ზოგადად ყველა ნორმალური ადამიანი იწყებს ნერვიულობას ფრაზაზე – „თქვენ ოღონდ არ ინერვიულოთ! ამიტომ, ვიცი, ახლა ამის თქმას აზრი არ აქვს არც ჩვენთვის, არც ჩვენი პრეზიდენტისთვის.

ისიც ინერვიულებს და ჩვენც... ჩვეულება ნამდვილად რჯულზე მტკიცე გამოდგა ზოგიერთისთვის. თუმცა, ამბობენ, დღეს „საქართველოს პრეზიდენტი“ კალისტრატეს ლოცვა–კურთხევის იმედადააო. მაგასაც ვნახავთ, რა ძალა აქვს კალისტრატეს „კურთხევას“.

უკაცრავად კი ვარ, მაგრამ როცა კარგად ცნობილ „სამ ასოზე“ გაგზავნიან, სულაც არაა აუცილებელი იქ წასვლა. შეიძლება უბრალოდ თავი მოაჩვენო, რომ მაგ მიმართულებით მიდიხარდა იქაურობას ჩუმად გაეცალო...

ვადასტურებ – ვარ უქეიფოდ.

თუნდაც იმიტომ, რომ 3 თვე ფეხმოტეხილ მტრედს ვაზამთრებდით აივანზე გალიაში. დღეს დიდი ზარ–ზეიმით გავუშვით და 10 წუთში კატამ შეჭამა...

მორალი? დიქტატურა ზოგჯერ სრულ თავისუფლებაზე უფრო უსაფრთხოა.

ვდემაგოგობ...

დილით მე და „საქართველოს ახალგაზრდა სპიკერმა“ ვიკამათეთ. მაინც იმ აზრზე დარჩა, რომ თავისუფლებით ტკბობისა და მისი მაქსიმალურად შეგრძნებისთის , როგორც მინიმუმ, ბევრი ფულია საჭირო.

მეც ვიცი, რომ ცხოვრებისეულ წვრილმანებზე მსხვილმანი კუპიურები გვჭირდება,

მაგრამ ამას ხმამაღლა ხომ არ დავუდასტურებდი?

იმის დაფარვა, რასაც ფიქრობ, ყველაზე უკეთ მაშინ გამოგდის, როცა დაუფიქრებლად ლაპარაკობ. მაგის ცოცხალი მაგალითი ჩვენს ირგვლივ იმდენია და ისე ახლოს....

დღეს „ორთოდოქს ნაციონალებს“ როგორი სახეები აქვთ იცით? ჩემს საბჭოთა ბავშვობაში ცხელი წყლის მოსვლა რომ უხაროდა ხალხს ბოლო დროს, მიუხედავად იმისა,რომ ცხელი წყლის მილში ცივი და ჟანგისფერი წყალი „მოჩუხჩუხებდა“.

ეჰ, მიხეილ! ამასაც მოესწარი! პარლამენტშიც აღარ გიშვებენ...

კი ხარ მიჩვეული მაგ სივრცეში ძალით შეჭრას, მაგრამ, ის „სასიკვდილო“ ნომერი აღარ გამოგივა! თანაც, ახალ პარლამენტში ჩაის დალევა ცუდ ტონად ითვლებაო....

მშვენიერი სვლა იყო –„იგავის ენით“ უთხრა პარლამენტის შენობაში ზოგიერთ გამაგრებულს, - ბიბლიოთეკაში ვაღამებ, რომ ეგებ რომელიმე ლექსიკონში თქვენი ნამდვილი სახელი ვიპოვო, ვიდრე მანდ დრეს–კოდის თარგზე მუშაობთო.

ტვინი მეღრძო დილიდან, მაგრამ „ჩვენი პრეზიდენტი“ და ბიბლიოთეკა ვერაფრით დავაკავშირე. ნეტა რა ქვეტექსტია ამ „მესიჯში“? კამერა ლუქსს ითხოვს ვითომ შეფარვით?

ცხადია, რაღაც პირველი უნდა ქნას მსოფლიოს თუ არა, საქართველოს მასშტაბით მაინც. არცერთი პრეზიდენტი ჯერ საჯარო ბიბლიოთეკაში არ გამოსულა ისტორიული მიმართვით?

არც დიქტატორი?

დღეს მიშა რომ ეროვნული ბიბლიოთეკის დარბაზში გამაგრდეს და კითხვა დაიწყოს ..

მაგ შენობას საიდუმლო გასასვლელი აქვს ნეტა? მიწისზედა ტრანსპორტით ვერ მიუახლოვდებაო ბიბლიოთეკას, ზღვიდან არ მიუშვებენ, ამ დროს ჩინელებს პიკის საათი აქვთ, ალბათ ჰაერ–წვეთოვანი გზით აპირებს ინტელექტუალურ–კულტურულ სივრცეში შეჭრას. არაუშავს მიხეილ! თუ პარაშუტი არ გაიხსნა, ფრენის სიამოვნება მაინც მიიღე, მეორედ ეგ შანსი იქნებ არც მოგეცეს.

რა ქნას კაცო, რა? არც პოზიცია გამოადგა და არც ოპოზიცია, არც დესტრუქციული და არც კონსტრუქციული. მაგის ძალა უმრავლესობაშია და ეგ კიდევ ცოტა იყო და გათავდა.

ჩვენ რომ გვეგონა, ქუთაის–გაენათელი კალისტრატე დააღალატა, აღმაშენებლის სული მოასვანა და 6 საათამდე რელაქსაციით იქნება დაკავებულიო, მაგ დროს ეგ უკვე ქუთაისს მიფრენდა, რა ქვია ნეტა მაგას, პრეზიდენტი თავის ხალხს რომ დამალობანას ეთამაშება? შენ კიდევ დასტუკება გინდა, ჩემო ფიურერო?!

ეჰ მიხეილ! უმადურია ხალხი, უმადური – ათასჯერ რომ დაეხმარო და სიკეთე გაუკეთო, -ავიწყდებათ და მაინც და მაინც ერთხელ ნათქვამ უარს იმახსოვრებენ. არ გინდა ახლა წუწუნი , რომ ჩიხში მოგიმწყვდიეს. უნდა გიხაროდეს, ზურგი მაინც გექნება კედლით საიმედოდ დაცული.

ამასწინათ სადღაც ამოვიკითხე – კარგი ბას–გიტარისტი ბრიტანული პარლამენტივითაა – არ ჩანს, მაგრამ მისი საქმით ყველა კმაყოფილიაო.

ზოგი წვიმაში სეირნობს, ზოგი წვიმისგან მხოლოდ სველდება...

დღეს გამორჩეულად მზიანი დავითობაა!

იმის თქმა მინდოდა, რომ არჩევანი ყოველთვის ჩვენზეა. ყოველთვის თუ არა, ხშირად...

ყავამშვიდობისა!

კატო ჩულაშვილი