Samael Posted June 16, 2013 დარეპორტება გაზიარება Posted June 16, 2013 Shatenდა საინტერესოა, რაში აწყობთ მათ ამის დამალვა..? ანუ აზრი..?აზრი ძალაუფლების წყურვილშია, დებილი რომ ადვილად სამართავია ეს პრიმიტიული ჭეშმარიტება ხომ იცი? ისინი მბრძანებლობენ მატერიალურ სამყაროზე და სამყაროში, ანუ ყველა ასე ვთქვათ დემონი ყოფილი ადამიანია და თქვენ წარმოიდგინეთ პირიქითაც ყველა ადამიანი არსებობაში წყვდიადის სულით, ანუ ეგოისტური, მტაცებლური, ბოროტი ბუნებით შემოდის, ანუ ბუნებით მომხმარებელია მშთანთქავი და არა გამცემი. სხვათაშორის, როგორც ვიცი, გნოსტიციზმიც ამას ამტკიცებს..გნოსტიციზმი საკმაოდ საინტერესო მიმართულებაა, მაგრამ როგორც ყოველი სექტა იდეაფიქსებში ჩაკეტილი. ანუ, ქრისტე სეფიროტის მოვლენილი იყო, ასე ვთქვათ..? არა თავად იყო მატერიაში გამოვლენილი სეფიროტი, რელიგიურად რომ ვთქვათ ის იყო ხორცში ფიზიკურ სხეულში ტრანსფორმირებული წმიდა სული, ანუ ქრისტე, მესია იყო სული, წმიდა სული, ხოლო მისი ტაძარი ასე ვთქვათ კაცი იესო. ეს სული წარსულშიც გამოვლინდებოდა წინასწარმეტყველების სახით, მაგრამ სხვაობა წინასწარმეტყველსა და კაც იესოს შორის არის ის რომ წინასწარმეტყველები ცოდვის სულით შემოდიოდნენ მატერიაში, ანუ ჩვეულებრივ ადამიანად და შემდეგ აღადგენდნენ კავშირს სეფიროტთან და იღებდნენ მას, ხოლო იესო როგორც თესლი კეთილი ამ ნაკლის გარეშე იშვა. როგორ უნდა გაიგოს ადამიანმა, - მასში უფრო სეფიროტის გავლენაა თუ კლიფოტის..?ამაზე მარტივი არაფერია, კეთილ თესლს არ ძალუძს ბოროტის ქმნა, ხოლო ის ვისაც ძალუძს ბოროტის ქმნა, ვეღარ არის კეთილი. ადამიანი სულ რომ ახტეს და თავდაყირა დაეცეს, მაინც წყვდიადის სულით ილუზიაში მოთესლებული ხიშნიკია მოწონს ეს თუ არ მოწონს მაინც, უარყოფს თუ არა მაინც. ასეა და ეს სიმართლეა. არავინ არის მართალი, არავინ არის წმინდა, ყველანი გზასაცდენილი ნაბიჭვრები არიან, უკლებლივ ყველანი დიდიან პატარიანად, ერთი პატარა გამოსწორების შანსი აქვთ მხოლოდ და ამ შანსს ქვია სურვილი გამოსწორებისა ეგოიზმიდან ალტრუიზმამდე. არსებობს კი მართლა ამ ორ ძალას შორის (ე.წ.) ბრძოლა?კი არსებობს, მაგრამ არსად სხვაგან ცაში ან სხვა სულიერ სამყაროებში, ამ ორ ძალას შორის ბრძოლა ადამიანის შინაგანში ხდება, ანუ სულიერ გულში (მალხუტ) სულიერი გული ნიშნავს, გონებასა დაა გრძნობებს. და თუ - კი - აზრი..? აზრი ადამიანის გაზრდაა. მაგალითად: მე იმდენი მივქარე ამ ცხოვრებაში და იმდენი სასჯელი გადავიტანე მიქარვებისათვის რომ საბოლოვოდ "ჭკუა ვისწავლე" ეს ბრძოლაა და ჭკუის სწავლება ბრძოლის შედეგი. პატარა ფულს ვიშოვიდი თუ არა, რესტორან რესტორან დავიარებოდი, თან მოვხვეტავდი ნაცნობ უცნობებს, სამსახურში პახმელიაზე ცალ ფეხზე მეკიდა ყველა მოკლედ თავაწყვეტილი ამაყი, ჩხუბისთავი და ტიპიური "ქართველი ვაჟკაცი" ვიყავი. ქმედება ხომ შედეგებს იწვევს არა? ხო და ამ ყველაფრის შედეგად იცი რა დადგა? 2 წლიანი უსამსახურობა, ყოფილი ძმაკაცებისაგან მიტოვება, შიმშილი, ნერვების ხეთქვა, დეპრესია და ა.შ......................... ყველა ქართული სენი თან ერთდროულად.ეხლა ისევ ამოვძვერი ჭაობიდან, ხო და იმ ძველ შეცდომებს აღარ ვიმეორებ, ძალიან მშვენივრად ვგრძნობ თავს, ანუ გავიზარდე. სამსახურიც ვიშოვე, ოჯახიც შევქმენი და ჩემთვის წყნარად იმდენი დროც მაქვს რომ სულიერ განვითარებაზე ვიფიქრო და ვიზრუნო. ეს ბრძოლის შედეგია, საკუთარ თავთან შინაგანი ბრძოლის შედეგი. ასეთი ბრძოლები და კიდევ უფრო მტკივნეული ჯერ წინაა, ახლა სხვა ბრძოლის დროა, საკუთარი ბუნებიდან ბოროტების აღმოფხვრისათვის წარმართული შინაგანი ბრძოლის დრო, ფინალი კი უფრო უკეთესი იქნება ვიდრე წინა. მთავარია იცოდე რას ებრძვი. ყველაზე დიდი მტერი ადამიანისა საკუთარი ეგოა, თუ მას დაიმორჩილებ, შემდეგ ყველასა და ყველაფერს დაიმორჩილებ. რამ ჩადო მათში ეს სურვილი..?გონებამ, შემოქმედის სტატიკური მდგომარეობიდან დინამიკაში გადასვლა ანუ ქმნილების ქმნა განაპირობა სურვილმა გამოევლინა საკუთარი სრულყოფილება, ეს სურვილი კი აღძრა გონებამ, საიდან მოდის გონება და როგორ აზროვნებს ენერგია, ამის შესაცნობად საკუთარი ბუნების კვლევაა საჭირო, ჩვენ ამას შემოქმედის ჯერ შეუცნობელ ნაწილს ვეძახით ანუ დაათს. ანუ ადამიანები თავიდანვე არასრულყოფილები იყვნენ..?და რა არის სრულყოფილება? სრულყოფილი რომ იყო ჯერ არასრულყოფილი უნდა იყო თორემ პირდაპირ ვერ იქნები სრულყოფილი რადგან არასრულყოფილების გამოცდილება არ გექნება, ეს კი თავისთავად არასრულყოფილებაა. ღმერთი სრულყოფილებაა გაიძახიან, სრულ-ყოფილი ნიშნავს ყველანაირი სისრულის მყოლსა და მქონეს, მათ შორის ბოროტებასა და სიკეთეს რასაც ვეძახით მაგის შემცნობელსაც. ადამიანი არასრულყოფილი მაშინ იყო როდესაც მხოლოდ ცხოველური სურვილები გააჩნდა, კვება, სექსი და ძილი. როდესაც მას როგორც ცხოველს არ გააჩნდა სინდისის ქეჯნის შეგრძნება ჩადენილი ბოროტებისადმი. მაგალითად, მგელმა დაგკიჯა კაცი. მგელი ვერ წუხს თავის ნამოქმედარზე. ერთ დროს ადამიანი სწორედ მსგავსი უბირი ცხოველი იყო, რაც არ უნდა ექნა, სულ ერთ ადგილზე ეკიდა, არ განიცდიდა, არ "რცხვენოდა" და შესაბამისად ვერც ბოროტს იქმდა, აი იმ დროს როდესაც მან ისწავლა, ამა თუ იმ ქმედებებისათვის სახელების დარქმევა, როდესაც მიხვდა რომ ტყეში უტრუსიკოდ სირბილი სირცხვილია, მაშინ შეაღო მან სრულყოფილების კარი და დღემდე სრულყოფს საკუთარ საქციელებს, ეთიკურ-ესთეტიკური ნორმებით.სრულყოფილი რომ იყო "ქიციც უნდა იცოდე და ქიცმაცურიც" საინტერესოა, როგორ უნდა განთავისუფლდეს ადამიანი ამ ილუზიებისგან და გახდეს სრულყოფილი.გეტყოდი მაგრამ არ მინდა მიმართულება მოგცე, ეს თავად უნდა მოგინდეს ტკივილამდე და როდესაც შენ როგორც სულს ამის დრო და საჭიროვება დაგიდგება თავად მიაგნებ ჩემს დაუხმარებლად. უბრალოდ ერთს გეტყვი დღეს იქნება თუ ხვალ, ეს პროცესი შეუქცევადია და შენ და ნებისმიერი სხვა მიაღწევთ იმას რასაც რელიგიურ ენაზე განღმრთოვებას ეძახიან. Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
Shaten Posted June 16, 2013 დარეპორტება გაზიარება Posted June 16, 2013 აზრი ძალაუფლების წყურვილშია, დებილი რომ ადვილად სამართავია ეს პრიმიტიული ჭეშმარიტება ხომ იცი? ისინი მბრძანებლობენ მატერიალურ სამყაროზე და სამყაროში, გასაგებია.. მეც ეს ვიქირე, სხვათაშორის... ყველა ადამიანი არსებობაში წყვდიადის სულით, ანუ ეგოისტური, მტაცებლური, ბოროტი ბუნებით შემოდის, ანუ ბუნებით მომხმარებელია მშთანთქავი და არა გამცემი.აბსოლუტურად გეთანხმებით..! გნოსტიციზმი საკმაოდ საინტერესო მიმართულებაა, მაგრამ როგორც ყოველი სექტა იდეაფიქსებში ჩაკეტილი.+ არა თავად იყო მატერიაში გამოვლენილი სეფიროტი, რელიგიურად რომ ვთქვათ ის იყო ხორცში ფიზიკურ სხეულში ტრანსფორმირებული წმიდა სული, ანუ ქრისტე, მესია იყო სული, წმიდა სული, ხოლო მისი ტაძარი ასე ვთქვათ კაცი იესო. ეს სული წარსულშიც გამოვლინდებოდა წინასწარმეტყველების სახით, მაგრამ სხვაობა წინასწარმეტყველსა და კაც იესოს შორის არის ის რომ წინასწარმეტყველები ცოდვის სულით შემოდიოდნენ მატერიაში, ანუ ჩვეულებრივ ადამიანად და შემდეგ აღადგენდნენ კავშირს სეფიროტთან და იღებდნენ მას,ჰო, ბიბლიაშიც ასეა მოცემული, როგორც მახსოვს.. ხოლო იესო როგორც თესლი კეთილი ამ ნაკლის გარეშე იშვა.კეთილი..? ერთი პატარა გამოსწორების შანსი აქვთ მხოლოდ და ამ შანსს ქვია სურვილი გამოსწორებისა ეგოიზმიდან ალტრუიზმამდე.იმედია, ეგოიზმში არ ითველბა ის სურვილი, რაც სხვას (გარშემომყოფებს) არ ავნებს.. ყველაზე დიდი მტერი ადამიანისა საკუთარი ეგოა, ეს გასაგებია, მაგრამ ხომ არ იქნებოდა ურიგო, რომ ესენიც გვახსოვდეს ხოლმე..? - აზრი ძალაუფლების წყურვილშია, დებილი რომ ადვილად სამართავია ეს პრიმიტიული ჭეშმარიტება ხომ იცი? ისინი მბრძანებლობენ მატერიალურ სამყაროზე და სამყაროში, თუმცა მაგის პასუხიც ალბათ ეს არის, არა..? - ყველაზე დიდი მტერი ადამიანისა საკუთარი ეგოა, თუ მას დაიმორჩილებ, შემდეგ ყველასა და ყველაფერს დაიმორჩილებ. პ.ს. მოკლედ, შენი სიტყვებიდან, როგორც გავიგე (თუ სწორად გავიგე.., ბიბლიურ ენაზე რომ ვთქვათ - ღმერთი (სულიწმინდა..) მართლა კეთილია და სატანა, მართლა ბოროტი..? Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
BEST_GEORGIA Posted June 16, 2013 დარეპორტება გაზიარება Posted June 16, 2013 ვისაც მე ვგულისხმობ იმათ დამოუკიდებლად საკუთარი პრაქტიკით მიაღწიეს გარდასვლას სულიერ სავანეებში და განაგრძეს პიროვნულად არსებობათუ სწორად მივხვდი რეინკარნაციას გულისხმობ. რის საფუძველზე ამბობ რომ რეინკაერნაცია მიღწევადია და საერთოდ ზღაპარი არაა. ადამიანები 2 კატეგორიებად იყოფიან, პირობითად წყვდიადის ძეებად და ნათლის ძეებად......... შეიძლება ზემოთ ესეც ახსენი მაგრამ მე ვერ მივხვდი. მაინტერესებს და თუ არ გეზარება ამიხსენი როგორ ცხოვრობს და რას აკეთებს დამიანი რომელიც პირველ კატეგორია მიეკუთვნება ანუ წყვდიადის ძეს და იგივე მითხარი ნათლის ძეზე Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
Samael Posted June 16, 2013 დარეპორტება გაზიარება Posted June 16, 2013 BEST_GEORGIA თუ სწორად მივხვდი რეინკარნაციას გულისხმობ.არასწორედ მიხვდი, რეინკარნაციის ციკლის დასასრულსა და სულიერ სამყაროში მარადიულად პიროვნული ეგოს შენარჩუნებით არსებობის გაგრძელებას ვგულისხმობ. რის საფუძველზე ამბობ რომ რეინკაერნაცია მიღწევადია და საერთოდ ზღაპარი არაა. რეინკარნაცია მიღწევადი კი არა სამწუხარო აუცილებლობით განპირობებული რეალობაა, ანი აქ პიროვნულად კი არ აღწევ რაღაცას იძულებული ხარ ამ ციკლის მონაწილე იყო საკუთარი ნებისაგან დამოუკიდებლად, რის საფუძველზე ვამბობ და მეცნიერულ ენაზე რომ ვთქვათ ენერგია მუდმივია და არ იკარგება, არც განილევა, აი ამ ენერგიის გამოვლენის ფორმებია სხვადასხვა, დღეს თუ ეს ენერგია ადამიან სახელად ვასკათი გამოვლინდა ხვალ იგივე ენერგია გახდება ადამიან ონისეს კვების წყარო ანუ მასში გაცოცხლდება, ეს ძალები ერთმანეთშია "გადახლართული", მოკვდა კაცი, გაქრა ეგო, ჩავიდა მიწაში იქცა ნეშომპალად, მან მცენარე კვება, მცენარემ ირემი აღზარდა, ირემი ხოშნიკმა მონადირემ მოკლა და ასევე ხიშნიკ შვილებს აჭამა მწვადი, რა მოხდა? ოდესღაც მკვდარი კაცით ნაზარდი მცენარით გაზრდილმა ცხოველმა ახალი უარესი ცხოველი გაზარდა, რომელიც ისევ მოკვდება, ანუ ეს ენერგიებია გარდაისახება ერთიმეორეში, ის ენერგია რაც ეხლა შენ ხარ, ის ენერგია რაც ეხლა შენ გქმნის როგორც მატერიას, როგორც ქიმიური ელემენტების გროვას, ხვალ, ან ზეგ სხვა ციკლში ჩაებმება, ანუ პიროვნული ეგო მოკვდება, გაქრება, ენერგია კი უგონოდ შეიქმნება, მოკვდება მისი ფიქრები, შეწყდება აზროვნების უნარი და მხოლოდ მაშინ გაცოცხლდება როდესაც ოდესღაც კვლავ ადამიანად ტრანსფორმირდება, ვინ ხარ შენ როგორც ქიმიური ელემენტების კრებული? H2O და და რამოდენიმე ელემენტი კიდევ მენდელეევის პერიოდული სისტემიდან, არ გიკვირს როგორ აზროვნებს წყალი? კალციუმი, რკინა და მჟავები როგორ ფიქრობენ არ გიკვირს?რეინკარნაცია არასწორედ აქვთ ახსნილი და გაგებული ამიტომაც შედიან ფანტასტიკის სფეროში, თითქოს რაღაც გამჭვირვალე ადამიანის მსგავსი რაღაც შეძვრება საშოში იქ ხორცს შემოისხავს ცისტასავით და ჩაიბუდებს და რაღაც სირობები, თვით სპერმა და კვერცხუჯრედია ის ენერგიები რაც სინამდვილეშია სულის გამოვლინებები ამ ფორმითა და ამ სახით, სულის შესახებ აქვთ დამახინჯებული სწავლებები, რაღაც გამჭვირვალე პეპელა გონიათ, არადა სული სხვა არაფერია თუ არა ენერგია ძალთა ველები, რომელიც როგორ არის გონიერი ზემოთ დავწერე ეს შეუცნობელია და დაათს ვეძახით თქო. ვერ ვხსნით როგორ აზროვნებს ენერგია, საიდან მოდის ინტელექტი არ ვიცით. როგორ ცხოვრობს და რას აკეთებს დამიანი რომელიც პირველ კატეგორია მიეკუთვნება როგორ და ხვდება ერთ რაღაცას, კერძოდ აი ამას: "თუ თავად არ იზრუნა მარადიულად პიროვნული ეგოს შენარჩუნებით არსებობის გაგრძელებაზე, რელიგიების მიერ დახატულ სამოთხეში ცხოვრების პერსპექტივა არ გააჩნია", ეს გონება ხვდება რომ ის პიროვნულობას მხოლოდ სხეულში იძენს, სხეულს გარეთ რომ დაკონსერვებული ძალაა ამას ხვდება, ხვდება რომ თუ ვერ გამოძებნის არსებობის ეგოს შენარჩუნების რაღაც ფორმას ის მიწად მიიქცევა და მცენარის საკვებად გამოიყენება, ხვდება რომ თავად ტუ არ გაანძრია უკანალი, 50 ლარის სანაცვლოდ წაკითხული პარაკლისები ვერ უშველის, ჰო და იწყებს ძიებას მარადიული სიცოცხლის წყაროსი და ზოგი ახერხებს ფიზიკური სხეულის გარდა უფრო ნატიფ სულიერი სხეულის შექმნას, უკვდავ უხრწნელ სხეულში გადასახლებას, ეს პროცესი ზაპოროჟეციდან მერსედერსში გადაჯდომას გავს. იგივე მითხარი ნათლის ძეზე ნათლის ძეც დაახლოვებით იგივეს შვრება ოღონდ თავად არ აქტიურობს, მუხლებზე დაღოღიალობს და უკვე განმღვრთოვებულ პიროვნებებს ეხვეწება შემწეობას, დახმარებასა და შველას ითხოვს, შედეგად იღებს ხსნას, ანუ სულიერ სხეულს საჩუქრად და აღარ ემუქრება ასეთს მიწად ქცევა და ეგოს განქარება. Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
BEST_GEORGIA Posted June 16, 2013 დარეპორტება გაზიარება Posted June 16, 2013 რეინკარნაცია მიღწევადი კი არა სამწუხარო აუცილებლობით განპირობებული რეალობაა, ანი აქ პიროვნულად კი არ აღწევ რაღაცას იძულებული ხარ ამ ციკლის მონაწილე იყო საკუთარი ნებისაგან დამოუკიდებლად, რის საფუძველზე ვამბობ და მეცნიერულ ენაზე რომ ვთქვათ ენერგია მუდმივია და არ იკარგება, არც განილევა, აი ამ ენერგიის გამოვლენის ფორმებია სხვადასხვა, დღეს თუ ეს ენერგია ადამიან სახელად ვასკათი გამოვლინდა ხვალ იგივე ენერგია გახდება ადამიან ონისეს კვების წყარო ანუ მასში გაცოცხლდება, ეს ძალები ერთმანეთშია "გადახლართული", მოკვდა კაცი, გაქრა ეგო, ჩავიდა მიწაში იქცა ნეშომპალად, მან მცენარე კვება, მცენარემ ირემი აღზარდა, ირემი ხოშნიკმა მონადირემ მოკლა და ასევე ხიშნიკ შვილებს აჭამა მწვადი, რა მოხდა? ოდესღაც მკვდარი კაცით ნაზარდი მცენარით გაზრდილმა ცხოველმა ახალი უარესი ცხოველი გაზარდა, რომელიც ისევ მოკვდება, ანუ ეს ენერგიებია გარდაისახება ერთიმეორეში, ის ენერგია რაც ეხლა შენ ხარ, ის ენერგია რაც ეხლა შენ გქმნის როგორც მატერიას, როგორც ქიმიური ელემენტების გროვას, ხვალ, ან ზეგ სხვა ციკლში ჩაებმება, ანუ პიროვნული ეგო მოკვდება, გაქრება, ენერგია კი უგონოდ შეიქმნება, მოკვდება მისი ფიქრები, შეწყდება აზროვნების უნარი და მხოლოდ მაშინ გაცოცხლდება როდესაც ოდესღაც კვლავ ადამიანად ტრანსფორმირდება, ვინ ხარ შენ როგორც ქიმიური ელემენტების კრებული? H2O და და რამოდენიმე ელემენტი კიდევ მენდელეევის პერიოდული სისტემიდან, არ გიკვირს როგორ აზროვნებს წყალი? კალციუმი, რკინა და მჟავები როგორ ფიქრობენ არ გიკვირს? რეინკარნაცია არასწორედ აქვთ ახსნილი და გაგებული ამიტომაც შედიან ფანტასტიკის სფეროში, თითქოს რაღაც გამჭვირვალე ადამიანის მსგავსი რაღაც შეძვრება საშოში იქ ხორცს შემოისხავს ცისტასავით და ჩაიბუდებს და რაღაც სირობები, თვით სპერმა და კვერცხუჯრედია ის ენერგიები რაც სინამდვილეშია სულის გამოვლინებები ამ ფორმითა და ამ სახით, სულის შესახებ აქვთ დამახინჯებული სწავლებები, რაღაც გამჭვირვალე პეპელა გონიათ, არადა სული სხვა არაფერია თუ არა ენერგია ძალთა ველები, რომელიც როგორ არის გონიერი ზემოთ დავწერე ეს შეუცნობელია და დაათს ვეძახით თქო. ვერ ვხსნით როგორ აზროვნებს ენერგია, საიდან მოდის ინტელექტი არ ვიცით.ასე თუ ისე მაგრამ მგონი დაახლოებით გავიგე რისი თქმაც გინდა და გამიჩნდა კითხვა.ამციკლს. ამ ყველაფერს ხომ ყავს სულის ჩამდგმელი ანუ ავტორი< თუნდაც შემქმნელი ვუწოდოთ. მოდი თემა გავამარტივოთ და ვთქვათ ვინ არის ყოველივე ამის შემქმნელი (ავტორი) ანუ ის მატერია თუ არამატერია.ენერგია რომელზეც შენ მელაპარაკები არის წარმოშობილი (ოდესღაც, მაგრამ ნამდვილად აქვს დასწყისი) ვინ წარმოშვა და საერთოდ საიდან მოვდივართ და სად მივდივართ? Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
BEST_GEORGIA Posted June 16, 2013 დარეპორტება გაზიარება Posted June 16, 2013 ჰო და იწყებს ძიებას მარადიული სიცოცხლის წყაროსი და ზოგი ახერხებს ფიზიკური სხეულის გარდა უფრო ნატიფ სულიერი სხეულის შექმნას, უკვდავ უხრწნელ სხეულში გადასახლებასძალიან კარგად და სწორად დაახასიათე ეს კატეგორია მაგრამ ერთში არ გეთანხმები.როგორც შენ თქვი ნატიფი სულიერი სხეულის მოლოდინში იღებს ნატიფ სატანის სირს და ისღა დარჩენია მიირთვან. ნათლის ძეც დაახლოვებით იგივეს შვრება ოღონდ თავად არ აქტიურობსარც ამაში გეთანხმები ძმა. ცათა სასუფეველი ძალით აიღება. რას ნიშნავს ეს? იმას რომ აქ ხარ დროებით და უნდა იბრზოლო მარადიულობისთვის და პირველ რიგში შენს თავს სძლიო. Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
Samael Posted June 16, 2013 დარეპორტება გაზიარება Posted June 16, 2013 BEST_GEORGIA. ამ ყველაფერს ხომ ყავს სულის ჩამდგმელი ანუ ავტორი< თუნდაც შემქმნელი ვუწოდოთ. მოდი თემა გავამარტივოთ და ვთქვათ ვინ არის ყოველივე ამის შემქმნელი ვინ არა, "რა" ვინ ითქმება პიროვნებაზე, ფორმით გარშემოწერილ არსებაზე, ამ ყველაფრის ავტორს კი არ გააჩნია სხეული, არც გარშემოწერილობა, არც სათავე და სასრული, ეს "რა" ორი ძალის სეფიროტისა და კლიფოთის, სიკეთისა და ბოროტების, ცუდისა და კარგის სინთეზია, ეს რა გონიერია, ყოვლისმცოდნე ყოვლისშემძლე, ეს რა გამოვლინდა იჰვჰ-დ ცნობილ პიროვნებად როდესაც საკუთარი არსიდან გააძევა სეფიროტი და ფორმით შემოისაზღვრა, ეს რა გამოვლინდა სამაელად როდესაც საკუთარი არსიდან გააძევა კლიფოთი და ფორმით შემოსაზღვრა, ანუ გაჰყარა ღმერთმა ნათელი სიბნელისაგან ნათელს უწოდა დღე წყვდიადს ღამე. აი ეს დღე პლანეტა დედამიწის დღე კი არა იჰვჰ-ა ხოლო ღამე პლანეტა დედამიწის ღამე კი არა პიროვნება რომელსაც ივრითზე ეწოდება "სამაელ" ლათინურად ლუციფერი, ქართულად მთიები.ის რომ ანგელოზი იყო მერე დაეცა და რაღაც ფანტასტიური ამბები უბირი ტვინებით შეთხზული ზღაპარია მხოლოდ, შემოქმედის ისეთივე გამოვლინებაა სწორედ როგოც მისი მეორე "ნათელი მხარის" გამოვლინება იჰვჰ. ანუ ის მატერია თუ არამატერია.ენერგია რომელზეც შენ მელაპარაკები არის წარმოშობილი არა მუდმივადმყოფადია, წარმოიდგინე უფორმო პლასტელინი, რომლისაგანაც შეგიძლია ძერწო ფიგურები, შემდეგ ისევ აზილ დაზილო და კვლავ ძერწო. ოდესღაც, მაგრამ ნამდვილად აქვს დასწყისიამ რას არ აქვს დასაბამი, დასაბამი მის გამოვლინებებს აქვთ, ისევ პლასტელინი წარმოიდგინე, მისი დასაბამი ნაძერწი ფიგურაა, აი ფიგურა დასაბამია, თუმცა იგივე პლასტელინია, რაც მანამდე. ვინ წარმოშვა და საერთოდ საიდან მოვდივართ და სად მივდივართ?რამ წარმოშვა და გონებამ + სურვილმა.BEST_GEORGIA ძალიან კარგად და სწორად დაახასიათე ეს კატეგორია მაგრამ ერთში არ გეთანხმები.როგორც შენ თქვი ნატიფი სულიერი სხეულის მოლოდინში იღებს ნატიფ სატანის სირს და ისღა დარჩენია მიირთვან.ეს ეხლა რაც დაწერე რელიგიური შიშების გამოძახილია შენში, სატანას მართლაც და "სირზე კიდია" შენ მიიღებ თუ არა სულიერ სხეულს ანუ შანსს პიროვნულ დონეზე განაგრძო არსებობა, ის ამ პროცესში არ ერევა, სატანას სურს რომ შენ მიწად მიიქცე და ამით დაამთავრო შენი ხანმოკლე მოღვაწეობა, ყველაზე ძალიან მას არ სურს რომ შენ მიირო სულიერი სხეული ვინაიდან ძალიან ძლიერი კონკურენტები უჩნდება ასეთების სახით, ვინაიდან თავად იყო ოდესღაც სწორედ ჩვენნაირი მატერიალური ჰომო საპიენსი და მიაღწია იმას რასაც მიაღწია.ეს მას სურს აქ მატერიაში ჩატოვოს ადამიანად გამოვლენილი ძალთა ველები, ამიტომაც იგონებს ხელისშემშლელ ბარიერებს, მაგალითად შენს რელიგიურ შიშებს. არც ამაში გეთანხმები ძმა. ცათა სასუფეველი ძალით აიღება. რას ნიშნავს ეს? იმას რომ აქ ხარ დროებით და უნდა იბრზოლო მარადიულობისთვის და პირველ რიგში შენს თავს სძლიო.მიშველე, გადამარჩინე, მომიტევე, მიხსენი და ა.შ ძახილი ბრძოლაა? მე და შენ ბრძოლას სხვადასხვა რამეს ვუწოდებთ. Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
alex Posted June 17, 2013 Author დარეპორტება გაზიარება Posted June 17, 2013 http://www.youtube.com/watch?v=A2TeE23chPA Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
BEST_GEORGIA Posted June 24, 2013 დარეპორტება გაზიარება Posted June 24, 2013 ვინ არა, "რა" ვინ ითქმება პიროვნებაზე, ფორმით გარშემოწერილ არსებაზე, ამ ყველაფრის ავტორს კი არ გააჩნია სხეული, არც გარშემოწერილობა, არც სათავე და სასრული, ეს "რა" ორი ძალის სეფიროტისა და კლიფოთის, სიკეთისა და ბოროტების, ცუდისა და კარგის სინთეზია, ეს რა გონიერია, ყოვლისმცოდნე ყოვლისშემძლე, ეს რა გამოვლინდა იჰვჰ-დ ცნობილ პიროვნებად როდესაც საკუთარი არსიდან გააძევა სეფიროტი და ფორმით შემოისაზღვრა, ეს რა გამოვლინდა სამაელად როდესაც საკუთარი არსიდან გააძევა კლიფოთი და ფორმით შემოსაზღვრა, ანუ გაჰყარა ღმერთმა ნათელი სიბნელისაგან ნათელს უწოდა დღე წყვდიადს ღამე. აი ეს დღე პლანეტა დედამიწის დღე კი არა იჰვჰ-ა ხოლო ღამე პლანეტა დედამიწის ღამე კი არა პიროვნება რომელსაც ივრითზე ეწოდება "სამაელ" ლათინურად ლუციფერი, ქართულად მთიები. ის რომ ანგელოზი იყო მერე დაეცა და რაღაც ფანტასტიური ამბები უბირი ტვინებით შეთხზული ზღაპარია მხოლოდ, შემოქმედის ისეთივე გამოვლინებაა სწორედ როგოც მისი მეორე "ნათელი მხარის" გამოვლინება იჰვჰ.დაახლოებით კი გავიგე მაგრამ მოდი ძმურათ ცოტა ადამიანურ მარტივ ენაზე ამიხსენი უკეთესად რომ გავიგო და მცდარი დასკვნა არ გავაკეთო.ეს ეხლა რაც დაწერე რელიგიური შიშების გამოძახილია შენშიეს ეხლა რაც დაწერე რელიგიური შიშების გამოძახილია შენშიშიშები? კი მაგრამ რას ეძახი სულიერ სხეულს? ადამიანი შედგება სულის და სხეულისგან. ხრწნადი და უხრწნელი სხეულისგან. სხეული სულის დროებითი სამყოფელია. სული კი ეს ღვთის სულია.მიშველე, გადამარჩინე, მომიტევე, მიხსენი და ა.შ ძახილი ბრძოლაა? მე და შენ ბრძოლას სხვადასხვა რამეს ვუწოდებთ. არ გცოდნია შენ ჩვენ რას ვუწოდებთ ბრძოლას. და საერთოდ ვის უნდა ებრძოლო? ვინ არის ადამიანის ყველაზე დიდი მტერი? რათქმაუნდა საკუთარი თავი, საკუთარი ვნებები. და შემდეგ სატანა. სატანას კი ვერაფერსაც ვერ დავაკლებთ თუ არა ღვთის დახმარება. შენი ჩამოთვლილი ბრძოლის მეთოდებით არის რომ რიგ შემთხვევებში სატანას ტრაკზე ვსვავთ და ვიმარჯვებთ. შენც მითხარი რა არის შენთვის ბრძოლა და ვის უნდა ეომო. Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
შანკარადევა Posted June 17, 2014 დარეპორტება გაზიარება Posted June 17, 2014 (edited) კარმული სუპერენერგიის თეორიაგონების სურვილმა ფსიქომენტალური, მენტალურ–ინტელიგიბელური, სასიცოცხლო და სულიერი ენერგიების დახმარებით წარმოშვა მულტისამყაროების და განზომილებების უსასრულო სიმრავლე.ცოცხალი არსებები ანუ ჯივები არსებობდნენ მუდამ და მარადიულად, ისინი უსაწყისონი არიან... როდესაც არ იყო მატერიალური კოსმოსი იყო სამი რამ: 1) უსასრულო სულიერი ცნობიერება/ენერგია 2) უსასრულო მეტასივრცე და 3) ცოცხალი არსებები ანუ ჯივები...არ იყო დრო როდესაც არ იყვნენ ცოცხალი არსებები, როდესაც დროც კი არ იყო, იყვნენ ცოცხალი არსებები, სამი სახის მეტაფიზიკური ენერგიის: 1) მუდმივი გონების 2) მუდმივი ინტელექტის და 3) მუდმივი ცნობიერების სახით...როდესაც წინარეარსებული მეტაგალაქტიკა განადგურდა და გარდაიქმნა ენერგიად, ცოცხალი არსებები გადავიდნენ კოსმოსურ აბსოლუტში, მაგრამ მათ არ დაუკარგავთ მატერიალურ სხეულებში არსებობის სურვილი (ტრიშნა) და სწორედ ამ სურვილმა განაპირობა მატერიალური დჰარმების (მატერიის ელემენტების) წარმოშობა კოლექტიური ფსიქომენტალური ენერგიის – კარმას დახმარებით... ანუ იმ ცოცხალმა არსებებმა, რომლებმაც წინარეარსებული მეტაგალაქტიკის განადგურებამდე ვერ მოასწრეს გასხივოსნება და განღმრთობა (ბუდად გახდომა), ვერ შეძლეს კარმული ენერგიის განადგურება და შეინარჩუნეს იგი, აბსოლუტში ჩათრევის შემდეგ, გარკვეული დროის შემდეგ კვლავ იბადებიან ახალ მატერიალურ სამყაროში ახალ მატერიალურ სხეულებში, იმდენად რამდენადაც მათი სურვილი (ტრიშნა) აძლევს ბიძგს კოლექტიურ ფსიქომენტალურ ენერგიას – კარმას, ხოლო კარმა განაპირობებს მატერიალური კოსმოსის წარმოშობას.სურვილი ანუ ტრიშნა აძლევს ბიძგს ფსოქომენტალურ ენერგიას ანუ კარმას, კარმა კი იწყებს მატერიალური კოსმოსის ფორმირებას. აი ასე მარტივადაა ყველაფერი.კარმამ წარმოშვა სამი მატერიალური რეალობა: კაუზიური, ასტრალური და ფიზიკური.მატერიალური რეალობები, მაგალითად კონკრეტულად ჩვენი მეტაგალაქტიკა, წარმოიშვნენ სუპერმასიური ენერგეტიკული თეთრი ხვრელის სუპერაფეთქების შედეგად.სუპერმასიური ენერგეტიკული თეთრი ხვრელი რომლის აფეთქების შედეგად წარმოიშვა მეტაგალაქტიკა, შედგებოდა არა ფიზიკური, არამედ მეტაფიზიკური ენერგიისგან, ეს ენერგია იყო სასიცოცხლო ასტრალური ენერგია. როგორც უკვე ითქვა კარმამ წარმოშვა სამი რეალობა: კაუზიური, ასტრალური და ფიზიკური, ჯერ წარმოიშვა კაუზიური (სულიერი) რეალობა (არადიფერენცირებული ენერგიის რეალობა), მაგრამ ამ რეალობაში (განზომილებაში) გაჩნდა ნაპრალი და ამ ნაპრალიდან დაიწყო ენერგიის გაჟონვა და გარდაქმნა, კაუზიური მეტაგალაქტიკიდან გაჟონილმა ენერგიამ იწყო მომენტალური ტრანსმუტაცია ანუ სრული გარდასახვა და გადაიქცა სულ სხვა სახის ენერგიად, ასტრალურ ენერგიად, რომელმაც წარმოშვა ახალი მეტაგალაქტიკური განზომილება: ასტრალური განზომილება(სუსტად დიფერენცირებული ენერგიის განზომილება), თავისმხრივ ასტრალურ განზომილებაშიც გაჩნდა ნაპრალი და იქიდანაც დაიწყო ენერგიის გაჟონვა, ენერგია რომელიც ჟონავდა მომენტალურად გარდაისახებოდა სხვა სახის ენერგიად, რომელმაც საბოლოოდ სათავე დაუდო ფიზიკურ მეტაგალაქტიკურ განზომილებას, ასტრალური განზომილებიდან გამოჟონილმა ენერგიამ წარმოშვა სუპერმასიური და სუპერმცირე თეთრი ხვრელი, რომელიც თავიდან შედგებოდა ასტრალური ენერგიისგან, ენერგია ჟონავდა და ჟონავდა სხვა განზომილებიდან, როდესაც არაფიზიკურმა ენერგიამ კრიტიკულ მასას მიაღწია ჟონვა შეწყდა და სუპერმასიური, სუპერმცირე თეთრი ხვრელი (ენერგეტიკული სფერო) აფეთქდა...რელიგიური ადამიანები კითხულობენ: "კი მაგრამ აფეთქების შედეგად როგორღა წარმოიშვა მატერიალური კოსმოსი? აფეთქებას ხომ არ შეუძლია წესიერი ფორმის წარმოშობა?" და ისინი ცდებიან, ისინი ამტკიცებენ რომ გრავიტაცია ვერ შეძლებდა აფეთქების შემდეგ მატერიალური ობიექტების წარმოქმნას, მაგრამ ეს არაა სიმართლე! რაღათქმაუნდა ფიზიკური ძალები ბრმად და თავისთავად ვერ წარმოშობდნენ მეტაგალაქტიკას, მაგრამ არსებობდა ენერგია, რომელიც ზეგავლენას ახდენდა და წარმართავდა მატერიალური ძალების განვითარებას... და ეს ენერგია იყო: ცოცხალი არსებების კოლექტიური კარმული ენერგია, სწორედ ამ ენერგიამ მისცა ფორმა მატერიას, დროს და სივრცეს. ასე და ამრიგად საიდუმლო ამოხსნილია. Зако́н сохране́ния эне́ргии — фундаментальный закон природы, установленный эмпирически и заключающийся в том, что для изолированной физической системы может быть введена скалярная физическая величина, являющаяся функцией параметров системы и называемаяэнергией, которая сохраняется с течением времени. Поскольку закон сохранения энергии относится не к конкретным величинам и явлениям, а отражает общую, применимую везде и всегда, закономерность, то его можно именовать не законом, а принципом сохранения энергии.С фундаментальной точки зрения, согласно теореме Нётер, закон сохранения энергии является следствием однородности времени, то есть независимостью законов физики от момента времени, в который рассматривается система. В этом смысле закон сохранения энергии является универсальным, то есть присущим системам самой разной физической природы. При этом выполнение этого закона сохранения в каждой конкретно взятой системе обосновывается подчинением этой системы своим специфическим законам динамики, вообще говоря различающимся для разных систем.В различных разделах физики по историческим причинам закон сохранения энергии формулировался независимо, в связи с чем были введены различные виды энергии. Говорят, что возможен переход энергии одного типа в другой, но полная энергия системы, равная сумме отдельных видов энергий, сохраняется. Ввиду условности деления энергии на различные виды, такое деление не всегда может быть произведено однозначно.Для каждого вида энергии закон сохранения может иметь свою, отличающуюся от универсальной, формулировку. Например, в классической механике был сформулирован закон сохранения механической энергии, в термодинамике — первое начало термодинамики, а вэлектродинамике — теорема Пойнтинга.С математической точки зрения закон сохранения энергии эквивалентен утверждению, что система дифференциальных уравнений, описывающая динамику данной физической системы, обладает первым интегралом движения, связанным с симметричностью уравнений относительно сдвига во времени.Фундаментальный смысл закона сохранения энергии раскрывается теоремой Нётер. Согласно этой теореме, каждый закон сохранения однозначно соответствует той или иной симметрииуравнений, описывающих физическую систему. В частности, закон сохранения энергии эквивалентен однородности времени, то есть независимости всех законов, описывающих систему, от момента времени, в который система рассматривается.Вывод этого утверждения может быть произведён, например, на основе лагранжева формализма[1]. Если время однородно, то функция Лагранжа, описывающая систему, не зависит явно от времени, поэтому полная её производная по времени имеет вид: Здесь — функция Лагранжа, — обобщённые координаты и их первые и вторые производные по времени соответственно. Воспользовавшись уравнениями Лагранжа, заменим производные на выражение : Перепишем последнее выражение в виде Сумма, стоящая в скобках, по определению называется энергией системы и в силу равенства нулю полной производной от неё по времени она является интегралом движения (то есть сохраняется). Классическая механика[править | править исходный текст] Формулировка[править | править исходный текст] В ньютоновской механике формулируется частный случай закона сохранения энергии — Закон сохранения механической энергии, звучащий следующим образом[2]Полная механическая энергия замкнутой системы тел, между которыми действуют только консервативные силы, остаётся постоянной.Проще говоря, при отсутствии диссипативных сил (например, сил трения) механическая энергия не возникает из ничего и не может исчезнуть в никуда. Примеры[править | править исходный текст] Классическим примером этого утверждения являются пружинный или математический маятники с пренебрежимо малым затуханием. В случае пружинного маятника в процессе колебанийпотенциальная энергия деформированной пружины (имеющая максимум в крайних положениях груза) переходит в кинетическую энергию груза (достигающую максимума в момент прохождения грузом положения равновесия) и обратно[3]. В случае математического маятника[4] аналогично ведёт себя потенциальная энергия груза в поле силы тяжести. Вывод из уравнений Ньютона[править | править исходный текст] Закон сохранения механической энергии может быть выведен из второго закона Ньютона[5], если учесть, что в консервативной системе все силы, действующие на тело, потенциальны и, следовательно, могут быть представлены в виде,где — потенциальная энергия материальной точки ( — радиус-вектор точки пространства). В этом случае второй закон Ньютона для одной частицы имеет вид,где — масса частицы, — вектор её скорости. Скалярно домножив обе части данного уравнения на скорость частицы и приняв во внимание, что , можно получить Путём элементарных операций это выражение может быть приведено к следующему виду Отсюда непосредственно следует, что выражение, стоящее под знаком дифференцирования по времени, сохраняется. Это выражение и называется механической энергией материальной точки. Первый член в сумме отвечает кинетической энергии, второй — потенциальной.Этот вывод может быть легко обобщён на систему материальных точек[2]. В термодинамике исторически закон сохранения формулируется в виде первого принципа термодинамики:Изменение внутренней энергии термодинамической системы при переходе её из одного состояния в другое равно сумме работы внешних сил над системой иколичества теплоты, переданного системе, и не зависит от способа, которым осуществляется этот переходили альтернативно[6]:Количество теплоты, полученное системой, идёт на изменение её внутренней энергии и совершение работы против внешних силВ математической формулировке это может быть выражено следующим образом:, где введены обозначения — количество теплоты, полученное системой, — изменение внутренней энергии системы, — работа, совершённая системой.Закон сохранения энергии, в частности, утверждает, что не существует вечных двигателей первого рода, то есть невозможны такие процессы, единственным результатом которых было бы производство работы без каких-либо изменений в других телах[6]. Гидродинамика[править | править исходный текст] Основная статья: Закон БернуллиВ гидродинамике идеальной жидкости закон сохранения энергии традиционно формулируется в виде уравнения Бернулли: вдоль линий тока остаётся постоянной сумма[7] Здесь введены следующие обозначения: — скорость потока жидкости, — тепловая функцияжидкости, — ускорение свободного падения, — координата точки в направлении силы тяжести. Если внутренняя энергия жидкости не меняется (жидкость не нагревается и не охлаждается), то уравнение Бернулли может быть переписано в виде[8] где — давление жидкости, — плотность жидкости. Для несжимаемой жидкости плотность является постоянной величиной, поэтому в последнем уравнении может быть выполненоинтегрирование[8]: В электродинамике закон сохранения энергии исторически формулируется в виде теоремы Пойнтинга[9][10](иногда также называемой теоремой Умова—Пойнтинга[11]), связывающейплотность потока электромагнитной энергии с плотностью электромагнитной энергии и плотностью джоулевых потерь. В словесной форме теорема может быть сформулирована следующим образом:Изменение электромагнитной энергии, заключённой в неком объёме, за некий интервал времени равно потоку электромагнитной энергии через поверхность, ограничивающую данный объём, и количеству тепловой энергии, выделившейся в данном объёме, взятой с обратным знаком.Математически это выражается в виде (здесь и ниже в разделе использована Гауссова система единиц)где — некий объём, — поверхность, ограничивающая этот объём, — плотность электромагнитной энергии, — вектор Пойнтинга, — плотность тока, — напряжённость электрического поля, — индукция электрического поля, — напряжённость магнитного поля, — индукция магнитного поля.Этот же закон математически может быть записан в дифференциальной форме: В нелинейной оптике рассматривается распространение оптического (и вообщеэлектромагнитного) излучения в среде с учётом многоквантового взаимодействия этого излучения с веществом среды. В частности, широкий круг исследований посвящён задачам так называемых трёх- и четырёхволновоого взаимодействий, в которых происходит взаимодействие соответственно трёх или четырёх квантов излучения. Поскольку каждый отдельный акт такого взаимодействия подчиняется законам сохранения энергии и импульса, существует возможность сформулировать достаточно общие соотношения между макроскопическими параметрами взаимодействующих волн. Эти соотношения носят название соотношений Мэнли — Роу.В качестве примера рассмотрим явление сложения частот света: генерацию в нелинейной средеизлучения с частотой , равной сумме частот двух других волн и . Этот процесс является частным случаем трёхволновых процессов: при взаимодействии двух квантов исходных волн с веществом они поглощаются с испусканием третьего кванта. Согласно закону сохранения энергии, сумма энергий двух исходных квантов должна быть равна энергии нового кванта:Из этого равенства непосредственно следует одно из соотношений Мэнли — Роу:,которое, собственно, и выражает тот факт, что частота генерируемого излучения равна сумме частот двух исходных волн.В релятивистской механике вводится понятие 4-вектора энергии-импульса (или просточетырёхимпульса)[12]. Его введение позволяет записать законы сохранения канонического импульса и энергии в единой форме, которая к тому же является лоренц-ковариантной, то есть не меняется при переходе из одной инерциальной системы отсчёта в другую. Например, при движении заряженной материальной точки в электромагнитном поле ковариантная форма закона сохранения имеет вид,где — канонический четырёхимпульс частицы, — четырёхимпульс частицы, — энергия частицы, — четырёхвектор потенциала электромагнитного поля , —электрический заряд и масса частицы, — собственное время частицы.Также важным является тот факт, что даже при невыполнении закона сохранения энергии-импульса (например, в открытой системе) сохраняется модуль этого 4-вектора, с точностью до размерного множителя имеющий смысл энергии покоя частицы[12]: В квантовой механике также возможно формулирование закона сохранения энергии для изолированной системы. Так, в шредингеровском представлении при отсутствии внешних переменных полей гамильтониан системы не зависит от времени и можно показать[13], чтоволновая функция, отвечающая решению уравнения Шредингера, может быть представлена в виде: Здесь — волновая функция системы, — совокупность переменных, от которых зависит состояние системы в данном представлении, — собственные функции исобственные значения оператора Гамильтона, — постоянная Планка, — некоторые постоянные комплексные коэффициенты, характеризующие состояние системы. По определению средней энергией квантовой системы, описываемой волновой функцией, называется интегралгде — гамильтониан системы. Несложно видеть, что этот интеграл не зависит от времени: где также использовано свойство ортонормированности собственных функций гамильтониана[14]. Таким образом, энергия замкнутой системы сохраняется.Следует, однако, отметить, что по сравнению с классической механикой у квантового закона сохранения энергии имеется одно существенное отличие. Дело в том, что для экспериментальной проверки выполнения закона необходимо провести измерение, представляющее собой взаимодействие исследуемой системы с неким прибором. В процессе измерения система, вообще говоря, более не является изолированной и её энергия может не сохраняться (происходит обмен энергией с прибором). В рамках классической физики, однако, это влияние прибора всегда может быть сделано сколь угодно малым, в то время как в квантовой механике имеются фундаментальные ограничения на то, насколько малым может быть возмущение системы в процессе измерения. Это приводит к так называемому принципу неопределённости Гейзенберга, который в математической формулировке может быть выражен в следующем виде:,где имеет смысл среднеквадратичного отклонения измеренного значения энергии отсреднего значения при проведении серии измерений, — продолжительность взаимодействия системы с прибором в каждом из измерений.В связи с наличием этого фундаментального ограничения на точность измерений в квантовой механике часто говорят о законе сохранения средней энергии (в смысле среднего значения энергии, полученного в результате серии измерений). Являясь обобщением специальной теории относительности, общая теория относительностипользуется обобщением понятия четырёхимпульса — тензором энергии-импульса. Закон сохранения формулируется для тензора энергии-импульса системы и в математической форме имеет вид[15]где точка с запятой выражает ковариантную производную.В общей теории относительности закон сохранения энергии, строго говоря, выполняется только локально. Связано это с тем фактом, что этот закон является следствием однородности времени, в то время как в общей теории относительности время неоднородно и испытывает изменения в зависимости от наличия тел и полей в пространстве-времени. Следует отметить, что при должным образом определённом псевдотензоре энергии-импульса гравитационного поля можно добиться сохранения полной энергии гравитационно взаимодействующих тел и полей, включая гравитационное[16]. Однако на данный момент не существует общепризнанного способа введения энергии гравитационного поля, поскольку все предложенные варианты обладают теми или иными недостатками. Например, энергия гравитационного поля принципиально не может быть определена как тензор относительно общих преобразований координат[17]. История до XIX века[править | править исходный текст] Философские предпосылки к открытию закона были заложены ещё античными философами. Ясную, хотя ещё не количественную, формулировку дал в «Началах философии» (1644) Рене Декарт[18]:Когда одно тело сталкивается с другим, оно может сообщить ему лишь столько движения, сколько само одновременно потеряет, и отнять у него лишь столько, насколько оно увеличит своё собственное движение.Аналогичную точку зрения выразил в XVIII веке М. В. Ломоносов[19]. В письме к Эйлеру он формулирует свой «всеобщий естественный закон» (5 июля 1748 года), повторяя его в диссертации «Рассуждение о твердости и жидкости тел» (1760)[20][21]:Все перемены, в натуре случающиеся, такого суть состояния, что сколько чего у одного тела отнимется, столько присовокупится к другому, так ежели где убудет несколько материи, то умножится в другом месте… Сей всеобщий естественный закон простирается и в самые правила движения, ибо тело, движущее своею силою другое, столько же оные у себя теряет, сколько сообщает другому, которое от него движение получает[22].Одним из первых экспериментов, подтверждавших закон сохранения энергии, был экспериментЖозефа Луи Гей-Люссака, проведённый в 1807 году. Пытаясь доказать, что теплоёмкость газазависит от объёма, он изучал расширение газа в пустоту и обнаружил, что при этом еготемпература не изменяется. Однако, объяснить этот факт ему не удалось[19].В начале XIX века рядом экспериментов было показано, что электрический ток может оказывать химическое, тепловое, магнитное и электродинамическое действия. Такое многообразие подвиглоМ. Фарадея выразить мнение, заключающееся в том, что различные формы, в которых проявляются силы материи, имеют общее происхождение, то есть могут превращаться друг в друга[23]. Эта точка зрения, по своей сути, предвосхищает закон сохранения энергии.Первые работы по установлению количественной связи между совершённой работой и выделившейся теплотой были проведены Сади Карно[23]. В 1824 году им была опубликована небольшая брошюра «Размышления о движущей силе огня и о машинах, способных развивать эту силу» (фр. Réflexions sur la puissance motrice du feu et sur les machines propres а développer cette puissance[24]), которая вначале не получила большой известности, и была случайно обнаружена Клапейроном через 10 лет после издания. Клапейрон придал изложению Карно современную аналитическую и графическую форму и переопубликовал работу под тем же названием в журнале «Journal de l'Ecole Polytechnique». Позднее была также перепечатана в «Анналах Поггендорфа». После ранней смерти Карно от холеры остались дневники, которые были опубликованы его братом. В них, в частности, Карно пишет[25]: Тепло не что иное, как движущая сила, или, вернее, движение, изменившее свой вид. Это движение частиц тела. Повсюду, где происходит уничтожение движущей силы, возникает одновременно теплота в количестве, точно пропорциональном количеству исчезнувшей движущей силы. Обратно: при исчезновении теплоты всегда возникает движущая сила Оригинальный текст (фр.) Доподлинно неизвестно, какие именно размышления привели Карно к этому выводу, но по своей сути они являются аналогичными современным представлениям о том, что совершённая над телом работа переходит в его внутреннюю энергию, то есть теплоту. Также в дневниках Карно пишет[26]: По некоторым представлениям, которые у меня сложились относительно теории тепла, создание единицы движущей силы требует затраты 2,7 единицы тепла Оригинальный текст (фр.) Джеймсом Джоулем в ряде классических опытов. Он помещал в сосуд с водой соленоид сжелезным сердечником, вращающийся в полеэлектромагнита. Джоуль измерял количество теплоты, выделявшееся в результате трения в катушке, в случаях замкнутой и разомкнутой обмотки электромагнита. Сравнивая эти величины он пришёл к выводу, что выделяемое количество теплоты пропорционально квадратусилы тока и создаётся механическими силами. Далее Джоуль усовершенствовал установку, заменив вращение катушки рукой на вращение, производимое падающим грузом. Это позволило связать величину выделяемого тепла с изменением энергии груза[19][27]: количество теплоты, которое в состоянии нагреть 1 фунт воды на 1 градус по Фаренгейту, равно и может быть превращено в механическую силу, которая в состоянии поднять 838 фунтов на вертикальную высоту в 1 фут Оригинальный текст (англ.) 1843 года «О тепловом эффекте магнитоэлектричества и механическом значении тепла»[28].В работах 1847—1850 годов Джоуль даёт ещё более точный механический эквивалент тепла. Им использовался металлический калориметр, установленный на деревянной скамье. Внутри калориметра находилась ось с расположенными на ней лопастями. На боковых стенках калориметра располагались ряды пластинок, препятствовавшие движению воды, но не задевавшие лопасти. На ось снаружи калориметра наматывалась нить с двумя свисающими концами, к которым были прикреплены грузы. В экспериментах измерялось количество теплоты, выделяемое при вращении оси из-за трения. Это количество теплоты сравнивалось с изменением положения грузов и силой, действующей на них.Первым осознал и сформулировал всеобщность закона сохранения энергии немецкий врач Роберт Майер[19]. При исследовании законов функционирования человека у него возник вопрос, не изменится ли количество теплоты, выделяемое организмом при переработке пищи, если он при этом будет совершать работу. Если количество теплоты не изменялось бы, то из того же количества пищи можно было бы получать больше тепла путём перевода работы в тепло (например, через трение). Если же количество теплоты изменяется, то, следовательно, работа и тепло должны быть как-то связаны между собой и с процессом переработки пищи. Подобные рассуждения привели Майера к формулированию закона сохранения энергии в качественной форме[23]:Рассуждения Майера и опыты Джоуля доказали эквивалентность механической работы и теплоты, показав, что количество выделяемой теплоты равно совершённой работе и наоборот, однако, формулировку в точных терминах закону сохранения энергии первым дал Герман Гельмгольц[23]. В отличие от своих предшественников, Гельмгольц связывал закон сохранения энергии с невозможностью существования вечных двигателей[30]. В своих рассуждениях он шёл от механистической концепции устройства материи, представляя её как совокупность большого количество материальных точек, взаимодействующих между собой посредством центральных сил. Исходя из такой модели, Гельмгольц свёл все виды сил (позднее получивших название видов энергии) к двум большим типам: живым силам движущихся тел (кинетической энергии в современном понимании) и силам напряжения (потенциальной энергии). Закон сохранения этих сил был им сформулирован в следующем виде[31]: Во всех случаях, когда происходит движение подвижных материальных точек под действием сил притяжения и отталкивания, величина которых зависит только от расстояния между точками, уменьшение силы напряжения всегда равно увеличению живой силы, и наоборот, увеличение первой приводит к уменьшению второй. Таким образом, всегда сумма живой силы и силы напряжения постоянна. Оригинальный текст (нем.) [31]: понимая под и скорости тела в положениях и соответственно, а под — «величину силы, которая действует по направлению r» и «считается положительной, если имеется притяжение, и отрицательной, если наблюдается отталкивание…»[30] Таким образом, главным нововведением Гельмгольца стало введение понятия потенциальных сил и потенциальной энергии, что позволило в дальнейшем обобщить закон сохранения энергии на все разделы физики. В частности, опираясь на закон сохранения энергии, он вывел закон электромагнитной индукции Фарадея. Введение термина «энергия»[править | править исходный текст] Основная статья: История термина «энергия»Переход от понятия «живой силы» к понятию «энергии» произошёл в начале второй половине XIX века и был связан с тем, что понятие силы уже было занято в ньютоновской механике. Само понятие энергии в этом смысле было введено ещё в 1807 году Томасом Юнгом в его «Курсе лекций по естественной философии и механическому искусству» (англ. «A course of lectures on natural philosophy and the mechanical arts»)[32][33]. Первое строгое определение энергии далУильям Томсон в 1852 году в работе «Динамическая теория тепла»[23][34]:Под энергией материальной системы в определённом состоянии мы понимаем измеренную в механических единицах работы сумму всех действий, которые производятся вне системы, когда она переходит из этого состояния любым способом в произвольно выбранное нулевое состояние Философское значение закона[править | править исходный текст]Открытие закона сохранения энергии оказало влияние не только на развитие физических наук, но и на философию XIX века. С именем Роберта Майера связано возникновение так называемого естественно-научного энергетизма — мировоззрения, сводящего всё существующее и происходящее к энергии, её движению и взаимопревращению. В частности, материя и дух в этом представлении являются формами проявления энергии. Главным представителем этого направления энергетизма является немецкий химик Вильгельм Оствальд, высшим императивом философии которого стал лозунг «Не растрачивай понапрасну никакую энергию, используй её!»[35] Закон сохранения энергии (важность понятия “энергообмен“) АННОТАЦИЯ. В современной физике существуют разные формы записи обобщенного уравнения состояния системы в виде закона сохранения энергии. Предложена обобщенная форма записи этого уравнения, учитывающая переходные процессы в различных формах движения физической системы. Указано на необходимость более широкого применения в физике понятия “энергообмен”, частными случаями которого являются такие понятия, как “работа”, “теплообмен”, “количество электроэнергии”. ПРИМЕЧАНИЕ: Для получения краткой справки по поводу недостаточно ясных, редко применяемых или введенных автором сайта терминов пройдитесь по ссылке Предметный указатель (от А до О и от П до Я), а по поводу примененных обозначений – по ссылке Символьный указатель (латинские буквы и греческие буквы). Закон сохранения энергии – фундаментальный закон природы. Содержание закона наиболее кратко раскрывается в Словаре естественных наук (Глоссарий.ру): “Энергия любой замкнутой системы при всех процессах, происходящих в системе, остается постоянной. Энергия может только превращаться из одной формы в другую и перераспределяться между частями системы. Для незамкнутой системы увеличение/уменьшение ее энергии равно убыли/возрастанию энергии взаимодействующих с ней тел и физических полей.” Закон сохранения энергии вытекает в качестве следствия из обобщенного уравнения состояния физической системы. Это уравнение положено в основу предлагаемой систематизации физических величин, которая привела к созданию энергодинамической системы физических величин (ЭСВП). Однако закон сохранения энергии можно понимать шире, чем в современной физике, чему посвящена статья о физическом содержании движения и энергии Рассмотрим разные формы записи уравнения закона сохранения энергии, существующие в современной физике. Особенно в связи с тем, что ряд этих форм записи не соответствует принципу причинности, что обосновывается в статье, посвященной обобщенному уравнению состояния. Формы записи закона сохранения энергии в классической физике В популярном справочнике по физике (Б.Яворский и А.Детлаф, 1990) закон сохранения энергии имеет следующую форму записи в виде обобщенного уравнения состояния замкнутой термодинамической системы: W = Wk + Wp + U , (1) где W – полная энергия системы; Wk − кинетическая энергия системы в целом; Wp − потенциальная энергия системы в целом; U – внутренняя энергия системы. Смысл слов “в целом” состоит в том, что значения кинетической энергии и потенциальной энергии во всех формах движения системы просуммированы друг с другом. Закон сохранения энергии можно распространить на незамкнутые системы, если принять во внимание условие приращений. Это условие требует записывать при систематизации физических величин определяющие уравнения не в абсолютных значениях величин, а в их приращениях. На основании уравнения (1) приращение энергии системы с учетом соблюдения принципа причинности можно записать как сумму приращений видов энергии: dW = Σi (dWk )i + Σi (dWp )i + Σi (dU)i . (2) Уравнения (1) и (2) указывают на то, что внутри системы энергия может переходить из одного вида энергии в другой (из кинетической энергии в потенциальную) и наоборот при неизменности внутренней энергии, а также переходить из внутренней энергии в кинетическую и потенциальную энергии и наоборот. Форма записи (1) не учитывает возможность перехода энергии из одной формы движения в другую, то есть не принимает во внимание классификацию энергии по формам и видам. Недостатком формы записи (1) является также ее приемлемость лишь для замкнутой системы. Обратим также внимание на то, что в уравнениях (1) и (2) не отражена энергия диссипации, являющаяся одним из видов любой формы энергии. Так как идеализированные системы, в которых не учитывается явление диссипации, являются консервативными системами, то уравнения (1) и (2) приемлемы лишь для консервативных систем. Более объективной формой записи закона сохранения энергии является уравнение состояния, приведенное, например, у В.Сычёва (1970): где dqi − приращение координаты состояния системы. Запись уравнения состояния в форме (3), в отличие от записи в форме (1), учитывает возможность перехода энергии из одной формы движения в другую форму движения внутри системы, но не учитывает возможность перехода из одного вида энергии в другой вид энергии внутри любой формы движения. Поэтому уравнение состояния в форме (3) может быть применено как уравнение состояния для одной формы движения. Главный недостаток формы записи уравнения состояния (3) в том, что эта запись противоречит принципу причинности, в ней следует левую часть переставить вправо. Расширенная форма записи закона сохранения энергии В основу систематизации физических величин (И.Коган, 2004) положено суммирование не только по формам энергии, а и по видам энергии. Для этой цели в уравнении (3) каждое выражение в круглых скобках следует расшифровать с помощью обобщенного уравнения динамики, приведенного в статье, посвященной переходному процессу в физической системе. И тогда уравнение состояния (3) с учетом принципа причинности запишется в такой обобщенной форме: ( 4 ) где n − число форм движения (форм энергии) в системе;k − порядок производной по времени в уравнении динамики;m − число учитываемых видов энергии в форме энергии;аi − конструктивный параметр i-ой формы движения;ΔUi = (∂W/∂t)0 − разность потенциалов для i-ой формы движения из уравнения (3). Закон сохранения энергии в форме записи (4) примечателен тем, что в нем сначала подсчитываются суммы в круглых скобках, то есть суммирование ведется сначала по видам энергии, а уж потом определяется общая сумма, где суммирование ведется по формам энергии. Это как раз и соответствует расположению форм и видов энергообмена на схеме, учитывающей классификацию форм и видов энергии, а также на схеме иерархии уровней систематизации физических величин. Для полного учета всех форм энергии в левую часть уравнения состояния (4) должна быть добавлена сумма приращений энергии, вызванных изменением состояния системы под влиянием разных форм физического поля. Тогда уравнение состояния примет такой обобщенный вид: dW = Σi ΔUi dqi + Σj ΔUj dqj , (5 ) где i – число форм движения; j – число форм физического поля. Уравнение (5) является наиболее полной формой записи закона сохранения энергии по сравнению с другими формами его записи в современной физике. Уравнения (4) и (5) отражают не только переход энергии из системы в среду или из среды в систему, но и переход энергии из одной формы движения в другую внутри системы, из энергии физического поля в энергию любой формы движения и наоборот. Поэтому эти уравнения и должны быть положены в основу закона сохранения энергии, полное название которого − закон сохранения и превращения энергии. Закон сохранения энергии в современной трактовке ничего не говорит о сохранении направления движения, так как энергия является скалярной величиной. В статье, посвященной взаимосвязи движения и энергии, показано, что энергия является характеристикой движения. То есть закон сохранения энергии является частным случаем более общегозакона сохранения движения, учитывающего не только сохранение количества энергии, но и сохранение направления движения. Именно закон сохранения движения отражает не только вечное существование материи, но и вечное ее движение. О необходимости применения понятия “энергообмен” Обобщенным понятием для обозначения любого перехода энергии из среды в систему и наоборот является понятие “энергообмен”. К сожалению, это понятие сейчас используется, в основном, в биологии, а не в физике, хотя это чисто физическое понятие. Словарное определение понятия “энергообмен” найти не удалось. Понятие “энергообмен” встречается лишь в философских словарях применительно к таким научным направлениям, как синергетика и неодетерминизм. Однако при систематизации физических величин это понятие является одним их ключевых. Приращение энергии системы dW является не чем иным, как следствием дисбаланса энергообмена. Важное пояснение сделал А.Вейник (1968), указывая на то, что в записи dW оператор d перед W не говорит о том, что dW является дифференциалом, так как величина dW есть не изменение чего-либо, а просто бесконечно малое приращение энергообмена. Физики чаще говорят о формах переходаа энергии, а не об “энергообмене”. Но это не означает, что в физике не используются широко понятия, эквивалентные понятию “энергообмен”. Например, в механической форме движения вместо энергообмена говорят о работе силы, в электрической форме движения – о количестве электроэнергии, в тепловой форме движения – о теплообмене, а это частные случаи обобщенного понятия “энергообмен”. Представляется целесообразным постепенно вместо термина “работа силы” применять термин “механический энергообмен”, вместо термина “количество электроэнергии” – термин “электрический энергообмен”. Наконец, необходимо учитывать, что внутри реальных физических систем всегда происходит диссипативный энергообмен, то есть перенос части энергии упорядоченного движения любой формы движения в энергию неупорядоченной тепловой формы движения. Из всего сказанного следует, что термин “энергообмен” имеет право на весьма широкое распространение в физике. Поэтому он и схематизирован в статье, посвященной классификации форм и видов энергии (И.Коган, 2006, 2009). И неверно, когда вместо обобщенного понятия “энергообмен” ко многим формам движения применяют частное понятие “работа”, применимое лишь к механическим формам движения. Об энергообмене в механических формах движения подробно написано в статье, посвященной работе силы. Литература 1. Вейник А.И., 1968, Термодинамика. 3-е изд. – Минск, Вышейшая школа, 464 с.2. Коган И.Ш., 2004, “Физические аналогии” – не аналогии, а закон природы. – http://www.sciteclib...pages/7438.html3. Коган И.Ш., 2006, Обобщение и систематизация физических величин и понятий. – Хайфа, Изд. Рассвет, 207 с.4. Коган И.Ш., 2009, Систематизация и классификация определений и дополнений к понятию “энергия”. – “Автоматизация и IT в энергетике”, 2-3, с.с. 56-63.5. Сычёв В.В., 1970, Сложные термодинамические системы. – М.: Энергия.6. Яворский Б.М., Детлаф А.А., 1990, Справочник по физике. 3-е изд. М.: Наука, Физматгиз, 624 с. © И. Коган Дата первой публикации 01.03.2008Дата последнего обновления 07.11.2013 :) Edited June 17, 2014 by შანკარადევა Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
შანკარადევა Posted June 17, 2014 დარეპორტება გაზიარება Posted June 17, 2014 აი პასუხები კითხვებზე თუ საიდან წარმოიშვა კაცობრიობა და სამყარო: ადვაიტა ვედანტა ხშირად დასმადი შეკითხვები (ავტორი - ვიდიაშანკარ სუნდერსანი) რუსულიდან ქართულად თარგმნა ღვთისავარ ჩაბრავამ 1. რა არის ადვაიტა ვედანტა? პირდაპირი გაგებით ნიშნავს „არა-დუალიზმს“, ადვაიტა - ესაა ვედანტას ერთერთი უძველესი ფილოსოფიური სკოლა. ადვაიტა დაფუძნებულია უპანიშადებზე, ბრაჰმა-სუტრებსა და ბჰაგაბად-გიტაზე. ადვაიტა ამტკიცებს, რომ ჯივას (ცოცხალი არსების, ინდივიდის), ინდივიდუალობისა - სხვა არაფერია თუ არა თავად ბრაჰმანი (კოსმიური ღვთაება, ზესული-აბსოლუტი). ეს სწავლება გამომდინარეობს უპანიშადური მტკიცებიდან „ტატ ტვამ ასი“ და „ახამ ბრახმასმი“. ამაშია კარდინალური დოქტრინა რომელიც ადვაიტას განასხვავებს ვედანტას სხვა სკოლებისაგან. ადვაიტას ძირითადი პრინციპები დეტალიზირებული იქნა შრი შანკარაჩარიას, მეშვიდე მერვე საუკუნეებში მცხოვრები გამოჩენილი ფილოსოფოსის მიერ დაწერილ კომენტარებში. 2. ვინაა ადვაიტას ფუძემდებელი? არ არსებობს ერთი კონკრეტული დამფუძნებელი ადვაიტას სწავლებისა. რადგანაც ადვაიტას ფილოსოფია ფესვებით მთლიანად დაფუძნებულია უპანიშადებზე, რომლებიც წარმოადგენენ მარადიული ვედების განუყოფელ ნაწილს, ადვაიტას ტრადიცია არ ეფუძნება ერთ კონკრეტულ ისტორიულ პირს. ასე თუ ისე, იმ მიზეზის და გამო რომ მას გააჩნდა ძალიან ბევრი ნაშრომი შექმნილი, შანკარაჩარია აღიარებულია ადვაიტას ერთერთ ყველაზე მნიშვნელოვან გურუდ ამ იუგაში. შანკარაჩარიამდე ეს ტრადიცია უმთავრესად ზეპირსიტყვიერების მეშვეობით გადაეცემოდა. ახლაც კი ადვაიტას ტრადიციული მეთოდია გურუს ფერხთით მოკალათება და მისი ქადაგების მოსმენა. ტექსტების უბრალო კითხვა არასაკმარისია. 3. როგორია ადვაიტას ძირითადი დებულებანი? ატმანისა და ბრაჰმანის არსობრივი (სულიერი, სუბსტანციური) ერთობა და იდენტობა - ესაა ადვაიტას ერთერთი ყველაზე მთავარი დებულება. ბრაჰმანი განიხილება როგორც ფუძე, რომელის საფუძველზეც ვითარდებიან შეგრძნებადი ფენომენები, აგრეთვე როგორც ანტარიამ - ყველა არსების შინაგან მმართველზე. ატმანი, ჭეშმარიტი მე - იგივეა რაც, ეს შინაგანი მმართველი (ღმერთი) და ამიტომაც ბრაჰმანის იდენტურია. მუქტი მდგომარეობს ამ იდენტურობის გაცნობიერებაში, არამარტო როგორც პირდაპირი ან ინტელექტუალური გაგების საგნისა, არამედ აგრეთვე რაღაც ისეთისა, რაც უნდა იქნეს შემეცნებულ გათავისებული როგორც ინდივიდუალობა, მისი საკუთარი გამოცდილებიდან. იოგინური პრაქტიკა ადამიანს ეხმარება ამგვარ გაცნობიერებაში, რამეთუ ის ეხმარება მაძიებელს გრძნობათა კონტროლის პრაქტიკაში და მიმართავს ანტახკარანას (შემეცნების ორგანოს) შიგნით, სულიერ წიაღში. აშტანგა იოგას პრაქტიკა რეკომენდირებულია ადვაიტას მასწავლებელთა მიერ. თუმცაღა ისიც უნდა გვახსოვდეს რომ მუქტი არ წარმოადგენს ჩვეულებივი რიტუალური პრაქტიკის რეზულტატს. არის რა ადამიანის სულიერი არსი ბრაჰმანის იდენტური, მუქტი ყოველთვის არსებობს. რიტუალური პრაქტიკა გვეხმარება მარტოოდენ ჩიტა-სუდხის მიღწევაში.ადვაიტა - არადუალისტური სწავლებაა. როდესაც ეკითხებიან თუ რატომ იგრძნობა სამყაროში დუალიზმი, ადვაიტა მრავალსაფეხურიან პასუხს იძლევა. დიფერენცირებული სამყარო ახსნილია მაიას, შემოქმედებითი ილუზიის ძალით. ინდივიდუალურობის თვალსაზრისით, დუალობის აღქმა უკავშირდება ავიდიას - უმეცრებას. რომლის მიზეზითაც ბრაჰმანთან ერთობა შეუმეცნებელია და ამის მაგივრად დაიკვირვება დოფერენცირებულობა. ეს წააგავს იმას თუ როგორ ხედავენ ზოგიერთები შეცდომით თოკში გველს. ხოლო როდესაც თოკი ამოცნობილია, გველი ქრება. ამის ანალოგიურად ბრაჰმანის გაცნობიერებასთან ერთად დიფერენცირებულობა ქრება. ეს არ ნიშნავს რომ გარეგნული სამყარო, ფენიმენალური სამყარო - ესაა ავიდიას, ინდივიდუუმის უმეცრების შედეგი, და ეს იდეა, რომელსაც ეწოდება დრიშტი=შრიშტი ვადა, ახლოა სუბიექტურ იდეალიზმთან და ადვაიტას მოძღვრებაში არავის მიერ არაა მხარდაჭერილი პრაკაშანანდას გარდა. ადვაიტას სკოლათა უმრავლესობა ემხრობა აზრს რომ ეს აღქმა (არასწორი აღქმა) დიფერენცირებულობისა, ერთიანი ბრაჰმანის მაგივრად იბადება უმეცრების მიზეზით. ავიდიასგან განთავისუფლება არის კიდეც მუქტის (სულიერი ხსნის) სინონიმი. 4. რა კავშირია ადვაიტასა და ბუდიზმს შორის? ხომ არ წარმოადგენს ადვაიტა ბუდიზმის კოპიოს? არა, ადვაიტა - ეს უბრალოდ ბუდიზმის კოპიო არაა. უკანასკნელი ასწლეუბი ადვაიტას აკრიტიკებენ როგორც „პრაჩანნა ბაუდჰამ“ ანუ შენიღბულ ბუდიზმს. ეს კრიტიციზმი გამომდინარეობს ვედანტას ზოგიერთი ვიშნუიტური სკოლებიდან, მაგრამ ის უადგილოა. ჯერ ეს ერთი, არ არსებობს ერთი კონკრეტული „ბუდიზმი“ და რათა კრიტიკას აზრი ქონდეს, უნდა მითითებულ იქნეს, ბუდიზმი რომელი სკოლა იგულისხმება. შანკარაჩარია ბევრ ენერგიას ხარჯავს, როდესაც თავის კომენტარებში აკრიტიკებს მრავალ ფილოსოფიურ პოზიციას, რომლებიც ბუდიზმის სხვადასხვა სკოლებმა მიიღეს. თანამედროვე აკადემიკური მკვლევარების მხრიდან ადვაიტა ხშირად შედარებულია მადხიამიკას და იოგაჩარას სკოლებს. თანამედროვე აკადემიური შედარება ადვაიტასა და მადხიამიკასი ძირითადად გამოწვეულია იმ ფაქტით რომ მანდუკია-კარიკას, დაწერილი გაუდაპადას მიერ, შანკარას პარამ-გურუს მიერ, აჩვენებს რომ კომენტარების ავტორი კარგად იცნობდა ბუდიზმის ამ სკოლას. ასე თუ ისეთუ განაცხადებენ რომ ადვაიტა ვედანტა არსით იგივეა რაც მადხიამიკა ბუდიზმი, იქვე საჭიროა მითითება რომ, ასეთი თვალსაზრისი ჩნდება მადხიამიკას ბუდიზმისა და ადვაიტას მთავარი დებულებების გაუგებრობაში. არსებობს მრავალი ძირითადი დეტალი, რომლებითაც ადვაიტა განსხვავდება მადხიამიკას ბუდისტური სკოლისაგან. რაც შეეხებათ იოგაჩარას, მაშინ შეთავსება ანუ მსგავსებათა პუქნტები გამომდინარეობს იმ ფაქტიდან რომ იოგაჩარა ბუდიზმში ისეთივე დიდი ყურადღევა ეთმობა იოგას პრაქტიკას, ისევე როგორც სხვა ინდურ ფილოსოფიურ სკოლებში. 5. რატომ უწოდებენ ხშირად ადვაიტას მაიავადას? სიტყვა „მაიავადა“ ემსახურება მრავალ მიზანს. რადგანაც ადვაიტა ამტკიცებს ინდივიდუალური ატმანის ბრაჰმანთან იდენტურობას, რაღათქმაუნდა ჩნდება ეჭვი დეიფერენცირებული სამყაროს წარმოშობასთან დაკავშირებით. ხილვადი დიფერეცირებულობა სამყაროში აიხსნება მაიათი. ადვაიტა ვედანტაში მაიას გააჩნია ტექნიკური მნიშვნელობა, როგორც ბრაჰმანის (სარგუნა ბრაჰმანის) შემოქმედებითი ძალა რომელიც აგრეთვე ბარიერსაც წარმოადგენს, რომლის მიზეზითაც სამყარო აღიქმება როგორც, დიფერენციაციებით აღსავსე, ხოლო ბრაჰმანთან ერთიანობა არ შეიმეცნება. შეხედე ამ პუნქტთან დაკავშირებულ დეტალებს შემდეგ პუნქტში. ვაიშნავების ზოგიერთი სკოლები იყენებენ სიტყვა მაიავადას არასწორი მნიშვნელობით. ასე თუ ისე ეს კრიტიციზმი მაიას ინტერპრეტაციას ახდენს როგორც უბრალოდ ილუზიისა და კიცხავს ადვაიტას სამყაროს როგორც ილუზიის უარყოფაში, რომელიც ძილსა ჰგავს. ასეთი კრიტიციზმი ხელყოფს მაიას კონცეფციის სინატიფეს ადვაიტაში. 6. ნუთუ ადვაიტა არ უარიყოფა ყოველდღიური გამოცდილებით? სულაც არა, სინამდვილეში ადვაიტა ამტკიცებს, რომ ყოველდღიური გამოცდილებას მივყავართ დიფერენცირებულობის აღიარებამდე, მაგრამ ის მახვილს აკეთებს იმაზე რომ ბრახმანუბჰავას გამოცდილებით უკუიგდება და უარიყოფა ყოველდღიური გამოცდილება, რომელიც დაფუძნებულია ხუთ ფიზიკურ გრძნობაზე. ტრადიცია ამტკიცებს რომ არასწორია მეტაფიზიკის საკითხებში დასკვნები გამოვიტანოთ მხოლოდ ჩვეულებრივ ფიზიკურ გამოცდილებაზე დაყრდნობით. ვედანტას ყველა სკოლა წმინდა წერილს ანუ ვედებს მიაკუთვნებენ ცოდნის განპირობებულ წყაროებს. რამეთუ ადვაიტა მხოლოდ უპანიშადებიდან შეიცნობა, ის არ უარიყოფა ყოველდღიური გამოცდილებით. სხვა მხრივ კი ბრაჰმანის იდენტურობის ცოდნა უკუაგდებს ჩვეულებრივ აღქმადობას. ასევე ადვაიტა აცხადებს რომ არა იქნებოდა საერთოდ აუცილებელი არანაირი ტრაქტატები, დასკვნის გამოტანა მარტო ყოველდღიური გამოცდილების საფუძველზე რომ კეთდებოდეს. 7. როგორია წმინდა წერილის კონცეფცია ადვაიტას მიხედვით? წმინდა წერილის კონცეფცია ადვაიტაში არსით იგივეა რაც პურვა მიმანსაში, ერთი მთავარი განსხვავებით. აი ამგვარად: 1) ვედები, რომლებიც იყოფიან - რიგ, იაჯურ, სამა და ათხარვა-ვედებად, წარმოადგენენ ავტორიტეტულ წმინდა წერილს. 2) თითოეულ ვედას გააჩნია კარმაკანდა, რომელიც შედგება მანტრებისა და რიტუალური მითითებებისაგან (ვიდხი) და ჯნანაკანდუსაგან, რომელიც შედგება უპანიშადებისა და ბრაჰმანებისაგან. 3) განსხვავება რომელიც არის ადვაიტაში პურვამიმანსასთან მიმართებაში, მდგომარეობს ჯნანაკანდას როლში. უპანიშადები, უბრალოდ არტხავადა კი არ არის, როგორც პურვამიმანსიკები აცხადებენ. უპანიშადები ასწავლიან ბრაჰმანის ცოდნასდა არამც არ ისახავენ მიზნად უბრალოდ რიტუალური ქმედებების ნაყოფთა ქებადიდებას. 8. როგორ განსხვავდება ადვაიტისტების თაყვანისცემა უფლის (ღმერთის) მიმართ, ვედანტას სხვა სკოლების თაყვანისცემის მანერისაგან? ორთოდოქსალური ადვაიტისტური ტრადიცია ძალიან ახლოა სმარტას ტრადიციასთან, რომელიც მისდევს პანჩაიტანა პუჯას სისტემას, სადაც ვიშნუს, შივას, შაკტის, განაპატის და სურიას (სხვაგვარად სკანდას) როგორც საგუნა ბრაჰმანის ფორმებს. თაყვანისცემა ხორციელდება ყოველდღე, ისევე როგორც განსაკუთრებული სადღესასწაულო შემთხვევების დროს, რომელიც ღვთაებათაგან ერთერთს მიეკუთვნება. იმის მსგავსი შეკითხვები, მაგ. ვინაა უფრო მაღლა ვიშნუ თუ შივა, რომლებიც (შეკითხვები) საკმაოდ პოპულარულია ინდუსთა მრავალ ჯგუფში, ადვაიტისტებში მათ არ მიესალმებიან. რადგან როგორც შრი ჩანდრასეკხარაბჰარატიმ, სრულმა ჯივანმუკტამ თქვა, „თქვენ არ შეგიძლიათ იხილოთ უფლის ტერფები და მისი სახის ბუნების შესახებ ფუჭ დებატებზე ხარჯავთ დროს?“ ნათქვამია რომ ვიშნუ და შივა, ინდუიზმის დიადი ღმერთები, ორივენი ძლიერ მნიშვნელოვანნი არიან ადვაიტისტურ ტრადიციაში. ადვაიტას ორდენის სანიასები ყოველთვის აღიარებენ იმას რომ მისდევენ საკუთარივე სიტყვებს „იტი ნარინიანასმარანამ“. თაყვანისცემაში ადვაიტისტები არ ამტკიცებენ დევათაგან ერთი კონკრეტული დევას მიმართ მსახურებას, ისინი არ ანიჭებენ უპირატესობას რომელიმე მათგანს. რამეთუ ბრაჰმანს არ გააჩნია ფორმა (ნირგუნა) და საერთოდაც ყველა ფორმა (გუნა) მასვე ეკუთვნის ერთნაირად. კონკრეტულ ფორმას რომელსაც ანიჭებენ უპირატესობას, ეწოდება იშტა-დევატა. იშტა დევატები ადვაიტისტების მიერ პატივდებულნი, მოიცავენ ვიშნუს როგორც კრიშნას, ჯაგადგურუს და რამას; შივას როგორც დაკშინამურტის, გურუს, სიჩუმეში დამრიგებელს და ჩანდრამაულიშვარას; დედაქალღმერთისა, როგორც პარვატის, ლაკშმის და სარასვატის. განსაკუთრებითაა პოპულარული წარმოდგენა ვიშნუს შესახებ როგორც შალაგრამასი, შივას როგორც ლინგამის და შაკტის როგორც შრი ჩაკრის. განაპატი ყოველთვის თაყვანიცემა ყოველგვარი ადამიანური საქმის დასაწყისის წინ, სხვა ღმერთების პუჯების ჩათვლით. ყოველდღიური რიტუალი სანდხიავანდანა მიეკუთვნება სურიას. სამპრადაია ადვაიტას სანიასინები წარმოთქვამენ აგრეთვე ვიშნუ საჰასრანამსაც და შატარუდრიას იაჯურ ვედადან როგორც თავიანთი ყოველდღიური მსახურების ნაწილს. არის კიდევ სხვა აღსანიშნავი განსხვავება თაყვანისცემაში, ადვაიტურ ტრადიციასა და სხვა სკოლების ინდუისტური თაყვანისცემის მეთოდებს შორის. ადვაიტა დაჟინებით ამტკიცებს რომ განსხვავებულობა თაყვანისმცემელსა და ღმერთს, თაყვანისცემის ობიექტს შორის, იმქვრევა და ქრება სამადჰიში. ეს პოზიცია არ უნდა ავურიოთ ზოგიერთი შაივური სკოლების პოზიციაში, რომლებიც ნიშნავენ რიტუალურ იდენტიფიკაციას და ეთაყვანებიან შივას მსახურების დროს. ეს იდენტურობა ატმანისა და ბრაჰმანისა არის აბსოლუტური ჭეშმარიტების საგანი და არა მარტო დროებითი რიტუალური იდენტიფიკაცია. აგრეთვე ვაიშნავურ ვედანტურ სკოლათა უმრავლესობა თვლის რომ განსხვავება ატმანსა (თაყვანისმცემელს) და ბრაჰმანს (თაყვანისცემის ობიექტს) შორის ნარჩუნდება მარადიულად. 9. როგორია ადვაიტისტური განთავისუფლების ე.ი. მუქტის კონცეფცია? ადვაიტას ანალიზის თანახმად ადამიანური სიცოცხლე და ქმედებანი აიხსნება კარმული თეორიის საფუძველზე, რომელსაც რეინკარნაციის ე.ი. სულიერი ტრანსმიგრაციის წრე მოყავს მოქმედებაში. ყველა ქმედება, კეთილი, ბოროტი, ქმნიან საკუთარ პერსონალურ კარმულ დანალექებს ანუ ანაბეჭდებს, რომელთაც ეწოდებათ - ვასანები (სამსკარები), რომლებიც ახდენენ საკუთარი რეზულტატების დემონსტრირებას დროის გარკვეული მონაკვეთის შემდეგ. კარმა, რომელმაც უკვე დაიწყო თავისი ნაყოფების მოცემა, ეწოდება - პრარაბდჰა კარმა, ესაა კარმა რომელიც პასუხს აგებს ჩვენს ამჟამინდელ ინკარნაციაზე. შეკრებილი კარმა რომელიც უკვე მზადაა მიოწიოს თავისი ნაყოფები, ეწოდება - სანჩიტა კარმა. რეინკარნაციის ციკლის გარძელებასთან ერთად, უფრო მეტი კარმა იქნება შექმნილი მომავალში და ამას ეწოდება - აგამინ კარმა. განთავისუფლება (მუქტი) განიხილება როგორც გამოსავალი ამ უსასრულო ციკლიდან. ადვაიტაში მუქტი ესაა ბრაჰმანის სინონიმი. შრუტი (წმინდა წერილი) ამბობს: „ბრაჰმავიტ ბრაჰმაივა ბჰავატი“ - ის ვინც იმეცნებს ბრაჰმანს თავად ხდება ბრაჰმანი. ადვაიტისტურ გაგებაში, ხდება მხოლოდ მეტაფორულად. არა ისე რომ რაც აქამდე არ იყო ბრაჰმანი, ახლა გახდა ბრაჰმანი. უფრო „ბრაჰმანის ცოდნა“ ნიშნავს უმეცრევისაგან განთავისუფლებას, საკუთარი შინაგანი ბრაჰმანის არსობრივი ნატურასთან მიმართებაში. ასე და ამგვარად „ბრაჰმანის ცოდნა“ - ესაა „ბრაჰმანად ყოფნა“. ის ვინც გააცნობიერა ერთიანობა საკუთარი ატმანისა ბრაჰმანთან, წარმოადგენს ჯივანმუქტას, ის ვინც მომავალ ინკარნაციაშიც კი განთავისუფლებულია. ამგვარი გაცნობიერება არავითარ შემთხვევაში არ და ვერც იქნება პირდაპირი გაგება მაჰავაკია უპანიშადებისა. ჯივანმუქტა ესაა - ვინც განიცადა იდენტურობის ჭეშმარიტობა თავად. ასე და ამგვარად ნათქვამია რომ მუქტი არ წარმოადგენს რიტუალური ქმედების რეზულტატს (კარმა მარგა) ან ერთგული მსახურებისა (ბჰაკტი მარგა). ამ გზებს მივყავართ პირდაპირ და პასუხს გვცემენ „როგორ“ და არა „რატომ“ განთავისუფლების საკითხზე. ამიტომაც ადვაიტა ვედანტას გზა იწოდება ჯნანა მარგად ანუ ცოდნის გზად. 10. როგორია ჯივანმუქტას მნიშვნელობა? ადვაიტა მიყვება იმ დებულებას რომ ბრაჰმანის გაცნობიერება შესაძლებელია პირდაპირ დედამიწაზე. ძლიერ განვითარებული მაძიებელი, რომელიც შეისწავლის ვედანტას სუფთა გონებითა და მუმუკშუტვის ძლიერი ტენდენციით, ვარგისია იმისათვის რომ რეალურად გააცნობიეროს ბრაჰმანი. ის ვინც რეალურად გააცნობიერა ბრაჰმანი არის - ჯივანმუქტა, ის განთავისუფლებულია იმ დროის განმავლობაში როდესაც ის ჯერ კიდსევ ცხოვრობს. ის კიდევ აგრძელებს ცხოვრებას მატერიალურ სხეულში პრარაბდჰა კარმას ინერციის გამო, რომელმაც უკვე დაიწყო ნაყოფების მოცემა. მაგრამ ის აღარ კრიფავს შემდგომ კარმას, რამეთუ მთელი აგამინ კარმა და სანჩიტა კარმა „იფერფლება“ ბრაჰმაჯნანას ცოდნაში. როდესაც პრარაბდჰა კარმა ამოწურავს თავის თავს, სხეული კვდება და ითქმის რომ ჯივანმუქტამ მიაღწია ვიდეხამუქტას. შრუტის მიხედვით „ნეხაპუნარავარტი“ - ის მეტი აღარ შედის რეინკარნაციის ციკლში. 11. როგორები არიან ადვაიტას წამყვანი სკოლებიდან ზოგიერთი? ყველაზე ადრინდელი სკოლები რომელთა ტექსტები დღესდღეობით ხელმისაწვდომი არიან ესენია - გაუდაპადას (5-6 საუკუნეები -მანდუკია კარიკა) და შანკარაჩარია (7-8 საუკუნეები, - ბრაჰმასუტრა ბჰაშია, ბჰაგავადგიტა ბჰაშია და ბჰაშიები სხვადასხვა უპანიშადებისა). ტრადიციაში ცნობილნი არიან შანკარას ოთხი მოწაფე - სურეშვარა, პადმაპადა, ტოტაკა და ხასტამალაკა. შანკარას თანამედრობე იყო მანდანა მიშრა, რომელიც ტრადიციით ასოცირდება სურეშვარასთან. გვიანდელ შანკარასშემდგომ პერიოდში, ზოგიერთი წამყვანი წარმომადგენლები ადვაიტას სკოლისა იყვნენ ვაჩასპატი მიშრა (მე-9 საუკუნე), ჯნანაგჰანა და სარვაჯნანატმანი (მე-9 – 10-საუკუნე), პრაკაშატმანი (მე-11 საუკუნე), შრიხარშა (მე-12 საუკუნე), ანანდაგირი, ბჰარატა ტირტხა, ვიდიარანია და შანკარანანდა (მე-13 - მე-14 საუკუნე), მადხუსუდანა სარასვატი (მე-15 საუკუნე), აპაია დიკშიტა (მე-16 ს.), სადაშივა ბრაჰმენდრა და უპანიშად (მეთვრამეტე საუკუნე) და ჩანდრაშეკხარა ბჰარატი და სატშიტანანდენდრა სარასვატი (მეოცე საუკუნე). ამას გარდა ადვაიტას ტრადიციაში კიდევ სხვა არანაკლებ გამოჩენილი მოძღვრები არიან ცნობილნი, რომლებსაც არ ქონდათ წერითი ნაშრომები მაგრამ ზეპირსიტყვიერებით ასწავლიდნენ მოწაფეებს. 12. როგორია ადვაიტური სასწავლებლები დღეს? ყველა თანამედროვე ადვაიტისტი იწყებს ათვლას თავისი გურუ-პარამპარას შანკარას ოთხი მოწაფისაგან. ესენი იყვნენ მონასტერთა პირველი წინამძღვრები პურიში, შრინგერიში, დვარაკაში, და ჯიოტირმატხში. ოთხივე მატხი (ანუ მონასტერი) დღესაც ფუნქციონირებენ. ამას გარდა ინდოეთში არსებობენ გარკვეული სასწავლებლები, რომლებიც აქტიურნი არიან ადვაიტას ფილოსოფიისა და რელიგიის გავრცელების საქმეში. ისინი შეიცავენ მრავალ „დაშანამი აკხავის“ მთელს ჩრდილოეთ ინდოეთში, კანკხალ აშრამს ხარდვარში და ბომბეიში, ადვაიტა აშრამა, რამანაშრამი ტირუნავანამალაეში, ადვაიტა მატხი კალადიში და ბენგალორში, კუდალიში, უჯაინეში, რამასბარამეში, კანჩიპურეამეში, ვარანასიში და სხვა ადგილებში, აგრეთვე ამ დაწესებულებათა ფილიალები ინდოეთში და მის საზღვრებს გარეთ. ამასთან დამატებით რამაკრიშნას ორდენის მისია სვამი ვივეკანანდას მიერ დაარსებული, პარამაჰამსა იოგანანდას გაცნობიერების თანამეგობრობა და სხვა ორგანიზაციები რომლებსაც საფუძველში ადვაიტას ფილოსოფია აქვთ. ადვაიტა ვედანტას განმმარტებელი მასწავლებლისა და მოწაფის დიალოგი: 1. მოწაფე ეკითხება: ვინ ვარ მე სინამდვილეში? ვინ ვარ? პასუხი: უხეში მკვეთრად დიფერენცირებული ფიზიკური სხეული - არაა ჭეშმარიტი მე. ნატიფი სუსტად დიფერენცირებული ასტრალური სხეული - არ არის რეალური მე ადამიანისა. მე-ს გრძნობა განსხეულებული ასტრალურ და ფიზიკურ სხეულებში - არაა ჭეშმარიტი მე. 2. მოწაფე ეკითხება: თუ მე არაა ყოველივე ზემოთხსენებული, მაშ რაღაა ჩემი რეალური მე? პასუხი: ყოველივე იმის ჩამოცილების შემდეგ რაც არ არის რეალური მე, ასეთნაირად - „არა ეს, არა ეს“, მაშ ის თვითგაცნობიერება რაც ამის შემდეგ დარჩება, სწორედ ესაა ჭეშმარიტი „მე“! 3. მოწაფე ეკითხება: თუ ეს თვითგაცნობიერება არის ჭეშმარიტი მე, მაშ როგორია მისი ბუნება? პასუხი: ჭეშმარიტი თვითგაცნობიერების ბუნება არის - სატ-ჩიტ-ანანდა (სანსკრიტ.) - მარადიული ყოფიერება-მარადიული ცნობიერება-მარადიული ნეტარება. ის რაც არსებობს სინამდვილეში არის მხოლოდ ჭეშმარიტი მე - ატმანი (სანსკრიტ.). გარემომცველი ფენომენალური სამყარო, განხორციელებული სული, ღმერთი - ყველაფერი ეს მარტოოდენ ილუზორული ხილვაა მის წიაღში, მსგავსად ვერცხლისწყლის მიქცევა-მოქცევისა პერლამუტრში, რამეთუ ეს ტრიადა ჩნდება და ქრება ერთდროულად. 4. მოწაფე ეკითხება: როდის დადგება ეს გაცნობიერება? პასუხი: როდესაც სამყარო, რომელიც არის ის რაც ხილვადია, ქრება, დგება თვითრეალიზაცია ანუ თვითგანღმრთობა, ატმანის „განხორციელება“ - რომელიც არის ჭეშმარიტი მაყურებელი. 5. მოწაფე ეკითხება: როგორ შემიძლია მივაღწიო ატმანის თვითრეალიზაციას (უმაღლესი ჭეშმარიტი მე-ს)? პასუხი: თვითრეალიზაცია არაა ისეთი რაღაცა რაც ხელახლა უნდა იქნეს მოპოვებული, რამეთუ ის უკვე „აქ“ არის, ჩვენში. ყველაფერი რაც საჭიროა ესაა უკუგდება აზრისა - „მე ჯერ თვითრეალიზებული არ ვარ“. სიმშვიდე ანუ მშვიდობა, არის თვითრეალიზაცია. ატმანი მუდამ ჩვენშია. იმდენად რამდენადაც ადგილი აქვს ეჭვებსა და არარეალიზებულობის გრძნობას, ამიტომაც უნდა იქნეს მიღწეული არასწორი ეჭვების მოსპობა საკუთარი ძალისხმევით, ეჭვებისა, რომელნიც გაჩენილნი არიან ატმანისა და არა-ატმანის გაიგივებით. როდესაც არა-ატმანი ქრება, რჩება მხოლოდ ჭეშმარიტი მე. ისევე როგორც ოთახში ადგილის გასანთავისუფლებლად, საჭიროა უბრალოდ ზედმეტი ავეჯის მოშორება: თავისუფალი სივრცის მოტანა სადღაციდან შორიდან არცაა საჭირო. 6. მოწაფე ეკითხება: მაშინ ასეთ შემთხვევაში ვინაა ღმერთი? პასუხი: ატმანი არის ღმერთი (კოსმიური ღვთაება - ბრაჰმანი). „მე ვარ“ - არის ბრაჰმანი (ღმერთი). ღმერთი რომ ბრაჰმანისაგან მოცილებით და განცალკევებით იყოს, ის მაშინ უნდა იყოს ღმერთი ატმანის გარეშე და ეს უაზრო აბსურდია. ყველაფერი რაც ატმანის გასაცნობიერებლად არის საჭირო, ესაა აბსოლუტური სიმშვიდე (გონების სრული განწმენდა არასაჭირო არაატმიკური აზრებისა და ეჭვებისაგან). რაა ამაზე იოლი? შესაბამისად თვითრეალიზაციის მიღწევა ყველაზე იოლია. 7. მოწაფე ეკითხება: სინადმვილეში საჭიროა თუ არა განსაკუთრებული ძალისხმევა თვითრეალიზაციისათვის ტუ ის თავისით მოვა?პასუხი: ადამიანი რომელმაც თვითრეალიზაციის გასხივოსნება მოიპოვა ამ ცხოვრებაში, ესწრაფვოდა ამას და ცდილობდა ამის განხორციელებას ყველა წინა ინკარნაცია დედამიწაზე ცხოვრებისას. ასეთი განსხეულებანი (ატმანის რეალიზაციაში განდობილნი) შესაძლოა იყვნენ არათუ ათეულები არამედ ასეულებიც კი. მარტო ის ადამიანი აღწევს თვითრეალიზაციის მდგომარეობას, რომელიც საკუთარ თავში კონკრეტული მიზნისაკენ მოსწრაფებას განავითარებს. 8. მოწაფე ეკითხება: როგორი მედიტაცია არის ყველაზე ეფექტური - ატმანის თვითრეალიზაციისათვის? პასუხი: ასეთი მედიტაცია არსებობს. იგი წარსულში გამოიგონა ინდოეთში, ხლა კი მთელს მსოფლიოში გამოჩენილმა გურუ - შრი რამანა მაჰარშიმ, ამგვარ მედიტაციას ეწოდება - ატმა-ვიჩარა და ნიშნავს - თვითშესწავლას. ატმა-ვიჩარას გზა ესაა პირდაპირი გზა, რამეთუ ის დასაბამიდანვე გულისხმობს აუცილებლობას, ფოკუსირდეს ატმანზე, არ ხარჯოს რა ძალები მეორეხარისხოვან რაღაცეებზე. არსი შემდეგშია: როდესაც სიფხიზლის დროს (ფიზიკურ) ცნობიერებაში ჩნდება რაიმე აზრი, უნდა დავუსვათ საკუთარ თავს შეკითხვა შინაგანი ხმით: „ვისთვის გაჩნდა ეს აზრი?“ შინაგანი მე - ჩვენი ცნობიერება - გაგვცემს პასუხს: „ჩემთვის“. მაშინ საჭიროა დაისვას კითხვა: „ვინ არის ჩემი მე?“ (და რა არის?) და მოვახდინოთ ცნობიერების კონცენტრირება ამ საკითხზე. ახალი აზრის გამოჩენასთან ერთად უნდა იქნე გამეორებული ეს მენტალური ილეთი თავიდან.ატმა-ვიჩარას მიზანია - ცნობიერებაში გაჩენილი (არასაჭირო) აზრების განადგურება, რასაც საბოლოოდ ჩვენი უმდაბლესი ფსიქო-ფიზიკური ეგოს ანუ ცრუ „მე-ს“ გაქრობამდე მივყავართ. მას მერე რაც საბოლოოდ სულიერი პრაქტიკის მეოხებით ფიზიკური მე-ს ანუ ეგოს გრძნობა ქრება, „სადხაკის“ (სულიერი მებრძოლის) ცნობიერებაში - ამაყ სიმარტოვეში და სიმშვიდეში გამობრწყინდება ჭეშმარიტი მე - ატმანი (სულიერი ზე-მე). ატმა-ვიჩარას განხორციელება შეიძლება როგორც გაცნობიერებულ სიზმრებიან ძილში, ასევე ასტრალში. მოვალეობის გრძნობა და ა.შ. არაა წინაღობა თვითრეალიზაციის გზაზე, როდესაც ადამიანი ეკითხება თავის თავს: „ვინ მუშაობს?“ ვინაა მოქმედი?“ შესაბამისი აზრის გამოჩენასთან ერთად. ამ მედიტაციის უწყვეტი განხორციელება არის წარმატების საწინდარი. ფრაგმენტი რადხაკრიშნანის წიგნიდან – ინდური ფილოსოფია თარგმნილია რუსულიდან ღვთისავარ ჩაბრავას მიერ ატმანი მეტაფიზიკა წარმოადგენს იმის განხილვას, რაც გამოცდილების შედეგად მიღებული ფაქტებით ივარაუდევა. ის დაკავებულია არა ცნობიერების ფაქტების დაკვირვებითა და რეგისტრაციით, არამედ იმის გამორკვევას თუ, რას წარმოადგენენ არსებული ფაქტები რეალობის ბუნების თვალსაზრისით. შანკარა არ ანიჭებს მნიშვნელობას, არც ფსიქიკურ არც ბუნებრივ ფაქტებს, მაგრამ უფრო სიღრმისეულ საკითხს სვამს - ამ ფაქტების წინაპირობაზე; ის უდგება ამ პრობლემას როგორც სუბიექტური ასევე ობიექტური მხარეებიდან, რომლებიც საბოლოო ჯამში ერთმანეთთან ახლოს არიან. ვედანტა სუტრას თავისი კომენტარების შესავალში შანკარა სვამს შემდეგ კითხვას: არის თუ არა გამოცდილებაში რაიმე ისეთი, რაც შეიძლება განვიხილოთ როგორც მიზეზობრივი და დასაბამიერი და არის თუ არა აზრი იმისა რომ გამოცდილების ყველა ფაქტორი განვიხილოთ როგორც ამ როლზე პრეტენზიის მქონენი? ჩვენმა გრძნობებს შეუძლიათ რომ მოგვატყუონ, ხოლო მეხსიერება შეიძლება იყოს ილუზია. წარსული და მომავალი შესაძლოა აღმოჩნდნენ აბსტრაქციები. სამყაროს ფორმები შესაძლოა აღმოჩნდნენ წმინდა წყლის ფანტაზიები და მთელი ჩვენი ცხოვრება შესაძლოა წარმოადგენდეს ტრაგიკულ ილუზიას. არაფერი არ გვიშლის ჩვენ ხელს რომ განვიხილოთ სიფხიზლის დროს მიღებული გამოცდილება, სიმზრების სამყაროსთან ანალოგიაში, სადაც ჩვენ აგრეთვე ვართ სასახლეებში, გვაქვს საქმე აჩრდილებთან, ვებრძვით სულებს და გვახსოვს ყველა ჩვენი თავგადასავალი და ისტორია ზღაპრულ ქვეყანაში ყოფნისას თავს გადამხდარი. თუ სიმზრები ესენია ფაქტები, მაშინ ფაქტები სრულებით შეიძლება აღმოჩნდნენ სიმზრებად. თუმცაღა შემეცნების ყველა ობიექტი შესაძლოა იყოს რწმენის საგანი და ამიტომაც ექვემდებარება დაეჭვებას მათ რეალურობაში, თუმც გამოცდილებაში, როგორც ჩანს უნდა არსებობდეს კიდევ რაღაც სხვა ტრანსცენდენტური, მის საზღვრებს გარეთ მყოფი. თუ ვინმე საკუთარ თავში აღმოაჩენს რაღაც ისეთ რაც არ წარმოადგენს გარემომცველი მატერიალური ბუნების პროდუქტს, არამედ მის შემოქმედსა და მაფორმირებელს, თუ თვით შემეცნების შესაძლებლობასა და გრძნობადი სამყაროს შეფასებაში იგულისხმება ის, რაც ვერანაირად ვერ იქნება გამოყვანილი გრძნობადი სამყაროდან, მაშინ ლოგიკა ითხოვს ამ ტრანსცენდენტური, საკუთარ არსებაში ჩაბუდებული სუპრარეალობის აღიარებას. სკეპტიციზმი შეზღუდულია მე-თი რომლითაც ჩვენ უშუალოდ ვიმეცნებთ. თითოეული აცნობიერებს საკუთარი მე-ს არსებობას და არავინ არ ფიქრობს: „მე არ ვარსებობ“. დეკარტის მსგავსად შანკარა პოულობს ჭეშმარიტების საფუძველს მე-ს უშუალო სარწმუნებაში, რომელიც არ ექვემდებარება არანაირ ეჭვებს, რომლებიც ეხებიან სხვა საგნებს. თუ ჩვენი მე-ს არსებობა ცნობილი არ იქნებოდა, მაშინ თითოეული იფიქრებდა: „მე არ ვარსებობ“, რაც სხვათაშორის არასწორია. მე არის ჭეშმარიტებისა და სიცრუის, რეალობისა და ილუზიის, სიკეთისა და ბოროტების ცნებათა სუპრაუნივერსალური წინამორბედი. „შემეცნების ყველა მეთოდი (პრამანა) არსებობენ მხოლოდ საკუთარი მე-ს შეგრძნებასთან დაკავშირებით და რამეთუ ამგვარი შეგრძნება შეადგენენ საკუთარ პირად მტკიცებულებას, მაშინ აღარაა აუცილებლობა საკუთარი მე-ს არსებობის დამტკიცებაში“. „თავად აზროვნების ქონა და მისი ფუნქციები ვარაუდობს გონიერებას, რომელიც ცნობილია როგორც მე, რომელიც განსხვავდება აზროვნების ფუნქციისგან, ის თავად ამტკიცებს თავის არსებობას და ფუნქციებიც მას ემორჩილებიან.თითოეული ფუნქცია და უნარი, ნივთიერი სხეული და სასიცოცხლო სუნთქვა, გრძნობები და შინაგანი ორგანო, აგრეთვე ემპირიული მე ჩნდება მხოლოდ ატმანთან კავშირის საფუძველზე. ყოველივე ეს მათი მიზნის გარეთ მყოფებს ემსახურება და დამოკიდებულია რაღაც უფრო სიღრმისეული ფუძისაგან სამყაროული არსებობისა. ატმანი შეუძლებელია ეჭვქვეშ იქნეს დაყენებული, „რამეთუ ეს არსებობა არის იმის ბუნება, ვინც მას უარყოფს“. შანკარა ამტკიცებს, რომ ჩვენ არ შეგვიძლია მე-ს შემეცნება აზროვნების მეშვეობით, იმდენად რამდენადაც თავად აზრი წარმოადგენს იმ ნაკადის ნაწილს, რომელიც არა-მე-ს სფეროს განეკუთვნება. თუ ჩვენ შევიმეცნებთ მას კრიტიკისა და განმარტებების ჩვენი უნარების დაძინების გზით, ჩვენ აღმოვჩნდებით ისეთ მდგომარეობაში, რომ ვერ მოვახერხებთ სასურველ ფორმაში შემეცნებას და ამისდა მიუხედავად ჩვენ არ შეგვიძლია ვიაზროვნოთ მე-ს გარეშე, რამეთუ მის გარდა შეუძლებელია რაიმენაირი სხვა ცნობიერებისა და გამოცდილების არსებობა. თუმცაღა მე თავისუფალია შემეცნებისაგან, მაგრამ არა მთლიანად. მე - ესაა მე-ს გაგების ობიექტი, ამასთან ცნობილია, რომ ის არსებობს როგორც საკუთარი უშუალო წარმოდგენა. ის დაუმტკიცებადია, იმდენად რამდენადაც წარმოადგენს ყოველგვცარი მტკიცებულების ფუძეს და დგინდება ყოველგვარ მტკიცებულებამდე. ლოგიკურად მე - ესაა პოსტულატი. ჩვენ უნდა მივიღოთ ის როგორც თავისთავად ნაგულისხმევი. შანკარა ცდილობს გამოჰყოს ჭეშმარიტი მე ობიექტისაგან ამტკიცებს რა, რომ სუბიექტი და ობიექტი ურთიერთსაწინააღმდეგონი არიან, როგორც სინათლე და წყვდიადი და რომ ამიტომაც სუბიექტი ვერასდროს შეძლებს გახდეს ობიექტი. მეტაფიზიკის თვალსაზრისით „თვითმყოფადობა“ ე.ი. „თვითარსებობა“ საკუთარ თავში მარადისობის, უცვლელობისა და სისავსის იდეას შეიცავს. ჭეშმარიტი რეალობა არის ყოფიერება თავის თავში და საკუთარი თავისათვის, ასე რომ ატმანის ანუ პერმანენტული მე-ს რეალურობის მტკიცება, ნიშნავს მარადიული ბრაჰმანის რეალურობის მტკიცებას, ატმა ჩა ბრაჰმა. ბრაჰმანის რეალურობა მტკიცდება მითითებით იმაზე, რომ ის წარმოადგენს თითოეული მე-ს საფუძველს. თუმცაღა ჩვენ ვიცით, რომ მე არსებობს, მაგრამ ჩვენთვის უცნობია, თუ რას წარმოადგენს ის, - წარმოადგენს თუ არა ის სასრულს ან უსასრულოს, ცოდნას თუ ნეტარებას; ის არსებობ როგორც ერთადერთი მე თუ როგორც ერთერთი მრავალ მსგავს მე-ს შორის, როგორც უბრალო მოწმე ან ის ვინც ცხოვრებით ტკბება ან არც ერთი არც მეორე. რამეთუ არსებობს წინააღმდეგობები მე-ს ბუნების შესახებ, შანკარა ამტკიცებს, რომ მე შეცნობადიცაა და შეუცნობადიც. საჭიროა მე-ს არა მე-სგან განსხვავება, რომელიც საკუთარ თავში შეიცავს არამარტო გარემომცველ სამყაროს, სხეულსა და ორგანოებს, მაგრამ აგრეთვე აზროვნებისა და გრძნობების მთელი მექანიზმი. ჩვენ გონებრივ მდგომარეობებს ჩვეულებრივი გაგებით განვიხილავთ როგორც სუბიექტურ და ფიზიკურ მდგომარეობებს - როგორც ობიექტურებს. თუმცაღა მეტაფიზიკური გაგებით ორივე სფერო, როგორც მოვლენათა, ასევე მატერიალური, აგრეთვე გონებრივი, თანაბრად ობიექტურნი არიან. მატერიალისტები მე-ს აიგივებენ სხეულთან და მის გრძნობებთან. მაგრამ ცნობიერება და მატერია წარმოადგენენ რეალობის სხვადასხვა ფორმებს, რომლებიც ერთმანეთზე ვერანაირად ვერ დაიყვანებიან. ასევე ჩვენ არ შეგვიძლია გავაიგივოთ მე სხეულთან ან გრძნობებთან, რამეთუ მაშინ იქნებოდა იმდენად მრავალი მე, რამდენიც გარეგანი ორგანოები და რეზულტატში ინდივიდის იდენტურობის შეცნობა გადაიქცეოდა მთელ პრობლემად. ამას გარდა, თუ მე-ს შეადგენენ სხვადასხვაგვარი გრძნობები, მაშინ უნდა იყოს ერთდროული გამოყენება მხედველობის, სმენის, გემოს და ა.შ. იოგაჩარების სწავლების თანახმად არის სხვა არაფერი თუ არა არამდგრადი გონებრივი მდგომარეობების მთელი რიგი. მაგრამ ამ თეორიის თანახმად ჩვენ არ შეგვიძლია მივიღოთ მხედველობაში ფაქტები და შემეცნება. შუნიავადა თვლის რომ მუდმივი მე არ არსებობს და აქვე წინააღმდეგობაში მოდის შანკარას ფილოსოფიის უპირველეს და უმთავრეს პოსტულატთან რომ ატმანის არსებობა უდავოა და უეჭველი. იმ შემთხვევაშიც კი თუ მთელს სამყაროს მარტოოდენ სიცარიელედ (არარაობად) გამოვაცხადებთ, მაშინ ეს სიცარიელე გულისხმობს მის შემცნობს. სიზმრების გარეშე ძილის დროსაც კი არსებობს მე, რამეთუ როდესაც ვინმე ფხიზლდება ძილის შემდეგ, აცნობიერებს რომ მას უშფოთველად ეძინა, სიზმრების გარეშე. ეს მან იცის თავისი მეხსიერებიდან. იმდენად რამდენადაც მეხსიერება შედგება მხოლოდ წარმოდგენებისაგან, ნეტარებისა და არარაობის მდგომარეობები უნდა გაჩნდნენ ძილის დროს. თუ ამტკიცებენ, რომ უშფოთველობისა და შემეცნების არარსებობას ძილის დროს მარტო ასკვნიან მდგომარეობათა გაგებისაგან ძილამდე და მდგომარეობის აღქმაზე ძილის შემდეგ, მაშინ ამგვარ მტკიცებაზეც იქნება პასუხი, რომ ჩვენ არ შეგვიძლია დასკვნა გამოვიტანოთ იმაზე რაც არ იყო სახეზე. თუ ამტკიცებენ რომ უარყოფითი გაგება არ შეიძლება აღქმულ იქნეს შესაბამისი ფორმით და რომ ამიტომ შემეცნების და უშფოთველობის არ არსებობის შესახებ შეიძლება განვსაჯოთ მარტოოდენ მენტალური დასკვნის გამოტანის გზით, მაშინ პასუხად ამგვარ მტკიცებაზე მიუთითებენ, რომ შემეცნების არარსებობა და ა.შ. რათა იქნეს გამოტანილი დასკვნის სახით, უნდა იყოს შეცნობადი ესე იგი უშუალოდ უნდა აღიქმებოდეს მისი არყოფნის (არარსებობის) დროს. ასე რომ სიზმრების გარეშე ძილის დროს ჩვენ გვაქვს საქმე შემეცნებისა და შფოთვის შეუძლებლობის უშუალო გაცნობიერებას. ამგვარ მდგომარეობაში ემპირიული გონი პასიურია (ლატენტური) და არსებობს, მყოფობს მარტოოდენ სუფთა ცნობიერება. მე არ უნდა იგივდებოდეს შინაგან გრძნობასთან, რომელსაც თან ახლავს დროში განვითარებადი გუნებაგანწყობილებათა მთელი რიგისგან შემდგარი მარად ცვალებადი დინამიური ცვლილებებით ჩვენი ინტელექტუალური შეხედულებებისა ანუ ემპირიული „მე-სი“. თუმცაღა თვითცნობიერება (ახანკარა) არის აქტივობის წინამორბედი მაგრამ ის არ არის ჭეშმარიტი მე, იმდენად რამდენადაც არ არის შემეცნების წინამორბედი, რადგანაც თავად თვითცნობიერება თავისთავად წარმოადგენს შემეცნების ობიექტს. ცნობიერების ნაკადზე, კონტინიუმზე ან მდგომარეობათა ცვალებადობაზე მე-ს გატოლება, იქნებოდა ცნობიერების დასაბამის მის შემადგენელ ფრაგმენტებში აღრევის მანიშნებელი. მგრძნობელობათა მასა და ცნობიერების ნაკადი მაღლდებიან და ეცემიან, ჩნდებიან და ქრებიან. თუ ყველა ეს გამოცდილების შემცველობის ცვალებადობები უნდა იქნენ დაკავშირებულნი, მაშინ აუცილებელია საყოველთაო სამყაროული ცნობიერების არსებობა, რომელიც მათ ყველას თან ახლავს. „როდესაც ამბობენ: მე ახლა იმეცნებს, რა არსებობს კონკრეტულად აწმყოს დროში, მე-მ იცის თუ რა იყო აქამდე, მე გაიგებს თუ რაიქნება მომავალში, - ეს სიტყვები ნიშნავენ იმას, რომ შეცნობის ობიექტის ცვლილების აღიარების შემთხვევაშიც კი შემცნობი სუბიექტი (ჯნატა) არ იცვლება, რამეთუ ის - ერთი და იგივეა წარსულშიც, აწმყოშიც და მომავალშიც, რამეთუ მისი არსი (სუვსტანცია) მუდამ სახეზეა“. ჩვენ შეგვიძლია შევიცნოთ მოვლენათა მთელი რიგი, როგორც ერთგვარი სერია, თუ მხოლოდ ფაქტები ერთიანდებიან რაღაც არსებულის, თითოეული მათგანისათვის და საკუთარი თავისათვის ერთიანისთვის და ამიტომაც დროისა და სივრცის კონტინიუმის მიღმა მყოფისა. მე არაა ბუნებრივი სამყაროს რაღაცნაირი წარმონაქმნი იმ მარტივი მიზეზისდაგამო რომ ჩვენ მივიღებთ ატმანის შესახებ წარმოდგენას, თუ მოვახდენთ საკუთარი გონის აბსტრაქციას მთელი გარემომცველი ბუნებისაგან, თუ გამოვყოფთ მას სხეულებრივი გარსისაგან , რომელთანაც ის დაკავშირებულია და გავანთავისუფლებთ ყველაფრისაგან რაც მიწიერ გამოცდილებაში გვაქვს მიღებული. ჩვენ ლოგიკურად მომზადებულ გონებებს შესაძლოა მოეჩვენოთ, რომ ჩვენ დავიყვანთ ატმანის ცნებას ცარიელ პოტენციურ აზრამდე, თუ საერთოდ სრულ უსასრულო არარაობად არა. თუმცაღა რაღაც გაგებით უკეთესია ატმანი ასე განვიხილოთ, ვიდრე ისეთი რამ როგორც რაღაც მთლიანი, შემდგარი ფრაგმენტებისაგან, თვისებებით დაჯილდოვებული საგნად ან ატრიბუტებიანი სუნსტანცია. ატმანი არის მხოლოდ არადიფერენცირებული ცნობიერება (ნირვიშეშაჩინმატრამ), რომელიც რჩება ხელშეხებლად მაშინაც კი როდესაც სხეული მტვრად, ფერფლად იქცევა, ხოლო (ფიზიკური, მატერიალური) გონებრივი უნარები ქრებიან. ყოველგვარი ფილოსოფიისათვის რთულ მომენტს წარმოადგენს ის, რომ ჩვენი გრძნობათა ორგანოები და ორგანიზმში ნერვული სისტემის ცხოველმოქმედება, რომლებიც არსებობენ დროსა და სივრცეში, როგორც ჩანს, წარმოშობენ ცნობიერებას. ის რაც არ ფლობს ცნობიერებას, რაღათქმაუნდა არ შეიძლევა იყოს ცნობიერების მიზეზი. ხოლო ცნობიერება ყველა შემთხვევაში უნდა იყოს იმის მიზეზი რაც განძარცვულია ცნობიერებისაგან, გონი და განსჯის უნარი არ ფლობენ (საყოველთაო ზესამყაროული ყოვლისმომცველი ინტრაკოსმიური სუპრაცნობიერი არსის, სუვსტანციის - ატმანბრაჰმანისაგან) დამოუკიდებელი არსებობის უნარს. „მოქმედება ამ ორგანოთა მოითხოვენ უპალაბდხის, რომელიც ატმანს ეკუთვნის... რომლის ბუნაბაც თავად არის მარადიული შემეცნება“. მაგრამ ეს ცნობიერება, რომელიც შეადგენს არაცნობიერის მიზეზს, არის არა სასრული, არამედ, პირველადი სუპრაცნობიერება, რამეთუ ყოველთვის არსებობს იმდენად ბევრი ობიექტი და მოვლენა, რომ მათგან ზოგიერთნი არ არსებობენ ამა თუ იმ სასრულ ცნობიერებაში, მაგრამ მაინც არსებობენ რეალობაში. ასე რომ შეგვიძლია ვივარაუდოთ რომ არსებობს პირველადი ცნობიერება, რომლის ნაწილსაც შეადგენს სასრული ცნობიერება. დასაბამიერი ცნობიერება საფუძველი - ყველა რეალობის საფუძველი - არარანირად უნდა ავურიოთ ადამიანურ ცნობიერებასთან, რომელიც ჩნდება, ალბათ, შედარებით გვიან, სამყაროს ევოლუციის პროცესში. წარმოდგენები ექვემდებარებიან გაჩენასა და გაქრობას, ისინი - არ არიან თვითმნათები და შეცნობადნი არიან მარტო ატმანის შუქზე, რომლის ბუნების არსებობა თვითნათებაა. ატმანი ესაა სუფთა ცნობიერება (ჩაიტანიამ) ანუ უბრალოდ ცნობიერობა [awareness] „უმაღლესი საწყისი, რომელშიც არაა დიფერენციაცია შემცნობზე, შეცნობასა და შესამეცნებელზე, უსასრულოზე და ტრანცენდენტურზე, როგორც აბსოლუტური შემეცნების არსები“. ყველაფერი ეს დამახასიათბელია არაობიექტური ცნობიერების ბუნებისათვის . „ატმანი ყველა მიმართებით არის სხვა არაფერი თუ არა, გონიერება, გონიერება არის მისი უნიკალური ბუნება, იმის მსგავსად როგორც მარილის გემო შეილება განსაზღვრულ იქნეს მისი მწიკვით“. სულს არ შეუძლია არ გააჩნდეს სულიერი ბუნება. საკუთარი ყოფიერების კანონისდა მიხედვით სული მარადის ბრწყინავს. როგორც მზე ანათებს მაშინაც კი, როდესაც გასანათებელი არაფერია, რადგანააც ატმანი ფლობს ცნობიერებას იმ შემთხვევაშიც კი თუ არანაირი ობიექტი არაა. ესაა სუფთა სინათლე, ცხადი გამოსხივება, ესაა არა უბრალოდ საფუძველი ჩვენი შემეცნების უნარისა, არამედ სინათლე მთელი ჩვენი შემცნობლობისა. შანკარა უარყოფს ნიაიას და ვიშიშტადვაიტას შეხედულებას რომლის თანახმადაც მე - ესაა მოაზროვნე გონიერი სუბსტანცია და უდგება ცნობიერებას როგორც სუბსტანცია - ატრიბუტს. გონიერებასა და მე-ს შორის ურთიერთკავშირი უნდა იყოს ურთიერთმიმართება ან იდენტურობა ან განსხვავება ან იდენტურობა განსხვავებაში. თუ გონიერება თავისი ბუნებით უნდა განსხვავდებოდეს მე-სგან, მაშინ მათ შორის არ შეიძლება იყოს სუბსტანციისა და ატრიბუტის ურთიერთმიმართება. ამას გარდა, განსხვავებულ ობიექტებთან მიმართებაში ურთიერთკავშირი შეიძლება იყოს რაიმე გარეგანი კავშირი (სანიოგა), ან შინაგანი (სამავაია). მარადიული კავშირი მყარდება ორ სხეულებრივ საგანს შორის, მაგრამ მე და გონიერება არ წარმოადგენენ ერთი და იგივეს და თუ მე-სა და გონიერებას შორის იქნებოდა რაღაც შინაგანი კავშირი, სამავაია, მაშინ ეს კავშირი თავისთავად უნდა უკავშირდებოდეს ატმანს (მე-ს), ეს მეორე კავშირიც უნდა აგრეთვე დაუკავშირდეს მე-ს და ასე უსასრულობამდე. მაშ ასე, თუ მე და გონიერება განსხვავდებიან ერთმანეთისაგან, მაშინ შეუძლებელია მათ შორის როგორც სუბსტანციისა და ატრიბუტის ურთიერთკავშირის დამტკიცება. ხოლო თუ ისინი იდენტურნი არიან, მაშინ მტკიცება რომ ერთერთი მათგანი წარმოადგენს მეორის ატრიბუტს, უაზროა. წინააღმდეგობრიბი იქნებოდა, რომ ზოგიერთი საგანი იდენტურია და ამავდროულად განსხვავებულია სხვისგან. ასე და ამგვარად მე უნდა განვიხილოთ როგორც იდენტობა გონიერებასთან. ჩაიტანია ანუ ატმანი, არ უნდა იქნეს აღრეული ლოგიკურ წარმოდგენასთან , რამეთუ ასეთ შემთხვევაში ის შეწყვეტს ყოფნას პირველად რეალობად, რომელიც უნდა იქნეს წარმოდგენილი საკუთარ ტერმინებში და ხდება შედეგი სუბიექტისა და ობიექტისა. თუ შემეცნება მიიღწევა ამ დონეზე, რომელზეც ის ქმნის თავის ობიექტს, მაშინ მაინც ამგვარ შემეცნებაშიც არის ფარული განსხვავება სუბიექტსა და ობიექტს შორის და ეს შეზღუდულობა წარმოადგენს ამგვარს უბრალოდ იმიტომ რომ ის თვით შემეცნების მიერაა დადგენილი. ჭეშმარიტი არსებობა და გონიერება განაპირობებენ ერთმანეთს. ატმანი ვერ იარსებებს გონიერების გარეშე, ხოლო გონიერება არსებობის (ჩაიტანიამ) გარეშე. ყოველივე ეს აგრეთვე განეკუთვნება ნეტარების ნიშანთვისებას. ანანდა არის არის ყოველგვარი ტანჯვისაგან განთავისუფლება. ატმანი არაფერს კარგავს და არაფერს იძენს, აგრეთვე მისთვის არ არსებობს არანაერი წყვდიადი და ქაოსი. შანკარა უარყოფს ატმანში აქტიურობის არსებობას, რამეთუ აქტივობა თავისი ბუნებით მარადიული არაა. „მე-ს არ შეუძლია იყოს რაიმენაერი მოქმედების შემცველი, რადგანაც მოქმედება არ შეიძლება არსებობდეს იმის ცვლილების გარეშე, რაშიც არის“. ყოველგვარი მოქმედება ვარაუდობს თვითშეგრძნებას და იმდენად რამდენადაც ჩვენ ვაცნობიერებთ , რომ ის ვლინდება ძალისხმევის ფორმით და მისი მოტივირება ხდება სურვილით. აქტივობა და ტკბობა დამოკიდებულნი არიან დუალისტურ წარმოდგენებზე, რომლებიც უმაღლეს ჭეშმარიტებას არ წარმოადგენენ. არ არსებობს ისეთი მოქმედება, რომელიც არ შეზღუდავდა ატმანს სხეულით და ა.შ. ხოლო ყოველგვარი შეზღუდვა განძარცვულია რეალურობისაგან. ატმანი თავისთავად როგორც ასეთი თავისუფალია ყოველგვარი ქმედითობისაგან. შანკარა ატმანს მიაწერს ჭეშმარიტობას, რომელიც დამოკიდებულია საკუთარ სიდიადეზე, ყველგანსუფევასა და ნიშანთვისებაზე - იყოს საყოველთაო აბსოლუტური „მე“. ის ატმანს თვლის ერთიანად, საყოველთაოდ და უსასრულოდ იმავე გაგებით რა გაგებითაც, რა გაგებითაც ჰეგელი რომელმაც თავის იდეას უსასრულოს უწოდებდა. ატმანი არსად არაა შეზღუდული თავისი ანტითეზებით, წინააღმდეგობებით ან რაიმე სხვათი, რაც არაა, მაგრამ რომლის მეშვეობითაც დგინდებიან შეზღუდვები. ატმანი მუდამ თავის საკუთარ სფეროში იმყოფება. ცნობიერება უსასრულოა, რამეთუ ბარიერთა არსებობის გაცნობიერება გვაჩვენებს რომ ის შეზღუდვებზე მაღლა დგას. თუ ცნობიერებისათვის რაიმე ბაარიერი იარსებებდა, მაშინ ის სხვა საგნებით შეზღუდული, ვერ იქნებოდა წინაღობათა ცნობიერება (გაცნობიერება). თავისი ბუნებით ცნობიერება და წინაღობა ანტითეზები არიან. წინაღობ არის საგნის ბუნება, მაგრამ ცნობიერება არაა საგანი. ფრაგმენტი ჩატერჯის, დატას და პრაკაშანანდას წიგნიდან „ადვაიტა ვედანტას ფილოსოფია ანუ შრი შანკარაჩარია“ (თარგმნილია რუსულიდან ღვთისავარ ჩაბრავას მიერ) ღმერთის წიაღიდან მაიას ძალით სამყაროს ევოლუციის სამი სტადია: განვიხილეთ რა სამყაროს შექმნის პროცესი, ჩვენ დავინახეთ რომ ადვაიტას მიმდევრები ბრაჰმანის წიაღიდან სამყაროს ილუზორულ ევოლუციას მაიას ძალით განიხილავენ როგორც ნატიფის საგნობრივად ხილვადი გარდასახვის პროცესს. ევოლუციის ამ პროცესში თესლიდან მცენარის აღმოცენების მსგავსად განიხილავენ სამ სტადიას: არადიფერენცირებული - თესლი, ჩანასახი (კაუზალური სტადია); სუსტად დიფერენცირებული (ასტრალური) - თესლის აღმოცენება; მთლიანად დიფერენცირებული (ფიზიკური) - მცენარე. ბრაჰმანზე როგორც უცვლელ რეალობაზე რაღათქმაუნდა არ შეიძლება ითქვას რომ ის ევოლუციას განიცდის. ყოველგვარი ევოლუცია და შესაბამისად ცვლილება განეკუთვნება მაიას (ილუზიას). მაია - ესაა შემოქმედებითი ძალა (შემოქმედებითი ილუზია), რომელიც დასაწყისში არის გამოუვლენელი (ავიაკტა), შემდეგ დიფერენცირდება ნატიფ ობიექტებში და საბოლოოდ საგნობრივ ნივთიერ ობიექტებად. ბრაჰმანი როგორც არადიფერენცირებული მაიას მფლობელი, იწოდება - იშვარად (ანუ იშად) და ითვლება ყოვლისმცოდნედ და ყოვლისშემძლედ. ესაა სწავლება, რეალურ შემოქმედებამდე არსებული ღმერთის შესახებ, რომელიც ფლობს შემოქმედებით ძალას . ბრაჰმანი რომელსაც გააჩნია სუსტად ნატიფად დიფერენცირებული მაია, ეწოდება - ხირანიაგარბჰა (აგრეთვე სუტრატმა ან პრანა). ამ შემთხვევაში ღმერთი იქნებოდა ყველა ნატიფი ობიექტის ერთობლიობა. ბრაჰმანი რომელიც ფლობს კიდევ უფრო ძლიერად დიფერენცირებულ მაიას, ნივთიერ შეგრძნობად ფიზიკურ საგნებში - ეწოდება ვაიშვანარა ანუ ვირაჯი იგივე ვაირატი. ამ გაგებით ღმერთი არის ყველა ფიზიკური ობიექტის ერთობლიობა, მთელი გარემომცველი სამყაროსი, ყველა ინდივიდის (ჯივების) ჩათვლით. ზოგჯერ ევოლუციის ამ თანდათანობით პროცესს ადარებენ ინდივიდის ცხოვრების სამ სტადიას: ღრმა ძილს, ჩვეულებრივ ძილს და სიფხიზლეს. იშვარა - ესაა ღმერთი ღრმა ძილში, ხირანიაგარბჰა - ჩვეულებრივ ძილში, ხოლო ვაიშვანარა - ღმერთი სრული ფიზიკური სიფხიზლის მდგომარეობაში. უნდა აღინიშნოს რომ სიტყვა იშვარა ამ კონტექსტში გამოიყენება ვიწრო გაგებით, მიეწერება რა ის მარტო პირველ სტადიას, მაშინ როდესაც ამ სიტყვით აღნიშნავენ ღმერთის ანუ ბრაჰმანის იმანენტურ ასპექტს მთლიანობაში ანუ ბრაჰმანისა რომელიც დაკავშირებულია თავის უპადხებთან ყველა სტადიაზე. ღმერთის ეს სამი იმანენტური ასპექტი სამყაროს შემოქმედებასთან მიმართებაში, მის ტრანსცენდენტურ ასპექტთან ერთად, რომელიც ყოველგვარ მსგავს კავშირთა მიღმა იმყოფება, შეადგენენ ბრაჰმანის ოთხ შესაძლო ასპექტს: სუფთა ცნობიერება-ყოფიერება (პარაბრაჰმან), იშვარა, ხირანიაგარბჰა და ვაიშვანარა. თუმცაღა ისინი როგორც წესი აღმოჩინებისა და გამოვლინების თანმიმდევრულ სტადიებად ითვლებიან, თუმცაღა ამასთან მათი განხილვა შეიძლება როგორც ერთდროულად არსებულთა. რამეთუ სუფთა ცნობიერება (ჩაიტანია) არსებობს მარადიულად, მაშინაც კი, როდესაც ის ევოლუციონირებადად გვეჩვენება; ზუსტად ასევე და ამგვარად მისი ნატიფი გამოვლინებები (მაგ. ინტელეტი, მანასი, ნატიფი გრძნობები, გრძნობათა ორგანოები და მოტორული ორგანოები) განაგრძობენ არსებობას ნივთიერი გამოვლინებების გაჩენასთან ერთად. შანკარა არ ანიჭებს რაიმე სერიოზულ მნიშვნელობას შემოქმედების სხვადასხვა ურთიერთსაწინააღმდეგო სურათებს და მეტაფორებს მათი გამყარებისათვის, თუმცა ის მაინც ცდილობს ახსნას ისინი ისე როგორც ისინი გვხვდებიან სხვადასხვა წმინდა ტექსტებში, ცდილობს რა ერთნი გაამართლოს, ხოლო სხვანი უარყოს. სამყაროსთან მიმართებასი ადამიანის წინაშე დგას ორი პრობლემა. ერთი მდგომარეობს შემდეგში: როგორია პირველყოფილი ფუძე-დასაბამი, სუბსტანცია თუ რეალობა, მსოფლიოს მიერ ლოგიკურად შემოთავაზებული? სხვა პრობლემა მდგომარეობს შემდეგში: რატომ და როგორ ჩნდება მსოფლიო იმისგან რაც პირველადად ითვლება? პირველი პრობლემის გადაჭრა აშკარად ფილოსოფიის პირველი მნიშვნელობის საქმეა. შანკარა, სპინოზა, შოპენჰაუერი, ბრედლი და მსოფლიოს ფილოსფოსთა უმრავლესობამ სწორედ ამ პრობლემას მიუძღვნეს ცხოვრება. ისინი იწყებდნენ ფაქტების სამყაროდან, მიღებულებს გამოდცილებით, კრიტიკულად აანალიზებდნენ და ცდილობდნენ აღმოეჩინათ ის, რაც მათ მიერ ლოგიკურად უკვე იყო ნავარაუდევი. აქ მთავარი ინსტრუმენტის როლს თამაშობდა აზროვნება, ლოგიკა. ჩვენ უკვე ვნახეთ, თუ როგორ აღმოაჩინა შანკარამ სუფთა ყოფიერება და ცნობიერება როგორც ერთადერთი და პირველყოფილი რეალობა. მეორე პრობლემის გადაჭრა - მითოლოგიისა, რომელიც ღმერთის (ან რომელიმე სხვა პირველსაწყისის) წიაღიდან გამომდინარეობს და გვაწვდის ფანტასტიკურ აღწერას, რატომ და რა გზით იქნა შექმნილი სამყარო. აქ მთაბარ მეთოდს წარმოადგენს წარმოსახვა და მითოლოგიისაგან არავინ არ უნდა ელოდოს ლოგიკურ სიზუსტეს. როგორც წმინდა ტექსტები და მთელი მსოფლიოს ლეგენდები გვაჩვენებენ, სამყაროს მითოლოგიური ახსნა განმარტება ადამიანური გონებისათვის ყოველთვის გართობა მთელი მსოფლიოს ქვეყნებში. ზოგჯერ მითოლოგია გადაჯვარედინდება ფილოსოფიურ თვალსაზრისთან. მაგრამ ყველა დიდი ფილოსოფოსი გაურბოდა მითოლოგიურ ახსნა განმარტებებს. სპინოზას ფილოსოფიის ბანალური კრიტიკა, რომლის მიხედვითაც სუბსტანციის მისეული გაგება წარმოადგენს ლომის ბუნაგს, სადაც შესვლა შესაძლოა, ხოლო გამოსვლა არა, ეყრდნობა სწორედ ამ ფაქტს, თუმცაღა მისი მომხრენი ხედავენ ფილოსოფიის პირველივე საკითხის არასწორ გაგებას. გრინი და ბრედლი გულახდილად აღიარებენ რომ ფილოსოფიას არ შეუძლია სამყაროს შექმნის ახსნა. ასევე უდგება შანკარა მონათხრობებს სამყაროს შექმნის შესახებ, რომელნიც ასახულნი არიან სხვადასხვა წმინდა ტექსტებში, არა იმ სერიოზულობით, რომლითაც ის ცდილობდა ბრაჰმანის რეალურობის დამტკიცებასა და დადგენას, როგორც მსოფლიოს პირველყოფილი დასაბამისა და ფესვისა ან გამოეხატა წინააღმდეგობრივი ცვალებადი და ნაწილაკობრივი სასრული სახეობები არსებობისა. შანკარასათვის სამყაროს შემოქმედების აღწერა ჭეშმარიტია მხოლოდ და მხოლოდ შედარებით უფრო დაბალი თვალსაზრისით (ვიავახარიკა-დრიშტი). შანკარას სწავლება მე-ს, დამოკიდებულების და განთავისუფლების შესახებ. მე (self) აბსოლუტურად იდენტურია ბრაჰმანისა: ჩვენ უკვე დავინახეთ რომ შანკარა მიყვება აბსოლუტურ მონიზმს, ადვაიტას. ყობელგვარი განსხვავება თავად ობიექტებს შორის, სუბიექტსა და ობიექტს შორის და აგრეთვე ადამიანურ მე-სა და ღმერთს (აბსოლუტს) შორის წარმოადგენენ მაიას ილუზორულ ქმნილებებს. შანკარა დაჟინებით ამტკიცებს ყველასა და ყველაფრის აბსოლუტურ იდენტურობას, ყოველგვარი „რეალური“ განსხვავებების ე.ი. დიფერენციაციების გარეშე და ცდილობს ლოგიკურად მიყვეს ამ კონცეფციას ყველა საკითხში. ამიტომაც ის უდავოდ აღიარებს ადამიანური სულისა და ღმერთის იდენტურობას როგორც აზრს, რომელიც არაერთხელ და არაერთგზის გამოთქმულა უპანიშადებში. შანკარა, თავის ერთერთ კომენტარში წერს: „ბრაჰმანის შემეცნება ანუ მატერიალური სამყაროსაგან სრული თვითგანდგომის ფსიქიკური მდგომარეობა, სულიერი აბსოლუტის, ბრაჰმანის, ღმერთის, უტამა პურუშას, სამყაროს პირველყოფილი პრინციპის სიღრმეში გასხივოსნებულ შეჭრასთან ერთად, არის უცილობელი და კატეგორიული წინაპირობა ადამიანის სულიერი არსების, სანსარიკული არსებობის ციხიდან განთავისუფლებისა. ამისათვის ინდივიდუუმმა (ჯივატმანმა) საღად და ჯანსაღად უნდა გააცნობიეროს, მთელი უვარგისობა და უსაფუძვლობა უხეში სხეულებრივ გარსში, უღიმღამო და ბნელი „ჭის“ როგორც ციხის წიაღში, ტანჯული არსებობისა და გამოავლინოს ჭეშმარიტი და გულახდილი, დაჟინებითი, ბეჯითი მიზანსწრაფულობა სულიერი გასხივოსნების მოპოვებისა, ღმერთის, უმაღლესი რეალობის შემეცნებისა. ღვთის, ბრაჰმანის შემეცნების წყურვილი, უნდა იყოს ტოტალური, რომელიც არ აღიარებს არანაირ ბარიერებს და წინაღობებს. მაგრამ ტოტალური სურვილი ღვთაებრიობის ნექტარში ჩაძირვისა ადამიანში არ აგიზგიზდება იქამდე სანამ, მისი გონება (მანას-ბუდჰი) არ იქნება განწმენდილი მატერიალური კარმული კავშირებისაგან, ანუ უხეში და ნატიფი ანაბეჭდებისაგან (სამსკარებისა და ვასანებისგან) ბოროტი, ცუდი, ცოდვილი აზრებისაგან, სიტყვებისა და საქმეებისგან. სანამ ადამიანი იმყოფება და იმართება მრისხანების, ვნების, შურის და ა.შ. მიერ, რომლებიც გონებაში ჩნდებიან გონებაში დაგროვილი ნეგატიური ტენდენციების არსებობის რეზულტატში, სანამ ის არ გამოიჩენს მისწრაფებას პარაბრაჰმანის ჭეშმარიტების შეცნობისა და უმაღლესი არაკონცეპტუალური ცოდნა (პრაჯნია) არ გაბრწყინდება მის გონებაში. ამიტომაც ასკეტური პრაქტიკა (იამა და ნიამა), იოგინური ვარჯიში და კარმაიოგის აღსრულება წარმოადგენენ აუცილებელ წინაპირობებს სანსარიკულ ჭაობში მძინარე ადამიანური გონების გამოღვიძებისათვის. მიაღწევს რა გასხივოსნებას, ნირვანას და ბრაჰმანში საბოლოო განმტკიცებას, ადამიანი თავად ღმერთი ხდება, რომელიც ფლობსთავისუფალ ნებას აკეთოს ყველაფერი, რაც მოესურვება. მაგრამ იმდენად რამდენადაც გასხივოსნებულს, ბრაჰმანის შემცნობს არ გააჩნია რაიმე ნაირი ეგოისტური, ანგარებიანი სურვილი, ყველა უმდაბლესი ცხოველური ინსტინქტებისგან განთავისუფლების გამო, მაშინ ის ცდილობს დაეხმაროს სხვა ადამიანებს, რათა ისინიც განთავისუფლდნენ სანსარიკული მონობისაგან. ის მოწყალების გამო, გადასცემს მათ ადვაიტას ცოდნას და ასე და ამგვარად იღწვის საყოველთაო კეთილდღეობისათვის. კონტრარგუმენტი: მაგრამ სამსარა ხომ შეიძლენა იქნეს განადგურებული ჭეშმარიტი ცოდნით (ჯნანათი) მარტო იმ შემთხვევაში, თუ ეს სამსარა (სანსარა) - მარტო ილუზიაა, ცრუ ხილვადობა, დროებითი ჰალუცინაცია, - და მხოლოდ ამ შემთხვევაში გასხივოსნება შეიძლება გახდეს უკვდავების მიზეზი. მაგრამ ეს ასე არაა, რამეთუ სანსარა უშუალოდ აღიქმება და იგრძნობა და ჩანს რომ მას არ გააჩნია არც საწყისი და არც სასრული. როგორ უნდა შეწყდეს იგი თუ თავად აღიარებთ რომ კარმა (სანსარიკული განპირობებულობა ინდივიდისა) უსაწყისოა და შესაბამისად უსასრულო; ალოგიკურია მას მიეწეროს დასრულებადობა, იმას რაც უსაწყისოა? და არაა არანაერი შესაძლებლობა დამტკიცებისა, რომ ჯივატმას დამოკიდებულობა სხეულზე - ადხიასას, ჩანაცვლების (სუპერიმპოზიციის), იმდენად რამდენადაც ატმან-ბრაჰმან-პურუშას ბუნება სრულებით აბსოლუტურად განსხვავებულია ყველაფერი დანარჩენისაგან (მატერიისაგან, პრაკრიტისგან) იმის გამო რომ ატმანი - ესაა სუფთა (დაუბინძურებელი და უმინარევო) სუბიექტი, შემეცნებადი როგორც „მე ვარ მე“. მისი მსგავსი არ არსებობს. ვედანტისტის პასუხი: თქვენ მართალი ხართ, ეს ძალიან სერიოზული პრობლემაა, რომლის სიღრმისეული გაანალიზებაც აუცილებელია, - მარტივი გადაჭრა საკითხისა აქ არ არის. ეს სინამდვილეში გადაუდებელი და მდიდარი საკითხია, რომელიც სასწრაფო განხილვას საჭიროებს, რამეთუ „სიკვდილი არგკითხავს მოვიდეს თუ არა შენთან“. მაგრამ, როგორც არ უნდა იყოს, ვერავინ დაიწყებს იმის მტკიცებას რომსამსარა რეალურია მარტო იმიტომ, რომ ის გრძნობათა ორგანოიბის მიერ შეიგრძნობა; და ჭეშმარიტება და ტყუილი სრულებითაც შეიძლება იყვნენ შეგრძნებადნი (ინდრიების - გრძნობათა ორგანოების) მეშვეობით. არარსებული გველი, მაგ. ვადებთ რა შეშინებულ ფანტაზიას თოკზე, გარკვეულ დრომდე სწორედ ასეთ ზეგავლენას ახდენს ადამიანის ფსიქიკაზე, როგორც ნამდვილი და ჩვენ ვხედავთ, რომ შეშფოთებული წარმოსახვის ილუზორულ პროდუქტსაც კი შეუძლია ადამიანის მიყვანა სასიკვდილო შოკამდე, თუ ეს ილუზია არ იქნება რეალობის ცოდნით გაფანტული. ამიტომაც მატერიალური სამყარო და ადამიანის უხეში მკვეთრად დიფერენცირებული სხეული წარმოადგენენ ფიქტიურ პროდუქტებს არარსებული ილუზია-მაიისა, შესაძლოა ოგვეცვენოს რეალურებად (სატ) ცნობიერებისათვის, რომელიც უმეცრებითაა გარემოცული, უფრო ზუსტად ცრუ ცოდნით (მიტხია ჯნანათი). შემდეგ, სანსარა, არ შეიძლება იყოს რეალური მისი ლიკვიდაცია-შეწყვეტის შეუძლებლობის გამო, რამეთუ შრუტის და სმრიტის (წმინდა წერილის, შასტრების) თვალსაზრისით სანსარა შეიძლება გადალახულ იქნეს, ბრაჰმანის გაცნობიერებით და ადამიანის უმაღლეს სავანეში - ნირვანაში გადანაცვლებით. ასევე მიზეზობრიობის (კაუზალურობის) სანსარას ბორბალის შეწყვეტა, გუნების ვიბრაციული მოძრაობის შეჩერება სრულებით შესაძლებელია; თუ სამყაროს შემოქმედებითი საწყისი - ესაა სპონტანური იმპულსი (სპანდა) მიზეზობრივ სუბსტანციაში (პრანაში), მაშინ ამ იმპულსის ჩაქრობა შესაძლებელია, უკიდურეს შემთხვევაში, იმდენად რამდენადაც მისი ახალი აქტივობა. ჩვენ კი, მაგალითისათვისა, მონიყვანთ ციტატას შრუტიდან, რომლებიც აჩვენებენ რომ მატერიალური სამყარო არარეალურია, რომ ის მხოლოდ ავიდია მაიათი არის წარმოშობილი: „მარტო ერთიანი ბრაჰმანია რეალური, ხოლო ყველაფერი სხვა ცრუა“, „მასში არაა რაიმენაირი დიფერენცირებულობა, დაყოფადობა“, „ის შეიძლება იქნეს შემეცნებული ერთიანი მთლიანის ერთგვაროვან არადუალისტურ ფორმაში“(ბრიხადარანიაკა უპანიშადა).“ იქ - აბსოლუტური ერთობაა“ (იშა უპანიშადა). „ყოველგვარი დუალიზმი ილუზორულია“ (მანდუკია კარიკა). „არ არსებობს არაფერი სხვა, განცალკევებული მისგან (ბრაჰმანისგან)“ (ბრიხადარანიაკა უპანიშადა). ასე როგორ? რამეთუ თუ ის შეცნობილია, აღარ რჩება არაფერი რისი შეცნობაც აუცილებელი იქნებოდა!“ (შვეტშვატარა უპანიშადა). „ ბრაჰმანი მარტო ერთია მეორის გარეშე“, „ ყველა ცვლილებისა და ტრანსფორმაციის დასაბამში ძევს ხმა, მეტყველება და ყველა ცვლილება მარტო სიტყვაა, რომელსაც არ გააჩნია რეალური შემცველობა“ (ჩხანდოგია უპანიშადა). „იცოდე რომ ეს მატერიალური სამყარო მაიაა“, „მაიას მეუფე იგონებს და ქმნის ამ სამყაროს“ (შვეტაშვატარა უპანიშადა). „მაიას ზეგავლენის გამო ერთიანი მეუფე, გვეჩვენება მრავლად“ (ბრიხადარანიაკა უპანიშადა). სხეული არარეალურია: ადამიანი შედგება სულისა და სხეულისაგან. მაგრამ ჩვენს მიერ აღქმადი სხეული და მატერიალური ობიექტები მარტო ილუზორულ მოჩვენებითობას წარმოადგენენ. როდესაც ჩვენ გავაცნობიერებთ ამას მაშინ ერთადერთ რეალობად დარჩება ცოცხალი სული, რომელიც სხვა არაფეია თუ არა ღმერთი. გამონათქვამი: „ესა ხარ - შენ; ტატ ტვამ ასი“ ნიშნავს ადამიანური სულისა და ღმერთის სრულ იდენტობას. მართალია თუმცაღა, თუ ჩვენ „შენ-ად“ემპირიულ ინდივიდს მივიჩნევთ, შეზღუდულს და განპირობებულს თავისი სხეულით (უპადხი) და სიტყვა „ეს-ად“, მიღმიერ სულიერ რეალობას, მაშინ „შენ“ და „ეს“ არიქნებიან იდენტურები. აი რატომაა საჭირო რომ „შენ-ში“ უნდა ვიგულისხმოთ ადამიანის სუფთა სულიერი ცნობიერება, ხოლო „ეს-ად“ ღმერთის არსის შემდგენელი სუფთა ცნობიერება. (ადვაიტა) ვედაბტისტები მიუთითებენ ცნობიერებათა ამ სახეობების სრულ იდენტურობაზე. ეს შეიძლება გარკვეული იქნეს იდენტურობის განხილვით, რომელსაც ჩვენ გამოვთქვამთ, ვხედავთ რა დევადატტას მეორეჯერ, მაგ. როგორც: „ ეს - ის დევადატტაა“. პირობები რომლებშიც ადამიანი იმყოფებოდა გუშინ, რაღათქმაუნდა ვერ იქნებიან იმ პირობათა სრულად იდენტურნი რომლეშიც ადამიანი იმყოფება დღეს. შესაბამისად, ვერ იქნება იდენტურობა ერთი ადამიანისა რომელიც ერთ პირობებში იმყოფება და მეორე ადამიანისა რომელიც სულ სხვა პირობებშია. ჩვენ ვამტკიცებთ რომ ადამიანი სხვადასხვა ქრონალური დროებითი პირობების გათვალისწინების გარეშე უნდა იყოს ერთი და იგივე. ასევეა საქმე მე-სა და ღმერთის იდენტობის შესახებ სწავლებასთან დაკავშირებით. მე, განვლადი პირობების გათვალისწინების გარეშე, პირობებისა რომლებიც მას სუფთა ცნობიერებისგან (შუდხაჩაიტანია) განასხვავებს, სუფთა ცნობიერებისგან რომელიც არის ღმერთი, რომელიც ყოველგვარი ატრიბუტებისაგან განძარცვულად განიხილება, ატრიბუტებისაგან რომლებიც მას სუფთა ცნობისგან განასხვავებს. ამგვარი აზროვნება არ უნდა ჩაითვალოს ტავტოლოგიურად და ზედაპირულად, რამეთუ ისინი ემსახურებიან ერთიან რეალობაზე მითითების მიზანს, რაცილუზორულად სიმრავლედ აღიქმება. ადამიანსა და ღმერთს შორის იდენტობა ესაა იდენტობა და ერთობა უნატიფეს არსებს შორის, რომლებიც განსხვავებულებად გვეჩვენებიან. არის რა ღმერთის იდენტური ადამიანის სული იგივეა რასაც რეალობაში წარმოადგენს ღმერთი. ესაა უზენაესი ბრაჰმანი - თვითმნათი, უსასრულო ცნობიერება. სული ადამიანისა (ატმანბრაჰმანი) გვეჩვენება შეზღუდულ სასრულ მე-დ, სხეულთან მისი კავშირის გამო, რომელიც არის ავიდია-კამა-კარმას პროდუქტი. ნივთიერი და ნატიფი სხეულები წარმოადგენენ მაიას პროდუქტებს: სხეული მარტო იმისაგან კი არ შედგება რასაც ჩვენი ფიზიკური გრძნობების მეშვეობით შევიგრძნობთ; ამ უხეში მკვრივი, შეგრძნებადი სხეულის (სტხულა შარირას) გარდა არის კიდევ ნატიფი სხეული (სუკშმა შარირა), რომელიც მეტაფიზიკური გრძნობა-ინდრიებისგან, მოტორული ორგანოებისგან, სასიცოცხლო ელემენტებისგან, და შემეცნების შინაგანი მექანიზმისაგან (ანტახკარანა) შედგება. მაშინ როდესაც უხეში სხეული გარდაცვალების მერე იშლება მიკროელემენტებად და იღუპება, ნატიფი სხეული არ იღუპება და სულთან ერთად სხვა უხეშ სხეულში გადადის. ორივე ეს სხეული ავიდია-მაიას პროდუქტებს წარმოადგენენ. უმეცრების შედეგად, რომლის დასაბამის დადგენა შეუძლებელია, სული შეცდომით უკავშირდება უხეშ და ნატიფ სხეულს. ეს კავშირი იწოდება ბანდხად ანუ დამოკიდებულებად. ასეთ დროს სული ივიწყებს რომ ის - ბრაჰმანია. სული იქცევა როგორც მოკვდავი, შეზღუდული, საცოდავი არსება, რომელიც ცდილობს წარმავალ სამყაროულ ობიექტებს დაეუფლოს, სიამოვნებით ისარგებლოს მათით და დამწუხრდეს მათი დაკარგვის შემთხვევაში. ის აიგივებს თავს მოკვდავ სხეულთან და გონებასთან (ანტახკარანა) და ფიქრობს „მე ძლიერი ვარ“, „მე ხეიბარი ვარ“, „მე უმეცარი ვარ“ ასე ჩნდება ცრუ გაგება მე-სი როგორც ცრუ ეგოსი (ახამკარა) ანუ „ჩემი მე-სი“. ესაა შეზღუდული ეგო (ახამკარა) უპირისპირობს საკუთარ თავს ყოფიერების მთელ დანარჩენ სფეროს, რომელსაც მისგან განსხვავებულად თვლის. ასე და ამგვარად ეგო - არის არა რეალური მე, არამედ მისი ხიული შეზღუდულობა, უპადხი; რათა მოპოვებულ იქნეს სულიერი ცნობიერება (ატმასვარუპა), საჭიროასხეულ-გონების ილუზორული გარსების განადგურება. ცნობიერების მე არის რა განპირობებული სხეულით, ასევე შეზღუდულია. გრძნონები და შეცნობისშინაგანი ორგანო (ანტახკარანა) ხდებიან ინსტრუმენტები, რომელთა მეშვეობითაც ხდება შეზღუდული აღქმადობისა და და გრძნობითი ობიექტების შემეცნება (ინდრიაიარტხი). ამგვარი ემპირიული შეზღუდული შემეცნება არის უშუალო და პირდაპირი. უშუალო შეცნობა საგანთა მიისწარფვის ობიექტისაკენ და იღებს მის ფორმას. უშუალო შემეცნებასთან (პრატიაკშა) ერთად, ადვაიტა ვედანტისტები უშვებენ არაპირდაპირი შემეცნების ხუთ მეთოდს: დასკვნა (ანუმანა), ავტორიტეტული მოწმობა (შაბდა), შედარება (უპამანა), პოსტულირება (არტხაპატი) და არაღიარება-არარსებობა (ანუპალაბდხი-აბჰავა). შემეცნების ამ მეთოდებთან მიმართებაში ადვაიტა ვედანტისტები ზოგადად იზიარებენ ბჰატა-მიმანსიკების სწავლებას. როდესაც ადამიანი ფხიზლობს, ის საკუთარ თავს აიოგივებს სხეულთან, აგრეთვე შინაგან და გარეგან ორგანოებს. როდესაც ადამიანი იძინებს და ხედავს სიზმრებს, ის ჯერ კიდევ შეიცნობს ობიექტებს, რომლებიც მეხსიერებაში არიან შემონახულნი და შესაბამისად მასში ჯერ კიდევ განაგრძობს არსებობას საკუთარი შეზღუდულობის გრძნობა, როგორც სუბიექტისა, რომელიც შეიცნობს ობიექტებს. როდესაც კი დგება ძილი სიზმრებს გარეშე (სუშუპტი), წარმოდგენები ობიექტებს შესახებ ქრებიან და ადამიანი აღარაა უკვე შემცნობი ადამიანი. სუბიექტისა და ობიექტის პოლარობა, შეცნობადსა და შემცნობს შორის დაპირისპირება ქრება. ადამიანი აღარ გრძნობს მეტი რომ ის სხეულზეა მიჯაჭვული და შეზღუდულია მისით. მაგრამ უსიზმრო ძილის დროს ცნობიერება მაინც არსებობს. სხვაგვარად გამოღვიძების შემდეგ როგორღა გაიხსენებდა ადამიანი თუ რა სჭირდა ძილის დროს და იტყოდა: „მე ისე მეძინა რომ სიზმრები არ მიხილავს“, თუ ცნობიერება მაშინ არ იყო?სიზმრების გარეშე ძილის შესწავლა (მაგ. მანდუკია კარიკაში) გვაძლევენ გარკვეულ წარმოდგენას თუ რას წარმოადგენს რეალურად ჩვენი მე, სხეულთან იგივეობის გრძნობას მოწყვეტილი. სული თავის ჭეშმარიტ მდგომარეობაში (როგორც ატმანი) არ არის სასრული, უბედური არსება. ის არ აცალკევებს თავის თავს კოსმიური ყოფიერების ერთიანი სფეროსაგან და არ ზღუდავს თავს სასრულობის ეგოიტური გრძნობით (ახამ ვრიტი) წინააღმდეგობებში „შენ“, „ამას“ ან „იმას“. სუფთა სული ატმანი თავისუფალია ყოველგვარი პრობლემებისა და ვნებათაღელვისაგან, რომელიც ჩნდება მეტერიალურ საგნებზე და გრძნობით სიამოვნებებზე დევნის შედეგად. სინამდვილეში სული ატმანი წარმოადგენს შეუზღუდავ ცნობიერებას და ნეტარებას (ანანდა). ვივარტაკალპა ვივარტაკალპა იწყება პირველქმნილი ქარის ამაღლებიდან, რომელიც წინა მაჰაკალპაში განადგურებულ სამყაროს (ახლიდან) სტრუქტურულ სახეს ანიჭებს. განადგურებისა და ევოლუციის ტიპი შესაძლოა განსხვავდებოდეს, მაგრამ ყველა შემთხვევაში საუბარია უმაღლესი სამყაროებიდან უმდაბლესში ცოცხალი არსებების ჩაშვებას, სადაც ისინი განიცდიან ტრანსმიგრაციას ანუ რეინკარნაციას. დიადი ბრაჰმა იბადება აბჰასვარას ღვთაებრივ სამყაროში, ესაა პირველი არსება, ხოლო შემდეგ ჩნდებიან სხვა არსებები, ავსებენ რა თანდათან სამყაროებს ბრაჰმას სამყაროდან ნარაკებამდე - ჯოჯოხეთებამდე. ვივარტაკალპას დროს ჩნდებიან პირველი ადამიანები; ისინი არაფრით არ გვანან თანამედროვე ადამიანებს, ისინი ანათებენ საკუთარი შინაგანი სინათლით, შეუძლიათ ჰაერში ყოველგვარი მექანიკური აპარატების გარეშე ფრენა (ლევიტირება) და ცხოვრობენ ძალიან დიდხანს, არ ესაჭიროებათ რა საკვები; ანუ ისინი უფრო დაბალი რანგის ღვთაებებს გვანან ვიდრე თანამედროვე ადამიანებს. მათ არ ესაჭიროებათ კვება, მაგრამ თუმცაღა დედამიწა მაშინ გავს ტკბილ ნამცხვარს, მაგრამ ისინი მას სინჯავენ, გრძნობენ რა მის მიმართ ლტოლვასა და ინტერსსს. თანდათან მათი სხეულები ხდებიან მძიმეები და უფრო და უფრო მსგავსნი თანამედროვე ადამიანის სხეულისა; ისინი კარგავენ სინათლის გამოსხივების უნარს, თანდათან მათი სხეულები იძენენ ერთმანეთთან მიმართებაში განსხვავებებს და მათი სიცოცხლის ხანგრძლივობა მცირდება. ისინი იყოფიან სქესებად, ე.ი. ხდება სქესთა დაყოფა და იწყებენ სექსუალურ ცხოვრებას. თანდათან მათ საზოგადოებაში ჩნდება სიხარბე, ქურდობა, ბოროტება, ისინი აყალიბებენ სხვადასხვაგვარ სოციალურ ჯგუფებს, მთავრობებს, ისინი ირჩევენ მეფეს რომელსაც უწოდებენ მაჰასამმატას. ზოგიერთები იწყებენ ნადირობასა და ცხოველთა ხორცის ჭამას, რომლებიც კიდევ კიდევ ჩნდებიან დედამიწაზე, ეს პროცესი აგანია-სუტაში არის აღწერილი. ვივარტასტხაიკალპა პირველი ანტარაკალპა ვივარტასტხაიკალპა იწყება მაშინ როდესაც პირველი ცოცხალი არსება იბადება ჯოჯოხეთში და ასე და ამგვარად მთელი სამყარო აღვსებულია (ცოცხალი არსებებით). პირველი ეონის განმავლობაში ადამიანთა სიცოცხლის ხანგრძლივობა რამოდენიმე ათეულ ათასი წლიდან ას წელზე მცირე პერიოდამდე, როგორც თანამედროვე ადამიანებშია. მაჰასუდასანნა-სუტა მოგვითხრობს ჩაკრავარტინზე, რომელიც 336 000 წელი ცოცხლობს. საკკავატი-სიხანანდა სუტტა მოგვითხრობს ჩაკრავარტინების დინასტიის შედარებით გვიანდელ ისტორიას, დალხანემისა და მისი ხუთი შთამომავლის შესახებ რომლებიც 80 000 წელზე მეტხანს ცხოვრობდნენ. ამ ხაზიდან მეშვიდემ დაარღვია ეს ტრადიცია, უარყო რა ძალაუფლება და გადასცა იგი ძეს, დაასრულა რა საკუთარი ცხოვრება როგორც შრამანმა. რეზულტატში გაჩნდა სიღარიბე, დაიწყო ქურდობა, დაწესდა სასჯელები, გაჩნდა დანაშაული და მკვლელობა. ახლა უკვე ადამიანთა სიცოცხლის ხანგრძლივობა სწრაფად მცირდებოდა 80 000 წლიდან 100 წლამდე, თითოეულ თაობაში გეომეტრიული პროგრესიით, ბოროტმოქმედებათა: ბილწსიტყვაობის, სიხარბის, სიძულვილის, უმეცრების, გარყვნილების, მშობლებისა და მოხუცების მიმართ უპატივცემლობისა. ამ დროს (მაჰაპადანა სუტას მიხედვით) გამოჩნდა სამი ოთხი დიადი ბუდადან: ბუდა კრაკუჩხანდა რომლის სიცოცხლის ხანგრძლივობა იყო 40 000 წელი, კანაკამუნი რომლის სიცოცხლის ხანგრძლივობა იყო 30 000 წელი და კაშიაპა რომელიც ცხოვრობდა 20 000 წელი. ჩვენ დროს მიიჩნევენ პირველი ანტარაკალპას დასასრულად, როდესაც სიცოცხლის ხანგრძლივობა არის 100 წელზე ნაკლები (ბუდა შაკიამუნი ცხოვრობდა 80 წელი). ანტარაკალპას დარჩენილი ნაწილი არის ძალზედ სევდიანი - სიცოცხლის ხანგრძლივობა შემცირებას არ შეწყვეტს, ხოლო მორალი დაცემას და უბედურებები მოხდებიან უფრო და უფრო ხშირად და ექნებათ უფრო და უფრო დესტრუქციული შედეგები. ადამიანები იცოცხლებენ 10 წელი და დაქორწინდებიან 5 წელი, საკვები კატეგორიულად არასაკმარისი იქნება, იქნება ღარიბი და უგემური, მორალისაგან არაფერი დარჩება. მმართველებად იქნებიან ბოროტი და ძალაუფლების მოყვარე სნობები. ადამიანები გაცხოველდებიან და თავს დაესხმიან თვით ოჯახისწევრებსაც კი და ერთმანეთზე ინადირებენ, გაჩნდება დიადი ომი და ყველაზე უფრო აგრესიულები ერთმანეთს დახოცავენ, ხოლო შედარებით უფრო პასიურები გამოქვაბულებში და ტყეებში დაიმალებიან, ომი იქნება პირველი ანტარაკალპას დასასრულის მანიშნებელი.მეორე ანტარაკალპა ომის დასრულებასთან ერთად, ვინც გადარჩება, გამოვლენ თავისი სამალავებიდან და გახდებიაან ნაკლებად აგრესიულები, დაიწყებენ მოწოდებას კეთილი საქმეების გაკეთებისაკენ. კეთილშობილ ცხოვრებასთან შეჩვევისა და ცოდვებისაგან გაანდგომასთან ერთად მათი სიცოცხლის ხანგრძლივობა გაიზრდება, ჯანმრთელობის მდგომარეობა და გაირზდება აგრეთვე ადამიანთა რაოდენობაც. გარკვეული ხნის მანძილზერ სიცოცხლის ხანგრძლივობა გაიზრდება 80 000 წლამდე და მაშინ გამოჩნდება მეფე ჩაკრავარტინი სანკხა. მისი მმართველობის დროს მისი დროის ბოდხისატვა ტუშიტას ციდან ჩამოვა დედამიწაზე და დაიბადება აჯიტას სახელით, გახდება შრამანი და მიაღწევს სრულ გასხივოსნებას, გახდება ცნობილი როგორც ბუდა მაიტრეია. მაიტრეიას მოსვლის შემდეგ გარკვეული ხნის მერე მდგომარეობა ისევ გაუარესდება და მსოფლიო უფრო და უფრო ცუდი გახდება,ყველაფერი განმეორდება, სიცოცხლის ხანგრძლივობა კვლავ შემცირდება 10 წლამდე. თითოეული ანტარაკალპა გვირგვინდება გამანადგურებელი ომით, მორალის დაცემით ადამიანთა გაუბედურებით, ახალი იწყება მორალის გაჩენასთან და ცივილიზაციის აყვავება კი ხდება ანტარაკალპას შუა პერიოდში. მე-19 ანტარაკალპას ვოლოს სიცოცხლის ხანგრძლივობა კვლავ 80 000 წელი გახდება და აღარ დაეცემა, რადგანაც მთელი ვივარტასტხაიკალპა დამთავრდება. სამვარტაკალპა სამვარტაკალპა დგება მაშინ როდესაც მორალი საკმარისად მაღალია და არსებები თანდათან წყვეტენ განსხეულებებს ჯოჯოხეთში. შემდეგ ცარიელდებიან ჯოჯოხეთები, შემდეგ მოჩვენებათა სამყაროები, ცხოველთა, მერე ადამიანთა, მერე ასურებისა და ღმერთებისა. შემდეგ წყდება დაბადებები ბრაჰმას სამყაროებში, სულ ბოლოს დარჩება მხოლოდ დიადი ბრაჰმა. ბოლო ბოლო მოდის დიადი ცეცხლი და წვავს ყველაფერს ბრაჰმას ტახტრევანის ჩათვლით, აცარიელებს რა სამყაროებს აბჰასვარას ქვემოთ, როდესაც ეს მოხდება დადგება სამვარტაკალპა. სამვარტაკალპას აზრი არის იმაში რომ ადამიანური არსებები აღორძინების პერიოდში უკვე აღარ ირჩევენ დეგრადაციის გზას და უმაღლეს სამყაროებში მაღლდებიან, უფრო და უფრო მაღლა აბჰასვარას სამყარომდე, საბოლოოდ იქ პოულობენ თავშესაფარს ცოცხალი არსებები. ბუდისტური ტექსტების თანახმად ყველაზე ღრმა ჯოჯოხეთები არ ქრებიან, სამყაროს დასასრულისათვის ცოცხალი არსებები სასჯელს სხვა სამყაროებში იხდიან. სამვარტასტხაიკალპა ამ კალპაზე არაფრის თქმა შეიძლება რადგან მის დროს არაფერი არ ხდება ამიტომაც ანტარაკალებად დაყოფა წმინდა ფორმალობაა, ესაა სუფთა სიცარიელისა და არარაობის ერა, როდესაც კალპა სრულდება კვლავ იწყებენ ქროლვას კოსმიური ქარები და სამყაროს სტრუქტურა ახლიდან იწყობა. სამყაროთა დაშლები ჩვეულებრივი პროცედურა სამყაროთა ცეცხლით განადგურებისა ჩნდება სამვარტასტხაიკალპას ბოლოს. მაგრამ ყოველ რვა კალპაში, ცეცხლით სამყაროს შვიდი განადგურების შემდეგ დგება სამყაროს წყლით განადგურების დრო. მაგრამ ეს განადგურება უფრო დამანგრეველია რადგან არამარტო ბრაჰმას არამედ აბჰასვარას სამყაროებსაც ეხება. ყოველ 64 მაჰაკალპაში 56 ცეცხლოვანი განადგურების შემდეგ და წყლით შვიდი განადგურების შემდეგ დგება სამყაროს ქარით განადგურების დრო. ესაა ყველაზე გამანადგურებელი კატასტროფა, რომელიც შუბხაკრიტსნას სამყაროებსაც ეხება. შედარებით უფრო მაღალი სამყაროები არასდროს ნადგურდებიან. :love სამაელ შენ ჯიგარი ხარ! შენკენ ვარ! ეს ბესტ ჯორჯია კი რაღაცა ვერაა ცოტათი... :titebi: Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
Recommended Posts
შეუერთდი განხილვას
თქვენ შეგიძლიათ შექმნათ პოსტი ახლა და დარეგისტრირდეთ მოგვიანებით. თუ თქვენ გაქვთ ანგარიში, გაიარეთ ავტორიზაცია რათა დაპოსტოთ თქვენი ანგარიშით.