Achiko1972 Posted May 17, 2011 დარეპორტება გაზიარება Posted May 17, 2011 გიორგი მე-12 თხოვნით მიმართ რუსეთის იმპერატორსძალიან ბევრი ერეკლე მეორეს მიიჩნევს საქართველოს რუსეთთან მიერთების მიზეზად, არადა სწორედ გიორგი მე-12-ის დამსახურებაა ეს. ეს ადამიანი იყო მძიმედ ავადმყოფი. უძლური, ეს შესანიშნავად გამოიყენეს რუსბმა და ხელზე დაიხვიეს მისი პათოლოგიური შიში ტახტის დაკარგვისა ალექსანდრე ბატონიშვილის სასარგებლოდ, რომელსაც მხარს უჭერდა ლამის მთელი საქართველო დიდგვაროვნიან-ყველაიანად. სწორედ მისი სიცოცხლისა და მეფობის ბოლო დღეებში გამოჩნდა თბილისში პირველი რუსული სამხედრო ნაწილები, მანამდე ვერ ბედავდნენ ეტყობა მაინც ასე ღიად. ფაქტიურად მის დასაცავად ალექსანდრე ბატონიშვილისმომხრეებისგან, რომელსაც უკვე რეალურად უნდა აეღო ძალაუფლება. არადა უდიდესი ტრაგედიით დასრულდა გიორგი მე-12-ის ოჯახისთვის მისი ეს ავანტურა. ეხლა ზუსტად ავტორი არ მახსოვს, ხვალ დავადგენ, არის ასეთი ნაწარმოები: "საქართველოს უკანასკნელი დედოფალი". მაგ დოკუმენტში აღნიშნულ მოვლენებზეა მთლიანად და იმაძე, თუ რა ხდებოდა მეფის კარზე მაგ პერიოდში, ვინ აქტიურობდა და ვინ რითი იყო დაკავებული. განსაკუთრებით რა როლი მიუძღვით ამ ყველაფერში მეფის კართან დაახლოებულ სომხებს. ცნობისათვის საქარველოს სახელმწიფოებრიობის გაუქმება გამოცხადდა 1800 წლის 18 თებერვალს, 17 თებერვალს კი თბილისში სომხურ ეკლესიაში საზეიმო პარაკლისი გადაიხადა მაშინდელმა აქაურმა ტერტერამ! Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
Siknadmo Posted May 17, 2011 Author დარეპორტება გაზიარება Posted May 17, 2011 რუსეთთან შეერთებამდე არსებობდა ერთიანი ქართული სახლმწიფო?არა,რატომ იყო საქ. დაქსაქსული და რუსეთის არ გამოჩენის შემთხვევაში რა ბედი გველოდა,შEვძლებდით ერთ სახელმწიფოდ გაერთიანებას თუ ირანი და ოსმალეთი გვშთნათქვდა ძალიან ბევრი ერეკლე მეორეს მიიჩნევს საქართველოს რუსეთთან მიერთების მიზეზად, არადა სწორედ გიორგი მე-12-ის დამსახურებაა ეს. ეს ადამიანი იყო მძიმედ ავადმყოფი. უძლური, ეს შესანიშნავად გამოიყენეს რუსბმა და ხელზე დაიხვიეს მისი პათოლოგიური შიში ტახტის დაკარგვისა ალექსანდრე ბატონიშვილის სასარგებლოდ, რომელსაც მხარს უჭერდა ლამის მთელი საქართველო დიდგვაროვნიან-ყველაიანად. სწორედ მისი სიცოცხლისა და მეფობის ბოლო დღეებში გამოჩნდა თბილისში პირველი რუსული სამხედრო ნაწილები, მანამდე ვერ ბედავდნენ ეტყობა მაინც ასე ღიად. ფაქტიურად მის დასაცავად ალექსანდრე ბატონიშვილისმომხრეებისგან, რომელსაც უკვე რეალურად უნდა აეღო ძალაუფლება. არადა უდიდესი ტრაგედიით დასრულდა გიორგი მე-12-ის ოჯახისთვის მისი ეს ავანტურა. ეხლა ზუსტად ავტორი არ მახსოვს, ხვალ დავადგენ, არის ასეთი ნაწარმოები: "საქართველოს უკანასკნელი დედოფალი". მაგ დოკუმენტში აღნიშნულ მოვლენებზეა მთლიანად და იმაძე, თუ რა ხდებოდა მეფის კარზე მაგ პერიოდში, ვინ აქტიურობდა და ვინ რითი იყო დაკავებული. განსაკუთრებით რა როლი მიუძღვით ამ ყველაფერში მეფის კართან დაახლოებულ სომხებს. ცნობისათვის საქარველოს სახელმწიფოებრიობის გაუქმება გამოცხადდა 1800 წლის 18 თებერვალს, 17 თებერვალს კი თბილისში სომხურ ეკლესიაში საზეიმო პარაკლისი გადაიხადა მაშინდელმა აქაურმა ტერტერამ!დარხეული გვქონდა ბატონო ჩემო იმიტომაც ხონჩით მივართვით რუსეთს ჩვენი სუვერენიტეტი, კარგი ცხოვრების გამო არ მომხდარა ეს Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
Siknadmo Posted May 17, 2011 Author დარეპორტება გაზიარება Posted May 17, 2011 Achiko1972არჩილ, რით ახსნი იმას რომ ქართველებს საკუტარი სუვერენიტეტისთვის ცარიზმის წინააღმდეგ არ უბრძოლიათ მაშინ როდესაც ირანელების და თუქრების წინააღმდეგ თავს არ ზოგავდნენ, გლეხების სოც. აჯანყებები არ ითვლება Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
Achiko1972 Posted May 17, 2011 დარეპორტება გაზიარება Posted May 17, 2011 რუსეთთან შეერთებამდე არსებობდა ერთიანი ქართული სახლმწიფო? არა, არ ასებობდა, მაგრამ იყო ამის შანსი, უბრალოდ ცოტა დრო გვჭირდებოდა. გეგმა იყო, თან იყო შანსი რეალურად გაცილებით ფართო საზღვრების მქონე სახელმწიფოს შექმნისა. ამ გეგმაში მონაწილეობდა იმდროინდელი წარჩინებული ქართველობა მთელს წინა აზიაში და კავკასიაში, რაოდენ ფანტასტიურადაც არ უნდა ჯღერდეს თვით მამელუქების მონაწილებითაც კი დაუდ ხანის მონაწილეობით, რომელიც სერიოზულად აფინანსებდა მაშინ საქართველოში ბევრ რამეს. იმერეთის მიერთების წინააღმდეგი ერეკლე იყო, არადა იმერლები იქით ითხოვდნენ, უბრალოდ ერეკლეს მანამდე სხვა რაღაცეები ჰქონდა მოსაგვარებელი ამის წინა პირობად.რატომ იყო საქ. დაქსაქსული და რუსეთის არ გამოჩენის შემთხვევაში რა ბედი გველოდა, ეს ეხლა უკვე კაცმა არ იცის ,რა გველოდებოდა, ღვთის ნებით ასე მოხდა.შEვძლებდით ერთ სახელმწიფოდ გაერთიანებას თუ ირანი და ოსმალეთი გვშთნათქვდა სურვილის შემთხვევაში შევძლებდით. ირანს და ოსმალეთს რაც შეეხება, აქაც ბევრი რამ რუსული პროპაგანდის ბრალია. აღამაჰმად ხანის შემოსევის შემდეგ რამოდენიმე წელიწადში ირანში ისე აირია სიტუაცია, რომ საქართველოს დაპყრობა კი არა, აღმოსავლეთ ირანის ტახტზე, თავრზში შაჰიის ერთ-ერთ კანდიდატურად სწორედ ალექსანდრე ბატონიშვილი განიხილებოდა, მაშინ ის იქ ცხოვრობდა, აქედან დევნილი. მაგრამ მან უარი თქვა და საქართველოში დაბრუნება გადაწყვიტა. მომდევნო წლებმაც ნათლად აჩვენა, რომ ამ პერიოდიდანმოყოლებული, აგერ ლამის 1970-იან წლების რევოლუციამდე ირანი რეგიონალური მოთამაშის დონის ქვეყანაც კი ვეღარ გახდა, არათუ ვინმეს დამპყრობი. რაც შეეხება ოსმალეთს: ერეკლეს დროს იყო ძალიან საინტერესო და რაც მთავარია მნიშვნელოვანი მოლაპარაკებები, მარტივად რომ ვთქვათ, ოღონდ რუსები არა და რაც გინდა ის ქენიო, ისედაც, ისტორიულ მესხეთსა და ტაო-კლარჯეთში ძირითადი მმართველები მაინც ქართველები რჩებოდნენ, გამუსულმანებულები, მაგრამ ქართველები, რეალური ძალაუფლება მათ ხელში იყო, ოსმალები უფრო "მაყურებლების" როლში იყვნენ. ყველაზე დიდი ტრაგედიაც იმაში იყო, რომ ის მითი, რითაც რუსები გვკვებავდენნ, რომ მათ საქართველოს ისტორიული მიწბი დაუბრუნეს, რეალურად ქრისტიან ქართველებსა და მუსულმან ქართველებს შორის სასტიკი სისხლიანი დაპირისპირების ხარჯზე მოხდა. უბრალოდ იქეთა ქართველობას ოსმალეთი უმაგრებდა ზურგას, აქეთას რუსები, რეალურად საბრძოლო მოქმედებებში ძირითადათ ორივე მხრიდან ქართველებს უწევდსათ ომი. 60 000 ოჯახი!!! მესხების გასახლებულ იქნა მესხეთიდან მაგ ომის დროს და სწორედ მათ ადგილას დაასახლეს შემდეგ რუსებმა სომხები, დღეს ჯავაკი ჩვენიაო, რომ ყვირიან. ასე, რომ უამრავი ვარიანტი შეიძლება მომხდარიყო, მაგრამ ღვთის განგება ეგეთი გამოდგა, რაც მოხდა. Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
Achiko1972 Posted May 17, 2011 დარეპორტება გაზიარება Posted May 17, 2011 არჩილ, რით ახსნი იმას რომ ქართველებს საკუტარი სუვერენიტეტისთვის ცარიზმის წინააღმდეგ არ უბრძოლიათ მაშინ როდესაც ირანელების და თუქრების წინააღმდეგ თავს არ ზოგავდნენ, გლეხების სოც. აჯანყებები არ ითვლება არ იბრძოდას ნამდვილად ვერ ვიტყვი, მაგალითად, თუნდაც 1832 წლის აჯანყება, თუმცა ბევრი მერე ამაჯანყებისა რუსების სამსახურში ჩადგა. საერთოდ სუვერენიტეტის მოთხოვნა ყოველთვის ყველგან არის ე.წ. მმართველი კლასისის მოთხოვნა, ვინაიდან მას სურს ჩაანაცვლოს უცხო მმართველი. რუსებმა მოახერხეს აქაური, ადგილობრივი მმართველობის ზოგის მოსყიდვა, ზოგის დაშინება, ზოგის გასახლება და მოკვლაც კი. ვინც მოისყიდეს, ის დააწინაურეს, სხვებისთვის შესაშური პირობები შეუქმნეს, რათა ეს კლასი კმაყოფილი ჰყოლოდათ და მათ რაიმეზე პრეტენზია არ გასჩენოდათ. ეს ყველა დამყრობლის ხელწერაა. ოსმალები გაგიჯებულები იყვნენმ ეს ქართველები რამ გადაგრიათო, რუსები რაღაცა ბრჭყვიალა მედლებს გკიდებენ მკერდზე და თქვენ მაგისთვის თავს იკლავთო და სპეციალურად დაიწყეს მათაც ქართველებისთვის ოქროს მედალიონების ჩამოსხმა, იქნებ ესენი უფრო მოეწონოთო, სერიოზულად ამიტომ, რადგენ ელიტა და მმართველი კლასი ასეთუისე "დაკერეს", (რათქმაუნდა ყველა ვერა) ყოველივე პროტესტი ჩანდა როგორც გლეხთა სოციალური ამბოხი, იმიტომ რომ გლეხები მეტზე ვერც "გაქაჩავდნენ". თუნდაც არსენას მითI. (მითI, იმიტომ, რომ რეალურად ეს პიროვნება აბსოლუტურად სხვა ტიპის ადამიანი იყო, ვიდრე ლიტერატურული გმირია) ესეც ხომ გარეგნულად სოციალური ამბოხი იყო, მაგრამ მთლიანად სუვერენიტეტის მოთხოვნილებებით. უბრალოდ უთაოდ დარჩენილ გლეხებს მეტზე ცენიზ და განათლება აღარ ჰყოფნიდათ. რუსებმა სწორად გათვალეს. თავად-აზნაურობა წაბილწეს და ფაქტიურად მოღალატეებად აქციეს და თანაც შეაზიზღეს უბრალო მოკვდავთ, რომლისიმედიც და დასაყრდენიც იყო ყოველთვის იგივე თავადაზნაურობაცა და სახელმწიფოც. Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
Siknadmo Posted May 17, 2011 Author დარეპორტება გაზიარება Posted May 17, 2011 (edited) Achiko1972კი ბატონო, ყველაფერი მშვენიერია მაგრამ იბადება კითხვა, რატომ თქვა უარი ერეკლე მე-2 თურქების წინადადებაზე? რატომ ენდო რუსებს, რომელი გადადებული მორწმუნე ეგ მყავდა 17 შვილი ჰყავდა მგონი სხვადასხვა ხარჭისგან ,ანუ, თუკი ყველაფერი ასე კარგად და მშვენივრად მიდიოდი ჯერ ერეკლე, მერე მისი შვილი,ხო, გავაგრძელოთ, არანაირი აჯანყება საქართველოს სუვერენიტეტისთვის ცარიზმის დაცემის შემდეგ ხელისუფლებაში ქართველებმა მოიყვანეს სოც. დეკები რომლებსაც სულ არ აინტერესებდათ საქ. დამოუკიდებლობა და საქ. მომავალს რუსეთის შემადგენლობაში ხედავდნენ, უბრალოდ ბოლშევიკებს ვერ გაუგეს, 1921 წლის 25 თებერვალს ბასიაკები იღებენ თბილისს,ეს არაფერზე მეტყველებს? თუნდაც არსენას მითIარსენაზე ხალხური ლექსი მახსოვს და იქ ეროვნული არაფერი ჩანს, სოციალური სამართლიანობისთვის მებრძოლი ჯეელია Edited May 17, 2011 by Siknadmo Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
verusi Posted May 17, 2011 დარეპორტება გაზიარება Posted May 17, 2011 Achiko1972კი ბატონო, ყველაფერი მშვენიერია მაგრამ იბადება კითხვა, რატომ თქვა უარი ერეკლე მე-2 თურქების წინადადებაზე? რატომ ენდო რუსებს, რომელი გადადებული მორწმუნე ეგ მყავდა 17 შვილი ჰყავდა მგონი სხვადასხვა ხარჭისგან , ხომ არის ერთი სიმღერა ძველი, ეგ ჩვენი მეფე ერეკლე ყ....ით დასაკიდიაო? )) ისე მარტო თურქები სთავაზობდენ? ირანის ტახტს სთავაზობდენ, უარი თქვა..თან ირანში იმ დროს ძალიან მძლავრი დიასპორა იყო ქართველების.ისპახანის მმართველები კი აუცილებლად ქართველი უნდა ყოფილიყო.გარდა ამისა თუ არ ვცდები ირანის სახის გვარდიის მეთაურიც.მოკლედ შიდა ქიშპობის გამო და უცხოეთში მოღვაწე და საქართველოში მოღვაწე ქართველების გამო მოხდა ის რაც მოხდა...შეგიძლიათ ანალოგები გაავლოთ უახლოეს წარსულშიც და თანამედროვე დროშიც... Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
Achiko1972 Posted May 17, 2011 დარეპორტება გაზიარება Posted May 17, 2011 (edited) ი ბატონო, ყველაფერი მშვენიერია მაგრამ იბადება კითხვა, რატომ თქვა უარი ერეკლე მე-2 თურქების წინადადებაზე? რატომ ენდო რუსებს, რომელი გადადებული მორწმუნე ეგ მყავდა 17 შვილი ჰყავდა მგონი სხვადასხვა ხარჭისგან , ანუ, თუკი ყველაფერი ასე კარგად და მშვენივრად მიდიოდი ჯერ ერეკლე, მერე მისი შვილი, ხო, გავაგრძელოთ, http://www.myvideo.ge/?video_id=1074363 აი ამ ლინკს მოუსმინეთ, ბევრ რამეზეა მანდ პასუხი. ამას დაამატეთ ისიც, რომ წარმოუდგენლად ქატიურობდა ერეკლეს კარზე სომხეთის აგენტურა, ნუ აი, ენით აუწერლად, ლომის წილი მიუძღვით მაგ ამბებში.არანაირი აჯანყება საქართველოს სუვერენიტეტისთვის კახეთის, ფშავ-ხევსურეთის,იმერეთის, გურიის აჯანყებები იყო მხოლოდ და მხოლოდ რუსების წინააღმდეგ და არა სოციალური მოთხოვნებით ან რაიმე სხვა იმიტომ, რომ მაშინ თბილისს იცავდა ნოე ჟორდანიას სოციალ-დემოკრატიული პარტია, რომლისთვისაც საქართველო და ქართველობა ისეთივე ცნებებია, როგორც ეხლა ჩემთვის ჩრდილოეთ სომალი. და სულმოუთქმელად ელოდებოდა რუსეთში თეთრების კონტრ-რევოლუციას, რათა კვლავ დიადი რუსული,დემოკრატიული იმპერიის ნაწილი გავმხდარიყავით.1921 წლის 25 თებერვალს ბასიაკები იღებენ თბილისს, ეს არაფერზე მეტყველებს? არსენაზე ხალხური ლექსი მახსოვს და იქ ეროვნული არაფერი ჩანს, სოციალური სამართლიანობისთვის მებრძოლი ჯეელია ლექსი არა, მე ჯავახიშვილის არსენა მარაბდელი ვიგულისხმე, იქ ნათლადაა ასახული, რომ მთელი უბედურების სათავე რუსების მონობაა და მათზე მიყიდული ქართველების ღალატი თქვენის ნებართვთ, ხვალ გავაგრძელოთ, სურვილის შემთხვევაში Edited May 17, 2011 by Achiko1972 Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
Siknadmo Posted May 17, 2011 Author დარეპორტება გაზიარება Posted May 17, 2011 (edited) Achiko1972აი ამ ლინკს მოუსმინეთ, ბევრ რამეზეა მანდ პასუხი. ამას დაამატეთ ისიც, რომ წარმოუდგენლად ქატიურობდა ერეკლეს კარზე სომხეთის აგენტურა, ნუ აი, ენით აუწერლად, ლომის წილი მიუძღვით მაგ ამბებში.რატომ ჰყავდა ერეკლეს კარზე სომხები? რატომ ენოდბოდა, იქნებ რესყრსი ჩუნეს კახეთის, ფშავ-ხევსურეთის,იმერეთის, გურიის აჯანყებები იყო მხოლოდ და მხოლოდ რუსების წინააღმდეგ და სოციალური მოთხოვნებით ან რაიმე სხვავიცი ეს აჯანყებები, ყველა სოციალური ხასიათის იყო და არცერთი არ ისახავდა მიზნად საქ. სამეფოს აღდგენას, რუსეთის გაბლატავებული ჩინოვნიკების მხეცობით იყო გამოწვეული, ამიტომაც ატარებდა სპონტანურ და ლოკალურ ხასიათს ლექსი არა, მე ჯავახიშვილის არსენა მარაბდელი ვიგულისხმე, იქ ნათლადაა ასახული, რომ მთელი უბედურების სათავე რუსების მონობაა და მათზე მიყიდული ქართველების ღალატი თქვენის ნებართვთ, ხვალ გავაგრძელოთ, სურვილის შემთხვევაში მიხეილ ჯავახიშვილი კარგი მწერალი იყო და თAნაც პატრიოტი, მაგრამ რაოდენ შეესაბამება მის მიერ შEქმნილი პერსონაჟი რეალურ არსენას და ზოგადად მიმდინარე მოვლენებს ამის დამადასტურებელი საბუთები არ არსებობს,არსენაზე შექმნილი ლექსი უფრო სანდოა ისტორიული სინამდვილის თვალსაზრისით ვიდრე მიხეილ ჯავახიშვილის ნაწარმოები Edited May 17, 2011 by Siknadmo Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
verusi Posted May 17, 2011 დარეპორტება გაზიარება Posted May 17, 2011 აი ეს კი რას წერენ იმ დროზე რუსები. სხვათაშორის ბევრი ფაქტი არის ისტორიული მოყვანილი, მართალია რუსული გადმოსახედიდან, მაგრამ სადღაც არის სიმართლის მარცვალიც.უფრო ვრცლად საქართველოს ისტორიაზე აქ არისhttp://www.rusproject.org/node/192ეს კი უშუალოდ ერეკლეს დროზეГрузинские княжества в Турции и Персии Дело в том, что несмотря на весь трагизм жизни грузин, их положение в турецком и особенно в персидском государствах, было далеко не всегда и не во всем похоже на положение несчастных, обираемых и угнетаемых колоний. Более того, по крайней мере в Иранском государстве картвельские княжества и по сути, и по форме не были колониями, а являлись частью персидского государства – его провинциями, такими же как коренные ираноязычные регионы Хорасан, Балх или Фарс. Ими правили по тем же законам, что и в основной Персии, а назначаемые шахом чиновники практически всегда были картвельского происхождения – омусульманенные грузинские князья и дворяне. Считалось, что князья находятся у шаха на службе, они получали жалование, им дарились дорогие подарки и имения, как в Грузии, так и в Персии. Об отношении шахов к Грузии можно судить по тому, что по их приказам и на их средства в Картли и Кахетии содержалось войско, которое обязано было охранять границы Грузии от набегов горских племен, если войска не хватало шах присылал помощь. Налоги, собираемые с грузинских княжеств были такими же, а иногда и меньшими по сравнению с налогами на других территориях как Иранского, так и Турецкого государств. Так, знаменитый турецкий путешественник Эвлия Челеби пишет, что Имеретинское царство, одно из турецких вилаетов «до сегодняшнего времени» свободно от хараджа и урфа (так называемых обычных налогов), «только ежегодно они посылают в Стамбул [в качестве подарков] невольников, соколов [разных видов], ястребов, мулов, а также грузинских женщин редкой красоты». Имеются неоднократные примеры снижения налогов и в персидской части грузинских княжеств. Выставляемые в качестве угнетателей и гонителей христианской веры, иранцы не уничтожают христианскую церковь полностью, они ставят её в определенные рамки и заставляют согласовывать утверждение грузинских католикосов в Иране. Есть немало свидетельств того, что шахская власть являлась неким верховным судьей, арбитром в церковных хозяйственных и административных вопросах. Грузинская знать органично и на правах равных входит в высшее сословие Ирана. Были распространены династические браки – немало грузинских княжон стали женами шахов, а в крови знатнейших грузинских родов текло немало персидской крови. Так, у одного из величайших исторических фигур в истории Грузии, основателя Тбилиси, в честь которого сейчас назван высший орден Грузии – Вахтанга Горгасали - мать была иранка. Кстати, само слово «Горгасали», или «Волкоголовый», тоже имеет персидское происхождение. Представители грузинской знати мальчиками растут при шахском дворе, они назначаются чиновниками в провинции, причем, не только в грузинские, но и в исконно иранские, выступают в роли крупнейших персидских военачальников и даже предводителей всего иранского войска в походах в Индию и Афганистан. При шахском дворе находятся целые группы высокопоставленных чиновников-грузин. Например, при дворе уже упомянутого нами шаха Аббаса I, который, кстати, сам неплохо говорил по-грузински, служило немало грузин, а военную реформу в стране осуществлял Алаверди-хан – омусульманившийся грузин по фамилии Ундиладзе. В истории Персии было целое столетие, в течении которого начальниками столицы государства – в то время Исфагана – мэрами по нашему, были исключительно грузины. Примеров того, чтобы какая-то другая, не-иранская народность, допустим индусы, афганцы или арабы, занимали столь высокое, столь массовое и столь долгое положение в Персии нет. Даже близко. Центр династической жизни Грузии находится в Тегеране и Исфагане – здесь процветают грузинские интриги, заключаются брачные союзы, приобретаются выгодные государственные должности, получаются и теряются царства. Так, в первой половине 17-го века царь кахетинский и картлийский Теймураз из-за интриг шахского двора трижды получает и трижды теряет свой царский скипетр. Персидское влияние проникает по все уголки грузинского общества – архитектура принимает иранские формы, высшее и среднее сословия говорят на персидском языке, заводят персидские библиотеки, да и сама грузинская литература начинает следовать не изначальным византийским, а персидским канонам, например, персидское происхождение источника знаменитого «Витязя в тигровой шкуре» сам Шота Руставели даже не скрывает: «Это повесть из Ирана, занесенная давно, По рукам людей катилась, как жемчужное зерно. Спеть ее грузинским складом было мне лишь суждено» И хотя в монастырях церковь сохраняет остатки грузинской иконописи и церковной письменности, нравы светского мира к концу 18 века уже почти полностью копируют персидские. А как же все эти походы, истребления и казни, упомянутые выше – спросите вы – неужели их не было? Были – скажу я вам. Были. Дело в том, что в то время нравы общества были совсем непохожи на наши. Проблемы, которые мы сейчас решаем судебным порядком, нотами протеста, да, в конце концов, просто грозным окриком центральной власти тогда приводили к войнам и кровавым расправам. В то время так относились к людям, к целым провинциям, к решению вопросов вообще. Причем властители сплошь и рядом поступали жестоко не только по отношению к иноверцам или к подчиненным народам, но и к своим же собственным соплеменникам. Помните в фильме про Ивана Васильевича: «Как поймают Якина - на кол посадить! На кол - это первое дело!» И восточные деспотии, коими, являлись Турция и Иран, даже не были здесь явными лидерами. Просвещенная Европа могла в этом отношении еще дать Востоку фору. Так, Генрих VIII Английский – тот самый «герцог Синяя Борода» из сказки Шарля Перро - казнил 72 тыс. человек, его дочь Елизавета Английская – «Бабушка английской нации» - казнила 90 тыс. человек, герцог Альба во время войны в Голландии истребил 30 тыс человек, во Франции во время Варфоломеевской ночи погибло тоже 30 тысяч, а соратник Петра I – князь Меньшиков - «счастья баловень безродный», как его называл Пушкин, во время взятия Батурина - столицы мятежного гетмана Мазепы - истребил около 15 тысяч человек. (От РП: - про Батурин - это давольно избитое историческое враньё) И все это не помешало им войти в историю в роли известных, выдающихся личностей, равно как не помешало шаху Аббасу запомниться современникам просвещенным человеком своего времени, тонким дипломатом и сторонником нововведений в науке и технике. Кстати, в свое время на стороне шаха Аббаса сражалось немало грузинской знати, например один из величайших героев Грузии – Великий Моурави Георгий Саакадзе, одержавший во главе персидского войска несколько блестящих побед в Индии и Турции. То есть, жизнь Грузии в составе Персии и Османской Империи была не так уж плоха и если представить, что каким-то фантастическим образом грузины очутились бы в границах какой-либо другой сверхдержавы того времени, их ждали бы такие же, а может быть даже и худшие отношения. После первоначального покорения и Турция, и Персия довольно спокойно относились к грузинским территориям – Иран упразднил грузинские государства, но сделал их своими равноправными провинциями, а Турция изначально и не ставила целью уничтожение грузинских княжеств, удовлетворившись признанием ими вассальной зависимости и ежегодной данью. По сути, дань и была основной целью прихода Турции на Кавказ – постоянно расширяя границы и ведя многочисленные войны, турецкие султаны остро нуждались в рабах, становившихся потом солдатами – янычарами. Собственно, рабы и составляли основной «продукт» торговли с Турцией как западных грузинских княжеств, так и союзных ей адыгов и абхазов. И все военные походы турок на грузинских царей были так или иначе связаны с отказом платить дань или с требованием её уменьшения, об этом, кстати, пишет и Эвлия Челеби. Нахождение между двух центров силы даже давало грузинским царям определенные преимущества – зачастую, хотя и не всегда успешно, в борьбе за свои интересы они сталкивают лбами персов и турок, получают для себя лично и для своих земель привилегии, которых не было в других колониях и провинциях. Главным же преимуществом такого положения был тот факт, что союз части Грузии с Ираном давал гарантию от нападения турок и, наоборот, союз её другой части с турками давал гарантию от нападения персов. Установился паритет - сложная, многосторонняя, но эффективная система, которая действовала больше 200 лет и во многом помогла грузинам выжить как нации. И вот в этих условиях – в жизни как части работающей системы и с обществом, почти полностью инкорпорированным в персидское общество, обласканные турецкими и персидскими властителями, грузинские князья решают изменить то, что мы сейчас называем геополитической ориентацией страны и сломать действующий механизм, хранивший их несколько столетий. Это очень серьезный шаг. Что же произошло? Что было причиной? Турция и Иран ослабли. В 17-м веке и позже эти 2 региональных лидера уже не представляли из себя тех львов Малой Азии, которыми они были раньше. Акелла начал промахиваться. Османская Империя выглядит еще внушительно, но корни её могущества уже подгнили. Начинает ухудшаться экономическая ситуация, Блистательная Порта терпит ряд болезненных поражений, таких, как военная катастрофа под Веной; по сути, с середины 17-го века она проигрывает войны практически всем державам, с которыми воюет - Венгрии, Польше, Австрии, Венеции, России и теряет крупные територии. Положение в Иране выглядит не лучше. Во 2-й половине 17-го века там начинается период упадка, сопровождающийся мятежами, восстаниями, народными волнениями и отпадением целых провинций. Ослабевшая Персия терпит несколько разорительных походов со стороны турок и афганцев. И хотя при Надир-шахе страна еще побеждает в нескольких войнах, после его смерти в 1747 году Иран распадается на несколько государств и объединяется только в конце 18-го века при Ага-Мухамед хане. Такие государства не могли служить надежной защитой грузинским княжествам – сбалансированный механизм ломался в самом центре. Грузины были готовы жить под гнетом чужеземцем, демонстрировать им лояльность, платить дань, получать привилегии и плести интриги при чужих дворах, но эти чужеземцы должны были быть сильными. Хозяин должет быть сильным – это закон. Пусть у него будут плохие привычки, но он должен быть настолько сильными, чтобы обеспечить глобальную безопасность Грузии. Это очень важный фактор, обеспечивающий понимание модели поведения Грузии за последние 500 лет. Но проблема была в том, что никто большой и сильный не изъявлял желания прийти в регион, отбить грузин у персов и турок, дать им покровительство, «стол, дом» и сладкие должности у себя при дворе. И Грузия начинает звать. Звать долго и призывно. Звать Хозяина. В то время таким хозяином по многим причинам могла стать только Россия. Грузия посылает посольство за посольством. От одного княжества, от другого, от нескольких княжеств сразу, она взывает к состраданию, напоминает о православном единстве, просит помощи. Россия долго не соглашается - она не чувствует себя достаточно сильной, чтобы всерьез прийти на Кавказ. Русские государи шлют грузинам мастеров, деньги, книги, принимает беглецов, но это все не то, что нужно Грузии и она продолжает звать. Ситуация изменилась в конце 18 века, когда Россия уже вышла в число влиятельных Европейских государств, достаточно уверенно стояла в Предкавказье и выиграла несколько сражений против турок. Зачем России была нужна Грузия? Да в общем-то ни зачем. Уговорили. Человека, который уговорил Россию звали Ираклий II, он был царем объединенного царства Картли и Кахети, принадлежащего Ирану. 24 июля 1783 года в крепости Георгиевск князь Григорий Потемкин и князья Иван Багратион и Гарсеван Чавчавадзе подписали Георгиевский трактат, в соответствии с которым Российская корона брала под покровительство Восточную Грузию, гарантировала её автономию во внутренних делах и защиту на случай войны. Государство Картли и Кахети обязывалось признать вассалитет России и отказаться от ведения собственной внешней политики. В соответствии с трактатом, Россия должна была постоянно держать в Грузии 2 батальона пехоты и 4 пушки. И вот, 3 ноября 1783 года 2 батальона Кавказских егерей - Горский, подполковника Мерлина, и Белорусский, подполковника Квашнина-Самарина, а также четыре орудия под общей командой полковника Бурнашева вступили в Тифлис. Народ ликовал, огромные толпы грузин ходили по площадям и улицам, били колокола, раздавались пушечные залпы. Сказать, что подписание договора с Россией разгневало персов – значит не сказать ничего. Иран просто не понял этот шаг, он был удивлен и оскорблен в своих самых лучших чувствах. Для понимания этого важно знать кем был сам царь Ираклий II, которого в народе за маленький рост звали Патара Кахи – Маленький Кахетинец. Дело в том, что за всю историю Грузии, на её престоле, наверное, не находился царь, у которого были бы настолько теплые и дружественные отношения с Ираном. Даже и эти слова, возможно, не совсем точно характеризуют персону Ираклия. Иранцы считали Патара Кахи своим – он вырос и получил воспитание при персидском дворе, долгое время был личным другом победоносного Надир-шаха, возмужав, поступил к нему на службу, достаточно скоро стал одним из командиров отрядов и уже в качестве спасалара – одного из главнокомандующих - участвовал в нескольких военных походах, в частности, в Индию. Фактически, он был одним из высших чиновников персидского государства. И иранцы щедро отплатили Ираклию. Они сделали Патара Кахи царем Кахетии в то время когда на престоле в Картли сидел его отец – Теймураз. Это объединило Восточную Грузию, увеличило её силы, дало возможность проводить единую политику. Став после смерти отца в 1762 году единым царем Кахети и Картли, Ираклий II пользовался исключительно благоприятными условиями, предоставленными ему шахом - он усмирил воинственных лезгин, нападавших на Грузию, заставил хана Гянжи платить ему дань, построил несколько укреплений и т.д. Иран ничем не угрожал Ираклию, более того, за все годы его правления у Восточной Грузии с Ираном были идеальные отношения! И вот, когда такой человек поворачивается спиной к тем, кому он так многим обязан, то это должно было быть чем-то вызвано. Иранцы не понимали чем. Они пытаются связаться с Ираклием, понять что произошло, уговорить одуматься, но в ответ ничего кроме оскорблений не получают. Но вернемся к самому Ираклию. Кажется, дело сделано. Победа! Деспотический иранский режим свергнут, договор о протекторате с братской Россией подписан, войска для защиты Грузии присланы – можно жить и спокойно трудиться. Но не тут-то было! Как вы думаете, чем первым делом начинает заниматься только что освободившееся от гнета и настрадавшееся от териториальных захватов соседей государство? Территориальными захватами. Патара Кахи устраивает походы на Гянжинское и Ереванское (или, как тогда говорили – Эриваньское) ханства, отколовшиеся от Ирана, начинает откусывать от территории ослабевшего вчерашнего хозяина другие лакомые кусочки. Он повсюду таскает с собой российские батальоны, пытается втянуть их в сражения, выставляет напоказ, всеми силами подчеркивая, что если вы будете сопротивляться мне, то это вы не со мной - вы с Россией воевать будете! Такой подход к использованию войск не устраивал российское командование. Да, по Георгиевскому трактату Россия обязывалась способствовать возвращению утеряных грузинских земель, но ни Гянжа, ни Ереван, естественно, грузинскими землями никогда не были и лишь короткое время, по согласию шаха, испытывавшего к грузинам особое расположение, платили Грузии дань, что называется, «были отданы ей в прокорм». Но не так считал Ираклий II, уже успевший записать оба ханства в «исконные» грузинские территории. Естественно, такое поведение вчерашнего близкого друга и подданного бесило Тегеран. Но не только это служило источником раздражения для иранцев. Само отношение Ираклия и его подданных к персам было крайне презрительным и, видя это, другие народы смеялись над персами, не понимая почему они позволяют вчерашним подданным так с собой поступать. Иран хотел отомстить, но не мог, т.к. сам в то время погряз в жесточайшей междуусобной борьбе, да и русские батальоны были определенным, хотя и не решающим, препятствием. Больной, но все еще сильный персидский лев выжидал. В этот момент Ираклий II делает другой решительный шаг – он заключает в 1786 году договор о ненападении с Турцией. Значение этого шага огромно и крайне трагично для Грузии. Дело в том, что по сути он перечеркивал саму основу Георгиевкого трактата. Напомним, что согласно договору, в обмен на защиту со стороны России, Ираклий II отказывался от ведения самостоятельной внешней политики и все свои шаги в этом направлении должен был согласовывать с Москвой. По факту, Патара Кахи никогда особо не придерживался этого пункта – он довольно активно сносился с правившими тогда в Египте мамлюками из грузинского рода Бегеби, вел переписку, принимал представителей других государств, но все это были мелкие шалости, с которыми Петербург мирился. Договор же с Турцией в корне менял ситуацию. Давайте задумаемся. Одной самых важных причин, по которым Россия пришла на Кавказ и, в частности, в Грузию, было противостояние против Турции. Россия твердо знала, что новые войны с Турцией обязательно будут и беря на себя нелегкие обязательства, она гарантировала Грузии защиту, в том числе от Турции, и в ответ рассчитывала на помощь самой Грузии и на отсутствие на её территории турецкого влияния. Ираклия же мало волновали интересы других стран, равно как подписанные им самим обязательства. Маленькому Кахетинцу казалось, что вот теперь-то он перехитрил всех: Иран расколот и не пойдет против России, с Россией подписан Георгиевский договор и она связана борьбой против Турции, с Турцией тоже есть договор о ненападении и, кроме этого, турки обязались не подстрекать лезгин и дагестанцев к нападениям на Грузию. Прекрасная ситуация! На деле же оказалось, что постаревший царь обхитрил самого себя. Сепаратный договор вассала России – Грузии - с врагом России – Турцией - оказался принципиально неприемлем Екатерине II. В течении года российские офицеры и дипломаты уговаривают Ираклия разорвать его, но все тщетно – Патара Кахи не слышит. Ратификация договора в Стамбуле летом 1787 года в то время, когда очередная русско-турецкая война уже шла полным ходом, поставил точку на предыдущих отношениях России с ненадежным вассалом. Петербург выводит из Грузии войска, затем дипломатическое представительство и прекращает практически все отношения с Ираклием II. Говоря современным дипломатическим языком, царь Картли и Кахети стал «нерукопожатен». Первое время Ираклий настороженно выжидает, пытаясь понять неожиданно сложившуюся ситуацию, переждать русско-турецкую войну и дождаться пока отношение к нему России сменится с гнева на милость. Проходит время, в 1791 году заканчивается война, но улучшение не приходит. Постепенно Маленький Кахетинец понимает, что его лавирование среди великих держав сыграло с ним очень злую шутку и что положение Грузии на самом деле достаточно трагично: призывая и обманывая покровителей, пытаясь соблюсти только свои интересы, он полностью испортил отношения с двумя из них – Россией и Ираном, а с третьим – Турцией – существует лишь Договор о ненападении, но Турция как раз и была славна тем, что в подходящее время всегда разрывала уже ненужные ей соглашения! Осознав ситуацию, Ираклий пытается помириться с Петербургом, он забрасывает Екатерину Великую письмами, жалуется на свое положение, напоминает о Георгиевском трактате, зовет на помощь... Но теперь уже Россия глуха к мольбам вероломного царя – помощь не приходит. В этот момент ситуация в Иране разворачивается по наихудшему для Ираклия II сценарию: смута и раскол заканчиваются, к власти приходит недружественный ему Великий скопец - Ага-Мухамед-хан Каджарский. Он объединяет государство и четко заявляет о намерении вернуть все отколовшиеся от Ирана земли. Новый хан исподволь пробует Восточную Грузию на прочность и не видит реакции на это ни от грузин, ни от России – у самого Ираклия сил нет, а Россия не горит желанием защищать изменщика. В 1795 году, воспользовавшись напряженностью в российско-турецких делах, занятостью России в Польше, а также отказом Ираклия II приехать на свою коронацию, Ага-Мухамед-хан выдвигается в Грузию. Ираклий выставляет только 5000 человек против 35 000 тысяч персов. По сути, и знать, и народ оставляют его – царевичи и князья собирают свои дружины, стоят рядом, но в битву не вмешиваюся, народное ополчение не собрано, помощь от западных грузин не приходит. В результате ожесточенной битвы, немногочисленное грузинское войско разбито, самого Ираклия – к тому времени семидесятипятилетнего старика – сыновья увозят с поля боя, Крцанисская битва проиграна. За несколько дней персы убивают или уводят в рабство около 20 000 грузин. Одна из величайших трагедий во многовековой истории Грузии свершилась. По грустной иронии судьбы, на этом самом месте – на окраине Тбилиси - сейчас располагается резиденция Президента Грузии. Ираклий II удаляется, перестает принимать участие в государственных делах и власть сначала де-факто, а потом и де-юре переходит к его сыну Георгию. С уходом «нерукопожатного» царя Россия просыпается. Уже через несколько месяцев 4 русских батальона приходят в Восточную Грузию и персы без боя отступают, а в 1796 году 30-ти тысячное российское войск под командой Зубова отбрасывает персов назад в Иран. Оживляется переписка, в Грузию идет финансовая помощь, после долгих 12 лет отсутствия возвращается дипломатическое представительство. В конце концов, новый правитель Восточной Грузии, Георгий ХII, просит «Белого Царя» уже не о покровительстве, а о принятии Картли и Кахети в состав Российской Империи. Постепенно, в течении нескольких лет и остальные грузинские княжества присоединяются к России. Все. Над Грузией вошла Российская Звезда. Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
Siknadmo Posted May 17, 2011 Author დარეპორტება გაზიარება Posted May 17, 2011 verusiეს სტატია ანტიქართულია Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
verusi Posted May 18, 2011 დარეპორტება გაზიარება Posted May 18, 2011 verusiეს სტატია ანტიქართულიაკი, თავში იმიტომ დავწერე რომ რუსული გადმოსახედიდან არისთქო, მაგრამ არის შიგ ისეთი ფაქტები, რომელზეც ყურადღების მიქცევა და ანალიზი შეიძლება.მაგალითად ქართველების მდგომარეობაზე ირანში და ქართულ პოლიტიკაზე.არა მგონია სტატიის ავტორს ყველაფერში არ დაეთანხმო. Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
DATA TUTASXIA Posted May 18, 2011 დარეპორტება გაზიარება Posted May 18, 2011 Achiko1972 აჩიკო ბევრ რამეში გეთანხმები,მაგრამ ბევრში არა. მსჯელობ დღეს არსებული ემოციის ფონზე. როდესაც ერს და ზოგადად ქვეყანას ეხება,მაშინ უფრო პრაგმატულობა და რეალობის სწორად შეფასება უნდა შეგვეძლოს. მთელი ჩვენი ისტორია გაჟღენთილია მხოლოდ ერთი აზრით-"რაც მაგრები ვართ ქართველები ვართ". მაგრამ როდესაც რეალობას თვალებში ჩავხედეთ და დავინახეთ,რომ არც ისე მაგრები ვყოფილვართ-ეგრევე ჩაირთო თავდაცვითი ინსტინქტი-არა ჩვენ არაფერ შუაში არა ვართ,აი ისინი რუსები არიან ყველაფერში დამნაშავე,თორემ ჩვენ რას ამბობ კაცო მამა აბრამის ბატკნები ვართ. მოდით და ვაღიაროთ ერთი რამ-რუსეთი რომ არ ყოფილიყო არ იქნებოდა ერთიანი საქართველო. რაც შეეხება რუსეთის გაფართოებას ჩვენს ხარჯზე ესეც მართალია,მაგრამ ისიც აღიარე,რომ ეს მიწები ჩვენ ვაჩუქეთ მათ. გაიხედე ერთი სომხეთისკენ და აზერებისკენ მათ ვინ აჩუქა ჩვენი მიწები. საკუთარი თავისთვის დაგისვია კითხვა რატომ სულ ჩვენ გვართმევენ მიწებს? აზერებს რატომ არ წაართვეს ან ყაზახებს სადაც მოსახლეობის მნიშვნელოვან ნაწილს წარმოადგენენ რუსები? არ შეეძლოთ ეთნიკონფლიქტის გაღვივება და გაზით და ნავთობით მდიდარი მიწების წართმევა? ან კიდევ უკრაინას აჩუქეს ყირიმი და მაინც და მაინც ჩვენ რატომ გვართმევენ? ჩვენ ვართ აბსოლუტურად არაადექვატურები და ხშირად ერთი ადამიანის ხუშტურებზე დავდივართ და მერე ამ ადამიანის ხუშტურების განზოგადება ვიცით მთელს ერზე. ჩვენ ვართ ის ხალხი ვისაც სჯერა,რომ ყოველ შეჯიბრზე მსაჯი ყოველთვის ჩვენს საწინააღმდეგოდ ცდება. და კიდევ ის ხალი ვისაც სჯერა,რომ გაზპრომმა ფული გადაუხადა ჰოლანდიის მთავრობას,რათა რუსებთან წაეგო ევროპის ჩემპიონატის მეოხედფინალი. მე დარწმუნებული ვარ გუს ჰიდინკი ქართველი რომ ყოფილიყო აქ ზოგიერთები მოღალატედ შერაცხავდნენ. არ ვართ ჩვენ შედეგზე ორიენტირებული ერი. Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
verusi Posted May 18, 2011 დარეპორტება გაზიარება Posted May 18, 2011 Achiko1972 ან კიდევ უკრაინას აჩუქეს ყირიმი და მაინც და მაინც ჩვენ რატომ გვართმევენ? როგორც აღამახმად ხანის ჯარებს შემოუძღვა საქართველოში ერეკლეზე გაბრაზებული ირანში აღზევებული ქართველები, ისე რუსების წითელ არმიას შემოუძღვენ რუსეთში გაბოლშევიკებული ქართველები და ისევ ქართველებმა დაარიგეს ქართული მიწები საჩუქრად. მაგრამ ტაო კლარჯეთი ატატურკს ლენინმა აჩუქა გაწეული დახმარებისთვის საქართველოსთან ომში. ისიც ალბათ ქართველების თანხმობის გარეშე არ იქნებოდა. სტალინი, ორჯონიკიძე მახარაძე.თითქმის 30 წელი მართავდა მერე ქართველი რუსეთს და თუ რამე ცუდი მოხდა ჩვენთან, რუსეთს დააბრალო ყველაფერი, ცოტა უნამუსობა კი იქნებოდა.. სისტემა იყო ისეთი, სტალინური ბოლშევიზმის. ოღონდ ეგაა რუსები ისე გააპარჩაგა ამ სისტემამ, რომ დღემდე მასში ცხოვრობენ და ვერ გამოსულან.ხოდა გვიწევს ჩვენივე თესლით დათესილი იელისგან დრო და დრო მოწამვლა, როდესაც ქარი ჩრდილოეთიდან უბერავს ჩვენსკენ... Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
Saturn Posted May 18, 2011 დარეპორტება გაზიარება Posted May 18, 2011 DATA TUTASXIAმოდით და ვაღიაროთ ერთი რამ-რუსეთი რომ არ ყოფილიყო არ იქნებოდა ერთიანი საქართველორომელი ერთიანი? რუსეთის შემადგენლობაში? ერთ ადგილას გაიკეთონ მასეთი ერთიანობა. კიდევ ის ხალი ვისაც სჯერა,რომ გაზპრომმა ფული გადაუხადა ჰოლანდიის მთავრობას,რათა რუსებთან წაეგო ევროპის ჩემპიონატის მეოხედფინალიინგლისს რომ რუსეთმა "აჯობა" როგორც მომავალი მსოფლიო ჩემპიონატის მასპინძელმა ქვეყანამ, ეგ როგორ იყო? ეგეც გეცოდინება შენ Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
Recommended Posts
შეუერთდი განხილვას
თქვენ შეგიძლიათ შექმნათ პოსტი ახლა და დარეგისტრირდეთ მოგვიანებით. თუ თქვენ გაქვთ ანგარიში, გაიარეთ ავტორიზაცია რათა დაპოსტოთ თქვენი ანგარიშით.