Bexx Posted November 9, 2009 დარეპორტება გაზიარება Posted November 9, 2009 ახლა ღამეა და ვარსკვლავები ზეცას ჭორფლივით აყრია შუბლზე...მე მაგიდასთან ვზივარ ძვირფასო, და ჩემს წინ სუფთა ქაღალდებს ვუმზერ.აწმყო, წარსული და მომავალი დამდგარან ჩემი ფიქრების ზღურბლზე.ძალიან მშვიდ და იდუმალ ღამეს ჩასძინებია ატმის მკლავებზე... თავშიტრიალებს ათასი კითხვა და ყველა თავის პასუხს დაეძებს.არ შემხვედრიხარ, არ მინახიხარ, ალბათ იქნება ათასი წელი, ათასი წელიიქნებ ცოტაა, ან იქნებ არის ძალიან ბევრი. მე ახლა მხოლოდ სიზმარში მახსოვსშენი ლამაზი თვალების ფერი.ეს ყველაფერი ადრე დაიწყო, ადრე, ძალიან, ძალიან ადრე, როცა თებერვლისმსუსხავი ქარი ეხეთქებოდა გათოშილ ჭადრებს, როს ცხოვრებიდან შენ ჭრიდიდღეებს, ვით რეჟისორი ფირიდან ჭრიდეს ფილმისთვის ყოვლად უვარგის კადრებს.იმდენად ახლოს მოვედი შენთან, რომ უსასრულოდ აღმოვჩნდი შორი, მერე ვიღაცამშეთხზა რაღაცა, შენც კარგად იცი, მე რომ არ გითხრა, როგორ ვრცელდება ქალაქშიჭორი!..გახსოვს?- ცისფერი ხეობის გასწვრივ მზერა შველივით მორბოდა შენსკენ დამოწმენდილი ივნისის ზეცა ირეკლებოდა მდინარის ფსკერზე...ქუჩაში იყო იმდენი ხალხი, მეჩვენებოდა, რომ იმ საღამოს სადღაც გარბოდადამფრთხალი ქუჩა...ჩვენ მივდიოდით. მე შევაგებე აბაზიანი ქუჩის კუთხეშიმათხოვრის მუჭას...გახსოვს? – ოთახში იმ გაზაფხულზე ძალიან წითლად ჰყვაოდა ბალბა, შენდაიღალე იმ ბალბის ცქერით, შენ საერთოდაც გადაიღალე და გამეცალე, მე კი სულშენთან ვიქნები ალბათ.შენ გიხაროდა შენი არსება. შენ ის გეგონა შენი ერთგული ვინც მოგიტანდათავის სიყვარულს მარტში მანეთად ნაყიდ იებად (კი, ზღვაც ამაყობს თავისხმაურით, მაგრამ იცოდე, ზღვა სხვა არის და ზღვას ყველაფერი ეპატიება).ჩემი ფიქრები უბრალო გოგოს რაღაც უცნაურ შუქით გმოსავდნენ და მაღონებდაძალიან ხშირად, რაც არ ვიცოდი მე შენს შესახებ, რაც შენ აკეთე ჩემთანმოსვლამდე.რატომ გგონია, რომ მე სათქმელი დაგიგვიანე?! შენ ვერ მიმიხვდი, ჩემისათქმელი ადრევე გითხარ და ვერ ამჩნევდი, რომ მე შენგან ველოდი პასუხს, რომ მექცეული ვიყავი კითხვად... მე სიყვარული ვიცი, რაც არის, მაგრამ არ ვიციშენ როგორ გითხრა! და თუ ქამანდი გამოვდე სიტყვას, მოვალ მოვალ და უცებყველაფერს გეტყვი?- არა! არ არის ის სიყვარული, რასაც საერთოდ მას უწოდებენ,ის არის ბევრად იმაზე მეტი!..მე ვარ მდინარე!ყველა მდინარე მუდამ მეორე მდინარეს ეძებს, მეორეს ეძებს, რომ შეუერთდესდა მერე ერთად გავიდნენ ზღვებზე, არ შეიძლება მთელი ცხოვრება გეძინოსმარტოს, ამიტომ მუდამ ვიღაცას ეძებ და ეს ძიება გტანჯავს და გართობს.ძალიან დიდი მაქვს სიყვარული და მოთმინება მაქვს უფრო დიდი, დღეს ჩემიაწმყო არის წარსული, რომელიც ლამაზად ინიღბავს თავს და რომელიც სადღაც უჩემოდმიდის, მე გადმოვედი იმ ბილიკიდან და ახლა სულ სხვა ბილიკზე ვდგები, დღესჩვენი გზები ისე გაიყო, ვით ნატახტართან იყოფა გზები.მე კარგად ვიცი, ვიცი თუ ვხვდები, რომ შენ აღარსად არ მელოდები, ალბათ ესარის იმის მიზეზი, რომ უმიზეზოდ ხშირად ვღონდები... განმეორდება ესყველაფერი, ოღონდ ჩვენ აღარ განვმეორდებით.შენ გაფრინდები, შენ დამშორდები, ახლა შენ ჩემთვის არა გცალია, გთხოვმაპატიო, გთხოვ მაპატიო, რომ მე მიყვარდი და რომ მიყვარხარ ახლაც ძალიან!ალბათ სჯობია ნანატრი ბაღი კაცმა იხილო მხოლოდ გარედან და გულგრილობა,შენი თუ თვისი, ავი ძაღლივით ებას კარებთან. ღობის გარედან ჰკრეფდე ნაყოფებსდა დასახევი გხა გქონდეს უკან, ანდა ზევიდან ჭვრეტდე ყველაფერს, ვითმაგიდაზე გადაშლილ რუკას. სჯობია კაცმა ნანატრი ბაღი მუდამ იხილო მხოლოდგარედან და საკუთარი ცივი გონება ერთგულ ძაღლივით გებას კარებთან, მაგრამპირველად როცა შევედი, მე ვერ ვხვდებოდი ამ სიბრძნეს მაშინ, მე არც დღესა მაქვსცივი გონება და კვლავ თამამად შევდივარ ბაღში;გვირილებს ვკრეფდი იმ დღეს ფერდობზე, უცებ გაწვიმდა და დაიქუხა, სადღაცასმუხას დაეცა მეხი. შეშინებული გამოვიქეცი და მე რომ უნდა მომეძღვნაშენთვის, იმ ყვავილს ალბათ დავადგი ფეხი!..მორჩა! დაეშვა სცენაზე ფარდა, თოვლმა წაშალა სუყველა კვალი... მინდაგავიგო ხვალ რა იქნება, ახლა ვმკითხაობ: ნეტა რას ნიშნავს გულის ბიჭი და აგურისქალი?პასუხისათვის ნუ გაირჯები, მე არაფერი მიკითხავს შენთვის. ალბათ არსებობსისეთი რაღაც, საკუთარ თავსაც ვერასდროს ეტყვი. ყველა პასუხი ბოლოს დაბოლოს უნდა ისევე გადიქცეს ისევე კითხვად... მე დავიღალე ამდენი ძებნით დაძლივს ვიპოვე საჭირო სიტყვა!..ასეა თურმე, თუ რამ გაწუხებს, როცა იქნება, უნდა დაჯდე და ვინმეს ყველაზეძვირფასს მისწერო...არა! შეცდომა არ მეორდება! თუ მეორდება-საბედისწეროდ!არა! ვერასდროს ვერ დავივიწყებ მე იმ შეთხვევებს და იმ შეცდომებს. მე ისევმინდა შენთან ვიყო და შენ ჩემი ისე ისე გესმოდეს, მაგრამ მე ვიცი, ჩემოძვირფასო, რომ ეს არასდროს განმეორდება, ვერ დავიბრუნებ წარსულს ვერასდროსდა ფიფქსაც ფიფქი მანამდე ჰქვია, სანამ მიწაზე დაეცემოდეს... არ შეგიძლია შენ არაფერი, შენ დავიწყებაც არ შეგიძლია, თუმც ახლა ალბათარაფერს დარდობ, მე დავდიოდი ძალიან ჩქარა, ნაბიჯს ვერაფრით მიწყობდიკარგო! უკვე დასრულდა ჩვენი თამაში, ქვეყნად ყველაფერს ჰქონია ბოლო, ჩვენარაფერი გვქონდა საერთო და ესა გვქონდა საერთო მხოლოდ!მე შენს შესახებ მეტი ვიცი, ჩემო ძვირფასო, ვიდრე შენ იცი საკუთარი თავისშესახებ. მე აღარ მოვალ შენთან არასდროს და თმებზე თითებს აღარ შეგახებ.სულაც არ მინდა ვიყო ერთ-ერთი და სასაცილოც არ მინდა ვიყო, მე დავიბენიახლა ძალიან და მინდა მხოლოდ ერთი რამ გკითხო, მაგრამ არ გკითხავ, რა საჭიროაშენი პასუხი ზეპირად ვიცი – მხრებს აიჩეჩავ, წარბებს აზიდავ და მერებავშვივით დაიწყებ სიცილს.შენ შეიცვალე.მეც შევიცვალე.სხვა ყველაფერი ამ ქვეყანაზე როგორიც იყო ჩვენს გამოცვლამდე ისევ ისეა.ბოლო დროს ბევრი საქმე გაგიჩნდა და საიდუმლოც გაგიჩნდა ბევრი. მე შენთვისისე ზედმეტი გავხდი, როგორც დამწვარი ასანთის ღერი.შენ ახლა ცივი მარმარილო ხარ, მე კი მინდა რომ ეგ მარმარილო მაძებნინებდესდაკარგულ სითბოს და თუ ვიპოვი ოდესმე მაინც, ისე გამათბოს და მომეფეროს,არც დამიკარგავს არასდროს თითქოს, მაგრამ ეს ახლა არის ზღაპარი “იყო და არაიყო რას” მასგავსი და თუმცა ზღაპრის მჯეროდეს მინდა, მე ბავშვი უკვე არავარ ახლა და მე ზღაპრების ასაკსაც გავცდი.ძალიან ბევრი გაგიჩნდა საქმე და მეგობარიც გაგიჩნდა ბევრი. მე შენთვის ისეზედმეტი გავხდი, როგორც ასანთის დამწვარი ღერი.შენ შეყვარება თავისა იცი, შენ სიყვარული არ იცი მხოლოდ... და თუმცა ახლაიმ სიყვარულით, იმ მოგონებით ვცოცხლობ და ვცხოვრობ, მე ვხვდები უკვეძალიან კარგად, რომ შენ არასდროს არ გყვარებივარ, მე გჭირდებოდი მხოლოდ დამხოლოდ.შენ გაფრინდები და გადალახავ უსაზღვროების სუყველა საზღვარს, ხელში აიღებმზერის ისრებს და დაემსგავსები მერე მოისარს, უნდა მოისხა შენ ანგელოზისმსუბუქი ფრთები და მერე ყველას მადლი მოისხა.ვეღარ გაგდევნე ჩემი ფიქრიდან, არ ვიცი ახლა რა უნდა გთხოვო... შენ მაშინიყავ უფრო ძვირფასი, როცა ძალიან შორი იყავი და ოცნებებში მხვდებოდიმხოლოდ...მარტო ვარ შუა ოკეანეში,სადღაც ძალიან შორს დარჩა ახლა ჩემი კეთილი იმედის კონცხი.მე შენ მაშინაც მემახსოვრები შენს ხსოვნაში რომ აღარ ვიქნები დადაგივიწყებ, როს გაყუჩდება ყველა ტკივილი სულის და ხორცის.ჩვენს შორის ჩადგა უსასრულობა (მანძილით როდი გაიზომება ან სიშორე და ანსიახლოვე), ვერ მიგატოვებ მე შენ ვერასდროს, თუ შეგიძლია შენ მიმატოვე!რომც წამოვიდე ამ წუთში შენსკენ, რომც დავივიწყო წარსული წამით, გზასგადამიჭრის შუმერი კატა, ყველა კატაზე დიდი და შავი! და აღმოჩნდება ესეც ამაო, მევერ ვიპოვნი სასურველ ფერებს... ბარემ გადავდგათ თითო ნაბიჯიც და მენეტაში დაგახრჩობ მერე.მე სხვათაშორის გავიარე შენს ცხოვრებაში. შენ გამაყოლე ისეთი მზერა, რომმე მთელი ხმით მსურდა მეყვირა:-რა დაგემართა!-ვერა მცნობ?-მე ვარ!მე დავიღალე, მე აღარ ძალმიძს აღარაფერი, ვეღარ ვერევი საკუთარ ფიქრებს...ხვალ შეიცვლება სუყველაფერი, ხვალ სულ ახალი რამ დაიწყება, თუმცა არ ვიცი,ხვალ რა იქნება, ხვალ არაფერი არ მოხდეს იქნებ?მე დავიღალე, დრო არის ძილის. ალბათ მდინარეც იძინებს წამით, რომდაივიქყოს მთელი დღის დაღლა... იქნებ სიზმარში მაინც შემომხვდე, თუმცა მე ვიცი,რომ არაფერი დამესიზმრება, ვერ დავიძინებ უბრალოდ ალბათ.უკვე თენდება.თენდება უკვე, ღამე ტყვესავით ნებდება დილას. წვიმის წვეთები, როგორცცრემლები დაჰკიდებია ბალახს და მინას.მე დავიღალე, მე აღარ ძალმიძს აღარც თხოვნა და აღარც მოთხოვნა, მე უშენობაძალიან მიჭირს...(გარეთ პატარა ალუბლის ტოტზე სულ პაატარა შემოჯდა ჩიტი).მე მენატრები, როგორც ბავშვობა (მე აღარასდროს ვიქნები ბავშვი). მე მაინცმჯერა, შენ მოხვალ ჩემთან, მაგრამ მე აღარ დაგხვდები სახლში!თუმც ყველაფერი განვსაზღვრე თითქოს, ხვალ რა იქნება მაინც არ ვიცი, იქნებახვალე ჩემი ცხოვრება სულ სხვანაირად უნდა აეწყოს, უეჭველი კი ის არისმხოლოდ, რომ ყველაფერი არის საეჭვო.მე ვარ მდინარე!ყველა მდინარე მუდამ მეორე მდინარეს ეძებს, მეორეს ეძებს, რომ შეუერთდესდა მერე ერთად გავიდნენ ზღვებზე, არ შეიძლება, არ შეიძლება მთელი სიცოცხლეგეძინოს მარტოს, ამიტომ მუდამ ვიღაცას ეძებ, მუდამ ვინმესთან შეხვედრასნატრობ (დღემდე ამის თქმას ვერ ვახერხებდი, დღეს კი ფრჩხილებში მოგწეროუნდა: ვისაც ეძებდი, ის არ აღმოვჩნდი, არც შენ ყოფილხარ, მე ვინცა მსურდა).შენ ახლა ალბათ ტირიფთან ზიხარ და ვიღაც ბიჭი სიყვარულს გიხსნის, შენთვისხომ მუდამ სულერთი იყო სუყველა სიტყვა-ჩემი თუ სხვისი.შენ ახლა ალბათ სულ სხვასთან ზიხარ და არაფერი არ გახსოვს ჩემი: მე შენსხსოვნაში მალე გავქრები, ვით ღია ზღვაში თვალს და ხელს შუა ჰქრება პორტიდანგასული გემი!შენ არ გეგონოს, რამეს ვითხოვდე, ან გამომქონდეს მე განაჩენი. არცსიახლოვე, არც სინანული, არც დაბრუნება, არც აღსარება, მე არაფერი არ მინდა შენი.ვერ ამიხსნია ეს გაორება, მე ახლა უკვე სხვაცა ვარ თითქოს, ჩემში ჩამჯდარაორი არსება, ორივე, ორივე თავის სიმართლეს იცავს, კაცის ცრემლივითტკბილ-მწარე ღვინოს ორივე თვალის დოქიდან მისხამს.შენ რა ღირსი ხარ ამ წერილისა, მაგრამ მე მაინც მოგწერე იგი, მე არაფერიარ მეგულება შენი მეტყველი თვალების იქით: მგონი ვიღაცამ ჩართორადიო,-ჩემსკენ მოიწევს ბებერი გრიგი,... იქნებ წერილი არც ღირს ამდენად, მაგრამ შენმაინც გახსენი იგი. მე არაფერი არ მეგულება მაგ მშვენიერი თვალებისიქით!...ეს არის ალბათ უკანასკნელი, მე აღარასდროს მოგწერ ბარათებს, დღესაცარაფერს გეტყოდი, მაგრამ, მგონი სიმთვრალე მალაპარაკებს.მე ველი წერილს, მე ველი წერილს, რადგანაც რამეს ელოდო უნდა, ეს იყოსთუნდაც მხოლოდ სალამი, ეს იყოს სუფთა ფურცელი თუნდაც Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
ნინო Posted November 10, 2009 დარეპორტება გაზიარება Posted November 10, 2009 - - - ქარი ქრის, ოცნების სარკმელშიშემოდის რძისფერი სინათლე,ისეთი ლამაზი ღამეა,დავხუჭავ თვალებს და... გინატრებ! გინატრებ კრძალვით და მალულად,მთვარე დაიღვრება ფიქრებად,გული სიმარტოვით შეჰკივლებსდა მერე მოხვიდე იქნება... ქარი ქრის, ოცნების ქარი ქრის,სარკმელში კეკლუცობს სინათლე,ისეთი ლამაზი ღამეა,დავხუჭავ თვალებს და გინატრებ!... Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
ნინო Posted November 10, 2009 დარეპორტება გაზიარება Posted November 10, 2009 - - - შენ ნუ გგონია რამეს ვდარდობ, რამეს მივტირი,ნურც იმას ფიქრობ, უზენაესს რამეს შევუთქვამ,მე მიჭირს შენთან განშორება, თორემ სიკვდილი...სიკვდილი რაა,სულის გაყრა ცოდვილ სხეულთან! Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
ნინო Posted November 11, 2009 დარეპორტება გაზიარება Posted November 11, 2009 როგორ მინდა შენთან ჩემო მაგნოლია ვით ფოთოლი შენი, მზეზე მოციმციმექარებს აჰყოლია,და წასულა შენგან, გაფრენილა შენგან,მიწას დაჰკონია,ისე გული მისი სხვათა, სხვათა, სხვათაუტყვი გამგონეა,არ გახსოვარ ალბათ, არ გახსოვარ ალბათჩემო მაგნოლია!ჩვენ ცხრათვალა მზეთა და მძვინვარე ზღვათატრფობა გაგვყოლია,მიგვატოვონ მარად მათ, სამხრეთის ქართა,რაღაც არ მგონია,მაგრამ გული მისი სხვათა, სხვათა, სხვათაუტყვი გამგონეა,მე არ ვიცი რატომ, არც შენ იცი რათაჩემო მაგნოლია?ო, ასეთი წუთი, დაუბრუნებელი,შენც ხომ არ გქონია?დაბრუნდება ისევ, დაბრუნდება ისევშენც ხომ არ გგონია?მშვენიერი ზღვების, მშვენიერი მთებისტრფობა გაგყოლია,როგორ მინდა შენთან, როგორ მინდა შენთანჩემო მაგნოლია! Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
ნინო Posted November 11, 2009 დარეპორტება გაზიარება Posted November 11, 2009 - - - გაგითავისე, მიყვარდი, მწამდი...ჩემი ოცნება შენს აჩრდილს სდევდა,შენ იყავ ჩემი უთქმელი დარდი,მე ვიყავ შენი ამაყი სევდა!.. და როგორც ხდება გაგვყარა ბედმა,გაცრეცილ სიზმრებს შემოვრჩი მარტო,ასეთ სიყვარულს რა ჰქვია ნეტავ,ცალ - ცალკე ვართ და ერთმანეთს ვნატრობთ! Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
ნინო Posted November 11, 2009 დარეპორტება გაზიარება Posted November 11, 2009 (edited) - - - წვიმა და ჩვენ ორნი... სველი თმა, ხელები, ტუჩები და ცრემლით სავსე სევდიანი თვალები....ვსველდები და საოცრად მეშინია, რომ წვიმა გადაიღებს და შენ მიმატოვებ...- აუ, რა ბავშვი ხარ! - მეუბნები და წვიმას ხელით იჭერ."ბავშვი ვარ?" - ვიმეორებ გულში, - "ბავშვი ვარ თუ შენ გინდა ბავშვად მხედავდე?" - ხარბად გაცქერდები, შენს უძირო თვალებში მინდა ამოვიკითხო პასუხი...წვიმს.. ცრემლი შეერია წვიმას..უცებ გამოფხიზლდი, ჩემი თავი ხელებში მოიქციე, თვალებში ჩამხედე და მკითხე: - გიყვარვარ? - და ისე რომ პასუხს არ დაელოდე, განაგრძე, - მე მიყვარხარ! - ან კი რა საჭიროა სიტყვები, ჩემს თვალებში ხომ მხოლოდ შენი თვალები ირეკლება?! - მე უშენოდ არ შემიძლია!- ძლივს ამოვღერღე და ვიგრძენი როგორ გავთავისუფლდი...შენ არაფერი გითქვამს, მაგრად ჩამიკარი გულში და გავირინდეთ...მდუმარებას წვიმის გაბმული სიმღერა აკრთობდა...ისევ ჩამოდის ცრემლი და ვგრძნობ, რომ ეს უკვე სიხარულის ცრემლია, რადგან არ ვიცი რა ვუყო ამხელა ბედნიერებას!.. წვიმის წვეთი უფლის მირონია, ფოთოლშრიალა ხეები ჩვენი მაყრიონი, ჩემი და შენი... გამომეღვიძა... Edited November 11, 2009 by ნინო Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
ნინო Posted November 11, 2009 დარეპორტება გაზიარება Posted November 11, 2009 იმ ზამთარს ვთქვი, გავაღწიე სიმარტოვიდანდა შევეფეთე კვლავ სიმარტოვეს,იმ ზამთარს დიდი თოვლი მოვიდა,იმ ზამთარს, გახსოვს, შენც მიმატოვე... ერთად მიყელეთ შენ და ბუნებამ,ერთად იყავით ორი არსება,სიმარტოვიდან ჩემს დაბრუნებას,სიმარტოვეში ერქვა გაქცევა... Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
ნინო Posted November 11, 2009 დარეპორტება გაზიარება Posted November 11, 2009 (edited) http://s58.radikal.ru/i160/0911/95/de79f938152c.jpg Edited November 11, 2009 by ნინო Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
ნინო Posted November 11, 2009 დარეპორტება გაზიარება Posted November 11, 2009 მინდა ყველას დავემალო გულში დამრჩა ნაწვიმარი,მე უშენოდ სადღა გავძლო,ქარმა მითხრა სამძიმარი,სხვას რთავენო საპატარძლოდ. თვალი ცრემლით მომწვიმია,გული დარდის ფთილებს ფანტავს,სოფლის თავში ქორწილია,ვაი, ჩემს თავს!... Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
ლ ი ც ი Posted November 11, 2009 დარეპორტება გაზიარება Posted November 11, 2009 ტყეში ამბავი მოხდა საწყენი-პატარა ბიჭმა მოკლა ჩიორა,დედის ამარა დარჩნენ ბარტყები,დედა კი მათ ბედს არ ჩიოდა. დადის ტოლებში და თან ტრაბახობსშურდულიანი ბიჭი ტიკტიკა,დედა ჩიტი კი იმავ საღამოს,სულ სხვა ჩიორას გაეჭიკჭიკა. ქარმა ღრუბლები წვიმად არღვია,სხედან ბარტყები სულ მთლად სველები,რადგანაც ბუდე იყო თავღიადა წვიმას ჰქონდა გრძელი ხელები Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
ნინო Posted November 11, 2009 დარეპორტება გაზიარება Posted November 11, 2009 - - - მე მესმის დაფლეთილ ღრუბლების გოდება,მთების მწვერვალებიც გარშემო კვნესიან,გულში მწუხარება ნისლივით გროვდებადა შენზე ფიქრები კვლავ შემომესია. იმედის ვარსკვლავიც კი არსად კიაფობს,განთიადს შიშსა ჰგვრის გრიალი მეხისა,ამ წლებმა რაც მიყო, მოვალ და გიამბობ,გიამბობ, თუ შენთან შეხვედრა მეღირსა!... Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
ნინო Posted November 11, 2009 დარეპორტება გაზიარება Posted November 11, 2009 - - - აპატიეო! - თითქოს მთხოვდნენ ჩუმად ვერხვები,მაპატიეო! - თითქოს სურდათ ეთქვათ შენს ტუჩებს,გიყურებ, ვიცი, დღეის შემდეგ ვეღარ შევხვდებით,მაგრამ ამ გულში ორომტრიალს რა მიაყუჩებს... გემშვიდობები და ვერხვებიც თითქოს თავს ხრიან,მე ვეწამები, რატომ? რისთვის? - არ ღირს ძიებად,ვეღარ გითხარი, ყველაფერი იყო გვიანი,გთხოვ მაპატიო, რომ ვერ შევძელი მე პატიება!... Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
ლ ი ც ი Posted November 11, 2009 დარეპორტება გაზიარება Posted November 11, 2009 და შენზე ფიქრები კვლავ შემომესია.და განუშორებლად ლანდივით თან მდევსფიქრი, იდუმალი შუქით მოსილი Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
ნინო Posted November 11, 2009 დარეპორტება გაზიარება Posted November 11, 2009 - - - ხეებმა მითხრეს - დავითალხეთო,შენზე ოცნებას აქეთ უვლია,მაგრამ თვალებში აღარ ჩამხედო,თვალებში მხოლოდ საყვედურია... გადავემხობი მინდვრის ბალახებს,ქალი კი არა, კლდე ვარ, ტინი ვარ,მოვკვდები, მაგრამ არ დაგანახებ,არ დაგანახებ, როგორ ვტირივარ!... Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
ლ ი ც ი Posted November 11, 2009 დარეპორტება გაზიარება Posted November 11, 2009 (edited) გადავემხობი მინდვრის ბალახებს,ქალი კი არა, კლდე ვარ, ტინი ვარ,მოვკვდები, მაგრამ არ დაგანახებ,არ დაგანახებ, როგორ ვტირივარ!...ეგ ზღაპარი, ჩემო ნინო , მოუყევი პატარებს,მეტსაც გეტყვი, ვიცი, შEნი სიზმრებიც და მიზნებიც,"ქალი კი არა, კლდე ვარ"-ო ამბობ, მაგრამ, აბა ლიცის რას გამოაპარებ...მიმკითხავეს და ასე მითხრეს: ქალიაო ჩვეულებრივი Edited November 11, 2009 by ლ ი ც ი Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
Recommended Posts
შეუერთდი განხილვას
თქვენ შეგიძლიათ შექმნათ პოსტი ახლა და დარეგისტრირდეთ მოგვიანებით. თუ თქვენ გაქვთ ანგარიში, გაიარეთ ავტორიზაცია რათა დაპოსტოთ თქვენი ანგარიშით.