მე კეთილ სიყვას ვამბობდი შენ ფიცხობ დაჭრილ დათვივით მე გულის დარდი აღმოვთქვი შენ გადირიე ქაჯივით. ჩემ კაფია რომ არვარგა ვთქვი უკვე არაერთხელა და ამიტომაც მოეშვი მაზოლზე წიხლების ჭერას. აწ წავალ შორს და მშვიდობით და არსად გადაგეყრები თორემ შენ ისე გაფცოფდი ქარქაშით მომკლა გონების.
ესეიგი: წითლეი ქვებდა ბოლო, გრძელი ძაან ყავისფერი ჩონჩხიანი მაუსირ (არუხდება ამას) და წინსაფარი, წითელი თეტრი ზოლებიტ, ზედ რაღაც კიტრები და მსახალი ახატია მარა მაგრამ მიხდებააა
დიდხანს ვიფიქრობდი რა დამეწერა როგორ დამეწყო აზრები. თუმც დიდ პოლტერთან რასმოვალ ამ უნიათო ბწკარებით. და თუ კაფიას ვერვამბობ განა მეც ლექსებს ვერა ვწერ, უბრალოდ რითმა არმიყვარს არავარ მაგის მონა-მე. მე უფრო მხიბლავს სინაზე რითმებიც თავისებური როს სიტყვა სიტყვას არ ერთვის მაგრამ აზრია გრძნეული. პს: ბონუსი : ეს ლექსები მეტად მშრალი მეტროში მაქვს დაწერილი ამიტომაც ნუ დამზრახავთ თუკი ენა არმაქვს ტკბილი. :