ღმერთი არს ჩემთან, მე ვიწყებ ბავშვობა... პრობლემა ისაა რო მეხსიერებაში მაგრა მოვიკოჭლებ, ამიტო მხოლოდ ფრაგმენტები და ისიც ძაან ცოტა მახსოვს. მახსოვს ბაღში ებრაელი ძმაკაცი მყავდა, რომელიც თავის სუპის მერე ჩემსას ჭამდა ორივე კმაყოფილი ვიყავით, მარა მასწავლებელი ეჩხუბებოდა ყველაზე ბოლოს შენ ჭამო, მე მაქებდა ყოჩაღ მალე შეგიჭამიაო მახსოვს კარუსელიდან ტალახში რო ჩავვარდი. კლასელი რო დამეჯახა თავით(ბედი არ უნდა ყველაფერს, მაინცდამაინც სვანი დამეჯახა ) და წინა ორი( ასეთი კბილები მქონდა) ჩამიმტვრია. პირველმა შეყვარებულმა, მეხუთე კლასში, თამაშისას დაახლოებას რო ვცდილობდი ძროხა მიწოდა... აი ეს კი მართლა ძალიან ცუდად მახსოვს. სერიოზულად ცუდად ვიყავი, ისე რო ფიზიკურადაც მეტყობოდა და ჩემებმა ლამის ექიმთანაც მიმიყვანეს ერთ დღეში გადამიყვარდა.. ეს იყო ჩემი პირველი იმედგაცრუება და ალბათ მას შემდეგაა ასე სკეპტიკურად რო ვუყურებ მარადიული სიყვარულის ცნებას. მას შემდეგ მჯერა რო გონების დაკარგვამდე არავინ შემიყვარდება, და რაც არ უნდა მიყვარდეს თუ მაწყენია ეგრევე გავუშვებ ###ზე კარგი მოსწავლე ვიყავი დაწყებითებში, არასდროს არ ვყოფილვარ სწავლაზე და ნიშნებზე გადარეული. ყოველთვის მიკვირდა და ახლაც მიკვირს რატო ტიროდნენ ბავშვები ცუდი ნიშნის მიღებაზე თუმცა მეც ვიტირე მეოთხე კლასში გამოცდაზე ყველაფერს რო ვუპასუხე და მაინც ოთხიანი დამიწერეს, ალბათ უფრო დედაჩემის ზეგავლენით ვტიროდი. არასდროს არ მიყვარდა თავის გამოჩენა და ყურადღების ცენტრში ყოფნა. დაწყებითიდან ფრიადოსანი გადავედი და საშუალო სკოლაში ოროსნობამდე ჩამოვედი დედაჩემი დაიბარეს და რაის ფრიადოსანი დებილია შენი შვილი ერთხელაც არ აუწევია ხელიო დედაჩემმა გაუიასნა რო ეგ თავისით არ აიწევს ხელს, კითხეთ და ისე გიპასუხებთო. დაამუღამეს მასწავლებლებმა და მას შემდეგ მშვენივრად ვსწავლობდი. ბავშვებთანაც არ ვიყავი ძაან ახლოს, თუ ვინმეს რამის გადაწერა მოუნდებოდა მოვიდოდა, დავაწერიებდი,წავიდოდა მორწმუნე არასდროს ვყოფილვარ, ალბათ უფრო ბებიის გავლენით. პირველი სერიოზული შეხება ამ საკითხთან ადრევე მქონდა, 10-12 წლის ვიყავი. მაშინ იწყებოდა ეკლესიიზაცია( ), ყველას წამდა, დადიოდა ეკლესიაში და ლაპარაკობდნენ რაღაც სიახლოვეზე ვიღაც ღმერთთან მაშინ კი ვიგრძენი თავი მარტოდ და განსხვავებულად, მინდოდა მეც მათნაირი ვყოფილიყავი და ვცადე ღმერთს დავკავშირებოდი, მართლა გულწრფელად ვესაუბრებოდი, მარა დიალოგი არ შედგა და ჩემი მონოლოგი გამოდგა მხოლოდ. ესეც მეორე იმედგაცრუება.. ესეც არავისთვის არ მითქვამს, როგორც მჩვევია ჩუმად გადავხარშე და დავადექი გზასა ამასა ათეისტობისა, მოგვიანებით შემძულდა ყველა სახის ღმერთი და მასთან ერთად მორწმუნეებიც განსხვავებულობა სულ თან დამდევდა, ახლა ვფიქრობ და არ იყო ეს ჩემი ნებით გამოწვეული, მარა მაინც ვერ ვხვდები რატო ვიყავი(ვიყავი რა ახლაც ვარ ) სულ უმრავლესობის საწინააღმდეგო მხარეს. ჩემი ტოლები რო ქურდობაზე ოცნებობდნენ მე პოლიციელობა და ყველას დაჭერა მინდოდა ამ მიზეზით ჩხუბებიც ბევრი იყო ერთი ჩხუბის დროს, როცა 100% მართალი ვიყავი, მთელი კლასი ჩემს მხარეს იყო, მაგრამ ბოლოს უფროს კლასელების შეეშინდათ, მარტო დავრჩი და გავილახე რო გაიზარდნენ მერე კი მომიბოდიშეს არ ვიყავით მართლები რო მიგატოვეთო, მარა მოგეხსენებათ გატეხილი ჭიქის და ბოდიშის ამბავი.. ხოდა აქედან უკვე ზოგადად უნდობლობა დამჩემდა ადამიანებისადმი. ემოციური ვარ და ზედმეტად განვიცდი ღალატსაც და შეცდომასაც ადამიანში, რაღაცას რო მოელოდები ადამიანისგან და ის რო არ გააკეთებს ვბრაზდები ჩემ თავზე და ვინგრევი ბოლომდე. ამიტომ თავდასაცავად ერთი ტაქტიკა შევიმუშავე არანაირი მოლოდინები და არანაირი ზედმეტად ახლო კავშირ-ურთიერთობები. გავხდი კიდევ უფრო ჩაკეტილი. დაკვირვება მიყვარდა და ისეთ რაღაცებს ვამჩნევდი რასაც სხვები ვერ ხედავდნენ, ან რომც დაენახათ ყურადღებას არ აქცევდნენ. საზოგადოების ანალიზმა(ბავშვური და არა მეცნიერული გაგებით რა თქმა უნდა) დამაინტერესა. შევამჩნიე რო უახლოესი ადამიანებიც კი ერთმანეთთან ფარისევლობდნენ, იღიმოდნენ ძალით, ტონალობას იცვლიდნენ, მიმიკებს ხელოვნურად იცვლიდნენ და ასე შემდეგ. მეც ასე ვიქცეოდი... მერე მივხვდი რო ურთიერთობა თამაშის და ნიღბების გარეშე შეუძლებელია(ნუ ჯერ მაინც მწამს რო ვიპოვი იმ ერთადერთს ვისთანაც ბოლომდე გავშიშვლდები). კიდევ უფრო მოგვიანებით, ჩემი აზრიძთ მეტწილად მასწავლებლების დამსახურება იყო, ჩემს თავში ერთი ნიჭი აღმოვაჩინე. ტყუილს უფრო ადვილად ვაჯერებდი ადამიანებს ვიდრე სიმართლეს, ტყუილი უფრო მარტივიც და ლამაზიც იყო, ხოდა აქედან მოგეცა ლხენა პათოლოგ მატყუარად ვიქეცი, ყველას ვატყუებდი და ყველაფერს ვიტყუებოდი. ეს ნაწილობრივ ხასიათის თვისებად გადამექცასავით. ვინც მიცნობს ჩემს შესახებ რო კითხო ყველა სხვადასხვას გეტყვის, ყველასთან სხვადასხვანაირი ვიყავი ტყუილების და ნიღბების მორევში დავიკარგე და ვერ ვხვდებოდი რომელი მე იყო ნამდვილი მე, რომელი სურვილი იყო ნამდვილად ჩემი და რომელი თავსმოხვეული, რა მინდოდა და ასე შემდეგ. შევეცადე გამოსწორებას და ტყუილების აღკვეთას, თუმცა ზემოთ მოყვანილი თეორემა ჭეშმარიტება გამოდგა და ტყუილის გარეშე ურთიერთობა შეუძლებელია! მხოლოდ საკუთარ თავთან ვიყავი ნამდვილი, არ მჭირდებოდა არაფრის შელამაზება ჩემი თავი ყველანაირს მიღებდა(სხვა რა გზა ჰქონდა რო ) ხოდა შეგვიყვარდა კიდეც ერთმანეთი არასდროს მყოლია გვერდით ადამიანი ვისთანაც ბოლომდე გავიხსნებოდი, სულიერ სიახლოვეს რო ამბობენ რაღაც ეგეთი რო მეგრძნო. ნუ ამ 4 წლის წინ იყო დაახლოებით რაღაც მსგავსი, მარა მაინც გაჩნდა უთანხმოება. იმას გათხოვება უნდოდა, მე ცოლის მოყვანა არ შემეძლო ხოდა სხვა რა გზა იყო გავუშვი, იფრთხიალეთქო. მალევე შეასკდა კედელს(ანუ გათხოვდა ) ამანაც ცუდად იმოქმედა და კარგა ხნით ტაიმაუტი ავიღე ყველაფრიდან. ამდენმა, ნუ შეიძლება სხვისთვის არაფერი იყოს ან უფრო მეტიც იოლად ჰქონდეს გადატანილი, დარტყმებმა და ჩემმა ზედმეტად განცდიანობამ საშინელ დღეში ჩამაგდო. ერთადერთი გამოსავალი რაც დავინახე იყო გულგრილობა, ან მაქსიმალურად მაინც ამის მცდელობა. თავშესაფარი ცინიზმში ვიპოვე და საშინელ ცინიკოსად ჩამოვყალიბდი, ამან საკმაო შვება მომგვარა და მომეწონა.... ქრონოლოგიურად ვერსად ჩავსვი, არც ვიცი რამ გამოიწვია ან რა უმკურნალებს, ალბათ უფრო თანდაყოლილი და უკურნებელია. მოკლედ ჩემი პრობლემა გაუჩერებელი ფიქრია, არ შემიძლია ცოტა ხნით მაინც განვთავისუფლდე. საკუთარ თავს სულ კითხვებს და ამოცანებს ვუსვამ, რა თქმა უნდა პასუხები კიდე ახალ კითხვებს აჩენს და ა.შ. მაგალითად ამასწინ, აღარც მახსოვს რაზე დავიწყე ფიქრი და ბოლოს იქამდე მივედი ოკიანეში მარილის კონცენტრაცია მატულობს თუ არათქო, თუ მატულობს რამდენითთქო და ასე შემდეგ მესმის რო უაზრობაა მარა ვერ ვჩერდები... რავი მგონი მეტს ვეღარაფერს ვიტყვი საინტერესოს(ნუ არც ზემოთ თქმული მეჩვენება დიდად საინტერესოდ მარა ) ხოდა ლოგიკურ დასასრულს მივუახლოვდები. მოკლედ, ძაან ცუდი ტიპი არ ვარ, მარა ჯერ კიდე ბევრია სამუშაო ხო მართლა, კინაღამ დამავიწყდა არ მიყვარს მაკარონიანი სუპი, კრაბის სალათი, მადამ ბოვარი და სხვა ვიზუალურად განსხვავებული კერძები :titebi:
