KALIA

7

ან არ მესიზმრება ან არ მახსოვს

ნევროლოგია gone baby gone თუ blindness

"ვიღორებ" ორივე მიყვარს :love3: ზაფხული მინდა... (( ზღვაააააააც, მთაც :xami: :love3:

ნუ სანამ აქ შემოვიდოდი უკვე მამცნეს ეგ ამბავი, ნუ საქმის კურსში ვიყავი :maladec:

ფიორე :maladec: :maladec: მოხიბლული ვარ, ძალიან მომეწონა :2kiss:

გამოცდები 14-ში თუ 13-ში?

მუსიკას ვისმენ და ფილმებს ვათვალიერებ (იქნებ შევარჩიო რამე)

UF, ამ წელში არ შემომიჭყეტია აქ (ამ წუთამდე)

გაივლის, გაგივლის

welcome ჩვენს კლუბში

მზეეეეეეეეეეეეეეეე

ესე ცივად არ უნდა მიმეწერა რა მისი ბრალია შტერუკა არის და...

სუპერ დღე :love3:

გარეთ თოვს და სიმპოლურად ამ ლექსს დავპოსტავ თოვლი მე ძლიერ მიყვარს იისფერ თოვლის ქალწულებივით ხიდიდან ფენა. მწუხარე გრძნობა ცივი სისოვლის და სიყვარულის ასე მოთმენა. ძვირფასო! სული მევსება თოვლით: დღეები რბიან და მე ვბერდები! ჩემს სამშობლოში მე მოვვლე მხოლოდ უდაბნო ლურჯად ნახავერდები. ოჰ! ასეთია ჩემი ცხოვრება: იანვარს მოძმედ არ ვეძნელები, მაგრამ მე მუდამ მემახსოვრება შენი თოვლივით მკრთალი ხელები. ძვირფასო! ვხედავ... ვხედავ შენს ხელებს, უღუნოდ დახრილს თოვლთა დაფნაში. იელვებს, ქრება და კვლავ იელვებს შენი მანდილი ამ უდაბნოში... ამიტომ მიყვარს იისფერ თოვლის ჩვენი მდინარის ხიდიდან ფენა, მწუხარე გრძნობა ქროლის, მიმოვლის და ზამბახების წყებად დაწვენა. თოვს! ასეთი დღის ხარებამ ლურჯი და დაღალული სიზმრით დამთოვა. როგორმე ზამთარს თუ გადავურჩი, როგორმე ქარმა თუ მიმატოვა!

სადღაც დუმს მთები, სადღაც ნისლია, ვერ გადვურჩები სულის წვალებას. მე რომ გაფრენა არ შემიძლია, ეს უკვე ნიშნავს გარდაცვალებას. სადღაც დუმს დილა, სადღაც ძილია, გზა გაიარეს სადღაც ქალებმა, ჩემი სხეული რომ დაღლილია, ეს უკვე ნიშნავს გარდაცვალებას. და სადღაც ბაღთან ვიღაც იცდიდა, და უცბად ზეცა ნახეს თვალებმა, რომ ვერ შევძელი გასვლა მიწიდან - ეს უკვე ნიშნავს გ ა რ დ ა ც ვ ა ლ ე ბ ა ს.

წუხს როიალი ბაღის მახლობლად და მოდის გზიდან სხივთა კრებული. ალბათ, სადღაც შორს ვიღაც ნაღვლობდა, იქაც დარდია გამეფებული. წუხს როიალი, მე რაღაც მტკივა, დავტოვებ თბილისს და წავალ დასთან, ვნახოთ, ეს ფიქრი სანამდი მივა, ვნახოთ ეს ტანჯვა სანამდი გასტანს...

შეშლილი ცრემლები ეს ვედრება შიშველი - მეუცხოვა მე გვიან, ღამე, ვნებით შეშლილი, ყელზე გადამეხვია. თეთრი შუქი ინთება ჩემი სულის და ვარდის. ო, ტირილი მინდება, შენთან უხმოდ დავარდნილს. მე თანდათან ვყვითლდები და ჩემი თმაც ძირს ცვივა. დაო, ნუ შეწუხდები, თუ წამების ღირსი ვარ. ჩუმად ძინავს გულს ტყეში სევდის ლურჯი ოდებით. და თბილისის კუთხეში სადმე ღამით მოვკვდები.

ჩემი საყვარელი პოეტი :love2: ვედრება უფალთან ვერ გავარღვიე ბოროტების შავი რკალები, მუდამ თან დამდევს მე უსაზღვრო მოწყენილობა, მოვა საღამო და ოცნებით დავიღალები, სულს უხარია თეთრი ღამე და უძილობა. ჩემი ცხოვრება უცნაური ქრება ცრემლებით, არავინ არ მყავს, არსაიდან შველას არ ველი. ო, ჩემს გარშემო მკვლელებია და გამცემლები, უფალი იყოს ამ ქალაქში ჩემი მფარველი...

გაზაფხულის საღამო გაზაფხულის საღამოა მშვიდი, ხიდან ხეზე გადაფრინდა ჩიტი. სული საზღვარს გადასცილდა ფრენით, ახლაც მახსოვს მისამართი შენი. ცამდე წვდება ღამეების სიგრძე, რაღაც დიდი სიხარული ვიგრძენ. წინ მეშლება სხვა ოცნების არე, მიწის ცქერით დაიღალა მთვარე. გაზაფხულის საღამოა მშვიდი, ხიდან ხეზე გადაფრინდა ჩიტი.

the duchess კირა ნაითლის მონაწილეობით. დიდი ვერაფერი იყო, უკეთესი ისტორიული დრამის გადაღებაც შეიძლებოდა. ნუ კირაც არ ბრწყინავდა

დიდი დებილობა რამე იყო ეგ უნიჭო ნორმალურს რას დაწერდა?

მანდ ვარ

+100000000000000 გავქრი ეხლა მე

ვითომ როდის?