სატურნ ომი მე არ მინახავს ჩემი ორი თვალით, მაგრამ ჩემს მშობლებს უნახავთ, ჩემს ბიძებს, დეიდებს, მამიდებს და მათ შვილებს უნახავთ. ცხინვალის პირველი ომის დროს, პირველად რომ დატოვეს ხალხი ცხინვალში და ჯარი და მილიცია გამოიძურწა ქალაქის შესასვლელთან, ერგნეთთან, ჩემი მშობლები შევიდნენ ქალაქში ვითომ ოსები იყვნენ, ჩიხებიდან, ორღობეებიდან და ეზოებიდან და იქ ჩარჩენილი ჩემი დეიდები და დეიდაშვილები იმათ გამოაპარეს ასევე ჩუმად. ცხინვალის პირველი ომის დროს მამაჩემს, ბიძაჩემს და ჩემს ბიძაშვილებს სოფელში ჩარჩენილი მოსახლეობისა და გატყავებული ჯარისკაცებისთვის ოსურ სოფლებზე გადაჰქონდათ საკუთარი მანქანით საკვები და პირველადი მოხმარების საგნები, იმიტომ რომ სხვა გზა არ არსებობდა, ორჯერაა მამაჩემის მანქანა გატაცებული მაგ პერიოდში და ორჯერ გადარჩნენ ჩემი ბიძაშვილები სიკვდილს... ყველა ნათესავი სატურნ ცხინვალიდან მყავს, ყველა ჩემთვის ძვირფასი ადამიანი ფაქტიურად ლტოლვილია რამდენიმე გამონაკლისის გარდა და მაინც და მაინც ავტომატი უნდა მეჭიროს ხელში რომ ომისა და ცეცხლის სუნი ვიგრძნო? მე გმირად მაინც არ ვთვლი თავს და არ ვთვლი რომ გავიმარჯვე, იმ ფარჩაკი ჯარისკაცების გვერდზე ვაყენებ ჩემს ტავსაც ჯერჯერობით, მეტი რა ვქნა?