Search the Community

პირადად მე ვედური რელიგიის (ინდუიზმის) სხვა განშტოების მიმდევარი ვარ, მაგრამ ვაიშნავებს (ვიშნუს/კრიშნას ერთგულებს) დიდ პატივს ვცემ და თბილი ურთიერთობაც მაქვს ევროპაში და აზიაში მცხოვრებ კრიშნაიდებთან/ვაიშნავებთან. ადრე ბუდიზმით ვიყავი გატაცებული, თუმცა საბოლოო ჯამში ვედური გზა ავირჩიე და მივსდევ შაქტიზმის, კერძოდ კი შრი-ვიდიას რელიგიურ-მისტიკურ ტრადიციას, რომელშიც უზენაეს დემიურგად და სამყაროს მბრძანებლად მოიაზრება ბჰავანი დურგა იგივე მაჰადევი (მას გააჩნია სხვა სახელებიც). ჩვენ შაქტიზმის მიმდევრები საერთო ჯამში 3 მილიონი ვართ და ჩვენს რჩეულ ღვთაებას დედას ან ზეციურ დედას ვუწოდებთ, რომელმაც ჩვენი რწმენით შექმნა სამყაროები და მათ შორის ღმერთები: ბრაჰმა, ვიშნუ/კრიშნა და შივა-რუდრა. ეს მითოლოგემა ასახულია ისეთ ტექსტებში, როგორებიცაა დევიბჰაგავატა-პურანა, დევი-გიტა და ბრიჰავრიჩოპანიშადი, რომლებშიც ცხადია უზენაეს საწყისად, უზენაეს ღვთიურ ძალად მოიაზრება ღვთაებრივი დედა - დევა-მატრი (ღმერთების დედა). მისი კულტი გავრცელებული იყო ძველ ისრაელშიც და იქ მას ერქვა "ცის დედოფალი", ეს ნახსენებია იერემიას წიგნში, იერემია აქტიურად ებრძოდა მის კულტს. ფინიკიელები და ქანაანელები მას ციურ აშერას ან ასირატუს უწოდებდნენ.

ქალღმერთ მაჰაკალის აქვს 1000 სახელი. ეს წერია "შმაშანა-კალიკა-საჰასრანამაში". ჩემთვის ყველაზე საინტერესო სახელებია: 1. კამაკჰია – ვნებიანი 2. გალადრაკტავიბჰუსანა – სისხლის წვეთებით შემკული 3. პრეტაპანი სუმეკჰალა – ის ვინც მიცვალებულთა ხელების სარტყელს ატარებს 4. პრეტასანა – მიცვალებულზე მჯდომარე 5. პრიაპრეტა – გვამების მოყვარული 6. პრეტაბჰუმიკრტალაია – მის მიერ შექმნილ მიცვალებულთა მიწაზე მცხოვრები 7. პინონნატასტანი – სავსე მკერდიანი 8. დიგამბარა – შიშველი 9. ვისანკა – უშიშარი 10. მადანატურა – ის ვინც სიყვარულისგან იწვის 11. პრამატა – მთვრალი 12. პრამადა – შეშლილი 13. ნაგაკანია – ნაგების ასული 14. მოჰარატრი – სიბნელეში შემყვანი 15. რაკშასი – დემონესა 16. სონიტანანდაჯანანი – სისხლიანი ნეტარების დედა 17. ბჰოგავატი – ტკბობით აღვსილი 18. კამეში – სურვილების და ვნებების უფალი 19. დუსტადუსტამატი – ცოდვილი და არა ცოდვილი აზრი 20. რაკტასაია – სისხლში მსუფევი 21. რაკტაბჰოგა – ის ვინც ტკბება სისხლით 22. რაკტაპუჯასადარატი – სისხლიანი პუჯებით მუდამ დაკმაყოფილებული 23. რაკტაპუჯია – სისხლით თაყვანცემული 24. რაკტავატსალა – სისხლის მოყვარული 25. რაკტაპურნა – სისხლით აღვსილი 26. რაკტადეჰა – სისხლისგან შემდგარი სხეულის მქონე 27. რაკტაპუჯაკაპუტრინი – ქალიშვილი იმისა ვინც ეთაყვანება სისხლს 28. რაკტაკჰია – სისხლად წოდებული 29. რაკტინი – სისხლიანი 30. რაკტასამსპრჰა – ის ვისაც სისხლი სწყურია 31. რაკტასუნდარი – სისხლიანი სილამაზე, სისხლის დედოფალი 32. რაკტაბჰიდეჰა – სისხლის გამწმენდი 33. რაკტარჰა – სისხლის ღირსი 34. რაკტავანდაკავანდიტა – სისხლის თაყვანისმცემლებისგან თაყვანცემული 35. მაჰარაკტა – დიადი სისხლი 36. რაკტაბჰავა – თვით სისხლის არსი 37. რაკტავრსივიდჰაიინი – სისხლის დინებების გამომწვევი 38. რაკტასნატა – სისხლის განბანილი 39. რაკტაპრიტა – ის ვისაც უხარია სისხლი 40. რაკტასევიატრირაკტინი – თვით სისხლის თაყვანისმცემლის სისხლი 41. რაკტასადანანდავიდჰაიინი – მარადიული სისხლიანი ნეტარების გამომწვევი 42. რაკტანანდაკარი – სისხლიანი ნეტარების შემოქმედი 43. რაკტარაკტა – სისხლიანი და არა სისხლიანი 44. რაკტასევიაკსინირამა – ის ვისაც უხარია სისხლის თაყვანისცემის უარმყოფელის განადგურება 45. რაკტასევაკასარვასვა – სისხლის თაყვანისმცემლის მთელი კეთილდღეობა 46. რაკტანინდაკანასინი – სისხლის შეურაცმყოფელთა გამანადგურებელი 47. რაკტატმიკა – სისხლის არსი 48. რაკტარუპა – სისხლის ფორმის მქონე 49. რაკტაკარსანაკარრინი – სისხლის მიმზიდავი 50. რაკტოტსაჰა – სისხლს ვინც ესწრაფვის 51. რაკტავიაგრა – სისხლის დამცველი 52. რაკტაპანა პარაიანა – სისხლის მსმელი (სისხლის სმით დაკავებული). აი ასეთია კალის სახელები. არის კიდევ სხვა სახელები. კალი არის ღმერთების და დემონების დედა. კალი ესაა ვამპირების დედოფალი. კალის ამალა შედგება ვამპირებისგან და სხვა დემონებისგან...

ॐ तारे तुत्तारे तुरे स्वः — «oṃ tāre tuttāre ture svāhā» "ომ ტარე ტუტტარე ტურე სვაჰა" ესაა ქალღმერთი (ბოდჰისატვა) ტარას მანტრა. ტარა არის 10 მაჰავიდიადან ერთ-ერთი. მაჰავიდია ესაა დედა-ღმერთის (შაკტის) კაუზიური (სულიერი) სხეული. სახელი - ტარა ნიშნავს განთიადის ვარსკვლავს ან მხსნელს. ტარას აქვს მრავალი ფუნქცია და იპოსტასი, არსებობს მწვანე ტარა, წითელი ტარა, თეთრი ტარა და ა.შ. ტარა ფლობს სექსუალურ მაგიას, კურნავს ყველა დაავადებას, ჩუქნის თავის ერთგულებს დღეგრძელობას, იძლევა ადვაიტას ცოდნას, ეხმარება ადამიანს გასხივოსნებაში და ა.შ.

ქალღმერთ მაჰაკალის აქვს 1000 სახელი. ეს წერია "შმაშანა-კალიკა-საჰასრანამაში". ჩემთვის ყველაზე საინტერესო სახელებია: 1. კამაკჰია – ვნებიანი 2. გალადრაკტავიბჰუსანა – სისხლის წვეთებით შემკული 3. პრეტაპანი სუმეკჰალა – ის ვინც მიცვალებულთა ხელების სარტყელს ატარებს 4. პრეტასანა – მიცვალებულზე მჯდომარე 5. პრიაპრეტა – გვამების მოყვარული 6. პრეტაბჰუმიკრტალაია – მის მიერ შექმნილ მიცვალებულთა მიწაზე მცხოვრები 7. პინონნატასტანი – სავსე მკერდიანი 8. დიგამბარა – შიშველი 9. ვისანკა – უშიშარი 10. მადანატურა – ის ვინც სიყვარულისგან იწვის 11. პრამატა – მთვრალი 12. პრამადა – შეშლილი 13. ნაგაკანია – ნაგების ასული 14. მოჰარატრი – სიბნელეში შემყვანი 15. რაკშასი – დემონესა 16. სონიტანანდაჯანანი – სისხლიანი ნეტარების დედა 17. ბჰოგავატი – ტკბობით აღვსილი 18. კამეში – სურვილების და ვნებების უფალი 19. დუსტადუსტამატი – ცოდვილი და არა ცოდვილი აზრი 20. რაკტასაია – სისხლში მსუფევი 21. რაკტაბჰოგა – ის ვინც ტკბება სისხლით 22. რაკტაპუჯასადარატი – სისხლიანი პუჯებით მუდამ დაკმაყოფილებული 23. რაკტაპუჯია – სისხლით თაყვანცემული 24. რაკტავატსალა – სისხლის მოყვარული 25. რაკტაპურნა – სისხლით აღვსილი 26. რაკტადეჰა – სისხლისგან შემდგარი სხეულის მქონე 27. რაკტაპუჯაკაპუტრინი – ქალიშვილი იმისა ვინც ეთაყვანება სისხლს 28. რაკტაკჰია – სისხლად წოდებული 29. რაკტინი – სისხლიანი 30. რაკტასამსპრჰა – ის ვისაც სისხლი სწყურია 31. რაკტასუნდარი – სისხლიანი სილამაზე, სისხლის დედოფალი 32. რაკტაბჰიდეჰა – სისხლის გამწმენდი 33. რაკტარჰა – სისხლის ღირსი 34. რაკტავანდაკავანდიტა – სისხლის თაყვანისმცემლებისგან თაყვანცემული 35. მაჰარაკტა – დიადი სისხლი 36. რაკტაბჰავა – თვით სისხლის არსი 37. რაკტავრსივიდჰაიინი – სისხლის დინებების გამომწვევი 38. რაკტასნატა – სისხლით განბანილი 39. რაკტაპრიტა – ის ვისაც უხარია სისხლი 40. რაკტასევიატრირაკტინი – თვით სისხლის თაყვანისმცემლის სისხლი 41. რაკტასადანანდავიდჰაიინი – მარადიული სისხლიანი ნეტარების გამომწვევი 42. რაკტანანდაკარი – სისხლიანი ნეტარების შემოქმედი 43. რაკტარაკტა – სისხლიანი და არა სისხლიანი 44. რაკტასევიაკსინირამა – ის ვისაც უხარია სისხლის თაყვანისცემის უარმყოფელის განადგურება 45. რაკტასევაკასარვასვა – სისხლის თაყვანისმცემლის მთელი კეთილდღეობა 46. რაკტანინდაკანასინი – სისხლის შეურაცმყოფელთა გამანადგურებელი 47. რაკტატმიკა – სისხლის არსი 48. რაკტარუპა – სისხლის ფორმის მქონე 49. რაკტაკარსანაკარრინი – სისხლის მიმზიდავი 50. რაკტოტსაჰა – სისხლს ვინც ესწრაფვის 51. რაკტავიაგრა – სისხლის დამცველი 52. რაკტაპანა პარაიანა – სისხლის მსმელი (სისხლის სმით დაკავებული). აი ასეთია კალის სახელები. არის კიდევ სხვა სახელები. კალი არის ღმერთების და დემონების დედა. კალი ესაა ვამპირების დედოფალი. კალის ამალა შედგება ვამპირებისგან და სხვა დემონებისგან...

შივას და შაკტის კულტი დაკავშირებულია სექსუალურ ენერგიასთან და უმაღლეს ასკეტიზმთან. შივა ესაა სამყაროს მამა – ღვთაებრივი ცნობიერება განძარცვული თვისებებისა და ატრიბუტებისგან და პიროვნული ცნობიერება და გონება – სარგუნა ბრაჰმანი იგივე საკალა ბრაჰმანი (ღმერთი დროსა და სივრცეში). შივა როგორც სტატიკური ზეცნობიერი საწყისი და პიროვნული იშვარა სუფევს უსასრულო მულტისამყაროს თითოეულ სუბატომში. მთელი უსასრულო სამყარო აღვსილია შივას სულიერი ცნობიერებით და ღვთაებრივი გონებით. შაკტის ისევე როგორც შივას გააჩნია ორი მთავარი ასპექტი: ნირგუნა (უთვისებო) და სარგუნა (თვისებების მქონე). ნირგუნა შაკტი ესაა მულაპრაკრიტი (მატერიის დასაბამი, პირველბუნება) იგივე პარაპრაკრიტი, სარგუნა შაკტი ესაა პარააპარაშაკტი ანუ პარააპარაპრაკრიტი – სულიერი კაუზალური და ასტრალური რეალობა, პიროვნული დედა უფალი, გამოვლენილი უზენაესი ენერგიის წიაღიდან. მესამე პრაკრიტი ანუ შაკტი ესაა აპარაპრაკრიტი იგივე აპარაშაკტი (ბაჰირანგა შაკტი) – ფიზიკური ენერგია. ლინგამი ანუ ფალოსი ესაა შივას სიმბოლო, ლინგამი ესაა მამაკაცური პოტენცია, ნაყოფიერება და სულიერი ძალის განსახიერება. იონი ანუ კლიტორი ესაა შაკტის სიმბოლო, იონი ესაა ქალური სილამაზე, ნაყოფიერება, სულიერი ძალა და დიადი ნეტარება. შივაიტური ტექსტების, კერძოდ კი ჩანდრაჯნანააგამას მიხედვით არსებობს შივას სამი ლინგამი: 1) ბჰავალინგამი – სულიერი რეალობა 2) პრანალინგამი – ასტრალური რეალობა და 3) იშტალინგამი – ფიზიკური რეალობა. უმაღლესი ბჰავალინგამი აღიქმება ზეცნობიერ დონეზე, პრაბალინგამი აღიქმება მენტალური გონებით. იშტალინგამს გააჩნია კონკრეტული ფიზიკური ფორმა და იკავებს ადგილს სივრცეში. იშტალინჰამი ადამიანს აძლევს სასურველს და სპობს არასასურველს. ბჰავალინგამი იყოფა ორ ნაწილად: 1) მაჰალინგამი და 2) პრასადალინგამი. პრანალინგამიც იყოფა ორად: 1) ჩარალინგამი და 2) შივალინგამი. იშტალინგამიც იყოფა ორად: 1) გურულინგამი და 2) აჩარალინგამი. გურულინგამი ესაა იგივე ვამადევა, ხოლო აჩარალინგამი ესაა იგივე სადიოჯატა შივა. ლინგამის ჭვრეტით და თაყვანისცემით პატივს მიაგებ შივას, რადგანაც ლინგამში სუფევს თავად შივა. პრანალინგამი სუფევს მულადჰარა ჩაკრაში ისევე როგორც პრანაშაკტი ოქროს ფორმაში, გულში მთვარის ქვის ფორმით და წარბებს შორის სანათის ფორმით. უფალი მაჰეშვარას ჭვრეტა ხორციელდება ჯიოტირლინგამში. იშტალინგამის თაყვანისცემა ესაა უფლის ფიზიკური ფორმის თაყვანისცემა, პრანალინგამის თაყვანისცემა ესაა უფლის ნატიფი ფორმის თაყვანისცემა, ხოლო ბჰავალინგამის თაყვანისცემა ესაა უფლის სულიერი კაუზალური ცნობიერების თაყვანისცემა. უფლის სულიერ რეალობას შეესაბამება ჯივატმანის სულიერი სხეული – პრაჯნია. ჯივატმანი და პარამატმანი ერთიანია და როცა ჯივატმანი აცნობიერებს თავის ღვთაებრივ ბუნებას და შივას პარამატმანთან ერთიანობას, მის არსებაში იღვიძებს შაკტი და მას უჩნდება სიდჰები. გამოფხიზლებულ ადამიანს უჩნდება შეგრძნება რომ ის მუდამ ერთიანია შაკტის ანანდასთან. კუნდალინი შაკტი ესაა კალი, ხოლო ლინგამი ესაა შივა. შივას და კალის ერთობლიობა ესაა ღვთაებრივი სამყაროული რეალობა.

ვეტყვი იმათ ვინც "ეროვნულ გენებზე" და "გვარიშვილობაზე" ტლიკინებენ: ჭეშმარიტი რეალობა ესაა – შუნია (სიცარიელე) იგივე პარაბრაჰმანი (უზენაესი ღმერთი), სხვა ყველაფერი მოჩვენებითია და ფორმალური. ცხადია არსებობს მატერია (პრაკრიტი), დრო (კალა) და სივრცე (აკაშა), არსებობენ უსასრულო რაოდენობის სულიერი არსებები (ჯივები), მაგრამ არავითარი ეროვნულობა და გვარიშვილობა არ არსებობს, რადგანაც არც პრაკრიტიმ, არც აკაშამ, არც კალამ, არც ჯივამ და მით უმეტეს არც შუნიამ არ იცის არავითარი "რასობრივი" და "ეთნიკური" ატრიბუტები და კატეგორიები. პრაკრიტი არის პრაკრიტი, აკაშა არის აკაშა, კალა არის კალა, ჯივა იგივე სატვა არის ჯივა, ხოლო შუნია–ბრაჰმანი არის შუნია (ბრაჰმანი). მეტეფმსიქოზის ანუ რეინკარნაციის და ზესულის (პარაბრამანის) იდეები გულში სცემენ ლახვარს რასობრივ და ეთნოლოგიურ თეორიებს. თუ რეინკარნაციის პროცესში ჯივა (სულიერი არსება, სულიერი ატომი) განიცდის გარდასახვებს, იცვლის ფორმებს და შეუძლია ნებისმიერი ფიზიკური და ასტრალური ფორმა მიიღოს მაშინ რაღა აზრიო აქვს "რასას" და "ეთნოსს"?? ვედანტას მიხედვით არსებობენ ღმერთები, დემონები, ფანტომები, ადამიანები, ცხოველები და ა.შ. მაგრამ არადუალისტური ტანტრას მიხედვით ყველაფრის საფუძველი ესაა არადუალისტური ზეცნობიერი (პარაშივა) და არადუალისტური ენერგია (პარაშაკტი), რომელთაგანაც იბადება ყველა მატერიალური სუბსტანცია, მათ შორის ე.წ. პრაკრიტიც. ეხლა გეკითხებით, მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ რომ პრაკრიტის ფრაგმენტები განსხვავდებიან ერთმანეთისგან, შეგვიძლია ვთქვათ რომ არსებობენ სხვადასხვა "ერები", "გვარები", "პარტიები" და "რასები"?... ცხადია არა! რასობრივი და ეთნიკური კატეგორიები და ატრიბუტები მოგონილია უვიცი ადამიანების მიერ რომლებმაც არ იციან ვედანტა და ტანტრა. ამის გარდა არსებობს გენოტიპი და არსებობს ფენოტიპი. გენოტიპი ესაა რასის დონეზე და ფენოტიპი განსხვავებები რასის შიგნით. მე შეიძლება თეთრი, შავი ან ყვითელი ვიყო მაგრამ ვედანტა მეუბნება რომ რა ფერის კანიც არ უნდა მქონდეს, მე ვარ: 1) ადამიანური რასის წარმომადგენელი 2) ერთიანი პრაკრიტი 3) ერთიანი აკაშა 4) ერთიანი კალა 5) ერთიანი შუნია. შეიძლება ფენოტიპურად კავკასიელი განსხვავდებოდეს ინდოჩინელისგან, მაგრამ საბოლოო ჯამში გენოტიპურად კავკასიელიც და ინდოჩინელიც ერთნაირი ადამიანია! შეიგნეთ! რაც შეეხება მატერიას (პრაკრიტი) მატერიამ საერთოდ არ იცის დაყოფა "ერებად" და "რასებად"... ეს უბრალოდ სასაცილოა. გენოტიპურად ყველა არსება იყოფა სამ კლასად: 1) სულიერი 2) ფსიქიკური და 3) ხორციელი. სულიერი განსხვავებით სხვა ორისგან არის რჩეული, რომელსაც ესმის სულიერი ცოდნა. აქედან გამომდინარე თანასწორობა ამ გაგებით არ არსებობს. ერთის მხრივ ჩვენ ყველანი ერთიანი მატერიის, ერთიანი დროის, ერთიანი სივრცის და ერთიანი ცნობიერების ნაწილები ვართ, მაგრამ მეორის მხრივ ინდივიდები სულიერი შეგნების დონის მიხედვით იერარქიულ კლასებად მაინც იყოფიან, ასე რომ დამშვიდდით. სულიერი რჩეული ყველა "ერში" არსებობს და ყველა "ერი" და "რასა" ესაა ერთიანი კოსმიური მატერია (პრაკრიტი). თითოეული ჯივას ანუ სატვას სულიერი ვიჯნანა (ცნობიერების არსი) განძარცვულია სოციალური და პოლიტიკური ატრიბუტებისგან და ცნებებისგან და ეს კარგად ვლინდება ფიზიკური სიკვდილის შემდეგ როცა მატერიალური ილუზიები ქრება. ჯივას სულიერ მეს არ გააჩნია ისეთი პოლიტიკური ატრიბუტი როგორიცაა "ეროვნული იდენტობა". ჯივა ანუ სატვა ესაა უსახო ნატიფი მატერია და ენერგია. ენერგიამ "რასა" და "ეროვნულობა" არ იცის. "ეროვნულობა", "პარტიულობა" და ა.შ. ესენია ვიჯნანას ზედაპირზე აღბეჭდილი და დალექილი სამსკარები (ფსიქიკური ანაბეჭდები წინა ცხოვრებებიდან) და კლეშა (ნეგატიური ფსიქოფიზიკური აფექტები). ისეთი კატეგორიები როგორებიცაა "ერი" და "გვარი" განეკუთვნება სანსარას ანუ მოჩვენებით უმდაბლეს რეალობას. ფიზიკური ილუზიის (მაჰამაიას) კატეგორიებს მიჯაჭვულია მხოლოდ უმეცარი სატვა. მაჰაკალი ესაა მრისხანე ქალღმერთი რომელიც ანგრევს ილუზიებს. ძველიაღთქმა დაბადება თავიმეთერთმეტე 1. ერთპირიიყომთელიქვეყანადაერთენაზემეტყველი. 2. როცადაიძრნენაღმოსავლეთიდან, ჰპოვესველიშინყარისქვეყანაშიდაიქდამკვიდრდნენ. 3. უთხრესერთმანეთს: მოდი, მოვზილოთთიხადაგამოვწვათ. ქვისმაგივრადაგურიჰქონდათ, კირისმაგივრადფისი. 4. თქვეს: აბა, ავიშენოთქალაქიდაგოდოლი, დაცასმივუწვდინოთმისითხემი. აღვმართოთნიშანსვეტი, რომარგავიფანტოთდედამიწისზურგზე. 5. ჩამოვიდაუფალი, რომენახაქალაქიდაგოდოლი, რომელსაცადამიანებიაშენებდნენ. 6. თქვაუფალმა: აჰა, ერთიხალხიაესდაერთიენააქვსყველას; რაკიესსაქმეწამოუწყიათ, ამიერიდანდაუბრკოლებლივგააკეთებენყველაფერს, რასაცკიგანიზრახავენ. 7. აბა, ჩავალდაენასავურევმათ, რომვერაფერიგააგებინონერთმანეთს. 8. გაფანტაისინიუფალმაიქიდანმთელსდედამიწისზურგზედამათაცშეწყვიტესქალაქისადაგოდლისშენება. 9. ამიტომაცეწოდასახელადბაბილონი, რადგანსწორედაქაღრიაუფალმამთელიდედამიწისენადააქედანგაფანტაისინიუფალმადედამიწისზურგზე. ბაბილონისგოდოლი — ძველიებრაულიმითისთანახმად, მსოფლიოწარღვნისშემდეგადამიანებმაგანიზრახესსენაარისმიწაზე (მესოპოტამია) ქალაქისადაისეთიკოშკისაშენება, რომელიცცასმისწვდებოდა. ადამიანისთავხედობითგანრისხებულმაღმერთმააურიამათენადაგაფანტამთელდედამიწაზე. დაუმთავრებელქალაქსეწოდაბაბილონი (სახელწოდებასლეგენდაუკავშირებსძველებრაულსიტყვასბალალ — არევას). მითშითავისებურადაისახაბაბილონისზიქურათების (სატაძრო-რელიგიურიდანიშნულებისგიგანტურიშენობები) მშენებლობადამასშისხვადასხვაეთნიკურიჯგუფისმონაწილეობა. გადატანით — უწესრიგოდმოფუსფუსებრბო, აურზაური, არეულობა. ბიბლიურიგადმოცემითბაბილონისკოშკიუზარმაზარინაგებობაიყო (დაბ. 11:1—9). ძველიბაბილონისადამისიმიმდებარეტერიტორიისნანგრევებშიაღმოაჩინესრამდენიმეზიკურათი, ანუსაფეხურებადაგებულისაკულტოკოშკი. აქედანერთ-ერთიიყოეთემენანქისზიკურათი, რომელიცბაბილონისგალავნისშიგნითიყომოქცეული. ასეთტაძრებთანდაკავშირებულძველჩანაწერებშიხშირადვხვდებითსიტყვებს: „მისიწვერიცასმისწვდება“. მეფენაბუქოდონოსორს ერთხელ უთქვამს: „ეთემენანქში მე აღვმართე საფეხურებიანი კოშკის თხემი, რათა მისი წვერი ცას უსწორდებოდეს“. ერთი ფრაგმენტი ასეთი ზიკურათის დანგრევას შემდეგი სიტყვებით გვაუწყებს: „ამ ტაძარმა ღმერთები გაანაწყენა. მათ ერთ ღამეში დასცეს ეს ნაგებობა, მთელი ქვეყნის პირზე გაფანტეს მშენებლები და ენა აურიეს, რათა შეეჩერებინათ მშენებლობა“*. „დიდი ხნის წინათ ყველა ხალხი ერთ დიდ სოფელში ცხოვრობდა და ერთ ენაზე ლაპარაკობდა“, — მოგვითხრობს მიანმაში მცხოვრები ერთი მთიელთა ტომის ლეგენდა. ლეგენდის თანახმად, მათ კოშკის აშენება დაუწყიათ, მაგრამ „თანდათანობით სხვადასხვა ქცევები და წესჩვეულებები შეუძენიათ და სხვადასხვა ენაზე დაუწყიათ ლაპარაკი, მერე ამდგარან და ნელ ნელა მთელ დედამიწაზე გაფანტულან“. მსგავსი ლეგენდები არსებობს აფრიკაში, აღმოსავლეთ აზიაში, მექსიკაში თუ სხვაგან ერთხელ ჩემს მასწავლებელს იაპონურის სპეციალისტს თათია მემარნიშვილს ჩემი სანუკვარი ოცნება გავუმხილე; ვუთხარი რომ მსურს მსოფლიოს გაერთიანება და "ერებს" შორის ილუზორული პოლიტიკური და ეთნიკური საზღვრებისა და ბარიერების წაშლა, პასუხად მივიღე: "ფუ, რა აბსურდია! ფუ რა საშინელებაა! ერებს შორის საზღვრების წაშლა გინდა? სიგიჟეა!"... იმ მომენტში მთელი გულით მინდოდა მისთვის თავის წაგლეჯა, მაგრამ ჭკუას მოვუხმე, სისხლის სამართალი და აჰიმსას კანონი გავიხსენე, მორჩილად სიმწრის ღიმილით გავუღიმე და "გასაგებია" ვუთხარი, იმის მერე სიტყვა აღარ მითქვამს მასთან ფედერაციის იდეაზე. მივხვდი რომ სულიერი ცოდნის არმქონე პოლიტიკური ცოდნის არმქონე ანტიგლობალისტი ღორი იყო. ერთ ერთი რამაც გამაჩერა და მაიძულა უარი მეთქვა მისი წაგლეჯილი ნაციონალ–პატრიოტული თავით ფეხბურთის თამაშზე, იყო იმის გახსენება, რაც ვიცი, კერძოდ ის რომ ადრე თუ გვიან გლობალისტური მოძრაობა გაიმარჯვებს და სწორედ მაშინ ეგ "ადამიანები" რომლებიც ჩაფრენილნი არიან ილუზიებზე და "ტრადიციებზე" მიიღებენ ნამდვილ ჯოჯოხეთს. ისინი დაისჯებიან ანტიგლობალისტური "ტრადიციული" იდეებისთვის დაახლოებით ისევე როგორც კომუნისტური რევოლუციის დროს ბოლშევიკებმა გვამებად აქციეს მილიონობით რელიგიური ნაბიჭვარი. არ ვარ კლასიკური კომუნისტი, მაგრამ ვემხრობი კაპიტალიზმის ლიკვიდაციის და რადიკალური ინტერნაციონალიზმის დოგმატებს. ეზოთერული ცოდნა და პოლიტიკური სიბრძნე რომელიც მაქვს მეუბნება იმას რომ დედამიწა და მერე კი მთელი მზის სისტემა ერთიან ზენაციონალურ და ზეპლანეტარულ სისტემად გაერთიანდება, მიუხედავად იმისა ცალკეულ უვიცებს და დეგენერატებს ეს უნდათ თუ არა. კოსმიური ფედერაციის იდეა საზარელ აბსურდად ეჩვენება მხოლოდ უწიგნურ ხეპრეს რომელმაც არ იცის არც ადვაიტა ვედანტა და არც პოლიტიკა. არ დაგვავიწყდეს ასევე დედამიწის ოკულტური ისტორია, მაგალითად ლეგენდა ბაბილონის გოდოლის შესახებ. წარსულში, კერძოდ სატია იუგას (ოქროს საუკუნის) დროს დედამიწაზე ერთიანი ზენაცია არსებობდა, ყველა უფალ ნარაიანას ადიდებდა, არ იყო დაყოფა ერებად, მდიდრებად და ღარიბებად, დემონებად, ღმერთებად და ადამიანებად, არ იყო კასტები და გილდიები, ყველა ერთიანი იყო, იყო გართობა და სიამოვნება და ყველას ყველა უყვარდა, მხოლოდ შემდეგ ეპოქებში სულიერი დეგრადაციის შედეგად გაჩნდა ის რასაც დღეს ვუწოდებთ "ერებს", "კასტებს", "სამეფოებს" და ა.შ. ადვაიტას მიხედვით უფალი ნარაიანა არის ჭეშმარიტი რეალობის – ბრაჰმანის მოდიფიკაცია და ემანაცია. ჭეშმარიტი რეალობა ესაა მხოლოდ ბრაჰმანი, მთელი სამყარო აღვსილია ერთიანი უპიროვნო ზესულით და მხოლოდ ის არსებობს. რეალობა ესაა არასწორად გაგებული ზესული და კოსმიური გონი. შუდჰაადვაიტას მიხედვით ჯივა (არსება), პრაკრიტი (მატერია) და კალა (დრო) რეალურია ისევე როგორც ბრაჰმანი რადგან მისი არსის ნაწილებს წარმოადგენენ, მაგრამ ეს სულაც არ ნიშნავს იმას რომ ბრაჰმანის, პრაკრიტის, აკაშას და კალას დანაწევრება "ნაციებად", "კასტებად" და "პარტიებად" შეიძლება. არსებობს რეალური ჯივების უსასრულო რაოდენობა, მაგრამ ჯივას (ინდივიდუალურ სულს) არ გააჩნია არავითარი "ეროვნება", "პარტიულობა" და "კასტა" ("გვარიშვილობა"). ეს ყოველივე ილუზიაა. რეალურია მხოლოდ ბრაჰმანი, ერთიანი ზესული, იშვარა, ერთიანი უფალი მრავალ ფორმაში, ერთიანი დრო (კალა), ერთიანი სივრცე (აკაშა) და მილიარდობით სატვა ანუ ჯივა (ინდივიდი), რომლებსაც არ გააჩნიათ ის ფიზიკური პრედიკატები და ატრიბუტები, როგორებიცაა "ეროვნება" და "გვარიშვილობა". "პარტია", "ეროვნება" და "გვარი" = სრული აბსურდი და ილუზია. ჩვენ შეგვიძლია ბრაჰმანის გარდა სხვა სუბსტანციების რეალურობა ვაღიაროთ, მაგრამ საიდან ვიცით რომ სულიერ არსებას (ჯივას) გააჩნია ისეთი ატრიბუტი და თვისება როგორიცაა "ეროვნულობა" და "გვარიშვილობა"? ორიდან ერთია; ან სისხლი და გენეტიკა = ილუზია ანდა მეორე ვარიანტი: ნებისმიერი ჯივა (ინდივიდი) არა მხოლოდ სულიერ დონეზე, არამედ სუბატომურ დონეზეც არის ერთიანი გლობალური სისტემის ნაწილი. მატერია (პრაკრიტი) ერთიანია თუმც მრავალი სუბატომისგან და ბიომოლეკულებისგან შედგება, ხოლო დრო, სივრცე, უფლის კოსმიური გონი და უმაღლესი სული ასევე ერთიანი სუბსტანციაა. პარაბრაჰმანის გარდა ყველა არსი სუფევს მრავალ ფორმაში, მაგრამ ყველა ფორმა მაინც ერთ კოსმიურ არსებას – ღმერთს ეკუთვნის და აქედან გამომდინარე სრული უაზრობა გამოდის როცა ჯივები ერთმანეთს ებრძვიან "ეროვნების", "პარტიის" და "გვარიშვილობის" ილუზორული იდეების გამო. თუნდაც ვაღიაროთ მატერიის რეალურობა, ანტიგლობალიზმი და ბაბილონის გოდოლის სინდრომი მაინც დებილიზმია. ღმერთი = ბუნება და ბუნება ესაა ერთიანი ორგანიზმი, რომლის უჯრედებიც ვართ ჩვენ. განა დებილიზმი არაა როცა ერთი უჯრედი მეორეს ემტერება იმიტომ რომ "განსხვავებულია? ყველა ატომი ერთნაირია და ერთიანი მატერიის ნაწილია. ყველა გონი ერთიანი გონის ნაწილია და უზენაესი არსი – ბრაჰმანი აერთიანებს ფიზიკური და მენტალური ფორმების მირიადებს. ნუ იქნებით ანტიგლობალისტები, შეისწავლეთ ვედანტა და ტანტრა და ეგებ ჭკუას შეგემატოთ იმბეცილებო. ვაჯრაიანას და არადუალისტური ვედანტას მიხედვით ეროვნულობის და რასობრიობის მსგავსი პოლიტიკური და სოციალური ცნებები = დიადი ილუზია.

კოსმიური სული და კოსმიური მატერია ესაა ერთი ღვთაებრივი რეალობის ორი თანამარადიული განზომილება. სულიც და მატერიაც = მარადიული უფალი. ჯივა = უფალი. კალა (დრო) = უფალი. აკაშა (სივრცე) = უფალი. უპიროვნო სული = უფალი. კოსმიური გონი = უფალი. არ არსებობს არაფერი ღმერთის გარდა. ყველაფერი = ღმერთი. არსებობს ინდივიდუალური ცნობიერება (ჯივატმანი) და არსებობს უზენაესი უპიროვნო ზეცნობიერება (ატმანბრაჰმანი) და ორივე რეალურია. ინდივიდი ესაა უზენაესის ფრაგმენტი და ემანაცია–რადიაცია. ინდივიდუალური ცნობიერება (ჯივა) და უნივერსალური ზეცნობიერი (პარაბრაჰმანი) ესენია ერთი რეალობის ორი განზომილება. ჯივა ფლობს ღვთაებრივ ბუნებას. ღვთაება არაა მხოლოდ უპიროვნო პარაბრაჰმანი. ღმერთი არის ყველა და ყველაფერი. უბრალოდ პარაბრაჰმანი ესაა უზენაესი რეალობა, მაგრამ არა ერთადერთი ჭეშმარიტი. ტრიმურტი და ტრიდევი სუფევს თითოეული ჯივას სხეულში. ნებისმიერი ჯივა ესაა ტრიმურტის და ტრიდევის ავატარა. არსებობენ სხვადასხვა ტიპის ავატარები. ყველაზე სუსტი ავატარა ესაა – ამშაავატარა. ღვთაების უპიროვნო და პიროვნული არსი სუფევს ყველაფერში. შივა ყველაფერშია, ისევე როგორც შაკტი, ვიშნუ და ა.შ.

შაკტიზმის ფილოსოფია ფრაგმენტი სვამი შივანანდას წიგნიდან – ტანტრა იოგა თარგმნილია რუსულიდან ღვთისავარ ჩაბრავას მიერ ძალა ანუ იმანენტური ღმერთის აქტიური ასპექტი არის კიდეც შაკტი. შაკტი - ესაა განხორციელებული ძალები. ის არის სამყაროს სიცოცხლის უზრუნვემყოფი ძალა. ისაა - ის უმაღლესი ძალა, რომელიც წარმოადგენს სამყაროს დედას. ისაა - დურგა, კალი, ჩანდიკა, ჩამუნდა, ტრიპურასუნდარი, რაჯარაჯეშვარი. არ არსებობს განსხვავება ღმერთსა და მის შაკტი შორის, ისევე როგორც არაა განსხვავება ცეცხლსა და მის მწველ ძალას შორის. ის ვინც ეთაყვანება შაკტის, არის ღმერთი დედის ფორმით, როგორც უზენაესი ძალა, რომელიც ქმნის, იცავს და კვლავ საკუთარ თავში აბრუნებს მთელ სამყაროს, ძალა, რომელიც შაკტიდ იწოდება. ყველა ქალი შაკტის , ღვთაებრივი დედის ფორმებია. შივა ესაა - მარადიული არაცვალებადი ცნობიერება. შაკტი - მისი ცვალებადი ძალა, რომელიც ვლინდება როგორც გონება და მატერია. შაკტი-ვადა ანუ შაკტი-დარშანა, წარმოადგენს მონიზმის, ადვაიტავადას განსაკუთრებუ ფორმას. შაკტა ასრულებს სადჰაკას, რომელიც ეხმარება განიცადოს შივასა და შაკტის ერთიანობა სხეულის წიაღში ძალების გამოღვიძების მეშვეობით. ის ხდება სიდხი სადხანაში, როდესაც მას ძალუძს კუნდალინის გამოღვიძება და ექვსი ჩაკრის განჭოლვა. ეს უნდა განხორციელდეს სრულებით პრაქტიკული მეთოდით გურუს ხელმძღვანელობით, რომელიც თავად გახდა სრულყოფილი. შაკტი უნდა იქნეს გამოღვიძებული დხიანას, ბჰავას, ჯაპას და მანტრაშაკტის მეშვეობით. დედა, განხორციელებული როგორც ორმოცდაათი ასობგერა, სუფევს სხვადასხვა ასობგერათა ფორმებში გარკვეულ ჩაკრებში. ამის მსგავსად როდესაც ასობგერათა მთელი რიგი ექვემდებარებიან თანმიმდევრულად, დიადი დედა რომნელიც მოძრაობს ექვს ჩაკრაში და წარმოადგენს თავად ასობგერათა მეობასა და თვითმყოფადობას ირღვიძებს. სადხაკა იოლად აღწევს სიდხის როდესაც ის გამოღვიძებულია. რთული სათქმელია როდის და როგორ აჩვენებს ის თავის თავს სადხაკას. სადხანა ნიშნავს ძალის ანუ შაკტის ამაღლებას. სადხანას ხასიათი დამოკიდებულია სადხაკის მიდრეკილებასა და შესაძლებლობებზე. შაკტი შეიძლება განსაზღვრული იქნეს, როგორც ის, რითიც ჩვენს ვცოცხლობთ და ვარსებობთ ამ სამყაროში. ამ სამყაროში ყველა სურვილი და მოთხოვნილება ბავშვისა, კმაყოფილდება დედის მიერ. დედა თვალყურს ადევნებს მის ზრდაგანვითარებას და სიცოცხლის უზრუნველყოფას. თვით სიციცხლეში ყველა მოთხზობნილებაცა და გამოვლინებებიც კი დამოკიდებულნი არიან შაკტიზე - სამყაროულ დედაზე . არავის არ შეუძლია განთავისუფლდეს გონებისა და მატერიის ტირანიისაგან დედის მოწყალების გარეშე. მაიას ბორკილების დამსხვრევა ძალიან ძნელია. თუ თქვენ ეთაყვანებით დიად დედას, თქვენ შეგიძლიათ ძალიან იოლად ამაღლდეთ პრაკრიტიზე, მისი კეთილშობილი მოწყალებისა და კურთხევის მეოხებით. ის მოაშორებს ყოველგვარ წინააღმდეგობას გზიდან და უსაფრთხოდ მიგიყვანთ თქვენ მარადიული ნეტარების უსაზღვრო სავანეში და გაგხდით თქვენ აბსოლუტურად თავისუფლებს. როდესაც ის დაკმაყოფილებულია და გჩუქნით თავის კურთხევას თქვენ, მხოლოდ მაშინ შეგეძლებათ თქვენ ამ ძნელად გადასალახი სანსარას შეზღუდვებისაგან თავის დაღწევა. პირველი ბგერა რომელსაც ადამიანისა თუ ცხოველის ახალშობილი გამოცემს ესაა საყვარელი დედის სახელი. არის კი თუნდაც ერთი ბავშვი რომელიც კი არ იყოს ყველაფრით ვალში საკუთარ დედასთან და დაკავშირებული მასთან სიყვარულით? ეს დედა - ის, ვინც გიცავთ თქვენ, განუგეშებთ თქვენ, გაქეზებთ და გიყვავებთ თქვენ. ის - თქვენი მეგობარია, ფილოსოფოსი, მოძღვარ-დამრიგებელი და ხელმძღვანელი ცხოვრების მანძილზე. ადამიანური დედა - ესაა სამყაროული დედის გამოვლინება. უზენაესი უფალი წარმოდგენილია როგორც შივა, ხოლო მისი ძალა როგორც მისი მეუღლე - შაკტი, დურგა, ანუ კალი. მსგავსად იმისა როგორც ქმარი და ცოლი ადევნებენ თვალყურს ოჯახის კეთილდღეობას, ასევე უფალი შივა და დედ უფალი შაკტი ადევნებენ თვალყურს ამ სამყაროს საქმეებს. რადხა, დურგა, ლაკშმი, სარასვატი და სავიტრი - ესენია ქალღმერთის ანუ უმაღლესი ხუთი პირველადი ფორმა. დურგამ გაანადგურა დემონები მადხუ და კაიტაბჰა ვიშნუს ხელით. როგორც მაჰალაკშმიმ მან გაანადგურა მაჰიშასურა დემონი და როგორც სარასვატიმ მან გაანადგურა დემონები შუმბხა და ნიშუმბხა მათ თანამებრძოლებთან დხუმრალოჩანასთან, ჩანდასთან, მუნდასთან და რაკტაბიჯასთან ერთად. როდესაც ვიშნუ და მაჰადევა ანადგურებდნენ სხვადასხვაგვარ დემონებს, დევის ძალას იყო მათში. დევიმ (ქალღმერთმა) იხმო ბრაჰმა, ვიშნუ და რუდრა და მისცა მათ ძალა, რომელიც აუცილებელია მათი სამუშაოსათვის, შემოქმედების, დაცვისა და განადგურებისათვის. ის იმყოფება სამყაროს ცენტრში. ისაა - მულადხარაჩაკრაში. ის ავსებს სიცოცხლით მთელს სხეულს, მოძრაობს რა სუშუმნას არხში. მერუს მთის მწვერვალიდან ის სიცოცხლით ავსებს სამყაროს. შაკტიზმის ამ ფილოსოფიურ სისტემაში შივა წარმოადგენს ყველგანმსუფევს, უპიროვნოსა და უმოქმედოს. ისაა - სუფთა ცნობიერება - ჩაიტანიამ. შაკტი დინამიკურია. შივა და შაკტი დაკავშირებულნი არიან როგორც პრაკაშა და ვიმარშა. შაკტი (ვიმარშა) - ესაა ძალა, რომელიც გამოუვლენელად სუფევს და მყოფობს სუფთა ცნობიერებაში. ვიმარშა წარმოშობს სამყაროს, რომელიც დაფუძნებულია დიფერენციაციებზე. შივა - ესაა ცნობიერება (ჩიტ), შაკტი - ცნობიერების ფორმა (ჩიტრუპინი). შაკტის ერთგულები, ბრაჰმა, ვიშნუ და შივა ახორციელებენ თავის მოვალეობებს შემოქმედების(პროექციის), დაცვისა (პროტექციის) და განადგურების (ანიჰილაციის). შაკტი დაჯილდოვებულია ნებელობით (იჩხა), ცოდნით (ჯნანათი), და აზრით (კრია). შივა და შაკტი ერთნი არიან. შივა-ტატვა და შაკტი-ტატვა განუყოფელნი არიან. შივა მუდამ შაკტისთან ერთადაა. შაკტისტურ ფილოსოფიაში მოითვლიან 36 ტატვას. შაკტი მყოფობს შაკტი-ტატვაში, ნადა - სადხანა-ტატვაში, ბინდუ - იშვარა-ტატვაში. უმაღლესი შივას შემოქმედებითი ასპექტი იწოდება - შივა-ტატვად. ესაა - პირველი შემოქმედებითი მოძრაობა. შაკტი-ტატვა ესაა შივას ნება. ესაა თესლი და საშო მთელი სამყაროსი. პირველი გამოვლინება იწოდება სადაკხიად ანუ სადაშივა ტატვად. ამ ტატვაში იწყება იდეის ფორმირება. მასში იმყოფება ნადა-შაკტი, შემდეგ მოდის იშვარა-ტატვა. ეს ტატვა იწოდება ბინდუდ. მეოთხე ტატვა - ესაა ვიდია ანუ შუდხავიდია, შემდეგ პრაკრიტი ტრანსფორმირდება გონების, გრძნობათა და მატერიის ტატვებად, რომელთაგანაც შედგება სამყარო. ნადა და ბინდუ - შაკტის სხვადასხვა გამოვლინებათა სახელი. სინამდვილეში ნადა - ესაა შივა-შაკტი. შივას გააჩნია ორი ასპექტი. ერთში ის არის - უმაღლესი და უცვლელი მარადიული სატჩიტანანდა. ესაა - პარასამვიტი. მეორე ასპექტში ის ტრანსფორმირდება სამყაროდ. ცვლილებათა მიზეზი ესაა შივა-ტატვა. შივა-ტატვა და შაკტი-ტატვა განუყოფელნი არიან. შაკტი-ტატვა - ესაა ბრაჰმანის პირველი დინამიკური ასპექტი. ნიშკალა-შივა - ესაა ნირგუნა-შივა. ის არ არის შეერთებული შაკტის შემოქმედებით ძალასთან, საკალა-შივა შეერთებულია შემოქმედებით შაკტისთან. მაია (აპარაპრაკრიტი) იმყოფება შაკტის წიაღში. მაია - ესაა სამყაროს საშო. ისაა პოტენციური განმქვრევის ანუ ანიჰილაციის დროს და დინამიური შემოქმედების (პროექციის) დროს. შაკტის ხელმძღვანელობით მაია ვითარდება სხვადასხვაგვარ მატერიალურ ელემენტებში და სხვა ფიზიკურ შემადგენლებში. შაკტისტურ ფილოსოფიაში როგორც უკვე ითქვა არის 36 ტატვა, შაკტისტურ ფილოსოფიაში ჩვენ ვხდებით ბრაჰმანის, შაკტის, ნადას, ბინდუს და შუდხა მაიას ცნებებს. შაივა-სიდხანტას ფილოსოფიაში - შივა, შაკტი, სადაკხია და შუდხამაია. შაკტიზმის ფილოსოფიის შემდგომი განვითარება ასევე აღიწერება შაივა-სიდხანტას სწავლებაში. შაკტის შემეცნებას მივყავართ გადარჩენისაკენ. „შაკტიჯნანამ ვინა დევი ნირვანამ ნაივა ჯაიატე“ – (იშვარამ თქვა „ო დევი, შაკტის შემეცნების გარეშე არ შეიძლება ხსნის მიღწევა“. იმყოფება რა მაიას ზეგავლენის ქვეშ, ჯივა (ინდივიდუალური სული) თვლის თავს მოქმედად და მოქმედების ნაყოფების მომწევად, ახდენს რა საკუთარი თავის იდენტიფიცირებას სხეულთან. შაკტის წყალობით და სადხანას მეშვეობით, ინდივიდუალური სული ანთავისუფლებს თავს ყოველგვარი ბორკილებისაგან, აღწევს სულიერ გასხივოსნებას და იძირება უზენაესში. სინამდვილეში არსებობს მხოლოდ ერთიანი მე. შემეცნებადი არის მხოლოდ შემმეცნებელი. ბრაჰმანი გვეჩვენება სამყაროდ მარტო გონების სარკეში (მაიაში). ნებისმიერი ობიექტი არის სხვა არაფერი თუ არა ერთიანი მე, რომელიც მაიას ზემოქმედების გამო საკუთარივე თავს ეჩვენება როგორც არა-საკუთარი ჭეშმარიტი ბუნება როგორც სუბიექტს. ტრიპუტი (შემმეცნებელი, შემეცნება და შეცნობადი) ქრება ნირვიკალპა-სამადხიში. არსებობს მხოლოდ უმაღლესი შივა (ბრაჰმანი). კენა უპანიშადაში ნათქვამია, რომ ღმერთები გაამპარტავდნენ და გაამაყდნენ, როდესაც დემონებზე გაიმარჯვეს. მათ შეცდომით თავიანთი გამარჯვება საკუთარ კეთილშობილებასა და სიმამაცეს მიაწერეს. ხოლო უფალმა გადაწყვიტა ჭკუა ესწავლებინა მათთვის. ის მათ წინაშე იაკშინის (ზებუნებრივი არსების) სახით გაჩნდა, რომელიც იმდენად უზარმაზარი იყო რომ არც თავი უჩანდა და არც ბოლო. დევებმა (დაივებმა) ვერაფრით ვერ გაიგეს თუ ვინ ან რა იყო ეს და გაგზავნეს აგნი, ცეცხლის ღმერთი, რათა გაერკვია თუ ვინ იყო. იაკშინიმ კითხა აგნის: „ვინა ხარ და როგორია შენი ძალა?“. „მე - აგნი ვარ, ჯატავედასი, - უპასუხა აგნიმ. მე შემიძლია თვალის დახამხამებაში დავწვა მთელი სამყარო“. იაკშინიმ დადო აგნის წინ მშრალი ბალახი და სთხოვა დაეწვა იგი. აგნიმ ვერ შეძლო ამის გაკეთება. მას შერცხვა და გაშორდა იაკშინის. მაშინ ღმერთებმა ვაიუ გააგზავნეს რათა მას გაეგო თუ ვინაა იაკშინი. იაკშინიმ უთხრა ვაიუს: „ვინა ხარ და როგორია შენი ძალა?“ ვაიუმ უპასუხა: „მე ქარის ღმერთი ვარ. მე შემიძლია მთელი სამყარო წამში გავფანტო“. მაშინ იაკშინიმ ვაიუს წინ დადო ბალახი და სთხოვა შეებერა მისთვის. მაგრამ ვაიუმ ვერ შეძლო მისი ოდნავ გადაადგილებაც კი. ის გაიქცა, სირცხვილით აღვსილი. სულ ბოლო იაკშინისთან მივიდა თავად ინდრა. მივიდა და ნახა რომ იაკშინი გაქრა. მაშინ გამოეცხადა მას უმა და გაუმხილა მას თუ ვინ იყო სინამდვილეში იაკშა (იაკშინი). „ღვთაებრივი დედის ძალამ, - უთხრა მან (ქალღმერთმა), - და არა ღმერთების ძალამ გაგამარჯვებინათ თქვენ. ეს შაკტი ანუ უმა ან ხაიმავატი, კრიშნას და, - არის წყარო ღმერთების ძალებისა“. შაკტის ჯნანას დიადი მასწავლებელია, რომელიც უხვად აფრქვევს სიბრძნეს თავის ერთგულებზე. დაე გახდეთ თქვენ შაკტის წყალობის ღირსნი, სამყაროული დედისა და დატკბით საბოლოო განთავისუფლების ნეტარებით! შაკტი - ჩიტრუპინი. ისაა - სუფთა, ნეტარი ცნობიერება. ისაა - მთელი ბუნების დედა, ისაა - თავად ბუნება. ისაა - უფალ შივას ძალა, ძალა ბრაჰმანისა. ისაა - სამყაროული წარმოდგენის რეჟისორი. ის ეხმარება უფალს თამაშით გართობაში. ისაა ჯაგადჯანანი (სამყაროს შემოქმედი), მახიშასურამარდინი (მახიშასურას მკვლელი), ბხრანტინაშინი (ილუზიისა და ავიდიის გამანადგურებელი), დარიდრიანაშინი (სიღარიბის განმშორებელი). დევი - ესაა უფალ შივას შაკტი. ისაა - ჯადა შაკტი და ჩიტ შაკტი. ისაა - იჩხა შაკტი, კრიაშაკტი და ჯნანაშაკტი. ისაა - მაია შაკტი. შაკტი - ესაა პრაკრიტი (მატერიალური, ფშივინიერი, სულიერი და ზესულიერი ბუნება), მაია, მაჰამაია, შრი ვიდია. შაკტი ესაა თავად ბრაჰმანი. ისაა ლალიტა, კუნდალინი, რაჯეშვარი, ტრიპურასუნდარი, სატი და პარვატი. სატი სატიმ უფალ შივასთან თავი გამოავლინა ათ ფორმაში, ათი მაჰავიდია. ესაა - კალი, ბაგალამუკხი, ჩხინამასტა, ბჰუვანეშვარი, მატანგი, შოდაში, დხუმავატი, ტრიპურასუნდარი, ტარა და ბჰაირავი. შაკტიზმი (შაკტის თაყვანისცემა) - ესაა ერთერთი უძველესი და ყველაზე ფართოდ გავრცელებული სწავლება მსოფლიოში. ამ სამყაროში ყველას სწადია ძალა და უყვარს მისი ფლობა. ყველა შეპყრობილია ძალის ქონის სურვილით და სურთ მისი მეშვეობით სხვების დამორჩილება. ომი - ესაა ძალაუფლების მოპოვების სურვილის აშკარა გამოვლინება. შაკტისტები არიან ყველა მეცნიერი. ის, ვინც ისწრაფვის დაიპყროს ნებისყოფის ძალითა და მიმზიდველობით აგრეთვე შაკტისტია. სინამდვილეში ყოველი ადამიანი მსოფლიოში შაკტისტია. ახლა ამტკიცებენ რომ ყველაფერი ენერგიაა და რომ მთელი ეს ენერგია არის მატერიის ყველა ფორმების საფუძველი. შაკტას ფილოსოფიური სკოლის მიმდევრები ამაზე უხსოვარი დროიდან ამბობენ. ისინი თვლიან ასევე, რომ ეს ენერგია - არის მხოლოდ შეზღუდული და უხეში ფიზიკური უმდაბლესი გამოვლინება უსასრულო უმაღლესი ძალისა, მაჰაშაკტის. შაკტი მუდამ ერთია შივასთან. ისინი განუყოფელნი არიან, როგორც ცეცხლი და სიმხურვალე. შაკტი გარდაისახება ნადად, ხოლო ბადა - ბინდუდ. სამყარო არის შაკტის გამოვლინება, შუდხამაია - ესაა ჩიტ შაკტი. პრაკრიტი - ესაა ჯადა შაკტი, ნადა, ბინდუ და ყველაფერი სხვა მხოლოდ მისი ასპექტების სხვადასხვა სახელები. ურიცხვი სამყაროები - მხოლოდ მთვრის ნაწილაკები არიან ღვთაებრივი დედის ლოტოსის ტერფებთან. მისი დიდება განუზომელია. მისი მბრწყინვალება გამოუთქმელია. მისი სიდიადე აღუწერელია. ის თავის წყალობას აფრქვევს მათზე, ვინც მისი ჭეშმარიტი ერთგულები არიან. ის ინდივიდუალურ სულს ჩაკრიდან ჩაკრამდე მიაცილებს, დონიდან დონემდე და აერთიანებს უფალ შივასთან საჰასრა ბრახმარანდხრა ჩაკრაში. სხეული არის შაკტი. მისი სურვილები და მოთხოვნილებები ესაა შაკტის მოთხობნილებები. როდესაც ადამიანი ტკბება, ეს შაკტის მისი შუამავლობით ტკბება. მას ეკუთვნის თვალები, ყურები, ხელები და ფეხები. ის ხედავს მისი თვალებით, ისმენს მისი ყურებით. სხეული. გონება, პრანა, ეგო, ინტელექტი და ყველა ორგანო და პროცესები ესენია მისი გამოვლინებები. შაკტიზმი საუბრობს ღვთაების პიროვნულ და უპიროვნო ასპექტებზე. ბრაჰმანი შეიძლება იყოს ნიშკალა (პრაკრიტის გარეშე) ან საკალა (პრაკრიტით). ვედანტას მიმდევარი თქვენ მოგიყვებათ ნირუოადხიკა - ბრაჰმანზე (მაიას არმქონე სუფთა ნირგუნა ბრაჰმანზე) და საროპადხიკა - ბრაჰმანზე (უპადხითი, მაიათი). რეალურად ეს ერთი და იგივეა. განსხვავება მხოლოდ სახელებშია. ყველაფერი ეს სიტყვების თამაშია, შაბდა - ჯალამ. ადამიანები კამათობენ ერთმანეთთან სიტყვების გამო, აწყობენ სტყვიერ ომებს, წვრილმანების გამო ჩხუბობენ, დაკავებული არიან ლოგიკური წვრთვნებით და ინტელექტუალური გიმნასტიკით. სინამდვილეში არსი ერთიანია. მარტო თიხა წარმოადგენს ჭეშმარიტ რეალობას, ხოლო საგნები რომლებიც მისგან არიან გაკეთებული - მხოლოდ სხვადასხვა სახელებია. შაკტი და ნირგუნა ბრაჰმანში პოტენციურია, მაშინ როდესაც საგუნა ბრაჰმანში ის კინეტიკურია (დინამიკური). შაკტიზმის საფუძველი ესაა - ვედები. შაკტიზმი ამტკიცებს რომ ერთადერთი წყარო და ავტორიტეტი იმაშია, რაც ეხება ტრანსცენდენტალურ და ზეგრძნობად მოვლენებს, მაგ, როგორიცაა ბრაჰმანის ბუნება, - ესაა ვედები. შაკტიზმი მხოლოდ პრაქტიკული ვედანტაა. შაკტისტის სულიერი გამოცდილება იდენტურია ვედანტისტის გამოცდილებისა. „დევი სუკტა“, „შრი სუკტა“, „დურგა სუკტა“, „ბჰუ სუკტა” და“ნილა სუკტა“ რიგვედისა, განსაკუთრებულ შაკტისტურ უპანიშადბთან ერთად, როგორებიცაა „ტრიპურასუნდარი უპანიშადი“, „სიტუპანიშადი“, „დევი უპანიშადი“, საუბჰაგია - ლაკშმი უპანიშადი“, „სარასვატი უპანიშადი“, „ბჰავანუპანიშადი“, „ბახვრიჩოპანიშადი“ და ა.შ. პირდაპირ უთითებენ ღმერთის დედობრივ ასპექტზე. „კენა უპანიშადი“ ასევე მოგვითხრობს უმას შესახებ, რომელმაც თავისი ცოდნა გაუმხილა ინდრას და სხვა დევებს. ღვთაებრივი დედა სამსახოვანია. ის ფლობს სამ გუნას - სატვას, რაჯასსა და ტამასს. ის ვლინდება როგორც ნებისყოფა (იჩხაშაკტი), მოქმედება (კრიაშაკტი) და ცოდნა (ჯნანაშაკტი). ბრაჰმასთან შეერთებული, ისაა - ბრაჰმა-შაკტი (სარასვატი), ვიშნუსთან - ვიშნუ-შაკტი (ლაკშმი) და შივა-შაკტი (გაური) შეერთებული შივასთან. ამიტომაც ის იწოდება ტრიპურასუნდარიდ (სამ სამყაროში უმშვენიერესი). ტრიპურასუნდარის, ღვთაებრივი დედის სავანე იწოდება შრი-ნაგარად. ეს დიადი საცხოვრისი გარშემორტყმულია 25 საგალავნე ბარიერებით, რომლებიც განასახიერებენ 25 ტატვას. შუაში მდებარეობს მშვენიერი სასახლე ჩინტამანი. ამ სასახლის შრი ჩაკრაში, ბინდ-პიტხაში, იმყოფება ღვთაებრივი დედა. მისი ასეთივე სავანე იმყოფება ადამიანის სხეულში. მთელი სამყარო - მისი სხეულია. მთები - მისი ძვლებია, მდინარეები - მისი ძარღვები, ოკეანე - საშარდე ბუშტი. მზე და მთვარე - მისი თვალები. მისი სუნთქვაა - ქარი, მისი პირი - აგნი. შაკტი განიცდის ბჰუკტის (სამყაროთი ტკბობას) და მუქტის (საბოლოო განთავისუფლებას). თვით შივა ვლინდება ადამიანის ფორმით, რომელიც დაჯილდოვებულია სიცოცხლის ენერგიით - ტკივილისა და სიხარულის შენარევით. თუ თქვენ მუდმივად გეხსომებათ ეს, მაშინ ნებისმიერი დუალურობა, სიძულვილი, შური, სიამაყე განიმქვრევიან როგორც კვამლი. თქვენ ნებისმიერი ადამიანური მოქმედება უნდა განიხილოთ როგორც, თაყვანისცემა, რელიგიური აქტი. ბუნებრივი მოთხოვნილებების დაკმაყოფილება, ურთიერთობა, საკვები, სიარული, ხედვა, სმენა - ხდება უფლის თაყვანისცემა, თუ თქვენ მართებულად მიმართავთ მას. ეს თვით შივა მოქმედებს ადამიანში მის შუამავლობით. რომელ ეგოიზმსა და ინდივიდუალურზე არის საუბარი? ადამიანის ყველა მოქმედებაღვთაებრივია. ერთიანი სამყაროული სიცოცხლის პულსი ცემს ყველა გულში, ხედავს ნებისმიერი თვალით, მოქმედებს ნებისმიერი ხელით, ისმენს ნებისმიერი ყურით. რომელ გასაოცარ გამოცდილებას შეიძენს ის, ვინც მიხვდება ამას, დაანგრევს თავის ცეროდენა პიროვნულ მე-ს! წარსულის სამსკარები, გარდასულდროთა ვასანები, ძველებურად აზროვნების ჩვევა - აი წინაღობები ამ ერთიანი მთლიანის შეგრძნების გზაზე. მოსწავლემ სამყარო უნდა ჩათვალოს ღვთაებრივ დედის იდენტურად. რასაც არ უნდა აკეთებდეს იგი მუდამ გრძნობს საკუთარ თავში ღვთაებრივი დედის ხატსახებას და ასე და ამგვარად ამტკიცებს იდენტობას. ის აგრეთვე გრძნობს რომ ღვთაებრივი დედა ერთიანია პარაბრაჰმანთან. აი რას გრძნობს სადხაკი: „მე - ვარ დაივი და დაივი ჩემშია“. ის თაყვანს ცემს საკუთარ თავს როგორც დევის (დაივის), იმის მაგივრად რომ გარეგანი საგნები გააღმერთოს (ის აცნობიერებს საკუთარი სულიერი ბუნებისა და აბსოლუტის - კოსმიური ქალღმერთის იდენტურობას). „სა ხამ - მე ვარ ის“, - ამბობს ის. შაკტიზმი - ეს უბრალოდ თეორია ან ფილოსოფია კი არ არის. ის გულისხმობს სისტემატიურ სადხანას, იოგას, მუდმივ განსწავლას, სადხაკის მიდრეკილებათა და ტემპერამენტის შესაბამისად. ყველაფერი ეხმარება მოსწავლეს კუნდალინის გამოღვიძებასა და მის უფალ შივასთან შეერთებას, ნირვიკალპასამადხის უმაღლესი ნეტარებით დატკბობას. როდესაც კუნდალინის ძინავს, ადამიანი ფხიზლობს (ფიზიკურად). ის ფლობს საგნობრივ (ფენომენურ, ფიზიკურ) ცნობიერებას. ხოლო როდესაც ის გამოღვიძებულია - მას ძინავს. ის კარგავს ფენომენური სამყაროს ყოველგვარ აღქმადობას და ხდება ერთიანი უფალთან. სამადხის დროს სხეული ინარჩუნებს სიცოცხლეს საჰასრა ჩაკრაში შივასა და შაკტის შეერთებით მიღებული ნექტარის მეოხებით. არ შეიძლება შაკტი-იოგას პრაქტიკაში განხორციელება გურუს გარეშე. ის ახდენს მოსწავლის ინიციირებას გადასცემს რა მას ღვთაებრივ შაკტის. ქალთან ფიზიკური შეერთება - ესაა უხეში მაიტხუნა. ის ჩნდება პაშუ-ბჰავას - ცხოველური ბუნების (უხეში ინსტინქტის) წიაღიდან. დედა კუნდალინი უერთდება უფალ შივას საჰასრა ჩაკრაში ნირვიკალპა სამადხის დროს. ესაა - ჭეშმარიტი მაიტხუნა, ნეტარი შეერთება. ის ხდება დივია-ბჰავას, ღვთაებრივი ბუნების გამო. თქვენ უნდა ახვიდეთ პაშუ-ბჰავადან დივია-ბჰავამდე სატსანგას მეშვეობით, გურუს მსახურებით, თვითგანდგომისა და უვნებობის, ჯაპას და მედიტაციის მეშვეობით. ღვთაებრივი დედის თაყვანისცემა ძლიერი რწმენით შესრულებული, სრული ერთგულებითა და თვითგანწირვით, დაგეხმარებათ მისი წყალობის მიღებაში. მხოლოდ წყალობის შეგიძლიათ მიაღწიოთ წარუვალის ცოდნას. ტრიპურასუნდარის დიდება, სამყაროს დედის, რომელიც ცნობილია როგორც რაჯარეშვარი და ლალიტა დევი! დაე დაგლოცოთ მან თქვენ ყველა!

ვაჯრაიანა (სანსკრ. वज्रयान Vajrayāna; ტიბ. დორჯე თეპა „ალმასის გზა“; მონღ. Очирт хөлгөн, Ochirt Hölgön) — ბუდიზმის ტანტრული მიმართულება, წარმოიშვა მაჰაიანას გარემოცვაში ახ. წ. V საუკუნეში. ალბათ, ვაჯრაიანას საფუძვლებში დევს ინდური ტანტრიზმი, თუმცა ბევრი თანამედროვე მკვლევარი ამ მოსაზრებას უარყოფს, ბუდისტურ ტანტრიზმს დამოუკიდებლად განვითარებად მიმდინარეობად გამოყოფენ. ვაჯრაიანა გავრცელებულია ტიბეტში, ნეპალში, მონღოლეთში, რუსეთში, ბჰუტანსა და იაპონიაში (შინგონის სკოლა). მე-8 საუკუნის დასაწყისიდან ვაჯრაიანაში სხვადასხვა ბუდისტურმა სკოლებმა დაიწყეს გამოყოფა: ნიინგმა, კაგიუ, კარმაპა, დუგპა, საკია, კადამპა, გელუგპა. კადამპას გარდა ყველა ეს სკოლა დღემდე შემორჩა. ასევე ჰქვია ტანტრული ბუდიზმი, ტანტრაიანა (ტანტრის ბორბალი), მანტრაიანა (მანტრის ბორბალი), ფალაიანა (შედეგის ბორბალი). ვაჯრაიანულ ბუდიზმში ადიბუდდჰა (ტიბ: དང་པོའི་སངས་རྒྱས་ ვაილი: dang-po'i sangs-rgyas დანგ'პოჲ სანჯჲე) არის „თავდაპირველი ბუდდჰა“. ის არის პირველყოფილი, თვითშემქმნელი ბუდდჰა, ყველაფერზე ადრე არსებული. სამანტაბჰადრა, სამანტაბჰადრი და ვაჯრადჰარა ადიბუდდჰას ყველაზე ცნობილი სახელებია, თუმც სხვებიც არსებობს. იგი, ძირითადად, მუქ ლურჯადაა გამოსახული. ადიბუდდჰას ცნება ახლოსაა მონოთეიზმთან. ბევრი ბრძენი და ბოდჰისატვა მის განსხეულებად ითვლება. ადიბუდდჰას შედარება შეიძლება უფრო ბრაჰმანთან, ეინ სოფთან ან არქესთან, ვიდრე პერსონალურ დემიურგთან - იაჰვესთან ან იშვარასთან. ასევე, ადიბუდდჰაზე არაა ნათქვამი, რომ შემქმნელია, მაგრამ ყველაფრის საწყისია. ადიბუდდჰა ემანაციური ხასიათის ღვთაებაა. სამანტაბჰადრა (სანსკ.-დევანაგარი: समन्तभद्र samantabhadra; ტიბ: ཀུན་ཏུ་བཟང་པོ ვაილი: kun tu bzang po კუნტუსანგპო - „ყოვლადკეთილი“) მაჰაიანა ბუდიზმში არის ბოდჰისატვა. ბუდდჰა შაკიამუნთან და ბოდჰისატვა მანჯუშრისთან ერთად ქმნის „შაკიამუნის სამებას“. არის ლოტოსის სუტრის პატრონი; ავატამსაკა სურტის მიხედვით, შექმნა დიდი 10 აღთქმა, რაც ბოდჰისატვათა საფუძველია. იაპონიაში, ძირითადად, თენდაისა და შინგონის სექტები ბოდჰისატვად ცემენ თაყვანს და ნიჩირენის სექტაში - ლოტოსის სუტრის მფარველად. ვაჯრაიანას მიმდინარეობის ნიინგმას სკოლაში სამანტაბჰადრა თავდაპირველ ბუდდჰად ითვლება უხილავ იაბ-იუმის კავშირში თავის მეუღლე სამანტაბჰადრისთან. სამანტაბჰადრა, როგორც წესი, შავადაა გამოსახული. „დორჯე ზაჰორმას ქუდი“ სამანტაბჰადრას გამოსახულებითაა შემკული.[1] ტარა (სანსკ: तारा tārā; ტიბ: རྗེ་བཙུན་སྒྲོལ་མ་ ვაილი: rje btsun sgrol ma ჯეცუნ დოლმა) მაჰაიანურ და ვაჯრაიანულ ბუდიზმში — ქალი ბოდჰისატტვა. ცნობილია „გათავისუფლების დედად“; საქმესა და მიღწევებში წარმატების სათნოებას განასახიერებს. იაპონიაში ცნობილია თარანი ბოსაცუდ; ჩინურ ბუდიზმში კი თუოლუოდ.[2] ტარა არის მედიტაციის ღვთაება, რომლის პრაქტიკა გამოიყენება ბუდიზმის ვაჯრაჲანულ სექტაში. ტარას ყველაზე ცნობილი ფორმებია: მწვანე ტარა - ცნობილია გასხივოსნებული ქმედების ბუდდჰად თეთრი ტარა - ცნობილია თანაგრძნობის, ხანგრძლივი სიცოცხლის, კურნებისა და სიმშვიდისთვის წითელი ტარა - მძვინვარე ასპექტისა, დაკავშირებულია ყველაფერ კარგის მიზიდვით შავი ტარა - დაკავშირებულია ძალასთან ყვითელი ტარა - დაკავშირებულია ჯანმრთელობასა და აყვავებასთან ლურჯი ტარა - დაკავშირებულია ბრაზის გარდაქმნასთან ჩიტტამანი ტარა - ტარას ფორმა, რომლის პრაქტიკა ფართოდაა გავრცელებული ტიბეტური ბუდიზმის გელუკის სკოლის ტანტრული იოგის უმაღლეს საფეხურზე, გამოსახულია მწვანედ ქჰადირავანი ტარა - რომელიც გამოეცხადა ნაგარჯუნას სამხ. ინდოეთის ქჰადირავანის ტყეში; ზოგჯერ მოიხსენიება „XXII ტარად“. ბუდიზმის ზოგ სკოლაში მიღებულია ოცდაერთი ტარა. ტარას მთავარი მანტრა ბუდისტთა და ინდუისტთათვის ერთია: სანსკ: oṃ tāre tuttāre ture svāhā ომ ტარე ტუტტარე ტურე სვაჰა. ტიბეტელები და ვინც ტიბეტურ ბუდიზმს მიდევს, წარმოთქვამენ: oṃ tāre tuttāre ture svāhā ომ ტარე ტუტტარე ტურე სოჰა. შაქტი (ტელუგ. శక్తి, ტამილ. சக்தி; სანსკრ. ძალა, ენერგია, არსთა საძირკველი, ყოფიერების მიზეზი) — ქალი, საწყისი ძალა პროტოინდური რელიგიის იმ სახეობაში, რასაც ტანტრიზმი ეწოდა და რომლის „ბიბლია“, მეხუთე ვედა თითქოს თვით შივამ დაწერა. ამ რწმენის მიხედვით, თვით ქალია სამყაროს უზენაესი დედა, არსთა მშობელი. მასთან წამიერი შეერთებით მოწრმუნე მამაკაცები უკავშირდებიან ღმერთს. ამდენად, დედობრივი საწყისის ძალა ინდურ რელიგიაში ღვთაების რანგში ადის. იმავე დროს, ესაა სქესობრივი ცხოვრების ხანგრძლივი ისტორიის თავისებური ეტაპი და ფორმა, რასაც ქრისტიანი მისიონერები თვლიან გახრწნილების უსაძაგლეს სახედ, ეშმაკის სამსახურად. დიდი დედის კულტი საყოველთაო მოვლენაა მთელს დედამიწაზე. თვით პალეოლითის ხანის ქვის ქანდაკებები მეტყველებენ, რომ ქალს პირველყოფილი ადამიანი უკვე აღმერთებდა. ფალოსის კულტის დამახასიათებელი სიმბოლოები, ქვის, კირქვის და ლითონის კვირისტავები, რომლებიც სვანეთშია აღმოჩენილი, ყურადღებას იქცევენ შაკტის შესაბამის ძეგლებთან, ლიონილინგამებთან მსგავსებით. ეს ლინგა (ლინგამები ფალოსის სიმბოლური გამოსახულებებებია (ქვის ან ბრინჯაოსი) წარმოადგენდა შივას კულტის განუყოფელ ნაწილს და ინახებოდა შივას ტაძრებში (სვანებიც ეკლესიებში ინახავდნენ, რაც შორეულ კულტურათა შეხვედრის ნიმუშია). შაკტის სარწმუნოების მიხედვით, ასოს შივას სახე ჰქონდა და მთელი ინდოეთი მოწიწებით სცემდა თაყვანს. მისი ქანდაკებანი ნაპოვნია შივას ტაძარში, აფრიკულ ქოხებში, ეგვიპტის აკლდამებში, ყველა მხარეში. ხატავდნენ და აქანდაკებდნენ, ვითარცა მამაკაცის ატრიბუტს, ცალკე ან ფრთოსან ვულვასთან ერთად. ამ მხრივ განსაკუთრებით ცნობილია ძველი ეგვიპტე. ქანდაკი: ფალოსის ღმერთი მინი, რომაული პორნოგრაფიული სცენა: ფავნუსი და ნიმფა, პრიაპის გამოსახულებანი (ბრინჯაო, პომპეი), კოიტუსის სცენა (რომაული სანათი). Тара (санскр. तारा, tārā IAST, тиб. སྒྲོལ་མ་, Drolma «Спасительница») — одна из главных бодхисаттв (идам, просветленных существ) буддизма. Она родилась из слезы бодхисаттвы Авалокитешвары, в тот момент когда тот оплакивал страдания мира. Из упавшей слезы вырос лотос, и из него родилась Тара, ставшая его женой. В иконографии существует 21 форма Тары, среди них основными принято считать следующие: Белая Тара Зелёная Тара Красная Тара (тиб. sgrol-ma dmar-po, Долма Марпо, Красная Освободительница)[1]. Её воплощением является Курукулла Желтая Тара (санск. Васундхара, Васучара, Хранительница Сокровищ; тиб. Долма Сермо — Желтая Освободительница)[2] Голубая Тара — её воплощением является Экаджати Текст «Во славу 21 Тары» («Поклонение 21 Таре и хвала коренной мантре») читается утром во всех четырёх школах Тибетского буддизма. Текст изначально написан на санскрите, позднее переведён на тибетский язык. Главная мантра Тары одинакова и в буддизме, и в индуизме: ॐ तारे तुत्तारे तुरे स्वः — «oṃ tāre tuttāre ture svāhā». Тибетцами и теми, кто следует тибетской традиции эта мантра произносится «oṃ tāre tu tāre ture soha». Белая Тара (Sita Tāra, тиб. sgrol dkar ma) символизирует исключительную чистоту и трансцендентную мудрость. Она имеет семь глаз — по одному на каждой ладони и ступнях, а также во лбу, что символизирует её всеведение страдания во всей Вселенной. Поэтому её также называют «Семиглазой»[3] Белая Тара является целительницей и даёт удачу. В одном из древних тибетских текстов она упоминается как Еше Хорло — «колесо исполнения желаний», и, визуализируя её, практикующий стремится отождествить себя с этим божеством и таким образом убрать все препятствия. Атрибут Белой Тары — цветок лотоса в левой руке, который является символом Трёх Драгоценностей Буддизма. От неё исходит белый свет. В 1764 году буддийское духовенство объявило Екатерину II воплощением Белой Тары на земле, а первый хамбо-лама Дамба Доржи Заяев на аудиенции поклонился ей в ноги, как божеству. С тех пор все хамбо-ламы приносили специальную присягу на верность «Белому царю», а при личной встрече с императорами простирались перед ними[4]. В 2009 году президент России Дмитрий Медведев посетил Иволгинский дацан близ Улан-Удэ. Еще до приезда президента в Бурятию ламы сообщили, что собираются признать Медведева воплощением одного из самых почитаемых божеств буддийского пантеона — Белой Тары — и провести перед ним обряд простирания. Во время этого обряда воплощение божества усаживают на трон «белого царя», а ламы полностью распластываются на земле перед ним. От обряда президент решил отказаться, но сказал, что с уважением относится к традициям буддистов и их решению[5]. Среди верующих очень распространена практика, когда серьёзно больной человек обращается не только к врачу, но также приглашает ламу, который начитывает мантру Тары и исполняет связанные с ней ритуалы (пуджа, санскр. पूजा, pūjā IAST). На протяжении этого обряда необходимо начитать определённое количество мантр, а также для этого человека должно быть выполнено изображение (танка) Тары, которое должно быть закончено в течение двадцати четырёх часов. Такая интенсивная однодневная практика накапливает большой потенциал положительной энергии (пунья, санскр. पुण्य, puṇya IAST), который, в зависимости от многих вторичных факторов, может уравновешивать и преодолевать разрушительные силы болезни. «Разрезание» ваджрой мандалы Зелёной Тары на мероприятии «Дни Тибета в Москве», 24 июня 2011 С точки зрения буддийского учения, главная цель обретения длинной жизни состоит в том, чтобы позволить практикующему совершенствоваться на пути духовного развития. Великий тибетский учитель Марпа-Лоцава сказал, что если единственное, что люди совершают в своей жизни, приносит другим вред и создает негативную карму для самих себя, то было бы лучше, если бы они умерли раньше, чем позже. Ситуация для тех, кто приносит благо себе и другим — полная противоположность этому. И особенно в случае духовных наставников, чем дольше они живут, тем больше они способны вести других по пути к просветлению. По этой причине ученики в традиции тибетского буддизма часто подносят ламам изображения Белой Тары или одного из других божеств долгой жизни, вместе с просьбой о том, чтобы они не уходили из этого мира и продолжали поворачивать дхармачакру ради всех живых существ. В Тибете хорошо известна история, когда один практикующий достиг синхронности с Белой Тарой и мог свободно общаться с ней во время садханы. Интересен случай, который произошел с ним и его сестрой. Его младшая сестра должна была выходить замуж, но из-за крайней бедности своей семьи ей нечего было надеть в качестве положенных подвесок и браслетов на время церемонии. Тогда адепт обратился к Таре с просьбой о помощи, и в результате невеста во время бракосочетания пользовалась украшениями самой Бодхисаттвы. Цвет тела Зелёной Тары (тиб. sgrol ljang ma) указывает на её принадлежность к семейству Будды Амогхасиддхи, трансцендентального Будды, занимающего северную сторону Мандалы. Она восседает на лотосе, солнечном и лунном дисках. Её правая нога спускается с сидения, тем самым символизируя готовность Тары мгновенно прийти на помощь. Левая нога согнута, и находится в состоянии покоя, лалитасане (санскр. ललितासन, lalitāsana IAST). В руках она держит голубые цветы лотоса (утпалу санскр. उत्पल). Считается, что Зелёная Тара появилась из слезинки правого глаза Бодхисаттвы Арьябалы. Цвет её тела символизирует активность и мгновенное исполнение любой просьбы верующего. Её мудра выражает дарование окончательного просветления. Человек, начитывающий её мантру, (Om Tare Tuttare Ture svaha) побеждает всех демонов, уничтожает препятствия и достигает исполнения желания. Особенность чтения мантры Зелёной Тары заключается в том, что чтец может не помнить всю мантру целиком. Существует легенда, что один человек шёл по мосту и вдруг, находясь на середине моста, увидел демона, он повернулся назад, и сзади тоже стоял демон. Человек не помнил всю мантру до конца и читал то, что помнил. Зелёная Тара снизошла и помогла ему. Считается, что когда человек моргает, за то время, пока его глаза закрыты, Зелёная Тара успевает тысячу раз облететь вокруг земли, поэтому она успевает помогать каждому, кто её об этом попросит. При этом несколько лет назад в древней столице Китая городе Сиане был случай, когда при стотысячном начитывании мантры Зелёной Тары прозрачные хрустальные чётки практикующей, по имени Ятоу (丫头), поменяли свой цвет на зелёный, что свидетельствовало о синхронизации данной йогини с Зелёной Тарой. Белая Тара (тиб.Долкар / Dolkar / sgrol dkar ma) – одно из проявлений богини Тары, является божеством медитации в практиках долгой жизни. Богиня Тара известна в двадцать одной форме. Из них наиболее важными считают Зелёную Тару (Харит Тара) и Белую Тару (Сита Тара). Отличительным знаком Белой Тары является лотос в полном цвету. Белая Тара сидит в падмасане (поза лотоса) на лотосовом троне, одета в украшения Самбхогакаи, на голове – корона. Правая рука сложена у колена в варада-мудре (жест дарения блага). В левой руке, сложенной в джняна-мудре (жест проповедующего), она держит цветок лотоса. У Белой Тары семь глаз: во лбу – третий глаз (глаз мудрости), по центру ступней и ладоней также по глазу. Встречаются изображения, где Тара сидит не с перекрещенными ногами, – левая её нога свисает и опирается на лотос (лалита-асана). Часто Белая Тара изображается стоящей или танцующей. Белая Тара – духовная супруга (Юм) Бодхисаттвы Авалокитешвары. В Тибете считают, что воплощением Белой Тары на земле была некогда непальская принцесса Бхрикути, вышедшая замуж за тибетского царя Сонгцена Гампо. Отличительной особенностью Белой Тары являются семь глаз, третий глаз на лбу, а еще четыре - на ладонях и ступнях. Эти глаза позволяют ей видеть всех живых существ в каждой Локе (измерении бытия) с проницательной мудростью и состраданием. Практика и мантра Белой Тары способствует продлению жизни и преодолению угрожающих жизни помех. В одной такой практике она упоминается как Еше Хорло - Колесо Исполнения Желаний, и практикующий стремится идентифицировать себя с этим божеством и таким образом убирать все препятствия долгой жизни. "Когда я увижу знаки преждевременной смерти, Пусть ясно узрею я в созерцании образ Колеса Исполняющего Желания; Пусть оно разрушит смелость Бога Смерти, и пусть Я быстро достигну состояния бессмертного Ригзина ("Держателя Знания")". Этот метод может также использоваться от имени того, чья жизнь находится в опасности, когда практикующий преображается в Белую Тару и визуализирует больного человека в собственном божественном сердце, очищая его при помощи белого света, исходящего от Тары. Среди верующих очень распространено то, что серьезно больной человек обращается не только к врачу, но также приглашает Ламу, который начитывает мантру Белой Тары и исполняет связанные с ней ритуалы (санскр. Puja). В особо серьезных случаях Лама, рекомендует, чтобы сам больной инициатором этого обряда. На протяжении этого ритуала необходимо начитать определенное количество мантр, а так же для пациента должно быть выполнено изображение (танка) Белой Тары, которое должно быть закончено в течении двадцати четырех часов. Такая интенсивная однодневная практика накапливает большой потенциал положительной энергии (санскр. Punya) который, в зависимости от многих вторичных факторов, может уравновешивать и даже преодолевать разрушительные силы болезни. Таким образом, иногда возможно добиться успеха даже, когда обычное лечение неэффективно. С точки зрения Буддийского учения, главная цель обретения длинной жизнь состоит в том, чтобы позволить практикующему совершенствоваться на пути духовного развития. Великий Тибетский Учитель Марпа-Лотзава сказал, что если единственное, что люди совершают в своей жизни, приносит другим вред и создает негативную карму для самих себя, то было бы лучше, если бы они умерли раньше, чем позже. Ситуация для тех, кто приносит благо себе и другим - полная противоположность этому. И особенно в случае духовных наставников, чем дольше они живут, тем больше они способны вести других по пути к просветлению. По этой причине ученики в традиции Тибетского Буддизма часто подносят Ламам изображения Белой Тары или одного из других божеств долгой жизни, вместе с просьбой, о том, что бы они не уходили из этого мира и продолжали поворачивать колесо Дхармы ради всех живых существ. Примером тому может служить Тибетское Правительство, заказавшее своим художникам рисовать подобный образ каждый месяц для продления и укрепления жизни и здоровья Его Святейшества Далай Ламы XIV. Тара - главная богиня буддизма наших дней. Тара, Милосердная, родилась из слезы бодхисаттвы Авалокитешвары, Милосердного Владыки, в тот момент когда тот оплакивал страдания мира. Из упавшей слезы вырос лотос, и из него родилась богиня Тара, ставшая его вечной спутницей. Она символизирует сострадание и ведет путников через беспредельный океан перерождений. Она, лучезарная Тара, - та звезда, которая направляет мореплавателей. Вместе с Авалокитешварой она является покровительницей человечества. Призванная, она приносит спасение от бесчисленных опасностей. Она царевна Бхаттарика и, следовательно, облачена в царственное одеяние бодхисаттвы. Ее излюбленное местопребывание - гора Потала, с вершин которой она прозревает страдания этого мира. Белую Тару называют «Семиглазой». У нее на теле семь глаз: три - на лице, по одному - на ладонях и ступнях ног. Они помогают ей видеть все происходящее вокруг и оказывать поддержку всем, кто в ней нуждается. Тара, Спасительница, по-женски воплотила в себе деятельную энергию сострадания Авалокитешвары, и люди начали прибегать к ее помощи во всех своих нуждах, она стала самой почитаемой богиней Тибета, Монголии и Бурятии. Обычно считалось, что обрести Высшее Просветление можно лишь в теле мужчины, и женщине, накопившей должные заслуги, необходимо испытать еще одно перерождение. Но бодхисаттва Тара объяснила всем, что нет такого различия, как мужчина и женщина, а потому она, вопреки всем предрассудкам, будет в теле женщины работать на благо всех живых существ до тех пор, пока мир сансары не опустеет, и лишь тогда станет буддой и из тела женщины непосредственно уйдет в нирвану. В буддийской иконографии Тибета имеется двадцать одна форма Тары. Тара принимает пять священных цветов, и ее пламенный приверженец, кашмирский поэт Сарваджнямитра, говорит нам, что милосердная богиня может быть видима алой, как солнце, синей, как сапфир, белой, как пена океана, и ослепительной, как блистающее золото. Тот же поэт поет в экстазе молитвы: «Твоя вселенская форма подобна кристаллу, меняющему свой вид, когда окружающее переживает перемену». Тара пользуется великим почитанием в Тибете. Там верят, что даже простое упоминание ее имени может спасти от многих бедствий. Две жены прославленного тибетского царя Сронцзангамбо, содействовавшего распространению буддизма в своей стране, были признаны воплощениями Тары. Непальская царевна в качестве Зеленой Тары, а китайская принцесса в качестве Белой Тары. Российская императрица Екатерина II была объявлена бурятами ламаистами воплощением Белой Тары. Тара Янтра Слово Тара происходит от санскритского тр , что означает переносить. Тара является одной из шакти, то чей, одой из видов энергий, которая переносит человека от относительного бытия к высшему. Тара - это энергия , которая в человеческом теле присутствует во второй крестовой Свадхиштхана чакре. которая является обителью воды. Тару называют богиней переносящей через океан сансары (относительного существования и избавляющей от страха перед бушующими водами. Медитация на Тара янтре помогает открыть вторую чакру, что избавляет от всех проблем связанных с водой. В санскрите вода является синонимом слова жизнь. Вода действительно жизнь, мы состоим на 80 процентов из воды, вода лучший растворитель, вода связующее начало всех элементов. Вода связана со вкусовыми ощущениями, а местом сосредоточения на вкусе является язык. Поэтому Тара является богиней речи. Она являет собой изначальное звучание, из которого возник феноменальный мир. Тара как махавидья представляет собой воплощение эмоций и средств выражения, то есть речи. В Тантре считается что сиддхи (сверхспособности) Тары можно достичь без медитаций, повторения мантр, поклонения. без постоянной практики, без очищения элементов. Сиддхи могут проявиться благодаря одному памятованиюо ней. Это делает практику доступной каждому. Янтра Тары является самой простой и могущественной из янтр. Еe бухтур (внешний кицдрат) имеет цист зеленых листьев. Зеленый цвет - цвет уравновешенности, который необходим дли преодоления океана относительного существования. Медитация на зеленом цвете порождает дополняющий красный цвет -цвет воодушевления, свободного движения и восстания против правил и установлений. Лепестки лотоса окрашены в бледно розовый цвет, цвет стыдливости. Медитация на этот цвет делаег человека искренним. Символизм восьми лепестков лотоса описан в разделе Кали-янтра. Обращенный вверх вершиной треугольник окрашен пунцовым цветом - цветом ярости. Тара является богиней набавляющей от страха перед бурями и наводнениями. Ее связь с речью показана наложением пунцового треугольника на фиолетоный цвет акаши -элемента пятой чакры, которая считается обителью знания. Вторая и пятая чакры связаны между собой энергетическим каналом, который называется Сарасвати-нади, один из важнейших каналов. Он завершается на языке. Медитация на пунцовом треугольнике на фоне которого размещен золотой бинду (точка порождает зеленый цвет). Таким образом медитация на зеленом бухтуре порождает пунцовый цвет, а медитация на пунцовом треугольнике порождает зеленый цвет. Такое равновесие и есть ключ к пониманию тайны Тара-янтры. Зеленый цвет нейтрален - ни холодный ни горячий, потому как это сочетание теплого желтого и холодного синего цветов. Ярко-красный цвет является цветом насилия, но зеленый успокаивает его. Вначале проводиться медитация на зеленом внешнем квадрате, что порождает жизненную активность, а последующая медитация на пунцовом треугольнике создает зеленый цвет и устанавливает равновесие. В завершении медитация на золотом бинду - самой шакти Таре.