იცი, აი ეხლა ვკითხულობდი შენს ნაწერს და განსაკუთრებით შუა ნაწილში, ისეთი შეგრძნება დამეუფლა თითქოს ჩემი დაწერილი ყოფილიყო. ბევრ რამეში გეთანხმები ... ბოლო ერთი წელია ვცდილბ ვიპოვო პასუხი კითხვებზე: საიდან მოვედით? რამ შეგვქმნა და რა მიზნით? მაგრამ ამ კითხვებმა ურწმუნოებამდე მიმიყვანეს. ფიქრმა იმაზე თუ რა არის სამყაროს აზრი და მთლიანი გიგანტური და უსასრულო სივრცის მარტივ მამრავლებად დაშლამ, იმ აზრზე დამაყენა რომ ღმერთი არ არსებობდა და რომ ეს ყველაფერი, რაც ჩვენს ირგვლივაა ზედმეტად მარტივი და იმდენად გენიალურია, რომ ჩვენ თვითონ, ადამიანებს, გვიჭირს წარმოდგენა ასეთი სიმარტივის და ვცდილობთ მასში რაიმე ამოუხსნელისა და მისტკურის პოვნას.. ვფიქრობდი, რომ სარწმუნოება ეს თანამედროვე ქცევის კოდექსი იყო, რომელიც გარკვეულ ფსიქოლოგიურ საზღვარს წარმოადგენდა ადამიანებისათვის, რომლების მოთოკვისა და დამორჩილების გზა არ არსებობდა. წარმოიდგინეთ ქვის ხანა : ადამიანები ყოველგვარი მორალისა და სინდსის გარეშე. ისინი კლავდნენ ერთმანეთს არ გააჩნდათ ჭამის, მოქცევის კულტურა, არ ჰქონდათ არანაირი სიყვარულის გამოვლინება.. მოკლედ, იყვნენ შეუზღუდავნი სამყარსაგან და შეუზღუდავნი თავიანთივილებისა, განცდებისა თუ სინდისისაგან... როგორ გგონიათ, დღეს ჩვილი დაბადებიდან რომ იგივე პირობებში აცხოვრო: არ ასწავლო, არ ჩააცვა და სადმე უკაცრიელ კუნძულზე ბედის ანაბარა მიატოვო იგივე არ გაიზრდება (ნუ თუ გაიზარდა საერთოდ ) როგორიც იყვნენ ჩვენი შორეული წინაპრები? ... მოკლედ მინდა ვთქვა რომ ადამიანი კი არა - შეიცვალა სამყარო, რომელშიც ადამიანი ცხოვრობს... ეს სამყარო ჭკვიანი ადამიანების ხარჯზე იცვლებოდა... ამ "ჭკვიანებმა" იცოდნენ რომ უნდა შეექმნათ რაღაც ისეთი, რისიც შეეშინდებოდა ხალხს, რადგან ამის გარეშე მასის მოთოკვა და "აზოგადოებრივ" ფარგლებში მოქცევა შეუძლებელი იქნებოდა... მოკლედ, მოიფიქრეს, რომ სჭირდებოდათ რაღაც მაშტაბური.. არა ისეთი, როგორიც უბრალო კერპთაყვანისმცემლობაა ( თუმცა ალბათ ისიც მხოლოდ თავისი თავის შესასზღუდად დასჭირდა ადამიანს) , მოკლედ დაწერეს წიგნი, რომელიც დედამიწაზე სამოთხის ბაღს გააშენებდა. რომელსაც დაემორჩილებოდა ყველა არსება. შეხედეს, რომ ადამიანებს არაფერი აფერხებდათ ერთმანეთის ხოცვა-ჟლეტვაში. ჰოდა, ამ წიგნში ჩაწერეს, რომ ეს უდიდესი ცოდვა იყო კაცობრიობისათვის და მაშინდელი სოფმხედველობისათვის დამაჯერებლადაც ახსნეს, თუ რატომ იყო ასე.(განა საშინლად განრისხებულს არასოდეს გაგჩენიათ ვინმეს მოკვლის სურვილი?! მაგრამ მერე ისევ საკუთარ თავზე იწყებთ ფიქრს და ამბობთ რომ ეს ცოდვა ცუდ შედეგებამდე მიგიყვანთ და ვერ უღალატებთ საკუთარ მორალს ) მოკლედ... რომ არ გადავუხვიო ... მერე შეხედეს ამ ჩვენმა "ჭკვიანებმა" და დაინახეს რომ ადამიანების უმეტესობას უზარმაზარი, ვეებერთელა ღიპები და ღაბაბები ეკიდათ.. ჭამდნენ უზომოდ , რადგან არც ესთეტიკის მნიშვნელობა ესმოდათ, არც გარეგნობაზეც არ ფიქრობდნენ და რაც მთავარია... არ იცოდნენ რა საფრთზეს წარმოადგენდა მათი ჯანმრთელობისათვის ეს.. ბევრი რომ არ გავაგრძელო ... ამ ხალხმა დააწესა საზგვრები, რომლების გადაცდომის შემთხვევაში ადამიაბი სახმილის ცეცხლში დაიწვებოდნენ სიკვდილის შემდეგ.. ეს იყო სასჯელი, რომელიც შეაშინებდა მათ და შეძლებდა ზემოქმედების მოხდენას მათზე. წიგნი ჭკნიანებმა სიყვარულის პრინცეპებზეე აგეეს, რათა დაემყარებინდა სიმშვიდე დედამიწაზე.. მიწაზე, სადაც ყოველი არსება ამბიციებითა და ოცნებებით არის გამსჭვალული... ჰოდა მე ვიფიქრე რომ მივაგენი ჭეშმარიტებას.. მივუხვდი ეშმაკობასა და სიცრუეს იმ "ჭკვიანებს", რომლებსაც საუკუნეების მანძილზე უჯერებდნენ, ბრმად ენდობოდნენ და თავსაც კი სწირავდნენ მათი შექმნილისარწმუნოების გამო. ვიფიქრე, რომ მე, 17 წლის გოგო , რომელსაც ცხოვრება ცალი თვალითაც არ მინახავს იმ ყველა მორწმუნეზე ჭკვიანი ვიყავი, რომლებიც ვერაფერსაც ვერ მიხვდნენ და მისტიურისა და ამოუცნობის პატივისცემასა და სიყვარულს მიუძღვნეს მთელი მათი ცხოვრება. ჰო , მართლა ასე ვფიქრობდა და ვერც კი შევამჩნიე თავად როგორ გავხდი ლუციფერი... გამომეპარა ყველაზე მნიშვნელოვანი და საგულისხმო ... ვერ გავითვალისწინე, რომ სამყაროში არაფერი არ ჩნდება ასე... არც ჭკუა და არც ნიჭი. ახლა ვხვდები ... იმ "ჭკვიან" ხალხს არ შეიძლებოდა ჰქონოდათ ის სიბრძნე, რაც ბიბლიაში დევს... და იმასაც მივხვდი რომ შემეშალა სახელი და არსი მათი .. მათ "ჭკვიანნი" ან ბრძენნი კი არა - მამა, ძე და სული წმინდა ჰქვიათ. ჰოდა უპალმა შემინდოს ლუციფერობა. მე მის წინაშე მუხლმოყრით ვდგავარ...
