მარტივია თვითმკვლელობის ცოდვაზე საუბარი როცა წარმოდგენაც არ გაქ რას ნიშნავს ცხოვრობდე სრულიად უაზროდ, როცა სწორედ ეგოიზმია ის რაც არ გინდა. არ მინდა ვცხოვრობდე მარტო იმიტომ რომ საკუთარი ცხვირის იქეთ არავინ და არაფერი არ მადარდებდეს. არადა გვერდით ისეთი არავინ დამრჩა ვისთვისაც თუნდაც ერთხელ ვიტყოდი რომ "ვიბრძოლებ უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე". საქმე არ ეხება მხოლოდ ტრაგედიას. უბრალოდ აღარაფერი არაა ისეთი რაც შემაჩერებს. ალბათ მხოლოდ რაღაც უაზრო იმედია რომ ყველაფერი შეიძლება გამოსწორდეს და თანაც უბრალოდ მეზარება სიკვდილი (ან მეშინია, არ ვიცი ზუსტად). უბრალოდ თვალები გაახილეთ და დაინახავთ რომ ცხოვრება ნამდვილად არაა ის ედემის ბაღი საიდან წასვლაც სისულელეა, მე ასე ვფიქრობ და ღმერთი აქ არაფერ შუაშია
