*************

ამას ეგ რო აჩვენებს ზუტად

მაგრამ ეს ყველაფეერი ემატრებატ ასაკის მატებასტან ერტად

როგორი იყო ? . . აბა რა ვიცი . . . ასე ამბობენ – ჰქონდა წვერები . ორი ათასი წელი განვიცდი . . . ჩარევა არ ღირს , მაგრამ ვერევი : როგორ აკოცა უფალს ლოყაზე ?! - ცოტათი მაინც მორიდებოდა . . . მეზიზღებოდა ზოგჯერ მოყვასი , მაგრამ ღალატი არ მინდებოდა. არადა კოცნის , არადა ჰყიდის . . . იცის მოკლავენ , განა შტერია. ღალატზე განა ვერცხლისთვის მიდის ?! - თავის სიმცირეს ვერ მოერია . . . ისტორიაში დარჩა იუდა ! -დღესაც აქ არის არ გაიგუდა . . .(ჩემი საყვარელი ლექსია მისი) ჩემს ქალაქში არაფერი მაოცებს, შუაღამეს მზის სხივიც თუ მაკოცებს, აქ ხომ შავი საყვარელი ფერია, აქ შენი ძმა თურმე შენი მტერია… აქ არ ხარობს თავმდაბლობის ნაგავი, აქ ტაძრებშიც შეიტანეს ნაგავი, აქ სიზმრები აღარ არის ფერადი, აქ ღალატი გახდა მრავალჯერადი… აქ სიყვარულს ჩაგითვლიან ბოდვაში, აქ ხომ ახლა ბოზობაა მოდაში, აქ უნიჭო სიმღერები ჰიტია, აქ “ბებერი ალაზანში კიდია”… აქ პოეტებს გაურბიან მუზები, აქ გესვრიან თუ არ წაიკუზები… ჩემს ქალაქში ყველაფერი მოსულა, აქ ჯამლეტამ ჯონდო დააორსულა

შენ სულ აღმა-დაღმა დადიხარ, დაგვყა ხასიათი მოშარო, მზერა ისე კუშტი გაგიხდა, ათას სისულელეს როშავენ შენზე აქა-იქ და ჭორებად დაგდევენ ზურგსუკან ფრაზები, რომლებსაც გაურბი, შორდები, არცთუ იშვიათად ბრაზდები. წლებზე მკითხაობენ ბოშები, აღარც ნაოჭები გაკლია, მაინც, გვერდის ავლით, მოშვებით, თავს აღწევ ამინდებს ნაღვლიანს. ცისკრის ვარსკვლავებს რომ ადარებ, მიტკლის ფერი ადევთ შროშანებს, შუბლზე გაწერია_ "მადარდეთ, ვერაფერს დამაკლებს დრო-ჟამი." მახსოვს, უცაბედად რომ შემხვდი, წვიმდნენ ტირიფები ბაღიდან... მე ვთქვი: - შემიყვარდი, Mon chéri, შენ კი, მიპასუხე: - არ ღირდა.

ევროპელების მიერ ყოველთვის განიხილებოდნენ როგორც მათგან განსხვავებული ხალხი. ისტორიის დიდი პერიოდის განმავლობაში ისინი მოხეტიალეები იყვნენ, ერთი ადგილიდან გადადიოდნენ მეორეზე როგორც ხელოსნები, მუსიკოსები და მოვაჭრეები. ისტორიის მანძლიზე ისინი იყვნენ ძალადობრივი ასიმილაციის საგანი; ბოშების ენა აკრძალული იყო ზოგიერთ ქვეყანაში და შვილებს ძალით ართმევდნენ მშობლებს. ბოშები მონები იყვნენ ბევრ ქვეყანაში, ბოლო ქვეყანა იყო რუმინეთი სადაც მათი მონობა გაუქმდა 1856 წელს. ბოშებს არასოდეს ჰქონდათ სახელმწიფო და არასოდეს უბრძოლიათ სხვა ხალხის წინააღმდეგ. მე-20 საუკუნის განმავლობაში ისინი ითვლებოდნენ მაწანწალებად და ბევრ ქვეყანაში გამოცემული იყო კანონები, რომლებიც აიძულებდა მათ ერთ ადგილას დასასახლებას. დღეს, ბოშების საზოგადოება კვლავ არის პირდაპირი თუ არაპირდაპირი დისკრიმინაციის, დევნის და იზოლაციის საგანი ყველა ევროპულ ქვეყანაში. შენ სულ აღმა-დაღმა დადიხარ, დაგვყა ხასიათი მოშარო, მზერა ისე კუშტი გაგიხდა, ათას სისულელეს როშავენ შენზე აქა-იქ და ჭორებად დაგდევენ ზურგსუკან ფრაზები, რომლებსაც გაურბი, შორდები, არცთუ იშვიათად ბრაზდები. წლებზე მკითხაობენ ბოშები, აღარც ნაოჭები გაკლია, მაინც, გვერდის ავლით, მოშვებით, თავს აღწევ ამინდებს ნაღვლიანს. ცისკრის ვარსკვლავებს რომ ადარებ, მიტკლის ფერი ადევთ შროშანებს, შუბლზე გაწერია_ "მადარდეთ, ვერაფერს დამაკლებს დრო-ჟამი." მახსოვს, უცაბედად რომ შემხვდი, წვიმდნენ ტირიფები ბაღიდან... მე ვთქვი: - შემიყვარდი, Mon chéri, შენ კი, მიპასუხე: - არ ღირდა.

ხოდა მერე ნუ წუწუნებენ ქმარმა მიღალატაო:D:D:D:D:

დონ-ჟუანები არ არსებობენ, ეგენი სანწუხაროდ ჟიგოლოები არიან როგორც უკვე არ არსებობს კურტიზანი. დონ-ჟუანები არ არსებობენ, ეგენი სანწუხაროდ ჟიგოლოები არიან როგორც უკვე არ არსებობს კურტიზანი.

როცა ამის დრო მოვა

მემგონი ეს კითხვა არ უნდა გიჩნდებოდეთ, ძალიან გასაკვირია ის ფაქტი რომ 21-ე საუკუნეში ვცხოვრობთ და პრიმატებივით ვაზროვნებთ, იცით რა მაინტერესებს, ის ვისაც ოჯახი დაენგრა რა კეთროვანია და მას არ აქვს ბედნიერების უფლება? მერე რა მოხდა, ამით თუ ის თავის ცხოვრებას გასათხოვარს ან დასაქორწინებელს დაუკევშირებს?ამით რა შეიცვლება? იმათმა ბვინც უარი თქვა მაგარი სისულელე ჩაუდენია იმის გამო რომ იმას ოჯახი ქონდა ოდესღაც.დღეს წალიშვილები ნატურალური 10% დანარჩენი ხელოვნურები არიან

არა და უფრო კიდე ვერ დაუძახებ, ძნელია დაუძახო ადამისნს რომელიც შენი მშობელი არ არის დედა ან მამა, როგორც არ უნდა გიყვარდეს შენი რჩეული.და ზიგჯერ მშობლებს აღაერ ეძახიან დედას და მამას და სახელებით მიმართავენ უკვე.

არც ორმხრივი არ არსებობს და არც ცალმხრივიი:D:D:

თუნდაც არ დაქორწინდნენ მაინც იქნება მითქმა მოთქმა და ვაი ვიში საუბედუროდ, ეს საქართველოა და აქ მოდაშია სხვის ცხოვრებაში ჩაერიო ისე რომ თვალიც არ დაახამხამო ასე რომ დღეს ძალიან ბევრი ცხოვრებს ერთად ქორწინების გარეშეც , მაგრამ ვერ ნ არ შორდებიან მაპატიეთ მაგრამ ჯობია ტვალები ავიხილოთ 21 სააუკუნეა და მინც პროვინციელებივიტ ვაზროვნებთ ჩვენდა საუბედუროდ

სიყვარულიც არის მოჩბენებითI და ამას კარტად თამაშობენ საუბედუროიოდ ყველაფერი ყალბი გახდაა

ვეთანხმები ორივეს საუბედუროდწარმატებებს შენ გისურვებ შენს სიმღერაში

შეიძლებაა არც ეგვ არის გამორიცხული

აღანაირ პონტში

არ შევხვედრილვარ, მაშინ ისიც ფაქტია რაც ლევანიკოს უწოდე და არის ასე რომ ეხლა ტუ გინდა ბანიც დამადეტ

სატურნეს შეუტაწყოფა არ არის და ის რომ მე მას ის უწოდე რაც არსი ის შეურაწყოფად მიიჩნიეთ?

პოეტის მამა - ვასილ ტაბიძე შვილის დაბადებამდე ორი თვით ადრე გარდაიცვალა. იგი ჯერ სოფლის მღვდელი, შემდეგ კი იმავე სოფლის მასწავლებელი იყო. 1900 წელს ტაბიძე ჩაირიცხა ქუთაისის სასულიერო სასწავლებელში. 1908 წლიდან სწავლა განაგრძო თბილისის სასულიერო სემინარიაში. 1910–1911 წლებში მუშაობდა მასწავლებლად. 1917–1918 წლებში იმყოფებოდა მოსკოვსა და პეტროგრადში. 1914 წელს გამოდის გ. ტაბიძის ლექსების პირველი კრებული, რომელმაც ერთბაშად მიიპყრო საზოგადოების ყურადღება და დიდი პოპულარობა მოიპოვა. 1919 წლიდან ცხოვრობდა და მოღვაწეობდა თბილისში. 1922-1923 წლებში გამოსცემდა "გალაკტიონ ტაბიძის ჟურნალს". 1924 წელს იგი იყო ჟურნალის "მნათობი" ერთ-ერთი ფუძემდებელი. 1935 წელს პარიზში მონაწილეობდა ანტიფაშისტურ კონგრესში. გალაკტიონ ტაბიძე სიცოცხლეშივე იქნა აღიარებული "ქართული პოეზიის მეფედ". მისი პოეზიის თვალსაჩინო ნიმუშებია: "მერი", "მესაფლავე", "მთაწმინდის მთვარე", "მე და ღამე", "უსიყვარულოდ", "ქებათა ქება ნიკორწმინდას" და სხვა... მიუხედავად მრავალი მცდელობისა, იმხანად გაბატონებულმა კომუნისტურმა რეჟიმმა ვერ შეძლო დიდი პოეტის საკუთარ სამსახურში ჩაყენება და მისი ნიჭის ექსპლუატაცია . ამის ნათელი დასტურია, თუნდაც, გალაკტიონის პოემა "მოგონებები იმ დღეების, როცა იელვა" (1924), რომელიც 1924 წლის ეროვნულ ამბოხებას მიეძღვნა. პოეტი ვერ ეგუებოდა საქართველოს სახელმწიფოებრივი დამოუკიდებლობის დაკარგვას. უდიდესი პოპულარობისა და თაყვანისცემის მიუხედავად, პოეტმა სიცოცხლე სულიერ სიმარტოვეში განვლო. ამან გარკვეული კვალი დაამჩნია მის შემოქმედებასაც,რომელმაც პოეზიას ახალი სიციცხლე, განსხვავებული რიტმი, მრავალფეროვნება და საოცარი მოქმნილება შესძინა. გალაკტიონი გარდაიცვალა 1959 წლის 17 მარტს. "პოეტების მეფემ" სიცოცხლე თვითმკვლელობით დაასრულა, რაც მნიშვნელოვანწილად განპირობებული იყო ოფიციოზის მისდამი გულგრილი დამოკიდებულებით. გალაკტიონ ტაბიძე და მისი დიდებული შემოქმედება მუდამ იყო მოქცეული დასავლეთის ლიტერატურათმცოდნეთა ყურადღების ცენტრში. მისი ლექსების და პოემების თარგმანები სისტემატურად ქვეყნდებოდა ფრანგულ, გერმანულ და ინგლისურ ენებზე. აღსანიშნავია, რომ არაერთი თარგმანი გამოქვეყნდა ქართული ემიგრანტული პრესის ფურცლებზე (ჟურნალები "კავკასიონი", "ბედი ქართლისა" და ა. შ.). 1991 წელს გალაკტიონის ერთტომეული გამოიცა ბერლინში, გერმანულ ენაზე. მისი შემოქმედების შესახებ შტეფი იუნგერ-ხოტივარის მიერ მომზადებული სტატია შესულია "მსოფლიო ლიტერატურის ენციკლოპედიურ ლექსიკონში", რომელიც შტუტგარტში, გერმანულ ენაზე გამოიცა 2004 წელს. 1992 წელს საერთაშორისო ქართველოლოგიური ჟურნალის გეორგიკა (იენა)"გეორგიკა" (იენა) მე-15 ტომში გამოქვეყნდა ქრისტიან ლიჰტენფელდის ვრცელი სტატია პოეტის ცხოვრებასა და შემოქმედებაზე. გალაკტიონის შემოქმედების განხილვას მნიშვნელოვანი ადგილი ეთმობა პროფ. დონალდ რაიფილდის მონოგრაფიაში ქართული ლიტერატურის ისტორიაზე, რომელიც 2000 წელს ინგლისურ ენაზე გამოიცა ლონდონში...

პოეტის მამა - ვასილ ტაბიძე შვილის დაბადებამდე ორი თვით ადრე გარდაიცვალა. იგი ჯერ სოფლის მღვდელი, შემდეგ კი იმავე სოფლის მასწავლებელი იყო. 1900 წელს ტაბიძე ჩაირიცხა ქუთაისის სასულიერო სასწავლებელში. 1908 წლიდან სწავლა განაგრძო თბილისის სასულიერო სემინარიაში. 1910–1911 წლებში მუშაობდა მასწავლებლად. 1917–1918 წლებში იმყოფებოდა მოსკოვსა და პეტროგრადში. 1914 წელს გამოდის გ. ტაბიძის ლექსების პირველი კრებული, რომელმაც ერთბაშად მიიპყრო საზოგადოების ყურადღება და დიდი პოპულარობა მოიპოვა. 1919 წლიდან ცხოვრობდა და მოღვაწეობდა თბილისში. 1922-1923 წლებში გამოსცემდა "გალაკტიონ ტაბიძის ჟურნალს". 1924 წელს იგი იყო ჟურნალის "მნათობი" ერთ-ერთი ფუძემდებელი. 1935 წელს პარიზში მონაწილეობდა ანტიფაშისტურ კონგრესში. გალაკტიონ ტაბიძე სიცოცხლეშივე იქნა აღიარებული "ქართული პოეზიის მეფედ". მისი პოეზიის თვალსაჩინო ნიმუშებია: "მერი", "მესაფლავე", "მთაწმინდის მთვარე", "მე და ღამე", "უსიყვარულოდ", "ქებათა ქება ნიკორწმინდას" და სხვა... მიუხედავად მრავალი მცდელობისა, იმხანად გაბატონებულმა კომუნისტურმა რეჟიმმა ვერ შეძლო დიდი პოეტის საკუთარ სამსახურში ჩაყენება და მისი ნიჭის ექსპლუატაცია . ამის ნათელი დასტურია, თუნდაც, გალაკტიონის პოემა "მოგონებები იმ დღეების, როცა იელვა" (1924), რომელიც 1924 წლის ეროვნულ ამბოხებას მიეძღვნა. პოეტი ვერ ეგუებოდა საქართველოს სახელმწიფოებრივი დამოუკიდებლობის დაკარგვას. უდიდესი პოპულარობისა და თაყვანისცემის მიუხედავად, პოეტმა სიცოცხლე სულიერ სიმარტოვეში განვლო. ამან გარკვეული კვალი დაამჩნია მის შემოქმედებასაც,რომელმაც პოეზიას ახალი სიციცხლე, განსხვავებული რიტმი, მრავალფეროვნება და საოცარი მოქმნილება შესძინა. გალაკტიონი გარდაიცვალა 1959 წლის 17 მარტს. "პოეტების მეფემ" სიცოცხლე თვითმკვლელობით დაასრულა, რაც მნიშვნელოვანწილად განპირობებული იყო ოფიციოზის მისდამი გულგრილი დამოკიდებულებით. გალაკტიონ ტაბიძე და მისი დიდებული შემოქმედება მუდამ იყო მოქცეული დასავლეთის ლიტერატურათმცოდნეთა ყურადღების ცენტრში. მისი ლექსების და პოემების თარგმანები სისტემატურად ქვეყნდებოდა ფრანგულ, გერმანულ და ინგლისურ ენებზე. აღსანიშნავია, რომ არაერთი თარგმანი გამოქვეყნდა ქართული ემიგრანტული პრესის ფურცლებზე (ჟურნალები "კავკასიონი", "ბედი ქართლისა" და ა. შ.). 1991 წელს გალაკტიონის ერთტომეული გამოიცა ბერლინში, გერმანულ ენაზე. მისი შემოქმედების შესახებ შტეფი იუნგერ-ხოტივარის მიერ მომზადებული სტატია შესულია "მსოფლიო ლიტერატურის ენციკლოპედიურ ლექსიკონში", რომელიც შტუტგარტში, გერმანულ ენაზე გამოიცა 2004 წელს. 1992 წელს საერთაშორისო ქართველოლოგიური ჟურნალის გეორგიკა (იენა)"გეორგიკა" (იენა) მე-15 ტომში გამოქვეყნდა ქრისტიან ლიჰტენფელდის ვრცელი სტატია პოეტის ცხოვრებასა და შემოქმედებაზე. გალაკტიონის შემოქმედების განხილვას მნიშვნელოვანი ადგილი ეთმობა პროფ. დონალდ რაიფილდის მონოგრაფიაში ქართული ლიტერატურის ისტორიაზე, რომელიც 2000 წელს ინგლისურ ენაზე გამოიცა ლონდონში...

და შენ გიდა მითხრა რომ ანგელოზი ხარ არაა? კაით რა არ დაიღალეთ მგლის თავზე სახარებას კითულობდმემ და გამიშვით ცხვარი გარბისოო ასეა თქვენი საქმე, აუტამლები ხართ უკვეე ერთმანეთის ლანძღვის შანს ხელიდან არ უშვებთ ჩემინ ნება რომ იყოს ორივეს არ შემოგიშვებდით აქ და იმ ლევენკოსაც მოგაყოლებდით ზედ. იმედია პირადადა არ იცნობთ ეთმანეთს, ისე კა იქნებოდა კაი მეგობრები რომ აღმოჩენილიყავით მერე მაინც არ შეგრცხვებოდათ?

აღარ მაინტრესებს უკვე ვინც გინდა ის იყავი და რსაც გინდა იმას ეცი თაყვანი, ნაკლებად მაღელვებს მინდა გითხრა,შენ რომელი რელისგსა სდასექტის მიმდევარი იქბები, მაგრამ მაგრამ ის რაც წმინდა სხვისთვის იმის დაცინვის უფლება არ გაქვს ეს შენი დადებული ფოტოები ცინიზმია და არამგონია მოსაწონი საქციელი იყოს, ჯვრის სიდიდდეზე არ მეტყველებსრამდენად მიოორწმუნე შეიძლება იყოს ადამიანი. ისე უკეთესი იქნება თუ ერთმანეთის აზრს პატივისცემით მოეკიდება ადამიანი და ნაკლებად იქბევა ცინიზმი გამოხატული, დაიჯეო არავინ არ გყვარებია თU უფლის მიმართ არ გქონია სიყვარული.

ეს სად გაგიგია ქალტა განყოფილებასჰი?

ეს მამაკაცებს გონიათ რომ ასე ფიქრობენ ქალებიი

კიდე რომელი რელიგის მიმდევრები არიან აქ და სექტის ?