ევროპელების მიერ ყოველთვის განიხილებოდნენ როგორც მათგან განსხვავებული ხალხი. ისტორიის დიდი პერიოდის განმავლობაში ისინი მოხეტიალეები იყვნენ, ერთი ადგილიდან გადადიოდნენ მეორეზე როგორც ხელოსნები, მუსიკოსები და მოვაჭრეები. ისტორიის მანძლიზე ისინი იყვნენ ძალადობრივი ასიმილაციის საგანი; ბოშების ენა აკრძალული იყო ზოგიერთ ქვეყანაში და შვილებს ძალით ართმევდნენ მშობლებს. ბოშები მონები იყვნენ ბევრ ქვეყანაში, ბოლო ქვეყანა იყო რუმინეთი სადაც მათი მონობა გაუქმდა 1856 წელს. ბოშებს არასოდეს ჰქონდათ სახელმწიფო და არასოდეს უბრძოლიათ სხვა ხალხის წინააღმდეგ. მე-20 საუკუნის განმავლობაში ისინი ითვლებოდნენ მაწანწალებად და ბევრ ქვეყანაში გამოცემული იყო კანონები, რომლებიც აიძულებდა მათ ერთ ადგილას დასასახლებას. დღეს, ბოშების საზოგადოება კვლავ არის პირდაპირი თუ არაპირდაპირი დისკრიმინაციის, დევნის და იზოლაციის საგანი ყველა ევროპულ ქვეყანაში. შენ სულ აღმა-დაღმა დადიხარ, დაგვყა ხასიათი მოშარო, მზერა ისე კუშტი გაგიხდა, ათას სისულელეს როშავენ შენზე აქა-იქ და ჭორებად დაგდევენ ზურგსუკან ფრაზები, რომლებსაც გაურბი, შორდები, არცთუ იშვიათად ბრაზდები. წლებზე მკითხაობენ ბოშები, აღარც ნაოჭები გაკლია, მაინც, გვერდის ავლით, მოშვებით, თავს აღწევ ამინდებს ნაღვლიანს. ცისკრის ვარსკვლავებს რომ ადარებ, მიტკლის ფერი ადევთ შროშანებს, შუბლზე გაწერია_ "მადარდეთ, ვერაფერს დამაკლებს დრო-ჟამი." მახსოვს, უცაბედად რომ შემხვდი, წვიმდნენ ტირიფები ბაღიდან... მე ვთქვი: - შემიყვარდი, Mon chéri, შენ კი, მიპასუხე: - არ ღირდა.