აი ეგ არის ყველაზე ცუდი, რაც შეიძლება ბავშვობიდან დაგამახსოვრდეს ან უბრალოდ გინდოდეს დავიწყება, და ვერ ივიწყებდე, იმიტო რო მაინც გულშია და ვერ ივიწყებ იმას, რაც ნახე... მითუმეტეს მასინ როცა ყველაზე მეტად გინდა ბედნიერება და კარგად ყოფნა... ბავშვობაში რასაც ქვია ყველაფერი მქონდა... კაი პერიოდი მომიწია თუ როგორ ვუწოდო არ ვიცი... მიუხედავად იმისა, რო მავნე ბავშვი ვიყავი, კეთილი ვიყავი ყოველთვის... ეგრე ერთი ბავშვი ცხოვრობდ ჩვენს მეზობლად, ძაან უჭირდათ ოჯახს და ძალიან ძველი, 20 წლის სათამაშოეით თამაშობდა ხოლმე ბავშვი რო არ ჰქონდა სხვა... მე უბნის მარკეტში ერთი სათამაშო ვნახე და მომეწონა, აი გეცოდინებათ კალიასკიანი ბავსვები რო იყო... რა იყო იმაში ისეტი, რო ძაან მომეწონა... ხოდა ვაყიდინე დედაჩემს... ეზოში დავათრევდი ხოლმე და მიხაროდა ერთ ამბავში ვიყავი და ერთხელ იმ ბავშმა და დედამისმა გამოიარეს როცა გარეთ ვიყავი იმ სათამაშოთი... ეს ბავშვი დარჩა ეზოში და ვთამაშობდით... თამაშ თამაშში ვკითხე არ გინდა ესეთი გქონდეს მეთქი? და აშკარად მოიწყინა, მერე აცრემლებულმა მიპასუხა რო ძალიან მოწონდა და იცოდა რო ვერ უყიდიდა დედა ამას, იმიტო რო საქმლის ფულიც ძლივს ქონდატ... და ისიც დააყოლა რო დიდი რო გავიზრდები ჩემს შვილს ვუყიდი ესეტ სათამაშოს, რო მანაც არ მოიწყინოსო და პირი დამრჩა ღია :| მიუხედავად იმისა რო ძალიან მიყვარდა ეს სათამაშო და ძაააან მომწონდა, ხელი მოვაკიდინე კალიასკაზე და აჰა შენი იყოს მეთქი... არ მართმევდა... შენ შენმა დედიკომ გიყიდაო, არაუსავს, მე კიდე მიყიდის მეთქი და ფული რომ არ ქონდეს და ვერ გიყიდოსო? არ მინდაო... დღეს რო მახსენდება ჟრუანტელი მივლის... აუ დავიგრუზე