საიდან დავიწყო და რა ვთქვა?..

ისე ვარ, თენგიზ აბულაძის „ნატვრის ხის“ ბოლო კადრში რომ მარიტას ბებიაა, დამუნჯებული, ოღონდ პირიქით... პირიქით, ანუ – მის მაგივრად „შეთეს დედა“ უნდა წარმოვიდგინოთ... ბავშვობიდან მაღიზიანებდა ეგ ტიპაჟი, ტყაპუჭში გამოწყობილ ბოროტ გველს მაგონებდა. ბოროტს იმიტომ, რომ კეთილი გველებიც არსებობენ...

ჰო, მართლა! – გველიო! ოფისშიო!.. ისე უკვირთ, არ სცხვენიათ.მაგრად ვიხალისებდი, რომელიღაცა მოქმედი სერიალის „ბუსუსიან სიუჟეტს“ რომ არ მაგონებდეს. შეძრომის მიზეზი მაგ ოფისის არქიტექტორს მოკითხონ – როკის გვირაბს რომ გავს. ნახა ხვრელი იმ პატიოსანმა არსებამ და შეძვრა... აქაც უკუღმა გამოვიდა ყველაფერი, აქამდე გველის ხვრელიდან ამოყვანის მეთოდოლოგიას ვფლობდით, ახლა მისი ხვრელში შეძრომის მიზეზებს ვიკვლევთ.

სიტუაციის ასე შემობრუნებას, საბჭოთა კინემატოგრაფში „ბედის ირონია“ ერქვა.

ანუ, იცი, რომ ვიღაც უნდა გაფრინდეს და, უცებ, შენ აღმოჩნდები ჰაერში.

ერთი სიტყვით და ორმაგი გაგებით, ქვეყანაში დამსხვრეული სტერეოტიპების კაპიტალური რემონტი მიმდინარეობს.

რა ყოფილა ეს სოციალური ქსელები?! რა სიურპრიზი დაგხვდება კედელზე, არავინ იცის. 26 მაისს თუ ბაჩო და ვანო მომილოცავდნენ, ამას ოცნებაშიც კი ვერ დავუშვებდი... მაგრამ, როგორც ვხვდები, ამიერიდან ყველაფრისთვის უნდა ვიყოთ მზად...

კამერის კოლეგებმა ბაჩომ და ვანომ კამერულად მოგვილოცეს დამოუკიდებლობის დღე. კომუნიკაციის ახალი ფორმები მკვიდრდება. მგონი მეორე უკიდურესობის დემოკრატიასა და საჯაროობაში გადავიჩეხეთ, ანდა, ვიღაც–ვიღაცეების, კვერცხის ბიზნესმა ერთიანად საფოსტო მტრედები დაჩეკა. ეგეც შემოსავლიანი ბიზნესი უნდა ჩანდეს, ეხუმრებით, რამდენი გვყავს ჯერ სადაც ჯერ არს იქ ჩასალოცი და მერე მომლოცველი? კარგია, კარგი! ქვეყანა გვაქვს ასაყვავებელი, ჰოდა ყვავებსაც მაგიტომ იჭერენ. რათ უნდა ამას აქსიომები და კალკულატორი? თვითონ უკეთესად არ იციან, რამდენი მართებთ ბიუჯეტის?

აბა თუ მიხვდებით, რა განსხვავებაა „ცნობილ სახეებსა“ და „ცნობად სახეებს“ შორის?

არა, მართლა იცვლება მგონი რაღაც ამ ქვეყანაში... ცნობილი ისაა, ვისაც იცნობენ და ცნობადი, ვინც იბრალებს, რომ იცნობენ, მაგრამ ეს „სახე“ რომ ამოვიღოთ ამ კონტექსტში ხმარებიდან, რაიმე სირთულეს წარმოადგენს? თუ მარტო სახეა ნაცნობი, იმ ყბადაღებული თავის და ტანის ამბავისა არ იყოს...

მატროსოვის ქუჩას კი ეკუთვნის მაგ „ცნობადი სახეების“ ერთი შემეცნებითი გალერეა...

ვინმეს, ე მანდ, თეთრი და ფუმფულა არ ვეგონოო, ამბობს ბარაკა და დაუფიქრებლად იჯერებ... ჯარი არცერთ პოლიტიკურ პარტიას და პოლიტიკოსს არ უნდა ეკუთვნოდესო, ამბობს მიშა და ვერ იჯერებ...

ან როგორ უნდა დაიჯერო, როცა თავისი ქვეყნის პრემიერთან სადღესასწაულო ვახშამს მაგ ტიპს ლეზერნიკის ბაზაზე "რეგიონალური სარდლობა, სამხრეთ დასავლეთის" მეთაურთან, გენერალ-მაიორ ვოლტერ მილერთან საზეიმო სადილი ურჩევნია?

„ საქართველოს პრეზიდენტი მიხეილ სააკაშვილი საქართველოში მიმდინარე დამოუკიდებლობის დღისადმი მიძღვნილ ღონისძიებებს სამშობლოში არ დაესწრება. ამ წუთებში საქართველოს პრეზიდენტი ვიზიტით ავღანეთში იმყოფება.“ –ისევ პოსტ–ფაქტუმ გვამცნო პრეზიდენტის „სამომავლო გეგმები“ მისმა ადმინისტრაციამ. რა იცის ამ „კაცმა“ ეს უგზო–უკვლო ხეტიალი, ან დაიბაროს სად მიდის, ან წინასწარ გაგვაგებინოს. ჯერ კიდევ პრეზიდენტია ბოლოს და ბოლოს და რაღაც პასუხისმგებლობა ისევ გვრჩება ძალაში მაგის მიმართ. რომ დაიკარგოს, ხომ უნდა ვიცოდეთ, სად და ვისთან მოვიკითხოთ?

არადა, ეგეც და გიგიც პრემიერმა ოფიციალურად მიიწვია, მაგრამ, მიშამ მე ავღანური ქათმის ფლავი მირჩევნია ბატონო, ხაშხაშის ნორჩი ყლორტებითო და გიგიმ, ჩემი სახელობის დიეტაზე ვარო! დაჭერამდე უნდა მოვასწრო რამდენიმე კილოგრამის დაგდება, ცოტა წესიერი, სანდომიანი და არამუქთამჭამელი მერის ჰაბიტუსი რო მქონდესო. ვერ გაამტყუნებ...

26 მაისი არანაციონალურად, მაგრამ ეროვნულად აღინიშნა. ყველა ქალაქში ქუჩებში გამოფენილი სამხედრო ტექნიკა სულაც არ იწვევდა შიშს პატარებშიც კი.რა გაგიხდათ ერთი გიგანტური ხაჭაპური ან ქაბაბი, „ნაცების“ სალაპარაკო რომ გახდით „ქოცები“?

"გალუმპული ალასიანიაც იდგა 70 ჯარისკაცით, ასეთი საოცარი ღონიძიება 26 მაისს თვით შევარდნაძის დროსაც არ მინახავს, მაშინაც კი რაღაცას წვალობდნენ და ქვიშასავით ლაშქარი რომ ჩაივლიდა, იმას მაინც გვაყურებინებდნენ", - ასე „დაპოსტა“ „უმცირესმა“ დეპუტატმა დავით საყვარელიძემ "ფეისბუქის" საკუთარ გვერდზე.

საყვარელიძე კი ცდილობს, ხაჩიძესთან გატოლებას, მაგრამ მის იუმორთან კარგახანს ვერ მივა. ჯერ, როგორც მინიმუმ, გარემოში უნდა გაერკვეს, მერე ცოტა ხანს დაიცვას. მთავარი მაინც ის ოხერი სმენა და რიტმის გრძნობაა... ველოსიპედის ტარება მაინც თუ იცის, კიდევ აქვს შანსი...აი ქალი რომ იყოს. თვალების ხამხამს შეწყვეტდა, მერე მესამე ცდაზე ისტერიულად აჟივჟივდებოდა და ეგაა – ჩიორა 2–ც მზადაა. გადარჩენილია, რომ უმრავლესობაში არაა, თორემ ანი მიროტაძის სტატიკას საყვარელიძე კი არა, ბაცო ვერ გაქაჩავს, თავისი უძრავი მიმიკით...

რუსი ოპოზიციონერი და დისიდენტი ვალერია ნოვოდვორსკაია ქართველი ხალხისადმი მორიგ მიმართვას ავრცელებს. ამჯერად მისი კრიტიკის ობიექტი ქართული ეკლესია აღმოჩნდა.– მაპატიოს ნოვოდვორსკაიას „შეუბღალავმა რეუტაციამ“, მაგრამ, როცა ის საქართველოზე საუბარს იწყებს, თანაც მენტორის ტონით, მისთვის უნებურად პირში ბოლოკის ჩაჩრა მინდება.

საქართველოს საკუთარმა ეკლესიამ უღალატაო... საკუთარ კირილს მიხედე ვალია!

ჰომოსექსუალიზმის ეროვნულ ტრადიციებზე ალაპარაკდა ირაკლი კაკაბაძე.

"ჩვენ ჩვენი ტრადიცია გვაქვს: კინტოების, ჰომოსექსუალობის საკუთარი ტრადიცია. ასე მგონია, რომ ერთ-ერთი პირველი ლესბოსელი ერი ჩვენ ვართო. ჩემი გონივრული ეჭვით კი, მგონია, რომ მიმდინარე კვირა „ირაკლი კაკაბაძის კვირა“ იქნება პატრიოტული და ტრადიციული მოკითხვის ამბავში...

საოცარი გარდატეხა მოხდა გასულ კვირას პტივცემული სოსო ცინცაძის ცნობიერებაში, მან რადიკალურად შეიცვალა აზრები, პოლიტიკური კურსი და შესაძლოა, ორბიტაც. ისეთი რამეები თქვა, მგონი საკუთარი ყურებიც კი არ უჯერებდნენ. მაგალითად: »ერის განადგურებას და გენოციდს მირჩევნია რუსული კურსი...ამას პირველად ვამბობ ჩემი შეგნებული ცხოვრების მანძილზე. ევროპა პედერაზმის პრობლემას უძლებს, მაგრამ საქართველო ძალიან პატარა ქვეყანაა და ამას ვერ გაუძლებს. თუ ასე წავა პროცესები, მე ვერ მოვესწრები, მაგრამ 20-30 წლის შემდეგ მწარმოებელი, ნამდვილი ბავშვის დამბადებელი მამაკაცები თითზე ჩამოსათვლელები იქნებიან. მთელი ერი რომ გავპედერასტდეთ, ნატოში ახლო მომავალში მაინც არავინ მიგვიღებს, თუ ვინმეს ამის იმედი აქვს. აქ სხვა რაღაცაა საჭირო, პირველ რიგში რუსეთთან ურთიერთობის დალაგება»–ო! ასე თქვა ზუსტად.

არც თქვენ გჯერათ ხომ? ჰოდა მიიწვევს თუ არა ამის შემდეგ მას ასევე პატივცემული და „ყველაზე გულწრფელი საქართველოში“ – ბატონი დავით აქუბარდია, ახლა ეგაა გასარკვევი.

სოსო, ვგონებ, იმ თავის ერთადერთ ტრიბუნასაც კარგავს...

ადამიანურ და პირად ურთიერთობებში აშკარად პროგრესი გვაქვს – „ცნობადი სახეები“ ცნობილ მეუღლეებს „ მეგობრებად“ მოიხსენიებენ. ეს ნოუ–ჰაუ ამ დღეებში თაკო სალაყაია–მერაბიშვილისას ეკუთვნის, თუმცა, კვირის ბოლოს „ოჯახური მეგობრობის ტენდენცია“ პრეზიდენტის ოჯახმა უფრო გაამყარა და გაათვალსაჩინოვა. მართალია ჩვენი „მარშალი!“

აბა რა უნდა ცოლს „ფრონტის ხაზზე?“ ბრძოლაში მეგობარი იცნობა, იწრთობა და იგრძნობა. „ოცნების“ პირველი ლედობის კანდიდატის და მისი ოჯახის წევრის ურთიერთობაც მეგობრობით დაიწყო და ხომ ხედავთ, რა პერსპექტივაში ჩაცვივდნენ?

ისევ ოჯახურ თემას გავაგრძელებ და, გასულ კვირას თინა ხიდაშელის ნაწყენი კალიგრაფიით დაწერილმა კომენტარმა დამაფიქრა: "თუ ბიძინას რესპუბლიკელები არ უნდა, საკმარისი რაოდენობის დეპუტაცია ყავს, რომ დათო პარლამენტის თავმჯდომარე არ იყოს''.

ვაიდა, მართლა ეწყინოს თინას რამე?! ხომ დაგვეშალა სულ „კო“–თი და „ტაციათი“ ნაშენები პარლამენტი?!

გასულ კვირას ყველაზე სახალისო მაინც ის იყო, ექს–განათლების მინისტრმა ბათუმის ამერიკულ უნივერსიტეტს „ ჩვენი (ანუ ნაცების) აუსრულებელი ოცნებების სიმბოლო“ უწოდა.

P.S.

ერთი სიტყვით, იმისთვის რომ სარფიანად გაეყარო ვინმეს, ჯერ წარმატებული ქორწინება უნდა შედგეს.

ყველაზე ხმამაღლა თავის აზრს ხშირად ისინი გამოთქვამენ, ვისაც საერთოდ არ აქვს საკუთარი აზრის ქონის უფლება.

ცხოვრება კეთილისა და ბოროტის ბრძოლაა. სიკეთე იმარჯვებს და ამიტომაც არსებობს ცხოვრება.

ადამიანი არაადამიანისგან სულის ჭაში წყლის მოცულობით განსხვავდება.

ზოგჯერ, ლოთებს, ტოლერანტობის ფარგლებში, არშემდგარ ტალანტებად მოიხსენიებენ...

უკანონობას ზოგჯერ კანონი იცავს.

ღმერთი და სატანა იქნებ ერთი მედლის ორი მხარეა?

კატო ჩულაშვილი

"ქრონიკა+" #6