Siknadmo

ეგრე გვინდა, მატუშკა რასიას ძუძუზე უარი რომ ვთქვით და ამერიკის სილიკონზე გავცვალეთ არ ვარგა ეს სილიკონი არააა და ვაფშე ეგ ძუძუ საერთოდ არაა...

კაცო, ევროპა და ამერიკა მეუბნება რომ შენია აფხაზეთი, რომ გაქვს იქ უფლებები, ე.ი. სუპერსახელმწიფო და ცივილიზებული სამყარო ჩემს მხარეზეა და მაინცდამაინც ე.ი. ტრუსიკი უნდა ჩავიხადო და გავაკეთო ის რაც საქართველოსადმი მტრულად განწყობილ ელემენტებს უნდათ? იმიტომ რომ მოვიშორო ეს პრობელმა ხო? ამ ქვეყანაში პატრიოტიზმი ქსენოფობიასთAნ და ღრუსებო თქვენი დედას შშშ. ეეე აფხაზებო მოგ.. ამასთAნ იგივდება, ხოლო ლიბერალიზმი მოდი გიჟო გამჟიმე ყველა ხვრელში

პატრიოტიზმი არისსაკუთარი ქვეყნის და საკუთარი ერის სიყვარული და მისი ინტერესების დაცვა

ძალიან კარგად ვიცი, რად გინდა აფხაზებისთვის დამოუკიდებლობის მიღება, ამით ჩვენ რა ხეირი, აი რომ არ მივცეთ რას დავკარგავთ, ე.ი. თუკი აფხაზები საბოლოოდ იტყვიან უარს ქართველებთან ცხოვრებაზე და მოისურვებენ ქართველების გარეშე თავისი სახელმწიფოებრიობის მშენებლობას, რატომ უნდა შევუწყო მე ქართველმა ამაში ხელი, სადაა ჩემი ინტერესი, რატომ უნდა გავუკეთო სიკეთე ისეთ ტიპს ვინც ჩემს წინააღმდეგაა განწყობილი რა დებილი ვარ? მითუმეტეს რომ მე მაქვს იქ ჩემი ინტერესი და ვთავაზობ, ძმაო აი შენც და მეც, ვიხეიროთ ერთად, ის მეუბნება არა მარტო მე შენ კი იდი ნა.. ოკ, ეს მისი ნებაა გამაგზავნოს, მითუმეტეს რომ რუსის ჯარი უმაგრებს ზურგს და ომის დაბრ. ტრ. .არ მაქვს, ხოდა რატომ, რატომ უნდა გავუსწორო, მე იმას კი არ ვიძახი რომ ვიომოთ, ან პროვოკაციები მოვაწყოთ, ან არ ვიურთიერთოთ, არა პირიქით, საზღვრებიც გავხსნათ, ფაქტობრივად ვაღიაროთ კიდეც, მაგრამ იურიდიული ბერკეტი შEვინარჩუნოთ უკეთესი დროისთვის, შევიჩვიოთ აფხაზები, დავანახოთ რომ არ ვართ არც ზვიადისტები არც მიშისტები, მოკლედ არ ვართ არც ქსენოფობები და არც ქვეშაფსია პოFიგისტი ლიბერასტები, დავანახოთ რომ ჩვენთან ერთად ღირს ცხოვრება, მომგებიანია, ამისთვის კი პირველ რიგში უნდა გავუჯგოთ რა სურთ მათ, მათ კი სურთ ერთი რამ, პირველ რიგში, ის რომ არ მოხდეს მათი ასიმილაცია არც ერთ ეთნიკურ ჯგუფთან, არავინ აარ წაართვას სამშობლო, რომელიც უყვართ, არ ხელჰყონ მათი ენა და ის ტრადიციები რაც მათ გააჩნიათ, მე მესმის რომ შენთვის ეს არაფერს ნიშნავს, მაგრამ აფხაზებისთვის ეს მნიშვნელოვანია, ჩვენ უნდა გავუჯგოთ ამ ხალხს და მივცეთ უკეთესი გარანტიები ვიდრე რუსები აძლევენ, რეალურად აფხაზურ ეთნოსს გასული საუკუნის 40 იანი წლებიდან ქართულმა ეთნოსმა სერიოზული საფრთხე შEუქმნა მათ, ეს უნდა გავაცნობიეროთ, რომ მათ სრულიად გააზრებულად ქართველების უფრო ეშინიათ ვიდრე რუსების, რუსი არასდროს არ ეტყვის აფხაზს რომ ეს შენი მიწა არაა და დაახვიე აქედანო, კი, თავის დროზე გაასახლეს რუსებმა ისინი და ჩვენ ამით ვისარგებლეთ, მაგრამ ათწლეულების მანძილზე რუსზე საშიში მათთვის ქართველი გახდა

ამ ლიბერალებს აბსოლუტურად ატროფირებული გაქვთ პატრიოტიზმის განცდა, რა უბედურებაა ეს, ვინ გვახევს კალთებს რომ ვაღიაროთ ან რა პონტში უნდა ვაღიაროთ, სადააა აქ ქართული ინტერესი, სადაა რაციონალიზმი, ეს უსუსურობისგან მოდის რა, თუკი პრობლემა სერიოზულია და მისი გადაწყვეტის პოტიანციალი არა აქვს კაცს ხელს ჩაიქნევს და შAუკურთხებს, კაცო შენ რახან არ გაქვს, იყავი შენთვის იქნებ სხვას ხელეწიფება, მაგ ტერიტორია ისედაც ახეულია და იურიდიული გაფორმება რა ჩემს ნაწლავებად გვინდა აი ამაშია უბეუდრება რომ საქართველო ან ქსენოფობების ხელშია ან უხერხემლო ლიბერა ან ზვიადი და გავყრით სუყველას ან ლიბერალური მივცეთ, გავაჩუქოთ, დავუთმოთ მამენტ სტურუამ მაგარი სისულელე თქვა

ამას გაიგებენ ქსენოფობები, ვისი ბრალია იცი ეს მამაძაღლობები დაიწყო ზვიადამ და კოსტავამ მანამდე ბერიამ და ინგოროყვამ, აფხაზები მტრად გვიქციეს, კაცს რომ ეტყვი ჩამოთრეული ხარ და მე მოგეცი უნივერსიტეტი და მე მოგეცი დამწერლობა და ამდენს გითმენ შე უჯიშო იასნია შენს წინააღმდეგ განეწყობა აბა რა იქნება, ეს აფსუაც ასეთ კონტექსტში ზვიადას და მაგადგვარების მოგონილია

mtidan ესსა ლაქლაქი, მოაწყოს აქცია, დარაზმოს ხალხი და გამოვიდეს მოთხოვნით, პრესკონფერენციას ისეთს ჩავატარებ რომ შალვას დედა. მოვკალ გადავუჯოკრავ ზეხერია მაგის ბაზარი, პოლიტიკოსი საქმეს უნდა აკეთებდეს, ერთი მაგის გაკეთEბული საქმე მითხარი, რეალურად, აი გრეჩო რომ გრეჩოა ხალხი მაინც ააბუნტა ერთხელ, რაღაც ხომ გააკეთა ნახევარი წელი 24 სააათი ტელევიზორშI იყო და დაქოქა და დაქოქა მიძინებული საზოგადოება მიტინგების პერიოდი არ გახსოვთ? დარბოდა ფორუმი ხალხს აგროვებდა, ბესელიაც, რესპები სამართლებრივ ფრონტზე და უცხოეთზე ჩალიჩობდნენ, ხოდა გაიმართება მიტინგი 100 ათას კაციანი და ბოლოს იჩითება შალიკო გაშლილ სუფრაზე პროჭი ეგ ყ-ის მასტერი მუშებთან უნდა იყვნენ ეხალ ეგენი და 24 საათი არ უნდა ეძინოთ http://tvali.eu/win_kavkasiatv.php?v=211086 ბერძენიშვილს მოუსმინეთ

ხო, სადაა ეს პრაშმანდოვკა ნათელაშვილი ჰააა

ეგ საცოდავი ხალხი, მეტალურგები ითხოვდნენ შხაპს და ტუალეტში შუქს, ეხლა ვიღაცას შEიძლება გაეცინოს, მაგრამ ეს არის ელემანეტარული მოთხოვნა რა, რატომ დაიკავა ხელისუფლებამ კაპიტალის მხარე და არა მუშების, აგერ გურჯაანში საავადმყოფო შენდება, თურქებს უხდიან ხელფასს, ქართველებს კი, 14-15 წლის ბიჭEბი მუშაობენ ხელფასს არ უხდიან, სვანეთში რომ ვითომ ააშენეს ისუტიის და პოლიციის შენობა (ფართხა ფუთხით, ბეტონი გამშრალი არ იყო რომ ლამინატს დებდნენ ზედ და ცემენტს არ აცალეს შეშრობა დეიწყეს შებათქაშება და მოკლდ..) 3 დღე დღე და ღამე ამუშAვეს მუშები დედის გინების თანხლებით, უნდა მოასწროთ აქედან ვერსად წახვალთ (ან სა ტრ.. წავიდოდნენ ხელფასები არ მიუციათ) ეგრეა დღეს საქართველოში-აბსოლუტური დაუცველობა, თითქოს მუშა და ხელოსანი ადამიანი არ იყოს

არ მიდიხარ ნუ მიდიხარ, რაღას დასცინი, სამოქალაქო სოლიდარობა გვაქვს უმაღლეს დონეზე, მე ვერ ვახერხებ წასვლას მაგრამ საღოლ იმათ ვინც მიდის

კიდო გააძვირონ რაცხა და კიდევ უფრო უკეთ ვიცხოხვრებთ

Nukriko ქრისტიანობის აღმოცენების მიზეზებზე ვერ ვიმსჯელებთ მე და შEნ, ათეისტი და თეისტი ვერ შევთანხმდებით, რაც შეეხება პროტესტანტიზმს, კი ბატონო ის კათოლიციზმის ფესვებიდან გამოვიდა, ხოლო რაც შეეხება სეკულარიზმს, არ ვიცი მასში რას გულისხმობ, თუკი სახელმწიფოსა და ეკლესიის დაშორიშორებას ეს საკმაოდ კარგი მოდელია, რომელიც ქართული, ბერძნული და რუსული მართლმადიდებლური ეკლესიებისთვის მისაღებია, ეკლესია დღეს საკმაოდ კარგი შესაძლებლობები აქვს განვითარების, კარგი გარემოა, უკეთესი ვიდრე მონარქიის დროს

Nukriko რატომ ვიტომ, ბერძნები მნიშვნელოვან როლს თამაშობდნენ ბიზანტიის იმპერიაში, ხოლო მისი დაცემის შEმდეგ ურთულესი პერიოდი განვლეს, იმყოფებოდნენ თურქების მმართველობის ქვეშ 1453 - 1829 წლებში, რამაც ჯერესერთი ეთნიკურად შეცვალა ბბერძნები, ანუ თურქები შეერივნენ ბლომად, ამიტომაც ელინური სილამაზისგან არაფერი დარჩათ, ერთადერთი რის გამოც მათ შეინარჩუნეს თვითიდენტიფიკაცია ეს მართლმადიდებლობა იყო, ხო, ქრისტიანმა ბერძნებმა შექმნეს მართლმადიდებლური კულტურა, არქიტექტურა, ხატწერა, მწერლობა, ეხლა შენ თუ არ მოგწონს ეს შენი სუბიექტური აზრია

FRIDRIX ამ ნიჭიერი ჟურანლსტის გვარი დადე რაა, უნდა დავცინო

Nukriko იმაზე რომ მონარქია არ ვარგა ის მავნებელია იმ ერებისთვის ვინც თავს ორთოდოქსად მიიჩნევს ბიზანტიაზე კი არა ევროპელებზე ვამბობ, ევროპელებს ჰქონდათ და აქვთ მიდრეკილება ტექნიკური პროგრესისადმი და სამართლებრივი სახელმწიფოსადმი, ისინი, ევროპელები, მუსლიმები იქნებოდნენ, მართლმადიდებლები თუ კათოლიკები ამას მნიშვნელობა არ აქვს და არ ექნებოდა არანაირად, ქართველები, რუსები და ბერძნები გინდ პროტესტანტები ვყოფილიყავით გინდ მუსლიმები ეს ჩვენს სოც. მდგომარეობას უკეთესს არ გახდიდა, რა გინდა, ბოლო ბოლო ათეიზმის ეპოაქაც კი გვქონდა 70 იან წლიანი და (ნუ ბერზნებნს არ ვგულისხმობ) და რას მივაღწიეთ, ვაჯობეთ ევროპელებს ან ოდნავ მაინც დავეწიეთ?

დასანგრევი უნდა დეინგრეს

Nukriko პრინციპში მართალი ხარ, ყველა ეთნოსს და ცივილიზაციას აქვს განვითარების თავისებური ვექტორი, ის რომ ყველა მართლმადიდებლური ქვეყანაში მონარქია დაემხო თავისთვად ბევრ რამეზე მეტყველებს, ისიც აშკარაა რომ, ნუ რაც წავიკითხე, ეხლა იტალიურ ქალაქებში განვითარებული იყო დემოკრატია, ლათინები გაცილებით უფრო მოქნილები აღმოჩნდნენ, თუმცა, მე ასე ვფიქრობ, ეს იმდენად არა რეგლიიგიდან გამომდინარებოდა, არამედ ეთნიკური მიდრეკილებებიდან

Nukriko აი ინფოები ბიზანტიაზე და ეხლა არ მითხრა ეს გოგოც მართლმადიდებელია რომელიც რუსული პროპაგანდის გამო სიმართლეს ამახინჯებს, რას ამტკიცე, ჩამოწერე თუ შეიძლება კონკრეტულად რომ ვიცოდე შენი პოზიცია რააა და რას ეყრდნობა

ჯვაროსნები არ ყოფილან ხარბები, მათ მხოლოდ კეთილი ქრისტიანული ამოცანები ამოძრავებდათ, არც რომის პაპას არ სურდა კონსტანტინოპოლის ეკლესიის დამორჩილება, რა თქმა უნდა ის რომ ბიზანტია გაძარცვეს ეს პირველ რიგში ბიზანტიელების ბრალია და არა მძარცველებს და ზოგადად დანაშAულის მსხვერპლია პირველ რიგში დამნაშავე და არა დანაშაულის ჩამდენი ბიზანტიის იმპერია მაღლა იდგა 10 თავით ლათინებზე, ეს არის ისტორიული ფაქტი, ბიზანტიელები ბარბაროსებად აღიქვავდნენ მათ, ნუ გოიმებად და ბანძებად, ეგენი კი შურით სკდებოდნენ საერთოდ რაზე ლაპარაკობ, აბანო და კანალიზაცია არ ჰქონდათ ლათინებს, ყარდა ევროპული ქალაქები, მაშინ როდესაც კონსტანტინოპოლში აბანოც იყო, კანალიზაციაც და სილამაზის სალონებიც

Основная статья: Осада и падение Константинополя (1204) «Взятие Константинополя крестоносцами» (Фердина́н Викто́р Эже́н Делакруа́, 1840)Организаторы Четвертого крестового похода, которых объединял и вдохновлял папа Иннокентий III, вначале приложили немало усилий, чтобы укрепить религиозный пыл крестоносцев, напомнить им об их исторической миссии освобождения Святой земли. Иннокентий III направил послание византийскому императору, побуждая его к участию в походе и одновременно напоминая о необходимости восстановления церковной унии, что практически означало прекращение самостоятельного существования греческой церкви. Очевидно, что этот вопрос был главным для Иннокентия III, который вряд ли мог рассчитывать на участие византийского войска в крестовом походе, затеваемом римско-католической церковью. Император отверг предложения папы, отношения между ними стали крайне напряженными. Неприязнь папы к Византии в немалой степени предопределила превращение византийской столицы в цель похода крестоносного воинства. Во многом это также было следствием откровенно корыстных намерений предводителей крестоносцев, которые в погоне за добычей направились осенью 1202 г. к принадлежавшему в то время Венгрии крупному торговому городу на восточном побережье Адриатического моря — Задару. Захватив и разорив его, крестоносцы, в частности, уплатили таким образом часть долга венецианцам, заинтересованным в установлении своего господства в этом важном районе. Завоевание и разгром большого христианского города как бы стали подготовкой к дальнейшему изменению целей крестового похода. Поскольку не только папа римский, но и французские и немецкие феодалы в это время тайно вынашивали план направить крестоносцев против Византии. Задар стал своеобразной репетицией похода на Константинополь. Постепенно возникло и идеологическое обоснование такого похода. В среде руководителей крестоносцев все настойчивее велись разговоры о том, что их неудачи объясняются действиями Византии. Византийцев обвиняли в том, что они не только не помогают воинам креста, но даже проводят враждебную политику по отношению к государствам крестоносцев, заключая направленные против них союзы с правителями турок-сельджуков Малой Азии. Эти настроения подогревались венецианскими купцами, ибо Венеция была торговой соперницей Византии. Ко всему этому добавлялись воспоминания о резне латинян в Константинополе. Большую роль сыграло и стремление крестоносцев к огромной добыче, которую сулил захват византийской столицы. О богатстве Константинополя в ту пору ходили легенды. «О, какой знатный и красивый город! — писал о Константинополе один из участников Первого крестового похода. Сколько в нем монастырей, дворцов, построенных с удивительным мастерством! Сколько также удивительных для взора вещей на улицах и площадях! Было бы слишком утомительно перечислять, каково здесь изобилие богатств всякого рода, золота, серебра, разнообразных тканей и священных реликвий». Такие рассказы разжигали воображение и страсть к наживе, которой так отличались воины крестоносных армий. Первоначальный план Четвертого крестового похода, предусматривавший организацию морской экспедиции на венецианских судах в Египет, был изменен: крестоносное войско должно было двинуться к столице Византии. Был найден и подходящий предлог для нападения на Константинополь. Там произошел очередной дворцовый переворот, в результате которого император Исаак II из династии Ангелов, правившей империей с 1185 г. в 1195 г. был свергнут с престола, ослеплен и брошен в темницу. Его сын Алексей обратился за помощью к крестоносцам. В апреле 1203 г. он заключил на острове Корфу с предводителями крестоносцев договор, посулив им крупное денежное вознаграждение. В результате крестоносцы отправились к Константинополю в роли борцов за восстановление власти законного императора. В июне 1203 г. к византийской столице подошли суда с крестоносным воинством. Положение города было крайне тяжелым, ибо главного средства обороны, которое многократно спасало ранее,— флота у византийцев теперь почти не было. Заключив в 1187 г. союз с Венецией, византийские императоры свели свои военные силы на море до минимума, полагаясь на союзников. Это была одна из тех ошибок, которые решили судьбу Константинополя. Оставалось полагаться только на крепостные стены. 23 июня корабли венецианцев с крестоносцами на борту появились на рейде. Император Алексей III, брат низложенного Исаака II, попытался организовать оборону со стороны моря, но суда крестоносцев прорвались через цепь, закрывавшую вход в Золотой Рог. 5 июля венецианские галеры вошли в бухту, рыцари высадились на берег и стали лагерем у Влахернского дворца, который находился в северо-западной части города. 17 июля войска Алексея III практически капитулировали перед крестоносцами после захвата ими двух десятков башен на крепостных стенах. За этим последовало бегство Алексея III из Константинополя. Тогда горожане освободили низложенного Исаака II из тюрьмы и провозгласили его императором. Это отнюдь не устраивало крестоносцев, ибо они тогда теряли огромные деньги, обещанные им сыном Исаака, Алексеем. Под давлением крестоносцев Алексей был объявлен императором, и около пяти месяцев продолжалось совместное правление отца и сына. Алексей прилагал все усилия, чтобы собрать нужную для расплаты с крестоносцами сумму, так что население невероятно страдало от поборов. Положение в столице делалось все более напряженным. Вымогательства крестоносцев усилили вражду между греками и латинянами, императора ненавидели почти все горожане. Появились признаки зреющего мятежа. В январе 1204 г. простой люд Константинополя, собравшийся огромными толпами на площадях, стал требовать избрания нового императора. Исаак II обратился за помощью к крестоносцам, но его намерения выдал народу один из сановников — Алексей Мурзуфл. В городе начался бунт, который закончился избранием Алексея Мурзуфла императором. По мнению предводителей крестоносцев, наступил удачный момент для захвата византийской столицы. Стоя лагерем в одном из предместий Константинополя, крестоносцы более полугода не только оказывали воздействие на жизнь столицы империи, но и все более распалялись при виде ее богатств. Представление об этом дают слова одного из участников этого похода крестоносцев, амьенского рыцаря Робера де Клари — автора мемуаров под названием «Завоевание Константинополя». «Там было, — писал он, — такое изобилие богатств, так много золотой и серебряной утвари, так много драгоценных камней, что казалось поистине чудом, как свезено сюда такое великолепное богатство. Со дня сотворения мира не видано и не собрано было подобных сокровищ, столь великолепных и драгоценных… И в сорока богатейших городах земли, я полагаю, не было столько богатств, сколько их было в Константинополе!» Лакомая добыча дразнила аппетиты крестоносных воинов. Грабительские рейды их отрядов в город приносили его жителям немалые тяготы, церкви стали утрачивать часть своих сокровищ. Но самое страшное для города время наступило в начале весны 1204 г., когда предводители крестоносцев и представители Венеции заключили договор о разделе территорий Византии, который предусматривал и захват ее столицы. Крестоносцы решили штурмовать город со стороны Золотого Рога, у Влахернского дворца. Католические священники, состоявшие при войсках крестоносцев, всячески поддерживали их боевой дух. Они с готовностью отпускали грехи всем желавшим того участникам предстоящего штурма, внушая воинам мысль о богоугодности захвата Константинополя. Вначале были засыпаны рвы перед крепостными стенами, после чего рыцари пошли на приступ. Византийские воины отчаянно сопротивлялись, но все же 9 апреля крестоносцам удалось ворваться в Константинополь. Однако они не сумели закрепиться в городе, и 12 апреля атака — возобновилась. С помощью штурмовых лестниц передовая группа атакующих взобралась на крепостную стену. Другая группа сделала пролом на одном из участков стены, а затем разбила несколько крепостных ворот, действуя уже изнутри. В городе начался пожар, погубивший две трети зданий. Сопротивление византийцев было сломлено, Алексей Мурзуфл бежал. Правда, весь день на улицах шли кровопролитные схватки. Утром 13 апреля 1204 г. в Константинополь вступил глава крестоносного войска итальянский князь Бонифаций Монферратский. Город-крепость, устоявший перед натиском многих могучих врагов, был впервые захвачен неприятелем. То, что оказалось не под силу полчищам персов, аваров и арабов, удалось рыцарскому войску, насчитывавшему не более 20 тыс. человек. Один из участников похода крестоносцев, француз Жоффруа де Виллардуэн, автор высоко ценимой исследователями «Истории захвата Константинополя», считал, что соотношение сил осаждавших и осажденных составляло 1 к 200. Он выражал удивление победой крестоносцев, подчеркивая, что никогда еще горсточка воинов не осаждала город с таким множеством защитников. Легкость, с которой крестоносцы овладели огромным, хорошо укрепленным городом, была результатом острейшего социально-политического кризиса, который переживала в тот момент Византийская империя. Немалую роль сыграло и то обстоятельство, что часть византийской аристократии и купечества была заинтересована в торговых связях с латинянами. Иными словами, в Константинополе существовала своеобразная «пятая колонна». აბა, აბა, ამ ინფოს რას დაუპირისპრიებ საინტერესოა, პაპს სურდა რომ კონსტანტინოპოლის ეკლესია დაქვემდებარებოდა კათოლიკებს, უნიატები გამხდარიყვნენ, ხოლო გერმანელ ფეოდალებს, ფრანგებსა და იტალიელებს აინტერესებდათ ის აურაცხელი სიმდიდრე რაც ამ ქალაქში იყო О богатстве Константинополя в ту пору ходили легенды. «О, какой знатный и красивый город! — писал о Константинополе один из участников Первого крестового похода. Сколько в нем монастырей, дворцов, построенных с удивительным мастерством! Сколько также удивительных для взора вещей на улицах и площадях! Было бы слишком утомительно перечислять, каково здесь изобилие богатств всякого рода, золота, серебра, разнообразных тканей и священных реликвий». Такие рассказы разжигали воображение и страсть к наживе, которой так отличались воины крестоносных армий.

ჯვაროსნული ლაშქრობების უმთავრესი მოტივი რომ გამდიდრება იყო ამას უნდა გიმტკიცებდე ქრისტიანი კაცი ათეისტს?

ვინმეს ეჭვი ეპარება რომ ბიზანტიის იმპერია კათოლიკურმა ევროპამ დაანგრია და ისარგებლა იმ უდიდესი სიმდიდრით რაც ამ ქვეყანაში იყო ეხლავე ამოგიბეჭდავ ფინანსურ დოკუმენტაციას, კონსტანტინოპოლი რისთვის დაარბიეს მიზეზი რა იყო, ხო, ჯვაროსნებმა, ქრისტეს საფლავის განთავისუფლება უნდოდათ ?

К началу XIII в. рыцарям наживы из республики на лагунах стало очевидно, что, если ее конкуренты будут и впредь столь же напористо проникать на восточные рынки, они смогут вообще подорвать экономические и политические позиции Венеции в восточных странах, в особенности же в Византии. Именно теперь, казалось, настал самый благоприятный момент для того, чтобы венецианское купечество активнее, нежели прежде, включилось в крестоносное движение. Только таким путем можно было покончить с собственным неустойчивым положением в Греческой империи и, нанеся ей, если возможно, сокрушительный удар при помощи крестоносцев, раз и навсегда оградить свои барыши и привилегии как от покушений василевсов, так и от конкуренции пизанцев и генуэзцев. Идеи такого рода вынашивались венецианскими политиками постепенно и созревали по мере развертывания событий. Они приобрели более или менее законченный вид только к 1204 г. Однако не исключено, что зарождение этих планов относится уже к 1201 г., что уже тогда «весьма мудрый и доблестный» дож Энрико Дандоло (по данным итальянского хрониста Марино Санудо, в 1192 г., в год избрания, ему было 85 лет), многоопытный и неукротимый, замышлял сделать наковальню для крестоносного молота как раз из Константинополя. Разумеется, это только гипотеза. В равной мере историк вправе с большей или меньшей долей вероятности заподозрить венецианцев в намерении овладеть Египтом, подступами к Красному морю и его побережьем. Верно одно: мысль использовать захватнические нравы крестоносного воинства к выгоде Венеции зародилась у ее правителей, по-видимому, в 1201 г. Таким образом, наиболее важная причина, обусловившая позднее поворот событий Четвертого Крестового похода, коренилась в экспансионистской направленности средиземноморской политики Венецианской республики, политики, подстегиваемой глубокими экономическими противоречиями с другими североитальянскими торговыми городами. Эти противоречия порождались и определялись главным образом столкновением торговых интересов в Восточном Средиземноморье. В том заговоре западноевропейских политических сил, что с самого начала стал сплетаться вокруг Крестового похода, первым заговорщиком, по выражению Э. Брэдфорда, был венецианский дож.

ქალაქი არა, მხარეა, ტექ. შეცდომა (ჩემი მხრიდან დაშვებული), ბიზანტიიდან წაიღეს ფინანსებიო

: მეზობლებს არ ირჩევენ,