"რად ყვედრი კაცსა ბანოვანო, პირუმტკიცობას? თუ ემდური შენ ტრფიალობისა ცვალებადს გრძნობას, რომ არ გემჭვალვის საუკუნო ტრფიალობითა: ჰგავს არ პასუხს ჰცემ შენ სულით მშვენიერითა. სილამაზეა ნიჭი მხოლოდ ხორციელების, და ვით ყვავილი თავის დროზე სწრაფად დაჭკნების, ადრეთვე გულიც, მხოლოდ მისდა შენამჭვალები, ცვალებადია, წარმავალი და უმტკიცესი! მშვენიერება ნათელია, ზეცით მოსილი, რომლით ნათდება ყოვლი გრძნობა გული და სული, და კაცსა შორის, ვით კერძოსა ღვთაებობისა, რად გწამს არ იყოს საუკუნე მადლი ტრფობისა? თვით უკვდავება მშვენიერსა სულში მდგომარებს, მას ვერც შემთხვევა და ვერ ხანი ვერ დააბერებს. მხოლოდ კავშირი ესრეთ სულთა ჰშობს სიყვარულსა, ეგარდმო, ადლით დაუხსნულად დამტკიცებულსა! მხოლოდ მათ შორის არის გრძნობა, ესრეთ სანიკველი, რომ მის უტკბილეს არც თუ არის სასუფეველი! მას ცისა სხვით აცისკროვნებს მშვენიერება, და უკვდავებით აგვირგვინებს ჭეშმარიტება! სული ობოლი ნუ ვინ იტყვის ობლობისა ვაებას, ნუ ვინ იტყვის თავის უთვისტომობას, - საბრალოა მხოლოდ სულით ობოლი: ძნელღა ჰპოვოს, რა დაკარგოს მან ტოლი! მეგობართა, ნათესავთ მოკლებული, ისევ ჩქარად ჰპოვებს სანაცვლოს გული, მაგრამ ერთხელ დაობლებული სული მარად ითმენს უნუგეშობას კრული! არღარა აქვს მას ნდობა ამა სოფლის, ეშინიან, იკრძალვის, არღა იცის, ვის აუწყოს დაფარული მან ნდობა, ეფიქრება ხელმეორედ მას ნდობა! ძნელი არის მარტოობა სულისა: მას ელტვიან სიამენი სოფლისა, მარად ახსოვს მას დაკარგვა სწორისა, ოხვრა არის შვება უბედურისა!