვარულს გასხივებს. მთავარეპისკოპოს მეუფე ილარიონ სამხარაძის ნახვა მას შემდეგ გადავწყვიტე, რაც საეკლესიო წრეებთან დაახლოებულმა პირმა საქართველოს ყოფილი მინისტრთა საბჭოსთან არსებული რელიგური საბჭოს წევრის წერილი გადმოგვცა: `1976 წლიდან ვმუშაობდი საქართველოს მინისტრთა საბჭოსთან არსებულ რელიგიურ საბჭოში. ჩვენი მოვალეობა იყო მთავრობასა და ეკლესიას შორის კავშირი დაგვემყარებინა. ჩვენი ნებართვის გარეშე ვერც ერთი ეპისკოპოსი ან მღვდელი ვერ იკურთხებოდა. ჩვენი საბჭო ყოფილი უშიშროების თანამშრომლებით იყო დაკომპლექტებული, აქედან გამომდინარე, თითოეული სასულიერო პირის ვინაობა დაწვრილებით ვიცოდით, ისიც კი ცნობილი იყო ჩვენთვის, პატრიარქს ვის სახელზე ჰქონდა ანდერძი დაწერილი, რომელიც ინახებოდა მისივე ხელით დალუქულ სეიფში. 1977 წელს, როცა პატრიარქი დავით V გარდაიცვალა, ვიცოდით, რომ პატრიარქს ანდერძი დაწერილი ჰქონდა მთავარეპისკოპოს ილარიონ სამხარაძეზე. ისიც ვიცოდით, პატრიარქობას მიტროპოლიტ გაიოზ კერატიშვილს ჰპირდებოდა. პატრიარქის გასაიდუმლოებულ ვითარებაში გარდაცვალების შემდეგ მის მიერ დალუქული სეიფი რომ გახსნეს, ანდერძში ილია II-ის გვარი იყო მოხსენიებული. საბჭოს წევრები გაოგნებული დავრჩით, გაგვიკვირდა, ვის შეიძლებოდა გაეხსნა დალუქული სეიფი და შეეცვალა ანდერძი. ასე იყო თუ ისე, 1977 წელს 25 დეკემბერს ანდერძის საფუძველზე ილია II პატრიარქად აკურთხეს. ამის შემდეგ ეკლესიაში დაპირისპირება დაიწყო. მეუფე ილარიონი (სამხარაძე) სიმართლის დადგენას მოითხოვდა, ხოლო მიტროპოლიტი გაიოზი პატრიარქობისთვის იბრძოდა, რადგან ის იყო ქორეპისკოპოსი, ე.ი. პირველი პირი პატრიარქის შემდეგ ჯერ კიდევ ეფრემ II-ის დროს. დავით V-ის გარდაცვალების მერე კერატიშვილი ხატების ქურდობის ბრალდებით ციხეში გაუშვეს, ხოლო ილარიონ სამხარაძე გაურკვეველ ვითარებაში მოწამლეს. მინდა შევეხო ერთ ძალიან მტკივნეულ საკითხს. 1982 წლიდან საქართველოს საპატრიარქოში კვლავ დაიძაბა მდგომარეობა. ხუთი ეპისკოპოსის მოთხოვნით თბილისში გავრცელდა პროკლამაციები, რომელსაც არიგებდნენ ფაბრიკა-ქარხნებში. ისინი მოითხოვდნენ მამათმავალი ეპისკოპოსების განკვეთას. მთავრობამ დაგვავალა შეგვეცვალა პატრიარქი ილია II იმ მოტივით, რომ ეკლესიაში მომრავლდნენ მამათმავლები. კანდიდატურაც კი იყო წარმოდგენილი, ცხუმ-აფხაზეთის მიტროპოლიტი დავით ჭკადუა, რომელსაც რამდენიმე დღეში უნდა დაეკავებინა პატრიარქის სავარძელი, მაგრამ საქმეში ჩაერია შინაგან საქმეთა სამინისტროს მაღალი თანამდებობის პირი ვარლამ შადური (როგორც ამბობენ, ილია II-ის ნათესავი. _ ი.კ.)და მისი კატეგორიული მოთხოვნით ილია II პატრიარქად დარჩა. მეუფე დავით ჭკადუა კი რამდენიმე ხნის შემდეგ გაურკვეველ ვითარებაში გარდაიცვალა~. ახლახან სრულიად შემთხვევით გავიგე, რომ მეუფე ილარიონ სამხარაძე სოფელში ცხოვრობდა. გზაზე მიმავალს სოფლელები მხვდებიან. როცა ვეკითხები, სად ცხოვრობს-მეთქი მეუფე ილარიონი, მიმასწავლიან და გზას განაგრძობენ. ეზო მავთულბადით არის შემოღობილი. ალაგ-ალაგ გარღვეული, რკინის ჭიშკარი მაგრად არის ჩაკეტილი და ეზოში ვერავინ შევა. კარებზე ვაკაკუნებ. ხმა არ ისმის. ღობესთან მივდივარ და იქვე, ხის უკარფანჯრო, შეშის დასაწყობი ფარდულის მსგავს ქოხმახში ფეხის წვერებზე დამდგარი ვიხედები. _ მეუფე! _ ვეძახი. ხმას არავინ მცემს. მეც ვერავის ვხედავ. _ აქ არის, ეგერა, _ მეუბნება მეზობლის ქალი და ეზოსკენ მანიშნებს. მისი გამოჩენა მოჩვენებას ჰგავდა. ვერ დავინახე, საიდან გამოვიდა, სად იყო, როგორ აღმოჩნდა ხის კუნძთან, ხელში წყლიანი ბოთლით და პლასტიკატის ალაგ-ალაგ ჩამტვრეული თეთრი დაფით. მომიახლოვდა. მე ღობის აქეთ, ის _ იქეთ. დაფა იქვე დადო. წყლიანი ბოთლი გადმოაპირქვავა, წყალი მუჭით სახეში შემომასხა და მაკურთხა. ასე გაიმეორა რამდენჯერმე. ხელის მოძრაობით მკითხა _ რა გინდაო?! _ დამლოცე მეუფე, _ ვუთხარი მე. ღობის ძირას მიწაზე ჩამოჯდა. თეთრი თმით გადაპენტილი თავი ჩაღუნა… ორივე ვდუმდით. მერე ამომხედა. _ მეუფე, შემომიშვით ეზოში, _ ვთხოვ. ის იღებს ხის დაფას და წერს: _ ვ-ი-ნ ხ-ა-რ? ვეუბნები ჩემს სახელს. _ მ-ო-გ-ზ-ა-ვ-ნ-ი-ლ-ი ი-ქ-ნ-ე-ბ-ი? _ არ ვარ მოგზავნილი. თქვენი ნახვა მინდა, მაინტერესებს როგორ ხართ? _ მ-ა-გ-რ-ა-დ ვ-ა-რ. _ მინდოდა გვესაუბრა, _ ვეუბნები. _ რ-ა-ზ-ე _ წერს დაფაზე თითით. _ ქვეყანაზე, ეკლესიაზე. ხომ ხედავთ, რა ამბები ხდება ეკლესიაში? _ ა-რ ა-რ-ი-ს ჩ-ე-მ-ი ს-ა-ქ-მ-ე. _ უსამართლობები ხდება. _ ა-რ ა-რ-ი-ს ჩ-ე-მ-ი ს-ა-ქ-მ-ე- _წერს ისევ თითით. _ ხმას რატომ არ იღებთ? პასუხს არ მცემს. _ი-გ-ა-ლ-ო-ბე _ მიწერს. _ შემომიშვით, ეზოში და კი, ბატონო. თავს აქნევს და იღიმება. მივდივარ ღობესთან ახლოს და `ღირს არსს~ ვღიღინებ. ტაშს უკრავს. მერე ხელებს აღაპყრობს მაღლა. თვალები ცრემლებით ევსება. მეხვევა. შუაში ღობეა. ის მლოცავს, თავზე მეამბორება და ცრემლჩამდგარი თვალებით ისევ ცისკენ აპყრობს მზერას. ბილიკიდან კაცი მოდის. მეუფე იღებს დაფას და წერს: _ ე-ს ჩ-ე-მ-ი დ-ი-ა-კ-ვ-ა-ნ-ი-ა _ თან იღიმის. მ-ა-გ-რ-ა-მ ჯ-ე-რ ა-ხ-ა-ლ-ბ-ე-დ-ა-ა… გვეღიმება. _ წავალ, მეუფე, მეტს აღარ შეგაწუხებთ, _ ვეუბნები. _ შ-ე-ნ-დ-ო-ბ-ა-ს გ-თ-ხ-ო-ვ-თ. მ-გ-ლ-ო-ვ-ი-ა-რ-ე ვ-ა-რ დ-ა გ-ა-რ-დ-ა-მ-ე-ც-ვ-ა-ლ-ა. უკან ვბრუნდები. მეუფე ილარიონ სამხარაძე იქვე, სადაც ვლაპარაკობდით, მიწაზე ჯდება და კეთილი ღიმილით თვალს მაყოლებს… როგორც ამბობენ, რაც მეუფე ილარიონი მოწამლეს, კარგა ხნის განმავლობაში იგი საავადმყოფოში მკურნალობდა, მერე დაბრუნდა მამაპაპისეულ ეზოში. მას შემდეგ კაცთაგან გარიყული ცხოვრობს 74 წლის მთავარეპისკოპოსი. სრულ მდუმარებასა და უკიდურეს გაჭირვებაში უსახლკაროდ, უსახსროდ… თუმცა ის არ გახლავთ ეკლესიიდან დევნილი და მიტოვებული, გაურკვეველი მიზეზების გამო სააქაოში სასტიკსასჯელდადებული ერთადერთი უმაღლესი სამღვდელო პირი. სულიერებისგან და სარწმუნოებისაგან განძარცვულ ქართულ ეკლესიაში, სადაც, როგორც ამბობენ, ახლაც უშიშროების აგენტები და სახელმწიფოს უმაღლესი ეშელონების წარმომადგენლები წყვეტენ თუნდაც უბრალო მღვდლების ხელდასმის საკითხებს, დღეს და გუშინ არ დაწყებულა სულიერი კრიზისი. დღეს საზოგადოებამ არაფერი იცის იმის შესახებ, რითი, რა ვითარებაში, ვინ მოწამლა დავით V ანდერძში პატრიარქად დასახელებული მთავარეპისკოპოსი ილარიონ სამხარაძე და რატომ გააძევეს ის საერთოდ ეკლესიიდან. არაფერია ცნობილი პატრიარქობის კანდიდატი მიტროპოლიტის დავით ჭკადუას იდუმალებით მოცული გარდაცვალების თაობაზე. მას შემდეგ, რაც პატრიარქი დავით მეხუთე დღემდე გაურკვეველ ვითარებაში გარდაიცვალა (სავარაუდოდ, ისიც მოწამლეს), ხოლო პატრიარქის ინტრონიზაციას სვეტიცხოველში მართლმადიდებლური კანონიზაციის საწინააღმდეგოდ, მწვალებლური ეკლესიის _ სომხური გრიგორიანული ეკლესიის პატრიარქი სპეციალური მოწვევით საპატიო სტუმრად ესწრებოდა, ბევრ უმსგავსობას და სიბილწეს დაედო სათავე, ამას ამტკიცებდნენ და გაჰყვიროდნენ ის უმაღლესი სამღვდელო პირები, რომლებიც დღეს მიცვალებულნი არიან. სხვათაშორის, ეს `მამხილებელი~ სამღვდელო პირებიც საეჭვო ვითარებაში გარდაიცვალნენ. ასე რომ, ჩვენ მიცვალებულთა `ლაპარაკს~ ვუსმენთ ახლა, ცოცხალთაგან ზოგი დაამუნჯეს და ზოგმა თვითონ გადაწყვიტა მდუმარება, ერთი გასაგები მიზეზის გამო, არავის სურს მკვლელის სასტიკი ხელით მოუსწრაფონ სიცოცხლე ან შხამით მოწამლონ, დააბრმავონ და დაამუნჯონ, როგორც ეს არაერთხელ მომხდარა… აი, რას წერდნენ, სანამ ცოცხლები იყვნენ ბათუმ-შემოქმედელი მიტროპოლიტი შიო (ავალიშვილი) და ნიკორწმინდელი ეპისკოპოსი ამბროსი (ქათამაძე) კათალიკოს-პატრიარქს ილია II-ს: საბოლოო წერილი უპირველესად ის გვინდა მოგახსენოთ, რომ ამ წერილს ჩვენ მივაწვდით ყველა დაინტერესებულ ქართველს, რამდენადაც კი შევძლებთ მის გამრავლებას. თქვენს მოსაზრებას, რომ `ეკლესიის საიდუმლოებანი არ უნდა გავიდეს ეკლესიის გარეთ~, ჩვენ არ ვიზიარებთ. არ ვიზიარებთ იმიტომ, რომ გარდა ქრისტიანული დოგმატიზმით დაწესებული შვიდი საიდუმლოისა, ეკლესიაში სხვა საიდუმლო არ არსებობს და არც უნდა არსებობდეს. რა 1978-79 წლებმა, ბევრი რამ მოხდა ამ ორ წელიწადში, მაგრამ ჩვენ ამ ფაქტების ჩამოთვლას არ მოვყვებით. ამჟამად ჩვენთვის მნიშვნელობა აქვს მხოლოდ იმას, რომ საქართველოს ეკლესია განსაცდელშია! ჩვენ თქვენთვის წარდგენილ წინა თხოვნაშიც ჩავწერეთ ეს სამსიტყვიანი საშინელება. მაგრამ თქვენ არც კი იკითხეთ, რა იყო ეს განსაცდელი. რატომ? რატომ არ მოგვთხოვეთ პასუხი ჩვენს მიერ გამოთქმულ ფორმულაზე? რატომ არაფერი არ იკითხეთ? იმიტომ, რომ თქვენ განუზომელ განდიდებას იყავით მიცემული და როდესაც სინამდვილის პირისპირ აღმოჩნდით, შეგეშინდათ, თვალებში შეგეხედათ მისთვის და მოგესმინათ ამ განსაცდელის შესახებ. განსაცდელი კი დღითიდღე მწვავდება, რადგან თქვენ, განდიდების მანიით შეპყრობილს გინდათ, ცრუმეტყველება გეხვიოთ გარს; გინდათ გესმოდეთ, რომ აყვავდა არნახულად საქართველოს ეკლესია, მაგრამ ჩვენ ვეღარ გამოვიჩინეთ ეს ცრუმეტყველება და თქვენი აშკარა მტრობა და სიძულვილი დავიმსახურეთ. რატომ? რა მოხდა? მოხდა დიდად სამწუხარო და სამარცხვინო ამბავი: მამათმავლები მომრავლდნენ ჩვენს ეკლესიაში და არათუ მარტო მომრავლდნენ. მათ დაიმსახურეს გაბატონებული მდგომარეობა და თქვენი აშკარა მფარველობის ქვეშ ეწეოდნენ თავიანთ სოდომურ ცოდვას. სამღვდელონიც და საერონიც აღშფოთებულნი იყვნენ ამ მოვლენით, მაგრამ საერონი ერთმანეთში მითქმა-მოთქმით იქარვებდნენ აღშფოთებას, ხოლო სამღვდელონი, თქვენი მუშაობის მეთოდებით დაშინებულნი, ხმის ამოღებას ვერ ბედავდნენ. მიტროპოლიტმა შიო ავალიშვილმა 1980 წელს გაბედა და მოგახსენათ: `თქვენო უწმინდესობავ, თქვენს მოღვაწეობას ხარვეზად დააჩნდება ის, რომ საქართველოს ეკლესიის შინაგან სიწმინდეზე არ ზრუნავთ~. თქვენ სახის ფერის შეცვლამდე გაგაჯავრათ ამ შენიშვნამ და მას მხოლოდ თქვენი უკმეხი პასუხი მოჰყვა. მამათმავლების `საქმიანობა~ კი იქამდე მივიდა, რომ მიტროპოლიტი ნიკოლოზ მახარაძე მამათმავლობისათვის ცხუმ-აფხაზეთის ეპარქიიდან გამოაძევეს. თქვენ კი ქუთაისის ეპარქიაში გადმოიყვანეთ იგი, ხოლო 74 წლის მიტროპოლიტი შიო, რომელიც ამ დროს ქობულეთში ისვენებდა, გადაიყვანეთ ბათუმში. თქვენი `მეფობის~ ქვეშ მყოფმა ნიკოლოზ მახარაძემ სოხუმიდან ქუთაისში ჩამოიყვანა თავისი `შეყვარებული~ მამაკაცები და შეუდგა თავისი `მოვალეობის~ შესრულებას. მის ურიცხვ უტიფრობას და თავხედობას შედეგად მოჰყვა ის, რომ ხალხმა საჩივრების წერა დაიწყო. თქვენც მარტო ერთ დღეს შემოსული ექვსი საჩივარი თავად ნიკოლოზს გადაეცით, ალბათ, `ზომების~ მისაღებად. არ გასულა დიდი დრო და მიტროპოლიტი ნიკოლოზ მახარაძე მეორე პანაღეით დააჯილდოვეთ და ასე შეეცადეთ თქვენი ნებითა და უფლებამოსილებით დაგეთრგუნათ ხალხის ნება. უნდა ვთქვათ პირდაპირ და სამართლიანად: თქვენ თქვენი მოქმედებით ტალახი ესროლეთ სახეში ქართველ ხალხს და საქართველოს ეკლესიის წმიდა გუმბათს. გეგონათ, თქვენი შეუზღუდავი ძალაუფლება ჩააჩუმებდა მომჩივნებს და საბოლოოდ მორწმუნე თუ არამორწმუნე ქართველი ხალხი შეეგუებოდა ეკლესიაში შემოტანილ მამათმავლობასა და სხვა გარყვნილებას, მაგრამ არ დაწყნარდნენ მომჩივანები და ჩვენ, მღვდელმთავრებს დაგვიწყეს საჩივრების წერა. აგვავსეს საყვედურებით, რომ ვითმენთ ამ საშინელებას, და ხმას არ ვიღებთ. ავწონ-დავწონეთ შექმნილი ვითარება ხუთმა მღვდელმთავარმა. დავწერეთ თხოვნა თქვენს სახელზე და მოგართვით 1982 წლის 10 დეკემბერს. ჩვენ თქვენთვის არ გვიკადრებია რაიმე ულტიმატუმის წამოყენება, არამედ გთხოვეთ მოცემული საკითხის განხილვა საქართველოს საეკლესიო დებულების მე-19 მუხლის თანახმად. იმ დღიდან თქვენი გული და გონება აღივსო ჩვენდამი მტრობითა და სიძულვილით და შეუდექით ამ მტრობისა და სიძულვილის პრაქტიკულ განხორციელებას. ჩვენთვის პასუხის გასაცემად თქვენ აირჩიეთ არაქრისტიანული გზა. მიხვეულ-მოხვეული, არაპირდაპირი. ჯერ გამოგვიცხადეთ, რომ ამ საკითხის შესახებ უნდა მოლაპარაკებოდით რელიგიის საქმეთა რწმუნებულს და დაგერეკათ მოსკოვში; სამი დღის შემდეგ გვითხარით, რომ ყოველივე გადაწყვეტილია და მამათმავლები განიდევნებიან ეკლესიიდან; ხოლო ხუთი დღის შემდეგ გამოგვიცხადეთ, რომ ჩვენი თხოვნა უყურადღებოდ იქნა დატოვებული, მოგებულ დროში დარაზმეთ მამათმავლები, მიეცით მითითება თქვენს ძმას, ვიქტორ შიოლაშვილს, რომ დაერაზმა ჩვენს წინააღმდეგ 5-6 მოხულიგნო დედაკაცი სიონის მრევლიდან. ჩვენ იძულებული გავხდით შეგვეწყვიტა საპატრიარქოში სიარული, ვერიდებოდით თქვენს პროვოკაციებს. ყველა ჩვენი საწინააღმდეო მტრული პროვოკაცია და გამოხტომა, რაც მოაწყვეს მამათმავლების ეპარქიებში და შიოლაშვილების საპატრიარქოში, აღწერილი გვაქვს ადრინდელ თხოვნაში, ამიტომ ამ საქმეზე აღარ გავაგრძელებთ ლაპარაკს. გაინაღდეს რა თქვენი თავგამოდებული მფარველობა, მამათმავლები განაგრძობდნენ თავიანთ აღვირახსნილობას და აჩანაგებდნენ ეპარქიებს. მიტროპოლიტი ნიკოლოზ მახარაძე არ ერიდება ხულიგნობას და ნარკოტიკების სპეკულანტებთან კავშირსაც კი, ამას წინად მას მასწავლებელი ქალის გალანძღვისათვის ხელწერილი დაადებინეს ქუთაისის მილიციაში, ხოლო მასთან გარყვნილებით კავშირში მყოფ ვინმე `მაიზერას~ დიდძალი ოპიუმი აღმოუჩინეს და პატიმრობაში იმყოფება. ასეთი ამბების ფონზე არაფრით არ ქრება საქართველოს ეკლესიის კარიბჭიდან წარწერა: ვაი, რა განსაცდელშია საქართველოს ეკლესია და რა მოელის მას?! თქვენ თქვენი პატრიარქობის დასაწყისიდანვე შეუდექით ახალგაზრდა სამღვდელოების გამრავლებას და ეს ახალგაზრდა სამღვდელოება ხედავს, რომ თქვენ ხელს აფარებთ გარყვნილებას. ჩვენ არ გიზრახავთ, რომ სამეურნეო საკითხები არ გესმით; არ გქონიათ შემთხვევა ჩასწვდომოდით, თუ რა არის არისტოტელეს `ოიკოს~ და `ნომოს~ _ საამისო არც განათლება მიგიღიათ და არც პრაქტიკული ცხოვრება გაგივლიათ. უბედურება იმაშია, რომ გინდათ, ყველაფერი თქვენი ხელიდან და თქვენი თავიდან გამოდიოდეს. ამის გამო სულიერი თანაძმობიდან თქვენ ვერ იტანთ საქმის მცოდნე ადამიანებს. თქვენ გაღიზიანებთ აქტიურად მოსაქმე კაცი. თქვენ უფრო მშვიდად ეგუებით იმას, რომ უქნარა და მძინარა კაცი იჯდეს ადგილზე, ვიდრე გამჭრიახი, კარგი მცოდნე და უნარიანი მოღვაწე. ვიქტორ შიოლაშვილი, ცხადია, თქვენი ძმაა. მაგრამ ვინ არის იგი საქართველოს ეკლესიისთვის? სჭირდება თუ არა იგი საქართველოს ეკლესიას? პასუხი უდავოა: ის შვილია საქართველოს ეკლესიისა, მაგრამ მის მოღვაწეობას ეკლესია არ საჭიროებს. საქართველოს ეკლესიამ და ქართველმა ხალხმა თქვენ აგირჩიათ პატრიარქად. თქვენი ძმა კი არაფერში აურჩევიათ. დღემდე არ ვიცით, თუ რა თანამდებობაზეა იგი გაფორმებული საპატრიარქოში. ვიცით მხოლოდ ის, რომ იგი უბოროტესად იყენებს თავისი ძმის მაღალ მდგომარეობას. მოურიდებლად ერევა საპატრიარქოს ყოველგვარ, განსაკუთრებით სამეურნეო საქმიანობაში, იგი იმდენად მოურიდებელია, რომ მღვდელმთავრების საქმეებშიც ერევა და ჭკუას ასწავლის მათ. როგორც თქვენ, ისე თქვენს ახლო ნათესავებს საქართველოს ეკლესია მიგაჩნიათ თქვენს საგვარეულო საკუთრებად. როგორც კი შეამჩნევთ, რომ ვინმეს არ მოსწონს ეკლესიისადმი თქვენი ასეთი დამოკიდებულება, მაშინვე იწყება ნერვიულობა, დაძაბულობა, ჭორაობა და მოუსვენარი ფუსფუსი, საკმარისი იყო მოგვეტანა თქვენთან თხოვნა მამათმავლების შესახებ, რომ დიდუბის ღვთისმშობლის სახელობის ტაძარში ბუხჰღალტრად მომუშავე თქვენს დას შეეწყვიტა ჩვენთან მოსალმება და ლაპარაკი. როგორც ძველი მემამულე არ ინდომებდა, რომ ვინმე ჩარეულიყო მისი მამულის საქმეებში. ასევე თქვენ და თქვენიანები ვერ იტანთ, რომ ვინმემ გამოიჩინოს საქართველოს ეკლესიისადმი რაიმე დაინტერესება. ქართველი ხალხი _ როგორც სამღვდელონი, ისე საერონი _ აღშფოთებულია ამის გამო. აქედან დასკვნის გამოტანა ადვილია: თქვენი ოჯახის ყვლა წევრი, ვისაც სამღვდელო ხარისხი არ აქვს. უნდა განთავისუფლებული იქნას ეკლესიაში მუშაობისაგან. საქართველოს ეკლესიამ ბევრი რამ განიცადა წარსულში და დღეს სრულებით არაა იმის პირობები, რომ უსამართლობა ჰყვაოდეს ჩვენს ეკლესიაში. თქვენ ჩვენი ეკლესიის სულიერი და მატერიალური მართვა მამათმავლებსა და ვიქტორ შიოლაშვილს მიანდეთ. თავად უზენაესი ზედამხედველობის მანტია მოიხურეთ და თქვენგან განსხვავებულად მოაზროვნე სამღვდელოებასთან ლაპარაკსაც კი არ კადრულობთ. არ გინდათ შეეგუოთ იმას, რომ ეკლესია ხალხს ეკუთვნის, ქართველ ხალხს, ყველას ერთად, მორწმუნესა და არამორწმუნეს. თქვენი პატრიარქობის პირველ ორ წელიწადს იმედი გვქონდა თქვენი სიმართლის. თქვენს გარშემო მყოფი მონები ღვთისა აღტაცებულნი ნდობითა და სასოებით, თქვენს მორჩილებაში ვიყავით და ვასრულებდით თქვენს ყოველ ნებას. გამოიკვეთა ჩვენს წინაშე, ერის წინაშე თქვენი სახე, ოდნავ ღიმილს მიფარებული. თქვენი ღიმილი, თითქოს ტკბილი, სანდომიანი, ბევრ სიკეთეს რომ გვპირდებოდა, თურმე ფარავდა თქვენს იმ სახეს, რომელიც დრომ თანდათან გამოაჩინა. გამოიკვეთა ყველა თქვენი ნამდვილი ფიქრი და მისწრაფება, თქვენი რწმენა და ფილოსოფია _ რწმენის მშობელი. ერთს ქადაგებდით და თვითონ თქვენ სულ სხვა ყოფილხართ; ერთ სახეს გვიჩვენებდით და ვიხილეთ ორსახეობა. აორთქლდა ჩვენი იმედიც და აღტაცებაც და ხელში დაგვრჩა უკიდეგანო განდიდება. რომელსაც დაუპყრია თქვენი ღირსება, თქვენი საქმე, მოღვაწეობის ყველა კუნჭული, არ აკეთებდით არც ერთ ნაბიჯს, თუკი იგი არ ემსახურებოდა თქვენს პირად სახელს და განდიდებას. მიხვედით თუ არა საპატრიარქო დიდებულ ტახტთან. ზურგი უჩვენეთ ეკლესიის შინაურ საქმეებს და პირველ რიგში დააყენეთ ეკლესიებთან საგარეო ურთიერთობა. თქვენი გაგებით, შიგნით ყველაფერს დაიპყრობდით მონობის ხერხით. უამისოდაც მიღწეული გქონდათ უკვე საკუთარ ხალხში ამაღლება და განდიდება. ალბათ, ამიტომ შეაქციეთ ზურგი ყველაფერს, რაც კი შექმნიდა ეკლესიის შიდა მადლსა და კეთილდღეობას. არ კითხულობდით ეკლესიის შინაურ ამბებს გარდა იმისა, რომ მღვდლებს ამრავლებდით; არ დადიოდით ჩვენს ეპარქიებში და თუ წახვიდოდით, ისევ და ისევ მხოლოდ თქვენი განდიდებისათვის. მიგყავდათ თან მთელი დასი სამღვდელოებისა და მოსეირენი ორასი ან სამასი კაცი. მაშასადამე, საქართველოს ეკლესიის შინაგანი სამყარო თქვენ გჭირდებოდათ, როგორც ტრიბუნა საკუთარი განდიდებისა, საყრდენი პუნქტი ზენიტისკენ ასამაღლებლად. თქვენს მიერ დაწერილ სააღდგომო, საშობაო და საახალწლო ეპისტოლეებსაც კი იყენებდით ამავე მიზნით. ხომ ცნობილია, რომ პატრიარქობა ათჯერ უფრო დიდი პატივია, ვიდრე ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოს ექვსთაგან ერთის პრეზიდენტობა. ამასთანავე ყოველი პატრიარქი თავის სამწყსოს მართავს, როგორც პატრიარქი და არა როგორც პრეზიდენტი. რა კავშირშია ქართველი ხალხის სააღდგომო ეპისტოლესთან ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოს პრეზიდენტობა? თქვენ პრეზიდენტი არ ყოფილხართ ჩვენი ეკლესიისა და ჩვენი ხალხის, თქვენ პატრიარქი ბრძანდებით ჩვენი, მაგრამ ხელს აწერდით ჩვენს ეპისტოლეებს, როგორც პატრიარქიც და პრეზიდენტიც, ისეთი მადა გაგეხსნათ განდიდებისა, რომ ვეღარ გაპურებდათ პატრიარქის სუფრის სიუხვე და პრეზიდენტის `ღარიბ~ სუფრას იშველიებდით… ყოველივე ამას აკეთებდით მხოლოდ იმიტომ, რომ გაგეტანათ თქვენი სახელი `მთებს იქით, ზღვებს იქით და უფრო შორს~. თავის მოწონება და სახელზე ფიქრი ცოტად თუ ბევრად ყველა ადამიანს ახასიათებს. მაგრამ, როდესაც კაცი ჯერ განდიდებაზე ფიქრობს და შემდეგ კი საქმეს ეძებს განდიდების მოსაპოვებლად, ის ვერც საქმეს გააკეთებს და ვერც დიდებას მიაღწევს. რა არსებითი მნიშვნელობა ჰქონდა საქართველოს ეკლესიის კეთილდღეობისათვის მართლმადიდებელ ეკლესიათა სიაში ჩვენი ეკლესიის ადგილის შეცვლას? ამით მხოლოდ თქვენი სიამაყე დაკმაყოფილდებოდა, ვინაიდან სათქმელი გექნებოდათ: `ნახეთ, მე რა გავაკეთე, როგორი დაჩაგრული იყო ჩვენი ეკლესია და ჩემმა სიბრძნემ ამოიყვანა ჯურღმულიდან~. რაში გჭირდება, ოცნებებს აყოლილნი ღობე-ყორეს მოვედოთ და ვერ დავინახოთ, როგორ სტირიან ნიკორწმიდის გასაოცარი ჩუქურთმები, როგორ იშლება იტრიის მშვენიერი ტაძრის კედლები წვიმისა და თოვლისაგან. ჩვენ არა გვაქვს საეკლესიო სამართალი, საეკლესიო დებულება. ის დებულება, რომელიც გვაქვს, სრულიად უგვანო და უვარგისი იყო იმ დღისთვისაც კი, როდესაც იგი შეადგინეს: არ არის დაკომპლექტებული და მოწესრიგებული საპატრიარქოს აპარატი; ანგარიში არა აქვს თქვენს მიერ აყვანილ რეფერენტებს, რომელთა უმრავლესობა არაფრიდან არა რას აკეთებს და ღებულობს ხალხის შემოწირულობიდან თავის `გასამრჯელოს~. საქართველოს საპატრიარქო ეპარქიებსა და მათში არსებულ ეკლესიებს კი არ ემსახურება, არამედ აწარმოებს საგარეო მიწერ-მოწერას და ემსახურება ისევ საპატრიარქოს, ე.ი.საკუთარ თავს. `საითაც გავიქეცი, იქით წავიქეციო~ _უთქვამს გაჭირვებულ კაცს. ასეა ჩვენი საქმეც: საითკენაც არ უნდა მივბრუნდეთ, ყველგან მოთქვამს ობლობა და უპატრონობა, უმოქმედობა და უთავბოლობა, სიცრუე და მლიქვნელობა… ასეთი მდგომარეობის ფონზე კიდევ პრეტენზიით აცხადებთ: `არიქა, არ გაბედოთ და ხმა არ ამოიღოთ, თორემ ამ ამბების გამხელით შერცხვება საქართველოს ეკლესია. რომელ სირცხვილზეა ლაპარაკი, როდესაც განსაცდელშია საქართველოს ეკლესია. მამათმავლები შესევიან მის სიწმიდეს, მტვერსა და ჭუჭყში სრულდება ბევრგან უწმიდესი წირვა და ლოცვა, მანკიერების სატანა სუნთქავს აზრსა და მოქმედებაში, რა უნდა იყოს და სად უნდა იყოს იმაზეც მეტი სირცხვილი და შეუკავებელი სიამაყე, როდესაც კათალიკოს-პატრიარქი ილია მეორე და მისი სინოდის თორმეტი წევრი (რა თქმა უნდა, მამათმავლებიც მათ რიცხვში) გამოხატეს დიდუბის ტაძრის კედელზე? არ დაჯერდა დიდი მადა ამ არაგაგონილ ამბავს, აიღეთ და თქვენი თავი დაახატინეთ ტაძრის მეორე კედელზე, თამარ დედოფლის გვერდით, რა ჰქენით? ხალხს რა შეჰკადრეთ, სად მოიკრიბეთ ასეთი გამბედაობა თუ კადნიერება, რომ წმინდანთა შორის დაიმკვიდრეთ თქვენი სავანე? როგორ ინებეთ, რომ ტაძარში სალოცავად შესულ ქართველებს თამარ დედოფლის გვერდით თქვენი სახისთვის ეყურებინა? ღმერთო ძლიერო! რა ვუწოდოთ ამ მოქმედებას? ესაა საოცრება და საშინელება ერთად შერწყმული. ეს სიმდაბლეც არის და კადნიერებაც. მშიერი კაცის თავგანწირვაც და გაუმაძღრობაც არნახული, არ გაგონილი. რამ მიგიყვანათ და ვინ მიგიყვანათ ასეთ უძირო ზღვა ცდუნებამდე, რომ ეს გააკეთეთ პატრიარქმა ჩვენი ქვეყნისა? მაგრამ ვაი, რომ არც ეს იკმარეთ, ადამის ძეო! სიონის ახალ მონაშენზეც გამოიკვეთა თქვენი სახე და მინაწერი `ვახტანგ გორგასალი~. რას არ იფიქრებს სულ ბევრის და ბევრის მსურველი კაცი?! სახე ნაცნობი _ ღმერთმა აცოცხლოს _ ჩვენი ცოცხალი პატრიარქისა, სახელი კი დიდად განთქმული ვახტანგ მეფისა! აი, ეს არის დაბადება ჯერ არნახული _ იყო მეფეც და პატრიარქიც ერთი ქვეყნისა; იყო მამა ზეციერიც და მიწიერიც მთელი ერისა. აი, ეს გახლავთ `ორსახეობა რაინდისა~. რაღაც სამაგალითო და საჩვენებელი ახალგაზდა სამღვდელოთათვის. ესაა სასწაული ამაოების ცდუნების. მეტ წერილს, ჩვენ თქვენ აღარ მოგწერთ, რაც მოგწერეთ და ვითხოვეთ დღევანდელ დღემდე, სამართლიანია ცათამდე და ამისათვის უნდა აღსრულდეს ღვთის მოწყალებით გულისთქმა ერის. შიო (ავალიშვილი)_ ბათუმ-შემოქმედელი მიტროპოლიტი, ამბროსი (ქათამაძე) ნიკორწმინდელი ეპისკოპოსი. 30 ივნისი, 1983 წელი~. ახსნა განმარტება ქართველი ერისადმი. მარგვეთის ეპისკოპოს ქრისტეფორეს (გვ. 1) 1988წლის 30 სექტემბერს ჩავაბარე თბილისის სასულიერო სემინარიაში. პირველ ოქტომბერს პატრიარქმა მოგვილოცა ახალი სასწავლო წელი და დავიწყეთ სწავლა. ჩვენ რექტორს, ეპისკოპოს ზოსიმეს, თავიდანვე შევატყვე ჩემდამი თბილი დამოკიდებულება. ამის შემდეგ დაგვიბარა მე და თ. ნ. და გამოგვკითხა სამხედროს ამბავი, ვინაიდან არც მე და არც თ.ნ.-ს არ გვქონდა სამხედრო სავალდებულო რიგები გამოვლილი. ეპისკოპოსის ჩემდამი ასე თბილი დამოკიდებულება მახარებდა და დიდი სიყვარული ჩავინერგე მისი ჩემს გულში. გავიდა სულ რამოდენიმე დღე და მოვიდა ჩვენს აუდიტორიაში აკადემიის სტუდენტი, რომელსაც საერთოდ არ ვიცნობდი (როგორც მერე გაირკვა, ეს იყო სემინარია გამოვლილი და აკადემიის პირველი კურსის სტუდენტი მიხეილ ბოტკოველი, რომელიც იყო მუდმივი სტიქაროსანი ეპისკოპოსი ზოსიმესი.) და გვიკითხა კ. რ. (ესე იგი მე) და თ. ნ. იგი გასული იყო და ვკითხე, თუ რაში იყო საქმე. ჩვენ განვმარტოვდით ცარიელ ოთახში და დაიწყო ასე: შენ ხარო ჯარში წასასვლელი? ვუპასუხე, დიახ მეთქი და გამიკვირდა, ამან საიდანღა იცის-მეთქი. შემდეგ მეკითხება: მე არ მიცნობ? არა-მეთქი და მეუბნება: მე ვარ მეუფე ზოსიმეს რეფერანტი 4 წელია. რა იმედები გაქვსო ჯარიდან დარჩენისო? მე ვუთხარი, არავითარი-მეთქი. მორჩილება თუ შეგიძლია? ყოველ შემთხვევაში, მაქსიმალურად ვცდილობ-თქო. და როცა ვკითხე, გავერკვიე, რაში იყო საქმე, ასე მითხრა: ნუ ჩქარობ, ყველაფერს მერე მიხვდებიო. შემდეგ ნახა თეიმურაზი და იგივე კითხვა დაუსვა, (გვ. 1ა) რა იმედი გაქვსო ჯარიდან დარჩენისო? და როცა თ.ნ.-მ უპასუხა, მე მხოლოდ ღმერთის იმედი მაქვსო, დაიბნა და ესღა უპასუხა: ღმერთის კი, მაგრამ მარტო ღმერთის იმედი ხომ არ გექნებაო. რის შემდეგაც თეიმურაზმა თავი აარიდა. რექტორში თბილ დამოკიდებულებას ვპოულობდი, მაგრამ შინაგანად მაინც მრისხანე მეჩვენებოდა, რაც სტუდენტების მეტანიების გაკეთებით დაადასტურა. ან 40 მეტანია გააკეთებინა სტუდენტებს კაბინეტში, რამაც ძალიან აღმაშფოთა. ჩემში ვფიქრობდი, აქ სტუდენტი სიყვარულის სასწავლად უნდა მივიდეს და არა მონობისა-მეთქი. ჩემმა აღშფოთებამ მაქსიმუმს მიაღწია, როცა მე და თ. შევესწარით ლექციაზე დაგვიანებულ 3 სტუდენტს, როგორ აკეთებინებდა მეტანიებს. თვითონ კი ცინიკურად იცინოდა და ფეხის მელანქორიული ქნევით ეუბნებოდა, ამის მეტი ვერაფერი გამოგასწორებთო. სტუდენტთაგან ყველაზე მეტი წლოვანებით გამოირჩეოდა ერთი, რომელიც დაახლოებით 35-36 წლის იქნებოდა. თ.ნ.-მაც დაგვიანებით გამოუარა დაჩოქილ სტუდენტებს, რომლებიც მეტანიებს აკეთებდნენ და მას რექტორმა არაფერი უთხრა. და კიდევ უფრო ადრე, ლექციების შემდეგ დაგვიბარა რექტორმა მე და თ.ნ.-ს და გვითხრა: ხვალ კვირაა და სვეტიცხოველში მოდით წირვაზეო სტიქაროსნებადო. თქვენს მეტი არ მინდა არავინო. მეორე დილით 8 საათზე ვიყავი სვეტიცხოველში. სანამ ეპისკოპოსი ზოსიმე ჩამოვიდოდა, ჩვენ, მე და თ.ნ.-ს დაგვირიგეს სტიქრები და ველოდებოდით ზოსიმეს. მისი მძღოლი კი, რომელიც დიაკვანი იყო, ეცვა დიაკვნის სამოსელი და საკურთხეველში მასხრად იგდებდა მღვდლებს. ზოგიერთს, ვითომცდა ხუმრობით, ხელითაც ეხებოდა. ჩამოვიდა ეპისკოპოსი ზოსიმე და მღვდლები შეხვდნენ მას, როგორც წესია. წირვის დროს, როცა ზოსიმე იდგა წმინდა ტრაპეზთან, დიაკვანი (გვ. 2) იგივე ხულიგნობას ჩადიოდა მღვდლების მიმართ და ეპისკოპოსის წინ. მე მიკვირდა ეპისკოპოსის, რომელიც სტუდენტებთან ასე მრისხანე იყო და აქ კი, საკურთხეველში, წმინდა ტრაპეზთან, ასეთი მიმტევებელი, რომ შენიშვნაც კი არ მიუცია. დიაკვანი კი განაგრძობდა მაიმუნურ მანჭვას, თვით ეპისკოპოსსაც კი ,,ეჯღანებოდა”, რითაც დანარჩენ სტიქაროსნებს აიძულებდა, ეცინათ. წირვის შემდეგ გვაჩუქა მიხეილის ხელით ათ-ათი მანეთი, რაზეც ცივი უარით ვუპასუხეთ. მიხეილმა ასე გვითხრა, ,,თუ ამას არ გამომართმევთ, საქმე გაგიფუჭდებაო. ჩვენ გამოვართვით და შემდეგ შევედით ზოსიმესთან და გვაჩუქა ორი ღვთისმშობლისა და მაცხოვრის ხატი. ამის შემდეგ წამოვედით თბილისში. თ.ნ. კი გაანთავისუფლა ორი დღით. მე მომივიდა სემინარიაში ზესტაფონის კომისარიატიდან ცნობა იმის შესახებ, რომ ჩავსულიყავი კომისარიატში კომისიაზე გასასვლელად. ეს ცნობა შევიტანე რექტორთან და ვუთხარი ჩემი მდგომარეობა და ვთხოვე, შეძლებისდაგვარად დამხმარებოდა. ჩემი შესვლის დროს ტელეფონით ელაპარაკებოდა ვიღაც უცნობ ოთარის. როცა მოისმინა ჩემი თხოვნა, მითხრა, ერთი წუთით გარეთ დამელოდეო. მე როცა კარებთან ვიდექი, შემომესმა ხმა, რომელიც ისევ იმ უცხო ოთარის ესაუბრებოდა. აი, რაც გავიგონე: „ბატონო ოთარი, ერთია და თუ შესაძლებელი იქნება, თუნდაც მაისამდე’’. ამის შემდეგ დამიძახა, ხელი ხელზე მომკიდა და მითხრა: ,,შვილო, ხომ იცი, სულ დატოვება არავის შეუძლია. შეიძლება რაღაც გამოვიდეს მაისამდე’’. მე გახარებული წამოვედი. მიხაროდა ასეთი მფარველისა და გულშემატკივრის გამოჩენა და მთელი სიყვარულით განვიმსწვალე მის მიმართ, რაც მისმა პირადმა მდივანმა (გვ. 2ა) დამიდასტურა, რომ ყველაფერი კარგად იქნებაო, შენ ნურაფრის ნუ გეშინიაო (რადგან პირადი მდივანის ზოსიმესთან საუბრის დროს იყო საუბარი ჩემს საკითხზე ტელეფონით და მდივანიც უსმენდა). გავიდა ცოტა ხანი და მიბარებს რექტორი. შევედი, ავიღე ლოცვა-კურთხევა და მკითხა ჩემი სამხედროს ამბავი. მე ვესაუბრე. შემდეგ კი წამოდგა ფეხზე და დამიდგა წინ. მე ასეთი ახლო დადგომა ეპისკოპოსის და ისიც რექტორის, გამიკვირდა, მაგრამ ეს ყველაფერი მოძღვრისა და მოსწავლის ახლო დამოკიდებულებას მივაწერე. და როცა შუბლზე მაკოცა, დავიბენი, აღარ ვიცოდი რა მექნა. მე მის მიმართ ასეთი სიყვარულით ვიყავი დამოკიდებული და ამ კოცნამ შინაგანად დამხორკლა და ერთიანად გამიყინა ძარღვებში სისხლი. შემდეგ ხელი მომისვა სახეზე და მითხრა, წადიო. მეც გაოგნებული გამოვედი იმიტომ, რომ ვერ ვხვდებოდი, რა ხდებოდა, რა მელოდა. რაღაც შინაგანი გრძნობა მქონდა, მაგრამ ამაზე ფიქრიც კი მეშინოდა. შემდეგ რამოდენიმეჯერ განმეორდა ასე ხელებით მოფერება, კოცნა შუბლზე, თავზე. ერთხელ როცა სვეტიცხოველში წირვა დამთავრდა, დაითხოვა ეპისკოპოსმა ზოსიმემ ყველა სტიქაროსნები ჩემ გარდა. მე ვიჯექი და შინაგანად რაღაცას ველოდი, ვიჯექი და გაოგნებული ტელევიზორს ვუყურებდი. ზოსიმე მომადგა უკნიდან, მომხვია ხელები და თავზე მაკოცა. ერთიანად გავწითლდი და ყელში ბოღმა მომაწვა. შემდეგ, როცა ტელევიზორში გვაჩვენეს ძველი ქართული მარგალიტები, ასეთი სიტყვებით შემამკო: „შენც მარგალიტი ხარ’’. შემდეგ, მომკიდა ხელი ხელზე და მითხრა, მოდი მოგეფეროო და შემიყვანა გვერდით სამზარეულოში, სადაც მოჰყვა „ბოზი ქალივით“ ხვევნა-კოცნას, სადაც შუქი ჩააქრო და ისევ ალერსიანად მეუბნებოდა: „რა ჟუჟუნა თვალები გაქვს, (გვ.3) გიშრის თმა გაქვს’’ და სხვა. მე მეშინოდა, მეშინოდა იმის, რომ არაფერი მომეწია ამ გათახსირებულისთვის და დაჭერის. როგორღაც ვაიძულე, მომშორებოდა. შემდეგ, წამოვედი და მთელი ღამეები არ მეძინა. დავიწყე სიგარეტის მოწევა, სმა, უშვერი სიტყვების ძახილი, მოვეშვი ლოცვას, თავი დავანებე კითხვას… მე და თ.ნ. ერთად ვცხოვრობდით და შეუმჩნეველი არ დარჩენია ჩემი ასეთი მოქმედება. ერთხელ, როცა კითხულობდა სახარებას, მე ვეღარ შევძელი და გამოვუტყდი თ-ზს ყველაფერში. გამოვუტყდი იმაში, რაც ჩემსა და ეპისკოპოსს შორის მოხდა. თ. შეაძრწუნა ამ ამბავმა და მირჩია, დავნებებოდი, წამოვსულიყავი სტიქაროსნობიდან. მეც ყოველ დღე ვცდილობდი, თავი დამეღწია ზოსიმესთან შეხვედრისათვის. ერთხელ, შევედი კაბინეტში ჩემი სამხედროს ამბავის გასაგებად და მეკითხება: ,,ლექციების შემდეგ რას აკეთებო?’’. მე ვუპასუხე, არაფერს, სახლში ვარ და ვკითხულობ- მეთქი. დღეს თუ შეგიძლია, საღამოს ჩემთან, მცხეთაში ჩამოდიო (თან ამ დროს ჩემი ხელი უკავია ხელში და ეფერება). მეც უცებ მოვიმიზეზე, დეიდაჩემთან უნდა გავიდე აფთიაქში-მეთქი და არ მცალია-თქო. და რა ვიცი, კიდევ რამდენ რამეს ვიგონებდი, ოღონდ თავი დამეღწია გარეწარისაგან. ხან ჩემი ძმა არის ავად და გამიშვი-მეთქი, ხან დედაჩემი ჩამოვიდა-მეთქი, და ვინ მოთვლის, რას არ ვეუბნებოდი და ვატყუებდი. ერთხელ, როცა ვთხოვე, სახლში გავეშვი (თავის დაღწევის მიზნით), გამანთავისუფლა; (გვ.3ა) ორი დღე ვთხოვე და ორიც მე დავამატე. როცა ჩამოვედი, გაბრაზებული დამხვდა. დამიბარა და მეუბნება, „ამდენი ხანი სად იყავიო’’. მეც ვუთხარი, სადაც ვიყავი და მაშინ მითხრა, ,,შვილო, ძველებს უთქვამთ, თუ რამეს ჯიბეში არ იგულებ, მანმადე არ იფიქრო, რომ ის შენია”. მე მივხვდი, რა ჯიბეზეც და რა რამეზეც იყო აქ საუბარი. სულ რამოდენიმე დღის შემდეგ დამიბარა და მეუბნება: შენ წაყევი მიხეილს ბენზინზე, დაგტოვებს და მანქანა წამოიყვანეო .(ჩემი მართვის მოწმობის არსებობა ჯერ კიდევ მაშინ იცოდა, როცა მაისამდე დატოვება შემომთავაზა). მეც გავყევი მიხეილს. მიხეილმა რიგში ჩააყენა მანქანა და წავიდა. მე იმასაც ვხვდებოდი, რომ ჩემი მანქანასთან დაახლოებით ჩემი უფრო დაახლოება უნდოდა. ზოსიმემ შეადგინა თხოვნა პატრიარქის სახელზე, რათა აღეძრა რესპუბლიკის კომისარიატში შუამდგომლობა და მითხრა, ,,აი, ასე გადაწერე, შვილო, ლამაზად და სუფთად”. მეც დავწერე და მითხრა, ,,ადექი და ეს თხოვნა შენ შეუტანეო, შემოგხედავს, დაგაკვირდებაო’’. მერე გადაიფიქრა, უმჯობესია, მე შევუტანო. დამითხოვა ისევ ალერსითა და ამბორით. როცა ეს თხოვნა შეუტანა რექტორმა პატრიარქს, მითხრა, ლექციების შემდეგ (შეტანიდან რამოდენიმე დღის შემდეგ) შედი პატრიარქთან და პასუხი გაიგეო და მე აქ დაგელოდებიო. აუცილებლად ამოდი კაბინეტში და პასუხი გამაგებინეო. ჩემი პატრიარქთან ლოდინიდ დროს (საკმაოდ დიდი დრო გავიდა) ეპისკოპოსი ზოსიმე წავიდა მცხეთაში. ამასობაში ჩამოვიდა (გვ.4) პატრიარქის რეფერანტი შორენა (გვარი არ ვიცი) და მითხრა, რომ მიმემართა ამ საკითხზე მამა იოაკიმესათვის. არ ვიცოდი მამა იოაკიმეს მისამართი (არც საპატრიარქოში იცოდნენ ზუსტი მისამართი) და ჩავედი მცხეთაში, ზოსიმესთან, მისამართის გასაგებად. მივედი თუ არა სვეტიცხოველში, მაშინვე აღგზნებული პირუტყვივით მითხრა, აქეთ შემოდიო და კაბინეტში შევედით. შინაგანად რაღაცას ვგრძნობდი, რაც უნდა მომხდარიყო. ერთი გაფიქრება ისიც ვიფიქრე, თუ კიდევ ისეთი რამ გაიმეორა-მეთქი, აუცილებლად რაღაცას დავასახიჩრებდი. ამის საშუალება მქონდა გარშემო დაწყობილი შანდლებს რომ შევხედე, მაგრამ მაშინვე ისიც ვიფიქრე, ამ ბილწს მარტო ეკლესიისადმი მორჩილებით არ იქნებოდა და აუცილებლად დამიჭერდა. მე დამსვა დივანზე და გვერდით მომიჯდა. დამიწყო ხვევნა-კოცნა (ეპისკოპოსი კაბით იყო)…სურნელოვან ნელსაცხებელში შემზადებული თმები გაიშალა და გადმომაფარა სახეზე… ეს უკვე მეტისმეტი იყო. და წამოვაგდე ფეხზე. მხოლოდ მაშინ მოეგო გონზე ავადმყოფი და ცდილობდა, მღელვარებისაგან არეული სახე დამშვიდებოდა. წამოვედი გაბრაზებული და ვფიქრობდი, ამნაირი არც ჯარიდან დატოვება მინდა და არც სწავლა-მეთქ. რა ვიცოდი, თუ აქ ასეთი სიბინძურე სუფევდა. (გვ4ა) ავიცრუე გული სწავლაზე და მცხეთიდან სულ ლანძღვა-გინებით ჩამოვედი თბილისში. სასწრაფოდ ვუთხარი ყველაფერი ჩემს ზესტაფონელ მეგობრებს. იმ დონემდე ვიყავი მისული, — რომ მეგობრები არ ყოფილიყვნენ ჩემს გვერდში, ჭეშმარიტებისადმი, უფლისადმი რწმენასაც დავკარგავდი, საერთოდ განვიხრწნებოდი. მე პირველი ვარ, რომელმაც ვამხილე მამათმავალი „ეპისკოპოსი“ და ჩემამდე რამდენ სტუდენტს გახრწნიდა და გარყვნიდა? ეს ყოვლად დაუშვებელია, მე რომ პირველი ვყოფილიყავი მაგასთან. ან, მე რომ არა, რამდენს გახრწნიდა თავისი კეთილი გულით და ფულების დარიგებით. რამდენს დაუბრმავებდა თვალს. ყოველივე ამის შემდეგ ვაცდენდი წირვას, აღარ ვესწრებოდი არავითარ საეკლესიო დღესასწაულს. და ვაცდენდი აგრეთვე ლექციებსაც. ეს ამბავი გამხილდა თუ არა, მაშინვე კომისარიატმა გამომიძახა… (ხელმოწერა) თბილისის სასულიერო სემინარიის პირველი კურსის სტუდენტი კ.რ. მცხოვრები ქალაქ ზ-ში, ცხაკაიას ქ. X…(ტექსტიდან ამოღებულია სხვა საზარელი დეტალები) გავაგრძელოთ მსჯელობა?

mercia merlani ჰე და მეც მაგას გეუბნები, რომ შენი რო არ არის სუფთა, სხვისკენ თითის გაშვერით შენი არ იფარება თქო.

Shaten დღესაც ვართ, ომის გარეშე საკუთარ ქვეყანაში "მშვიდობით" დაბყრობილი ერი, იმ ძველი ომის შედეგი რა იყო? რასაც უნდოდათ იმას აკეთებდნენ არა ჩვენს ქვეყანაში? და დღესაც რასაც უნდათ იმას აკეთებენ აბა სხვაობა? ფორმალურად მეფე მაშინაც იჯდა და ეხლაც ზის, აქ მრწამსსა და იდეოლოგიას აშშ მართავს, აწი სამხედრო და საგარეო სტრატეგიას რუსეთი განგისაზღვრავს, ირანი და თურქეთი მცირე და საშუალო ბიზნესს, ენერგეტიკას რუსეთი და ყაზახეთი და ჩვენ რაღა გვრჩება? აი ეს: უცხოს ბორდელში მიცემა და უცხოს სასტუმროში ლაქიად მუშაობა, უცხო კონპანიაში კომუნალურების ხდა და ა.შ

dire მოროშკინა ჩემი ტკივილია, ჭადრაკის დაფაზე დედოფალს მის ფოტო მივაწებე, ჩანგლით ხელში. პ.ს თემა რომ არ გაოფდეს: ბიძგომ ამ ჟესტით თქვა "ტი იჯ მენე პიბმანულა, ტი იჟ მენე პიბმენაა" არა რა ალისას დედშვვცი მე საოცრებათა ქვეყამაში მე ვმოგზაურობ.

Shaten ჰო რა მოხდა მერე? თუ ისრაელი ღვთის რჩეული ერი ღმერთმა 400 წელი წაკუზული ამუშავა აგურის მწველებათ ეგვიპტელთა აკლდამები აშენებინა, დიდი ამბავი ეხლა ქართველები რომ ერთი 400 წელი ირანელების სასახლეებში ემუშავებინა. პ.ს რომ ვეწინააღმდეგებოდით რაა? არ ვიყავით ხან ირანის ხანაც თურქეთის სახანოები? და კიდევ ერთი პ.ს რომ არ ვეწინააღმდეგებით რაა დღეს "დამოუკიდებელ საქართველოში" "სტუმარი თურქის" გახსნილ ბორდელში ვერ უშლის "ქართველი წმინდა მანდილოსანი" თურქის ტრაილერის მძღოლებს ფეხებს? ვერ მუშაობს "ქართველი ვაჟკაცი" "დამოუკიდებელ საქართველოში" ირანელის კაზინოში ლაქიად? გოგონა მიმტანად და ტაკოზე ხელის საწკაპუნოდ? ყაზახურ სასტუმროში ვერ არბენინებენ უზბეკის ჩემოდნებს "ქართველი ვაჟკაცი შვეიცარები"?

აი აქედან ჩანს, რადგან სოფელია ზნაჩიტ ქაჯობა და კრახობა ეპატიებათ, სხვა სპეციფიკა ყოფილა თურმე საჭირო სოფელში კერძო საკუთრებაში სალოცავის მოსაწყობად. აი აქედანაც ჩანს თურმე როდესაც მუსლიმის კერძო საკუთრებას კანონი იცავს, რობოტებივით ხისტად არ უნდა დავუჯეროთ კანონს. ტრადიციულად უნდა შევუვარდეთ ალბათ სახლში. აი აქედანაც ჩანს, ჯერ არავინ ჩაუნგრევიათ (თუმცა ღირსები არიან) და უკვე ეთნიკურ რელიგიური ნიშნით ემხრობი მოძალადეთა კასტას. Shaten და რატომ უნდა მეთქვა სოფელ ნიგვზიანის მცხოვრებლები და არა ვთქვათ გურულები? კი შეიძლებოდა, მაგრამ რატომ? გურულები რომ ვთქვი, ამით ვინმე შეურაცხვყვე ტუ ვინმეს რამე დავაბრალე? ჰო და აბა ქრისტიანობა ლობიოს ჭამა კი არ არის ქრისტეს მცნებების აღსრულებაა, მისი მცნება გეკიდოს და თან ქრისტიანობა გინდოდეს ეგრე სად არის?

Shaten მოიცა ეხლა შენ რისი თქმა გინდა შენი პოსტებით, რომ სწორედ მოექცნენ იმ სოფლის მოსახლეობა მუსლიმანებს სახლში რომ უცვივდებოდნენ და საცემრად იწევდნენ? რა არ მესმის, გურულებმა ქნეს და გურულები მაგიტომ დავწერე, თორემ ჩემთვის არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს რომელი კუთხის ქართველი იზავდა მაგ ბარბაროსობას. ეს მე კი არა, იმ ღმერთს უნდა რომლის მიმდევრობაზეც თავს დებენ. urfinjus vici rom eg Tqven ar giTqvamT.

Shaten ღვთის ნების გარეშე არ ხდება და ღმერთმა ქნა ეს ორი სხვადასხვა რამეა. ღმერთი არაფერს არ აკეთებს, ის უშვებს რომ შენ ან სხვამ ბოროტება ჩაიდინოს. რატომ გამოდის უსიამოვნო ჟესტი? კახელებს ექნათ და კახელებს დავწერდი, გურულებმა ჩაიდინეს ეგ საქციელი და ტულუზელ ფრანგებს დავაბრალო? ქრისტიანობაზე როდესაც აცხადებ პრეტენზიას, იქ მუსლიმანები რა ქაქს მიირთმევენ ეგ აღარ უნდა არჩიო, მუსლიმანები ბიძაშვილ-მამიდაშვილებსაც ირთავენ ცოლად და, რაა სამაგალითოა ეს საქციელი? ისინი რომ შეუწყნარებლები არიან ეს ქრისტიანად წოდებული კაცის შეუწყნარებლობას არ ამართლებს. დაბოღმილი არა ვირთხა, ეგღა მაკლია სოფლის ორღობეში მომხდარი წიკვინების გამო დავიბოღმო. მერე? ვინ ვის ანგრევდა? ეგ მუსლიმანები კი არ შეუცვივდნენ ქრისტიანებს სახლში პირიქით იყო და ჩასანგრევები დიახაც რომ იყვნენ, მე შემომიცვივდნენ აბა სახლში ეგრე მასიურად დამესხან თავს და რამდენ შუბლგახვრეტილს გაიტანენ ნახონ. ძალადობას არა აქვს გამართლება, მაგრამ ძალადობა ვისი მხრიდან მოდის? მუსლიმანების თუ ქრისტიანების? ჰო და მოძალადე ძალადობით ისჯებაო, ეს თქვა ქრისტემ მახვილის ამღებს მახვილითვე დაერხევაო, აი ამას ვიძახი, აბა რა ქნან თავები დაუხარონ და თავში არტყმევინონ იმ მუსლიმებმა? urfinjus აბა რაა, ეგ სულ იმ წვერცანცარა მღვდლის ბრალია ყველაფერი მაგან გააგიჟა მრევლი და წააქეზა. Shaten და თბილისში ნაკლები გეჩეების ხუნტაა მმკ-სა და მღვდლისმანტია წამოფარებული ავაზაკების სახით? mama იეღოვას mama განათლება კი არა ის სოფლის მღვდელი უნდა წაიგდო წიხლქვეშ, ხალხის აბუნტებისთვის თორემ ადგილობრივ მოსახლეობას სულ კიდია ვინ სად და როგორ ილოცებს.

Mateo Falkone ეს არ არის ქრისტეანობის გმობა, ეს ახალგაზრდული გართობაა ვინაიდან: არ იციან რას აღნიშნავენ და უბრალოდ ერთობიან.

Shaten ქრისტესი, მან თქვა რომ ღვთის ნების გარეშე არაფერი ხდება, ამ არაფერში კი ის საქციელებიც შედის რასაც ჩვენ ცუდ საქციელებს ვეძახით. რატომ? მე ჩემს კერძო საკუთრებაში მინდა მასიურად ვალოცვინებ ხალხს და მინდა ორგიას მოვაწყობ, ვისი რა საქმეა მე რას ვიზავ დახურულ კარს მიღმა ტერიტორიაზე რომელიც მე მეკუთვნის და რომელსაც კანონი იცავს? რომელი კანონი დაირღვა იმით რომ იმ მუსლიმის სახლში მასიურად ლოცულობენ მუსლიმანები? ჰო ასეა, მე რასაც ის გურულები შვრებიან ####ობას ვეძახი და არის კიდეც, მაგათ ის მღვდელი აქეზებთ კაი ანგელოზივით რომ გამოფარფატდა და თურმე მისგან რომ უნდა აეროთ მუსლიმანებს ნებართვა სად და როდის ელოცათ. mama იცი გაგეცინება და სწორედ ასე ხდება ესეც ღმერთს უნდა და დაახლოვებით ვხვდები რატომაც უნდა, იმიტომ რომ აი იმ მუსლიმებმა ერთი კარგად ჩაანგრიონ ეს ძალადქრისტიანები და ერთხელ და სამუდამოდ ასწავლოს ხალხს ჭკუა, რომ განსხვავებული რწმენისა და აღმსარებლობის ადამიანებს პატივისცემით უნდა მოექცნენ.

trinitian ერთადერთი მიზეზი ამ ყველაფრისა ხელმყოფის დაუსჯელობაა, მე კაბალისტი ვარ, ნებისმიერ მართლმადიდებელ ქრისტიანად რომ მოაქვთ თავი მაგათ ვეტყვი, ან ნებისმიერი კონფესიის მინდევარს, ტელეფონსაც მოგცემთ ჯიგრებო და მისამართსაც, და დაველოდები ერთი ვინმემ მითხრას რატო ხარ კაბალისტიო, თუ ადგილზე დედა არ მოუტყნა, მერე შორიდან მიყურონ, არატოლერანტულობას შობს შიში, დედას რომ მოუტყნავ უპირობოდ მერე ტოლერანტულები ხდებიან ხოლმე.

რითაც ღვთის ნების საწინააღმდეგო საქმეს ჩადიან, ადამიანს საერთოდ არ ესმის ერთი მარტივი რამ, კერძოდ კი აი ეს: "მოქმედებას ცუდს ეძახის თუ კარგს ეს ღვთის ნების გარეშე არ ხდება" აი ღმერთს უნდა რომ იმ მუსლიმანმა აი იქ ილოცოს, რატო ეტენები შენ იქ გურულო? იცი რატო? ბოდიში და #### ხარ და იმიტო.

Giorgi Kiskeidze რომელი იოგა? ჯნანა, მანტრა, აშტანგა, ჰათჰა, კუნდალინ თუ რომელი და რომელი მედიტაცია?

Ikush თქვენმა ფეისპალმმა დამაინტერესა მონიშნულ ციტატაზე. ერთი კითხვა მაქვს თქვენთან აი ამ ყველაფერზე რას იტყვით? ლუკას სახარება თავი მეოთხე 5. აიყვანა იგი ეშმაკმა მაღალ მთაზე და უჩვენა სამყაროს ყველა სამეფო დროის ერთ წამში. 6. და უთხრა მას ეშმაკმა: მოგცემ შენ ყოველივე ამის ხელმწიფებას და დიდებას, ვინაიდან მე მაქვს მოცემული, და ვისაც მინდა, მას მივცემ. 7. თუ დაემხობი და თაყვანს მცემ მე, ყოველივე ეს შენი იქნება. ორი ძალიან მარტივი შეკითხვა მაქვს: 1. ვინ მიცა ეშმაკს სამყაროს ყველა სამეფო და 2. ფეისპალმი რომელ ციტატას უფრო ეკუთვნის შენსას თუ სამაელისას?

urfinjus გასაგებია გმადლობთ ამომწურავი პასუხისათვის. კარგა ხანს ვიფიქრე ამ შეკითხვაზე გამეცა თუ არა პასუხი თქვენთვის, უფრო თავის არიდებას ვცდილობდი, რადგან ნამდვილი პასუხი იდიოტურ მდგომარეობაში ჩამაყენებდა ფორუმელთა უფრო ათეისტთა თვალში, რაოდენ დაუჯერებელი და მიუღებელიც არ უნდა იყოს ამ დემონთა მთავარს ახლოს ვიცნობ, ყოველი დაღმავალი მთვარის მე-19 დღეს ჩვენ ერთმანეთს ვხვდებით. აი ამან განაპირობა ჩემი ასტრალური და აწ უკვე ფორუმული ნიკ ნეიმად ამ დიდაი მთავრის სახელის შერჩევა. აქვე მინდა დავძინო რომ ის რაც ვთქვი მომავალში განსჯასა და განხილვას არ ექვემდებარება. ეს თემა მე დახურული მაქვს მთელი რიგი მიზეზების გამო.