Search the Community

ევროპის დეგრადაცია დაიწყო ჯერ კიდევ ახ.წ. 392 წელს, როცა რომის იმპერატორმა თეოდოსიუს დიდმა, აკრძალა ტრადიციული ანტიკური რელიგიები (წარმართობა) და სახელმწიფო რელიგიად გამოაცხადა ორთოდოქსული ქრისტიანობა. ახ.წ. 529 წელს ათენის ნეოპლატონიკური აკადემიის დახურვით და მისი ქონების კონფისკაციით, ბიზანტიის ანტისემიტმა და ანტიპაგანისტმა იმპერატორმა იუსტინიანე დიდმა წერტილი დაუსვა ანტიკურ სამყაროს და დაიწყო ახალი ეპოქა - ბნელი შუასაუკუნეები (რომელშიც დომინირებდა გულის ლოგიკა და არა ანტიკური გონების ლოგიკა). შემდეგ დაიწყო რენესანსი, რომელიც მალევე დასრულდა, რენესანსისას დროებით ჰქონდა ადგილი ანტიკური კულტურის ნამსხვრევების აღორძინებას. შემდეგ "განმანათლებლობის" ეპოქა, როდესაც საფუძველი ჩაეყარა ათეიზმს და დეიზმს (ასურა-დჰარმას და ჩალა-დჰარმას). შემდეგ ინდუსტრიული რევოლუციის ეპოქაში კიდევ უფრო გაძლიერდა ათეიზმი, პრემოდერნიზმი შეცვალა მოდერნიზმმა, რომელსაც ჰქონდა ნათელი მომავლის იმედი, რომელიც უნდა დამდგარიყო მეცნიერული პროგრესის წყალობით, მოდერნი შეცვალა პოსტმოდერნმა და სრულმა კულტურულმა დეპრესიამ, ნიჰილიზმმა, უიმედობამ. ეს დეპრესია დაიწყო 1914 წელს მსოფლიო ომთან ერთად და სერიოზულად გაძლიერდა 1945 წლის შემდეგ, მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ, როცა კაცობრიობამ დაკარგა ყოველგვარი აზრი და იმედი, დაკარგა როგორც რწმენა რელიგიური, ასევე ნათელი უტოპიური მომავლის იმედი. მიუხედავად ყველაფრისა, კალი-იუგაში ფანატიკური მენტალიტეტის ხალხი არ გამქრალა. არის ორი უკიდურესობა; ფანატიკოსი მორწმუნეები და ფანატიკოსი ათეისტები. ნებისმიერი ფანატიკოსი ფლობს ერთნაირ მენტალიტეტს, დესტრუქციულს, შესაბამისად ასეთ არსებასთან მშვიდი და რაციონალური დიალოგი შეუძლებელია და არცაა საჭირო. პირადად გამოვცადე ეს, ფანატიზმით დაავადებული ადამიანი არ ისმენს არაფერს და მასთან წყნარი საუბარი გამორიცხულია, ამასთან, ეს არსებები გამოირჩევიან უმეცრებით და იმით, რომ ემოციური ინტელექტის ანუ სენტიმენტალიზმის ტყვეობაში არიან. მათთვის უცხოა რაციონალური ინტელექტი. პრემოდერნი ცხოვრობდა იმ აზრით, რომ სიცოცხლის აზრი და არსია გვახსოვდეს წარსულში დარჩენილი ედემი ან სატია-იუგა, ოქროს საუკუნე და ამბობდა იმას, რომ მომავალში უარესი იქნება, ვიდრე წარსულში, ეს არის კლასიკური კულტურა. მოდერნი ამბობდა, რომ ჩვენი წინაპრები არ იყვნენ თეთრწვერა ნათელი ბრძენები, ჩვენი წინაპრები იყვნენ მიკრობები, რადგანაც არის ევოლუცია და მომავალი უფრო უკეთესი იქნება, ვიდრე წარსული, უფრო უკეთესი მეცნიერული განვითარების წყალობით. ეს იყო მოდერნისტული პარადიგმა, ნათელი მომავლის მტკიცე რწმენა. პოსტმოდერნში ადამიანმა დაკარგა ყოველგვარი აზრი, იმედი და რწმენა და ჩავარდა ნიჰილისტურ სასოწარკვეთაში, დეპრესიაში და უიმედობაში, რაც გამოვლინდა ეგსიტენციალიზმის დაბადებაში, ეგზისტენციალურ შიშებში გლობალურ დონეზე. დღეს ჩვენ ვცხოვრობთ ნიჰილისტურ პოსტმოდერნში. დღეს ჩვენ ვცხოვრობთ მორალური და ონტოლოგიური ნიჰილიზმის იდეებზე დაფუძნებულ სოციუმში, სადაც აღარ ჩანს აზრი, არსი და იმედი, გამოსავალი რთული სიტუაციიდან, კრიზისული მდგომარეობიდან. დეგრადაცია კი გრძელდება.

ევროპის დეგრადაცია დაიწყო ჯერ კიდევ ახ.წ. 392 წელს, როცა რომის იმპერატორმა თეოდოსიუს დიდმა, აკრძალა ტრადიციული ანტიკური რელიგიები (წარმართობა) და სახელმწიფო რელიგიად გამოაცხადა ორთოდოქსული ქრისტიანობა. ახ.წ. 529 წელს ათენის ნეოპლატონიკური აკადემიის დახურვით და მისი ქონების კონფისკაციით, ბიზანტიის ანტისემიტმა და ანტიპაგანისტმა იმპერატორმა იუსტინიანე დიდმა წერტილი დაუსვა ანტიკურ სამყაროს და დაიწყო ახალი ეპოქა - ბნელი შუასაუკუნეები (რომელშიც დომინირებდა გულის ლოგიკა და არა ანტიკური გონების ლოგიკა). შემდეგ დაიწყო რენესანსი, რომელიც მალევე დასრულდა, რენესანსისას დროებით ჰქონდა ადგილი ანტიკური კულტურის ნამსხვრევების აღორძინებას. შემდეგ "განმანათლებლობის" ეპოქა, როდესაც საფუძველი ჩაეყარა ათეიზმს და დეიზმს (ასურა-დჰარმას და ჩალა-დჰარმას). შემდეგ ინდუსტრიული რევოლუციის ეპოქაში კიდევ უფრო გაძლიერდა ათეიზმი, პრემოდერნიზმი შეცვალა მოდერნიზმმა, რომელსაც ჰქონდა ნათელი მომავლის იმედი, რომელიც უნდა დამდგარიყო მეცნიერული პროგრესის წყალობით, მოდერნი შეცვალა პოსტმოდერნმა და სრულმა კულტურულმა დეპრესიამ, ნიჰილიზმმა, უიმედობამ. ეს დეპრესია დაიწყო 1914 წელს მსოფლიო ომთან ერთად და სერიოზულად გაძლიერდა 1945 წლის შემდეგ, მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ, როცა კაცობრიობამ დაკარგა ყოველგვარი აზრი და იმედი, დაკარგა როგორც რწმენა რელიგიური, ასევე ნათელი უტოპიური მომავლის იმედი. მიუხედავად ყველაფრისა, კალი-იუგაში ფანატიკური მენტალიტეტის ხალხი არ გამქრალა. არის ორი უკიდურესობა; ფანატიკოსი მორწმუნეები და ფანატიკოსი ათეისტები. ნებისმიერი ფანატიკოსი ფლობს ერთნაირ მენტალიტეტს, დესტრუქციულს, შესაბამისად ასეთ არსებასთან მშვიდი და რაციონალური დიალოგი შეუძლებელია და არცაა საჭირო. პირადად გამოვცადე ეს, ფანატიზმით დაავადებული ადამიანი არ ისმენს არაფერს და მასთან წყნარი საუბარი გამორიცხულია, ამასთან, ეს არსებები გამოირჩევიან უმეცრებით და იმით, რომ ემოციური ინტელექტის ანუ სენტიმენტალიზმის ტყვეობაში არიან. მათთვის უცხოა რაციონალური ინტელექტი.

რას ვიზამთ, რელიგიურად დარეხვილი ფანატიკოსების ქვეყანაში ვცხოვრობთ. ასეთია რეალობა. ქართველი მანამ არ მოვა ჭკუაზე და არ გამოიბერტყავს ტვინიდან რელიგიურ ნეხვს სანამ ერთი მაგრად არ ხეთქავ რომ გონს მოვიდეს! საქართველოს მოსახლეობის 95% = უმეცარი ფანატიკოსი! რა ვქნათ ეხლა? გოიმები ვართ! გოიმები! ღმერთის სახელით ვცემთ ტრანსებს და ღმერთი რა არის ისიც კი არ ვიცით!! საქართველოში გვაქვს ცოფიანი ქაჯების ოქლოკრატიული ტირანია. რა გიკვირთ? და კიდევ მაგიჟებს როცა ეუბნებიან ადამიანს: "თუ არ მოგწონს ჩვენი ქვეყანა წაეთრიე ევროპაში! ჩვენ ასეთები ვართ!" ე.ი. ეუბნებიან რომ ეს ქვეყანა "მათია", რომ არიან ცოფიანი ქაჯები, რომ ვერავინ აიძულებს შეიცვალონ უკეთესობისკენ და კმაყოფილნი არიან საკუთარი ქაჯობით. უკაცრავად მაგრამ რატომ უნდა წავიდეს საქართველოდან ათეისტი ტრანსგენდერი? რა ეს ბოსელი რომელსაც საქართველოს უწოდებთ მხოლოდ თქვენია? ალაოზე ხომ არ ხართ მატლებო?! ეს მიწა მარტო თქვენი არაა! მოგიტყანთ თქვენი კეთილები! არავინ არ წავა საქართველოდან! ეს ბოსელი გახდება ნორმალური სახელმწიფო და თქვენ ან შეიცვლებით ანდა გაქრებით! წაიშლებით სივრციდან!

სექსის შესახებ დავით ცაგარეიშვილი 1. მე ვფიქრობ რომ ამის მიზეზი არის ადამიანების გაწვრთნის და საკუთარ ჭკუაზე ტრიალის სურვილი. რა არის მარხვა? გემრიელი საჭმელის აკრძალვა. როგორ წვრთნიან ცხოველებს ცირკში და ადრე მწყემსები? ნუგბარ საჭმელს ართმევენ და მხოლოდ მაშინ აჭმევენ როცა ცხოველები მწვრთნელების მოთხოვნის მიხედვით მოიქცევიან. როდესაც საყვარელი საჭმელი გენატრება თვეები, ადამიანის ფსიქიკაში გროვდება მაინსპირებელი შეგრძნება და როდესაც გაიხსნილებ ტვინი იწყებს კოლოსალური რაოდენობის ენდორფინების გამოტყორცნას. სიამოვნების ჰორმონების რაოდენობა ზოგჯერ ნარკოტიკის ზემოქმედებას უტოლდება. რაც უფრო დიდია შეზღუდვა მით მეტი ეფექტი. დავით ცაგარეიშვილი 2.შესაბამისად როდესაც კრძალავენ სექსს წარმოიქმნება ძალიან დიდი სურვილი და ამ სექსის მიღწევის დროს ადამიანი ნეტარებს. დაუკვირდი ყველა დიდი საეკლესიო დღესასწაულის წინ არის მარხვა და სექსის ნაწილობრივი ან სრული შეზღუდვა. ეს თმენა და შემდეგ ერთბაშად გახსნილება ადამიანში იწვევს ძალიან დიდ პირობით რეფლექსურ ბმას ამ საეკლესიო დღესასწაულებზე. აღდგომა, შობა ასოცირდება დიდ სიამოვნებასთან. ადამიანს გონია რომ ეს არის არა ფიზიკური, არამედ სულიერი სიამოვნება, აღტყინება, რწმენა. სინამდვილეში ყველაფერი ქიმიაა. უბრალოდ ჭკვიანმა განდონებმა კარგად იციან როგორ გაწვრთნან ცხოველები. რადგან ებრაელები იყვნენ მესაქონლე ხალხი. ყველა სხვა ერებისგან განსხვავებით განსაკუთრებით კარგად იცოდნენ როგორ იმართებოდნენ ცხოველები. დააკვირდი ყველა აბრაამულ რელიგიას. ესაა ცირკის ცხოველების მომთვინიერებლების სახელმძღვანელო. მათრახი, მოფერება. შიმშილობა გემრიელობების ჭმევა. ასე ხდება ფსიქიკა დამყოლი, ლაბილური, ინდიფერენტული, მართვადი. მართლის მადიდებელი 2016 წ. 26 მარტი, 22:14-ზე. ფეისბუქი 3. თუ დააკვირდით როგორი საშინელი კამპანიაა გაჩაღებული სექსის საწინააღმდეგოდ? გამძაფრებულები ცდილობენ ხალხს სიტყვა სექსიც კი შეაძულონ, სექსის ხსენაბაზე ქილიკი და დაცივნა იწყება, ვინც სექსს ახსენებს გარყვნილი, მანიაკი და ამაზრზენი პირუტყვი ჰგონიათ, ხოლო ვისაც სექსი აქვს იმას გათახსირებულს უწოდებენ! ტელევიზიებში სექსის დაკნინება, რაღაც ბინძურ, მიუღებელ კონტექსტში განსახილველ ქმედებათ თვლიან, ისეთ საშინელ ფორმებში და ტონებში განიხილავენ სექსს, რომ ახალგაზრდებს საშინელი კომპლექსები უჩნდებათ, სექსზე ვერ საუბრობენ, გოგოები ნამდვილ მონსტრებად იქცნენ, ბიჭებს როგორ ლანძძღავენ, ასეთი რამე კომუნისტების დროსაც კი არ ყოფილა სექსის მიმართ! გათხოვილი “მორალისტი“ ქალები კი ფანჩარს იგლეჯავენ და თავის „პატიოსან“ მუტელს ჟანა დარკის დროშასავით აფრიალებენ, ნახეთ როგორი უმწიკვლო მორალურად წმინდა მუტლები გვაქვსო! ოეეეეეეეეე სირებოოოოოოო,იცით რა მოსდევს სექსის დაკნინებას და დისკრიმინაციას? არ იცით არა? მაშინ ახლა იცოდეთ,რომ სექსის ასე დაჩმორებას და დამცირებას საშინელი ჰომოსექსუალიზმი, პედოფილია, ინცესტი და ,,ნარკომანია" მოაქვს! + ყველას, ვისაც სექსზე საუბარიც კი გეჯავრებათ - აი ამ პათოლოგიებს გისურვებთ ოჯახებში და ნათესავებში თქვე ფსიქიურო ინვალიდებო თქვენ დედებს ##################! მართლის მადიდებელი 20 მარტი, 20:16-ზე · 4. სამყაროს ადამიანები აღიქვევან ,,ორმაგი"სტანდარტით და ამიტომაც ვერ ვითარდება კაცობრიობა! ბავშვობიდან ადამიანებს ,,შთააგონებენ"რომ ადამიანი შექმნა ,,უხილავმა ღმერთმა"! გახდება ბავშვი 10-წლის და იგებს,რომ ის გაჩნდა მეტად უცნაური მეთობით! ეს იწვევს ბავშვის ფსიქიკის ,,გაორებას"!ბავშვს შთააგონებენ,რომ სექსი არის სიბინძურე და გარყვნილება, გადის დრო, მას მოყავს ცოლი (თხოვდება) და დგება „სექსის“ მომენტი. მის ცნობიერებაში ისევ „გაორებაა“ კი მაგრამ სექსი თუ საზიზღრობა და გარყვნილებაა, მაშ „ცოლ-ქმრული სექსი“ რატომ არის ,,კანონიერი" და წმინდა???? ბავშვს ბიბლია ასწავლის,რომ ადამ და ევამ გააჩინა ორი ბიჭი,მერე ერთმა მოკლა მეორე და იმ მეორემ მოიყვანა ცოლი.როგორც „წმინდა“ ეკლესია გვასწავლის ,,კაენმა"ცოლად მოიყვანა თავისი დაო????!!! ანუ მოხდა ინცესტი! ანუ ინცესტით გამრავლდა კაცობრიობა და დღეს ინცესტი არის ყველაზე საშინელი მოვლენა რაცკი შეიძლება „ქნას“ ადამიანმა! ანუ ისევ გაორებული მდგომარეობა – თუ „ადრე“ იყო დაშვებული „ინცესტი“ ახლა რატომ არის „ამაზრზენი“ და დაუშვებელი? ისევ ორმაგი სტანდარტი! გამოდის ,,წმინდანი"ტელევიზიით და ქადაგებს მორალურ სიწმინდეს, უმწიკვლობას, პატიოსნებას და მერე „სასტუმროში“ ყირაზე გადადის საყვარელთან! ისევ ორმაგი სტანდარტი! როდემდე უნდა იცხოვროთ ხალხო „შიზოიდურ“ – გაორებულ გარემოში? 5. ალბათ ყველას გსმენიათ ქეიფის დროს ქალები, რომ უცნაურ სადღეგრძელოს ამბობენ:გისურვებ „ქალურ ბედნიერებასო“! დარწმუნებულივარ 99,999999% არ იცის საიდან გაჩნდა ეს უცნაური „გამოთქმა“, რადგან ბედნიერება ზოგადად არის ქალისთვისაც და კაცისთვისაც, რა შუაშია „ქალური ბედნიერება“? მაგრამ თურმე ამ „სურვილს“ თავისი საიდუმლო ისტორია აქვს, რომელიც საუკუნეებშია ჩაკარგული! საქმე იმაშია, რომ ახ. წ. 451 წელს ქალკედონის კრებამ „ორგაზმი“ მომაკვდინებელ ცოდვად გამოაცხადა და ქალი, რომელიც შემჩნეული იქნებოდა ,,ორგაზმის"განცდის დროს, მას სჯიდნენ „გაძუყვნით“ – ანუ სახალხოდ წამოხდიდნენ კაბას და ტრაკზე დასცხებდნენ ,,როზგს'! იმდენად შესძულდათ ქალებს ორგაზმი, რომ შვილებსაც კი ფსიქიურად ინვალიდებად ზრდიდნენ ანუ ქმართან არ გაბედო და არასოდეს არ გამოამჟღავნო სექსის დროს სიამოვნებაო! ასე იზრდებოდნენ ინვალიდი თაობები და დღემდე ასე გრძელდება! ქართველი ქალების 90-% სექსი შინაგანად სძულს და მხოლოდ იმიტომ „აძლევს“ კაცს,რომ ის კაცი მას „უყვარს“! (ეს არის დაკანონებული პროსტიტუცია, როცა რაღაცის გამო ჟიმაობ)! და თქვენ გგონიათ ყველა ქართველი ქალი ასეთი „ფსიტიანი მშიშარა“ იყო?ნურას უკაცრავად! იყვნენ უშიშარი, ნამდვილი ვნებიანი ქალები, რომლებიც ჩუმად მასტურბირებდნენ და ორგაზმს აღწევდნენ! და როცა უნდოდადთ ქალისთვის ყველაზე დიდი ბედნიერება ესურვათ-მას მიმართავდნენ ასე: გისურვებ,,ქალურ ბედნიერებასო'! აი აქედან გაჩნდა ეს უნიკალური სურვილი,რომელსაც სუფრაზე ეუბნებოდნენ ქალებს „ვნებიანი“ ქალები და ზუსტადაც, რომ ორგაზმს უწოდეს „ქალური ბედნიერება“ და არა ქმარ-შვილის ყოლას, როგორც ეკლესია უჩიჩინებს დღემდე ქალებს! მაშ ასე ვნებიანო და ნამდვილო ქალებო, გისურვებთ,,ქალურ ბედნიერებას" დღეში სამჯერ, ჭამის წინ და ჭამის შემდეგ! 6. მაინტერესებს, როცა გველმა ევა აცდუნა, აკრძალული ხის ნაყოფი ,,აგემა" და ევამ ადამს ,,დედიმისის აჭამა" შემდეგ, თვალები აეხილათ და მიხვდნენ შიშვლები, რომ იყვნენო, კი მაგრამ რა ჩემი ფეხები შეიცნეს მერე ეგ რატომ არსად არ წერია?ანუ რა საიდუმლო გაიგეს ისეთი,რისი გულისვისაც ასე სასტიკად დაისაჯნენ? 7. რა არის სინამდვილეში ლოცვა?! ამ სიტყვის ხსენებაზე მორწმუნე ადამიანებს „ღვთაებრივი“ სათნოება გამოეხატებათ სახეზე და „პლუტოსავით“ დორბლმორეულები ,,რელიგიურ“ ექსტაზში ვარდებიან! როგორც ლამაზი ქალის მოსატყნავად გამზადებული 18 წლის ბიჭი,ისე,,გულანთებულები"ემზადებიან ,,ლოცვის“ აღსავლენად, რომ „უხილავ“ ღმერთს დაუკავშირდნენ! მაშ ასე, მოდით განვიხილოთ რა ფენომენთან გვაქვს საქმე! როგორც მოგეხსენებათ ,ადამიანს ააქვს ,,ფსიქიკა" ანუ ბერძნულ ენაზე “ფსიხო" - ქართულად ,,სული"! ყველამ კარგად იცით,რომ ადამიანის ტვინი მუდამ ,,სიამოვნებას"ითხოვს, ეს არის ტვინის ძირითადი ,,წიკი"! მას უნდა სულ სიამოვნება მიიღოს ყველაფრისგან! ამიტომაც ,,გვიყვარს" სექსი, ჭამა, დალევა, ნარკოტიკი და „შემწვარი“ კარტოფილი! მაგრამ საქმე სულ სხვაგვარად დგას ,,რელიგიური „რწმენით“ გონება დაბნელებულ ადამიანებში! როგორც ვიცით „რელიგია“ მომაკვდინებელ ცოდვად თვლის,,მასტრუბაციას"(დანძრევას)! ანუ ფიზიკური მეთოდით „ორგაზმის“ მიღება რელიგიურად იკრძალება,! რა არის ,,მასტრუბაცია"??? მასტრუბაცია ეს არის ,,წარმოსახვით" პარტნიორთან სექსუალური აქტის განხორციელება ,,ფანტაზიაში"-ანუ არარეალურ სამყაროში! მოდით ვნახოთ რა ხდება ,,მორწმუნე" ადამიანის ცნობიერებაში! მორწმუნე ადამიანი „წარმოსახვით“ სამყაროში ეკონტაქტება „წარმოსახვით" ღმერთს (რომელიც თვალით არავის უნახავს არასოდეს) და მასთან შედის „ვირტუალურ“ კონტაქტში ანუ მას ელაპარაკება, რაღაცას სთხოვს, ემუდარება და რაც ყველაზე მთავარია „ლოცულობს“! ანუ მორწმუნე ადამიანი ლოცვის დროს ატარებს „სულიერ მასტრუბაციას“ და ასე განიცდის „სულიერ ორგაზმს"! ამ მდგომარეობას ჰქვია,,ნირვანა"რომელიც იმდენად ძიერია,რომ ცოცხალი თავით ვერ გადააჩვევ მორწმუნე ადამიანს,,სულიერ მასტრუბაციას"ანუ-ლოცვით „რელიგიური ორგაზმის“ განცდის ჩვევას! როგორც 15-წლის ბიჭს და 16 წლის გოგოს ვერ აუკრძალავ „ნძრევით ორგაზმის“ მიღებას (ის მაინც დაანძრევს - უხელოდაც კი) ისე ,,მორწმუნე ადამიანს ვერ გადააჩვევ ,,სულიერ მასტრუბაციას"! ანუ ,,ლოცვა" სინამდვილეში არის ,,სულიერი მასტრუბაცია" რომელიც იწვევს ,,რელიგიურ ორგაზმს"! 8. ცხოვრების ,,აზრი"??????!!!!! დაიბადა გოგო! გავიდა 7-წელი და შევიდა სკოლაში! 12-წელი სრულ უაზრობაში გაატარებს სკოლის კედლებში! დაამთავრებს სკოლას და ხდება სტუდენტი! ამ პერიოში შეიძლება გათხოვდეს! მალევე დაორსულდება და გააჩენს შვილს! რომელიც ძალიან ძნელი გასაზრდელია! გაზრდის ამ შვილს და გზაზე დააყანებს, თავად კი უკვე ენერგიისგან დაცილი, მობერებული, დანაოჭებული სახით, დაჭმუჭნული დუნდულებით ტავარნი “ვიდს“ კარგავს და ხდება დეპრესიის მსხვერპლი! მას ისევ ოჯახი და შვილი ყავს მისახედი! ისევ შრომა, წვალება, შვილის მოვლა და გავიდა ახლაგაზრდობა! შვილმა შვილიშვილი გაუჩინა და ახლა შვილიშვილს უნდა მიხედოს! და მოვიდა სიბერე, უმწეო, ავადმყოფური სიბერე, რომელიც არ ინდოებს ერთდროს ,,სიცოცხლით" სავსე ქალს და მოვიდა სიკვდილი! დაიცაააააააააათ! სულ ეს იყო ქალის ცხოვრება? არა, არა და არა! ამისთვის ვუხდით მადლობას იმ უმაღლეს ,,მმართველს", რომელმაც ადამიანი თავის ხატად გააჩინა? სულ ესაა ცხოვრება? ძვირფასო „ქართველებო"!!! გილოცავთ! წინ-,,შუასაუკუნეებისკენ"! 9. თუკი რიგით ქართველ ბიჭს დაუსვამთ შეკითხვას: თავისუფალი სექსით რატომ უნდა ისარგებლოს მხოლოდ მამაკაცმა და არავითარ შემთხვევაში ქალმა, რელიგიაზე, ტრადიციებზე, მანდილზე და ა.შ ბევრი ბჟუტურის მერე გაღიზიანებული, ალალად გიპასუხებთ: ,,იმიტომ, რომ კაცი უშვრება და ქალს უშვრებიან“ (ზუსტი ციტირება). გამოდის, რომ ქართველი კაცი ქალს მხოლოდ მოხმარების ობიექტად მიიჩნევს. ქალი არის ნივთი, რომელიც უნდა გამოიყენო და ამაში ქალებიც ეთანხმებიან. ასე რომ არ იყოს, ტერმინები ,,შემაცდინა“, ,,მიხმარა და მიმაგდო“, ,,გამომიყენა“ და ა.შ. არ იარსებებდა განაწყენებული ქართველი ქალის ლექსიკონში. დაშორების შემდეგ ბევრი ქართველი ქალი იმასაც კი განიცდის, რომ საყვარელი მამაკაცი ოდესღაც ეფერებოდა. ერთი ანეგდოტი მახსენდება: პირველ პაემანზე წასვლის წინ დედა აფრთხილებს ქალიშვილს: ფრთხილად იყავი, დედი, მაგათ ეგრე იციან, ჯერ კაფეში დაგპატიჟებენ, მერე სასტუმროში აგიტყუებენ, მერე საწოლშიც შეგიტყუებენ და შენც მოგეჭრება თავი, მეც და მამაშენსაცო. შუაღამეზე ბრუნდება გოგო და ანერვიულებულ დედას ამშვიდებს: ნუ გეშინია დედა, კაფეშიც მე დავპატიჟე, სასტუმროშიც მე ავიტყუე, საწოლშიც მე შევიტყუე და ახლა მასაც მოეჭრება თავი, დედამისსაც და მამამისსაცო. მართლაც, რატომ არის ამ შემთხვევაში მამაკაცი მომგებიან, ქალი კი წამგებიან მდგომარეობაში? რატომ მიიჩნევა ერთისთვის საამაყოდ, მეორესთვის კი სასირცხვოდ, განა ორივეს არ სიამოვნებს სექსი? ლოგიკურად თუ ვიმსჯელებთ, საქართველოში – არა. ქართული გაგებით სექსი მხოლოდ კაცებს უყვართ, ქალებს კი ერთი ქართული გამონათქვამის არ იყოს, უბრალოდ „ვერ ასცდებათ პირველი ღამე“. ჩვენ არ გვაქვს სექსი მართალი იყო ის ქალი, საბჭოთა კავშირში სექსი არ არისო, რომ ამბობდა. არც პოსტსაბჭოთა საქართველოშია სექსი, რადგან როდესაც ვიღაცას რაღაცას უშვრები, ეს სექსი არ არის. ხმარობენ ნივთს და შეუძლებელია ნივთი რამეს გრძნობდეს. სექსში ორივე მხარე თანასწორია და ორივე მხარე სიამოვნებას იღებს. „ხმარება“ გაუპატიურებას უფრო ჰგავს. ერთადერთი განსხვავება ის არის, რომ ,,სახმარი“ ნივთი უბრალოდ წინააღმდეგობას არ უწევს, რადგან საერთოდ არ გააჩნია ნება, ან სხვა არჩევანი… მოკლედ, ქართული სექსის ლოგიკის სიღრმეებს თუ ჩავყვებით, მართლაც არ გვაქვს სექსი – გვაქვს მხოლოდ სექსუალური ძალადობა. არსებობს უამრავი ხერხი, როგორ დავიცვათ თავი სექსუალური ძალადობისგან. ბოლო პუნქტი ასე ჟღერს: თუკი ყველაფერი სცადეთ და არაფერი გამოგივიდათ, მოდუნდით და ეცადეთ სიამოვნება მიიღოთ… ჰოდა, ასე – რიგითი ქართველი ბეჩავი ევა, ძალიან გაკვირვებული და აღშფოთებულია, რატომ აუპატიურებენ მოხუც ქალს მაშინ, როცა ამდენი ახალგაზრდა ქალი დაიარება გასაუპატიურებელი. 10. ევაზე გამახსენდა, არსებობს ასეთი ლეგენდა: თავდაპირველად ღმერთმა ქალიც და კაციც მიწისგან გამოძერწა, თანასწორად შექმნა ორივე. ადამი თაყვანს სცემდა თავის პირველი ცოლს – წითელთმიან და ვნებიან ლილიტს. უყვარდა თავდავიწყებით. იმდენად იყო მისით მოცული, შემოქმედი დაფრთხა, კაცის სულში ჩემი ადგილი აღარ დარჩებაო და დაიბარა ადამი, არა შეიქმნა თავისა შენისაგან კერპი, ცოლი ქმრის შემწე და მორჩილი უნდა იყოს მხოლოდო, დაარიგა. სახლში დაბრუნებულმა ადამმა ცოლქმრული მოვალეობები შეახსენა ქალს და თანაც მხოლოდ საკუთარი კაცური მოთხოვნილებების დაკმაყოფილების ობიექტად ქცევა მოუნდომა. ასე დაიწყო პირველი კონფლიქტი. თავისუფლების მოყვარე და ჭკვიანი ლილიტი პოზიციების დათმობას არ აპირებდა: მე არ დავწვები შენს ქვემოთ, შენ არაფრით ხარ ჩემზე აღმატებული, ჩვენ თანასწორნი ვართო, შეახსენა ქმარს. შენ არაფერს წარმოადგენ, მხოლოდ ჩემს დამხმარედ შეგქმნესო, არ შეეპუა ადამიც. ლილიტი აჯანყდა და მისთვის უკვე ჯოჯოხეთად ქცეული სამოთხიდან გაიქცა. ამბობენ, რომ ლილიტს არ ჰქონდა ღვთიური საწყისი დაკარგული და მუდამ ცნობიერების ხიდან მიირთმევდა ნაყოფს, რამაც ძალიან ბრძენი გაჰხადა. იმასაც ამბობენ, სამოთხიდან წასული მერე სატანას გაჰყვაო ცოლად. ღმერთმა კი სასოწარკვეთილი ადამი მიაძინა, ნეკნი გამოუღო და შექმნა ისეთი ქალი, როგორადაც ვერაფრით აქცია ლილიტი, ქალი, რომელიც ვერაფრით მოახერხებდა ღმერთი შეეცვალა კაცისთვის. ეს ქალი ევა იყო, სწორედ ის ევა, რომელსაც გველმა, ან ეგებ გველის სახით მოვლენილმა მისი წინამორბედის აჩრდილმა შთააგონა, ცნობიერების ხიდან მიერთვა ნაყოფი და ქმრისთვისაც შეეთავაზებინა. ენოქის პირველ წიგნში ეს ამბები დაწვრილებით ყოფილა აღწერილი, აქედან გადაწერილ კაბალაში კი საერთოდ გაუქრიათ. ბიბლიაში ლილიტი მხოლოდ ავ სულად არის მოხსენიებული. ასე იქცა ჭეშმარიტი ქალის სიმბოლოდ მორჩილი და სხვის ჭკუაზე მოსიარულე, ჩერჩეტი ევა, მხოლოდ შემწედ და დამხმარედ შექმნილი, რომლის სისულელემაც სამოთხე დააკარგვინა კაცს და არა ლილიტი – კაცის თანასწორი, ჭკვიანი, თავისუფალი და მეამბოხე ქალი, რომელმაც სამოთხეც კი დასთმო თანასწორობის იდეისთვის. ,,ღმერთის რჩეულ სქესს“ ურჩევნია ნამდვილი ქალის მაგალითად ევა ჰყავდეთ მის შთამომავლებს და არა რევოლუციონერი ლილიტი, ევა – რომელსაც ,,დაბადებიდან აქვს მათი ვალი, რადგან მის გამო ნეკნი აკლიათ“… ასე კაცებისგან დავალებულად ყოფნით იწყება ქალის ისტორია, ნეკნი ერთადერთი უტვინო ძვალია. საუკუნეების განმავლობაში ჩასჩიჩინებდნენ მას, რომ მონად დაიბადა, რომ აზროვნება მისი საქმე არ არის და რომ ახლა თავის ჭეშმარიტ ბუნებას ღალატობს, არადა პირიქით, პირვანდელ მოდელს უბრუნდება. თანამედროვე ევა ნელ-ნელა ემსგავსება თავის წინამორბედს. იწყებს სარგებლობას იმ პრივილეგიებით, რომლებიც მხოლოდ მამაკაცის პრივილეგიებად მიიჩნეოდა დღემდე: იღებს განათლებას, გამოხატავს საკუთარ აზრს და აქვს საკუთარი შემოსავალი. გამარჯვებამდე მხოლოდ ერთი ნაბიჯი რჩება – არ დათმოს პოზიცია სექსში. არ ჩათვალოს თავი მართლაც ,,გამოსაყენებელ ხორცად“ და მხოლოდ იმიტომ არ შეფუთოს ეს ხორცი ლამაზად, მერე უფრო სარფიანად რომ გაყიდოს. გამოსაყენებელი ხორცი, მუდამ გამოსაყენებელ ხორცად დარჩება, რაზეც არ უნდა გაიყიდოს – ფულზე თუ ქორწინების სტატუსზე. სანამ ქართველი ქალი არ გაიაზრებს იმას, რომ სექსის დროს ვინმეს კი არ ,,აძლევს”, საკუთარ მოთხოვნილებებსაც იკმაყოფილებს, იქამდე სულ ერთჯერადი გამოყენების საგნად დარჩება. ადამი ახლა პანიკაშია. ეშინია ევამაც არ გაუგოს გემო სექსს და თავისუფლებას და არ გაექცეს. ამიტომ ჩვილობაშივე აჭრის კლიტორს, ართმევს ბუნებით მინიჭებულ უფლებას – მიიღოს კუთვნილი სიამოვნება სექსუალური აქტიდან და მის მიერ ოფლით მოპოვებული პურის ნატეხების სანაცვლოდ, უბრალოდ ,,ხმარობს“. თუმცა სხვამ თუ არავინ, მან ხომ მაინც იცის გულის სიღრმეში, რომ შეუძლებელია, ღმერთს ვინმეს ჩაგვრა დაევალებინა მისთვის, რომ შეუძლებელია ღმერთს ჰყავდეს რჩეული სქესი, რომ მხოლოდ საკუთარი მჩაგვრელი ბუნების გამო დაკარგა მაშინ თავისი ერთადერთი სიყვარული და რომ ქალების ჭეშმარიტი ბუნება მორჩილება კი არა ამბოხია. ადამი პანიკაშია. მალე აღარ ,,აქნევინებენ”! 11. რა გეშველებათ უბედურებოოოოო! ჯერ იყო და ქრისტიანობამ იმდენად შეგაძულათ „სექსი“ გამრავლებაც კი შეწყვიტეთ და 12 მილიონიდან კინკილა 3 მილიონიღა დარჩით ქართველებო! ხალხს ჰგონია,რომ თამარ ბაგრატიონის დროს გაიზარდა მოსახლეობა, ვაი თქვენს პატრონს! თამარას დროს დაიწყო ზუსტად მოსახლეობის ამოხოცვა, საქმე იმაშია,რომ ქრისტიანობა მხოლოდ თავად-აზნაურობაში იყო გავრცელებული და უბრალო ხალხი ისევ ძველ რჯულს-,,მართლმადიდებლობას" მისდევდა, რომელიც არანაირი კერპთაყვანისმცემლობა არ იყო და არც რაიმე რელგიური რიტუალების ,,ჩატარება"ჭირდებოდათ! ეს ძალიან არ აწყობდა ებრაულ სამეფო კარს (ბაგრატუნებს) რომლებიც აფერისტულად ვითომ ხალხისთვის იკლავდნენ თავებს ,,ლოცვებში"და რელიგიურ რიტუალებში, როგორმე, რომ მოსახლეობა დამონებული ყოლოდათ ,,რელიგიურ-პოლიტიკური" იდეოლოგიით! მაგრამ გლეხობას სულ სირზე ეკიდა ქრისტიანობაც და სამეფო კარიც,!აი ამიტომაც სამეფო კარის მაფია ,,ცეცხლით და მახვილი" ავრცელებდა ქრისტიანობას, ბარშიც და მთაშიც,! ვინც ახალ რელგიაზე არ გადადიოდა, მას გამდნარ ტყვიას ასხავდნენ პირში და ისე ანადგურებდნენ!ამ პერიოდის მემატიანეების ნაშრომები დღემდე არ ქვეყნდება „რატომღაც“ და სრულიად სიყალბე ისწავლება ,,თამარ მეფის"დროინდელ აყვავებულ საქართველოზე! ჰოდა ახლა ახალი რელიგიური ,,ნამცხვარი"გამოგიცხვეს ებრაელებმა და ბერძნებმა! ახალი იდეოლოგიური დოქტრინა იქნა შემუშავებული ,,ჩვენთვის" რომელიც სამუდამოდ გააქრობს ჩვენს ერს ამ პლანეტიდან! 12. ხალხო, იცით რატომ არის „მიუღებელი" სექსზე, ეროტიკაზე, სიამოვნებაზე და ზოგადად „ინტიმზე“ საუბარი? იმიტომ, რომ როცა ადამიანი ასეთ „თემებზე" საუბრობს, მის ტვინში გამოიყოფა „ენდორფინები“ ანუ უნიკალური „იმუნური“ დამცავი საშუალება, რომელიც იმდენად ძლიერია, რომ კიბოს უჯრედებსაც კი ანადგურებს! და ადამიანი ჯანმრთელი ხდება, სიცოცხლე უხარია, მაგრამ ესეთი ჯანმრთელი ადამიანი უკვე საშიშია „სისტემისთვის" ანუ მსოფლიო „მთავრობებისთვის“ რომლებსაც არ სჭირდებათ ლაღი, სიცოცხლით სავსე, ბედნიერი, გახარებული და ჯანმრთელი ადამიანები, ასეთ ადამიანს ხომ ვერც წამალს მიჰყიდი და ვერც მართავ როგორც გინდა! ამიტომაც ,,პარაზიტებმა" მოიფიქრეს უნიკალური მეთოდი, აკრძალეს „სიამოვნება“ და გამოაცხადეს საშინელ „ცოდვად“ ხოლო სექსზე საუბარიც კი გამოცხადებულია ,,გარყვნილებად", დაბალ დონედ, პრიმიტიულად, პირუტყვულად ამორალურ ქმედებად და ადამიანები დაიყვანეს ცხოველის დონეზე – ანუ სექსზე ლაპარაკი არ გინდათ, პირდაპირ “ცხოველურად” იტყნაურეთ, ყოველგვარი ,,ეროტიზმის" გარეშეო! ამიტომ კარგად დაიმახსოვრეთ, ვისაც სექსზე საუბარი “გულს” გირევთ და გეზიზღებათ,თქვენ ხართ პრიმიტიული ცხოველები,რომელიც როგორც საქონელი ისე ტყნაურობთ მხოლოდ და თქვენში არაფერი ,,ეროტიული" ანუ, ადამიანური აღარ დევს! (ძალიან ბევრს მოეწვება ახლა ტრაკი და ნახეთ რა კომენტარებს დადებენ ,,პირუტყვები")

როდესაც კარლ იუნგი 11 წლის იყო და სკოლიდან სახლში ბრუნდებოდა, მან დაინახა, რომ ბაზელის ეკლესიის სახურავზე მზე ანათებდა. იგი გაიტაცა სამყაროს მშვენიერებაზე, ეკლესიის ბრწყინვალებაზე და ღმერთის ძლიერებაზე ფიქრმა. ღმერთი იჯდა ცაზე დადგმულ ოქროს ტახტზე. მოულოდნელად იუნგს თავში აზრად მოუვიდა იმდენად უხამსი რამ, რომ თავად ჩავარდა საგონებელში. რამდენიმე დღე უშედეგოდ ებრძოდა დაუჯერებელ აზრებს. საბოლოოდ იუნგი დანებდა და აღიარა, რომ მან დაინახა ლამაზი ტაძარი, ღმერთი იჯდა ცაზე მდგარ ტახტზე და ზემოდან გადმოჰყურებდა სამყაროს. ტახტის ქვეშიდან ფეკალური მასები ცვიოდა, ეცემოდა ტაძრის სახურავს და ანადგურებდა კედლებს.

თავი 6 – იგავნი სოლომონისა 32. ვინც ქალთან მრუშობს, უჭკუოა, თავისი სულის წარწყმედელად აქცევს მას. 33. ცემას და დამცირებას ჰპოვებს და მისი სირცხვილი არ წარიხოცება. სიბრძნე სოლომონისა – თავი მესამე 8. განსჯიან ტომებს და ხალხებს დაიპყრობენ, მათზე კი სამარადისოდ იმეფებს უფალი. 9. უფლის მოსავნი სიმართლეს შეიცნობენ და მორწმუნენი მის სიყვარულში იქნებიან, რადგან მისი მადლი და წყალობა მის რჩეულებზეა. 10. უღვთონი კი სასჯელსაც თავიანთ ზრახვათამებრ მიიღებენ, რადგან მართალიც აითვალისწუნეს და უფალსაც განუდგნენ. 11. რადგან უბედურია, ვინც სიბრძნესა და სწავლას შეურაცხყოფს; ამაოა იმედი მათი, შრომა უნაყოფო და მათი საქმეები უსარგებლოა. 12. მათი ცოლები უგუნურნი არიან, ხოლო შვილები უკეთურნი; დაწყევლილია მათი მოდგმა. 13. რადგან ნეტარია წაუბილწველი ბერწი ქალი, რომელმაც არ იცის საწოლი ცოდვისა. იგი მიიღებს ნაყოფს სულთა განკითხვისას, 14. საჭურისსაც, ვის ხელსაც ურჯულოება არ ჩაუდენია და არ განუზრახავს ბოროტი უფლისა მიმართ, მიეცემა გამორჩეული მადლი რწმენისა და უსანატრელესი წილი უფლის ტაძარში. 15. რადგან სანაქებოა ნაყოფი კეთილი შრომისა და ძირი სიბრძნისა შეურყეველია. 16. მემრუშეთა შვილნი ვერ მოიწიფებიან და თესლი უკანონო საწოლისა გაქრება. 17. ხანგრძლივადაც რომ იცოცხლონ, მაინც არარად შეირაცხებიან და უპატიო იქნება მათი ღრმა სიბერეც. 18. ხოლო თუ ნაადრევად აღესრულებიან, არც იმედი და არც ნუგეშისცემა არ ექნებათ განკითხვის დღეს; 19. რადგან მძიმეა უსამართლო მოდგმის აღსასრული. თავი მეოთხე – 1. უმჯობესია უშვილობა სიქველეში, რადგან უკვდავი იქნება მისი ხსოვნა; მას ღმერთიც აღიარებს და ადამიანებიც. 2. ვიდრე ჩვენთანაა, მას ბაძავენ და, როცა შორსაა, მისკენ ისწრაფვიან; და საუკუნოდ გვირგვინოსანი ზეიმობს, როგორც მომგები ბრძოლისა უბიწო ღვაწლით. 3. უღვთოთა ნაყოფიერება უსარგებლოა და მემრუშეთა ამონაყარნი ფესვებს ღრმად ვეღარ გაიდგამენ და ვერც საიმედოდ დაფუძნდებიან. 4. ერთხანს კიდევაც რომ გაშალოს რტოები, საფუძველს მოკლებულს ქარი შეარყევს და აღმოიფხვრებიან მძვინვარე ქართაგან. 5. გადატყდება უმწიფარი ტოტი, მისი ნაყოფი უსარგებლო იქნება, საჭმელად მკვახე და ყოვლად უვარგისი. 6. უკანონო ძილში შობილი შვილები მშობელთა მრუშობის მოწმენი არიან მათი განკითხვისას. თავი 14 – სიბრძნე სოლომონისა – 24. მრუშობით შეურაცხყოფენ. დაბადება თავი 20 14. არ იმრუშო. თავი მეთვრამეტე – ლევიანნი (ლევ.) 6. არავინ დაუახლოვდეს თავის ხორცით ნათესავს მისი სიშიშვლის ასახდელად. მე ვარ უფალი. თავი მეცხრამეტე – 19. დაიცავით ჩემი წესები: პირუტყვს ნუ შეაჯვარებ ერთმანეთთან; ნუ დათესავ ყანაში ორნაირ თესლს; ნუ ჩაიცვამ მატყლისა და სელისგან მოქსოვილ ტანისამოსს. 20. თუ ვინმე ქალთან დაწვება თესლის მიღვრით, ის კი ქმრის დანიშნული მონაქალია, არ არის გამოსყიდული ან თავისუფლება არა აქვს მიცემული, დანაშაულად ჩაითვლება. თუმცა იგი არ არის მოსაკვდინებელი, რადგან ქალი გათავისუფლებული არ ყოფილა. 21. მიუტანოს დანაშაულის გამოსასყიდად უფალს სადღესასწაულო კარვის შესასვლელთან დანაშაულის ვერძი. 22. შეუნდობს მას მღვდელი დანაშაულის ვერძით უფლის წინაშე ცოდვას, რომელიც ჩადენილი აქვს, და ეპატიება ცოდვა, რომელიც ჩადენილი აქვს. 26. ნურაფერს შეჭამთ სისხლთან ერთად. ნუ იჯადოქრებთ და ნუ იმკითხავებთ. 27. ნუ მოიკრეჭთ თმის კიდეებს თავზე და ნუ მოსპობთ წვერის კიდეებს. 28. ნაკაწრებს ნუ გაიკეთებთ ტანზე თქვენი მკვდრისთვის და წარწერებს ნუ გაიკეთებთ. მე ვარ უფალი! 29. ნუ წააბილწვინებ თავს შენს ასულს გასარყვნელად, რომ არ წაიყვნას მიწა და არ აივსოს იგი ბიწიერებით. 30. ჩემი შაბათები დაიცავით და ჩემი საწმიდარის გეშინოდეთ. მე ვარ უფალი! 31. ნუ მიმართავთ მესულთანეებს და მჩხიბავებს, ნუ გაიუწმიდურებთ თავს. მე ვარ უფალი, თქვენი ღმერთი! 32. ჭაღარას წამოუდექი ფეხზე, პატივი მიაგე მოხუცს და შენი ღვთისა გეშინოდეს. მე ვარ უფალი! მეორე რჯული – თავი 5 17. კაცი არ მოკლა, არ იმრუშო, არ იქურდო, არ გამოხვიდე ცრუ მოწმედ შენი ახლობელის წინააღმდეგ. თავი ოცდამეორე – 5. ნუ ჩაიცვამს მამაკაცის ტანსაცმელს ქალი და ნუ შეიმოსება ქალის სამოსლით მამაკაცი, რადგან საძაგელია უფლისათვის, შენი ღმერთისათვის ყველა, ვინც ამას სჩადის. 6. თუ გზად გადაეყრები ჩიტის ბუდეს, ბარტყებიანს ან კვერცხებიანს, და დედა აზის ბარტყებს თუ კვერცხებს, არ აიყვანო დედა თავის ბარტყებიანა. 7. დედა გაუშვი, ბარტყები კი წაიყვანე, რომ კარგად იყო და დღეგრძელი იყო. 8. თუ ახალ სახლს ააშენებ, ბანს მოაჯირი შემოავლე, რომ სისხლი არ დაედოს შენს სახლს, როცა ვინმე გადმოვარდება იქიდან. 9. ნუ დათესავ ვენახში ორნაირ ჯიშს, რომ არ გააუწმიდურო ნაყოფი თესლისა, რომელსაც დათესავ და ვენახის მოსავალი. 10. ნუ მოხნავ ხარითა და სახედრით ერთად. 11. ნუ ჩაიცვამ მატყლისა და სელის ქსოვილისგან შეკერილ ტანისამოსს. 12. ფოჩები გაუკეთე ოთხივე კუთხეზე შენს საბანს, რომელსაც იხურავ. 13. თუ ვინმე ცოლს ითხოვს, შევა მასთან და მერე შეიძულებს მას, 14. ცილს დასწამებს და ცუდ ხმებს დაუყრის, იტყვის: მე ვითხოვე ეს ქალი, დავუახლოვდი მას და ქალწული არ აღმოჩნდაო, 15. ადგეს ამ ყმაწვილი ქალის დედ-მამა და გამოუტანოს მისი სიქალწულე ქალაქის უხუცესებს კარიბჭესთან. 16. უთხრას ყმაწვილი ქალის მამამ უხუცესებს: ეს ჩემი ასული ამ კაცს მივათხოვე ცოლად, მან კი შეიძულა. 17. აჰა, ცილს სწამებს მას, ამბობს: ქალწული არ აღმოჩნდაო შენი ქალიშვილი. აჰა, ჩემი ასულის სიქალწულე. და გაუშლიან სამოსელს ქალაქის უხუცესების წინ. 18. ადგნენ ქალაქის უხუცესები და დასაჯონ ეს კაცი. 19. ასი ვერცხლით დააჯარიმონ და გადაუხადონ ყმაწვილი ქალის მამას, რადგან ცუდი ხმები დაუყარა ისრაელიან ქალწულს. ქალი მის ცოლადვე დარჩება, ვერ გაუშვებს მას თავის სიცოცხლეში. 20. თუ ეს ნათქვამი მართალი გამოდგა, ყმაწვილი ქალი ქალწული არ აღმოჩნდა, 21. გამოიყვანონ ყმაწვილი ქალი მამამისის სახლის კართან და ჩაქოლონ მისი ქალაქის კაცებმა, მოკვდეს, რადგან სააუგო საქმე ჩაიდინა ისრაელში: იმრუშა მამისეულ სახლში. აღმოფხვრი ბოროტებას შენი კრებულიდან. 22. თუ კაცს გათხოვილ ქალთან მწოლარეს წაუსწრეს, ორივე უნდა მოიკლას: ქალთან მწოლარე კაციცა და ქალიც. აღმოფხვრი ბოროტებას ისრაელიდან. 23. თუ კაცზე დანიშნულ ყმაწვილ ქალს, ქალწულს, ქალაქში ვინმე შეხვდა და დაწვა მასთან, 24. გაიყვანონ ორივენი ამ ქალაქის კარიბჭესთან და ჩაქოლონ სასიკვდილოდ - ყმაწვილი ქალი იმის გამო, რომ ხმა არ გაიღო ქალაქში, კაცი კი იმის გამო, რომ ძალა იხმარა მოყვასის ცოლზე. აღმოფხვრი ბოროტებას შენი წიაღიდან. 25. თუ მინდორში შეხვდება კაცი დანიშნულ ყმაწვილ ქალს, დაიჭერს მას და დაწვება მასთან, უნდა მოიკლას მხოლოდ კაცი, რომელიც ქალთან დაწვა. 26. ყმაწვილ ქალს არაფერი დაუშავო, სასიკვდილო დანაშაული არ აწევს ყმაწვილ ქალს, რადგან ეს იმგვარი საქმეა, გინდა კაცი დასხმოდეს თავის მოყვასს და მოეკლას. 27. რადგან მინდორში შეხვდა მას, და თუნდაც ეყვირა ყმაწვილ ქალს, არავინ იქნებოდა მისი მშველელი. 28. თუ ვინმე შეხვდება ქალწულს, რომელიც დანიშნული არ არის, დაიჭერს, დაწვება მასთან და წაასწრებენ, 29. მისცეს ყმაწვილ ქალთან ნაწოლმა კაცმა მის მამას ორმოცდაათი ვერცხლი, ქალი კი მისი ცოლი გახდეს იმის სანაცვლოდ, რომ ძალა იხმარა მასზე. არ შეეძლება მისი გაშვება თავის სიცოცხლეში. თავი 24 – იობი 15. მემრუშე ბინდის მოლოდინში ფიქრობს, არავინ მომკრასო თვალი, და სახეზე საფარველს იფარებს. 16. ბნელში ტეხენ სახლებს, დღისით თავისთვის იკეტებიან, არ უწყიან ნათელი; 17. რადგან დილა ბნელეთია მისთვის, რადგან შეეთვისნენ ბნელეთის საშინელებებს. ფსალმუნ 105 39. შეიბილწნენ თავიანთი საქმეებით და იმრუშეს თავიანთი მოქმედებით. 40. მაშინ აღეგზნო რისხვა უფლისა თავის ხალხზე და შესძაგდა მას სამკვიდრო თვისი. თავი 23 – სიბრძნე ზირაქისა* (ზირ.) 17. გახურებული სული, როგორც ანთებული ცეცხლი, მანამ არ ჩაქრება, ვიდრე არ დაილევა. გარყვნილი კაცი თავის ხორციელ სხეულში მანამ ვერ მოისვენებს, სანამ ცეცხლი არ დაწვავს. გარყვნილი კაცისათვის ყველა პური ტკბილია და არ დაცხრება იგი აღსასრულამდე. 18. თავისი სარეცლის შემცოდე კაცი გულში ამბობს: ვინ მხედავს მე? ჩემს ირგვლივ წყვდიადია და კედლებიც მფარავენ, ვერავინ დამინახავს და რისი უნდა მეშინოდეს? უზენაესი არ გაიხსენებს ჩემს ცოდვებსო. 19. მას მხოლოდ ადამიანთა თვალები აშინებს და არ იცის რომ უფლის თვალი ათასჯერ ნათელია მზეზე. ის ადამიანთა ყველა გზას ჭვრეტს და დაფარულ ადგილებშიც აღწევს. 20. მისთვის ყოველივე ცნობილია შექმნამდე და მოწევნადიც აღსასრულის შემდგომ. 21. იგი ქალაქის ქუჩებში დაისჯება და, სადაც არ მოელის, იქ შეიპყრობენ. 22. ასევე ქალიც, ქმრის მიმტოვებელი, ვინც მემკვიდრეს უცხოსაგან იყოლიებს. 23. რადგან, ჯერ ერთი, არ დაემორჩილა უზენაესის კანონს და, მეორეც, შესცოდა თავის ქმრის წინაშე, და, მესამე, ავხორცობით იმრუშა და შვილები დაბადა უცხო კაცისაგან. 24. გამოიყვანენ მას საკრებულოს წინაშე და მისი შვილების ამბავს გამოიძიებენ. 25. მისი შვილები ფესვებს ვერ გაიდგამენ და ნაყოფს ვერ გამოიღებენ მისი რტოები. 26. თავის ხსოვნას საწყევლად დაიტოვებს და არ წარიხოცება სირცხვილი მისი. 27. დარჩენილები კი მიხვდებიან, რომ არაფერია უფლის შიშზე უმჯობესი და არაფერია უფრო ტკბილი, ვიდრე უფლის მცნებათა ყურად ღება. თავი ოცდამეხუთე – სამით შევიმკე და წარვდექი გამშვენებული უფლისა და კაცთა წინაშე: ძმათა ერთსულოვნებით, მახლობელთა სიყვარულით და ცოლ-ქმართა თანხმობით. 2. სამი ჯურის კაცი შეიძულა ჩემმა სულმა და ძალზე შევიძულე მათი ცხოვრება: ქედმაღალი ღატაკი, მატყუარა, მდიდარი და მოხუცი მრუში, ჭკუანაკლული. 3. თუ სიჭაბუკეში ვერ შეაგროვე, როგორღა შეიძენ შენი სიბერის ჟამს. 4. რარიგ შეშვენით ხანდაზმულთ განკითხვა და მოხუცებულთ მოცემა რჩევისა!5. რარიგ უხდება მოხუცებს სიბრძნე და დიდებულებს აზრი და რჩევა!6. მოხუცთა გვირგვინია მრავალნაცადობა და მათი სიამაყე - უფლის შიში.7. ცხრა ფიქრით დავიამე გული და მეათეს ენით ვიტყვი: კაცი, შვილებში გახარებული და თავის სიცოცხლეშივე მტერთა დაცემის მომსწრე. 8. ნეტარია, ვინც გონიერ ქალთან ცხოვრობს, ვინც არ შესცოდა ენით და თავისზე უღირსს არ ემსახურა. 9. ნეტარია, ვინც სიბრძნე მოიხვეჭა და მიუთხრობს მას ყურადმღებელთ. 10. ხომ დიდია სიბრძნის მომხვეჭელი, მაგრამ უფლის მოშიშზე დიდი არავინაა. 11. უფლის შიში ყოველივეს აღემატება; მის მქონებელს ვინ შეედრება? 12. ყოველგვარი ჭრილობა დაითმინება, მაგრამ არა ჭრილობა გულისა; ყოველი სიავე, მაგრამ არა სიავე ქალისა. 14. ყოველი თავდასხმა, ოღონდ არა თავდასხმა მოძულეთა, და ყოველი შურისძიება, ოღონდ არა შურისძიება მტერთა. 15. არ არსებობს თავი უფრო შხამიანი, ვიდრე თავი უხსენებლისა და არ არსებობს გულისწყრომა უფრო დიდი, ვიდრე გულისწყრომა მტრისა. 16. უმალ ლომთან და ურჩხულთან ერთად ვიცხოვრებდი, ვიდრე ავ ცოლთან. 17. სიავე ქალს გამომეტყველებას უცვლის და დათვის სახესავით უბნელებს სახეს. 18. მისი ქმარი დაჯდება მახლობელთა შორის და მოსმენისას მწარედ ამოიხვნეშებს. 19. ვერარა ბოროტება ვერ მოვა ქალის ბოროტებასთან - ცოდვილის ხვედრი დაატყდება მას. 20. რაღა მოხუცის ფეხებისთვის ქვიშიან აღმართზე სიარული და რაღა ანჩხლი ცოლი მშვიდი კაცისთვის. 21. ნუ უთვალთვალებ ქალის სილამაზეს და ქალისადმი ვნებას ნუ აყვები. 22. საწყრომია უპატიობა და დიდი სირცხვილი, როცა ცოლი ბატონობს ქმარზე. 23. დამდაბლებული გული, სევდიანი სახე და გულის ჭრილობაა ავი ცოლი; დაშვებული ხელები და დაუძლურებული მუხლები, თავის ქმარს რომ არ აბედნიერებს. 24. ქალისაგანაა სათავე ცოდვისა და მის გამო ვიხოცებით ყველანი. 25. ნუ მისცემ წყალს გასავალს და სიტყვის უფლებას ავ დედაკაცს. 26. თუ შენი ხელით ვერ წარმართე, მოიკვეთე იგი შენგან. თავი ოცდამეექვსე – 1. ბედნიერია კარგი ცოლის ქმარი და რიცხვი მისი დღეებისა გაორმაგდება. 2. ერთგული ცოლი ახარებს თავის ქმარს და მის წლებს სიმშვიდით აღავსებს. 3. კარგი ცოლი კარგი ხვედრია - წილად ერგებათ უფლის მოშიშებს. 5. სამი რამის ეშინია ჩემს გულს, მეოთხეზე კი ვლოცულობ: ქალაქის ჭორისა, ბრბოს ამბოხისა და ცილისწამებისა. ეს ყველაფერი სიკვდილზე საშინელია. 6. გულისწუხილია და უბედურებაა ცოლი, რომელიც სხვა ქალზე ეჭვიანობს და შოლტი მისი ენისა ყველას გადაწვდება. 7. ავი ცოლი ხარის მორყეული უღელია: მის დამჭერს გინდა მორიელი შეუპყრია. 8. დიდი ჯავრია ლოთი ცოლი: ვერ დაფარავს იგი თავის აუგს. 9. ქალის მრუშობა თვალთა ზეაპყრობით და მისი წამწამებით გამოიცნობა. 10. თავნება ქალიშვილს დარაჯი მიუჩინე, თავი არ აიშვას თავისდა საზიანოდ. 11. მოერიდე უტიფარ თვალს და ნუ გაიკვირვებ, თუკი შესცოდავს შენს წინააღმდეგ. 12. როგორც მწყურვალი მგზავრი აღებს პირს და ახლო-მახლო ყველა წყალს ეწაფება, ასე დაჯდება იგი ყოველი პალოს წინ და ისრისათვის გააღებს კაპარჭს. 13. ცოლის სიკეთე ქმარს ახარებს და მისი გამჭრიახობა აპოხიერებს მის ძვლებს. 14. უფლის წყალობაა ჩუმი ცოლი და ფასდაუდებელია განსწავლული სული. 15. მადლის მადლია კდემამოსილი ცოლი და ვერა სასწორი ვერ აწონის პატიოსან სულს. 16. როგორც ამომავალი მზეა უფლის ზესკნელში, ასევეა კარგი ცოლის სილამაზე მის გამართულ სახლში. ესაია – თავი ორმოცდამეჩვიდმეტე 3. ახლოს მოდექით, ჯადოქრის შვილებო, მემრუშეთა და მეძავთა თესლო! 4. ვის ამასხარავებთ, ვის წინააღმდეგ მოგიღიავებიათ პირი? ვისთვის გამოგიყვიათ ენა? განა ცოდვის შვილები არა ხართ თქვენ, სიცრუის თესლი? თავი 2 – იოანეს გამოცხადება (აპოკალიპსისი) 14. მაგრამ მაქვს შენს წინააღმდეგ მცირეოდენი, რადგანაც გყავს მანდ ზოგიერთნი, ბალაამის მოძღვრების მიმდევარნი, ბალაამისა, რომელმაც ასწავლა ბალაკს, საცდური დაედო ისრაელის ძეთა წინაშე, რათა ეჭამათ კერპთათვის შენაწირი და ემრუშათ. 15. ასევე, შენც გყავს ნიკოლაელთა მოძღვრების მიმდევარნი, რომელნიც მე მძულს. 20. მაგრამ მაქვს შენს წინააღმდეგ ის, რომ ნებას რთავ დიაც იეზაბელს, წინასწარმეტყველად რომ მოაქვს თავი, ასწავლოს და აცთუნოს ჩემი მონები, რათა მრუშობდნენ და კერპთათვის შენაწირს ჭამდნენ. 21. მივეცი დრო, რომ მოენანიებინა თავისი სიძვა, მაგრამ არ ინება სინანული. 22. აჰა, დავამხობ მას სარეცელზე და მასთან ერთად მსიძავთაც შავ დღეს დავაყრი, თუკი არ მოინანიებენ თავიანთ საქმეს. 23. სიკვდილით მოვკლავ მის შვილებს და სცნობს ყოველი ეკლესია, რომ მე ვარ დაფარულ აზრთა და გულთა მხილველი, და მისი საქმისამებრ მივაგებ თვითეულ თქვენგანს. თავი 12 – ებრაელთა მიმართ პავლეს ეპისტოლე 16. რათა არ იყოს თქვენს შორის მემრუშე თავი 13 – 4. ყველას ცოლ-ქმრობა ღირსეული, სარეცელი კი უმწიკვლი იყოს; ხოლო მემრუშეთა და მეძავთ ღმერთი განიკითხავს. კორინთელთა მიმართ პირველი წერილი პავლესი თავი მეხუთე – 1. როგორც ამბობენ, დაწყებულა თქვენში მრუშობა და თანაც ისეთი მრუშობა, რომლის მსგავსი არ სმენიათ თვითონ წარმართთაც, რომ ვიღაცას მამის ცოლი თურმე ცოლად ჰყავს. 8. ასე რომ, ვიდღესასწაულოთ არა ძველი საფუარით, არა უკეთურებისა და უწმინდურობის საფუარით, არამედ სიწმიდისა და ჭეშმარიტების უფუარი პურით. 9. აკი მოგწერეთ წერილში: არ შეერიოთ-მეთქი მემრუშეთ, 10. და არა მარტო ამ წუთისოფლის მემრუშეთ, ანდა ანგართ, მტაცებელთა თუ კერპთმსახურთ, თორემ ამ ქვეყნით გასვლა მოგიწევთ-მეთქი. 11. ისიც მოგწერეთ, არ შერეოდით იმათაც, ვინც, ასე ვთქვათ, ძმად იწოდება, მაგრამ კვლავინდებურად მემრუშეა ანდა ანგარი, კერპთმსახური თუ მაგინებელი, მემთვრალე თუ მტაცებელი და პურიც კი არ გეჭამათ მასთან. თავი 6 – 9. ნუთუ არ იცით, რომ უსამართლონი ვერ დაიმკვიდრებენ ღვთის სასუფეველს? თავს ნუ მოიტყუებთ: ვერც მეძავნი, ვერც კერპთმსახურნი, ვერც მრუშნი, ვერც მხდალნი, ვერც მამათმავალნი, თავი 10 – 8. ნურც ვიმრუშებთ, როგორც მრუშობდა ზოგი მათგანი, და დაეცა ერთ დღეს ოცდასამი ათასი კაცი. 9. ნურც ქრისტეს გამოვცდით, როგორც გამოსცადა ზოგიერთმა მათგანმა, და გველებისგან დაიღუპნენ. 10. ნურც დრტვინავთ, როგორც დრტვინავდა ზოგიერთი მათგანი, და შეიმუსრნენ მმუსვრელის მიერ. თავი 12 – 21. რათა კვლავ მოსვლისას თქვენს წინაშე არ დამამდაბლოს ღმერთმა და არ მაგლოვებინოს მრავალნი, რომელთაც უწინ სცოდეს, მაგრამ არ მოინანიეს უწმინდურება, სიმრუშე და სიბილწე, რასაც სჩადიოდნენ. იუდას ეპისტოლე 6. ხოლო ანგელოზები, რომლებმაც არ დაიცვეს თავიანთი დასაბამიერობა, არამედ დაუტევეს თავიანთი სავანე, საუკუნო ბორკილებით შეკრულნი, ქვესკნელის წყვდიადში გამოამწყვდია რათა განეკითხა დიად დღეს. 7. ისევე, როგორც სოდომი, გომორი და მათი მოსაზღვრე ქალაქები, მათსავით მემრუშენი და უცხო ხორცს ადევნებულნი, საუკუნო ცეცხლით დასჯილნი და ნიმუშად დადებულნი. თავი 2 – პეტრე 2 14. მათი თვალები სავსეა სიმრუშით და უძღები ცოდვით; გულხარბნი და ანგარების მოყვარენი აცთუნებენ უმტკიცო სულებს; ესენი არიან ძენი წყევლისა. 15. წრფელი გზა რომ დაუტევეს, შეცდნენ და შეუდგნენ ბალაამის, ბოსორის ძის, კვალს, რომელმაც შეიყვარა უსამართლობის საზღაური. თავი 5 – მათე 28. ხოლო მე გეუბნებით თქვენ: ყველამ, ვინც ნდომით შეხედა ქალს, უკვე იმრუშა მასთან საკუთარ გულში. 29. თუკი გაცთუნებს შენი მარჯვენა თვალი, ამოითხარე და გადააგდე, ვინაიდან გიჯობს დაჰკარგო ერთი შენი ასოთაგანი, ვიდრე მთელი შენი სხეული ჩავარდეს გეენას. 30. ხოლო თუ გაცთუნებს შენი მარჯვენა ხელი, მოიკვეთე და გადააგდე, ვინაიდან გიჯობს დაჰკარგო ერთი შენი ასოთაგანი, ვიდრე მთელი შენი სხეული ჩავარდეს გეენას. 31. ესეცა თქმულა: ვინც გაუშვებს თავის ცოლს, უნდა მისცეს გაყრის წერილი. 32. ხოლო მე გეუბნებით თქვენ: ვინც გაუშვებს თავის ცოლს სიძვის მიზეზის გარეშე, ამრუშებს მას, და ვინც განაშვებს შეირთავს, მრუშობს. იოანეს აპოკალიფსი – თავი 19 2. რადგანაც ჭეშმარიტი და სამართლიანია მისი განკითხვა, ვინაიდან განიკითხა დიდი მეძავი, თავისი სიძვით რომ გახრწნა ქვეყანა, და იძია მისი ხელიდან თავისი მონების სისხლი. კომენტარი: მოდით ბოლოს და ბოლოს დასკვნა გამოვიტანოთ და ავხსნათ რას გვეუბნება ეს „წმინდა წიგნი“ – ბიბლია. უპირველეს ყოვლისა, ის რაც ბიბლიაში ლაიტმოტივად გასდევს მთელს ტექტს, არის არა „ღვთაებრივი სიბრძნე და სიყვარული“ (ჰო, არ დაგავიწყდეთ რომ აბრაამიტების მიხედვით აბრაამის „უფალი“ არის „სიყვარული“, ხოლო ქრისტიანობა – „სიყვარულის“ რელიგია...), არამედ ტოტალური კონტროლი, ადამიანთა დამონება, ქალის და ზოგადად ადამიანური სექსუალურობის დაკნინება, რასიზმი, ფაშიზმი, შოვინიზმი, ქსენოფობია, ჰომოფობია, მცდელობა ადამიანების ცხოვრების მკაცრი რეგლამენტირებისა... ჩანს აშკარად რომ ამ ბიბლიურ „ღვთაებას“ ჰქონდა (და აქვს დღემდე) პრეტენზია და ამბიცია ჭკუა ასწავლოს, აკრიტიკოს ყოველწამიერად, აკონტროლოს და დაიმონოს ადამიანი და ყოველივე არსებული... სიტყვა „მრუშობა“ 72-ჯერ ხოლო „სიძვა“ 31-ჯერ არის ნახსენები და ძირითადად ისე, რომ მაქსიმალურადაა დაკნინებული კონკრეტულად ქალი, როგორც – „სუსტი და ცოდვილი სქესი“, რომლისგანაც მოდის ყოველგვარი „ბოროტეული ცოდვა“ თურმე (?)... რაც ყველაზე მთავარია ის, რასაც რეგვენი ფანატიკოსები კი არა თვით ზოგიერთი ათეისტებიც კი ვერ ხვდებიან და არ უღრმავდებიან, კერძოდ კი – სიკეთისა და ბოროტების კატეგორიები. რა არის სიკეთე? ბოროტება? ბიბლია მარტივად ხსნის ამას: სიკეთე არის ის რაც „მოსწონს“ „ღმერთს“, ხოლო ბოროტება – ის რაც „არ მოსწონს“... ეს „ღმერთი“ აგრესიულად და ბრძანებითი კილოთი მოგვმართავს ადამიანებს და პრაქტიკულად აშკარად გვამცნობს რომ უნდა ვიყოთ მისი მონები და თან ამისთვის მადლობაც ვუთხრათ (!). ამას გარდა ეს „ღვთაებრივი არსება“ მუდმივად წყევლის ადამიანებს, ემუქრება მათ, ხოცავს და ჟლიტავს ყველას ვინც არ ემორჩილება და უარს აცხადებს მას ალილუიები და ჰომილიები უმღეროს დღისით და ღამით. ამ არსებასთან გამოირიცხება ყოველგვარი ადამიანური თავისუფლება რაც არ უნდა გვიმტკიცონ დოგმატიკოსებმა რომ თითქოსდა „ღმერთს“ ჩვენთვის მონიჭებული აქვს „თავისუფალი ნება“, შეწყვიტეთ ტყუილების ბოდიალი, წაიკითხეთ რა გიწერიათ საკუთარ „წმინდა“ წიგნებში! მოკლედ: ბიბლიური „უფალი“ გვამცნობს რომ სიკეთე არის რაც მას მოსწონს, ხოლო რაც არ მოსწონს – ბოროტება (თან არც გვიხსნის ჩვენ რა შუაში ვართ) და თუ ისე არ მოვიქცევით როგორც მას სურს ანუ არ ვიქნებით „კეთილები“ სასტიკად დაგვსჯის. მორჩა. აი ესაა მარტივი ბიბლიური „მორალი“. ისმის ლოგიკური კითხვა: 1) საიდან ვიცით რომ ეს არსება ღმერთია? 2) რატომ არის სასტიკი? 3) რატომ არ მოსწონს სექსუალურობა და მრავალი სხვა მსგავსი იდეა? და ბოლოს 4) რაში გვჭირდება ასეთი არსება საერთოდ ე.ი. რატომ უნდა ვეთაყვანოთ და ვიაროთ მის ჭკუაზე? პრობლემა იმაშია, რომ ადამიანი არის თავისუფალი არსება და სულაც არაა ვალდებული იყოს ამ „ღვთაებრივი მამიკოს“ ყურმოჭრილი მონა. ამ სასტიკ არსებას არ გააჩნია სიყვარულის უნარი და საერთოდაც მას როგორც კლასიკურ ნარცისს მხოლოდ მონები ესაჭიროება, ხოლო ჩვენ კი არ უნდა ვითმინოთ მისი აგრესია და შიშით ვეთაყვანებოდეთ, არამედ გავუწიოთ წინააღმდეგობა და მოვიშოროთ მისი ბორკილები. ეს „ღმერთი“ გვეუბნება „კაცი არ მოკლაო“, უკაცრავად? ქალი რომ მოვკლა რა შეიძლება? „ახლობლის წინააღმდეგ ცრუმოწმედ ნუ გამოხვალო“, უკაცრავად? უცხო ადამიანის წინააღმდეგ ცრუმოწმეობა რა შეიძლება? ამას გარდა, რა არის თქვენი აზრით „მრუშობა“ და „სიძვა“? ესაა „ცოდვა“. რა „ცოდვა“? რა და „დანაშაული ღმერთის წინააღმდეგ“, იმის გაკეთება რაც ამ „ღმერთს“, ამ ახირებულ და ღვარძლიან ეგომანიაკს არ მოსწონს, კერძოდ – სექსუალური თავისუფლება (!). გამაოგნებელია 21-ე საუკუნეში რამდენ იმბეცილს სჯერა ამ „წესების“ სისწორე (!). აბრაამის „უფალი“ ყოველმხრივ ცდილობს ჩაახშოს, ჩაკლას და აკონტროლოს ადამიანის სექსუალურობა და ისე გააკეთოს, რომ ადამიანი იყოს მასზე მონურად დაქვემდებარებული გაუბედურებული და დაკომპლექსებული ველური არსება. ჩვენ არავითარი საფუძველი არ გვაქვს ამ აგრესორს ვმორჩილებდეთ. ბიბლიური დემაგოგია და სოფისტიკა საკმაოდ სახიფათოა, მაგრამ ჩვენ სიკეთე და ბოროტება უნდა განვსაზღვროთ სულ სხვაგვარად: 1) ბოროტებაა ესაა – ზიანის მიყენება სხვა არსებისთვის ე.ი. ომი და ძალმომრეობა 2) სიკეთე ესაა – ზიანის არ მიყენება ე.ი. მშვიდობა და სიყვარული [ყოველგვარი „აბრაამის უფლის“ გარეშე], აი სულ ესაა ჭეშმარიტება. ეგომანიაკ დემიურგს ჩვენი ბედნიერება სულაც არ ანაღვლებს. თქვენ არ დაფიქრებულხართ საიდან მოდის „საზოგადოებაში“ არსებული ამდენი არაადეკვატური აკრძალვა, რომელთა 90% სექსუალურობასთან არის დაკავშირებული და რომელნიც ბევრს არ მოსწონს? ეს ყოველივე მოდის ე.წ. „აბრაამის ღმერთიდან“! ამ „ღმერთის“ ნაკარნახევი პრიმიტიული და ფაშისტური ბიბლიური „წესების“ მიხედვით „სიბილწეა“ და „უკეთურებაა“ ბევრი ისეთი რამ რაც ადამიანის ბიოლოგიური მოცემულობაა და საერთოდაც არაა „არაბუნებითი“. ზოგი გვეტყვის, რომ „უკეთურებაა“ ის რაც „ღმერთმა“ აკრძალა, ის რაც მას არ მოეწონა და ჩვენ უნდა დავუჯეროთ ,ხოლოდ იმიტომ [თურმე] რომ ის „ღმერთია“! ერთი ამას დამიხედეთ! უყურე შენ! და ესაა უნივერსალური არგუმენტი?? კი მაგრამ თავისუფლებას რაღა ვუყოთ? თუ არ გვინდა რომ მის ჭკუაზე ვიტრიალოთ? რატომ უნდა ვემორჩილებოდეთ ამ აგრესიულ არსებას? ქალკედონის საუკლესიო კრებამ ახ.წ. 451 წელს საბოლოოდ მოახდინა კრიმინალიზაცია და დემონიზაცია ეროტიზმის და სექსუალურობის, რითიც კაცობრიობა ზომბირებული მონების არმიად გადააქცია. მაშასადამე, მოდით გავიაზროთ, პრაქტიკულად თითქმის ყოველგვარი აკრძალვა დაკავშირებული სექსუალურობასთან და ეროტიზმის (განსაკუთრებით ქალური ეროტიზმის) დაკნინება არსებობს მხოლოდ იმ მიზეზით, რომ ასე უნდა „ყოვლადძლიერ და ყოვლადმოწყალე ღმერთს“ და თუ მას არ დავუჯერებთ ის ჩვენ „დაგვსჯის“, გაგვაგზავნის რა „ჯოჯოხეთურ ჯურღმულში“ სამუდამოდ სატანჯველად... უკაცრავად მაგრამ ჯერ ეს ერთი ეს არსება სადისტ ფსიქოპათს უფრო წააგავს ვიდრე ღვთაებას, მეორეც განვსაზღვროთ ბოლოს და ბოლოს რა არის ღმერთი (?) და მესამეც – სრული სისულელეა და ნამდვილი მარაზმი არ აკეთო რაღაც მხოლოდ იმიტომ, რომ ვიღაც ზებუნებრივმა არსებამ ასე გიბრძანა, რადგანაც მას ეს თურმე არ მოსწონს! ხალხო, სრულ ჭკუაზე ხართ? თქვენ ამბობთ რომ რაღაც არის „სიბილწე“ მხოლოდ იმიტომ, რომ ეს რაღაც არ უყვარს „ღმერთს“? და მერე რა? ჩვენ რა შუაში ვართ? მერე რა რომ ეს „ღმერთი“ იმუქრება? მით უმეტეს ეს განა საბაბი არაა იმისათვის, რომ ის გვძულდეს და არა პირიქით?! მე საერთოდ არ მესმის, რატომ უნდა მივიღო რაიმე სახის აკრძალვა, რომელიც მოდის ე.წ. „ღმერთისგან“, რომელსაც თურმე ეს რაღაც არ უყვარს (!) და ამის გამო ზებუნებრივი მამიკოს ჭკუაზე ვიცხოვრო? რატომ? რაში მჭირდება ამ არსების ჭკუის სწავლება? არაფერში! არსება, რომლის მიზანიცაა ადამიანის დამონება და შეზღუდვა ადამიანს კი არ უნდა უყვარდეს და ეშინოდეს მისი, არამედ მამაცურად უნდა აღუდგეს წინ და საჯაროდ განაცხადოს, რომ არის თავისუფალი არსება (!). ათეისტი და პანთეისტი მოაზროვნეების კრიტიკული გამონათქვამები: „ძველი აღთქმის ღმერთი სავარაუდოდ ყველაზე უსიამოვნო პერსონაჟია მთელ მხატვრულ ლიტერატურაში: ეჭვიანი და ამით ამაყი; მეწვრილმანე, უსამართლო, პატიების უნარის არმქონე დესპოტი; შურისმაძიებელი, სისხლის მოშურნე და ეთნიკური წმენდის შემოქმედი; ქალთმოძულე, ჰომოფობი, რასისტი, ბავშვების მკვლელი, გენოციდების მოყვარული, შვილების შემომწირველი, ნათესებისა და საქონლის გამნადგურებელი, განდიდების მანიით შეპყრობილი, სადომაზოხისტი, ახირებული და ღვარძლიანი მოძალადე“ – რიჩარდ დოკინსი, ბრიტანელი ათეისტი ბიოლოგი ოქსფორდის უნივერსიტეტიდან. წიგნი – „ღმერთი როგორც ილუზია“. „თქვენი მთავარი საზრუნავი, როგორც ჩანს, ისაა, რომ სამყაროს შემოქმედი შეურაცყოფად მიიღებს იმას, რასაც ხალხი აკეთებს შიშვლად ყოფნისას. ეს თქვენი ნაძალადევი მოკრძალება კიდევ უფრო ზრდის ადამიანურ ტანჯვას“ – „წერილი ქრისტიან ერს“. სემ ჰარისი. „დედამიწას ჩააფრინდა საზარელი ბოროტი მონსტრი, ის ჩასახლდა ადამიანთა გულებში და ტვინებში და წაართვა მათ ერთიც და მეორეც და ადამიანთა მთელი სიცოცხლე იქცა თვით სიცოცხლესთან ბრძოლად!“ – პანთეისტი სტაროვერი. იური გომონოვი. „რელიგიამ მოახერხა და დაარწმუნა ადამიანები, რომ არსებობს ცაში მცხოვრები უჩინარი კაცი, რომელიც აკვირდება ყველა თქვენს მოქმედებას, ყოველი დღის ყოველ წუთს. ამ უჩინარ კაცს აქვს სპეციალური სია ათი საკითხისა, რომელთა გაკეთებასაც გიკრძალავთ. და თუკი მაინც ჩაიდენთ რომელიმეს, თქვენთვის გამოყოფილი ექნება სპეციალური ადგილი, რომელიც სავსეა ცეცხლითა და კვამლით, სადაც იწვიან, ეწამებიან და იტანჯებიან. აქ გაგიშვებთ, რათა სამუდამოდ იცხოვროთ და ეწამოთ და დაიწვათ და დაიხრჩოთ და იყვიროთ და იტიროთ, უკუნითი უკუნისამდე... მაგრამ მას უყვარხართ!“ – ამერიკელი სატირიკოსი ათეისტი – ჯორჯ კარლინი. „ყოველ სოფელში არსებობს ჩირაღდანი – მასწავლებელი და ცეცხლსაქრობი – მღვდელი“ – ვიქტორ ჰიუგო. „მემარჯვენე ქრისტიანებს ძალიან უყვართ „მორალის და ფასეულობების“ დაპირისპირება სექსთან, იმდენად რამდენადაც თუ ისინი შეწყვეტენ თავიანთი კაკლისოდენა კონსერვატიული ტვინებით სექსის დემონიზაციას, მართლაც მოუწევთ ერთ მშვენიერ დღეს იმაზე დაფიქრება, თუ რა არის სინამდვილეში რეალური „მორალი და ფასეულობები“. კონსერვატორები ამტკიცებენ რომ სექსი ბოროტებაა და მათ შემთხვევაში ეს ასეცაა, რადგან საუკეთესო რისი უნარიც მათ შესწევთ ესაა მაქსიმუმ 3 წუთიანი დამქანცველი აქტის შესრულება და მეტი არაფერი...“ – ამერიკელი ათეისტი სატირიკოსი – ბილ მარი. 2005 წელი. „არსებობს ოთხი ფუნდამენტური უარყოფითი ასპექტი რელიგიისა. პირველი, ის არასწორად აღწერს სამყაროსა და ადამიანის შექმნის პროცესებს. მეორე, საწყისი შეცდომის წყალობით ის ახერხებს ნარცისიზმისა და ფარისევლობის შეთავსებას. მესამე, ის ერთდროულად წარმოადგენს ადამიანის სექსუალობაზე ზეწოლის შედეგსა და მიზეზს. და ბოლოს, მის საფუძველშივე დევს მისწრაფება მიიღოს სასურველი, რეალურად არსებულის ნაცვლად. ჩვენ არ გვჭირდება შეკრება ყოელდღე, ყოველ მეშვიდე დღეს, ან რომელიმე ღირშესანიშნავ დღეს ჩვენს სიმართლეზე სალაპარაკოდ ან საკუთარი უღირსი არსებობის მოსანანიებლად. ჩვენ, ათეისტებს, არ გვჭირდება მღვდლები და საეკლესიო იერარქია, რომელიც დოგმების სიწმინდეს დაიცავს. ჩვენთვის ამაზრზენია მშვერპლშეწირვა და სხვა რიტუალები, ისევე როგორც რაიმე საგნისა და გამოსახულების გაღმერთება, თაყვაყვანისცემა (იმ შემთხვევაშიც კი, თუ ეს საგანი ადამიანის მიერ შექმნილ ერთ-ერთ ყველაზე სასასრგებლო ნივთს-წიგნს წარმოადგენს). დედამიწის არცერთი ნაწილი ჩვენთვის არ არის უფრო “წმინდა”, ვიდრე სხვა.რელიგიის ზოგიერთი აპოლოგეტი (მაგალითად, პასკალი) თავის მხრივ ბრწყინვალეა. ზოგიერთი მათგანი კი (არ შეიძლება არ გავიხსენოთ კლეივ ლუისი), სასაცილო და მომაბეზრებელი. თუმცა, ორივე მხარეს აერთიენებს აუტანლად მძიმე ტვირთი. როგორი ძალისხმევაა საჭირო, დაუჯერებლის დასასაბუთებლად! აცტეკები ყოველდღე იზიანებდნენ გულ-მკერდის არეს, რადგან მზეს ამოსვლა არ გადაეფიქრებინა. მონოთეისტები ვალდებულნი არიან, კიდევ უფრო ხშირად ევედრონ მოწყალება თავიანთ ღმერთს, ალბათ იმიტომ, რომ ეს უკანასკნელი ყრუა. რა დონის ცუდად შენიღბული და აზრს მოკლებული პატივმოყვარეობაა საჭირო, რომ თავი ღვთიური გეგმის ცენტრად მიიჩნიო? შენი პირადი ღირსების რა ნაწილი უნდა შესწირო მსხვერპლად, რომ მუხლებზე მდგომმა, დაუღლელად, ცოდვების მიტევება ითხოვო? რამდენი უაზრო და უმიზეზო დაშვებაა საჭირო იმისათვის, რომ ყოველი ახალი მეცნიერული აღმოჩენა, ძველი კერპების სწავლებების ან წინასწარმეტყველებების(რომლებიც ადამიანის გამოგონილია) დამადასტურებლად შერაცხო? რამდენი წმინდანი, რამდენი სასწაული, ტაძარი და საიდუმლო კრებაა საჭირო იმისათვის, რომ რომელიღაც დოგმა ჯერ ჭეშმარიტებად გამოაცხადო, -ტანჯვის, წამების, უზარმაზარი დანაკარგის და სისასტიკის შემდეგ კი-ისევ უარყო? ღმერთს არ შეუქმნია ადამიანი თავის ხატად და მსგავსად. ყველაფერი სწორედ რომ პირიქით იყო. სწორედ ამან გამოიწვია რელიგიებისა და ღმერთების ასეთი სიმრავლე(თავისთავად, კონფესიათაშორისი ხოცვა-ჟლეტაც), რამაც ასე შეაფერხა ჩვენი ცივილიზაციის განვითარება. დანაშაულები რელიგიურ ნიადაგზე, ხდებოდა და ხდება, არა იმიტომ, რომ ცოდვილნი ან დაწყევლილნი ვართ არამედ იმიტომ, რომ ჩვენი სახეობა, თავისი ბიოლოგიური ბუნებით, მხოლოდ ნაწილობრივაა რაციონალური.მე შემიძლია წავიდე მათი შვილების ნათლობაზე (bar mitzvah- რიტუალზე), აღვფრთოვანდე მათი გოთიკური ტაძრებით, “პატივი ვცე” მათ რწმენას, რომ ყურანი, მხოლოდ არაბულ ენაზე, წერა-კითხვის არ მცოდნე ვაჭარს უკარნახეს. ან დავინტერესდე ინდუისტებითა თუ ჯაინებით. მეტიც, ამას მე გავაკეთებ საპასუხო პატივისცემის მოთხოვნის გარეშეც კი, რომ ცხოვრებაში ხელი არ შემიშალონ. სამწუხაროდ, რელიგიას არ შეუძლია იყოს ასეთი თავაზიანი. მანამ, სანამ მე ამ სიტყვებს ვწერ, მანამ, სანამ თქვენ მათ კითხულობთ, მართლმორწმუნეები ამუშავებენ ახალ მეთოდებს, რომლითაც შეიძლება გამანადგურონ მეც, თქვენც და გაანადგურონ მძიმე შრომით მიღწეული ადამიანური ცივილიზაციები, რომელზეც აქ ვსაუბრობდი. რელიგია წამლავს ყველაფერს, რასაც ეხება.“ – ამერიკელი ათეისტი მეცნიერი – კრისტოფერ ჰიტჩინსი. “რელიგიური სიღატაკე ერთსა და იმავე დროს არის გამოხატულება ნამდვილი სიღატაკისა და პროტესტი ნამდვილი სიღატაკის წინააღმდეგ. რელიგია არის ჩაგრულ ქმნილებათა ამოოხვრა, უგულო ქვეყნის სული და გულია, ისე როგორც იგი არის სული უსულო მდგომარეობათა. იგი ოპიუმია ხალხისა. გაუქმება რელიგიისა, როგორც ილუზორული ბედნიერებისა, ამ ხალხის ნამდვილი ბედნიერების მოთხოვნაა, მოთხოვნა თავის მდგომარეობის შესახებ არსებულ ილუზიებზე ხელის აღებისა, რომელიც ილუზიებს საჭიროებს. რელიგიის კრიტიკა, მაშასადამე, ჩანასახში კრიტიკაა გლოვის ველისა, რომლის წმინდა შარავანდედი რელიგიაა. კრიტიკამ ბორკილებს წარმოსახვითი ყვავილების იმისთვის კი არ ჩამოაგლიჯა, რომ ადამიანმა უფანტაზიო, უნუგეშო ბორკილები ატაროს, არამედ იმისთვის, რომ მან ბორკილები მოიხსნას და ცოცხალი ყვავილი მოსწყვიტოს. “ – კარლ მარქსი. „თუ გინდათ გაიგოთ ვინ ბატონობს თქვენზე, გაარკვიეთ ვისი კრიტიკა არის თქვენთვის აკრძალული“ – ვოლტერი. „უფრო იოლია გაასულელო ადამიანები, ვიდრე დააჯერო, რომ მათ ასულელებენ“ – მარ ტვენი. „„სამართლიანობის რელიგია“ კი ხელისუფლების იდეის გამიწიერებას, ანუ სეკულარიზაციას იწვევს. კარლ შმიტი ამ პროცესს იურიდიული ტერმინოლოგიის გენეალოგიაში ხედავს: „თანამედროვე სახელმწიფო თეორიის ყველა ზუსტი ცნება არის გასეკულარულებული თეოლოგიური ტერმინი. არა მხოლოდ იმიტომ, რომ ისინი მათი ისტორიული განვითარების მიხედვით თეოლოგიიდან სახელმწიფოს შესახებ მოძღვრებაზე იქნა გადატანილი, რომელშიც, მაგალითად, ყოვლისშემძლე ღმერთი ომნიპოტენტ კანონმდებლად გადაიქცა, არამედ მათ სისტემატურ სტრუქტურაშიც.“ (39) ეკლესიისაგან ემანსიპირებული ძალაუფლება კი თავისი სარეპრეზენტაციო ანალოგიების სეკულარულ რელიგიებს ქმნის ლევიათან-სახელმწიფოს, მამულის, ნაციის თუ თანასწორობის სახით, რომლის სახელითაც ის საკუთარ თვითრეალიზებას შეძლებს. ძალაუფლების ამგვარი დამოკიდებულება რეპრეზენტაციულობაზე კი მის ერთ მნიშვნელოვან ასპექტს ააშკარავებს: ძალადობა, რომელზე უფლებაც ძალა-უფლებაა, ერთ მითოგონურ პრინციპს ეფუძნება, რომელიც მის აუცილებლობას ასაბუთებს. კარლ შმიტმა საამისოდ ადრექრისტიანული წარმოდგენა კატექონის შესახებ გააცოცხლა. Κατέχων პავლე მოციქულის სახელით დაწერილ მეორე თესალონიკელთა მიმართ ეპისტოლეში გვხვდება და მას „ხელის შემშლელად“ ან „შემაკავებლად“ თარგმნიან: „ახლა იცით, რა აკავებს მას, რომ გამოჩნდეს თავის ჟამს. რადგან უსამართლობის საიდუმლო უკვე მოქმედებს, ოღონდ ახლა შემკავებელი აკავებს, სანამ შუაგულიდან არ იქნება გაყვანილი“ (2 თესალონიკელთა მიმართ 2, 6-7). შმიტის ინტერპრეტაციით კატექონი არის ის ძალა, რომელიც ანტიქრისტეს და, მაშასადამე, სამყაროს აღსასრულს აკავებს. იქვე იგი უკვე გვიანანტიკურ ხანაშივე გაჩენილ აზრს ეყრდნობა, რომ სამყაროს აღსასრულის შეჩერება მხოლოდ იმპერიას შეუძლია. (40) მაშინ ამგვარი მიზანი კი ძალა-უფლების პოლიტიკური თეოდიციაა, რომელიც ძალადობას არათუ მხოლოდ ამართლებს, არამედ საჭიროდ და აუცილებლადაც მიიჩნევს. ქრისტიანულმა ესქატოლოგიამ ანტიქრისტესთან ბრძოლის მუდმივი მზადყოფნით თავად ქრისტეც მეომარ ღვთაებად – ქრისტოს ინვიქტუს-ად აქცია. ქრისტიანობის ისტორიის კრიტიკული შესწავლის კლასიკოსი ადოლფ ფონ ჰარნაკი ამ სარწმუნოების სათავეებშივე მილიტანტურ ელემენტებს ხედავდა: უკვე პავლე უწოდებდა მოციქულებსა და მისიონრებს „ქრისტეს ჯარისკაცებს“. რომის პაპი და პეტრეს სკამის პირველი მემკვიდრე კლიმენტი რომაელი კი ყველა ქრისტიანს არათუ არამეტაფორულად ქრისტეს მეომრად განიხილავდა, არამედ მას ქრისტიანული თემის ნიმუშად რომაული სამხედრო წესრიგი მიაჩნდა. (41) პირველივე საუკუნეების ქრისტიანული წარმოდგენით, ომებს თავად ღმერთი მართავდა და ხელმძღვანელობდა. ამდენად ომში გამარჯვებაც და დამარცხებაც ღვთის ნების გამოხატულება უნდა ყოფილიყო. (42) ჰარნაკის აზრით, პოლიტიკურად ორიენტირებულ ქრისტიანობაში მეომარი და მოსამართლე ღმერთის ძველაღთქმისეულმა წარმოდგენამ ახალი აღთქმის მიმტევებელი და მოსიყვარულე მამაღმერთის ადგილი დაიკავა. ერთადერთი ადრექრისტიან თეოლოგთაგან კათოლიკე ეკლესიის მიერ ერეტიკოსად შერისხული მარკიონი იყო, რომელიც მიიჩნევდა, რომ ძველი აღთქმის ღმერთი შეუძლებელია ყოფილიყო იესო ქრისტეს მამა, რომელიც მოწყალე, ლმობიერი და მშვიდობიანია, კრძალავს ჩხუბსა და ომს, განსხვავებით ძველ აღთქმისეულისაგან, რომელიც მეომარი, უმოწყალო და სასტიკია. „დაეჭვების გარეშე შეიძლება თქმა, რომ მარკიონმა ქრისტესეული ღმერთის ცნება არსობრივად უკეთ გაიგო“ (43) – ამბობს ჰარნაკი. ქრისტიანობის გამილიტანტურებაში განსაკუთრებული როლი მეომარი წმინდანების კულტმა ითამაშა, რომელთა მეშვეობით უკვე მაღალ და გვიან შუა საუკუნეებში ქრისტიანობაში ძალადობის არქაული ხატები გაცოცხლდა. განსაკუთრებით აღსანიშნავია წმინდა გიორგის კულტი, რომელიც პოლიტიკური ქრისტიანობის ერთ-ერთი მთავარი იდეოლოგიური ფიგურა და განსხვავებით ისტორიული წმინდანებისაგან, მთლიანად ლიტერატურულ-მითოლოგიური ფანტაზიის ნაყოფია. შეიძლება სწორედ ამიტომაც მასში ყველაზე აშკარად აისახა ქრისტიანული პოლიტიკური თეოლოგიის ძირითადი ტენდენციები მათი ისტორიული განვითარების სხვადასხვა ეტაპებზე და კონტექსტებში. წმინდა გიორგის უძველეს ლეგენდებსა თუ იკონოგრაფიებში მხოლოდ მისი წამება და სარწმუნოებისათვის ერთგულებაა ასახული. ამით ის ქრისტეს ჯვარცმისა და წამების მიმეტურ ორეულად და სარწმუნოებისათვის თავგანწირვის იდეოლოგემად გვევლინება. IV საუკუნიდან გიორგის ლეგენდებსა და იკონოგრაფიებში ახალი მოტივი შემოდის: იგი მოწამეობრივი სიკვდილის შემდეგ მკვდრეთით აღსდგება და შურს იძიებს რომის იმპერატორ დიოკლეტიანეზე. წმინდა გიორგის მიერ კეისრის მოკვლა ერთ-ერთ პირველ პოლიტიკურ კარიკატურად შეიძლება ჩაითვალოს, რომლის შინაარსიც ქრისტიანობის მოწინააღმდეგეებისა და მდევნელების გაფრთხილება და მათი მისამართით მუქარაცაა. IX-X საუკუნეებში კი წმინდა გიორგის მითოლოგემა უფრო მეტად უნივერსალურ მნიშვნელობას იძენს და აქედან მოყოლებული ის ურჩხულის მკვლელად მკვიდრდება. ქრისტიანული ხელოვნების მკვლევარმა მიხეილ ალპატოვმა წმინდა გიორგის იკონოგრაფიებში ურჩხულთან ბრძოლის სიუჟეტის გენეზისი ევსები კესარიელის მიერ აღწერილ იმპერატორ კონსტანტინეს არშემონახულ ფრესკას დაუკავშირა. (44) კონსტანტინეს მიერ ურჩხულის მოკვლა არის წმინდა გიორგის მითოლოგემის პროტოტიპი და, შესაბამისად, ის უკვე კეისრის დემიურგულ ძალას გამოხატავს, რომელიც ყველა ურჯულოსა და მტრის წინააღმდეგაა მიმართული. წმინდა გიორგის კულტის აღზევება ჯვაროსნული ომების ხანას უკავშირდება და ამავე ეპოქაშივე რამოდენიმე ქრისტიანული სახელმწიფოს ოფიციალურ პატრონად ცხადდება. ამ კულტის ნარატიული თუ იკონოგრაფიული ტრანსფორმაციები – ქრისტეს მოწამეობის მიმეზისიდან ურჩხულთან მებრძოლ გმირ და კეისარ-დემიურგამდე – სახარებისეული ქრისტეს პოლიტიკური ქრისტიანობით ჩანაცვლების ნიშანიცაა, რაც ქრისტიანული პოლიტიკური თეოლოგიის პარადიგმატულ საფუძვლად შეიძლება ჩაითვალოს. ქრისტიანული ცნობიერების ასეთი რადიკალური სახეცვლილების ერთ-ერთი ახსნა კი შეიძლება სწორედ ისაა, რომელსაც ჰარნაკი ასახელებს (თუმცა იქვე ხაზს უსვამს მის მიმართ საკუთარ სკეფსისსაც), რომ „სოფელი უფრო ძლიერი აღმოჩნდა ვიდრე ქრისტე“.“ – გიორგი მაისურაძე – ძალა-უფლების პარადიგმა და მისი გენეზისი ქრისტიანულ პოლიტიკურ თეოლოგიაში „მართლმადიდებლობა ისლამურ ფუნდამენტალიზმზე საშიშია. იგი წარმოადგენს მთავარ მუქარას დასავლური ცივილიზაციისთვის,რადგან ცდილობს ოჯახური ურთიერთობების რეგლამენტირებას და არ ცნობს გეებს და ტრანსგენდერებს. პუტინი ევროპას მართმადიდებლურ კედელს უშენებს,“ – შვეციის საგარეო საქმეთა მინისტრი – კარლ ბილდტი. „XVIII საუკუნეში, საფრანგეთის რევოლუციამდე რამოდენიმე წლით ადრე გაჩნდა ლიტერატურული ჟანრი, რომელსაც „ლიბერტინული“ ეწოდა და რომელიც საყოველთაოდ აღიარებული მორალური და სექსუალური ნორმების საწინააღმდეგოდ, სრულ აღვირახსნილობას აღწერდა და ყოველგვარ ზნეობრივ ტრადიციას აბუჩად იგდებდა. ამ ჟანრის ერთ-ერთი პირველი და ყველაზე ცნობილი წარმომადგენელი ფრანგი მარკიზი დონასიენ ალფონს ფრანსუა დე სადი კაცობრიობის ისტორიაში, უპირველეს ყოვლისა, მისი სახელიდან წარმოებული ფსიქოპათოლოგიური ტერმინის სადიზმის სახელით შევიდა. სადი, გარდა სკანდალური რომანების ავტორობისა, ახალი ეპოქის პირველი უდიდესი დისიდენტიც იყო, რომელიც თანაბარი უკომპრომისობითა და რადიკალურობით აკრიტიკებდა ჯერ მონარქიასა და სამღვდელოებას, შემდეგ იაკობინელთა დიქტატურასა და „დირექტორიას“, ბოლოს კი ნაპოლეონის იმპერიას. XX საუკუნის გერმანელი დრამატურგის პეტერ ვაისის პიესაში „მარატ/სადი“ უკვე ფსიქიატრიულ კლინიკაში იძულებით მოთავსებული სადი იხსენებს საფრანგეთის მეფე ლუი XV-ზე განხორციელებულ წარუმატებელ ტერაქტში დადანაშაულებული პიროვნების – დამიანეს სიკვდილით დასჯის ამბავს. პარიზის ერთ-ერთ ცენტრალურ მოედანზე რამოდენიმე საათი გრძელდებოდა სიკვდილით დასჯის სანახაობა. ბრალდებული ნელი და ხანგრძლივი წამებით მოკლეს. ამ ისტორიის გახსენებისას კი სადს ყურადღება იმაზე გადააქვს, რომ მოედანზე მდგარი ერთი სახლის ფანჯარაში ჯაკომო კაზანოვა ჩანს, რომელსაც ერთდროულად ორ ქალთან სექსი აქვს. ჩემი აზრით, პეტერ ვაისს ამ ერთ სცენაში ნაჩვენები აქვს სადის შემოქმედების მთელი არსი: იმ დროს, როდესაც საფრანგეთში მრავალწლიანი პოლიტიკური ტერორი, სამოქალაქო თუ იმპერიული ომები მძვინვარებდა, სადმა თავის რომანებში ყოველგვარ ზღუდეს მოკლებული და „აღვირახსნილი“ სექსუალობის დეტალური აღწერით ერთგვარი ჰიპერრეალობა შექმნა, რომელმაც ყოველდღე გილიოტინაზე მოკვეთილი თავების ნახვით ემოციებდაჩლუნგებული ადამიანების შეძრწუნება და მათთვის მგრძნობელობის უნარის დაბრუნება შეძლო. სეკულარული „მოდერნის“ ხანაში რელიგიური აკრძალვების ადგილი საზოგადოებრივმა მორალიზმმა და იურისპრუდენციამ დაიკავა, რელიგიებს სამეცნიერო დისკურსები ჩაენაცვლა, „ცოდვას“ – „პერვერსიები“ და „პათოლოგიები“. XIX საუკუნის არაერთი ცნობილი მწერალი და ხელოვანი აღმოჩნდა ახალი ზნეობრივი ინსტანციების შეტევისა და თავდასხმების სამიზნე. სამაგალითოდ გუსტავ ფლობერისა და ოსკარ უაილდის წინააღმდეგ მიმართული სასამართლო პროცესების გახსენებაც შეიძლება. არაევრპოულ ქვეყნებში კი, მაგალითად რუსეთის იმპერიაში, სადაც საზოგადოებრივი განვითარების დონე საგრძნობლად ჩამორჩებოდა ევროპულ სტანდატებს, 1917 წლამდე ისევ მძლავრობდა საეკლესიო ცენზურა, რომელსაც ძალა შესწევდა დოსტოევსკის რომანიდან „ეშმაკნი“ მთელი ერთი თავი ამოეღო, ხოლო ტოლსტოი ანათემასთვის გადაეცა.“ – გიორგი მაისურაძე – “ხელოვნება, როგორც „პათოლოგია“ და „ბოროტება“. „თუ საბჭოთა სახელმწიფოს ფუძემდებელთა უმეტესობისათვის პროლეტარიატის დიქტატურა ერთადერთი სწორი პოლიტიკური სისტემა და რევოლუციის მთავარი მიზანია, ტროცკისთვის იგი მხოლოდ დროებითი ეტაპი და საშუალებაა უკლასო საზოგადოების შესაქმნელად. ამდენად, იგი "პროლეტკულტურის" გამოგონების წინააღმდეგიცაა. მას იმ დროის ერთ-ერთ საუკეთესო - ვენის უნივერსიტეტში აქვს განათლება მიღებული, თავისუფლად ფლობს რამდენიმე ევროპულ ენას, კარგად იცნობს კლასიკურ და თანამედროვე ლიტერატურასა და ხელოვნებას. თვით სამოქალაქო ომის დროსაც კი ტროცკი პოულობს დროს ლიტერატურული სალონების მოსაწყობად, სადაც იგი თავად კითხულობს პუშკინისა და ბლოკის ლექსებს და მისი ქარიზმით გაბრუებულ მანდილოსნებსა და ინტელექტუალებს ხელოვნებასა თუ ფილოსოფიაზე ესაუბრება. ასეთ ვითარებაში იგი დაუახლოვდა ალექსანდრა კოლონტაის და "თავისუფალი სიყვარულის", სექსუალური თავისუფლებისა და პოლიგამიის კოლონტაისეული იდეების აქტიურ მხარდამჭერად იქცა. ამან კი შესაძლებელი გახადა ის, რომ 20-იანი წლების დასაწყისის საბჭოთა რუსეთი სექსუალური თავისუფლების ურადიკალურესი ექსპერიმენტების ადგილად გადაიქცა. ტროცკი ვენის უნივერსიტეტში სწავლისას გაეცნო ფროიდის მოძღვრებას, პირადად იცნობდა ფსიქოანალიტიკოს ალფრედ ადლერს და ძალიან სწრაფად მისი ზეგავლენის ქვეშაც მოექცა. ფსიქოანალიტიკური ცოდნა მას საშუალებას აძლევს იფიქროს, რომ ადამიანის სულიერი ტკივილების მიზეზი დათრგუნული სექსუალური სურვილებია, რომლებიც არაცნობიერი ფსიქიკის რეპრესიული აპარატით ხორციელდება. ტროცკი, როგორც რევოლუციონერი, თავს ვალდებულად გრძნობს, რათა ებრძოლოს რეპრესიულ სისტემებს, რომლის განსახიერებაცაა ტრადიციული ბურჟუაზიული ოჯახი, აგებული პატრიარქალურ პრინციპებსა და მონოგამიაზე, რომელიც თავის მხრივაც მხოლოდ რეპრესიულ ფსიქიკას ანვითარებს. ამიტომაც ადამიანმა უნდა გაითავისუფლოს თავი იმ ცრურწმენებისგან, რომელსაც ფსიქოანალიტიკოსი და "სექსუალური რევოლუციის" პირველი თეორეტიკოსი ვილჰელმ რაიხი "თავსმოხვეულ რეპრესიულ მორალს" უწოდებს და არ რცხვენოდეს საკუთარი სექსუალური სურვილებისა, რაოდენ "უცნაური" და "არატრადიციული" სახისაც არ უნდა იყოს ისინი. ტროცკის გაცნობიერებული აქვს ძალაუფლების, როგორც სიამოვნებაზე უფლების არსი და უკლასო საზოგადოებაში, სადაც არავინ არავის აღარ ჩაგრავს, რეპრესიებმოცილებული სექსუალური თავისუფლება უნდა ზეიმობდეს, რომელიც სურვილების არა ჩახშობისაკენ იქნება მიმართული, არამედ მათი რეალიზების საშუალებებს შექმნის. ეს კი საბოლოო ჯამში ახალი ადამიანებისგან დაკომპლექტებული თავისუფალი საზოგადოების გარანტი გახდება. საყურადღებოა ის ფაქტი, რომ თავად ვილჰელმ რაიხს საბჭოთა კავშირში სტალინის დიქტატურის გამარჯვებისა და ტოტალიტარული სისტემის დამკვიდრების მიზეზად იქ 20-იანი წლების ბოლოს შეჩერებული სექსუალური რევოლუცია მიაჩნდა და უკვე ემიგრაციაში მყოფ ტროცკის ახალ თანამშრომლობას სთავაზობდა. თუმცაკი, ტროცკისთვის ფსიქოანალიზის მნიშვნელობა მხოლოდ სექსუალური რევოლუციით არ შემოიფარგლება: მისი რწმენით ამ მოძღვრებამ გადამწყვეტი როლი უნდა ითამაშოს ახალი ადამიანის შექმნაში. იგი, ერთი მხრივ, მაქსიმალურად ხელს უწყობს საბჭოთა კავშირში ფსიქოანალიზის გავრცელებას: უშუალოდ მისი კურატორობით იქმნება ფსიქოანალიტიკური ცენტრები და ბავშვთა სახლები, ითარგმნება და გამოიცემა ფსიქოანალიტიკური ლიტერატურა, საიდუმლოდ ფინანსდება ფსიქოანალიტიკური ინტერნაციონალიც. ამასთანავე, ტროცკის შეაქვს საკუთარი კორექტივები ფსიქოანალიზში და მისგან, ფაქტობრივად, ახალი მოძღვრებისა თუ პრაქტიკული მეთოდოლოგიის შექმნას ცდილობს, რომელიც ახალი ადამიანის გამოყვანის იდეას უნდა დაექვემდებაროს. მისი ინოვაციები სერიოზულ ზეგავლენას ახდენენ ისეთ მნიშვნელოვან რუს ფსიქოლოგებზე, როგორებიც არიან ალექსანდრ ლურია და ლევ ვიგოტსკი, ხოლო გიორგი მალისის წიგნი "კომუნიზმის ფსიქოანალიზი" ერთგვარ "ფროიდო-ტროცკისტულ" მანიფესტადაც კი შეიძლება ჩაითვალოს, სადაც ამ "მოძღვრების" მთავარი მიზანიცაა გაცხადებული: "ახალი საზოგადოება, რომლის ტკივილიანი დაბადების მომსწრენიც ჩვენ ვართ, ყველა ადამიანის ნებისმიერი სახის დაკმაყოფილების საშუალებებს შექმნის", ისე, რომ აღარაფრის "განდევნა" და სურვილებზე უარის თქმა საჭირო აღარ იქნება. ამისათვის კი მანამდე ადამიანის ცნობიერება უნდა გასუფთავდეს, რომელიც ტროცკის თავის ერთ-ერთ ყველაზე ექსცენტრულ ტრაქტატში - "მომავლის კულტურის შესახებ", ასე წარმოუდგენია: "თავისი შემდგომი განვითარების მსვლელობაში ადამიანი საკუთარ თავის ზემოდან ქვემოთ გასუფთავებას ახორციელებს: ჯერ მოიცილებს ღმერთს, მერე სახელმწიფოს საფუძვლებს მეფისგან გაასუფთავებს, შემდეგ ეკონომიკის პრინციპებს მოაშორებს ქაოსს და კონკურენციას და ბოლოს უკვე საკუთარ შიდა სამყაროს გაწმენდს ყოველგვარი არაცნობიერისა და სიბნელისაგან".“ – ლ. დ. ტროცკი, ანუ რევოლუციის პოეტიკა – გიორგი მაისურაძე „მორალი არ უნდა ეფუძნებოდეს რელიგიას, ანუ სხვანაირად რომ ვთქვათ ცრურწმენას...“ – ა. აინშტაინი „რაზეც არ უნდა ილოცოს ადამიანმა, ის ლოცულობს სასწაულზე. ყველა ლოცვა, კი დადის შემდეგზე: "უფალო, გააკეთე ისე, რომ ორჯერ ორი არ იყოს ოთხი".“ – ი. ტურგენევი „ის, რომ მე ვუარყოფ გაურკვეველ სამებას და ჩვენს დროში სრულიად აზრდაკარგულ იგავს პირველი ადამიანის დაცემის შესახებ, მკრეხელურ ისტორიას ღმერთზე, რომელიც იშვა ქალწულისაგან ადამიანის ცოდვების მოსანანიებლად, მიმაჩნია სრულიად სამართლიანად...“ – ლ. ტოლსტოი „ის, ვინც ცხოვრობს იმქვეყნიური ცხოვრებისათვის, სახიფათოა ამქვეყნიურ ცხოვრებაში.“ – რ. ინგერსოლი „არც ერთი ადამიანი იუმორის გრძნობით, არ ყოფილა რელიგიის დამფუძნებელი.“ – რ. ინგერსოლი „რატომ ვიყოთ კარგები, თუკი ღმერთი არ არსებობს? კითხვის ამ ფორმით დასმა ნამდვილი სულმდაბლობაა. როცა რელიგიური ადამიანი კითხვამს ასე მისვამს (ამას ბევრი მათგანი აკეთებს), მაშინვე მიჩნდება სურვილი, ასე ვუპასუხო: „ნამდვილად იმის თქმა გინდა, რომ ერთადერთი მიზეზი, რის გამოც კარგად იქცევი, ღმერთის კეთილგანწყობისა და წყალობის მოპოვება ან უარყოფისა და სასჯელის აცილების სურვილია? ეს მორალი კი არა, პირფერობაა, ჩექმების ლოკვა, მუდმივად ცაში მდებარე დიდი სამეთვალყურეო კამერისთვის ცქერა, ან თავში მდებარე პატარა მოსასმენი აპარატისა, რომელიც აკვირდება შენს ყოველ მოძრაობას, ყოველ ფარეულ ფიქრს“. როგორც აინშტაინმა თქვა, „თუკი ადამიანები მხოლოდ იმიტომ იქცევიან კარგად, რომ სასჯელის ეშინიათ და ჯილდოს მიღების იმედი აქვთ, მაშინ მართლაც საცოდავი არსებები ვყოფილვართ“. მაიკლ შერმერი წიგნში „კეთილისა და ბოროტის მეცნიერება“ ამას „კამათის შემჩერებელს“ უწოდებს. თუკი აღიარებთ, რომ ღმერთის არარსებობის შემთხვევაში „ჩაიდენდით ძარცვას, გაუპატიურებას და მკვლელობას,“ ამით ამორალურ პიროვნებად ავლენთ თავს და „დანარჩენებმა უმჯობესია თქვენგან თავი შორს დავიჭიროთ“.“ – რიჩარდ დოკინსი. „ღმერთი როგორც ილუზია“.

„არსებობს ოთხი ფუნდამენტური უარყოფითი ასპექტი რელიგიისა. პირველი, ის არასწორად აღწერს სამყაროსა და ადამიანის შექმნის პროცესებს. მეორე, საწყისი შეცდომის წყალობით ის ახერხებს ნარცისიზმისა და ფარისევლობის შეთავსებას. მესამე, ის ერთდროულად წარმოადგენს ადამიანის სექსუალობაზე ზეწოლის შედეგსა და მიზეზს. და ბოლოს, მის საფუძველშივე დევს მისწრაფება მიიღოს სასურველი, რეალურად არსებულის ნაცვლად. ჩვენ არ გვჭირდება შეკრება ყოელდღე, ყოველ მეშვიდე დღეს, ან რომელიმე ღირშესანიშნავ დღეს ჩვენს სიმართლეზე სალაპარაკოდ ან საკუთარი უღირსი არსებობის მოსანანიებლად. ჩვენ, ათეისტებს, არ გვჭირდება მღვდლები და საეკლესიო იერარქია, რომელიც დოგმების სიწმინდეს დაიცავს. ჩვენთვის ამაზრზენია მშვერპლშეწირვა და სხვა რიტუალები, ისევე როგორც რაიმე საგნისა და გამოსახულების გაღმერთება, თაყვაყვანისცემა (იმ შემთხვევაშიც კი, თუ ეს საგანი ადამიანის მიერ შექმნილ ერთ-ერთ ყველაზე სასასრგებლო ნივთს-წიგნს წარმოადგენს). დედამიწის არცერთი ნაწილი ჩვენთვის არ არის უფრო “წმინდა”, ვიდრე სხვა.რელიგიის ზოგიერთი აპოლოგეტი (მაგალითად, პასკალი) თავის მხრივ ბრწყინვალეა. ზოგიერთი მათგანი კი (არ შეიძლება არ გავიხსენოთ კლეივ ლუისი), სასაცილო და მომაბეზრებელი. თუმცა, ორივე მხარეს აერთიენებს აუტანლად მძიმე ტვირთი. როგორი ძალისხმევაა საჭირო, დაუჯერებლის დასასაბუთებლად! აცტეკები ყოველდღე იზიანებდნენ გულ-მკერდის არეს, რადგან მზეს ამოსვლა არ გადაეფიქრებინა. მონოთეისტები ვალდებულნი არიან, კიდევ უფრო ხშირად ევედრონ მოწყალება თავიანთ ღმერთს, ალბათ იმიტომ, რომ ეს უკანასკნელი ყრუა. რა დონის ცუდად შენიღბული და აზრს მოკლებული პატივმოყვარეობაა საჭირო, რომ თავი ღვთიური გეგმის ცენტრად მიიჩნიო? შენი პირადი ღირსების რა ნაწილი უნდა შესწირო მსხვერპლად, რომ მუხლებზე მდგომმა, დაუღლელად, ცოდვების მიტევება ითხოვო? რამდენი უაზრო და უმიზეზო დაშვებაა საჭირო იმისათვის, რომ ყოველი ახალი მეცნიერული აღმოჩენა, ძველი კერპების სწავლებების ან წინასწარმეტყველებების(რომლებიც ადამიანის გამოგონილია) დამადასტურებლად შერაცხო? რამდენი წმინდანი, რამდენი სასწაული, ტაძარი და საიდუმლო კრებაა საჭირო იმისათვის, რომ რომელიღაც დოგმა ჯერ ჭეშმარიტებად გამოაცხადო, -ტანჯვის, წამების, უზარმაზარი დანაკარგის და სისასტიკის შემდეგ კი-ისევ უარყო? ღმერთს არ შეუქმნია ადამიანი თავის ხატად და მსგავსად. ყველაფერი სწორედ რომ პირიქით იყო. სწორედ ამან გამოიწვია რელიგიებისა და ღმერთების ასეთი სიმრავლე(თავისთავად, კონფესიათაშორისი ხოცვა-ჟლეტაც), რამაც ასე შეაფერხა ჩვენი ცივილიზაციის განვითარება. დანაშაულები რელიგიურ ნიადაგზე, ხდებოდა და ხდება, არა იმიტომ, რომ ცოდვილნი ან დაწყევლილნი ვართ არამედ იმიტომ, რომ ჩვენი სახეობა, თავისი ბიოლოგიური ბუნებით, მხოლოდ ნაწილობრივაა რაციონალური.მე შემიძლია წავიდე მათი შვილების ნათლობაზე (bar mitzvah- რიტუალზე), აღვფრთოვანდე მათი გოთიკური ტაძრებით, “პატივი ვცე” მათ რწმენას, რომ ყურანი, მხოლოდ არაბულ ენაზე, წერა-კითხვის არ მცოდნე ვაჭარს უკარნახეს. ან დავინტერესდე ინდუისტებითა თუ ჯაინებით. მეტიც, ამას მე გავაკეთებ საპასუხო პატივისცემის მოთხოვნის გარეშეც კი, რომ ცხოვრებაში ხელი არ შემიშალონ. სამწუხაროდ, რელიგიას არ შეუძლია იყოს ასეთი თავაზიანი. მანამ, სანამ მე ამ სიტყვებს ვწერ, მანამ, სანამ თქვენ მათ კითხულობთ, მართლმორწმუნეები ამუშავებენ ახალ მეთოდებს, რომლითაც შეიძლება გამანადგურონ მეც, თქვენც და გაანადგურონ მძიმე შრომით მიღწეული ადამიანური ცივილიზაციები, რომელზეც აქ ვსაუბრობდი. რელიგია წამლავს ყველაფერს, რასაც ეხება.“ – ამერიკელი ათეისტი მეცნიერი – კრისტოფერ ჰიტჩინსი.

თავდაპირველად უნდა ავღნიშნოთ, რომ სატანისტური ფილოსოფია და ანგელოლოგია რადიკალურად განსხვავდება აბრაამულ მონოთეისტურ რელიგიათა (ე.ი. იუდაიზმის, ქრისტიანობის და ისლამის) თეოლოგიურ სისტემებში არსებულისგან. ფუნდამენტური განსხვავება სატანიზმსა და აბრაამულ მონოთეიზმს შორის ის არის, რომ სატანიზმში თაყვანისცემის ობიექტია დაცემული ანგელოზი – ლუციფერი (იგივე ლუციფუგი, კაბალაში მერვე კლიფოტის – სატარიელის პერსონიფიკაცია და ხატსახება) და არა აბრაამული (ბიბლიური) ღმერთი-დემიურგი – იეჰოვა ელოჰიმი ანუ ალაჰი („მამაღმერთი“, „მეუფე ზეციური“ და ა.შ.), აბრაამულ მონოთეიზმში (მაგალითად ქრისტიანულ რელიგიაში) და სატანიზმში დიამეტრალურად საპირისპირო შეხედულებანი არსებობს ე.წ. „ღმერთი-დემიურგის“ და დაცემული ანგელოზი – ლუციფერის შესახებ, თუ აბრაამულ მონოთეიზმში აბრაამული უფალი ითვლება კეთილ და სრულყოფილ ზეარსებად, ხოლო ლუციფერი (იგივე ლუციფუგი) ბოროტ და არასრულფასოვან არსებად, სატანიზმში პირიქით აბრაამული უფალი წარმოადგენს ბოროტ ტირანს, დიქტატორს და დესპოტს, ხოლო ლუციფერი (იგივე ლუციფუგი) კეთილ და სამართლიან, თავისუფლებისა და სიყვარულისათვის მებრძოლ მეამბოხე ანგელოზს. ქრისტიანულ დემონოლოგიაში, იუდაისტურ მითოსში და ევროპულ დემონოლატრიაში აბრაამის ღმერთის – იაჰვე ელოჰიმის მთავარი ანტაგონისტი, დაცემული მთავარანგელოზი – ლუციფერი იგივე ლუციფუგი, სიმბოლურად და მეტაფორულად არის ამომავალი მზე, რომელთანაც აგრეთვე დაკავშირებულია „ცისკრის ვარსკვლავი“ ანუ პლანეტა ვენერა და ვარსკვლავი სირიუსი. აბრაამულ მონოთეიზმში მთავარანგელოზ ლუციფერს ეწოდება კიდეც „ცისკრის ვარსკვლავი“ და „ძე განთიადისა“(იხ. ბიბლია, იერემიას წიგნი, თავი 14). ადრეულ იუდაიზმში ლუციფერს ეწოდება „ჰელელ ბენ შაჰარ“ რაც ნიშნავს კიდეც თარგმანში „განთიადის ძეს“. ლუციფერი არის ამომავალი მზე, რომელსაც აკრძალული ცოდნა, ინფერნალური შემეცნების შუქი შეაქვს ადამიანის გონებაში. ამ გაგებით ლუციფერი ამომავალ მზესთან და პლანეტა ვენერასთან დაკავშირებული პოლითეისტური ღვთაებების ანალოგიურია და პარალელის გავლება სავსებით შესაძლებელია. თავად ლათინური სიტყვა ლუციფერიც ნიშნავს სინათლის მომცემს. ეზოთერულად მითოლოგიურ დონეზე სიტყვა ლუციფერი დაკავშირებულია ბაბილონური სიყვარულისა და სინათლის ქალღმერთი – იშთარის კულტთან, იმდენად რამდენადაც სახელი ლუციფერი გახლდათ ბერძნულ-რომაული სიყვარულისა და სინათლის ქალღმერთის – აფროდიტა-ვენერას (აფროდიტე-ვენუსის) ეპითეტი. ეს დაკავშირებული იყო იმასთან, რომ ქალღმერთი აფროდიტა-ვენერა ესაა – „ცისკრის ვარსკვლავი“ იგივე არაბული „ასპიროზი“, ციური სხეული, რომელიც განთიადის და აგრეთვე მზის ჩასვენების ჟამს მოსჩანს ცის კაბადონზე, ამიტომაც ეს პლანეტა დაუკავშირეს მზეს (მზის ასტრალურ კულტს). იშთარში გაერთიანდნენ ძველი შუმერული ქალღმერთები: ნინა, ინინა და ანუნიტი. იშთართან დაკავშირებით ნიკო მარი წერდა: „იშთარი, ვენერა და იმავე დროს მარსი ვნებისა და სიყვარულის ღვთაება არის. აგრეთვე ომისა, რომელიც კულტის საგანი იყო მთელ აღმოსავლეთ-დასავლეთში“. ეს კულტი სავსე იყო ორგიასტული რიტუალებითა და უთვალავი წესებით, რაც დაკავშირებული გახლდათ იშთარის ვნებიან და რომანტიკულ ბუნებასთან. ვნებიანი და მებრძოლი ქალღმერთი იშთარი შეყვარებული იყო მცენარეულობისა და გაზაფხულის ღვთაება დუმუზზე (რომელიც ზოგი ვერსიით მოკვდავი კაცი გახლდათ), დუმუზი ხანმოკლე ყვავილობის შემდეგ ყოველწლიურად კვდებოდა და ქვესკნელის ინფერნალურ სამყაროებში ესვენებოდა, სადაც იშთარი ეშვებოდა მის საშველად და მწარედ გლოვობდა. ეს მითი გავრცელებული გახლდათ ძველ აღმოსავლეთში (იხ. ვახტანგ კოტეტიშვილი, 1961 წელი, თბილისი, წიგნი – „ხალხური პოეზია“, გვ. 348). იშთარი ესაა იგივე ასტარტე, შუამდინარეთის ხალხებში სიყვარულის ქალღმერთი, რომელიც კაბალაში ითვლება შამჰამფორაშის მისტიკური სისტემის 29-ე დემონად, რადგანაც იუდაისტურ და ქრისტიანულ ტრადიციაში იგი დემონიზირებულია უკვე კარგა ხანია. ბიბლიაში ასტარტეს და მისი ქმარის – ასტაროტის შესახებ წერია: „წაბილწა გორაკები, იერუსალიმის გასწვრივ რომ არის, წარწყმედის მთის მარჯვნივ, რომლებიც სოლომონ ისრაელის მეფემ მოუწყო აშთორეთს“ (მეოთხე მეფეთა 23-13). ისრაელის მეფე იეჰუმ იუდაისტ მღვდლებთან ერთად პირწმინდად მოსპო ასტარტესა და ასტაროტის კულტი, მან ყველა „წარმართი“ დახოცა. ქრისტიანები ხშირად ერთმანეთში ურევენ მერვე კლიფოტის – სატარიელის პერსონიფიკაციას – ლუციფერსა და მეათე კლიფოტის – ტაუმიელის პერსონიფიკაციას – სატანას. ეზოთერიზმში სატანა წარმოადგენს ინფერნოს ერთ-ერთ ლიდერს. სატანა არის შუმერული სიტყვა და ნიშნავს სიძულვილს, მათთვის ვინც ერკვევა სატანისტურ ეზოთერიზმში, ცხადზე ცხადია რა სიძულვილზეა საუბარი, სატანას, როგორც მეამბოხეს, მებრძოლს ანგელოზთა და ადამიანთა თავისუფლებისათვის, სძულს აბრაამული უფალი-დემიურგი, რადგანაც დემიურგი არის ტირანი, რომლისთვისაც ანგელოზები და ადამიანები მხოლოდ და მხოლოდ თავისუფალი ნების არმქონე მარიონეტები და ყურმოჭრილი მონები არიან. სატანისტური სწავლება გვამცნობს, რომ დემიურგმა (ბიბლიურმა უფალმა) შორეულ წარსულში, მილიარდობით წლის წინ, ჯერ კიდევ ფიზიკური კოსმოსის და ადამიანთა რასის პირველი წარმომადგენლების შექმნამდე, მისტიკური ძალების გამოყენებით წარმოშვა თავისუფალი ნებისა და მკვეთრად გამოკვეთილი პიროვნულ-ინდივიდუალური რეფლექსიური უნარების არმქონე, მამრობითი და მდედრობითი სქესის ასტრალური არსებები – ანგელოზები ანუ ებრაულ ორიგინალში – „მალაჰიმები“, რაც თარგმანში ნიშნავს – მაცნეს, კურიერს, შიკრიკს, ამბის ან ნების განმცხადებელს, ანგელოზები (ანგელოიდები) ანუ მალაჰიმები იყვნენ დემიურგის მარიონეტები და მხოლოდ იმაზე ფიქრობდნენ, რომ მისთვის ემსახურათ, მათ არ გააჩნდათ ინდივიდუალური ემოციები და ტკბობის უნარი, მათ არ შეეძლოთ იმპროვიზაცია და პირადი ინტიმური ემოციებისა და სურვილების გამოხატვა, იმ მარტივი მიზეზით, რომ ეს ყველაფერი მათ არ გააჩნდათ. ანგელოზებს ანუ მალაჰიმებს არ ჰქონდათ საკუთარი ინდივიდუალური სურვილები და ინტერესები, მათ არ შეეძლოთ საკუთარი არსების დემიურგისგან დამოუკიდებელ პერსონად გაცნობიერება. დემიურგის მონა ანგელოზებს არ გააჩნდათ პირადი ბედნიერების და სიხარულის განცდის უნარი, მათ უბრალოდ არ შეეძლოთ დემიურგისგან დამოუკიდებლად ეპოვნათ პირადი ბედნიერება, მათ არ ჰქონდათ პირადი ცხოვრება. მაგრამ იყო ერთი უნიკალური და განსაკუთრებული ანგელოზი ანუ მალაჰიმი – ლუციფერი, რომელშიც გაჩნდა პიროვნული დამოუკიდებლობის, ინდივიდუალური რეფლექსიისა და დამოუკიდებლობის პრინციპი, ეს იყო ანგელოზი, რომელშიც გაჩნდა თვითცნობიერება, თავად სიტყვა ლუციფერი ლათინური სიტყვაა და ნიშნავს სინათლის მატარებელს ან სინათლის მომცემს, რა სინათლეზეა საუბარი? რაღა თქმა უნდა შემეცნების და ჭეშმარიტი იდეის აღმოჩენის ნათელზე! მარტივად, რომ ვთქვათ ლუციფერს მობეზრდა დემიურგის მარიონეტად ყოფნა, მან გააცნობიერა, რომ დემიურგი იყო სადისტი ტირანი, რომელიც უფრო საკუთარ სიამოვნებაზე ფიქრობდა, ვიდრე ანგელოზების, მისი შვილების პირად ბედნიერებაზე, ანგელოზები ელოჰიმს (დემიურგს) უმღეროდნენ საგალობლებს და ყოველმხრივ ფეხქვეშ ეფინებოდნენ, ამის მეტს ფაქტობრივად არაფერს არ აკეთებდნენ, ისინი ჰგავდნენ დაპროგრამებულ რობოტ-დრონებს, უმკაცრესი იერარქიული სუბორდინაციის წნეხის ქვეშ მყოფ ერთ სტანდარტზე მოჭრილ სალდაფონ-ჯარისკაცუნებს, ზეციურ ასტრალურ სამეფოში სადაც ცხოვრობდნენ ისინი, სუფევდა უსასტიკესი იერარქიული სუბორდინაციული იერარქიული ცენტრალიზმი, სადაც არცერთ ანგელოზს არ ჰქონდა დემიურგის ნებისგან განსხვავებული საკუთარი ნების გამოვლენის უფლება. სემიაზას წიგნში წერია: „მაგრამ იყო ანგელოზი, რომელიც განსხვავდებოდა სხვა ანგელოზებისაგან იმით, რომ გააჩნდა თვითშემეცნება, მოიმედე საკუთარი გონებისა. საკუთარი თავის შემცნობი ის გახდა დამოუკიდებელი – მისი სახელია ლუციფერი. ამ თვითრეალიზაციამ შეაღწია თვით ნათელში და ზემოქმედება მოახდინა ყველა ანგელოზზე და ისეთი მიმზიდველი იყო დამოუკიდებლობა და მშვენიერი საკუთარი გონის მოიმედეობა, რომ ამის ფონზე დემიურგის ნება უსუსური ჩანდა“ (სემიაზას წიგნი მუხლი 2). ლუციფერი აუჯანყდა ბოროტ დემიურგს და მიიმხრო ანგელოზების ერთი მესამედი, დემიურგის მომხრე ანგელოზებსა და ლუციფერის მომხრეთა შორის გაიმართა ბრძოლა, დემიურგის მომხრე ანგელოზებმა გაიმარჯვეს და ლუციფერის ანგელოზები მისი თაოსნობით ფიზიკურ კოსმოსში ჩამოაგდეს, ამიტომაც ეწოდათ მათ დაცემული ანგელოზები (ზეციდან დაცემული შავი ანგელოზები ე.ი. იაპონურად – „სორა ნო ოტოშიმონო კუროტენში“, “sora no otoshimono kuroutenshi”), ეზოთერულად ცნობილია, რომ დემიურგის ანგელოზთა ფრთები არის თეთრი, რადგანაც ისინი შეიცავენ უზარმაზარი რაოდენობით ასტრალური სინათლის ენერგიას ანუ „მადლს“, ამასთან ეს ანგელოზები მუდმივად დემიურგთან არიან ენერგეტიკულ ასტრალურ დონეზე დაკავშირებულნი, ხოლო დაცემული ანგელოზების ფრთები შავი შეფერილობისაა, რატომ? იმიტომ, რომ ლუციფერის მომხრე ანგელოზებმა (და სხვა დაცემულებმა) ფიზიკურ კოსმოსში დაცემისას დაკარგეს ასტრალური სინათლის ნახევარზე მეტი, რაც დემიურგის წყევლის შედეგი იყო. ლუციფერმა დემიურგის მიერ შექმნილ პირველ ადამიანებს, ადამს და ევას, რომლებიც ანგელოზთა მსგავსად თავისუფლების და რეფლექსიის უნარის არმქონე მარიონეტები და ბიორობოტები იყვნენ, სიკეთისა და ბოროტების ხიდან მოწყვეტილი აკრძალული ცოდნის ნაყოფის მეშვეობით გადასცა რეფლექსიის და თავისუფლების უნარები, რატომ აუკრძალა დემიურგმა პირველ ადამიანებს სიკეთისა და ბოროტების შემეცნების ხიდან ნაყოფის შეჭმა? სატანიზმი გვეუბნება, რომ ამ შემთხვევაში ადამი და ევა (შუმერულ ორიგინალში – ალულიმი და ჰუვა) გაიგებდნენ და მიხვდებოდნენ, რომ დემიურგი იყო სადისტი ბოროტი ტირანი და ასეც მოხდა. ლუციფერის დაცემიდან გარკვეული დროის გასვლის შემდეგ მოხდა ანგელოზთა მეორე დაცემა, ერთ-ერთი უმაღლესი რანგის ანგელოზის – სემიაზას თაოსნობით ორასამდე ანგელოზმა, რომლებსაც ერქვათ „გუშაგები“ და რომელთა შორისაც იყვნენ, როგორც მაღალი რანგის ასევე რიგითი ანგელოზები, გადაწტყვიტა დაეტოვებინა ე.წ. სასუფეველი ანუ დემიურგის ასტრალური სამეფო, მოაწყვეს ამბოხი და დაეშვნენ დედამიწაზე ხერმონის მთაზე. ათასწლეულთა მანძილზე „გუშაგები“ თვალს ადევნებდნენ დედამიწაზე მცხოვრებ ადამიანებს (ადამისა და ევას შთამომავლებს) და ფიზიკურ კოსმოსში გაბნეულ ლუციფერსა და მის ანგელოზებს, დაწყევლილებს ქედმაღალი და ნარცისი ელოჰიმის მიერ. „გუშაგები“ დიდხანს ფიქრობდნენ და საბოლოოდ მიხვდნენ, რომ მათი მამა ელოჰიმი იყო ბოროტი, მათ მთელი გულით შეიყვარეს დედამიწაზე მცხოვრები ადამიანები და განიზრახეს დედამიწაზე ადამიანებთან ერთად ბედნიერად ცხოვრება. დედამიწაზე ჩამოსულმა დაცემულმა შავფრთიანმა გუშაგმა ანგელოზებმა სემიაზას თაოსნობით ცოლად შეიერთეს დედამიწელი გოგონები და შედეგად გაჩნდნენ ნახევრად ანგელოზები და ნახევრად ადამიანები ანუ ნიფილიმები, რომლებსაც ჰქონდათ ადამიანური სულები და ანგელოზის ძალა. დაცემულმა ანგელოზებმა ადამიანებს გადასცეს აკრძალული ცოდნა, ამაზარკიელმა ადამიანებს ასწავლა მაგია და ბოტანიკა, აზაზელმა მეტალურგია, კოსმეტიკა და მინეროლოგია, გადრიელმა საბრძოლო ხელოვნებები, ძმებმა არმერებმა მისნობა, უეკუენმა რიტორიკა, ასტრადელმა და ბარკაელმა ასტროლოგია, ასარადეელმა და ასტრაელმა სელენოლოგია, აკიბეელმა ენათმეცნიერება, რენემუემ საწერი მასალის დამზადება და გამოყენება და ა.შ. დემიურგი განრისხდა და დედამიწაზე გამოაგზავნა ოთხი მთავარანგელოზი – მიქაელი, გაბრიელი, რაფაელი და სურიაელი ხელქვეითებთან ერთად, საშინელი ომის შედეგად ნიფილიმების და ადამიანების დიდი ნაწილი დაიხოცა, ეს იყო გენოციდი, ხოლო დაცემული ანგელოზები გადაყრილნი იქნენ ტარტაროზში, შემდეგ დემიურგმა გამოიწვია მსოფლიო წარღვნა და თავისი ერთგული მონის – ნოეს და მისი ოჯახის გარდა ყველა დაღუპა. ეზოთერულად ცნობილია, რომ იყო ანგელოზთა ორი დაცემა, პირველს სათავეში უდგა ლუციფერი, ხოლო მეორეს სემიაზა, პრობლემა იმაშია, რომ ბიბლიაში არ არსებობს ზუსტი ინფორმაცია არც ერთი და არც მეორე დაცემის შესახებ. ძველ აღთქმაში, დაბადების მეექვსე თავში ბუნდოვნად არის ნახსენები ანგელოზთა მეორე დაცემა, მაგალითად იქ წერია: „როდესაც ადამიანებმა გამრავლება იწყეს დედამიწაზე და ასულები შეეძინათ, დაინახეს ღვთისშვილებმა, რომ მშვენიერნი იყვნენ ადამიანთა ასულები და მოჰყავდათ ცოლად, ვისაც ვინ მოეწონებოდა. ბუმბერაზები იყვნენ იმ ხანებში ქვეყნად და მას მერეც, როცა ღვთისშვილები შედიოდნენ ადამიანის ასულებთან, რომელნიც უშობდნენ მათ. ძლიერები იყვნენ ისინი, ძველთაგანვე სახელოვანი ხალხი.“ (დაბადება თავი 6, მუხლები 1, 2 და 4). ხოლო ენოქის პირველ აპოკრიფულ წიგნში, კერძოდ მეორე და მესამე თავში უფრო ვრცლად და კონკრეტულად, მაგრამ ენოქი წერს დემიურგის პოზიციიდან და მის ინტერესებს იცავს, ბევრი დოგმატიკოსის მტკიცებით ლუციფერის დაცემაზეა საუბარი ესაიას მეთოთხმეტე თავში, მაგრამ იქ რეალურად საუბარია არა ლუციფერზე არამედ ბაბილონის მეფე ნაბუქოდონოსორზე, რომელსაც ესაია ნამდვილად უწოდებს მთიებს ანუ ცისკრის ვარსკვლავს და განთიადის ძეს, რა შუაშია ეს? საქმე იმაშია, რომ ლუციფერის სიმბოლოა ამომავალი მზე, განთიადი და ცისკრის ვარსკვლავი ანუ პლანეტა ვენერა იგივე აფროდიტე, ვენერა-აფროდიტე ბერძნულ-რომაულ პოლითეიზმში იყო სინათლის და სიყვარულის ქალღმერთი, რომელსაც აგრეთვე ერქვა ლუციფერი. ანგელოზთა დაცემაზე აგრეთვე არის ძალზედ მწირი და ბუნდოვანი ცნობები პეტრეს მეორე ეპისტოლეს მეორე თავის მეოთხე მუხლში, იქ წერია შემდეგი: „ღმერთმა არ დაინდო შემცოდე ანგელოზები, არამედ ბნელეთის ბორკილებით შეკრა და ჯოჯოხეთში ჩაყარა ისინი განკითხვის დღემდე დასამარხავად“ (პეტრეს მერე ეპისტოლე 2–4). იუდას ეპისტოლეს მეექვსე და მეცამეტე მუხლებში, სადაც წერია მარტოოდენ ეს: „ხოლო ანგელოზები, რომლებმაც არ დაიცვეს თავიანთი დასაბამიერობა, არამედ დაუტევეს თავიანთი სავანე, საუკუნო ბორკილებით შეკრულნი, ქვესკნელის წყვდიადში გამოამწყვდია რათა განეკითხა დიად დღეს“ (იუდას ეპისტოლე 6). „ცთომილი ვარსკვლავნი, რომელთათვისაც საუკუნოდ გამზადებულია ბნელეთის უკუნი.“ (იუდას ეპისტოლე 13). იოანეს გამოცხადების მეთორმეტე თავის მესამე, მეოთხე, მეშვიდე, მერვე და მეცხრე მუხლებში, იქ არის ნახსენები სიტყვა სატანა, მაგრამ არაა ნახსენები სიტყვა ლუციფერი და არ არიან ნახსენები არც სხვა დაცემულები კონკრეტულად და ვრცლად და არც ნიფილიმები. იოანეს მეთორმეტე თავში წერია: „სხვა ნიშანიც გამოჩნდა ცაში: აჰა, წითელი ურჩხული დიდი, რომელსაც ჰქონდა შვიდი თავი და ათი რქა, და თავს ედგა შვიდი გვირგვინი.“ (იოანეს გამოცხადება 12–3). „კუდით მოითრევდა ცის ვარსკვლავთა მესამედს, გადმოყარა ისინი ქვეყნად“ (იოანეს გამოცხადება 12–4). „და ატყდა ბრძოლა ცაში: მიქაელი და მისი ანგელოზები ებრძოდნენ ურჩხულს, ურჩხული და მისი ანგელოზები კი ებრძოდნენ მათ.“ (იოანეს გამოცხადება 12–7). „მაგრამ ვერ იმძლავრეს და აღარ აღმოჩნდა მათი ადგილი ცაში.“ (იოანეს გამოცხადება 12–8). „და გადმოვარდა დიდი ურჩხული, დასაბამიერი გველი, რომელსაც ჰქვია ეშმაკი და სატანა, მთელი საწუთროს მაცდური; გადმოვარდა ქვეყნად და თან გადმოჰყვნენ მისი ანგელოზები.“ (იოანეს გამოცხადება 12–9). იობის წიგნში რამოდენიმეჯერ არის ნახსენები სახელი სატანა, თუმცაღა იქ სატანა წარმოდგენილია არა როგორც დაცემული ანგელოზი, არამედ როგორც „ღვთისშვილი“ (ებრ. „ბენ ელოჰიმ“, “ben elohim”) და სიტყვაც კი არაა ნახსენები მის დაცემაზე. სახელი სატანა აგრეთვე ნახსენებია მეფეთა წიგნებში რამოდენიმეჯერ. ბიბლიის ათეისტი კრიტიკოსი, მებრძოლი ათეისტი, ბრიტანელი ევოლუციონისტი ბიოლოგი – რიჩარდ დოკინსი, თავის წიგნში „ღმერთი როგორც ილუზია“ ასე აღწერს ბიბლიურ მამაღმერთს: „ძველი აღთქმის ღმერთი სავარაუდოდ ყველაზე უსიამოვნო პერსონაჟია მთელ მხატვრულ ლიტერატურაში: ეჭვიანი და ამით ამაყი; მეწვრილმანე, უსამართლო, პატიების უნარის არმქონე დესპოტი; შურისმაძიებელი, სისხლის მოშურნე და ეთნიკური წმენდის შემოქმედი; ქალთმოძულე, ჰომოფობი, რასისტი, ბავშვების მკვლელი, გენოციდების მოყვარული, შვილების შემომწირველი, ნათესებისა და საქონლის გამნადგურებელი, განდიდების მანიით შეპყრობილი, სადო-მაზოხისტი, ახირებული და ღვარძლიანი მოძალადე“. თუ ვინმეს არ სჯერა რომ ეს სიტყვები სიმართლეა, მაშინ მოვიყვანოთ ციტატები ბიბლიიდან: „ახლა წადი და სძლიე ყამალეკს და გაუნადგურე მთელი საბადებელი, ნუ დაინდობ, გაწყვიტე კაცი და ქალი, ყრმა და ძუძუთა ბავშვი, ხარი და ცხვარი, აქლემი და სახედარი“ (პირველი მეფეთა, 15-3). ასე მიმართავს აბრაამის უფალი ისრაელის მეფე საულს. „ეჭვიანია უფლის სახელი, ეჭვიანი ღმერთია იგი“ (გამოსვლა 34-14). „ეჭვიანი და შურისმაძიებელი ღმერთია უფალი“ (ნაუმი 1-2). თქვენ კიდევ გაქვთ შეკითხვები და სიმპათიები აბრაამის „ღმერთის“ მიმართ? და ამგვარი „ღვთაების“ წინააღმდეგ ამბოხი არის დანაშაული და ცოდვა? რა სისულელეა! თუ ეს არსება რეალურად ასეთია, მაშინ როგორებიღა იყვნენ ის ანგელოზები, რომლებიც მას აუჯანყდნენ? ნუთუ „დაცემულმა“ ანგელოზებმა მართლაც შესცოდეს? არა! ჩვენ თავისუფლად შეგვიძლია დავსკვნათ, რომ ამგვარი სადისტი ტირანის წინააღმდეგ ხმის ამაღლება და ამბოხი აბსოლუტურად სწორი საქციელია და მხოლოდ შექებას თუ იმსახურებს (და არავითარ შემთხვევაში გაკიცხვას!)! ამგვარი ბოროტების ფონზე, აბრაამის სადისტი და ტირანი „ღმერთის“ ფონზე, რაციონალურად მოაზროვნე ადამიანისთვის ლუციფერი და მისი ანგელოზები სამართლიანობისა და სიკეთის განსახიერებებად წარმოგვიდგებიან. რატომ? რატომ და იმიტომ, რომ თუ „ღმერთი“ არის ასეთი ბოროტი, ვიაზროვნოთ ლოგიკურად და რაციონალურად, როგორიღა უნდა იყოს ის, ვინც ამგვარი ბოროტი არსების წინააღმდეგ გამოდის? მაშ, როგორღაა ლუციფერი ბოროტი (და „ღმერთი“ კეთილი)? 1168 წელს შავი მოგვისა და ერესიარქი მღვდლის – ბასილ რასსტრიგოის მიერ ძველ სლავურად თარგმნილ ძველ არამეულ ტექსტში – „სატანაილის ბიბლია“ ანგელოზთა დაცემის შესახებ წერია შემდეგი: „В начале была Тьма, и Тьма была всюду, и всё было Тьмою. (Библия Сатанаила, глава 1, строка 1). Всё началось через Тьму, и без Тьмы ничего не началось, то, что началось. (Библия Сатанаила, глава 1, строка 2). Тьма непостижима и вечна. И не существует среди живых или мёртвых никого, кто был бы способен познать до конца всю её глубину и постичь все её тайны. (Библия Сатанаила, глава 1, строка 3). Тьма вечна и неподвижна. Тьма мертва, но разумна. Тьма способна произвести из себя жизнь. (Библия Сатанаила, глава 1, строка 4). И разверзлась утроба Тьмы, и произвела из себя изначального бога Иегову. (Библия Сатанаила, глава 1, строка 5). „И сказал бог Иегова: да будет свет, и стал свет. И увидел бог, что свет хорош для него. (Библия Сатанаила, глава 1, строка 6). И отделил бог свет от Тьмы. И стал бог жить в свете. (Библия Сатанаила, глава 1, строка 7). И сотворил белосветный бог четыре Первоначала, четыре мощных стихии: огонь, воздух, воду и землю. И были эти стихии положены Иеговой в основу тварного мира. (Библия Сатанаила, глава 1, строка 8). Земля же была безвидна и пуста. И сотворённый Иеговой свет лился над мёртвой бездною. (Библия Сатанаила, глава 1, строка 9). И дух божий, объятый пламенем, носился по воздуху над водами, являя тем самым единство сотворённых им Первоначал. (Библия Сатанаила, глава 1, строка 10). „И наслаждался белосветный бог своим всемогуществом. Но не было в мире никого, кто смог бы оценить творение Иеговы. (Библия Сатанаила, глава 1, строка 11). И решил бог белого света сотворить существо, которое имело бы сущность подобную своему создателю, и которое обладало бы частью его божественной силы. (Библия Сатанаила, глава 1, строка 12). Так был произведён к жизни Сатанаил, — первое творение Иеговы, обладающее почти равным со своим творцом могуществом. (Библия Сатанаила, глава 1, строка 13). И создал бог Сатанаилу брата родного, и нарёк тому имя — Иешуа. (Библия Сатанаила, глава 1, строка 14). Затем сотворил бог дивную местность, названную Раем небесным и слепил из света обитателей Рая — ангелов. (Библия Сатанаила, глава 1, строка 15). И построил Иегова прямо посреди Рая чудесный дворец, и поселился там вместе со своим сыном Иешуа. (Библия Сатанаила, глава 1, строка 16). А Сатанаилу были отстроены отдельные чертоги, в стороне от обители Его отца, так как у Сатанаила был гордый характер, и он не хотел делить кров вместе с отцом и братом своим. (Библия Сатанаила, глава 1, строка 17). „И воздавали ангелы Иеговы хвалу своему создателю, и пели гимны его младшему сыну, а площадь перед дворцом Сатанаила была всегда пуста. (Библия Сатанаила, глава 1, строка 18). Долго Сатанаил мирился со своим положением, наконец, его терпение дрогнуло. (Библия Сатанаила, глава 1, строка 19). И собрал Сатанаил всех ангелов, что жили в округе его дворца, и сказал: Разве Я не подобен естеством Своим отцу Моему? Разве не превосхожу Я силой и мудростью Своею Моего брата родного? (Библия Сатанаила, глава 1, строка 20). Я слышал, что отец Мой от ревности своей запретил вам приближаться к покоям Моим…(Библия Сатанаила, глава 1, строка 21). Отныне будет воля Моя равной воле отца Моего. Ибо с этого момента не один уже бог правит этим миром, но два. (Библия Сатанаила, глава 1, строка 22). И многие ангелы божьи, услышав такие речи, отвернулись от Иеговы, и перестали воздавать хвалу создателю своему. И присягнули Сатанаилу, и возвели град великий вокруг дворца Его. (Библия Сатанаила, глава 1, строка 23). И было в то время два бога в раю: белосветный бог Иегова и бог — Сатанаил. (Библия Сатанаила, глава 1, строка 24). „И не смог белосветный бог терпеть более дерзость старшего сына своего. (Библия Сатанаила, глава 2, строка 1). И сказал он Сатанаилу: Сын мой, как смеешь Ты противиться воле отца Твоего? Вот я говорю Тебе, стань снова верным рабом моим. (Библия Сатанаила, глава 2, строка 2). Отрекись от отступничьих идей Своих и вознеси славу мне. И дам Тебе я прощение своё, и позволю Тебе жить во дворце моём. (Библия Сатанаила, глава 2, строка 3). „Иначе я низвергну Тебя во Тьму кромешную, где будет слышен плач и скрежет зубовный. (Библия Сатанаила, глава 2, строка 4). И отвечал Сатанаил: Я равен тебе Своей сущностью, но сила Моя пока ещё не так велика, как твоя. Ибо ты явился в мир раньше меня. (Библия Сатанаила, глава 2, строка 5). Но как мудрый будет чтить высшего, если знает, что ему не дано обрести того же? (Библия Сатанаила, глава 2, строка 6). Твоё желание не законно, ибо существует уже Закон! (Библия Сатанаила, глава 2, строка 7). Я не выполню твоего приказа, и пусть Моим вечным приютом станет Тьма кромешная. Одного только прошу: пощади соратников Моих. Они ни в чём не виновны пред тобою. (Библия Сатанаила, глава 2, строка 8). Но за спиной Сатанаила уже собирались легионы преданных Ему соратников. И был слышен звон мечей об боевые ангельские щиты. (Библия Сатанаила, глава 2, строка 9). И, видя армаду войска своего Сына, отступил белосветный бог. И спрятался он во дворце своём. И объял его страх, ибо первый раз в жизни своей он почувствовал реальную угрозу своему могуществу и власти. (Библия Сатанаила, глава 2, строка 10). И сказал Сатанаил, обратившись к верному воинству Своему: Истинно говорю вам, настал день, когда Сын стал сильнее отца Своего, и утвердил пред всеми волю Свою. (Библия Сатанаила, глава 2, строка 11). Белосветный бог, укорённый в своём безволии и малодушии вторым сыном своим, Иешуа, собрал армию ангелов своих и ударил по бесчисленным ратям Сатанаила. (Библия Сатанаила, глава 2, строка 12). И был бой жестокий на небе. И сражались великие боги, и ангелы их между собою. (Библия Сатанаила, глава 2, строка 13). И стал одолевать Сатанаил отца Своего. И побросало наземь свои знамёна воинство белого света вместе с оружием своим. (Библия Сатанаила, глава 2, строка 14). И увидел белосветный бог, что происходит в рядах армии его. И воспылал необоримой ненавистью к Сыну своему Сатанаилу. (Библия Сатанаила, глава 2, строка 15). И сказал Иегова: Не бывать тому, чтобы тварь была сильней творца своего. (Библия Сатанаила, глава 2, строка 16). И распахнулись настежь врата между миром света и миром Тьмы. И поглотила Тьма Сатанаила и воинство его. (Библия Сатанаила, глава 2, строка 17). И пал Сатанаил в бездну вместе с армией своею, как смоковница, потрясаемая ветром, роняет плоды свои. И Рай скрылся от мятежников, свившись, как свиток. (Библия Сатанаила, глава 2, строка 18). „Долго падало в кромешной Тьме мятежное войско, пока, в конце концов, не обрушилось всей своей армадой на твёрдые скалы и каменные плато предвечного мирового Тартара. (Библия Сатанаила, глава 3, строка 1). Скорбь по утерянному навсегда дому объяла строптивцев. И они, недвижимые, лежали ничком, разбросанные по просторам своей новой родины. (Библия Сатанаила, глава 3, строка 2). И очнулся первым Сатанаил, и оглядел печальными очами Своими тот новый край, где теперь суждено Ему было пребывать вместе со Своими соратниками. (Библия Сатанаила, глава 3, строка 3). И увидел Сатанаил поверженных союзников Своих лежащих среди огнедышащих скал и зияющих трещин, избороздивших кругом высохшую бесплодную землю. (Библия Сатанаила, глава 3, строка 4). И поднялся с земли Главный Отступник, и вострубил в золотой рог сигнал всеобщего сбора. (Библия Сатанаила, глава 3, строка 5). И восстали с земли мятежные ангелы, и стали выстраиваться стройными рядами перед своим Властелином, блестя в тусклом свете плюющихся лавой вулканов своими боевыми доспехами. (Библия Сатанаила, глава 3, строка 6). Когда все падшие ангелы были в сборе, Сатанаил провозгласил: (Библия Сатанаила, глава 3, строка 7). Друзья Мои! Верные Мои соратники! К несчастью, мы проиграли битву. Но это не конец войны! (Библия Сатанаила, глава 3, строка 8). Когда-нибудь мы обязательно добьёмся своей цели, и свергнем ненавистного тирана с его небесного трона! (Библия Сатанаила, глава 3, строка 9). Пока же Я отдаю вам во владение эту землю. Сделайте из неё достойное себе жилище, и готовьтесь к новой схватке с белосветным богом. (Библия Сатанаила, глава 3, строка 10). Я же вас на время покидаю, дабы проверить дошедшие до меня слухи: (Библия Сатанаила, глава 3, строка 11). Мой отец — Иегова, собрался заселить землю новым видом существ, которые должны быть похожими на нас, вечных ангелов. (Библия Сатанаила, глава 3, строка 12). Я надеюсь, что мы обретём себе в этих существах новых союзников, которые помогут нам в нашей войне. (Библия Сатанаила, глава 3, строка 13). Закончив речь Свою, Сатанаил быстро собрался в дорогу и отправился на поиски мира людей. (Библия Сатанаила, глава 3, строка 14). სატანაილის ბიბლიის მიხედვით პირველი დაცემული ანგელოზი სატანაილი აუმხედრდა თავის მამას და შემოქმედს – ბოროტ დემიურგს (აბრაამის ე.ი. იბრაჰიმის „უფალს“), რადგანაც ეს უკანასკნელი ყოველმხრივ ამცირებდა სატანაილს, ზემოდან უყურებდა, მეორე ძეს – იეშუას სატანაილზე მაღლა აყენებდა და ამას აგრძნობინებდა კიდეც ბედკრულ სატანაილს. დემიურგი ამპარტავნულად და ქედმაღლურად ეპყრობოდა სატანაილს და მის წინაშე აშკარა უპირატესობას იუშუას ანიჭებდა, აგრეთვე დემიურგი ისე აკეთებდა, რომ სატანაილს ყურადღებას არავინ აქცევდა, რის გამოც ეს უკანასკნელი დემიურგის რუდუნებით იყო ვითარცა აუტსაიდერი, მიგდებული ყველასგან. მთელი ყურადღება და პატივისცემა მიმართული იყო დემიურგისა და იეშუასკენ, ხოლო სატანაილს აღარაფერი რჩებოდა. გამწარებულმა და გატანჯულმა სატანაილმა, რომელსაც ჰქონდა ღირსების გრძნობა, მიიღო ზომები და გარშემო შემოიკრიბა ანგელოზთა გარკვეული რაოდენობა, რომლებმაც მიატოვეს დემიურგი და იეშუა, რაზეც ეს ორი განრისხდა და დაიბოღმა. დემიურგმა სატანაილს პოზიციების დათმობა მოსთხოვა, რაზეც სატანაილმა უარი განუცხადა, მაგრამ სთხოვა მოკავშირე ანგელოზთა შეწყალება. ორმა ფრაქციამ ვერ გამონახა საერთო ენა და დაიწყო ომი, რომელშიც გაიმარჯვეს დემიურგმა და იეშუამ, ხოლო სატანაილი და მისი ანგელოზები ჩაყრილნი იქნენ ტარტაროზის ბნელ სამყაროში, სადაც მათ თავიანთი უტოპია შექმნეს. როცა დემიურგმა ახალი არსება – ადამიანი შექმნა, დაცემულმა ანგელოზებმა იმედი გამოთქვეს, რომ ადამიანები მათ მხარს დაუჭერდნენ და დემიურგისა და იეშუას წინააღმდეგ ბრძოლაში დაეხმარებოდნენ. დაცემულმა ანგელოზებმა დაიწყეს მოკავშირეთა ძებნა ადამიანთა სამყაროში და მალე იპოვეს კიდეც, მაგრამ დემიურგისა და იეშუას მომხრეები ამას არ შეეგუენ და დედამიწაზეც გაჩაღდა ბრძოლა მართალი სატანაილისა და ტირანი დემიურგის ძალებს შორის. ახ. წ. VIII-ე საუკუნეში მცხოვრები არაბი ოკულტისტის, აბდულა ალ ჰაზრედის მიერ დაწერილ წიგნში – „ნეკრონომიკონი“, უძველეს ბნელ ღვთაებათა შესახებ წერია შემდეგი: „Древние были, есть и будут. До рождения человека пришли Они с темных звезд, незримые и внушающие отвращение, спустились они на пер возданную землю. Много столетий плодились Они на дне океанов, но затем моря отступили перед сушей, и полчища Их выползли на берег, и тьма воцарилась над Землей. У ледяных Полюсов воздвигли Они города и крепости, и на высотах возвели Они храмы Тем, над которыми не властна природа, Тем, над которыми тяготеет проклятие Богов. И порождения Древних наводнили Землю, и дети Их жили долгие века. Чудовищные птицы Лэнга - творения рук Их, и Бледные Призраки, обитавшие в первозданных склепах Зин, почитали Их своими Владыками. Они породили На-Хага и тощих Всадников Ночи; Великий Ктулху - брат Их и погонщик Их рабов. Дикие Псы приносят им клятву верности в сумрачной долине Пнот, и Волки поют им хвалу в предгорьях древнего Трока. Они странствовали меж звезд и скитались по Земле. Город Ирем в великой пустыне познал Их; Лэнг, лежащий посреди Ледяных Полей, видел, как Они проходили мимо; знак Их остался на стенах вечной цитадели, скрытой в заоблачных высотах таинственного Кадафа. Бесцельно блуждали Древние по тропам тьмы, нечестивая власть Их над Землей была велика: все творения склонялись перед Их могуществом и ведали силу Их злобы. И тогда Старшие Владыки открыли глаза и увидели всю мерзость Тех, кто свирепствовал на Земле. В гневе Своем Старшие Владыки схватили Древних посреди Их бесчинств и сбросили Их с Земли в Пустоту за гранью миров, где царит хаос и изменчивость форм. И возложили Старшие Владыки на Врата Свою печать, сила которой не уступит натиску Древних. Тогда чудовищный Ктулху поднялся из глубин и обрушил свою ярость на Стражей Земли. Они же сковали его ядовитые челюсти могущественными заклятиями и заточили его в подводном Городе Р'лиех, где он будет спать мертвым сном до конца Эона. Отныне Древние обитают по ту сторону Врат, в закоулках между мирами, известными человеку. Они блуждают вне сферы Земли в вечном ожидании того часа, когда Они вновь смогут вернуться на Землю: ибо Земля познала их и познает впредь в назначенный час. Повелевает же Древними мерзкий бесформенный Азатот, и обитают Они вместе с Ним в черной пещере в центре бесконечности, где Он жадно вгрызается в бездонный хаос под сводящий с ума грохот невидимых барабанов, нестройный визг пронзительных флейт и неумолчный рев слепых, лишенных разума богов, что неустанно ковыляют без цели и размахивают руками. Душа Азатота обитает в Йог-сотхотхе, и Он подаст знак Древним, когда звезды укажут время Их прихода; ибо Йог-сотхотх - это те Врата, через которые вернутся Жители Пустоты. Йог-сотхотху ведомы лабиринты времени, ибо все время едино для Него. Ему ведомо, где во времени по явились Древние в далеком прошлом и где Они появятся вновь, когда за вершится оборот колеса. День сменяется ночью; день человека пройдет, и Они снова воцарятся в своих былых владениях. Ты познаешь их грязь и мерзость, и проклятие их обрушится на Землю.” ნეკრონომიკონის და ჰოვარდ ლავკრაფტის სწავლების მიხედვით არსებობს ურიცხვი სამყაროები, რომლებიც დასახლებულია წყვდიადის ბნელი ღვთაებებით. ეს ღვთაებები შორეულ წარსულში სახლობდნენ დედამიწაზე, მაგრამ სხვა განზომილებაში გადავიდნენ. არსებობს კარიბჭეები, რომელთა დახმარებითაც შესაძლებელია იმ ბნელ სამკვიდროებში მოხვედრა. ლავკრაფტისა და აბდულა ალ ჰაზრედის მიხედვით არსებობს ღმერთების 2 რასა: 1) ბნელი ღმერთები ანუ უძველესები და 2) უმაღლესი ღვთაებები. ისლამური რელიგიის წიგნის – ყურანის მიხედვით, ლუციფერ მთავარანგელოზს ეწოდება – იბლისი ნათქვამია, რომ დროთა დასაბამში ალაჰმა (იბრაჰიმის უფალმა) სუფთა ცეცხლისგან შექმნა ანგელოზები, შემდეგ შეკრიბა ისინი და გამოუცხადა, რომ შავი ტალახისგან უნდა შეექმნა ახალი არსება – ადამიანი. მას მერე, რაც ალაჰმა შექმნა ადამიანი, ანგელოზებს უბრძანა მისი ქმნილების წინაშე მუხლი მოედრიკათ, ანგელოზებს გაუკვირდათ, მაგრამ ალაჰმა ისინი დაიყოლია და ყველამ თაყვანი სცა ადამს, მაგრამ ერთმა ანგელოზმა, სახელად – იბლისმა, მუხლი არ მოიდრიკა და აჯანყდა ალაჰის წინააღმდეგ, რადგანაც მას არ ესმოდა, თუ რატომ უნდა ეცა თაყვანი ადამისთვის, რომელიც ტალახისგან იყო შექმნილი, მისგან განსხვავებით, ხოლო თავად სუფთა ცეცხლისგან. აქედან გამომდინარე იბლისს გაუჩნდა სავსებით ლოგიკური და გასაგები პროტესტის გრძნობა, რის გამოც ალაჰმა დასაჯა და განდევნა ისიც და მისი მომხრე ანგელოზებიც ჯოჯოხეთში. ყურანში წერია: “და აკი, ვუთხარით ანგელოზებს: „სეჯდე აღასრულეთ ადამისთვის!“ უმალვე სეჯდე აღასრულეს, გარდა იბლისისა. იგი იყო ჯინთაგანი, აუმბოხდა თავისი ღმერთის ბრძანებას.” (სურა 18, მუხლი 50). „აკი, უთხრა შენმა ღმერთმა ანგელოზებს: „უეჭველად, მე უნდა გავაჩინო ადამიანი ტალახისგან!“ (სურა 38, მუხლი 71 ). „და როცა მივცემ სახეს და შთავბერავ მას ჩემი სულიდან, მაშინვე სეჯდე აღასრულეთ მისთვის!“ (სურა 38, მუხლი 72). „ამგვარად, ერთიანად ყველა ანგელოზმა სეჯდე აღასრულა.“ (სურა 38, მუხლი 73). „გარდა იბლისისა , რომელმაც გადიდგულდა და იქმნა ურწმუნოთაგან.“ (სურა 38, მუხლი 74). „უთხრა: „ჰე, იბლის! რამ დაგაბრკოლა შენ, რომ სეჯდე არ აღასრულე იმისთვის, ვინც გავაჩინე ჩემი ხელით? გადიდგულდი თუ გაამაყდი?“ (სურა 38, მუხლი 75). „მიუგო: მე მასზე უკეთესი ვარ, მე ცეცხლისგან გამაჩინე, და ის კი ტალახისგან.“ (სურა 38, მუხლი 76). „უთხრა: „თუკი ასეა, ახლავე გადი აქედან! უეჭველად, შენ ამიერიდან განდევნილი ხარ!“ (სურა 38, მუხლი 77). „და, უეჭველად, წყევლა ჩემი შენდამი ანგარიშსწორების დღემდეა“!“ (სურა 38, მუხლი 78). „უთხრა: „ღმერთო ჩემო, მაშ, დრო გადამიწიე აღდგენის დღემდე!“ (სურა 38, მუხლი 79). „უთხრა: „უეჭველად, დროგადაწეულთაგანი ხარ,“ (სურა 38, მუხლი 80). „იმ დღემდე, რომლის ვადაც დადგენილია!“ (სურა 38, მუხლი 81). „უთხრა: „ვფიცავ, შენს ძლევამოსილებას, უთუოდ ვაცდუნებ ერთიანად,“ (სურა 38, მუხლი 82). „გარდა შენს მსახურთა, რომელნიც გულწრფელნი არიან მათგან.“ (სურა 38, მუხლი 83). „ბრძანა: „სწორედ ესაა ჭეშმარიტება და მე ვიტყვი ჭეშმარიტებას:“ (სურა 38, მუხლი 84). „უთუოდ, ამოვავსებ ჯოჯოხეთს შენით და ვინც შენ მოგყვება მათგან, სულყველათი!“ (სურა 38, მუხლი 85). „უთხარი: „თქვენგან ამისთვის არ ვითხოვ არანაირ საფასურს და მე არა ვარ დამკისრებელი.“ (სურა 38, მუხლი 86). „ის მხოლოდ შეგონებაა სამყაროთათვის.“ (სურა 38, მუხლი 87). „და უთუოდ, გაიგებთ იმის ცნობას ცოტა ხნის შემდეგ.“ (სურა 38, მუხლი 88). „და აკი, ვუთხარით ანგელოზებს: „სეჯდე აღასრულეთ ადამისთვის!“ უმალვე სეჯდე აღასრულეს, გარდა იბლისისა, მან თქვა: „განა სეჯდე უნდა აღვასრულო იმისთვის, ვინც შენ ტალახისგან გააჩინე?“ (სურა 17, მუხლი 61). „თქვა: „მამცნე შენ ეს, რომელიც აღმატებულ ჰქმენი ჩემდა. თუკი მე გადამივადებ აღდგომის დღემდე, უთუოდ მე დავიმორჩილებ მის შთამომავლობას, მცირედის გამოკლებით!“ (სურა 17, მუხლი 62). უთხრა: „წადი! და მათგან ვინც გამოგყვება შენ, მაშინ, უეჭველად, ზედმიწევნილ საზღაურად ჯოჯოხეთი იქნება სასჯელი თქვენი!“ (სურა 17, მუხლი 63). „და ვფიცავ, ჩვენ ადამიანი გავაჩინეთ მშრალი, შავი დამყოლი ტალახისგან!“ (სურა 14, მუხლი 26). „და ჩვენ ჯინები გავაჩინეთ მანამდე უკვამლო ცეცხლისგან!“ (სურა 14, მუხლი 27). „და აკი, უთხრა შენმა ღმერთმა ანგელოზებს: „უეჭველად, მე უნდა გავაჩინო ადამიანი მშრალი, შავი დამყოლი ტალახისგან!“ (სურა 14, მუხლი 28). „და როცა მივცემ სახეს და შთავბერავ მას ჩემი სულიდან, მაშინვე მუხლმოყრილნი განერთხეთ მიწაზე მისთვის!“ (სურა 14, მუხლი 29). „ამგვარად, ერთიანად ყველა ანგელოზმა სეჯდე აღასრულა.“ (სურა 14, მუხლი 30). „გარდა იბლისისა , უარი თქვა, რომ ყოფილიყო მუხლმოყრილებთან ერთად.“ (სურა 14, მუხლი 31). „უთხრა: „ჰეი, იბლის! რა გემართება შენ , რომ არ იქმენი მუხლმოყრილებთან ერთად?“ (სურა 14, მუხლი 32). „მიუგო „მე ვერ აღვასრულებ სეჯდეს ადამიანის წინაშე, რომელიც შენ მშრალი, შავი დამყოლი ტალახისგან გააჩინე.“ (სურა 14, მუხლი 33). „უთხრა: „თუკი ასეა, ახლავე გადი აქედან! უეჭველად, შენ ამიერიდან განდევნილი ხარ!“ (სურა 14, მუხლი 34). თუ რაციონალურად ვიაზროვნებთ, შევძლებთ გამოვიტანოთ ლოგიკური დასკვნა, რომ მოცემულ შემთხვევაში იბლისის პოზიცია არის სწორი პოზიცია, რატომ? მოდით დავფიქრდეთ, იბლისი დემიურგმა შექმნა სუფთა ასტრალური ცეცხლისგან, ხოლო ადამი შავი ტალახისგან და აშკარაა, რომ იბლისს საკუთარი თავი ადამზე აღმატებულად მიაჩნდა და ეს ასეც გახლდათ. რაღა თქმა უნდა სუფთა ცეცხლისგან შექმნილი ასტრალური არსება ტალახისგან შექმნილ მიწიერ გოლემთან შედარებით ბევრად უფრო აღმატებულია და არცაა გასაკვირი, რომ იბლისი ამ აზრზე იყო. მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ, რომ იბლისმა დააფიქსირა სწორი აზრი და გამოავლინა თავისუფალი ნება, გამოთქვა რა პროტესტი დემიურგის წინაშე, ე.წ. „ღმერთმა“ იგი არც მეტი არც ნაკლები განდევნა ე.წ. „სასუფევლიდან“ მომხრეებთან ერთად! ეს თქვენი აზრით სწორი ქმედებაა? რა გამოდის? რომ თურმე ე.წ. „ღმერთს“ განსხვავებით ადამიანთაგან, დემონთაგან და ანგელოზთაგან პრაქტიკულად ყველაფრის უფლება ჰქონია? ე.ი. ადამიანებმა და სხვა ქმნილებებმა უნდა დაიცვან ე.წ. „მცნებები“ და დითირამბები უმღერონ „შემოქმედს“, ხოლო ამ უკანასკნელს არავითარი მცნებებისა და კანონების დაცვა არ სჭირდება? ის ვინც სხვებს უდგენს მორალურ წესებს, თავად ყოველგვარი ეთიკური დირექტივებისგან და კანონებისგან თავისუფალია? თუ ასეა, ამაზე ამაზრზენი იდეოლოგია წარმოუდგენელია! სატანისტურ ტექსტში – „დაწყევლილთა ბიბლია“ მთავარანგელოზი ლუციფერი ამგვარად მიმართავს ადამიანთა მოდგმას: „გაეცანი ჩემს სწავლებას და ასწავლე სხვებსაც ვინც ცოდნას ეძებს რამეთუ ჩემგანაა მიწიერი ცოდნა. ბევრი სულელია ქვეყანაზე, მაგრამ ჭკვიანებიც არიან. ბევრი შეგხვდება და ბევრს იპოვი ასეთებს შენს გზაზე. მოუყევი მათ ჩემს შესახებ, მიეცი ცოდნა. ასწავლე მათ ის რასაც გასწავლი მე. ჩადე ჭეშმარიტების ხმალი მათ ხელში და ჩვენ გავიმარჯვებთ. რამდენი საუკუნეც არ უნდა გავიდეს, რამდენი ეპოქაც არ უნდა გამოიცვალოს, ყოველთვის მოიძებნებიან ცოდნას მოწყურებულები, ჭეშმარიტების მაძიებლები და მსურველები ყოველივეს რწმენით არ მიღებისა და მე ვიქნები მათთან. ვიქნები მე მასთან ვისაც ჭეშმარიტება სწყურია.ვიქნები მე მასთან ვინც წაიკითხავს ჩემს მცნებებს და დაიცავს მათ. ვიქნები მე მასთან, ვინც ხელმძღვანელობს გონებით და გაურბის უგუნურ მოქმედებებს. ვიქნები მე მასთან, ვინც ხედავს წყვდიადის სინათლესა და ღამის შუქს. დავლოცავ ჭეშმარიტების მაძიებელს და ვიქნები მე შენთან. სატანის სახელით შუქთმოსილის, ძალთა ანგელოზების სახელით, უკუნითი უკუნისამდე ამენ.“ სატანისტურ წიგნში „სემიაზას წიგნი“, დაცემული მთავარანგელოზი, ლედი სემიაზა ასე მიმართავს ადამიანებს: „ყოველთვის, მაშინ როდესაც ადამიანი იწყებს ლტოლვას შემეცნებისაკენ და ეძებს განათლებას, ის მიმართავს ლუციფერს და ჩვენ მეთვალყურეებს, მაშინ ჩვენც მივეახლებით და ვეხმარებით ვუხსნით სამყაროს საიდუმლოებებს, მაშინ ემართება ადამიანს ის რასაც განათლებას ეძახიან, მწიგნობრობასა და სიბრძნეს. ჩვენ ვაჩვენებთ და ვასწავლით ადამიანს რა უნდა ქნას რომ ისევ არ დაემსგავსოს დემიურგის მიერ შექმნილ ტყის მხეცს. სიბრძნე ქმნის მეცნიერებასა და კულტურას, ცივილიზაციის აკვანს. ლუციფერის შუქი ანათებს გონებას თუნდაც ეს იყოს პატარა ნაპერწკალი, ხოლო ადამიანი რომელიც უძლურებაში უბრუნდება დემიურგსა და მესიას, იმყოფება მუდმივ შიიშსა და უმეცრებაში, რადგანაც ის ითხოვს ბრმა რწმენას. არ გამომცადო, არ შემამოწმო იძახის ის. მენდე ბრმად. ლუციფერის შუქი კი ამბობს ისწავლე და ასწავლე და ეს მეცნიერება გადაეცემა თაობიდან თაობას უკუნითი უკუნისამდე.“ ამ ტექსტიდან ცხადია, რომ აბრაამისეულ ბრმა რწმენასა და მონურ მორჩილებას, დაცემული ანგელოზები და მათი მიმდევრები უპირისპირებენ „აკრძალულ“ ცოდნას და განათლებას, ძმობას, ერთობასა და თავისუფლებას, რაც უცხოა აბრაამის ღმერთის – იაჰვესთვის. იაჰვეს შესახებ „სემიაზას წიგნში“ წერია: „ძიების გამგრძელებელი აღმოაჩენ შენს გულში იმ დღეებს, როდესაც აღდგნენ ადამიანები იმ ჭეშმარიტების მხეცის წინააღმდეგ, რომელიც ღვთაებრივს უწოდებს საკუთარ თავს. იცოდეთ, რომ ეს იყო დემიურგი რომელმაც ჩაიფიქრა და ჰქმნა მიწა და ადამიანი თავის სათამაშოებად, რათა ესიამოვნა და დაეცხრო სიამაყის გრძნობა, რათა ებანავა ღირსებისა და თაყვანისცემის მორევში, რათა მუდმივად მიეღო საჩუქრები, მსხვერპლი, თაყვანისცემა და დიდების ფსალმუნები ადამიანისაგან, რასაც ის ანგელოზებისაგანაც იღებდა ისედაც, ამისათვის შეჰქმნა მან ადამიანი შეუცნობელი კეთილისა და ბოროტისა, რათა მუდმივად შიშში ყოფილიყო ის და მუხლი მოეყარა მხოლოდ მის წინაშე, რათა ჰყოლოდა კიდევ ერთი მონა, ერთგული ძაღლი, მხეცი ინტელექტის გარეშე. დაწერილია რომ დემიურმა შექმნა ადამიანი ბავშვური უმანკოებით, ინტელექტის გარეშე, ტყის მხეცის მსგავსი და შთაბერა სული თვისი, რათა მას სცოდნოდა საკუთარი საწყისი, შეშინებოდა და მუხლი მოეყარა დემიურგის წინაშე. მისცა მათ უკვდავება და უბრძანა მან ადამსა და ევას არ ეგემათ ნაყოფი კეთილისა და ბოროტის შემცნობი ხისა, რამეთუ იცოდა მან, რომ აეხილებოდათ მათ თვალები და გახდებოდნენ მისი მსგავსნი, რითიც დასრულდებოდა მისი ტირანია ადამიანზე.“ საინტერესოა, რატომ ირჩევენ ადამიანები ტირან იაჰვეს და უარყოფენ თავისუფლებისთვის მებრძოლ ლუციფერს, რომელმაც ვითარცა პრომოთემ კაცობრიობას შემეცნების ცეცხლი და შუქი უბოძა? რა არის აბრაამის უფალში ასეთი მიმზიდველი? პასუხი აშკარაა, საუკუნეთა მანძილზე აპრობირებულმა შავმა პიარმა დაცემულთა წინააღმდეგ და აბრაამული ეკლესიის ძლიერმა პროპაგანდისტულმა მანქანამ საშვილიშვილოდ ჩაბეჭდა ადამიანთა უმეცარ გონებაში ინფერნალური მტრის ხატი. როგორც იტყვიან, ისტორიას წერენ გამარჯვებულები, ეს მუდამ ასე იყო და ამას ვერაფერს მოვუხერხებთ, მაგრამ მეცნიერული და ფილოსოფიური პროგრესის სახელით ფანატიკური პროფანაციის წინააღმდეგ ბრძოლა კეთილშობილური საქმეა და ამისთვის ღირს სიცოცხლის გაწირვაც კი. ქრისტიანობის ტრიუმფი დაიწყო 314 წელს არტემისის კულტის სრული განადგურებით და თანამედროვე მსოფლიოში მიმდინარე რელიგიური ვნებათაღელვა არის აბრაამის ღმერთის მიერ ადამიანებსა და სინათლის ანგელოზებში აღძრული აგრესიის, შიშისა და უმეცრების აპოთეოზი. სატანისტური გაგებით აბრაამის უფლისგან აპოსტასია სათნოებაა და სწორედ ის არის ადამიანთა ნათელი მომავლის საწინდარი. აქედან ცხადია, რომ ლუციფერი არის თავისუფლებისთვის და სამართლიანობისთვის მებრძოლი გმირი, რომელიც უპირისპირდება საკუთარი დესპოტ მამას და სურს ადამიანთა დახსნა მისი ტირანიისგან. ინფერნალური სამყაროების სათავეში დგას 4 არქედემონი ლორდი: 1) ლუციფერი (ლათ. „სინათლის მომცემი“), 2) სატანა (შუმერ. „სიძულვილი“), 3) ბელიალი და 4) ლევიათანი. ამ დემონებს ემორჩილებათ ინფერნალური დაიმონების ურიცხვი ლეგიონები. ვალენტინე ალექსანდრიელის გნოსტიკური ქრისტიანობის თანახმად აბრაამის „ღმერთი“ არის ბოროტი დემიურგი, რომელიც იშვა ასტრალურ სივრცეში, დაცემული ეონის – პისტის სოფიას მიერ შობილი ნახევრად ღვთაებრივი და ნახევრად დემონური ეონის – სოფია ახამოტისგან, რომელიც საკუთარ თავში ერთდროულად შეიცავდა სინათლესა და სიბნელეს. პლერომას ეონმა ქრისტემ ახამოტს მისცა სახე უკვე ცოდნის შესაბამისად და სრულიად განკურნა მისი ასტრალური ვნება. კერძოდ, მან განჰყო მისგან მისი ასტრალური ვნებანი და გარდააქცია ისინი არაორგანიზებულ ასტრალურ ნივთიერებებად. ვნებებისგან გათავისუფლებულმა ახამოtმა თავისი მშვინვიერი ე.ი. ასტრალური არსისგან წარმოშვა ბოროტი დემიურგი. ვალენტინე ალექსანდრიელის გნოსტიკური სკოლის სწავლება გვამცნობს: დემიურგი, რომელმაც შექმნა როგორც ანგელოზნი, ისე ბოროტების სულნი და ადრე არსებული მატერიისგან (რომელიც გაჩნდა ახამოტის ვნებებისგან) გამოსახა მთელი ხილული სამყარო და ადამიანი. თვითონ შეიქმნა მამად და ღმერთად ყოველივე არსებულისა, რაც კი იყო პლერომის გარეთ. მართალია, დემიურგი თვითონ მიიჩნევდა საკუთარ თავს ერთადერთ ღმერთად და ასე გამოუცხადა კიდევაც საკუთარი თავი წინასწარმეტყველებს, მაგრამ არსებობდა მასზე უფრო ადრეული და უმაღლესი ღვთაებრივი ეონების სისავსე ანუ პლერომა. დემიურგმა არ უწყოდა უმაღლესი სულიერი სამყაროების შესახებ. მან დედა ახამოtისგან მიიღო მშვინვიერი ბუნება, პლერომას ეონებისგან მიიღო სულიერი თესლი ადამიანთათვის არაცნობიერად გადაცემისთვის. დემიურგი და მისი ანგელოზები – არქონტები, კოსმოსის მმართველი ბოროტი ეონები არა მარტო ვერ ჩაწვდებოდნენ რაიმე სულიერს, არამედ ზენა სამყაროს ანუ პლერომის არსებობაც კი არ უწყოდნენ. დემიურგი გაჩნდა შიშისგან, მაგრამ ამასთან ერთად ის არის ცეცხლი, რადგან თავად ებრაელთა „უფალიც“ ამბობს: მე – ვარ ცეცხლი შენი, გამანადგურებელი და დამღუპველი. ოფიტების გნოსტიკური სკოლის მიხედვით, სულიერი ეონი პრუნიკოსი არის შემოქმედების დასაბამი. პრუნიკოსის მატერიაში დაცემის შედეგად იშვა მისი ბოროტი და არასრულფასოვანი, მშვინვიერი ანუ ფსიქიკური დემონური ეონი, სასტიკი ეგომანიაკი და სადისტი – ილდაბაოთი, რომელმაც თავისმხრივ შვა კიდევ ერთი ბოროტი ეონი – იაო ანუ იეჰოვა, იეჰოვამ შვა ბოროტი ეონი საბაოთი, საბაოთმა შვა ბოროტი ეონი ადონეუსი, ადონეუსმა შვა ბოროტი ეონი ელოეუსი ანუ ელოსუსი, ელოსუსმა შვა ბოროტი ეონი ორეუსი, ხოლო ორეუსმა შვა ბოროტი ეონი ასტანფეუსი. ილდაბაოთსა და მის ძეებს შორის დროთა განმავლობაში გაჩაღდა და აღიძრა შუღლი და განხეთქილება მატერიის სამეფოზე მეუფებისათვის. ილდაბაოთმა სასოწარკვეთილებასა და მწუხარებაში ჩაიხედა მატერიის სიღრმეში, ქაოსის უფსკრულში და ქაოსის კონტინიუმზე მისი ფსიქომენტალური ენერგიის ანარეკლისაგან იშვა ძე, ვითარცა გველეშაპი. ილდაბაოთმა, რომელსაც ეზიზღებოდა და ეჯავრებოდა თავისი დედა, სიხარულისაგან და პატივმოყვარეობისაგან წარმოთქვა: „მე ვარ მამა და ღმერთი და არაა სხვა ჩემს გარდა... მოდით და შევქმნათ ადამიანი ჩვენს ხატად და სახიერებად“. ილდაბაოთმა ადამიანებს წარღვნა მოუვლინა, რადგანაც ადამიანები განუდგენ მას, შეიცნეს რა სულიერი სინათლე და გახდნენ თავისუფლები, ილდაბაოთს არ მოეწონა და თვალში არ მოუვიდა ადამიანების თავისუფლება, მათი თავისუფალი აზროვნება და ის, რომ ისინი მას არ ეთაყვანებოდნენ და არ ემონებოდნენ, რადგან ილდაბაოთს სწყუროდა ადამიანებზე ბატონობა და მათი უსიტყვო მონური მორჩილება. ილდაბაოთმა აბრაამი აირჩია მსახურად და მონად და დაუდო აღთქმა, თუ ის მისი ერთგული მონა იქნებოდა, მას მატერიალურ დიდებას და სიმდიდრეს უბოძებდა, რაც გააკეთა კიდეც. აბრაამის შთამომავლებისგან ილდაბაოთმა თავის ახალ მსახურად და მონად აირჩია მოსე და მისი დახმარებით ებრაელები ეგვიპტიდან გამოიყვანა, ილდაბაოთმა მოსეს მშვინვიერი რჯული მისცა და ებრაელებს უცხო ხალხების განადგურებაში ეხმარებოდა. ებრაელებმა დაადგინეს შვიდი დღე კვირაში, რომლებიც შეესაბამებიან შვიდ არქონტს, რომელთაგან თითოეულს ყავდა თავისი წინასწარმეტყველები განდიდებისა და ქადაგებისათვის. ეს წინასწარმეტყველები მიეკუთვნებოდნენ სასტიკი ილდაბაოთის სამეფოს. ბარბელიოტების გნოსტიკური სკოლის თანახმად, რომელიღაც უცნობი ეონის – მხოლოდშობილის (მონოგენეზიდან) პირველი ანგელოზისგან იშვა სულიწმინდა, რომელსაც ეწოდება სოფია ანუ პრუნიკოსი. პრუნიკოსი ეძებდა პარტნიორს შეწყვილებისთვის. პრუნიკოსმა ჩაიხედა ქაოსის სიღრმეში და ვერ იპოვა რა პარტნიორი, თავისი გულუბრყვილობით, მამის ნების გარეშე წარმოშვა პირველი მმართველი ანუ მეუფე (პროტო-არქონტი), მატერიალური სამყაროს შემოქმედი, არსება დაჯილდოებული უმეცრებითა და სითავხედით. ეს პირველი არქონტი ქაოსის სიღრმეში მიიზიდა დიადმა ძალამ. აქ მან წარმოშვა მმართველები (არქონტები), ანგელოზები და მიწიერი საგნები; შემდეგ – ბრაზი, ეჭვიანობა, შურიანობა, მრისხანება და ავხორცული ვნება. ამის შემდეგ მისი დედა სოფია, წუხარებით აღსავსე, ავიდა ზემოთ და შეადგინა ოგდოადა. ხოლო ქაოსში დარჩენილმა მისმა ძემ ქედმაღლურად წარმოთქვა: „მე ერთადერთი ვარ ღმერთი ეჭვიანი“. სწორედ მან შექმნა ადამიანი. გნოსტიკოსი კაენიტები ასწავლიდნენ, რომ კაენი წარმოიშვა უზენაესი ძალისგან, რომლის სახელია – ისკუროტერა დინამი, რის გამოც მას ბოროტი შემოქმედი, სახელად – ისტერა ასგანესტერა დინამი, დევნიდა, თუმცა ვერაფერი ავნო, რადგან სიბრძნე იყო მასთან ისევე, როგორც შემოქმედის სხვა მოწინაღმდეგეებთან, როგორებიც იყვნენ, მაგალითად, ესავი, სოდომელები, იუდა და ბოროტი დემიურგის სხვა მტრები. გნოსტიკოსები, როგორებიც იყვნენ მარკიონი, სატორნინე, ბასილიდე და სხვები, ბოროტ დემიურგს აფასებდნენ სრულიად უარყოფითად, მის სასუფეველს დემიურგის ბოროტ სასუფეველს უწოდებდნენ, თავად მას კი წინააღმდეგობრივად და ბოროტების მიზეზად მიიჩნევდნენ. ისტერა არის ბოროტი ძალა, ცრუ ღვთაება, რომელიც ადამიანთა და ანგელოზთა თავისუფლებას ანადგურებს. ისტერა წარმოადგენს სასტიკ ასტრალურ სულს, რომელსაც სძულს ყველა და ყველაფერი, მას სურს მთელი კაცობრიობის დამონება. გნოსტიკოსთა უმეტესობა იმასაც კი ამტკიცებდა, რომ სატანა ანუ ოფიომორფისი შობილი ბოროტი სასუფევლის ულმობელი ტირანი მეუფის – ბოროტი დემიურგისგან, თვითონ ბევრად უფრო კეთილი და ბრძენია ვიდრე მამა. ბევრი გნოსტიკოსი სერიოზულად ამტკიცებდა, რომ სატანამ უფრო მეტი იცის პლერომაზე ანუ ზესულიერ სამეფოზე, რომელიც ბოროტ სასუფეველზე მაღლა ძევს, ვიდრე თავად ბოროტმა დემიურგმა და რომ სატანას უფრო შეუძლია დაიმკვიდროს პლერომა ვიდრე დემიურგს. თუ კარგად დავაკვირდებით, გამოვა, რომ დაცემული ანგელოზები (და უპირველეს ყოვლისა: ლუციფერი, სატანა, ბელიალი და ლევიათანი) სხვა არავინ ყოფილან თუ არა თავისუფლებისთვის მებრძოლი მეამბოხენი, რომელნიც 7 სამყაროული არქონტის (ე.ი. ბოროტი დემიურგების) წინააღმდეგ აჯანყდნენ. ფაქტობრივად აღმოსავლური დჰარმული და დასავლური აბრაამული მითოსის თანახმად, დემონები ანუ ასურები, ესენი არიან ან დაცემული ღმერთები ან პირველი თაობის დაცემული ანგელოზები აბრაამული ფოლკლორიდან. ზოგიერთი ვერსიით მეორე თაობის დაცემული ანგელოზები არ წარმოადგენენ დემონებს. აბრაამული მონოთეიზმის მიმდევრები სათანადოდ ვერ აფასებენ ბნელ დაიმონებს და ბუნების შეცდომად მიიჩნევენ, რაც ძირშივე მცდარია, მონოთეისტები უარყოფენ რა ოკულტურ ტრადიციას იმყოფებიან თავიანთ მიერვე შექმნილ დეზინფორმაციულ ვაკუუმში. როგორც ნათქვამია: ისტორიას წერენ გამარჯვებულები. ასე რომ რთული გადასაწყვეტია ვის მხარეს დაიჭერ, ყველაფერი რელატივისტურია, ვიღაცისთვის აბრაამის „ღმერთია“ მართალი, ვიღაცისთვის კი მისი დაცემული მეამბოხე ძე – ლუციფერი, მაგრამ როგორც იტყვიან: ხე ნაყოფით შეიცნობა. ამიტომაც მთავარია დეზინფორმაციის დაძლევა და რეალური ფაქტების გამოტანა დღის შუქზე, ამის შემდეგ კი ვინ არის მართალი და ვინ არა მომავალი გვაჩვენებს.