FRIDRIX

DonCaredo ნუ მაგათ არც ევალებათ 100 პოცენტიანი პროგნოზების შემოთავაზება საშუალოდ 50:50 შეეხონ ყველა პოლიტიკურ თემას მოკლედ კონკრეტიკის გარეშე

Siknadmo არ გვინდ აბაქრაძე უგულავაც მშვენივრად იქნება პრეზიდენტი

საკმაოდ საინტერესო იარაღ იმის გათვალისწინებით რომ ირანში საკამოდ ბევრი ობიექტები იქნება რომლებია რომლებიც საჰაერო მხრიდან დაზიანებებს საჭიროებს ამერიკის შეერთებული შტატების არმიის გენერალურმა შტაბმა, კომპანია AeroVironment-თან, 4.9 მილიონიანი კონტრაქტი გააფორმა, რომელიც ამერიკული არმიის უპილოტო საფრენი აპარატებით, Switchblade-ით მომარაგებას ითვალისწინებს. Switchblade უმსუბუქეს, კომპაქტურ უპილოტოს წარმოადგენს, რომლის გადატანაც შესაძლებელია ზურგჩანთით და მისი გაშვება საველე პირობებში, ხელითაც შეიძლება. გარდა იმისა, რომ აპარატს ჭურვების გადატანა შეუძლია, თვითგანადგურების პროგრამაც აქვს ჩამონტაჟებული, რომელიც სამიზნის აფეთქების შემდეგ, საჭიროების შემთხვევაში აქტიურდება. მწარმოებელი კომპანიის ინფორმაციით, უპილოტო საფრენი აპარატი, საკმაოდ შორ მანძილზე არსებული სამიზნის განადგურების საშუალებას იძლევა. სამხედროების მიერ შესაძლებელია მისი გამოყენება მოწინააღმდეგის გასანადგურებლად, არტილერიის მხარდაჭერის არარსებობის შემთხვევაში. აპარატი აღჭურვილია სრულიად უხმო ელექტროძრავით, ამიტომ მას სამიზნეზე იერიშის მიტანა, მოწინააღმდეგისათვის შეუმჩნევლად შეუძლია. გარდა ამისა, კონკრეტულ ობიექტთან მიახლოების შემთხვევაში, აპარატს შეუძლია ავტომატურად გამორთოს ძრავი და ფრენა პლანერის რეჟიმში გააგრძელოს. გამომთვლელი მოდული, უპილოტო საფრენი აპარატის, როგორც დისტანციურ, ისე ავტომატურ რეჟიმში ფრენის საშუალებას იძლევა. სამიზნის აღმოჩენა რეალურ დროში ვიდეოკავშირის საშუალებით ხდება. აპარატის ეფექტურობის გაზრდის მიზნით, კონსტრუქტორებმა გაითვალისწინეს დასახული ამოცანის შეუსრულებლობის შესაძლებლობა, რაც საშულებას იძლევა თავიდან იქნეს აცილებული უპილოტოს თვითგანადგურების ოპერაცია, დავალების შეუსრულებლობის შემთხვევაში. აღნიშნული პროგრამა, ასევე, იძლევა დაზღვევას, რომ სამიზნის ადგილმდებარეობის შეცვლის შემთხვევაში, არ მოხდეს აფეთქება და არ მოჰყვეს მსხვერპლი მშვიდობიან მოსახლეობაში. AeroVironment-ის უფროსი ვიცე-პრეზიდენტის ტომ ჰერინგის თქმით, Switchblade არა მხოლოდ სადაზვერვო სამუშაოების გაუმჯობესების საშუალებას იძლევა, არამედ ეს საფრენი აპარატი, ბრძოლების წარმოებისას, მოწინააღმდეგისათვის ეფექტური და სერიოზული ზიანის მისაყენებლად შესანიშნავი საშუალებაა. ამერიკის საჰაერო ძალები, ბოლო პერიოდში, აქტიურად აახლებს უპილოტო საფრენი აპარატების ბაზას და უახლესი მოდელებიც შეაქვს შეიარაღებაში. მაგალითისათვის რადიოლექტრონული სადაზვერვო EP-3 ARIES/ARIES II-ის ჩამოწერაც კმარა. ამერიკელები უპილოტოGlobal Hawk-ის სადაზვერვო თვიმფრინავებით, U-2-ით შეცვლასაც აპირებენ. გეგმის მიხედვით, აღნიშნული და სხვა უპილოტო საფრენი აპარატების შეიარაღებიდან ამოღება და სხვა უახლესი აპარატებით ჩანაცვლება, 2020 წლამდე მოხდება. პროექტის საერთო ღირებულება რვა მილიარდ დოლარს შეადგენს.

შაშკინმა ბაქრაძე პრეზიდენტადო კარგია მე კი მაწყობს ბაქრაძე პრეზიდნეტად

ალექსანდრე ანქვაბმა საკადრო ცვლილებები დაიწყო. მან უკვე მოაწერა ხელი პირველ განკარგულებას და თანამდებობიდან გაათავისუფლა გაგრის ადმინისტრაციის უფროსი ასტამურ ქეცბა. ოფიციალური ინფორმაციით, ქეცბამ თავად დაწერა განცხადება და ანქვაბმა ის დააკმაყოფილა, თუმცა გული ნამდვილად არ დასწყვეტია. ქეცბა ის ჩინოვნიკი იყო, რომელიც არჩევნებში, ანქვაბს არ გულშემატკივრობდა. ამასთან, ფაქტია ისიც, რომ გაგრის ადმინისტრაციას, ჯერ კიდევ სერგეი ბაღაფშის სიცოცხლეში, არაერთ ფინანსურ დარღვევაში ადანაშაულებდნენ, თუმცა საქმე ბოლომდე არასოდეს გარკვეულა. საუბარია 2007-2010 წლებში გადახდილ კომუნალურ შენატანებზე, რომლებიც, როგორც დადგინდა, გაგრის მმართველთა ჯიბეებში მიდიოდა. როგორც ჩანს, ანქვაბის ანტიკორუფციულ პროგრამას, ჯერ კიდევ ე.წ. ინაუგურაციამდე, რომელიც 26 სექტემბერს, „პრეზიდენტისვე” მოთხოვნით, ძალიან „მოკრძალებული” ხარჯებით უნდა ჩატარდეს, კიდევ არაერთი ჩინოვნიკი შეეწირება. ქეცბას გათავისუფლების პარალელურად, გაგრაში აქტიურად მუშაობს პროკურატურაც. აბონენტთა მომსახურების სამსახურის თანამშრომელს, გალინა ჩუკბარს, 6-დან 12 წლამდე ციხე ემუქრება, მის უფროსს ლაურ ლადარიასა და ბუღალტერს – სოფია მიქაელიანს კი 2-დან 5 წლამდე თავისუფლების აღკვეთა. გაგრაში რომ გაუსაძლისი ვითარებაა შექმნილი, ამას თავად მოსახლეობაც არ უარყოფს. მაგალითად, ამბობენ, რომ ქალაქში მხოლოდ ამ ზაფხულს გაიხსნა ერთადერთი საბავშვო ბაღი, დანარჩენები კი პრივატიზებულია და მინი–სასტუმროებადაა გადაკეთებული, თუმცა „ტურისტულ შემოსავლებს” გაგრაში რაიმე სასიკეთო გარდატეხები არ მოუხდენია. რიგითი აფხაზები, რომლებიც ხედავდნენ, როგორ მდიდრდებოდნენ მათი ჩინოვნიკები, ამბობენ, რომ ანქვაბმა დაპირებული წესრიგი უნდა დაამყაროს, თუმცა არც იმას გამორიცხავენ, რომ მან პოლიტიკური მოტივებით იხელმძღვანელოს და რუსეთის ფინანსური დახმარების მითვისება თანაგუნდელებთან ერთად, ახლა თავად დაიწყოს.

გთავაზობთ ამონარიდებს სუროჟელი მიტროპოლიტის - ანტონის ზეპირი ქადაგებებიდან. ეს ქადაგებები და ანტონ სუროჟელის სხვა გამოსვლები გადაიცემოდა 70 – 90 - იან წლებში BBC - ის მაუწყებლობით, იბეჭდებოდა ფრანგულ, ინგლისურ, ბერძნულ გამოცემებში და ყოველთვის დიდ ინტერესს იწვევდა. ბევრმა თეოლოგმა ანტონ სუროჟელს „მარტივი თეოლოგიის ფუძემდებელი“ უწოდა და იგი დღემდე მიჩნეულია თანამედროვეთაგან ერთ-ერთ უდიდეს ჰუმანისტ მართლმადიდებელ მოძღვრად. „დრონი.ჯი“ შეგახსენებთ, რომ სულ ახლახან ანტონ სუროჟელის„შეხვედრა ცოცხალ ღმერთთან“ ქართულ ენაზეც გამოიცა. "... ჩვენ არ ვუყურებთ დანახვის სურვილით, ჩვენ არ ვუსმენთ გაგების სურვილით. თქვენ, ალბათ, შეგიმჩნევიათ: ასე ხდება, როცა დაღლილი ხართ და სხვის ცხოვრებაში ჩარევის სურვილი არ გაქვთ. ვიღაცას ხვდებით და ეკითხებით: "როგორ ხარ?" და ის ჩამქრალი ხმით, უსიცოცხლო გამოხედვით გპასუხობთ: "კარგად". და თქვენ არ ეხმაურებით; მისი სიტყვები საკმარისია, სწორედ მათ ელოდით, მან თქვენ გაგათავისუფლათ ამ სიმძიმისგან, თქვენ თავისუფალი ხართ... ჩვენ რომ პატიოსნები ვიყოთ, ვეტყოდით: "ტყუილია! შენ მზერა ჩამქრალი გაქვს, ხმა-უსიცოცხლო, ვხედავ, რომ რაღაც გიჭირს. შენს თვალებში შიშს, თუ რაღაც სხვას ვხედავ.ნუ თვალთმაქცობ, ნუ ტყუი, ნუ მეუბნები, რომ კარგად ხარ - ეს სიცრუეა; შენ სული გტკივა, შენ გეშინია, შენ მარტოობას განიცდი და შენ აღარ გჯერა, რომ შენი მეგობარი, უახლოესიც კი, გამოგეხმაურება; შენ მე არ მენდობი, იმიტომ, რომ ადამიანური თანაგრძნობის რწმენა დაკარგე..." - ვაჟკაცობა იქნება, ეს ვუთხრათ,გადავაშლევინოთ გული, მაგრამ ამას ხშირად არ ვაკეთებთ, რადგან, რომ დაინახო - ნიშნავს შენს თავზე სოლიდარობა, პასუხისმგებლობა აიღო; ისე შეხვიდე სხვა ადამიანის ცხოვრებაში, როგორც პავლე მოციქული მცნებად გვიტოვებს: "შეეშველეთ ერთმანეთს ტვირთის ზიდვაში." ნაცნობთან შეხვედრისას, თუ ავადმყოფის მონახულებისას ეკითხებით: "როგორ ხარ?".. და ჩვენი ნაცნობი ან ავადმყოფი იმედით და შიშით შემოგვყურებს: ნუთუ ამ ადამიანმა დამისვა კითხვა,რომელზეც პასუხს ელოდება? ნუთუ ამ ადამიანს სურს, გაიგოს და, მაშასადამე, თავისი ბედი ჩემსას დაუკავშიროს?თვალებში, ხმაში, იმედიც არის და შიშიც. და ადამიანი ხშირად პასუხობს: არა მიშავს, გმადლობთ... და ხშირად ჩვენ ვჯერდებით ამ პასუხს; ამ სიტყვებმა ჩვენ გაგვათავისუფლეს, მათ არ ჩაგვითრიეს თავის ბედში, მათ არ მოითხოვეს ჩვენი თანაგრძნობა, მან არ თქვა ის სიტყვები, რომლის შემდეგაც გულგრილად ვეღარ ვაქცევ ზურგს; მე ვუყურებდი და მის თვალებში ვედრებას, იმედს, შიშს ვხედავდი - მაგრამ თვალები დავხუჭე... მან თქვა "არა მიშავს", ანუ, არც ისე ცუდად არის, ეს ნიშნავს რომ შეიძლება ცოტათი კარგადაც არის... მაგრამ კარგად რომ მოგესმინა, თვალებში რომ ჩაგეხედა და მისი გამომეტყველება დაგენახა - ასე ვეღარ წახვიდოსი... მაგრამ თუ მას დაუშვებ, უნდა გამოეხმაურო, არა მარტო სიტყვით, საქციელითაც: გაამხნევო, გვერდით დაუდგე, მოვლენებში ჩაერთო, რაც შეიძლება დაუსრულებელი აღმოჩნდეს, ამიტომ ყველა ფიქრობს: ნუთუ საკუთარი დარდი არ მყოფნის? საკუთარი საზრუნავი? ან, უბრალოდ: ნუთუ ამ დღეს, ასეთ მშვიდსა და წყნარს, სიხარულით სავსეს, ამ ერთი კაცის სიტყვის გამო ჩავიშხამებ? დიახ, მე ის მიყვარს, მაგრამ მას შეუძლია ერთი სიტყვით ყველაფერი გააფუჭოს; ნათელი გაზაფხულის დღე ზამთრის მოღრუბლულ დღეს დაემსგავსება... მას არა უშავს, მე კი უამრავი სხვა საქმე და საზრუნავი მაქვს... და გავცილდებით, "ჩვენს გზაზე" მივდივართ... სახარებაში არის ბევრი ადგილი, რომლებიც, პირდაპირ ვიტყვი, დიდად არ გვაღელვებს.ზოგადად ვეთანხმებით: ნუ, თუ ღმერთი ასე ფიქრობს, რატომაც არა?.. ეს ჩვენ არ გვეხება, მაგალითად, რაღაც იგავები, რომლებიც პირდაპირ არ ეხება ჩვენს ცხოვრებას. ჩვენ რომ პატიოსნები ვიყოთ, ვიტყოდით: არა, ღმერთო, ეს - არა, გმადლობ!.. მახსოვს, ერთხელ ვლაპარაკობდი ნეტარების მცნებებზე. მე მყავს ერთი ღვთისმოსავი მრევლი, რომელიც მისმენდა, მისმენდა და თქვა: "იცით, მამა ანტონ, თუ თქვენ ამას ნეტარებას უწოდებთ, შეგიძლიათ თქვენთვის დაიტოვოთ, ეს ნეტარება მე არ მჭირდება... სინამდვილეში: სიღატაკე, გოდება, შიმშილი, წყურვილი, და კიდევ, იყო დევნილი, და კიდევ - ეს და ის, და ამას ნეტარებას უწოდებთ? - დიდი მადლობა!" მან პირდაპირ, მოჭრილად მაინც თქვა. უმეტეს შემთხვევაში ჩვენ ზრდილობიანად ვამბობთ: ოო, დიახ! - და მაშინვე მივბრუნდებით.ჩვენ ყველას შეგვიძლია ათობით ადგილის ციტირება, რომლებმაც - ოოო, დიახ! - ჩვენ ოდესღაც აგვაღელვეს, შემდეგ კი დავწყნარდით - შემდეგ ადგილამდე. და ჩვენ ვეძებთ და გვინდა, რომ ღმერთმა ხვალ კიდევ რამე გვაჩვენოს; გუშინდელი უკვე წავიკითხე, განვიცადე, ახლა კი დღეს - ახალს ველი. ღმერთი ამბობს: ო, არა! რა უქენი გუშინდელს? გუშინ მე გითხარი: გააკეთე ესა და ეს. მაგალითად - შეურიგდი. შენ არ შეურიგდი; მაშ, დღეს რატომღა გითხრა: "წადი უდაბნოში", როცა შენ მაინც არ წახვალ... აი, ასე ხუნდება და მოსაწყენი ხდება წმინდა წიგნი, რადგან ის კეთებით ცოცხლდება..."

babuagiorgi გასაგებია

babuagiorgi მგონი დიდი ხნით იწელება შენი ჩამოსვლა

საერთაშორისო ექსპერტი და პოლიტოლოგი სოსო ცინცაძე შემოდგომაზე აქტიურ პოლიტიკურ პროცესებს არ პროგნოზირებს. ცინცაძის თქმით, შესაძლებელია, რამდენიმე რადიკალურ ოპოზიციურ ძალას ჰქონდეს მცდელობა, რომ ხელისუფლებაზე განაწყენებული საზოგადოების ნაწილი ქუჩაში გამოიყვანონ, თუმცა ამას არანაირი შედეგი არ მოჰყვება. ექსპერტის თქმით, დაგეგმილ საპარლამენტო არჩევნებში, არცერთ ოპოზიციურ პარტიას შანსი არ აქვს ოპონირება გაუწიონ მმართველ გუნდს. „პრესა.ჯი“–ს შეკითხვებს საერთაშორისო ექსპერტი სოსო ცინცაძე პასუხობს. – თქვენი პროგნოზი როგორია, როგორ შეიძლება წარიმართოს პოლიტიკური პროცესები მიმდინარე წლის შემოდგომაზე? – ვადევნებ თვალს პროცესებს და კარგს ვერაფერს ვხედავ. არის საუბარი იმაზე, რომ საპარლამენტო არჩევნებისთვის შეიძლება პოლიტიკური პარტიები გააქტიურდნენ, მაგრამ მე ზღაპრების აღარ მჯერა, ისევე როგორც ოპოზიციური პარტიების აქტიურობის. იყო საუბარი იმაზეც, რომ საზოგადოება შეიძლება დაუპირისპირდეს ხელისუფლებას და მათ აღარ დაჭირდებათ ლიდერი და ა.შ., ეს არის წმინდა წყლის სისულელე. არის მოსაზრება, რომ პოლიტიკურმა პარტიებმა რესურსი და ხალხის ნდობა დაკარგეს და ახლა ინტელექტუალური საზოგადოების დროა, მაგრამ სად გვყავს ინტელექტუალური საზოგადოება? მე საზოგადოებაში ორგანიზებულ ძალას ვერ ვხედავ, რომელმაც შეიძლება ნებისმიერი საკითხი დაიწყოს და მიიყვანოს ბოლომდე. – თუმცა, ხშირად საზოგადოებრივი მოძრაობების უკან პოლიტიკოსები დგანან, რომლებიც მართავენ ამ ორგანიზაციებს, როგორიც იყო „წარმომადგენლობითი სახალხო კრება“, რომელიც უნდა ყოფილიყო საზოგადოებრივი ორგანიზაცია და პოლიტიკოსებს მასთან კავშირი არ უნდა ჰქონოდათ... – პოლიტიკაში აქტიურობა, გამოსვლა და საერთოდ ყველაფერი ლირიკაა, თუ შედეგი არ გაქვს. ნებისმიერი ღონისძიების ეფექტურობას განსაზღვრავს შედეგი. რეზულტატი მითხარით, რა შეიცვალა? რას მიაღწია ოპოზიციამ ან საზოგადოებამ? – ოპოზიციური სპექტრი იმუქრება, რომ თუ საჭირო გახდა, ქუჩის აქციებიც იქნება კიდევ. რა შანსი დარჩა ოპოზიციურ სპექტრს, რომ ხელისუფლების წინააღმდეგ პოლიტიკურ ბრძოლაში გამარჯვებას მიაღწიოს? – რაც არ უნდა იმუქრონ, დამთავრდება ისევ ყველაფერი, როგორც დამთავრდა ბევრჯერ. დაითვალეთ ჟურნალისტებმა რამდენი აქცია ჩატარდა საქართველოში, უკანასკნელ სამ წელში? შემდეგ იმის რეზულტატი ნახეთ? რა შეიცვალა? – ახლა ოპოზიციური სპექტრი ცდილობს, რომ კონსოლიდაცია მოახდინოს და თუნდაც რამდენიმე პოლიტიკურმა პარტიამ მაინც შეძლოს ერთად მუშაობა. ეს შესაძლებელია? – შეუძლებელია, იმიტომ, რომ აქ არის ლიდერების გაერთიანებაზე საუბარი, მაგრამ როდესაც ლიდერები ერთიანდებიან, მათი პოტენციური მომხრეები ხელს ჩაიქნევენ ხოლმე ორივე ლიდერზე და ზურგს აქცევენ. არ ხდება ჩვენთან ისე, როგორც ევროპაში. – მაშინ რა შანსი რჩება ოპოზიციურ სპექტრს? – მე ამას თუთიყუშივით ორი წელია ვიმეორებ, რომ ახალი გენერაციის ოპოზიციაა საჭირო. არ შეიძლება ისეთი პარტია არსებობდეს, რომელიც 20–25 წელი ოპოზიციაშია და ზედიზედ აგებს არჩევნებს, ეს უკვე ქრონიკული დამღაა. ის პარტია ვერცერთ არჩევნებს ვეღარ მოიგებს, თუ რამე გაუთვალისწინებელი, ფორსმაჟორი არ მოხდა... მმართველი პარტია ერთი ნაბიჯით უსწრებს ოპოზიციას ყოველთვის. – საპარლამენტო არჩევნებშიც ნაკლები შანსი აქვს ოპოზიციას, რომ ოპონირება გაუწიოს მმართველ პარტიას? – რასაკვირველია. ოპოზიციამ თავისი ბრძოლით უნდა მოიპოვოს პრივილეგიები. არის ახლაც პარლამენტში ორი, სამი კაცი, რომელიც არჩევნები რომ იყოს, 5 ხმას ძლივს მოაგროვებს. მათ წარმოუდგენელია სერიოზული კონკურენცია გაუწიონ მმართველ პარტიას არჩევნებში.

ოკუპირებული აფხაზეთის ახალი დე–ფაქტო პრეზიდენტი, ალექსანდრე ანქვაბი, ნელ–ნელა პირველი პირის მანტიას ირგებს და მსოფლიო საზოგადოებისგან, აღიარების მოლოდინშია. თუმცა, სხვადასხვა ქვეყნების უმაღლესი პირებისაგან, სულ უფრო ხშირად ისმის დასტური იმისა, რომ ეს ქვეყნები არ აპირებენ არც აფხაზეთის და არც სამაჩაბლოს დამოუკიდებლობის აღიარებას. აფხაზეთის საპრეზიდენტო არჩევნების უკანონობა აღიარა ნატო–ს გენერალურმა მდივანმა, ევროკავშირის უმაღლესმა წარმომადგენელმა კეტრინ ეშტონმა, ევროპარლამენტის პრეზიდენტმა ეჟი ბუზეკმა და ამერიკის შეერთებული შტატების სახელმწიფო დეპარტამენტმა, ასევე პოლონეთის, უნგრეთისა და ესტონეთის საგარეო საქმეთა სამინისტროებმა. ამ ქვეყნების გვერდით დადგნენ ჩვენი მეზობელი აზერბაიჯანი და სომხეთი. აზერბაიჯანი, სულ რამდენიმე დღის წინ შეურთდა იმ ქვეყნების რიცხვს, რომლებმაც ხმამაღლა აღიარა აფხაზეთში, 26 აგვისტოს ჩატარებული საპრეზიდენტო არჩევნების არალეგიტიმურობა. საქართველოს საგარეო საქმეთა სამინისტროს ცნობით, შესაბამისი განცხადება აზერბაიჯანის საგარეო საქმეთა სამინისტრომ გააკეთა – „ჩვენ, კიდევ ერთხელ ვაცხადებთ, რომ აზერბაიჯანი კატეგორიულად ემხრობა საქართველოს ტერიტორიულ მთლიანობასა და სუვერენიტეტს და არ აღიარებს 26 აგვისტოს აფხაზეთში ჩატარებული არჩევნების ლეგიტიმურობას,“ – ნათქვამია განცხადებაში. აზერბაიჯანული საგარეო უწყება, მხარს უჭერს ჟენევის მოლაპარაკებებს და მიაჩნია, რომ აუცილებელია, კონფლიქტის დარეგულირების კონსტრუქციული გზით სიარული. ორი დღის წინ, საქართველოს საგარეო საქმეთა მინისტრის მოადგილემ, ნინო კალანდაძემ განაცხადა, რომ ოფიციალური ერევანიც, მხარს უჭერს საქართველოს ტერიტორიულ მთლიანობასა და სუვერენიტეტს და არ აღიარებს ოკუპირებული ტერიტორიის დამოუკიდებლობას.“ საქართველოს საგარეო უწყება, ყარაბაღის დელეგაციის აფხაზეთის არჩევნებში დამკვირვებლის სტატუსით მონაწილეობასა და მთიანი ყარაბაღის პრეზიდენტის მიერ ანქვაბისათვის გამარჯვების მილოცვას, სომხეთის პოზიციად არ განიხილავს. „ჩვენ ვინტერესდებით ყველა არალეგიტიმური პროცესით, რომელიც საქართველოს ტერიტორიაზე მიმდინარეობს. ჩვენთვის ერევნის პოზიცია ცალსახა და ნათელია. სომხეთი მხარს გვიჭერს და არ აღიარებს აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის დამოუკიდებლობას და მით უმეტეს იქ ჩატარებულ არჩევნებს. ჩვენ არ გვაქვს მიზეზი, განგაშის ასატეხად“ – განაცხადა ნინო კალანდაძემ.

Смерть Сталина. Борьба за власть 5 марта 1953 года состоялось Совместное заседание Пленума Центрального Комитета Коммунистической партии Советского Союза, Совета Министров Союза ССР, Президиума Верховного Совета СССР [38]. На этом заседании Л. П. Берия от имени Бюро Президиума ЦК КПСС предложил избрать на пост председателя советского правительства Г. М. Маленкова[38]. Это предложение было единогласно поддержано собранием[38]. В тот же день Л. П. Берия был назначен первым заместителем Председателя Совета Министров СССР и министром внутренних дел СССР[3][38]. Вновь образованное МВД объединило ранее существовавшие МВД и Министерство государственной безопасности. 9 марта 1953 года Л. П. Берия участвовал в похоронах И. В. Сталина, с трибуны Мавзолея произнёс речь на траурном митинге. Л. П. Берия наряду с Н. С. Хрущёвым и Г. М. Маленковым стал одним из главных претендентов на лидерство в стране[39]. В борьбе за лидерство Л. П. Берия опирался на силовые ведомства[39]. В руководство МВД были выдвинуты ставленники Л. П. Берии[40]. Уже 19 марта были сменены руководители МВД во всех союзных республиках и в большинстве регионов РСФСР[40]. В свою очередь вновь назначенные руководители МВД производили замены кадров в среднем звене руководства[40]. Л. П. Берия на посту главы МВД одними из первых своих приказов создал комиссии и следственные группы по пересмотру дел, находящихся в производстве МВД[40]. Эти группы занимались в том числе делами арестованных «врачей-вредителей», арестованных по «делу авиаторов» и т. п.[40] В результате начатых по инициативе Л. П. Берии расследований, в апреле были освобождены многие осуждённые и подследственные по пересматриваемым делам[41]. 26 марта Лаврентий Берия направил в Президиум ЦК КПСС записку об амнистии[40]. В этой записке предлагалось освободить из мест лишения свободы осуждённых на срок до 5 лет, осуждённых за хозяйственные, должностные и отдельные воинские преступления независимо от срока заключения, женщин, имеющих детей в возрасте до 10 лет, беременных, несовершеннолетних, неизлечимо больных, пожилых[40]. Предлагалось также сократить вдвое срок заключения для осуждённых на срок свыше 5 лет[40]. 27 марта Президиум Верховного совета СССР издал указ «Об амнистии», согласно которому подлежали освобождению свыше трети заключённых в СССР[40]. Фактически были выпущены на свободу свыше 1 млн человек и прекращено производство около 400 тыс. уголовных дел[40]. 4 апреля Берия подписал приказ N 0068 за грифом совершенно секретно «О запрещении применения к арестованным каких-либо мер принуждения и физического воздействия», постановив: Категорически запретить в органах МВД применение к арестованным каких-либо мер принуждения и физического воздействия; в производстве следствия строго соблюдать нормы уголовно-процессуального кодекса. Ликвидировать в Лефортовской и внутренней тюрьмах организованные руководством (бывшего) МГБ СССР помещения для применения к арестованным физических мер воздействия, а все орудия, посредством которых осуществлялись пытки — уничтожить. С настоящим приказом ознакомить весь оперативный состав органов МВД и предупредить, что впредь за нарушение советской законности будут привлекаться к строжайшей ответственности, вплоть до предания суду не только непосредственные виновники, но и их руководители.[42] Сын Л. П. Берии, Серго Лаврентьевич, в 1994 году опубликовал книгу воспоминаний об отце. В частности, там Л. П. Берия описан как сторонник демократических реформ, прекращения насильственного построения социализма в ГДР. Арест и приговор Усиление Л. П. Берии, отсутствие у него союзников в высшем партийном руководстве привели к его падению. Членам Президиума ЦК по инициативе Н. С. Хрущёва было объявлено, что Л. П. Берия планирует провести государственный переворот и арестовать Президиум на премьере оперы «Декабристы». На июльском пленуме ЦК КПСС почти все члены ЦК выступили с заявлениями о вредительской деятельности Л.Берии. В конце июля 1953 года был издан секретный циркуляр 2-го Главного управления МВД СССР, которым было предписано повсеместное изъятие любых художественных изображений Л. П. Берии. 7 июля постановлением пленума ЦК КПСС Берия был освобождён от обязанностей члена Президиума ЦК КПСС и выведен из состава ЦК КПСС[11]. Л. П. Берия предстал, вместе с некоторыми своими бывшими сотрудниками из органов госбезопасности (В. Н. Меркуловым, Б. З. Кобуловым, С. А. Гоглидзе, П. Я. Мешиком, В. Г. Деканозовым и Л. Е. Влодзимирским), арестованными в течение того же года, перед Специальным судебным присутствием Верховного Суда СССР под председательством маршала И. С. Конева. «Государственное научное издательство „Большая советская энциклопедия“ рекомендует изъять из 5 тома БСЭ 21, 22, 23 и 24 страницы, а также портрет, вклеенный между 22 и 23 страницами, взамен которых Вам высылаются страницы с новым текстом». Новая страница 21 содержала фотографии Берингова моря. Он был обвинён в шпионаже в пользу Великобритании и других стран, стремлении к ликвидации Советского рабоче-крестьянского строя, реставрации капитализма и восстановлению господства буржуазии. Также Берию обвинили в моральном разложении, злоупотреблении властью, а также в фальсификации тысяч уголовных дел на своих сослуживцев в Грузии и Закавказье и организации незаконных репрессий (это Берия, согласно обвинению, совершал тоже действуя в корыстных и вражеских целях). Берии вменяется в вину, что он совратил около 200 женщин, но читаешь их показания о своих отношениях с наркомом, и видно, что некоторые откровенно использовали знакомство с ним с большой пользой для себя.[43] А. Т. Уколов 23 декабря 1953 года дело Берии было рассмотрено Специальным судебным присутствием Верховного суда СССР под председательством маршала И. С. Конева. Все обвиняемые были приговорены к смертной казни и в тот же день расстреляны. Причём Л. П. Берию расстреляли за несколько часов до казни прочих осуждённых в бункере штаба Московского военного округа в присутствии генерального прокурора СССР Р. А. Руденко. По собственной инициативе первый выстрел сделал из личного оружия генерал-полковник (впоследствии Маршал Советского Союза) П. Ф. Батицкий[44][45][46]. Краткое сообщение о суде над Л. П. Берией и его сотрудниками было опубликовано в советской печати. Я уже показывал суду, в чём признаю себя виновным. Я долго скрывал свою службу в мусаватистской контрреволюционной разведке. Однако я заявляю, что, даже находясь на службе там, не совершил ничего вредного. Полностью признаю своё морально-бытовое разложение. Многочисленные связи с женщинами, о которых здесь говорилось, позорят меня как гражданина и бывшего члена партии. … Признавая, что я ответственен за перегибы и извращения социалистической законности в 1937—1938 гг., прошу суд учесть, что корыстных и вражеских целей у меня при этом не было. Причина моих преступлений — обстановка того времени. … Не считаю себя виновным в попытке дезорганизовать оборону Кавказа в период Великой Отечественной войны. Прошу вас при вынесении мне приговора тщательно проанализировать мои действия, не рассматривать меня как контрреволюционера, а применить ко мне только те статьи Уголовного кодекса, которые я действительно заслужил.[47] Из последнего слова Берии на суде В 1952 году вышел пятый том Большой советской энциклопедии, в котором был помещён портрет Л. П. Берии и хвалебная статья о нём. В 1954 году редакция Большой советской энциклопедии разослала своим подписчикам (библиотекам) письмо, в котором настоятельно рекомендовалось «ножницами или бритвой» вырезать и портрет, и страницы, посвящённые Л. П. Берии, а вместо них вклеить другие (присланные в том же письме), содержащие другие статьи, начинающиеся на те же буквы. В результате ареста Берии был арестован и казнён один из его ближайших соратников, 1-й секретарь ЦК КП Азербайджанской ССР Мир Джафар Багиров. В печати и литературе времен «оттепели» произошла демонизация образа Берии, на него возлагали вину и за репрессии 1937-38 гг., и за репрессии послевоенного времени, к которым он не имел прямого отношения. Семья Жена — Нина (Нино) Теймуразовна Гегечкори (1905—1991) — в 1990 году в возрасте 86 лет дала интервью, где полностью оправдывает деятельность мужа[48]. Сын — Серго Лаврентьевич Берия — выступал за моральную (не претендуя на полную) реабилитацию отца. Награды Орден Боевого Красного Знамени Грузинской ССР (1923 г.) Орден Красного Знамени (1924 г.) Орден Трудового Красного Знамени Грузинской ССР (1931 г.) Орден Трудового Красного Знамени Азербайджанской ССР (1932 г.)[11] Орден Ленина (1935, 1943, 1945 и 1949 гг.) Орден Красного Знамени (1942 и 1944 гг.) Орден Республики (Танну-Тува) (1943 г.) Герой Социалистического Труда (1943 г.) Орден Сухэ-Батора (1949 г.) Орден Трудового Красного Знамени Армянской ССР (1949 г.)[источник не указан 375 дней] Орден Суворова I степени (1949 г.) Сталинская премия I степени (1949 г. и 1951 г.)[ Объекты, носившие имя Л. П. Берии В честь Берии назывались: Бериевский район — ныне Новолакский район, Дагестана, в период с февраля по май 1944 г. Берияаул — село Новолакское, Дагестан Берияшен — Шаруккар, Азербайджан Бериякенд — два села, Азербайджан Кроме того, его именем назывались посёлки в Калмыкии и Магаданской области. Именем Л. П. Берии ранее назывались нынешние Кооперативная улица в Харькове, проспект Победы в Озёрске, Апшеронская площадь во Владикавказе (Дзауджикау), Цимлянская улица в Хабаровске, улица Гагарина в Сарове. ლავრენტი ბერიას მიმოწერა იოსებ სტალინთან ლავრენტი ბერიას (1899-1953 წწ.) პიროვნება დღემდე მთლიანად ასოცირდება საბჭოთა კავშირის ისტორიის იმ ტრაგიკულ მოვლენებთან, რომელსაც ადგილი ჰქონდა XX საუკუნის 30-იან წლებში. ლავრენტი ბერია საზოგადოების დიდი ნაწილისათვის დღემდე წარმოადგენს სახელმწიფო მოღვაწეს, რომლის ხელმძღვანელობითაც ჯერ საქართველოში, ხოლო შემდეგ მთელს საბჭოთა კავშირში უამრავი უდანაშაულო ადამიანი იქნა რეპრესირებული. ლავრენტი ბერიას მოღვაწეობის მეორე მხარე (საქართველოს კომუნისტური პარტიის (ბოლშევიკების) ცენტრალური კომიტეტის პირველი მდივანი, საკავშირო კომუნისტური პარტიის (ბოლშევიკების) ამიერკავკასიის სამხარეო კომიტეტის პირველი მდივანი, საბჭოთა კავშირის თავდაცვის სახელმწიფო კომიტეტის წევრი, საბჭოთა კავშირის მთავრობის თავმჯდომარის პირველი მოადგილე, ატომური ბომბის დამზადების მიზნით შექმნილი სპეციალური კომიტეტის ხელმძღვანელი, საბჭოთა კავშირის საგარეო და სამხედრო დაზვერვისა და კონტრდაზვერვის სამსახურების რეფორმატორი და ხელმძღვანელი) საზოგადოებისათვის ნაკლებადაა ცნობილი. ლავრენტი ბერიას მოღვაწეობის ასე ცალმხრივად (ე.ი. ტენდენციურად) წარმოჩენა პოლიტიკური დაკვეთის შედეგი იყო და იგი სრულიად გარკვეულ მიზანს ისახავდა. ასე რომ, საზოგადოების დამოკიდებულებას ლავრენტი ბერიას პიროვნებისადმი, ცხადია გარკვეული საფუძველი აქვს და მას შემთხვევითობას ვერ მივაწერთ. იოსებ სტალინის გარდაცვალების (1953 წ.) შემდეგ საბჭოთა კავშირის პოლიტიკური ხელმძღვანელობის სათავეში მოსული ნიკიტა ხრუშჩოვი (1953-1964 წწ.), ცხადია, გრძნობდა, რომ ქვეყნის პოლიტიკური, სამხედრო და ძალოვანი სტრუქტურების ელიტა (ვიაჩესლავ მოლოტოვი, გიორგი მალენკოვი, ნიკოლაი ბულგანინი, კლიმენტ ვოროშილოვი, გიორგი ჟუკოვი, ლავრენტი ბერია და სხვ.) მას განიხილავდა როგორც გარდამავალი პერიოდის პოლიტიკურ ლიდერს, რომლის მმართველობა მალე დასრულდებოდა. მართალია, ნიკიტა ხრუშჩოვი ტიპიური მედროვე იყო, მაგრამ მან ისეთი თვისებები გამოამჟღავნა, რომელსაც ვერავინ წარმოიდგენდა, ალბათ, თვით იოსებ სტალინიც კი. ნიკიტა ხრუშჩოვმა პოლიტიკური და სამხედრო ელიტის მხარდაჭერით ჯერ ყველაზე ძლიერი და საშიში მოწინააღმდეგე _ ლავრენტი ბერია - ჩამოიშორა გზიდან, ხოლო შემდეგ ლავრენტი ბერიას წინააღმდეგ თავისი მხარდამჭერებიც არ დაინდო და ხელისუფლებას ჩამოაცილა. მართალია მედროვემ ერთმმართველობას მიაღწია, მაგრამ უზარმაზარი სახელმწიფოს - საბჭოთა კავშირის მართვა მას არ შეეძლო. ნიკიტა ხრუშჩოვს ამისათვის აუცილებელი არც განათლება ჰქონდა და არც გამოცდილება. რაც მთავარია, მას არ ჰქონდა ავტორიტეტი. იოსებ სტალინის სიცოცხლეში ნიკიტა ხრუშჩოვს სერიოზულ სახელმწიფო მოღვაწედ არავინ განიხილავდა. ამიტომ იყო, რომ საბჭოთა კავშირის მოსახლეობისა და მსოფლიო საზოგადოების თვალში ,,ჩვეულებრივი ვიდვიჟენცი“ არაფერს წარმოადგენდა, მას ჰაერივით ესაჭიროებოდა პოლიტიკური კაპიტალი. მედროვის ალღომ ნიკიტა ხრუშჩოვს არც ამჯერად უმტყუნა. მან გადაწყვიტა (ან ვიღაცამ ჩააგონა) XX საუკუნის 30-იანი წლების რეპრესიების თავისი მიზნებისათვის გამოყენება. ნიკიტა ხრუშჩოვმა კარგად იცოდა (ან დაარწმუნეს), რომ 30-იანი წლების რეპრესიების დაგმობით მრავალი მილიონი ადამიანის სიმპათიას დაიმსახურებდა, დიდ პოლიტიკურ კაპიტალს დააგროვებდა (30-იან წლებში მსჯავრდებული უამრავი ადამიანი ჯერ კიდევ სპეცბანაკებსა და გადასახლების ადგილებში იმყოფებოდა). ცხადია, 30-იანი წლების რეპრესიების დაგმობა გარკვეულ საფრთხესთანაც იყო დაკავშირებული: I. XX საუკუნის 30-იანი წლების რეპრესიების დაგმობა, რეპრესიების ისტორიის გამომზიურება დიდ დარტყმას მიაყენებდა საბჭოთა სისტემას; II. ნიკიტა ხრუშჩოვი, ისევე როგორც საბჭოთა პოლიტიკური და სამხედრო ელიტის ცნობილი წარმომადგენლები, უშუალო მონაწილენი იყვნენ 30-იანი წლების რეპრესიებისა. მედროვემ გამოსავალი ი პოვა. თავის გამოსვლებში, განსაკუთრებით კი საბჭოთა კავშირის კომუნისტური პარტიის XX ყრილობაზე (1956 წ.) წაკითხულ მოხსენებაში, 30-იანი წლების რეპრესიები საბჭოთა სისტემის ბუნებრივ გამოვლენად კი არ წარმოაჩინა, არამედ ერთი ადამიანის – იოსებ სტალინის ნებად, რომლის მარჯვენა ხელსაც ლავრენტი ბერია წარმოადგენდა. სკკპ XX ყრილობის შემდეგ უზარმაზარი პროპაგანდისტული მანქანა შეუდგა ამ სიცრუის დასაბუთებას. საბოლოოდ, ნიკიტა ხრუშჩოვმა საბჭოთა სისტემის ავტორიტეტის გადარჩენა ვერ შეძლო. ცხადია, მსოფლიოს არც ერთ ქვეყანაში საქმეში მეტნაკლებად ჩახედულ არც ერთ მეცნიერსა და პოლიტიკოსს არ დაუჯერებია, რომ მხოლოდ ორი ადამიანის სინდისზე იყო წარმოუდგენელი მასშტაბის რეპრესიები. არავის ეჭვი არ ეპარებოდა იმაში, რომ რეპრესიები საბჭოთა სისტემის არსიდან გამომდინარეობდა და იგი აუცილებელი იყო დიქტატორული რეჟიმის შენარჩუნებისათვის. სამაგიეროდ, ნიკიტა ხრუშჩოვის ,,აღმოჩენით“ კმაყოფილი და გახარებული დარჩა მილიონობით საბჭოთა მოქალაქე, რომელთაც პირადად იწვნიეს რეპრესიების სუსხი, კმაყოფილნი იყვნენ რეპრესირებულების ოჯახის წევრები და ახლობლები. საბჭოთა პროპაგანდას მიზნის მიღწევას უადვილებდა ის, რომ საბჭოთა მოქალაქეებმა ძალიან ცოტა რამ იცოდნენ XX საუკუნის 30-იანი წლების რეპრესიების თაობაზე. ამ მოვლენის ამსახველი საარქივო და სხვა ხასიათის მასალა მკაცრად იყო გასაიდუმლოებული. ეს საბჭოთა პროპაგანდისტულ მანქანას საშუალებას აძლევდა ნებისმიერი მოვლენა ისე წარმოედგინა, როგორც სურდა. მოვიყვანთ ერთ მაგალითს, საბჭოთა კავშირის მასშტაბით 30-იანი წლების რეპრესიებს ხელმძღვანელობდა საბჭოთა კავშირის შინაგან საქმეთა სახალხო კომისარიატი (შეიქმნა 1934 წლის 10 ივლისს) და ორი სახალხო კომისარი ჰენრიხ იაგოდა (10.VII.1934 _ 26.IX.1936) და ნიკოლაი ეჟოვი (26.IX.1936 – 25.XI.1938). მასობრივი რეპრესიები დაიწყო 1934 წლის დეკემბერში და ძირითადად დასრულდა 1938 წლის გაზაფხულზე. ლავრენტი ბერია საბჭოთა კავშირის შინაგან საქმეთა სახალხო კომისრად დაინიშნა 1938 წლის 25 ნოემბერს, ე.ი. იმ დროს, როცა რეპრესიები ძირითადად დასრულებული იყო. საბჭოთა პროპაგანდამ შესძლო ის, რომ თითქმის სრულიად მიიჩქმალა ჰენრიხ იაგოდასა და ნიკოლაი ეჟოვის როლი რეპრესიებში და ყველაფერი ლავრენტი ბერიას გადააბრალა. ,,ქართული დუეტი“ (იოსებ სტალინი – ლავრენტი ბერია) ნიკიტა ხრუშჩოვისათვის პოლიტიკური თვალსაზრისით ძალზე მომგებიანი იყო. მალე საბჭოთა პროპაგანდის სამსახურში ჩადგა საბჭოთა ისტორიოგრაფია, საბჭოთა მწერლობა, საბჭოთა კინო... თავისთავად, XX საუკუნის 30-იანი წლების რეპრესიების დაგმობა მისასალმებელი მოვლენა იყო. ამასთან ერთად ძალზე ცუდი იყო ის, რომ ბევრი რამ მიიჩქმალა. ჩვენ ამჯერად რამდენიმე მომენტზე გავამახვილებთ ყურადღებას: I. სრულიად მიიჩქმალა ის ფაქტი, რომ ნიკიტა ხრუშჩოვის ხელმძღვანელობითა და უშუალო მონაწილეობით 1934 წლიდან მასობრივი რეპრესიები მიმდინარეობდა მოსკოვსა და მოსკოვის ოლქში. 1938 წლის იანვრიდან ნიკიტა ხრუშჩოვი მასობრივ რეპრესიებს ხელმძღვანელობდა უკრაინაში. II. არავის ,,გახსენებია“, რომ მასობრივი რეპრესიების გატარებაში მონაწილეობდნენ პოლიტიკური და სამხედრო ელიტის ცნობილი წარმომადგენლები: ვიაჩესლავ მოლოტოვი, გიორგი მალენკოვი, ნიკოლაი ბულგანინი, ლაზარ კაგანოვიჩი, ანასტას მიქოიანი, სემიონ ბუდიონი, კლიმენტ ვოროშილოვი და სხვ. III. არც ის ,,გახსენებია“ ვინმეს, რომ ლავრენტი ბერიას უშუალო ხელმძღვანელობითა და მეთვალყურეობით მუშაობდა მეორე მსოფლიო ომის (1939-1945 წწ.) დროს საბჭოთა კავშირის საგარეო დაზვერვა და კონტრდაზვერვა, სტრატეგიული მნიშვნელობის ქარხნები. ლავრენტი ბერია 1944 წლის 3 დეკემბრიდან ხელმძღვანელობდა საბჭოთა კავშირში ურანის გამდიდრების მიზნით მიმდინარე სამუშაოს, ხოლო 1945 წლის 20 აგვისტოდან - ატომური ბომბის დამზადების მიზნით შექმნილ სპეციალურ კომიტეტს (ატომური ბომბი გამოცადეს 1949 წლის 29 აგვისტოს). საბჭოთა პროპაგანდისტულმა მანქანამ ,,მოახერხა“ ის, რომ ლავრენტი ბერიას სახელი ამოეშალა საბჭოთა კავშირის ისტორიიდან, უფრო ზუსტად რომ ვთქვათ, მისთვის მხოლოდ ჯალათის სტატუსი მიენიჭებინა. ძალიანაც რომ მოინდომოს ვინმემ, ვერავინ გაამართლებს ლავრენტი ბერიას როგორც 1934-1938 წლებში საქართველოში მიმდინარე არნახული რეპრესიების მონაწილეს, ვერავინ შესძლებს დაფაროს მისი წვლილი XX საუკუნის 40-50-იანი წლების რეპრესიებში. მიუხედავად ამისა, უსამართლობა იქნებოდა, დაგვევიწყებინა ყველაფერი, ხაზი გადაგვესვა ყველაფრისათვის, რაც ლავრენტი ბერიას, როგორც გამოჩენილ სახელმწიფო მოღვაწეს გაუკეთებია. ლავრენტი ბერიას (1899-1953) პიროვნება დღემდე მთლიანად ასოცირდება საბჭოთა კავშირის ისტორიის იმ ტრაგიკულ მოვლენებთან, რომელსაც ადგილი ჰქონდა XX საუკუნის 30-იან წლებში. ლავრენტი ბერია საზოგადოების დიდი ნაწილისათვის დღემდე წარმოადგენს სახელმწიფო მოღვაწეს, რომლის ხელმძღვანელობითაც ჯერ საქართველოში, ხოლო შემდეგ მთელს საბჭოთა კავშირში უამრავი უდანაშაულო ადამიანი იქნა რეპრესირებული. ლავრენტი ბერიას მოღვაწეობის მეორე მხარე (საქართველოს კომუნისტური პარტიის (ბოლშევიკების) ცენტრალური კომიტეტის პირველი მდივანი, საკავშირო კომუნისტური პარტიის (ბოლშევიკების) ამიერკავკასიის სამხარეო კომიტეტის პირველი მდივანი, საბჭოთა კავშირის თავდაცვის სახელმწიფო კომიტეტის წევრი, საბჭოთა კავშირის მთავრობის თავმჯდომარის პირველი მოადგილე, ატომური ბომბის დამზადების მიზნით შექმნილი სპეციალური კომიტეტის ხელმძღვანელი, საბჭოთა კავშირის საგარეო და სამხედრო დაზვერვისა და კონტრდაზვერვის სამსახურების რეფორმატორი და ხელმძღვანელი) საზოგადოებისათვის ნაკლებადაა ცნობილი. ლავრენტი ბერიას მოღვაწეობის ასე ცალმხრივად (ე.ი ტენდენციურად) წარმოჩენა პოლიტიკური დაკვეთის შედეგი იყო და იგი სრულიად გარკვეულ მიზანს ისახავდა. 1921 წლიდან, ძალოვან სტრუქტურებში მოღვაწეობის შემდეგ, 1931 წლის ოქტომბერში ლავრენტი ბერია გახდა საქართველოს კომუნისტური პარტიის (ბოლშევიკების) ცენტრალური კომიტეტის პირველი მდივანი. ამ თანამდებობაზე მან დაჰყო 1938 წლის აგვისტომდე. 1932 წლის ოქტომბრიდან 1937 წლის აპრილამდე ლავრენტი ბერია იყო საკავშირო კომუნისტური პარტიის (ბოლშევიკების) ამიერკავკასიის სამხარეო კომიტეტის პირველი მდივანი. საქართველოში მიმდინარე რეპრესიებში ლავრენტი ბერიას მონაწილეობა სადღეისოდ ისე თუ ასე შესწავლილია. ამასთან ერთად თითქმის არაფერი ვიცით ლავრენტი ბერიას მოღვაწეობის სხვა სფეროებზე, არაფერი ვიცით ლავრენტი ბერიას, როგორც საქართველოსა და ამიერკავკასიის პოლიტიკური ლიდერის შესახებ, მის წვლილზე იმ ეკონომიკური, სოციალურ და კულტურული პროექტების შემუშავებასა და განხორციელებაში, რასაც ადგილი ჰქონდა XX საუკუნის 30-იან წლებში. ამჯერად მკითხველს ვთავაზობთ უმნიშვნელოვანეს დოკუმენტებს ლავრენტი ბერიას მიერ თბილისიდან მოსკოვში იოსებ სტალინისათვის გაგზავნილ მოხსენებებსა და ტელეგრამებს. ამ დოკუმენტების ანალიზი მკითხველს დაეხმარება, როგორც ზოგადად XX საუკუნის 30-იანი წლების ეპოქის, ისე კონკრეტულად ლავრენტი ბერიას პიროვნების შეცნობაში. სახელმწიფო მოღვაწის შეფასება უნდა მოხდეს მას შემდეგ, რაც მის შესახებ ყველაფერი ცნობილი გახდება, ყველა სახის მასალა გამოქვეყნდება. ლავრენტი ბერიას შესახებ კი ჩვენ დღეს ძალიან ცოტა რამ ვიცით. დოკუმენტები დაცულია საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს არქივში, (III), ფონდი 14, აღწერა 11, საქმე # 152 და წარმოადგენს მოსკოვში გაგზავნილი დოკუმენტების ასლებს (მანქანაზე ნაბეჭდი ტექსტის მეორე პირებს). ბერიას ბიოგრაფიის ბევრი მნიშვნელოვანი დეტალი მკვლევართათვის და, ცხადია, მკითხველთათვის ცნობილი არ არის. სამეცნიერო ლიტერატურაში გვხვდება ბევრი სიყალბე და ტენდენციური დასკვნები. სწორედ ამიტომ გვსურს, მკითხველს მივაწოდოთ ფაქტობრივი მასალა ლავრენტი ბერიას ბიოგრაფიიდან. ლავრენტი პავლეს ძე ბერია დაიბადა 1899 წლის 29 მარტს ქუთაისის გუბერნიის სოხუმის ოკრუგის სოფელ მერხეულში, გლეხის ოჯახში. განათლება ლავრენტი ბერიამ ბაქოში მიიღო - 1919 წელს დაასრულა ბაქოს საშუალო მექანიკურ-სამშენებლო სასწავლებელი. სწავლობდა ბაქოს პოლიტექნიკურ ინსტიტუტში, რომელიც არ დაუსრულებია. 1917 წლის მარტში ლავრენტი ბერია შევიდა რუსეთის სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის (ბოლშევიკების) რიგებში, 1917 წლის ივნისიდან დეკემბრამდე მსახურობდა რუსეთის კავკასიის არმიაში ტექნიკოს-პრაქტიკანტად. 1918 წლის იანვარში, კავკასიის ფრონტზე განლაგებულმა რუსეთის არმიამ საქართველოს ოკუპაციის წარუმატებელი ცდის შემდეგ, ბაქოსაკენ დაიხია. გახრწნილი და დემორალიზებული არმია საბჭოთა რუსეთის პოლიტიკურმა ხელმძღვანელობამ (ვლადიმერ ლენინი, იოსებ სტალინი და სხვ.) ბაქოში საბჭოთა ხელისუფლების დამყარების მიზნით გამოიყენეს. 1918 წლის აპრილში შეიქმნა ე.წ. ბაქოს კომუნა. 1918-1920 წლებში ლავრენტი ბერია ბაქოში მუშაობდა, ჯერ ბაქოს დეპუტატთა საბჭოს სამდივნოში, ხოლო ბაქოს კომუნის განადგურების შემდეგ (1918 წლის სექტემბერი) ბაქოს ერთ-ერთ ქარხანაში კანტორის მოხელედ, ხოლო შემდეგ ბაქოს საბაჟოზე. 1920 წლის აპრილში საბჭოთა რუსეთის XI წითელმა არმიამ აზერბაიჯანი დაიპყრო. 1920 წლის აპრილ-მაისში ლავრენტი ბერია იყო საბჭოთა რუსეთის XI წითელი არმიის სამხედრო რევოლუციურ საბჭოსთან არსებული კავკასიის ფრონტის სარეგისტრაციო განყოფილების რწმუნებული. XI წითელი არმიის სამხედრო-რევოლუციურმა საბჭომ ლავრენტი ბერია საგანგებო დავალებით არალეგალურად გაგზავნა საქართველოში. 1920 წლის ივნისში იგი საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის ხელისუფლებამ დააპატიმრა. საქართველოსა და რუსეთს შორის 1920 წლის 7 მაისს დადებული ხელშეკრულების შესაბამისი მუხლის საფუძველზე საქართველოში საბჭოთა რუსეთის სრულუფლებიანმა წარმომადგენელმა სერგეი კიროვმა ლავრენტი ბერიას გათავისუფლება მოითხოვა. ლავრენტი ბერია პატიმრობიდან გაათავისუფლეს და აზერბაიჯანში გაასახლეს. აზერბაიჯანში დაბრუნების შემდეგ, 1920 წლის აგვისტოდან ოქტომბრამდე ლავრენტი ბერია მუშაობდა აზერბაიჯანის კომუნისტური პარტიის (ბოლშევიკების) ცენტრალური კომიტეტის საქმეთა მმართველად. 1920 წლის ოქტომბერში ლავრენტი ბერია დაინიშნა აზერბაიჯანის საგანგებო კომისიის პასუხისმგებელ მდივნად. მის მოვალეობას შეადგენდა ბაქოში ბურჟუაზიის ექსპროპრიაციის განხორციელება და ქალაქის მუშათა საყოფაცხოვრებო მდგომარეობის გაუმჯობესება. 1921-1922 წლებში ლავრენტი ბერია იყო აზერბაიჯანის საგანგებო კომისიის საიდუმლო პოლიტიკური ნაწილის უფროსის მოადგილე, ხოლო შემდეგ უფროსი, ბოლოს კი აზერბაიჯანის საგანგებო კომისიის თავმჯდომარის მოადგილე. ლავრენტი ბერიას სამსახურებრივი კარიერა საქართველოშიც წარმატებული გამოდგა. 1922-1924 წლებში იგი იყო ჯერ საქართველოს საგანგებო კომისიის საიდუმლო-ოპერატიული ნაწილის უფროსი, ხოლო შემდეგ საგანგებო კომისიის თავმჯდომარის მოადგილე. ლავრენტი ბერიას ხელმძღვანელობით მიმდინარეობდა 1924 წლის აჯანყების მონაწილეთა საქმის გამოძიება. მალე ლავრენტი ბერია ისევ დააწინაურეს. 1924-1927 წლებში ლავრენტი ბერია იყო ამიერკავკასიის საბჭოთა სოციალისტურ ფედერაციულ რესპუბლიკაში საბჭოთა კავშირის გაერთიანებული სახელმწიფო პოლიტიკური სამმართველოს სრულუფლებიანი წარმომადგენლობის საიდუმლო-პოლიტიკური ნაწილის უფროსი. მოსკოვში სათანადოდ დააფასეს ლავრენტი ბერიას ერთგულება და პროფესიონალიზმი. მალე იგი კვლავ დააწინაურეს. 1926 წლის დეკემბერში ლავრენტი ბერია დაინიშნა საქართველოს სახელმწიფო პოლიტიკური სამმართველოს უფროსად და ამიერკავკასიის საბჭოთა სოციალისტური ფედერაციული რესპუბლიკის სახელმწიფო პოლიტიკური სამმართველოს უფროსის მოადგილედ. 1931 წლის მარტიდან ნოემბრამდე ლავრენტი ბერია იყო ამიერკავკასიის საბჭოთა სოციალისტური ფედერაციული რესპუბლიკის სახელმწიფო პოლიტიკური სამმართველოს უფროსი და ამიერკავკასიის ფედერაციაში საბჭოთა კავშირის გაერთიანებული სახელმწიფო პოლიტიკური სამმართველოს სრულუფლებიანი წარმომადგენელი. იოსებ სტალინის ნების თანახმად ლავრენტი ბერიას სამსახურებრივი კარიერა პარტიულ ორგანოებში გაგრძელდა. 1931 წლის ოქტომბერში ლავრენტი ბერია საქართველოს კომუნისტური პარტიის (ბოლშევიკების) ცენტრალური კომიტეტის პირველ მდივნად აირჩიეს. ამ თანამდებობაზე მან 1938 წლის აგვისტომდე დაჰყო (ამ პერიოდში ლავრენტი ბერია საქართველოს კომუნისტური პარტიის (ბოლშევიკების) თბილისის საქალაქო კომიტეტის პირველი მდივანიც იყო). 1931 წლის ნოემბერში ლავრენტი ბერია აირჩიეს საკავშირო კომუნისტური პარტიის (ბოლშევიკების) ამიერკავკასიის სამხარეო კომიტეტის პირველ მდივნად, ამ თანამდებობაზე მან 1937 წლის აპრილამდე დაჰყო. 1938 წელს პოლიტიკურ ოპოზიციასთან სამკვდრო-სასიცოცხლო ბრძოლაში ჩაბმულმა იოსებ სტალინმა მისი ფავორიტი მოსკოვში გადაიყვანა. 1938 წლის 22 აგვისტოს ლავრენტი ბერია საბჭოთა კავშირის შინაგან საქმეთა სახალხო კომისრის - ნიკოლაი ეჟოვის პირველ მოადგილედ დაინიშნა. იმავდროულად, 1938 წლის 29 სექტემბერს, ლავრენტი ბერია გახდა საბჭოთა კავშირის შინაგან საქმეთა სახალხო კომისარიატის სახელმწიფო უშიშროების მთავარი სამმართველოს უფროსი. 1938 წლის 25 ნოემბერს ლავრენტი ბერია საბჭოთა კავშირის შინაგან საქმეთა სახალხო კომისრად დაინიშნა, იმავდროულად შეინარჩუნა სახელმწიფო უშიშროების მთავარი სამმართველოს უფროსის თანამდებობა. 1938 წლის 17 დეკემბერს ლავრენტი ბერიამ სახელმწიფო უშიშროების მთავარი სამმართველოს უფროსად თბილისიდან გადაყვანილი მისივე ფავორიტი ვსევოლოდ მერკულოვი დანიშნა. იოსებ სტალინის დავალებით ლავრენტი ბერიამ საბჭოთა კავშირის შინაგან საქმეთა სახალხო კომისარიატში დიდი წმენდა ჩაატარა. ცენტრალური აპარატის თანამშრომელთა დაახლოებით ნახევარმა თანამდებობა დატოვა, მათი ნაწილი მსჯავრდებულ იქნა. გადაისინჯა წინა წლებში მსჯავრდებულთა საქმეები. 1939 წელს გადასახლების ადგილებიდან დააბრუნეს ,,უსაფუძვლოდ მსჯავრდებული“ 223,6 ათასი ადამიანი, კოლონიებიდან - 103,8 ათასი ადამიანი. 1938 წლის მარტში ლავრენტი ბერია აირჩიეს საკავშირო კომუნისტური პარტიის (ბოლშევიკების) ცენტრალური კომიტეტის პოლიტბიუროს (1952 წლიდან პრეზიდიუმის) წევრობის კანდიდატად. (პოლიტბიუროს წევრი გახდა 1946 წლის მარტში). იოსებ სტალინი ლავრენტი ბერიას ხელში დიდ ძალაუფლებას უყრიდა თავს. 1941 წლის 3 თებერვალს, ისე რომ შინაგან საქმეთა სახალხო კომისრის თანამდებობა არ დაუტოვებია, ლავრენტი ბერია გახდა საბჭოთა კავშირის სახალხო კომისართა საბჭოს (1946 წლიდან მინისტრთა საბჭოს) თავმჯდომარის მოადგილე. ამავე დროს შინაგან საქმეთა სახალხო კომისარიატის შემადგენლობიდან გამოყოფილ იქნა სახელმწიფო უშიშროების მთავარი სამმართველო და იგი დამოუკიდებელ კომისარიატად - საბჭოთა კავშირის სახელმწიფო უშიშროების სახალხო კომისარიატად გარდაიქმნა. 1941 წლის ივლისში საბჭოთა კავშირზე გერმანიის თავდასხმის შემდეგ, შინაგან საქმეთა სახალხო კომისარიატი და სახელმწიფო უშიშროების სახალხო კომისარიატი კვლავ გაერთიანდა ერთ კომისარიატად - შინაგან საქმეთა სახალხო კომისარიატად, სახალხო კომისრის თანამდებობა ლავრენტი ბერიამ შეინარჩუნა. 1943 წლის აპრილში შინაგან საქმეთა სახალხო კომისარიატს კვლავ გამოეყო სახელმწიფო უშიშროების სახალხო კომისარიატი. საბჭოთა კავშირ-გერმანიის ომის დაწყების შემდეგ, 1941 წლის 30 ივნისს, შეიქმნა საგანგებო ორგანო - თავდაცვის სახელმწიფო კომიტეტი (თავმჯდომარე იოსებ სტალინი), რომლის წევრიც ლავრენტი ბერია იყო. 1944 წლის მაისიდან ლავრენტი ბერია დაინიშნა თავდაცვის სახელმწიფო კომიტეტის თავმჯდომარის მოადგილედ. ამ თანამდებობაზე მან 1944 წლის სექტემბრამდე დაჰყო. როგორც თავდაცვის სახელმწიფო კომიტეტის წევრი, ლავრანტი ბერია კონტროლს უწევდა სამხედრო მრეწველობას (არტილერიის, ნაღმმტყორცნების, საავიაციო მოტორების, თვითმფრინავებისა და სხვ.) წარმოებას. 1941-1945 წლებში შინაგან საქმეთა სახალხო კომისარიატსა და სახელმწოფო უშიშროების სახალხო კომისარიატში ლავრენტი ბერიას უშუალო ხელმძღვანელობით მუშაობდა შემდეგი სტრუქტურული ერთეულები: 1. შინაგან საქმეთა სახალხო კომისარიატის პირველი სამმართველო (საგარეო დაზვერვა); 2. შინაგან საქმეთა სახალხო კომისარიატის მეორე სამმართველო (კონტრდაზვერვა); 3. შინაგან საქმეთა სახალხო კომისარიატის მესამე სამმართველო (საიდუმლო _ პოლიტიკური); 4. შინაგან საქმეთა სახალხო კომისარიატის მეცხრე სამმართველო (ურანის დაზვერვა, მოპოვება და გადამუშავება); 5. სახელმწიფო უშიშროების სახალხო კომისარიატის პირველი სამმართველო (საგარეო დაზვერვა); 6. სახელმწიფო უშიშროების სახალხო კომისარიატის მეორე სამმართველო (კონტრდაზვერვა); 7. სახელმწიფო უშიშროების სახალხო კომისარიატის მესამე სამმართველო (სამხედრო კონტრდაზვერვა); 8. სახელმწიფო უშიშროების სახალხო კომისარიატის მეოთხე სამმართველო (ტერორი და დივერსია მტრის ზურგში); 1944 წლის 3 დეკემბერს ლავრენტი ბერიას დაევალა ურანის გამდიდრების მიზნით მიმდინარე სამუშაოების ხელმძღვანელობა. 1945 წლის 25 აგვისტოდან 1953 წლის მარტამდე იგი სათავეში ედგა საბჭოთა კავშირის თავდაცვის სახელმწიფო კომიტეტთან (1946 წლიდან მინისტრთა საბჭოსთან) არსებულ ატომური ბომბის დამზადების მიზნით შექმნილ სპეციალურ კომიტეტს. (ატომური ბომბი გამოსცადეს 1949 წლის 29 აგვისტოს). 1945 წლის 9 ივლისს ლავრენტი ბერიას მიენიჭა საბჭოთა კავშირის მარშლის წოდება, ხოლო 1949 წელს სტალინური პრემია გადასცეს. 1945 წლის 29 დეკემბერს ლავრენტი ბერიამ დატოვა საბჭოთა კავშირის შინაგან საქმეთა სახალხო კომისრის თანამდებობა და მთელ დროს ახმარდა სახალხო კომისართა საბჭოში (1946 წლიდან მინისტრთა საბჭოში) მოღვაწეობას, ასევე ატომური ბომბის დამზადების მიზნით შექმნილ სპეციალური კომიტეტის ხელმძღვანელობას. საბჭოთა კავშირის კომუნისტური პარტიის XIX ყრილობის (1952 წ.) შემდეგ იოსებ სტალინმა სკკპ ცენტრალური კომიტეტის პრეზიდიუმთან შექმნა ,,ხელმძღვანელი ხუთეული“, რომლის წევრიც ლავრენტი ბერია იყო. იოსებ სტალინის გარდაცვალების შემდეგ (1953 წლის 5 მარტი) ლავრენტი ბერიამ პოზიციები შეინარჩუნა. იგი იყო საბჭოთა კავშირის მინისტრთა საბჭოს თავმჯდომარის პირველი მოადგილე და ამავე დროს სათავეში ედგა 1953 წლის მარტში შინაგან საქმეთა სამინისტროსა და სახელმწიფო უშიშროების სამინისტროს გაერთიანების შედეგად შექმნილ ახალ სამინისტროს - საბჭოთა კავშირის შინაგან საქმეთა სამინისტროს. იოსებ სტალინის გარდაცვალების შემდეგ ახალი პოლიტიკური ლიდერი ვერ გამოიკვეთა. საბჭოთა კავშირის პოლიტიკური ხელმძღვანელობის სათავეში მოვიდა სამეული - ლავრენტი ბერია, გიორგი მალენკოვი და ნიკიტა ხრუშჩოვი. პირველი დღიდანვე მათ შორის ფარული ბრძოლა დაიწყო. ლავრენტი ბერიას ინიციატივით 1953 წლის 9 მაისს გამოცხადდა ამნისტია, რომლის ძალითაც სასჯელაღსრულების ადგილებიდან გათავისუფლდა 1,2 მილიონი ადამიანი, შეწყდა რამდენიმე გახმაურებული საქმის (მაგალითად, ,,ექიმთა საქმის“, ,,მეგრელთა საქმის“) ძიება, სისხლის სამართლის დევნა შეწყდა დაახლოებით 400 ათასი ადამიანის მიმართ. ლავრენტი ბერია მოითხოვდა სამხედრო ხარჯების შემცირებას, ზოგიერთი ძვირადღირებული პროექტის (მაგალითად, თურქმენეთის მთავარი არხის, ვოლგა - ბალტიის არხის და სხვ.) დაფინანსების შეწყვეტას. ლავრენტი ბერიას დაჟინებული მოთხოვნით საბჭოთა მხარე დათანხმდა კორეაში სამხედრო მოქმედებების შეწყვეტას და მოლაპარაკების დაწყებას. იგი ცდილობდა იუგოსლავიასთან ურთიერთობის მოგვარებას, წინააღმდეგი იყო გერმანიის დემოკრატიული რესპუბლიკის შექმნისა და მოითხოვდა გერმანიის ერთ სახელმწიფოდ გაერთიანებას. ყოველივე ეს ,,ცივი ომის“ თავიდან აცილების შესაძლებლობას იძლეოდა. ლავრენტი ბერიას პოლიტიკური კურსი ძალზე პოპულარული გახდებოდა, რაც ხელს არ აძლევდათ გიორგი მალენკოვსა და ნიკიტა ხრუშჩოვს, ასევე საბჭოთა პოლიტიკური და სამხედრო ელიტის სხვა წარმომადგენლებს ვიაჩესლავ მოლოტოვს, ნიკოლაი ბულგანინს, ლაზარ კაგანოვიჩს, კლიმენტ ვოროშილოვს, გიორგი ჟუკოვს და სხვ. საბჭოთა პოლიტიკური და სამხედრო ელიტა ერთსულოვანი იყო იმაში, რომ კრემლში ქართველთა ბატონობა უნდა დასრულებულიყო. 54 წლის ლავრენტი ბერიას საბჭოთა კავშირის პოლიტიკური ხელმძღვანელობის სათავეში მოსვლა მათთვის ტრაგედიის ტოლფასი იყო. ,,ვიდვიჟენცები“ კარგად გრძნობდნენ, რომ ლავრენტი ბერიას გაპირველკაცება მათი კარიერის დასასრულს ნიშნავდა. ნიკიტა ხრუშჩოვმა შეძლო გიორგი მალენკოვის მიმხრობა, მას მხარს უჭერდნენ პოლიტიკური და სამხედრო ელიტის ცნობილი წარმომადგნენლები (ლაზარ კაგანოვიჩი, ნიკოლაი ბულგანინი, გიორგი ჟუკოვი და სხვ.). ნიკიტა ხრუშჩოვის ინიციატივით ლავრენტი ბერიას წინააღმდეგ 1953 წლის ივნისში მოეწყო შეთქმულება. შეთქმულებისა და ლავრენტი ბერიას მკვლელობის დეტალები დღემდე ცნობილი არ არის. არსებობს რამოდენიმე ვერსია: I. ლავრენტი ბერიას თვითმფრინავი ბერლინიდან მოსკოვისაკენ ფრენისას ჰაერშივე გაანადგურეს. II. ლავრენტი ბერია დააპატიმრეს მოსკოვში თვითმფრინავის დაშვებისთანავე და იქვე დახვრიტეს. III. ლავრენტი ბერია მოკლეს მოსკოვში, საკუთარ ბინაში, გერმანიიდან დაბრუნების შემდეგ; IV. ლავრენტი ბერია 1953 წლის 26 ივნისს დააპატიმრეს მოსკოვში სკკპ ცენტრალური კომიტეტის პრეზიდიუმის სხდომაზე, გაასამართლეს და 1953 წლის 23 დეკემბერს დახვრიტეს. ოთხი ვერსიიდან პირველი, მეორე და მესამე საყურადღებოა და დამატებით კვლევა-ძიებას იმსახურებს. რაც შეეხება მეოთხე ვერსიას, (დაპატიმრება, გასამართლება და ექვსი თვის შემდეგ დახვრეტა) იმდენად უსუსურია, რომ იგი, ჩვენი აზრით, სერიოზული მსჯელობის საგნად არ შეიძლება იქცეს. ლავრენტი ბერიას მეუღლე – ნინო თეიმურაზის ასული გეგეჭკორი (1905-1991 წწ.), კ.ა. ტიმირიაზევის სახ. სოფლის მეურნეობის აკადემიის მეცნიერი თანამშრომელი, 1953 წლის ივლისში დააპატიმრეს და 1954 წლის ნოემბერში გადაასახლეს. ვაჟი - სერგო ბერია (დაიბადა 1925 წელს) მოგვიანებით იძულებული გახდა დედის გვარზე გადასულიყო. 1948-1953 წლებში იგი მუშაობდა საბჭოთა კავშირის მინისტრთა საბჭოსთან არსებულ მესამე მთავარი სამმართველოს ნომერ 1 საკონსტრუქტორო ბიუროში. სერგო ბერია 1953 წლის 26 ივნისს დააპატიმრეს და 1954 წლის ნოემბერში გადაასახლეს. სიცოცხლის ბოლომდე აქტიურად იკვლევდა მამის მკვლელობის ისტორიას. 2000 წელს რუსეთის ფედერაციის უმაღლესმა სასამართლომ არ დააკმაყოფილა თხოვნა ლავრენტი ბერიას რეაბილიტაციის თაობაზე

http://a.pix.ge/p/ew1rx.jpg ლავრენტი ბერია (დ. 17 მარტი/29 მარტი, 1899, მერხეული, ახლანდელი გულრიფშის მუნიციპალიტეტი, რომელიც 1946 წელს გამოეყო სოხუმის მუნიციპალიტეტს დღევანდელ საზღვრებში ― გ. 23 დეკემბერი, 1953, მოსკოვი, სხვა მონაცემებით 26 ივნისი, 1953) – სსრკ სახელმწიფო და პოლიტიკური მოღვაწე, საბჭოთა კავშირის მარშალი (1945 წლიდან), სოციალისტური შრომის გმირი (1943 წლიდან). После смерти Сталина, в июне 1953 года Л. П. Берия арестован по обвинению в шпионаже и заговоре с целью захвата власти. Расстрелян по приговору Специального судебного присутствия Верховного суда СССР в декабре 1953 года. Детство и юность Лаврентий Берия родился 17 (29) марта 1899 года в селении Мерхеули Сухумского округа Кутаисского генерал-губернаторства в бедной крестьянской семье[3]. Его мать — Марта Джакели (1868—1955), мегрелка[4][5], по свидетельству Серго Берия и односельчан, состояла в каком-то отдалённом родстве с княжеским родом Дадиани[4][6]. По матери же, его троюродным братом был Павал Рафалович Бермонд Авалов (князь Авалишвили).[источник не указан 136 дней] После смерти первого мужа Марта осталась с сыном и двумя дочерьми на руках[7]. По некоторым сведениям, младший из детей мог быть ребёнком местного дворянина Лакербая, где Марта после смерти мужа работала в служанках[4]. Позднее, по причине крайней бедности, детей от первого брака Марты взял на воспитание её брат, Дмитрий[4][7]. Отец Лаврентия, Павел Хухаевич Берия (1872—1922), переехал в Мерхеули из Мегрелии, где участвовал в каком-то восстании[7]. В семье у Марты и Павла родилось трое детей, но один из сыновей умер в 2-летнем возрасте от оспы, а дочь после болезни осталась глухонемой. Заметив у Лаврентия хорошие способности, родители постарались дать ему хорошее образование — в Сухумском высшем начальном училище. Чтобы оплатить учёбу и проживание, родителям пришлось продать полдома[7][4]. В 1915 году Берия, с отличием окончив училище[3], уехал в Баку и поступил в Бакинское среднее механико-техническое строительное училище. С 17 лет он содержал мать и сестру, которые переехали к нему. С 1915 года состоял в нелегальном марксистском кружке. В марте 1917 года Берия стал членом РСДРП (б). В июне — декабре 1917 года в качестве техника гидротехнического отряда выезжал на Румынский фронт, был комиссован по болезни и вернулся в Баку, где с февраля 1918 года работал в городской организации большевиков и секретариате Бакинского Совета рабочих депутатов. После поражения Бакинской коммуны и взятия Баку турецко-азербайджанскими войсками (сентябрь 1918 года) остался в городе и участвовал в работе подпольной большевистской организации вплоть до установления Советской власти в Азербайджане (апрель 1920 года). Работая практикантом главной конторы нефтяной компании Нобелей, одновременно продолжал учёбу в училище. В 1919 году окончил его, получив диплом техника строителя-архитектора. Осенью 1919 года по заданию руководителя бакинского большевистского подполья А. Микояна стал агентом Организации по борьбе с контрреволюцией (контрразведки) при Комитете государственной обороны Азербайджанской Демократической Республики[8]. В этот период у него установились тесные отношения с Зинаидой Кремса (фон Кремс (Крепс)), имевшей связи с немецкой военной разведкой. В своей автобиографии, датированной 22 октября 1923 года, Берия писал: В первое время турецкой оккупации я работал в Белом городе на заводе «Каспийское товарищество» в качестве конторщика. Осенью того же 1919 года от партии «Гуммет» поступаю на службу в контрразведку, где работаю вместе с товарищем Муссеви. Приблизительно в марте 1920 года, после убийства товарища Муссеви, я оставляю работу в контрразведке и непродолжительное время работаю в Бакинской таможне[9]. Своей работы в контрразведке АДР Берия не скрывал — так, в письме к Г. К. Орджоникидзе в 1933 году он писал, что «в мусаватскую разведку… был послан партией и что вопрос этот разбирался в ЦК Азербайджанской КП(б) в 1920 году», что ЦК АКП(б) «совершенно реабилитировал» его, так как «факт работы в контрразведке с ведома партии был подтверждён заявлениями тт. Мирза Давуд Гусейнова, Касум Измайлова и др.». В апреле 1920 года, после установления в Азербайджане советской власти, был направлен на нелегальную работу в Грузинскую Демократическую Республику в качестве уполномоченного Кавказского крайкома РКП(б) и регистрационного отдела Кавказского фронта при Реввоенсовете 11-й армии. Почти сразу же был арестован в Тифлисе и освобождён с предписанием в трёхдневный срок покинуть Грузию. В своей автобиографии Берия писал: С первых же дней после Апрельского переворота в Азербайджане краевым комитетом компартии (большевиков) от регистрода Кавказского фронта при РВС 11-й армии командируюсь в Грузию для подпольной зарубежной работы в качестве уполномоченного. В Тифлисе связываюсь с краевым комитетом в лице тов. Амаяка Назаретяна, раскидываю сеть резидентов в Грузии и Армении, устанавливаю связь со штабами грузинской армии и гвардии, регулярно посылаю курьеров в регистрод города Баку. В Тифлисе меня арестовывают вместе с Центральным Комитетом Грузии, но согласно переговорам Г. Стуруа с Ноем Жордания освобождают всех с предложением в 3-дневный срок покинуть Грузию. Однако мне удаётся остаться, поступив под псевдонимом Лакербая на службу в представительство РСФСР к товарищу Кирову, к тому времени приехавшему в город Тифлис[9]. Позднее, участвуя в подготовке вооружённого восстания против грузинского меньшевистского правительства, был разоблачён местной контрразведкой, арестован и заключён в Кутаисскую тюрьму[10], затем выслан в Азербайджан[11]. Об этом он пишет: В мае 1920 года я выезжаю в Баку в регистрод за получением директив в связи с заключением мирного договора с Грузией, но на обратном пути в Тифлис меня арестовывают по телеграмме Ноя Рамишвили и доставляют в Тифлис, откуда, несмотря на хлопоты товарища Кирова, направляют в Кутаисскую тюрьму. Июнь и июль месяцы 1920 года я нахожусь в заключении, только после четырёх с половиной дней голодовки, объявленной политзаключёнными, меня этапным порядком высылают в Азербайджан[9]. В органах госбезопасности Азербайджана и Грузии Возвратившись в Баку, Берия поступил на учёбу в Бакинский политехнический институт. В августе 1920 года он стал управляющим делами ЦК КП(б) Азербайджана, а в октябре того же года — ответственным секретарём Чрезвычайной комиссии по экспроприации буржуазии и улучшению быта рабочих, проработав в этой должности до февраля 1921 года[11]. В апреле 1921 года его назначили заместителем начальника Секретно-оперативного отделения ЧК при Совете Народных Комиссаров (СНК) Азербайджанской ССР, а в мае он занял должности начальника секретно-оперативной части и заместителя председателя Азербайджанской ЧК[11]. В 1921 году Берия подвергался резкой критике со стороны партийного и чекистского руководства Азербайджана за превышение полномочий и фальсификацию уголовных дел, однако серьёзного наказания избежал[12]. В 1922 году участвовал в разгроме мусульманской организации «Иттихад» и ликвидации закавказской организации правых эсеров[8]. В ноябре 1922 года Берию переводят в Тифлис, где его назначают начальником Секретно-оперативной части и заместителем председателя ЧК при СНК Грузинской ССР, позднее преобразованной в Грузинское ГПУ (Государственное политическое управление). В июле 1923 года награждён Центральным Исполнительным Комитетом Грузии орденом Боевого Красного Знамени республики. В 1924 году участвовал в подавлении меньшевистского восстания, был удостоен Ордена Красного Знамени СССР[8]. 2 декабря 1926 года Лаврентий Берия стал председателем ГПУ при СНК Грузинской ССР, заместителем полномочного представителя ОГПУ при СНК СССР в ЗСФСР и заместителем председателя ГПУ при СНК ЗСФСР[11]. Одновременно с декабря 1926 года по 17 апреля 1931 года являлся начальником Секретно-оперативного управления Полномочного представительства ОГПУ при СНК СССР в ЗСФСР и ГПУ при СНК ЗСФСР[11]. Одновременно с апреля 1927 года по декабрь 1930 года — нарком внутренних дел Грузинской ССР[3]. К этому периоду, видимо, относится его первая встреча со Сталиным[8]. 6 июня 1930 года постановлением пленума ЦК КП(б) Грузинской ССР Лаврентий Берия был назначен членом Президиума (впоследствии Бюро) ЦК КП(б) Грузии[11]. 17 апреля 1931 года занял должности председателя ГПУ при СНК ЗСФСР, полномочного представителя ОГПУ при СНК СССР в ЗСФСР и начальника Особого отдела ОГПУ Кавказской Краснознамённой армии[11]. Одновременно с 18 августа по 3 декабря — член коллегии ОГПУ СССР[3]. На партийной работе в Закавказье 31 октября 1931 года Политбюро ЦК ВКП(б) рекомендовало Л. П. Берию на пост второго секретаря Закавказского крайкома, 14 ноября он стал первым секретарём ЦК КП(б) Грузии, а 17 октября 1932 — первым секретарём Закавказского крайкома при сохранении должности первого секретаря ЦК КП(б) Грузии[3], был избран членом ЦК КП(б) Армении и Азербайджана[8]. Закавказский крайком возглавлял до 1936 года, когда ЗСФСР была разделена на три самостоятельные республики. 10 марта 1933 года Секретариат ЦК ВКП(б) включил Берию в список рассылки материалов, направляемых членам ЦК, — протоколов заседаний Политбюро, Оргбюро, Секретариата ЦК. В 1934 году на XVII съезде ВКП(б) был избран членом ЦК[8]. 20 марта 1934 года был включён Политбюро ЦК ВКП(б) в комиссию под председательством Л. М. Кагановича, созданную для разработки проекта Положения об НКВД СССР и Особом совещании НКВД СССР[13] В декабре 1934 года присутствовал на приёме у Сталина в честь его 55-летия. В начале марта 1935 года был избран членом ЦИК СССР и его президиума. 17 марта 1935 года был награждён орденом Ленина[8]. В мае 1937 года по совместительству возглавил Тбилисский горком КП(б) Грузии (находился в этой должности по 31 августа 1938 года)[11]. В период руководства Л. П. Берии народное хозяйство региона быстро развивалось. Берия внёс большой вклад в развитие нефтяной промышленности Закавказья, при нём было введено в строй много крупных промышленных объектов (Земо-Авчальская ГЭС и др.)[8]. Грузия была преобразована во всесоюзную курортную зону. К 1940 году объём промышленного производства в Грузии вырос по сравнению с 1913 годом в 10 раз, сельскохозяйственного — в 2,5 раза при принципиальном изменении структуры сельского хозяйства в сторону высокодоходных культур субтропической зоны[13]. На сельскохозяйственную продукцию, производимую в субтропиках (виноград, чай, мандарины и пр.), были установлены высокие закупочные цены, грузинское крестьянство было наиболее зажиточным в стране. В 1935 году выпустил под своим именем книгу «К вопросу об истории большевистских организаций в Закавказье», которая была объявлена важнейшим трудом по истории партии (настоящий автор — Эрик Бедиа — был репрессирован)[источник не указан 37 дней]. В сентябре 1937 года вместе с направленными из Москвы Г. М. Маленковым и А. И. Микояном провёл «чистку» партийной организации Армении. «Большая чистка» прошла и в Грузии, где были репрессированы многие партийные и государственные работники[8]. Здесь был «раскрыт» т. н. заговор среди партийного руководства Грузии, Азербайджана, Армении, участники которого якобы планировали выход Закавказья из состава СССР и переход под протекторат Великобритании В НКВД СССР С 17 января 1938 года Берия — член Президиума Верховного совета СССР[3]. 22 августа того же года он был назначен первым заместителем народного комиссара внутренних дел СССР Н. И. Ежова, а 8 сентября — начальником I-го управления НКВД СССР[11]. 11 сентября Л. П. Берии было присвоено звание комиссара государственной безопасности 1 ранга[3], а 29 сентября он занял должность начальника Главного управления государственной безопасности НКВД СССР[11]. 25 ноября 1938 года был назначен наркомом внутренних дел СССР[3]. С приходом Л. П. Берии на пост главы НКВД масштабы репрессий сократились[15]. За 1939 год по обвинению в контрреволюционных преступлениях были осуждены к высшей мере наказания 2,6 тыс. человек, за 1940 год — 1,6 тыс.[15]. В 1939—1940 годах были освобождены из мест лишения свободы и реабилитированы, по одним данным 837 тыс. человек[15], а по другим данным — 223,8 тыс. заключенных лагерей, и 103,8 тыс. ссыльных.[16] В сборниках «Польское подполье на территории Западной Украины и Западной Белоруссии 1939—1941 гг.» и «Депортации польских граждан из Западной Украины и Западной Белоруссии в 1940 году» утверждается, что депортации на Западной Украине и в Западной Белоруссии были направлены преимущественно против враждебной к советской власти и националистически настроенной части польского населения[17][18]. С 22 марта 1939 года — кандидат в члены Политбюро ЦК ВКП (б)[3]. 30 января 1941 года Л. П. Берии было присвоено звание Генеральный комиссар государственной безопасности. 3 февраля 1941 года был назначен заместителем председателя Совета Народных Комиссаров СССР[3]. Как заместитель председателя СНК курировал работу НКВД, НКГБ, наркоматов лесной и нефтяной промышленности, цветных металлов, речного флота. Великая Отечественная война В годы Великой Отечественной войны, с 30 июня 1941 года, Л. П. Берия являлся членом Государственного Комитета Обороны (ГКО)[19]. В руках ГКО была сосредоточена вся полнота власти в стране.[19]. Постановлением ГКО от 4 февраля 1942 года о распределении обязанностей между членами ГКО на Л. П. Берию были возложены обязанности по контролю за выполнением решений ГКО по производству самолётов, моторов, вооружения и миномётов, а также по контролю за выполнением решений ГКО по работе ВВС Красной Армии (формирование авиаполков, своевременная их переброска на фронт и т. п.)[20]. Постановлением ГКО от 8 декабря 1942 Л. П. Берия был назначен членом важнейшего подразделения ГКО — Оперативного бюро ГКО[21]. Этим же постановлением на Л. П. Берию были дополнительно возложены обязанности по контролю и наблюдению за работой Наркомата угольной промышленности и Наркомата путей сообщения[21]. В мае 1944 года Берия был назначен заместителем председателя ГКО[3] и председателем Оперативного бюро. В задачи Оперативного бюро входили, в частности, контроль и наблюдение за работой всех наркоматов оборонной промышленности, железнодорожного и водного транспорта, чёрной и цветной металлургии, угольной, нефтяной, химической, резиновой, бумажно-целлюлозной, электротехнической промышленности, электростанций[22]. Берия также занимал должность постоянного советника Ставки Главного Командования Вооружённых сил СССР.[23][24] В годы войны выполнял ответственные поручения руководства страны и правящей партии, как связанные с управлением народным хозяйством, так и на фронте. Курировал производство самолётов и ракетной техники.[25] Указом Президиума Верховного Совета СССР от 30 сентября 1943 года Л. П. Берии «за особые заслуги в области усиления производства вооружения и боеприпасов в трудных условиях военного времени» присвоено звание Героя Социалистического Труда. В годы войны Л. П. Берия был награждён орденом Красного Знамени (Монголия) (15 июля 1942), орденом Республики (Тува) (18 августа 1943), медалью «Серп и Молот» (30 сентября 1943), двумя орденами Ленина (30 сентября 1943, 21 февраля 1945), орденом Красного Знамени (3 ноября 1944) Начало работ по ядерному проекту 11 февраля 1943 года И. В. Сталин подписал решение Государственного Комитета Обороны о программе работ для создания атомной бомбы под руководством В. М. Молотова. Но уже в постановлении ГКО СССР о лаборатории И. В. Курчатова, принятом 3 декабря 1944 года, именно Л. П. Берии поручалось «наблюдение за развитием работ по урану», то есть примерно через год и десять месяцев после их предполагаемого начала, которое было затруднено в условиях войны. Депортация народов В период Великой Отечественной войны были осуществлены депортации народов с мест их компактного проживания. Были депортированы также представители народов, страны которых входили в гитлеровскую коалицию (венгры, болгары, многие финны). Официальной причиной депортации были массовое дезертирство, коллаборационизм и активная антисоветская вооружённая борьба значительной части этих народов в годы Великой Отечественной войны. 29 января 1944 года Лаврентий Берия утвердил «Инструкцию о порядке проведения выселения чеченцев и ингушей», а 21 февраля он издал приказ по НКВД о депортации чеченцев и ингушей[26]. 20 февраля вместе с И. А. Серовым, Б. З. Кобуловым и С. С. Мамуловым, Берия прибыл в Грозный и лично руководил операцией, в которой были задействованы до 19 тыс. оперативных работников НКВД, НКГБ и «СМЕРШ», а также около 100 тыс. офицеров и бойцов войск НКВД, стянутых со всей страны для участия в «учениях в горной местности»[27]. 22 февраля он встретился с руководством республики и высшими духовными лидерами, предупредил их об операции и предложил провести необходимую работу среди населения[27], а уже утром следующего дня началась операция по выселению. 24 февраля Берия доложил Сталину: «Выселение проходит нормально… Из намеченных к изъятию в связи с операцией лиц арестовано 842 человека»[28]. В тот же день Берия предложил Сталину выселить балкарцев, а 26 февраля он издал приказ по НКВД «О мероприятиях по выселению из КБ АССР балкарского населения»[27]. За день до этого Берия, Серов и Кобулов провели встречу с секретарём Кабардино-Балкарского обкома партии Зубером Кумеховым, в ходе которой было намечено в начале марта посетить Приэльбрусье[28]. 2 марта Берия в сопровождении Кобулова и Мамулова съездил в Приэльбрусье, сообщив Кумехову о намерении выселить балкарцев, а их земли передать Грузии, чтобы та могла иметь оборонительный рубеж на северных склонах Большого Кавказа[27]. 5 марта вышло Постановление ГКО о выселении из КБ АССР, а 8-9 марта началась операция. 11 марта Берия доложил Сталину, что «балкарцев выселено 37 103 человека»[28], а 14 марта отчитался перед Политбюро ЦК ВКП(б)[27]. Другой крупной акцией стала депортация турок-месхетинцев, а также проживавших в приграничных с Турции районах курдов и хемшинов. 24 июля Берия с письмом (№ 7896) обратился к И.Сталину. Он писал: На протяжении ряда лет значительная часть этого населения, связанная с жителями приграничных районов Турции родственными связями, отношениями, проявляет эмиграционные настроения, занимается контрабандой и служит для турецких разведывательных органов источником вербовки шпионских элементов и насаждения бандитских групп[29]. Он отметил, что «НКВД СССР считает целесообразным переселить из Ахалцихского, Ахалкалакского, Адигенского, Аспиндзского, Богдановского районов, некоторых сельсоветов Аджарской АССР — 16 700 хозяйств турок, курдов, хемшинов». 31 июля Государственный Комитет Обороны принял постановление (№ 6279, «совершенно секретно») о выселении из Грузинской ССР в Казахскую, Киргизскую и Узбекскую ССР, как отмечалось в документах Отдела спецпоселений НКВД СССР, 45 516 турков-месхетинцев[30]. Освобождение районов от немецких оккупантов потребовало и новых акций по отношению к семьям немецких пособников, предателей и изменников Родине, добровольно ушедших с немцами. 24 августа последовал приказ НКВД за подписью Берии «О выселении из городов Кавмингруппы курортов семей активных немецких пособников, предателей и изменников Родины, добровольно ушедших с немцами»[28]. 2 декабря Берия обратился к Сталину со следующим письмом: «В связи с успешным выполнением операции по выселению из пограничных районов Грузинской ССР в районы Узбекской, Казахской и Киргизской ССР 91 095 чел.— турков, курдов, хемшинов, НКВД СССР просит наградить орденами и медалями Союза ССР наиболее отличившихся при проведении операции работников НКВД-НКГБ и военнослужащих войск НКВД»[31]. Послевоенные годы Курирование ядерного проекта СССР Подробнее см. также: Создание советской атомной бомбы После испытания в пустыне под Аламогордо первого американского атомного устройства, работы в СССР по созданию своего собственного ядерного оружия были значительно ускорены. Специальный комитет был создан на основании постановления ГКО от 20 августа 1945 года.[32] В него входили Л. П. Берия (председатель), Г. М. Маленков, Н. А. Вознесенский, Б. Л. Ванников, А. П. Завенягин, И. В. Курчатов, П. Л. Капица (затем отстранён из-за разногласий с Л. П. Берией, формально на почве личной неприязни[33][34]), В. А. Махнев, М. Г. Первухин. На Комитет было возложено «руководство всеми работами по использованию внутриатомной энергии урана». В дальнейшем был преобразован в Специальный комитет при Совете Министров СССР. Л. П. Берия, с одной стороны, организовывал и руководил получением всей необходимой разведывательной информации, с другой стороны — осуществлял общее руководство всем проектом. В марте 1953 года на Специальный комитет было возложено и руководство другими специальными работами оборонного значения. На основании решения Президиума ЦК КПСС от 26 июня 1953 года (в день ареста и смещения Л. П. Берии) Специальный комитет был ликвидирован, а его аппарат передан во вновь образованное Министерство среднего машиностроения СССР. 29 августа 1949 года атомная бомба успешно прошла испытание на Семипалатинском полигоне. 29 октября 1949 года Л. П. Берии была присуждена Сталинская премия I степени[3] «за организацию дела производства атомной энергии и успешное завершение испытания атомного оружия». Л. П. Берии также было присуждено звание Почётный гражданин СССР. Испытание первой советской водородной бомбы, разработку которой курировал Г. М. Маленков, состоялось 12 августа 1953 года, уже вскоре после ареста Л. П. Берии. Карьера 9 июля 1945, при замене специальных званий госбезопасности на воинские, Л. П. Берии присвоено звание Маршала Советского Союза. 6 сентября 1945 года было образовано Оперативное бюро СНК СССР, председателем которого был назначен Л. П. Берия. В задачи Оперативного бюро СНК входили вопросы работы промышленных предприятий и железнодорожного транспорта. 29 декабря 1945 года Л. П. Берия освобождён от должности главы НКВД[3]. С марта 1946 года Берия входит в состав «семёрки» членов Политбюро, включавшей И. В. Сталина и шесть приближённых к нему лиц[35]. На этот «ближний круг» замыкались важнейшие вопросы государственного управления, в том числе: внешняя политика, внешняя торговля, госбезопасность, вооружения, функционирование вооружённых сил[35]. 18 марта он становится членом Политбюро[3], а на следующий день назначается заместителем председателя Совета Министров СССР[3]. Как заместитель председателя Совета министров курировал работу МВД, МГБ и министерства государственного контроля. В марте 1949 — июле 1951 года произошло резкое усиление позиций Л. П. Берии в руководстве страны, чему способствовало успешное испытание первой в СССР атомной бомбы, работы над созданием которой Л. П. Берия курировал[36]. После состоявшегося в октябре 1952 года XIX съезда КПСС Л. П. Берия был включён в Президиум ЦК КПСС,[3] заменивший прежнее Политбюро, в Бюро Президиума ЦК КПСС[3] и в созданную по предложению И. В. Сталина «руководящую пятёрку» Президиума. Бывший следователь МГБ СССР Николай Месяцев, который проводил ревизию «дела врачей», утверждал, что Сталин подозревал Берию в покровительстве арестованному экс-министру госбезопасности Виктору Абакумову, которого обвиняли в фальсификации уголовных дел[37].

Siknadmo FRIDRIX

ძუკუ რა მიზნებისთვის იმყოფებიან აქციებზე მოქალაქეები უკვე ნათელია ქაოსი ხელისუფლების ძალისმიერი დამხობა და შემდეგ ყველა საპყრობილის გახსნა ისე საინტერესო იქნებოდა ეს სცენარი და ახალი 90 წლები და ქაოსი ძარცვა ვნახავდი ვინ დამყარებდა წესრიგს

მიხარია რომ ჩვენთან არსებობს ესეთი კომპანია

georgekh13 არსებობს პროცედურები რომლებიც უნდა შესრულდეს სანამ გამოძიება დაიწყება ეს მარტივია პოლიციას არ შეუძლია მარტო მოქალაქის განცხადების საფუძველზე დაიწყოს გამოძიება მოქალაქე ზანგურს უნდა ქონოდა დაზიანებები ან მოწმე რომელიც დაადასტურებდა რომ პოლიციელი მართლაც შევარდა სახლში ან პოლიციელის მანქანის ფოტო ან ნებისმიერი მტკიცებულება იმისა რომ ეს ფაქტი მოხდა გამოძიება რომ დაიწყოს ხომ უნდა არსებობდეს რაიმე ელემენტარული მტკიცებულება ხოლო ტყუილებზე გამოძიება ვერ იწარმოებს პოლიცია აღძრავს საქმეს დაიწყებს გამოძიებას ხოლო გამოძიების გასაგრძელებლად საკმარისი ნივთმტკიცებულებების არ არსებობის გამო დახურავს მას ეს ნივთმტკიცებულებები პირველ ეტაპზე დაზრალებულმა უნდა წარმოადგინოს ძველი თბილისისის სამართველოში მივალ და განვაცხადებ რომ თავისუფლეის მეტროსთან ცოცხალი კენედი ვნახე გამოიძიებენ? ზანგაურის ყურადღების მიქცევის ცანცარულ მანევრებზე გამოძიებას არავინ არ ჩაატარებს

babuagiorgi რითი ირბინა საინტერესოა მანქანით თუ ფეხით

დაჩი ძაან სასიხარულოა როცა ევროპა ბნელებად ჩაგთვლით და ავროპაში არ მიგიღებენ ისე ეკლესიას არც აწყობს საქართველოს ვეროპაში ინტეგრირება იმ წუთიდან დაიწყება ეკლესიის დემონტაჟი და სამღვდელოების მატერიალური შესაძლებლობების და შემოსავლების კატასტროფული დაცემა დაჩი მაშინ ახალ ჯვაროსნულ ლაშქრობას ელოდებით იერუსალიმში დაჩი დღეს საქართველო სრულად ყოველი მიწის მტკაველი მმართველი ძალა ხელისუფლება შიდა და საგარეო საქმეები ყველა გადაწყვეტილება ეკუთვნის ამერიკას დაჩი რუსებზე გაყიდულ 50 ლარიან "გმირებს" არ ვგულისხმობ დაჩი ღმერთი დამსჯის ამისთვის დაჩი მე კი მიმაჩნია რომ ყველა ოპოზიციონერი და ყველა ოპოზიციონერულად განწყობილი აგრესიული ქმედებების მხარდამჭერი მოქალაქე უნდა განადგურდეს ძალოვანი სტრუქტურების მიერ ასევე საინტერესო პარალელია დემოკრატიის კარიკატურა რუსების მიერ შექმნილი

http://myhit.ge/index.php?FID=1&id=7003 Вы уверены, что привидения, ведьмы, демоны, вампиры, зомби и оборотни - всего лишь детские страшилки, персонажи древних сказок и деше телесериалов? Тогда совершите путешествие по страницам истории вместе с актером Энтони Хэдом из культового сериала «Баффи», и вы узнаете всю пра о колдовстве, охоте на ведьм, живых мертвецах и тайных кровопийцах -не только средневековых, но и вполне современных! Перед вами захватывающий путеводитель по миру загадочных существ, веками нагонявших страх на простых смертных.

გიორგი68 დასტურ

babuagiorgi ბიზნესია და ეს ყველა პატარა ქვეყანაში ასეა მათ შორის შენც სადაც ხარ იქ babuagiorgi დამტკიცდეს ყველა დანაშაული სანამ არ მტკიცდება მიმცემიც და მაღებიც უდანაშაულოა

Siknadmo გეები ქვეყნის მატერიალურ აღზევებაზე და დაცემაზე არ მოქმედებენ ეს ევროპული ვალდებულებაა რომელიც უნდა დავიცვათ თუ ვეროპაში ვერ შევალთ Siknadmo უკუნითი უკინითემდე ასე დარჩება

Siknadmo შენც კაიფობ ამითი ვიცი და ბევრი სხვა მაშინ კიდევ დიდხანს მოგიწევთ სიბნელეში ყოფნა ევროპა თუ გინდათ უნდ ადაიცვათ მათ მიერ დადგენილი წესები ევროპა მარტო ევროს ვალუტა არ არის არამედ დიდი პასუხისმგებლობა რომელსაც ზიდვა უნდა კიდევ დიდხანს იქნება ეს სიბნელე საქართველოზე ჩამოფარებული რომელიც განვითარებას აფერხებს და ერი რჩება პირველ ყოფილ პრიმიტივად

babuagiorgi თუ ბიზნესმენებს ისე ახოხებ როგორც ოქრუაშვილი ახოხებდა მისგან არ განსხვავდები მასზე უკეთესი არ ხარ და რატომ უნდა მოგცეს იმ ამომრჩეველმა ხმა რომელსაც ოქრუაშვილი არ მოსწონდა თუ სააკაშვილის ხელისუფლების ჯალათები შენს სამსახურში დარჩნენ თითებს მარტო დაცემული შეფების ცემაში არ დაითუთქავენ როცა შედეგს მიირებენ მერე მათ დაიტოვებთ და ისინი იგივე საქმიანობას გააგრძელებენ რასაც დღეს შესაბამისად რა იცვლება ხალხისთვის არაფერი შენ მოხვალ და დაიწყებ გამდიდრებას დანარჩენი ყველაფერი უცვლელი დარჩება ხალხისთVის როგორც იყო როგორც არის და როგორც იქნება არასდროს არც ერთი ხელისუფლება არც ერტი პოლიტიკური ძალა არმოქმედებდა ხალხის საკეთილDღეოთ არამედ მარტო თავისი ჯიბის დ ათავისი კლანის ჯიბისთვის ის ზღაპრული დაპირებები სამართლიანობა და ყველა თანასწორი იქნება და ყველა ბედნიერი იქნება და აღარავის აღარ დაიჭერენ და სააკაშვილის ხელისუფლების წევრებს ადგილზე ლიკვიდაცია შემდეგ ვინც ლიკვიდაციას განახროციელებს იმ ხალხს რა ერქმევა განმათავისუფლებლები თუ ახალი ჯალათები და მერამდენეჯერ დაიწყება ყველაფერი სუფთა ახალი ფურცლიდან მოდი ჯერ ძველები დავხოცოთ და შემდეგ ახლიდან დავიწყებთ მკვლელები ახლიდან ვეღარ იწყებენ ისინი წარსულის მსხვერპლად რჩებიან რომლებიც გინდაც გამანთავისუფლებლებათ ჩათვალონ მკვლელები არიან და იქნებიან ამიტომაც ვიმეორებ ძველ ჯალათებს ახლები შეცვლიან ხოლო ხალხი ისევ სამ ასოზე რჩება როგორც დღეს არის ეს ხელისუფლებაც რა თქმა უნდა მკვლელების ხელისუფლებაა და იმიტომაც უნდა შეცვალონ როცა მოვა დღე მაგრამ არა ლიკვიდატორებმა არამედ ნორმალურმა უკეთესმა ხალხმა რომლებიც დაამყარებენ სამართლიანობას ბიზნესის თავისუფლებას დაიცავენ მოქალაქეების უფლებებს და თავისუფლებებს და საქართველოს წარუძღვებიან ევროპისკენ დღეს საქართველოს პოლიტიკურ სივრცეში არ არსებობს ადამიანი რომელსაც შეუძლია სააკაშვილის შეცვლა და ქვეყნის მართვა თვითონ სააკშვილმა რომ დაუთმოს ხელისუფლება ამიტომ სანამ ლიკვიდაციებს დაიწყებდეთ ჯერ ხალხი მოაგროვეთ ვინც ლიკვიდირებულებს შეცვლის

ეს არ არის სახუმარო არავინ არ ჩამოვა და ბნელ ხალხად ჩაგვთვლიან და დავემსგავსებით მართლა ფუნდამენტალურ ბნელ ჩამორჩენილ ირანს ბირთვული ტექნოლოგიების განვითარება არ ნიშნავს საზოგადოების და ადამიანის უფლებების და თავისუფლებების განვითარებას მათ შორის ადამიანიების სექსუალური ორიენტაციის თავისუფლების დაცვას რომელსაც გვავალდებულებს ევროპული კანონები ჩვენ არჩეული გვაქვს ევროპული მიმართულება რომელიც გვაკისრებს ძალიან დიდ და სერიოზულ პასუხისმგებლობებს რომლებიც უნდა დავიცვათ ვიცი საქართველოს აქვს უამრავი უფრო სერიოზული პრობლემები მაგრამ აღნიშნული ფაქტი არის ჩვენი სიბნელის გამოვლინება რომელიც ევროპისკენ მიმავალ გზას გვიმრუდებს ყველა მოქალაქე უნდა იქნეს სასტიკად დასჯილი ვინც შელახავს ადამიანის მათ შორის ჩვენი სტუმრების თავისუფლებას და უფლებებს