ნუ ეგონება გარშემო ნურვის რომ ჩემთვის წერა აღმოჩნდა ლხინი და მე ვერ დავძლევ ბუნებრივ სურვილს რომ ქართველ მკითხველს ურეცხო ტვინი თან ამ ბოლო დროს წერასაც ვუკლე რადგანაც ხალხის დავკარგე რწმენა და ამიტომაც ვაპირებ უკვე სანამ არ მცემეს ჩავიგდო ენა თბილისს დავარქმევ მე ქალაქს საშიშს საშინელების აქ გადის კინო რადგან ვერ მოწევ ბალახს ან ჰაშიშს და არაყი სვა უნდა ან ღვინო სადაც ხალხია მეტად მდაბიო ჭაჭის მოყვარე მსმელი წარაფის და ურჩევნიათ მოწიონ ბიო გაზრდას ჭეშმარიტ კარგი კანაფის აქ სვავენ ვისკის ან სულაც არაყს და ი####ვებენ რადგან თავებს მთლად კონფლიქტი ახლავს მათ ქცევას ამაყს და კრიმინალი გაუთავებლად ხოდა რაღაა მეტიც სამსჯელი როგორც თქვენ ალბათ ლექსიდან მიხვდით თბილისი არის ჩვენი სასჯელი რომელსაც უკვე ყველანი ვიხდით