ამ უტიფარი სახითა ისე გიბინდო თვალები, გადაგავიწყდეს ლოგინის, და ჩემი კოცნის ვალები სულ დაგავიწყო ამ ქვეყნად, თუკი რამ რამე არსებობს, შენც დამიჯერე ქალაო, ნუ მერჩი მართლა ასე სჯობს. მე შენთან ტრფობით მოვდივარ, შენ კი მიმიზნებ ხანჯალსა, როდის მენდობი დიაცო და დამიფასებ გარჟასა. რაც გინდ ეცადე გამრიყო, მაინც არ წავა შორსაო, ჩვენი ამბავი როდი გავს, სოფლად მონაგონ ჭორსაო.