,,ჩიტო-გვრიტო - მიხო უხადიტო,“ ასე ეხმიანება უკრაინელი ანალიტიკოსი, იგორ ვალსკი

საქართველოს ყოფილი პრეზიდენტის და ოდესის ოლქის ყოფილი გუბერნატორის, მიხეილ სააკაშვილის ისევ უკრაინის პოლიტიკაში დაბრუნებას და საინფორმაციო სააგენტო ,,112.UA" -ში ცინიკური ხასიათის კრიტიკულ სტატიას აქვეყნებს.

გთავაზობთ ნაწყვეტებს იგორ ვალსკის პასქვილიდან.

,,ის ფაქტი, რომ ,,გამარჯობა“ ქართულად მისალმებას ნიშნავს, ჩვენ უკვე ვიცით (ყოველ შემთხვევაში ფილმიდან ,,მიმინო“), ახლა დროა, ვისწავლოთ ახალი სიტყვა - ,,ნახვამდის."

არა, ეს არ ნიშნავს იმას, რაც პირველი სამი ასობგერის წაკითხვისას გაიფიქრეთ, თუმცა აზრის მიმართულება სწორია. ,,ნახვამდის“, ეს ნიშნავს მშვიდობით, მშვიდობით, ჩვენო მოსიყვარულე მიშა (სააკაშვილო), დაბრუნდით თქვენს ზღაპრულ ტყეში და თან წაიყვანეთ, გეთაყვა, ხატია (დეკანოიძე).

(სამწუხაროდ, როგორც ჩანს, ,,ზღაპრულ ტყეში“ უკრაინელი ანალიტიკოსი სააკაშვილის თავდაპირველ სამშობლოს, საქართველოს გულისხმობს - ი.ბ.)

ხატია ხომ ,,სრულიად შემთხვევით“ აღმოჩნდა ახლა კიევში? უბრალოდ, თვითმფრინავიდან თვითმფრინავში უნდა გადამჯდარიყო.

მოხარულები ვართ, რომ ბორისპოლის აეროპორტი ის ჰაბია, სადაც ერთი საერთაშორისო რეისიდან შეგიძლია მეორეს შეახტე, მაგრამ მაინც არადამაჯერებელი მიზეზია. არსებობს აზრი, რომ ქართველი რეფორმატორების გუნდი ტყუილად არ იყრის თავს ისევ ერთ ხაროში.

გმადლობთ, არ გვინდა. ჩვენ ეს ერთხელ უკვე გავიარეთ. ჩვენ უკვე გვყავდა მიხეილ სააკაშვილი ოდესის ოლქის გუბერნატორად, ალექსანდრე კვიტაშვილი - ჯანდაცვის მინისტრად, ეკა ზღულაძე და ხატია დეკანოიძე - პოლიციის შემადგენლობაში, დავით საყვარელიძე , გია გეწაძე და გიზო უგლავა - პროკურატურის პასუხსაგებ პოსტებზე.

ამას დამატებული, გვყავდა ულიანა სუპრუნი, ნატალია იარესკო და მაშა გაიდარი, ვოიცეხ ბალჩუნი და აივარას აბრამავიჩუსი…

ჩვენ ხომ ვიღაც ,,გრუზინოფობები“ არა ვართ, უბრალოდ გვახსოვს, მთელი ეს უცხოური დესანტი და მათი ნულოვანი ეფექტურობა.

მადლობა ღმერთს, პერსონაჟთა უმეტესობა ჩუმად და მშვიდად დაბრუნდა თავის პალესტინაში და მხლოდ ,,გენაცვალე მიხომ“ მოაწყო რბოლა ვერტიკალისთვის… ჰორიზონტალისთვისაც, როცა, სახურავზე სირბილის შემდეგ, უკრაინულ კორდონს არღვევდა.

ის ჰგავს ბუღალტერიის შუროჩკას, ფილმიდან, ,,სამსახურეობრივი რომანი,“ რომელიც კარგია, მაგრამ ზედმეტად აქტიური.

ის, წამოწევით, წინ კი წამოწიეს, მაგრამ გვერდზე გაწევა ვერაფრით ხერხდება.

ზოგადად, შეიძლება მისი მოტივაციაც გავიგოთ. ვინც ქვეყნის პრეზიდენტი იყო, ძალიან არ უნდა ჩამოგდებული მფრინავივით იაროს და თუ უკრაინას შეუძლია რამე ალტერნატივის შეთავაზება, რატომაც არა?

ზელენსკისაც შეგვიძლია გავუგოთ. ,,კადრების შიმშილმა“ ის სრულ დისტროფიამდე მიიყვანა. კიდევ ცოტაც და დასუსტებული მთავრობა ნაწილებად გადატყდება. მაგრამ, ბატონებო, არ შეიძლება ყველაფრის ,,ჭამა,“ მაშინაც კი, როცა ძალიან გშია. თუმცა, ,,როცა გშია, შენ შენ არ ხარ“ და ზელენსკიმაც წინამორბედისგან ზოგადი რეფორმების იდეის პლაგიატობა გადაწყვიტა, შესასრულებლადაც იგივე ხალხი მოიწვია.

ვლადიმერ ზელენსკი, საერთოდაც, ბევრ რამეში ბაძავს პოროშენკოს, მაგრამ ყველაზე უსარგებლო მიბაძვა სწორედ სააკაშვილს უკავშირდება. ერთადერთი, რამაც შეიძლება ახსნას (და არა- გაამართლოს) უკრაინულ სოციუმში მისი რეინკარნაცია, ესაა დასავლეთის ზეწოლა ზელენსკიზე. ამბობენ, რომ იქ მიხოს ანგარიშს უწევენ.

ყოველი შემთხვევისთვის, 28 მაისს აშშ-ს თავდაცვის სამინისტრომ კონგრესს აუწყა, რომ უკრაინის ხელისუფლებამ საკვანძო რეფორმებში აუცილებელ პროგრესს მიაღწია და 125 მილიონი აშშ დოლარის ოდენობის ფინანსური დახმარება დაიმსახურა.

თანხა თავდაცვით საჭიროებებს მოხმარდება, ამიტომაც უკავშირდება ეს დახმარება აშშ-ს თავდაცვის სამინისტროს, მაგრამ ის ფაქტი, რომ პენტაგონში რეფორმების ,,მოწმეების“ სექტა შეიქმნა, ცოტა უცნაურია. ნუთუ მიხომ ან ვიღაცამ მისი წრიდან, მართლა ისე დააჭირა ბერკეტს, რომ პროცესი დაიწყო? ისე, უბრალოდ, 125 მილიონ დოლარს არავის აძლევენ - თუნდაც, არც ისეთი ლამაზი თვალებისთვის, როგორიც ვლადიმირ ზელენსკის აქვს.

მაგრამ ფსონი ამად ნამდვილად არ ღირს. სააკაშვილი - ეს დამანგრეველი ფაქტორია, ყოველ შემთხვევაში, უკრაინულ კონტექტსში. თანაც, პოროშენკოსთან წყვილში მან საკუთარი ხასიათის ისეთი შტრიხი გამოავლინა, როგორიცაა დროულად გაჩერების უნარის არქონა. მისნაირებისთვის ყველაფერი ყოველთვის ცოტაა.

პატივმოყვარეობა, რომელიც გაჯერებულია გიჟური ამბიციურობით და სამხრეთული ტემპერამენტით, ეფექტური მენეჯერის ჩამოყალიბებას გამორიცხავს.

კარგი ჩინოვნიკი შეიძლება იყოს ცოტათი მაინც მგზნებარე, მაგრამ ისეთი, რომელიც გამუდმებით საკუთარ თავზე არ იფიქრებს. სააკაშვილისთვის ეს წარმოუდგენელია, სწორედ ამიტომ, მისი ხელმძღვანელობით რეფორმების საბჭომ, ჯერ-ჯერობით მხოლოდ ერთ რეფორმაზე იმუშავა, საკუთარ თავს სახელი გადაარქვა და მარტივი გადაწყვეტილებების ოფისი ეწოდა. თუმცა, როგორც ზელენსკის უწინასწარმეტყველეს, მიხეილ სააკაშვილმა ძალიან მალე იგრძნო ვიწროდ თავი ამ მოსაწყენ ქვიშის ყუთში.

ნებისმიერი უკრაინელისთვის ნაციონალური საბჭოს მეთაურობა საოცნებო თანამდებობა იქნებოდა, მაგრამ ტემპერამენტიან ქართველს ის გასანძრევად არ ეყოფა.

ამიტომ სააკაშვილი თავდაპირველად ეცდება ზურგი თავისი ხალხით გაიმაგროს. ამ კონტექსტში დეკანოიძის გამოჩენა, რა თქმა უნდა, სულაც არ არის შემთხვევითი… თუ მას საბაჟოს, არ ჩააბარებენ, ყოფილი გუბერნატორის თანამებრძოლისვთის სხვა ადგილი მოინახება. მერე გამოჩნდებიან სხვა ,,ახალი ძველი კადრებიც“ და ესეც მიხეილ სააკაშვილის შექმნილი ჩვენი ჩრდილოვანი მინისტრთა კაბინეტი.

პრემიერობის ამბიციებს, ისევე როგორც ინტელექტს, ხომ ვერ დამალავ?

უკანასკნელი ჭორების მიხედვით, სააკაშვილი დედაქალაქის მერის თანამდებობის დასაკავებლად ემზადება. ამბობენ, რომ ის კლიჩკოს უნდა დაუპირისპირონ, მიუხედავად იმისა, რომ მშვენივრად უწყიან, მძიმეწონიანი ჩემპიონი მას ,,ცალი ხელით“ დაამარცხებს. რაში მდგომარეობს თამაშის მიზანი, ძნელი მისახვედრია. ან იმაში, რომ ამჟამინდელი ქალაქის თავის გარანტირებულ გამარჯვებას შეუწყონ ხელი, ან დაუმორჩილებელი მიხო მცირე ხნით მაინც რაიმე სასარგებლო საზოგადოებრივი საქმით დააკავონ.

შესაძლოა, ზელენსკისთან უკვე მიხვდნენ, რამხელა ტვირთი აიკიდეს საკუთარ მხრებზე და რომ რეფორმები არ იქნება, სამაგიეროდ, იქნება ნერვების წყვეტა.

შესაძლოა, იმასაც მიხვდნენ, რომ საერთაშორისო წრეებთან კავშირიც კი ვერ გადაწონის იმ დისკომფორტს, რაც სააკაშვილს შეუძლია შეუქმნას მოქმედ ხელისუფლებას, მაგრამ უკვე გვიანია, რადგან ნებისმიერი მცდელობისას, როცა შეიძლება სტუმარს კარისკენ მიუთითო, ის მთელი ძალით ჩაებღაუჭება მას. თუნდაც ისევ სახურავზე ასვლამ მოუწიოს და თუნდაც ეს სახურავი მთლიანად დაინგრეს.

მაგრამ რადგანაც ზელენსკი პოროშენკოს გზას იმეორებს, ის სააკაშვილთან ურთიერთობის მის გამოცდილებასაც იმეორებს.

თავის დროზე, პოროშენკო ამ ისტორიიდან ღირსეულად ვერ გამოვიდა. გამოვა კი ზელენსკი?

ჯერ-ჯერობით, მას კრეისერული სისწრაფით უახლოვდება ბულდოზერი და არსებობს სამი ვარიანტი: მოჰყვეს მის ქვეშ, გაექცეს ან თავად დაეუფლოს საჭეს.

რატომღაც, ასე ჩანს, რომ ზელენსკის პირველი სცენარი უფრო ელოდება.”