გქონიათ პერიოდი ცხოვრებაში როდესაც თითქოს ცხოვრების მატარებელიდან ჩამოვარდი, მატარებელი აგრძელებს გზას, შენ კიდე უკნიდან მისდევ. გეშინია რაღაცის მაგრამ ვერ ხვდები რისი. გეტირება და არ იცი რატომ. ყველა და ყველაფერი თითქოს შენ წინააღმდეგ არიან განწყობილი. სულში სიცარიელეს გრძნობ და იცი რომ რაღაც გაკლია, მაგრამ ზუსტად ვერ ხვდები რა არის ის "რაღაც". სინანულის გრძნობა გაქვს მაგრამ არ იცი რას ნანობ. თითქოს ყველაფერი ცუდად გამოდის, და შენ კიდე დრო არ გყოფნის რომ ყველაფერი გამოასწორო და სწორედ გააკეთო. გინდა რომ ცოტა ხნით ცხოვრება დააპაუზო, გაჩერდე, და რამდენიმე დღე წახვიდე ევერესტის მწვერვალზე, დაჯდე ცოტა ხანი და იფიქრო, და დაისვენო, და გაარკვიო რა ხდება საერთოდ შენს თავში და შენს გულში. და მერე დაუბრუნდე ცხოვრებას. გინდა ვიღაცამ ხელი გამოგიწოდოს, და ყოველგვარი ეგოისტობის გარეშე დაგეხმაროს. გითხრას რომ ყველაფერი კარგად იქნება. ჭკუა არ დაგარიგოს, არც განგსაჯოს. არც არაფერი არ უნდოდეს შენგან სანაცვლოდ. უბრალოდ მოგკიდოს ხელი და შეგასკუპოს იმ მატარებელზე რომელსაც შენ ასე გულით ცდილობ რომ დაეწიო.... (( (( (( დეპრესიაში არ ვარ... უბრალოდ ხანდახან მომაწვება ხოლმე ((