ბევრი მწერალი იყო საზოგადო მოღვაზე ნამდვილად, მაგრამ ცოტა იბრძნოდა იმისთვის რომ ქართული მწია ქართველებს დარჩენოდათ. ამ მოღვაწეობაში საადგილმამულო ბანკისა და წერა კითხვის გამავრცელებიელი საზოგადოების შექმნა ვიგულისხმე და დამეთანხმები ალაბთ, რომ ცოტას თუ აქვს ამ კუთხის იმდნეი ამაგი, რამდენიც ილიას. პოეზიას რაცშეეხება, მე არათუ გალაკტიონსა და ტიციანს არ ვადარებ ილიას გალაკტიონსა და ტიციანს შორისაც არვახდენ მსგავს შედარებებებს. პატრიოტული კუთხით თუ მივუდგებით ბადალი არყავს ილიას, მაგრამ ლექსის წყობა, სტილი, სიტყვების განლაგება, რითმა არ არის ძლიერი, ანუ ყოვლეივე ის, რითაც ფასდება პოეზია. გაგიგია ალბათ ალიო მირცხულავა, ერთ-ერთი სამაგალითო პოეტი იმ მხრივ, რომ აქვს რითმი სასწაული შეგრძნება, ძალიან მაყარი და მკვეთრია, მაგრამ ლექსების ტემატიკა იმდენად ამაზრზენია და მლიქვნელური, რომ ვერგახდა ის დიდი პოეტი. არაფერი ჯობია ლექსის კითხვას, სადაც ეს ყველაფერი ჰარმონაიში მოდის. "კაცია-ადამიანი?!" კი, უგენიალურესი ნაწარმოებია იმათმშორის რაც დაუწერია ჭავჭავაძეს და ამას მემგონი ყველა ეთანხმება.