თუკი ადამიანს თავისი ეპოქის თანამემამულეების სოციალურ თუ სამარტლებრივ მდგომაროებაზე გული არ შესტკივა და რაღაც მითიურ მისტიური სამშობლოს ინტერესებისთვის ვითომ იბრძვის, და სულ ცალ ფეხზე ჰკიდია თავისი მშიერი თუ უმუშევარი თუ პოლიციის ძალაოდიბით შევიწროვებული თანამემამულე, ამ გრძნობას, რაც მას გააჩნია ეგ. წოდუებული სამშობლოს მიმართ არ შეიძლება ვუწოდოთ პატრიოტიზმი, პატრიოტიზმის საკთარი თანამამამულლების სიყვარულის გარეშე არ არსებობს, სიყვარული კი თანადგომის, თანადგომა ჭირის გაზიარების, ზოგადად დაბალი ინტელექტის მქონე ადამანს ემოციებიც ძალიან დაბალი დონის აქვს, იგი თავად ვერ ხვდება იმ მოტივს, რა მოტივი ამოძრავებს, ანუ ვერანაირად ვერ ერკვევა საკუთარ თავშიც კი, მან მართლაც შეიძლება წარმოიდგინოს, ალალად, რომ პატრიოტია, მაგრამ ეს არაფერს არ ცვლის, ასეთი ადამიანისგან რაიმე სიკეთეს არ უნდა ველოდოთ და ვერც ვერაფერს შეაგნებინებ, რომ შეაგნებინო ვინმეს რამე, იმ ვიღაცას რაღAც აპარატი უნდა გააჩნდეს ტვინში რომლის საშუალებითაც ის შეძლბს ამ ინფორმაციის გადამუშავებას, რომლესაც აწვდი, ხოლო ასეთი აპარატი, აზროვნების უნარი, ადამიანს გენეტიკურად გადაეცემა, ხოლო ნორმალური პირობების არსებობის შემთხვევაში ვითარდება, მახსენედება ვინმე ბაჩო რომელმაც განათებული ქუჩები და დაგებული გზები დაინახა ხოლო მშიერი თაანამემამულლები ვერ შენიშნა, არდა ის ტიპი ალალად თვლის რომ მას საქართველო უყვარს, მეტსაც გეტყვით ვინ იცის საქართველოს ისტორიის შესახებ ჩვენზ მეტი ინფორმაციაც კი შეიძლება გააჩნდეს, მაგრამ ინფორმაციის მიღება ერთია, მისი დამახსოვრება კიდევ სხვა, ხოლო სწორი ანალიზის გაკეთება კიდევ უმთავრესი