* * * არა, ეს არ შეიძლება დამთავრდეს, ყველაფერი ხომ ძალიან ლამაზადაა?! და ერთი წლის შემდეგ: როგორც ყოველთვის - დავთვერი. როგორც ყოველთვის სახლში გვიან - ან საერთოდ არ მივედი. როგორც ყოველთვის - ვიბოდიალე ქალაქის ქუჩებში თითქმის დილამდე, მერე რა, თუ შემცივდა ცოტა? როგორც ყოველთვის - კაფეში შევედი და რძიანი ყავა დავლიე. როგორც ყოველთვის - ვიტრინებში არეკლილი ჩემი გამოსახულება არ მინდოდა ჩემი ყოფილიყო. როგორც ყოველთვის - თითოეული გამვლელის თვალებში მის მწვანე თვალებს ვხედავდი. როგორც ყოველთვის - მისი მწვანე თვალები ვიტრინები მინდოდა ყოფილიყო, ავრეკლილიყავი მაინც... მიყვარდა და... * * * იცი რა საყვარელი იყო? პატარა, გულუბრიყვლო ბავშვს ჰგავდა, გაბუტული, საყვარელი ტუჩებით, იცი როგორ მკოცნიდა? ძალიან ნაზად, მეგონა ნაყინივით დამადნებოდა ენაზე. ლამაზი, მწვანე თვალები ჰქონდა და გრძელი თმები, ვგიჟდებოდი, როცა თმას ვუჩეჩავდი, ის კი ბრაზდებოდა და აბურდული თმის გასწორებას ცდილობდა... პირველად აუდიტორიაში მაკოცა. სასაცილოა პირდაპირ, სამოცდაათკაციან აუდიტორიაში შუქი ჩაქრა, მან კი უცებ მაკოცა და გაქრა. ეს არ იყო ჩემთვის პირველი და არც უკანასკნელი კოცნა, მაგრამ... მაგრამ არ მახსოვს, იმიტომ, რომ მთელი ლექციები ისე გავიდა, რომ არაფერი მახსოვს. მერე იყო ექსკურსია მცხეთასა და შიომღვიმეში. ზუსტად იმ დღეს, როდესაც მეფე ირაკლი სიცოცხლეში უკანასკნელად აღნიშნავდა თავის დაბადების დღეს. იყო თმების აჩეჩვა, კოცნა, ბალახზე გულაღმა წოლა, ჩუმი ხითხითი და ხელჩაჭიდებული სეირნობა და კიდევ ბედნიერება ბევრი, ბევრი, ბევრი, ძააააალიან ბევრი... "რომ შემიყვარდე?" "არ შეგიყვარდები, მე ცუდი ბიჭი ვარ"... "არა, ეს არ შეიძლება დამთავრდეს, ყველაფერი ხომ ძალიან ლამაზადაა?!" - გავიფიქრე... მერე ვეღარც შევნიშნე, როგორ შეცვალა სიტყვა "იშვიათად" ფრაზამ "როგორც ყოველთვის"... ერთი წლის შემდეგ მე ისევ მცხეთაში აღმოვჩნდი. გადმოვყურებდი ჯვრის მონასტრიდან მთელს სივრცეს და ჩემს წარსულს. ჩემს სიყვარულსაც... მეფეს ვულოცავ დაბადების დღეს... სოფიას კი სიყვარულის დღეს... ეძღვნება მზეს სოფია, 19.11.2006. მეც მინდა ეგრე ვუყვარდე ვინმეს... :wit:
