Siknadmo

ჰიტლერმა ძალიან ბევრი შეცდომები დაუშვა მეორე მსოფლიო ომის დროს, არ უჯერებდა თავის ღენერლებს, ჰოლო სტალინი პირიქით, მიხვდა რომ სამხედრო საქმეში არ ჰქონდა სათანადო გამოცდილება, ამიტომაც ის უსმენდა გენერლებს და მათი შეხედულებების გაანალიზებით ღებულობდა სწორ გადაწყვეტილებებს,ერთხელ შეკრებილია მთელი გენერალიტეტი განიხილავენ ფრონტზე მოქმედების გეგმას, ყველა თანხმდება რომ შეტევაზე უნდა გადავიდნენ, ხოლო რაკასოვსკი წინააღმდეგია, თანაც ასაბუთებს, სტალინი ეუბნება რაკასოვსკის, ჩემის აზრით თქვენ ცდებით, იქნებ საღამოთი კიდევ ერთხელ დაფიქრდეთ და შეიცვალოთ თქვენი აზრი, საღამოთი რაკასოვსკი იგივე მოსაზრებას გამოხატავს, სტალინი პასუხობს, ეტყობა გადაღლილი ხართ, გამოიძინეთ და დილით მოგვახსენეთ მთელს გენერალიტეტს თქვენი საპირისპირო აზრები და როდესაც მეორე დღეს რაკასოვსკიმ დაასაბუთა თავისი სიმართლე, სტალინმა უპასუხა, რა გაეწყობა, თქვენ დაასაბუთეთ თქვენი სიმართლე, ფრონტის იმ მონაკვეთს თქვენ უხელმძღვანელებთ და პასუხისმგებლობის მთელი სიმძიმეც თქვენ დაგეკისრებათ, ეს კი იმას ნიშნავდა რომ თუკი რუსები ვერ განახორციელებდენ დასახულ მიზანს რაკასოვსკის დახვრეტდნენ, ეს კარგად იცოდა რაკასოვსკიმაც მაგრამ მიუხედავად ამისა მან თავისი გაიტანა და წარმატებასაც მიაღწიეს

მთელი კაიფი რაშია იცი მე ღრუსეთუმე მზად ვიყავი ჩემი სიცოცხლე გამეწირა რუსკი ოკუპანტების წინაააღმდეგ, იმიტომ რომ ჩემი სამშბოლო მიყვარს , ამაშია საქმე, მაგრამ არ მომცეს ამის საშუალება და მაგარი გავრეკე ამის გამო

თქვენ ვერ გაიგეთ, მე დიდ რუსს ერს ვულოცავ გამარჯვებას და მთელი დილიხორი, რაშია, რატომ ვულოცავ, აი, ამაშია მთელი დილიხორი, იმიტომ რომ რა ქვია იმას სტოკჰოლმის სინდრომი მაქვს, როგორც რუსები ამბობენ რაბოლებსტვო

ქართველ ხალხს ვულოცავ ფაშისტურ გერმანიაზე გამარჯვებას!!!!!!!!!!! ამას ვერ ვიტყვი, ბაბუაჩემმა სამი ძმა დაკარგა მე-2 მსოფლიო ომის დროს, ერთი ძმა თბილისშია დაკრძალული, ორის საფლავი ქერჩშია, ყოველ წელს სანამ ბაბუაჩემი ცოცხალი იყო ავდიოდით ძმათა სასაფლაოზე, მიუხედავად ამისა ჩემთვის ეს დღესასწაული არაფერს ნიშნავდა, რაღაცნაირ ირონიას იწვევდა მაგათი დენპაბედები და ომზე კინობი, კომუნისტური სიმბოლოები და სავეტსკი პათოსი,გავიდა წლები და შემეცვალა დამოკიდებულება, დავინტერესდი ამ თემატიკით, ასე ვთქვათ მოვიხიბლე, რაც ალბათ იმითაა განპირობებული რომ ქართულ ჰეროიკულ მწერლობასა თუ პოეზიაზე გაზრდილმა ადამიანმა დავინაზე თავგანწირვა, უსაზღვრო პატრიოტიზმი, მოყვასის სიყვარული იმ ეთნოსში რომელმაც ააშენა გულაგები, უმოწყალოდ უსწორდებოდა საკუთარ ხალხს, ანგრევდა ეკლესიებს, დღესაც გამოირჩევა სიუხეშით, ლოთობით, არაადეკვატურობით, ღორობით, კორუფციით, ქურდობით, სისასტიკით, ბოლო ბოლო რამდენი ტკივილი მოგვაყენეს 9 აპრილიდან დაწყებული 2008 წლის ომით დამთავრებული და მიუხედავად ამისა ჩემი უვაჟუხა ამ არაადეკვატურ, ნახევრადველურ ეთნოსს, არის ამ ხალხში რაღაც ისეთი რაც ძაან მისაღები და მშობლიურია (რადნოი) და რამაც ყველაზე დიდი გამოხატულება სწორად ამ ოთხ წელიწადში მოახდინა ხო, ხო, ისიც ვიცი რომ რუსებმა ომი იმიტომ მოიგოს რომ ბევრნი იყვნენ, დიდი ტერიტორია ჰქონდათ და ღრუსკაია ზიმა, ვიცი, ვიცი

კი ადამიანია და თავმოყვარეობა აქვს

გოგოლის ქუჩაზე რაც ხდება დაუშვებელია, იქ მაცხოვრებლები არიაც ცოდოები,პროსტიტუციის არც აკრძალვა და არც ლეგალიზაცია არაა საჭირო, მაგრამ უნდა მოხერხდეს ყველა იმ ადამიანის დაცვა ვისაც ფიზიკურად უსწორდებიან ან ლანძღავენ

- ომი კი არა ბალეტია, ვისაც გინდათ იომეთო გებატიჟებითო, და თანაც სად იყო ერთი-80ცზე საინტერესოა

თუკი ადამიანის რწმენა არასწორ ინფორმაციაზე აგებული, მექანიკურია, გაუაზრებელი, დაე შეირყეს

ვინ ვის მხარეზეა?

ააა, კიდევ კარგი რომ მითხარი, მადლობა, იმედია არ ეწყინება

გაიხარე ნუკრიკო!!!!

http://www.youtube.com/watch?v=mnCYckD8pgA Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, Воистину Воскресе!!! ჭეშმარიტად!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Nukriko გეთანხმები

არაადამიანი, ცხოველი, ასეთი ტერმინი უცნობია მართლმადიდებლობისთვის ადამიანი ადამიანია, ასე გვასწავლის ეკლესია, ასე გვასწავლიან წმინდა მამები, ხოლო ადამიანის ქმედება შესაძლოა იყოს ცხოველური, ხოლო ის ბილწსიტყვების მოყვარული მოხულიგნო ელემენტები, რა მოტივით სჩადიან ასეთ ქმედებას არ ვიცი, ქართული ტემპერამენტი, გაუნათლებლობა, აგრესიის გამოხატვის სურვილი, სხვისი დაჩაგვრის მცდელობა, დომინირება, რავი, ბევრი რამის თქმა შეიძლება, ძაან ბუნჩულა რომ არ გამოვჩნდე მეც მახასიათებდა მაგდაგვარი გამოხტომები და ზოგჯერ ეხლაც ვიფხრიწები სიბრაზისგან როდესაც ჩემთვსი მიუღებელ რამეს წერენ ეკლესიაზე, თანაც, ადამიანი თავისუფალია და ვისა აქვს უფლება მათ აქციის ჩატარების შესაძლებლობა შეუზღუდოს, ისინი მართლები არიან, არ მოგწონს გაიარე, მიუღებელია შენთვის მე ხომ არ გივარდები სახში, ხომ არ გახვევ ჩემს აზრს, ჩემთვის ვარ რა, ვღუღუნებ, თანაც ასეთი სახის აქციებზე არავის არ ლანძღავენ ელგებეტეს წევრები, თუკი აქციას წარმატებით ჩაატარებენ ხომ კარგი მათთვის, თუკი დაარბევენ მაინც კარგი მათთვის, ყველა შემთხვევაში გამარჯვებულები არიან, საზოგადოებამ კი უნდა გადაიდოს ფეხი ფეხზე და ამას არხეინად უყუროს, სხვა შანსი არაა, რადგან ადამიანის უფლება უფრო მაღლა დგას ვიდრე საზოგადოების ინტერესები

Православная Церковь плохо относится не к гомосексуалистам и, вообще, не к людям, как бы они ни были грешны и духовно немощны, а к греху. В частности, к блуду и, тем более, к его извращённым формам Церковь действительно относится плохо, потому что грех отсекает человека от спасительного единения с Богом. Что касается гомосексуализма как психофизического явления, то в скрытой или явной форме он вообще присущ падшему человеческому естеству, и вполне от него свободны только люди, достигшие духовного совершенства, бесстрастия. Поэтому всякий верующий человек должен быть осторожен, дабы не дать разгореться в себе этому, обычно незаметному, но всегда готовому вспыхнуть адскому огню. И поэтому, кстати, особенно важно охранять от пропаганды гомосексуализма детей, которые по неопытности ещё не способны разбираться в своих влечениях и оценивать их: каким следовать, а от каких стараться очиститься. Гомосексуалист — человек, ощущающий сильное влечение к лицам своего пола. И это не всегда зависит от его воли, но вот, как относиться к этому влечению, зависит от свободной воли человека. Есть среди гомосексуалистов, к сожалению, такие, которые не желают бороться с овладевшим ими злом, впадают в смертные грехи и не хотят каяться в них. Среди этих людей есть и верующие, они оправдывают свои тяжкие падения надуманными аргументами, но ведь перед судом Божьим ложью не оправдаешься. Таким людям трудно помочь советом, но можно молиться за них и надеяться, что всемогущий Бог сам приведёт их к покаянию, исправит и спасёт. Но бывает и совсем по-другому. Есть у нас прихожанин, гомосексуалист, который борется со своей страстью, ходит в храм на службу, кается, молится сам и просит молитвенной помощи. Иногда у него бывают длительные ремиссии, и он причащается Святых Христовых Тайн. А бывают и срывы, потому что блудная страсть в такой форме зачастую подобна алкоголизму, и бороться с ней так же трудно, как и с самыми тяжёлыми формами химических зависимостей. Приходится этого человека утешать и душевно поддерживать, чтобы он не отчаивался, молился Богу, а — главное — смирялся. Потому что на первом месте в борьбе вообще со страстями, а с зависимостями в особенности, стоит неосуждение ближних. Относительно последнего приведу замечательный пример из жизни. Знаю одного гомосексуалиста, который ни разу в жизни не впадал в блудный грех. Он не имеет никакого влечения к противоположному полу и поэтому не может жениться, а к мужскому полу имеет сильное влечение, но борется со своей страстью и ни разу не поддался ей на деле. Этот человек рассказывал мне, как у него эта страсть впервые проявилась. Он вырос в церковной семье, был воспитан в православной вере и лет до тринадцати не испытывал гомосексуального влечения. Но вот однажды, он ехал в автобусе и увидел, как некие юноша и девушка слишком вольно себя ведут. Ему так не понравилось их поведение, что он помолился Богу: «Господи, я не хочу быть таким, как они». И… стал «не таким, как они», только совершенно неожиданным для себя образом. Так Бог вразумил этого человека, и он запомнил урок на всю жизнь (нам всем его полезно запомнить). Но в блудный грех этот человек ни разу в жизни не впадал, он достойно несёт свой крест, и его подвиг, конечно, заслуживает уважения. На самом деле, этот пример далеко не единичный. В древних патериках (сборниках сказаний о жизни святых подвижников и их наставлений) можно найти немало свидетельств, что монахам приходилось зачастую вести тяжкую духовную борьбу с блудными искушениями, и нередко — в гомосексуальной форме. Одерживая победу в этой борьбе, святые обретали венцы в Царстве Небесном. Те же, кто не устаивали (бывало и такое), смирялись, каялись, исповедовали свои грехи в таинстве исповеди и духовным наставникам и через это получали от Бога благодатную помощь к исправлению. Так что Церковь относится к гомосексуалистам, как и ко всем людям, с любовью, старается им помочь в борьбе со страстями, а падающих в борьбе, но кающихся принимает в свои материнские объятия. Те же, кто дерзает зло называть добром и упорствуют в своих грехах, сами отсекают себя от спасительного единства со Христом и, если не покаются, погибнут.

შეუძლია თუ არ ჰომოსექსუალისტს, რომ მართლმადიდებელი მღვდელმსახური გახდეს? – ღმერთო, აბა როგორ გავცე ასეთ კითხვას პასუხი? თქვენ, რომ ჩემთვის გეკითხათ – „შეუძლია თუ არა ჰეტეროსექსუალისტს, რომ მღვდელმსახური გახდეს?“ – პასუხის გაცემა ამაზეც კი რთული იქნებოდა, იმდენად განსხვავებულია სხვადასხვასამყაროთა ლექსიკონები… ამიტომ, არ შეიძლება პასუხი იყოს მარტივი „არა”. დიახ, საეკლესიო კანონები ერთმნიშვნელოვნად განსაზღვრავენ, რომ ჰომოსექსუალიზმი, როგორც ქმედება, მღვდელმსახურის ხარისხთან შეუთავსებელია.მაგრამ, წორედ ამაშია გაურკვევლობა, რომ საეკლესიო კანონიკა (სამართლის ნორმები, კანონები) საუბრობენ სწორედ ქმედებებზე. საეკლესიო სამართლის ენაზე ჰომოსექსუალისტი – ეს არის ადამიანი, რომელიც განსაზღვრულ ქმედებას ჩადის. თანამედროვე ფსიქოლოგიის ენაზე კი ჰომოსექსუალისტი – ეს არის ადამიანი ჰომოსექსუალური მიდრეკილებით. ამგვარად, დღეს ამ სიტყვამ უფრო ფართო გაგება შეიძინა. სწორედ აქედან გამომდინარეობს გაურკვევლობა:რამდენადაც კანონები საუბრობენ ქმედებებზე და არა გულისთქმებზე, ამდენად, შეიძლება თუ არა, რომ საეკლესიო კანონების განსაზღვრებები პირდაპირ განზოგადდეს იმ ადამიანებზე, რომელთაც ჰომოსექსუალური ქმედებები ჯერ არც ჩაუდენიათ და მათ ჩადენასაც გაურბიან? რამდენად შეუძლია კანონს, სამართალს დასაჯოს გულისთქმებისთვის, დაარეგულიროს გრძნობები? ადამიანი თავის გულისთქმებში სრულიად თავისუფალი არ არის. მასში მაინც აღწევს რაღაც ბოროტისეული. მასში მაინც ყალიბდება რაღაც ფსიქიკური ტრავმებითა და ბავშვობის (როგორც ადრეული, ასევე მოზარდობის პერიოდის) შთაბეჭდილებებით. თუკი ადამიანი საკუთარ თავში ამჩნევს ჰომოსექსუალურ მიდრეკილებას, ეს მას აშინებს, აფასებს ნეგატიურად, ინანიებს და საკუთარ თავს ცოდვის ჩადენის საშუალებას არ აძლევს – ასეთ შემთხვევაში, ქრისტიანული თვალსაზრისით, ეს უპირატესად ასკეზაა. მან სძლია საკუითარ გულისთქმას, თუმცა ბოლომდე ჯერ კიდევ ვერ ამოძირკვა იგი (და საერთოდ რომელი ცოდვილი გულისთქმის ამოძირკვაა შესაძლებელი?). მაშ რიღასთვის უნდა დაისაჯოს? და ასეთი ბრძოლა აქვთ წმინდანებსაც. თუნდაც გულწრფელი, თუნდაც სუფთა ქრისტიანი შეიძლება აღმოჩნდეს შეპყრობილი ამ ცდუნებით. კითხვა: გულისთქმა მეუბნება, რომ მე ველაპარაკო ჩემს ძმას, რომლის მიმართაც მაქვს ლტოლვა, როცა მას ვხედავ… პასუხი: ძმაო! მეც ჩემს ახალგაზრობაში არაერთხელ და ძლიერად ვიყავი შეპყრობილი გულისთქმით ამ საშინელი ეშმაკის სიძვით და ვშრომობდი, ვებრძოდი ამ გულისთქმას, ვეწინააღმდეგებოდი და არ ვეთანხმებოდი მათ… ამ გინებას აშთობს შეუწყვეტელი ლოცვა ტირილით.. დაე, ნუ დაგასუსტებს შენ ეს ცდუნება, იმ დროს, როცა ყურადღებას აქცევ ძმას, რომლისადმი ხარ გატაცებული ან საუბრობ მასთან, მაგრამ თუ შენ მასთან ყოფნა მოგიწია შენი სურვილის საწინააღმდეგოდ, აღვსე შენი გონება უფლისადმი შიშით და კეთილშობილებით, და არ დაუგდო ყური ცდუნების ხმას… უთხარი შენს ცდუნებას: გაიხსენე უფლის საშინელი სამსჯავრო და სირცხვილი, რომელიც შენ მაშინ მოგელის“. (კითხვა ეკუთვნის აბბა დოროთეას და პასუხი უხუცეს ვარსონუფია დიდს). როგორც ვხედავთ, ცოდვილი გულისთქმა თავისთავად ასეთი ტიპის, მონანიებული და არ განხორციელებული ცოდვილ საქმეში, ამ შემთხვევაში არ გახდა კანონიკური დაბრკოლება იღუმენად შედგომისათვის. მით უფრო, რომ ადამიანი ყოველთვის მთლიანად და ერთადერთი პასუხისმგებელი არ არის თავისი ფიქრებისთვის: ცუდი გულისთქმები შეიძლება შემოიჭრას ადამიანური სახის მტრისაგანაც. აი ჩვეულებრივი მამაკაცი. მას აქვს ჩვეულებრივი მამაკაცური გრძნობა ქალისადმი. მაგრამ ეს არ ნიშნავს რომ ის ყველას უნდა დაეტაკოს. და თუ ის არის დაუქორწინებელი (სემინარისტი) ან ბერი, მაშინ ის ვალდებულია ჰქონდეს მიზანშეწონილი ცხოვრების წესი. და თუ შენ, რაღაც მიზეზების წყალობით (ფიზიოლოგიური, ფსიქოლოგიური ან სხვა – არ მინდა ჩავება იმ დისკუსიაში, რომელიც შეეხება ჰომოჰექსუალიზმის წარმოშობის მიზეზებს) შეიძლება ჩამოგიყალიბდეს მიდრეკილება შენივე სქესისადმი – ეს არ ნიშნავს, რომ შენ უნდა დანებდე ამ გულისთქმას. იბრძოლე. და თუ გაიმარჯვებ, თუ შეძლებ გააკონტროლო ეს შენი მიდრეკილება, მაშინ შენ შესძლებ გახდე სასულიერო პირი. მხოლოდ ამ შემთხვევაში, თუკი „ჰომოსექსუალიზმის“ ქვეშ გაიგებთ შენივე სქესის ადამიანებისადმი მიდრეკილებას, და არა სექსუალურ პრაქტიკას, მხოლოდ მაშნ შეიძლება თქვა, რომ ადამიანი, რომელსაც ეს მიდრეკილება აქვს და არ მიჰყავს ჰომოსექსუალიზმი პრაქტიკულ საქმემდე, შეიძლება გახდეს სასულიერო პირი. და ბედისწერის კიდევ ერთი მოსახვევი, რომელიც დაკავშირებლია ამ სევდიან თემატიკასთან – რა მოხდება, თუკი ადამიანი უკვე გახდა ბერი, მღვდელი და მხოლოდ ახლა მიაქცია ყურადღება თავისი სექსუალური სურვილების რეალურ სტრუქტურას და მოიაზრა თავი ფსიქოლოგიური ასპექტით ჰომოსექსუალისტად? ამ „ძახილის“ გაგების შემდეგდა რეალობის საშინელების გაცნობიერების შემდეგ, ის მიდის მღვდელთან აღსარებაზე და ეუბნება, რომ მას აქვს ასეთ დ ასეთი მავნე აზრი სულში შეჭრილი. უნდა მოითხოვოს კი მღდველმა ასეთი ადამიანისაგან სასულიერო სანზე უარის თქმა? მე მგონია, რომ არა. საეკლესიო კანონები კი პავლე მოციქულის დროიდან სწორედ რომ არ ანსხვავებენ სიძვის ცოდვას „ბუნებრივ“ და „არაბუნებრივ“ სახეობად. და მემრუშეებისათვისაც ნათქვამია ის რაც მამათმავლებისათვის: „ანუ არა უწყითა, რამეთუ ცრუთა სასუფეველი ღმრთისაჲ ვერ დაიმკჳდრონ? ნუ სცდებით: არცა მეძავთა, არცა კერპთმსახურთა, არცა მემრუშეთა, არცა ჩუკენთა,არცა მამათ-მავალთა, არცა ანგაჰრთა, არცა მპარავთა, არცა მომთრვალეთა, არცა მაგინებელთა, არცა მტაცებელთა სასუფეველი ღმრთსაჲ ვერ დაიმკჳდრონ.“ (1 კორინთელთა, 6 9-10). მამათა კანონებით ასევე ერთმანეთს გათანაბრებულია ერთი ცოდვა მეორეს. მრუშობა, რომელიც შეურაცხყოფს უფალს… მამათმავლები და ზოოფილები, მკვლელები და მწამლავები, მემრუშენი და კერპთაყვანისმცემლები – ღირსნი არიან მსგავსი მსჯავრის. ამიტომ წესი, რომელიც გაგაჩნია სხვა ცოდვების მიმართ, მისდიე მას ამ შემთხვევაშიც და დაიცავი… ვინც მამათა აღრევის უშვერება ჩაიდინოს, მრუშობისათვის დაწესებული სასჯელი მოიხადოს იმავე სახით (ბასილი დიდის კანონი, 6, 7, 62; ანალოგიურია წმინდა გრიგოლ ნოსელის მე4 კანონი). წმინდა იოანე IV (კონსტანტინოპოლის პატრიარქი) ამცირებს ეპიტამიას (თუ რატომ – ამაზე ის საუბრობს თავის მე3 კანონში) მრუშების ცოდვებზე 15 წლიდან 3 წლამდე. – ამასთან კვლავ არ არის განსხვავება სიძვასა და მამათმავლობას შორის (კანონები 20 და 29) (ეპიტამია – ესაა განკვეთის/გაძევების ან სასჯელის განსაზღვრული პერიოდი, რომელიც დაწესებულია სხვადასხვა სულიერი შეცოდებებისათვის: მეტანია, ლოცვა და ა.შ.) იმავე კანონისტთან ვხვდებით ჩვენ კანონების მოქმედების შეზღუდვებს: „გულისმიერი მოქმედება ბიწიერი გულისთქმების შემწეობით, თუ ცოდვა ჯერ კიდევ ვარ არის ჩადენილი, არ ექვემდებარება ეპიტამიას… ხოლო თანაგრძნობა გულში გაჩენილი გულისთქმებისა იწმინდება 12 მეტანიით.. ბრძოლა ვნებებთან ხდება ან ქების ღირსი ან სასჯელის (წესები 4,5 და 6). თავად ადამიანის სექსუალობა თავის თავში მოიცავს დაცემის საფრთხეს. მღვდელმა იცის ეს. იციან ასევე კანონებმაც. ამიტომ აზრები არ ისჯება (თუმცა მათთან ბრძოლა ადამიანს მოეთხოვება). აი მორჩილი მივიდა აღსარების სათქმელად მონაზვნად აღკვეცის წინ. ხვალ საღამოს იგი მისცემს ქალწულობის აღთქმას. არის მასში გულისთქმები, რომელიც თუ ისინი არ განხორციელდება რეალურად, აღმოჩნდება კი შეთავსებული ცათა სასუფევლის მემკვიდრეობისათვის, მონაზნობისათვის და მღვდელმსახურებისათვის? – რა თქმა უნდა. მაგრამ სწორედ ამისათვის, რომ არ გახდე გულისთქმების მონა, უნდა მიმართ უხუცესს და გამოუცხადო ვნებებს ბრძოლა. შეიძლება კი იყო დარწმუნებული, რომ ისინი მუდამ დარჩებიან ისეთივე სუფთანი, როგორც თავის აღსარების დროს და მონაზვნად აღკვეცის დროს? – არა: ასეთი დარწმუნებულობა არ აქვს არც იღუმენს, არც მღვდელს, არც ეპისკოპოსს, რომელიც იძლევა მონაზვნად აღკვეცის კურთხევას. ასე რომ ნებისმიერი შემთხვევა მონაზვნად აღკვეცისა, ან ქიროტონია – ესაა თავისებური რისკი. მაგრამ არის ასევე იმედი, რომ „ღმერთთან თანაზიარი“ ახალგაზრდა გააგრძელებს დაწყებულ გზას საშინელი ცოდვითი დაცემის გარეშე. და ამ იმედში მას ეხმარებიან და ეშველებიან. ამ იმედის უფლება ყველა ადამიანს აქვს, რომელსაც სურს განთავისუფლდეს გულისთქმების ტირანიისგან და გახდეს საკუთარი გულის მბრძანებელი. ანდრეი კურაევი

მმკას მიმართ მე პირადად და გამონაკლისი არ ვარ, საკმაოდ ნეგატიური დამოკიდებულება მაქვს, მაგრამ ფარესაშვილის გამო ამ ორგანიზაციის წევრების გეებად მოხსენიება არა სწორია, ეხლა თუკი უბრალოდ მათი ნერვებზე მოშლა სურს ადამიანს, კი ბატონო, მიფიქრია მაგ თემაზე არიან თუ არა ჰომოფობებს შორის გეები, ალბათ არიან, ვიცი შემთხვევა როდესაც ადამიანი მთვრალი დაქოქავდა მანქანას და ცირკისკენ გარბოდა და პისტოლეტით ხელში ატერორებდა მაგ საცოდავ არსებებს, ჩემთვის გაუგებარია ასეთი ქმედება, ჰეტერო მამაკაცს სიმთვრალეში ათასი ჭია და მატლი შეიძლება შეუჩნდეს ტვინში მაგრამ გეების ცემის სურვილი, ასეთი ჟინი აბსოლუტურად გაუგებარია, მაგრამ თუკი ადამიანს გეების აქციის დარბევის სურვილი აქვს და მონაწილეობს ამაში ეს არ ნიშნავს რომ ის გეია, ეს არის უბრალოდ არასასურველი, საზიზღარი არსებების (მათ წარმოდგენაში) დასჯის სურვილი, ძალის დემონსტრირება და ას. შ. რაც შეეხება ეკლესიის დამოკიდებულებას, ვიძახი სწავლების თვალსაზრისით და არა ცალკეული მამაოების ინტერპრეტაციას თუ თვითშემოქმედებას, ადამიანი არის ხელშეუხებელი, მისი ცოდვა უნდა დაგმო და არა თავად ადამიანი, განასხვავო ერთი მეორესგან, ცოდვაა ყველაფერი ის რაც უფლის ნებას ეწინააღმდეგება, ცოდვაა ასევე რისხვა, სხვისი შეურაცხყოფა, ცემა, დაჩაგვრა, არაადამიანად ჩათვლა, ჰომოსექსუალი შესაძლოა იყოს ეკლესიის წევრი, მაგრამ არა ჰომოსექსუალისტი, ჰომოსექსუალისტია ის ვინც ეწევა ასეთ პრაქტიკას და არც ნანობს, ეკლესიის სასჯელი არ ითვალისწინებს ადამიანზე ფიზიკურ ზემოქემდებას, არამედ ეპიტამიას, http://www.orthodoxy.ge/samartali/mtsire_sjulis_kanoni.htm

კარგად არ დამთავრდება ეგ ყველაფერი, მოთხოვნება გაეზრდებათ, ქორწინების დაკანონება, შვილის აყვანის უფლება, ეს უბრალოდ დასაწყისია, ასე ნელ-ნელა მიდიან მიზნისკენ მაჭავარიანების, ჩორგოლეიშვილების და მაგდაგვარი მუტანტების საშუალებებით, სკოლებშიც შემოიღებენ ტოლერანტულობის გაკვეთილებს, აღმოაჩინე შენს თავში ვინ ხარ, გაერკვიე, მამაკაცი ხარ თუ ქალი, ხომ არ გჩაგრავს თანასკლასელი იმიტომ რომ შენ მთლად ისეთი არა ხარ როგორიც სხვები და ას. შ.

ვერ გავიგე? რომელი რეალობა, ან რომელი რელიგია

ლექსო მაჭავარიანი, თუკი ფორუმ ჯის მომხმარებელი იყავი გემახსოვრება იუზერი რეკურსორი, ლიბერტიანელების სასტავის ერთ-ერთი ლიდერი, აქტიური პიროვნებაა არასამთავროებში-ეკლესიის დისკრედიტაცია და უმცირესობის დაცვა ესაა მისი პროფილი

გომოსეკები ემზადებიან აქციისთვის, ეს მოთელვის პროცესია, ლექსო მაჭავარიანის და ჩორგოლეიშვილის სასტავია-გეებიდან პრადვინუტი ლიბერტიანელები, მსუყე დაფინანსებით დასავლეთიდან მათი საპირისპირო მხარე, მომგინარი ხალხი ჩემთვის უცნობია

ბუახაა, ხაა, გახსოვთ ვინმე რეკურსორი, ლექსო მაჭავარიანი, უკიდურესი ანტიმართლმადიდებლერ-ლიბერტიანელი, დღეს ის ლგებეტეს სასტავში მოძრაობს აი, ისიც, მთელი თავისი სილამაზით, ნაცმოძრაობის აქტიური მხარდამჭერი, ანტიღრუსი, ლიბერტიანელ, ჰომოფილი, ნამდვილი ევროპოიდი http://s48.radikal.ru/i120/1305/95/b2555b62a2db.jpg

ხო, არათუ არ გადმოვიდა ცეცხლი არამედ დადასტურდა რომ ეს არაა სასწაული და იქ სხვადასხვა მანიპულაციების საშუალებით ხდებოდა ცეცხლის ეგ. წოდებული გარდმოსვლა, შეირყევა თქვენი რწმენა?

ქრისტიანობა და ეპოქა ჯერ ადამიანი უნდა გაერკვიოს ვინაა ის ვისაც "ქრისტიანი" ეწოდება, ადამიანს უნდა გაუჩნდეს სურვილი, მოთხოვნილება, დაეხმაროს სხვებს, შეუმსუბოქოს მის გვერდით მყოფ ადამიანს ცხოვრების სიმძიმე, მოყვასის ინტერესი დააყენოს საკუთარ ინტერესზე მაღლა, ოღონდ, не надо потокать слабостям людеи, თუკი ლოთი არყის ფულს გთხოვს და რაღაც მაგდაგვარი, დაუშვებელია კაცმოთნეობა -ასე ვთქვათ სხვას რომ ასიამოვნო, ანუ შეეტენო თავი მოუქონო, პირადი გამორჩენის ანდა შიშის გამო შეუსროლო რაიმე სურვილი, მის ამპარტავნობას ანდა სიზარმაცეს, სისუსტეს, უსაქმურობას შეუწყო ხელი, ამასთან, ზოგადად ყველა ადამიანის მიმართ უნდა იყო კეთილგანწყობილი, განარჩიო ადამიანი და მისი უარყოფითი თვისებები ერთმანეთისგან, საკუთარი თავის მიმართ უნდა იყო მკაცრი და მომთხოვნი, დისციპლინირებული, მოწესრიგებული, ის საქმე რომელიც უნდა შეასრულო უნდა გააკეთო გულისყურით და გულიანად, თუკი ხარ სპეციალისტი-ხელოსანი, ექიმი, არა აქვს მნიშვნელობა არ უნდა ისარგებლო სხვა ადამიანის არაკომპეტენტურობით და არ უნდა დააგოიმო, სხვა ადამიანებთან ურთიერთობაში ყალიბდება ადამიანის ხასიათი, მისი თვისებები, როდესაც ხარ ერთგული მეუღლე, შვილების მოყვარული მამა, სანდო მეგობარი, კეთილსინდისიერი სპეციალისტი, ეს ადამიანში აყალიბებს პასუხისმგებლობის გრძნობას, ზრდის მას, მხოლოდ პასუხისმგებლობას შეუძლია გაზარდოს ადამიანი და პლიუს სიყვარულის უნარი, რაც უფრო ბევრი ადამიანი გიყვარს და რაც უფრო ძლიერია შენი სიყვარული მით უფრო "ფართოვდები", მარტო შენ კი არ ხარ არამედ არის სხვაც ვისზეც პასუხისმგებელი ხარ, ნაკლებად გულს გტკენს და ყურადღებას აქცევ დისკომფორტს თუ საკუთარ ტკივილებს, ზრუნვა ახლობელ ადამიანებზე სულაც არ ზღუდავს შენს პიროვნებას, ადამიანი არ კარგავ საკუთარ ინდივიდუალიზმს, პიროვნებას, პირიქით, ზედმეტ რაღაცეებს იშორებ, ის რაც ხელს გიშლის და ეს რაც დავწერე ელემენტარულია, ანუ დასაწყისია, შეიძლება ითქვას პირველი ეტაპი, ოღონდ აუცილებელი