"ანაბელ ლი" ეს იყო მრავალზე მრავალი წლის წინეთ იმ ნაპირს ჰრეცხავდა ტალღები ზღვის, სცხოვრობდა ქალწული ხმელეთის კიდეზე დავარქმევ სახელად ანაბელ ლის მე იმას ვეტრფოდი ის კი მე მეტრფოდა - არ ვერიდებოდით შვერილებს კლდის. მე ვიყავ ურყვნელი და ისიც ურყვნელი ნაპირს კი ჰრეცხავდა ტალღები ზღვის, ამ განცდათ საზღვარი ვერ ვნახე, ვერ ვნახე ვინ დამაშორებდა ანაბელ ლიის, - ჩვენ ტრფობას უცქერდნენ შურით და ლოდინით თვით სერაფიმები უძირო ცის. და, აი, მიტომაც დიდზე დიდ ხნის წინეთ სად ნაპირებს ჰრეცხავდა ტალღები ზღვის, ღრუბლით მოვლენილმა ქარმა განმიგმირა ჩემი ერთადერთი ანაბელ ლიი ერთად შეიყარნენ სამარე გაუღეს ასე დამაცილეს ჩემს სატრფოს ძლივს აწ იქ განისვენებს იქა სწევს უსულოთ, სად ნაპირს ალბობენ ტალღები ზღვის. ცათა მეუფენიც გვიცქერდნენ შემცბარი შურს ჩააყოლებენ ფიქრს არავის ენახა ჩვენებრი მიჯნურნი იქ, საცა ტალღები შხუოდა ზღვის. მიტომაც ღრუბელთა იძალეს ქარებმა, სული ამოართვეს ანაბელ ლის განა მოგვერიენ? ამას ვერ იქმოდნენ, ურჩხულნი ქვესკნელის და ძალნი ცის ვერცა უკვდავნი და ვერც ბრძენთაბრძენნი ვერ დაამარცხებენ ერთობის ფიქრს, ჩვენი სულებია აგრე რომ შეზრდილან - ჩემი და ანაბელ ლის. მთვარის სინათლეში ვხედავ და ვეტრფობი ოცნების ანაბელ ლის, ვარსკვლავთა ციმციმში იმისი ღიმილია, პირკეთილ ანაბელ ლის, იქა ვარ, იქ ვწევარ, მიჯნურთან ახლო ვარ, სამარე ვერ მიცვლის ნირს. იქ ჩემი სატრფოა მზეს მორიდებული ნაპირს კი ტალღები ასკდება ზღვის."