ticianelo

შენ თითქოს გული მიგიწევს მთისკენ, მე სიმბოლიზმის მხიბლავს სინაზე, და ველზე ჩვენი შებმის იდეა ყვიელ ფერებში ინთქმება ცაზე.

შენ არ იდარდო ჭაბუკო პროზასაც მალე დაგიწერ, სხვის აზრებს რაც შეეხება მე მხოლოდ სესხად ავიღე.

არასდროს ვეძებ ბნელ ოთახში დამალულ კატას თუ შიგ არ არის, ლექსებშიც არას დაგიდევ რითმას აზრია მთვარი.

რამდენიც გინდა თვალე მალები ჩემი, მაგრამ ქალი კაცს ბრძლოაში ვერ გაეჯიბრების.

ქართული სისხლის რომ ვართო იმიტომაც ვართ ჩუმადო

აბა თქვი ასოცი

ანა-მარია ქალი იყო და შველს გავდა...

დავიბადე შუამთაში, ორპირის მახლობლად.

ნაცრისფერი შარვალი თეთრი "საროჩკა", ნაცრისფერი პიჯაკი და გულზე მიხაკი მაქვს დაბნეული, როგორც ყოველთვის

ტიტე მოფერებით ჩემი ბიდძაშვილი გალაკტიონი ტიტიკოს მეძახის ხოლმე...

1915 წელს გრიგოლ რობაქიძე, ტიციან ტაბიძე, პაოლო იაშვილი, ვალერიან გაფრინდაშვილი, კოლაუ ნადირაძე, შალვა აფხაიძე, ნიკოლო მიწიშვილი, რაჟდენ ვეტაძე, ლევან მეუნარგია, ალი არსენიშვილი, სანდრო ცირეკიძე, სერგო კლდიაშვილი და შალვა კარმელი... აარსებენ სიმბოლიტურ პოეტურ სკოლას "ცისფერ ყანწებს", ორდენს სახელი ტიციანმა შურჩია და მანვე დაწერა მანიფესტი ჟურნალ ბარიკადში (რომელსაც თავად რედაქტორობდა). თავდაპირველად ქუტაიშში ტარდებოდა პოეტური საღამოები, ყანწელებმა ტიტიანური შრომა გაწიეს, რომ ქართული ლექსი გაეთავისუფლებინათ სოციალიზმის ბორკიდებიდან და ლექსს ჯერარნახული სული შესძინეს. კიდევ მრავალი დამსახურება მიუძღვით მათ ქართული პოეზიის წინაშე, მაგალითად ლიტერატურული კაფის გახსნა რუსთაველის თეატრში, სახელი ვალერიანის ლექსიდან აიღეს და უწოდეს "ქიმერიონი" (კედლები გუდიშვილმა მოხატა), თბილისში ჩმაოსვლის შემდეგ ლეონიძეც შუერთდა... ალბათ ყველას მოგეხსენებათ რომ უმეტესობა მათგანი 37 წლის რეპრესიებს შეეწირა. მხოლოდ ლეონიძე, სერგო კლდიაშვილი, კოლაუ ნადირაძე და შანშიაშვილი და ვალერიანი გადარჩნენ... კარელი 1923 წელს დაიღუპა 24 წლის ასაკში. და რახან კარმელზე ჩამოვარდა სიტყვა, უნდა აღინიშნოს რომ მსგავსი პოეტი არ ყოლია და არც ეყოლება ქართულ პოეზიას!

"მარტოობის ორდენის კავალერი" © ტიციან ტაბიძე

http://i020.radikal.ru/0804/67/63c5e178b339.jpg შეუძლებალია გაეცნო ტიციანის შემოქმედებას და არ შეგიყვარდეს... არამარტო პოეზიას, ტიციანის პროზაც საკმაოდ სასიამოვნოდ იკითხება, რათქმაუნდა ეს არ არი სქელტანიანი რომანები ან უბრალოდ მოთხორობები, პატარა ჩანახატეი, და თითოეულ მათგანში საკმაოდ დიდი არზრი დევს. ყველამ იცით ალბათ რომ, 1915 წელს ქუთაისში ვალერიან გაფრინდაშვილთან, პაოლო იაშვილთან ერთად ტიცინმა დაარსა გენიალური ორდენი "ცისფერი ყანწი". ორდენის შესახებ ტიციანი ავტობიგრაფიაში წერს: "მიუხედავად იმისა, რომ მოწყვეტილნი ვიყავი რეალურ სინამდვილეს და უუნოარონი აღმოვჩნიდით სწორედ გავრკვეულიყავით სოციალურ-პოლიტიკურ ამბებში, მაშინდელი გაღარიბებული ლექსის ფონზე პეტების ახალმა სკოლამ მაინც დიდი როლი ითამაშა. პირველად ჩვენ შემოვიტანეთ ქართულ ლექსში სიტყვები, რომლებიც განდევნილი იყო ან სულ არ იხმარებოდა, პირველად დაიწერა ნამდვილი სონეტები, ტერცინები, ტრიოლეტები". ტიციანის ლექსები გამოირჩევა მხოლოდ მისთვის დამახასიათებელი ირონიით, იგი დასცინის საკუთარ თავს, გარშემომყოფებს, არ აერიდება არაფერს. ასევე შეუძებელია არ ავღნიშნოთ ლექსების მთელი სერია, რომელიც თამუნია წერეთელს ეძღვნება და ამ ლექსებში ყველგან შეხვებით სიტყვას "მოდი-ნახე", რომელიც სიმბოლურად განასახიერებს პატივისცემას იმ მხარისადმი საიდანაც წარმოშობით იყო თამუნია წერეთელი (მოდი-ნახე, ერთ ერთი ციხეა საჩხერის რაიონში). ალბათ ასევე ყველამ იცით რა ტრაგიკული ბედი ეწია ტიციანს, ისიც სხვა სულით თავისუფალი შემოქმედების მასგავსად, ვერ ჩაეტია კომუნისტური რეჟიმის მიერ დაწესებულ ჩარჩოებში და 37 წლის რეპრესიებს შეეწირა... ასეთია ამ გენიალური ადამიანის მიერ განვილი ცხოვრება, მაგრამ როგორც თვითონ წერს: "სამჯერ ვარ დაბადებული, მონათლულიც ვარ სამჯერა, ერთხელ სიკვდილი რას მიზამს, ერთხელ სიკვდილის არ მჯერა!" ტიცანის და სხვა მის მსგავს გენიოსებს სიკვდილი, თანაც ერთხელ რასაკვრველია ვერაფერს დააკლებს! ნუ აქ სრულად არ არის ტიციანის შემოქმედაბა წარმოდგენილია, მაგრამ მაინც იყოს: http://www.lib.ge/each_author.php?264 © ATWA

ეშმაკის მაგარი ვეშია

ფილოსოფერს :2kiss:

ცაცა

მეც რა :resent:

17 :|

ძაან მომწონს წუბ

II დადებითი მაქ თან გემოგლობინი მაქ დაბალი და არ ივარგებს ჩემი სისხლი

"ღმერთო, რატომ?!"

რავი შარშანაც ვარსებობდი როგორ შეცვლილა... :უსერ: ნარინჯისფერი უხდებოდა...

და მჰერა სიცოცხლის სხეულს გარაშე...