planeta.ge Posted January 4, 2022 დარეპორტება გაზიარება Posted January 4, 2022 ემიგრანტი ჟურნალისტი, ხათუნა შარაძე, რომელიც ამჟამად იტალიაში ცხოვრობს, სოციალურ ქსელში, წერს:„როგორ ვაქციე აპოკალიფსი პირად ცხოვრებისეულ გამარჯვებად. მოკლემეტრაჟიან ფილმ, „8 წუთი“-ს საკვანძო სიტყვა, რომელიც ჩემი შთაგონების წყარო გახდა.მქონდა „ბედნიერება“ პერსონალური აპოკალიფსი მქონოდა. დავიბადე, გავიზარდე, ვიცხოვრე, ჩამოვყალიბდი, ვისუნთქე, ვიფიქრე, ვიშრომე, ვკვალე მუხლამდე თოვლი, ვიარე მტვრიან გზაზე, ვიცხოვრე სოფლად და ქალაქად, ვიმეგობრე, ვითანამშრომლე, ვიტირე, ვიცინე, ვიმხიარულე, ვიჯავრე, ვიდარდე – ქართულად.ვიყავი შვილი, და, ბაღელი, მოსწავლე, კლასელი. ვიყავი დეიდაშვილი, მამიდაშვილი, ბიძაშვილი, ნათესავი, სტუდენტი, მეზობელი, მეუღლე, მეგობარი, ვიყავი მოქალაქე საქართველოში. დიდი დრო მოვანდომე ქაოსის დასუფთავებას, ჭუჭყში სუფთა გზის ძებნას, ცდუნებების გამკლავებს, შეცდომების დაშვების შემცირებას, წუწუნის დავიწყებას, საყვედურების თქმას, სხვათა დაცინვას, მოკლე გზით სიარულის გადაჩვევას, ადვილ გამოსავალს, ტყუილის არ თქმას, მშივრად დაძინების უპირატესობას – საქართველოში.როცა ჩემი აპოკალიფსის დრო დადგა, საკუთარი ქვეცნობიერი სარკის ოთახში გამოვამწყვდიე. საკუთარ მრავალსახეობას ერთმანეთთან თვალის გასწორება და საუკეთესო ვერსიის შერჩევა ვაიძულე.ასე გავხდი მაწანწალა, რომელიც ნაგვის ურნებს გულგრილად ვერ უვლიდა გვერდს. ასე გავხდი უსახლკარო, უთვისტომო, უმეგობრო, უცნობი, უცხო, რომელამც არ ვიცოდი გზები, არ ვიცოდი მზის ამოსვლის საორიენტაციო მხარე, ასე გავხდი მუნჯი, უსიტყვო, უენო, სრულიად ნული. ადამიანი ნული ოთხი წლის ბავშვით ხელში. ბავშით და არაფრით. უმომავლოდ. უპუროდ და შიშით სავსე ჩემოდნებით.მე, ხერხემლის თითოეულ მალაში ქართული კლიმატით შეკოწიწებული ადამიანი, არა საკუთარი ნებით და გარემოებათა კარნახით, არავის გახსენებული, არავის დაფიქრებული, არავის გამოდევნებული, ასე ავირჩიე წყლით სავსე კუნძულზე და მარილით შეთეთრებულ კედლებიან, ახალ სამყაროში ცხოვრება.და ჩაქვრა ჩემი ცხოვრების შუქი და მისი ხელმეორედ ანთება, მას შემდეგ შევძელი, რაც გონებამ ნელ-ნელა დაიწყო თავისუფლად აზროვნება, დამოუკიდებლად ცხოვრება, სხვათა გავლენების, დავალებების, ბრძანებების გარეშე ცხოვრება. მას შემდეგ, რაც აღარ მეშინოდა, რას იტყოდა ის იმასთან, რას მოიმოქმედებდა ადამიანი ჩემს წინააღმდეგ, რომელსაც ჩემი ხასიათი არ მოსწონდა, რას იტყოდა მთავრობა, პარტია, ოპონენტი, მეზობელი, ნათესავი და სხვათა ცხოვრებაში ცხვირჩაყოფილი მოჯადოებული წრე.რას იტყოდა თანამშრომელი, რას იტყოდა, ხელმძღვანელი, რა შენიშვნას მომცემდა ზემდგომი, რას დამაბრალებდა სხვათა დასმენის ხარჯზე მოარსებე ადამიანები. მას შემდეგ რაც გავხდი ნული და საკუთარი თავის გარდა არავინ მებარა. ვერავინ ვერაფერს წამართმევდა, რაც აღარ მქონდა და მუდამ მხოლოდ ერთი რამ მქონდა საკუთარი თავი და სიმართლე!მე აღარავინ ვიყავი და ასეთებს ყოველთვის ივიწყებენ. დედამიწაზე, საკუთარ თავად ჰყოფნის ჯადოქრობის შეცნობის შემდეგ, მშობლიურ ენაზე შერცხვენილი საფეხურების გმირებთან დამშვიდობებამ, სატურიანელის კარების შეღებამ, შაბათ დღეს სრულიად შავ სამოსში მოხუცებისა და ბავშვების დახმარებამ, მცირედი საჩურების კოსმოსური კარი შეაღო და მე დავბრუნდი. დავბრუნდი არაფრის წართმევის შიშით, საოცარი სევდით და თანაგრძნობით მათ მიმართა, ვისაც რაღაცის დაკარგვის შიში, საკუთარ თავს აკარგვინებს.დავბრუნდი სიბრალულით, მათ მიმართ, ვინც ადამიანებს ვერ ამჩნევს და თხოვნებს ივიწყებს. კაცობრიობის ისტორია სავსეა, ჩემი მსგავსი დაკარგულებით. სამშობლოს გარეშე ცხოვრება ობლად ცხოვრების მსგავსია. ძალიან ჰგავს გამშვილებელ დედას, რომელმაც შვილი გაყიდა, მაგრამ შვილი მაინც ეძებს, გაუთავებლად და უსასრულოდ, ეძებს, რომ უთხრას – დედა, მიყვარხარ!და შემდეგ, გაზრდილ შვილებს, წესიერ შვილებს, კარგ შვილებს დედები უსირცხვილოდ იბრუნებენ. აღარ მეშინია აპოკალიფსის, ის უკვე მოთვინიერებულია და ვიცი, როგორ ვიმეგობრო მასთან. ვიცი, რომ სიყვარული ერთადერთი რამ არის, რაც მეყოფა და რაც მაცოცხლებს.ვიცი, რომ სიყვარულსა და ნდობას შორის ზღვარია. ვიცი, რომ ყველას უნდა ვუწილადო პური, ჰაერი, სისხლი, სიტყვა და გზის ისრები გამოვუთალო, ვიცი ჩემი მარცხი, როგორ ვაქციო გამარჯვებად! რა ძალითაც ეძებ, იმ ძალით გპოულობენ“The post “ასე გავხდი უენო, სრულიად ნული… ოთხი წლის ბავშვით ხელში… უპუროდ და შიშით სავსე ჩემოდნებით” – ემიგრანტი ჟურნალისტი appeared first on [/url]. ALIA.GE Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
Recommended Posts