12 წლის ვიყავი, როდესაც პირველად ვნახე ქართველი მათხოვარი, მშობლებმა წამიყვანეს მთაწმინდაზე პანთეონის დასათვალირებლად, იქ ვნახე თეთრწვერა მოხუცი, აკაკი წერთელს ჰგავდა, ნამდვილი ბაბუ, აი იმერელი აზნოურის ტიპაჟი, ძალიან გამიკვირდა, მერე კი ნეზავისიმაია გრუზიის მერე გაიტენა ქალაქი მათხოვრებით, პატარა კარგად ჩაცმული ბაცაკოებიც კი მათხოვრობენ ვაკეში, ეს აღარაა სირცხვილი,ბ ბერას ეს კლიპი მომეწონა, უშუალო, უბრალო, თბილი, ჩემის აზრით ამ ოჯახს უყვარს საქართველო, ნუ საქართველო იმ გიჟ გადარეულ ზვიადასც უყვარდა თავისებურად, მაგრამ ამათ ქართველები უყვართ, ადამიანები, პატრიოტიზმი არაა საკუთარი ისტორიის თუ რაღაც სულელური იდეების წარმოსახვითი გაფეტიშება, ნამდვილი სიყვარული ისაა, როდესაც გიყვარს შენი მეზობელი, კლასელი, უბნელი, თანამოქალაქე, თანამემამულე, როდესაც იზიარებ მატ ტკივილს და გაქვს სურვილი დაეხმარე შენს მოყვასს, სულ ესაა, ამ კლიპმა რაღაცნაირი სითბო ჩამიღვარა გულში, ცვლილებია აუცილებელი რომ რაღაც შეიცვალოს, სიღატაკეზე უარესი ალბათ ძალიან მძიმე ავადმყოფობაა, ადამიანებს არა აქვთ საჭმელი 21 საუკუნეში, ამას შევეჩვიეთ რა, აბა რა უნდა ქნა, კი ჩაუყრი ხურდა ფულს მაგრამ ეს პრობლემას არ შეცვლის, რავი მე ნაღდად მჯერა რომ ეგენი გრძნობენ სხვის ტკივილს