მაკიაველი ჭირიმე შენი, ჩემ აზრებს კითხულობ და გადმოსცემ იურიდიული ნიუანსებით. უბედურება ისაა რომ, ქვეყანაში დამკვიდრდა მახინჯი პიროვნებების სტატუსის ფორმა. ყველას ავიწყდება რომ, თუ ის არ იმყოფება უშუალოდ სამსახურეობრივი მოვალეობების შესრულების მომენტში და გარემოებებში, ის ჩვეულებრივი რიგითი მოქალაქეა და კანონთან ისეთივე დამოკიდებულებაშია, როგორც სხვა. ძალიან აშკარა განმარტებისათვის მაგალითად მოგიყვანთ პლაჟზე გახდილ (საცურაო კოსტუმში) მუნდირის მტარებელ ჩინოვნიკს. რა ვქნა, ზღვა დავუთმო თუ წამოსაგორებელი ადგილი თუ მზე უფრო მეტ სხივებს გაუგზავნის? რამე რომ იყოს წყალში ჩემზე ნაკლებად დაიხრჩვება თუ როგორაა საქმე? ბატონ მინისტრს კიდევ, როცა საუბრობს მუნდირის ღირსების დაცვაზე, მუნდირი ერევა თანამდებობაში. მუნდირი თავისთავად წარმოადგენს სათაყვანებელ მოვლენას, მაშინაც კი როცა ის გარდერობში კიდია და ნებისმიერი ადამიანი(!) სანამ ის მუნდირს ჩაიცვამდეს, უნდა ეუმბოროს (დიახაც უნდა გრძნობდეს მისი ტარების უფლებას) მას და შეძლოს დაიცვას მისი ღირსება ჯერ თვითონ და მერე სხვას მოსთხოვოს იგი. მე მაგალითად მაგრად მიტყდება, როცა მუნდირს ვხედავ ნასვამს ან მოღლაბუც-მობლატავეს, თუნდაც ერთი რიგითი დაცვის თანამშრომელი მუნდირი იყოს. საიაზე ხომ საერთოდ აღარაა ბაზარი, მამაშვილურად ერთი კისერში მოდებას ნამდვილად იმსახურებენ.