თქვენის ნებართვით დავდებ: ახლა სხვა მოგონებები აეშალნენ - მოგონებები საკუთარი ცხოვრებიდან - როზალია,ჟილბერტა,მწარე გულგატეხილობა.მაშ ყველაფერი წამებაა,მხოლოდ ტანჯვა,მწუხარება და სიკვდილი.ყველა მატყუარაა,ცრუ,ყველაფერი გაიძულებს იტანჯო და იტირო.სად იპოვი სულ შვებას და სიხარულს?რასაკვირველია,სხვა სამყაროში,როცა სული თავისუფლდება ამქვეყნიური გამოცდისგან!და იგი დაუფიქრდა ამ მიუწვდომელ საიდუმლოებას და გაიტაცა პოეტურმა ფიქრებმა,რომლებიც მყისვე უარყო სხვა,არანაკლებ ბუნდოვანი ჰიპოთეზებით.სად იყო ამ წუთში დედამისის სული?შეიძლება ძალიან შორს,სადღაც სივრცეში,მაგრამ სად?აორთქლდა,როგორც დამჭკნარი ყვავილის სურნელება?ან იქნებ დაფრინავს,როგორც უჩინარი ჩიტი,გალიას რომ თავი დააღწია? მიიხმო ღმერთმა?იქნებ გაიფანტა ბედის საცდელად ბუნების ახალ - ახალ ქმნილებებში,ან შეერია ასაყვავილებლად გამზადებულ ჩანასახებს?იქნებ სულ ახლოსაა?აქ ოთახში,მის მიერ მიტოვებულ უსიცოცხლო სხეულის გვერდით?უეცრად ჟანამ იგრძნო რაღაც მსუბუქი ქროლა,თითქოს უხორცო სული შეეხოო...იგი შიშმა შეიპყრო,ისეთმა ძლიერმა,აუტანელმა შიშმა,რომ განძრევასაც ვერ ბედავდა,ვერც ამოსუნთქვასა და მიმოხედვას.გულს ბაგაბუგი გაჰქონდა.