Siknadmo

საქართველოზე არაფერი რომც არ დაწერა მანდ ისეთი სისულეები უწერია რო :nekro:

ჯერჯერობით მხოლოდ ფასებით ვეწევით ევროპას

ერთი სეკუნდით დაგასწარი

A Ten Year Forecast: Russia’s Decline, Central Europe’s Ascent Posted Date: 3 December 2010 by Edward Lucas In a thought-provoking forecast, CEPA Senior Fellow Edward Lucas anticipates Russia’s palpable decline by 2020, having fallen behind Brazil, India and China. Meanwhile, Central Europe will be on the ascent, with the three Baltic States “overtaking the sluggish, debt-ridden economies of Southern Europe.” What will Central Europe look like in 2020? For starters, NATO will be weaker. The war in Afghanistan was a big test for the alliance. If it cannot fight missions in faraway countries, it is not worth the money. NATO’s European members have largely failed that test – a failure much bigger than in Iraq. That war could be blamed on George W. Bush’s recklessness and the incompetence of Donald Rumsfeld’s Pentagon. Even in America, the Iraq War was divisive. Afghanistan was a different matter: Toppling the Taliban had wide support in Europe. Indeed, it was leftist Europeans who were loudest in demanding international intervention against violations of basic human rights by the Taliban. Now it is Europe that is failing the test. Too circumscribed by caveats to do much fighting and too culturally distant from Afghanistan to do much training, the Europeans (with some honorable Polish, Baltic and British exceptions) look from an American point of view like a wasted asset. Europeans return the coolness. Self-indulgently, they want a different, more appreciative America as an ally and different wars too: easy ones, preferably. Nobody is talking yet about breaking up NATO, but benign neglect is just as bad. In 2010, NATO resembles a marriage where the husband and wife have agreed to separate vacations. The next stage will be separate bedrooms and bank accounts. By 2020 they will meet only at breakfast, to haggle over the household bills. If NATO HQ and SHAPE (Supreme Headquarters Allied Powers Europe) exist at all in 2020, expect them to be shrunken, cheaper versions of their former selves. That will hurt the real-estate market in some Brussels suburbs and the personal financial planning of some military bureaucrats. But few others will notice. NATO was long past its sell-by date. The hollowing out of NATO will not end America’s commitment to European security. But it will change it. Europe will try to deal with a lot of security issues by itself. The biggest successes will be in the western Balkans. By 2020 most bits of the former Yugoslavia and Albania will be in the European Union (EU). Even the hardest cases, such as Bosnia-Herzegovina, will be about to join. Thirty years after the first shots were fired in the wars of the Yugoslav succession, European soft power will have triumphed. America may not receive the thanks it deserves, but it will be able to declare “mission accomplished” in the western Balkans. Turkey will have dumped its EU aspirations, but will settle for a Norwegian-style association. The big challenge for the EU in 2020 will be to rekindle euro-enthusiasm in Turkey and Ukraine. Georgia will be pounding on the door too, and with a higher living standard and better government than some EU members, it will be hard to say no. Among America’s residual European commitments, the High North and Arctic region will remain a top priority, with Norway as the most important security partner (possibly more so than Canada, which, German-style, may decide to snuggle up to Russia). Denmark, thanks to its Greenland connection, will play a significant role too, as will Britain (assuming that defense cuts don’t completely abolish the navy). Agreeing on a regime for mineral exploitation at the top of the world will be the hot topic: Expect plenty of conferences if we are lucky, international lawsuits or even naval standoffs if we are not. Oil and Israel will ensure that America also retains a presence in the eastern Mediterranean and Black Sea. That will mean maintaining naval bases in friendly, if apathetic Italy, and perhaps elsewhere. Countries like Azerbaijan and Georgia will be the focus of continued American interest (though the tug-of-war may be with China rather than Russia). But Europe’s energy market will be in good shape. Technological change will make unconventional forms of hydrocarbons cheaper to exploit. Russia’s east-west monopoly of gas export pipelines will be a tiresome historical relic, rather than a threat. The big worry will be not Russia’s clout but its weakness. With central Asian countries exporting directly to the west and to China, Russia will be struggling to meet its export commitments. Russia’s decline will be palpable by 2020. The military modernization will fail. On the human side, recruiting and training 100,000-plus NCOs (the single most important element in the move to a professional, flexible, deployable, modern army) will prove impossible. The military-industrial complex will continue to fail to deliver the weapons and platforms that Russia needs. Russia will buy some new weapons abroad (the Mistrals being ordered from France are a harbinger). But it will lack the money to buy everything it needs. Its petro rubles will decline too, as the lack of investment in oil and gas exploration and development begins to bite. Having fallen behind Brazil, India and China, it will struggle to keep up with second-rank emerging economies such as Vietnam and Nigeria. It will be increasingly dependent on its dwindling arsenal of nuclear weapons (both battlefield and strategic) to compensate for the shortcomings of its conventional military. Its ability to project power beyond its borders will be weak to non-existent. But Russia will remain a lingering threat to its neighbors. America will retain a residual security commitment in the Baltic region: Estonia, Latvia, Lithuania and Poland are the only bits of NATO that actually need defending from Russia. But by 2020 the reassurance will chiefly involve hi-tech drones, robot soldiers, anti-missile defenses, electronic jamming devices and well-resourced human intelligence rather than boots on the ground. Europe’s security architecture will remain a mess. New plans will get nowhere; old organizations such as the Organization for Security and Co-operation in Europe will not work. Few voters will care. The big issues in security policy will be counter-terrorism, cyber security and illegal immigration, rather than the deployment of armed forces against military threats. Sooner or later, something will awaken Europe from its post-modern delusions. But I doubt it will come by 2020. The EU will remain the best place in the world to live in terms of quality of life, health care, education and infrastructure. But its north will be in better shape than its south. The eight “ex-communist” members will, by 2020, have dropped that label. Central European countries and the three Baltic States will have overtaken the sluggish, debt-ridden economies of Portugal, Greece and Spain and will be fast catching up to Italy. These countries will be run by people with only the dimmest childhood memories of communism, or none at all. They will demand, and get, the same quality of public services they see in neighboring countries. All will have adopted the euro (though some of the southern European countries may have dumped it). Europe will look different in 2020: More diverse and more Muslim in its younger population, still white and secular in its older echelons. But that will be a strength, not a weakness. The polarized ethnic and religious ghettoes of some cities in continental Europe will be fading: The future will look more like London is now and less like Antwerp. The biggest social problem will be in the east, not the west: The fate of the fast-growing Romany (Gypsy) populations in Bulgaria, the Czech Republic, Hungary, Romania and Slovakia. Even with enlightened policies, Europe will still be wrestling in 2020 with decades of neglect. ი http://www.cepa.org/ced/view.aspx?record_id=277 ესეც ორიგინალი

Параллели эти неверны: Грузия не идеальна, но она - не диктаторская страна. Ее руководство не размахивает фальшивой идеологией, как Кремль - мешаниной из советской ностальгии и царского шовинизма. Грузия - это процветающее гражданское общество, это активная оппозиция, это государство, которое страстно желает оказаться в рядах Европейского Союза и НАТО. Одних только моральных оснований было бы достаточно, чтобы поддержать ее против российской агрессии, но, кроме всего прочего, здесь завязаны и жизненно важные интересы Запада. Самая серьезная угроза Европе со стороны России - это кремлевская монополия на маршруты экспорта энергоносителей из стран бывшего Советского Союза. Единственная брешь в этой стене - нефте- и газопровод, ведущий из богатого энергоресурсами Азербайджана в Турцию, и он идет через Грузию. Если Грузия падет, с ней развалятся и надежды Европы на энергетическую независимость от России. ჩემის აზრით ლუკასი ობიექტურად აფასებს საქართველოს შიდა პოლიტიკურ ვითარებას 2008 წელსაა ეს მისი მოსაზრება გამოთქმული

მადლობთ

ერთი მომენტია კიდო, პუწინ-მედვედევმა მცირედით მაგრამ მაინც გაზარდეს თავიანთი იმპერიის ტერიტორიები

გუგლში მოვიძიე ედვარდ ლუკასის სტატიები, ძირითად 2008 წლის მოვლენებზე საუბრობს, პრონაცმოურად და ანტიკრემლურად არის განწყობილი რაც ჩემი მწირი ინგლისურით დავასკვენი, ეს რაც წერია აქ ვერ ვნახე იმიტომ რომ 2009-10 წლის სტატიები არ აჩვენა გუგლიმ

დეიდები ბიძიები, ვინც იგლისური იცით ეს თარგმნეთ რააა, ედვარდ ლუკასის სტატიააა თაიმსში საქართველოზე How Georgia fell into its enemies' trap The fighting in the Caucasus should be a deafening wake-up call to the West Edward Lucas When is a victory not a victory? When it dents your country's image, scares your allies and gets you into an unwinnable war with a hugely stronger opponent. That is the bleak outlook for Georgia this weekend, after what initially looked like a quick military win against the separatist regime in South Ossetia. Georgia's attack followed weeks of escalating provocations, including hours of heavy shelling by the Russian-backed breakaway province and signs of large-scale Russian reinforcement. Thanks to American military aid, Georgia's 18,000-strong armed forces are the best-trained and equipped fighting force in the Caucasus. But it is one thing for them to defeat the raggle-taggle militia of a tinpot place like South Ossetia (population 70,000). It is another for a country of less than five million people to take on Russia (population 142 million). Now the Kremlin is reacting strongly. Russian warplanes are reportedly striking targets in Georgia. Reinforcements are pouring in. And the Kremlin's mighty propaganda machine is lumbering into action while a cyber-attack appears to have crippled Georgia's websites. For it is the information war, not what happens on the ground, that will determine the victor of this conflict. Russia is portraying Georgia as the aggressor, an intransigent and unpredictable country determined to restore its supremacy over an unwilling province by means of military force and “ethnic cleansing”. Such a country, clearly, would be unfit to receive Western support. That seems to be working. European leaders have long been dubious about Mikhail Saakashvili, a charismatic US-educated lawyer who stormed to power in the Rose Revolution of 2005. Where the fans of the Georgian President see charm and brains, his critics - such as the German Chancellor Angela Merkel - see a dangerously headstrong and erratic leader. A crackdown on the Opposition in November, bullying of the media and instances of abuse of power among senior officials have allowed detractors to draw uncomfortable parallels between Georgia and Vladimir Putin's Russia. These are misplaced: Georgia is not perfect, but it is not a dictatorship. Its leadership does not peddle a phoney ideology, such as the Kremlin's mishmash of Soviet nostalgia and tsarist-era chauvinism. It has a thriving civil society, vocal opposition and ardently wants to be in the EU and Nato. Moral grounds alone would be enough reason for supporting it against Russian aggression. But on top of that is a vital Western interest. The biggest threat Russia poses to Europe is the Kremlin's monopoly on energy export routes to the West from the former Soviet Union. The one breach in that is the oil and gas pipeline that leads from energy-rich Azerbaijan to Turkey, across Georgia. If Georgia falls, Europe's hopes of energy independence from Russia fall too. Yet the West is both divided and distracted. America will be furious if reports turn out to be true that Russian warplanes bombed an airfield where Pentagon military advisers are based. But a lame-duck president is not going to risk World War Three for Georgia. In Europe, Georgia's allies are mostly small ex-communist states such as Lithuania; heavily outnumbered by those such as Germany that prize their relations with Russia, seemingly, above all else. It seems Russia is ready to hit back hard, in the hope of squashing the West's pestilential protégé. In short, it looks more and more as though Georgia has fallen in to its enemies' trap. The script went like this: first mount unbearable provocations, then wait for a response, and finally reply with overwhelming military force and diplomatic humiliation. The idea that Georgia sought this war is nonsense. Recovering control of South Ossetia from its Russian-backed rulers has been a top priority for the Georgian authorities for years. But nobody thought it would come by military means. The Georgian strategy had been to use soft power, underlining its prosperity and the corruption- busting successes of Mr Saakashvili's rule. That contrasted sharply with the isolation and cronyism of South Ossetia, which survives only on smuggling and Russian subsidies. Now that strategy is in ruins. As things stand, Georgia will be fighting not to regain South Ossetia or even to deter aggression, but to survive. It is hard to see any good outcome. Georgia has failed to win a quick victory: crucially, it failed to block the Roki tunnel under the Caucasus mountains, normally used as a smugglers' highway, but now the route for Russian heavy weapons that Georgia cannot counter for long. Worse, the authorities in Abkhazia, Georgia's other breakaway region, may mount an attack, either on its own or with Russian help. The fighting should be a deafening wake-up call to the West. Our fatal mistake was made at the Nato summit in Bucharest in April, when Georgia's attempt to get a clear path to membership of the alliance was rebuffed. Mr Saakashvili warned us then that Russia would take advantage of any display of Western weakness or indecision. And it has. Edward Lucas is the author of The New Cold War (Bloomsbury) Posted by Edward Lucas at 6:25 AM Labels: Georgia, Russia http://edwardlucas.blogspot.com/2008/08/georgia-my-take-from-todays-london.html

კი, რა თქმა უნდა

მაგრად არ მევასება ეგ სასტავი

იქნებ მოიმატა მოსახლეობის მსყიდველობითმა უნარმა და შესაბამისად მეტი პროდუქტის ყიდვა განაპირობებს საშემოსავლო გადასახადბის ზრდას? პრინციპში ბიუჯეტი ამით იზრდება აბა საიდან უნდა შეივსოს, მოგების გადასახადიდან თუ საშემოსავლოდან? უბრალოდ არ ვიცი და იმიტომ ვკითხულობ

რატომ დატოვეთ კაცო ეს თემა უყუარდღებოთ, აააა, მე თუ მკითხავთ ეს თემა ყველაზე მნიშვნელოვანი

აი, ხედავ როგორ ქრისტიანულად ცხოვრობ, პირიქით მადლობა უნდა ვთქვათ რომ ანგელოზის მდგომაროებას ვუახლოვდებით, ასე რომ თუკი აგრესიას ამოვიგდებთ სააკაშვილის მომხრეების მიმართ და გავისუფთავ გავისპეტაკებთ ჩვენს გულებს-მოვიპოვებთ სიმშვიდეს

რა უნდა მოგივიდეს, ეგ უბედური შემთხვევისავითაა ათასში ერთხელ ხდება, გარდა ამისა 20 დღიანი ვადა მაინც გაქვს მიდგე მოდგე, აგერ მის ტანკლემ გადაჭრა ანალოგიური პრობლემა

ერთხელ ბენდუქიძეს ჰქონდა საუბარი მეზღვაურების ხელფასებთან დაკავშირებით, მაშინ მგონი ეკონომიკის მინისტრი იყო, ხოდა 600 დოლარიდან 300 დოლარამდე შუემცირდათ ხელფასი და მეზღვაურები გაზრდას ითხოვდნენ, რაზეც ბენდუქიძემ განაცხადა რად უნდათ 300 დოლარზე მეტი? მართალია ეს კაცი, რაში გვჭირდება ზედმეტი თანხა ქართველებს, რესტორნებში, კაზინოებსა და ბუტანკებში დავხარჯოთ? ვიცხოვროთ გამოზომილათ, ვიკვებოთ მსუბუქად, ნუ ამოვიყორავთ მუცელს და ნუ ჩავსკდებით ის თანხა, 200 ლარი თუ 300, მოკლედ რაცაა გადავანწილოთ ეკონომიურად და სწორი გათვლების შEდეგად შესაძლოა დანაზოგიც დავაგროვოთ

ერთი საინტერესო თემა იყო კიდო ვინ რამდენს ხარჯავთ დღეში და იქ :nekro: ერთი ბიზმესმენი მიშისტი ძალიან მწარედ გაეკაეფა მოერე მიშისტკას ხაჭაპურთან დაკვაშირებით, იაფად გაშოვნინებო და... :nekro:

http://forum.ge/?f=29&showtopic=34191350&st=0

შენ მანდ უფრო წერ ვიდრე კითხულობ, მე კი მხოლოდ ვკითხულობ ტიპს რომ მანქანებისს განბაჟებისთვის მაყუთი შეაწერეს ეს არის მიშისტი, თანაც ზუგძიძელი მიშისტი ადამიანი რომელიც 7 ნოემბრის დარბევას ამართლებდა და კიდო უნდათ მაგათო, მთელი ოპო რუსეთუმეებად მონათლა და ას. შ. ხო, კიდევ ერთი დიდჯიქნია მიშისტკა ქუჩაში ვერ გადის უფულობის გამო და ას. შ. :nekro: მე რა ბოროტად კმაყოფილი ვარ მასეთ რამეებს რომ ვკითხულობ ვერ წარმოიდგენ

ამ ბოლო დროს სოციალურ ქსელებში მიშისტები გამოთქვამენ უკმაყოფილობას სოციალურ პრობლემებთან დაკავშირებით, მაგალითად ერთ ტიპს მაყუთი აახიეს ავტომობილების განბაჟებისას მეორე ქუჩაში გასვლას ვერ ახერხებს უფულობის გამო, მესამეს შაქარი ეძვირება, მეოთხეს 1 თვეა ლობიო ვერ უყიდია და ას. შ. მეხუთე ერთიანი კომნულური გადასახადითაა უკმაყოფილა, ვინაიდან წლების მანძილზე პრინციპულად არ იხდის ნაგვის გადასახად თანაც პარალელურად ბრალს დებენ ოპოზიციას უმოქმედობაში :nekro: მაგალითად იმ ტიპს ვისაც 6 ათასი ლარი შეტენეს ტყუილა უბრალოდ : ამბობს რომ "ქვეყანა წესიერი ოპოზიციის გარეშე დაიღუპება" ანუ, ქვეყანას უმსგავსო ხელისუფლება კი არ ღუპავს, არამედ უუნარო ოპოზიცია, დანარჩენები მოითხოვენ რომ ხალხმა ფასების გაძვირების გამო პროტესტი გამოხატოს, ოღონდ ხელისუფლების შეცვლას ნუ მოითხოვენ, მოკლედ, მათ სურთ რომ ჩვენ გავიდეთ ქუჩაში ვიყვიროთ, ვიღრიალოთ, მოვითხოვოთ კვერცხის გაიაფება, ხოლო ისინი იჯდებიან თავიანთ ოთახებში, ხოლო როდესაც საქმე საქმეზე მიდგება, ზოგი აიღებს ხელკეტს, ზოგი სააგიტაცო ბუკლეტებს, ზოგი სოციალური ქსელებით შეეცდება ამ ხელისუფლების დაცვას, ბატონო მიშისტებო, დიახაც თქვენმა ერთობლივმა მოქმედებამ, ავტორიატარიზმის მხარდაჭერამ განაპირობა ის რომ ოპოზიცია სუსტია, ოპოზიციას არაა აქვს ფული, საიდან მოიტანოს, ბიზნესმენებს ეშინიათ მათი დაფინანსების, ოპოზიციის აქტივისტებს, თუკი აქვთ რაიმე ბიზნესი ან მათი ოჯახის წევრი მუშაობს, ემუქრებიან რომ საარსებო წყაროს წაართმევენ, ხდებოდა და დღEსაც ხდება ოპოზიციის ლიდერების დისკრედიტაცია მათი რუსეთის აგენტებად გამოყვანა და გამარგინალება, თქვენ მიშისტებო ეხმარებოდით ხელისუფლებას არჩევნების გაყალბებაში რის გამოც ოპოზიციამ ვერ შეძლო სათანადო ადგილების მოპოვება თქვენ გიხაროდათ როდესაც გვცემდნენ, ბიზნესს გვმართმევდნენ, მხარს უჭერდით ყველას გაციმბირება გაფარჩაკებას, ხოდა ეხლა ხართ თქვენ და არის თქვენი ხელისუფლება, უყურეთ ერთმანეთს და დატკბით, ვსიო, ჩვენ გავფარჩAკდით, მოგვერიეთ, ხმის ამოღების უნარი არ შეგვწევს, ხოდა ვნახოთ როგორი ტკბილია ნაცმოს წიხლის ქვეშ ცხოვრება, თქვენც იწვნიათ ის ბედნიერება რასაც ჩვენ განვიცდით

ტაშიი სექსუალურები და ცოლგანაშვებები კიდო :nekro: დღეს შევესწარი, ღვდელმა ბავშვს სნიკერსი წაართვა მარხვა არის თქვა და მერე დავინახე როგორ შეექცეოდა უჩუმრად

უარესსსზე უკეთესზე ვერ გეტყვი და მაგრად ვიცინე :nekro: ყველაფერი რიგზე იქნება თუკი ხალხს დააჯარიმებენ

ეხლა გადავავლე თვალი მაგათ ისტორია და ენგრეა, ასე ურალელებიც განსხვავდებიან მოსკოველებისგან, თეთრი რუსები არიან რა ურკაინელები მალოროსები, ესებუ ბელა რუსები, რამდენიმე ხანის ლიტვის და პოლონეთის ქვეშე იყვნენ და ამით ჩAმოუყალიბდათ ოდნავ განსხვავებული კულტურა, თუმცა ეთნიკურად, გენეტიკური გამოკვლევეის შEდეგად რომელიც ბელორსუაშია ჩატარდა მათ რაიმე გენეტიკური კავშირი ლიტველებთან ან პოლონელებთან არ აღენიშნებთან, რაც შეეხება დას. უკრაინას მათ უფრო განიცადეს პოლინიზაცია

ერთი ერია რა, ხელოვნურად გაიყვნენ, როგორც ვთქვათ გურია და იმერერთი რომ იყოს