გიორგი სააკაძე ქართლის მეფის, ლუარსაბ მეორის კარზე დაწინაურდა. სულით და სხეულით მძლავრი პიროვნება, სოფელ ნოსტეში ჩასახლებული გამდიდრებული თუ გამძლავრებული "ახალი ფეოდალი", ანუ "გათავადებული მდაბიო". მას მრავალი სოფელი, ყმა და მამული მოუხვეჭია თეძმის, მანგლისის ატენისა და ალის ხეობებში, ქვემო ქართლში და თვით თბილისის შემოგარენში, სულ ორმოცდაათამდე სოფელი. სააკაძის შფოთიან სულში ერთად ბუდობდა დიდი მამულიშვილობაც და დიდი პატივმოყვარეობაც. დიდსულოვანი შემწყნარებლობაც და სულსწრაფი შურისმგებლობაც. ბავშვური გულჩვილობაც და მძვინვარე დაუნდობლობაც... ალბათ ყველამ ვიცით მისი ბიოგრაფია და სიტყვას აღარ გავაგრძელებ. ბევრის თქმით ის მხოლოდ პირადი ინტერესებიდან გამომდინარე მოქმედებდა, ბევრმა კი ნამდვილ მამულიშვილად შერაცხა. დააფიქსირეთ თქვენი აზრი ამასთან დაკავშირებით და ეცადეთ მტკიცე არგუმენტებით გაამყაროთ იგი!