ახ­ლა­ხან სა­ქარ­თვე­ლოს ქალ­თა სა­ფეხ­ბურ­თო ნაკ­რებ­მა მნიშ­ვნე­ლო­ვან წარ­მა­ტე­ბას მი­აღ­წია - გო­გო­ნე­ბი სამ სა­უ­კე­თე­სო მე­ო­რე­ად­გი­ლო­სანს შო­რის მოხ­ვდნენ და ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნა­ტის საკ­ვა­ლი­ფი­კა­ციო ეტა­პის პლეი ოფში ირ­ლან­დი­ას­თან ითა­მა­შე­ბენ. პლეი ოფის მატ­ჩე­ბის პირ­ვე­ლი რა­უნ­დი შე­მოდ­გო­მა­ზე, 23 -29 ოქ­ტომ­ბერს გა­ი­მარ­თე­ბა. გა­მარ­ჯვე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში, პირ­ვე­ლად სა­ქარ­თვე­ლოს ის­ტო­რი­ა­ში, სა­ქარ­თვე­ლოს ქალ­თა ნაკ­რე­ბი ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნატ­ში მი­ი­ღებს მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას.

ამ გა­მარ­ჯვე­ბის ერთ-ერთი მთა­ვა­რი შე­მოქ­მე­დი თა­თია გა­ბუ­ნი­აა, რო­მე­ლიც სა­ქარ­თვე­ლოს ქალ­თა ეროვ­ნუ­ლი ნაკ­რე­ბის კარს იცავს. მისი სა­ფეხ­ბურ­თო კა­რი­ე­რა ლან­ჩხუ­თის "ლან­ჩხუთ­ში“ იწყე­ბა და კლუბ "კვარ­ტალ­ში“ გრძელ­დე­ბა. ის ერთი მათ­გა­ნია, ვინც სტე­რე­ო­ტი­პებს ამ­სხვრევს და ამ­ტკი­ცებს, რომ ფეხ­ბურ­თი ქა­ლის საქ­მე­ცაა.

თე­ატ­რა­ლუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის სტუ­დენ­ტი სპორ­ტს მშვე­ნივ­რად უთავ­სებს სწავ­ლას და აქვს ოც­ნე­ბა - რო­მე­ლი­მე ევ­რო­პულ კლუბ­ში ითა­მა­შოს, ამის­თვის კი, რო­გორც მე­უბ­ნე­ბა, ბევ­რი უნდა იშ­რო­მოს და გან­ვი­თარ­დეს. მის­თვის დიდი პა­ტი­ვია, ბოლო დროს "ქალი მა­მარ­და“, და "დე­დარ­და“ რომ შე­არ­ქვეს. ცნო­ბი­სათ­ვის, თა­თი­ას მწვრთნე­ლი გი­ორ­გის მამა - და­ვით მა­მარ­დაშ­ვი­ლია.

• "ბავ­შვო­ბა­ში ძი­რი­თა­დად თავ­დას­ხმა­ში ვთა­მა­შობ­დი“

- ჩო­ხა­ტა­ურ­ში და­ვი­ბა­დე, ვსწავ­ლობ­დი პირ­ველ სა­ჯა­რო სკო­ლა­ში. ბავ­შვო­ბა­ში დავ­დი­ო­დი ცეკ­ვა­ზე, ხატ­ვა­ზე, მუ­სი­კა­ლურ სკო­ლა­ში... ფეხ­ბურ­თის თა­მა­ში ეზო­ში და­ვი­წყე, ძი­რი­თა­დად ბი­ჭებ­თან ერ­თად ვთა­მა­შობ­დი. მერე მივ­ხვდი, რომ მა­ინ­ტე­რე­სებ­და ფეხ­ბურ­თი, მინ­დო­და მე­თა­მა­შა და გავ­ყო­ლო­დი ამ სპორ­ტს, უბ­რა­ლოდ, არ ვი­ცო­დი, იყო თუ არა ქალ­თა გუნ­დი. ხში­რად არ ვამ­ბობ, მრცხვე­ნია იმის თქმა, რომ ფეხ­ბურ­თის ყუ­რე­ბით არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი, ახ­ლაც იშ­ვი­ა­თად ვუ­ყუ­რებ... უბ­რა­ლოდ, მომ­წონ­და კარ­ში ბურ­თის დარ­ტყმა, ის ხა­ლი­სი, რაც თა­მაშს ახ­ლავს, მიყ­ვარ­და ბავ­შვებ­თან ერ­თად გარ­თო­ბა. ბავ­შვო­ბა­ში, ძი­რი­თა­დად, თავ­დას­ხმა­ში ვთა­მა­შობ­დი. ერთ დღეს, მა­მას მე­გო­ბა­რი იყო ჩვენ­თან მო­სუ­ლი და მი­თხრა, ლან­ჩხუთ­შია ქალ­თა გუნ­დი, რო­მე­ლიც სა­ქარ­თვე­ლო­ში პირ­ვე­ლი­აო და ამ დღი­დან მო­მი­ვი­და აზრი, რომ იქ წავ­სუ­ლი­ყა­ვი. სურ­ვი­ლი ოჯახ­ში გა­მოვ­თქვი, რა­საც მშობ­ლე­ბის მხრი­დან დიდი ნე­გა­ტი­ვი მოჰ­ყვა, მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ: შენ გოგო ხარ და არ შეგშვე­ნის ფეხ­ბურ­თის თა­მა­ში, სხვა საქ­მით უნდა და­კავ­დე, სწავ­ლას უნდა მი­ხე­დოო და ა.შ. მა­ინც არ და­ვი­შა­ლე... და­ვი­წყე ფეხ­ბურ­თის თა­მა­ში "ლან­ჩხუთ­ში“, სკო­ლი­დან მინი ტურ­ნი­რებ­ზე მო­მი­წია გას­ვლა. ტურ­ნი­რის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ ჩემ­თან მო­ვი­და ნაკ­რე­ბის მა­შინ­დე­ლი მწვრთნე­ლი თა­მაზ კოს­ტა­ვა და შე­მომ­თა­ვა­ზა, მას­თან მე­თა­მა­შა ეროვ­ნულ ნაკ­რებ­ში და გუნდს დავ­ხმა­რე­ბო­დი. მან ნაკ­რებ­ში მი­მიწ­ვია, რო­გორც თავ­დამ­სხმე­ლი. დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში და­მა­ინ­ტე­რე­სა, რო­გო­რი იქ­ნე­ბო­და მე­კა­რის პო­ზი­ცია, მე­კა­რის თვა­ლით და­ნა­ხუ­ლი ფეხ­ბურ­თის თა­მა­ში, თა­მაზ­მაც შე­მომ­თა­ვა­ზა, მე­კა­რე­ო­ბა სინ­ჯე, იქ­ნებ უკე­თე­სად გა­მო­გი­ვი­დე­სო და ასე აღ­მოვ­ჩნდი თავ­დას­ხმი­დან - კარ­ში.

• "მე­კა­რე­ო­ბა და კა­პიტ­ნო­ბა ერ­თდრო­უ­ლად დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაა“

- სი­მაღ­ლით 173სმ. ვარ, სურ­ვი­ლი მექ­ნე­ბო­და, მე­ტის ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი... ზო­გა­დად, მე­კა­რეს სი­მაღ­ლე და ბევ­რი სხვა რამ სჭირ­დე­ბა. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მას არ უწევს ბევ­რი სირ­ბი­ლი, მა­ინც ისე­ვე იღ­ლე­ბა, რო­გორც ყვე­ლა ფეხ­ბურ­თე­ლი. ვარ­ჯიშ­ზე შე­იძ­ლე­ბა მე­კა­რე უფრო და­ი­ღა­ლოს, ვიდ­რე ფეხ­ბურ­თე­ლი, რად­გან ამ სფე­როს სხვა სპე­ცი­ფი­კა აქვს. მას სჭირ­დე­ბა გამ­ძლე­ო­ბა, სი­ზუს­ტე, ხტო­მა, სის­წრა­ფე, სის­ხარ­ტე, კონ­ცენ­ტრა­ცია და ყვე­ლა­ფე­რი. ნაკ­რებ­ში 17 წლამ­დე­ლებ­ში, შემ­დეგ 19 წლამ­დე­ლებ­შიც კა­პი­ტა­ნი ვი­ყა­ვი, რაც ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოა, მაგ­რამ ორ­მა­გი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაა. მე­კა­რე გუნ­დის 50%-ს წარ­მო­ად­გენს, თუ სი­ტყვა­ზე, მთე­ლი გუნ­დი ცდი­ლობს გოლი გა­ი­ტა­ნოს, დაც­ვა ცდი­ლობს კარი და­იც­ვას, შენც მაქ­სი­მა­ლუ­რად უნდა ეცა­დო, რომ მო­გე­ბუ­ლი თა­მა­ში არ შეტ­რი­ალ­დეს და კარი შე­ი­ნარ­ჩუ­ნო.

როცა მე­კა­რის პო­ზი­ცი­ა­ზე იწყებ თა­მაშს, ამას თა­ვი­დან მოს­დევს ტრავ­მე­ბი, პა­ტარ-პა­ტა­რა მო­ტე­ხი­ლო­ბა, სი­ლურ­ჯე­ე­ბი, ნაღ­რძო­ბი... ზო­გა­დად, სპორ­ტი ტრავ­მის გა­რე­შე არ არ­სე­ბობს. თა­ვი­დან ეს ყვე­ლა­ფე­რი მკვეთ­რად იჩენს თავს და ნელ-ნელა სწავ­ლობ სწო­რად გა­დახ­ტო­მას, სწო­რად და­წო­ლას, სი­მაღ­ლე­ში ახ­ტო­მას და მერე ყვე­ლა­ფე­რი გი­მარ­ტივ­დე­ბა, ეგუ­ე­ბი ამ ყვე­ლა­ფერს და ტკი­ვილ­საც იმ­დე­ნად ვე­ღარ გრძნობ. შე­იძ­ლე­ბა მო­გი­წი­ოს თა­მაშ­ში ტრავ­მის აკი­დე­ბა, მაგ­რამ იმ­დე­ნად აზარ­ტში ხარ და იმ­ხე­ლა ად­რე­ნა­ლი­ნი გაქვს, იმ მო­მენ­ტში ვე­რა­ფერს ამ­ჩნევ. ეს ცუდი მო­მენ­ტია იმი­ტომ, რომ შემ­დეგ­ში ამ ყვე­ლა­ფერ­მა შე­იძ­ლე­ბა რამ­დე­ნი­მე თვე და­გა­პა­უ­ზოს და იმ­დე­ნის გა­კე­თე­ბა ვე­ღარ შეძ­ლო, რა­საც იქამ­დე აკე­თებ­დი.

• "ლან­ჩხუთ­ში“ გა­ვი­ზარ­დე და ჩა­მოვ­ყა­ლიბ­დი ფეხ­ბურ­თე­ლად"

- "ლან­ჩხუთ­ში“ 2014 წელს და­ვი­წყე თა­მა­ში, 14 წლის ასაკ­ში. რო­დე­საც მინი ტურ­ნი­რე­ბი ჩა­ტარ­და, მა­შინ იქ იყო ლან­ჩხუ­თის გუნ­დიც, ჩვე­ნი ნაკ­რე­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბიც და ჩე­მით ორი­ვე მხა­რე და­ინ­ტე­რეს­და. ბა­ტო­ნი დურ­მიშ­ხან ჩხა­ი­ძე ("ლან­ჩხუ­თის“ დი­რექ­ტო­რი) იყო მო­სუ­ლი და მი­თხრა, ლან­ჩხუ­თის გუნდში მე­თა­მა­შა. ჩემ­ზე ბედ­ნი­ე­რი არა­ვინ იყო, რად­გან ვი­ცო­დი, რომ აქე­დან იწყე­ბო­და ყვე­ლა­ფე­რი. პა­რა­ლე­ლუ­რად, ნაკ­რებ­შიც გა­მო­მი­ძა­ხეს და იმ დღი­დან და­წყე­ბუ­ლი, 9 წელი "ლან­ჩხუთ­ში“ გა­ვა­ტა­რე. ეს იყო ყვე­ლა­ზე ლა­მა­ზი და ბედ­ნი­ე­რი წლე­ბი ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, იქ გა­ვი­ზარ­დე და ჩა­მოვ­ყა­ლიბ­დი ფეხ­ბურ­თე­ლად. ასე­ვე, დიდი მად­ლო­ბა მინ­და გა­და­ვუ­ხა­დო თა­მაზ კოს­ტა­ვას იმის გამო, რომ მომ­ცა იმის სა­შუ­ა­ლე­ბა, უფრო სხვა კუ­თხით და­მე­ნა­ხა ჩემი თავი, ჩა­მოვ­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი­ყა­ვი რისი გა­კე­თე­ბა მინ­დო­და, მე­კა­რე­ო­ბა მან და­მა­წყე­ბი­ნა და ვფიქ­რობ, ჩემი ად­გი­ლიც მა­პოვ­ნი­ნა გუნდში.

• "როცა გა­და­წყდა თურ­ქეთ­ში მე­თა­მა­შა..."

- ვიდ­რე ქალ­თა სა­ფეხ­ბურ­თო კლუბ "კვარ­ტალ­ში“ გა­და­ვი­დო­დი, მა­ნამ­დე თურ­ქეთ­ში წა­ვე­დი, და­ახ­ლო­ე­ბით 4-5 თვე მო­მი­წია იქ გა­ჩე­რე­ბამ და უკან დავ­ბრუნ­დი. მე და ჩემი მე­გო­ბა­რი თე­ო­ნა ბაქ­რა­ძე ერ­თად ვთა­მა­შობ­დით "ლან­ჩხუთ­ში“ და როცა სა­ქარ­თვე­ლო­ში სე­ზო­ნი დამ­თავ­რდა (თურ­ქეთ­ში მა­შინ იწყე­ბო­და ახა­ლი სე­ზო­ნი), ერ­თად წა­ვე­დით კლუბ Amedspor -ში. მო­თხოვ­ნა ძი­რი­თა­დად ბაქ­რა­ძე­ზე იყო და თან მე­კა­რეც უნ­დო­დათ. სამ­წუ­ხა­როდ, თა­მა­ში ვერ ვი­თა­მა­შე, ცოტა გა­ურ­კვე­ვე­ლი სი­ტუ­ა­ცია იყო. როცა მე­კა­რე ჩა­დის და სხვა მე­კა­რე ხვდე­ბა, ძა­ლი­ან რთუ­ლია, უხე­შად რომ ვთქვათ, ძი­რი­თა­დის მე­კა­რე ამო­აგ­დო. ამის გამო ლო­დი­ნი მო­მი­წია და როცა გა­და­წყდა, უნდა მე­თა­მა­შა, თურ­ქეთ­ში დიდი უბე­დუ­რე­ბა დატ­რი­ალ­და - მი­წისძვრა მოხ­და და უკან ჩა­მო­ვე­დით. კი­დევ 1 წელი ვი­თა­მა­შე "ლან­ჩხუთ­ში“ და შემ­დეგ გა­და­ვე­დი "კვარ­ტალ­ში“, სა­დაც სტა­ფიც და ბავ­შვე­ბიც ძა­ლი­ან და­მეხ­მარ­ნენ.

• "სტე­რე­ო­ტი­პე­ბი და­ვამ­სხვრი­ეთ..."

- სტე­რე­ო­ტი­პე­ბი მარ­თლაც და­ვამ­სხვრი­ეთ... ადრე თუ ყვე­ლას ეჩ­ვე­ნე­ბო­და, ქა­ლის ფეხ­ბურ­თი სი­სუ­ლე­ლეა, ახი­რე­ბაა და მშობ­ლე­ბი გო­გო­ნებს ამ სპორტზე არ უშ­ვებ­დნენ, დღეს მა­თაც და­ი­ნა­ხეს, რომ ეს ადა­მი­ა­ნის თა­ვი­სუ­ფა­ლი, ჯან­სა­ღი მის­წრა­ფე­ბაა. ჩემს არ­ჩე­ვანს თავ­და­პირ­ვე­ლად თუ აპ­რო­ტეს­ტებ­დნენ, დღეს ჩემი დედ-მამა, ოჯა­ხი ჩემი პირ­ვე­ლი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რია.

ჩვენ­სა და ვაჟ­თა ნაკ­რებს შო­რის ის გან­სხვა­ვე­ბაა, რომ იქ სხვა­ნა­ი­რი სის­წრა­ფე, ფი­ზი­კუ­რი მო­ნა­ცე­მე­ბი და სხვა ხა­რის­ხია. ჩვენ უფრო ახალ­ბე­დე­ბი ვართ ამ სფე­რო­ში, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ქა­ლე­ბი ფეხ­ბურთს ჩვე­ნამ­დეც თა­მა­შობ­დნენ. ჩვენ­თან ეს სპორ­ტი იმ­დე­ნად აქ­ტუ­ა­ლუ­რი არ იყო, ბევ­რმა არ იცო­და მისი არ­სე­ბო­ბა, ქალ­თა ფეხ­ბურ­თმა ბოლო 2-3 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში უფრო წა­მო­ი­წია. ერ­თმა­ნეთ­თან სა­ერ­თო ის გვაქვს, რომ რო­გორც ვაჟ­თა ეროვ­ნულ ნაკ­რებ­ში არი­ან ერ­თი­ან­ნი და აქვთ შეკ­რუ­ლი გუნ­დი, ჩვენც ისე გავ­დი­ვართ მო­ე­დან­ზე, რო­გორც ერთი ოჯა­ხი. ვთვლით, რომ ჩვენც და ბი­ჭე­ბიც ერთ დიდ ოჯახს წარ­მო­ვად­გენთ.

• "გა­მი­ხარ­დე­ბო­და, სხვა ფორ­მით ეთ­ქვა სათ­ქმე­ლი“

- სამ­წუ­ხა­როდ, ამ­დე­ნი წვა­ლე­ბის და თა­ვის გა­მო­ჩე­ნის შემ­დეგ მა­ინც ხდე­ბა ისე, რომ ზო­გი­ერ­თე­ბი ჩვენს მი­მართ ნე­გა­ტი­ურ შე­ფა­სე­ბას გა­მოთ­ქვა­მენ. მეს­მის, ეს მათი შე­ხე­დუ­ლე­ბაა და გე­მოვ­ნე­ბა, ყვე­ლას აზრს დიდ პა­ტივს ვცემ, უბ­რა­ლოდ, თხოვ­ნა მექ­ნე­ბა, სა­ნამ რა­მეს იტყოდ­ნენ, გა­მო­ხატ­ვის ფორ­მას და­უკ­ვირ­დნენ, იცოდ­ნენ, სად, რა და რო­გორ თქვან. მით უმე­ტეს ახლა, როცა ქალ­თა ნაკ­რებს მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ეტა­პი გვაქვს - წინ ერთა ლი­გის პლე­ი­ო­ფია, ზუს­ტად ახლა გვჭირ­დე­ბა ელე­მენ­ტა­რუ­ლი გამ­ხნე­ვე­ბა - "აბა, თქვენ იცით, გო­გო­ნე­ბო, წარ­მა­ტე­ბას გი­სურ­ვებთ“ და არა ის, ქა­ლებს რა გა­წივ­ლებთ და გა­კივ­ლებ­თო. ამას­წი­ნათ, თა­მა­შის ბო­ლოს პე­ნალ­ტი რომ გა­ვი­ტა­ნეთ, ამის ვი­დეო შემ­ხვდა, რა­საც ბევ­რი უხე­ში კო­მენ­ტა­რი ახ­ლდა - რა გა­წივ­ლებთ, პე­ნალ­ტი იყო, რა გა­ა­კე­თეს და რა უხა­რი­ათ ამის­თა­ნა და მსგავ­სე­ბი. თუმ­ცა, სა­ბედ­ნი­ე­როდ, მარ­ტო ნე­გა­ტი­ვიც არ არის, ხალ­ხის და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა შე­იც­ვა­ლა... ადრე, 5-6 წლის წინ, თა­მა­შებს თუ ვა­გებ­დით, მარ­თლა გვა­პარ­ტა­ხებ­დნენ, მო­გე­ბულ თა­მაშ­ზეც კი სა­ზი­ზღრო­ბებს გვი­წერ­დნენ. ახლა, ბო­ლოს ბე­ლა­რუს­თან რომ დავ­მარ­ცხდით, პი­რი­ქით, ყვე­ლა პო­ზი­ტივს ას­ხი­ვებ­და, გულს გვი­კე­თებ­დნენ - არა უშავს, თქვენს გვერ­დით ვარ­თო, გვამ­ხნე­ვებ­დნენ, რაც მარ­თლა დიდ მუხტს გვძენს და "ჟილ­კას“ გვი­მა­ტებს, თა­მა­ში რომ მო­ვი­გოთ.

გი­ორ­გი გვე­ლე­სი­ა­ნის გა­მო­ნათ­ქვა­მი ყვე­ლას გვე­წყი­ნა, თან იმ დროს, როცა გვერ­დში დგო­მა გვჭირ­დე­ბო­და. მეს­მის მისი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა, არ მინ­და რამე უხე­შად გა­მო­მი­ვი­დეს, ყვე­ლას მო­სა­წო­ნად ყვე­ლა­ფერს ვერ იტყვი, მაგ­რამ ცოტა მე­რეც შე­იძ­ლე­ბო­და ამა­ზე ლა­პა­რა­კი. ეს ის პე­რი­ო­დია, ქა­ლებს სტი­ლით წამ­ყვან ვაჟ ფეხ­ბურ­თე­ლებს გვა­და­რე­ბენ, თან პლე­ი­ოფს ვთა­მა­შობთ. შე­იძ­ლე­ბო­და გი­ორ­გის ცოტა სხვა კო­მენ­ტა­რი გა­ე­კე­თე­ბი­ნა და რა­საც რე­ა­ლუ­რად ფიქ­რობ­და, მის­თვის და­ე­ტო­ვე­ბი­ნა. ეროვ­ნუ­ლი ნაკ­რე­ბის ფეხ­ბურ­თე­ლის­გან გვერ­დში დგო­მა გვინ­დო­და გვეგ­რძნო, ეს მო­მენ­ტი გვაქვს, თო­რემ, მეს­მის, რა­საც ფიქ­რობს და ყვე­ლა­ნა­ი­რად პა­ტივს ვცემ მის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას. გა­მი­ხარ­დე­ბო­და, სხვა ფორ­მით ეთ­ქვა სათ­ქმე­ლი.

• "მინ­და, დიდი ფეხ­ბურ­თი ვი­თა­მა­შო სად­მე, ევ­რო­პულ კლუბ­ში“

- თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი მყავს, მაგ­რამ ვცდი­ლობ, ამ ყვე­ლა­ფერს თავი ავა­რი­დო. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ჯერ­ჯე­რო­ბით სიყ­ვა­რულ­ზე არ მი­ფიქ­რია, მინ­და უფრო განვვი­თარ­დე, გავ­ცდე თუნ­დაც სა­ქარ­თვე­ლოს ფარ­გლებს და უფრო დიდი ფეხ­ბურ­თი ვი­თა­მა­შო სად­მე, ევ­რო­პულ კლუბ­ში. ბოლო წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში მქონ­და რამ­დე­ნი­მე შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა, იყო ცრუ და­პი­რე­ბაც, ამი­ტომ გა­დავ­წყვი­ტე, სა­ნამ ნორ­მა­ლუ­რი და რე­ა­ლუ­რი რა­ღაც არ გა­მოჩ­ნდე­ბა, რა­საც ჩა­ვე­ჭი­დე­ბო­დი და რაც ჩემს მო­მა­ვალს გან­სა­ზღვრავ­და, ვი­მუ­შა­ვო სა­კუ­თარ თავ­ზე, უფრო გავძლი­ერ­დე. "დე­დარ­და“ შე­მარ­ქვეს (იცი­ნის), ისე გა­ბუს მი­ძა­ხი­ან. ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოა და სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო, როცა ასე­თი დო­ნის მე­კა­რეს გა­და­რე­ბენ და გე­ტყვით, რომ გი­ორ­გის დიდი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი ვარ, მით უმე­ტეს, მა­მა­მი­სი მე­კა­რე­ე­ბის მწვრთნე­ლია ჩვენ­თან, ნაკ­რებ­ში (სამი მე­კა­რე ვართ ნაკ­რებ­ში) და თით­ქმის 24/7-ზე მისი სა­ხე­ლი გვეს­მის.

• "მაქ­სი­მუმს გა­ვა­კე­თებთ და შე­დეგს მა­ინც დავ­დებთ"

- თა­ვი­დან­ვე, როცა ფეხ­ბურ­თის თა­მა­ში და­ვი­წყე, ვი­ცო­დი, რომ სწავ­ლის გა­რე­შე არა­ფე­რი გა­მო­ვი­დო­და. ყვე­ლას ოჯახ­შია სი­ტუ­ა­ცია, როცა ბავ­შვი სპორ­ტს ჰკი­დებს ხელს, უნ­დათ, რომ სწავ­ლას არ ჩა­მო­შორ­დეს, სწავ­ლა და სპორ­ტი ერ­თმა­ნეთს შე­უ­თავ­სოს. სკო­ლის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ ჩა­ვა­ბა­რე შოთა რუს­თა­ვე­ლის სა­ხე­ლო­ბის თბი­ლი­სის თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, კულ­ტუ­რუ­ლი ტუ­რიზ­მის ფა­კულ­ტეტ­ზე. პა­ტარ-პა­ტა­რა მი­ზე­ზე­ბის გამო მო­მი­წია აკა­დე­მი­უ­რის აღე­ბა და წელს სწავ­ლას და­ვას­რუ­ლებ. სხვა­თა შო­რის, დე­კა­ნი და ლექ­ტო­რე­ბიც ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბი­ან და ხელს მი­წყო­ბენ, ქულა რომ არ და­მაკ­ლდეს, ამის­თვის პე­რი­ო­დუ­ლად ნაშ­რო­მებს ვაგ­ზავ­ნი. თა­ვი­სუ­ფალ დროს ყვე­ლა­ფერს "ვე­დე­ბი“, ხან კა­ლათ­ბურთს ვთა­მა­შობ, მოყ­ვა­რუ­ლის დო­ნე­ზე ცოტ-ცოტა ყვე­ლა­ფე­რი შე­მიძ­ლია. ჩემი პირ­ვე­ლი დიდი ოც­ნე­ბა იყო, დიდი ფეხ­ბურ­თი მე­თა­მა­შა და ეს შევ­ძე­ლი, ახლა მინ­და, რო­მე­ლი­მე ევ­რო­პუ­ლი გუნ­დის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი ვიყო, გა­ვი­დე სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ზღვრებს გა­რეთ და უკვე იქე­დან წარ­მო­ვა­ჩი­ნო ჩემი ქვე­ყა­ნა, ჩემი პა­ტა­რა რა­ი­ო­ნი და ოჯა­ხი. 3 წლით პა­ტა­რა ძმა მყავს, ის ადრე რაგბს თა­მა­შობ­და, ჯან­მრთე­ლო­ბის პრობ­ლე­მე­ბის გამო სპორ­ტს შე­ეშ­ვა და დღეს რად­გან თბი­ლის­ში ვარ (ჩე­მე­ბი კი გუ­რი­ა­ში), ჩემი ძმა იღებს თავ­ზე პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას, თა­მა­შებ­ზე მო­ვი­დეს და მი­გულ­შე­მატ­კივ­როს.

წინ პლე­ი­ო­ფია, ოქ­ტომ­ბერ­ში ჩრდი­ლო­ეთ ირ­ლან­დი­ის ნაკ­რებს ვე­თა­მა­შე­ბით, რო­მელ­თა­ნაც აქამ­დეც გვქო­ნია შეხ­ვედ­რა. წინა შეხ­ვედ­რა­ში მათ­თან დიდი ან­გა­რი­შით დავ­მარ­ცხდით, თუმ­ცა იმედს ვი­ტო­ვებ, რომ მაქ­სი­მუმს გა­ვა­კე­თებთ და ამ­ჯე­რად სა­უ­კე­თე­სო შე­დეგს დავ­დებთ.

 

ავტორი:ნანა ფიცხელაური